IBAN: NL37INGB RC

Nieuwsbrief 6 Stichting Jammajammi ~ Samen werken aan een toekomst voor de kinderen van weeshuis Sunrise in Nepal ~

Inhoud nieuwsbrief: - Prajendra aan het woord - Geslaagd! - Vrijwilligster Carmen Paping - Vrijwilligster Henrike Koetzier

N

amaste!

De zomervakantie is intussen voorbij. Hopelijk heeft iedereen een fijne zomer gehad. Een uitgelezen moment voor een nieuwe nieuwsbrief! Allereerst een paar recente foto’s van de kinderen! Foto 1: de kinderen maken goed gebruik van hun voortuin! Een mooie speelplek waar ze veilig en rustig kunnen spelen. Hier blazen ze bellen. Foto 2: Zakdoekje leggen! Foto 3: de kinderen hebben hun speelplek nog mooier gemaakt dan het al was! Het resultaat mag er zijn!

Stichting Jammajammi Abdij 23 9675 RC Winschoten [email protected]

ING bank 4820836 IBAN: NL37INGB0004820836 BIC: INGBNL2A KvK 54650410

In Nepal loopt het regenseizoen op haar eind en maakt de bevolking zich op voor de belangrijkste feesten van het jaar: Dashain en Tihar. Het vieren van deze Hindoefeesten gaan gepaard met de eerste oogsttijd na het regenseizoen. Op dit moment zijn de rijstvelden nog prachtig groen en fris. Als de rijst is volgroeid, kun je hele families op de velden aan het werk zien, druk bezig met het binnenhalen van de oogst. Die wordt te drogen gelegd op straatjes en pleinen, terwijl een familielid geduldig een dagdeel de vogels wegjaagt met een bamboestok of een grote kwast van grashalmen.

Kindertehuis Sunrise heeft geen rijstveld, maar wel een klein moestuintje naast het nieuwe huis. Ook voor de kinderen wordt het straks dus oogsten op kleinere schaal.

In deze nieuwsbrief brengen we één van de oudere kinderen extra onder de aandacht. Prajendra heeft zijn middelbare school met goed gevolg doorlopen. Hoe gaat zijn toekomst er uitzien? En wat kan Jammajammi daarin betekenen?

Verder het verhaal van vrijwilligster Henrike die in augustus zo’n drie weken voor Sunrise heeft gewerkt en voordien een enorm bedrag bij elkaar heeft gebracht voor Sunrise.

Daar zijn we ontzettend blij mee!



P

rajendra zou zich graag aan iedereen willen voorstellen:

Hi, My name is Prajendra Rai. I am from Nepal. I live in Sunrise home and I am 15 years old. I had passed ‘School leaving Certificate’ (S.L.C) from Career Building International School (C.B.I.A). Now, I joined the college and the name of my college is Greenwich Academy. It is in Pespicola Town Planning in Kathmandu. My faculty is management. After 2years I would like to join to B.B.A and M.B.A. After that I would like to engage some business organization. My aim is a successful business man. Out of this, I am interest in playing games, watching movies, making friends, helping others and visit different places etc. I like my orphanage very much because my brothers and sisters help me a lot. They share their feeling with me and I also share my feeling in front of them. So, I love my brothers and sisters very much. At last I would like to thanks Judith, Sara, Carlo, Suzanne, member of foundation, sponsors and all the volunteers.



G

eslaagd!

Kleine kinderen worden groot. Dat geldt ook voor de kinderen van Sunrise. Het gevolg is dat dit jaar de eerste van de oudere kinderen de reguliere school heeft afgemaakt en is begonnen met vervolgonderwijs. Prajendra (15 jaar oud) heeft, zoals hij hierboven zelf heeft geschreven, dit voorjaar zijn SLC gehaald. SLC staat voor School Leaving Certificate en is een soort diploma dat de leerlingen krijgen bij het met goed gevolg afmaken van het middelbaar onderwijs. Daarna volgt de keuze om te studeren of te gaan werken. Het schoolsysteem in Nepal zit iets anders in elkaar dan wij gewend zijn, dus enige uitleg is op zijn plaats. Het merendeel van de kinderen van Sunrise gaat nu naar een zogenaamde Secondary School. Dit schoolniveau is vergelijkbaar met 'ons' middelbaar onderwijs. In België en Nederland is het onderwijs verdeeld in verschillende leerniveaus. In Nepal bestaan deze niveaus niet en gaat iedereen naar een zelfde soort school, mits betaalbaar. Dat betekent in de praktijk dat een leerling die veel moeite heeft met de lesstof niet verandert van school naar een niveau dat beter aansluit op de capaciteit van de leerling. Deze leerling blijft op de school tot de voor hem of haar hoogst haalbare klas wordt bereikt. In Nepal wordt vrijwel overal klassikaal lesgegeven, dus veel individuele aandacht door de leraar of lerares is er niet. Snelle leerlingen maken de Secondary School eerder af dan langzame leerlingen, met als gevolg dat in een klas leerlingen van uiteenlopende leeftijden zitten. Een leerling van 16 kan samen met een leerling van 12 in een klas zitten. Secondary School heeft 10 klassen. In klas 10 leggen de leerlingen hun SLC-examen af, net als Prajendra eerder dit jaar. Het behalen van een SLC is een heel belangrijke stap op weg naar zelfstandigheid en verleent een Nepalees al een zekere status. Na klas 10 kun je gaan studeren, maar over het algemeen moet je eerst nog een soort tussenopleiding volgen voor je naar College of naar de University gaat. Dit zijn dan klas 11 en 12. De kinderen en jongeren van Sunrise hebben dromen zoals iedereen. Stichting Jammajammi helpt hun zoveel als mogelijk om deze dromen werkelijkheid te laten worden. Prajendra wil heel graag een zogenaamde BBA opleiding volgen, vergelijkbaar met onze leerrichting Bedrijfskunde. Stichting Jammajammi Abdij 23 9675 RC Winschoten [email protected]


Wij realiseren ons dat in Nepal niet zozeer de kwaliteit van het onderwijs belangrijk is voor de toekomst van de kinderen, maar eerder het feit dat een kind een opleiding heeft gevolgd. Dit vergroot nu eenmaal hun kansen op de hele krappe Nepalese arbeidsmarkt. In het algemeen kunnen Nepalese kinderen in het familiebedrijf van hun ouders en/of familie werken. De Sunrise kinderen hebben niet zo’n familie waardoor het voor hen extra lastig is werk te vinden. Om deze redenen hebben we besloten om, onder specifieke voorwaarden, de vervolgopleiding van Prajendra financieel te laten steunen. Deze uitzonderlijke steun verlenen we in de eerste plaats niet zelf. We zijn ontzettend blij dat we hiervoor een betrouwbare sponsor hebben gevonden. Samen met haar zullen we de vorderingen van Prajendra volgen. Op deze manier blijft Jammajammi in staat om de reguliere uitgaven van Sunrise te blijven bekostigen. De steun die wij in het geval van Prajendra geven, moet niet het verkeerde signaal geven waarbij de stichting 'zomaar' geld geeft. De financiering richt zich nu voornamelijk op het afronden van klas 11 en 12. We vinden het belangrijk dat ook Prajendra laat zien dat hij serieus met zijn toekomst bezig is. Kalpana zal ons zoveel mogelijk op de hoogte houden van zijn vorderingen. Als deze twee jaren goed worden doorlopen bekijken we de mogelijkheden voor financiering van de BBA-studie. Prajendra is de eerste bij wie we gericht over een toekomst nadenken. Dat is ook voor ons als kleine en jonge stichting een testcase. We wensen hem heel veel succes met zijn studie, die inmiddels is begonnen, en hopen dat hij zijn dromen waar kan maken!



v

rijwilligster Carmen Paping werkte zes maanden in het Sunrise tehuis. Ze vertelt jullie graag over haar ervaringen:

“Hai allemaal, Mijn naam is Carmen. Ik heb bij Sunrise gewerkt van begin september tot eind februari. 6 maanden leek in het begin heeeeel lang, maar aan het einde was het bijna te kort. Ik ben blij dat lange tijd ben gegaan, daardoor heb ik de kinderen namelijk echt zien groeien. Naumai bijvoorbeeld, aan het begin huilde ze veel en had ze zelfs een soort van woede aanvallen, maar al snel ging het steeds beter en beter. De laatste maanden kon ze alleen nog maar lachen en grapjes maken. ‘You sari is no nice!’ [een sari is een traditioneel Nepalees kleed]. Al voordat ze haar zin afgemaakt had, rende ze gillend weg. Ik moester dan achteraan rennen, haar ondersteboven terug tillen en begonnen we weer overnieuw. Totdat ik moe was, want zij hield het uren vol. En Gaurab. Hij was al meteen heel lief, maar hij wilde je geen seconde uit het oog verliezen. Hij kon ook ontzettend zeuren als hij wat wilde. Het zeuren duurde lang voordat hij er mee stopte, maar langzamerhand was hij niet meer zo druk met ons bezig. Hij vond het nog steeds leuk om te knuffelen en was nog even lief, maar hij speelde ook weer gezellig mee met de andere kinderen. Dat viel me sowieso heel erg op. Ze kunnen zich echt uren vermaken met elkaar! De kleinere jongens en Naresh speelden altijd spelletjes totdat de bus er was om naar huis te gaan. Vooral nadat ze verhuisd waren, speelden ze veel. Ze hebben nu een mooie speelplaats en daar maken ze zeker gebruik van! Het is ook leuk om te zien dat ze echt vrienden van elkaar zijn. Bijvoorbeeld Shanti en Ajeeta zijn echt beste vriendinnen, die doen alles samen. De kleinere meisjes speelden ook veel samen, maar konden af en toe wel goed gemeen zijn tegen elkaar. Maar ja, dat hoort ook bij een familie.



Het leukste voor mij was toch wel om weer terug te komen na een weekje weggeweest te zijn. We waren altijd zo blij om elkaar weer te zien! Sabita kwam altijd vrolijk naar me toegerend, struikelende ondertussen over haar eigen voeten, maar stond lachend weer op en kwam even knuffelen. Ook die paar nachtjes dat ik gelogeerd had, waren elke keer weer leuk. Dan mocht ik bij de meisjes slapen. Ze legden dan wat matrasjes op de grond en kropen dan allemaal heel lief tegen me aan. Ik deed geen oog dicht, maar toch werd ik er zo gelukkig van. ’s Ochtends alweer vroeg eruit en dan begon het hele ochtendritueel weer. Een grote chaos, maar toch deed iedereen braaf zijn klusjes en stond netjes aangekleed op tijd op de bus te wachten. Geweldig om mee te maken! Eigenlijk was elke dag weer leuk. Elke middag de kinderen van school halen was gewoon gezellig! Één voor één komen ze hun klas uit. Degenen die als eerste klaar waren, kwamen even gezellig opschoot zitten, knuffelen en vertellen hoe hun dag was. Totdat ze er allemaal waren. Dan gingen ze weer samen spelletjes spelen of toen ze verhuisd waren, konden we gelijk naar huis lopen. Ik heb echt een geweldige tijd gehad! We hebben te veel meegemaakt om allemaal te vertellen. Het zijn allemaal zulke schatjes! Zulke verschillende kinderen, maar toch allemaal zo lief! Het was voor mij een moeilijk afscheid, maar het was het zeker allemaal waard!!”



v

rijwilligster Henrike Koetzier…

… heeft in de maand augustus anderhalve week bij Sunrise gewerkt. Voorafgaand aan haar verblijf in Nepal is Henrike enorm druk geweest met voorbereidingen, met name acties om geld in te zamelen voor het kindertehuis. In haar uitgebreide en leuke weblog ( http://hkoetzier.blogspot.nl ) konden en kunnen we meegenieten van haar ervaringen: “Zaterdag 3 augustus stap ik op het vliegtuig naar Dubai om daar over te stappen en vervolgens in Kathmandu aan te komen. Ik ben nu al benieuwd naar wat ik zal zien, voelen, ruiken en horen op het moment dat ik het vliegveld af kom. Ik heb namelijk al diverse keren gemerkt dat je een vakantie niet aan de hand van foto’s of video’s kunt ervaren. De combinatie van geuren, kleuren, geluid en eigenlijk alle zintuiglijke waarnemingen zorgen voor een bepaalde sfeer die niet over te brengen is als je er niet bent geweest.() Ik zal 1,5 week vrijwilligerswerk vervullen in een weeshuis met 18 kinderen, gelegen in Kathmandu waar ik verblijf in een gastgezin.”

Eén van de activiteiten om geld in te zamelen was het meedoen met een sponsorloop: “Ik heb besloten nog iets extra's te doen voor de kinderen in het weeshuis. Ik wilde graag een sportieve bijdrage koppelen aan sponsoring. In eerste instantie had ik voor ogen de bank-totbankloop (15 km) te volbrengen in 75 minuten (12 km/uur). Hierop kreeg ik enorm veel positieve reacties en veel mensen zegden onmiddellijk toe mee te doen. Helaas kreeg ik een paar weken voor die tijd een blessure (runner’s knee), waardoor het absoluut onmogelijk was mee te doen.”



De sponsorloop ging dus helaas niet door. Dat weerhield Henrike er niet van om toch een enorm bedrag binnen te halen voor Sunrise! Uit haar weblog blijkt duidelijk dat ze het prima naar haar zin heeft. In het begin is het lastig en anders. Zeker de verschillen tussen onze interpretatie van het woord ‘schoon’ en de Nepalese invulling zijn lastig te overbruggen. Al met al is het voor Henrike, net als eigenlijk alle exvrijwilligers bij Sunrise, ontzettend lastig om afscheid te nemen van de kinderen: “Gisteren heb ik bij de kinderen op school gekeken. Leuk om te zien wat ze overdag doen achter de muren waar ik ze 's ochtends afzet en 's middags ophaal. Ik ben inmiddels enorm gesteld geraakt op de kinderen, ieder kind heeft iets bijzonders over zich. Hoewel ik ergens wat afstand probeer te houden voor mijzelf én de kinderen, is dat erg moeilijk. Ze zijn enorm lief en vinden het geweldig als ik er weer ben.” Henrike en Carmen, ontzettend bedankt namens de kinderen van Sunrise!!

Oproep Nog steeds zijn we op zoek naar nieuwe sponsors. Weet of kent u iemand die onze stichting hier graag bij zou willen helpen? Aarzel dan niet en neem contact met ons op via [email protected]

~ Met heel veel dank namens alle kinderen van Sunrise en het bestuur van Jammajammi! ~ Tot de volgende nieuwsbrief!



IBAN: NL37INGB RC

Recommend Documents