Nieuwsbrief ZV de Bron September 2016

Nieuwsbrief ZV de Bron September 2016 Voorwoord De laatste nieuwsbrief is alweer een tijdje geleden uitgebracht. Ondertussen is de zomervakantie voorbij. Dat niet iedereen heeft stilgezeten moge duidelijk zijn uit de ingezonden stukken. Er staat een nieuw sportief seizoen voor de deur met voor iedereen zijn of haar eigen uitdagingen. Iedereen heel erg veel sportplezier!

Bewaaraker Er is achter de schermen in de zomervakantie hard gewerkt. Zo ook aan de bewaaraker. Dit jaaroverzicht wordt aan alle leden worden uitgedeeld. Heb je nog geen exemplaar ontvangen? Vraag je trainer om een Bewaaraker!

Wedstrijdzwemmen Wedstrijdzwemmers EZV De Enkhuizer Zwem Vereniging (EZV) kampt al langere tijd met een teruglopend aantal leden en tekort aan vrijwilligers. Hierdoor kunnen zij als EZV’ers niet zelfstandig deelnemen aan wedstrijden. Om hen de helpende hand te reiken, zijn de zwemcommissie en het bestuur, van zowel ZV de Bron als EZV, bij elkaar gekomen en hebben afspraken met elkaar gemaakt. In het seizoen 2016-2017 zal er een aantal zwemmers van EZV deelnemen aan wedstrijden onder de naam van ZV de Bron. Op dit moment gaat het om 14 zwemmers in verschillende leeftijden. Hierdoor zullen er zo nu en dan op de trainingen en bij wedstrijden wat nieuwe gezichten verschijnen. Hopelijk groeit het leden- en vrijwilligers bestand bij EZV, zodat zij weer onder hun eigen clubnaam kunnen deelnemen aan wedstrijden. Tot die tijd; wees welkom en veel zwemplezier! Open water zwemmen Door Iwan Dekker Ingrid kwam met het idee om in Hoorn mee te doen met open water zwemmen. Bij voldoende zwemmers gingen we ook een keer trainen in buitenwater. Uiteindelijk hebben we 2x getraind bij het Vooroever vlak bij Medemblik. Dit was best nog wel koud maar ook een leuke ervaring. Mijn vader zag even later dat aan het begin van de vakantie ook open water werd gezwommen in Medemblik. Wij gingen maandag op vakantie dus kon ik zondag meedoen met de Brakeboer Trofee. Ik heb daar 1000 meter gezwommen in 19 minuten. Dat ging eigenlijk best lekker, we hadden mooi weer met weinig wind. Het inschrijfgeld van de zwemmers was voor een goed doel, namelijk Inloophuis Medemblik. Het heeft € 375,00 opgebracht dus daar waren ze heel blij mee. Ik kreeg een mooie medaille dus ik had meteen al zin in Hoorn. Open water zwemmen Ter Rede van Hoorn zondag 21 augustus Door Iwan Dekker We moesten nog vertrekken van huis toen het al pijpenstelen regende, gatver. De buienradar wist te melden dat het na tien uur beter werd en ’s middag de zon ging schijnen. Maar voorlopig zag het er slecht uit. Mijn vader wilde op tijd vertrekken vanwege parkeren en inschrijven, bla, bla, dus niet uitslapen. Nou, gelukkig maar want de parkeerplaats was al bijna helemaal vol! Zwemtas mee, paraplu mee en lopen maar. We werden bijgehaald door een shuttle busje waarmee we verder liften. We hebben gewacht tot alle andere zwemmers er ook waren. Ingrid heeft ons aangemeld en kreeg badmutsen mee met startnummer. Ik had uiteindelijk 86. Toen moesten we nog 20 minuten wachten en het bleef maar regenen en waaien, bbrrrrr . . . Eindelijk werd onze serie omgeroepen en konden

we omkleden in de tent. Daar werden we ook gecontroleerd op korte geknipte nagels. Er werd uitgelegd hoe de baan was uitgezet in de haven en buiten de haven en welke kleur boei we moesten ronden. Toen moesten we de tent uit voor de volgende groep. Bbrrrrr, bbrrrr, bbrrrrrr, ik stond nu al helemaal te trillen en het moest nog beginnen. He, he, we mochten erin springen en naar de startlijn zwemmen. 3, 2, 1 START, daar gingen we. In het begin probeerde ik Danny te volgen maar hij liep steeds verder uit, toen dacht ik ik zwem mijn eigen tempo. Ik heb best wel een paar keer gedacht zal ik opgeven, zoooo koud had ik het en dan die golven, gvd wat waren die hoog waardoor ik meerdere keren niet uit kwam met mijn slag / ademhaling en dus water naar binnen kreeg. Het was zwaar, heel wat anders als in Medemblik. Op eens hoorde ik papa mijn naam schreeuwen “kom op Iwan, het gaat goed, ga door”. Papa liep buiten de haven mee op het dijkje langs het Julianapark. Toen dacht ik, ik ga nu niet meer opgeven. Eindelijk zag ik verderop de finish maar het duurde alsnog lang voordat ik daar was. Een meneer schreeuwde “goed zo, zwem maar naar het trapje” en toen werd ik nog voorgelaten door een meisje. Die zag mij zeker erg trillen, ik voelde me ook niet zo lekker meer. Ingrid was heel lief en liep met mij mee naar mijn tas in de tent en deed mijn handdoek om me heen en ik kreeg soep waarvan een kwart eruit klotste door mijn trilhanden. Ik ben snel naar het gebouw gegaan waar het warmer was en daar zag ik papa. Die zei laten we maar naar huis gaan voor een lekker warm bad. Mijn vader was ook helemaal kletsnat omdat zijn paraplu over de kop gewaaid was. Maar we hebben eerst nog appeltaart gegeten welke Ingrid had meegenomen omdat Melissa jarig was die dag. Al met al een hele belevenis maar volgend jaar graag goed weer anders meld ik me ziek (sorry). Dit was mijn verhaal, papa bedankt voor het helpen. Doei, Iwan Dekker. Oh ja, mijn tijd was bijna 26 minuten dus 7 minuten langzamer dan Medemblik Heel knap van je Iwan! De hele race uitgezwommen onder erbarmelijke omstandigheden! Als je dit kan, kan je alles! Helaas zijn er door het slechte weer geen foto’s van. Danny, Melissa, Aleyna, Ingrid en Annette hebben ook meegedaan aan de Ter Rede van Hoorn. Helaas zijn Danny en Melissa voortijdig gestopt. Aleyna zwom bij de jongste deelnemers een 250m vrije slag. Ingrid (nr. 78) en Annette (nr. 76) zwommen met de dames masters 1 kilometer schoolslag. Later die dag zwom Annette nog een kilometer vrije slag. Aangezien het weer al aardig opknapte, zijn hier wel foto’s van. Sport Starz Swimkamp In diverse vakanties worden er trainingskampen georganiseerd. Ben je hierin geïnteresseerd? Neem dan eens een kijkje op de website van swimcamp

Anything is possible Door Bart Sijm Na ruim 2 jaar fantastiek trainen op de fiets, hardlopen en zwemmen, was daar de stoute droom: Ironman, is dat voor mij mogelijk? Om een goede voorbereiding te kunnen treffen op zo’n monstertocht heb je je naaste nodig. Het trainen kost veel tijd; je moet je vriendin achter je hebben staan. Mijn vriendin is zwanger, we hebben al twee kinderen en ik heb een fulltime baan als scheepstimmerman. Toch is het mogelijk. Onder het motto “Anything is possible” ging ik gericht trainen naar 31 Juli 2016. Zwemmen doe ik in de ochtend. Twee keer per week trainen in de Kloet van 05:30 tot 06:30, vóór mijn werk. Met trainer Jan de Boer die me plannen steunde, trainde ik zijn schema op de maandag en mijn eigen schema op de donderdagochtend. Wielrennen of tijdrijden kon ik deels trainen naar mijn werk toe en in het weekend langere stukken. Lopen kan altijd zeg ik. Schoenen aan, weer of geen weer. Lopen moet je regelmatig doen. Geen grote afstanden; maar met grote regelmaat!

Bij de triatlon is het eerste onderdeel zwemmen. 3,8 kilometer, ofwel 152 Banen van 25 meter. Je tweede onderdeel, een tijdrit van maar liefst 180 kilometer fietsen en als kers op de taart het derde onderdeel, hardlopen, een marathon afstand van 42,195 meter. Met deze cijfers in je hoofd breekt een intensieve trainingsperiode aan. Voor mij was dat week in week uit 8 maanden lang minimaal tien uur per week. Luisteren naar je lichaam en met veel discipline is dat haalbaar naast mijn gewone gezinsleven. Alles voor die ene dag. Die vraag heb ik mezelf ontelbaar keer gesteld. En dan is de raceweek daar, op naar Maastricht met mijn 39 weken hoogzwangere vriendin. Spanning, vragen, twijfels op zaterdagmiddag. Inchecken, fiets prepareren, wisseltassen vullen, afkijken bij de grote mannen. Zenuwen wegstoppen en concentreren op morgenochtend vroeg. De wekker 04:30 uur, voor mij een normale tijd. Zwemmen doe je in de ochtend, daar is mijn lichaam aan gewend. Al het regelmaat geeft voordelen. Redelijk geslapen en op naar de wedstrijd. Wetsuit aan, badmuts op, bril schoon en focus. Ik wil alleen nog maar starten. Weg twijfels, weg zenuwen, weg vragen. Nu nu nu moet het gebeuren! Tussen tweeduizend andere atleten van over de hele wereld, stond ik opgesteld in de rollingstart op 1 uur 10 minuten. Het Wilhelmus klonk en daarna het kanonschot BOOOOOM. Bevrijd dook ik het water in, relaxed zonder twijfels. “Gogo” hoor ik het publiek schreeuwen, “gogo for it” 1 uur 2 min 16 sec duurde de 3800 meters door de Maas. Bij het uit het water komen stonden daar tussen honderden andere mensen mijn vriendin en mijn ouders. Bartje ging het? Ik gaf ze een kus en ging de wisselzone in. Wisselen; geen twijfels, geen vragen, doen wat je moet doen. Naar die fiets en gaan. De 180 kilometers zijn deels door België, deels door Nederland, op en af vol gevaren. Het ging prima, goede omstandigheden; benen voelden goed en klimmen maar. Op en af. Het was een listig parcours en technisch lastig. Net toen ik dacht dat alles perfect ging was het bijna afgelopen rond kilometer dertig. Ik schoot van de weg, na het missen van m’n rem punt. Daar stond ik, met een peperdure carbonfiets in het weiland. Een leermomentje dacht ik, geen schade geen gevolg. Toen was daar de regen. Het werd gevaarlijk en was al gewaarschuwd. Tempo moest omlaag. Ik vreesde om lek te rijden. De wegen waren glad, modderig en zaten vol scheuren en gaten. In België reden we door weilanden op betonnen wegen. Focus, op tijd eten verplichte ik mezelf; drinken en concentratie vasthouden gedurende de komende 5 uur. Ondertussen was ik al aardig wat atleten voorbij gereden met pech, valpartijen en lekke banden. Mijn spullen moeten heel blijven is wat ik voortdurend dacht. In de Triatlon wereld moet je jezelf redden. Ik had besloten in de laatste dagen dat ik met twee reserve banden bij me van start zou gaan. Je weet maar nooit 180 kilometer op en af. Na zes uur zette ik mijn fiets in het rek. Geen pech, geen val, alleen een schrik momentje vroeg in de race. De wissel, doe je ding, hou de rust, kop erbij en gebruik je verstand. Ik had er al ruim zeven uur intensief sporten op zitten en mijn benen voelde nog oké. Klaar om een marathon te lopen. Een afstand die voor iedere hardloper als heilig word bestempelt is slechts een van de drie onderdelen. Ik was er klaar voor. Klaar om al mijn trainingsarbeid te laten zien aan dat fantastische publiek in de binnenstad. Ik wist dat mijn vriendin en ouders op kilometer 4 en 7 per 10 km op route stonden. Eerst nog de Sint pietersberg, waar enigszins duidelijk werd dat ik al een tijd onderweg was. De hoogtemeters waren pittig, maar te doen vond ik zelf. Mijn gedachte dwaalde af naar het feit dat deze berg achter me lag maar nog drie keren beklommen moest worden. Herstel focus en concentratie; ronde voor ronde bedacht ik mezelf dat het “maar” vier rondes van ruim tien kilometer waren. Op tijd eten en veel drinken. Het zonnetje kwam door en het werd warmer. Koelen, eten, drinken en proberen op souplesse te hardlopen. Ik bracht een kort verslag uit bij mijn vriendin en ouders. Opgelucht dat ze nog hoogzwanger langs het parcours stond en niet in het ziekenhuis lag voor de bevalling. Ik werd er alleen maar sterker door, liep licht en tussen mijn oren geen twijfel, geen vragen, alleen maar één doel. Een finish in een Ironman halen op een gezonde manier.

Ronde drie van vier. Per ronde krijg je een armbandje. Ik had er al drie. De benen begonnen wel wat te kraken maar nog geen blessure klachten. De finish was eigenlijk al zeker, ik ken mijn lichaam van A tot Z inmiddels en er waren geen twijfels. Genieten zelfs de laatste beklimming op de Sint pietersberg. Genieten van alles; muziek; mensen; fans; familie; iedereen; alles was vrolijk het gevoel van finishen was daar bijna. Nog even… heel even… nog maar acht kilometer van de 226 kilometer. Eten, drinken, toilet bezoek in 20 seconden. De tijd; wat is tijd op deze monstertocht? Tijd; ik snapte er niks meer van. Tijd is niks, tijd is lucht; niet belangrijk. De tijd; iets wat ik volkomen aan de kant had geschoven werd ineens belangrijk. De tijd. Hoelang ben ik onderweg? Ik had mijn horloge uitgezet. Hij irriteerde me met het trilalarm en andere onzin die er niet toe deed. De mensen, het publiek, de vrijwilligers, dat was gaaf… en toch kwam de vraag hoelang ben ik al onderweg…. Ik had me voorzichtig uitgelaten dat rond de twaalf uur voor mij binnen de mogelijkheden lag. Een uur zwemmen zes uur fietsen en de marathon op karakter als kraker. De tijd: nog geen elf uur onderweg… het was fantastisch… de streeftijd werd gehaald ik was nog in goede staat en was overal nog van aan het genieten. Kilometer 35 de berg. Kilometer 38, daar begon de binnenstad met de mensen. Daar lag eeuwige roem op me te wachten. Nog een paar minuten en ik kan de titel Ironman eeuwig meedragen. Ik ontvang mijn laatste armbandje. Vier bandjes betekent afslaan naar het Ironman tapijt; daar waar mooie vrouwen met pompons staan te zwaaien… daar waar de speaker staat te schreeuwen dat mr. Bart Sijm from the Netherlands is coming…. en dan dat magische, magistrale moment dat die beste meneer door de microfoon heen schreeuwt “You are an Ironman” Dat gevoel, dat gevoel is voor iedereen die ook maar iets met sport te maken heeft een kippenvel moment. Het moment dat je finish in een Ironman in een tijd van 11 uur 09 minuten en 32 seconden. Weergaloos…een mooie medaille en eeuwige roem. Anything is possible!

Waterpolo D- jeugd Waterpolo Door Karien Lasschuit De tweede helft van het seizoen 2015-2016 heeft voor nog wat verrassingen gezorgd. Toch nog 3 wedstrijden gewonnen en een wedstrijd gelijk gespeeld. Op 27 februari 2016 was er als extraatje nog een oefenwedstrijd waarbij de ouders de tegenpartij waren. Wat bij de D-jeugd tot de nodige hilariteit heeft geleid. Gelukkig had het team van de ouders twee leden die zelf ook waterpolo spelen. Hierdoor kon deze oefenwedstrijd met gelijke stand worden afgesloten. Op 24 april 2016 werd de laatste wedstrijd van het seizoen gespeeld. De moeder van Celerie heeft geregeld dat het team voor de wedstrijd gezellig kon pannenkoeken eten, om het wedstrijdseizoen alvast af te sluiten. In mei 2016 werd de nieuwe team indeling bekend wat voor het D team betekend dat 5 leden ze gaan verlaten. Tom, Ramon en Edo gaan naar de C-jongens en Roos en Sam gaan naar de B-meisjes. Roos en Sam hebben inmiddels al een aantal malen meegetraind met hun nieuwe team en vinden dit erg leuk, ondanks dat ze het oude team wel zullen missen. Een deel van het team van de D-jeugd heeft op 28 mei 2016 meegedaan met het mixtoernooi van Zvh. Ze werden in eerst in hun poule dus, TAART!!

Donderdag 8 juli 2016 was er zoals inmiddels gebruikelijk een laatste training waarbij ouders, broertje en zusje ook mogen meetrainen. Dit was net als voorgaande jaren weer een gezellige boel. Zaterdag 10 juli 2016 hebben een aantal leden van het Dteam maar ook van de andere waterpoloteams meegewerkt aan een demonstratie waterpolo onder leiding van Jurian in het Streekbad in Hoogkarspel ter ere van het 50 jarige bestaan van het Streekbad. Naast de leden van ZV de Bron was er ook een aantal geïnteresseerden die mee hebben gedaan met de demo.

Tot slot nog een stukje reclame. Een van de leden van het D-team is dit jaar mee geweest met het waterpolokamp dat jaarlijks wordt georganiseerd vanuit de KNZB aan het eind van het seizoen. Ze heeft het erg leuk gehad en wilt volgend jaar graag weer. Tijdens het kamp wordt er meerdere malen getraind in het KNZB zwembad in Zeist (de topsportaccommodatie waar alle nationale waterpoloselecties van de KNZB zich voorbereiden op grote evenementen als Europese (Jeugd) Kampioenschappen, Wereld Kampioenschappen en Olympische Spelen). En daarnaast worden er allerlei andere activiteiten georganiseerd. Het kamp wordt op zondagmiddag afgesloten met een toernooitje. De organisatie gaat proberen om volgend jaar naast het waterpolokamp voor minipolo en de D-jeugd ook een kamp te organiseren voor de oudere jeugd. Zie voor meer info: www.waterpolokamp.nl

Jeugdkamp Wat keken we ernaar uit en wat hebben we genoten! Het was een groot succes en voor herhaling vatbaar. Verslag Door Fred Slijkerman Eindelijk was het dan zover! Op vrijdagavond 1 juli kwamen 38 jeugdleden naar het Streekbad in Hoogkarspel voor een spetterend weekend! De jeugdleden waren zowel van de afdeling waterpolo als het wedstrijdzwemmen. Op een deel van de zonneweide kon ZV de Bron het kamp opbouwen. Na een maandenlange voorbereiding van Sandra en Ingrid was 's middags al een grote legertent neergezet en de slaaptent voor de leiding. De leiding was er klaar voor met ondersteuning van vrijwillige ouders die bij de diverse activiteiten kwamen helpen. Sommige kinderen met hun ouders hadden nog geluk dat zij voor de regen hun tent konden neerzetten. Na een welkom aan iedereen werd de tent indeling bekend gemaakt; meisjes links en jongens rechts. Vlot werden de tenten ingericht en de luchtbedden met een pompje in de grote tent opgeblazen. Na het afscheid van de ouders werd iedereen verwacht in de grote legertent waarin picknicktafels stonden in lange rijen a la Zweinstein in Harry Potter.

Als eerste avondactiviteit stond de glijbaanrace gepland. In een miezerig regenbuitje werd gezwommen en gegleden van de hoge glijbaan. Na omkleden werd weer verzameld in de tent en zaten we heerlijk droog met sfeervolle verlichting terwijl de regen op de tenten kletterden. De verwachting was dat later op de avond het weer droog zal worden. Tot die tijd werd een alternatief programma afgewerkt tot het moment dat de vuurkorven aangingen (rond 22 uur). Onder dreigende en fantastische luchten kon iedereen brooddeeg roosteren aan een lange bamboestok. Wat was het super gezellig! De allerjongsten werden als eerste begeleid om te gaan slapen en de anderen volgden. De leiding maakte zich op voor het wachtlopen. Met een snerpend geluid van het fluitje van de hoofdleiding werd iedereen al vroeg wakker gemaakt voor een sessie aquajoggen o.l.v. Ingrid. Zo kon iedereen fris aan het ontbijt beginnen. De leiding was hiervoor al vroeg in de ochtend naar AH in Enkhuizen geweest. Het begin van een lange, afwisselende en actieve en superzonnige dag. In groepjes met een begeleidende ouder gingen ze op weg voor een speurtocht met als eindpunt de ijsbaan. Het terrein daar was al ingericht voor een zeskamp. Zo was er een groot opblaasbaar luchtkussen voor een gladiatorenspel, spijkerbroekhangen, duo zaklopen etc. Fanatiek werd er onderling gestreden. De leiding voelde zich weer kind worden en deed even fanatiek mee. Aan het einde van de middag liepen we weer terug. De jongsten reden mee met de auto. Terug bij het kamp moest de jeugd Jenny Star troosten en helpen. Wat was het geval? Jenny was haar sieraden kwijt en wist niet meer waar die lagen. Wel was er nog een briefje met een cryptische omschrijving waar deze moesten liggen. In teams vlogen de kinderen in groepjes over het zwembadterrein om de diamanten te zoeken. Had de groep er een gevonden dat was Jenny super blij en ontvingen zij de volgende omschrijving totdat alles weer terecht was. Nog nooit zo'n stralende en blije Jenny gezien. Nu was er nog even tijd om te zwemmen voor de jeugd en de leiding maakte een grootse BBQ gereed. Het was even zoeken naar de ideale plaats voor de BBQ i.v.m. de wind maar toen ging het ook vlot met de worsten, hamburgers en kipstukken. Wat werd er gegeten! En toen was daar de bonte avond. Een groot deel van de kinderen (vooral meisjes; jongens dat moet volgende keer anders!) en leiding hadden stukjes voorbereid. Dit varieerde van sketches, zingen, quiz en dans. Hilarisch was het optreden van K4. Vier mannen verkleed in K3 outfit. Na afloop had trainer Jan voor iedereen nog een verrassing. Tijdens de tweede nacht was ervoor de wachtlopende leiding meer werk te doen. Eén van de tenten bleek toch niet waterdicht te zijn (er was weer regen) en de meiden verhuisden met hun spullen naar de grote tent. Ook was er een zieke die aandacht nodig had. Gelukkig begon de ochtend met droog weer. De ontbijttafels stonden weer klaar, nog even weer samen zijn. Nog even een groepsfoto en toen helaas was het inpakken. Om 10 uur stonden ouders klaar om hun kind weer te zien, de eigen tent helpen afbreken en vervolgens het onvermijdelijke afscheid van elkaar.

Eén ding was zeker; volgend jaar weer..... , daar waren de jeugdleden en leiding het over eens!

Tijdens het kamp zijn veel foto's, video's ook met drone gemaakt. Deze worden gesmeed tot een mooi geheel als herinnering.

Vrijwilligers Bericht van een vrijwilliger Door Fred Slijkerman Vorig jaar na de zomer werd mij gevraagd om tijdwaarnemer te worden voor de club. Tja wat doe je met zo'n vraag. Na eerst wat informatie inwinnen besloot ik de stap te zetten. Ik ging zowat elke wedstrijd met mijn dochter mee en zat dan langs de kant. Het zal mij dan geen extra tijd kosten om tijdwaarnemer te zijn. Alleen zal ik dan aan de rand van het zwembad staan en een actieve rol hebben tijdens de wedstrijd. Zo ging ik naar de drie van de vier cursusavonden. Daar werden allerlei regeltjes van het zwemmen uitgelegd en hoe de stopwatch te gebruiken. Ik kreeg meer inzicht hoe gezwommen moet worden en wat niet mag. Alvorens getoetst te worden moest ik nog een keer schaduwklokken samen met een ervaren tijdwaarnemer. Nu ben ik een formele official van de KNZB namens de ZV de Bron, onze mooie zwemclub. Die ook zo aan zijn verplichtingen kan voldoen. Er is nog een voordeel om als tijdwaarnemer langs het zwembad te zitten. Een gegarandeerde plek vlakbij het zwembad dicht bij de zwemmers en ook wordt je voorzien van hapjes en drinken. Neem bovenstaande in overweging; vrijwilliger zijn zonder dat het extra tijd kost na een korte opleiding. Doen dus! Neem contact op met de vrijwilligerscoördinator, Simon de Wit ([email protected]), die kan je er nog veel meer over vertellen!