Linnan Gård Nieuws
Begin september hing de herfst al behoorlijk in de lucht met frisse ochtenden, kleurende berken en mist. We hebben ook nog mooie warme dagen gehad en meerdere nachtvorsten, dus de herfst is duidelijk begonnen. Kymmen, deel 2 Tijdens de verschillende kanotochten afgelopen zomer, hebben we een aantal keer genoemd dat we weer eens met onze zeekayaks erop uit moesten en dat Kymmen eigenlijk wel een prachtig meer daarvoor is. Omdat zeekayaks bij uitstek geschikt zijn voor groot water, hebben Laura en ik vanuit Torsby, een aantal jaar terug al eens op het grote Fryken. Precies ja: ”een aantal jaar terug”, dus tijd om de zeekayaks uit de schuur te trekken. De jongens waren naar school en wij vertrokken met auto en aanhanger naar de dichtstbijzijnde tewaterlatingsplek van Kymmen. Dat is hier zo’n 3km vandaan. De ochtend was fris, maar de zon kreeg de vrijheid om het meer goed te beschijnen. Met een lichte tegenwind verrokken we naar het oosten. Onderweg vroegen we ons af waarom we dit niet eerder hebben gedaan en uberhaubt niet vaker doen, omdat we vanuit Malden in Nederland veel meer kano uitstapjes deden in onze vrije tijd. Tja, hier in Zweden hebben we gekozen voor een leven op de boerderij en dan gaat al je vrije tijd daar in zitten. Dus we moeten ons afvragen hoe we onze ’vrij van de boerderij tijd’ kunnen creëren blijkbaar. Vandaag was het in elk geval gelukt. Oh wat heerlijk ! Zo’n groot water en helemaal niemand anders te bekennen ! En het is ook zo’n heerlijk water in letterlijke zin: het water is zo schoon dat je feitelijk zou kunnen zeggen dat we op een gigantische beker met drinkwater varen ! We varen richting de zuid-oost kant van het meer om daar het laatste onverkende eiland te veroveren. De viereneenhalve kilometer doen we in minder dan een uur, dankzij de snelle vormgeving van de kayaks. Het eiland met mega stenen en rotsen, waarvan we dachten dat het het eiland was, blijkt het schiereiland Nabben.
De kustlijn langs deze kant is echt prachtig met rotspartijen, ’tussendoortjes’ en natuur. Naast Nabben vinden we dan alsnog het eiland ’Killingön’. Killing is in het Zweeds een jonge geit of hert, maar het woord wordt ook wel gebruikt om ’iets kleins’ aan te duiden: die kleine dus ! De 3 eilanden van Kymmen zijn dus ’het kleine eiland’, ’het grote eiland’ en ’die kleine’. Het eiland heeft ook prachtige stenen en rotsen op zich en is duidelijk moeilijker toegankelijk. We varen door naar grote broer en lunchen voor de tweede maal deze zomer op Storön bij het huisje. Uit de geschriften in het gasten blijkt dat er eens per week mensen zijn op Storön. Op een kleedje uit het huis picknicken we buiten in de zon. Op de terugweg leek even of we weer windtegen hadden, maar hoewel de wind met de klok was gedraaid, kregen we ’m half achter. Een rondje Kymmen van ongeveer 10km: moeten we vaker doen ! Glasvezel Een jaar geleden kwamen er dorpgenoten aan de deur vragen of wij lid wilde worden van de nieuwe vereniging in het dorp. De vereniging zou ervoor moeten zorgen dat Brandbol aangesloten zou worden op een glasvezel netwerk. Aanvankelijk zeiden we heel hard nee, want we waren tevreden met onze internetverbinding en bovendien staan we al met de hakken in het zand als het gaat om de snelle vooruitgang van computer, internet en dergelijken. Een maand later kwam ik een beetje bleek terug van de eerste vergadering, waar teen en tander uitgelegd werd, alsook dat alle huizen een ’eigen bijdrage’ moesten ophoesten van kronen ! De gemeente Sunne heeft een plan bedacht waarbij het haalbaar zou moeten zijn om iedereen in de gemeente minimaal aangesloten te krijgen op breedband en eventueel zelfs op glasvezel. In februari van dit jaar won de gemeente zelfs een prijs als voorloper in heel Zweden voor dit glasvezel plan. Het plan is dat de gemeente een stamnet aanlegt voor breedband en glasvezel en dan moeten de dorpjes op het platteland zich verenigen om het laatste stukje van de aansluiting rond te krijgen. Dat vandaag internet een belangrijk deel van ons leven is al heel duidelijk en we weten gewoon niet wat de toekomst zal doen, maar communicatie via internet zal voorlopig wel bestaan en steeds geavanceerder en sneller worden.
Het mooie van glasvezel is dat de snelheid van het licht de snelheidsgrens is (en dat is heel snel !) en dat het bovendien stralingvrij is: het komt via een leiding in de grond. Met een stevige zucht hebben we besloten toch mee te doen. Dus wij BLURP aantal kronen opgehoest. In augustus zijn ze al beginnen graven en begin september kwam de graafmachine over ons terrein. In plaats van een geul graven, trok het apparaat eerst een scheur in de grond en legde vervolgens met een soort ploeg de buizen op 60cm diepte neer. Ondanks de 250 meter die de graafmachine over ons terrein moest graven en door beide beken heen moest, viel de schade door de ’ploeg techniek’ erg mee. Wanneer we op de glasvezel zijn aangesloten is nog niet duidelijk... Feestje met de boswachter Ja en op 4 september werd Joda 12 jaar ! Zijn verlanglijst omvatte voornamelijk ’patches’ voor op z’n spijkervest van verschillende hard rock groepen, een voetbal en een luister CD. Een echt feest stond niet op het programma, omdat Joda mee naar Nederland zou gaan. Precies op deze dag kwamen Griet en Frank met hun camper op bezoek. Frank kennen we van het kampeerterrein waar we met Kokopelli in Nederland cursussen gaven. Dus het werd alsnog een feest met bezoek. ’s Avonds hebben we zelfgemaakte pizza gegeten en daarna platkoektaart met 12 kaarsjes ! Het was prachtig weer en dus heerlijk in het bos ten Noorden van ons huis gewandeld met Frank, Griet en de hondjes ! Appelmoes en Lingon Septembermaand..appelmaand ! Hoewel de appeltjes er niet heel mooi uitzien dit jaar, zijn het er wel heel veel weer ! En niet alleen van eigen boom, zoals eerder gezegd, want het voornaamste dat de buren doen met de appels is ze op de composthoop gooien. Dus we gingen in september regelmatig de buurt af met emmers. Dit jaar hebben we voor het eerst de lingon bessen (Vaccinium vitis-idaea) gemengd met de appels. Dan krijg je een soort rode appelmoes, maar met een extra waarde, want zoals in veel bessen zit in lingon veel ‘resveratrol’ ! Dat is een soort ‘anti-ouderdom-tover-sap’. Ze zeggen daarom bijvoorbeeld ook dat je elke dag een glas rode wijn moet drinken, want dan krijg je ook die resveratrol binnen en blijf je jong ! Maar lingon staat aan de top en ploft uit elkaar van dat toversap !
Torden krijgt accupunktuur Het is moeilijk aan te wijzen wanneer het is begonnen, maar ongeveer een jaar geleden al merken we dat Torden niet lekker liep. Eerst denk je natuurlijk aan een tijdelijke spierpijn, ook omdat het niet altijd even duidelijk was. Toen Torden in het voorjaar de huifkar voor het eerst weer (na de winter) trok werd het voor het eerst wel heel erg zichtbaar: hij trok met rechts achter. Toen we naar Noorwegen op vakantie gingen en we de paarden op hun vakantieadres op Björkåsen achterlieten, hoopten we dat de ’spierpijn’ over zou gaan. Helaas was dat niet het geval en hebben we de hele zomer heel erg weinig met de paarden gedaan. Torden liep niet lekker en Hera had haar opleiding nog niet afgerond. Afgelopen zomer hebben we voor het eerst een dierenarts gebeld, maar toen we daar de kosten opsomming hoorde hebben we dat even nog niet gedaan. Uiteindelijk viavia en zozo, kwamen we bij een vrouw die (notabene) in Vitsand woont, die op een iets alternatievere manier paarden helpt bij problemen. Toen de paarden begin september weer naar Björkåsen gebracht werden, hebben we meteen een afspraak gemaakt met Marina, een paarden therapeut. In al die jaren dat wij met paarden werken, hebben we heel wat mensen meegemaakt die vertrelden dat ze ’goed met paarden’ konden omgaan, maar wij al meteen zagen dat dat wel meeviel...deze vrouw echter had heel weinig tijd nodig om ons te overtuigen dat ze wist wat ze deed ! Whauw ! Elk spiertje in het hele paardenlijf ging ze af, op zoek naar een mogelijke oorzaak..in het nu of in het verleden. Torden vond het overigens heerlijk ! Na een half uur vertelde ze dat Torden een afgeknelde zenuw had in zijn lagere ruggewervelspieren en dat daardoor die wervels op slot stonden. Ze haalde een doos uit de auto en stak ongeveer 6 naaldjes op verschillende plekken in zijn spieren. Torden vertrok geen spier en bleef rustig staan ! Die hebben er zo’n 10 min ingezeten en daarna ging ze nog op allerlei manieren spieren masseren en vooral drukpuntmassage doen. Ze gebruikte daarvoor veel een trapje, omdat het om de rugspieren ging. En er was zelfs binnen het uur een merkbaar verschil ! Torden kon rechtsachter beter naar voren zetten ! Eind september kreeg Torden een tweede behandeling. En wij bang voor slijtage of artrose, maar het lijkt dus een probleem in de spier en Marina gaf ons veel hoop op herstel ! Schapen in de groententuin ! Sinds we hier wonen hebben we elk jaar de wei voor de schapen groter gemaakt, maar alles is kort en klein en zodra ze iemand van ons zien blèren ze aan één stuk. Dus wederom wat gaas uitgerold, ditmaal rond de groententuin die verder al door ons leeg geoogst was. De brocolli (gele bloemen) vonden ze het lekkerst !
Bastiaan Bastiaan en Joda naar Nederland Eigenlijk hadden we bedacht om allemaal te gaan, maar het valt niet mee om boerderij en zorgen hier achter te laten. Toen het bovendien voor Seba z’n schoolwerk niet handig uitpakte, wisten we dat niet iedereen mee kon gaan. Het is Seba z’n laatste jaar op deze school en hij besloot zelf dat hij liever geen school wilde missen. En voor Joda was het een mooie kans voor een mooi reisavontuur, dus zo kochten we twee vliegtickets. We vertrokken op 12 september, omdat de vliegprijzen rond 9-11 duidelijk goedkoper bleken. Van deur tot deur is het een reis van ongeveer 10uur, waarbij Laura ons eerst naar Kongsvinger bracht, daar namen we de bus naar Oslo Gardemoen, de SAS naar schiphol, een dure overvolle trein naar Nijmegen en opgehaald door Mechy en Wil naar Malden. Wel heel leuk om zo in de trein zo veel Nederlands te horen. We logeerden in het ’ons’ huisje bij Mechy en Wil. Joda is bij verschillende oude vriendjes op bezoek geweest, terwijl ik het lijstje met klussen op de heiweg rustig afwerkte. Kinderen van de Aarde Hoofddoel voor de reis naar NL was de cursus Kinderen van de Aarde 1, die ik onder de vlag van Barefeet Survival, zou geven. 12jaar geleden gaf ik dezelfde cursus voor het eerst voor stg.Kokopelli. De cursus is de eerste in een rij van 5, waarin je kunt leren begrijpen wat je gevoel je verteld. Onze 5 fysieke zintuigen, geven ons constant informatie over de omgeving waarin we ons bevinden, maar als mens beschik je ook over een soort gevoelssprieten, die verder reiken dan de fysieke levenselementen. Hiervoor hoef je niet ’paranormaal begaaft’ te zijn, dat hebben al die tientallen cursisten voor mij bewezen. Allemaal kennen we wel dat gevoel dat ons bijvoorbeeld tegenhoudt ergens heen te gaan of ons juist een duwtje geeft iets te doen: ”Ik weet niet wat het is, maar het voelt niet goed te gaan” of ”Ik had zomaar het gevoel dat ik je moest bellen en nu bel jij mij ?!” De moeilijkheid is te vertrouwen op dit gevoel en precies daar gaat deze cursus over. In de bossen van St.Anthonis kiest iedereen een eigen zitplek op, waar je de snelheid van de maatschapij en je dagelijkse afleiding even naast je neerlegd en ruimte creert voor een bewustzijn voorbij het fysieke. Zo krijgen de deelnemers bijvoorbeeld de opdracht om water te vinden, in een voor hun vreemd bos. Ieder op zich zoekt de stilte op en ’vraagt’ naar water, door bijvoorbeeld aan een glas drinkwater te denken, zichzelf te zien zwemmen of iets dergelijks. Allemaal staan vervolgens op en komen een half uurtje later terug met een verhaal over hun water. Wij als moderne mensen vertrouwen vaak blind op technische hulpmiddelen in ons leven, maar we zijn vergeten te vertrouwen op de hulpmiddelen die we als mens bij de geboorte gratis hebben gekregen. Je i-phone kan kapot vallen, maar met je persoonlijke spirituele telefoon kun je altijd en overal gratis bellen en die kan niet kapot. Wel moet je leren vertrouwen op de taal van je spirituele telefoon: de taal van het gevoel. Het kost moeite om de taal van het gevoel te leren, maar het gevoel ’spreekt’ altijd tot je !
Vredesbeweging Al die jaren Kokopelli cursussen heeft een heleboel wijze en krachtige mensen bijeengebracht, die aangesterkt door de Kinderen van de Aarde lessen, stuk voor stuk in staat zijn wonderen te verrichten. Kenmerk van een wonder is dat het iets buiten jezelf helpt met de kracht die jouw specialitiet is, maar met weinig uiterlijk vertoon. Eén persoon die helpt kan veel bereiken, maar als twee of meer zich op hetzelfde doel richten, is het effect nog mooier. Bovendien hebben we allemaal een verschillende specialiteit, een verschillende kracht. Begin dit jaar is er een nieuwe vredesbeweging ontstaan. De groep van 25 heeft gemeen dat ze allemaal kinderen van de Aarde zijn en hun kracht willen inzetten voor de vrede. ’Kokopelli’s Flute’ is een spirituele vredesbeweging, maar zal de benodigde beweging om z’n doel te bereiken niet slechts beperken tot het spirituele. De gebundelde krachten zullen zich fysiek, energetisch en spiritueel uiten. Tijdens het bezoek aan Nederland vond de eerste bijeenkomst plaats. Allen deden een bijdrage aan het programma. Mooi synergisme was dat het in Nederland ook Vredesweek was en ons weekend een dag na de internationale ’Dag van Vrede’ plaatsvond ! De terugreis Zowel de cursus als de bijeenkomst vonden plaats op een nieuw terrein in de bossen van St.Anthonis, dus het was even wennen na ruim 10jaar Peelven. Hoewel de bomen rond het groepsterrein duidelijk te leiden hebben onder spelende kinderen, zijn de bossen in de omgeving prachtig en hebben een fijne energie. Na de cursus en de eerste bijeenkomst van Kokopelli’s Flute, kwam ik voldaan, maar hinkend het bos weer uit. Tijdens het programma onderdeel ’stoeien met Marlies’, vergat ik even dat ik 40+ was. Aanvankelijk leek het mee te vallen, maar na mijn eerste nacht in Malden kon ik niet heel goed meer lopen. Gelukkig konden mijn ouders (beide arts) bevestigen dat er niks gebroken was. Met behulp van arnika zalf van Ad en een ebbenhouten loopstok uit Tanzania (die Wil ooit van een patient gekregen had) vertrokken Joda en ik naar Amsterdam. Mechy en Wil brachten on naar het station, maar dankzij de storm mochten/moesten we via ’s Hertogenbosch reizen. Tot Amsterdam hebben we gestaan in de overvolle treinen. De loopstok was voor niemand een aanleiding om een zitplaat af te staan blijkbaar. Via centraal station Amsterdam en een bus kwamen we op Borneo eiland, waar mijn broer Wouter en zijn familie woont. We waren heel blij toen we er eindelijk waren. Wouter en zijn familie wonen daar in een soort boomhut: eerst moet je een heleboel trappen op om in de woonkamer te komen en daarna heeft elke ruimte weer een eigen niveau. Na een grote langdurige verbouwing toonden ze trots hun nieuwe ruimte helemaal boven in de ’boom’: een soort serre met uitzicht over Amsterdam. De volgende ochtend bracht Catherine ons naar Schiphol, met de SAS naar Oslo, bus naar Kongsvinger en daar kwam Laura ons ophalen. Heerlijk om weer thuis te zijn !!
Kippendief We hebben er steeds alles aan gedaan om onze kippen te beschermen tegen vossen of marters, maar dat op een dag alle kippen doodgebeten zouden worden door onze eigen hond ? Zucht ! Toen de honden op een ochtend niet meer terugkwamen na een wandeling en Laura weg moest, kregen de honden vrij spel. Jammer dat ook de kippen los buitenliepen. Emma is duidelijk door het lint gegaan en heeft ze tot in hun hok achterna gezeten. Ze heeft vier kippen doodgebeten en de haan ...en onze twee nieuwe kuikens. Ze was aan haar tweede kip bezig toen Laura weer thuiskwam... Onze schattige Emma is een moordlustige kippendief ! Aan het eind van de dag kwam er toch nog 1 kip aanlopen. Dankzij een haan die we van Willem en Els kregen is de kip van de winter niet alleen. In het voorjaar maar weer op zoek naar nieuwe kippen en de kippen kunnen helaas dus niet altijd naar buiten. Maar Emma blijft een schat van een hond, ze heeft alleen een ongewenste hobby ! Gierzwaluw Gierzwaluwen zijn vliegers bij uitstek, komen alleen aan de grond als ze eitjes leggen en die uitbroeden, de rest van hun leven zijn ze in de lucht. Elke voorjaar (mei) komen ze onverwacht en uit het niets aanvliegen. Ongeveer 4 paartjes (denk ik) broeden bij ons onder het dak en vliegen de hele zomer op en af om hun jongen te voeren. Ze maken letterlijk een ’gierend’ geluid als ze over vliegen. Als de jongen klaar zijn om uit te vliegen, vliegen ze aan een stuk door naar verre landen, na hun eerste luchtsprong. Maar waar gaan ze heen ? En zijn het dezelfde vogels die elk jaar terugkomen ? Van Brechje(mijn zus) en Henk kreeg ik een krantenartikel waarin de vliegroute stond beschreven van gierzwaluwen, die vanuit Nederland naar het zuiden vliegen. Het artikel verwijst ook naar een Zweeds onderzoek, waar uitgekomen was dat de Zweedse gierzwaluwen naar Kongo vliegen ! Ergens in augustus waren alle vogels weg. Men weet dat de vogels slechts 4-6 weken doen over de afstand van ongeveer 9000km!! Eind september zijn ze op hun eindbestemming aangekomen. En dan zou je denken dat ze even op een tak uit gaan rusten..nee, dan blijven ze in de lucht en lekker vliegjes vangen ! De jongen blijven 2jaar in de lucht, na hun eerste sprong.
September dus...
Bastiaan, Laura, Seba, Joda en Joel
