///////////// Inhoud ///////////// Film
Muziek
Plastic Planet La nostra vita Limitless (The Dark Fields) También la lluvia Morning Glory Sucker Punch The Fighter Never Let Me Go Hop Drive Angry 3D Ma Part du Gateau Barney s Version The Adjustment Bureau A Somewhat Gentle Man Stone Noordzee, Texas
He Who Saw The Deep label Absolute Dissident O Senior Interpol Barking History of Modern Strange weather, Isn't It? Who We Touch Mines The Runaway 20TEN The Boxer Blood Like Lemonade Where Did The Night Fall Wait For Me Remixes Compass Three Hundred/ Hangover on the Top Speaking Parts From the Blazing Rows/ Tonnerre Vendanges/ Balloons The Way of the Animals Powers
DVD The Switch Kaboom Night of the Demons Illégal Buried Lourdes Dinner For Schmucks Benda Bilili ! Big Tits Zombie (3D) / Yatterman Insoupçonnable Simon Werner a disparu ... Tamara Drewe Submarino Machan Sans Queue ni Tête Linkeroever
Blu-Rays After.life Potiche The Joneses Red Des Hommes et Des Dieux The American Io sono l'amore Machete Scott Pilgrim vs. the World Sleepers Legende van Ga'Hoole (2D en 3D) Death Race / Death Race 2 Human Target Paranormal Activity 2 The New Daughter Trainspotting, Charlie Wilson's War, The Other Boleyn Girl, Meet Joe Black
Dossiers 'Een rol om van te smullen!' Christian Bale over de rol in boksdrama 'The Fighter', die hem een Oscar opleverde. De wagens zijn nog cooler dan de personages! In 3D-spektakel 'Drive Angry' keert Nicolas Cage terug uit de hel om zijn kleindochter uit de klauwen van een satanische sekte te redden. 'Dit is misschien wel mijn meest entertainende film!'
Norwegian Wood: ballade van een onmogelijke film? Wie had ooit durven denken dat er een filmbewerking zou komen van de Japanse auteur Haruki Murakami? Un monstre à Paris Eric Bergeron, die al - gedeeltelijk- verantwoordelijk tekende voor 'The Road to El Dorado' (2000) en het beschamende 'Shark Tale' (2004) is nu terug met een ietwat bescheidener project, dat echter even intrigerend is: 'Un monstre à Paris', waarvan de actie zich situeert in het begin van de eeuw (de 20ste, welteverstaan).
///////////// Film ///////////// Plastic Planet "Plastic Planet" is het prototype van de documentaire die overloopt van de goede bedoelingen maar die uiteindelijk vooral angst oproept, eerder dan emancipatorisch te werken. Deze studie over de verovering - met onze goedkeuring - van ons hedendaagse leven door plastiek (verrassende beelden waarop families van over de hele wereld poseren voor de indrukwekkende massa plastiek die zich in hun huishouden bevindt) is alleszins interessant. "Plastic Planet" is goed gedocumenteerd en behandelt de economische belangen (1 miljoen werkenmers in de sector in Europa), de ecologische aspecten (onzichtbare vervuiling op de bodem van de oceaan) en vooral het gebruik van plastiek. En natuurlijk ook de nefaste gevolgen op de gezondheid (kanker, onvruchtbaarheid...) van al die voorwerpen waar we geen argwaan over hebben (flesjes voor zuigelingen, plastiek verpakkingen rond voedsel...). De film behandelt ze allemaal op vrij angstwekkende wijze. Maar de regisseur gaat alleen maar ten aanval. Hij omringt zijn alarmerende vaststellingen met een vermoeden van een complot tussen de producenten en biedt slechts enkele schuchtere alternatieven voor het gebruik van plastiek. Wat zijn zaak geen goede dienst bewijst. Het wordt zelfs beschamend als de regisseur op lichtjes zielige manier gebruik gaat maken van agit prop technieken à la Michaël Moore om zijn film dynamischer te maken. Film: 6/10, Soundtrack: 9/10 Releasedatum: 20 April 2011 Duur: 95 min Regie: Werner Boote David Morelli
La nostra vita Vorig jaar kreeg Elio Germano, de hoofdacteur uit 'La nostra vita', op het festival van Cannes een onderscheiding als beste acteur, al moest hij de prijs wel delen met 'Biutiful'-speler Javier Bardem. Germano heeft die lauweren zeker niet gestolen maar het is wel ongeveer het enige positieve wat over de film zelf te vertellen valt. De teleurstelling is misschien des te groter omdat 'La nostra vita' het werk is van Daniele Luchetti, een cineast die met onder meer 'Il mio fratello è figlio unico' had laten zien dat hij weet hoe een deftig geconstrueerd verhaal eruit ziet. Deze keer slaat hij zijn publiek echter met minachting om de oren. Aanvankelijk bouwt hij zijn plot (die doet denken aan 'La promesse' van de gebroeders Dardenne) met het nodige overleg op. We leren de wereld van hoofdfiguur Claudio beetje bij beetje kennen en krijgen inzicht in de factoren die ertoe leiden dat hij een paar bedenkelijke beslissingen maakt. Tenslotte snappen we allemaal wel dat we in gelijkaardige omstandigheden steevast voorrang zouden geven aan ons eigen gezin. Maar net als je je afvraagt hoe Claudio zich ooit uit zelf gegraven graf zal redden, lost Luchetti alles op... door te zeggen dat alles opgelost is. Want in het leven heb je soms ook geluk. Een regisseur die zoiets doet, verdient enkel pek en veren. (RN) Film: 3/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 06 April 2011 Duur: 93 min Regie: Daniele Luchetti Met: Raoul Bova, Elio Germano, Stefania Montorsi Ruben Nollet
Limitless (The Dark Fields) "Uiteraard had ik een paar dingen verkeerd berekend," horen we Eddie, de hoofdfiguur uit de spitante thriller 'Limitless', aan het begin van het verhaal opmerken. Eigenlijk zitten we op dat moment al een stuk voorbij de helft van de historie maar dit is zo'n scenario dat een groot stuk in flashback vertelt. Hoe dan ook ziet het ernaar uit dat zijn leven zeer binnenkort voorbij zal zijn, doodjammer voor een kerel "met een IQ van 4 cijfers". 'Limitless' schaatst voortdurend op de scheidingslijn tussen ernst en parodie en blijft verbazingwekkend fraai in evenwicht. Wanneer Eddie de pillen vindt waarnaar hij met groeiende wanhoop op zoek was, horen we bijvoorbeeld engelenmuziek. En de manier waarop hij na het bezoek van een Russische gangster aan zijn broodnodige dosis geraakt, is helemaal te gek voor woorden. Het grote mysterie van de film is echter niet waar Eddies pillen vandaan komen of welk lot hem te wachten staat, maar waaraan we de lullige ontknoping te danken hebben. Dat de scenaristen het deprimerende einde van de oorspronkelijke roman wat wilden pimpen, daar kan ik nog begrip voor opbrengen. Maar het alternatief waarmee ze op de proppen komen, houdt geen steek. 'Limitless' verdiende beter. (RN) Film: 6/10, Soundtrack: 7/10 Releasedatum: 06 April 2011 Duur: 97 min Regie: Neil Burger Met: Robert De Niro, Bradley Cooper, Abbie Cornish Ruben Nollet
También la lluvia "Zelfs de regen" zucht de titel van dit Spaanse drama, dat geschreven werd door Ken Loach' vaste scenarist Paul Laverty. Loach zelf heeft niets met de film te maken (regisseur Icìar Bollaìn is een Madrileense madam) maar 'También la lluvia' had niets mis gestaan op het palmares van de Britse cineast. Goed uitgedokterde vertelstijl, een gezond gevoel voor humor en een thema met een groot sociaal gewicht, het is geen wonder dat Loach en Bollaìn het goed met elkaar kunnen vinden. Zoals wel vaker bij Lavertys scripts legt 'También la lluvia' de boodschap er (vooral in de tweede helft) iets te dik op, alsof de kijker niet in staat is om zelf 1 en 1 bij elkaar op te tellen. Maar omdat hij het hart op de juiste plaats draagt, maal je daar niet echt om. Het is welgemeende en meeslepende cinema die iets belangrijks te vertellen heeft. De Boliviaanse Wateroorlog die centraal staat in het verhaal vond trouwens echt plaats, in april 2000, en kan je moeiteloos vertalen naar gelijkaardige situaties elders op deze aardkluit. Om verhalen over uitbuiting en onmenselijkheid te vinden, hoef je helaas nooit ver te zoeken. 'También la lluvia' laat echter zien dat die verhalen niet noodzakelijk hopeloos of zwaarwichtig moeten zijn. (RN)
Film: 7/10, Soundtrack: 7/10 Releasedatum: 06 April 2011 Duur: 104 min Regie: Icíar Bollain Met: Luis Tosar, Gael García Bernal, Karra Elejalde Ruben Nollet
Morning Glory Ambitieuze en enthousiaste jonge vrouw krijgt een kans om haar droom waar te maken maar moet afrekenen met een sikkeneurige, onhandelbare en hatelijke pseudovedette die denkt dat de zon uit zijn hol schijnt en die iedereen als stront behandelt. De plot van 'Morning Glory' lijkt verdacht veel op 'The Devil Wears Prada'. En wat blijkt? Beide films zijn geschreven door dezelfde persoon. Waarom zou je ook een nieuw recept proberen als je weet dat je vertrouwde taart uitstekend verkoopt? Dus verplaatste Aline Brosh McKenna (zo heet de scenariste) de plot van het modemilieu naar de televisiewereld, voegde er een romantisch verhaaltje aan toe en presto! Veel punten voor originaliteit verdient ze dus zeker niet, ook al omdat de romantische invalshoek zowel overbodig als ongeïnspireerd klinkt. Wat kan ons tenslotte het liefdesleven van hoofdfiguur Becky Fuller schelen als de interessante actie zich op de set van het ochtendprogramma 'Daybreak' afspeelt? Daar vind je namelijk de clashende karakters, overmatige ego's en andere redenen waarom we 'Morning Glory' een komedie mogen noemen. En daar komen de acteurs bovendien pas echt tot hun recht. Met een speciale vermelding voor hoofdactrice Rachel McAdams, die nog lang niet zo op handen gedragen wordt als ze verdient. (RN) Film: 6/10, Soundtrack: 5/10 Releasedatum: 13 April 2011 Duur: 107 min Regie: Roger Michell Met: Harrison Ford, Diane Keaton, Rachel McAdams Ruben Nollet
Sucker Punch Herinnert u zich 'Burlesque' nog, de musicalramp waarin Christina Aguilera, Cher en nog een stel andere dames in pseudosexy lingerie het ene zang- en dansnummer na het andere brachten? Wel, meng dat onding met aan 'Lord of the Rings' schatplichtige fantasy-werelden en je komt uit bij 'Sucker Punch', de eerste film die '300' en 'Watchmen'-regisseur Zack Snyder niet baseerde op een reeds bestaand verhaal. Dat laatste moet je klaarblijkelijk met een stevige korrel zout nemen, want naast de bovenvermelde invloeden herken je ook nog elementen uit 'Alice in Wonderland', tal van psychiatrische instellingfilms, ettelijke oorlogsprenten en 'The Matrix' en zijn vervolgen. Bovendien hangt het relaas van groepje gek verklaarde meiden die via verschillende droomwerelden uit een luguber gekkenhuis ontsnappen zowel verhaalals filmtechnisch met haken en ogen aan elkaar. Het rommelige switchen tussen de verschillende universums waarin de 'chicks' zich bevinden wordt pijnlijk onderstreept door audiovisuele mankementjes die je niet gewend bent van de perfectionistische Snyder. Zo verlopen een paar montageovergangen allesbehalve vlot en had de mix van ruige rockcovers met originele composities nog wel wat werk kunnen gebruiken. Conclusie: een catastrofale kakafonie die je al na vijf minuten beu bent. Film: 0/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 30 Maart 2011 Duur: 110 min Regie: Zack Snyder Met: Carla Gugino, Vanessa Hudgens Steven Tuffin
The Fighter 'Gaat dat geen gevaarlijk vuurwerk opleveren?', dachten velen bij zichzelf toen bekend werd dat Hollywoods beruchtste heethoofden - George Clooney-bevechter David O. Russell en schrik van alle cameralui Christan Bale - gingen samenwerken. En inderdaad, deze op feiten gebaseerde prent over twee boksende broers en hun familie vonkt van het scherm. Dat heeft echter eerder met positieve dan negatieve energie te maken. Bale won terecht een Oscar voor zijn vertolking van Dicky Eklund, een crackverslaafde 'has-been' die ondanks zijn problemen van een comeback blijft dromen. Het is echter zijn broer Micky Ward (ingetogen gespeeld door projectleider Mark Wahlberg) die nog effectief kans maakt op een carrière in de ring. Verder is er ook de complexe relatie tussen de broers, hun dominante moeder (Oscarwinnares Melissa Leo), hun zeven zussen en Micky's intelligente vriendin (alweer een prachtprestatie van Amy Adams). De altijd verbazende Russell (zie 'I Heart Huckabees') gaat voor een realistische aanpak, maar injecteert de juiste dosis poëzie. En onze kritiek dat het geruzie tussen de gigantische familie soms lijkt op iets uit een John Waters-pastiche, wordt genadeloos genekt op het einde wanneer de echte broers op het witte doek verschijnen. Yup, soms is de werkelijkheid vreemder dan de fantasie! Film: 8/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 30 Maart 2011 Duur: 113 min Regie: David O Russell Met: Christian Bale, Mark Wahlberg, Melissa Leo, Amy Adams Steven Tuffin
Never Let Me Go Waarschuwing: deze bioscoopbewerking van een bestseller van Kazuo 'Remains of the Day' Ishiguro is ongelooflijk subtiel en bijzonder onmanipulatief, twee eigenschappen die je in contemporaine cinemacomplexen nog maar zelden tegenkomt. Tussen de migrainemarathons die de Hollywoodmachine dezer dagen uitspuwt kan dit verhaal van drie wel heel bijzondere kostschoolstudenten op het eerste gezicht dan ook een beetje saai lijken. Doorzetters zullen echter een uitdagende sciencefictionparabel ontwaren die meer zegt over de 'condition humaine' dan wel duizend pseudointelligente arthouse-uiteenzettingen. Hoofdacteurs Andrew 'The Social Network' Garfield, Carey 'An Education' Mulligan en Keira 'Oh yeah!' Knigthley zijn werkelijk fenomenaal als het geheimzinnige drietal dat met een verscheurende waardigheid in zijn verschrikkelijke lot berust. Legendarische videoclipmaker en 'One Hour Photo'-regisseur Mark Romanek zorgt ervoor dat er op audiovisueel gebied werkelijk niets aan te merken valt, terwijl hij Alex 'The Beach' Garlands uitmuntende scenario van bovenvermelde kwaliteiten voorziet. Het ultieme bewijs dat cinema nog steeds tot nadenken kan stemmen, emotioneel in plaats van melodramatisch kan zijn en ook zonder spectaculaire computereffecten indruk kan maken. Nu al één van de beste films van het jaar! Film: 10/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 30 Maart 2011 Duur: 103 min
Regie: Mark Romanek Met: Keira Knightley, Carey Mulligan, Andrew Garfield, Charlotte Rampling, Sally Hawkins Steven Tuffin
Hop Vorig jaar wisten Christoper Meledandri en zijn computeranimatiebedrijf Illumination Entertainment nog te verrassen met het charmante superslechterikverhaal 'Despicable Me'. Met dit verschrikkelijke paashaasrelaas verliezen ze echter onmiddellijk alle krediet. Wat wil je ook? In plaats van fantasierijke digitale werelden uit te bouwen gaan ze dit keer voor een spuwlelijke en ongeïnspireerde mix van 'live action' en animatie. Om die opdracht in 'goede' banen te leiden deden ze een beroep op Tim Hill, de filmmaker die in het verleden ook al verantwoordelijk was voor de 'Alvin and the Chipmunks'-speelfilmramp. Op technisch gebied valt er weinig aan te merken. 'X-Men'-cycloop James Marsden en zijn - al dan niet ingebeelde - haas-'buddy' bewegen overtuigend naast elkaar op het witte doek. Net zoals in 'Garfield' en soortgelijke ondingen maakt de menselijke cast zich echter schuldig aan een knap staaltje overacting. Zelfs in de sequenties waarin geen uit nullen en enen opgetrokken wezens voorkomen lijken alle acteurs auditie te doen voor een of andere aftandse Ketnet-productie. Helemaal onvergeeflijk is het stupide verhaaltje dat louter en alleen bestaat om Pasen hetzelfde cachet als Kerstmis te geven. De paashaas blijkt zelfs gebruik te maken van een magische slee! Zou hij deze in bruikleen krijgen? Film: 2/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 30 Maart 2011 Regie: Tim Hill Steven Tuffin
Drive Angry 3D Op een film als 'Drive Angry 3D' kan je veel aanmerken. Het gaat er inderdaad op geen enkele moment subtiel aan toe. De acteerprestaties zijn niet altijd van het hoogste niveau. De speciale effecten hadden af en toe beter gekund. Enzovoort, enzoverder. Toch moet je van het bitterste kruid afkomstig zijn als je deze overdosis B-pret niet kan smaken. Nicolas Cage amuseert zich overduidelijk te pletter als de voormalige crimineel die uit de hel ontsnapt om zijn kleindochter uit de klauwen van een satanische sekte te redden. Blonde stoot Amber Heard staat haar mannetje als zijn stoere sidekick. Terminale karakteracteur William Fichtner speelt de rol van zijn leven als de boekhouder van de Gehoornde 'himself'. Maar het zijn de verschillende voertuigen waarin de acteurs plaatsnemen die de show pas echt stelen. 'My Bloody Valentine 3D'-regisseur Patrick Lussier bewijst andermaal dat de digitale diepte-effecten het beste tot hun recht komen als er 'sex and violence' op het scherm te zien zijn. Bovendien toont hij aan dat James Cameron en co. het dubbel en dik bij het verkeerde eind hebben wanneer ze beweren dat de vernieuwde stereoscopietechnologie genuanceerd gebruikt moet worden. Als die duivelsaanbidders nu nog eens écht angstaanjagend waren geweest, hadden we van een ware genreklassieker kunnen spreken! Film: 6/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 23 Maart 2011 Duur: 104 min Regie: Patrick Lussier, Todd Farmer Met: Nicolas Cage, Amber Heard, William Fichtner Steven Tuffin
Ma Part du Gateau Met alle respect, maar een Franse filmmaker die het plan opvat om een verhaal over sociaal onrecht te vertellen en een van zijn hoofdpersonages godbetert France noemt, vraagt om problemen. Elke keer als die naam valt, duwt hij de kijker namelijk met het hoofd in een vat vol symboliek en maakt hij het moeilijker om dat personage als een volwaardige mens te zien. Als dat het enige probleem van 'Ma part du gâteau' was, zouden we het nog kunnen vergeven. Regisseur/scenarist Cédric Klapisch gooit echter van bij het begin elke vorm van subtiliteit overboord. Hij mag dan wel zeggen dat hij geprobeerd heeft om de situatie zoveel mogelijk te nuanceren en zowel de arme France als de rijke makelaar Steve voldoende facetten te geven, van die ambitie komt weinig in huis. Integendeel, de pogingen die hij onderneemt om de zware thematiek luchtiger te maken (de scène waar France zich wil laten doorgaan voor een buitenlander en overdrijft met haar accent bijvoorbeeld) hebben meestal het tegenovergestelde effect. Je kunt nog opwerpen dat Karin Viard en Gilles Lellouche er het beste van maken. Maar in een film die zo uit de bocht gaat en op een ronduit ridicule ontknoping afstevent, halen hun inspanningen weinig uit. (RN) Film: 3/10, Soundtrack: 5/10 Releasedatum: 23 Maart 2011 Duur: 109 min Regie: Cédric Klapisch Met: Karin Viard, Gilles Lellouche, Audrey Lamy, Zinedine Soualem Ruben Nollet
Barney s Version Voor de visuele pracht moet je niet naar 'Barney's Version' gaan krijgen, maar de film heeft ingewikkelde technologieën of oogverblindend camerawerk ook niet meteen nodig. De troeven van deze Canadese tragikomedie liggen bij het script en de acteurs, niet bij de verpakking. Zoals de titel al verklapt wordt het hele verhaal verteld vanuit het standpunt van Barney Panofsky, een picareske antiheld met een griezelig talent om steevast de foute keuzes te maken. Het resultaat is dat hij een bijzonder woelig leven heeft geleid, vooral op amoureus vlak. Een leven waar hij bijvoorbeeld op zijn huwelijksfeest smoorverliefd werd op een andere vrouw. Die hij dan ook weer bedroog. In de film blikt hij met het nodige sarcasme terug op al die gemiste kansen maar het zegt veel dat je hem op geen enkel moment veroordeelt. Dat komt voor een stuk door de geweldige vertolking van Paul Giamatti maar het ligt zeker ook bij het personage zelf. 'Barney's Version' loopt propvol intrigerende figuren, diepmenselijk in al hun gebreken. De film (die overigens gebaseerd is op de gelijknamige roman van de Canadese grootheid Mordecai Richler) schuift uiteindelijk iets te ver in de richting van het melodrama maar dat doet niets af van zijn verdiensten. (RN)
Film: 7/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 23 Maart 2011 Duur: 132 min Regie: Richard J Lewis Met: Paul Giamatti, Rosamund Pike, Dustin Hoffman Ruben Nollet
The Adjustment Bureau Grote ideeën in een entertainende film die je beter niet te ernstig neemt. Zo kan je nog het best 'The Adjustment Bureau' samenvatten. Hij is gebaseerd op 'Adjustment Team', een kortverhaal van Philip K. Dick, de maffe man die ons ook al onder meer 'Blade Runner', 'Total Recall' en 'Minority Report' schonk en serveert een smakelijke cocktail van romantiek, sciencefiction, drama, thriller, actie en filosofie. Geef toe, het zijn niet meteen de ingrediënten die je in de traditionele Hollywoodfilm vindt. Puristen zullen nochtans tegenwerpen dat 'The Adjustment Bureau' het originele verhaal verkracht en commercieel maakt, een bewering die (alvast wat het commerciële aspect betreft) waarschijnlijk wel klopt maar eigenlijk niet relevant is. Een intellectueel concept opsmukken met een liefdesverhaaltje en een paar daverende achtervolgingen zorgt er inderdaad voor dat je meer volk in de zalen krijgt maar alles bij elkaar blijft regisseur/scenarist George Nolfi de geest en de ideeën van Philip K. Dick behoorlijk trouw. Op het absolute einde na zorgt hij er bovendien voor dat zijn regiedebuut ondanks de thematiek nooit zwaar op de hand wordt. En dat is zeker ook een prestatie. (RN) Film: 6/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 23 Maart 2011 Duur: 106 min Regie: George Nolfi Met: Matt Damon, Emily Blunt, Anthony Mackie, Terrence Stamp Ruben Nollet
A Somewhat Gentle Man Een ijzig landschap en sambamuziek. De Noorse misdaadkomedie 'A Somewhat Gentle Man' maakt van bij het begin duidelijk dat hij zich niet aan de regels zal houden. Ergens kan je hem vergelijken met het soort films waarmee Guy Ritchie beroemd is geworden, komische verhalen met plotse flitsen van brutaal geweld. Het grote verschil is dat 'A Somewhat Gentle Man' nooit poseert met zijn grollen en vondsten, op het ongelukkig gekozen einde na. Regisseur Hans Petter Moland zorgt ervoor dat zijn verhaal met beide voeten in de realiteit blijft staan, ook al ziet die realiteit er soms bizar uit. Als een van de gangsters een vrouw die tegen zijn auto gereden is over zijn schouder gooit en in een afvalcontainer deponeert, begrijp je waarom hij dat doet. Net zoals je snapt waarom diezelfde gangster zijn handlanger zo hatelijk behandelt. De kern van de film, en de reden waarom hij boven de concurrentie uitsteekt, is echter de vertolking van Stellan Skarsgård. Het is ronduit verbluffend om te zien hoe de Zweedse acteur tegelijk een grijze muis speelt en toch alle aandacht naar zich toe trekt. Of hoe je alles kunt vertellen zonder je mond open te doen. (RN) Film: 7/10, Soundtrack: 7/10 Releasedatum: 16 Maart 2011 Duur: 103 min Regie: Hans Petter Moland Met: Stellan Skarsgård, Bjørn Floberg Ruben Nollet
Stone In dit tijdperk vol verschrikkelijke videogamebewerkingen en apathische franchises zou een drama met klasbakken als Edward Norton en Robert De Niro het hartje van elke rechtgeaarde cinemaliefhebber sneller moeten doen kloppen. Spijtig genoeg heeft de heersende multiplexmentaliteit ervoor gezorgd dat dit soort intimistische aangelegenheden door veel bioscoopbezoekers als 'straight to dvd'- of televisiefilmmateriaal zal worden afgedaan. Toch is het lang geleden dat de 'American History X'- en de 'Taxi Driver'-sterren zo energetisch over het witte doek bewogen. De eerste speelt een crimineel die na een lange gevangenisstraf kans maakt op een vervroegde vrijlating, de tweede kruipt in de huid van een reclasseringsambtenaar. Hun gesprekken, persoonlijke moerassen en dubbelzinnig gedartel met femme fatale Milla 'The Fifth Element' Jovovich wordt uiterst sfeervol op het grote scherm gebracht door 'The Painted Veil'-regisseur John Curran. Vooral het door insectengeluiden en donderpreken gepeperde geluidsspoor draagt bij tot het broeierige karakter van deze ménage à trois in de Noord-Amerikaanse 'Deep South'. En hoewel het klopt dat het verhaaltje naar het einde toe enkele minder interessante wendingen neemt, doet het deugd om eindelijk nog eens een dergelijk menselijk project aan te treffen. Film: 6/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 16 Maart 2011 Duur: 105 min Regie: John Curran Met: Robert De Niro, Edward Norton, Milla Jovovich Steven Tuffin
Noordzee, Texas Pim is allesbehalve een vrolijk kind. Hij mist een vaderfiguur, heeft een slechte band met zijn accordeon spelende moeder en voelt zich ontzettend eenzaam. Wanneer hij bevriend raakt met een naburig gezin, lijkt alles rooskleuriger. Hij amuseert zich rot met zijn nieuwe vriend en vriendin. Zelfs hun moeder valt mee. Een nieuwe depressie laat echter niet lang op zich wachten. Pim begint langzaam maar zeker te beseffen dat hij niet op meisjes valt en weet niet wat gedaan. Maar dan ontdekt hij dat zijn buurjongen evenmin heteroseksueel is! Inderdaad, Vlaanderens eerste homolangspeelfilm is een feit. Bavo Defurne oogstte aanzien in de internationale gay cinemawereld met zijn uiterst gestileerde kortfilms. In 'Noordzee, Texas' gaat hij opnieuw voor een uitgepuurde aanpak. De cinemascopebeelden zijn strak gekadreerd, het kleurenpalet valt op, de kostuums en attributen ogen waarachtig, de zee vormt een poëtisch decor en de kusthuizen lijken uiterst knus. Dat het Algemeen Nederlands dat zijn personages spreken nooit op de zenuwen werkt, bewijst dat Defurne een geheel geloofwaardige wereld heeft gecreëerd. Nog een verrassing: de knappe acteerprestatie van Luk 'De familie Backeljau' Wyns. Grootste gebrek: de afwezigheid van een universele invalshoek. Nu staat de heterokijker onmiddellijk buitenspel. Film: 6/10, Soundtrack: 0/10
Releasedatum: 16 Maart 2011 Duur: 93 min Regie: Bavo Defurne Met: Eva van der Gucht, Thomas Coumans Steven Tuffin
///////////// DVD ///////////// The Switch Deze zoete en lichtjes bittere komedie, die heel eenvoudig en verfrissend is, rust op het koppel Jennifer Aniston (de eeuwige klos, en de eeuwige ex-Friends) en Jason Bateman (die bewijst dat hij een leven op het scherm heeft na 'Arrested Development')... Terwijl je kon twijfelen aan dit gegeven speelt het duo de sterren van het dak in deze vaudeville tegen de achtergrond van het ouderschap (een uitwisseling van sperma bedoeld voor een kunstmatige inseminatie tijdens een dronken moment), en niet-beleefde liefde, of toch slecht geïnvesteerde liefde! De kijker likt duimen en vingers af. Zonder over een klassieker te kunnen spreken zorgt 'The Switch' voor een aangenaam relaxed moment. Zonder complicaties van het scenario of overbodige narratieve spanningen! Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 01/2011 - Duur: 90 min Regie: Josh Gordon, Will Speck - Met: Jennifer Aniston, Jeff Goldblum, Jason Bateman, Juliette Lewis Distributie: Paradiso Gauthier Keyaerts
Kaboom De bijzonder trendy Smith leidt een sympathiek leventje als vrijgevochten student op een universiteitscampus in de VS. Als nieuwsgierige bisexueel doet hij het met beide geslachten, en dat zo vaak als mogelijk... Zijn beste vriendin is een lesbische die er zelf ook hard tegenaan gaat. Hun leventje bestaat uit versieren, eerlijke vriendschap en lessen (jawel, af en toe), maar ook uit allerlei fantasieën. Smith fantaseert bijvoorbeeld over zijn kamergenoot, de gespierde blonde man die - de vlag dekt de lading - Thor heet. Hij duikt in bed met een explosieve jongedame maar raakt een beetje verward wat betreft de grens tussen werkelijkheid en droom nadat hij telkens opnieuw dezelfde vreemde droom heeft. Na dit voorval, dat verder heel doordeweeks lijkt, raakt de wereld van Smith steeds meer uit koers. 'Kaboom' is energiek, anarchistisch, geschift maar dat alles met een onberispelijk meesterschap, sensueel, gay-geöriënteerd maar hetero-friendly, en de film is een aangename verrassing van formaat! Ondanks zijn 52 jaar geeft regisseur Gregg Araki hier een les in frisheid die helemaal niet zo oppervlakkig is als op het eerste zicht kan lijken. Sappig, grappig, soms een beetje zwaar op de hand, is 'Kaboom' vooral een explosief stukje film. Film: 8/10, Extras: 6/10 Release: 04/2011 - Duur: 88 min Regie: Gregg Araki - Met: Thomas Dekker, Haley Bennett, Chris Zylka, Roxane Mesquida Distributie: Lumière Extras: Audiocomentaar Gauthier Keyaerts
Night of the Demons Om van te huilen, barslecht vertolkt (speciale vermelding voor een opgeblazen Edward Furlong die de indruk geeft dat hij voortdurend smacht naar zijn volgende fix), slecht gemaakt... 'Night of the Demons', een remake van een popcorn film uit de jaren '80 (ook bekend onder de naam 'Demon House') heeft echt niets in huis. Maar wie erin slaagt om deze lachwekkende marteling te doorstaan, die gedraaid werd als een slechte videoclip, zal uiteindelijk toch kunnen genieten van een complexloze b-film. Naarmate hij vordert wordt het steeds erger en word je er op den duur zelfs goedgezind van! Een janboel, maar wel grappig! Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 93 min Regie: Adam Gierasch - Met: Tatyana Kanavka, Michael Arata, Shannon Elizabeth, Edward Furlong Distributie: E1 Entertainment Gauthier Keyaerts
Illégal De o zo actuele thematiek van het onthaal van migranten in België beperkt zich dikwijls tot koele statistieken of een kort gesprek met een sans papier. Eerder dan zich te richten op wat de migrant naar ons land heeft gebracht richt Olivier Masset-Depasse zich op de legale en administratieve mechaniek die erop gericht is om de sans papier uit te wijzen via zijn meest zichtbare symbool: de gesloten centra. Tania, die illegaal in België verblijft, wordt van haar zoon gescheiden en opgesloten in een van die centra. De regisseur biedt de kijker de - vreselijke en aangrijpende - mogelijkheid om zich in de plaats te stellen van die moeder waarop we zo lijken - ze is blank en Europees - en om het deprimerende en angstige dagelijkse bestaan mee te maken van de individuen en gezinnen die in een gesloten instelling leven. Subliem vertolkt door Anne Coesens is 'Illégal' niet zozeer een militante film, maar eerder een adembenemende thriller tegen een maatschappelijke achtergrond. Film: 8/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 95 min Regie: Olivier Masset-Depasse - Met: Anne Coesens, Alexandre Golntcharov David Morelli
Buried Er zijn er niet veel die aan de verleiding konden weerstaan om in lachen uit te barsten bij het lezen van de synopsis van deze verstikkende thriller. En nochtans... 'Buried' speelt zich af op een unieke plek, een doodskist waarin een Amerikaanse gijzelaar is ondergebracht die gevangengenomen werd in Irak. Voor de meeste regisseurs is zo een lokalisatie een nachtmerrie, zelfs zelfmoord, die de logica van Larry Cohen en Joel Schumacher ('Phone Booth') tot in het uiterste doortrekt. Van vluchten is geen sprake, hij heeft alleen een aansteker om hem wat licht te geven en een Global System for Mobile communications. Een acteur, een kist, een gsm... en enkele stemmen, kwestie van het gegeven wat te verruimen, maar dan enkel op suggestieve en hallucinatoire wijze. 'Buried' is visueel, politiek en filmisch gedurfd, en duidelijk geen Amerikaanse film, maar wel het werk van een Spaanse "ambachtsman", Rodrigo Cortès (maker van het verbazende 'Concursante'), zowel qua verhaal (dat ik je zelf laat ontdekken) als qua zuinigheid. Je hebt het al begrepen, dit is een heuse knaller! Film: 8/10, Extras: 7/10 Release: 04/2011 - Duur: 93 min Regie: Rodrigo Cortés - Met: Ryan Reynolds, Ivana Miño, José Luis García Pérez Distributie: Belga Extras: Making of, featurettes,... Gauthier Keyaerts
Lourdes Christine, die lijdt aan tetraplegie en een abonnement heeft op pelgrimstochten om de eenzaamheid te doorbreken, bevindt zich in Londen. Op automatische piloot doorloopt ze de verschillende klassieke stappen van de pelgrimstocht (zegening, baden, gewijd water enzovoort), maar ze lijkt niet al te zeer te hopen op een mirakel, alhoewel ze het heel hard wenst. De dagen gaan voorbij en de mogelijkheid op genezing wordt kleiner. En toch geven dromen die ook anderen hebben aan dat er wellicht een actie komt van de Heilige Maagd. Wat uiteindelijk ook gebeurt! Bijgeloof en een dubbelzinnig einde doen de film geen goed. Hatelijk. Film: 3/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 96 min Regie: Jessica Hausner - Met: Sylvie Testud, Bruno Todeschini, Elina Löwensohn Gauthier Keyaerts
Dinner For Schmucks 'Dinner For Schmucks', dat met de grond werd gelijkgemaakt door de critici bij zijn release, verdiende zoveel haat niet. De remake van 'Diner de con' van Francis Weber was geen echte hoogvlieger, maar de komedie zorgde bij momenten wel voor de nodige lachsalvo's. Zonder subtiel te zijn en met vooral Steve Carell centraal maakte regisseur Jay Roach (het 'Austin Powers' saga) zich los van de sociologische analyse van de Franse versie en zette hij alles in op het gekdoen en de wet van Murphy. Als je op zoek bent naar eenvoudige ontspanning zonder franjes, dan is dit iets voor jou. Film: 6/10, Extras: 6/10 Release: 03/2011 - Duur: 114 min Regie: Jay Roach - Met: Steve Carell, Paul Rudd, Zach Galifianakis Distributie: Paramount Gauthier Keyaerts
Benda Bilili ! Deze op het eerste zicht "simpele" documentaire over muzikanten uit de straten van Kinshasha, waarmee gestart werd in 2005, en die het werk is van regisseurs Florent de La Tullay en Renaut Barret, transformeert tot een don quichoteachtige zoektocht na hun ontmoeting met het orkest Staff Benda Bilili... een verbazend combo bestaande uit getalenteerde muzikanten die allemaal zwaar gehandicapt zijn tengevolge van polio. Ze proberen de eindjes aan elkaar te knopen maar ook de arme kindjes te helpen die op kartonnen slapen in de straten. De La Tullay en Barret besluiten om Staff Benda Bilili te helpen om een plaat uit te brengen en een toernee buiten Congo te organiseren. Dat is mogelijk dankzij veel geduld en tijd, moed (gezien de talrijke drama's), maar ook met de steun van het platenlabel Crammed Discs. Ontroerend, juist en fatsoenlijk, ondanks de harde beelden die maar weinig gekaderd worden binnen nutteloze commentaren. Film: 10/10, Extras: 7/10 Release: 03/2011 - Duur: 85 min Regie: Florent de La Tullaye, Renaud Barret - Met: Cubain Kabeya, Paulin Kiara-Maigi, Roger Landu Distributie: Cinéart / Twin Pics Extras: Interviews, featurette Gauthier Keyaerts
Big Tits Zombie (3D) / Yatterman Een animatiebewerking voor kinderen in een Takashi Miike jasje ('Hell-o Kitty'/'Kamikaze Girls' op acid, gedirigeerd door Tim Burton), rijkelijk voorzien van vettige, smerige toespelingen en dikwijls homoseksueel getint, tegenover een gekke boel met dikke tetten die soms in 3D gefilmd worden... De Japanees blijft ons verbazen! Wat betreft 'Yatterman': je moet hem gezien hebben om het te geloven! De eerste minuten stellen in een grappig gevecht de - compleet idiote - slechterik tegenover de naïeve goeden. Tijdens de zondvloed van grafisch "n'importe quoi" scènes permitteert Mike het zich om zich te laten gaan in geile knipogen genre Akira Toriyama ('Dragonball'), maar dan in een 100% gay jasje! De tweede is in geen geval rustiger dan deze gedurfde film voor kinderen, muziekstukjes incluis. Een nieuwe stap in de gekte van Miike, die nochtans zijn top leek bereikt te hebben! 'Big Tits Zombies' (let op de subtiele titel!) maakt deel uit van de Japanse cheap gore traditie, zoals de affiche al duidelijk maakt, met zijn 'One Chambara', 'Mutant Girl Squad' en andere 'Tokyo Gore Police' stijltje. Je weet dus waaraan je te verwachten. Het gaat verder in de richting van het 'Grindhouse' tweeluik van de heren Rodriguez et Tarantino. Ik waarschuw je: door het gebruik van de 3D techniek van 5 cent haalt de migraine het wellicht op de eventuele sexuele opwinding! Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 0 min Regie: Takao Nakano, Takashi Miike - Met: Io Aikawa, Saori Andô, Shô Sakurai, Sadao Abe Distributie: Filmfreak Extras: making of Gauthier Keyaerts
Insoupçonnable Niet verdacht, echt waar? Ik zou denken dat kwalificaties als ondraaglijk, slecht gemaakt, slecht gespeeld, weing geloofwaardig en vervelend beter beantwoorden aan de werkelijkheid. 'Insoupçonnable' is een thriller van vijf cent, die afschrikwekkend slecht is. Laat dit links liggen, je vindt makkelijk beter, zelfs in de uitverkoopbakken van de supermarkt. Film: 3/10, Extras: 0/10 Release: 02/2011 - Duur: 95 min Regie: Gabriel Le Bomin - Met: Charles Berling, Laura Smet, Marc-André Grondin Distributie: Studio Canal / Twin Pics Extras: Making of, interview Gauthier Keyaerts
Simon Werner a disparu ... 'Simon Werner a disparu', een slechte dubbel van 'Kaboom', zou een beetje van de exuberantie van de arty gay thrash van Gregg Araki hebben moeten erven... Ik kan er niet veel goeds over kwijt. En toch liep ik warm voor het idee deze Franse film van Fabrice Gobert te zien. Al bij al treffen we er wel een grotendeels monumentale soundtrack van het uitstekende Sonic Youth, een van hun beste recente werken. Verder is er ook het mysterie dat opgewekt wordt door de trailer. Maar daar houdt mijn enthousiasme op. Slecht gespeeld, slordig gemonteerd, niet in staat om zijn muzikale inhoud te assimileren. 'Simon Werner a disparu' zorgt enkel voor verveling. Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 87 min Regie: Fabrice Gobert - Met: Laurent Delbecque, Jules Pelissier, Laurent Capelutto, Ana Girardot Distributie: Lumière Extras: Making of Gauthier Keyaerts
Tamara Drewe Tamara Drew, een journaliste, keert terug naar haar geboortedorp, waar ze enige beroering teweegbrengt. Ze heeft een nieuwe look (ze heeft een nosejob ondergaan) en ze is een heuse sexbom geworden. Ze steelt het hart van een rockster (wat niet door alle fans in dank afgenomen wordt), zet het pension voor schrijvers dat grenst aan het eigendom dat ze geërfd heeft van haar ouders op stelten, doet het hart van een vroegere vlam sneller slaan en zet al bij al het volledige ecosysteem van het dorp op zijn kop! 'Tamara Drew' is een soort intelligente vaudeville, een bijtende anthropologische studie, een soort eenvoudige en elegante weergave van het vlindereffect, en verdient zeker het label "krachtig"! Onder het mom van een brave Britse komedie (aanvankelijk) voert deze film van Stephen Frears de kijker mee naar amoreel terrein, op juiste wijze en met een enorme kennis van zaken aangepakt. Een release die al je aandacht verdient. Film: 8/10, Extras: 0/10 Release: 02/2011 - Duur: 109 min Regie: Stephen Frears - Met: Gemma Arterton, Roger Allam, Bill Camp, Dominic Cooper Distributie: Cinéart / Twin Pics Gauthier Keyaerts
Submarino Thomas Vinterberg maakte in 1998 indruk op de cinefielen met zijn benadering van het Dogma, met de titel 'Festen'. Deze radicale en lichtjes wanhopige film, een heuse filmbom, liet iedereen sprakeloos achter en genoot heel wat succes. Het vervolg was ietsje moeilijker voor Vinterberg, want niet alleen slaagde hij er niet in om een vervolg te breien aan het opus, maar bovendien keert hij critici en publiek van zich af met mindere films als 'Dear Wendy'. Het is overigens leuk om lezen op de hoes van de dvd van 'Submarino': "De krachtige comeback van de regisseur van 'Festen'"... Terwijl Vinterberg na 1998 niets anders gedaan heeft dan films maken. Maar het is wel duidelijk dat er een zeker verband bestaat tussen 'Festen' en 'Submarino': de radicale manier van filmen, de frontaliteit van de situaties, de onvermijdelijke afdaling naar de hel. Het bijna psychoanalytische verhaal met traumatische accenten legt de nadruk op de lelijkheid en het nihilisme. Een oefening die vaak interessant is maar soms ook de bal helemaal misslaat! Een typisch Skandinavische film, voor de fans van de donkerste momenten van Moodysson. Gedaan met lachen, dames en heren! Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 02/2011 - Duur: 105 min Regie: Thomas Vinterberg - Met: Dar Salim, Jakob Cedergren Gauthier Keyaerts
Machan 'Machan' (ook gekend onder de naam 'Sri Lanka National Handball Team'), dat gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, vertelt het verhaal van twee Sri Lankezen, Stanley en Manoj, die ervan dromen om hun land te verlaten om een beter leven te vinden maar ook en vooral om hun families te kunnen helpen om de zware schulden af te lossen die op hen wegen. Ze slagen er niet in om op de gebruikelijke wijze visa's te bemachtigen en besluiten na verschillende pogingen om een handbalteam te vormen - dat nergens naar lijkt - en ermee deel te nemen aan een tornooi in Duitsland... Aangezien ze de enigen zijn die die sport zogezegd beoefenen dopen ze hun team meteen om tot "nationaal team"! Deze geschifte onderneming neemt een onverwachte wending: het aantal kandidaten die zich aanbieden blijft maar groeien op ongecontroleerde wijze, en zeker door toedoen van een mensensmokkelaar die hier een mooie gelegenheid ziet om zich te ontdoen van zijn vijanden, die hij zich bij zijn talrijke handeltjes op de hals heeft gehaald. Dit abracadabraverhaal is vrij braaf maar verre van oninteressant en komt goed tot zijn recht op het scherm. De basis is serieus en pakkend maar de vorm is licht, soms een beetje té overigens. Maar al bij al verdient 'Machan' het zeker om bekeken te worden. Film: 6/10, Extras: 6/10 Release: 02/2011 - Duur: 109 min Regie: Uberto Pasolini - Met: Dharmapriya Dias, Gihan De Chickera, Dharshan Dharmaraj, Namal Jayasinghe Distributie: Filmfreak Extras: Weggelaten scenes, interviews Gauthier Keyaerts
Sans Queue ni Tête Alice probeert te overleven door het oudste beroep ter wereld uit te oefenen... Met haar diploma in de kunstgeschiedenis droomt ze nochtans van andere zaken, van een ander leven, ver weg van de steeds vreemdere klanten die ze ten alle prijze probeert tevreden te stellen. Hun libido wordt steeds complexer en ze worden ook steeds agressiever. Xavier is een psychoanalyst die het emotioneel heel moeilijk heeft. Zijn vrouw en hijzelf kunnen nog met moeite door dezelfde deur. Alice en Xavier bereiken beide een breekpunt en beslissen elk van hun kant om te vertrekken. Zij verhuist en wil in therapie gaan, hij vlucht thuis weg en trekt in in een hotel. Hun wegen kruisen zich. Ondanks een interessant scenario en schitterende acteurs blijft 'Sans queue ni tête' een vrij onoriginele film. De vorm zit snor maar de smaak niet, wat leidt tot een opeenstapeling van ego's die echter geen hoge toppen scheren... Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 02/2011 - Duur: 95 min Regie: Jeanne Labrune - Met: Isabelle Huppert, Bouli Lanners Distributie: Twin Pics Extras: Audiocomentaar, weggelaten scenes,... Gauthier Keyaerts
Linkeroever Marie is een jonge atlete in de fleur van haar leven. Terwijl haar carrière een hoge vlucht neemt blijkt echter dat haar lichaam de intensiteit van haar trainingsschema niet aankan en dat het allemaal een te hoge tol eist. Ze geeft haar lichaam dan maar over aan de charmes van Bobby, een jonge expert in het boogschieten. Nu ze niet langer kan sporten geeft ze zich volledig aan deze nieuwe liefde, en dat al snel op heel passionele wijze. Ze beslist al vlug om tijdelijk bij haar nieuwe lover in te trekken. Het appartement waar de mooie jongeling woont blijkt echter een stuk minder gastvrij dan ze gedacht had en blijkt zelfs een vreselijk geheim te bevatten. 'Linkeroever' is een Vlaamse fantastische film die zichzelf een weg baant doorheen de internationale festivals gewijd aan de genrefilm, waar hij een horde bewonderaars creëert. Persoonlijk was ik een beetje ontgoocheld, maar je moet toegeven dat Pieter Van Hees weet hoe hij een mysterie moet creëren en hoe hij een ruwe en naturalistische sfeer moet maken met een mooi effect! Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 02/2011 - Duur: 95 min Regie: Pieter van Hees - Met: Eline Kuppens, Matthias Schoenaerts, Tom de Wispelaere, Sien Eggers Distributie: Paradiso Gauthier Keyaerts
///////////// Blu-Rays ///////////// After.life Na een auto-ongeluk wordt Anna wakker op een koude tafel in een mortuarium. Als de begrafenisondernemer langskomt vraagt ze hem wat ze doet in deze triestige plek. Ze leert dat ze dood is en dat alleen de begrafenisondernemer, die over een speciale gave beschikt, nog met haar kan communiceren tijdens de laatste dagen voor de begrafenis... En dat er haar buiten deze muren niets meer rest. Anna voelt dat er stront aan de knikker is. Ze wil zich niet neerleggen bij deze situatie en probeert zich te verzetten. Agnieszka Vosloo kan haar film niet op de baan houden en vermoeit op den duur haar kijkers... Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 104 min Regie: Agnieszka Vosloo - Met: Liam Neeson, Christina Ricci, Justin Long Distributie: E1 Entertainment Gauthier Keyaerts
Potiche Veel meer dan een vrouwtje aan de haard bezit Suzanne in de ogen van haar familie en haar omgeving alle kenmerken van een trophy-wife. Brave, minzame, zorgeloze Suzanne moet echter zware verantwoordelijkheden aangaan na enkele minder tactvolle uitbarstingen van haar autoritaire en frivole man. Die laatste sukkelt nogal met zijn gezondheid na een zenuwinzinking door de vrij onzachte confrontatie met enkele werknemers van "zijn" bedrijf (een bruidsschat) die in staking gingen. Suzanne moet het roer van het bedrijf overnemen. Maar terwijl iedereen verwacht dat ze het zaakje niet zal aankunnen gaat ze volledig op in haar taak, met energie, intelligentie en toewijding. Een leuke verrassing die de sfeer en de omzet de hoogte in stuwt. Leuk, maar ik blijf skeptisch wat betreft het ophemelen van deze nieuwste van Ozon door de critici. Leuk, maar ook niet meer dan dat... Film: 7/10, Extras: 7/10 Release: 03/2011 - Duur: 103 min Regie: François Ozon - Met: Catherine Deneuve, Gérard Depardieu, Fabrice Luchini, Karin Viard, Judith Godrèche, Jérémie Renier Distributie: Cinéart / Twin Pics Extras: Making of, bloopers,... Gauthier Keyaerts
The Joneses 'The Joneses', dat spijtig genoeg weinig ambitieus is, heeft alleszins een zekere charme. Dit verhaal over een koppel dat het product is van een direct marketing bedrijf, met de bedoeling om hun buren aan te zetten tot compulsieve aankopen, blijft een beetje tandenloos en slaat soms een beetje in het wilde weg om zich heen. Spijtig, want uiteindelijk is de boodschap best interessant (marketing manipulatie, schuld, leugens enzovoort) en het koppel Demi Moore/David Duchovny - omringd door al even sterke bijrollen - doet het helemaal niet slecht. Best te bekijken als een eenvoudige romantische komedie die niet al te idioot is maar ook weer niet super, een beetje als een kladwerk met potentieel. Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 96 min Regie: Derrick Borte - Met: Demi Moore, Amber Heard, David Duchovny Distributie: Dutch Filmworks Gauthier Keyaerts
Red Een bewerking van een comic die verbaast, onthutst en de allures van een actiefilm/komedie aanneemt... Nee, ik ga het hier geen tweede keer over 'Losers' hebben, dat er mee door kon, maar ook niet meer dan dat. 'Red' is een pak beter, alhoewel het nu ook weer niet echt subliem is. Hij springt hoger dan zijn niet al te hoge IQ en levert al bij al heel wat spektakelwaarde. De cast geeft bovendien de indruk zichzelf niet al te serieus te nemen, een beetje alsof ze een toneelstukje aan het spelen zijn op vakantiekamp (Karl Urban niet te na gesproken, die het een beetje benauwd lijkt te hebben), wat zorgt voor een heilzame frisse wind bij deze onderneming. Een beetje stom, maar al bij al best genereus, zal dit verhaal over maniakale agenten kijkers aanspreken die graag lachen met simpele dingen zonder al te veel te hoeven nadenken. De extra's zijn eenvoudig en beknopt, naar het beeld van de film zelf. Film: 7/10, Extras: 7/10 Release: 02/2011 - Duur: 111 min Regie: Robert Schwentke - Met: Bruce Willis, Morgan Freeman, Helen Mirren, Mary-Louise Parker Distributie: Dutch Filmworks / Belga Gauthier Keyaerts
Des Hommes et Des Dieux Een aantal Cisterciaanse monniken, weldoeners en bewakers van een zekere morele rust, worden gegijzeld in Algerije, meer bepaald in de abdij in het Atlasgebergte, in het begin van de jaren negentig. Een politieke en morele crisis verziekt het land dat terechtkomt in een staat van burgerguerilla die talloze slachtoffers maakt, zowel onder de Algerijnse bevolking als bij niet-moslimdoelwitten. Met de Koran onder de hand verzet men zich tegen het corrupte bewind dat gesteund wordt door een bijna militaire junta. De lijken stapelen zich op in deze broedermoord en de angst neemt toe. Tegenover deze nationale en morele onvrede vragen de monniken zich af wat ze moeten doen: blijven met het risico te sterven of vertrekken en hun volgelingen en vrienden in het dorp aan hun lot overlaten. Met zijn pijnlijke echo van de moord op de Koptische christenen in Egypte, mag deze film van regisseur Xavier Beauvois een succes over de hele lijn genoemd worden. Zonder een moreel oordeel te vellen plaatst hij het christendom en de islam naast elkaar in een heuse broederlijke fabel, tot de kiemen van de genocide het halen op het verstand en waarbij het geloof gebruikt wordt als een excuus voor een slachtpartij. Een schitterend portret van broeders (in de brede zin van het woord) zonder de gebruikelijke tegenstellingen en clichés. Film: 9/10, Extras: 8/10 Release: 03/2011 - Duur: 120 min Regie: Xavier Beauvois - Met: Lambert Wilson, Michael Lonsdale, Roschdy Zem Distributie: Lumière Extras: Documentaire, interview Gauthier Keyaerts
The American Jack is een discreet persoon, wat ook moet, gezien zijn job als huurdoder en wapenleverancier voor zijn collega's. Maar ondanks zijn low profile en terwijl hij rustig teruggedoken in de bossen leeft worden zijn knappe partner en hijzelf onder vuur genomen als ze een wandeling maken na een vrijpartij. Jack trekt zijn pistool, doodt de sniper en nadien ook zijn acoliet, en speelt op triestige maar gedecideerde wijze de enige getuige nog in leven kwijt: zijn mooie gezellin. Hij vlucht, neemt contact op met een vroegere werkmakker, Pavel, die hem een schuiloord en een job bezorgt. Maar hij voelt zich niet op zijn gemak. Tussen de werkuren, de groeiende paranoïa, het opgesloten zitten in zijn kamer en andere nachtelijke aanvallen door verliest Jack het noorden en de controle. Ondanks zijn - aanvankelijk - minder plastische benadering dan bij 'Control' blijft 'The American' een zuiver Anton Corbijn product. De Nederlandse fotograaf doet alles wat hij kan om mooie beeldjes te maken en hij slaagt er vooral ook in om een vrij pakkende zen thriller af te leveren. Als je overweg kan met de slepende traagheid en een Clooney die in zichzelf verloren is... Film: 8/10, Extras: 0/10 Release: 01/2011 - Duur: 105 min Regie: Anton Corbijn - Met: George Clooney, Bruce Altman, Thekla Reuten Distributie: Dutch Filmworks Extras: Audiocomentaar, making of, weggelaten scenes Gauthier Keyaerts
Io sono l'amore In het interview op de bonus dvd legt Tilda Swinton uit dat het meer dan 10 jaar duurde om met Luca Guadagnino "Io sono l'amore" voor te bereiden. Het minste dat je kunt zeggen is dat dat te zien valt op het scherm: tot op de millimeter afgewerkte regie, fotografie van een zeldzame sensualiteit, fijntjes uitgewerkte personages, weelderige muziek (het gebruik van liedjes van John Adams is onthutsend)... Alles zorgt ervoor dat deze film, die melodrama, maatschappelijke en sociologische studie vermengt, een meesterwerk is. Het lot van een vrouw die besluit om haar gouden kooi te verlaten om een passionnele liefde te beleven, slaagt erin om, ondanks een stevige sociale verankering, een universele boodschap mee te geven die iedereen beroert en die te maken heeft met de mogelijkheid om je bestaan ondersteboven te keren. Swinton levert hier een van haar meest geslaagde prestaties, van het soort dat aan de ribben blijft kleven. Een ongelooflijke sensuele ervaring. Film: 8/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 120 min Regie: Luca Guadagnino - Met: Tilda Swinton, Flavio Parenti, Edoardo Gabbriellini, Pippo Delbono Distributie: Cinéart / Twin Pics David Morelli
Machete Ik herinner me dat ik volledig van de kaart was toen ik bij de persvisie, als opener voor de film 'Planet Terror', de fake trailer van 'Machete' zag. Zoals zovele geeks met een disfunctioneel brein kreeg ik de onweerstaanbare drang om de langspeelversie ervan te zien. Robert Rodriguez had de impact van die gedenkenswaardige trailer goed begrepen en aarzelde dan ook niet om dit project aan te kondigen. Joepie, riepen we allemaal samen uit volle borst! Spijtig genoeg staat het uiteindelijke resultaat niet op het niveau van de verwachtingen. Rodriguez geraakt niet in zijn flow en hij slaagt er niet in om een echte epische adem te geven aan dit fake 'Grindhouse' opus. We kenden het deuntje al en nu afkomen met hetzelfde liedje maar dan in een mindere versie, is een beetje stom. 'Machete' valt best te pruimen zonder allergieaanvallen of zo, maar het zorgt niet voor de verwachte rillingen. Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 04/2011 - Duur: 107 min Regie: Robert Rodriguez - Met: Danny Trejo, Robert De Niro, Jessica Alba Distributie: E1 Entertainment Gauthier Keyaerts
Scott Pilgrim vs. the World Scott Pilgrim is het perfecte voorbeeld van een zekere generatie van twintigers op zijn Canadees. Hij speelt in een groep, en dat is het zowat, behalve dan het feit dat hij al heel lang gebukt gaat onder het verdriet van een pijnlijke scheiding! Als hij zijn emotionele leven weer op gang wil trekken door met een jonge groepie uit te gaan, valt hij in katzwijm voor een jonge en mooie mysterieuze Amerikaanse die naar de lieftallige naam Ramona Flowers luistert. Als de twee een relatie beginnen doet zich een vreemd fenomeen voor: Scott wordt aangevallen door de ex'en van Ramona, en het zijn er maar liefst zeven in totaal. Het idee van een uitgesproken geek film ingeblikt door Edgar Wright (de sensationele films 'Shaun of the Dead' en 'Hot Fuzz') deed menigeen al in de handjes wrijven. Al bij al is deze adaptatie van een Canadees stripverhaal niet volledig je dat, wellicht te verklaren door een overaanbod van verwijzingen. Idealiter bekijk je deze film twee keer. Een eerste keer om deze reeks bravourestukjes zo goed mogelijk door te slikken. Een tweede, rustiger kijkbeurt, om dit originele werkje dat vergezeld gaat van een zeker savoir-faire op muzikaal vlak, dat - vooral - te danken is aan Nigel Godrich, een beetje beter te smaken. Het oordeel is twijfelachtig maar de balans neigt naar het positieve. Film: 6/10, Extras: 6/10 Release: 03/2011 - Duur: 112 min Regie: Edgar Wright - Met: Michael Cera, Mary Elizabeth Winstead, Chris Evans, Brandon Routh Distributie: Universal Extras: Audiocomentaar, bloopers, weggelaten scenes Gauthier Keyaerts
Sleepers Deze vrij langdradige langspeelfilm (147 minuten), die geïnspireerd is op een biografische roman waar indertijd heel wat rond te doen was, in een regie van de wisselvallige Barry Levison ('Rain Man', 'What Just Happened'), bewijst dat de man tot grote dingen in staat is! 'Sleepers', dat duidelijk zijn beste film is, vertelt het trieste verhaal van een pedofiel dat uitdraait op een verrassende wraakoefening. Het valt te situeren tussen het filmmaniërisme van Ron Howard (de bombast en de muziek) en Martin Scorsese (een ruw thema, radicaliteit van het beeld). Het werk beklijft van begin tot eind, wordt gedragen door een vijfsterrencast (Robert de Niro, Brad Pitt, Kevin Bacon, Dustin Hoffman, ...) en lijdt gelukkig niet al te zeer onder zijn gebreken, gezien de intelligente manier waarop Levinson zijn talent bewijst om het ritme telkens opnieuw op gang te trekken. Film: 7/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 147 min Regie: Barry Levinson - Met: Dustin Hoffman, Robert De Niro, Brad Pitt, Kevin Bacon, Jason Patric, Billy Crudup, Ron Eldard Distributie: Universal Gauthier Keyaerts
Legende van Ga'Hoole (2D en 3D) Na een eerste kijkbeurt, die me perplex achterliet, vroeg ik me af waarom Zack Snyder zo de grond is ingeboord bij de release van dit schitterende 'Legend of the Guardians', de legende van de bewakers! Het heeft misschien te maken met een zekere keuze die hij maakte om zich niet al te zeer op een specifiek publiek te richten? Het is soms heel gewelddadig voor de kleintjes (we zien er duidelijk de stempel van de regisseur van '300') en zeker ook een beetje naïef voor een volwassene, voor wie het wat steviger mocht. Het epische verhaal maakt het zichzelf alleszins niet gemakkelijk. En des te beter. Persoonlijk vond ik de animatie en het character design verbluffend, het ritme onberispelijk, maar ook de kaders die het team voorzag soms bijna prachtig. 'Legend of the Guardians' is een soort samengebalde versie van 'Lord of the Rings' in een dierlijke en kinderlijke versie en de film verdient zeker de onverschilligheid van het publiek niet, en nog minder het mislukken aan de box office. Laten we hopen dat deze release voor thuis, die de 2D en (echte) 3D versies bevat, naast een hele reeks bonussen - al dan niet interactief - toch nog de massa zal aanspreken. Want al bij al slaagt Zack Snyder erin om een originele en eens te meer heel vrije visie op de animatiefilm te brengen. Film: 8/10, Extras: 8/10 Release: 03/2011 - Duur: 90 min Distributie: Warner Gauthier Keyaerts
Death Race / Death Race 2 De beslissing om in 2008 een remake te maken van de b-film 'Death Race 2000', in 1975 geregisseerd door beeldambachtsman Paul Bartel, was voor velen een verrassing! Andere verrassing van formaat: de remake kreeg de beschikking over een echt budget, een regisseur die soms geïnspireerd uit de hoek komt, maar soms ook minder, met name Paul W.S. Anderson ('Event Horizon', 'Resident Evil' en 'Resident Evil: Afterlife 3D') en een star van formaat in de vorm van de hyperkinetische en uiterst grappige Jason Statham. Verre van een volledige misser slaagt deze film in zijn opzet om een actiefilm op steroïden vol blinkend chroom, stunts op wielen en redelijk hardcore autoraces te zijn. Niet om een gat van in de lucht te springen, maar toch een plezier om te consumeren met behulp van bier en popcorn. Eenmaal in de juiste gemoedstoestand is 'Death Race' best ok. De aankondiging van een direct-to-video vervolg kon ons evenzeer boeien als een documentaire over aambeien. Maar laten we eerlijk zijn, als je verwachtingen niet te hoog liggen en je gewoon je home cinema nog eens wil gebruiken, of als je even genoeg hebt van je 'Fast and Furious' collectie, aarzel dan niet om je tegoed te doen aan deze variant zonder echte wijzigingen. Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 105 min Regie: Paul WS Anderson - Met: Jason Statham, Joan Allen, Tyrese Gibson, Ian McShane, Natalie Martinez, Jason Clarke Distributie: Universal Extras: Audiocomentaar, weggelaten scenes,... Gauthier Keyaerts
Human Target 'Human Target' is de - heel vage - adaptatie van een comic van Peter Milligan, een onrustwekkend, gewelddadig, gewild storend grafisch werk. De elementen die van dat gegeven werden overgebracht naar het televisiescherm doen eerder denken aan de onnozele sfeer van sommige eighties reeksen, eerder dan aan een ongecontroleerd paranoïde milieu. Het verhaal draait om Christopher Chance, een vroegere huurmoordenaar die een borderline lijfwacht geworden is die tot alles bereid is om zijn klanten te redden... Zelfs een menselijk doelwit worden. Chance, een zelfzekere, knappe man, werkt zijn collega's (Winston en Guerrero) op de zenuwen maar hij behaalt wel resultaten. Zelfs al lijkt alles waar hij passeert te ontploffen. Zoals hierboven al aangehaald is 'Human Target' een gespierde reeks, die wel braaf blijft, een soort remake voor 2011 van 'The A-Team'. De stomme gags volgen elkaar op met een ritme als een klok. We bevinden ons hier verre van een meesterwerk maar het buddy feelgood aspect overwint uiteindelijk. Leuk maar niet om te onthouden. Het overleeft de eerste kijkbeurt niet. Film: 7/10, Extras: 0/10 Release: 02/2011 - Duur: 512 min Regie: Jonathan E. Steinberg - Met: Mark Valley, Chi McBride, Jackie Earle Haley Extras: Audiocomentaar, featurettes,... Gauthier Keyaerts
Paranormal Activity 2 'Paranormal Activity 2', een vrij conforme kopie van het eerste opus, mist zijn commerciële doel. Gezien de leegheid van het product haalt de geest van de kijker het op de klopgeest die hem schrik zou moeten aanjagen. Wie aan de verleiding weerstaat om de film stop te zetten geraakt in een semi-comateuze toestand. Zelf heb ik het potentieel van dit vervolg wel gezien! In een alternatief universum zou 'Paranormal Activity 2' het korrelige aspect van de eerste overnemen en de twee reeds bestaande luiken op een meer relaxete manier benaderen. Het zou op intelligentere wijze gespeeld hebben met het repetitieve en pijnlijke aspect van de getoonde beelden (het onderwerp van een heuse "choreografie") of de angstwekkende klanksfeer iets meer benadrukt hebben. Te midden van dit alles hangt een soort 'je ne sais quoi' sfeer die waarschijnlijk ontsproten is aan frustratie en die je doet fantaseren over meer schrikmomenten. Misschien ben ik te optimistisch, te zeer fan van de genrefilm en heb ik geen verdedigingsmechanisme tegen de komst van een dergelijke misser... Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 02/2011 - Duur: 91 min Regie: Tod Williams - Met: Katie Featherston, Micah Sloat Distributie: Paramount Extras: Weggelaten scenes Gauthier Keyaerts
The New Daughter John verhuist met zijn twee kinderen naar een luxueus en enorm huis, te midden van de bossen. De sfeer is echter niet optimaal en de verhuis gebeurt niet van ganser harte. John en zijn kinderen zijn namelijk "afgedankt" door hun moeder en vrouw. Louisa James, de jonge dochter van John, kan dit drama maar moeilijk verwerken. Haar rebelse en agressieve gedrag wordt dus aanvankelijk door iedereen als normaal bekeken. Maar na verloop van tijd wordt duidelijk dat haar gedrag een gevaarlijk geheim verbergt dat een steeds grotere invloed lijkt te hebben op het onhandelbare meisje. Geïntrigeerd door die radicale veranderingen beseft John dat er een link bestaat tussen die soms gewelddadige humeursprongen en een imposante heuvel in de buurt. Hij verneemt dat het om een Indiaanse grafheuvel gaat waarin zich een soort zou bevinden die dicht bij de goden aanleunt en die verdwenen is. 'The New Daughter' is vrij goed gemaakt, intelligent in zijn ritmische zuinigheid en zijn gore effecten en vooral heel, heel donker. De film verdient zijn slechte reputatie niet echt, noch het ontbreken van een verdeler, ondanks de evidente gebreken. Voldoende voor een avondje huiveren met vrienden (en niet door de griep!). Film: 7/10, Extras: 0/10 Release: 02/2011 - Duur: 108 min Regie: Luis Berdejo - Met: Kevin Costner, Samantha Mathis, Ivana Baquero Distributie: E1 Entertainment Gauthier Keyaerts
Trainspotting, Charlie Wilson's War, The Other Boleyn Girl, Meet Joe Black Nieuwe levering hoge definitie releases van de hand van de uiterst actieve uitgever Universal, die hun best doen om het Blu Ray formaat te laten overleven, wat we alleen maar kunnen toejuichen. Vier releases met hun eigen nuances: essentieel, correct, anekdotisch. Zoals gebruikelijk ondergingen ze allemaal een facelift en werd van iets ouds iets "nieuws" gemaakt. De interfaces zijn dus over het algemeen vrij schraal. Maar goed, laten we de pret niet te veel vergallen, want er is ook uitstekend werk. Nemen we bijvoorbeeld de amorele, narco-rock'n'roll klassieker, geïnspireerd op een roman van Irvine Welsh, die de naam van Danny Boyle vestigde: 'Trainspotting'. Deze reproductie, die identiek is aan de inhoud van de speciale dvd-uitgave, laat ons toe om nog een beetje meer te genieten van de verbazende mix van de prachtige fotografie en de gevolgen van heroïne, speed en andere zaken die de realiteit vervormen. Het minste wat je kan zeggen is dat deze "frisse" blik op de stedelijke "zombies" de rillingen over je rug laat lopen, de scène van de nachtmerrie niet te na gesproken (die blijft ongelooflijk idioot). Een verlies aan bonussen maar niet aan intrinsieke filmkwaliteiten treffen we bij 'Charlie Wilson's War', een explosieve analyse van het begin van de Amerikaanse inmenging in Afghanistan - met de gekende effecten. De GI's hebben de Russen verdreven en de toekomstige Taliban opgeleid en zo de basis gelegd voor een situatie waar we nog altijd niet over uitgepraat zijn. De film behandelt - althans gedeeltelijk - de eerbare zoektocht van Charlie Wilson. Het scenario staat als een huis, de cast is top en de dialogen zijn sensationeel, dankzij de heel geïnspireerde pen van Aaron Sorkin. Anekdotischer, maar best bekijkbaar zonder al te veel hersenschade, ontbreekt het 'Meet Joe Black' vooral aan ambitie. Het is te glad om echt interessant te zijn - naar het beeld van Brad Pitt voor hij begon achteruit te gaan - zonder dat het je echter van het scherm verjaagt. Vooral omdat het hier om een nostalgisch artefact (1998) gaat dat echter niet echt lijdt onder enige verouderingsverschijnselen. Het toeval wilde dat ik ook 'The Wolfman' 2010 opnieuw toegestuurd kreeg. Wat een interessant verschil met betrekking tot Anthony Hopkins. In 'Meet Joe Black', is hij verfijnd, koel, een filosoof. Als de slechte vader van Benicio Del Toro ziet hij eruit als een zigeuner, als een soort kruisbestuiving van een demente bejaarde en een pitbull. Grappig! De zwakke schakel in deze overvloedige reeks blijft 'The Other Boleyn Girl', een zoveelste recente variatie op het thema van de explosieve liefdesrelatie tussen Henry VIII en de zusjes Boleyn. Eric Bana, Scarlet Johansson en Natalie Portman leveren puik werk als ze ondersteund worden door acteurs van formaat. Als top of the bill echter en onder de zwakke leiding van een Justin Chadwick, wordt het al snel een moeizame kwestie. U hebt het al begrepen: het is in functie van je persoonlijke voorkeur (trash, politiek, fantastisch, bourgeois, geschiedenis) en van je verwachtingen van een Blu Ray product dat je voor het ene of het andere zal kiezen.
Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 01/2011 - Duur: 94 min Regie: Danny Boyle - Met: Ewan McGregor, Ewen Bremner, Jonny Lee Miller, Kevin McKidd, Robert Carlyle, Kelly Macdonald, Peter Mullan, James Cosmo, Eileen Nicholas, Susan Vidler, Pauline Lynch, Shirley Henderson, Stuart McQuarr Distributie: Universal Gauthier Keyaerts
///////////// Muziek ///////////// I Like Trains (He Who Saw The Deep label) Somber, melodramatisch,... Dat waren de beelden, die overliepen van emotionaliteit en een lyrisch-depressief elan, die voor ogen kwamen bij beluistering van de uitstekende eerste ep van iLike Trains, 'Progress Reform' uit 2006. Vier jaar en twee albums later zijn iLike Trains rondjes blijven draaien in hun tranendal. Ze smeren er hun onbehagen dik op, in het spoor van Sigur Ros, Editors en andere And Also the Trees, en ze proberen ons koste wat het kost mee te voeren naar de dieptes van de menselijke ziel. Soms lukt hen dat wonderwel, zoals op het onthutsende crescendo van 'Sea of Regrets' of het openingsnummer 'When We Were Kings' met zijn postrock kantje. Voor de rest zorgt de groep uit Leeds voor niet veel soeps, gedragen door de monotone stem van Guy Bannister en de overheersende violen. Als je als mijnwerker altijd in dezelfde gang zoekt wordt de kans op een mooie vondst kleiner. LT: And Also the trees, 'Virus Meadow' CD: 6/10 Genre: Pop, Rock David Morelli
Killing Joke (Absolute Dissident) Killing Joke, de mythische groep voor liefhebbers van metal, neo of gothic, vaandeldragers van een destroy punk en "einde van de wereld" geest, reuzen van de riff en verdomd dansbaar op hun manier, blijft maar herboren worden (met 30 jaar op de teller!). Wie hun dubbele concert vorig jaar in de AB meemaakte zal het je kunnen zeggen: het combo was in topvorm en verscheen in zijn oorspronkelijke line-up. Hun eerste gelijknamige album is mythisch geworden en 'Ha' blijft één van de strafstfe liveplaten tot op heden, 'Love Like Blood' doet nog altijd de romantici dansen, 'Eighties' schreeuwt het uit van vreugde en het album 'Pandemonium' veranderde het aanzicht van de metal en het vervolg (waaronder een samenwerking met Dave Grohl) was al evenzeer de moeite. 'Absolute Dissent', het dertiende studio album van Killing Joke, betekent eveneens de terugkeer van het oorspronkelijke viertal. We treffen er een soort samenvatting van de carrière van de kerels: razende gitaren, transcendentale zang, metronomische drums en percussie, vergezeld van enkele verrassende slow tempo's. Loud! CD: 7/10 Genre: Metal, hard rock, hard core, Rock Label: Spinefarm Records - Distribution: V2 Gauthier Keyaerts
Oval (O) Oval, een Duits combo dat in 1991 opgericht en later een trio werd (met Markus Popp, Sebastian Oschatz en Frank Metzge), bracht een nu reeds visionair album uit op het Ata Tak label in 1993. Het was een soort ontbrekende schakel tussen de krautrock (met Neu! In het vizier) en de toekomstige sterren van de indie pop die de erfgenamen waren van deze typisch Duitse muzikale stroming, zoals Kreidler, To Rococo Rot of de geest van Kitty Yo. Oval bracht de kliek van Mille Plateaux bijeen (het mythische label opgericht in 1993 door Achim Szepanski), en vervoegde later Thrill Jockey. De groep werd al snel een solo gebeuren van Markus Popp, koning van de fragmentarische, muzikale en installatiekunst. Popp gaat een verbond aan met zijn vriend en "concurrent" in de elegante electronica Jan St. Werner, lid van Mouse on Mars (die andere essentiële formatie), om het fabuleuze project Microstoria uit de grond te stampen. Nadien treffen we hem ook nog bij Gastr De Sol (album 'Camoufleur') en So (met Eriko Toyoda). Het mag duidelijk zijn dat de man menige adelbrief kan voorleggen! Na een ondraaglijke afwezigheid levert Popp nu opeenvolgend 'Oh' en 'O' af, respectievelijk een ep en een album. Twee parels, ergens tussen futuristische pop en klankdesign. Licht, intrigerend, muterend, tussen post rock en trendy electronica, soms geniaal, dikwijls schitterend. Dit moet je zonder nadenken zo snel mogelijk binnenhalen! CD: 9/10 Genre: Pop, Electronica, Experimental Label: Thrill Jockey - Distribution: Konkurrent Gauthier Keyaerts
Royksopp (Senior) De uitdaging die dit Noorse duo aanging, namelijk om een instrumentale follow up te maken die radicaal verschilt van het springerige 'Junior', was a priori opmerkelijk. A posteriori dreigen deze negen sferische en donkere dream pop songs door niet veel mensen opgemerkt te worden. 'Senior' is een beetje chichi en even spannend als een ritje in de lift van een rustoord. We hebben nood aan snelle hulp om niet weg te zakken in een comateuze depressie veroorzaakt door deze opeenstapeling van elegante verveling. Er gebeurt zodanig weinig dat we bijna heimwee krijgen naar de laatste van Air. Als het electro-cardiogram bovengehaald wordt, zoals op 'Triky 2', een weinig geïnspireerde cover van 'Junior', steekt Jean-Michel Jarre zijn neus aan het venster. 'Senior' is de ideale soundtrack voor een documentaire over neurasthenie. Haal de sonotones boven! LT: Brian Eno, 'Music for Airports' CD: 3/10 Genre: Dance, Electronica Label: Virgin - Distribution: Pias David Morelli
Interpol (Interpol) De lyrische en niet altijd overtuigende accenten van 'Our love to admire' hadden heel wat fans van het eerste uur afgeschrikt. Interpol probeert met dit gelijknamige album een heilzame terugkeer naar de bron te forceren. Zonder de stralende schoonheid van hun uitzonderlijke debuut te evenaren, verre van zelfs, keert het trio (de bassist verliet de groep net na de opnames) terug naar de ontginning van de donkere kant van de ziel met klasse, soberheid en zonder de indruk te geven dat ze de soep heropwarmen. De geest van Ian Curtis lijkt minder over de composities te zweven van de New Yorkers, ondanks het feit dat ze, naar het beeld op de hoes, melancholische fragmenten, altijd wijd open littekens en andere depressieve narigheid oproepen. Gewapend met chirurgische gitaren over galopperende baslijnen zorgt Interpol voor een wanhopige energie die zelfs de zwakkere melodiën voedt. Interpol blijft op zoek (naar zichzelf) en dat is best ok. Listen to: The National, 'Boxer' CD: 7/10 Genre: Pop, Rock Label: Cooperative Music - Distribution: EMI David Morelli
Underworld (Barking) Het zesde album van Underworld, een grote of toch alleszins essentiële electronica groep, is een grap. In de slechte zin van het woord. Hun twee laatste albums, evenals hun overvloedige productie, exclusief verkrijgbaar op internet, lieten een authentieke goesting doorschemeren, die misschien niet altijd overtuigend was, om de uithoeken van de elektronische muziek op te zoeken. Dit 'Barking' geeft vooral de indruk dat het duo probeert om op een te opportunistische wijze terug op het voorplan te treden met hun vintage synths, om zoals zovele anderen mee te surfen op die eindeloze eighties revival waarin de huidige techno scène lijkt vastgelopen. Resultaat: een idioot album waarop je naast elkaar mooie resten (de onberispelijke single 'Scribble'), correcte dingen ('Grace', 'Between stars'), arty opvulwerk en ronduit genante stuff ('Always loved a film', een potentiële eurodance hit) aantreft. Niet echt een kwaliteitsalbum. LT: Orbital, 'Insides' CD: 5/10 Genre: Electro Label: Underworld.live - Distribution: V2 David Morelli
Orchestral Manoeuvres in the Dark (History of Modern) Herinner je je de mythische electro groep OMD, die in mei 2007 een reünieconcert gaf in het Olympia in Parijs? Ze speelden er alle nummers van hun beste album, 'Architecture and Morality' (1981), gevolgd door hun grootste successen. Nu, 14 jaar na de reünie en 30 jaar na 'Electricity', brengt OMD een nieuw album uit! Dertigers en veertigers die vroeger fan waren zullen dit kunnen smaken! Op sentimenteel vlak. Op muzikaal vlak ligt het iets anders. De pioniers schrijven hun 'History of Modern' met een paneel aan indrukwekkende electroklanken, synths à la Kraftwerk en baslijnen à la Giorgio Moroder. De stemmen van Andy McCluskey en Paul Humphreys hebben hun frisheid en hun glorie bewaard maar muziek en stem lopen verloren in een continue vloed aan koren die het hele album lang bijna op dezelfde noot blijven hangen. De single 'If you want it' illustreert dat perfect. Een "history" die niet in de annalen zal gegrift blijven. CD: 7/10 Genre: Pop, Electro Label: Blue Noise - Distribution: Pias Frédéric Jarry
Chk Chk Chk (Strange weather, Isn't It?) Het nieuwe album van !!! (spreek uit: tchk tchk tchk) is aan de ene kant heel opwindend en aan de andere ook een beetje ontgoochelend, aangezien ze op een ingetogen manier die we niet van hen gewoon zijn felle en flauwere stukjes afwisselen. De passie is van de partij als de tchk zich overgeven aan hun disco punk funk hartstochten. 'The Most certain Sure', 'Wannagain Wannagain' en vooral het juist genoemde 'The Hammer', een discobanger die Vitalic groen doet uitslaan van jaloezie, bewijzen dat ze nog steeds ballen hebben. De rest van het album is best ok met zijn solide en zenuwachtige melodieën, maar het ontgoochelt een beetje als de melodietjes te proper worden, genre de single 'AM/FM'. Dan wordt het een beetje te afgelikt en braaf. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de chaotische periode die de groep heeft doorgemaakt (twee muzikanten die vertrokken, net als tweede zanger John Pugh, en het plotse overlijden van de drummer) en die ternauwernood het einde van de groep betekende. In die omstandigheden lijkt dit eerste album in vier jaar bijna een mirakel. We kijken alleszins uit naar hun concerten, waarop hun nummers in al hun feestelijke glorie tot leven komen. En we hopen dat de groep zijn huidige bezetting kan behouden. Listen to: Zongamin, 'Fleshtapes' CD: 7/10 Genre: Electro, Pop Label: Warp - Distribution: V2 David Morelli
The Charlatans (Who We Touch) Als overlevers van de baggy scene worden de Charlatans vooral vereenzelvigd met het onsterfelijke 'Only one I know'. Nochtans heeft het indie kwintet niet stilgezeten en hebben ze een reeks uitstekende schijfjes voortgebracht. De laatste, 'Who we Touch', is van hetzelfde allooi. Het steekt van wal met een zondvloed aan gitaren die proberen te bewijzen dat de veteranen nog niet versleten zijn. Ze halen het tempo echter snel naar beneden om ons een leuk lijstje aan pop rock melodietjes te bezorgen, die doeltreffend zijn en dikwijls ook melancholisch klinken, en die gedragen worden door gitaren en een orgel dat een zekere dichtheid en accentuering meebrengt (het mooie 'Trust in Desire' en zijn crescendo, de ballade 'Your pure soul'). Het geheel wordt afgerond door een hidden track met southern rock invloeden, die geschreeuwd wordt door een priester in de ban van de duivel. De Charlatans zijn ongetwijfeld een groep om te (her)ontdekken. LT: Ian Brown, 'Solarized' CD: 7/10 Genre: Pop Label: Cooking Vinyls - Distribution: V2 David Morelli
Menomena (Mines) Het prachtige en kristalheldere 'Queen Black Acid' maakt meteen de ambitie van dit trio uit Portland duidelijk: popmelodietjes dynamiteren met een verbazingwekkende virtuositeit, en elk fragment op de mooist mogelijke manier te versieren om zo te komen tot evidente, perfecte en... "andere" liedjes. Gedragen door even gevarieerde (sax, piano, glockenspiel...) als elegante arrangementen, die de goede smaak hebben om nooit in de weg te gaan lopen van de melodie - en wat voor melodieën! - rijgt Menemona met een onthutsend gemak de pareltjes aan elkaar. Die zijn lumineus (de vocale kruisingen van 'Dirty Cartoon') of gesmeed van delicaat ijzer ("TAOS" is de ontmoeting tussen Hendrix en Elbow) en 'Mines' kent geen enkel dood moment. Met een volle nasmaak en een opmerkelijke klankvariëteit zorgt Menemosa voor niets minder dan een van de essentiële albums van 2010. LT: Flaming Lips, 'The Fearless Freaks' CD: 9/10 Genre: Pop Label: City Slang - Distribution: V2 David Morelli
The Magic Numbers (The Runaway) The Magic Numbers zijn een anachronisme in het geagiteerde en dikwijls cynische wereldje van de Engelse indie scene. Het paar broers en zussen die dit folk rock combo bemannen nodigen ons nogmaals uit om onze gsm's uit te zetten en onze internetverbinding af te sluiten. Ze geven ons afspraak in de tuin (of een hooiberg als er een in de buurt is), met de vraag ons op de grond neer te vleien, grassprietje in de mond, de ogen naar de hemel gericht, en van het moment te genieten, vrij van alles. Onthecht is misschien nog de term die het best dit derde album omschrijft dat met gemak de efemere codes ontvlucht en ons uitnodigt om, op basis van hun met frisse en verkwikkende melodietjes gevulde madeleines, de optimistische sereniteit van de seventies terug te vinden. 'The Runaway' is geen nostalgisch album maar een schitterende vlucht vooruit op basis van enkele feelgood songs in de traditie van The Mama's and the Papa's, de Bee Gees en de West Coast rock. The Magic Numbers zijn een anachronisme maar dan wel een magisch anachronisme en 'The Runaway' is hun sesam. CD: 8/10 Genre: Rock, Pop David Morelli
Prince (20TEN) Dit is het verhaal van een kerel die een fietstocht maakt op een bloedhete zaterdag (10 juli 2010). Hij passeert langs een boekenwinkel en vraagt zich af of er nog een exemplaar van de krant 'Het Nieuwsblad' aanwezig is, waarin zich het nieuwe album '20TEN' bevindt van Prince. Nieuwsgierig naar een album van 1,40 euro schaft de fietser zich het toekomstige collector's item aan. Hij stopt de cd in de zak van zijn bermuda en stopt zijn krant in zijn rugzak. Enkele kilometers en liters zweet later komt hij terug thuis. De cd is al een beetje vochtig geworden en de inkt van zijn krant kleeft ondertussen aan de binnenkant van zijn rugzak. De kerel in kwestie, u hebt het al begrepen, ben ikzelf. Een vroegere fan van de getalenteerde artiest die ooit Prince heette, die nog altijd regelmatig shaket op de tonen van het killer album 'Sign O the Times' en zijn voorgangers. '20TEN' wordt aangekondigd als een terugkeer naar de bron ('1999', 'Purple Rain'...) maar is niet de verwachte bom. Admiraal Nelson haalt zijn springerige ritmes weer uit de kast, evenals de vette synthakkoorden en een heel pak melodietjes die hij ontleende aan zijn vroegere knallers, wat ervoor zorgt dat je ongewild met je heupen gaat wiegen. Alles klinkt hier zoals vroeger maar op het vlak van de melodieën is het niet echt veel soeps. Steek er dus niet al te veel energie in om dit stukje overbodige nostalgie te pakken te krijgen, dat trouwens al niet meer in de handel te vinden is (behalve op het Net). CD: 5/10 Genre: Funk Gauthier Keyaerts
Kele Okereke (The Boxer) Positief bij dit soloalbum van de zanger van Bloc Party is dat het duidelijke bedoelingen heeft: je doen dansen tot aan de uitputting, van de hipste clubs van New York tot de meest volkse campings aan de Noordzee. Een objectief dat zijn belang heeft als we ons met een zekere pijn in het hart het laatste mislukte album herinneren van Bloc Party, dat eigenlijk op hun traditionele remixalbum leek en waarop men de uitstekende drummer veel te weinig aan het woord liet. Dat was een beetje moeilijk verteerbaar voor fans van het eerste uur, die Bloc Party nog atijd zagen als een geloofwaardige post punk band en geen doordeweekse dance rock act. Okereke trekt volop de kaart van de bas en de electro en slaagt ontegensprekelijk in zijn doelstelling. 'The Boxer' is agressief, krachtig en de Afrikaanse ritmes en klanken, de doeltreffende melodieën en de stem van Oreke zorgen voor een ziel in het geheel. Er staan een aantal geheide hits op: de single, 'Tenderoni' en vooral 'Rise' en zijn monsterachtige bassen die aan Vitalic doen denken, zijn killers. Wij zijn mee. LT: Vitalic, 'OK Cowboy' CD: 7/10 Genre: Electro, Rock Label: Wichita - Distribution: V2 David Morelli
Morcheeba (Blood Like Lemonade) "'Blood Like Lemonade' is het album dat we na 'Big Calm' in 1998 hadden moeten maken, maar we hadden toen behoefte om andere horizonten te verkennen om later naar onze natuurlijke habitat te kunnen terugkeren", gaf Paul Godfrey, een van de twee stichtende broers van de trip hop groep uit Dover, Morcheeba, toe. Op de vraag welke sound dit zevende album kenmerkt antwoordt Skye Edwards, de zangeres uit de mythische beginjaren van de band: "Als Morcheeba!" Dat klopt maar vanzelfsprekend is het niet, na de gelukkige en vooral minder gelukkige dwalingen van de groep. Ze keren nu terug naar de lichte bitterzoete melodieën, zoals op de eerste single 'Even Though' met zijn droge gitaar, zijn scratches, dat heel erg eind jaren negentig klinkt. De electro programmatie flirt altijd met blues, folk en zelfs country. De stem van Skye, eindelijk terug, heeft aan intensiteit gewonnen, zelfs als de teneur meer pop dan soul is in deze vreemde roadmovie waar de chille muziek contrasteert met teksten over geweld en bloed. 'Self Made Man' drukt het best deze verleidelijke paradox uit. CD: 9/10 Genre: Lounge Label: Pias - Distribution: Pias Frédéric Jarry
UNKLE (Where Did The Night Fall) Na twee straffe albums ('War Stories' en 'End Titles'), zorgt Unkle voor een radicale breuk met 'Where Did The Night Fall'. Ze bevonden zich altijd in de avantgarde van een electronische scène die ook de dieptes van de rock ontgon (en omgekeerd) en probeerden om hermetisch spul, The Beatles, rap en trip hop in eenzelfde mix met ballen te gieten. Dit vijfde album heeft echter bij de release zijn geldigheidsdatum reeds overschreden. 'Where Did The Night Fall' grijpt uit de electronica/dark wave rayon die al zo lang geplunderd wordt zonder er iets vernieuwends mee te doen. Unkle, die onderweg Richard File verloren hebben ten voordele (?) van ex-Psychonaut Pablo Clements, levert een album af dat koel, repetitief en - the horror! - voorspelbaar is en waarin je maar matig lijkt te kunnen geloven. Het schitterende 'Another Night Out' dat het album afsluit laat nochtans enige hoop heel naar de toekomst toe. LT: Siouxie and the Banshees, 'The Rapture' CD: 5/10 Genre: Electronica, Pop, Experimental David Morelli
Moby (Wait For Me Remixes) Het nauwelijks een jaar geleden verschenen 'Wait for Me' was het negende en langverwachte album van de Amerikaanse producer Moby, die al sinds eind jaren tachtig (Voodoo Child) op geniale wijze muzikale kwaliteit en wereldwijd succes combineert. Dit vrij "ambient" en uitgesproken melodieuze album, met veel strijkers en piano'tjes, en met veel koren en gefilterde vocals, werd nu geremixt door de beste house en techno producers van het moment. Het gaat hier naadloos van downtempo naar dansbare beats, wat wel betekent dat deze remixes zich misschien niet tot het zelfde publiek richten als de muziek van de Moby sinds 'Play'. Des te meer omdat de beste remixen niet die zijn van Tiesto, Laurent Wolf of Carl Cox, wel van underground artiesten als Popof, Paul Kalkbrenner, Savage Skulls en vooral Gui Borrato. Als bonus krijgen we een tweede cd waarop Moby weer zelf de electro toer opgaat met een geslaagde dj mix van de remixen. CD: 8/10 Genre: Electro, House Label: Little Idiot - Distribution: Pias Frédéric Jarry
Jamie Lidell (Compass) Dit moet alleszins het meest geslaagde, of toch minstens meest evenwichtige, album van Jamie Lidell zijn. We leerden de man kennen in zijn lawaaierige apocalyptische wereld en zagen hem evolueren naar soul-funk die steeds properder en minder gek werd. Zonder schaamte geeft Lidell in interviews toe dat hij artistiek een beetje verloren gelopen was, de schuld van een tumultueus privé-leven de laatste jaren. Hij verhuisde sindsdien van Berlijn naar New York, verwerkte de dood van een van zijn idolen (Michael Jackson) en begon samen te werken met Beck en Chris Taylor (Grizzly Bear). Resultaat van deze nieuwe wending: een album dat soulvol en hectisch klinkt, afwijkend en toegankelijk, coherent en geschift, en waar de uitzonderlijke stem van de man over helse maar altijd catchy funk geplaatst wordt. Alleszins een aanrader. CD: 8/10 Genre: Soul, Funk, Electronica Label: Warp - Distribution: V2 Serge Coosemans
The Conformists/ Marvin (Three Hundred/ Hangover on the Top) Heruitgave van een album uit 2007, geproduceerd door Steve Albini. 'Three Hundred' van het Amerikaanse combo The Conformists vult nu met zijn verkapte noise de catalogus aan van African Tape. De droge en precieze sound geeft hun composities een "punk" cachet zonder het er te dik op te smeren. Zonder essentieel te zijn bezit deze schijf een aantal uitgesproken troeven, waaronder een alomtegenwoordige ingetogenheid en spanning die vrij interessant zijn. Het minder geïnspireerde 'Hangover the Top' van het uit Montpellier afkomstige Marvin zal vooral het voorwerp van een nieuwsgierige luisterbeurt blijven, zonder meer... CD: 6/10 Genre: Post Rock, Experimental, R'n'B Label: African Tape - Distribution: Mandaï Gauthier Keyaerts
LEO (88 Man)/ The Healthy and the Badass Motherfucker/ ROOM 204 (Speaking Parts From the Blazing Rows/ Tonnerre Vendanges/ Balloons) Het label uit Nantes Kythibong heeft drie hapjes onder ons hoofdkussen geschoven om in onze cd speler te stoppen... De eerste (in willekeurige volgorde) die we beluisteren is de cd met sonische exploten van het duo Leo (88 Man), vol prettige folk. Vergeleken met illustere Amerikaanse acts (Smog, Lambchop, Giant Sands...) ontwikkelt het duo hier een vrij vrolijke pop-folk, die echter nooit bij het nekvel grijpt, omdat het misschien een beetje te weldoordacht is en te gepolijst. Healthy Boys (and the Motherfucker), ondanks hun naam die anders doet vermoeden, zoekt het vooral bij de charme van het akoestische. Deze ep bevat vier tracks van Benjamin Nerot, vergezeld van enkele vrienden (ex-Bastards). Zoek hier wel geen zware artillerie noch wraakgevoelens. Room 204, een gebetonneerd en gewapend duo, zet zijn ontginning verder van de grenzen van het lawaai in minimale formatie. Leuk! Precisering: vinyl fans moeten terecht in Frankrijk voor hun bestelling. Voor de cd uitgave moet je in Japan zijn (Stiff Slack). CD: 6/10 Genre: Folk, Rock Label: Kythibong Records - Distribution: Mandaï Gauthier Keyaerts
Zu (The Way of the Animals Powers) Een nieuw album van ZU is altijd leuk nieuws. Maar let op, 'The Way of the Animals Powers' is niet nieuw, wel de heruitgave van een plaat die in eerste instantie het daglicht zag op het Italiaanse label Xeng. De gedeconstrueerde maar niet per se agressieve composities op dit werk laten een zekere gekte vermoeden die echter gekadreerd en beheerst blijft. Een indrukwekkend werkstuk waarvoor het Italiaanse trio bijgestaan werd door Fred Lonberg-Holm (Valentine Trio, Peter Brötzmann, Chicago Tentet, etc.). Het luisterplezier (schitterende nummers en een nieuwe mastering door James Plotkin) wordt gedubbeld door tactiel genot als je de dikke schijf vinyl van 180g in handen neemt! CD: 8/10 Genre: Electro-Pop Label: Public Guilt Records - Distribution: Mandaï Gauthier Keyaerts
///////////// Dossiers ///////////// 'Een rol om van te smullen!'
Voor zijn vertolking van crackverslaafde has-been bokser Dicky Eklund mocht gevierd Hollywoodacteur Christian Bale zijn eerste Academy Award in ontvangst nemen. Ironisch genoeg past dit personage niet in het rijtje gitzwarte figuren waarvoor de 'The Dark Knight'-acteur gekend is. 'Met de echte Dicky rondhangen resulteerde altijd in de slappe lach!' Toen Christian Bale op 27 februari de Oscar voor de Beste Mannelijke Bijrol in ontvangst mocht nemen voor zijn vertolking in 'The Fighter', bedankte hij in de eerste plaats Dicky Eklund, de voormalige bokser die een crackverslaving overwon om zijn broer Micky Ward naar het kampioenschap te begeleiden. 'Ik kon moeilijk anders.', lacht Bale in het chique Four Seasons Hotel in Beverly Hills. 'Als ik hem niet uitgebreid in de bloemetjes had gezet, had ik het nog jaren moeten horen.' Je onderging voor de zoveelste maal een ware transformatie. Zelfs je ogen zien er ditmaal anders uit.
Bale:
Ik vergelijk het graag met het 'boiling frog'-experiment. Als je een kikker in een pot water zet die je langzaam opwarmt, merkt het beest niet dat het op het punt staat levend gekookt te worden. Ik hing zoveel rond met Dicky dat ik automatisch zijn trekjes begon over te nemen. Natuurlijk besefte ik dat ik heel wat gewicht verloor en als een bezetene begon te praten. Die tekenfilmachtige oogbewegingen en andere details gebeurden echter compleet onbewust. Kan dergelijk contact met de man waarop je je rol baseert geen problemen opleveren?
Bale:
Natuurlijk moest ik oppassen. Als Dicky me niet kon luchten, had ik het project in gevaar gebracht. Zo had hij er echt voor kunnen zorgen dat we niet in zijn thuisstad Lowell konden draaien. Over één ding moest ik echter écht streng zijn tegen Dicky: 'Als de camera rolt, mag je geen aanwijzingen roepen!' (Lacht)
In het Lowell uit de film gaat er wel heel bont aan toe.
Bale:
Toch gaat het om een compleet realistische weergave. Als ik er met Dicky rondhing, resulteerde dat altijd in de slappe lach. Overal waar we kwamen, riep men hem achterna. Zelfs de flikken - zijn oude vijanden - behandelen hem als hun beste vriend. Toen ze hun sirenes lieten loeien, deden ze mij echter flink schrikken.
Jullie bezochten ter voorbereiding ook de 'crackhouses' waar Dicky vroeger drugs scoorde.
Bale:
Ironisch genoeg waren die helemaal gerenoveerd. Daar stonden wij dan, twee weirdo's die aan brave gezinnetjes vroegen of we een kijkje mochten nemen in hun woning. Als we ze vertelden over het verleden van hun huis, reageerden ze meestal allesbehalve positief. (Lacht) Dicky is het zoveelste personage dat je dwingt tot het uiterste te gaan. Had je aanvankelijk geen twijfels over de rol?
Bale:
Elke acteur die dit personage had geweigerd, moet dringend op zoek naar een nieuwe baan. Dicky is een rol om van te smullen! De dingen die hij heeft meegemaakt, de ingewikkelde relatie met zijn broer Micky. Bovendien kreeg ik de kans om samen te werken met Mark Wahlberg, die in mijn ogen met Micky de rol van zijn leven neerzet.
Ben je een even grote boksfan als Mark, die het project in gang zette?
Bale:
Laten we zeggen dat de sport me altijd gefascineerd heeft. Een echte liefhebber ben ik echter niet. Ik begrijp niet waarom mensen elkaar competitief tot moes slaan. Tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat ik gemagnetiseerd naar het televisiescherm kijk als er een boksmatch passeert tijdens het zappen. Zelf ben ik de laatste tijd geobsedeerd door motorracen. Tijdens de 'The Dark Knight' nam ik voor het eerst plaats op zo'n ding en sindsdien kan je me tijdens mijn vrije dagen op de lokale racetrack terugvinden. Heeft Dicky spijt van zijn daden?
Bale:
Dat spreekt vanzelf. De man beseft als geen ander wat hij verknald heeft. Het gaat om een typisch geval van hoogmoed. Dicky leek op een bepaald moment alles aan te kunnen. Lange tijd sloeg hij erin om drugs en sport perfect te combineren. Crack deed hem echter de das om. Die drug vreet aan je passie. Ze deed hem zijn liefde voor sport en gezin vergeten. Laatste vraag: binnenkort begin je aan de opnames van 'The Dark Knight Rises' ...
Bale:
(Onderbreekt) Over de volgende Batman-prent kan ik echt niks zeggen. Regisseur Christopher Nolan zou me een kopje kleiner laten maken! (Lacht) Bedankt voor het gesprek.
Norwegian Wood: ballade van een onmogelijke film?
Wie had ooit durven denken dat er een filmbewerking zou komen van de Japanse auteur Haruki Murakami (niet te verwarren met de gelijknamige maar een pak minder trashy Ryü Murakami!)? En dan zeker van een roman waarvan er meer dan 10 miljoen exemplaren over de toonbank gingen in Japan en 3 miljoen daarbuiten, gepubliceerd in 36 landen en vertaald in 33 talen! Dat zijn cijfers die respect oproepen, én de aandacht van investeerders, maar toch... het gaat wel om Murakami. Maar goed, het mag duidelijk zijn dat een dergelijk succes zeker het publiek naar de bioscoop zal lokken en winstgevend moet zijn. Naast deze louter mercantiele overwegingen hebben we hier wel te maken met een heus juweeltje. De uiterst getalenteerde Tran Anh Hung ('The Vertical Ray of the Sun') staat aan het roer en Murakami stond erop het project te mogen superviseren. Hij ging zelfs zo ver dat hij de voorafgaande ontmoetingen met de Franse regisseur met Vietnamese roots wou leiden om zich van zijn intenties evenals van de beschikbare budgetten te vergewissen. Murakami superviseert ook de verschillende stappen in het scenario en moest zijn akkoord geven over de uiteindelijke montage.
'Norwegian Woods' is een metafyschische ode, een werk met een "memento mori" elementje, een verhaal over liefde tot de dood, banden die gesmeed en dan weer verbroken worden, en levens die over het algemeen te kort zijn om alle nuances van het bestaan te kunnen omarmen. Hij verbaast door zijn poëzie en zijn gewichtloosheid, terwijl er wel heel wat tragedies in voorkomen die zorgen voor een problematische toekomst. Een heel mooi werk, dat zeker...
Een andere verrassende factor: Tran Anh Hung stond erop om het intense Japanse karakter van de roman te respecteren, door niet toe te geven aan zijn eerste gedacht om het over te brengen naar andere plaatsen. Een hele uitdaging, aangezien hij geen woord Japans praat! De hulp van producent M. Shinji Ogawa, die heel nauw betrokken was bij de opnames, kwam uiterst goed van pas. Dit respect mag weinig verbazen bij Tran Anh Hung, aangezien 'Norwegian Woods' slechts zijn vijfde langspeelfilm is... op twintig jaar tijd! Hij deed trouwens ook een beroep op medewerkers die hij kende van vroeger, zoals Director of Photography Ping-Bing Mark Lee, decoratrice (en actrice) Tran Nu YÍn-KhÍ of Mario Battistel voor de montage.
Het werd dus een langspeelfilm met een buitengewone preproductie en productie, en dat om een uitgebreid en complex verhaal te vertellen. Het behandelt het lot van Watanabe, de beste vriend van Kizuki, die nog altijd in het gezelschap vertoeft van zijn Naoko... in een relatie die steeds dubbelzinniger wordt. De jaren gaan voorbij tot er zich een drama voordoet: Kizuki pleegt zelfmoord. Watanabe verlaat Kobe om te gaan studeren in Tokio tijdens de studentenopstand (het is het einde van de jaren zestig). Hij loopt er toevallig Naoko tegen het lijf, en terwijl het opnieuw wringt tussen de twee steken toch weer amoureuze gevoelens de kop op, wat leidt tot een moeilijke en onbeholpen relatie. Dit is een film die voorbehouden is voor liefhebbers van de trage Aziatsche film die er zijn tijd voor neemt (130 minuten) en alles heel zachtjes aanpakt.
De wagens zijn nog cooler dan de personages!
Los Angeles - In het echte leven gedraagt Nicolas Cage zich stukken normaler dan zijn kleurrijke personages doen geloven. De man die voor ons plaatsneemt in het chique Four Seasons Hotel in hartje Beverly Hills straalt zelfs een zekere sereniteit uit. Als hij echter van wal steekt over 'Drive Angry', verandert hij in een vurig vat vol enthousiasme: 'Toen ik het scenario las, stond ik echt versteld. Ik vond de personages ontzettend cool, maar de auto's waren nog duizend keer cooler! Mijn personage John Milton hoort thuis in de traditie van het soort Amerikaanse antiheld dat in de jaren '60 en '70 over het witte doek paradeerde. Charles Bronson muntte uit als dergelijke personages en ook Clint Eastwood zette er een heel pak neer. Het sprak dan ook vanzelf dat de auto's in de prent échte Amerikaanse klassiekers moesten zijn. De wagens die ik bestuur in de film - de '69 Chevelle en de Dodge Charger - zijn iconische voertuigen in de Verenigde Staten. Meer dan terecht, trouwens. Ze zien er niet alleen goed uit, ze reageren ook als geen ander op de bevelen van hun baasje!' Na 'G-Force' is 'Drive Angry' reeds je tweede digitale 3D-project. Fan van de vernieuwde technologie?
Cage:
Vroeger haatte ik 3D met een passie. Het oude proces werkte voor geen meter. Het zette de kijker onmiddellijk buitenspel. 'My Bloody Valentine 3D', de vorige film van 'Drive Angry'-regisseur Patrick Lussier, deed me inzien dat digitale 3D de toekomst is. We zijn aan een geheel nieuw hoofdstuk van de filmgeschiedenis begonnen.
Lussiers cv wordt nochtans ontsierd door griezelmisbaksels als 'Dracula 2000'.
Cage:
Laat je niet misleiden. Patrick heeft in het verleden inderdaad enkele rotjobs uitgevoerd. Dat deed hij echter alleen om zijn vakkennis uit te breiden. Trouwens: als je jarenlang de films van horrormaestro Wes Craven monteert, ben je volgens mij allesbehalve een prutser. Patrick kan dezer dagen wedijveren met cinemamagiërs als James Cameron of Tim Burton. Hij deed me een hoger niveau bereiken.
Testte je de mogelijkheden van het 3D-proces ten volle uit?
Cage:
Ik gedroeg me als een kind in een snoepwinkel. Ik wou werkelijk alles uitproberen. Zo werd dit misschien wel de meest entertainende film uit mijn carrière. Tijdens een kusscène vond ik het geen slecht idee om mijn tong lekker ver uit te steken. Gelukkig belandde dat shot op de vloer van de montagestudio. Het publiek had me die glibberige beelden niet in dank afgenomen. (Lacht) Het gemiddelde Nicolas Cage-vehikel kost veel meer dan 'Drive Angry'. Bracht het kleine budget beperkingen met zich mee?
Cage:
Elk project heeft zijn voor- en zijn nadelen. Bij 'Drive Angry' was het vanaf dag één duidelijk dat het om een onafhankelijke productie ging. Op die manier moesten we geen rekening houden met de keuringscommissie - er waren dus geen grenzen qua bloot en geweld. Daar stond wel tegenover dat we met een beperkt budget moesten werken. Zoiets deert me echter niet ... zolang ik mijn eigen trailer maar mag gebruiken! (Lacht) Het valt op dat je de laatste tijd steeds vreemdere personages speelt.
Cage:
Ik wil als acteur even avant-gardistisch te werk gaan als een kunstenaar of schilder. Zoiets is echter enkel mogelijk in abstracte genres zoals horror, sciencefiction en fantasy. Die filmsoorten maken het mogelijk om je je ontzettend bizar te gedragen zonder je connectie met het bioscooppubliek te verliezen.
In 'Drive Angry' loop je zelfs een tijdje met één oog rond.
Cage:
Fantastisch niet? Ik was al lang op zoek naar een project waarin dat kon. Ik had de producenten van 'Season of the Witch' tevergeefs gesmeekt om een scène in te lassen waarin een pijl een van mijn ogen doorboort. Patrick deed mijn wens na al die jaren in vervulling gaan. Eindelijk speel ik een personage dat schatplichtig is aan de mythische cycloop! Laatste vraag: enkele jaren terug maakte u uw regiedebuut met 'Sonny'. Wanneer gaat u nog eens als cineast aan het werk?
Cage:
Hoewel ik ontzettend trots ben op dat project, heeft het me geleerd dat regisseren enorm tijd- en geldrovend kan zijn. Omdat ik momenteel nogal krap bij kas zit (Cage kampt met geldproblemen, nvdr.) zie ik mezelf in de nabije toekomst dan ook niet opnieuw in de regisseursstoel plaatsnemen. Momenteel spring ik in elk konijnenhol dat me geld oplevert. Vandaar dat ik in zoveel verschillende soorten films speel. Bedankt voor het gesprek!
Un monstre à Paris Eric Bergeron, die al - gedeeltelijk- verantwoordelijk tekende voor 'The Road to El Dorado' (2000) en het beschamende 'Shark Tale' (2004) is nu terug met een ietwat bescheidener project, dat echter even intrigerend is: 'Un monstre à Paris', waarvan de actie zich situeert in het begin van de eeuw (de 20ste, welteverstaan). Als je de maker kent weet je dat je je niet moet verwachten aan een stoffige animatiebedoening, wel aan een kleurrijke en muzikale film! Dat is een eerbare bedoeling, die Bergeron al vanaf het begin deelde met Matthieu Chédid ("M" voor de fans), op zich goed nieuws en wellicht een waarborg voor kwaliteit. Liedjes en muziek nemen hier een belangrijke plaats in, niet in het minst omdat het hoofdpersonage van 'Un monstre à Paris' een cabaretzangeres is, die haar stem ontleent aan Vanessa Paradis. Andere namen op de affiche zijn onder andere Kevin Klein ('The Tale of Despereaux'), Adam Goldberg ('2 Days in Paris'), Jay Harrington ('Better Off Ted'), Danny Huston ('Robin Hood') en Bob Balaban ('For Your Consideration'). Het verhaal behandelt een bewogen maar fictieve episode uit de geschiedenis van de Franse hoofdstad... Een tijd (1910) waarin een vreemd schepsel leefde dat wandelaars schrik aanjoeg. Twee mannen, die nochtans niet echt thuis zijn in dit soort avontuur, openen de jacht op het wezen, dat de stad liever kwijt dan rijk is. Het wordt een tocht vol verrassingen, revelaties en introspectie. Want uiteindelijk blijkt het monster niet te zijn wie je zou denken.
Deze animatiefilm wordt al lang aangekondigd. De eerste geruchten, bijvoorbeeld over het gebruik van 3D of de aanwezigheid - die blijkbaar niet bevestigd wordt - in de cast (en als scenarioschrijvers) van Eric en Ramzy, dateren al van 2006. Kortom, het is een ambitieus project waar men zijn tijd voor genomen heeft. En wie zegt ambitieus project, zegt meteen ook EuropaCorp Distribution. Niet te verwonderen dat Besson hier een vinger in de pap had, gezien de heel erg Adèle Blanc-Sec nasmaak van de film. Een film die trouwens heel wat minder slecht was dan we vreesden en ook verbazend winstgevend. We kunnen ons afvragen of Luc er zelfs niet in zou slagen om een smak geld te krijgen voor een film over zijn grote teen. Maar goed, laten we terugkeren naar deze ode aan het verleden, maar dan wel zonder nostalgie en met een voorliefde voor monsters. Het resultaat zou vanaf eind 2011 te bewonderen zijn. Afwachten of dit soort onderwerp de kijker kan bekoren... Persoonlijk heb ik een beetje schrik als ik de informatie over het project hoor. Ik hoop dat mijn voorgevoel in de toekomst nog genuanceerd wordt.
