Italië Volg 8 Pedaleurs in Italië Oostenrijk Zwitserland

Italië 2014 Dag 1 Reisverslag: Op zonnige wijze vertrokken acht Pedaleurs om 6 uur vanaf onze bekende startplaats bij de Pedaleur. Wil, Lydia, Toon, Wim, Peter, Sebastiaan, Monique, en Wilfred vertrokken voor een mooie reis nabij het drielandenpunt Italië Oostenrijk en Zwitserland om de komende week zes dagen schitterende tochten te gaan fietsen in het hooggebergte alwaar regelmatig de 2500 hoogtemeters wordt overschreden. Vlak na de start werd al aangereden wild gevonden die de slager in de kofferbak pleurde, die komt van de week nog goed van pas als de energievoorraad weer moet worden aangevuld, dus op de barbecue met dat ding. De reis is perfect verlopen dus kunnen we gaan genieten van een week fietsplezier. Ciaooo.....

FIETSDAG 1 Dag 1: 22 juni 2014; 92 km en 2.100 hoogtemeters Tractoren en regeninstallaties (door Peter Bisseling) En wij maar denken dat je een fiets nodig hebt om te klimmen. Het voordeel van dit soort vakanties is dat je leert out of the box te denken. Ook met een tractor kom je boven (en beneden). Gisteren hadden we al gehoord dat er een tocht naar de top van de Stelvio (2.750m) was georganiseerd met tractoren. En dan niet van die nieuwe, maar oldtimers. Of ze het allemaal gered hebben weten we niet, maar vandaag kwamen we er nog verschillende tegen die blijkbaar nog genoeg vermogen in de motor hadden om een paar flinke bultjes te nemen. Uiteraard gingen wij er in vlotte vaart voorbij, maar Toon moest in de afdaling toch zijn meerdere erkennen in de stuurmanskunst van deze wegmisbruikers. Hij kwam er tot zijn ongenoegen maar niet voorbij. Uiteraard waren wij wel zo sociaal beneden te wachten want je kunt maar nooit weten of je Toon nog nodig hebt…… Wat de tocht betreft. Het was een mooi opwarmrondje. De temperatuur was subtropisch en blijkbaar is het hier de laatste tijd erg droog geweest want overal stonden beregeningsinstallaties. En niet van die kleine straaltjes. Er kwam meer op de weg dan op het land. We werden echt meerdere malen kletsnat, maar dat vonden we vandaag niet zo erg. We begonnen vandaag met een mooie afdaling en in de route stonden 2 klimmetjes van ongeveer 500 hoogtemeters gepland. Dat viel wel mee maar verder is het nergens vlak. Dus zo kom je toch wel aan de hoogtemeters. Ieder op zijn eigen tempo kwamen we goed door deze eerste dag heen. Sebastiaan was zoals gewoonlijk niet te kloppen en Wim moest een klein stukje laten lopen vanwege zijn blessure aan zijn hand. Hij kan zijn linkerhand niet dichtknijpen en dat is toch vrij essentieel in een afdaling. Maar Wim kan wel een stootje hebben en het is knap dat hij toch nog zover meekon. Wat mezelf betreft. Het viel niet tegen. Weinig getraind dit jaar en daarom steeds wat op reserve gefietst. Meer dan 80 km had ik dit jaar nog niet op één dag gefietst dus vandaag was mijn seizoenrecord. De echte uitdaging is er echter pas morgen want dan willen we meteen maar de Stelvio gaan doen. Op zijn Duits heet die de Stilfserjoch. We zitten hier in

Volg 8 Pedaleurs in Italië Oostenrijk Zwitserland

Italië 2014 het Duitstalige deel van Italië. We redden ons dus prima (bier is Bier in het Duits). Die Stilfserjoch hebben we trouwens vandaag maar meteen tot Schnitzeljoch omgedoopt. Dat bekt toch wat beter. Verder nog vermeldenswaard dat Monique vandaag dwars door de overblijfselen van een processie heen fietste. We kwamen door een klein dorpje waar iedereen in klederdracht liep omdat de processie net was afgelopen. De rozenblaadjes lagen nog op de weg, maar Monique trok zich daar (uiteraard) niets van aan. Het resultaat is heilig en daar moet alles voor wijken. Of dit door de lokale bevolking op prijs werd gesteld zullen we wel nooit meer te weten komen. Tot morgen. Of het Stelvio is geworden hangt sterk van het weer af. Morgenmiddag wordt onweer voorspeld…… Ciaooo……

Dag 2 Passo dello Stelvio 5 jaar frustratie van me afgefietst (door Wilfred Wildeboer) Even voor de beeldvorming. In 2009 voor het eerst meegegaan met de Pedaleurs voor een trip in het hooggebergte van Italië. Na de opwarmers als het Sella rondje en de Giau en de Fedaia kwam voor mij een heel grote tegenvaller. De dag erna zouden we de bekende Stelvio beklimmen en door de regen en wind op de Fedaia kreeg ik die avond blaasontsteking. Daarom moest er antibiotica in en met koorts ga je dus niet fietsen. Dat betekende dus in de bus bij Toon U allen wel bekend. Nu is Toon een aardige vent, rijdt leuk de bus in het rond, is prima gezelschap, draait hele leuke muziek tijdens het rijden, maar


Italië 2014 daar kom je dus echt niet voor naar de Stelvio. Als wielerliefhebber wil je die gewoon op je palmares. Je wilt fietsen, klimmen, zweten, pijn lijden, afzien, de banden horen piepen op het asfalt. Je ziet dan vanuit de bus je fietsmaten afzien maar toch ook het genieten van het beklimmen van zo’n heroïsche berg. Dat wil je dus ook. Hopelijk begrijp je nu de frustratie. Nu begrijp je een beetje dat ik eindelijk na 5 jaar wachten, en eindelijk de kans weer krijg op onze trip naar wederom Italië, erg gemotiveerd ben om deze bekende reus op mijn palmares bij te schrijven. We vertrekken na de gebruikelijke taferelen, zoals het ontbijt, fietsen controle richting de voet van de Stelvio. In het plaatsje Prato worden na het opwarmstuk van zo’n 30 kilometer de helmen in de bus gelegd, de bidons nog eens bijgevuld en een ieder eet nog iets voor de nodige brandstof voor de klim van 25 kilometer. Op precies tien uur vangen de 7 klimgeiten aan voor de trip bij een aangename temperatuur van 25 graden en af en toe een beetje meer. In het onderste gedeelte moet even gemanoeuvreerd worden omdat een bulldozer gevallen puin van boven op de berg aan het verwijderen is. Wij als fietsers zijn dan weer in het voordeel en kunnen zo langs de ontstane file. Rustig zoek ik mijn ritme en laat anderen een paar meter gaan. Ik wil hoe dan ook in een keer deze missie volbrengen. Ik kom bord nummer 47 in de bocht tegen dus het aftellen is begonnen. In het bosachtig gedeelte loopt de temperatuur regelmatig richting de 30 graden. Veel drinken dus. Naarmate de klim vordert komt het ritme vanzelf en de onderrug doet redelijk goed mee door af en toe staand te klimmen. Boven de boomgrens waait een windje waardoor de temperatuur op mijn tellertje een aangename 20 graden laat zien. Af en toe dwalen de gedachten even af naar 5 jaar geleden. Dat sterkt alleen maar de moraal als ik in bocht 22 ben en de anderen vooruit gesnelde weer opveeg. Als ik dan om mij heen kijk en probeer te genieten van de omgeving, ook dat moet gebeuren, ben ik bij bocht 18 helemaal in mijn ritme en fiets alleen verder. De stukken van bocht naar bocht worden daar weer kleiner en de bordnummers ook. Als bij bocht 10 ongeveer de streep van de 5 km op het wegdek staat geschilderd gaat behoudens materiaalpech mij niets meer tegenhouden om deze prestatie te halen, in een keer de Stelvio beklimmen. De kilometers tellen nu snel af evenals de bordnummers in de bochten. Eén kilometer nog en twee bordjes en de klim is volbracht. Ik draai het laatste rechte eind op, nog 500 meter, mooi besneeuwde toppen, even door trappen nog, de geur van de braadworsten komt je al tegemoet. Het hoogtepunt is in zicht, het hoogtebord van 2758 meter is na 2 uur 9 minuten bereikt. Na 5 jaar een zeer bewogen klim, maar zeer voldaan, de Stelvio op mijn palmares.


Italië 2014

Ladies on top!

.


Italië 2014 Dag 3 De gevulde leegte (door Monique Holleman) De voorspellingen waren ons niet gunstig gezind, maar wij Pedaleurs laten ons niet uit het veld slaan. Dus vanmorgen gordijntjes open, het is droog, dus wij kunnen gaan. Na de flinke bui van gisteren eerst ff de fietsen een kleine opknapbeurt geven en daarna geht’s loss…. Wij begonnen direct met een lange afdaling. De volgorde was mij een beetje ontgaan, want dit had meer weg van een “cooling down”. Zowaar ging de temperatuur omhoog en na een omkleedsessie waren wij klaar voor de eerste klim vandaag. Ik had nog een bloemetje in mijn helm gedaan, om de dag nog meer op te fleuren. Zowaar ging de zon nog schijnen, dus het heeft wel geholpen ;-). Na de beklimming van de Stelvio gisteren waren de eerste 2 kilometer van 12% een echte beproeving. De spieren waren wel snel warmgedraaid en de rest van de klim was goed te verteren. Na deze enerverende beklimming hadden wij wel “Kaffee und Kuchen” verdiend, maar helaas bleef het alleen bij een kopje koffie. Gelukkig hadden wij zelf de nodige stroopwafels en andere koeken bij ons, dus met een beetje zelfbediening maakte wij er het beste van. Na een korte klim naar de abdij (waar de monnik het weiwater heeft gezegend), begonnen wij aan de laatste hoogtemeters richting het hotel. Na mijn persoonlijke fotomomentje, kwamen de wolken naderbij en hadden een aantal Pedaleurs het hazepad genomen, door de grote weg richting het hotel te nemen. Wim, Sebastiaan, ikzelf en Toon gingen toch de uitdaging aan om het steile weg naar boven te kiezen. Dit heb ik geweten, een stuk van 15 tot 18% ontlokte mij toch de nodige kreten. Wim gaf achteraf aan dat ik beter de energie had kunnen gebruiken voor het fietsen. Ach ja het is zo stil, omdat Nico er niet bij is, dat er toch iemand moet zijn die van zich laat horen. Net terug aangekomen bij het hotel, brak de hel los: stortbuien en onweer waren ons bespaard gebleven. Een perfecte timing, een mindere timing was de gastvrijheid van het hotel. Onze magen begonnen al aardig te knorren, maar een pastamaaltijd zat er helaas niet in…. Na een frisse douche te hebben genomen, begon onze zoektocht naar eten. Nou dit was een ware beproeving. Blijkbaar kun je in dit gedeelte van Italië alleen eten tussen 12.00 en 14.00 uur en daarna pas weer vanaf 18.00 uur. Het was 15.30 uur dus een kansloze missie. Wij hebben uiteindelijk de plaatselijke supermarkt geplunderd: croissants, halve liters vruchtenyoghurt, stukken chocola en een zak chips waren binnen no time al zittend voor de winkelpui verorberd. Het had niet langer moeten duren, want dan waren wij van ons stokje gegaan. Moe maar voldaan zijn wij weer teruggekeerd naar het hotel, waar wij onze eigen home cinema (mede mogelijk gemaakt door Wim en Toon) weer konden opzoeken om de volgende voetbalwedstrijden en Toon’s film van de dag te bekijken. En morgen rustdag……??


Italië 2014

Rustdag: toch nog een klein klimmetje.....

Op de Melager Alm op een hoogte van 1.900 meter.


Italië 2014 Dag 5 toch nog een grote klim Rondje Monte Martello (door Sebastiaan Holleman) Rustdag, dat betekent voor de Pedaleurs fietsen poetsen, reparaties uitvoeren en ‘s middags meestal nog een stukje losfietsen. Aangezien bij mij de Duracell batterij nog niet leeg was en wij door het twijfelachtige weer van gisteren een aangepaste route hebben gereden, heb ik besloten om vandaag 1 van de voorbereide routes te gaan fietsen. Het is uiteindelijk de slotklim Monte Martello geworden uit de etappe van de Giro, die o.a. ook over de Stelvio ging en waar Quintana het discutabele tijdsverschil gemaakt heeft. Ik ben solo vanuit het hotel vertrokken naar de klim van ruim 22km en 1389 hoogtemeters. Het was een zeer onregelmatige klim met uitschieters tot 15%, maar zeker de moeite waard om een keer op te fietsen. Na in totaal 120km en 2320 hoogtemeters ben ik moe maar voldaan terug bij het hotel aangekomen. Ik heb heerlijk genoten van mijn rustdag….


Italië 2014 Dag 6 De Koningsrit (door Wil Lanters) We gaan even terug in de tijd, en wel februari jl. In Westendorp, bij Peter, staken we de koppen bij elkaar om e.e.a. te bespreken voor de Italië-trip. In alle eerlijkheid, op dat moment leefde het nog niet echt. Voor mij begon het echt te leven toen ik van Wim een fietstijdschrift onder ogen kreeg met een route genaamd de Kaunertaler Gletscherstrasse. Een klim van 36 km naar een hoogte van 2750 m. met in de laatste 10 km een hoogteverschil van 1000m. Voor de snelle rekenaars onder ons, een gemiddelde stijging van 10%! Even terug naar afgelopen maandag, de rit naar de Stelvio, de koninginnerit. Met alle respect voor deze imposante berg vandaag moest zij toch de meerdere erkennen in de Kaunertaler Gletscherstrasse. Zo’n fantastische klim verdient mooi weer en dat was het vandaag. Met de auto eerst naar Pfunds en vandaar uit een aanloop van circa 20 km naar de voet van de klim in Prutz. Alles en iedereen was in opperste staat van paraatheid, kort samengevat de Pedaleurs hebben vandaag in ieder geval geen prutswerk geleverd. Eerst nog even ledlampjes monteren om beter zichtbaar te zijn in de tunnels, niet onbelangrijk. Het Kaunertal was vandaag met name bevolkt door loslopende koeien en handbikers en hun gevolg. Wat was het geval, vandaag zijn zo’n 80 Hollandse handbikers gestart om een gedeelte van de berg te beklimmen. Deze mensen hebben ons misschien wel onbedoeld geïnspireerd. Mocht je in een moment van zwakte denken aan afstappen, dan dacht je even aan de handbikers. Zij kunnen immers ook niet afstappen! (geintje) Zonder gekheid, heel veel respect voor deze sporters, die ook nog eens zo sportief waren hun fans met ons te delen. Wat zijn wij toch bevoorrecht om in deze fantastische omgeving onze sportieve kunsten te vertonen.Door het prachtige dal, door de boomgrens, om het stuwmeer en dan de kruistocht naar 2750m. Op de top werden we verwelkomd door onze steun en toeverlaat, Toon Tammel, met een heuse brandweersirene. Het gevolg was wel dat we alle aandacht direct op ons gevestigd zagen. Aangezien Lydia vandaag in een Italiaanse outfit heeft gereden en Italië op het WK voetbal is uitgeschakeld en wij in een geweldige bui waren gooiden wij op de klanken van het Italiaanse volkslied er een echte Hollandse polonaise uit. Er werden nog net geen handtekeningen gevraagd maar tijdelijk beroemd (berucht) waren we wel. Snel even wat eten, warme kleding aan, fietsen in de sneeuw gezet om de velgen alvast wat koeling te geven en dan de beloning. Een geweldige afdaling naar Prutz en vervolgens Pfunds. Bij aankomst in het hotel natuurlijk sterke verhalen en een groot glas bier. Vandaag niet alleen een beklimming maar ook een van de buitencategorie wat betreft beleving!


Italië 2014 Einfach grossartig. Der Willy


Italië 2014

Velgenkoelers


Italië 2014 Dag 7 Dag 7 (door Wil Lanters) Unsere Drei Länder Giro. Afgelopen winter is er naarstig gezocht naar een goed fietshotel in de buurt van Nauders voor onze trip. Dit was een behoorlijk probleem, de dag na onze aankomst zou namelijk een grote tocht worden verreden de zogenaamde Drei Länder Giro die zowel Italië, Oostenrijk en Zwitserland doorkruist. Gelukkig hebben we onderdak gevonden in San Valentino aan de Haider See. Degenen in onze ploeg die de routes verzorgden waren er al snel uit dat we onze eigen drielandentoer moesten fietsen. Zo gezegd zo gedaan. Vanuit Italië vertrokken via Oostenrijk (Nauders) richting Zwitserland (Zernez)om daar de Ofenpass te beklimmen. Kortom, we hadden de pas nodig om de pass te beklimmen. Lydia was bij een van de grensovergangen iets te enthousiast met de door haar gekozen route (deze liep namelijk niet langs het douanehokje) en werd teruggefloten door de douanier. Es war nicht so toll beim Zoll. Tsja, het blijven ambtenaren. Na een kilometer of 40 stapt Wilfred af en neemt plaats in de bus bij Toon, hij was een beetje grieperig. Is dit erg? Nee, helemaal niet want vanaf dat moment heeft Wilfred diverse foto’s geschoten die zo in een wielerblad geplaatst kunnen worden. In één woord fantastisch! Voor onze Toon werd het dus ook allemaal wat overzichtelijker, hij had nu minder renners om te filmen. Peter was achter gebleven in het hotel en Wilfred zat dus in de bus. Waarom deze informatie, in voorgaande jaren stond Toon ook regelmatig te filmen maar raakte de tel weleens kwijt hoeveel renners er gepasseerd waren. Dit was lastig maar onze Toon is een vindingrijk man. Hij pakte zoveel stenen als er renners waren, en wanneer een renner was gepasseerd verlegde hij de steen! Terug naar onze drielandentoer over de Ofenpass. De pass werd al twee keer in de Giro opgenomen en ligt in het Zwitserse Nationale Park. We reden door uitgestrekte naaldbossen op een verkeersluwe weg. Prachtig om door lawinegalerijen te fietsen met zicht op de rivier de Spöl. Op diverse plekken langs de weg zijn ruime picknickplaatsen aangelegd. Heel uitnodigend maar er wordt gemakshalve wel even gewaarschuwd voor beren! Wij, geharde renners van de Pedaleur, zien geen beren op de weg en klommen door naar de top (2149m.) Boven op de top krijg je een adembenemend uitzicht op de besneeuwde Ortler en het Val Müstair richting Santa Maria, waar je uitkomt na een prima afdaling met veel goedlopende bochten. (zie foto) Zo zouden meer beklimmingen moeten zijn: ongestoord bergop in een decor van fraaie bergkammen en afdalen op strak (Zwitsers) asfalt. Dit was alweer het verslag van de laatste rit, wederom een rit die symbool stond voor alles wat wielrennen mooi maakt. En door dit met elkaar te delen wordt het allemaal alleen maar mooier. Tot ziens in Holland, Wil


Italië 2014

De beste stuurlui zitten op de fiets

gezonde lucht snuiven


Italië Volg 8 Pedaleurs in Italië Oostenrijk Zwitserland

Recommend Documents