No title

 

INHOUD Beste weldoeners en vrienden

1

Onrecht tegen vrouwen

2

Dankbare herinnering aan

7

Brieven van onze petekinderen

8

Basisschool Emurua Olerai (Kenia)

10

Na de tropische storm "Isaac"

12

Petekinderen Haïti

13

Ontmoetingsruimte in Davoa is klaar

14

Filippijnse jongeren zoeken peetouders

15

Nieuws uit Happy Home

16

Evolutie van de giften

18

Zr. Hélène Van Ooteghem op bezoek

20

Voorgestelde kleine projecten

22

Het lied van de arme

24

COLOFON

 

  Contact    

    Robert  Tas                    Diestseweg  95  -­‐2440  Geel   014  /  72  00  28  -­‐  [email protected]  

   

Redactie

Mark Bolsens, Stefaan De Bondt, Robert Tas, Christian Vandeplas, Xavier Votron Cover Katrijn De Vleeshouwer

 

Beste weldoeners en vrienden, Wanneer ik dit schrijf, genieten we nog volop van het zomerse weer dat ons automatisch in een betere stemming brengt. Echter, het nieuws dat ons van overal in de wereld bereikt is minder goed: Europa is in recessie, de eurocrisis raakt maar niet opgelost, het wapengeweld in Syrië en de spanningen in Libanon, de presidentsverkiezingen in Amerika die de grote sociale ongelijkheden extra in het licht stellen, de werkloosheid die overal stijgt.… Nochtans, met een beetje optimisme, zien we ook mooie dingen rondom ons. Door acties als ‘Opération Cap 48’ of ‘Music For Live’ voelen we de grenzenloze solidariteit in ons land voor de medemens; in Europa wordt een droom werkelijkheid voor vele vluchtelingen en wereldwijd zien we eindelijk een daling van de armoede. Ook A.M.I.E. biedt de mogelijkheid om dingen hoopvol en optimistisch te bekijken. Onze acties gaan volop door en jullie vrijgevigheid blijft formidabel. Wij organiseren en begeleiden projecten en ook via peterschappen verzekeren wij de toekomst van kinderen. Maar de noden en behoeften blijven enorm. Onlangs las ik dat 60 miljoen schoolrijpe kinderen nog steeds geen toegang hebben tot onderwijs. Onder hen vooral meisjes, kwetsbare kinderen en jongeren geboren in de armste gezinnen. Nochtans, opvoeding en onderwijs van de jeugd is de voornaamste grondstof voor de ontwikkeling van een land. Onderwijs laat toe te vechten tegen allerhande vormen van discriminatie; ze levert een bijdrage tot de economische groei en heeft zo ook een directe invloed op de gezondheid. Zoals Nelson Mandela reeds opmerkte: vorming is het krachtigste wapen om de wereld te veranderen. Ook onze Raad van Bestuur en onze comitéverantwoordelijken zijn overtuigd van deze visie. Wij willen kansarme kinderen blijven helpen door hen toegang te geven tot gezondheidszorg, door hen middelen te verschaffen om waardig te leven en door hen te begeleiden bij hun studies tot ze in staat zijn in eigen land hun lot zelf in handen te nemen. Bij het einde van dit jaar durven dan ook vragen aan deze kinderen te denken en één van onze projecten te steunen en/of een peterschap op te nemen. Dit is wellicht het mooiste kerstgeschenk dat wij hen kunnen geven. Prettige eindejaarsfeesten. Xavier Votron Voorzitter A.M.I.E.

 

1  

Onrecht tegen vrouwen Vechten tegen vooroordelen over vrouwenbesnijdenis Vrouwenbesnijdenis blijkt meer voor te komen dan voorheen werd verondersteld. Jaarlijks worden ongeveer drie miljoen vrouwen en meisjes in de Afrikaanse landen beneden de Sahara en het Midden Oosten besneden. Besnijdenis van vrouwen en jonge meisjes is zeer pijnlijk en is een flagrante schending van hun rechten. Ze was tien jaar oud toen de meisjes op school en in haar wijk in Mogadishu al lang besneden waren. Stella Ismail niet. Haar moeder wilde dat niet, die was zelf in een huis besneden, zonder verdoving en onder onhygiënische omstandigheden. Alles beloofde ze haar dochter, alles, als ze zich niet zou laten besnijden. Maar Stella voelde zich buitengesloten. Besneden meisjes waren trotse meisjes, met veel vriendinnen. En ze zou net als de anderen een feest krijgen, met cadeautjes en muziek. Het meisje ging met de buurvrouw praten, met haar tante en haar oma en die wisten haar moeder te overtuigen. Stella Ismail (nu 39) werd alsnog besneden, onder verdoving in een ziekenhuis in Mogadishu. ‘Diezelfde dag nog begon de extreme pijn, bij het plassen. Dat had niemand mij verteld.’ Deze ingreep heet ook wel vrouwelijke genitale verminking (VGV) of naar het Engels female genital mutilation (FGM) of female genital cutting (FGC).

Geschiedenis In het oude Egypte ligt waarschijnlijk de oorsprong van de vrouwenbesnijdenis. Herodotus, een Griekse historicus, heeft dit voor het eerst neergeschreven. Een tweede aanwijzing is te vinden op de muren van de graftombe van Anchmahor waarop waarschijnlijk een besnijdenis is afgebeeld. Wetenschappers denken dat de Egyptenaren het gebruik in de 8ste eeuw voor Christus. hebben overgenomen van de Ethiopiërs. Zij gooiden weggesneden delen van de vagina in de Heilige Nijl omdat dit de vruchtbaarheid zou bevorderen. Vrouwenbesnijdenis is geen islamitisch gebruik. Het werd reeds uitgevoerd voor het ontstaan van islam en het christendom. Verschijnselen van besnijdenis werden gevonden bij Egyptische mummies. Het is een cultuurverschijnsel dat zich 1500 jaar geleden samen met de islam vanuit Noord-Afrika heeft verspreid naar het Midden-Oosten en Azië. In landen zoals Soedan en Jemen is het een wijdverspreid gebruik dat meisjes besneden worden. Dit in tegenstelling tot het grootste deel van het eveneens merendeels islamitisch Midden-Oosten waar het gebruik onbekend is. 2  

 

Omdat de besnijdenis van vrouwen in Nederland en België bij wet verboden is, worden sommige Nederlandse meisjes met immigrantenachtergrond afkomstig uit desbetreffende culturen, vaak tijdens de vakantie in het land van oorsprong besneden. In België bestaat een afzonderlijk artikel (409) voor vrouwenbesnijdenis.

Wat is vrouwenbesnijdenis? Vrouwenbesnijdenis kan verschillende verschijningsvormen aannemen. Het kan de gehele of de gedeeltelijke verwijdering van het vrouwelijke geslachtsorgaan inhouden. De meest extreme vorm is infibulatie, ook wel faraonische besnijdenis genoemd. Vijftien procent van alle besnijdenissen in Afrika behoren hiertoe. Sommige meisjes ondergaan de besnijdenis in hun eentje, maar meestal gaan meisjes, vaak zussen of buurmeisjes, gezamenlijk in een groep onder het mes. Daar waar vrouwenbesnijdenis onderdeel is van de initiatierite naar de volwassenheid en volledig lidmaatschap van de clan, zoals in Afrika, worden meisjes van dezelfde leeftijdscategorie besneden. De verminking kan thuis uitgevoerd worden of in het huis van de buren, in een kliniek of op een speciaal uitgekozen plek. Dat laatste is meestal bij de initiatierites het geval. Het gaat dan vaak om een heilige boom of rivier. Degene die de besnijdenis uitvoert kan een oudere vrouw, een traditionele vroedvrouw of sjamaan, een kapper of een gekwalificeerde dokter of vroedvrouw zijn. De meisjes weten soms wel en soms niet wat er gaat gebeuren. Regelmatig is het ritueel omlijst met feestelijkheden en cadeautjes. In het geval van de initiatieriten is het een feestelijke gebeurtenis voor de gehele gemeenschap. Bij deze bijeenkomsten mogen meestal alleen vrouwen aanwezig zijn. Meestal worden de meisjes niet verdoofd. Soms wordt hen gezegd in koud water te gaan zitten voordat de operatie begint. Allerlei instrumenten worden gebruikt, een stuk glas, een schaar, een deksel van een blikje of iets anders scherps. Na de besnijdenis worden de restanten van de lippen bij elkaar genaaid met draad of met doornen van een struik. Soms worden de benen bij elkaar gebonden voor wel veertig dagen. Antisceptisch poeder wordt gebruikt, maar meestal traditionele zalfjes van kruiden, melk, eieren, as en mest. Bij initiatierites worden de meisjes naar een aparte plek gebracht om uit te rusten en om onderwijs te krijgen. Ziekenhuizen met gekwalificeerde dokters en narcose zijn alleen voor mensen met geld weggelegd. Genitale verminking gebeurt in meer dan 28 Afrikaanse landen. Er zijn geen cijfers bekend over Azië. Wel is het geconstateerd bij een aantal gemeenschappen in Indonesië, Sri Lanka en Maleisië, maar er is heel weinig bekend over de methoden. In India bestaat een kleine moslimsekte, de Daudi Bohra, die wel besnijdenis van vrouwen uitvoert. In het Midden-Oosten komt de verminking voor in Egypte, Oman, Jemen en de Verenigde Arabische Emiraten. Er zijn meldingen van vrouwenbesnijdenis bij sommige indianengemeenschappen in Centraal- en Zuid-Amerika, maar ook hier is heel weinig informatie voorhanden. In de geïndustrialiseerde landen wordt het alleen door migranten, afkomstig uit de landen waar vrouwenbesnijdenis wordt uitgevoerd, gepraktiseerd.  

3  

Waarom gebeurt het? Uit religieuze overtuigingen. Het is traditie, een overgangsritueel naar volwassenheid. Het is een uiting van bijgeloof; men dacht dat de man zou sterven bij aanraking van de clitoris. Het zou de maagdelijkheid van het meisje beschermen en haar huwelijkskansen vergroten. Het wordt aanzien als een teken van een goede opvoeding en een Islamitische voorschrift voor reinheid omdat de uitwendige vrouwelijke genitaliën als lelijk, vies en onrein beschouwd worden. Bij sommige volkeren zou het kindersterfte voorkomen en de vruchtbaarheid verhogen. Besnijdenis wordt beschouwd als een absolute voorwaarde om als volwaardige vrouw te worden aanvaard in de maatschappij.

Gevolgen: Tijdens de ingreep: Extreme pijn met ev. shocktoestand of hartaanval tot gevolg. Urineklachten, overmatig bloedverlies en kans op infectie. Mogelijke sterfte. Na de ingreep: Medisch ingrijpen is noodzakelijk om seksuele gemeenschap en bevalling mogelijk te maken. Menstruatieklachten en moeilijke en/of pijnlijke urinelozing, urineweginfectie, chronische pijn in de onderbuik, onvruchtbaarheid door gynaecologische infecties, littekenvorming, moeilijk inwendig onderzoek. Aanhoudende ontstekingen kunnen lijden tot bloedvergiftiging waardoor de vrouw zal sterven. Bij de bevalling: Het weer openmaken is noodzakelijk voor het baren van het kind met als gevolg een grote kans op bloedingen en infecties. Het heropenen vlak voor de bevalling is een stijgend risico op verwondingen en inscheuren. Wanneer het heropenen geheel wordt nagelaten kan, in het slechtste geval, de moeder en/ of het kind sterven. Er kunnen zich complicaties voordoen vanwege het stugge littekenweefsel. Na de bevalling wordt het soms terug toegenaaid om de maagdelijkheid te herstellen Op psychisch vlak: Nachtmerries, angsten, gedragsstoornissen, verlies van vertrouwen, depressie,… Problemen met betrekking tot seksualiteit: Het verlangen blijft maar het plezier daalt. Het incompleet voelen van de vrouw

Vrouwenbesnijdenis in de islam In de Koran komt het begrip vrouwenbesnijdenis niet voor. Vrouwenbesnijdenis wordt wel genoemd in enkele uitspraken die aan de profeet Mohammed worden toegeschreven. De Hadith die besnijdenis bij mannen voorschrijft, zegt dat besnijdenis een ‘eer’ zou zijn voor vrouwen. De authenticiteit van deze Hadith wordt echter betwist. Vrouwenbesnijdenis wordt doorgaans op culturele gronden uitgevoerd, zoals in de Hoorn van Afrika, en veelal niet op religieuze. Moslims uit Europa, die van mening zijn dat vrouwenbesnijdenis de islam een slechte naam bezorgt, voerden druk uit om de uitspraak in een fatwa te vervatten. Stoppen met het besnijden van meisjes is een individuele keuze van de ouders. De islamitische achtergrond van de bevolking speelt hierbij nog vaak een rol. Religieuze leiders in Mali benadrukken echter dat de islam niet voorschrijft dat meisjes besneden moeten worden. De inzet van deze leiders om tot uitbanning van besnijdenis te komen is essentieel.

Culturele achtergrond Gewoonten en tradities zijn de meest genoemde redenen voor vrouwenbesnijdenis. Het bepaalt, samen met andere fysieke tekenen het gedrag van het meisje, of zij bij de groep hoort. Dat geldt nog sterker voor die gemeenschappen waar besnijdenis een essentieel onderdeel is van de initiatierite. Voor veel mensen is het een noodzakelijk onderdeel van de identiteit, waardoor ze het gevoel hebben dat afschaffing ervan zou leiden tot de gehele 4  

 

instorting van het tribale systeem. In die gemeenschappen kan een meisje niet volwassen zijn als ze niet besneden is. Ook wordt vaak gezegd dat alleen buitenstaanders en buitenlanders onbesneden zijn. Na de besnijdenis krijgen de meisjes meestal lessen in de tribale wijsheid en genderideologie. Ze krijgen alles te horen over hoe een vrouw behoort te zijn en zich te gedragen. Uit sommige medische onderzoeken blijkt dat de schrik en de pijn van de genitale verminking tot een bepaalde bedeesdheid zou kunnen leiden. Op die manier zou het ritueel effectief samenvallen met de genderideologie. In Kenia bijvoorbeeld is het Samburu jongens verboden toe te treden tot de klasse van krijgers wanneer één van hun oudere zussen onbesneden is. In dergelijke maatschappijen is het hoogst noodzakelijk dat een vrouw genitale verminking ondergaat. Anders wordt zij meestal uitgestoten uit de maatschappij en kan zij niet trouwen. Weinig andere opties dan de prostitutie blijven dan voor haar over. Zeker bij vrouwen met nauwelijks of geen onderwijs of in samenlevingen waar zij geen betaalde arbeid buitenshuis mogen verrichten, is het huwelijk de enige manier een respectabele en zekere plaats in de gemeenschap te verkrijgen. Het huwelijk gaat dus ook om puur overleven. Vrouwen die hun dochters laten besnijden, doen dit dan ook met de beste bedoelingen: ze willen hen beschermen tegen schaamte, uitsluiting uit de gemeenschap en isolatie. In vele gemeenschappen worden onbesneden vrouwen gezien als onrein en mogen daarom geen water en voedsel aanraken. In het Engeland van de negentiende eeuw dachten doktoren en wetenschappers dat het verwijderen van de clitoris of de baarmoeder (geestes)ziekten zou wegnemen zoals hysterie, eigenzinnigheid, nymfomanie, homoseksualiteit en masturbatie. Om deze redenen werd vrouwenbesnijdenis en het weghalen van de baarmoeder tot in de jaren vijftig van de twintigste eeuw uitgevoerd in delen van West-Europa en de Verenigde Staten.

Nationale wetgeving In een aantal landen bestaat er een wetgeving die vrouwenbesnijdenis verbiedt. Wetgeving is erg belangrijk in de strijd tegen vrouwenbesnijdenis, ook al zijn er enkele risico’s en problemen aan verbonden. Want wanneer genitale verminking gecriminaliseerd wordt, is de kans groot dat het clandestien uitgevoerd zal worden en dan heeft men totaal geen controle of overzicht meer over de praktijk. In Kenia is genitale verminking nu bij de wet verboden, maar het komt in de praktijk nog veelvuldig voor. In verschillende Afrikaanse landen waar er een wetgeving betreffende vrouwenbesnijdenis bestaat, wordt deze niet uitgevoerd uit angst bepaalde machtige groeperingen van zich te vervreemden of de spanningen tussen gemeenschappen die de praktijk beoefenen en gemeenschappen die ze niet beoefenen, te verergeren.

Acties van Amnesty Amnesty International is al meer dan vijftien jaar begaan met de implicaties van genitale verminking op de mensenrechten. In 1981 werd dit onderwerp voor het eerst behandeld tijdens een belangrijke internationale vergadering van Amnesty. Sinds 1995 werd het  

5  

onderwerp opgenomen in het promotiewerk over mensenrechten. Hierdoor erkende Amnesty hoe dringend het was om een standpunt in te nemen tegen deze wijdverspreide vorm van geweld tegen vrouwen. In Tanzania bestaat er geen wetgeving over deze praktijk. Er werd geconcludeerd dat de afschaffing van genitale verminking alleen bereikt kan worden middels een multidimensionele aanpak en samenwerking tussen regeringen, religieuze instellingen, internationale organisaties en NGO’s. Amnesty beseft dat vrouwenbesnijdenis diepe wortels heeft in de tradities van een aantal samenlevingen en daarom zeer voorzichtig benaderd moet worden. Vrouwenbesnijdenis is in toenemende mate ook een mondiaal probleem. De tijd dat het alleen voorkwam in Afrika en het Midden-Oosten is voorbij. Door de toegenomen migratie komen deze praktijken ook steeds vaker voor in westerse landen. In een aantal landen in Afrika en het Midden-Oosten, Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten en in een aantal Europese landen (waaronder Nederland, waar het besnijden van meisjes als kindermishandeling wordt beschouwd) is vrouwenbesnijdenis verboden, maar de daders worden lang niet altijd vervolgd. Gemeenschappen die een eind willen maken aan vrouwenbesnijdenis kunnen dat vaak niet alleen. Zij moeten gesteund worden op juridisch en wetgevend terrein. Internationaal moet de politiek zich ook duidelijk uitspreken tegen vrouwenbesnijdenis op congressen en fora. Daarnaast is de steun van religieuze leiders en opinieleiders van essentieel belang. Zo weten mensen die vrouwenbesnijdenis ter discussie willen stellen dat zij niet alleen staan in hun strijd.

Jongeren betrekken bij deze strijd is van essentieel belang. Daardoor krijgen zij meer kennis over dit onderwerp. Ze kunnen zich zo ontwikkelen tot volwassenen die weloverwogen hun eigen beslissingen kunnen nemen. Beslissingen die niet zijn genomen op basis van sociale druk of incorrecte informatie. Deze generatie kan de vicieuze cirkel van discriminatie en geweld doorbreken en kan op zijn beurt weer een voorbeeld zijn voor hun kinderen. Unicef probeert internationaal beleid en wetgeving met betrekking tot vrouwenbesnijdenis te beïnvloeden. Onder andere via directe steun aan vele partnerorganisaties zoals Tostan in Senegal, het Centre for Education, Development and Population Activities in Egypte en Pharos in Nederland. Bron: Internet

6  

 

Dankbare herinnering aan zuster Roza Vanden Broucke Zuster Roza is op 10 juli overleden. Zij was van 1975 tot 2010 missionaris in Haïti waar zij vanuit een grote gedrevenheid en enthousiasme, onderwijs mogelijk maakte voor kinderen uit arme gezinnen. Zo heeft ze ook de verantwoordelijkheid voor de peterschappen van A.M.I.E. op zich genomen. Niettegenstaande dat zij vanaf 1991 ziek was, engageerde ze zich met hart en ziel en vanuit een diep geloof in God en in de mens, in verschillende parochies in Haïti. Zij was een sterke vrouw. Naast het vele sociale werk, heeft ze, samen met haar opvolger Père Jéthro Noël, het Bisschoppelijk College in Hinche uitgebouwd tot één der beste colleges in Haïti. Vele petekinderen van A.M.I.E. zitten op dit college. Op verschillende plaatsen werden voor haar rouwdiensten gehouden. De mensen verliezen in zuster Roza een grote steun en toeverlaat; zij kende als geen ander hun noden en zij toonde altijd heel veel begrip en medeleven voor hun moeilijke levensomstandigheden. Als verantwoordelijke voor de peterschappen is het voor mij altijd aangenaam en boeiend geweest om met zuster Roza samen te werken. Met bedachtzame wijsheid beoordeelde ze elke situatie van elk petekind. Elke aanvraag voor een peterschap werd door haar heel nauwgezet voorbereid en was telkens gegrond. Ik had het volste vertrouwen in haar en dat maakte onze samenwerking ook zo fijn. Na haar terugkeer naar België, haar gezondheid liet het niet meer toe nog langer in Haïti te blijven, zette zuster Roza haar engagement voor de petekinderen verder. Bij mijn bezoek in het ziekenhuis ging haar aandacht op de eerste plaats uit naar de petekinderen. Ze zou er nog zoveel voor doen. Met een zeer grote dankbaarheid kijk ik terug op onze samenwerking. A.M.I.E. en ik zelf verliezen in haar een grote bezielster. “Zuster Roza, ik heb je al veel gemist. Maar ik weet dat Père Jéthro, je opvolger, het goed zal doen en jou als voorbeeld zal nemen in het opvolgen van de petekinderen in Haïti. Bedankt, zuster Roza.” Marleen Lanckman Verantwoordelijke peterschappen

 

7  

Brieven van onze petekinderen uit Manilla Gelukkige verjaardag ‘’Godfather’. Ik hoop dat je altijd gelukkig mag zijn, in goede gezondheid en zonder problemen. Dat je nog dikwijls je verjaardag mag vieren! Ik studeer nu aan de Golden Values Academy. Alhoewel ik in mijn eerste jaar geslaagd ben zijn mijn resultaten niet zo goed.. Sorry daarvoor. Het departement onderwijs wil enkele veranderingen inbrengen in ons onderwijssysteem. We hebben nu de zogenoemde k-12 dat een bijkomend schooljaar toevoegt aan het lager- en middelbaar onderwijs. Dit zorgt ervoor dat de student meer vaardigheden en inzicht heeft voor hij naar het hoger onderwijs gaat. Vooraleer deze brief te beëindigen wil ik u nog vertellen dat ik een vriendinnetje heb. Ze zit bij mij in de klas en haar naam is Ella. Ik vind haar heel mooi en lief maar ik beloof u dat het mijn resultaten niet zal beïnvloeden. Ik hoop dat je hiervoor niet boos bent. Geef me wat raad hoe ik hiermee moet omgaan. Nogmaals dank voor je vriendschap, zorg en steun. Hanes 13 jaar Wat mijn studies betreft: Het spijt me echt dat ik u teleurgesteld heb. Je verwachtte dat ik in maart mijn studies zou beëindigd hebben, maar, het is niet zo. Ik was heel heel triest. Op de dag van de diploma-uitreiking had ik daar moeten zijn samen met mijn klasgenoten, rondwandelen, ons diploma afhalen en uiteindelijk een goede job vinden. Het is niet gebeurd, ik was zo teleurgesteld, ik voelde me een echte mislukking, ik had iedereen rond mij teleurgesteld, vooral mijn familie. Toen de zomerklassen startten dacht ik, ik doe die twee vakken opnieuw. Terug een teleurstelling: deze twee vakken stonden niet op het programma. Het voelde of ik doodging. Die periode wou ik echt dood omdat ik dacht dat mijn leven geen zin had en ik nooit mijn droom zou kunnen waarmaken, maar, als ik aan u denk, aan mijn familie en allen die mij gesteund hebben om mijn droom waar te maken, realiseerde ik mij dat je nooit de hoop moet opgeven. Nu denk ik aan alle mogelijke wegen om mijn probleem op te lossen. Ik ga mijn studies verder zetten, ik zal ook een job zoeken zodat ik mijn onderhoudskosten zelf kan betalen. Ik ben ook van plan mee te doen aan het Board Examinatin in mei. Ik hoop en bid echt dat ik deze keer alles kan doen wat ik van plan ben. Carnina 20 jaar Dank voor uw brief van januari. Ik kijk er echt naar uit uw brief te lezen. Hier in de Filippijnen zouden we eens graag ondervinden wat sneeuw is. We kunnen ons niet inbeelden dat sneeuw gevaarlijk is. Veronica 18 jaar Aan mijn peter…. Deze eenvoudige brief om mijn diepste dankbaarheid uit te drukken. Ik wil u graag zeggen dat ik de mijn uiterste best zal doen om mijn resultaten nog te verbeteren. Ik doe een maximale inspanning om u te laten zien dat ik wil slagen en in ruil hiervoor mijn familie wil 8  

 

helpen. Deze studies zijn voor mij zeer belangrijk met het oog op een goede baan en broodwinning. Eens zover wil ik me ook inzetten om andere kinderen bij hun studies te helpen.” Genaline, 20 jaar, Bachelorstudente Voeding en Diëtiek “Dit is mijn eerste brief sinds ik afstudeerde en ik ben heel fier te kunnen schrijven dat ik les geef aan het instituut Sint Elisabeth in Manilla, met name in het 1ste en 2de jaar sociale wetenschappen. Bovendien ben ik klastitularis. Deze opdracht is zeer boeiend maar ook echt moeilijk omdat het mijn eerste job als leraar is. Het is een geweldige uitdaging die ik denk te kunnen opnemen dankzij mijn slagen aan de universiteit. Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor jullie steun gedurende al deze jaren van studie.” Mary Joy, 23 jaar, Master in de Sociale Wetenschappen “Om aan de universiteit te kunnen studeren heb ik mijn familie moeten verlaten. Ik ben in Manilla terechtgekomen waar ik bij mijn tante verblijf. Ik moet haar helpen om de huur te betalen. Ik volg graag de lessen en neem deel aan alle activiteiten om zo goede resultaten te behalen. Tijdens mijn vrije tijd help ik mevrouw Babes in de Stichting Kaïbigan (A.M.I.E. in de Filipijnen). Wanneer ik naar huis zal gaan zal ik heel gelukkig en fier zijn te kunnen vertellen over jullie steun. De laatste keer dat ik thuis was heb ik deelgenomen aan het feest van onze provincie: ik defileerde mee op straat. De meisjes hadden mooie rokken aan en de jongens droegen “barongs” (feestkledij, vaak transparant). Aan de universiteit draag ik een uniform. Ik kan haast niet wachten om mijn familie terug te zien, maar ik doe er alles aan om te slagen.” Kryssa, 17 jaar, Bachelorstudente Informatica “Ik ben zeer vereerd verkozen te zijn tot “Student van de Staat” aan de universiteit en de beste resultaten behaald te hebben ondanks enkele afwezigheden tijdens het laatste semester als gevolg van dengue, een tropische griep veroorzaakt door een mug. Dit zou niet mogelijk geweest zijn zonder jullie. Met mijn familie gaat het beter vergeleken met vorig jaar mede dank zij jullie hulp aan mij. Tijdens de vakantie was ik in het stadhuis van Manilla werkzaam in een hulpprogramma voor noodlijdende kinderen. Met het geld dat ik verdiend heb, heb ik nieuwe schoenen en een schooluniform kunnen kopen. Mijn lievelingssport is klimmen op de kliffen. Ik speel ook goed schaak en vertegenwoordig mijn universiteit op verschillende officiële schoolwedstrijden. John Pieter, 20 jaar, Bachelorstudent Wiskunde “Ik had een feestje met mijn vrienden, broers en zussen waaronder Maria Thérèsa die jullie vroeger hebben gesponsord… Ik beëindigde net mijn OJT (On the Job Training) bij de Eagle Ridge Golf and Country Club waar ik als “caddie” (assistent golfspeler) en telefoniste heb gewerkt. De golfspelers waarderen me en geven me zakgeld dat me toelaat mijn verplaatsing naar de golfclub te betalen. Ik ontmoet er ook vreemdelingen en schaaf mijn Engels bij. Ik leerde er ook opdienen bij huwelijks-, verjaardags-, doopmaaltijden en hield er van de tafels te versieren. Mijn broers en zussen maken het goed en studeren nog behalve Maria Thérèsa die als bedrijfsmanager in een hotel tewerk gesteld is. Mijn broer studeert psychologie, mijn ene zuster Bedrijfsbeheer en mijn andere zuster Administratiewetenschappen aan een technische hoge school. Allen zijn ze jobstudenten. Nogmaals dank voor de hulp aan onze familie. Maria Elizhia, 18 jaar, Bachelorstudente Toerisme  

9  

BASISSCHOOL EMURUA OLERAI (KENIA) Onderwijs in Kenia is sinds 2004 in principe vrij toegankelijk voor alle kinderen en is daarmee gratis. Dat wil zeggen, er wordt geen verplichte bijdrage van ouders gevraagd. Dit lijkt mooi, maar is niet helemaal zoals het lijkt. Ouders moeten de uniformen van de kinderen betalen en heel vaak worden zij gevraagd om mee te betalen aan de salarissen van leraren. De Keniaanse overheid heeft te weinig middelen om voldoende geschoolde leraren voor de publieke scholen te betalen. Scholen zijn vaak overvol en lang niet altijd van voldoende kwaliteit. Er wordt daardoor ook onderwijs aangeboden op privé-scholen. De privé-scholen vragen een hoge eigen bijdrage en zijn dus alleen toegankelijk voor meer welvarende mensen. Er zijn privé-scholen die dagonderwijs aanbieden (dayschool), maar er zijn ook veel kostscholen waar de kinderen het hele schooljaar verblijven en alleen in de vakanties naar huis gaan (boarding school). Het onderwijs kan gemixt zijn voor jongens en voor meisjes, maar ook apart aangeboden worden voor een van de sekses. Publieke Secundary Schools zijn er op drie verschillende niveaus: lokaal, provinciaal en nationaal. De leerlingen die met het hoogste resultaat (standard KCPE) de Primary School verlaten, komen in aanmerking voor een nationale school. Dit zijn kostscholen met een hoog onderwijsniveau die door de overheid volledig gefinancierd worden. Ook het verblijf op de school wordt betaald. Wanneer het resultaat iets minder is, dan kan een provinciale school tot de mogelijkheid behoren. Bij een doorsnee resultaat is een lokale school de enige optie. Door de enorme afstanden is het vaak noodzakelijk om ook op school te verblijven, maar dat is maar voor weinig kinderen financieel haalbaar. Het onderwijs in Kenia is door dit systeem ‘n klassenonderwijs. Kinderen die in een gebied wonen waar weinig scholen zijn en iedere dag een lange weg af moeten leggen naar de school, lopen letterlijk een achterstand op. Vaak hebben zij geen elektriciteit thuis en moeten ze ook nog meehelpen in de dagelijkse zorg voor kinderen, huishouden en vee. Daardoor zijn de kansen om een hoge score te halen op school al erg klein. Aangezien arme ouders geen privé-school kunnen betalen blijven kinderen uit deze gezinnen een achterstand houden op kinderen uit welvarende gezinnen. Dit geldt zeker voor een grote groep Maasai kinderen. Basisschool in Emurua Olerai Voor de kinderen van Emurua Olerai ligt de dichtst gelegen lagere school in Nkopon op een afstand van 10 km.. Toen de lagere school in Emurua Olerai werd geopend konden enkel de oudere kinderen deze afstand lopen. De kleinere kinderen, alhoewel ze de schoolleeftijd bereikt hadden, moesten wachten tot ze oud genoeg waren om deze afstand te overbruggen. Dit betekent dat kinderen van Emurua Olerai pas op latere leeftijd hun schoolloopbaan konden aanvatten.

Foto’s van het eerste klaslokaal 10  

 

Dit maakt het hen moeilijk… en ontmoedigt hen om verder school te lopen omdat hun klasmakkers niet hun leeftijdgenoten zijn. De bouw van een volledige lagere school werd niet als noodzakelijk beschouwd omdat na de derde klas de kinderen oud genoeg werden beschouwd om naar de lagere school in Nkopon te gaan. Reeds gerealiseerd Met het geld dat verzameld werd bij de inwoners en een bijkomende dotatie van de Narok County Council werden één klaslokaal en een bureel gebouwd samen met toiletten alhoewel deze laatste niet werden voltooid. Het klaslokaal werd voorzien van stoelen. Zand en stenen zijn nog beschikbaar voor de verdere bouw. Om de school te runnen werd een schoolcomité gevormd bestaande uit een voorzitter, een boekhouder, een secretaris en zes toegevoegde leden. Er werd beslist één leraar tewerk te stellen die betaald werd door de ouders. In 2007 besliste de Narok County Council een tweede leerkracht te betalen en ook het salaris van de eerste leerkracht te betalen. Als gevolg van het politiek geweld in 2007 kwam het Narok County Council fonds in financiële problemen en stopte met het betalen van de leerkrachten. De ouders besloten het salaris van één leerkracht te betalen. De andere moest helaas stoppen. Wat we nodig hebben Omdat er echter problemen opdoken bij het reeds gebouwde klaslokaal wilden we een nieuw klaslokaal bouwen in duurzaam materiaal. Het huidig klaslokaal en het bureel zijn gebouwd met goedkope materialen: hout en metaalplaten. Jammer genoeg werd het hout aangevreten door termieten. Met de financiële hulp van het Sint Jozefscollege te Herentals werd een nieuw lokaal gebouwd met stenen en cement. De volgende stap in de ontwikkeling van de school is de bouw van een tweede klaslokaal, omdat nu kinderen van verschillende graden samen onderwijs krijgen in één en hetzelfde lokaal. Daarbij willen we een beroep doen op A.M.I.E. en durven we hopen dat we binnenkort mogen starten met de bouw. Wil je ons daarbij helpen? Alvast bedankt voor uw milde gift.

Je kunt storten op rekening: BE35 9793 2610 7537 onder vermelding: Klaslokaal Emurua Rob Tas

Foto’s van klaslokaal gesponsord door KOMIAK-Herentals  

11  

Na de tropische storm "Isaac", vreest Haïti voor cholera Alvorens naar Florida te trekken raasde de tornado over Haïti en de Dominicaanse Republiek. Vier van de acht Haïtiaanse doden waren kleine meisjes die het slachtoffer werden van omvallende bomen of aardverschuivingen of werden meegesleurd door zwellende rivieren. Bij de aardbeving van januari 2010 was de situatie echter veel erger: 250.000 doden en 400.000 overlevenden die opeengepakt overleven in kampen. Volgens de VN-missie in Haïti werden nu veel tenten en tentzeilen meegesleurd dor het water. De grootste sloppenwijk in de Haïtiaanse hoofdstad, Cité Soleil, werd overspoeld door de rivier Grise. Kort voor de komst van de storm hadden de autoriteiten verschillende kampen geëvacueerd. Veel vluchtelingen weigerden te vertrekken omdat ze vreesden dat hun schamele bezittingen gestolen zouden worden of omdat de evacuatie zou leiden tot een definitieve uitsluiting. Zware regenval en hevige windstoten veroorzaakt door Isaac brachten ernstige schade toe aan landbouw en veeteelt. Overstromingen kunnen ook leiden tot een heropflakkering van de cholera-epidemie die volgens vele NGO’s in Haïti, meer dan 7.5OO levens heeft gekost sinds oktober 2010. De mogelijkheden om het hoofd te bieden aan een nieuwe heropleving van de epidemie zijn ontoereikend. Ook Artsen Zonder Grenzen waarschuwde voor een gebrek aan middelen en het "disfunctioneren van het epidemiologisch toezichtsysteem". President Michel Martelly heeft kritiek gegeven op de trage internationale hulp en riep op tot snelle financiële hulp om vooral de vele slachtoffers die nog steeds in kampen leven opnieuw te kunnen huisvesten. Deze laatste tornado maakt heel duidelijk in welke ellende deze bevolking leeft en toont de verwarring aan ten aanzien van de opeenvolgende catastrofes waarop vaak geen hulp volgt. A.M.I.E. heeft als opdracht om zoveel mogelijk te helpen via giften aan straatkinderen en slachtoffers van de aardbeving van 2010. Ook via peterschappen aan kinderen die, afhankelijk van hun opleiding, er misschien toe komen het beheer van hun land te beïnvloeden, een land waarvan de moedige bevolking klaar staat om na elk moeilijk moment de handen in elkaar te slaan. Janine Van Rossum-Clapuyt (Sommige fragmenten van deze tekst zijn overgenomen uit de krant "Le Monde" van 27/08/2012)

12  

 

HAÏTI Sponsor een kind! Zie daar een manier om een kind te helpen een opdracht te aanvaarden die met het oog op zijn/haar toekomst erin bestaat te lezen, te schrijven en te rekenen Bij zuster Pauline Midy s.f.a .

FADSON geboren in november 2003

GARDISON geboren in augustus 2003

Bij zuster Maryse Georges s.f.a.

SERGINIO geboren in december 2007

BIVIORY 7 jaar

DRINGEND Vol hoop en geduld kijken deze 6 kinderen uit naar hun peterschap bij: Marleen Lanckman Domeinstraat 69A, 3010 Kessel-lo

016/35 50 77     E-mail: [email protected] Rekeningnr.: BE46 0000 2467 0736 (BIC: BPOTBEB1

Bij zuster Rose-Marie Césard f.d.m.

BERLY DESTINEE geboren in augustus 2007

 

RONALSON geboren in januari 2002

13  

Ontmoetingsruimte in Davoa is klaar Vorig krantje berichtten we reeds een eerste maal over het project rond het bouwen van een ‘kiosk’ door zuster Adelaide in Davoa, in het zuiden van de Filippijnen. Dankzij de Koning Boudewijnstichting konden we middelen vrijmaken en de zuster is onmiddellijk in actie geschoten. Begin september berichtte een overgelukkige zuster ons. “Ik ben zo blij dat de kiosk na een maand van bouwen met een goed team van schrijnwerkers en metsers reeds is voltooid. Vandaag hebben we met 21 jonge studenten er een eerste ontmoetingsmiddag gehad. De meisjes waren zo gelukkig, omdat het een heerlijk koel plekje is, voldoende ruimte heeft en omdat ze eindelijk samen kunnen komen om leven te delen”. Ze zond ons ook alvast enkele foto’s van de bouwwerken.

En ook A.M.I.E. is gelukkig dat er in het zuiden van de Filippijnen, in een verafgelegen plekje waar jongeren weinig of geen kansen hebben kan gestart worden met onze werking. Onder het toezicht van zuster Adelaide hebben de studenten ook reeds een activiteit georganiseerd voor de kinderen van de streek. Daarbij moesten ze tekeningen maken en de zuster stuurde er ook enkele op. Het startschot is gegeven van een nieuwe werking waarbij A.M.I.E. ook hier jongeren een betere toekomst wil bieden. Wij starten daarom ook met beroepspeterschappen in dit gebied. Zuster Adelaide selecteerde er alvast enkele (zie kandidaten). Hopelijk vinden we via dit krantje kandidaat peters of meters die het de moeite waard vinden om deze jongeren te helpen. Wij zijn ervan overtuigd dat zuster Adelaide zich met volle overgave verder blijft inzetten in de begeleiding van deze jongeren!

14  

 

Filippijnse jongeren zoeken peetouders Zoals u kon lezen in het verhaaltje over de kiosk in Davoa heeft zuster Adelaide enkele kandidaten geselecteerd die graag een peetouder zouden vinden via A.M.I.E. om hun studies aan te vatten. Mary Grace Delfin is een studente die startte aan de Universiteit van Mildanao waar ze hotel en restaurant management studeert. Ze combineerde haar studies met werk als jobstudente, maar dat volstond niet. Daarom diende ze na 2 jaar te stoppen. Haar vader is 66 jaar, haar moeder is er 65 en zij kunnen dus niet meer bijspringen om de studies te betalen. Mary Grace is 22 jaar, en zou nog wel blijven werken voor haar kost als jobstudent. We zoeken iemand die haar 2 jaar kan helpen met de studiekosten: 35€ per maand. Wees er van overtuigd dat je regelmatig post zult ontvangen! Brian Jay Cabugwasan is ook een kandidaat die door zuster Adelaide is geselecteerd om gesteund te worden in zijn studies agricultuur aan de Central Mindanao University. Brian is geboren op 11 december 1993 in een arme familie waarbij de vader enige kostwinner is als chauffeur. Hij is een actieve jeugdleider en intelligent. Tot voor kort steunde zijn oom hem in de studies, maar dit is gestopt omdat de neef zelf voor zijn kinderen moet zorgen. Wij zoeken dus een peetouder voor 2 jaar aan 35€ per maand. Ook onze partner Kaibigan in de Filipijnen doet een oproep om nieuwe peters en meters. Dona Faye is de oudste dochter van een familie van 4 kinderen waarbij vader en moeder hard werken om maandelijks de eindjes aan elkaar te knopen. Studeren is er voor Dona dus niet bij… tenzij ze een meter of peter vindt die haar voor 3 jaar helpt om ‘Bachelor of Science Architecture’ te worden. Onze plaatselijke contactpersoon Babes zal zorgen dat Dona (geb: 19/1/1995) haar studies kan vervolledigen en dat ze regelmatig haar peetouders schrijft en rapporteert over de vorderingen. (35€ per maand) John Mark Ilagan, geboren op 22 augustus 1994 zou graag ingenieur worden. Zijn ouders en 4 broers wonen op een klein boerderijtje dat genoeg geld opbrengt om van te leven. Studiekosten betalen zit er helaas niet in. Wij zoeken iemand die de droom van John Mark mee wil realiseren. Babes van onze zusterorganisatie Kaibigan zal er alvast over waken dat de studies gevolgd worden en dat er regelmatig correspondentie komt (35€/maand voor 3 jaar). Interesse om één van deze jongeren te steunen? Neem contact op met Mark Bolsens tel. 0486/526.188 of [email protected].  

15  

Nieuws uit Happy Home (Kenia) “Happy Home Orphanage” is een hulpgroep opgericht in juni 2006 door een groep Belgische, Canadese en Keniaanse vrijwilligers. Het weeshuis Happy Home is gevestigd in het arme zuidwesten van Kenia, op 400km van Nairobi, in het district Rongo, kort bij de stad Migori. De twaalf eerste kinderen, werden in november 2006 opgenomen. Vandaag herbergt Happy Home 31 kinderen. Het project wordt hoofdzakelijk gefinancierd door Belgische peters en meters of gulle schenkers, maar ook door sponsors uit USA, Canada en Kenia. Een gemengde beheersraad controleert de werking ervan. Ons doel is weeskinderen of kwetsbare kinderen te helpen door hen op te nemen in een familiale en beschermende omgeving, om erin op te groeien en te ontplooien. Wij denken dat het heel belangrijk is dat de kinderen in hun eigen cultuur opgevoed worden, in eigen gemeenschap en steeds in contact met hun bloedverwanten. Zo rekruteren we enkel lokale medewerkers, gaan de kinderen naar de lokale school en moedigen wij ze aan om gedurende de schoolvakantie op familiebezoek te gaan. In dit artikel geven we u enkele laatste nieuwtjes over de scholing van onze kinderen. We geloven inderdaad dat een stevige academische vorming belangrijk is om de kinderen een betere toekomst te geven en hen een goede kans te geven in de Keniaanse gemeenschap.

Vernieuwingen in de lagere school Sinds een paar jaar gaan onze kinderen naar Highlight Baptist School gelegen net achter Happy Home. In 2011, zijn er 3 leerlingen uit deze school aanvaard in een middelbare school van nationaal niveau (dit vraagt heel hoge resultaten op het nationale primaire eindexamen) en 15 tot de provinciale middelbare scholen, wat het hoge niveau van de school aantoont. Begin dit jaar werd de manager geïnformeerd dat de school zou worden omgebouwd. In samenwerking met de Raad van Bestuur en de lokale regering, heeft de manager een andere basisschool, met vergelijkbare prestaties, geïdentificeerd: Oyani Barry Academy. Deze is gelegen op ongeveer 1,5 km van Stella, in een dorp genaamd Oyani Bridge. De kinderen begonnen begin 2012 in de nieuwe school en pasten zich geleidelijk aan hun nieuwe omgeving aan. Gelukkig duurden de werken in de oude school niet lang en konden de kinderen midden 2012 terug naar hun familiaire omgeving. We zijn blij te zien dat hun schoolresultaten mooi vooruit gaan. Deze zomer eindigden 10 van onze kinderen hun trimester als één van de 5 besten uit hun respectievelijke klas. Twee kinderen waren zelfs eerste van de klas !

Onze eerste twee gediplomeerden Vóór Evance en Edwin in 2006 in HHO toekwamen, waren ze nooit regelmatig naar school geweest (dit komt vaak door tekort aan schoolgeld of door overvloed aan huishoudelijke taken). Beiden waren daardoor achter en begonnen de basisschool in een lagere klas op basis van hun kennis. 16  

 

Evance heeft het altijd moeilijk gehad op school en omdat hij veel ouder was dan de meeste kinderen in zijn klas heeft dat hem vaak ontmoedigd. Zijn droom is om pastoor te worden en hij begrijpt dat hij onderwijs nodig heeft om er te komen. Vorig jaar, kreeg hij te horen dat hij naar de middelbare school zou mogen gaan indien hij in zijn eindexamen slaagde (het nationale eindexamen voor lagere scholen). Evance kreeg hierdoor nieuwe hoop en verdubbelde zijn inspanningen. In december haalde hij goede resultaten op het eindexamen en werd aanvaard in Mukuyu middelbare school, waar hij nu op internaat gaat. Op « ouderdag » kreeg hij bezoek van de HHO manager en vrijwilligers. Ze vonden er een gelukkige puber, die ontdekt dat hij kan krijgen wat hij wil met een harde werktechnische opleiding. Edwin had andere dromen. Omdat hij academisch niet erg sterk was, gaf hij de voorkeur aan een technische opleiding. Na een lange discussie met de jongen, de manager en de Raad van Bestuur hebben ze hem opgegeven voor de technische school in elektriciteit in Migori stad. Computerlessen in Happy Home Elke zaterdag organiseren sinds kort onze jonge internationale vrijwilligers computerlessen aan onze kinderen. Tijdens de eerste les hebben ze geleerd hoe een computer aan te zetten, hoe je een muis gebruikt, wat een bestand is, hoe je een bestand opent, hoe je een bestand sluit en hoe de computer moet uitgeschakeld worden. In de tweede les hebben ze vervolgens de toetsen op het toetsenbord aangeleerd en lieten we hen de meest gebruikte toetsen oefenen, zoals de spatiebalk, backspace, caps lock, shift en enter. De kinderen tipten dan hun naam en een aantal zinnen. Daarna hebben ze geleerd hoe ze een document moeten opslaan en werd voor elk kind een eigen bestand aangemaakt dat ze kunnen gebruiken in de toekomst. « De kinderen genieten echt van de computerlessen en wij hebben echt plezier om het hun te leren » dicit een vrijwilligster. Dank aan de Amérikaanse NGO « African Childrens Haven » die de computers schonk waar de kinderen nu gebruik van maken. 6e verjaardag van Happy Home Op 2 november 2012 vierde Happy Home zijn 6de verjaardag. Dan aan alle peters en meters en aan de andere schenkers die dit wonderlijk avontuur mogelijk maakten. Uw hulp is welkom. Wilt u ons helpen met uw steun aan het Happy Home weeshuis? Aarzel niet om contact op te nemen met Christian Vandeplas, rue fond Thirion 61 – 1410 Waterloo – 02.354.74.41 – [email protected] Meer info op onze website : www.HappyHomeKenya.org

Argenta rekening: IBAN: BE57 9793 2610 7335

 

17  

Evolutie van giften en steun over de voorbije jaren Het realiseren van projecten en het ondersteunen van studie (via peterschappen) vormen de bestaansredenen van de vereniging. In de paragrafen hieronder wordt toegelicht hoe de omvang van giften en van steun over de voorbije jaren is geëvolueerd. Giften en andere inkomsten waarmee we steun kunnen geven aan peterschappen en projecten. Het overgrote deel van de inkomsten zijn giften. Voorkeur naar bestemming van de gift is meestal duidelijk door het gebruik van het rekeningnummer van een specifiek comité en/of door het meegeven van een mededeling bij de overschrijving. Over 2011 werd voor 379369.34€ aan giften ontvangen; giften van (over het jaar gecumuleerd) meer dan 40€ geven recht op een fiscaal attest. Opbrengst van acties geeft geen recht op een fiscaal attest. Over 2011 werd 6463.00€ aan dergelijke opbrengsten ontvangen. De historiek van de inkomsten (€) wordt getoond in fig. 1; vooral projecten, maar ook peterschappen tonen een goede continuïteit en zelfs stijgende trend :

Fig. 1 : historiek van inkomsten

Steun aan peterschappen en projecten De historiek van de steun (€) wordt getoond in fig. 2; het is duidelijk dat in de steun gestreefd wordt naar continuïteit, zodat de lokale organisaties plannen op iets langere termijn kunnen realiseren:

Fig. 2 : historiek van steun

18  

 

Om de grote verscheidenheid van peterschappen en projecten te beheren - onder andere in termen van inkomsten, uitgaven, relevantie en doeltreffendheid - worden ze per thema gegroepeerd in categorieën. De categorieën die in 2011 inkomsten en/of uitgaven hadden, worden opgesomd in tabel A. De totale steun in 2011 aan projecten en peterschappen bedroeg 346979.40€.

We willen u uiteraard graag van harte bedanken. In naam van uw petekind of in naam van de mensen wiens project u hielp: dank u wel voor deze giften en voor de andere steun en briefwisseling die we mochten ontvangen. We hopen steeds weer op u te mogen rekenen. Stefaan De Bondt Penningmeester

 

19  

Zr. Hélène Van Ooteghem op bezoek We zijn begin september, je bent je koffers aan het pakken om terug te keren naar Kimpese in Kongo en je komt ons welgezind «tot ziens» wensen. Je bent ons meermaals komen opzoeken om ons te vertellen over je prachtwerk maar vandaag is het de allerlaatste keer vóór je vertrek. Wanneer je in België bent verblijf je in een klein klooster in Antwerpen en kom je met de trein naar Geel. Ik haal je dan op aan het station. Mag ik je enkele vragen stellen over je leven in Kongo? Graag en ik zal je vertellen wat mijn dagdagelijkse bezigheden zoal zijn. Daarbij komt dat men mij, als verpleegster en vroedvrouw, nog geregeld contacteert om een of ander probleem op te lossen, want ik was eveneens verantwoordelijk voor het moederhuis en het operatiezaaltje. Dat haalt uiteraard mijn planning soms wat overhoop! Om welk uur sta je op en wanneer beginnen de lessen? •

Om 5 u. en het wordt telkens reeds dag om 6 u. Dan begint de mis evenals mijn dagtaak met een moment van ingetogen stilte en rustige meditatie, iets wat ik, net zoals zovele anderen wellicht, hard nodig heb.

•

De lessen beginnen om 7.30 u. en eindigen om 13 u. Sommige leerlingen komen van ver, te voet en met hun schoenen in hun hand om ze niet te verslijten. Ze moeten soms 3/4 uur stappen. Als het te hard regent, is er geen les. Zoals in heel wat Afrikaanse landen is het verplicht voor de leerlingen een uniform te dragen om er allemaal gelijk uit te zien.

En daarna? •

Om 8 u. ga ik naar de refter en daarna bij de oudere zusters om ze een handje toe te steken. Ik zet hun pilletjes klaar want sommige kunnen dat zelf niet meer en ik kijk erop toe dat ze die innemen. Er zijn zusters bij die de 90 voorbij zijn en die nog moeilijk kunnen stappen. Eentje is zelfs blind. Een van mijn medezusters had kanker en is overleden toen ik net terug in België was. Ik had veel voor haar gedaan en haar heengaan heeft me dan ook diepgeraakt. Wie jonger is en nog goed te been, moet hen die ouder zijn bijspringen. Er is bij ons geen comfort en we hebben weinig of geen voorzieningen: geen lift, smalle trappen, enz.

Hoe gaat het met oudere mensen in Kimpese? •

Ze verblijven bij hun familie zo goed en zo kwaad als het gaat, want er is vreselijk veel miserie, te veel om aan te zien! Een andere oplossing is er niet: in Kimpese of elders is er geen opvangmogelijkheid voor hen.

En dan …? •

Rond 9 u. ga ik naar het winkeltje van het klooster en dat is geen supermarkt zoals er hier zijn! Als iemand op wie we kunnen rekenen boodschappen in het groot moet doen in Kimpese of soms in Kinshasa voor een andere missiepost, vragen we hem of haar er ook een paar voor ons te doen. Dat verkopen wij dan in het klein door. Dankzij dit handeltje is ons klooster zelfbedruipend. Echt behelpen geblazen, is dat!

Wat verkoop je zoal in dat «winkeltje»? •

20  

GSM kaartjes want vaste telefoon is er nagenoeg niet en in Kimpese kan je geen GSM abonnement krijgen! Naar ik hoor is het goedkoper bellen van Kongo naar België dan omgekeerd. We verkopen ook frisdrank (bier, cola of limonades) - want van die verzengende hitte krijgt men wel erge dorst - en verder zeepblokjes en zeeppoeder. Geen luxeartikelen maar nuttige, dagdagelijkse dingetjes. Ik zie ook de boekhouding na en stel de bestelbonnen op. We wachten altijd tot iemand op wie we kunnen vertrouwen inkopen gaat doen om onze voorraad aan te vullen: anders zou het te duur uitvallen voor ons en zouden we met ons winkeltje niet uit de kosten geraken. We winnen er geen «fortuinen» mee natuurlijk maar alle beetjes helpen en de mensen zijn er ook best mee geholpen.  

Met al die bezigheden is het ondertussen wellicht tijd voor het middagmaal geworden, nietwaar? •

Ik slof rond 12.30 u. naar de refter want ik ben 86 en mijn benen willen niet te best mee. Soms is er geen elektriciteit: improviseren dan maar… Vuurpotjes als keukenfornuis gebruiken en het eten garen op gloeiende houtskool. Slechts heel af en toe maar staat er vlees op het menu en we eten dan ook meestal «thompsons», een soort diepgevroren haringen, die we in het groot kopen. We bewaren die in de diepvriezer en met ruim wat bijspijs is dat ons middagmaal. Miljoenen kinderen leven in armoede: we gaan dus niet beginnen zaniken omdat we elke dag weer hetzelfde te eten krijgen!

•

Ik ben oud en neem bijgevolg na het eten ook een beetje rust.

En daarna - ik ken je! - weer aan de slag, zeker?… •

De namiddag is wel heel belangrijk voor mij. Ik ga met twee Kongolese medezusters te voet een paar wijken af. Als we kinderen zien spelen, lanterfanten of rondhangen, vragen we hun waarom ze niet naar school gaan. Mijn medezusters spreken hun taal, luisteren naar wat ze te vertellen hebben en letten er daarbij op hoe ze gekleed gaan. Discreet proberen ze te weten te komen hoe het er bij hen thuis aan toe gaat. Ik geef mijn ogen de kost en tracht te weten te komen welke van hen te arm zijn om school te lopen. We brengen heel wat tijd door in die wijken want contact houden met de inwoners is belangrijk om te begrijpen hoe moeilijk sommige ouders het wel hebben. Ellende alom, dat is het!

•

Na onze tocht door de straten maken we een stand van zaken op. De problemen lijken soms onoverkomelijk maar we trachten toch een oplossing te vinden. Nooit of te nooit geef ik de straatkinderen geld. Als we hun de kans willen geven om te gaan studeren nemen we contact op met het wijkschooltje en alleen de verantwoordelijken ervan krijgen van ons het schoolgeld toegestopt voor de armste kinderen. De arme drommels die we te hulp komen vernemen ook nooit wie het betaald heeft. We kunnen echt niet iedereen helpen want mocht men dat beseffen dan hadden we geen dagje rust meer! A.M.I.E. is wel een grote steun en toeverlaat voor ons maar er ware een fortuin nodig om álle kinderen de kans te geven om school te lopen. We zouden wel willen natuurlijk, maar tussen droom en werkelijkheid gaapt er een immense afgrond. Ik van mijn kant doe echt al het mogelijke.

•

Ik wil bij deze ook de weldoeners bedanken voor hun steun aan de «projecten van comité 00» want zonder hen zou ik het mooiste deeltje van mijn opdracht, «instaan voor vorming en gezondheid», die één geheel uitmaken, niet kunnen waarmaken. Als onze dagtaak erop zit, komen we samen om eventjes te ontspannen en een korte rustperiode in te bouwen zodat we weer wat op adem kunnen komen.

En 's avonds? •

De avond valt onveranderlijk om 18 u in. Op het einde van de dag komen alle zusters samen het avondmaal gebruiken, maar daarvóór gaan we nog de oudere zusters eventjes opzoeken die niet meer naar beneden kunnen komen om te kijken of alles met hen OK is.

•

Rond 21 u. ga ik dan naar mijn kamertje want een goede nachtrust is onontbeerlijk om er 's morgens weer fit bij te lopen. Zoals je ziet is mijn dag erg goed ingedeeld en ruim gevuld. Zolang ik gezond mag blijven zal ik me blijven inzetten voor de minderbedeelden. Ik stap wel niet meer zo goed maar geestelijk ben ik nog behoorlijk bij de pinken!

Bedankt Zr. Hélène dat je ons wou te woord staan en een welgemeend proficiat voor zoveel moed en bescheidenheid. Een zalige Kerst aan al onze weldoeners! Thérèse-Marie Flipot –de Fays

 

21  

Voorgestelde kleine projecten Project nr. 305-13: Kerstgeschenk voor minderbedeelden (Zr. Guido en Zr. Lena - Brazilië) Vorig jaar hebben 202 gezinnen uit de sloppenwijk «Quinta da Boa Vista» een Kerstpakket mogen ontvangen (pagina 10). Twaalf jaar al kunnen gezinnen uit de sloppenwijken rond Montes Claros rekenen op een gift van onzentwege. Vroeger verkommerden ze er, van alles verstoken, maar heden ten dage komen ze actief tussen in de vorming, de voeding en de hygiëne van hun kinderen. Dit jaar zouden we graag de minderbedeelden uit de sloppenwijk «São Geraldo» 200 kerstpakketten schenken met basisproducten (rijst, suiker, macaroni, meel, olie, koffie, enz.), een geschenk van zo'n 15 € per gezin waarmee het een tweetal weken voort kan. Dat wordt dus het 13e jaar van onze Kerstactie en bijgevolg ook de 13e favella die wij ter hulp kunnen. Kostprijs: 3.000 €

Project nr. 402-6: Nier- en galstenen (Zr. Gaby - Peru) Carmen Q. werd 4 jaar geleden door haar man in de steek gelaten. Haar 3 kinderen moest ze achterlaten bij haar vader, die lijdt aan suikerziekte, en haar moeder, die een glaucoom heeft, om 7 dagen op 7 als zelfstandige verpleegster te kunnen gaan werken in Lima waar ze een klein kamertje huurde. Haar spaarcentjes stuurde ze op om in het levensonderhoud van haar kinderen en haar ouders te voorzien. Nu kan ze echter niet meer uit werken gaan wegens een galsteen en een niersteen, die zo groot is dat hij niet op natuurlijke wijze kan verwijderd worden. Wordt ze niet dringend geopereerd, dan kan ze er vrijwel zeker een ontsteking met noodlottige afloop aan overhouden. Alsof dat nog niet genoeg is, maakte een van de kinderen een val met een schedelbarst als gevolg. Zonder onze hulp is ze een vogel voor de kat want geld om zich te laten opereren heeft ze niet. Zelfs in een armenkliniek kosten die 2 operaties en de bijkomende zorgen minimaal zo'n 1.950 € per ingreep. Mogen we ook op jouw hulp rekenen voor dat zwaarbeproefde gezin? Geschat bedrag: 3.900 € Project nr. 403-10: “Free clinic” in Sampaloc IV en Luzviminda II (Kaibigan International of the Philippines) De «Free Clinic» Sampaloc IV en Luzviminda II zal opgestart worden in nauwe samenwerking met Filippijnse dokters- en tandartsenvrijwilligers, Kaibigan of the Philippines en de bewoners zelf die zullen instaan voor de praktische schikkingen. Voor hun gezondheid is ze echt onontbeerlijk geworden. Eens om de twee maanden worden er in de «Free Clinic» medische en tandheelkundige zorgen verstrekt. Men krijgt er ook geneesmiddelen, vitaminen en elementaire gezondheidsregeltjes. Kostprijs 2.400 €/jaar

22  

 

Project nr. 520-02: Brousseschool in Andranomena (Madagaskar) De ouders zijn in de wolken want het gaat uitstekend met onze eerste brousseschooltjes (Andranomena en Andrianalafotsy)! Onze grootste zorg is nu echter voldoende weldoeners te vinden om de kinderen van de zes klasjes met ingang van de komende maand oktober te «sponsoren». Het gaat om een collectief peterschap, d.w.z. dat een kind niet individueel gesponsord wordt door een peter maar dat alle peters samen een heel klasje sponsoren. Elk bepaalt wel voor zichzelf hoeveel en hoe vaak hij wil storten; zodoende kunnen ook kinderen hun steentje bijdragen. Om een idee te hebben: Eén kind sponsoren kost 10 €/maand. In ons infoblaadje zal je nieuwtjes kunnen vinden i.v.m. die brousseschooltjes alsook een aantal klasfoto's en mogelijks ook een of twee briefjes van de plaatselijke verantwoordelijken. Zij die wensen te sponsoren kunnen met ons contact opnemen. Of ze kunnen ook op de overschrijving in mededeling vermelden: «Ik wens één (of meerdere) broussekinderen te sponsoren / project 520-02». Die peterschappen dekken de schoolkosten (leraarsalarissen, schoolbenodigdheden en uniformen). We zoeken nog uit of het ook mogelijk zou zijn voor eten te zorgen of op een of andere manier nog wat extrahulp te verschaffen. De ouders komen tussen in de schoolkosten a ratio van 1 € /maand. Ze stonden wel al in voor 30% van de nodige investeringen door het leveren van handenarbeid en materiaal, een grote opoffering trouwens voor hen: ze hebben het immers helemaal niet breed maar willen hoe dan ook dat hun kinderen school kunnen lopen. Geschat bedrag: schoolgeld 300 € /maand/klas (voor het hele project: 1.800 € /maand)

Gelieve uw bijdrage voor deze kleine projecten te storten op rekeningnummer BE22 0001 5458 3947 (BIC code : BPOTBEB1) van A.M.I.E. Comité «projecten» Ericastraat 9 2440 Geel Vermeld steeds als mededeling: «Klein Project van comité 00» al dan niet met het nummer van het gekozen project. Staat noch het projectnummer noch de missionaris of het land vermeld, dan kiezen wij voor u in functie van wat ons meest dringend lijkt.

Ter kennisgeving Zoals voldoende bekend reikt A.M.I.E fiscale attesten uit voor giften van 40 € of meer. Minder bekend (maar logisch) is dat A.M.I.E jaarlijks het overzicht van uitgereikte attesten aan de fiscale overheid bezorgt. Sinds aanslagjaar 2012 wordt dat overzicht elektronisch doorgegeven. Als A.M.I.E uw nationaal nummer (rijksregisternummer) kent, kan dat in die elektronische lijst meegegeven worden; dan wordt het fiscaal attest automatisch vooraf ingevuld voor mensen die een voorstel van vereenvoudigde aangifte ontvangen en voor mensen die hun aangifte via Tax-on-web indienen. Als u dat wil, kan u dus uw nationaal nummer (rijksregistersnummer) kenbaar maken: per mail of per post aan Stefaan De Bondt ([email protected], Stampkotstraat 10, B-8551 Heestert); als u stortingen verricht vanop een rekening die op naam van u en uw partner staat, geeft u best aan op wiens nationaal nummer(s) de giften liefst aangegeven worden. Stefaan De Bondt

 

23  

  p

Het lied van de

arme

Waarom lachen de scholieren om mijn schoenen terwijl ik hun prachtige wagens bewonderde? Omdat ik kleren droeg tot de draad versleten lachten ze mij uit, die ‘zeer voorname kinderen.’ Armoede, uw ingevallen wang is droevig, belachelijk, te dikwijls in het nauw gedreven door cynische verachting. Waarom ging ik naar de klas met een lege maag? Waarom was ik zo schuchter dicht bij mijn vrienden? Waarom bewonderde ik met afgunst het speelgoed dat nooit voor lelijke arme schepsels zou zijn? Anderen, gewend aan het vermaak van de kinderjaren, namen vastberaden in de mooie winkels geweer, auto, trommel, de wonderbare voorwerpen die ik gretig begeerde en gingen stralend heen. Nochtans aanbad ik U in uw bescheiden kribbe. Op uw gelaat, Jezus, legde ik mijn koude wang en de klokken van Kerstmis lieten een zonderlinge rilling door mij heengaan, een religieuze ontroering. Later dompelde de blindheid mij in de eeuwige nacht vol afschuw en dodelijke angst. Nu ga ik weg, beschaamd, verbitterd, afstotend, zij aan zij, en zonder ze te zien, die meer gelukkige wezens van wie ik zo op een magere hulp hoop. In hun ziel, hoogmoed, koude onverschilligheid, 24  

 

verwerpen meedogenloos het medelijden. Waarom moet ik steeds in diepe droefheid leven? Waarom moet ik de hand reiken naar de fiere voorbijgangers om te pogen mijn pijnlijke honger te stillen?

Dit gedicht werd geschreven door Dokter Thomas Large en opgedragen aan Karl Brouar Foto: Unicef

 

25  

A.M.I.E. (sociale zetel en secretariaat) Rob Tas Diestseweg 95 2440 Geel Tel.: 014/72 00 28 Email: [email protected] Rekeningnummer (giften en abonnement) : BE56 0003 2569 6088 (BIC: BPOTBEB1)

PROJECTEN PROJECTEN Jean & Thérèse-Marie Flipot - de Fays Ericastraat 9, 2440 Geel 014/59 02 80 (tss 10-12u. en 13.30 -16u.) [email protected] Rekeningnr.: BE22 0001 5458 3947 (BIC: BPOTBEB1)

HAPPY HOME Christian Vandeplas RueFond Thirion 61, 1410 Waterloo 02/354 74 41, GSM 0497/ 52 75 42 [email protected] Rekeningnr.: BE57 9793 2610 7335 (BIC: ARSPBE22)

SOPHIE DAEMS SCHOLARSHIP PROGRAM (THAILAND)

COMITÉ AFRIKA (Entasekera, Mukuyu School) Robert Tas Diestseweg 95, 2440 Geel 014/72 00 28 [email protected] Rekeningnr.: BE35 9793 2610 7537 (BIC: ARSPBE22)

Jan & Anne-Marie Daems Wissenstraat 15, B-3200 Aarschot GSM 0478-72.00.99 [email protected] Rekeningnr.: BE97 0003 2603 1649 (BIC: BPOTBEB1)

PETERSCHAPPEN COMITÉ LATIJNS-AMERIKA Individuele peterschappen

COMITÉ AZIË Individuele peterschappen

Frans Parren Nieuwe Graanmarkt 15 bus 5 1000 Brussel [email protected] Rekeningnr.: BE45 0003 2569 6189 (BIC: BPOTBEB1)

Jos en Griet Cuypers - Van den Berge Bergstraat 110, 3010 Kessel-lo 016/25 31 13 [email protected] Rekeningnr.: BE67 0001 7326 0487 (BIC: BPOTBEB1)

Marleen Lanckman Domeinstraat 69A, 3010 Kessel-lo 016/35 50 77 [email protected] Rekeningnr.: BE46 0000 2467 0736 (BIC: BPOTBEB1)

Elisabeth Carton de Tournai-Jadot (zie hiernaast) Rekeningnr.: BE58 0000 8955 8379 (BIC: BPOTBEB1)

Janina Clapuyt - Van Rossum Avenue de l’Espinette 19, 1348 Louvain-la-Neuve 010/45 01 29 [email protected] Rekeningnr.: BE43 0001 0342 1501 (BIC: BPOTBEB1)

Griet Cuypers - Van den Berge Bergstraat 110, 3010 Kessel-lo 016/25 31 13 Rekeningnr.: BE50 0003 2544 6518 (BIC: BPOTBEB1)

Groepspeterschappen

Beroepspeterschappen Elisabeth Carton de Tournai-Jadot Avenue Eugène Godaux 28, 1150 St. Pieters Woluwe 02/770 06 89 (bij voorkeur woensdagmorgen) [email protected] Rekeningnr.: BE58 0000 8955 8379 (BIC: BPOTBEB1) SCHATBEWAARDER (adresverandering & fiscale attesten) Stefaan De Bondt Stampkotstraat 10, 8551 Heestert 056/71 72 81 [email protected]

 

Elisabeth Carton de Tournai-Jadot (zie hiernaast) Rekeningnr.: BE84 0000 6496 6859 (BIC: BPOTBEB1) Mark Bolsens Tijl Uilenspiegellaan 126, 2050 Antwerpen 0486/526 188 of na 21u. 03/219 17 01 [email protected] Rekeningnr.: BE80 0000 8577 5177 (BIC: BPOTBEB1)

UITZONDERLIJKE GIFTEN EN (DUO-)LEGATEN Misschien sta je wel stil wat er met je bezittingen zou gebeuren mocht je plotseling overlijden. In normale omstandigheden gaat alles naar erfgenamen en/of de staat. Maar waarom je bezittingen niet geheel of gedeeltelijk aan kansarme kinderen schenken bij wijze van legaat? Ook uitzonderlijke giften zijn bijzonder welkom. Beide zullen ons in staat stellen onze petekinderen nog beter te steunen via het financieren van peterschappen en projecten. Indien je hierover in alle discretie wil spreken, contacteer dan onze financieel verantwoordelijke Stefaan De Bondt (zie: contactadressen). Rekening van A.M.I.E.: BE56 0003-2569-6088 (BIC: BPOTBEB

Fiscale attesten worden uitgereikt voor stortingen die op jaarbasis minstens 40 euro bedragen