de piste in |
> reisverslag: 10.000 km door Noord-en Zuid-Amerika
In 10 maanden tijd van Los Angeles naar Rio de Janeiro NORTH AMERICA
Los Angeles
SOUTH AMERICA
Rio de Janeiro
Op 9 oktober 2006 vertrok ik voor wat hét avontuur van mijn nog jonge leven moest worden. Het plan was om in 10 maanden tijd van Los Angeles naar Rio de Janeiro te fietsen. Het zou een reis dwars door Centraal-Amerika en een groot deel van Zuid-Amerika worden. Het enige dat ik vooraf vastlegde, was mijn terugvlucht naar België vanuit Rio, op 14 augustus 2007. › TEKST EN FOTOGRAFIE RUBEN VANDEWALLE EN JOKE VERBEKE
??, < De Grand Canyon was één van de vele hoogtepunten van de reis. Erdoorheen fietsen kan niet, er rond nam 3 lange fietsdagen in beslag.
I
k heb altijd al het avontuur opgezocht. Mijn hele leven al droom ik van verre reizen. Dus toen ik afstudeerde als leraar lichamelijke opvoeding, besloot ik om 2 jaar te werken en intussen te sparen voor de reis van mijn leven. Ik had als backpacker eerder al kunnen proeven van Azië en Afrika, maar ik had mijn hart verloren in Zuid-Amerika. Bovendien had ik tijdens een stage in Granada Spaans geleerd, en dat zou me in Zuid-Amerika goed van pas kunnen komen.
Een jaar voorbereiding
Een jaar vooraf begon ik met de voorbereiding van mijn droomreis. Eerst schuimde ik het net af op zoek naar voorgangers, landeninformatie en gespecialiseerde uitrusting. Daardoor besefte ik dat niet alleen Zuid-Amerika enorm veel te bieden heeft, maar dat er ook in Centraal-Amerika ontzettend veel bezienswaardigheden op een relatief kleine afstand van elkaar te vinden zijn. Na veel leeswerk en een bezoek aan enkele fietsreisbeurzen besloot ik om ook een stukje Noord-Amerika in het programma op te nemen. Toen ik het nodige materiaal ging aankopen, werd mijn plan plots heel concreet. Ik was nog nooit met de fiets op reis geweest, dus moest ik bijna helemaal vanaf nul beginnen.
> Het fietsen moest nooit het doel op zich worden. < Ik kocht Ortlieb-fietstassen vanwege hun oerdegelijke reputatie. Mijn mountainbike van 9 jaar oud werd voorzien van Tubus-bagagedragers, zowel vooraan als achteraan. Ik verhoogde ook de stuurinrichting van die mountainbike voor meer comfort en monteerde een stel Continental Travelcontact-touringbanden. En dan was het eindelijk zover: na een groot afscheidsfeest ging de fiets netjes gedemonteerd een grote doos in. Hij mocht als deel van de 64 kilo toegelaten bagage gratis mee het vliegtuig in! Bij mijn aankomst in Los Angeles werd ik opgevangen door kennissen. Pittig detail: mijn fiets was niet mee
< Op elke top nam ik even tijd voor pauze, ook hier in Ecuador.
met de andere bagage. Ik zat dus meteen enkele dagen vast in Los Angeles. Maar ik liet de verloren fietsdagen niet aan mijn hart komen. Ik wou geen fietsrecords breken of me vastpinnen op een vooropgestelde afstand die ik moest afleggen. Ik besefte maar al te goed dat mijn fiets het ideale middel was om deze reis te maken, maar het fietsen moest nooit het doel op zich worden.
Een lus door 4 staten
Enkele dagen later werd het rijtuig dan toch bij mijn gastheer afgeleverd en na een aantal uitgebreide verkenningsritten in Los Angeles, was ik klaar om te beginnen aan een lus door 4 staten. Na enkele waarschuwingen over hoe gevaarlijk het is om in L.A. te fietsen, liet ik me gewillig de stad uitvoeren in een Amerikaanse monstertruck. Een tiental kilometer buiten de stadsgrenzen was het moment suprême aangebroken! Alleen mijn fiets en ik, temidden van de elementen. Mijn tocht moest geen strijd tegen de elementen worden, maar veeleer een samenwerking ermee. Het was het begin van iets wondermoois! De lus van 3.000 km door Californië, Arizona, Utah en Nevada was een prima voorbereiding op wat nog komen zou. Oneindig lange, uitstekend geasfalteerde wegen golven er door uitgestrekte woestijnen, onwezenlijk mooie natuurparken en knotsgekke steden.
Nadat ik de San Bernardino Mountains moeiteloos bedwongen had, dreef ik zowel het tempo als de afstand gevoelig op. Ik kwam mezelf een eerste keer tegen op weg naar het sprookjesachtige Joshua Tree National Park. De dag ervoor had ik meer dan 125 km aan hoge snelheid afgehaspeld, en dat liet zich voelen. De nazomerhitte in Californië zorgde voor erg droge lucht, en de huilende wind had in het woestijngebied vrij spel en stond pal op kop.
> Death Valley leek wel een andere planeet. < De slotklim van 8 kilometer lang zorgde voor voortdurend opspelende krampen. Het gebrek aan water was niet alleen een echte marteling, maar meteen ook een goede leerschool voor het vervolg van mijn tocht.
Lucky Ruben
Enkele dagen later begon ik aan een verlaten woestijnstrook van goed 160 km. Ik had mijn lesje geleerd en sleepte de maximale hoeveelheid water mee die ik kon vervoeren: 14 liter. Ik mikte zelfs nog een liter hydraterende sportdrank op de bagagedrager. Ik voelde me beresterk en ondanks de verzengende hitte genoot ik met volle teugen van the far west met zijn grillige rode rotsformaties, eindeloze vlaktes en diepe canyons. Alleen op een stalen ros in plaats van op een Grinta! | 73
< In Peru wordt een geit geslacht
< In het Peruaanse Andesgebergte slinger ik
??,voor mijn verwelkoming. gewoon paard, niet als Lucky Luke maar als Lucky Ruben.
Vrolijk fietste ik verder langs de legendarische Route 66, richting de Grand Canyon. Overal bleken de mensen even verbaasd te zijn als ze mijn plannen hoorden. Ik kreeg ontelbare keren te horen hoe crazy ik was, maar de Amerikanen waren stuk voor stuk behulpzame mensen. Niet zelden kreeg ik een blikje bier aangeboden door een autoraampje of stopten mensen om me een lift aan te bieden. Mijn oorspronkelijke onzekerheid en argwaan bij het herhaaldelijke wildkamperen ruimden dus al snel plaats voor een heerlijk gevoel van gemoedsrust, gemak en absolute vrijheid.
> In Tijuana kwam ik met knikkende knieën aan. < Van aan de zuidelijke kant van de canyon fietste ik enkele dagen door de betoverende Painted Desert tot aan de noordelijke kant. Het unieke kleurenspel en het onaangetaste karakter van de indianenreservaten zorgden daar voor enkele van de allermooiste fietsdagen van de hele reis! Wat later kwam ik aan in Las Vegas. Het is onwerkelijk hoe je vanuit het niets in zo’n enorm circus kunt belanden. Ik zette mijn zinnen op het 74 | Grinta!
??,me moeizaam tot op 5.000 m hoogte. doorkruisen van Death Valley. Dat uitgestrekte nationale park staat bekend als één van de meest onherbergzame gebieden ter wereld. Het is tevens het laagste punt van het westelijke halfrond en de op één na warmste plek op de aarde. Wat een uitdaging! Death Valley leek wel een andere planeet. De verzengende hitte op de uitgedroogde zoutmeren laat geen enkele levensvorm toe. Zelfs insecten overleven er niet. Na 3 dagen intens genieten en liters bloed, zweet en tranen, kwam ik weer in de bewoonde wereld. De voldoening die ik voelde is onbeschrijflijk! Daarna fietste ik terug naar mijn startpunt: L.A. Daar laste ik enkele rustdagen in en begon daarna met mijn lange tocht zuidwaarts.
2 fietsen in plaats van 1
Via San Diego zette ik koers naar de Mexicaanse grens in Tijuana. Vanwege de vele horrorverhalen die ik al over Mexico en vooral over Tijuana had gehoord, kwam ik er met knikkende knieën aan. Behalve de door Manu Chao bezongen tequila, seks and marihuana was er in Tijuana niets te beleven, maar onveilig voelde ik me er op geen enkel moment. Het hele Mexicaanse schiereiland Baja California heeft een kwalijke reputatie wat veiligheid betreft, maar daar heb ik helemaal niets van gemerkt. 10 dagen lang en bijna 900 km ver fietste ik ontspannen door landschappen die zo uit de films leken weggeplukt te zijn. De mensen waren ongekend
vriendelijk en gastvrij. En ook niet onbelangrijk: hoe zuidelijker, hoe budgetvriendelijker. Ik bereikte Mexico City. Het binnenkomen van de op één na grootste stad ter wereld was een avontuur op zich. Op een onbewaakt moment had ik één van de gemene verkeersdrempeltjes op de gigantische en chaotische ring rond de stad niet gezien, en fietste ik er aan volle snelheid over. Het gevolg: ik had plots 2 stukken fiets in plaats van 1. Gelukkig vond ik een brave man die het euvel kon verhelpen. Hij werkte zich een hele dag in het zweet om de fiets sterker dan ooit tevoren aan elkaar gelast te krijgen. Kostprijs: 10 euro. Een pak duurder dreigde Kerstmis in Mexico-City te worden. Samen met een groepje Mexicanen stond ik op een pleintje wat af te koelen met een fris pintje. Als enige gringo in het gezelschap werd ik er door de politie uitgepikt en gearresteerd voor openbaar alcoholgebruik. Gelukkig kon ik de belachelijk hoge boete en de 36 uren celstraf ontlopen door zo’n 35 euro smeergeld aan te bieden.
Paradijselijk Belize
Op naar Guatemala dan maar! Daar was de povere kwaliteit van de wegen in combinatie met de vochtige hitte een ware beproeving, zowel voor mij als voor mijn fiets. Maar de pracht van de jungle, het Maya-meesterwerk Tikal, de spiegelmeren, de vele wilde
< Verse kokosnoten ??,
brengen de broodnodige verfrissing in Costa Rica.
mogelijke traject tot Panama-City te rijden. Dat loopt veelal over de legendarische Panamericana, de snelweg die heel het Latijns-Amerikaanse continent van noord naar zuid doorkruist. en nd ta en de des lacht iedere Ik was aangenaam verrast: die ??, < In de Peruaanse Ann voorbijkomen. e zie Panamericana was vaak niet meer bloot als ze m dan een klein provincieweggetje dat gezapig doorheen prachtige landschapdieren en de ontzettend vriendelijke pen slingerde. mensen maakten veel goed. Na enkele dagen kwam ik aan in het paradijselijke Belize: parelwitte stranDehydratie den, omlijnd met wuivende palmboTerwijl in Nicaragua schrijnende men. “Relax! Take it easy...”: Het kon armoede troef is, kan Costa Rica profide nationale slogan van Belize geweest teren van hoge inkomsten uit toerisme zijn. Daarna fietste ik over de slechtste en teert Panama op de opbrengsten weg van de hele reis naar het kustvan het befaamde kanaal. Arm of rijk, plaatsje Placencia. Na een paar dagen enkele constanten waren onmiskenrust nam ik samen met mijn fiets een baar de ongekende levensvreugde en kleine ferry naar Honduras. vriendelijkheid waarmee de inwoners
> Mijn watervoorraad was op en 1,5 uur later werd alles zwart voor mijn ogen. < Honduras is niet bepaald een fietsparadijs, en na enkele dagen hield ik het er dan ook voor bekeken. Ik ging mijn geluk beproeven op Utilla, één van de Islas de Bahia. Utilla staat bekend als een goedkoop duikparadijs. Een week lang liet ik me er overdonderen door de rust en de uitstekende duiklocaties. Daarna ging het met afgedankte Amerikaanse schoolbussen tot vlakbij de grens met Nicaragua. Daar sprong ik weer de fiets op, om het bijna kortst
door het leven stappen en de onophoudelijke natuurpracht. Ik kon er dus heel wat energie opdoen om aan hoge snelheid verder zuidwaarts te zakken. Af en toe laste ik een rustdagje in om wat te surfen en de batterijen weer op te laden. Tot ik me op zekere dag in Costa Rica voor het eerst liet vangen. De verschroeiende middagzon scheen genadeloos, terwijl ik op een rotslechte weg
< In Colombia is reizen met het openbaar
??,vervoer een avontuur op zich.
mijn fiets over de vele steile heuvels probeerde te sleuren. Mijn watervoorraad was helemaal op, maar tegen beter weten in besloot ik toch om door te zwoegen. Anderhalf uur later was alles zwart voor mijn ogen... Gelukkig kon ik nog tot in een havenstadje sukkelen. Ik probeerde er al het verloren vocht, vitaminen en mineralen weer aan te vullen, maar het onheil was al geschied. Twee volle dagen had ik nodig om de dehydratie te boven te komen. Daarna verliep het Centraal-Amerikaanse luik gelukkig vlekkeloos.
Colombiaanse guerrilla
Over land de grens tussen Panama en Colombia oversteken, is jammer genoeg bijna onmogelijk. Daarom koos ik voor een klein vliegtuigje om Zuid-Amerika binnen te komen. Het landde in het noorden van Colombia, waardoor ik nog ongeveer 2.000 km zuidwaarts moest fietsen voor ik in Ecuador aankwam. Er was veel leger en politie op de weg, maar van gevaar had ik nog niets ondervonden. Integendeel, de Colombianen waren met voorsprong het meest gastvrije volk van de hele reis. Ik voelde me volkomen veilig en toen ik voor de zoveelste keer waarschuwingen hoorde over de veiligheid, sloeg ik die zoals altijd in de wind. Ik had beter moeten weten, want met Colombiaanse guerrilla spot je beter niet. En ja hoor, een 200 km ten noorden van Medellin was het van dat. Grinta! | 75
Enkele tot op de tanden gewapende mannetjes vielen me aan. Gelukkig ken ik Spaans en kon ik me uit die hachelijke situatie redden. Mijn belagers discussieerden heftig, maar ze hadden respect voor iemand die met de fiets door de streek reist. Ik kreeg zelfs een vrijgeleide! Toen de politie me enkele dagen later aanraadde om een veilige bus te nemen in plaats van te fietsen door de volgende zone, was er geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om dat advies weg te lachen. Na meer dan 7 weken bereikte ik veilig en wel de grens met Ecuador. Ecuador en Peru hebben veel te bieden voor fietsreizigers. Je doorkruist er de meest uiteenlopende landschappen. Zo heb ik dagenlang doorheen honderden kilometers zandwoestijn gefietst, maar ben ik ook diep de dichtbegroeide tropische regenwouden in getrokken. Ik heb ontspannen langs vlakke kustwegen gecruisd, maar ik heb in de Andes mijn grenzen verlegd toen ik op barslechte wegen tot 5.000 meter hoogte klom. Bij dat alles hoorde ook daar de onverstoorbare levensvreugde, de vrolijke
dansmuziek en de ontspannen stijl. Neem daarbij nog eens de talloze culturele hoogstandjes als Machu Picchu en Chan Chan en je beseft dat die boeiende mix voor een onvergetelijke reiservaring zorgt.
Kippenvelmomenten
Langs het Titicacameer kwam ik vanuit Peru Bolivië binnengebold. Bolivië moet zowat het armste land zijn dat ik doorkruist heb. Ik zag er schrijnende taferelen, maar ik heb er ook veel opgestoken. De manier waarmee de Bolivianen omgaan met hun moeilijke levensomstandigheden, is onbeschrijfelijk. Samen met 2 Deense sportievelingen beklom ik in Alpinismestijl de Andestop Huayna Potosi. We bereikten de top van 6.088 meter hoog net vóór zonsondergang. Onvergetelijk! Een ander kippenvelmoment beleefde ik in de betoverende zoutvlaktes van Uyuni. Ik fietste net zolang over dit onwezenlijke natuurfenomeen tot ik niets anders meer zag dan het witte zout en de blauwe lucht. Vanuit het hooggebergte daalde ik met snelheden van soms meer dan 80 km per uur af naar warmere oorden en bereikte zo de grens met Brazilië. In de dunbevolkte Pantanal maakte
< Even kruip ik wee “meester Rube r in de huid van n” in dit Peruaa nse bergdorpje .
ik kennis met de vele wilde dieren die deze Braziliaanse laagvlakte rijk is. Met rasse schreden naderde ik mijn eindbestemming Rio de Janeiro. Langzaam maar zeker voelde ik de Westerse wereld weer naderen. En midden augustus was het zover. Toen stapte ik weer op het vliegtuig naar België. Met net geen 10.000 km op de teller ben ik trots dat ik mijn vooropgestelde doel bereikt heb. Het is een onvergetelijke reis geweest, op de fiets en met het openbaar vervoer. Fietsen was nooit een doel op zich, maar het bleek wel de ideale manier om de landen waar ik was en de mensen die er leven, te leren kennen. n Voor het dagboek en het volledige fotoalbum van deze unieke fietsreis, surf naar http://www.bloggen. be/rubenmaakteenreisje
Avonturier Ruben Vandewalle: de eiende hitte in van de verschro asca-lijnen in Peru. en m ko be at <W eN de mysterieuz woestijn nabij
“Reizen met de fiets biedt absolute vrijheid” Ruben Vandewalle (26) is leraar lichamelijke opvoeding. Hij heeft altijd al graag gefietst, met vrienden uit de buurt of gewoon in zijn eentje naar het werk. Het idee om een fietsreis te maken kreeg hij toen hij in Spanje studeerde: een ontspannend fietstochtje dat één dag zou duren, werd er één van een hele week. De absolute vrijheid die reizen met de fiets biedt, is voor Ruben van onschatbare waarde. “Je reist op je eigen tempo en je gaat en staat waar je wil”, zegt hij. “Bovendien kan je je fiets aan de kant zetten en eens een berg beklimmen of een weekje leren duiken.” Zijn fiets is tijdens die 10 maanden Amerika ontelbare keren opgelapt, maar toch droomt Ruben nu al van z’n volgende reis ermee, het liefst van al naar Afrika.
76 | Grinta!
