Nieuwsbrief December 2009 Ik zou deze nieuwsbrief blessings willen noemen.
Opening Community Center. Zoals iedereen weet, is het Community Center in Ivory Park feestelijk geopend op 21 November. Vanaf het moment dat onze bestuursleden Kees en Nellie de Mey en fotografe Annemarijne Bax aankwamen in Zuid-Afrika, was het ongewoon koud en heeft het onafgebroken geregend. Blessings noemen ze dat hier en hoe dichter de datum naderde van de opening, hoe harder iedereen riep dat dit zegen over het project betekent. We hadden gepland om de feestelijkheden buiten te houden, maar op het laatste moment is er nog een tent opgezet en het programma aangepast. Op de ochtend van de 21e goot het met bakken uit de lucht. Wat een zegen dat vlak voor de opening de zon voorzichtig tevoorschijn kwam en het in ieder geval droog was. Een prachtig feest werd het. De 65 ouderen van Supa di Mama hadden ervoor gekozen om al zingend en dansend van hun oude plek, het kerkje tegenover Sedimosang, naar hun nieuwe ruimere onderkomen in het Community Center te gaan. Indrukwekkend om hen te zien arriveren. Onder het toeziend oog van alle gasten werden ze hartelijk ontvangen. Councilors Mabotja en Julia, de plv. Nederlandse ambassadeur Peter Mollema, bestuursleden van Tshwaranang Kees en Nellie de Mey, vertegenwoordigers van diverse overheden, plaatselijke pers en vrienden werden meegenomen in een culturele onderdompeling. Het programma werd aan elkaar gepraat door een heuse speaker van het parlement. Als teken van respect werden Councilor Mabotja, ambassadeur Peter Mollema en de bestuursleden Kees en Nellie doeken en versierselen omgehangen. Annemarijne Bax is fotografe en maakte foto’s. Het zijn haar prachtige foto’s die u ziet in dit verslag.
Natuurlijk werd alles begeleid door enthousiast dansen en kippenvel zang. Het blijft me verbazen hoe prachtig mensen hier zingen en de stemmen altijd kloppen. Op mijn valszingen na, dat niet eens opvalt in het geheel. Na een gebed volgde een toespraak van councilor Mabotja die vooral zijn dank uitsprak aan alle donoren om wat er is geboden in de vorm van dit Community Center aan de armste der armen van Ivory Park. Ook ambassadeur Peter Mollema hield een goede speech waarin hij ook inging op de huidige Hiv/Aids situatie en hij vooral de jongeren opriep zich hiertoe op verantwoordelijke wijze te verhouden. Councilor Zitha hield als bestuurslid van Ke A Bona een persoonlijk verhaal. Voorzitter van Tshwaranang Nederland, Kees de Mey, had een mooie speech en opende vervolgens samen met Councilor Mabotja het Community Centre door een plaquette te onthullen na het verwijderen van een echte boerenzakdoek.
Na alle officiele speeches werd het een feest van zang, dans en drama. Iedereen was muisstil bij de opvoering van een drama door weeskinderen. Onderwerp was jaloezie en de gevolgen daarvan. De spelers zaten zo in hun stuk, dat het niet anders kan, dan dat het heel dichtbij hun eigen ervaringswereld zat. Indrukwekkend en om stil van te worden.
Een aantal van de ouderen showden een traditionele dans en een stukje over de rol van mannen, die wekelijks hun geld verbrassen in de shebeen (kroeg) en bij thuiskomst verzorgd willen worden. Men wilde aangeven, dat deze ouderen dat zo niet willen en zorg willen dragen voor hun kinderen en kleinkinderen. Na een gezellige afsluiting met een drankje en een hapje werd er door en voor de helpers van die dag nog een lekkere maaltijd gekookt.
We hebben een drukke tijd gehad met veel inspirerend bezoek. Gedurende 6 weken heeft Roksolana Chorna uit de Oekraine hier verbleven. Zij werkt in de Oekraine in een aantal projecten voor de Henri Nouwen Stichting en heeft hier meegewerkt bij Sedimosang en de opzet van de kinderbibliotheek. Fotografe Annemarijne Bax is hier al een aantal weken om een byzondere serie van ouderen te maken, die zorgen voor hun kinderen en kleinkinderen. Deze granny’s hebben in toenemende mate de zorg voor kleinkinderen als gevolg van de aan aids overleden ouders. Een schrijnend voorbeeld is een oma, die zorgt voor kleinkinderen van haar overleden dochter. Toen haar zus overleed, die ook zorgde voor een aantal kleinkinderen, nam zij die kinderen ook onder haar hoede. We zien haar nu 2x per week in de soepkeuken met een kleintje op haar rug en een brede dankbare lach. Hoe is het mogelijk, denk ik vaak, hoe houden deze mensen zoveel moed en geloof in een betere toekomst. Hoe kan het dat ze met zo’n stralende lach overleven, terwijl de voedselprijzen stijgen en er geen banen bijkomen maar verdwijnen door de recessie, dat bezine per week duurder wordt, dus ook de taxiprijzen waarvan ze afhankelijk zijn voor vervoer.
Dat als gevolg van nalatigheid in onderhoud de electriciteits prijzen de komende 3 jaar met 45% gaan stijgen, dus de armen terug moeten naar parafine lampen en koken op parafine. Dat toegang tot medische zorg nog steeds moeilijk is, als je geen geld hebt. Dat TBC en Aids nog groeiende spookbeelden zijn. Dat de klinieken patienten nog steeds niet serieus nemen en de voorziening van ARV’s te wensen overlaat. Granny Rebecca is inmiddels voor de 3 e keer gemeld, dat er geen ARV’s beschikbaar zijn en het resultaat is dat het niet meer werkt. Ook Rebecca ontvangt je met een blije lach en ogen waarin je pijn leest. Dat onderwijs nog schrikwekkend slecht georganiseerd is voor de armen. Op 17 Oktober meldde de minister van onderwijs, dat ongeletterheid een crisis is in Zuid-Afrika. In dezelfde krant las ik dat 19 miljoen mensen in voedselnood zijn en niet weten waar de volgende maaltijd vandaan moet komen. 19 miljoen van de 45 miljoen! Op 11 November las ik de Hiv/Aids cijfers: 5,8 miljoen mensen hebben Hiv/Aids en dagelijks zijn er 1500 nieuwe besmettingen in Zuid-Afrika. Jaarlijks sterven hier 1600 moeders tijdens de bevalling, 22.000 baby’s sterven kort na de geboorte en 75.000 kinderen onder de 5 jaar. Ik heb zo’n respect voor deze zorgende granny’s. Met Nellie, Kees en Annemarijne bezochten we de Ebomini School. Het was schokkend te ervaren dat in de overvolle klassen niets aanwezig is aan materialen en boeken. Met behulp van opgeplakte plaatjes en stencils wordt ‘les’ gegeven. Hoe kan ik dan toch deze nieuwsbrief als titel blessings geven? Is dat geen negeren van de feiten? Ja en nee. Ja, als we kijken naar wat hierboven beschreven staat. Ja, als ik denk aan de uitdaging, die er ligt om voor de komende 2 jaar om voldoende fondsen bij elkaar te krijgen om het Community Center te runnen, een opvolger te krijgen en mensen, die in de bibliotheek kunnen werken. Ja, als het gaat om de locale en overige overheden niet alleen betrokken te weten, maar ook bereid en in staat om te investeren in personeel, kennis en kosten. Nee, als het gaat om de kleinschalige hulp, die men elkaar hier biedt en om wat aan projecten is opgezet met behulp van ieder van jullie. Nee, als het gaat om moed en het geloof in een betere toekomst, die de mensen waarom het gaat, naar ons uitstralen. Nee, als het gaat om in ons gezamelijk streven te zorgen, dat er beter onderwijs en toegang tot gezondheidszorg komt. Kleinschalig, maar iedere druppel helpt. Nee, als ik het heb over Sedimosang die ruim 100 kinderen een basis geeft voor verder onderwijs, waar ze gezonde met vitaminen verrijkte maaltijden krijgen. Ook dit jaar wordt er Sinterklaas gevierd met voor ieder kind een pakje. Omdat we een nieuwe teacher vonden na het verlies van Elisabeth. Haar naam is Sibongile. Ze is een vluchtelinge uit Zimbabwe en kostwinner voor haar family en woont in een shack zonder water en electra. We zijn ongelooflijk blij met haar kennis en manier van lesgeven. Blij en trots zijn we over hoe hard hier gewerkt is door Josephine om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te worden. Nee, als het gaat om de 2200 kids van de Ebomini school die nu ook Mix Me en een prachtige nieuwe keuken krijgen. Dat er bereikt is, dat er extra klaslokalen komen die de oude en vervallen barakken vervangen. Nee, omdat de werkers van Ke A Bona kinderen testen op scholen en zowel kinderen als ouderen voorzien worden van een bril. Nee, als ik denk aan de kinder bibliotheek die een zegen gaat worden voor veel kinderen. Nee, omdat er inmiddels een jeugdvoetbalclub gaat starten met de naam Ubuntu soccer team.
Nee, als het gaat om Supa di Mama, waar granny’s 2x per week een gezonde maaltijd krijgen. Inmiddels zijn die dagen uitgegroeid tot dagen, waarin men met elkaar praat, problemen aanpakt, voorlichting en hulp wordt geboden, oefeningen worden gedaan om fit te blijven en de ontmoeting met elkaar zoveel spirit geeft om de thuissituatie weer aan te kunnen. Nee, omdat we een huiswerk klas kunnen starten voor weeskinderen. Nee, omdat we de locale overheid betrokken weten. Nee, omdat er gespeeld kan worden in de speeltuin, dat er een groentetuin is en we die ook gaan aanleggen achter het Communty Center en omdat er plannen zijn om creatieve activiteiten op te zetten zodat de granny’s langzaam kunnen zorgen voor een extra maaltijd. Nee, omdat een nieuwe actie is gestart in Amerika die onze projecten wil steunen. Als slot wil ik zeggen dat ik het voor mezelf een zegen vindt hier te mogen werken. Ja, ik vind het blessings en de moeite waard.
Ik dank Annemarijne voor de prachtige foto’s en ieder van jullie voor het vertrouwen en jullie betrokkenheid en goede gaven in 2009. Ik hoop van harte dat we in 2010 de handen weer ineen slaan en we met elkaar zorgen dat deze projecten kunnen functioneren. Blessings voor ieder van jullie rond de Kerstdagen en in 2010.
Lieve groet Trees Stege-Nelissen
www.tshwaranang.nl www.keepitcampaign.com
