België - Belgique P.B. 8310 Brugge 3/5075
www.westvlaamsebergsportvereniging.be Driemaandelijks tijdschrift • Editie oktober - november - december 2011
Ijsland special van 17 - 29 maart 2012. Meer info op pagina 36 en 37. Fotograaf : WIM BRACQUINE
VU Lay-Out en opmaak Redactie
: : :
Bart Vercruyssen - Schoolstraat 3 - 9881 Bellem - 09 / 3741250 Jens Behaeghe - Kasteelstraat 42 - 8792 Desselgem - 0496 / 904020 Hadewych Meyns - Wolvenstraat 10 - 8760 Meulebeke
WBV vzw - Brugstraat 57 - 8560 Wevelgem - RPR: 0444.99.970 Afgiftekantoor 8310 Brugge - Erkenningsnummer: P206505 - Drukker: Kopie Service Tielt
De voorzitter schrijft ... Beste WBV’sters, WBV’ers en andere lezers, Wat gaat de tijd toch snel. Als jullie dit lezen, zijn de zomer en het verlof alweer voorbij. Er blijven ons nog enkel mooie herinneringen en foto’s. Hopelijk heeft iedereen kunnen genieten van een deugddoende vakantie, misschien zelfs in de bergen. Dat brengt mij meteen bij ons “Reiscafé” waarvoor ik hier reeds iedereen wil uitnodigen. Kijk eens naar onze kalender op de middenpagina en noteer deze datum alvast in jullie agenda. Wie zelf foto’s wil laten zien van één of andere tocht, reis, of dergelijke neemt best contact op met Heidi. Wat zeker aan bod zal komen die dag, is de WBV expeditie naar de Elbrus die een waar succes is geworden. Alle deelnemers hebben de top gehaald en iedereen is behouden en wel terug gekeerd naar het thuisland. Voorwaar iets wat in de annalen van onze club mag bijgeschreven worden: de hoogste top van Europa bedwongen door WBV-ers. Het verslag over deze expeditie kan je verder in deze Nieuwsbrief lezen. Ook een verslag in deze Nieuwsbrief van de stage in Oostenrijk. De weergoden waren ons goed gezind wat maakte dat alles goed is meegevallen. Ik wil hier ook nog even stilstaan bij de WBV Grand Raid in de Vogezen. Dit was voor Bart Cluyse de laatste organisatie als MTB coördinator. Alle deelnemers waren vol lof over dit weekend. Bij deze nogmaals dank aan Bart voor alles wat in de afgelopen jaren werd gepresteerd. Eind augustus was er de Jeugdklimschool familiedag. Hierbij wil ik namens het bestuur iedereen en in het bijzonder Stijn van harte 2
danken voor al het werk en de organisatie van dit initiatief. Ook bij ons is de jeugd de toekomst en daarom verdient dit alle lof en steun. Blikken we dan ook nog even vooruit. Hierbij wil ik iedereen uitnodigen op ons clubfeest in de Chaveehut op zaterdag 22 oktober. Er is die dag het examen van de klimschool (KBV3 en KVB4) maar op de BBQ ’s avonds is iedereen van harte welkom. Dit is een uitstekende gelegenheid om met andere clubleden tussen pot en pint en BBQ een babbeltje te slaan en herinneringen op te halen over beklimmingen, wandelingen, MTB tochten, enz. Wij hebben de ganse hut afgehuurd en dus rekenen wij op een vol huis. Inschrijven is evenwel noodzakelijk. En ook nog even aanstippen dat wij terug de klassieker “het beste dessert” inrichten. Zie verder in deze Nieuwsbrief voor alle praktische informatie. KBF organiseert ook op 22 oktober de “dag van de vrijwilliger”. Alle vrijwilligers van alle KBF-clubs zijn hierop uitgenodigd. Wie meent in aanmerking te komen als “vrijwilliger” kan contact opnemen met mij om één en ander af te spreken in verband met de praktische kant van deze dag. Rest mij dan nog alle activiteiten van onze club in de komende maanden warm aan te bevelen. Er zit zeker iets tussen waar je kan aan deelnemen. Overloop nog eens onze agenda of neem een kijkje op onze website. En hopelijk hebben zoveel mogelijk leden genoten van onze onze familiedag in Komen. Het was voor ons een waar genoegen om dit te kunnen aanbieden en organiseren. Tot ergens op één of andere clubactiviteit. Bart
Wegwijzer De voorzitter schrijft
2
Wegwijzer
3
Woordje van de redactie
4
‘t Wandelpark B18
5-7
• Wandeling te Oetingen
5
• Wandeling te Han sur Lesse
5-6
• Wandeling te Saint Venant ( FR )
7
• Wandeling te Wijnendale
7
Rotsbeheer
8
Inhaalbeweging
9
Hoe KVB3 & 4 behalen ?
10
Clubfeest en examenweekend
10 - 11
Avoiding the rain by the CGPP
12 - 13
Shortclimb
14
De 12 (regen)uren van Sint Jan
15 - 18
Arolla
19 - 23
Agenda
24
WBV goes Elbrus
26 - 29
Stage Ötztal in Oostenrijk
31 - 34
Reiscafé
35
Winterbivak
35
Ijsland special
36 - 37
Gore onder de loep
38 - 41
Wie ben ik ?
42
Bestuursamenstelling
43
Jeugdklimmen
44
3
Woordje van de redactie Nu ik eindelijk de wereld van cupcakes en moelleux betreden heb, zou ik ontzettend graag ‘meer van datte’ ontdekken op de Dessertwedstrijd tijdens het examenweekend in oktober! Graag dus desserts koken, bakken, bevriezen… En van bakken en bevriezen gesproken: op zaterdag 3 september was het 28°C en toch gingen we massaal skiën in Komen, een bizarre maar wel prettige ervaring! En was het deze zomer wel leuk in de bergen, vraag ik me af? Onze reporter ter plaatse is danig uitgeregend en Thomas wil enkel nog op shortclimb als de zon schijnt! Gelukkig was er wel zon in Oostenrijk, Zwitserland en op de Elbrus. En wie over de voorbije vakantie wil vertellen: er is het jaarlijks reiscafé waar het publiek aan je lippen hangt: tonen die foto’s! Veel leesplezier, Hadewych
4
‘t Wandelpark B18
Wandeling in Oetingen 16 oktober 2011
Wandelweekend in Han sur Lesse 28 – 29 – 30 – 31 oktober 2011
Na een paar jaar samen het Zoniënwoud verkend te hebben, nemen Nicole en Jan ons dit jaar mee door een stukje Pajottenland. Deze prachtige streek is lang onontgonnen gebied gebleven, maar wandelaars en fietsers kunnen hier nu hun hart ophalen. Een ontdekking meer dan waard!!! ’s Middags kunnen we onze picknick nuttigen in een erg gezellige locatie!
Extra lang weekend deze keer! Han sur Lesse, deelgemeente van Rochefort, voorstellen hoeft eigenlijk niet. Deze gemeente is wereldbekend voor zijn grotten. Sinds enkele jaren is er nu ook een wildpark verbonden aan het domein. Maar deze bezienswaardigheden maken geen deel uit van dit weekend.
We spreken af op de parking aan de kerk van Oetingen (Kerkplein) om 9u15.
Wel heeft ondergetekende zijn stoutste schoenen aangetrokken om de steilste hellingen, de modderigste paden en de ondoordringbaarste stroken bos uit te zoeken voor dit weekend! Het resultaat mocht er zijn: driedubbele shift voor de wasmachine,
5
extra kuiswerk voor de schoenen, jeuk tot onder de oksels van de brandnetels en schrammen op benen en armen van de doornen! Om nog maar te zwijgen van de zweetgeuren die overal opstegen. Niets plezanter dan in de ruige natuur te gaan stappen. En juist deze mooie wandelingen wil ik met jullie delen!!! Dus drie volle dagen verkennen we de weide omgeving van Han sur Lesse. Wandelingen zijn afhankelijk van het jachtseizoen. We verblijven in een nieuwe vakantiewoning iets ten noorden van Han (15 min stappen van het centrum). Guido en Sonja zorgen terug voor onze boterhammekes. Wat mag je verwachten? Op vrijdagavond worden de kamers ingenomen. Ontbijt op zaterdag, zondag, maandag en dinsdagmorgen. Lunchpakket met klein drankje op zaterdag, zondag en maandag. Avondmaal op zaterdag, zondag en maandag. Alle drank inbegrepen! Drie volle ploeter-stap-dagen in de vrije natuur !!! Er is slechts plaats voor 24 personen, dus wees er snel bij! Inschrijven voor dit wandelweekend kan door 165 € te storten vóór 10 oktober op rekeningnummer: 476 - 4336521 - 34 van WBV, Brugstraat 57, 8560 Wevelgem, met vermelding: Han sur Lesse.
6
Wandeling in Saint-Venant (Frankrijk) 13 november 2011 We trekken nog eens de Schreve over voor een rustige vlakke wandeling langs de Leie en door het uitgestrekte Bois de Nieppe. Met namen als Caudescuere, Haverskerque, Zeelande, Schoone Velt, ... weten we zeker dat we in Frans-Vlaanderen zijn. Lange dreven en kronkelende bospaadjes, Oude Leiearmen en kanaaltjes, een grote reigerkolonie in de buurt, herfst-kleuren, hier en daar een restant van de grote oorlog ... hier schotelt Bert Gielen ons opnieuw een heel gevarieerde herfstwandeling voor. Met een beetje geluk zien we ook dit jaar allerlei wild de straat oversteken. De vlakke wandeling van zo’n 22 km onderbreken we in la Motte au Bois in een authentiek dorpscafeetje. Onnodig te zeggen dat modder op het programma staat. Afspraak om 9u15 aan de Jachthaven (Port de Plaisance) van Saint-Venant. Adres : Impasse Route Nationale, 62350 Saint-Venant. Coördinaten: N50°37.600 E002°33.000. Wandeling in Wijnendale. 18 december 2011 Als laatste clubwandeling van het jaar blijven we in het hart van onze provincie. Monique begeleidt ons hier doorheen een stukje Houtland en Brugs Ommeland. Door de eeuwen heen heeft Wijnendale geschiedenis geschreven. Maar dit dorp is ook bekend door zijn 181 ha Wijnendalebos met zijn uitgebreide flora die zich hier de laatste jaren ontwikkeld heeft. Zéker een mooie afsluiter van dit wandeljaar! Afspraak om 9u15 op de parking van het Provinciaal Domein Wijnendalebos gelegen langs de oude baan van Torhout naar Oostende (N63). Rij naast de kasteelpoort een smalle straat in tot op de parking. Opgelet: de parkings langs de weg zelf zijn eigendom van de horecazaken! Alvast te noteren: 22 januari 2012 28-29 januari 2012
: :
Wandeling Langlaufweekend
Luc 7
Rotsbeheer najaar 2011 Als jullie dit lezen, zal de eerste rotskuisdag van 17 september reeds voorbij zijn. Misschien dat je er een verslag van leest in een volgende Nieuwsbrief? Ook de komende maanden doen we verder om enkele werken uit te voeren op de KBF-massieven: nieuwe routes equiperen, snoeiwerken uitvoeren, paadjes aanleggen, … Kortom, noodzakelijke werken om het klimmen er aangenaam en veilig te maken. Bovendien maken we er een leuke en plezante dag van !! De komende maanden gaan we rotskuisen op volgende datums:
• • •
Zaterdag 15 oktober 2011 Zaterdag 19 november 2011 Zaterdag 17 december 2011
Zoals gewoonlijk spreken we af op zaterdagmorgen rond 9.15 uur aan de Chaveehut, van waaruit we gezamenlijk naar een massief gaan. WBV zorgt voor de lunch en KBF “trakteert” jullie op een gratis douche en overnachting in de Chaveehut. Meer info vind je op de website. Heb je nog vragen of wil je meewerken, contacteer dan Thomas op :
• •
[email protected] 0474/68.33.27
Wist-je-datje Wist je dat je zelf kan controleren of er een probleem is met je klimtouw ( mantel of kern ) ? Heel eenvoudig, neem ongeveer 20 cm touw tussen beide handen. Duw beide handen naar elkaar toe waardoor het touw omhoog geduwd wordt. Wanneer het touw intact is zal je een mooie bocht zien verschijnen, is er een probleem dan zakt het touw in. Herhaal de 20 cm stap voor gans de lengte van je touw and climb !
8
Inhaalbeweging Eenmalige inhaalbeweging voor klimschoolbegeleiders. En dan nu de enige echte waarheid … Ik lijk wel in herhaling te vallen en dit is helaas ook zo. Maar nu zijn de onderhandelingen met de betrokken instanties eindelijk gefinaliseerd. De inhaalbeweging is een feit! Alle informatie staat mooi uitgelegd in het KBF-magazine op pagina 12. Let wel er is toch nog een foutje in de opsomming van de routes geslopen. Het is niet de route Porthos die in Yvoir moet geklommen worden maar deze ernaast. Het juiste examenverloop kan je bekijken op onze WBV website bij downloads. Aan iedereen die wil deelnemen, zou ik vragen om eens langs te komen op dinsdag in de toren te Kortrijk. Dan kunnen we alles stap voor stap overlopen. Indien je iets niet duidelijk vindt, mag je contact met me opnemen Karl Vansteenkiste op
[email protected].
9
KVB 3 & 4, hoe te behalen ? Op 22 oktober 2011 zal de WBV een examendag organiseren voor het behalen van KVB 3. De enige voorwaarde is in het bezit zijn van KVB 1. Wat van jullie verwacht wordt, kan je downloaden op onze website bij downloads. Op deze dag gaat ook de proef voor KVB 4 door. De voorwaarde om hieraan deel te nemen is in het bezit zijn van KVB 3. Momenteel zijn we nog de proef aan het samenstellen maar waarschijnlijk zal deze ook op de website komen te staan. Iedereen kan deelnemen, voor personen die niet slagen in de proef na hun opleiding is de proef één maal gratis. Daarna en voor anderen hangt aan de deelname van de proef een prijskaartje van € 10,00. De proef wordt telkens volledig afgelegd. Wie wenst deel te nemen aan één van deze proeven mailt me ten laatste tegen 9 oktober 2011 (
[email protected]). Zo kunnen we de nodige examinatoren voorzien om deze dag zo vlot mogelijk te laten verlopen. KVB3 KVB4
: :
outdoor voorklimmen adventure klimmen
Clubfeest & examenweekend Het is weer bijna zover, het examenweekend van de klimschool nadert met rasse schreden! We willen er een echt clubfeest van maken voor alle leden van WBV. Bij deze nodigen wij dan ook graag iedereen uit. Voor wie?
Alle cursisten, examinatoren, helpers, sympathisanten met partner en kinderen. Kortom voor alle WBV leden en hun gezin.
Wanneer?
Zaterdag 22 en zondag 23 oktober 2011.
Programma: Zaterdag 22 oktober Examen KVB3 en KVB4. Wandeling voor de niet klimmers ( afspraak om 10.00 uur aan het Paradoumassief in Yvoir ). BBQ à volonté in de Chaveehut te Maillen Het beste dessert ! Zondag 23 oktober Naar wens: klimmen, kliminitiatie familieleden, wandelen… 10
Voor het vlotte verloop vragen we jullie in te schrijven tegen ten laatste 15 oktober. De kostprijs voor de BBQ bedraagt nog steeds 15 Euro per persoon. Kinderen tot en met 12 jaar betalen de helft van de prijs, dus 7,50 Euro. Klimschoolmedewerkers die zich ingezet hebben tijdens de klimopleidingen, hebben recht op een gratis BBQ. De personen die hiervoor in aanmerking komen, worden door de klimverantwoordelijke persoonlijk verwittigd. Om alles zo eenvoudig mogelijk te houden, zijn de prijzen herleid tot 2 categorieën : Overnachting + ontbijt + 12 jaar
15 €
1
Overnachting + ontbijt - 12 jaar
12 €
2
Gratis overnachting + ontbijt
5€
3
BBQ (exclusief drank) + 12 jaar
15 €
A
BBQ (exclusief drank) - 12 jaar
7,5 €
B
Gratis BBQ (exclusief drank)
0€
C
Opgepast: er kan niet meer ter plaatse betaald worden. Daarom vragen we u om vóór 15 oktober te storten volgens onderstaand systeem: in de mededeling beginnen met uw naam met daarna de juiste combinatie. Indien u met meerdere personen komt, gelieve tussen de verschillende codes een +teken te willen plaatsen. Bvb : een gezin met 2 volwassenen (waarbij 1 gratis BBQ) en 2 kinderen van -12 j : naam+1C+1A+2B+2B. Te storten op de rekening van WBV : Brugstraat 57 8560 Wevelgem Rekeningnummer 476-4336521-34
Dessertwedstrijd Vorig jaar gebeurde het onwaarschijnlijke: een artisanale chocolademousse versloeg de andere desserten in de jubileum editie van 5 jaar dessertwedstrijd. Dat vraagt om meer! Meer durf? Meer exotiek? Meer chocolademousse? Meer desserten, dat sowieso! Vandaar onze oproep: dit jaar is het opnieuw de gekende, klassieke maar overheerlijke BBQ. Wat wens je als dessert? Kan je het zelf maken? Of moet je iemand omkopen om het te doen voor je? Eén ding staat vast: wij willen desserts en veeeeeel!!! Breng ze mee op zaterdag 22 oktober. Wie wordt nummer 6, na Karl, Annelies, Lucien, Patrick en Rita? Mochten er nog vragen zijn, geef gerust een seintje (Bart: 0474/28 69 26). TOT DAN !!! 11
Avoiding the rain by the CGPP Na “Touching the void” uit 2003 staat de bergfilmwereld opnieuw op zijn kop. Met een gloednieuwe sprankelende documentaire over de roadtrip van enkele CGPP’ers wordt er een nieuwe dimensie gegeven aan het begrip bergfilm. “Avoiding the rain” is een samenspel van 7 verschillende personages die genoodzaakt zijn hun geplande bergvakantie in Silvretta en Bergell om te ruilen voor een dolle roadtrip dwars door de wondermooie Alpenlanden. De hoofdrolspelers beleven een mooie tijd waarin kameraadschap, plezier en vooral de liefde voor de bergen centraal staan. De cast: Mr Mud, de nestor van de bende slaagt er maar niet in de beroemde Eros Ramazotti-zin Dedicata a tutti quelli que - correct uit te spreken. Mr Orange wordt met veel moeite ingetoomd om niet telkens “Oranje boven, Oranje boven, leve de koningin” te kwelen. Mr Greenshirt blijkt zich van geen kwaad bewust als de aangeduide route niet strikt gevolgd wordt. Mr Keldermans van zijn kant loopt over van een hoog poulet rôti gehalte. Mr Guide wordt door Client 1 er terecht op gewezen dat de Leontopodium Alpinum van de Composietenfamilie een beschermde alpenbloem is. Dit terwijl Client 2, de benjamin van het bonte gezelschap, zich afvraagt waar al die balletjes mozzarella heengegaan zijn.
12
Korte inhoud: Hun trip begint in het witte silvrettamassief. Helaas was die streek overtrokken door een grote cumulus die daar enkele dagen zijn teveel aan sneeuw zou lozen. Een dertigtal koeien wilden het team nog tegenhouden, maar die konden de trek naar de zon niet stoppen. Ze besluiten dan maar om rond de cumulus heen te trekken. Deze beslissing brengt hen in Orpierre. (tja, ‘t was een grote cumulus) De zuiderse zon doet het gezelschap veel klimmen. Leuke projecten worden afgewerkt. Onder het motto “C’est mieux d’avoir des rêves que des souvenirs” worden terstond nieuwe gemaakt. De heimwee naar de Alpen en de grote avonturen wordt te groot als de cumulus ook het zomerse Orpierre omdoopt tot stormachtig regengebied. De vlucht naar Ailefroide wordt ingezet. Daar stoten ze 2 dikke vrienden tegen het lijf die op tocht zijn met hun mobiele zekeringapparaten. De Snoopy en de Pets de rupricaprins zijn twee wondermooie routes die met veel zweet en klamme handen bedwongen worden. De trip kent zijn einde in het mondaine Chamonix. Na “De Griekse tragedie” uit 1985 is er dus opnieuw een Vlaamse potentiële oscarwinnaar. Dit maal in de categorie lange documentaire. * Compagnie des Guides des Plat Pays Nicolaas
Alpine & Snow
More than just an online store... 13
Shortclimb oftewel korteklim DAAR WAAR DE ZON ONS BRENGT … Elke alpinist weet het: het succes van een beklimming wordt in grote mate bepaald door het weer. Laat daarom de shortclimb plaatsvinden waar we gezelschap zullen hebben van zon en een blauwe hemel, kortom daar waar het goed weer is! Boodschap is dus: slechts enkele dagen op voorhand definitief vast te leggen naar waar we zullen gaan. We doen dit natuurlijk in overleg met alle deelnemers. Die late beslissing neemt niet weg dat we van tevoren enkele plannen en afspraken kunnen maken. Hier enkele voorstellen:
• Wanneer het goed weer is en de klimcondities oké zijn in het Zwitserse Wallis/ Valais, is Cabane de Dix een goede optie. Vanuit het dorpje Arolla is die hut in een 3-tal uren bereikbaar, van waaruit we Pigne d’Arolla, Mont Blanc de Cheilon en La Luette kunnen beklimmen.
• Ook de Kröntenhütte op 1.903 m is een mogelijkheid wanneer de hooggelegen hutten moeilijk bereikbaar zijn door (te veel) sneeuw. Vanuit die hut die gelegen is in centraal Zwitserland kunnen we de Krönten en de Gross Spannort beklimmen.
• Het gebied “Brüggler” in Zwitserland is ook zeker de moeite waard om te bezoeken. Een zuidgerichte grote kalkwand biedt een 25-tal routes van zo’n 200 à 250 m hoogte, allemaal goed afgezekerd.
• Is het in de Alpen minder goed weer, dan kan het klimgebied Orpierre de place to be zijn. Dit dorpje in de Haute Provence heeft al bezoek gehad van tal van WBV-ers. Orpierre biedt tientallen sportklimroutes van alle niveaus, maar ook de routes van meerdere touwlengtes op de Quiquillon en l’Ascle spreken tot de verbeelding. Orpierre is een waar klimparadijs waar we enkele dagen plezier kunnen beleven. • Of heb je zelf een idee om ergens naar toe te gaan?
Periode: van zaterdag 29 oktober 2011 tot dinsdag 1 november 2011. Doordat de shortclimb geen opleiding of stage is, moet je over voldoende ervaring beschikking om de beklimmingen zelfstandig te kunnen uitvoeren. Zoals gewoonlijk komen we voor de shortclimb eens kort samen om alles verder af te spreken. Ga je mee, heb je een voorstel of zit je nog met een vraag :
[email protected] of 0474/68.33.27. Heb je deze zomer een stage gevolgd, dan is de shortclimb de ideale manier om ervaring op te doen! Of wil je gewoon met enkele vrienden een paar toppen beklimmen, dan moet je gegarandeerd mee! 14
12 (regen)uren Sint Jan Het feest van Sint Jan (Fête de la Saint Jean) is een jaarlijks feest om de langste dag van het jaar te vieren (24 juni). In het kader daarvan organiseerden CAB Namur Luxembourg en de West-Vlaamse Bergsportvereniging op zondag 19 juni 2011 in Durnal ‘De 12 uren van Sint Jan’. De bedoeling van deze klimchallenge was om op 12 uur tijd (8u – 20u) 1000 meter te klimmen. Hoe ging het precies in zijn werk? Een team bestond uit twee klimmers. De eerste klimmer moest de route voorklimmen, de tweede klimmer mocht in top-rope klimmen. Indien de beide teamleden de route getopt hadden, werd het aantal hoogtemeters genoteerd. Er waren 65 routes, ingedeeld in verschillende hoogtegroepen (10, 15, 20, 25 of 30 meter). Elke route mocht maar één keer geklommen worden. Door zoveel mogelijk routes te klimmen moest je proberen om 1000 hoogtemeters te verzamelen. We waren het bewuste weekend al op zaterdag afgezakt naar de Chaveehut. Na een gezellig avondmaal installeerden we ons aan het kampvuur. We kregen al een voorsmaakje van het weer van zondag: regenbuien. In het begin verscholen we ons tijdens de buien in het houthok. Na een tijdje bleven we gewoon aan het kampvuur zitten in onze ‘palletzetel’ (en trokken we een shelter over onze kop…). Genietend van de warmte van het kampvuur dachten we met een bang hartje aan de volgende dag. Duizend meter klimmen in de regen…? Hoe moeten we dat aanpakken? Met een shelter boven onze kop…? We zijn toch maar op tijd in ons bed gekropen want het zou vroeg dag zijn zondag, en lang dag zijn. Na een (uiteraard) slapeloze nacht op het lager kropen we in alle stilte uit ons bed en slopen we naar beneden. Er viel nog maar weinig te beleven, behalve wat huttenwirten met een slaapkop die last hadden van mijn ochtendhyperactiviteit, hé Ivo J. Buiten was alles grijs en nat en het regende nog steeds. Na een snel ontbijt (mmm pannenkoeken) vertrokken we richting Durnal. Daar aangekomen voegden we ons bij de andere cordées, die in een partytent stonden te schuilen voor de regen. De rotsen zag er maar nat uit… In de tent vonden we Jos en Andy, die samen ook een team waren. Daarnaast was er nog een BVlB-KBF-team en verder 6 Waalse teams. Ook opvallend: ik was de enige vrouw…
15
Het werd acht uur maar niemand maakte aanstalten om te gaan klimmen. Het getik van de regen op de partytent was weinig uitnodigend. Tegen negen uur stopte het met regenen. Iedereen trok aarzelend naar buiten. Nat, nat en nog eens nat was de beste samenvatting. Klimmen…? Het ene cordée was al enthousiaster dan het andere maar algauw raakte toch iedereen vertrokken, ook wij. Wat doe je aan je voeten met zo een weer? Bergschoenen? Klimschoenen? Ik koos toch maar voor klimschoenen en kroop in de Gandalf (3c, ne mens moet rustig beginnen hé). Nat, vuil, glad, … De woorden van trainer David weerklonken in mijn hoofd: “Vertrouw op uw voeten!” (David, geldt dat ook als het nat is? J ). Nadat ik zonder al te veel problemen boven was geraakt, was Géza aan de beurt. Ook hij topte de route. We schoven op naar de Aragorn en begonnen aan de volgende ‘uitdaging’ (4a+). Ondertussen was het weer beginnen regenen. Maar iedereen klom dapper verder. Algauw hadden we de smaak te pakken en we werkten de routes naast Aragorn ook één voor één af. Na een tijdje hadden we een vast systeem. Ik klom voor, Géza klom in top-rope. Dan ging ik naar de centrale stand om de volgende route te kiezen en ondertussen trok Géza het touw uit en legde het klaar voor de nieuwe route. Het liep gesmeerd (of geregend?). De centrale stand waar je telkens moest gaan opgeven welke route je ging klimmen, was in de partytent. Door het in- en uitgeloop van de teams veranderde het pad van de rotsen naar de tent langzaam in een modderpoel. Best vervelend wanneer je op je klimschoenen rondliep (sorry David: tijdsbesparing!). Maar Petra had gelukkig een oplossing: wat dikke stenen in de modder en klaar is kees. Nu konden we over de stenen naar de centrale stand en bleven onze klimschoenen moddervrij. Moddervrij is natuurlijk niet hetzelfde als proper. Mijn klimschoenen werden alsmaar natter en vuiler, net als mijn T-shirt trouwens. Maar ach, wat gaf het? Ik kon klimmen, meer moet dat toch niet zijn!?
16
Na een aantal routes was het tijd voor een pauze en tactiekbespreking. De langste 4’en werden uitgezocht. We moesten toch aan die 1000 meter geraken…? En het was nog steeds nat, dus de 5’en konden me weinig bekoren. Dat was voor in de namiddag, ‘voor als het droog zou zijn’. We klommen en we klommen. Het regende en de zon scheen, het regende en de zon scheen. Telkens wanneer de rotsen een beetje droger waren (en we stiekem aan een 5 dachten), begon het weer te regenen. En opvallend vaak wanneer er een bepaalde persoon aan het klimmen was (hé Géza ;-) of moet ik zeggen: telkens wanneer ik aan het zekeren was?). Er heerste een gezellig en ontspannen sfeertje.
Tijdens de volgende pauze stelden we onze tactiek bij. Als we nu alle 4’en zouden ‘opgebruiken’, dan bleven er alleen maar 5’en over voor op het einde. Gezien de verwachte vermoeidheid leek ons dat geen goed plan. Dus begonnen we aan de 5’n (de a’tjes) en lieten de rest van de 4’en voor later op de dag. We stelden ook ons persoonlijk doel: 500m klimmen. Als we het tempo dat we tot dan toe hadden zouden kunnen volhouden, zou dat net moeten lukken. Die 1000 meter was toch een beetje veel (we zullen het maar op de regen steken zeker?). Bij de 5’en was het iets meer het hoofd (en vooral je handen en voeten) erbij houden. Hier en daar een wrijvingspas… op een kletsnatte rots? Bij deze hebben we geleerd: in Durnal gaat dat allemaal! (We weten waar we moeten zijn bij de volgende klimschool waarop het regent… ) De klok tikte, het aantal reeds geklommen meters steeg. De vermoeidheid ook… Tijdens onze laatste pauze telden we uit hoeveel routes we nog moesten klimmen om aan de 500 meter te geraken. We schakelden over naar het restje 4’en dat we nog hadden en deden er voor de zekerheid nog een reserveroute bij. Om 20u werd er afgefloten. 17
Terwijl de teams verzamelden in de partytent om te bekomen, begonnen de organisatoren ijverig te rekenen. Voor elk cordée werd het aantal geklommen meters geteld en op een getuigschrift gezet. Bij een glaasje cava (fruitsap in mijn geval) en wat chips en nootjes werden de getuigschriften uitgereikt. Ik had zowaar 510 meter voorgeklommen, Géza 510 meter getop-roped (22 routes). Jos en Andy hadden 725 meter geklommen (30 routes). Ook de andere cordées hadden mooie afstanden afgelegd, sommigen kwamen dicht in de buurt van de 1000 meter. Maar niemand is aan de 1000 meter geraakt. Dat blijft dus een mooi doel voor volgend jaar…! Het was een leuk initiatief en de organisatie was dik in orde. Dus klimmers, volgend jaar rond Sint Jan weten jullie waarheen. En vrouwen, laat jullie niet kennen hé. I’ll be there. Saartje
18
Arolla Vorige bergsportervaringen waren nog niet helemaal verteerd of ikzelf en m’n broer keken al uit naar een bijzondere vallei in Zwitserland: volgens velen één van de mooiste, nl. de Val d’ Hérens. Zo trokken we afgelopen maand augustus richting Arolla, het eindpunt van deze vallei en pal in het midden van een betoverende bergwereld. Als ik enkele websites mag geloven, gaat het om het hoogst gelegen dorpje in Zwitserland (2000 m). Na een vlotte autorit, waren we al direct onder de indruk van de grootsheid van het berglandschap, een gevoel dat ons het hele verblijf bij zou blijven. Na wat voorafgaand opzoekingswerk, met dank aan Bart Vercruyssen en Bart Overlaet, trokken we er al de eerste dag op uit. Meteen viel de weelderige bloemenpracht op. Wat een immens aantal verschillende Alpenbloemen zijn we op onze weg richting Lac Bleu niet tegenkomen!
Daar aangekomen en even genietend van dit bergmeertje, mooier ogend dan in de beste fotoboeken, gingen we er tegenaan, de steile hellingen op, richting Cabane des Aiguilles Rouges (2810m). Eenmaal aangekomen werden we onthaald op een prachtige zicht. We haalden wat extra koolhydraten binnen en daalden in een iets versnelde pas af, voor onweer, dat dan toch ervoor koos om over te waaien. Op Pra Graz (alpenweide) schoten we nog enkele plaatjes voor in de boekjes en zo daalden we terug af richting Arolla. De volgende dag besloten we Pic d’Artsinol (2998m) aan te doen, een wandel 3000’er die men best begint vanuit het dorpje Lanaz (1400m), makkelijk bereikbaar met de wagen vanuit Arolla. Daar aangekomen namen we de zetellift en zo verdubbelden we hun magere dagopbrengst. Deze bracht ons tot bijna op 2000 m, waarna de hellingen ons verwelkomden richting Vouasson. Onderweg hadden we een prachtig uitzicht op de pointe de Vouasson en de bijhorende gletsjer. Soms doemde aan de overzijde van de vallei de Dent Blanche (4357m) uit de wolken op en heerste als een ware God over de vallei. We geraakten even aan de praat met een lokale herder die het apprecieerde dat we zijn hek sloten. Hij wist ons te vertellen ‘dat er midden juli barslecht weer heerste, 20 cm sneeuw en -10 graden waar je nu staat’, glimlachte hij. We vervolgden onze tocht en na enkele uren kwamen we aan op de Pic d’Artsinol, waar ons een subliem 360-graden-panorama wachtte. 19
‘s Avonds trokken we weer naar onze verblijfplaats: Hôtel du Glacier, beslist een aanrader! Toen ontmoetten we ook Bart Overlaet, Belgisch UIAGM-berggids die hier was om de dagen erop een meerdaagse KBF-stage te geven vanuit Cabane des Dix. Ook hij vertelde dat hij tijdens een eerdere stage midden juli, barslecht weer had, maar er toch in slaagde de Pigne d’Arolla (3796m) te beklimmen, bedekt met 50 cm verse sneeuw. ‘s Zondags waren de weergoden ons minder goed gezind, zo besloten we ‘s morgens een lokaal marktje van kunstenaars te bezoeken in La Sage, trouwens het dorpje waar André Georges (klimlegende) woont en zo wat Zwitserse Alpencultuur op te snuiven. ‘s Middags was het weer ons goed gezind en snelden we richting Ferpècle, van waaruit we een wandeling aanvatten naar Cabane de Bricola (2420m). Dit is een onbemande, gesloten cabane die op de weg ligt naar de Cabane de la Dent Blanche (3507m), aan de voet van de Dent Blanche, die zich deze middag niet uit de wolken zou onttrekken. We werden er getrakteerd op een prachtig zicht op de immense gletsjermassa’s van Glacier Du Mont Miné en Glacier de Ferpècle en de Dent D’Hérens (4171m). We bleven hier nog even genieten, vooraleer voor het onweer terug naar beneden te trekken. We kwamen ook nog enkele overmoedige Noorderburen tegen, die leuk besloten toch nog even (?!) door te lopen naar de Cabane de la Dent Blanche, ze waren in voortreffelijke uitrusting, korte broek, T-shirt, en ze leken net de teenslippers thuis gelaten te hebben. De bewegwijzering van de CAS gaf nog 4h aan ... even snel als ze de gletsjer opgingen zagen we ze terug onze richting uitkomen. Eens in het hotel en na een Zwitserse kaasfondue, die toch niet zwaar op de maag lag, maakten we plannen voor de komende dag. 8.30 u. en hopla we waren weer op pad, deze keer richting Refuge des Bouquetins (2980m), eigenlijk geen berghut; maar een bivak. Onder het toeziend oog van de prachtige Mont Collon maakten we vlotjes hoogtemeters en kwamen zo na enkele uren aan bij de Glacier Haut D’Arolla. De wolken trokken geleidelijk aan weg en we zagen de prachtige kam des Bouquetins opdoemen. Aan het begin van de gletsjer rustten we even en namen we een hapje. Ondertussen genoten we ook van dit adembenemende decor. Het zicht op La Vierge (3232m) en de Bouquetins (3838m) was bovendien ook de grens tussen Zwitserland en Italië. 20
Via enkele locals vernamen we dat je nog vrij makkelijk (mits gletsjeruitrusting) via Col Collon naar Rifugio Nacamuli in Italië raakt. De volgende dag zouden we het wat rustiger aan doen en dus probeerden we wat minder hoogtemeters te maken, alhoewel … .
We reden richting Villa (1730m) en vertrokken van daaruit naar Col de Torrent (2919m). We doorkruisten prachtige alpenweiden, waarin we tientallen gitzwarte, loeiende kolossen konden bewonderen. Eenmaal op de col werd de inspanning ruimschoots gecompenseerd met een fenomenaal zicht op Val D’Anniviers aan de ene kant, met o.a. Grimentz, Lac de Moiry, Glacier de Moiry, Pigne de la Lé … Aan de andere kant keken we terug op Val d’ Hérens en naast ons piekte de Sasseneire, één van de 3000’ers in de directe omtrek. Na wat “bergvoer” daalden we nog af naar Lac des Autannes, om vervolgens terug te keren naar de Col en onze terugweg aan te vatten. Deze col maakt bovendien ook deel uit van de Tour de Cervin, waarbij men vanuit Zinal naar Arolla trekt in 1 dag. Tijdens onze terugweg kwamen we nog enkele mountainbikers tegen, uiteraard te voet, die volgens ons zeker nog enkele uren wandelen voor de boeg hadden. Na een leuke babbel met een excentrieke herder die zijn kudde viervoeters naar het dal wou brengen, waaiden we met een frisse bries terug richting Villa. Na een vriesnacht (de auto’s in Arolla toonden ‘s morgens duidelijk vorst) besloten we nu richting Glacier de Pièce te trekken, de gletsjer die net voor Cabane des Vignettes (3157m)ligt. Onderweg kwamen we iemand tegen, die op terugweg was van des Vignettes en ons vertelde dat het er ‘s nachts -8 °C was geweest. Terwijl we tijdens onze tocht hogerop klauterden, doemde de Pigne D’Arolla met zijn indrukwekkende noordwand op. Af en toe hoorde je de séracs even “protesteren”. 21
Aangekomen aan de Glacier de Pièce genoten we van dit uitzicht. Aan de overkant van de gletsjer konden we al de luifel zien van Cabane des Vignettes. Hoewel binnen ons bereik, besloten we terug te keren. Zonder stijgijzers leek ons dat laatste stuk namelijk te steil, de gletsjer lag bovendien volledig vrij. Tijdens de terugtocht genoten we nog van een drankje in een plaatselijke buvette, midden op een alpenwei en met zicht op de glacier de Tsjerre Nouve. Nauwgezet volgden we de météo ... Bleek dat de komende dag als één van de beste zou doorgaan. Bij het aanbreken van de dag vertrokken we richting Cabane des Dix (2928m). Het wolkendek trok open en er verscheen een straalblauwe hemel. Op de hellingen werden we vriendelijk onthaald door tal van Edelweissbloemen en piepende bergmarmotten. Na enkele uren kwamen we aan bij Pas de Chèvre ... Nu kwam het moment van de waarheid, dachten we ... Tijdens onze voorbereidingen hadden we namelijk verschillende verhalen gehoord over de fameuze ladders op die plek. Het vreemde eraan was, dat vele verhalen elkaar tegenspraken. Sommigen spraken over ladders van wel 3 huizen hoog, anderen over 80m en met een overstap in het midden waar je je nergens kon zekeren, tot mensen die ons vertelden dat het vrij goed meeviel. Uiteraard zijn het - zoals meestal - niet de straffe verhalen die je mag geloven ... Pas de Chévre stelt eigenlijk 2 ladders voor met een totale hoogte van misschien 25m en tussenin een buis, waar iedereen zonder enig probleem naar beneden kan. Wie wil, kan zich ook zekeren. Zo, eens afgedaald volgde wat puin richting de apere gletsjer. De weg was prima aangeduid. Na nog een vermoeiende korte klim, kwamen we aan bij deze toffe Cabane met een zicht op de Mont Blanc de Cheillon (3869m), die als een piramide de horizon afsloot omringd door prachtige gletsjermassa’s.
22
Onze allerlaatste dag sloten we af met een tocht richting Cabane de Bertol (3311m). Deze staat bekend als een hut met één van de mooiste zichten van de hele Valais. Je kijkt er uit op onder meer de Dent Blanche, de Matterhorn, de Dent d’ Hérens enz … . Na enkele dagen bergwandelen en wat spiermassa extra maakten we vlug de nodige hoogtemeters. Aangekomen op Plan de Bertol zagen we al het arendsnest fonkelen in de verte. Verderop baanden we ons een weg door puin met losliggende rotsblokken. Een afgebakende weg was er duidelijk niet. Als je aan de linkerkant bleef, kon je de hut bereiken zonder de gletsjer te moeten oversteken. Aan die kant hadden de berggidsen op het einde een korte klettersteig aangelegd met o.a. ladders om zo de hut te bereiken. Er was wel vaak steenslag, o.a. veroorzaakt door vooropliggende wandelaars. Het was ook mogelijk om via de rechterkant langs een toch vrij steil stuk gletsjer (± 45°) naar boven te klimmen. Maar veel hangt blijkbaar af van de weercondities. Op enkele honderden meters voor de cabane ploften we ons neer op een rots en genoten we van het zicht op onder meer de Mont Collon en de Pigne d’ Arolla. Toen we afdaalden, blikten we moe maar voldaan terug op een fantastische bergvakantie. Val d’ Hérens heeft voor ons zijn naam zeker alle eer aangedaan als één van de mooiste valleien van Zwitserland. Ignace en Peter
Wist-je-datje Wist je dat het mogelijk is om bij positieve temperaturen te bevriezen ? Dit fenomeen heet Windchill. Vermoedelijk heb je het fenomeen al eens aan de lijve ondervonden. Je staat op een zonnige dag tussen 2 toppen waardoor de ijskoude wind snijdt. Door deze 2 factoren - wind en gevoelstemperatuur - is het mogelijk om zelfs bij positieve temperaturen te bevriezen.
JOUWAVONTUURDEVOLGENDEKEERINONZE NIEUWSBRIEF?HEELGRAAG,NEEMCONTACTOPMET
[email protected] VOORVERDEREINFO!
23
Activiteitenkalender ‘11 - ‘12 Oktober 1-2
KVB4 te Marche-les-Dames
2
KVB3 en KVB4 te Marche-les-Dames
15
Rotskuisen
15
Uiterste inschrijvingsdatum examenweekend
16
Wandeling te Oetingen om 09:15 uur
22
Examen KVB3 en KVB4 te Yvoir
22
Dag van de vrijwilliger te Bornem ( CC Ter Dilft )
22 - 23
Examenweekend + afsluiten klimjaar in de Chaveehut
28 - 31
Wandelweekend te Hanne sur Lesse
29 - 1
Shortclimb
November 13
Wandeling te Saint-Venant ( FR ) om 09:15 uur
16
Info avond Ijsland special te Gent om 20:00 uur
19
Rotskuisen
December 9
Reiscafé in ‘t Sas te Harelbeke om 20 uur
17
Rotskuisdag
18
Wandeling te Wijnendale om 09:15 uur
Januari 22
Wandeling te Diksmuide om 09:15 uur
28 - 29
Langlauf weekend
Februari 12 24
Wandeling te Kwaremont om 09:15 uur
25
WBV goes Elbrus Het leven zoals het is op Elbrusexpeditie (19/07-31/07/2011) Dobri djen my friends! Trek je rugzak aan, zet je muts maar op en stap even mee in ons bergavontuur. Bij aankomst in Moskou worden we al onmiddellijk ondergedompeld in de hakkenmode, verkeersgekte en drukkende warmte. Vijf teamgenoten hebben er reeds een tweedaagse in de Russische hoofdstad opzitten. Na een airco-overnachting in hostel Buddy Bear brengt een taxibus ons naar Kislovodsk. Dat de Russen de GPS melding: ‘keer om alstublieft’ of ‘maak een u-bocht’ zelfs niet nodig hebben om deze actie uit te voeren, weten we nu ook. Op een veertien-vaksbaan draaien ze plots met zijn allen hun stuur 360° naar links en rijden zo verder. Hilarisch! 20 juli. Onze laatste dag in de bewoonde wereld. Met de zegen van meneer pastoor in het plaatselijk kerkje vertrekken we met een oude politiecombi ten tijde van de USSR naar het basecamp. Een off road hobbeldebobbelrit met slijkpassages, rivierdoorkruising en uitstappen bij militairenpost waar onderhandelingen met wodka en bier ons de doorgang verlenen. Bij aankomst zetten we de tenten en maken we ons klaar voor een inlooptocht. Deze brengt ons naar een plek waar mannen en vrouwen op verschillende dagen kunnen baden. Met de lekkere geur van frisse regen en het tokkelen van de spetters op het tentzeil vallen we in slaap. 21 juli. Deze morgen wekken de koeien ons door hun gedaver en gelik aan het tentzeil. Voor het eerst, maar niet voor het laatst proeven we van een porridge/kloerie ontbijt. Dit wordt bij de een al wat meer gesmaakt dan bij de ander. Een mushroomdag kondigt zich aan. Dit zijn gesteenten die ontstaan zijn na een uitbarsting van de Elbrus. De harde plaat is blijven liggen op een geërodeerde sokkel van lava-as. Echt indrukwekkend. De eerste portagedag start met een helikopterlanding op basecamp. Twee Polen zijn sinds de vorige nacht vermist en de zoekactie wordt ingezet. Later op de dag krijgen we te horen dat het rescueteam hen gevonden heeft, samen met 2 gestorven Tsjechische klimmers. Een tocht vol afwisseling: klimmend pad langs riviertje, Duitse open vlakte, bloemenvelden, maanlandschap, schuifstenen, sneeuw, smeltijs met of zonder natte voeten. Mist over highcamp. Bagage afzetten en terug 1300m dalen. Zwerfvuilactie in de terugweg. Meerdere keren houden we even halt voor een opruimmanoeuvre van allerhande achtergelaten afval. De gids draagt propere bergen hoog in het vaandel en terecht. Wij helpen mee.
26
24 juli. Gietende regen bij vertrek. Even later klaart de Elbrushemel open en blijft het droog. Dezelfde tocht als gisteren. Bij aankomst zoeken we ons een overnachtingsplekje tussen de rotsen, net op tijd, want daar gaan de hemelsluizen terug open, met hagelstenen deze keer. Na een avondmaal op highcamphoogte (3750m) kruipen we gezellig dicht (maar dan ook echt héél dicht) bij elkaar in onze slaapzakken. 25 juli. Om 9u30 vertrekken we met crampons, piolet, gordel, stokken, touw, rugzak de gletsjer op voor een acclimatisatie richting Lenz Rocks (4600m). Het eerste cordéestuk over de gletsjer, voorbij de crevassen gaat vlot. Het kamp ligt al een flink stuk onder ons. We krijgen zicht op de Kaukasus. Bijna boven, komt de wind ons vergezellen. De rustpauze op ons eindpunt voor vandaag duurt maar even. De daling wordt ingezet. Lang leve de poepplanken! Van onze gids krijg ik een zitkussen, overal mee te nemen en heerlijk zacht om op de rotsen te zitten. 26 juli. Rustdag op highcamp. Vandaag houden we een briefing voor de tocht van morgen. Nu blijkt de westtop (5642m) een te moeilijke beklimming te zijn voor onze groep. Wanneer de gids te kennen geeft dat hij de groep niet wil splitsen, er geen extra gids kan komen, we onvoldoende geacclimatiseerd zijn en er dus eigenlijk geen andere optie is dan de oosttop (5621m), leggen we er ons zo goed als bij neer. Jammer! Tussendoor korte slaapmomentjes in oververhitte tent. 27 juli. SUMMITDAY! Time check vertrek: 1 uur. In het spoor van de vallende sterren, bereiken we na 3 uur cordéeklimmen Lenz Rocks (4600m). Daar kunnen we even op adem komen, wat nootjes knabbelen en terug de gids achterna. Via de helikopter area (4800m) waar precies 1 jaar geleden een heli is neergestort, belanden we om 7 uur ter hoogte van het zadel. Daar beslist gids Andrey dat we ons met twee mogen wagen aan de westsummit. Brecht en ik nemen vlug afscheid van de groep en trekken westwaarts verder. Al gauw blijkt dat de weg naar de top nog lang is. Cordéepassage, klauteren en glijden op een steile ijswand, ons een weg banen door sneeuwvlaktes. Telkens zit er achter die ene sneeuwtop nog een andere verscholen, maar uiteindelijk top in zicht! Blijven klimmen, concentreren en doorzetten. Om 10u10 staan we op het hoogste punt van Europa (5642m). Adembenemend. Omringd door bergen, in de verte de zee, heerlijke zon, zwaaien we naar de oosttoppers voltallig boven. Veel tijd om te genieten, krijgen we niet. Onze gids blijft 50m lager zitten. Die vindt het “boring” om helemaal tot boven te klimmen. Opletten geblazen ook tijdens de terugweg. Na 12 uur stappen, om 13 uur komen we allen, supergelukkig, op onze hoogtebasis aan. De gedachten blijven maar zweven over het afgelegde pad van vandaag. Heerlijk gevoel. Het ochtendritueel van inpakken en wegwezen zetten we ook vandaag verder. Met als meest kenmerkende eigenschap enkelen die voor dag en dauw al druk in de weer zijn met het nemen van foto’s en er eigenlijk al een halve dag hebben opzitten vooraleer de anderen uit hun tent tuimelen. 27
Het belooft alweer een prachtige dag te worden: veel zon, misschien iets meer wolkjes dan gisteren, maar toch ideaal wandelweer. Benieuwd of er na de tocht van gisteren nog voldoende energie in de benen zit voor de zwaar – geladen - rugzak - afdaling. We zeggen het hoogtekamp vaarwel en de terugtocht verloopt verbazend vlot. De nacht wat minder… Generatoren in het legerkamp draaien op volle toeren, militairen houden een feestje goed voorzien van wodka en muziek. Bij een volgend bezoek aan dit basiskamp, doe ik hen zeker een reeks cd’tjes cadeau, want de hele avond, nacht en dag dezelfde cd is wel wat te veel van het goede. Wie denkt dat ons Elbrusavontuur hier afloopt, heeft het mis. Na het ontbijt met verse ayram (yoghurt) en overheerlijke libjoska (briochebrood) aan de overkant van het water, zou onze transfer aankomen. Echter geen vervoer op 4 of 6 wielen te zien. 3 uur later nog steeds niet. ’s Middags neemt het rescueteam afscheid met een spektakel van verlichtingspijlen en geweerschoten. Van het leger krijgen we overlevingspakketten. Nog steeds geen vervoer. Door het moeilijk contact met de buitenwereld is het niet vanzelfsprekend te weten wat er fout gelopen is. Uiteindelijk krijgen we te horen dat de eerste transfer motorpech heeft, maar er is een tweede op komst. Wanneer die komt opdagen, blijft een raadsel. Opnieuw een warme dag vandaag, dus besluiten we ons te wagen voor een 4° frisse duik in het water. Verfrissend tot in het topje van je kleine teen. Nog steeds geen vervoer. Nu begint het toch wel wat spannend te worden, want de volgende dag moeten we de binnenlandse vlucht halen om de vlucht naar Brussel niet te missen. Uren later nog geen vervoer. Op dit moment heeft zelfs de gids geen vertrouwen meer in een goede afloop. Niemand heeft nog hoop. Om middernacht, vanuit het niets, duiken plots, in de verte, tussen de ontelbaar vele sterren door 2 flitslichten op. Deze keer geen valse hoop, maar wel degelijk de koplampen van een oud militair voertuig. Snel alles ingeladen. Beweeg 30cm naar rechts, halve meter naar links en schud daarbovenop nog eens 10cm omhoog en tegelijk vooruit. Zo voelen we ons de hele rit door, 5 uur lang. Na een mini-nachtrust (voor sommigen zelfs helemaal geen) en speeddouche op naar Moskou. ’s Morgens vroeg kun je er bijna dansen midden op de straat. ’s Avonds laat daarentegen is het spurten naar de overkant om als voetganger op tijd over te raken voor het rode mannetje je aanstaart. Het bezoek aan het rode plein en Kremlin zorgt voor een geslaagde afsluiter. Met verbrande kin, neus of poezekrabbillen wordt het stilaan tijd om onze thuisbasis terug op te zoeken. Maar nog het meest met de herinneringen binnenin zullen we deze Elbrusexpeditie niet gauw vergeten. Spassieba Elbrustop, gidsen, zon, jullie allemaal! Emilie 28
Expeditiedeelnemers; Luc Biebouw, Guido Brunet, Carine Priem, Peter Cosman, Nico Lagae, Brecht Vandenberghe, Jan Speleers, Els Meyhui, Emilie Van de Walle.
Benieuwd naar enkel foto’s en filmmateriaal van deze expeditie? Kom dan naar het reiscafé op 9 december. Zie elders in deze nieuwsbrief.
Achter de schermen… “Achter de schermen…” is de titel van een dagboek uit 1998 dat Frank Mattens geschreven heeft nav een beklimming in de Himalaya. Toen ik dit boek las was ik verbijsterd over al die jalouzie, na-ijver, onderlinge vetes, machtspelletjes, enz… onder deze groep bergbeklimmers. Na het lezen van dit boek was ik ervan overtuigd om aan geen enkele expeditie deel te nemen. Vele trektochten en een paar expedities later, ik heb er mij toch aan gewaagd, heb ik het geluk gehad om deze negatieve ervaringen uit het boek nooit aan den lijve te moeten ondervinden. Ook op deze Elbrus-Expeditie zijn we als vriendengroep vertrokken én als vriendengroep teruggekeerd! Hopelijk mag ik nog veel trektochten en expedities meebeleven op deze manier. Bedankt aan allen die er in de loop der jaren bij waren! Onthou vooral: Een expeditie is altijd geslaagd als iedereen veilig én gezond terug thuiskomt! Luc Biebouw
29
SPECIAL PRICE
4 36,75
4 59,95
+
Boreal Ninja
Boreal Ninja Jr
Leatherman Skeletool & Style CS6
MSR Alpine Cookset
SPECIAL PRICE
SPECIAL PRICE
4 37,50
4 103,43
SPECIAL PRICE
4 24,75 Platypus Big Zip 2 SL
SPECIAL PRICE
4 63,75
Teva Terra Fi
4 74,92
Trangia 27- 08 UL/HA
Fjällräven Lo T-shirt Bamboo
SPECIAL PRICE
4 13,50
4 29,95 SPECIAL PRICE
4 11,25 Bridgedale Bamboo Lo
Mammut Courmayeur pants SPECIAL PRICE
4 135,25
Prijzen geldig onder voorbehoud
SPECIAL PRICE
Bridgedale Bamboo Crew
30
SPECIAL PRICE
V.u. : André Ockerman, Sint-Amandstraat 20, 9000 Gent
SPECIAL PRICE
Stage Ötztal in Oostenrijk Na een ietwat moeilijk verlopen heenreis (een afzegging ’s morgens vroeg van een zieke deelneemster, een aanrijding op de Brusselse Ring en een ellenlange file op de Fernpas) naar Zwieseltein in het Ötztal in Oostenrijk, kwamen we onder een stralende zon aan op de parking van de Talhütte van DAV Regensburg. Maar voor de rest was de rit goed verlopen… Gelukkig waren onze plaatsen gereserveerd want de hut zat volledig vol. Nadat we op het lager onze plaatsen hadden ingenomen en ons toch wat verfrist hadden, was het al snel tijd om iets te gaan eten. Enkele huizen verder was er een uitstekend restaurant waar er voor ieders smaak wel iets op de menukaart stond. Na een heerlijke maaltijd keerden we terug naar de Talhütte waar nog eens naar de kaart gekeken werd en de tocht voor de komende week in detail overlopen werd. En dan toch maar snel onze slaapplaatsen in! De volgende morgen was er nog rustig de tijd om de rugzak te maken en alles goed te schikken. Dan met de bus naar Obergurgl waar we na een ritje van een 10 tal minuten aan de eerste tocht konden beginnen. Vandaag ging het naar het Ramolhaus gelegen op 3006 m, toch een hoogteverschil van iets meer dan 1000 m. Wie goed keek, kon al snel de hut zien liggen terwijl we net buiten het dorp nog door groene Alpenweiden stapten. Na een rustige tocht onder een stralende zon kwamen we rond 16.00 uur aan in de hut waar we nog de tijd hadden om van het uitzicht op de Gurglferner te genieten. Na een heerlijke maaltijd werd al snel de slaapplaats opgezocht. Opstaan maandag om 7 uur om te kunnen vertrekken om 8 uur. Er stond vandaag immers een lange tocht op het programma naar de Martin Busch Hütte (2501 m). Al snel konden we kennis maken met de eerste sneeuw op deze tocht. Na een klauterpartij over grote rotsblokken werd het Ramoljoch (3186 m) beklommen. Dit is tevens de overgang naar het Ventertal. Enkele andere bergwandelaars hadden zich een beetje verkeken op de instijg van het Ramoljoch en waren wat blij ons te kunnen volgen. De afdaling langs de andere kant was eerst nog over enkele sneeuwveldjes, nadien over blokkenwerk en dan over een pad tussen het groen. Het tweede deel van de tocht verliep voornamelijk in de flank van de bergwand tot aan de afdaling naar het brugje over het riviertje. Dan was er een zeer steile, korte klim naar de weg van Vent naar de hut. Aan deze weg leek wel geen einde te komen: de Martin Busch Hütte is immers pas te zien na de laatste bocht die op een paar honderd meter voor de hut ligt. Na een dag waarop we toch zo’n 10 uren onderweg waren geweest, werd ons nog een goede maaltijd aangeboden en konden we genieten van een fris drankje vooraleer al snel onze slaapplaatsen op te zoeken.
31
’s Anderendaags konden we op het zonovergoten terras genieten van het uitzicht en van de marmotten die zich onderaan het terras veilig voelden ondanks de vele toeschouwers. Door de lange tocht de vorige dag werd er afgezien van de beklimming van de Saykogel en gingen we in een rustig tempo naar Vent. Daar werd op een terrasje genoten van een heerlijk fris drankje waarna de tocht naar het Hochjochhospiz (2413 m) werd aangevat. Na een halfuurtje kwamen we in Rofenhof aan waar we de bewoonde wereld achter ons lieten. Via een veldweg kwamen we uiteindelijk op het pad dat ons door een smalle kloof naar een brugje bracht. Aan dat brugje had men een groot bord geplaatst met daarop de melding dat één of andere energiemaatschappij op die plaats graag een stuwdam met krachtcentrale wil bouwen maar dat de plaatselijke bevolking zich daarbij niet neerlegt. Een aanslag op de prachtige natuur aldaar die is afgewend, althans voorlopig.
Na nog een uurtje wandelen kwam de hut eindelijk in zicht en zoals heel dikwijls was er nog een venijnig laatste klimmetje naar de hut. De banken op het terras voor de hut en het prachtige uitzicht deden al snel de vermoeidheid vergeten, althans toch voor een deel. Er was ook duidelijk een weersverandering opkomst en dat voelden we door de snelle afkoeling door de eerder strakke wind. Tijdens het avondeten was de regen dan ook al van de partij. De volgende dag zouden we heen en terug gaan naar Italië, naar de Schöne Aussicht Hütte ofte Albergo Bella Vista (2842 m). De weersvoorspellingen waren niet zo goed en dus besloten 2 deelnemers om in de hut te blijven en zo ook een beetje te recuperen. Het was bewolkt maar het regende niet meer alhoewel het er toch zeer dreigend uit zag. Na een korte afdaling vlak onder de hut, de oversteek van het riviertje over een leuk bruggetje en de klim aan de andere kant, kwamen we in een dal terecht waar we de eerste uren in een desolaat steenlandschap liepen. We kwamen wel enkele mountainbikers tegen voor wie het pad toch niet altijd simpel zal geleken hebben. Stilaan kwam het skigebied van het Schnalstal in zicht: vanuit deze kant van de vallei gezien een echte aanslag op de natuur. Het vroegere tolhuisje gaf ons aan dat we de grens tussen Oostenrijk en Italië over waren. 32
Juist voor we aan de hut kwamen begon het dan toch te regenen. En dat maakte dat er van het “Schöne Aussicht” aan de Italiaanse kant niets te zien was. Na een heerlijk warme soep konden we de terugweg aanvatten. Wanneer het Hochjochhospiz terug in zicht kwam, stopte het langzaam met regenen en eenmaal in de hut konden we daar ons verhaal van de dag vertellen.
Op donderdag stond het hoogtepunt van de stage op het programma: de tocht naar het Brandenburgerhaus (3272 m). De regen was verdwenen maar het bleef bewolkt. Na een langzame klim tussen het groen, die startte vlak achter de hut, kwamen we in rotsachtig terrein. Vanaf daar ging het in de wand van de rots over een mooi pad tot aan de rand van de gletsjer. Onderweg hadden we tussen de wolken door reeds een glimp kunnen opvangen van de Kesselwandferner. Via een goed zichtbaar spoor en de aanduidingen op de gletsjer gingen we langzaam hogerop en na korte tijd konden we de hut reeds zien liggen. Eenmaal onder de hut aangekomen, restte ons enkel nog een klim over de rotsen naar het terras van de hut. Het weer was niet zo best en op meer dan 3200 m hoogte moet het al goed meezitten om op het terras te kunnen blijven zitten. We werden op een lager met 16 plaatsen gelegd en hadden dus met 6 meer dan voldoende ruimte. Het was er echter redelijk fris zodat we de warmte van de gelagzaal opzochten om te genieten van een “kaiserschmarrn”. Na een goed avondmaal gingen we slapen waarbij het voor de eerste maal op deze stage echt nodig was om 2 dekens te gebruiken. Ondertussen ging het buiten nogal te keer. De volgende ochtend konden we zien wat het resultaat was van het weer ’s nachts: een laagje sneeuw. Die dag zou de hut met een helikopter bevoorraad worden en dat was heel erg nodig want bij het ontbijt bleek dat het brood op was. Maar er waren nog voldoende alternatieven om toch een goed ontbijt te kunnen nemen. Na de groepsfoto voor de deur van de hut, begonnen we aan de afdaling maar dat was niet zo eenvoudig want alles was dicht gesneeuwd! Het was dus een beetje zoeken om terug op de gletsjer te komen en het nam dubbel zoveel tijd in beslag als op de heenweg. Na een leuke wandeling kwamen we terug op het pad in de rotswand. 33
En na nog een eindje verder dalen, kwamen we dan terug op het pad tussen het groen. We stapten nog een tijdje in de wolken en hadden ook nog enkele druppels regen. Uiteindelijk staken we een brugje over en begonnen we aan de laatste klim naar de Vernagthutte (2580 m). We kwamen daar als eersten aan en konden ons al snel instaleren op het ons toegewezen lager dat verwarmd was. Er zijn tegenwoordig ook al douches in die hut en daar werd dan ook gebruik van gemaakt. Jammer genoeg was het weer niet goed genoeg om van het prachtige terras en het uitzicht te kunnen genieten. Dan maar binnen genieten van een “Apfelstrudel” waarbij de oude huttenboeken werden opengeslagen. En inderdaad na een beetje zoeken werd het bewijs gevonden dat ondergetekende zo’n 12 jaar geleden daar ook al eens te gast was (met mijn gezin). De laatste dag stond de afdaling naar Vent op het programma. En dat kon deze keer onder een stralende zon waarbij het in de loop van de dag steeds warmer werd. Na een mooie afdeling kwamen we rond de middag aan in Rofenhof waar we op het terras en in de zon van een lekkere soep konden genieten. Na de oversteek van de hangbrug kwamen we aan de andere zijde van de rivier om zo langzaam verder te dalen tot in Vent. Er bleef nog even tijd om rond te neuzen in het plaatselijke winkeltje maar de bus was er echter sneller dan verwacht. Met de bus stonden we op een kwartiertje terug bij onze vertrekplaats in Zwieselstein. Na een deugddoende douche en alle vuile kledij weggeborgen te hebben, brachten we nog een bezoekje aan Sölden. We waren gelukkig net op tijd terug om de aankomst en de overwinning van Jelle Vanendert te kunnen zien op TV! ‘s Avonds was er een uitgebreide en zeer lekkere maaltijd. Dat hadden we wel verdiend. Meteen het einde van een meer dan geslaagde stage. Hierbij wil ik Liliane, Magda, Jeanine, Robert en Fernand danken voor de zeer leuke dagen die we samen hadden in het ötztal. Het was soms lastig en vermoeiend maar dikwijls ook plezant. Ik was dikwijls verwonderd over de leergierigheid. Samen hebben we er een meer dan geslaagde stage van gemaakt! Bart
34
Reiscafé Op vrijdag 9 december om 20:00 uur komen we opnieuw samen in het :
Jeugdcentrum TSAS Tweebruggenstraat 30 8530 Harelbeke
Wie een mooie reportage heeft gemaakt tijdens het verlof en deze wenst te tonen, gelieve een seintje te geven aan Heidi op het nummer 056/402472 of
[email protected]. U krijgt van ons ter beschikking: een half uur, laptop, beamer of diaprojector met scherm. En natuurlijk ook een heel enthousiast publiek!
Winterbivak Het winterbivak gaat door op 28 en 29 januari. Inschrijven kan tot 20 januari bij Peter Degrijze op
[email protected] of 056/403357.
De meest up-to-date info westvlaamsebergsportvereniging.be
CHECK IT OUT
35
Ijsland special OVERSTEEK VAN DE VATNAJÖKULL 2012 13 dagen | maart Ijskapexpeditie met ski’s en pulka min. 8 – max. 10 deelnemers Nederlandstalige expeditieleiding Na maanden van voorbereiden en trainen is het dan zover: op ski’s en een pulka trekkend, maakt u samen met een kleine groep gelijkgezinden de oversteek van de Vatnajökull, de derde grootste ijskap van onze planeet. Het eerste deel van de oversteek gaat naar Grimsvötn, een van de meest actieve vulkanensystemen op IJsland. Op de rand van een immense en vergletsjerde vulkaankrater ontsnappen rookpluimen aan de honderden meters dikke ijslaag. In een Tolkienachtig landschap wordt u geconfronteerd met een ononderbroken strijd tussen ijs en vuur. Het tweede deel van de expeditie gaat naar de top van de Hvannadalshnjúkur, niet enkel het hoogste punt van de Vatnajökull maar ook van IJsland - de kroon op de expeditie. Deze expeditie is niet enkel een confrontatie met uzelf. Iedere dag zal u verwonderd zijn door de majestueuze schoonheid van de ijskap, door het feeërieke licht en door de nietigheid van de mens ten opzichte van de natuurelementen. De expeditieleiding is in handen van een IJslandse gletsjerspecialist en Heidi Hooghe. Op de ijskap zullen zij hun passie met u delen en u stap voor stap vertrouwd maken met het reizen in dit poolgebied. Het verblijf in expeditietenten wordt afgewisseld met enkele nachten in een hut ingekapseld in het ijs. Dit buitengewoon avontuur heeft als doel om gemotiveerden de grootsheid en het overweldigende van een ijskapexpeditie van dichtbij te laten beleven. Een uitdaging die ook voor u is weggelegd? Vereiste: aangesloten bij de Klim en Bergsportfederatie. Eigen aan de reis: een ijskapexpeditie op ski’s en in totale autonomie. Expeditiemateriaal zelf te trekken met een pulka. Doel is om gemotiveerde en niet ervaren poolgeïnteresseerden, onder professionele b egeleiding, de grootse natuur van de poolgebieden te laten ervaren. Voor ieders veiligheid behoudt de expeditieleiding zich te allen tijde het recht om de route te wijzigen. Vervoer: jeeps transfereren de groep en het materiaal naar/van de ijskap. Fysiek: voor deze expeditie is een uitstekende fysieke conditie essentieel. Door het verblijf in tenten op de ijskap zijn tevens een grote dosis zelfdiscipline, doorzettingsvermogen én teamspirit onontbeerlijk. Logies: op de ijskap in expeditietenten en in een berghut. Maaltijden op basis van gevriesdroogd expeditievoedsel, door de deelnemers zelf te bereiden op MSR-branders. 36
Klimaat: –15 à 0°C. Afwisselend zon en Arctische weersomstandigheden. Sneeuwbui, blizzard en whiteout mogelijk. 14 uur daglicht. Expeditieleiding: een IJslandse gletsjerspecialist + Heidi Hooghe. Inbegrepen in de prijs: de Icelandair lijnvluchten, de lokale luchthaventransfers, de transfers naar/van de ijskap, de overnachtingen / alle maaltijden muv 2 avondmalen in Reykjavik / de expeditieleiding / het gebruik van de pulka en het collectieve expeditiemateriaal / logistieke ondersteuning vanuit Reykjavik tijdens de oversteek / voorbereidende bijeenkomst met uitrustingsadvies / alle luchthaventaksen / bijdrage garantiestelling / btw. Niet inbegrepen: 2 avondmalen in Reykjavik, cross country skiuitrusting met stijgvellen, persoonlijke uitrusting. Reisdata: 17-3 / 29-3-2012 Prijs p.p.: € 2870 Uiterste inschrijvingsdatum: 15 december 2011. Info avond: woensdag 16 november 2011, om 20:00u. Locatie : Zuiderhuis Kortedagsteeg 13-15 9000 Gent Reserveren noodzakelijk op 09/2670273 Meer info bij Heidi: 056/402472,
[email protected] of op onze website : www.westvlaamsebergsportvereniging.be
37
Gore onder de loep Windstopper is samen met Gore-Tex het meest gekende product van de firma Gore. De firma Gore is gelegen in Duitsland en is al sinds het begin van de revolutie in technische buitensportkleding actief op dit vlak. De meeste buitensporters nemen aan dat een softshell een Windstopper is en dat een waterdichte jacket een Gore-Tex is. Gore speelt hier gretig op in en is de concurrentie altijd een stapje voor.
Softshell Velen onder ons linken de term softshell aan Windstopper. Dit is niet correct. Voor de term softshell bestaat er eigenlijk geen definitie, het is een verzamelnaam voor fleecetruien / vesten die de wind tegen houden. Zo is Windstopper er één van maar ken je ook Powershield en Powershield pro ( Polartec ), Softech ( Mammut ), ... ?
De Softshell vinden we in de lagenpiramide tussen de mid- en shell-layer. We onderscheiden enkele soorten softshell :
38
• Klassieke :
Normale vorm, normale positie van de zakken en voorzien van de basis functionaliteiten.
• Technische :
De zakken zitten hoger dan bij de klassieke versie waardoor het gebruik van deze technische softshell praktischer is tijdens het klimmen. Het zorgt ervoor dat de gordel niet over de zakken zit. Onder de oksels zijn meestal verluchtingsritsen voorzien.
• Fleece softshell :
Ziet eruit als de gekende fleece doch zit er tussen de binnenste en buitenste laag fleece een membraam dat de wind stopt. Voelt iets dikker aan dan een alledaagse fleece.
Shell-layer Ook hier is de redenering verkeerd dat een Shell-layer altijd uit Gore-Tex materiaal dient vervaardigd te zijn. Het voordeel van Gore was dat zij een patent op zak hadden voor de manier waarop ze een membraam ( Gore-Tex ) konden doen ademenen dat toch waterdicht was. Ik schrijf was want ondertussen is dit patent al enkele jaren vervallen en kunnen andere spelers deze manier gebruiken. Zo is o.a. Event hier op de kar gesprongen. Gore heeft momenteel wel nog een geldig patent op de verlijming van het membraam waardoor ze altijd dat ene stapje voor zijn.
2- of 3-layer ? Dit heeft niks te maken met het feit of er nu 2 of 3 lagen Gore-Tex in verwerkt zijn. Het heeft te maken met de manier van aanhechting. In 2- of 3-layer Gore-Tex is er altijd maar 1 laag Gore-Tex aanwezig. Zo heeft een 2-layer buiten de laag Gore-Tex een losse beschermingsstof binnenin en dit meestal in de vorm van een mesh. Bij een 3-layer is er geen losse beschermingsstof meer, de 3 lagen zijn aan elkaar verlijmd. Als klimmer is een 3-layer het meest aangewezen en meestal voorzien van een Gore-Tex Proshell.
350 of 500 euro ? Beide prijzen zijn al stevig maar waarom zou ik 500 euro betalen als ik hetzelfde type jacket kan vinden voor 350 euro ? Het verschil zit hem hoofdzakelijk in de manier van verlijming / taping van de membramen. Zo zal een jacket van 500 euro gemiddeld 6% minder taping bevatten dan de goedkopere jacket. Als je weet dat taping niet ademt, dan betekent dit een verlies van gemiddeld 6% aan ademend vermogen van de jacket. Toch niet niks.
Vrijheid merken Die is beperkt en dat is je misschien al opgevallen. Zo ziet het model van een jacket van het merk X met een Gore membraam er bijna hetzelfde uit als dat van merk Y of Z. Idem dito wat broeken betreft. Dit klopt want Gore houdt de touwtjes stevig in handen. Zo is een producent niet vrij in de opmaak van hun kleding, Gore heeft daar serieus in de pap te brokken. Het proces van een nieuw product ziet er als volgt uit : -
Gore produceert het membraam. Dit membraam gaat naar het merk die het aangekocht heeft. Het merk maakt een prototype van hun product en stuurt dit terug richting Gore. Gore moet hun goedkeuring geven over de manier van verwerking van hun membraam. Als Gore akkoord gaat mag het product in productie genomen worden.
39
Om de prijs te drukken en aan bovenstaande regelgeving van Gore te ontsnappen brengen bijna alle merken producten op de markt met een eigen ontworpen membraam ( dat eigenlijk dezelfde eigenschappen heeft als deze van Gore maar dit mag niet luidop gezegd worden ). Zo kan je o.a. bij Haglöfs het membraam Proof terugvinden, bij Vaude het membraam Sympatex en bij Millet het membraam Pertex.
Soorten Gore heeft tal van membramen op de markt, een greep hieruit is de Paclite, Proshell, Gore-Tex Soft Shell en nieuw dit jaar de Active Shell ( speciaal ontworpen voor actieve sporters ).
Werking Windstopper kan je vergelijken met een haag. De wind gaat niet door een haag heen, regen daarentegen wel. Veel heeft te maken met de manier van het weven van de stof. Door die constructie houdt het de wind tegen. Een nadeel is dat het niet 100% waterdicht is ( hoewel het membraam Windstopper dit in de praktijk wel is ). Een groot voordeel is dat het membraam, en dus de jacket, heel goed ademend is. Het membraam van Gore-Tex is eigenlijk te vergelijken met een stuk plastiek waarin miljoenen kleine gaatjes geprikt werden. De gaatjes zijn zodanig klein dat een regendruppel er niet doorheen kan maar zweet ( dat eigenlijk waterdamp is ) wel. Het voordeel is dat de jacket 100% waterdicht is, het nadeel is dat het membraam minder goed ademt waardoor dergelijk product voor een actieve sporter minder aangewezen is, hier is een Windstopper beter op z’n plaats. Een bijkomend nadeel is dat de gaatjes in het membraam door o.a. zweet ( zoutkristallen ) deels verstopt kunnen raken waardoor je de Gore-Tex af en toe moet reinigen. Windstopper werkt eigenlijk altijd en is in ons Belgenland het meest aangewezen membraam. Gore-Tex werkt pas wanneer er overdruk is, dit wil zeggen dat het vocht ( zweet ) van binnen naar buiten geduwd / getrokken moet worden. Gore-Tex werkt dus niet in gebieden waar het buiten vochtiger is dan binnen in de jacket ( bv. de Tropen ).
40
En toch ben ik nat Ik fiets bijvoorbeeld dagelijks naar mijn werk en dit tegen een stevig tempo. Ik heb als shell-layer een Gore-Tex aan. Telkens als ik op het werk aankom ben ik volledig bezweet en nat. Is dit normaal of is er een probleem met mijn jacket ? Dit is volstrekt normaal. Zoals eerder vermeld ademt Gore-Tex maar in beperkte mate. Bij normaal gebruik ( bv. Alpine, wandelen, langzaam fietsen, ... ) heeft het Gore-Tex membraam voldoende de tijd om het zweet dat je produceert te laten wegvloeien via het membraam. Wanneer er op een korte termijn plots een grote hoeveelheid vochtigheid binnenin aanwezig is ( zweet ) dan kan het membraam niet mee met de afvoer ervan. Wanneer je echter stopt met sporten en je pakweg 30 minuten de jacket aanhoudt zal je merken dat het zweet en klam gevoel vrij snel verdwijnt, het membraam heeft de tijd gehad om het overtollige vocht weg te werken.
Onderhoud Beide producten zijn relatief eenvoudig in onderhoud. Meestal is wassen in de wasmachine meer dan voldoende. Wel opletten dat je technische kledij zo weinig mogelijk met wasverzachter wast en in de mate van het mogelijke met kalkvrij water ( regenwater is ideaal ). Sommige merken ( vb. Grangers, Nikwax, ... ) hebben specifieke reinigingsproducten op de markt voor het reinigen van technische kleding.
DWR behandeling Sommige jackets ( meestal die met het Windstopper membraam ) hebben een extra DWR behandeling ondergaan. DWR staat voor Durable Water Repellent. Deze extra laag die ze bovenop de jacket gelegd hebben zorgt ervoor dat de jacket bestand is tegen lichte regen of tegen ochtenddauw. Een DWR behandeling wil niet zeggen dat de jacket waterdicht is, het is enkel een extra laag die een kleine hoeveelheid water aankan. Een DWR laag is een tijdelijke laag, het is niet blijvend. Door algemeen gebruik en door het wassen gaat deze laag langzaamaan gaan “ afslijten “. Er staat nergens beschreven wanneer de DWR-laag eraf is, dit moet je aanvoelen. Wanneer een jacket met Gore-Tex een DWR behandeling nodig heeft kan je dit wel merken. Je krijgt de indruk dat de vest water gaat opnemen en dat deze zwaarder wordt. Het is niet zo dat de jacket effectief water gaat doorlaten, de eerste laag ( waar de DWR eraf is ) laat het water door tot op het Gore-Tex membraam en vanaf daar wordt het afgevoerd. Het nadeel hier is wel dat de jacket zwaarder gaat worden doordat het effectief water heeft opgenomen ( weliswaar de eerste laag ). Wanneer je dit merkt is het aangewezen om de jacket terug van een DWR-laag te voorzien. In de vakhandel zijn hier specifieke producten voor terug te vinden die mee in de wasmachine mogen. Sportieve groeten,
[email protected]
41
Wie ben ik ? 1
3 2
Antwoorden op deze foto’s en het vorige kruiswoordraadsel op :
4
www.westvlaamsebergsportvereniging.be 42
Bestuur
WEST-VLAAMSE BERGSPORTVERENIGING VZW
Zetel en secretariaat :
Brugstraat 57 8560 – WEVELGEM
Website WBV Website KBF
: :
http://www.westvlaamsebergsportvereniging.be http://www.klimenbergsportfederatie.be
Voorzitter :
Bart Vercruyssen - 0474/28.69.26
[email protected] [email protected]
Secretaris :
Benny Debusseré - 0479/02.03.14
[email protected] [email protected]
Penningmeester
:
Thomas De Bevere - 0474/68.33.27
[email protected]
Ondervoorzitter
:
Leo Vanreybrouck - 0475/57.88.26
[email protected]
Klimcoördinator
:
Karl Vansteenkiste - 0495/67.18.32
[email protected]
Wandelcoördinator
:
Luc Biebouw - 0477/33.92.23
[email protected]
Mountainbike :
Peter Degrijze
[email protected]
Redactie Nieuwsbrief :
Hadewych Meyns - 0498/57 80 57
[email protected] [email protected]
PR & Evenementen
:
Els Meyhui - 0478/94.88.04
[email protected]
Webmaster
:
Ivo Ver Eecke - 0479/45.72.05
[email protected]
Lay-out Nieuwsbrief :
Jens Behaeghe - 0496/90.40.20
[email protected] [email protected]
Bestuurslid
Marie-Joseph Vanbillemont
:
Financiële verrichtingen :
Rekeningnummer 476-4336521-34 WBV, Brugstraat 57 te 8560 Wevelgem
Betaling lidgelden :
Rekeningnummer 068-2247992-44 KBF, Statiestraat 64 te 2070 Zwijndrecht
43
44
