De Duik van 21-11 t/m 14-12 2003 Harry Huider
De Duikstek
Fiippijnen
Het “De Duik “cijfer
10
Aantal duikers
ik
Het weer
Zonnig en warm met zo nu en dan een vette tropische bui.
Buiten temperatuur
29°C en hoger
Water temperatuur
28°C tot 31°C
Het Zicht
Minstens 25 meter
De vis
Een hele waslijst.
Bijzonderheden
Op vakantie en zo nu en dan een duik.
Daar zit je dan weer. Met je dikke kont in een krappe vliegtuigstoel. Een vrijwillige opsluiting voor de eerste 13 uur. En de rest. Want Singapore is weer niet ver genoeg, er moet nog een uurtje of vijf bij geplakt worden. De Harry is met zijn levensgezellin Anneke op weg naar de verre Filippijnen. Wat heb je daar nu weer te zoeken? Weet ik veel. Waarschijnlijk iets van een onderzoek naar de tembaarheid van haaien in het Verre Oosten. Het komt er in het kort op neer dat we een tripje van vier weken geboekt hebben. Ik zeg express geboekt. Normaal doet mijn An het regel en bespreek werk gewoon zelf. Gaat echt altijd goed. Dit keer (de jaren gaan tellen) moest het via een reisbureau. Nou dat hebben we geweten. Niets maar dan ook werkelijk helemaal niets liep volgens plan. Voor de 2e week was de duikschool niet geboekt, het vervoer was vergeten, het ontbijt ontbrak en het transport voor week drie verkeerd ingeschat. Week drie was helemaal een topper. Geen van de aangeboden activiteiten in het resort bestond ook daadwerkelijk of was niet uitvoerbaar. Echt een aanrader dit bureau.. Welk bureau? Kan ik niet zeggen, ik ben nog in onderhandeling over het aantal stokslagen dat ze af mogen kopen. Maar ik kan het wel schrijven natuurlijk. Je bent een De Harry of niet! BM-reizen is een degelijke aanrader voor het echte avontuur. Gelukkig kan mijn An wel tripjes organiseren en is alles meer dan goed gekomen. De eerste duikschool was Club Aqua Sport Inc. Tuurlijk. Ze vroegen een prijs die meer weg had van een bod op het bedrijf als een vergoeding voor vier duiktripjes. Na stevig ouderwets onderhandelen was het gewoon duur. Vooruit maar weer. Verder geef ik nooit iets uit aan ontwikkelingshulp. De duiken waren zeer aardig, maar verder niet heel bijzonder. Geen plek om nog eens weder te keren. Het resort zelf (Tambuli Beach Club) oogde onwaarschijnlijk fraai. Schitterende zwembaden omzoomd met prachtige begroeiing en een strand op loop af-
stand. De kamers waren schoon fris en makkelijk te vinden. Maar, op het strand kon je niet komen. Zodra je neus zand rook stormden tientallen kleine bruine ventjes op je af om vooral toch te wijzen op Island-hopping, dive-trips, zure thee en slechte adem. Ik ben wel wat gewend, maar hier werd ik niet helemaal blij van. Het gehalte opdringerige verkopers per strekkende meter strand ging mijn eelt omrande ziel toch te ver. De restaurants hadden prima personeel. Alleen geen klanten. Om door een 13 man sterk oberlegioen je kwalitatief matige maal naar binnen gelepeld te krijgen is ook niet alles. Maar het was goed bedoeld. Op naar Malapascua Island. Daar trof ik Exotic Dive and Beach resort. De reis van Cebu-city naar dit eiland is een echte reis. Slechte wegen, stof en modder, een boottrip en schitterende landschappen. Maar het is de moeite waard. Op het eiland bleek Exotic echt voor exotisch te staan. Witte stranden, palmbomen en aardige mensen. Het duiken bleek er ook prima geregeld te zijn. En, er waren andere gasten. Heel bijzonder. Maar er waren ook haaien en dat was toch het oorspronkelijke doel achter de trip. Haaien temmen in warm water. Nu zitten er in de Noordzee ook wel haaien, maar dat zijn van die kleintjes. Die kun je gewoon pakken. Nee, minimaal twee meter en niet minder is noodzakelijk voor het onderzoek. Zie de foto van een Harry die een haai berijdt op deze site en de uitslag van het onderzoek is duidelijk. Haaien zijn te temmen. Maar even terug naar de basis; het duiken. Anneke zoekt altijd mijn duikscholen uit en dit was een voltreffer. Goed gedaan meissie. Exotic blijkt een ster te zijn in het regelen van zorgenloze bootduiken. Een enthousiaste bemanning en prima gidsen zorgen dat je het vanzelf leuk gaat vinden. Zo leuk dat ik zelfs naaktslakken op de foto gezet heb. Dat moet enkele oud-ijzervreters van de Adriana op zijn minst verbazen. De rest van het Adrianische publiek moet nog steeds zwijgen. De tonnen koper en keramiek van het afgelopen seizoen wegen meer dan die paar naaktslakken van de laatste weken. Maar om schipper Piet nog onder ogen te kunnen komen heb ik ook nog wat oud ijzer duiken gemaakt. Een Japans wrak waar niemand iets van weet had wel wat weg van een gemiddeld Noordzee wrak. Het volkomen geëxplodeerde schip was werkelijk één berg oud metaal. Wat wil je nog meer. Te stelen viel er niets meer. Daar zijn de locals blijkbaar erg bedreven in. Een andere wrakduik was die op de Dona Marilyn. Een ferry die in een storm is gezonken en waarbij een gigantisch aantal mensen om het leven gekomen is. Het schip is intact. Erger nog, je zwemt er zo in, alle deuren staan open. Maar aan alle lol komt een eind. We moesten weer verder. Ondanks een uitnodiging voor het huwelijk van twee van de instructeurs verdwenen we richting Palawan. Met alle tegenwerking van het reisbureau kwamen we daar nog aan ook. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Een schitterend resort trouwens. Prachtig strand, adembenemende landschappen en een schitterende tuin. En dat alles voor ons en niemand anders. Helemaal moederziel alleen. Om niet blij van te worden. Niets was er, behalve de grote stilte. Het was er zo stil dat mijn scheten wel een onweersbui leken.
En, er was ook niets te doen. In tegenstelling tot alles wat ons bekend was bleek de enige activiteit voor ons het leven zelf te zijn. Eten, poepen en slapen. Meer was er niet. Gelukkig bleek een groepje lokalen uit Manilla de zelfde fout te hebben gemaakt, maar dan voor een dag. Zij hadden gelukkig het voordeel van hun aantal. Wij ook en mochten mee met hun excursie naar een ondergrondserivier in een of ander natuurpark. Vier uur rijden verdop. Een prachtige dag werd het. Nog meer schitterende natuur en een zieke Filippijnse. Leuk voor Anneke, zo een excursie langs kruidendokters, EHBO-posten en uiteindelijk een echt ziekenhuis. Het arme kind trok een spoor kots door het halve land. Wel makkelijk op de weg terug. De bewegwijzering is namelijk niet helemaal optimaal te noemen. En dit alternatieve broodkruimelspoor bleek een aardige vervanging voor onze ANWB borden. Uiteindelijk zijn we na harde woorden maar vertrokken. Je moet het maar zo zien dat ik het organisatietalent van de locale bevolking wat gestimuleerd heb. Hoogstwaarschijnlijk is het parelen voor de zwijnen werpen. De keuze waarheen was niet eenvoudig. Gokken op een andere plek of terug naar Exotic. Dagen hobbelen over onbegaanbare wegen of in 11 uur weer op een bounty-eiland staan? Het werd Exotic. Duiken en net op tijd voor een huwelijksfeestje. Het bleek een schot in de roos. Het huwelijk had iets speciaals. Palmbomen, een wit strand en meer van dat romantische geneuzel. Maar, wordt ik daar in de vroege ochtend gewekt door allerlei werk geluiden! Driftig lopen er mensen van alles te timmeren en op te hangen, een varken wordt gebraden, bier gekoeld en zandvlaktes aangeharkt Dit resort kan niet alleen duiken organiseren! Een heel spektakel wordt tot in de puntjes geregeld. Kijk, dit beloofd wat te worden. Dom genoeg ga ik, toch wakker geworden van werkende lieden, wat plaatjes maken van de voorbereidingen. Breed lachende mensen die lekker bezig zijn. Bij het varken gaat het mis, zo net na mijn ontbijt. Een bootbemanning of twee zit lekker in het zonnetje een varken te braden. Denk ik. Niets van dit alles. De mannen zitten aan het bier! Met een vaag ritueel drinken zij uit één glas. Dat kan niet zul je zeggen. Je kunt niet met flink wat mensen uit één glas drinken. Dat is zo. Als je gelijktijdig wilt drinken. Het glas werd door gegeven. Drie keer raden waar de mannen lol in hadden. Precies. Mij ook bier geven voor achten. En omdat het een lokaal gebruik lijkt, weten de mannen dat ik als recht geaarde toerist dat niet durf te weigeren. Het zou een lange dag worden. Hoe het precies kwam weet ik nog steeds niet. Maar ondanks de aankondiging dat een huwelijk op blote voeten zou worden (wel zo handig op het strand) zag ik geheel onverwacht de bruidegom met mijn schoenen voorbij schuifelen. Nu heb ik er op zich niet veel bezwaar tegen dat mijn schoenen geleend worden. Waarom zou ik. Ik heb ze niet nodig in deze zee van zand. Maar iemand die in mijn schoenen staat en het ja-woord geeft? Klinkt bedenkelijk. Aan de andere kant kan mijn moeder gelukkig zijn. In ieder geval zijn mijn stappers al getrouwd. Heeft het goede mens toch nog wat. Moeizaam werd ik de volgende dag wakker. En ik was niet de enige die wat problemen had met de nieuwe dag. Uiteindelijk werd ik gered door een late duik op het huisrif. De rest van de week was het anders. Vroeg op en duiken. Lunch en duiken. Duiken en avondeten. Maar niet na een gezellig happy-hour. Wat een tent! Al snel had ik door dat ik hier als IJmuidenaar niets te zoeken had. Waar moet ik over schrijven? Geen lezer zit te wachten op mijn positieve verhaal. Het gezeur over een mislukte reisorganisatie maakt mijn verslag nog enigszins hebbelijk. Deze plek had een veel te positieve invloed op mij. En, geheel in strijd met wat een ieder van mij gewend is, kom ik zelfs op een goed idee. Ok, ik noem het een aardig idee. Kunnen we niet gewoon met de boot hier naar toe tuffen? Je bent wel even bezig, maar dan hoef ik in ieder geval niet in die krappe vliegtuigstoel te zitten en naar het onsmakelijke gesmak van mijn
medepassagiers die een gaarkeukenmaal opslobberen te luisteren. Hoe raar het ook klinkt uit mijn mond, dit is een plek waar ik nog wel een keer heen wil. Deze vakantie heb ik mij helemaal het apenzuur gekiekt, wat ook te verwachten was natuurlijk. De selectie staat op de fotoserver van DTY. De meest speciale foto’s staan hier onder. Ja, dat zijn geen foto’s van haaien. Die heb ik zat gezien hoor. Grote haaien, kleine haaien en hele grote haaien. Allemaal met tanden. Nee, de meest bijzondere foto’s vind ik die van eitjesleggende cuttlefish.
