Nina’s Kittendagboek zondag 18 oktober 2009 Nina en Harald Eindelijk was het zover: Nina werd vorige week weer krols en deze keer kwam Harald bij haar logeren. Het kwam beter uit om de dekking hier te doen, en dat vind ik natuurlijk ook wel leuk om eens mee te maken. De "rommelkamer" werd omgetoverd tot "katerkamer" en afgelopen vrijdag heb ik samen met een collega Harald opgehaald. Hij vond de rit in de auto prima, ondanks de file, hij had het best naar zijn zin met naar buiten kijken. Ik heb hem na aankomst direct naar de katerkamer gebracht. Eerst Nina's nagels nog even snel geknipt, en daarna heb ik Harald en Nina aan elkaar voorgesteld. Nina was in eerste instantie niet zo gecharmeerd van haar beoogde minnaar. Grommen en blazen was alles wat ze deed. Harald lag haar vanaf een afstandje te bekijken, dichterbij kwam hij wijselijk niet. Maar hij was wel relaxed, lag met z'n oogjes half dicht geknepen af te wachten, alsof hij dacht "Meid, maak je niet zo druk, ik vreet je niet op, althans, niet gelijk". Ik besloot Nina en Harald alleen te laten, zodat ze aan elkaar konden wennen, hopend dat Nina de "indringer" toch zou accepteren als partner. Björn en Jonna moeten gedurende de logeerpartij van Harald in de woonkamer blijven. De katers aan elkaar voorstellen leek me geen goed idee. Ze hebben elkaar wel gezien, door de ruit van de kamerdeur, maar daar blijft het bij. En op deze manier kan ik zowel Nina en Harald als Jonna en Björn af en toe de ruimte geven door even hun deur open te zetten. Toen Nina 's avonds laat nog steeds voortdurend aan de deur krabde en miauwde dat ze naar buiten wilde, en tegen Harald alleen maar gromde en blies, begon ik te vrezen dat het hele plan zou mislukken. Gelukkig heb ik Nina niet bij Harald weggehaald, want later die nacht werd ik gewekt door een hels kabaal. Ik spurtte mijn bed uit om te zien wat er aan de hand was: Knallende bonje, of toch een dekking? Ik trof een hevig rollende Nina aan, en Harald die tevreden gromgeluidjes maakte. Je zag 'm bijna denken: Ziezo, heb ik toch m'n zin gekregen! Ook gisteren en vandaag heeft Harald Nina nog diverse keren gedekt. Morgen gaat hij weer terug naar huis, en dan wordt het afwachten of zijn bezoek het gewenste resultaat heeft. Ergens begin november zal duidelijk worden of Nina zwanger is.
zaterdag 7 november 2009 Nina is zwanger ! Nu, drie weken nadat Nina door Harald is gedekt, is het definitief duidelijk: Ze is zwanger en zal, als alles goed mag gaan, rond 22 december voor de tweede keer mama worden. Ik heb Nina's zwangerschap met een gedicht aangekondigd. Dit gedicht is voor het grootste deel ontstaan onder de douche, dus verwacht geen hoogstaand proza :) Een paar weken geleden kwam Harald logeren Niet voor de gezelligheid, hij moest presteren ! Want Nina liep al een tijdje om een kater te zeuren En vond dat er nu maar eens wat moest gebeuren Nina nam voor de kennismaking alle tijd Harald gooide al zijn charmes in de strijd Het duurde even voor hij haar voor zich kon winnen Maar toen mocht hij haar dan ook hartstochtelijk beminnen Een luidruchtige liefde, iedereen moest het horen Nina en Harald lieten zich door niemand storen
Na een paar dagen was het met de liefde gedaan En is Harald weer op huis aan gegaan Zijn taak zat er op, en ik heb op de kalender gekeken Het wachten begon, drie lange weken Want zo lang duurt het voordat je ziet Is Nina nou zwanger of is ze het niet? Vandaag heb ik Nina's buikje bekeken En toen is na wat graven in haar vachtje gebleken Dat haar tepeltjes roze zijn gekleurd En dat er van binnen nu dus van alles gebeurt "Nien, je bent zwanger", riep ik opgetogen Ze keek me aan, met glinsterende ogen Alsof ze wou zeggen "Wees maar niet bang Jij ziet dat nu pas, maar ik wist het al lang" Nina eet al voor twee, maar dat kan wel "lijen" Ze zal de komende weken wel lekker uit gaan dijen Rond 22 december, dan spreek ik je weer Dan wordt Nina mama, voor de tweede keer ! Vanaf nu heet het dagboek dus weer "Nina's Kittendagboek" en kunnen jullie hier het verhaal van haar zwangerschap en straks van de kittens gaan volgen. Veel leesplezier en tot de volgende keer !
vrijdag 13 november Het groeien is begonnen Volgens de "cat pregnancy calendar" zou Nina vanaf volgende week meer moeten gaan eten vanwege haar zwangerschap. Nou, daar heeft ze maar alvast een voorschot op genomen, want dat meer eten doet ze al vanaf vorige week. Meerdere keren per dag staat ze me in de keuken vragend aan te kijken. Ze krijgt de hele dag door natvoer, omdat ze gewoon geen droge brokjes eet. De andere twee profiteren daar ook wel wat van mee, al krijgen die steeds maar een klein hapje en gaat de rest van het zakje of kuipje naar Nina. Nina heeft haar "slaapdoos" weer in ere hersteld. Die doos staat in de gang en is voor de stevigheid opgevuld met oude tijdschriften. De vorige zwangerschap heeft ze daar alle weken op gebivakkeerd en nu ligt ze er weer regelmatig. Af en toe ravot Nina nog stevig met Björn en hou ik mijn hart vast of het wel goed gaat allemaal. Ik vertrouw er maar op dat Nina zelf het beste weet wat ze wel en niet kan "in haar toestand". Nina's buikje begint al wat te bollen, van boven gezien is nu duidelijk zichtbaar dat ze zwanger is. Ik mag haar nu nog wel oppakken voor een knuffel, maar ik weet dat dat er zeer binnenkort niet meer in zit. Wat ik me ook wel kan voorstellen. Maar gelukkig komt ze dan zelf wel regelmatig haar knuffels halen. Het gaat dus allemaal prima met de zwangere dame tot nu toe. Tot de volgende keer !
zaterdag 21 november 2009 Zwanger zijn Nina is zo'n beetje halverwege haar zwangerschap en begint al een lekker bol buikje te krijgen. Haar eetlust is niet te stoppen, als het aan haar ligt eet ze de hele dag. Ze is niet meer zo soepel, en wil niet meer stoeien en ravotten met Björn. dat vindt-ie natuurlijk niet leuk, en dus probeert Björn zijn moeder af en toe nog tot een rondje rennen door het huis te verleiden, maar veelsucces heeft hij daar niet meer mee. Nina begint soms bij voorbaat al te brommen als ze Björn ziet aankomen, om hem maar alvast te waarschuwen. Ik vind het wel een beetje zielig, want hij heeft nu niemand meer om mee te spelen, Jonna is nooit zo'n stoeier geweest. Even lekker rennen op de galerij kan natuurlijk nog wel, dus dat doet hij dan ook graag. Nina springt nog steeds op de aanrecht, maar het begint haar moeite te kosten. Verder wordt ze wel wat voorzichtiger met het uithalen van rare capriolen. Het gaat nog steeds prima met het aanstaande moedertje, ik heb dus verder eigenlijk niet zoveel te melden. Om het leefplezier van de katten hier in huis te vergroten, zijn er vorige week twee nieuwe krabpalen gearriveerd. Ze zitten nog in de doos, want de inrichting van de woonkamer moet eerst worden aangepast om plaats te maken voor de nieuwe aanwinsten. Foto's volgen dus nog... Tot de volgende keer !
zaterdag 5 december 2009 De laatste twee weken Nina's laatste twee weken zwangerschap gaan in. Ze wordt steeds zwaarder en het kost haar meer en meer moeite om te springen. Ik heb in de keuken een stoel bij de aanrecht gezet, zodat ze daar gemakkelijker op kan springen. Ze haalde het de laatste dagen vanaf de grond maar amper meer en ik wil geen ongelukken. Nina ertoe bewegen het niet meer te proberen is geen optie. Op de aanrecht staat immers het eten, dus daar moet ze zijn ! Binnenkort ga ik de kraamdoos tevoorschijn halen, zodat Nina er alvast aan kan wennen dat die er staat, in de hoop dat ze ook deze keer daar haar kittens ter wereld wil brengen. Hoeveel ze er draagt weet ik niet, ik denk wel minstens drie. Ze is net als de vorige keer "scheef" zwanger, aan de ene kant is ze dikker dan aan de andere kant. Maar dat zegt niets, want haar eerste nestje waren immers vier kittens. Dus ik laat me maar gewoon verrassen. Als alles met Nina maar goed gaat, dat is het belangrijkste, en daarna dat ook de kittens gezond en wel ter wereld komen. Tot de volgende keer ! vrijdag 11 december 2009 Voorbereidingen Het aftellen naar Nina's bevalling is nu echt begonnen. Komende week moet ik nog werken, en daarna heb ik een week vrij om bij Nina te kunnen zijn als haar kittens worden geboren. De kraamdoos staat sinds vandaag in de woonkamer, zodat Nina er alvast aan kan wennen. Ze gaat daar in ieder geval bevallen, en ik hoop dat ze ook daarna in de doos wil blijven. De vorige keer hield ze het na een week voor gezien en verkaste met haar kroost naar de bank, onder de grandfoulard. Dat vond ik niet zo'n goed idee, dus toen heb ik alsnog een geleende
kittenkooi neergezet, waar ik Nina desnoods in op kon sluiten. Maar goed, we zien wel hoe het deze keer gaat verlopen. Inmiddels hebben ook twee nieuwe krabpalen hun intrede gedaan. De speelballetjes aan elastiekjes die aan de palen hingen hebben het welgeteld een dag uitgehouden, toen had Björn ze er allemaal af gesloopt. Ach hij heeft in ieder geval lol gehad. Zoals was te verwachten is het hoogste plateau favoriet. Voorlopig heeft Björn die plek voor zich alleen. Jonna is niet zo'n klimmer, en Nina nu ook niet. Maar als Nina straks weer mobiel is, dan ben ik bang dat het een kwestie wordt van "wie het eerst komt het eerst maalt". Of gewoon de huisorde, en dan denk ik dat Nina het wint van haar zoon. Maar we zullen zien. Nina's eetlust is nog steeds niet te stuiten en ze blijft maar groeien. Wegen kan ik haar niet meer, maar ik denk dat ze aardig naar de 6 kilo gaat en dus zo'n twee kilo zwaarder is dan toen ze gedekt werd. Ik heb echt geen idee wat er uit gaat komen. Ik hoop een stuk of vier kittens moet mooie gewichten, dat liever dan zes van nog geen 100 gram. Maar ja, ik heb het niet voor het uitkiezen natuurlijk... Tot de volgende keer !
maandag 21 december 2009 Mama Nina ! Vanmiddag zijn Nina's kittens geboren. Na twee katertjes en één poesje bleef het een tijdje rustig. Maar er werd nog een poesje geboren, en een half uurtje later nog een poesje. Daarmee was het gezinnetje compleet. Nina heeft het ook deze keer fantastisch en supervlot gedaan. Schijnbaar zonder veel moeite heeft ze haar vijftal op de wereld gezet. De dagen voor de bevalling zijn eigenlijk zonder al te veel stress verlopen. De afgelopen twee nachten had ik wel de wekker gezet om halverwege de nacht even bij Nina te gaan kijken, maar er was niets aan de hand. Vanmorgen was ze wat onrustig, en op een gegeven moment kroop ze onder mijn bed, wat niet de bedoeling was. Het had wat voeten in de aarde om haar daar weer onderuit te krijgen, en toen dat eenmaal was gelukt heb ik de deur maar even dicht gedaan. Verdere pogingen om weg te kruipen heeft ze niet gedaan. Uiteindelijk kroop ze op de bank, onder de grand foulard. Daar is ze blijven liggen tot de bevalling aanstaande was, en toen is ze zelf in de kraamdoos geklommen. En daar is ze niet meer uit gekomen tot al haar kindertjes geboren waren. Francien was op visite, die kwam een zak houtkorrels brengen en viel met haar neus in de boter. Ze heeft vier van de vijf kittens geboren zien worden. De gewichten zijn prima, de katertjes wegen 115 en 137 gram, de poesjes 128 (2x) en 125 gram. De katertjes zijn zwart met wit, de poesjes zijn tortie met wit. Eén poesje heeft weinig wit, de andere twee hebben meer. De jongens hebben een koeievlekken vachtje, eentje heeft een witte staartpunt, geërfd van z'n papa Harald. Tot zover de eerste update, ik ga jullie weer regelmatig op de hoogte houden van het wel en wee van Nina en haar kroost, en uiteraard volgen er ook weer veel foto's. Tot de volgende keer !
donderdag 24 december 2009 Heibel in de tent... Nina heeft de oorlog verklaard aan Jonna en Björn. Sinds gisteren is het zwaar bonje tussen de jonge moeder en haar twee huisgenoten. Wat er precies de aanleiding voor was weet ik niet, maar feit is dat Nina Björn en later ook Jonna gillend en krijsend in de haren vloog. Ik heb nog geprobeerd de boel te sussen, maar dat was verspilde moeite. Nina zat blazend en grommend in de kraamdoos en de andere twee lagen met bonzend hart af te wachten tot de volgende aanval zou losbarsten. Dat is natuurlijk niet de bedoeling, dus uiteindelijk heb ik Nina en haar kittens verhuisd naar de slaapkamer. Daar was ze het ook weer niet mee eens, maar na de nodige protesten heeft Nina zich bij de nieuwe situatie neergelegd. Björn blijft de confrontatie zoeken, hij heeft de afgelopen nacht onafgebroken miauwend voor de deur van de slaapkamer gezeten. Met het nodige tact, moed en beleid heb ik de strijdende partijen uit elkaar kunnen houden. Het is jammer dat het zo loopt, het nestje gezellig in de woonkamer is natuurlijk het meest ideaal. Maar rust voor moeder en kittens is nu natuurlijk het belangrijkst, dus deze oplossing is de enige die ik kon bedenken. Ik hoop dat Nina over een paar weken weer met haar kroost naar beneden kan, zodra de kleintjes wat meer bewegingsruimte nodig hebben. Omdat Nina zo aan het stressen was gisteren, ga ik de kittens dagelijks wegen om te zien of het goed gaat met het voeden. Zo niet, dan moet de fles er aan te pas komen om de kittens te ondersteunen.
donderdag 31 december Oudejaarsdag met de kittens Vandaag is het Oudejaarsdag, af en toe knalt er al wat vuurwerk. Ik hoop dat Nina rustig blijft als het vanavond echt losbarst. Ze zit wat dat betreft precies aan de verkeerde kant van de flat, namelijk aan de kant waar op het grasveld altijd een flinke lading vuurwerk de lucht in gaat. Maar haar naar beneden verhuizen durf ik nog niet aan, want ze doet nog steeds erg lelijk tegen Jonna en Björn. Ik heb de afgelopen week de kittens geprobeerd wat bij te voeden met een flesje, omdat Bente wat achterblijft in haar groei. Ze groeit wel, dus wat dat betreft maak ik me niet echt zorgen. Het flessen ging redelijk, al verdween de helft van de inhoud van het flesje uiteindelijk in de buik van Nina. Maar dat is niet zo erg, zij kan wat extra voeding wel gebruiken nu ze vijf kittens moet voeden die steeds meer gaan drinken. Op zich gaat het goed nu met Nina en de kittens op de slaapkamer. Het is een kwestie van goed opletten met deuren open en vooral dicht doen. Zolang ik Nina maar uit de buurt houd van Björn en Jonna is er niks aan de hand. Björn en Jonna hebben al snel de vrede weer getekend, dus die twee samen gaat prima. Hopelijk kunnen Nina en haar kittens binnenkort weer naar beneden verhuizen. Zodra de kleintjes wat gaan rondkruipen hebben ze immers meer ruimte nodig den de kraamdoos, en die is er niet in de slaapkamer. Als het echt niet gaat, dan zal ik de andere twee volwassenen naar boven moeten doen totdat ze weer normaal met elkaar om kunnen gaan.
zondag 3 januari 2010 Gelukkig Nieuwjaar ! Namens alle katten hier wens ik iedereen een goed, gelukkig en vooral gezond 2010. Nina heeft Oudejaarsavond goed doorstaan, ondanks het hevig knallende vuurwerk rond middernacht. Ze lag rustig te spinnen bij haar kittens, haar pootjes beschermend om ze heen gekruld. De kleintjes groeien nu allemaal goed, de afgelopen week heb ik ze niet meer bijgevoerd. Ook met Nina gaat het prima, gelukkig vertoont ze nog geen spoor van ziekte zoals de vorige keer. Het lijkt wat dat bettreft nu echt allemaal goed te gaan. De verstandhouding met Björn lijkt zich iets te verbeteren. Ze hebben elkaar de afgelopen dagen een paar keer onder toezicht van mij gezien en dat ging redelijk. Ze bij elkaar laten vind ik nog geen goed idee, maar Nina is niet meer zo heel agressief tegen Björn. Daarvoor moet hij wel uit de buurt van haar kittens blijven, maar dat is natuurlijk logisch. Nina beschermt haar kroost als een leeuwin, en dat is alleen maar toe te juichen. Het zou zorgelijker zijn als ze dat niet deed. In de loop van volgende week wil ik proberen om Nina naar beneden te verhuizen, dan heeft ze wat meer ruimte. Ik zet dan een kittenkooi neer, zodat Nina en haar kittens afgeschermd zitten. Ook al zullen er de eerste tijd geen andere katten bij haar in de buurt komen, want die mogen dan tijdelijk niet in de woonkamer. En dan maar hopen dat het over een poosje weer goed gaat met de hele kattenfamilie.
zaterdag 9 januari 2010 Hectisch weekje Het was voor mij een hectische week, maar had niet zoveel met de kittens te maken. De vader van een lieve vriendin overleed erg onverwacht, dus daar had niemand op dat moment rekening mee gehouden. Schrikken dus. En dan was er de sneeuw aan het begin van deze week, zodat ik weer met klamme handen naar kantoor fietste, ik ben beslist geen held op de fiets als het glad is. Gelukkig is de sneeuw op de wegen nu weer weg. Maar vanwege de gladheid kon ik deze week twee keer tussen de middag niet naar huis om Nina eten te geven. Dat vond ze niet leuk. Ook al had ik haar 's morgens wat extra gegeven, ze was diep beledigd toen ik pas aan het eind van de middag weer kwam opdraven. Verwoed stond ze boven aan de slaapkamerdeur te krabben om mij er toch vooral maar van te doordringen dat ze HONGER had. De kittens krijgen nog steeds 's morgens en 's avonds een warme kruik ik de kraamdoos. Is wel nodig nu, al gaat de thermostaat niet lager dan 15 graden. Als de warmte van de kruik door de bedekking van de kraamdoos heen begint te komen kruipen ze er met zijn vijven tegenaan, ze hebben het al heel goed door. De kleintjes beginnen een beetje meer te bewegen, het begint al wat op lopen te lijken. Vooral Olav zet zijn dikke pootjes al stevig op de grond. Hij heeft van die mooie ronde voeten, die moet hij van zijn vader hebben, die heeft ook van die stevige stappers. Morgen komt er een logeerpoes....spannend !! De komende dagen ga ik zien of dat goed gaat met Björn en Jonna. En dan wordt het spannend, want volgend weekend wil ik Nina en haar kroost naar beneden verhuizen. Duimen maar dat het een beetje goed gaat !
zaterdag 16 januari 2010 En toen....was alles weer goed Eerst maar het slechte nieuws: De poes die zou komen logeren is na een dag alweer vertrokken. Ze was zo ontzettend bang van Björn en Jonna dat het echt misdadig zou zijn om haar hier te laten blijven. Jonna en Björn hebben echt hun best gedaan, ze probeerden haar voorzichtig te benaderen en hebben haar beslist niets gedaan. Maar ze wilde niets van hen weten, en toen dat de volgende dag nog niets verbeterd was,en ze ook van mij doodsbang bleef, leek het me beter dat ze zou vertrekken. Poes wordt nu gedurende de afwezigheid van haar bazin in haar eigen huis verzorgd, voor alle partijen de beste oplossing. Nina heeft de logé alleen door de ruit van de kamerdeur gezien, maar was desondanks "not amused". Dezelfde avond verhuisde ze haar kittens naar onder mijn bed, waarschijnlijk omdat ze dacht dat ze daar veiliger waren. De kleintjes hebben daar een etmaal gebivakkeerd, daarna kwamen ze onder het bed vandaan en gingen ernaast liggen. In de doos wilde Nina niet meer, nadat ik haar kroost daar weer in had gezet kwam ze ze één voor één weer ophalen. Dus naast het bed maar een tijdelijk bedje voor ze gemaakt. Woensdag heb ik de gok gewaagd om Nina en haar kittens naar beneden te verhuizen. Ze konden niet blijven waar ze nu waren, ze zouden kou kunnen vatten en zo los in de slaapkamer bestond ook nog eens het risico dat ik bovenop een kitten zou stappen. Naar beneden dus, met het nodige kunst- en vliegwerk, want ik wilde Björn en Jonna er koste wat kost vandaan houden. Toen Nina eenmaal veilig met haar kroost in de kittenkooi zat, heb ik de woonkamerdeur dicht gedaan, zodat ze daar in haar eentje met de kleintjes kon wennen. Toen ik van mijn werk kwam, heb ik de deur open gezet en Björn en Jonna binnengelaten. En toen gebeurde er iets wonderbaarlijks: Het ging goed ! Jonna en Björn liepen een rondje om de kittenkooi, en Nina vond het allemaal prima. Tegen Jonna deed ze nog wel wat lelijk, maar ja, die begon ook uit voorzorg maar alvast te blazen als ze Nina zag. Maar ook tussen die twee ging het in de loop van de avond beter. Voor de nacht heb ik ze wel weer uit elkaar gehaald, en ook overdag toen ik naar mijn werk was zaten ze gescheiden. Donderdagavond mochten de andere twee weer bij Nina. Toen die op een gegeven moment uit de kittenkooi was, sprong Björn over de afscheidingshekjes en ging voor de ingang van de kooi naar de kleintjes liggen kijken. Na een paar minuten stapte hij in de kooi en ging bij ze liggen. Ik hield mijn hart vast, verwachtte ieder moment een hysterische uitval van Nina. Maar die bleef uit. Nien zat op d'r dooie gemak toe te kijken vanaf de salontafel en vond het allemaal best. Later ging ze er zelf bij liggen en ook dat ging goed. Inmiddels is Björn de vaste oppas van de kittens. Hij speelt met ze, hij wast ze en houdt ze in de gaten als hun moeder even een wandelingetje door het huis maakt. De wonderen zijn dus de wereld nog niet uit. Maar ik ben blij dat ze bestaan, en dat het jonge gezin nu lekker in de woonkamer kan. Vandaag hebben de kittens voor het eerst pap gekregen, Gitta en Marit vonden het erg lekker, de rest moest nog even nadenken of ze dat nou wel zo'n goed idee vonden.
vrijdag 22 januari Stoere beertjes Stoere beertjes, dat zijn het met recht, Nina's kitt3ns. Ze staan inmiddels stevig op hun pootjes, en rennen en stuiteren als wilde tornado's door de kittenkooi en de ruimte achter de hekjes. Vooral Marit is haantje (hennetje eigenlijk) de voorste, die klimt ook al tegen de hekjes omhoog, maar er overheen lukt nog niet.
De kittens hebben de afgelopen week kennis gemaakt met vast voedsel. Het begint een beetje te wennen, die pap van rijstebloem met Gourmet mousse, aangelengd met water. Probleem is alleen dat mama Nina dat ook wel lekker vindt, dus die moet een beetje op afstand worden gehouden om te voorkomen dat ze het eten van haar kinderen wegkaapt. Er staat ook een schaaltje kittenbrokjes, en ook daar hebben de kittens al van geproefd. Vooral Olav vindt ze lekker. Maar Björn lust ze ook, en dus is het schaaltje regelmatig leeg... Nina wordt wat nerveus van haar steeds verder ontwikkelend kroost. Ze kan ze soms allemaal niet meer onder controle houden, en dat heeft gezorgd voor toch weer wat mot met Björn en Jonna. Jonna heeft daarom een paar dagen apart gezeten, maar Björn interesseren de uitvallen van zijn moeder niet meer. Hij laat zich weliswaar wegjagen, maar is een paar minuten later alweer terug in de kamer, om hoog vanaf zijn "zetel" op de krabpaal zijn kleine broers en zussen gade te slaan. Jonna is wat meer op haar hoede, die komt niet in de buurt van de kittens, maar ook zij laat zich niet meer langdurig wegjagen door Nina. De kittens beginnen inmiddels ook mij te herkennen. Ik word enthousiast begroet, en vooral Marit vindt kopjes geven en snuffelen aan mijn gezicht heel interessant. Verder is op schoot klimmen als ik bij de kittens zit ook heel erg leuk, soms met z'n drieën tegelijk. Nog een week denk ik, dan zal mama Nina er toch aan moeten geloven dat haar kleintjes hun territorium gaan uitbreiden... Zaterdag 30 januari 2010 De uitbraak Nog een week, schreef ik vorige keer, dan zou ik de hekjes weg moeten gaan halen rond de kittenkooi. Maar De Vijf dachten daar anders over. Dinsdagavond ontdekte Olav dat hij via de buitenkant van de kooi op het dak kon klimmen. Dat was natuurlijk het begin van het einde. Het was meer geluk dan wijsheid dat de kittens de volgende mogen nog allemaal achter de hekjes zaten. Toen ik aan het eind van de middag thuis kwam van mijn werk kwam Nina de gang in lopen, met Marit in haar kielzog. Dat betekende het definitieve einde van de hekjes, ik heb ze een uurtje later weggehaald. Als kalfjes die voor het eerst in de wei mochten stuiterden de kittens door de woonkamer, achtervolgd door een bezorgd porrende Nina. Björn liet zich ook van zijn beste kant zien en hielp zijn moeder met het in de gaten houden van het grut. Maar bovenal vond hij het super dat ze nu "los" waren en dat hij nu echt met ze kon spelen. Af en to ging dat eer wat te wild aan toe en kroop een kleintje verschrikt weg. Björn heeft ook al wel een paar uitbranders van Nina gekregen. Maar hij doet zijn best. De kittens eten nu allemaal meerdere keren per dag vast voedsel, al zal er heus af en toe nog eentje bij moeders aan de borst liggen. Olav wordt volgens mij een alles etende vuilnisbak, want die is ook al in de keuken geweest om samen met Björn uit zijn bakje te eten. Dat wordt een Bob de Bouwer, kan niet missen :-) Ik had gedacht dat ze de grote krabpaal nog wel even met rust zouden laten, maar dat had ik fout gedacht. Dezelfde avond dat ze de vrijheid kregen ontdekten ze dit machtige speelparadijs. De krabpaal heeft twee "glijbanen" en die fungeren nu als "klimbanen" voor de kittens. In no time zitten ze halverwege in het huisje, waar ze nu nog met gemak met z'n vijven in kunnen slapen. Het hoogste plateau van de paal is voorbehouden aan Björn, al heeft Nina er ook al gezeten, en zal er nog een machtsstrijd volgen wiens plek het uiteindelijk wordt. Toen de paal werd neergezet was Nina hoogzwanger en had Björn dus geen concurrentie van zijn moeder. Maar of dat zo blijft... Ik hoop in ieder geval dat de kittens dat hoogste plateau nog even laten voor wat het is, want ik ben als de dood dat er eentje naar beneden tuimelt.
De enige die niet blij is, is Jonna. Ze komt nog wel in de woonkamer, maar overal waar ze kijkt, gaat of staat ziet ze kittens, en ze moet er niets van hebben. Ook wel een beetje logisch, want sinds de kittens er zijn is Nina natuurlijk niet echt aardig voor haar geweest. Dus alle kans dat ze die link legt. Gelukkig voor Jonna zullen ze niet allemaal hier blijven. De kittens zijn nu echt een lust voor het oog. Ik kan uren naar ze kijken als ze spelen, rennen, slapen en dollen. Ze zijn gewoon te leuk !! zondag 7 februari 2010 Steeds meer ontdekken Nina's kittens zijn nu anderhalve week "los" en ze leren in een razend tempo nieuwe dingen. Inmiddels weten ze hoe ze in de vensterbank moeten komen, klimmen ze zonder problemen op de bank en hebben ze de trap naar boven uitgeprobeerd. Dat laatste is niet zonder vallen en opstaan gegaan, een paar van de kittens waren ineens wel erg snel beneden. Maar bezeerd hebben ze zich gelukkig niet, en het heeft ze er niet van weerhouden om het gewoon nog een keer te proberen. Jonna vindt het niet zo leuk dat de kittens nu echt overal komen. Ze vindt de kleintjes nog steeds niet leuk. Heel af en toe wordt er eentje besnuffeld, maar meestal deinst ze ervoor terug of blaast ze naar een kitten wat te dichtbij komt. Nina op haar beurt vindt dat dan weer niet leuk, dus die moppert dan weer tegen Jonna. Jonna zal het nog even moeten volhouden, de kittens zijn morgen 7 weken oud en wonen hier dus nog minimaal zes weken. De kittens groeien allemaal nog steeds als kool. Olav, de zwaarste gaat al rap richting de kilo. Ze eten allemaal harde brokjes, iets waar hun moeder een voorbeeld aan zou moeten nemen. Hoewel...heel soms, als ze denkt dat niemand het ziet, dan pikt Nina een paar kittenbrokjes. De katten mogen op dit moment niet naar buiten. Er wordt geschilderd (wie verzint nou zoiets: buiten schilderen midden in de winter, de Vereniging van Eigenaren wilde zeker bezuinigen...grrr) en dus heb ik het kattennet weg moeten halen. Afgelopen vrijdag was Björn me bijna te snel af, ik kon hem nog net grijpen voordat hij weer een wandeling over het balkonhek kon gaan maken. Voor de kittens is het niet erg, die komen uiteraard niet buiten. De groten moeten even geduld hebben tot de boel hier weer fatsoenlijk afgeschermd kan worden. zaterdag 13 februari 2010 Acht weken alweer De kittens zijn aanstaande maandag alweer acht weken oud, wat vliegt de tijd. Ik moet er nog maar niet aan denken dat ze over een paar weken gaan verhuizen, zodra ze allemaal een nieuw thuis hebben gevonden. De kittens komen inmiddels overal in het huis en ze leren steeds meer, hoe ze ergens op, onder of in moeten komen. Het bovenste plankje van de hoge krabpaal is nog steeds het domein van Björn, maar dat duurt niet lang meer denk ik. Gitta is er al een keer in geklommen, en de rest zal binnenkort ook wel volgen. Maar Björn is nog steeds net zo lief als in het begin voor de kittens. Hij speelt en stoeit met ze tot ze doodmoe in slaap vallen. Hoewel de kittens nog vaak samen slapen, ben ik er zo nu en dan eentje kwijt. Die ligt dan ergens in z'n uppie te slapen. En zie zo'n kleine dan maar eens te vinden. Ik zoek overigens niet altijd, de verloren zoon of dochter komt wel weer tevoorschijn.
Gisteren was er eentje een kast in geglipt. Maar dan komt Nina me wel waarschuwen dat ik een kitten heb opgesloten. Het trap lopen gaat inmiddels prima. De kittens zijn inmiddels bijna net zo snel als de volwassenen. Naar boven gaat als een speer, naar beneden nog wel wat voorzichtiger. 's Morgens komen er altijd wel een paar samen met de groten mee naar boven om me wakker te maken. Jonna begint de kittens wat beter te verdragen, al is ze er nog steeds niet dol op. Maar ze loopt niet meer weg, en af en van een afstandje lijkt ze die kleine bolletjes wol wel grappig te vinden. Maar enthousiast is ze nog steeds niet, dus ik denk dat ze blij zal zijn als vier van de vijf kleintjes over een poosje gaan verhuizen. Lars heeft inmiddels een nieuw thuis gevonden, hij gaat eind maart verhuizen naar Francien, waar hij behalve zijn bazin maar liefst 11 katten als gezelschap krijgt. Dat zal even wennen worden, maar we hebben er allebei goede hoop op dat het goed zal gaan. zondag 21 februari 2010 Druk weekend Vandaag zijn Nina's kittens twee maanden oud. Ze worden al heuse katjes met een eigen willetje. Vaak slapen ze nog met z'n allen bij elkaar, maar het gebeurt ook regelmatig dat ik er eentje kwijt ben, die heeft besloten om ergens in z'n eentje te gaan slapen, en zie zo'n kleine die overal tussen kan kruipen dan maar te vinden. Het was een hectisch weekend, met verschillende kittenbezoeken. Dit heeft in ieder geval als resultaat gehad dat Olav en Marit samen gaan verhuizen naar Els en Cor in Hippolytushoef. Daar wonen al twee poezen en een Jack Russel, dus speelkameraadjes genoeg. De katten krijgen een ruime tuin ter beschikking, en ze mogen 's zomers mee uit varen. Dus ze gaan een spannend leven tegemoet ! Over Bente wordt nog nagedacht, misschien heeft ook zij inmiddels haar mandje gevonden, maar het kan ook dat zij deze week weer beschikbaar komt. Even afwachten. De kittens zijn nu een beetje moe van de visite. Ze hebben vooral vanmiddag de hele middag gespeeld en geravot, en nu liggen ze dus allemaal in diepe slaap uit te rusten. Kleine Bente is gisteren van de hoge krabpaal gevallen, het arme ding. Ze was op het hoogste plankje geklommen, en toen ging Björn bij haar liggen. Die deed kennelijk wat te wild, want ze tuimelde pardoes op de grond. Gelukkig lijkt ze er niets ernstigs aan over te hebben gehouden, alleen een plekje aan haar bekkie. Morgen worden de kittens ingeënt en gechipt, dus dan gelijk de da maar even laten kijken. De kittens krijgen morgen ook hun microchip, dus ik heb bij voorbaat wel een beetje medelijden met de kleine beertjes, twee prikken op één dag. Maar het is voor het goede doel, dus ze moeten maar even flink zijn. Gitta begint qua gedrag nu al op haar moeder te lijken. Ze zat van de week ook al klaar om van mijn bord andijvie met gehaktballetjes mee te eten, net als haar moeder. Dat belooft dus nog wat voor de toekomst...
28 februari 2010 Alle kittens een thuis Morgen zijn Nina's kittens tien weken oud, het aftellen naar hun verhuizing gaat nu echt beginnen. Voor hun toekomstige baasjes leuk en spannend, voor mij met wat gemengde gevoelens. Want ik zal ze met lede ogen laten gaan, maar aan de andere kant weet ik dat ze zo welkom zijn en een hartstikke leuk leven tegemoet gaan. Bente heeft als laatste nieuw personeel gevonden: ze gaat wonen bij Imca en Gert-Jan in Capelle a/d IJssel. Waarschijnlijk zal daar naast Bente nog een kitten zijn of haar intrede doen, dus ze krijgt hopelijk leuk gezelschap. Bente, Olav en Marit houden hun eigen naam; Lars krijgt waarschijnlijk een andere naam van zijn toekomstige bazinnetje. En Gitta blijft natuurlijk ook Gitta heten, want die blijft hier wonen. Afgelopen maandag zijn de kittens voor de eerste keer ingeënt en hebben ze hun microchip gekregen. Het regende pijpenstelen toen ik naar de dierenarts fietste. Omdat ik het beloofd had, ben ik eerst met de kittens op mijn werk langs geweest. Ze werden meteen in beslag genomen door diverse collega's en uitgebreid bekeken en geknuffeld. Maar toen ik vertrok zaten ze alle vijf weer in de reismand. Dat paste nu nog net, bij de volgende enting moeten er twee mee denk ik. Vooral het chippen vonden sommigen niet leuk, Bente en Olav protesteerden verontwaardigd. Maar de dierenarts was gelukkig tevreden over het vijftal en ook hun gewichten waren prima. Bente, de lichtste, woog 1110 gram en Olav, de zwaarste, 1220. Bente heeft gelukkig geen nadelige gevolgen overgehouden van haar duikeling van de krabpaal, na een extra controle door de dierenarts bleek dat ze niets mankeerde. Maar bovenop de hoge krabpaal is ze niet meer geweest... Ook de fokker van Harald av Litte Kattestupet, de vader van de kittens, heeft ze met een bezoek vereerd. Zij zag vooral veel van Harald, zijn moeder en grootouders terug in de kittens. De kittens hebben deze week een nieuw kunstje geleerd: langs mijn broekspijpen omhoog klimmen om zo op de aanrecht te komen. Ineens hadden ze dat door, en hingen met z'n drieën in mijn spijkerbroek. Ze hadden natuurlijk al vaker gezien hoe hun moeder en Björn zonder moeite op de aanrecht sprongen. Vooral Björn zit daar graag te eten, omdat hij zijn portie dan niet met de kleintjes en vooral zijn moeder hoeft te delen. Olav en Marit (wie anders...) waren de eersten die het spijkerbroek-klimmen doorhadden. Gelukkig is het geen zomer en dus korte-broekenweer... zaterdag 6 maart 2010 De laatste weken Nog zo'n twee weken, dan gaan de kittens verhuizen. Ze zijn op maandag 22 maart 13 weken oud. maar gaan waarschijnlijk het weekend daarvoor al naar hun nieuwe thuis. Dus het aftellen is nu echt begonnen. De inkopen voor de kittenpakketten zijn bijna allemaal gedaan, de voorraden voer hier in huis worden zo langzaam aan weer teruggebracht naar wat nodig is voor de vier katten die hier straks nog wonen.
Hoewel ik de kleintjes natuurlijk zal missen, vind ik het niet zo erg dat ze binnenkort gaan verhuizen. Ze zijn alle vier heel erg welkom bij hun nieuwe mensen, en die kijken dan ook erg naar ze uit. Dat maakt het afscheid nemen een stuk makkelijker. Bovendien was natuurlijk van het begin af aan al duidelijk dat ze niet alle vijf hier zouden blijven. De kittens worden steeds zelfstandiger. Ze slapen nog wel samen als het zo uitkomt, maar het gebeurt steeds vaker dat ik ze verspreid door het hele huis aantref, al zijn ze meestal wel allemaal op dezelfde verdieping. Bente durft sinds deze week weer bovenop de hoge krabpaal. Na haar duikeling koos ze wijselijk voor een slaapplek met minder risico. Olav en Marit zijn nog steeds dikke vrienden, het is echt een schot in de roos dat die twee samen kunnen blijven. De andere drie gaan weliswaar meer hun eigen gang, maar zoeken natuurlijk wel hun speelkameraadjes op, al is dat niet steeds dezelfde broer of zus. En ook Olav en Marit weten natuurlijk de andere drie wel te vinden. Björn is nog steeds hun grote held, die ze in alles proberen te imiteren. Zijn vaste plek bovenop de krabpaal is hij zeer regelmatig kwijt, omdat er 1 of meer kittens liggen. Alleen boven op de linnenkast in mijn slaapkamer is voor Björn alleen, niemand lukt het om daar op te springen, ook de volwassen dames niet. zondag 14 maart 2010 Aftellen Morgen zijn de kittens 12 weken oud, ze krijgen morgenmiddag hun tweede enting en worden weer gecheckt en gewogen door de dierenarts. Aan veel dingen merk ik dat de kittens er zo onderhand aan toe zijn om een eigen leventje te gaan leiden. Ze slapen niet meer zo vaak samen, en zoeken ook minder vaak hun moeder op. Maar ze zijn nog wel steeds dikke vriendjes en spelen en stoeien is het liefste wat ze doen. Nina gedraagt zich de laatste dagen niet meer zo als een moeder, maar meer als een grote zus. Ze stoeit en ravot net zo enthousiast als Björn dat de afgelopen weken heeft gedaan. Ze zat afgelopen woensdag haar dochter Gitta zo fanatiek achterna dat die zich bijna te pletter liep tegen de kittenkooi. Ook krabpaal klimmen kunnen de kleintjes steeds beter, in mum van tijd zitten ze bovenin. De kittenpakketten staan klaar om mee te nemen, de afspraken voor het wegbrengen zijn gemaakt. Komende zaterdag gaat Bente 's morgens naar Capelle a/d IJssel, en 's middags wacht Olav en Marit een lange rit naar Hippolytushoef. De volgende dag verhuist Lars naar zijn nieuwe huis in Gorcum. Voor alle vier geldt dat ze meer dan welkom zijn en dat er naar hun komst wordt uitgekeken. Dat maakt voor mij het afscheid nemen een stuk makkelijker. zondag 21 maart 2010 Uitvliegen... De 13 weken met Nina's kittens zijn omgevlogen. Op 21 december werden ze geboren, en in de afgelopen 3 maanden zijn ze uitgegroeid tot lieve, gezonde en levenslustige Noorse Boskat kittens, die de toekomst vol vertrouwen tegemoet gaan. Behalve de strubbelingen in het begin, omdat Nina haar kroost zo fanatiek verdedigde, zijn er geen problemen geweest. Geen zieken, geen ongelukken alles is gewoon goed gegaan. Nina was net als bij haar eerste nestje een supermoeder, die tot het eind voor haar kroost
heeft gezorgd. Maar ook deze keer deed ze dat op de no-nonsense manier: Eén keer piepen betekende niet dat mama meteen komt aanrennen, daar was meer voor nodig. Gisteren is Bente in haar nieuwe huis in Capelle aan den IJssel gaan wonen. De rit in de auto vond ze prima, en eenmaal bij haar nieuwe mensen en de twee katten die daar al wonen was ze binnen een paar minuten op haar gemak. Met haar staartje fier omhoog liep ze door de woonkamer, besnuffelde haar nieuwe omgeving en gaf kopjes aan Imca en Gert Jan, haar nieuwe personeel. Dus dat zit wel goed daar. Hopelijk heeft ze een goede invloed op Jazz, de Siberische poes, die nog wat schuw en verlegen is. 's Middags gingen we op pad met Marit en Olav naar Hippolytushoef. Een rit van twee uur, maar ze vonden het wel best, vooral toen ze na een half uurtje uit de reismand mochten en zo af en toe een rondje door de auto konden lopen. Op hun nieuwe adres werden ze verwelkomd door hun nieuwe mensen Els en Cor, en de drie kinderen des huizes die voor de gelegenheid alle drie thuis waren, de twee poezen Fleur en Tess en hondje Binky. Met name aan Binky moesten ze even wennen. Hij was nogal wild en druk volgens het tweetal, maar na verloop van tijd kwamen ze toch uit de reismand. Toen we vertrokken (na het avondeten, wat heerlijk was) waren ze al helemaal thuis en gewend aan de poezen en Binky. Dus ook daar gaat het wel goed komen. Vanmorgen verhuisde Lars naar Francien, een kort ritje van vijf minuten voor hem op de fiets. In zijn nieuwe huis maakte Lars in korte tijd kennis met maar liefst 11 andere katten. Op een enkel geblaas en hier en daar wat gegrom na accepteerden de anderen hem heel goed. Hij begon vrijwel meteen rond te lopen en speelde enthousiast met de catrun en de andere speeltjes. Lars zal vast snel een vriendje vinden om mee te ravotten, en ook de rest zal hem binnenkort wel zonder gemopper accepteren. Nina heeft natuurlijk wel in de gaten dat de kittens er niet meer zijn, maar ze lijkt het allemaal goed op te vatten. Af en toe hoor ik haar roepen, maar van slag lijkt ze niet. Ze mag nog een beetje moederen over Gitta, en ook over Björn, die laat zich dat ook nog graag welgevallen. Voor Jonna geldt dat de rust in huis is teruggekeerd, en voor Björn dat er wat minder speelkameraadjes zijn. Maar hij heft Gitta en zijn mama Nina, dus hij hoeft zich niet te vervelen. Het einde van een leuke, op wat hindernissen na onbezorgde kittentijd. Ik heb er ook deze keer met volle teugen van genoten, en met liefde voor moeder en kroost gezorgd. Natuurlijk ook aan het einde van dit dagboek een songtekst ter afsluiting. Deze kwam vrijwel meteen bij me op: Time for me to fly I've got to set myself free Time for me to fly That's how it's got to be Although it hurts to say goodbye I believe it's time for me to fly (Time for me to Fly - Dolly Parton)
