Studentenverslag Barcelona augustus 2011 t/m februari 2012 Bernice Rollings Inleiding Op 23 augustus 2011 ben ik in Barcelona aangekomen. In tweeënhalf uur vloog ik van het regenachtige Nederland, waar de zomer niet echt doorgebroken was, naar het zonnige en bruisende Barcelona. Het afscheid op het vliegveld viel me behoorlijk zwaar. Waar ik mijn tranen op mijn afscheidsfeestje nog in bedwang kon houden, liet ik ze op Schiphol de vrije loop. Gelukkig kon ik in het vliegtuig het een en ander laten bezinken. Het voelde ook meteen als het begin van een groot avontuur. Het heeft overigens nog wel even geduurd om van Luchthaven Schiphol naar Barna (koopnaampje voor Barcelona) te komen. Een kwartiertje voordat ik de lucht in zou gaan, kregen we door dat we 2,5 uur vertraging hadden. De vertraging mocht de pret echter niet drukken. Aangekomen op het vliegveld van Barcelona, El Prat (de Llobregat), moest ik vrijwel direct van het Nederlands op het Spaans overschakelen. Dit ging vrij natuurlijk. Door een medereiziger werd ik geholpen en zij zette me uiteindelijk op de taxi naar mijn nieuwe bestemming Carrer Rocafort. Ook zonder haar hulp had ik het wel gered, maar het was fijn dat een local me een beetje wegwijs maakte. De budget luchtvaartmaatschappijen landen overigens op Terminal 2 (T2) en de ‘duurdere’ op Terminal 1 (T1). T1 en T2 bevinden zich op een kwartier rijafstand van elkaar. Daar moet je wel op letten bij het ophalen van bezoekers. Mijn bezoek heb ik in het vervolg wel keer op keer met bus 46 (die stopt op Plaça Espanya) en in een enkel geval de Aerobus A1 of A2 (stopt o.a. op Plaça Catalunya en Plaça Espanya; Aerobus A1 stopt op Terminal 1 en A2 op Terminal 2) opgehaald. De Aerobus brengt je in 20 minuten van Barcelona naar het vliegveld en andersom, maar kost in tegenstelling tot de normale bus 46, of Nitbus 11 (dat is de nachtbus die je vanaf 0.00 uur tot dat de metro’s weer rijden kunt nemen) 5,30 euro voor een enkeltje. De taxichauffeur die me naar mijn kamer bracht vertelde me al rijdend naar Rocafort het een en ander over de stad en de universiteit waar ik zou komen te studeren. Voorbereidingen Omdat de Universitat Autònoma de Barcelona (hierna: UAB, uitspraak: ‘Oeaahbè’) alleen maar vakken in het Spaans en in het Catalaans aanbiedt, moesten zowel mijn motivatiebrief als mijn CV in het Spaans worden opgesteld. Ik spreek namelijk geen Catalaans en had niemand in mijn omgeving die de brief eventueel zou kunnen vertalen. Zowel de motivatiebrief als de CV moesten ook naar het Nederlands worden vertaald, zodat de coördinator Mariska Boshoven ook wist wat er in stond. Na heel wat aanpassingen, kon mijn aanvraag uiteindelijk naar de UAB worden verstuurd. Binnen een maand kreeg ik bericht van de UAB. Ik moest me (online) aanmelden om mijn studentennummer te krijgen. Het aanmelden heeft wel even geduurd. Ik kreeg namelijk keer op keer foutmeldingen. Na communicatie (per e-mail) met de UAB is het uiteindelijk allemaal goed gekomen. Vrijwel alles kon via het Internet worden geregeld, dat was heel fijn. Het was ook mogelijk om vooraf een afspraak met het International Office te maken. Dit heb ik ruim van tevoren gedaan en hier ben ik achteraf bezien erg blij om geweest. Het heeft me uren wachttijd in de brandende zon bespaard. Tevens kreeg ik na mijn officiële aanmelding allerlei informatie toegezonden over het mentoraat, het taaluitwisselingsprogramma Tàndem en informatie over verenigingen etc. Omdat Spanje een EU-land is had ik gelukkig geen visum of inentingen nodig. Het enige waar ik na de officiële aanmelding veel tijd in heb gestoken, is het zoeken naar een kamer geweest. Barcelona staat bekend als dure stad qua huurprijzen. De huurprijs (inclusief de noodzakelijke voorzieningen) voor een redelijke kamer is tussen de 300 en de 500 euro. Het is overigens niet vanzelfsprekend dat er centrale verwarming in woningen is. Zelfs veel nieuwere woningen hebben vaak geen centrale verwarming. Door het mediterrane klimaat
heeft Barcelona zachte winters, maar als je net als ik een koukleum ben doe je er goed aan om of een kamer met cv te zoeken of zelf een elektrisch kacheltje aan te schaffen. Vanaf mei 2011 hield ik de kamers op loquo en andere kamersites als idealista in de gaten. Omdat het lastig was online een bezichtiging te regelen en verhuurders uiteraard niet bereid waren om in mei een kamer voor in augustus vrij te houden, besloot ik al gauw dat het beter was in juni mijn zoektocht voort te zetten. Ik heb in de tussentijd ontzettend veel heen en weer gemaild met verhuurders en op 23 juli 2011 was het raak. Ik had een tijdelijke kamer gevonden in een woning met Spaanstaligen (een van mijn vereisten). Ik heb gekozen voor een tijdelijke kamer, omdat het me verstandiger leek in Barcelona zelf op kamerjacht te gaan. Het is namelijk lastig een kamer, de woonomgeving en bewoners te beoordelen door middel van foto’s en een leuk verkooppraatje. Het ontvangst Mijn ontvangst was ontzettend hartelijk. Ik had al eerder doorgegeven dat mijn vlucht was vertraagd en toen ik uiteindelijk aankwam, was de verhuurster aanwezig en één van de twee andere huisgenoten. De sfeer was ontzettend relaxt en gelijk heel gezellig. De tijdelijke kamer zou ik voor twee weken huren. In die twee weken hoopte ik een nieuwe kamer te vinden. Hoewel we via mail en Skype hadden afgesproken dat ik de kamer voor twee weken zou huren, bleek dit bij aankomst maar voor één week te zijn. Dit kwam doordat de verhuurder een andere kandidaat had gevonden die haar kamer mogelijk voor langer dan twee weken wilde huren. Dit gaf een hoop stress en heb ik als erg vervelend ervaren aangezien ik de stad op dat moment nog niet zo goed kende en het best moeilijk was om een kamer te vinden in zo’n kort tijdsbestek. Er was in dezelfde flat wel een andere kamer vrij, maar die had een nogal hoog prijskaartje. Omdat de zoektocht echter niet vorderde en het goed klikte met mijn huisgenoten, heb ik er (ondanks het hoge prijskaartje) uiteindelijk voor gekozen die kamer te nemen. Het was een keuze uit noodzaak, maar de klik met de huisgenoten heeft uiteindelijk de doorslag gegeven. Na een weekje ben ik dus in dezelfde flat verhuisd naar een grotere kamer. Mijn kamer zat gevestigd in een prachtig oud gebouw in de mooie wijk (L’Esquerra de) Eixample, dat is ongeveer een kwartier lopen naar Plaça Catalunya (door velen beschouwd als het centrum van Barcelona of in ieder geval een centraal punt). Ik woonde hier samen met drie huisgenoten: een Argentijnse advocate, een Catalaanse werkende student psychologie en een grafisch ontwerper uit Baskenland die naar Barcelona was verhuisd om een vaste baan te vinden. Ik was het niet gewend om met zoveel mensen samen te wonen, maar het is me best goed bevallen. De Argentijnse was als een soort van mama van het huis, iedereen ging met zijn problemen naar haar toe. De Catalaan was de clown van het huis en had altijd praatjes. Mijn Baskische huisgenoot had een apart ritme, hij leefde 's nachts en sliep overdag; een creatieveling die scherp uit de hoek kon komen. Zo nu en dan organiseerden mijn huisgenootjes activiteiten en/of etentjes waar alle huisgenoten aan deelnamen. Vooral de verschillende karakters onder een dak zorgde voor bijzondere momenten. Als ik er aan terugdenk, mis ik het ontzettend. De universiteit Er zijn nogal wat universiteiten gevestigd in Barcelona, maar de UAB (de enige universiteit in Barcelona waar de rechtenfaculteit van de Eramus Universiteit connecties mee had) is 20 km buiten de stad gevestigd in Cerdanyola de Vallès. De reistijd was ongeveer een uurtje heen en een uurtje terug vanaf mijn kamer. Je hebt overigens wel een twee zone abonnement nodig om van Barcelona naar de UAB te gaan. Je kunt kiezen voor losse kaartjes, maar een abonnement is veel goedkoper. Wat betreft abonnementen heb je twee opties: de T-Jove of de T-Mes. De T-Jove is voordeliger, maar als je die kwijtraakt ben je in een keer een smak geld kwijt. Met de T-Jove of T-Mes kun je door heel Barcelona reizen.
Ik woonde op 1 minuut lopen van metrostation Rocafort en vanaf daar pakte ik eerst de metro naar Plaça Catalunya. Vanaf Plaça Catalunya is het ongeveer 3 minuten lopen naar de halte van de FGC, dat staat voor Ferrocarriles de la Generalitat de Cataluña en wordt meestal Ferrocarriles genoemd. De halte van de FGC is tegenover Café Zurich, een populaire café met een uitgebreid terras in het ‘centrum’ van Barcelona waar het zien en gezien worden is en van waar je goed het winkelend publiek e.a. kunt keuren. De treinreis met de S2 en in de spits S2 en S55 van de FGC duurt 35 minuten. De FGC voert je langs de buitenwijken van Barcelona en een prachtig landschap met rustgevende bergen. Je kunt ook met Renfe naar de UAB, maar dat zal ik niemand aanbevelen. De eerste keer dat ik naar de UAB ging, ben ik met Renfe gegaan. Nou, dat heb ik geweten ook. De trein stond meerdere malen (ik geloof twee keren) voor vijf á tien minuten stil en je moet sowieso overstappen op de bus om uiteindelijk bij de UAB aan te komen. Dat is niet echt praktisch, aangezien de FGC gewoon aan een stuk doorrijdt, er vrijwel nooit vertragingen zijn en de halte aan de campus gelegen is. Met de FGC ging ik vier dagen in de week naar de UAB. Het eindpunt is Sabadell en daar ben ik enkele keren naartoe geweest omdat er vrienden woonden. Het stadje is niet zo bijzonder en had geen noemenswaardige attracties, maar het gezelschap maakte een hoop goed. Studie Omdat mijn colleges pas eind september begonnen, heb ik best lang vakantie gehad. Ik kwam immers in augustus aan. Ik dacht eigenlijk dat ik op 12 september zou beginnen, maar dit was alleen zo als je eerste- en/of tweedejaarsvakken zou volgen. Hier kwamen we overigens laat achter. Ik heb overigens wel even een vak op de letterenfaculteit gevolgd. De week nadat de Grau-vakken waren begonnen, hadden we op de rechtenfaculteit een informatiebijeenkomst met de coördinator van het studeren in het buitenland. De informatievoorziening was voor de bijeenkomst vrij beperkt. Aan de balie en per mail werden we keer op keer verwezen naar de informatiebijeenkomst waarin de coördinator ons van informatie zou voorzien. De studenten die Grau-vakken zouden doen, hadden door de late informatievoorziening dan ook één á twee weken college gemist. Ook de inschrijving verliep niet als gepland. Halverwege oktober moest de inschrijving plaatsvinden en daar moest de coördinator Esther Zapater voor tekenen. Gedurende het semester kon je je eventueel nog voor andere vakken inschrijven of vakken laten vallen. Tijdens de informatiebijeenkomst kregen we informatie over de vakken en een lijst met de vakken die in het Spaans gedoceerd werden. We konden ook direct een afspraak maken voor de voorlopige inschrijving. Echter op de dag dat ik een afspraak had, was de coördinator in geen velden of wegen te bekennen. Op het briefje dat ik onder de deur had geschoven en de mail die ik naar aanleiding daarvan had verstuurd, reageerde ze niet. De week daarop kregen we uiteindelijk een mail dat we op een andere datum bij de coördinator terecht konden. Ik bleek niet de enige te zijn die op de dag van de afspraak geen coördinator trof. Gelukkig was ze er op de eerstvolgende datum wel. Het heeft me wel bevreemd dat men het er niet zo nauw nam met afspraken. In Spanje is een afspraak niet altijd een afspraak zoals we (over het algemeen) in Nederland gewend zijn. Van tevoren was ik bekend met het mañana mañana principe, maar ik had niet verwacht dat op de universiteit ook mee te maken. Dat heeft me op z’n zachtst gezegd bevreemd. In het Catalaanse/Spaanse onderwijssysteem wordt er overigens onderscheid gemaakt tussen Llicenciatura (in het Spaans: Licenciatura) en Grau (in het Spaans: Grado. Ik zelf had alle relevante Grau-vakken al tijdens mijn bachelor hier in Nederland gedaan, dus heb ik ervoor gekozen een Llicenciatura-vak en een keuzevak te volgen, Derecho Internacional Privado (Internationaal privaatrecht) en Derecho Marítimo (Zeerecht). Ik had ook graag een derde vak willen doen, maar dat mocht niet zo zijn. De vakken overlapten elkaar en het aanbod Spaanstalige vakken was nogal schaars. Op de UAB worden de meeste vakken in het Catalaans gedoceerd. Op de rechtenfaculteit worden bij mijn weten geen vakken in het Engels gegeven. Ook de voertaal is Catalaans, maar de docenten van mijn vakken doceerden en spraken gewoon Spaans aangezien ik de Spaanstalige colleges bijwoonde (en
dat was voor mij als niet-native Spaansspreker een uitkomst). Ik volgde 4 dagen in de week hoorcolleges en dat was best pittig, zeker met al die juridische terminologie. Het went overigens wel snel, maar je moet je oren wel goed gespitst houden. Aan twee vakken had ik eigenlijk wel genoeg. Er wordt in de beoordeling van de tentamens en prácticas (opdrachten) wel rekening gehouden met de Internationale studenten wat betreft de beoordeling. Helaas kregen we niet meer tijd dan de lokale studenten op tentamens, maar mochten we wel onze woordenboeken erbij houden. Werkcolleges heb ik enkele keren bij Derecho Internacional Privado gehad, maar dat waren meer instructiecolleges waarin de docent liet zien waar je bij bepaalde aanvragen op moet letten. Enkele keren moesten we wat voorbereiden en tijdens het college ging de docent hier snel door heen. De docenten waren over het algemeen best aardig. Als ze te snel praatten, kon je dat gewoon aangeven. Dat had overigens weinig effect, maar ze deden wel hun best en dat waardeerde ik enorm. Tijdens het college en in de pauzes kon je vragen stellen. Ook was het mogelijk per e-mail een afspraak met de docent maken. Voor Derecho Marítimo moesten we om de week prácticas inleveren. De meeste opdrachten kon je thuis voorbereiden en voor of na college inleveren. Sommige opdrachten moesten ter plekke binnen een half uur worden gemaakt en worden ingeleverd. Bij dit vak was de aanwezigheid bij de colleges erg belangrijk en dit was ook van invloed op het uiteindelijke cijfer. Voor Derecho Internacional Privado moesten twee deeltentamens worden gemaakt en een eindtentamen. Al met al is het studeren aan een Catalaanse universiteit me goed bevallen, zij het dat ik soms geen flauw idee had wat de docenten van me verlangden. Er waren geen voorbeelden, ze deden niet aan proeftentamens en er wordt nauwelijks geoefend. Uiteindelijk is dit wel goed gekomen, maar het is toch wel anders als op Nederlandse universiteiten. De rechtenfaculteit zat overigens in een prachtig complex en de UAB had op de meeste plekken wel WIFI. Op de universiteit heb je veel plekken waar je rustig kunt studeren. Ik moet zeggen dat ik daar nauwelijks zat. Ik ging liever naar de bibliotheek van de Universitat de Barcelona (halte Plaça Universitat), dat was dichtbij huis én de Starbucks. Een grappig feitje is dat je bij de bibliotheek geen boetes krijgt opgelegd, maar als je een boek te laat inlevert krijg je straf die eruit bestaat dat je twee keer het aantal dagen van de overschrijding van het termijn geen boeken meer kunt lenen. En de meeste studenten kopen overigens geen boeken, maar lenen deze van de bibliotheek. Dit gebeurt zelfs met wettenbundels. De vakken die ik in Nederland had voorgeselecteerd bleken helaas tot het Study Abroad program te horen. Ik kon daar als Erasmus student niet aan deelnemen. In het Study Abroad program worden de meeste vakken in het Engels gedoceerd, maar zijn er ook enkele Spaanstalige vakken. Het uitzoeken van de vakken was overigens nogal lastig. De site van de UAB is in vergelijking met de website van de Erasmus Universiteit ondoorgrondelijk. Tevens stond lang niet alle informatie op de site en daarvoor moest je naar de universiteit toe om op de borden in de hal van de rechtenfaculteit je rooster samen te stellen. Dit is mij gelukkig bespaard gebleven, omdat de twee vakken die ik volgde wel online stonden (doch moeilijk vindbaar!). Omdat ik was aangemeld bij het mentoraat, kreeg ik ook een mentor toegewezen die me met praktische zaken zou helpen. In het begin reageerde ze vrij vlot, maar tijdens het semester heb ik niets meer van haar vernomen. Verder wisselde ik veel informatie uit met andere internationale studenten, we hadden zelfs een Facebook pagina en daarnaast hielpen mijn huisgenoten me waar mogelijk. Het sociale aspect Het contact met de Catalaanse studenten verliep op zijn zachtst gezegd stroef. Ik heb echt mijn best gedaan om leuke contacten op te doen, maar die bleven helaas oppervlakkig. Mijn contacten bestonden hoofdzakelijk uit internationale studenten (en mijn huisgenootjes).
Omdat de internationale studenten in hetzelfde schuitje zaten, ging het contact maken vrij vlot. Mijn vaste vriendengroepje bestond uit Grieken, Polen, Duitsers, Belgen en Ieren. Mijn vrienden waren werkend, studerend of beiden. Met mijn vaste groepje ging ik (in wisselende samenstelling) alle ESN-activiteiten af, had ik etentjes en maakten we Barcelona onveilig. Qua uitgaan is het aanbod vrij divers. Als je wilt kun je elke dag van de week gratis uitgaan in de grote ‘hippe’ discotheken aan het strand (Ciutadella-Villa Olimpica). Via Facebook kun je jezelf dan op de gastenlijst plaatsen en gratis naar binnen tot een uur of half twee. Op woensdagen gingen we steevast naar Sonorazz, dat wil zeggen vooraf een drankje doen bij sportbar Sonora en daarna naar Razzmatazz (een van de grotere discotheken in Barcelona met vijf zalen) om een dansje te doen. Sonorazz was een wekelijkse evenement van ESN, het Erasmus Student Network. Het openbaar vervoer is in Barcelona erg goed geregeld. Doordeweeks gaat de laatste metro om 0.00 uur van het beginpunt weg en daarna kun je de Nitbus (nachtbus) pakken. Omdat ik erg centraal woonde, kon ik vrijwel elke nachtbus pakken. Op vrijdag ging de metro om 2.00 uur weg van het beginpunt en op zaterdag rijdt de metro gewoon dag en nacht, een uitkomst voor als je de stad in wilt. Om het openbaar vervoer hoef je je echt geen zorgen te maken. Het is in Barcelona veel beter geregeld dan in Nederland. De Ferrocarriles rijdt (met uitzondering van de enige dag sneeuw in Barcelona) prima op tijd, vertraging heb ik in de zes maanden dat ik er studeerde nooit gehad. De enige keer dat de trein niet kwam opdagen, was de keer dat ik met Renfe naar mijn vrienden in Sabadell ging. Wat betreft veiligheid zit het ook wel goed in Barcelona. Het enige nadeel is dat hier grote groepen zakkenrollers (bendes) naartoe trekken, waardoor je in het openbaar altijd oplettend moet zijn en goed moet waken over je persoonlijke eigendommen. Vooral in de metro, op de Ramblas en op andere drukke, toeristische plekken zoals Barceloneta is het heel erg en wordt er veel gerold en beroofd. Ik ben er gelukkig geen slachtoffer van geworden, maar vrienden van mij wel. Ook moet je in bepaalde wijken ’s avonds niet als toerist rondlopen. Dan heb ik het over Raval en de kleine straatjes in Gottico (Barri Gotti). Verder nam ik uit voorzorg nooit open tassen mee en nooit meer mee dan noodzakelijk. Van mijn paspoort had ik altijd een kopie bij me en nam lang niet altijd al mijn pasjes mee. Er wordt zelfs in discotheken gerold, dus oppassen geblazen. De kosten Vooraf had ik wat gespaard om mijn verblijf in Barcelona te financieren. Daarnaast kreeg ik van de Erasmus en het A.A. van Beekfonds een bijdrage. De kosten vielen in mijn geval hoger uit. Mijn duurdere kamer, het eten, de activiteiten en de onverwachtse kosten voor mijn zieke huisdier in Nederland, maakte dat ik mijn vooraf begrote (maandelijkse) budget overschreed. Ik kookte overigens voornamelijk zelf en eens in de zoveel tijd ging ik uit eten. Uit eten gaan hoeft niet zo duur te zijn. Je kunt bij de Chinees voor tien euro onbeperkt eten en bij mijn favoriete sushibar Kaitensushi kun je doordeweeks voor tien euro inclusief drankje en dessert onbeperkt sushi, garnalen, kreeft enzovoorts eten. Heerlijk! Op de universiteit kun je overdag een driegangenmenu met voor-, hoofd-, en nagerecht en water voor zes euro nuttigen. Dit deed ik vaak vrijdags na ik het college van Derecho Marítimo. Mijn colleges waren over het algemeen in de namiddag waardoor ik vaak laat at. De etenstijden in Spanje zijn ook iets anders, dus het kwam regelmatig voor dat ik om 10.00 uur pas aan het avondeten begon. Tot slot In de maanden dat ik in Barcelona heb doorgebracht heb ik het een en ander gedaan. Ik heb in ieder geval veel van de stad gezien, maar er valt zoveel meer te ontdekken. Ik weet zeker dat ik in de toekomst weer terugga om de stad opnieuw te verkennen en bovenal te genieten. Barcelona ligt op ruim twee uur vliegen van Rotterdam (Transavia heeft vluchten die rechtstreeks naar Barcelona gaan). Barcelona is zo dichtbij maar tegelijkertijd kom je in een hele andere wereld terecht. Het leven speelt zich buiten af. Terrasjes zijn meestal
bomvol en het barst overal van de eettentjes en cafeetjes. De wijk Raval is een opkomende parel. Heel rauw en authentiek. Men heeft me meerdere malen geadviseerd daar niet ’s avonds alleen rond te lopen, maar overdag of met een groepje is het wel te doen. Er zitten nog echte authentieke restaurants, barretjes en verassende winkeltjes. De straatjes zijn er typisch Spaans: smal en fleurig. Er zijn ook vele strandjes binnen en buiten Barcelona. Barceloneta, het toeristenstrand zou ik niemand aanbevelen. Hier heb je veel last van verkopers en wordt er veel gestolen. Als je daar toch naartoe gaat, kun je het beste richting het W-hotel een plekje zoeken. Het strand bij Cuitadella Vila Olimpica is meestal ook redelijk rustig en daar zitten net als in Poble Nou veel meer locals. De stranden in Montgat en Badalona (overstappen op station Clot) zijn ontzettend relaxt, schoon, er zijn heel weinig verkopers en het eten is er niet al te duur. Verder heb ik een hoop exposities bezocht. Casa Asia is een soort cultureel centrum waarin verschillende activiteiten waaronder exposities en lezingen worden gegeven. Het is echt de moeite waard. In de wijk Gayxample, omgeving Carrer Consell de Scent, zijn er veel galeries waar je gratis (vernieuwende) kunstwerken kunt bekijken. Ik heb zelf etentjes georganiseerd en een tal van etentjes bij vrienden gehad. Ik kan dankzij mijn Griekse vrienden ook een beetje Grieks ‘koken’. Ik kan een overheerlijke tzadziki maken, Griekse salade en op Griekse wijze aardappelen bereiden. Helaas geen paella of sangria, maar wel een Calimocho (een mengsel van cola en rode wijn), maar dat is niet zo moeilijk. Op de terugreis van Barcelona naar mijn geliefde Rotterdam heeft de taxichauffeur me wel binnen no-time het recept van een goede paella proberen te bij te brengen, waarvan me is bijgebleven dat de sofrito (de basissaus van de paella) van tevoren dient te worden bereid. Verder ben ook naar Zaragoza geweest voor de Fiestas de Pilar (een feest ter ere van de heilige Pilar). Dat was echt super! Allemaal optochten, concerten en volle straten. De tapas in Zaragoza waren daarnaast goedkoop én overheerlijk. Alleen de bustocht van vier uur heen en vier uur terug viel tegen. Ik heb ook kort meegedaan aan het programma Tàndem. Dit houdt in dat je met een andere student taaluitwisseling doet. Ik deed dan een uur Spaans praten en het andere uur Engels en ondertussen corrigeerden we elkaar. Dit is erg goed geweest voor mijn Spaans. Het voordeel van studeren in Barcelona is uiteraard het fijne weer, het buitenleven, maar daarnaast zijn er veel vrije dagen ter ere van de talloze heiligen. Het onafhankelijkheidsfeest van Catalunya in september was een groot festijn. Le Mèrce (het feest ter ere van de, hoe kan het ook anders, heilige Mèrce) heb ik helaas wegens ziekte moeten missen, maar de foto’s die ik heb gezien spreken boekdelen. Het was een enorm feest met concerten en festiviteiten in verschillende buurten. In januari was ik bij de intocht van de drie heiligen uit het Oosten (Tres Reyes Magos), een kinderfeest met een optocht en veel dans. Barcelona is voor mij een geweldige ervaring geweest met ups en downs. De eerste maanden vond ik het wel lastig mijn draai te vinden. Vooral het starten vanaf het nulpunt wat betreft vrienden en sociale activiteiten is me zwaar gevallen, maar toen ik eenmaal de smaak te pakken had was ik niet meer te stoppen. Soms moest ik mezelf even terugroepen om tot rust te komen. Er is ook zoveel aanbod aan activiteiten in de stad. Ik zou zeggen: sta open voor alles op je pad komt. Geniet er ten volle van, want voor je het weet is het voorbij. De zes maanden in Barcelona zijn werkelijk voorbij gevlogen. Van de zomer zal ik waarschijnlijk nog een bezoekje aan Barcelona brengen om de vrienden die daar nog zitten op te zoeken en deze zomer komen enkele vrienden uit Griekenland naar Nederland. Ik kijk er ontzettend naar uit om ze mijn Rotterdam te laten zien en herinneringen uit onze tijd in Barcelona op te halen. Tevens wil ik vanuit deze plaats Mariska Boshoven, de Erasmus Universiteit en het A.A. van Beekfonds bedanken die het mogelijk hebben gemaakt een semester aan de UAB te studeren. Deze ervaring had ik voor geen goud (nee: voor geen diamant!) willen missen. Waar veel mensen over dromen of fantaseren, heb ik mogen realiseren. Muchas gracias!
