Julia Liefferinkx, moeder

24.06.2013 dienst communicatie

Uit Dag Allemaal:

92-JARIGE VROUW WORDT

DOCHTER CHRISTINE: ‘IK

STERFT, DAN DAT ZE

NA 33 JAAR UIT INSTELLING GEZET

HEB LIEVER DAT MAMA NU NOG MOET VERHUIZEN’ een PVT. Nu betaalt ze 28 euro per dag. In Mariatroon zal dat 55 euro zijn. Dat kan ze niet betalen met haar pensioen.’

Julia (92) woont al 33 jaar in een psychiatrische instelling, maar daar moet ze nu weg van de directie. Alleen is dat buiten Julia’s dochter Christine (59) gerekend, die het helemaal niet eens is met die beslissing. ‘Het kan toch niet dat iemand van haar leeftijd nog moet verhuizen!’ zegt ze boos.

EINDPUNT Hoe gerechtvaardigd Christines boosheid ook lijkt, toch is het niet zo vanzelfsprekend dat haar moeder tot aan haar dood in de Zoete Nood Gods kan blijven. ‘Een PVT is een voorziening voor mensen met psychische problemen wiens toestand gestabiliseerd is, maar die toch niet zelfstandig kunnen wonen’, legt Ria Vandenreyt, woordvoerster van het Vlaams Agentschap Zorg en Gezondheid, uit. ‘Het is niet noodzakelijk een eindpunt en patiënten worden regelmatig geëvalueerd. Zo kan op een bepaald moment bijvoorbeeld

J

ulia Liefferinkx, moeder van vier, woont al sinds jaar en dag in het psychiatrisch verzorgingstehuis (PVT) de Zoete Nood Gods in Lede. Maar begin dit jaar kregen haar kinderen te horen dat ze op 1 juli zal moeten verhuizen naar Mariatroon in Dendermonde, een woonzorgcentrum dat net zoals de Zoete Nood Gods wordt beheerd door de Broeders van Liefde. ‘Acht jaar geleden kregen we ook al eens zo’n brief, met dit verschil dat we toen zélf een andere plek voor haar moesten zoeken’, vertelt dochter Christine. ‘Ook toen hebben we geprotesteerd en mocht ze uiteindelijk toch blijven. We gingen er dan ook van uit dat ze nu tot aan haar dood gerust was. Niet dus, want de directeur heeft ons opnieuw een brief gestuurd met de droge mededeling dat ze weg moet. En dat vinden we niet kunnen. Mijn moeder wordt precies gestraft omdat ze oud is. Volgens de directeur moet ze immers plaatsmaken voor jonge mensen.’

ELEKTROSHOCKS ‘Op mijn veertiende mocht ik niet meer naar school gaan omdat ik

Julia moet de psychiatrische instelling waar ze al 33 jaar woont woont, verlaten omdat de directeur plaats wil maken voor jonge mensen. ‘Maar dat weiger ik te laten gebeuren’, zegt haar dochter Christine.

voor moeder moest zorgen, want mijn oudere zussen waren al het huis uit’, gaat Christine verder. ‘Daarom heb ik altijd een speciale band gehad met het haar. Maar wat er precies met haar scheelde, heb ik eigenlijk nooit goed geweten. Ze was ‘zenuwziek’, zoals dat toen werd genoemd. Ze is vijf jaar behandeld geweest met elektroshocks en op die momenten was ze weer eventjes goed. Maar na een tijdje hielp dat niet meer en ging het van kwaad naar erger. Op sommige dagen kwam ze haar bed niet uit, op andere schold ze ons de huid vol. En dan zat ze weer uren

de fysieke toestand van de bewoner zwaarder doorwegen dan de psychische problematiek en is een verder verblijf in een PVT niet langer aangewezen. De voorziening moet dan op zoek naar een plaats waar de bewoner na zijn ontslag terechtkan. Bij oudere bewoners is dat meestal een woonzorgcentrum, zoals Mariatroon.’ Toch hoeft Christine zich niet zomaar neer te leggen bij de beslissing van het PVT. ‘We pleiten in eerste instantie voor een constructieve dialoog tussen de voorziening en de bewoner of de familie, maar als dat niet lukt, kunnen zij contact opnemen met onze onafhankelijke ombudspersonen (www.ombudsfunctieggz.be)’, aldus de woordvoerster nog. n

IS

DIRECTEUR MARC VANDERGRAESEN

‘WE KÚNNEN HAAR NIET HOUDEN’

‘Plots heeft ze die psychische begeleiding niet meer nodig? Raar’ te wenen. Thuisblijven was geen optie meer, en in 1980 belandde ze in de Zoete Nood Gods. Daar voelt ze zich na al die jaren ook echt thuis. En het klinkt cru, maar ik zou nog liever hebben dat mijn moeder overlijdt, dan dat ze op haar leeftijd nog moet verhuizen.’ Maar naast het emotionele aspect

spelen voor de familie ook nog andere factoren. ‘Moeder heeft al die jaren psychologische begeleiding gekregen en nu is dat dan opeens niet meer nodig?’ vraagt Christine zich af. ‘Mama is ook bijna helemaal blind. Om te eten en te drinken heeft ze hulp nodig. In het tehuis waar ze nu zit, heeft het personeel nog wat tijd voor de bewoners en helpen ze haar. Maar hoe gaat dat in een rusthuis? Daar duwen ze de mensen toch gewoon aan tafel en zetten ze een bord voor hun neus. Eten ze: goed. Eten ze niet: ook goed. Bovendien kost een woonzorgcentrum veel meer dan

‘I

k begrijp de emotionele reactie van de familie’, zegt Marc Vandergraesen, algemeen directeur van de Zoete Nood Gods. ‘Maar we kúnnen Julia niet houden, omdat wij als PVT niet de zorgen kunnen leveren die ze nu nodig heeft. Ze is zo hulpbehoevend geworden, dat ze de infrastructuur van een woonzorgcentrum nodig heeft. Haar psychische toestand is inmiddels zodanig gestabiliseerd, dat ze best naar een RVT kan. Die beslissing kadert binnen de plannen van de overheid om te evolueren naar een meer gemeenschapsgerichte geestelijke ge-

zondheidszorg. In de toekomst zal het onmogelijk zijn dat iemand nog zo lang in een PVT verblijft.’ ‘Julia is ook niet alleen. Ze is slechts één van de 75 bewoners die op twee jaar tijd moeten verhuizen. Daarbij is iemand die hier al vijftig jaar woont. We hebben dit zo lang mogelijk uitgesteld, maar de knoop nu doorgehakt. Anders zit Julia hier straks alleen op een afdeling tussen allemaal jonge mensen. Dat is uitgesloten. Maar we proberen de overplaatsing zo zorgvuldig mogelijk aan te pakken. Deze mensen verhuizen in groep en krijgen een nazorgtraject. Het enige wat we niet

kunnen verhelpen, is de prijs. Het klopt dat een RVT duurder is dan een PVT, maar het is aan de overheid om daar een oplossing voor te vinden.’ n

Inbreker bekent, maar wil vrijkomen omdat camera niet was aangegeven BRAKEL / OUDENAARDE De 39-jarige inbreker die deze week is betrapt toen hij voor de vijfde keer het KTA van Brakel was binnengedrongen, hoopt vrij te komen op basis van een procedurefout. Zijn advocaat ontdekte, dat de bewakingscamera in de school niet was aangegeven bij de privacycommissie. De Oudenaardist wordt ervan verdacht,

dat hij in zijn nieuwe woonplaats Brakel tussen maart en juni liefst negen inbraken heeft gepleegd: één keer in een wassalon, drie keer in de middelbare school Cor Mariae aan de Kasteelstraat en liefst vijf keer aan de overkant van de straat in het Koninklijk Technisch Atheneum van het Gemeenschapsonderwijs. Het is daar dat de nachtelijke inbreker tegen de lamp liep. De schooldirectie was de veelvuldige inbraken zo moe, dat het besliste om beveiligingscamera’s te plaatsen. Zo kwam de

dief in beeld, toen hij in het secretariaat nog maar eens op zoek ging naar geld en waardevolle spullen. Aan de hand van die beelden was het voor de politie een koud kunstje om de man op te sporen. Hij stond immers gekend voor eerdere diefstallen. En hoewel hij bekentenissen aflegde, hoopt de man te komen op basis van een procedurefout. «Hij is gevat op basis van illegaal genomen camerabeelden», verraste zijn advocaat gisteren. «De school heeft die camera geplaatst zonder hem

aan te geven bij de privacycommissie. Dat is verplicht als je opnames maakt in een plaats met een openbaar karakter. Daardoor is de aanhouding van mijn cliënt onwettig», oordeelt zijn advocaat. De raadkamer besliste toch om de aanhouding te bevestigen. «Maar we tekenen beroep aan», kondigde meester Saveyn aan. Het dossier verhuist nu naar de Kamer van Inbeschuldigingstelling in Gent. Die moet binnen de vijftien dagen beslissen of er een procedurefout is gemaakt. (DCRB)

Scholendief blijft in de cel De 39-jarige P.V. uit Brakel, die verdacht wordt van verschillende inbraken in Brakelse scholen, blijft aangehouden. Dat heeft de raadkamer in Oudenaarde gisteren beslist. ‘Maar we zullen die beslissing in beroep aanvechten’, zegt zijn advocaat Christophe Saveyn. Dit betekent dat de Brakelaar binnen twee weken in de kamer van inbeschuldigingstelling in Gent om zijn voorwaardelijke in-

vrijheidstelling zal vragen. In de periode van april tot juni werden in Brakel verschillende inbraken in scholen gepleegd. Viso Cor Mariae kreeg ongewenst bezoek en in het KTA werd zelfs een vijftal keer ingebroken. De lokale politie van Brakel kwam de inbreker via bewakingsbeelden op het spoor. De verdachte kwam eerder al met het gerecht in aanraking. (pd)

HALLE

Het cijfer

Lionsdames verdelen 16.000 euro De serviceclub voor dames Lions Halle-Arenberg kon het voorbije werkjaar 16.000 euro verdelen over vier goede doelen. Het geld omvatte de opbrengst van een aantal activiteiten die de serviceclub organiseerde. Het ging naar vzw De Poel, Huize Terloo in Bellingen, naar de vzw Nidasjtere uit Itterbeek en naar het Centrum voor Menswelzijn uit Halle (idh) Foto: yds

11,9

Heel langzaam verandert het DNA van de Belgische economie. Minder industrie en meer diensten. Maar ook: alsmaar meer non profit. 11,9 procent van de Belgische werknemers werkt niet voor de overheid of een bedrijf, maar voor een vzw.

GENT

Visitatie debatteert in Straatsburg DezesdejaarsvanVisitatieMariakerke namen deel aan dewedstrijd Euroscola en wonnen een ticket naar Straatsburg. Euroscola is een project van het Europees Parlementwaarbijscholenuitdediverse lidstaten elkaar ontmoeten in Straatsburgvooreensimulatievan een plenaire zitting van het Euro-

pees Parlement. Eén dag lang kruipen de jongeren in de huid van een Europarlementslid. Een delegatie van Visitatie Mariakerke mocht België vertegenwoordigen in de debatten waar zowat 500 leerlingen aan meededen. Dubbel feest, wantditjaarbestaatVisitatieMariakerke 50 jaar. Foto Kos (YMZ)

Met wat dichterlijke vrijheid zou je kunnen stellen dat vzw staat voor ‘Vergrijzing Zoekt Werknemers’. Want de vergrijzing betekent ook dat er meer ziekenhuispersoneel, thuishulp en verpleging nodig is. Het gaat snel: volgens de Koning Boudewijnstichting waren vzw’s in 2000 nog goed voor 9 procent van de Belgische jobs, in 2012 stond de teller al een derde hoger: op een kleine 12 procent. Dat blijft nog een tijdje zo. Het

federaal Planbureau meldde deze week dat de sociale uitgaven in Vlaanderen tussen 2012 en 2018 naar verwachting met 3,7 procent per jaar zullen stijgen. Ter vergelijking: in die periode zou het bbp jaarlijks maar met 1,2 procent stijgen. Of hoe de non-profit dankzij de vergrijzing een uit de kluiten gewassen groeisector wordt. De vzw-wereld herbergt economische giganten. De Broeders van Liefde geven in hun ziekenhuizen, scholen en welzijnsinstellingen werk aan 10.600 mensen, leerde begin dit jaar ons onderzoek naar het ‘Geld van het Middenveld’. Een trend in al die grote vzw’s is dat het management alsmaar professioneler wordt, en de organisaties doorgaans transparanter. Deze week kregen we nog ene voorbeeld van die evolutie. De Christelijke Mutualiteit besloot rapporten over de kwaliteit van behandelingen voor slokdarmkanker gewoon publiek te maken. Omdat de informatie er is, omdat de patiënt er recht op heeft en omdat de overheid te traag werkt met het efficiënter maken van de ziekenhuizen. Winst keren ze niet uit, maar voor de rest lijkt de non profit soms verbazend veel op de profit.

KONINGIN PAOLA WAS ERBIJ ● In aanwezigheid van koningin Paola is zondag in het museum Dr. Guislain in Gent het boek Jan Hoet, over de bekende kunstpaus, voorgesteld. De voorstelling viel samen met de 77ste verjaardag van Jan Hoet. Tal van kunstenaars kwamen mee een stukje taart eten. Koningin Paola kwam Hoet persoonlijk een gelukkige verjaar-

ZORGELOZE KONINGIN PAOLA VIERT 77STE VERJAARDAG VAN JAN HOET Het koningsdrama laat geen zichtbare sporen achter op het gezicht van koningin Paola. Terwijl het hele land spreekt over Delphine Boël, het niet-erkende buitenechtelijke kind van koning Albert, trok Paola naar Gent. Daar vierde ze in het museum Dr. Guislain, samen met onder meer kunstenaars Jan Fabre en Luc Tuymans, de 77ste verjaardag van persoonlijke vriend en ‘kunstpaus’ Jan Hoet. ‘Mijn leven is als een spons’, zei Hoet met een knipoog. ‘Ik heb alleen gekregen. Maar ik weet wat kritiek krijgen is, koningin Paola weet ervan mee te spreken.’ (RA) © ERIC DE MILDT >>5, FOCUS 10-11

dag wensen. Ook kunstenaars als Dirk Braeckman, Jan Fabre, Luc Tuymans, Michaël Borremans en architect Stéphane Beel waren aanwezig. In het boek Jan Hoet schetst Hans den Hartog Jager, schrijver, kunstcriticus en journalist bij de Nederlandse krant NRC Handelsblad, een portret van de kunstpaus. B

FOTO BELGA

Jan Hoet in boekvorm op 77ste verjaardag

JAN HOET 77 Exact een jaar geleden vocht de roemruchte curator nog voor zijn n leven. Gisteren glunderde hij op zijn verjaardagsfeest, omringd door vrienden, familie, kunstenaars én koningin Paola. Een nieuw boek, dat een portret schetst van Hoet, was een van de vele cadeaus.

● Jan Hoet blaast 77 kaarsjes uit.

● De ‘kunstpaus’ geniet van n een stuk taart en

Zijn echtgenote (l., zittend) en koningin Paola kijken toe.

moet hartelijk lachen om wat w Luc Tuymans en Jan Fabre te vertellen he ebben.

Identikit Jan Hoet

● Hoet gaat graag op de foto met een bewonderaar, die iets voor hem heeft meegebracht. © ERIC DE MILDT

23 juni 1936 Geboren in Geel

Jan Hoet is gisteren 77 geworden. Dat werd uitbundig gevierd in Gent, in aanwezigheid van vrienden, familie en kunstenaars. De roemruchte curator en ‘kunstpaus’ van Vlaanderen werd totaal verrast door een onaangekondigd bezoek van koningin Paola, met wie hij al jaren een innige vriendschapsband heeft. Hoet kreeg ook het eerste exemplaar aangeboden van een gloednieuw boek over hemzelf. Eric Rinckhout

Koninklijke verjaardag voor kunstpaus

I

k ben verrast, totaal verrast.” Een glunderende Jan Hoet bleef het maar herhalen en kwam woorden te kort om zijn verbazing uit te drukken. Dat er zoveel vrienden, familieleden en kunstenaars naar zijn verjaardagsfeest waren gekomen in het Museum Dr. Guislain in Gent deed hem zichtbaar deugd. Luc Tuymans, Jan Fabre, Thierry De Cordier, Jan Van Imschoot, Dirk Braeckman, Michaël Borremans, Karel Dierickx, Stéphane Beel, enzoverder enzovoort kwamen, met een geschenk in de handen, ‘hun’ Jan Hoet feliciteren met zijn 77ste verjaardag. 77? Dat is niet zo’n voor de hand liggend getal om te vieren. Hoet houdt van strips, hij heeft er zelf nog getekend. Vroeger prees het weekblad Kuifje zich aan als blad ‘voor de jeugd van 7 tot 77 jaar’. Zou het daarom zijn dat Hoet er nu wel mee instemde om zijn verjaardag uitvoerig te vieren? Natuurlijk zijn er ook de gebeurtenissen van exact een jaar geleden. Die hebben zeker meegespeeld. Eind juni 2012 stortte Jan Hoet in op de luchthaven van Hamburg toen hij zich van gate had vergist en moest rennen om zijn vliegtuig te halen. Hij zou uiteindelijk drieëneenhalve week in een coma liggen. Toen hij uit Duitsland naar Gent werd overgebracht, daalde zijn bloeddruk plots sterk en vreesde men voor een herseninfarct. Maar Jan Hoet, die op één nier leeft en ooit longkanker en een hersenbloeding overleefde, blijkt over een ijzeren gestel te beschikken. “Een mirakeljaar”, noemde hij 2012 in een eindejaarsgesprek met De Morgen. “Het was gedaan met mij.” Maar hij verrees uit zijn coma. Even nog dachten de dokters dat hij dement zou worden. “Dat is niet gebeurd.” Dus mocht er gisteren gefeest worden in Gent. “Ik kom nog uit een generatie waarin verjaardagen niet zo belangrijk waren”, zegt Hoet. “Het waren de naamdagen van de patroonheiligen die gevierd werden. Die van mij is Johannes de Doper, één dag voor mijn geboortedag.”

Studeert sierkunsten aan SintLucas in Gent

‘Mijn hele leven is een spons. Ik heb altijd gezocht naar iets dat ik zelf niet kon. Ik heb de kunst echt opgezogen. En dit is een dag waarop ik weer veel heb gekregen’ JAN HOET

grafeerd en in 2010 maakte Michaël Borremans enkele schilderijen en een video, waarin hij met het motief van de lakei een surrealistische sfeer opriep. Al deze kunstenaars zijn door Hoet aangebracht bij het hof. Jan Hoet kreeg nog een mooi cadeau: een boek, dat één lang interview met de ‘kunstpaus’ bevat. Het is een mooi kleinood geworden met foto’s van fotograaf Stephan Vanfleteren en – opvallend – een serie radiografieën van het hoofd en de longen van Hoet. “Na al die X-rays wilden we wel eens een radiografie van de ‘ziel’ van Jan Hoet maken”, zegt uitgever Gautier Platteau. “Het is geen biografie en geen kunsthistorische studie”, zegt auteur Hans den Hartog Jager (44), Nederlands kunstcriticus en schrijver. “Ik heb met Jan Hoet een serie lange interviewsessies gehad. Daar heb ik één lang gesprek van gemaakt, thematisch ingedeeld en in vraag-antwoord uitgeschreven: over leven en dood, zijn vrouw en gezin, zijn jeugd en uiteraard de kunst. Het is een veelkantig portret in zijn eigen woorden.”

Kunstwereld overstijgen Klap op de vuurpijl was de plotselinge verschijning van koningin Paola. Hoet reageerde zeer geëmotioneerd. “Ja, dat is heel mooi. Fantastisch dat de koningin is gekomen. Zij is het echte middelpunt vandaag.” Het initiatief voor dat bezoek kwam van koningin Paola zelf. Ze wilde per se aanwezig zijn op het feest van Hoet, die al jaren kunstadviseur is aan het koninklijk hof. De koningin en Hoet houden er een intense vriendschapsband op na. Van de koningin is bekend dat ze erg van hedendaagse kunst houdt. Zo liet ze in 2002 Jan Fabre het plafond ‘Heaven of Delight’, met anderhalf miljoen groenglinsterende scarabeeën installeren in het Koninklijk Paleis in Brussel. Dirk Braeckman heeft in 2003 de staatsieportretten van Albert en Paola gefoto-

Hans den Hartog Jager werd een half jaar na de bijna fatale coma van Hoet gepolst of hij dergelijk portret wilde maken. “Ik was meteen geïntrigeerd”, zegt hij. “Hoet is een van de grote curatoren en figuren in de Europese kunst van de voorbije drie à vier decennia. Tegelijk vroeg ik mij af of ik wel grip kon krijgen op een fenomeen als Hoet. Was Hoet niet te veel een ongeleid projectiel? Zijn persconferenties in de aanloop naar de Documenta in 1992 zijn legendarisch: Hoet gaf geen antwoord op de vraag wat zijn concept was, tot iedereen dacht dat Hoet zelf het concept was.” Wat de schrijver eveneens fascineert is de betekenis van Hoet. Die overstijgt de kunstwereld in hoge mate. “Hoet is een van de weinige Europeanen die er de afgelopen decennia in zijn geslaagd een brug te slaan tussen hedendaagse kunst, die vaak als moeilijk en ontoe-

Studeert kunstgeschiedenis aan de Gentse universiteit Tijdens zijn studie bokst Hoet en neemt hij ook deel aan wedstrijden 1975 Conservator Museum van Hedendaagse Kunst (toen in enkele zalen van het MSK Gent) 1986 Internationale doorbraak met Chambres d’Amis in Gent: kunst in privéwoningen 1992 Artistiek leider van Documenta in Kassel 1999 Hoet opent zijn Stedelijk Museum voor Actuele Kunst S.M.A.K. in Gent met een boksmatch 2000 Over the Edges: opnieuw is de stad zelf de plek waar kunst wordt getoond. Talk of the town zijn de zuilen aan de universiteitsaula, door Jan Fabre behangen met ham. 2003 Hoet gaat met pensioen als directeur van het S.M.A.K. Tussen 2003 en 2008 leidt museum MARTa in de Duitse stad Herford 2012 Expo Sint-Jan in de SintBaafskathedraal van Gent. Hoet bereidt ook de biënnale van Yinchuan in China voor Eind juni 2012 stort hij in op de luchthaven van Hamburg Na meer dan drie weken ontwaakt hij uit een coma In September 2013 komt er een tentoonstelling over kunst versus outsiderkunst in Geel (ER)

gankelijk wordt gezien, en het grote publiek.” Misschien wel een van de verrassendste passages in het boek is die waarin Hoet zijn opleiding bij de jezuïeten linkt aan de manier waarop hij praat en denkt. “Voor mij is kunst, denk ik, net zoiets als God voor de jezuïeten: een kernvraag, waar je altijd omheen blijft draaien, je hele leven lang, terwijl je weet dat je het antwoord niet zult vinden. Maar dat heeft veel voordelen: als je het definitieve antwoord niet kunt vinden, blijf je altijd onderzoeken, altijd in beweging, sta je altijd open voor nieuwe ideeën en standpunten. Dat is voor mij dan ook het ultieme geloof, dat me altijd gaande heeft gehouden: het geloof in het nieuwe, in het onbekende. Dat is waar kunst voor mij voor staat.” Hoet zei gisteren zelf: “Heel mijn leven is een spons. Ik heb altijd gezocht naar iets dat ik zelf niet kon. Ik heb de kunst echt opgezogen. En dit is een dag waarop ik weer veel heb gekregen.” En toen blies Hoet 77 kaarsjes op een enorme verjaardagstaart uit. De koningin ging aan tafel zitten en schaarde Hoet, diens echtgenote en een reeks haar bekende kunstenaars om zich heen: Fabre, Borremans, Braeckman, Tuymans en De Cordier. Er werd gezellig gekeuveld.

Moeilijk te evenaren Stopt de passievolle, ontembare Jan Hoet ooit, vragen velen zich af? Niet meteen. Hij is vrijer dan ooit, niets moet, alles kan. Eind september komt er een tentoonstelling in Geel. Kunst versus outsiderkunst. Dat is thuiskomen voor Hoet, die in Geel werd geboren als zoon van een arts verbonden aan het psychiatrisch ziekenhuis. Hoets vader was bovendien kunstverzamelaar. “Ooit zal een van die tentoonstellingen, lezingen of optredens de laatste zijn”, schrijft Hans den Hartog Jager. “De gebeurtenissen van het laatste jaar hebben ons er echter van doordrongen dat Hoet, ook op lange termijn, een kracht zal blijken te zijn geweest die moeilijk is te evenaren.”

Jan Hoet brengt een portret van de ‘kunstpaus’. Het boek van Hans den Hartog Jager, met foto’s van Stephan Vanfleteren, verschijnt bij uitgeverij Hannibal en kost 17,50 euro.

Koningin verstopt zich niet Koningin Paola is niet van plan zich te verstoppen. Ze verscheen gisteren onaangekondigd op het verjaardagsfeestje van Jan Hoet in het Gentse museum Guislain. De kunstpaus vierde er zijn 77ste verjaardag. Er werd ook een nieuw boek voorgesteld over hem. In zijn dankwoord loofde hij Paola, die hij een goeie vriendin mag noemen. «Kunstenaars hebben altijd met kritiek moeten leven, maar elke stap die ze doen, voegt iets toe aan wat ze al brachten. Ook dekoninginkanervanmeespreken»,aldusJanHoet. Waarna hij de verjaardagstaart aansneed en er cadeaus werden uitgewisseld. (DVL) Foto Verbaere

Duivensport PITHIVIERS (OUDE): PAULA VANAENRODE UIT LUMMEN

“In feite ken ik er helemaal niets van” Mochten er flitspalen in de lucht hangen, dan was de snelste duif allround van Pithiviers geflitst aan 125kilometer per uur. Deze eer viel te beurt aan Jef en Paula Quintens uit Lummen. Net zoals bij Etienne Bosmans is het hun allereerste provinciale zege ooit. De duivenstory begon aan de Hoogstraat in 1995. “Ik was toen onderdirecteur bij SintFerdinand. Onder impuls van directeur Jean Hulshagen, zowat de bezieler van de Witpen Lummen, werd er scholenhokje geplaatst. Ik was daar vrijwilliger van dienst. Op die manier werd getracht de jongeren een zinvolle ontspanning te bieden. Het gevolg was wel dat we thuis ook een hok rechttrokken.”

Jef Quintens heeft één groot principe: zelf nooit duiven kopen, maar gewoon wachten tot hij er links of rechts enkele gratis krijgt.”Waarom ik dat doe”, zo herhaalt hij de vraag. “Omdat ik er in feite helemaal niets van ken!” Uiteindelijk wordt een zestal basisrassen onderdak verleend: Sampermans (Schakkebroek), Hulshagen, Stockmans, Toontje Neven, Camps (Lummen) en Adriaans (Paal). De winnaar werd gekweekt uit een Sampermans (origine Stoces Winterslag) en een Hulshagen (La Ferté winnaar). “Ik vermoed dat ik nog enkele toppertjes in wording in mijn bezit heb. Als ik ze kan houden, dan blijven ze, want selecteren kan ik ook al niet”, buldert hij. DAKIFOTO DAKI

GAVERE

Ongenoegen over afval zigeuners Op de gemeentelijke terreinen aan de Brandweerstraat, langs de Scheldebrug in Gavere, heeft de gemeente de restanten laten opkuisen van het verblijf van zigeuners. De woonwagenbewoners verbleven twee weken in Gavere, met goedkeuring van burgemeester Hugo Leroy. Oppositiepartij Gavere Durft-N-VA is niet te spreken over ‘het stort’ dat de zigeuners achterlieten. Karel Hubau (Gavere Durft) en Nadine De Stercke (N-VA): ‘Normaliter wordt de opruimploeg van het Ortho-agogisch Centrum Borgwal Vurste alleen ingezet om zwerfvuil in Gavere te verzamelen. Nu moesten ze ook uitwerpselen opkuisen. Wat door de zigeuners werd achtergelaten, is gewoon smerig en niet conform het leven in een ontwikkeld land.’ (gpp)