Een moeilijk kind of een kind dat het moeilijk heeft. Een moeilijk kind of een kind dat het moeilijk heeft. Nieuwetijdskinderen. Nieuwetijdskinderen

Een moeilijk kind of een kind dat het moeilijk heeft Nieuwetijdskinderen Een moeilijk kind of een kind dat het moeilijk heeft is een boek over kinderen die vaak als moeilijk bestempeld worden omdat ze dwars zijn, een hele sterke wil hebben, wijs zijn, en het beter weten. Wat er werkelijk aan de hand is met deze kinderen, wordt niet snel ontdekt omdat de oorzaak niet erkend wordt. Nieuwetijdskinderen zijn kinderen die veel innerlijke wijsheid hebben en precies weten wat ze met hun leven willen doen, hoe klein ze ook zijn. Voor ouders en voor leraren is dat moeilijk om mee om te gaan. We zijn in onze maatschappij gewend dat de ouders en leraren bepalen wat goed is, want dat heet opvoeden. Sylvia Roosendaal heeft een nieuwetijdskind en kwam erachter dat het ook anders kan. Doordat haar kind als moeilijk werd bestempeld, dacht ze dat het aan haar lag, ze geloofde zelfs dat ze een slechte moeder was. Tot ze ontdekte wat er werkelijk met haar kind aan de hand was. Het was geen moeilijk kind, het kind had het moeilijk omdat zij en iedereen om het kind heen, niet begrepen wat er aan de hand was. Dit boek is een persoonlijk verhaal over haar zoektocht. Tevens geeft Sylvia aan hoe je met zo’n kind om kunt gaan en wat je kunt doen zodat het kind het makkelijk heeft. Het begrip Nieuwetijdskind heeft de laatste jaren in onze maatschappij een vlucht genomen. Het lijkt wel of alle "problemen" afgedaan worden met de zin "Mijn kind is een nieuwetijdskind''. Hiermee wordt het kind geen recht aangedaan. De kinderen van nu leven hun leven om ons via hun "problemen'' een boodschap te geven. Pakken wij, als ouder, opvoeder, enzovoort, die boodschap op, dan verdwijnt het probleem.

Nur: 770

Een moeilijk kind of een kind dat het moeilijk heeft

Nieuwetijdskinderen

SYLVIA ROOSENDAAL

Sylvia Roosendaal is Enneagram IntegratieKunde coach, gespecialiseerd in kinderen. Ze geeft ook een cursus ‘opvoeden’. Sylvia is een jonge moeder van drie kinderen en woont in Wormerveer.


SYLVIA ROOSENDAAL

SYLVIA ROOSENDAAL

Zwangerschap en geboorte

Het gebed dat verhoord werd Ik vroeg om kracht en het leven gaf me moeilijkheden om me sterk te maken. Ik vroeg om wijsheid en het leven gaf me problemen om te leren oplossen.


Ik vroeg om moed en het leven gaf me gevaren om te overwinnen. Ik vroeg om liefde en het leven gaf me mensen om te helpen. Ik vroeg om gunsten en het leven gaf me kansen. Ik ontving niets van wat ik vroeg. Ik ontving alles wat ik nodig had. (Bron: onbekend)

13



Lieve Jesse, Oké lief kind, hier zit ik dan. Een boek over kinderen en dan vooral nieuwetijdskinderen met jou als prachtig voorbeeld. Ik weet nog dat ik mijn hele jeugd later zelf kinderen wilde hebben en toen je eenmaal geboren was begreep ik niet meer waarom. Naarmate je ouder werd begon ik daar steeds minder van te begrijpen. Je was een prachtig kind. Vrolijk, enthousiast, druk en ontzettend lief. Toch zijn er tijden geweest dat ik wenste dat je nooit geboren was. En tegelijkertijd zijn er momenten geweest dat ik God op mijn blote knieën dankte dat ik jou heb mogen krijgen. En dat je vooral nog even bij me zou blijven. Nu heb ik een boek geschreven over mijn ervaringen met jou. In de hoop dat andere ouders hieruit de kracht putten om verder te gaan met hun kind. Om door de pijn te gaan en weer dankbaar te worden dat dit kind bij hen heeft willen komen.

ten, was de uitkomst van een zwangerschap waarin ik niet in staat ben geweest om van je te houden. Ik heb jou in mijn buik geslagen, uitgescholden en behandeld als een deel van mij dat niet bij mij hoorde. Totale afwijzing van mezelf waarvan jij de dupe geworden bent. Natuurlijk heb ik me in die periode ontzettend schuldig gevoeld. Ik wist wat ik aan het doen was, maar kon het niet stoppen. Ik zat vast in mijn eigen vicieuze cirkel.

Ik weet nog goed dat ik voor de eerste keer zwanger was. Vijftien jaar oud en zo eenzaam dat de baby in mijn buik het mooiste was wat me op dat moment kon overkomen. Hoe vaak heb ik niet op de bank gezeten met mijn handen beschermend om jou in mijn buik heen geslagen. Deze zwangerschap kon in die periode in mijn leven geen doorgang vinden, maar ik heb altijd gevoeld dat je dicht bij me gebleven bent. Tot aan het moment dat ik opnieuw zwanger werd van jou. Ditmaal een andere zwangerschap. Ik was helemaal niet blij. Voelde me dik, onbegrepen en heel ongelukkig. Dit uitte zich in een overgewicht van 24 kilo, een hoge bloeddruk, zwangerschapsvergiftiging en een vroegtijdige bevalling. Drie weken te vroeg om precies te zijn. Nadat ik de gynaecoloog wanhopig had verteld dat het de keuze was van of het kind eruit of ik eruit, hebben ze je gehaald. En daar was je dan. Een blauw hoopje van 37 weken oud met een enorme frons op je voorhoofd die ook nooit meer is weggegaan. Deze frons waarbij de wenkbrauwen zover naar elkaar toe getrokken zijn dat het lijkt alsof ze aan elkaar vastgeplakt zit-

14

Deze tweede zwangerschap was voor mij een nieuwe kans. Een kans om het met jou goed te maken, daar ik het de eerste keer zo ruw onderbroken had. Voordat ik zwanger was van jou ging het al niet goed met me, en mijn hoop was gevestigd op jou. Jij zou het geluk weer in mijn leven brengen, niet wetende dat het zo niet werkt in het leven. Je geluk is niet afhankelijk van een ander, maar zit helemaal in jezelf. Tussen de twee zwangerschappen in heb ik hulp gezocht. De enorme beerput die toen openging, heb ik na een aantal weken weer snel dichtgegooid. Met een dubbel slot erop! Niet meer naar kijken was toen mijn oplossing. Niet aan denken, wat gebeurd is, is gebeurd. Laat rusten en ga verder. Toen je eenmaal geboren was heb ik een prachtig halfjaar gedeeld met jou. Je bent geboren met een enorme zuigbehoefte en had ook altijd honger. Ik ging al snel over van borst- naar flesvoeding. Je was geen huilbaby maar huilde wel veel. De enige troost was eten of zuigen. Je lichaampje was ook helemaal verkrampt van de spanning die erin zat. Voor jou en mij was er maar één oplossing. Wandelen. Dagelijks wandelde ik naar de stad. Genieten van het voorjaar en de zomer. Mueslibollen kopen bij de bakker op de hoek. Eendjes kijken bij het IJsselmeer. Heerlijk wandelen door het park met jou hobbelend in je wagentje. Een park met prachtige massieve hoge bomen, waardoor de zon een gefilterd licht liet schijnen. Als we dan van

15



’s ochtends vroeg tot na de middag zo liepen dan voelde ik me de koning te rijk. Jij en ik. En daarna gingen we een middagslaapje doen. Jij ver van mij af in je eigen bedje, zodat ik weer ruimte had voor mezelf. Soms werd het me allemaal te veel en dan belde ik oma of je daar mocht logeren.

Nieuwetijdskinderen Nieuwetijdskinderen zijn wij. Wij leven allemaal in deze tijd en zijn dus ook allemaal onderdeel van de heersende energie. Tot het einde van de twintigste eeuw leefden we in het Vissentijdperk. Kenmerk hiervan is dat de mensen vooral leefden vanuit hun hoofd. Waarden en normen waren heel belangrijk. Rond de eeuwwisseling is er een ander tijdperk gekomen. Het Aquariustijdperk. De kosmische energie van deze tijd vraagt om een intuïtieve manier van leven. Kinderen die na 1993 geboren zijn, leven ook helemaal vanuit hun gevoel. Ze snappen niet zoveel van de waarden en normen die wij hanteren. Het zijn kinderen die meer openstaan voor invloeden van buitenaf en exact aanvoelen hoe de dingen werkelijk in elkaar steken. Nieuwetijdskinderen zijn sterke kinderen. Dat moet ook wel als je de functie hebt om deze nieuwe tijd in te luiden. Voor 1993 zag je natuurlijk ook wel nieuwetijdskinderen. Zij hebben al meegeholpen de maatschappelijke normen en waarden te veranderen. Dit zie je terug in het aantal paranormale geneeswijzen dat de grond uitschiet, de verandering binnen de ziekenfondsen voor wat betreft de vergoedingen rondom deze manier van genezen, de verschillende vormen van onderwijs, de discussie heden ten dage rondom paranormaliteit, etc. Het voornaamste kenmerk van nieuwetijdskinderen is dat ze alles intuïtief ervaren. Het intuïtief ervaren zien we op verschillende wijzen terug in hun manier waarop ze in het leven staan. • Ze denken in kleuren, geuren, beelden, geluiden, smaken, gevoelens en een direct weten. • Het denken is niet gebonden aan tijd en ruimte. Waardoor het heden, verleden en de toekomst geen rol spelen bij het ervaren. • Hun leven is gebaseerd op herkenning. Alles is één grote herkenning van wat al was en altijd zal zijn. • Ze ervaren alles en iedereen als een onderdeel van zichzelf.

Achteraf gezien kun je zeggen dat je voor je geboorte je gevoel van veiligheid al kwijt was. En dat uitte zich in veel huilen en de behoefte aan troost. Als baby in mijn buik had je natuurlijk het alleenrecht op al mijn depressieve emoties. Hierdoor was er al snel geen sprake meer van een warm veilig nestje. En drie weken voor je tijd ruw uit je warme omgeving te worden getrokken maakt het er allemaal niet beter op. Sterker nog, op dat moment gaf jij aan jezelf weer: ik ben niet om van te houden. Je bent nu negen jaar. De frons komt nog herhaaldelijk te voorschijn. De wereld is niet wat jij je ervan had voorgesteld. Er zijn te veel regels en je ondervindt te veel beperkingen van je eigen lichaam. Maar langzaam maar zeker begin je te geloven dat we van je houden en kun je je neerleggen bij het feit dat het begrip tijd hier op aarde een belangrijke factor is. In de tussenliggende jaren heb ik hard aan mezelf gewerkt om alle blokkades die mij ervan weerhielden om van jou te houden op te heffen. En samen proberen we ons een leven op aarde te realiseren waarin we onszelf kunnen zijn, precies zoals we zijn. Jij en ik, mijn prachtige nieuwetijdskind. Liefs, mamma.

16

17



• Zij maken daardoor geen onderscheid tussen hun eigen situatie en die van een ander. • Ze hebben een levendige ‘fantasie’ waarin ze geen onderscheid tussen de realiteit en de fantasie maken. • Zij kunnen razendsnel verbanden leggen vanuit een diversiteit van invalshoeken (beelden, kleuren, geuren, geluiden, gevoelens en een direct weten) waardoor ze snel dingen kunnen herkennen, overzien, doorzien en oplossen. Huilbaby’s Jesse was geen huilbaby. Het dag en nacht huilen dat baby’s soms maandenlang kunnen doen heb ik nooit gekend. Toch was Jesse ook geen tevreden baby. Hij huilde veel. Een krampachtige manier van huilen die ik vertaalde in: hij heeft honger. En omdat ik borstvoeding gaf had ik ook geen enkel zicht op de hoeveelheid die hij binnenkreeg. De overstap naar flesvoeding was dan ook al in vijf weken gemaakt. Dit ging maar even goed. Jesse was tevreden tussen de voedingen door, en daarna begon het weer van voren af aan. Ik was in die tijd zelf behoorlijk onzeker. Ik had geen flauw benul wat dat kleine wezentje nu van me wilde. Ik was ook niet in staat om zo’n huilende baby rustig te krijgen. Ik twijfelde aan mezelf als moeder en ik twijfelde aan hem als zijnde een normaal kind. En deze twijfels en frustraties gingen rechtstreeks bij Jesse naar binnen, waardoor zijn zuigbehoefte, die hem een veilig gevoel gaf, toenam en ik continu het idee had dat hij honger had. Nieuwetijdskinderen hebben het moeilijk met het verlaten van de veilige omgeving van moeders buik. Ze worden dan geconfronteerd met het leven op aarde. Het gevoelige nieuwetijdskind wordt overspoeld met prikkels. Warmte, koude, kleren, voeding, een lichaampje dat voor een gedeelte nog op gang geholpen moet worden. Maar vergis je ook niet in alle emoties die bij zo’n kraamtijd komen kijken. De onzekerheid

van de moeder en de vader. Heeft mijn baby het wel warm genoeg? Drinkt mijn baby wel goed? Krijgt hij wel genoeg voedingsstoffen binnen? Al de verschillende visite die hem allemaal even willen vasthouden. Frustraties omdat de borstvoeding niet lukt, etc. Dat zijn allemaal prikkels waarvoor een nieuwetijdskind zo buitengewoon gevoelig is. En dan heb ik het nu nog over een voorspoedige bevalling met een ‘gelukzalige’ kraamtijd thuis. Een kind dat onder kritieke omstandigheden in het ziekenhuis wordt geboren, heeft nog meer prikkels te verduren in zijn eerste levensdagen. Henning Kohler heeft dit mooi beschreven in haar boek Over angstige, verdrietige en onrustige kinderen. Zij schrijft: “Het verlaten van moeders lichaam is in de allereerste plaats een naar buiten geworpen worden in een zee van angst. We mogen als ouders niet de fout begaan te geloven dat onze zeer gewaardeerde tegenwoordigheid voor de pasgeborene het hoogste geluk betekent. Het hoogste geluk op aarde, dat wel. Maar als zo’n klein schepsel zou kunnen praten, zou het tegen ons zeggen: ‘Ik hou van jullie en jullie zijn belangrijk voor me, ik heb ook voor jullie gekozen. Maar er is daar een oord van vrede en geborgenheid waar ik steeds minder vaak mag zijn en dat kunnen jullie niet volledig vervangen. Dat ik daar afscheid van moest nemen, was erg moeilijk voor me. Hoewel ik het zelf met alle kracht wilde en me er grondig op heb voorbereid, kan het toch lange tijd duren voordat ik eroverheen ben. Slapen betekent voor mij even terug naar dat veilige oord.’ Natuurlijk bestaat de andere kant ook. De manier waarop het kind het leven omarmt, het enthousiasme waarmee het deze wereld betreedt en de verbazing waarmee het bij de wonderen ervan kan stilstaan. Maar om deze kant krachtig te voorschijn te laten komen, moeten we kinderen toch eerst een gepaste ontvangst op aarde bereiden en ze helpen vertrouwen te krijgen in hun nieuwe vreemde omgeving, kortom hun angst te overwinnen.”

18

19



Spiegelen Jesse is een nieuwetijdskind. Hij leeft vanuit zijn gevoel. Vanaf dat hij een klein kind was had ik al het idee dat er een volwassene voor mij zat. Door de onpeilbare diepte in zijn ogen die me konden aankijken alsof hij wilde zeggen: Mam, wat doe je nu? Door systematisch nee te zeggen tegen alles wat ik vanuit mijn opvoeding had geleerd, zoals mijn normen en waarden, de dingen doen zoals ik dacht dat het hoorde. Niks zoals het hoort. Jesse leek te zeggen: Wat vind je zelf diep vanbinnen? Ga eens voelen wat je ervan vindt. Door altijd de discussie aan te gaan om mij te laten inzien dat het niet míjn waarden en normen zijn, maar waarden en normen die al generaties oud waren en die ik domweg overgenomen had. Jesse legde zich nergens zomaar bij neer. Hij vroeg altijd maar door. Net zo lang tot ik tot de conclusie kwam dat hij groot gelijk had. Wanneer ik iets deed omdat het zo hoorde, was dat vaak gebaseerd op angst (zie: Waarden en normen). Jesse wist feilloos zijn vinger op de zere plek te leggen. De angst die dan naar boven kwam, zorgde er weer voor dat er soms een tomeloze woede in me opkwam die ik richtte op een mannetje van amper twee jaar. Wild van woede kon ik worden. En terwijl ik hem dan door elkaar stond te schudden, besefte ik dat ik niet boos was op hem maar op mezelf. Het was míjn pijn. Hij liet het alleen maar zien. Hij was mijn spiegel.

nen houden, en dat we daar dus geen vrede mee hebben. Zodra we een oordeel of vooroordeel over iemand hebben, fungeert die persoon als een spiegel voor ons. Kinderen zijn fantastische spiegels. Onbewust nemen ze de trekjes over die wij voor onszelf verbergen. Nieuwetijdskinderen voelen echter ook precies aan wanneer iemand eerlijk naar zichzelf toe is. We hoeven echt geen ‘nee’ te zeggen als we: ja, waarom ook niet, denken. Soms horen ze ons ‘nee’ niet eens, maar hebben ze de ‘ja waarom ook niet’ al opgevangen. En staan ze even later onschuldig te doen wat we voor ons gevoel net verboden hadden.

Spiegelen is een prachtig mechanisme. Eigenlijk spiegelen we allemaal continu. De buurman die altijd zo raar doet. Dat chagrijn van de overkant, en kan die vriendin haar kinderen niet eens wat beter in de hand houden. Allemaal spiegels vanuit ons onderbewuste. Het chagrijn aan de overkant vertoont waarschijnlijk een karaktereigenschap die we van onszelf niet willen zien of accepteren. En die vriendin laat perfect zien en voelen dat we onze kinderen ook weleens niet in toom kun-

20

Innerlijke wijsheid en helder weten Zijn volwassen antwoorden of uitspraken zorgden er ook voor dat ik ging verwachten dat Jesse zich als een volwassene zou gedragen. Daarbij vergat ik soms dat hij nog maar een kind van twee was. Hij kon zo wijs overkomen. Zelf heeft hij geen enkel idee van zijn innerlijke wijsheid. Voor hem is het volstrekt normaal. Hij is gewoon zo. Ik merkte ook dat ik soms niet met zijn wijsheid kon omgaan. Hierdoor kreeg hij het gevoel dat hij niet serieus genomen werd. En daarom werd serieus genomen worden een belangrijk item in zijn leven. Nieuwetijdskinderen kunnen weten zonder dat ze weten. Ze antwoorden op sommen zonder dat ze kunnen uitleggen hoe ze aan dat antwoord gekomen zijn. Ze weten kenmerken van andere landen zonder dat ze daar ooit geweest zijn. Ze beschrijven gevoelens van dieren terwijl ze er niet mee kunnen praten. Iets zeker weten, en niet kunnen aangeven hoe ze dat weten is voor henzelf maar ook voor de omgeving moeilijk om mee om te gaan. De wijsheden die ze op school leren zijn ook totaal niet belangrijk voor Jesse. Alles wat belangrijk voor hem is om te weten, weet hij al. Voor de rest heeft hij ons, zijn ouders, en opa

21



om dingen van te leren. Echte interessante dingen, zoals hoe de natuur in elkaar zit. Wat kan ik allemaal met mijn lichaam doen. Wat zijn emoties en hoe ga ik er goed mee om. Hoe moeilijke woorden worden geschreven of wat de hoofdstad is van Drenthe, dat is helemaal niet interessant. Nieuwe dingen ervaren, proeven, ruiken, voelen. Met andere woorden: het leven zelf, dat is pas interessant. En dat is iets wat hij op school niet leert. Jesse vindt school dus ook maar STOM. Nieuwetijdskinderen leven in hun eigen wereldje waar andere dingen waardevol zijn. Menselijke interacties, het natuurbehoud, het geven om mens en dier. Geld en macht waar de wereld voor een groot gedeelte om draait zijn totaal niet belangrijk voor hen. Ze snappen ook niet dat het voor iemand wel belangrijk kan zijn. Vanuit die visie zijn hard leren, carrière maken, geld verdienen ook rare gewoonten. Maar omdat het wel een groot deel van de maatschappij waarin we leven beslaat, voelen ze zich onbegrepen en niet veilig.

rechtvaardigheid vergroot het gevoel dat hij niet begrepen wordt. Zijn gevoel van rechtvaardigheid uitte zich vooral in het maken van zijn eigen keuzes. Als moeder vond ik dat ik wist wat het beste voor mijn kind was. Ik plaatste me daarbij boven hem, en vergat naar hem te luisteren naar wat hij wilde, wat hij belangrijk vond. De keuzes die ik voor hem kon maken waren gebaseerd op mijn verleden en dat is niet eerlijk. Hij heeft een eigen verleden en een eigen levensdoel mee te torsen. Wie ben ik dan om voor hem te beslissen. Beslissingen worden vaak gekleurd door eerdere ervaringen. Ik zou pas een goede beslissing kunnen nemen als ik die ervaringen vanuit mijn verleden op dat punt kon overzien, en een duidelijk beeld voor ogen heb van mijn levensdoel. In de praktijk is dat echter heel lastig. Het is moeilijk om een objectieve beslissing voor mezelf te maken. Laat staan dat ik een goede keuze voor Jesse kan maken. Vaak botste het dan ook op dat punt. Hij wilde niet wat ik vond dat moest.

Rechtvaardigheidsgevoel Jesse heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Voor hem is er geen verschil tussen een volwassen persoon en hemzelf. Het enige verschil is dat de volwassene de regels van het spel weet. Hij snapt dan ook niet dat een volwassene zich autoritair ten opzichte van hem gedraagt. Hij snapt het niet en hij neemt het niet. Dit uit zich in woede, verdriet en simpelweg niet doen wat van hem geëist wordt. Ondertussen heeft hij ondervonden dat zo’n autoritair persoon behoorlijke straffen kan uitdelen. Dus hij is er wel bang van geworden. Toch weerhoudt de angst hem er niet van om ‘dwars’ te liggen. Hiermee laat hij aan de ander zien dat diens manier van communiceren niet rechtvaardig is. Voor hemzelf is het wel lastig. Aan de ene kant doet hij het gewoon niet, en aan de andere kant is daar de angst. Zijn sterke gevoel voor

Nieuwetijdskinderen hebben een heel sterk rechtvaardigheidsgevoel. Omdat zij nog zo’n goed contact hebben met hun wezenlijke zelf, zien zij geen verschil tussen zichzelf en de ander. Waar zij vandaan komen is er ook geen verschil tussen hen en de ander. Zij ervaren de wereld om zich heen als een onderdeel van zichzelf. Vaak zien ze wel de verwijdering van de ander met zijn ware zelf. Ze zien de pijn en eenzaamheid. Hierdoor kunnen nieuwetijdskinderen het gevoel hebben dat ze sterker en wijzer zijn dan de volwassene. Dat ze de volwassenen als het ware moeten helpen zichzelf terug te vinden. Als de werkelijkheid zich dan manifesteert als een autoritair persoon die zich qua gedrag en machtsmisbruik boven het kind plaatst, dan is de verwarring compleet. Hun sterke gevoel van rechtvaardigheid zorgt ervoor dat ze niets begrijpen van de wereld waarin ze terechtgekomen zijn.

22

23


Rechtvaardigheid heeft ook te maken met het juist inschatten van de emoties van het kind. Hoe vaak lachen wij niet als een klein kind oprecht uit wanneer hij boos is. Het is ook een dolkomisch gezicht om zo’n klein mannetje met een boos gezichtje, de armpjes demonstratief over elkaar heen geslagen te horen zeggen: ‘Ik ben boos!’ Het is dan moeilijk om serieus te blijven. Wij zouden het echter niet in ons hoofd halen te lachen wanneer een volwassene boos tegenover ons staat. Het toont weinig respect naar het kind dat we het bij hem dus wel doen.

24

Een moeilijk kind of een kind dat het moeilijk heeft. Een moeilijk kind of een kind dat het moeilijk heeft. Nieuwetijdskinderen. Nieuwetijdskinderen

Recommend Documents