FC TRAPPIST
jaargang 33 nummer 2 april 2008
Colofon: Voorzitter Aad Molenkamp Engelenburg 463 2036 RP Haarlem 023 – 535 0912
[email protected] Secretaris Maarten Veen Insulindeweg 956 1095 DX Amsterdam 020 – 468 2192
[email protected] Penningmeester Henny Remmers Recht Boomssloot 46 1011 EC Amsterdam 06 – 413 78215
[email protected] Toercommissie Guido Golüke Luzakstraat 88 1051 JB Amsterdam 020- 486 2577
[email protected] Aad Janssen Meulenwiekelaan 37 1402 TC Bussum 035 – 697 5646
[email protected]
Peter van Riemsdijk Stuurmankade 28 1019 KR Amsterdam 020 – 419 4991
[email protected]
Redactie
[email protected] Maria Geijsel Kattenburgergracht 11-D 1018 KN Amsterdam 020 – 625 7245
Wedstrijdsecretariaat Bert Zwaving Vm.Stadstimmertuin 45 1018 ET Amsterdam 020 – 625 3877
[email protected]
Perry van Dijk Dirk Vreekenstraat 23 1019 DP Amsterdam 020 – 662 0806 Opmaak Ben Koeleman Overhaalsgang 8 1018ZT Amsterdam 020 - 6202133
[email protected]
Manja de Neef delle Alpihof 2
1098 VX Amsterdam 020-6183533
[email protected] Roel Mazure Het Dok 11 1021 PS Amsterdam 06-30396156
[email protected]
Telefoon clubhuis Spaarnwoude 023 - 537 7030 (b.g.g. 5372951) Contributie 2007 ! 35 voor een individueel lidmaatschap. ! 44 voor een gezinslidmaatschap. Postgiro 5209729 t.n.v. FC Trappist te Amsterdam
Theo van der Neut P.C. Hooftstraat 19 1071 BL Amstrerdam 06-50628643
[email protected]
Kopij Het volgende nummer verschijnt op 18 mei 2008 Kopij inleveren voor 18 april 2008
Inhoud Craeatine
Van de redactie, Heet van de Meet
11" " 12"
4"
Van de voorzitter
13"
Wedstrijden, Voorjaarsblok
5-6"
Geschoren ?
14-15" Zandvoort "
7"
Klein Verzet "
16-19" Aankondiging Tochten
8"
Waterland
20-22" Baandriedaagse
2"
Colofon
3"
24" "
9-10" Gooi en Eemland
2
Dr. von Trapp
"
Dat Was Toen"
april 2008
FC TRAPPIST
Redactioneel Het seizoen is nog niet goed en wel begonnen, of we hebben al een Trappist in het gips. Rob ten Have was de ongelukkige. Hij brak een botje in zijn hand tijdens de Gooi- en Eemlandtoertocht. Een glad wegdek (of beter gezegd gladde kasseien) was er de reden van dat hij, notabene met zijn mountainbike, onderuit ging. Een ambulance moest eraan te pas komen om Rob naar het ziekenhuis te vervoeren. Laten we hopen dat dit de eerste maar tevens de laatste keer is dat dit type vervoer het komend seizoen voor ons van stal gehaald moet worden. Vanaf deze plaats daarom een plezierig maar vooral ook een !brokkenloos" seizoen toegewenst. Maria
Heet van de meet Nieuw: Sjoerd Feenstra Paramariboplein 40 1058 AT Amsterdam 06 – 2877 6490
Opgezegd per 10-03-2008: Peter Gerbrands Bilderdijkkade 801 1052 RS Amsterdam 020 – 412 3127 Maaike Vertregt Beatrixstraat 32 1432 HE Aalsmeer 0297 – 327 741
3
Tom Hijmans Let op: het enig juiste e-mail adres van de secretaris is
[email protected] , dus alle adreswijzigingen en vragen over het lidmaatschap naar dit adres.
Van de voorzitter Trappisten, Het nieuwe wielerseizoen is aangebroken. De regen klettert vrolijk tegen de ruiten en je hoort de vogeltjes fluiten en ook de FC Trappist is in een opgewekte stemming. Er is al van alles gebeurd. Onder de leiding van Maarten Veen is “Waterland” verreden. Het werd een prachtige tocht ondanks de vaak zeer harde wind. Er waren zelfs enkele valpartijen (gelukkig zonder schade) omdat men gewoon omvergeblazen werd. Aan het eind, 16 km voor de finish, werd ik eenzaam achtergelaten door de meute. Het Bosfietsen geeft wel kracht maar niet veel duurvermogen denk ik. Scherp bleef ik wel want ik vond nog een mooie dikke portefeuille langs de IJsselmeerdijk van een kaasboer uit Heemstede, die ik hem de volgende dag terugbezorgde. Er zat toch alleen maar zijn rijbewijs plus nog wat andere giro en zo pasjes in, helemaal geen bos geld. Ik hield er wel een leuke fles wijn aan over. De laatsten zullen de eersten zijn, bleek wel weer. Sneu was het wel voor mij dat de Trappisten het terras van Brouwerij het IJ al verlaten hadden toen ik daar aankwam. Geeneens een natte, zatte of een Columbus mocht ik smaken verdorie. De Bosfietsers zijn over het Dak van Brabant gereden (het Dak was helaas erg droog, nergens niks geen blubber). Dat is toch wel de bostocht die de meeste indruk op mij maakt. Wat een enorme bult rijst daar uit het Brabantse landschap bij Nuenen op! Wat een boel afval hebben die Brabo!s geproduceerd! Jeezuz. Op bijgaande foto, door Gjelt Dijkstra gemaakt, zie je mij omhoogzwoegen als je goed kijkt, onderaan op de foto. Het gaat me niet om mijn persoontje maar om de enormiteit van die belt. 65 Meter omhoog in hooguit 500 meter. Stijl! Baanrennen. De Piet Moeskopstrofee is gewonnen door Eelco Bruinsma. Het baantournooi was een groot succes: perfecte organisatie en een heel prettige sfeer en meer deelnemers dan ooit. De tribunes zaten vol. Nou, oké, het was maar een bankje vol maar het is een beginnetje, toch?. Dat tournooi gaat een traditie worden, voor zover tradities mogelijk zijn bij de FC Trappist. Kijk eens op of liever via onze website naar de foto!s van Fopz en Valckx. Aan de geklokte tijden was duidelijk te zien dat de Trappisten vooruitgang geboekt hadden op de baan. De deelnemers voelden zich thuis op de baan. Er zijn geen ongelukken gebeurd. Ze hadden duidelijk veel getraind. Het baanrijden zit in de lift, zo heet dat toch? De toertocht Gooi- en Eemland verliep minder plezant. Het weer was slecht. Veel omlaag komend water. Rob ten Have, op zijn mountainbike met Rohloffnaaf, kwam ten val op een bekende glibberige en heel bolle weg. Hij hield er een hoofdwond en een gebroken middenhandsbeentje aan over. Hij heeft me beloofd over 4 weken weer op de fiets te zitten. Naar, vooral voor Rob, maar ook voor voorrijder Jens Roep en de andere natte koude deelnemers. Dat omvallen met de fiets moet geen traditie worden natuurlijk. Maar ja, fietsen is een gevaarlijke sport. Je hebt ervaring nodig, je moet opletten, kundig zijn. Toch gaan we allemaal wel eens voor de bijl. Ik herinner mij, droom nog wel eens, van verscheidene van mijn valpartijen, brrr. Je glijdt over de weg als een motorrijder: zonder veiligheidsgordel, verstevigde carosserie of airbag (luchtzak). Wel strijkt de wind door je haar, zou Gerrie Kneteman zeggen. De wind door je haar! Dat vond Gerrie het mooiste van het fietsen, zei hij ooit in een interview. Dat was natuurlijk nog in het helmloze tijdperk! Een paar maanden voor zijn dood zag ik hem geheel in smetteloos wit, helmloos, langs de Haarlemmertrekvaart fietsen. Zijn haar wapperde in de wind.
4
Het mysterie van de geschoren benen Gerard Snel Ieder wielerseizoen staan wij Trappisten voor de vraag: dien ik mijn benen te scheren? En waarom dan wel? Om die keus weloverwogen te kunnen maken, wil ik graag ingaan op het mysterie van de geschoren benen. Zoals het een mysterie betaamt, is het omgeven door vele mythes. Ik zal die proberen te ontrafelen, om door te dringen tot de ware kern van dit opmerkelijke fenomeen. ! Om te beginnen is het zaak te duiden waarom we over een mysterie spreken: scheren is tenslotte een ingeburgerd fenomeen, dat zich -sinds oudsher- strekt van kin, via -klassiek- de vrouwenbenen tot -postmodern- de schaamstreek. Hoezo mysterie? Welnu, het raadsel schuilt in het feit dat in de uiterst conservatieve, masculiene wielerwereld al zeer lang het postmoderne fenomeen van geschoren mannenbenen ingeburgerd is. Hoe kan het dat boeren- en arbeiderszonen zich al decennia als metromannen avant-la-lettre manifesteren? De gangbare verklaringen zijn esthetisch, medisch, natuurkundig of praktisch. Om met het eerste te beginnen: een wielrenner dient er gesoigneerd uit te zien, en daar horen geschoren benen bij, punt uit. Nog nooit heb ik een verklaring gehoord waarom het gesoigneerd is om de armen wel met haardossen bedekt te laten, om nog maar niet te spreken van de ongeschoren kaken van mooie Mario Cippolini - de renner die gold als de perfectie in soigneren. Volgens mij hebben we hier te maken met een cirkelredenering: gesoigneerd = geschoren benen, en geschoren benen = gesoigneerd. Kortom, dat brengt ons niet verder. De medische verklaring haakt aan bij de vele valpartijen in het wielerpeloton. Soms ernstig, vaak beperkt tot het wegschaven van stevige plakken huid. Door te scheren, zo is de redenering, kan een ontstane wond beter schoon worden gemaakt en gehouden. Infecties krij-
gen minder kans. Ik vond dat heel plausibel, totdat fietskameraad Willard mij eraan herinnerde dat een van de functies van beharing is om bacteriën op een afstandje van de wond te houden. Ook hier is een mythe -scheren is hygiënisch- ontzenuwd. Wat hoogstens overblijft is dat het verwijderen van pleisters minder zeer doet - maar dat is wel een erg mager resultaat voor het intensieve scheerwerk. Lang deed een natuurkundige verklaring opgeld: geschoren benen zijn aërodynamischer dan ongeschoren benen. Inmiddels weten we wel beter: luchtstromen gaan niet optimaal langs een volstrekt glad oppervlakte, maar wel langs een oppervlakte met specifieke oneffenheden - denk aan de ribbels op het schaatspak. Of de deukjes in een golfballetje.
Ervaring 1 In de jaren "80 en "90 reed ik vele wielerwedstrijden, bij de studenten, de recreanten en de Trappist, met ongeschoren benen. Ik nam geen licentie, omdat ik niet van plan was om aan die onzin van geschoren benen mee te doen. Bespottelijk dat dat een voorwaarde was om voor vol te worden aangezien! Toen ik eind jaren "90 naar Leiden kwam, had ik veel minder wedstrijdmogelijkheden, en besloot toch maar een licentie te nemen. En mijn benen te scheren. Er ging een wereld voor mij open. Ik voelde me opeens een betere wielrenner - ten onrechte, maar het gevoel was er niet minder om. Ik voelde me opeens opgenomen in een elitaire groep met vaste codes. Het was nog steeds belachelijk, maar wel heerlijk! Ik sluit allerminst uit dat deze factoren hebben bijgedragen aan het ontstaan van het mysterie. Maar ze kunnen, gezien hun zwakke argumenten, niet verklaren waarom de gewoonte is blijven bestaan, door de tijden heen, en zo massaal. Daarvoor moeten we naar sociologische en sociobiologische processen kijken. Dat klinkt duur, en daarom zal ik ze introduceren met twee persoonlijke ervaringen die mij de ogen deden openen.
Veel praktischer argument schuilt in het masseren: wielrenners die dag in dag uit moeten presteren, moeten goed en langdurig gemasseerd worden. En dat gaat nu eenmaal soepeler als er geen haren in de weg zitten. Klinkt plausibel, alleen, waarom scheren al die amateurs, die geen masseur tot hun beschikking hebben, desondanks nijver hun benen? En waarom scheren dan niet alle topsporters hun benen? Klaarblijkelijk hebben hun masseurs weinig problemen om bij hun glibberige werkje tegen de haartjes in te strijken.
5
De les die ik uit deze eerste ervaring trok was dat het scheren der benen een typisch groepsritueel is: haarscherp is de lijn uitgetekend tussen de insiders met glimmende benen en de outsiders met behaarde staketsels. Je hanteert het mes en hoort er bij, of je ligt er uit, en waag het dan niet de insiders uit te dagen. Onderwerp je je niet aan de codes van de groep, dan word je tot de orde geroepen. Een behaarde renner die demarreert wordt ogenblikkelijk teruggehaald en op de kant gezet. Het is onverteerbaar dat een wielerallochtoon de show steelt. Komen we bij de sociobiologische verklaring, oftewel: het komt allemaal door de genen. Om te beginnen mijn tweede ervaring.
Ervaring 2 Enkele jaren geleden volgde ik een cursus in een conferentiehotelletje nabij Wageningen. In de intieme sfeer van het avonddiner liet ik ontvallen dat ik mijn benen schoor. Tegenover mij zat een sportieve dame, die nochtans geen weet had van dit ritueel. En wat gebeurde er? Niet slechts verwondering, en zeker geen minachting, nee, pure opwinding. De spanning knetterde over de tafel. Als ik zou zijn opgestaan en naar boven was gelopen, was ze ongetwijfeld smachtend achter mij aangelopen, in de hoop een glimp te mogen opvangen. Ik bleef echter zitten (vrouw en twee kindertjes thuis, tenslotte), maar een half uur lang heb ik haar aan mijn lippen zien hangen, vragend naar uitleg over alle mogelijke details.
Wat vertelde deze tweede ervaring mij? Het komt allemaal door de genen en de hormonen die zij onverbiddelijk aansturen. Terug naar de oertijd van het wielrennen. Arme mensen (mannen en vrouwen) hadden toen stevige beharing nodig om in koude tijden op het land te kunnen werken, terwijl rijke mannen erop uit moesten om land en leger te leiden. En als ze thuis waren, beoefenden zij edele sporten als voetbal en tennis. Alleen de vrou
Aankondiging Toertocht
Lek en Linge Wanneer?!
Zondag 20 april!
Waarvandaan?! Station Gouda (stationsplein) Hoe lang?! 120 km Hoe laat?! 11.00 uur Onder wiens hoede? Wim de Lange
wen van de rijke elite kon het zich veroorloven binnen te blijven en de benen te scheren - het summum van evolutionair succes. De arme boeren- en arbeiderszonen kropen op de wielrenfiets om de armoede te ontstijgen. Ze namen alvast een voorschot op hun succes door de begeerde status van de vrijgevochten elite aan te meten: de gladde benen. De vrouwen voelden dat haarfijn aan en vielen voor de combinatie van aardse kracht en hemelse gratie die in de (fysiek) onderste helft van het wielerpeloton school. Ook nu, een eeuw later, appelleren geschoren mannenbe
nen bij vrouwen blijkbaar nog aan die combinatie van kracht en gratie. Of om het in enkele woorden samen te vatten: geschoren benen zijn sexy! Kortom, heren wielrenners, kom bij de club van de geschoren benen en breng de vrouwenhormonen op hol. Succes is je deel, is het niet op de fiets, dan toch ernaast. Haal het scheermes maar tevoorschijn!
Met de trein: 9.55 uur Amsterdam CS (of Amstelstation 10.03), aankomst 10.45 uur, zonder overstap. Net te laat vertrokken? 10.07 CS, in Utrecht overstap, aankomst 11.04 uur Gouda. (Bel of sms dan: 0623417598, dan wachten we nog even!) Met de fiets: ca. 48 km (vanaf Hoofddorpplein gerekend). Via De Kwakel, Nieuwveen, Nieuwkoop, Zwammerdam, Reeuwijk)
LET OP:
6
Dit artikel verscheen in een iets gewijzigde versie eerder in de IJSKOUT, het blad van de IJssport Vereniging Leiden
LEK EN LINGE VERTREKT DIT JAAR VANAF STATION GOUDA !!
KLEIN VERZET LA COURSE A DEUX VITESSES Onlangs wist Manja me iets opmerkelijks te vertellen, ze was enige jaren afwezig geweest bij toertochten maar nu de kinderen wat groter zijn doet ze weer met veel plezier mee aan de zondagse activiteiten [dat is toch de bedoeling], en speelt ze met volle overgave wedstrijdcommissaris op de wielerbaan. Bewonderenswaardig, zonder meer. Vroeger, zo vertelde ze me, vroeger werd er bij de start van de allereerste toertocht nog wat gerookt, zelfgedraaide, want aan iets flauws als filtersigaretten deed men niet. Hoestend, kuchend en proestend werden de eerste kilometers van het seizoen verreden, waarbij men niet naliet de plechtige eed af te leggen dat ze nu echt wel zouden stoppen met roken. Met een slakkengangetje reed men dan door Waterland, alles was vrolijk en het weerzien na een lange sombere winter stemde iedereen tevreden. Wat haar nu opviel was dat het er nu niet meer zo aan toegaat, het tempo ligt behoorlijk hoger. Roken, dat doen ze ook al niet meer. Of de hogere snelheden te maken hebben met het afzweren van tabak en daardoor een verminderde teerinhoud in de longen valt niet zomaar te bewijzen. Waarschijnlijk is dat wel zo. Eerder is het zo dat het niveau van de Trappisten hoger is dan vroeger. Dus zwierf een stukgeslagen peloton door de polders, waarbij twee nieuwe leden hopeloos achterop geraakten en door Addy naar huis werden geloodst. En men het opmerkelijke feit noteerde dat de voorrijder moest lossen, en die had nochthans goede conditie opgedaan op de Weissensee. Niets aan de hand, de weersomstandigheden waren nu niet van die orde dat men met een ordentelijke groep kon eindigen, fietsen met windkracht zes is nu eenmaal nogal lastig te noemen.
Ik schonk eerst niet veel aandacht aan de woorden van Manja, het lag aan de wind. Niet iedereen kan daar goed mee overweg. Maar de volgende week moest het toerpeloton tegen de storm en felle wind opboksen, met alle gevolgen vandien: de ene werd opgenomen in een hospitaal, een andere zit nu thuis met gekneusde ribben, gezwollen knie en een stijve schouder. Weer was het tempo strak, weer bleek het niveau behoorlijk hoger te zijn dan vroeger. Rustig meefietsen, nee, dat was er niet bij. Dit keer waren de twee introducés daarvan de schuld. De mores van onze vereniging niet goed kennend reden ze strak op kop, en weer had de voorrijder het moeilijk om zijn wil op te leggen. Ja, we zijn echte bikkels, vertelden ze trots tegen ieder die het wilde horen. Het deed een aardige dialoog ontstaan in de achterhoede, de teneur daarvan was dat men tegenwoordig minstens een paar duizend kilometer in de benen moet hebben wil men redelijk voor de dag komen tijdens de eerste toertochten. Op dit moment wordt er blijkbaar met twee snelheden gereden, iets dat men eerder te Spaarnwoude zou verwachten. Maar daar schijnen ze om de een of andere reden wel altijd samen te kunnen eindigen. Opmerkelijk verschijnsel, maar of er iets aan te doen is weet ik niet. Het ligt nu eenmaal in de natuur van de sportieve mens om het altijd beter te willen doen, de Olympische gedachte van Citius, Altius, Fortius om het zo maar te zeggen. Het is veel te vroeg in het seizoen om al conclusies te trekken, maar wees ervan overtuigd: Klein Verzet zal de evolutie volgen met argusogen en op tijd een halt toeroepen als deze situatie onverkwikkelijke gevolgen begint te krijgen. Voorlopig moeten we ons maar schikken in het feit dat er wordt gereden met twee verschillende snelheden en dat de oorzaak van alles kan zijn: weersomstandigheden waarbij men weer verlangt naar de tijden van global warming, de ene die al wat meer dan de andere zich goed heeft verzorgd in de winter. Aan het roken, daar kan het niet meer aan liggen. KLEIN VERZET.
7
Wind in Waterland Verslag Waterlandtocht 2 maart 2008 Zondag 2 maart, al tijden kijk ik er naar uit. Nu is het dan zover, op mijn spiksplinternieuwe tweedehands Giant Compact Road rijd ik richting Amsterdam. Mijn eerste eigen racefiets, en nog nooit met klikversnellingen gefietst (heten die dingen eigenlijk wel zo?). Gelukkig wind mee want het waait flink, maar de lucht is strakblauw en ik heb er zin in. Veel te vroeg kom ik bij de pont achter het CS aan. Met zo!n fiets gaat het echt veel sneller dan met mijn gewone stadsfiets, ook al probeer je niet hard te fietsen. Er zijn nog twee racefietsers en ik gok het goed als ik denk dat het Trappisters zijn. Om 11.00 uur is een grote groep renners bij de pont, zouden het er 50 zijn? Zou best kunnen. Ook Annemarie is daar, degene met wie ik mee kom als introducée. Voor het eerst van mijn leven in een peloton, en de enige op echte gympen. Luxe als een bidonhouder, bidon, reserveband, fietspomp en kilometerteller, het zit allemaal nog niet op mijn fiets. Rustig aan koersen we Amsterdam uit. Na korte tijd een lekke band bij iemand, maar al snel zit er weer een nieuwe op. In Waterland onder de weg door via een fietstunneltje (mijn ketting eraf en weer snel erop), over smalle paadjes langs de kerk van Waterland (welke weg nu precies, Maarten?) door naar het open veld. Daar de eerste en enige valpartij vlak achter mij; kapotte broek en knie, maar verder niets ernstig. Ook niet gek met zulke windstoten van
opzij. Het is lekker om te fietsen. Lekkere lange rechte wegen, vrij uitzicht, polders, dijkjes en gras. Met wind mee gaat het gemakkelijk en hard. Als je met wind tegen alleen komt te fietsen en je probeert aansluiting te maken met je voorgangers is het echt flink trappen, maar het is prettig om je benen even te voelen. En het fijne van zo!n peloton is dat je dan weer even wat kan freewheelen achter een ander, dat scheelt. Al vrij snel zijn we bij de 3 zwanen in Purmerend waar appeltaart is, maar niet voor iedereen. Na de rust vind ik het
daar de laatste kilometers. Het peloton valt uit elkaar en de wind is nu echt pal tegen: doortrappen maar. Ik ben blij dat Maarten Veen bij mij in de buurt fietst en ik hang kilometers lang in zijn wiel, want jé, die wind! De laatste hobbel is de Schellingwouderbrug: omhoog en tegen de wind in. Na de brug is er nog een klein clubje fietsers over, de rest is voor ons, achter ons of een andere weg naar huis gegaan. Nu heb ik nog een keuze, tegen de wind in naar Aalsmeer trappen, of de fiets in de metro zetten en even uitrusten. Ik vind het laatste wel
koud dus is het goed om even de voeten flink op de pedalen te zetten om weer warm te worden. Al fietsend en kletsend gaan de kilometers voorbij tot er eindelijk iets bekends komt: Monnikendam, daar was ik wel eens geweest. Vanaf
prima en zit nog lekker na te genieten van de tocht. Thuis meteen een mailtje sturen om het inschrijfformulier te vragen, want bij deze ene keer wil ik het niet laten!
13 Leon Canisius 14 Rob Steinweg 15 Kees Bok 16 Yvonne de Jong 17 Aad Molenkamp 18 Marja de Ridder 19 Annemarie van den Boogaard 20 Joost Vogel 21 Maaike Vertregt (intr.) 22 Jan Willem Piet 23 Addie de Visser 24 Johnny Griet
25 Peter van Riemsdijk 26 Frans Donze 27 Joop Buinink 28 Job Redelaar 29 Jan Ebele van der Meulen 30 Jan Gottmer 31 Wiegert Krijgsman (intr.) 32 Philip d!Ailly 33 Erik d!Ailly 34 Lukas IJsseling (tot Broek in Waterland)
Maaike Vertregt, 11 maart 2008
Deelnemerslijst Waterland 2008 1 Maarten Veen 2 Jens Roep 3 Ben Koeleman 4 Peter Valkx 5 Herman Chevrolet 6 Jan van Esch 7 Ales Leenders 8 Henk Bleyendaal 9 Maarten Toneman 10 Marijke de Kroon 11 Max van der Heijden 12 Manja de Neef
8
Gooi & Eemland 9 maart 2008 Dat de ene fietstocht me wat meer zeer doet dan een andere tocht is een gegeven. Maar niet eerder voelde ik tijdens een fietsrit een lichtelijke jaloezie richting een gewonde mede-Trappist die per ambulance werd afgevoerd. De Gooi & Eemland-classic deed dit keer zeer zeer. Het zeer begon al direct na het dichtslaan van de voordeur. Persoonlijk verteer ik regen heel redelijk en hetzelfde geldt voor de onverharde blubberpaden die voorrijder Jens Roep zijn gevolg traditioneel voorschotelt. Maar de combinatie van regen, modderpaden en een gloednieuwe Gazelle met maximaal tien kilometer op de teller deed zeer. Zeker omdat het een parelmoer WITTE fiets betreft. En het geknars dat de maagdelijke ketting en tandwielen binnen vijftig kilometer produceerden hoor ik !s nachts nog altijd.
Hel van !t Gooi Het zal ook na ongeveer vijftig kilometer zijn geweest dat het negen man sterke peloton bij Eemnes een toendra-achtig landschap in reed. Na het afronden van de bouw van hun plaggenhutten specialiseerden de oorspronkelijke bewoners van dit
geen kasseien, maar de ons voorgeschotelde klinkerweg komt in de buurt. Met zijn hoge bolle rug, vol plassen, bedekt met modder en overwoekerd door gras en mos boezemt de weg stilstaand al angst in. Terecht, zoals Rob ten Have aan den lijve ondervond. Uitgerekend de enige deelnemer met een volgeveerde mountainbike op tractorbanden vol grip knalde met een misselijk makende klap tegen het asfalt. Een voorbeeld dat direct door een volgzame Herman Chevrolet werd gevolgd. Naar de rem kijken, was voldoende om onderuit te gaan. Maar waar Chevrolet direct overeind krabbelde, bleef Ten Have een tijdje buiten bewustzijn op de natte stenen liggen. Fysiek leed Om een lang, maar vooral koud verhaal kort te maken: een half uur later reed een ambulance weg met daarin een gewonde Trappist. De ambulancemedewerker constateerde zonder röntgenapparatuur een gebroken hand en als groep deden wij daar gemakshalve een additionele hersenschudding bij. En ondanks al dat fysieke leed was daar die lichte vorm van jaloezie. Want hoe warm zou het wel niet zijn in die ziekenauto? De stevige wind die de regen horizontaal over de Gooische steppe joeg, verdrong hardhandig elke mijmering over een comfortabele rit in een verwarmde auto. Tijd om op het kleine blad het verkleumde lichaam op te warmen. Maar dat was buiten Chevrolet ge-
sement. Met twee lekke banden binnen vijf minuten geeft hij in ieder geval vorm aan deze sportieve aspiraties. Dat er drie paar verkleumde handen nodig waren om een band te monteren, maakt een gedreven Chevrolet niets uit. Dit jaar pakt hij een prijs.
Gezocht: dominante vriendin Vormen gesprekken tijdens de appeltaart halverwege de tocht een goede graadmeter voor de omstandigheden tijdens diezelfde tocht? Tijdens de Gooi & Eemland domineerden een aantal onderwerpen de pauzegesprekken. Zo kwam de vraag "Waar is het dichtstbijzijnde station?! meermaals voorbij. En bij het vooruitzicht van een gestolen racefiets – die collectief onbewaakt buiten stonden – warmden sommigen van ons weer een beetje op. En dan was er de hartverwarmende discussie over mogelijke puntaftrek voor de gevallen Rob ten Have. Moet de toercommissie extra punten in mindering brengen bij iemand die halverwege een toertocht vrijwillig in een luxe en verwarmde auto stapt terwijl zijn fietsmaten verkleumd tot op het bot achter blijven? En dan was er nog de discussie over Trappisters die normaal gesproken geen toerrit overslaan, maar door een nieuwe vriendin tijdens deze Tour du Gooi door afwezigheid uitblonken. Dat hebben ze achteraf goed gezien. Sinds deze zondag speur ik daarom ook actief diverse relatiesites af naar een dominante vriendin met een bloedhekel aan wielrennen.
Koude douche
Gooi & Eemland in betere tijden (2007)
gebied zich rond 500 VC in wegenbouw. Het resultaat van die specialisatie misstaat niet in Parijs-Roubaix. De Gooische variant van de Hel van het Noorden kent weliswaar
rekend die blijkbaar in het prille begin van dit wielerseizoen een beslissende demarrage wenst te slaan in Het Lekke Banden Klas-
9
Dezelfde voordeur die ´s ochtends een nog gloednieuwe parelmoer witte Gazelle doorliet, zag enkele uren later een ranzig bruin stuk aluminium (Te koop: t.e.a.b. z.g.a.n. Gazelle altijd binnen gestaan op een ritje onder de bezielende leiding van Jens Roep na) passeren. De hete douche die voor verwarming had kunnen zorgen, staakte zijn fucking diensten zoals gewoonlijk na fucking vijftien seconden. De letterlijk koude douche paste perfect bij het karakter van de dag. Maar toch, de koude douche staat voor mij persoonlijk ook loodrecht op het karakter van de Gooi & Eemland
2008. Want het was gelijktijdig de tocht van hartverwarmende zorg om een gevallen mede-fietser. Een rit van verbroedering ondanks – of juist vanwege - alle ongemak en ellende. Elkaar letterlijk en figuurlijk uit de wind zetten. Waar de gemiddelde fietser zich in mijn beleving nog wel eens als een solist opstelt, zag ik plotseling allemaal sociale teamspelers. En dat stond iedereen goed, zeer goed. Beterschap Rob.
de wind te breken en hier en daar iets van luwte te creëren. Eindelijk kwam uit de verte een gele ambulance. »Die is gebroken«, was het eerste wat een uitgestapte broeder zei bij het zien van de gezwollen hand. Snel ging er een smetteloos laken over de brancard en mocht Rob plaats nemen. Daarop werd hij ruggelings de ambulance ingeschoven. Nog even keren, en weg waren ze, richting ziekenhuis van Huizen.
Rob, bij deze een voorspoedig herstel gewenst, en zoals jij ook al zei: »Tot volgend jaar.« Dan gaan we echt weer dat vermaledijde slingerdijkje over. Héél voorzichtig - maar toch.
Ad van de Wiel
Malheur voor Rob door Jens Roep Voor Rob ten Have kende de Gooi & Eemland-tocht een ongelukkig verloop. Na een lange aanloop langs de IJsselmeerkust en wat gemanoeuvreer door een verregend Huizen, belandden we in Eemnes. Daar draaiden we vanaf de Wakkerendijk het eindeloze lege Eemland in, de Cors Rijkseweg op. Een stukje voorbij de balk die deze polderweg halverwege opknipt, gebeurde het. Op de natgeregende klinkertjes van het sterk bollende wegdek gleed het voorwiel van Robs ATB een stukje weg, en viel Rob. Herman Chevrolet viel ook, !zonder erg". Voor Rob lag het anders. 1015 Seconden was hij niet aanspreekbaar en hij had een kleine hoofdwond. Gelukkig werd hij al snel weer aanspreekbaar en krabbelde via diverse zithoudingen langzaam overeind. De muts ging weer op, een extra jasje aan. Intussen was onze positie telefonisch aan de meldkamer doorgegeven, want verder fietsen zat er echt niet in. Voorzichtig te voet terug richting dwarsbalk bleek Robs linkerhand op een vreemde manier gezwollen. Zijn vingers waren nog mobiel, maar echt vertrouwen deed hij het niet. Op de verlaten hoek met de Noord Ervenweg begon het wachten op de ambulance. Intussen brachten sommigen Robs fiets onder in het dorp (onder een hooiberg), anderen verwisselden verkleumd Hermans achterband die zachtjes piepend leegliep. Weer anderen probeerden
foto: Elna Gooijaarts
Rob ten Have
Ietwat verweesd zetten de verzamelde overgeblevenen de tocht voort. Niet meer over de klinkers van de Cors Rijkseweg, en al helemaal niet over het al te spannende slingerdijkje dat daarna begint. Voor dit jaar was het even genoeg. Andermaal werd Hermans achterband verwisseld (met verwijdering van een stukje onzichtbaar glas). Vogels graasden, hazen boksten in duo"s en trio"s, valken vlogen op. Toen konden we op een wankel minizelfbedieningspontje - best geinig (voor max. 10 personen). In de middag – we waren net thuis – belde Rob. Hij was ook net thuis, gebracht door Jitze. Met Robs hoofd viel het mee, maar zijn arm was helemaal gegipst. En hij wilde nu wel een keer onder een warme douche.
10
Deelnemers Gooi & Eemland 9 maart 2008 Rob ten Have (tot Cors Rijkseweg) Herman Chevrolet Jens Roep Johnny Griët Ad van de Wiel Joop Buinink Peter Valckx Marie-José van de Mortel Bart Rademaker Tjebco de Jong Thomas Finkensieper (debuut)
Creatine helpt onvoldoende “Om Marlin te verslaan is alles toegestaan.” Het was hem blijkbaar opgevallen dat mijn ogen tijdens het gesprek waren afgedwaald en nu rustten op een potje creatine van de HEMA, dat pontificaal op het dressoir stond, tussen de CD's en naast een bos bloemen. “Om Marlin te verslaan is alles toegestaan”, herhaalde hij fluisterend. “Ik train extra, en om sneller te herstellen ben ik met creatine begonnen. Het smaakt vies, dus het zal wel werken.” Ik pakte het potje op. 'Stimuleert de spiergroei bij sport', ronkte het zilverkleurige etiket. Toegegeven, zijn dijen kunnen breder. 'Helpt sneller te herstellen na de training'. 'Helpt sportprestaties te verbeteren', jubelde het potje verder. Kortom, de marketeers van de HEMA verkochten het als een wondermiddel. En dat voor nog geen !50 per kilo. Doping “Maar dat is toch doping, staat dat niet op de lijst?”, wilde ik weten. Hij haalde zijn schouders op, glimlach te en antwoordde met pretoogjes dat dit een beetje bij de voorbereiding hoorde. Elkaar een beetje
angst aanjagen. “Vergeet niet, creatine zit van nature ook in biefstuk en haring, dus dan is doping wel een erg groot woord. En om Marlin te verslaan, heb ik het wel nodig.” Volgens hem zorgde creatine niet alleen voor een snellere reparatie van kapotte spiervezels, het houdt ook de verhouding ATP/ADP hoog. En daardoor kun je het langer volhouden als je volle bak sprint. “Daar moet je je niet te veel van voorstellen. Je hebt het over seconden.” Het gesprek kabbelde verder. Interessante weetjes werden geserveerd bij de rode wijn, bijvoorbeeld dat vandaag zijn dosis creatine overeen kwam met – als ik mij goed herinner - minimaal vijf kilo biefstuk. Ik heb maar niet gevraagd hoeveel Hollandse nieuwe dat zijn. Hij was er die dag mee begonnen, 20 gram opgelost in vruchtensap. Dat moest hij in deze dosis een week lang volhouden. Na die opbouwweek moest hij volgens de HEMA-gebruiksaanwijzigingen ieder dag een onderhoudsdosis slikken, van 5 gram. Zeg maar: een kilo biefstuk of een halve haringkraam. Bijwerkingen Nadelen heeft creatine natuurlijk ook, hoewel die niet op het potje
11
staan. De eerste bijwerking had hij al te pakken. Diarree. Gelukkig zou dat volgens wikipedia vanzelf overgaan. Een serieuze bijwerking, en daarom is er geen duursporter te vinden die creatine slikt, is gewichtstoename. Binnen een paar dagen heb je er zo een paar kilo bij. Hij wuifde het weg, op de baan hoef je niet te klimmen. Hamvraag Dan komt natuurlijk de hamvraag. Werkte het? Ik ben niet gaan kijken, bang om 'Leve de creatine' te roepen als hij als eerste over de finish zou gaan. Natuurlijk zou het werken. De HEMA, die een reputatie hoog te houden heeft met omfietswijnen, gebak en verf, zou toch geen rommel verkopen? Helaas, zag ik op de website. Vooraf was duidelijk dat op Eelco Bruinsma geen maat zou staan. Dus een eerste plaats zat er toch niet in. Maar Marlin staat weer op 2. Vergeleken met de uitslagen van 2007 en 2006 lijken de resultaten iets beter. Het doel is niet gehaald, creatine helpt onvoldoende. Misschien kan de redactie Dr Von Trapp eens vragen zijn licht over creatine te laten schijnen.
Dokter Von Trapp Spuiten en slikken? “Ik kwam laatst bij een mede-Trappist thuis en zag daar een pot creatine op de keukenkast staan. Kun je daar eens iets over schrijven?” Aldus een recent verzoek van een redactielid van De Trappist. Hoe het met het gebruik van creatine binnen het wielrennen en binnen onze club is gesteld, weet ik niet. Vooral in de sporten waarbij kracht een grote rol speelt hebben nogal wat mensen een heilig geloof in creatine. Onderzoeken op Amerikaanse universiteiten en colleges tussen 1997 en 2004 laten zien dat 10% tot 32% van de wedstrijdsporters daar het laatste jaar creatine had gebruikt, met name in het football, ijshockey, en basketball. 1 Wat is creatine? Het is een niet-essentieel aminozuur dat in het lichaam in de lever wordt gevormd. Daarnaast komt het veel in vlees voor. Creatine draagt bij aan de zogenaamde creatine kinase reactie en speelt daarmee een rol bij de contractie van skeletspiercellen en het vrijmaken van energie. In die zin is het natuurlijk niet zo gek om te denken dat het innemen van extra hoeveelheden creatine bij bepaalde sporten gunstig zou kunnen zijn. Hiervoor wordt meestal creatine monohydraat gebruikt. Met een bepaald doseringsschema (opbouwen, onderhouden, afbouwen en dan weer een tijd zonder) kan inderdaad een lichte verhoging van het spiercreatinegehalte worden bereikt. Of dat in de praktijk ook leidt tot prestatieverbetering van die spieren, daarover is nog wel wat discussie. Sommigen claimen een 10% toename van spierkracht, met name bij de piekkracht, terwijl andere onderzoeken dat niet bevestigen. Doorgaans vindt er wel een verhoging van de vetvrije massa, met gemiddeld 1 kg, plaats. Bij patiënten met sommige aangeboren spierziekten werd een licht spierversterkend effect van creatine gevonden; bij andere aandoeningen echter weer niet. 2 Kortom: het laatste woord is er nog niet over gezegd. De meeste effecten werden echter beschreven bij andere sporten dan wielrennen. Hoe zit het nu bij wielrenners? Als het al werkt zou je hier vooral een positief effect bij de piekbelastingen, dus de sprint en eventueel korte !machtsklimmen" verwachten. Onderzoekers van de Universiteit van Leuven hebben een paar jaar geleden in een dubbelblind onderzoek het effect van creatinetoediening bij een groep goed getrainde wielrenners vergeleken met een groep die een placebo kreeg. 3 Zij vonden geen enkel verschil in duurvermogen of in sprintvermogen tussen beide groepen. Tja… Goed trainen en het inbouwen van specifieke vormen van krachttraining (daarover een volgende keer meer) lijkt me zinvoller. De mensch, en wellicht ook de Trappist, blijft echter zoeken naar andere hulp van buiten of boven. Misschien komt de hulp wel uit onverwachte hoek. Het spuiten mag dan van de WADA en andere dopingjagers niet meer maar het steken nog wel: een recent artikel beschrijft de mogelijk prestatiebevorderende werking van acupunctuur. 4 Je moet er maar opkomen. Bij een groep van 20 getrainde wielrenners en mountainbikers werden met en zonder een acupunctuurbehandeling de gegevens van een 20 km !tijdrit" op de ergometerfiets met elkaar vergeleken. In tijd maakte het (nog) niet veel uit maar na de acupunctuurbehandeling gaven de proefpersonen aan zich minder moe te voelen. De onderzoeker noemt het veelbelovend. De fysio"s binnen onze club kunnen aan de bak! Laten we wel afspreken dat die naalden voor de wedstrijden of toertochten verwijderd worden…
1
Lattavo A, Kopperud A, Rogers PD. Creatine and other supplements. Pediatr Clin N Am 2007;54:735-60.
2
Kley RA, Vorgerd M, Tarnopolsky MA. Creatine for treating muscle disorders. Cochrane Database of Systematic Reviews 2007, Issue 1. 3
Van Schuylenbergh R, Van Leemputte M, Hespel P. Effects of oral creatine-pyruvate supplementation in cycling performance. Int J Sports Med 2003;24:144-50. 4
Dhillon S. The acute effect of acupuncture on 20-km cycling performance. Clin J Sports Med 2008;18:76-80.
12
Wedstrijdcommissie geeft blokklassementen nieuwe impuls Als deze editie van ons clubblad op de mat ligt, hebben de wedstrijdrenners hun eerste wedstrijden alweer gereden. Het is desalniettemin nog niet te laat om hen en andere belangstellenden te wijzen op een aantal veranderingen. De afgelopen jaren !leefde" het wedstrijdklassement nauwelijks. Renners kwamen al dan niet hun wedstrijdjes rijden, bereikten al dan niet ereplaatsen en gingen over tot de orde van de dag. Prima hoor, maar de wedstrijdcommissie ziet graag wat meer leven in de brouwerij. We willen strijd, op ieder niveau, zelfs om de twaalfde plaats in het klassement! Wat is daarvoor nodig? Ten eerste dat wij snel na een wedstrijd de uitslag publiceren inclusief een tussenstand in het (blok)klassement. Dat voornemen hebben we en met een wedstrijdcommissie die vier man sterk is, gaat dat ook lukken!
Ten tweede willen we deelname aan de wedstrijden van harte stimuleren. Van veel wedstrijden rijden wordt iedereen beter. !Knechten" worden daar sterker van, !kopmannen" kunnen nog trotser zijn op hun ereplaatsen. Daarom gaan we – geheel volgens de Olympische gedachte – deelnemen en uitrijden (!) van de woensdagavondwedstrijden belonen met 10 punten per wedstrijd. Een mooie stimulans om a. wedstrijden te komen rijden, en b. renners die regelmatig aan het elastiek hangen te stimuleren tot de finish door te rijden. Daarnaast blijven we uiteraard de ereplaatsen honoreren. Daarin verandert niets. De eerste 10 renners die over de finish komen, verdienen de bekende wedstrijdpunten, nummer 1 krijgt 10, aflopend naar nummer 10 die er nog één krijgt. Maar reken even mee: twee overwinningen levert op deze manier net zoveel punten op als vier deelnames gedurende een blok! Ook dit seizoen hebben we weer drie blokken van ieder vier wedstrijden. Per blok maken we een klassement op. Daarnaast houden we
een klassement bij over het hele seizoen. En schuift het nog wat? Ja, eeuwige roem, want vermelding op de website en in het clubblad. En wellicht nog iets tastbaars, waarover we nog onderhandelen met potentiële sponsors. Wat de prijs ook worden gaat, hij wordt onmiddellijk na de laatste race van een wedstrijdblok uitgereikt. Mocht de winnaar niet aanwezig zijn, dan gaat de prijs naar de nummer 2. Het is de bedoeling de klassementen één dag, hooguit twee dagen, na een wedstrijd bij te werken en te publiceren op onze website. Uiteraard zijn er daarbij aparte klassementen voor A- en B-renners. Na afloop van dit seizoen evalueren we uiteraard deze opzet. Tegen die tijd hebben we jullie eventuele enthousiasme en/of gemor wel gehoord. En nu trainen! En SMS-en om de nieuwe regels in combineplannetjes mee te nemen! De wedstrijdcommissie
foto: Omnium sept.2007 Klaas Fopma
Voorjaarsblok wedstrijden op Spaarnwoude Wedstrijd 1ste voorjaarswedstrijd 2de voorjaarswedstrijd 3de voorjaarswedstrijd 4de voorjaarswedstrijd
Datum 9 april 23 april 7 mei 21 mei
Tijd 18.30 uur!! 19.00 uur 19.00 uur 19.00 uur
13
WEDSTRIJD
Woensdagavond 14 mei is het weer zo ver: de racemonsters staan in hun garages, de uitlaatgassen zijn verwaaid en het circuit is vrij voor de Trappisten. Deze wedstrijd leverde al heel wat legendarische heldenverhalen op. Tijd voor een nieuwe parel aan het snoer! Renners, kom rijden! En neem vooral supporters mee!
op Zandvoort is ook veel geleden. Velen hebben!zich de afgelopen jaren danig verkeken op de eindeloze herhaling van de op zich flauwe duinhellingen en voortijdig de pijp aan Maarten moeten geven. Bij de A werden vorig jaar op 28 deelnemers 11 afvallers genoteerd. Mede door dat lijden en heroïek die zo voor het grijpen ligt, is Zandvoort onbetwist een van de hoogtepunten van ons wedstrijdseizoen. Een overwinning valt hier niet te stelen; de winnaar is altijd een held. Dat alleen al maakt Koning van Zandvoort tot een door allen begeerde titel.
Slechts een keer per jaar, als de uitlaatgassen van de racemonsters nog maar nauwelijks zijn opgetrokken en het asfalt nog geurt naar gesmolten rubber,!wordt het Circuit van Zandvoort!vrijgemaakt voor afgetrainde Trappisten. Op hun dunne bandjes en frêle frames boren de gehelmde coureurs diep naar hun verscholen krachten. De jaarlijkse wedstrijd in Zandvoort is een fenomeen. Hier is al menige titanenstrijd uitgevochten, goed voor gloedvolle verhalen voor bij de winterse centrale verwarming. Maar
Het afgelopen jaar kreeg Zandvoort het hectische wedstrijdverloop dat een race van die statuur verdient. Vanaf de start zagen we niet aflatende aanvallen, die leidden tot een strijd tot op de laatste meters. Zo willen we dat nog wel eens zien! Zandvoort is ook altijd goed voor vele voorbeschouwingen, plannen, combines en strategieën. Hoe train je voor zo"n wedstrijd? Twintig keer achter elkaar de Schellingwouderbrug op knallen? Een trainingskamp in de Ardennen of in zonniger en bergachtiger streken? Zeg het
Zandvoort blijft unieke Trappistenwedstrijd
14
maar! Of moeten preparaten de winst brengen: sterke koffie, uierzalf of nieuwe sokken! Hoe de renners zich ook voorbereiden, Zandvoort heeft ook haar eigen nukken die een beslissende rol kunnen spelen. De wind speelt vrijwel altijd een geduchte rol. En wat regen kan de bochten akelig glad maken. Valpartijen maakten daardoor vorig jaar een aantal renners in één ogenblik kansloos. Ook dit jaar kreeg het wedstrijdcommissariaat weer heel wat adviezen over Zandvoort. Moeten we niet over een kleiner rondje over het parcours? Dat zou meer strijd bieden en het publiek zou de renners vaker zien. Of het publiek dat wel wil, laten we maar even buiten beschouwing. Of moeten we niet een keer in tegenge stelde richting rijden? Dan konden van te voren vastgelegde strategieën meteen naar de prullenmand. Goed bedoeld, natuurlijk, al die adviezen, maar het wedstrijdcommissariaat vond dat aan een sterk concept als Zandvoort niets veranderd hoeft te worden.
Dus wedstrijdrenners, in de beugel! Trainen! Afzien! Beuken tegen de wind! En dan vooral zorgen dat je op 14 mei tijdig naar Zandvoort afreist, om 18:30 inschrijft en uiterlijk om 19 uur aan de start staat. Let op: A!s en B!s rijden hun eigen wedstrijd. We starten om 19 uur precies met de A!s. De B!s starten een paar minuten later. De wedstrijd duurt voor het B-peloton 5 kwartier en drie ronden en voor het A-peloton 6 kwartier en drie ronden
Spelregels: je mag niet aansluiten bij renners van de andere categorie. Als je wordt ingehaald door een kopgroep mag je niet aanhaken. Overtreders zetten hun klassering op het spel en krijgen als passend corvee het mosvrij maken van het circuit op Spaarnwoude! Tenslotte, de Grote Prijs van Zandvoort voor Trappisten wordt mogelijk gemaakt door onze sponsor Van Riemsdijk. Daarvoor onze grote dank! De wedstrijdcommissie
15
Winnaars Zandvoort van de afgelopen 5 jaar 2003 A: Tim Boudrie, B: Harm Wallast 2004 A: Mart Dominicus, B: Gerard Agema 2005 A: Hans Neutel, B: Gerard Agema 2006 A: Bart Stoffels, B: Erik d!Ailly 2007 A: Paul van den Berg, B: Wally Tas
TOERTOCHTENTOERTOCHTENTOERTOCHTENTOERTOCHTENTOERTOCHTENTOERTOCHTEN
BLOEMENDAALLISSE Wanneer?
Langevelderslag 2007
stukje moet schrijven, maar ik doe het graag voor hem. In ieder geval veel sterkte en beterschap Guido. Een groot deel van de route heb ik al lang geleden weer gewist, wat moet je met al die ballast. Uit de Jan Mart tijd herinner ik me nog het straffe tempo en het racen in de duinen richting Langevelderslag en vervolgens pauzeren op een doorgaans zonnig terras. Dat is het zo!n
beetje. Dat betekent dat ik de route eerst maar weer eens moet gaan verkennen, tenslotte moeten we ook nog een keer thuis zien te ko men. Gelukkig staat de route dankzij Kees op de website. Wisten jullie trouwens dat je op Hemelvaartsdag kunt dauwtrappen bijLangevelderslag, een traditie uit het Oosten van Nederland, waarbij men vanaf ongeveer drie uur !s nachts op de door dauw nat geworden velden ging dansen, zingen, eten en drinken, tot het tijd was om naar de kerk te gaan. Mij ontgaat trouwens hoe je op een strand kunt dauwtrappen, maar kennelijk hebben ze er iets op gevonden. Een hele leuke traditie lijkt me, net zoals trouwens Bloemendaal-Lisse.
der geval in het uiterste zuiden van Limburg en komen dus niet in Klimmen. We pikken ook een stuk België mee en doen in ieder geval weer het kasseienklimmetje in Dalhem, dat we vorig jaar dankzij Peter Valckx voor het eerst in het parcours hadden opgenomen. Ook de muur van Rullen (niet de officiële naam) hoop ik weer te doen, waar sommige Trappisten die gingen lopen sneller waren dan sommige Trappisten die bleven fietsen. Net als in voorgaande jaren zijn er vanaf Hemelvaartdag (1 mei) of misschien zelfs al vanaf Koningin nedag (30 april) enkele plaatsen
gereserveerd op camping OosterDriessen in Oost-Maarland. Wie daar zijn tent wil opslaan kan contact opnemen met Aad Molenkamp (023 – 5350912). Wie pas op 3 mei wil komen en per trein wil reizen, kan om 7.37 uur op CS of om 7.45 op Amstel terecht. Zorg dat je in het juiste treindeel stapt, dan voert de NS je rechtstreeks naar Maastricht (aankomst 10.05). Eijsden ligt 8 vlakke kilometers ten zuiden van Maastricht. Blijf tussen het spoor en de Maas en volg vanaf Oost-Maarland de Mergellandroute, dan kom je vanzelf bij De Greune Mèrt.
Zondag 27 april
Waarvandaan? Haarlemmerpoort Hoe lang?
100 km (20 punten)
Hoe laat?
11.00 uur
Onder wiens hoede? Riemsdijk
Peter van
Omdat Guido zijn schouder brak (zo nodig zijn schouder moest breken) tijdens het schaatsen, en ik vorig jaar samen met hem BloemendaalLisse had verkend, was het voor hem niet meer dan logisch mij te vragen hem te vervangen. Al veel minder voor de hand liggend is natuurlijk dat ik ook nog eens een
Niet Klimmen, wel Dalhem Aankondiging Mergellandtocht Wanneer?" zaterdag 3 mei Hoe laat?" 11.00 uur Waarvandaan?" Café De Greune Mèrt, Diepstraat 31, Eijsden Hoe lang? 100 km (20 punten) Onder wiens hoede?Aad Janssen Vorig jaar hebben we de Mergellandtocht als proef een keer op zondag gereden. Voor de automobilisten onder ons bleek dat de terugreis naar Amsterdam aanzienlijk langer te maken. Op zondagmiddag is het veel drukker op de weg dan op zaterdagmiddag. Vandaar dat we dit jaar weer op de vertrouwde zaterdag na Hemelvaart door Limburg fietsen. Ik verwacht een grote opkomst van Trappisten die zich voorbereiden op de Stelvio. Zij kunnen zich uitleven in de “wedstrijd” van Eijsden naar de pauzeplek in Wittem. Vanuit Wittem rijden we daarna in een grote boog en groupe weer terug naar Eijsden. De precieze route is nog niet bekend, maar we blijven in ie-
16
Op een mooie pinksterdag? Aankondiging rondje Markermeer (=Kleintje IJsselmeer) Wanneer? ! maandag 12 mei Hoe laat?! ! 9.00 uur Waarvandaan? ! Pont achter CS Hoe lang? 150 km (30 pt.) Onder wiens hoede?! toercommissariaat Het mooiste deel van het rondje Markermeer vind ik het stuk langs het IJsselmeer tussen Hoorn en Enkhuizen. Op de grillig kronkelende dijk vang je alle wind die er maar is, meestal mee, en zie je links het oude Westfriese land en rechts de zeilschepen en watervogels op het IJsselmeer. Af en toe passeer je een ongegeneerd schreeuwende meeuwenkolonie. Daarna komt het pièce de résistance van deze tocht, de Houtribdijk, ook wel Markerwaarddijk genoemd. Deze dijk werd in 1976 voltooid en is daarmee net zo oud als onze club. Hij heeft in de begintijd weleens gefungeerd als strijdperk voor de tijdrit. De dijk is aangelegd voor de Markerwaardpolder, maar begin jaren negentig is definitief besloten om die niet aan te leggen, met name vanwege de behoefte aan een zoetwaterreservoir voor de drinkwatervoorziening. Daarmee waren ook de plannen voor een nationale luchthaven aldaar, als alternatief voor de uitbreiding van Schiphol, voorgoed van de baan. Kort na het begin van de dijk duik je ineens een tunnel in. Die gaat onder de Krabbegatsluis door, die hier zowel een sluis als een aquaduct is. Hiervoor is een nieuwe naam verzonnen: Naviduct. Iets voorbij de helft van de dijk ligt de Trintelhaven, de oude werkhaven, waar we pauzeren in restaurant Check Point Charlie. Die naam is ontleend aan de bekende grensovergang in de voormalige Berlijnse muur. Op de website van de uitspanning wordt uitgelegd waarom: “Net
als in Berlijn staat bij ons de naam Check Point Charlie symbool voor de verbinding tussen Oost en West en tevens het oude en het nieuwe land. Gelukkig is er van strenge controles en politieke verdeeldheid geen sprake meer. Iedereen is bij ons van harte welkom!” Oost is dan in dit geval Oostelijk Flevoland, waar de dijk eindigt. Tussen het Markermeer en de Oostvaardersplassen door rijden we terug richting Muiderberg. Om daar
17
te komen moeten we nog wel even per pont het Gooimeer over, want de Hollandsche Brug gaat volgens de planning pas in juli weer open voor fietsverkeer. Op de pont waan je je alweer in Amsterdam, want het is zo"n oude onoverdekte boot die vroeger tussen CS en AmsterdamNoord heen en weer voer. En zo is het rondje rond: van pont tot pont. Aad Janssen
Een “RUSTIG” RONDJE VELUWE. Wanneer?! Zondag 18 mei Wat ?! Een Veluwe tocht Waarvandaan? Cafetaria bij het busstation (het station heeft 2 uitgangen, je moet de uitgang naar de bussen en taxi hebben) station EDEWAGENINGEN Trein:! Intercity 3033 van 9.52 uur vanaf het Centraal Station (spoor 2b). Aankomst om 10.51 uur. Auto: ! A2 richting Utrecht, bij Oudenrijn A12 richting Arnhem. Afslag Ede Wageningen. Richting Ede. In Ede de borden P+R Station volgen. Per fiets: Voor degenen die de fiets willen nemen kan ik mededelen dat het ongeveer in 75 km kan. Volg dan: Hilversum, Soestdijk, Amersfoort, Scherpenzeel, Ede.! Hoelang?! ! 120 km Hoe laat ?! ! 11.00 uur Onder wiens leiding?! Karsjen Bos Aad Jansen sprak me eind vorig jaar aan met de vraag of ik een voorkeur had voor een bepaalde zondag in het nieuwe jaar om deze tocht voor te rijden. Ik weet niet of ik het nog wel een keertje doe, was mijn antwoord. Aad keek me aan alsof hij het in Congo zag sneeuwen. Dat meen je niet zei hij, "t is zo#n mooie tocht. Ja, dat weet ik ook wel, maar ik heb de tocht nu al 10 keer voorgereden, wellicht is het leuker als je eens een andere tocht op de kalender zet. Bovendien, de jaren gaan tellen en mijn tempo om voor te rijden is de afgelopen jaren af- in plaats van toegenomen. Aad deed een dringend, maar op z´n Aads (dus prettige wijze) beroep op mij om er nog eens goed over na te denken. Thuis heb ik de mogelijkheden “Wel” of “Niet” nog eens de revue laten passeren. Zeg ik NEE dan ontloop ik de krenkende opmerkingen van Wim de Lange over mijn tempo. Bovendien heb ik dan geen stok achter de deur om wat vaker te trainen “om mee te kunnen” met onze toertochten. Zeg ik JA dan loop ik alleen de kans dat ik er bij
slecht weer toch aan moet geloven. En als ik ergens de pest aan heb dan is het fietsen in de regen. De volgende twee gesprekken deden mij besluiten toch weer toe te stemmen. Het eerste gesprek vond plaats in het krachthonk van Duosport bij de Jaap Edenbaan. Daar ontmoet ik namelijk regelmatig Addie de Visser, die daar zwetend en met tegenzin op krachttoestellen bezig is om -zoals hij het zegt- te trainen voor de Veluwetocht en om mij bij te kunnen houden(!). En Addie wil ik uiteraard niet teleurstellen. Niet lang daarna belde Toon Buitinck uit Tilburg met de vraag wanneer ik de Veluwetocht weer ging rijden. Hij had nl. vorig jaar, als introducé, meegereden en zijn clubgenoten van de Tilburgse fietsclub “De Doorentrappers” enthousiast verteld over die prachtige “Veluwetocht”. Toon kan namelijk én hard fietsen én van de natuur genieten tegelijk. Het leek hem erg leuk om samen met enkele “Doorentrappers” deze tocht wederom te fietsen. Mijn antwoord was direct ja, mijn geboortestreek wil ik altijd wel promoten. Dus dit jaar gaan we weer hetzelfde rondje rijden. In het kort (voor degenen die deze aankondiging voor het eerst lezen): we peddelen vanuit Ede via Otterlo, Harskamp, Hoenderloo, Beekbergen en Dieren via de Posbank weer terug naar Ede. Aan de toercommissie heb ik wel gevraagd om de naam van de tocht te wijzigen in een “rustig” rondje, zodat iedereen weet dat het niet de bedoeling is er een afvalrace van te maken. Iedereen die geen zin heeft in een rustige toertocht door een prachtig natuurgebied over mooie zand- of schelpenpaden kan dan het besluit nemen om over het fietspad langs de A2 van Amsterdam naar Utrecht, over talloze bedrijfsterreinen te fietsen, absoluut NIET mooi, maar je kunt er WEL hard fietsen. Het is een keuze: asfalt en beton in een flink stress- en snel tempo óf in een rustige en ontspannen sfeer over schelpenpaden in de natuur fietsen.
18
In mijn vorige aankondigingen heb ik altijd wat van de geschiedenis beschreven van de streek die we doorkruisen. Dit jaar wil ik stilstaan bij de enige echte grote waterval van Nederland. Elk jaar pauzeren we in Loenen vlak bij deze waterval. Regelmatig moest er gestopt worden, omdat men geen watervallen verwacht in Nederland, of omdat het een mooie locatie was voor het maken van een groepsfoto. Deze waterval is namelijk niet zo maar een waterval, neen het is de HOOGSTE waterval van Nederland. Maar liefst vijftien meter valt het water van deze in 1869 aangelegde Loenense Niagara naar beneden. De watervalspreng ontspringt in de bossen van het Schalter. De spreng bestaat uit twee delen, de Vrijenbergspreng en de Veldhuizerspreng, die ieder ongeveer zes kilometer lang zijn. Door de vele zijsprengen wordt er geleidelijk een brede beek gevormd. Met stuwbalken wordt het water op diverse plaatsen op peil gehouden. Deze operatie was nodig om het Apeldoornse Kanaal op peil te houden. Hoewel we dan net onze koffie (met likeur) op hebben beloof ik jullie om er dit jaar weer even te stoppen. Tot zondag de 18e mei.
De Nederlandse Niagara
RONDOM UTRECHT SOESTERBERG 2007
Wanneer? Zondag 25 mei Waarvandaan? Ingang Flevobad Hoe lang? 160 km Hoe laat? 09.00 uur Onder wiens hoede? Peter van Riemsdijk
Dit is geloof ik de derde keer dat ik in de aankondiging sta om Rondom Utrecht voor te rijden en voor zover ik me kan herinneren heb ik nog nooit daadwerkelijk voorgereden, twee keer was ik verhinderd en een keer was ik na 20 km al zo opgebrand dat ik amper de groep kon bijhouden. Gelukkig was Aad Jansen ook van de partij. Ik dacht redelijk voorbereid te zijn, omdat ik zelfs een week voor die tijd de tocht nog met Aad had verkend samen met Marja, Aad Molenkamp en een dame wiens naam me nu even is ontschoten. Ook toen al kwam ik samen met Aad Molenkamp meer dood dan levend in Amsterdam aan en had ik in feite beter moeten weten. Goed, dit keer zal ik proberen geheel op eigen kracht het voortouw te nemen, dus heb ik me
voorgenomen om al snel de route te gaan verkennen. We komen door Schuimlikkersveen, langs de Amsterdamse Lichtbond, langs het Stichtse en Hollands End, langs zwart geteerde huisjes met rieten daken, we kunnen in het Smithuyserbos als we goed opletten bijzondere vogels zien, we komen langs de laagte van Pijnenburg, via hetbuurtschap Hees, en via de Paltz in
19
Soesterberg, door het oude kamp, het zwarte land en de lombokbossen op de pauzeplek aan, waarna we in ras tempo op zoek gaan naar kersen. Bij een volgende editie zal ik wat specifieker op die route ingaan. Vermeldenswaardig tenslotte, tijdens de gehele tocht kruisen we 10 x een snelweg, 5 x heen en 5x terug. Een evenwichtige en leerzame tocht.
BAANDRIEDAAGSE Piet Moeskops zag dat het goed was Drie zaterdagavonden in februari en maart wemelde het Velodrome in Sloten van renners in zwartwit-geblokte shirts. Zij streden om de Piet Moeskopstrofee, genoemd naar de legendarische meervoudige wereldkampioen sprint. Dat leverde veel mooie momenten op en een onbetwiste winnaar. Een terugblik. Vanuit de wielerhemel klonk zaterdagavond 8 maart zacht een instemmend geknor. Piet Moeskops, omringd door zijn zeven favoriete rondemissen, liet nog een bidonnetje warme melk met cocaïne aanrukken – zijn favoriete oppeppertje en dronk op Eelco Bruinsma. Die liet zich op dat moment in Sloten kronen tot baankoning onder de Trappisten en winnaar van de Piet Moeskopstrofee. Daar was, ook volgens Moeskops zelf, geen speld tussen te krijgen. Van de acht individuele onderdelen die tijdens de driedaagse werden verreden, won Eelco er vier. Op onderdelen die hij niet won, scoorde bij bovendien nog drie tweede plaatsen. Dat leidde haast onherroepelijk tot driemaal winst in het dagklassement en dus tot de eindoverwinning. Marlin Burlunk, zijn naaste belager, gaf zich niet makkelijk gewonnen. Hij pakte drie onderdelen en verkleinde door twee overwinningen op rij op de laatste avond zijn achterstand. Dat beloofde wat voor de afsluitende puntenkoers, maar Eelco liet niet met zich sollen. Hij won de eerste drie tussensprints en kon verder oogluikend toestaan dat Marlin weliswaar veel punten pakte, maar niet meer werkelijk bedreigend werd. Overigens mag hierbij wel even worden opgemerkt dat de jury de winst in de tweede tussensprint aanvankelijk aan Marlin had toegekend. Toen we die uitslag omriepen, corrigeerde hijzelf vanuit het peloton de jury. Erg sportief. En tekenend voor de sfeer tijdens de 3daagse. Natuurlijk werd er op het scherpst van de snede gereden, maar tussen de onderdelen door was het op het middenterrein van het Velodrome vooral gezellig.
Hoogtepunten De uitslagen van de diverse onderdelen van de 3-daagse hebben al lang en breed op onze website gestaan. Die gaan we hier niet meer herhalen. Wel willen we voor het clubblad een paar hoogtepunten memoreren. Belangstelling Ten eerste viel de belangstelling onder de renners beslist niet tegen. In totaal reden 26 renners een of meer dagen van onze 3-daagse mee. Twaalf renners waren iedere avond present. De publieke belangstelling was de eerste twee avonden magertjes, maar tijdens de finale-avond gaven heel wat familieleden, partners, vriendinnen, vrienden én onze voorzitter acte de présence. Toegenomen kwaliteit Marthijn Licher schreef daags na de finale-avond in het forum dat de kwaliteit van onze baanrenners significant verbeterd is. Hij baseerde zich op uitslagen van dit jaar en vorige jaren. Wij geloven hem, hoewel we hem slechts deels hebben gecontroleerd. Wij weten in ieder geval zeker dat maar liefst vier renners het oude baanrecord op de 1000 meter tijdrit met staande start verbeterden. (Dat record stond met 1.21.37 op naam van Djoen Liem. Inmiddels is 1.18.16 van Marlin de te kloppen tijd.) Spectaculaire sprintduels Nog een sportief hoogtepunt vormden de spectaculaire duels tussen Marlin en Marthijn tijdens het sprinttoernooi. De twee troffen elkaar in de kwartfinale en kropen als loerende katten over de baan, waarbij zij elkaar via een sur place probeerde de koppositie op te dringen. Totdat Marthijn onverwachts versnelde en Marlin tot een krachtexplosie van anderhalve ronde dwong. Of zijn jump op de streep op tijd was, kon niet met het blote oog worden waargenomen. Zes, zeven man bogen zich over de videobeelden van Kees Fopma en konden ook op basis daarvan niet tot een oordeel komen. De jury besloot uiteindelijk tot een reprise van het duel. Die verliep vrijwel volgens hetzelfde scenario. Maar dit keer was duidelijk dat Marthijn zijn tegenstander op de streep een wiel
20
voorbleef en zijn plaats in de halve finale kreeg. Het ronkende trekpaard In Japan wordt er grof geld mee verdiend, maar de baan-Trappisten deden het vooral voor de kick: de Keirin. Achter dernyrijder Co Oele, ooit Nederlands kampioen achtervolging, reden steeds zeven of acht renners. Zeven ronden lang voerde het ronkende trekpaard van Oele het tempo geleidelijk op, om voor de laatste drie ronden de baan vrij te geven voor de renners. Die mochten vervolgens in de sprint bepalen wie er door mochten naar de Grote Finale en wie er nog een troostrondje mochten rijden in de Kleine Finale. De Keirin viel op de eerste avond zo in de smaak dat de organisatie op verzoek van veel renners Co Oele op de derde avond nog een uurtje vroegen. Dat gaf Marlin de kans zich te revancheren op Eelco, die de Keirin op de eerste avond had gewonnen. Chaos en verrassende winnaar bij Scratch De scratch heeft een interessante naam, maar is niets meer of niets minder dan een wedstrijd in lijn, maar dan op de baan. Een wedstrijd in kromme lijn, dus. Kortom, de renners kregen 75 ronden (15 km) voor hun kiezen en wie het eerste aan komt, die wint. Simpel. Behalve dat we natuurlijk op een baan van 200 meter reden, waardoor een slimme renner na een flinke krachtexplosie weer achter in het peloton kan aansluiten. En zie een ronde achterstand dan maar eens goed te maken. Maar wie zou er zo sterk en zo slim zijn? Ervaren hardrijders als Eelco, Djoen of Marlin? Een slimme outsider als Marthijn, Kees of Jan-Maarten? Nee, het waren Rinus en Ricardo die halverwege de koers open en bloot een uitval waagden. De twee hadden snel een halve ronde te pakken, maar toen ging bij Rinus kennelijk het licht uit. Ricardo zette intussen zijn vlucht door en kwam op driekwart ronde voorsprong. Of, als je het anders bekeek, nog slechts een kwart ronde achterstand op het peloton. Wie schetst vervolgens onze verbazing dat het tempo in het peloton toen stil viel, waardoor Ricardo kon
aansluiten en in het warme nest van het peloton zijn ronde voorsprong kon koesteren. Dat het peloton inderdaad had zitten slapen, bleek toen we door de microfoon met nog twintig ronden te rijden, de stand van zaken doorgaven. “Ricardo ligt een ronde voor op de rest van het veld.” Uit het peloton stegen kreten van ongeloof op, maar het pleit was beslecht. De finale was chaotisch. Een aantal renners was niet duidelijk voor wie de bel geluid werd en dacht zich pas een ronde later te hoeven klaar maken voor de eindsprint. Dat vertekende de uitslag enigszins, maar deed niets af aan de verrassende overwinning van Ricardo. Winst voor niet-winnaar Het aardige van de opzet van onze 3-daagse was dat er ook een aantal team-onderdelen werden verreden. De tijdelijke teams kwamen soms door loting, maar meestal op basis van de klassementsstand van dat moment tot stand. Door die opzet
konden renners die normaal gsproken nooit ereplaatsen bereiken, ook eens proeven van het zoet van de overwinning. En zo kwam het dat Jan van Esch, die met Hans van Keimpema en Eelco een team vormde op het onderdeel teamsprint, na afloop ook eens felicitaties in ontvangst mocht nemen. Succesfactoren Terugkijkend verliep de strijd om de Piet Moeskopstrofee niet altijd helemaal vlekkeloos. Groot struikelblok was de gebrekkige geluidsinstallatie in het Velodrome. Maar het beetje chaos dat er af en toe heerste, hoort natuurlijk eigenlijk wel bij het baanfietsen. En dat deed helemaal niets af aan het enthousiasme van de deelnemers. Dat enthousiasme was absoluut een van de succesfactoren van het evenement. Nog een belangrijke succesfactor: de vlotte (mail)communicatie tussen initiatiefnemers Djoen en Marlin enerzijds en vaste jurybezetting Manja en ondergetekende ander-
foto: Peter Valckx
21
zijds. Grote en kleine kwesties werden daardoor in de aanloop naar de wedstrijden vlotjes opgelost. De derde succesfactor: de hulp van een rijtje clubgenoten die de stop watches en rondeborden ter hand namen. Dankzij de geweldige hulp van Eric Schulte, Theo Termaat, Maud Canisius, Rob ten Have, Gerrit Koopmans, Kees Bok en Jens Roep konden we de deelnemers soepeltjes door het programma loodsen. Verder moeten we natuurlijk Yvonne de Jong noemen, die de jury regelmatig bijstond én de soms onervaren baanrenners coachte. En ten slotte Kasper Bijlsma, die op de eerste avond Yvonne verving en een nuttige clinic gaf. We slaan de draaiboeken zorgvuldig op en wachten tot Marlin volgend jaar weer met een fraaie aankondigingsfolder komt. Leve Piet Moeskops! Roel Mazure
Eindklassement baan 2008 Rugnr Naam
dag 1
dag 2
dag 3
totaal
1
Marthijn Licher
11
14
23,5
48,5
5
2
Jan Maarten Deurvorst
8
2
18
28
9
3
Marlin Burkink
19,1
24
30,2
73,3
II.
4
Kasper Bijlsma
19
19
afwezig
38
6
5
Jo Thewessem
9
11
15
35
7
6
Theo van der Neut
3
afwezig
afwezig
3
!
7
Jan van Esch
3
!
6
9
!
8
Kees Fopma
16
19
14
49
9
Peter Valckx
!
afwezig
afwezig
!
10
Ivo van Hilvoorde
9
5,5
15,5
30
11
Rieks van Rooijen
3
2
afwezig
5
12
Frans Blom
6
!
afwezig
6
13
Djoen Liem
18
20
26
64
14
Leon Canisius
5
2
1
8
!
15
Eduard Baddee
4
5,5
3
12,5
!
16
Ricardo Alvarez
4
10,1
afwezig
14,1
!
17
Hans van Keimpema
4
!
12
16
!
18
Wim van de Zande
10
9
afwezig
19
19
Eelco Bruinsma
22,1
27,2
34,1
83,4
20
Marja de Ridder
2
afwezig
1
3
!
21
Carel Hulshof
1
afwezig
2
3
!
22
Carl van Schagen
8
!
afwezig
8
!
23
Pieter-Jan Jongen
5
afwezig
afwezig
5
!
24
Rinus Cerfontain
afwezig 1
10
11
!
25
Piet van Oosten
afwezig !
afwezig
!
!
26
Toon Durville
afwezig afwezig
10
10
22
plaats
4 ! 8 ! ! III.
10 I.
Stevens 2007
Voor ieder wat wils is het motto, de San Remo als opstapper met de nieuwe Tiagra groep voor slechts € 799.- gevolgd door de Stelvio die ongewijzigd € 1099.- kost maar dan wel met de volledige Shimano 105 3x10 speed groep en carbon voorvork. De absolute topper is de Stevens Aspin, voor 2007 is de matzwarte kleur weer terug “anodized black” inderdaad geanodiseerd, naast de matzwarte is er ook een schitterende wit-rode uitvoering. De prijs van de Aspin is voor het nieuwe seizoen gelijk gebleven € 1399.Nieuw is de Stevens Mirage, het frame is gelijk aan de Aspin, de opbouw is echter geen Shimano maar de nieuwe SRAM Rival groep met een Compact crankstel 50-36 en Mavic Aksium wielset. Kleur: Onix Black prijs: € 1399.Ook het Carbon laat van zich spreken: De SCF2, een volledig carbon racefiets met Ultegra 10 speed nu al voor € 1999.-
Stevens SCF2 Carbon, Shimano Ultegra € 1999
Stevens Aspin, triple butted, Shimano Ultegra € 1399
Stevens Cyclocross Prestige, Shimano Ultegra met FSA Gossammer compact € 1399
Stevens Cyclocross, Shimano 105 met FSA Gossammer Compact Crankstel € 1099
Stevens Stelvio, dubbel butted, Shimano 105 3x10 € 1099
Presto Cycle Sport
Haarlemmerstraat 76, Amsterdam 020 - 622 70 78 --------- Zuideinde 96, Oostzaan 075 - 684 54 10 !"#$%&''()* +,-,./,%#0112
Voor meer informatie kijk op
www.presto.nl
DAT WAS TOEN - Zondag 30 april is er een OranjeBoventocht naar Soestdijk. Vriendelijk verzoek om oranje linten door de spaken te halen en oranje vlaggetjes aan te brengen. Feesthoedjes en toeters zijn aanwezig. (Bron: nummer 3, 1978)
1988 1978 - Voorzitter Otto Salemon stopt er mee. Hij roept leden op zich kandidaat te stellen. Hoewel het voorzitterschap slecht betaalt, valt er een hoop plezier aan te beleven. Denk eens aan al die pilsjes die je krijgt, aldus de oprichter van de club. - Acht Trappisten gaan de clubkleuren verdedigen in een !Koers naar de Zon", door de bergen van Amsterdam naar de Mont Ventoux. - Het bestuur neemt het initiatief tot een nieuw FC Trappist-jaarklassement. Prestaties in de wedstrijden en het uitrijden van prestatietochten vormen samen de basis.
- Het loopt uit de hand met de toertochten. Het bestuur wenst geen verantwoordelijkheid te dragen voor een groep malloten die met een gemiddelde van boven de 40 kilometer kruispunten passeert en hoofdstraten doorkruist. - Voor Mergelland wordt een bergverzet aangeraden. Kunnen de jonge honden in ieder geval niet hun fiets de schuld geven als ze aan alle kanten door Manon, Caroline en Laurine voorbij gereden worden. - Het bestuur heeft Bloemendaal – Lisse met terugwerkende kracht geannuleerd omdat het geen toertocht was - Aan Zandvoort mogen alleen leden meedoen. Bovendien moeten ze hun contributie hebben betaald. (Bron: Nummer 3, 1988)
24
1998 - Het nieuwe clubshirt zal rond Hemelvaart bij Presto in de winkel liggen. Ook worden er bijpassende broeken gemaakt. - De zon schijnt uitbundig op de openingswedstrijd. Minpuntje is dat er nog hard gefietst moet worden. - Bij de B-openingswedstrijd rijdt Pascal de Boer, de 13-jarige zoon van Joop, met speels gemak mee. Hij is regelmatig in de kopgroep te vinden. - Bij de eerste voorjaarswedstrijd reikt Mart Dominicus flessen wijn uit aan zijn mede-wedstrijdsecretarissen Cees en Toon. - Wim de Lange noemt het wedstrijdreglement zo lek als een mandje. Hij stoort zich aan de rondevergoeding bij een lekke band. - Cisco Pels is de verrassende winnaar van het kampioenschap van Amsterdam. (Bron: Nummer 2, 1998)
