Nieuwsbrief
Deze nieuwsbrief komt enkele keren per jaar uit en wordt als pdf verstuurd. Inschrijven kan via
[email protected]
23 december 2013 www.blokbuster.be
T ES T O R P L A A MASS ISTISCH GEWELD C S A F A N N E D WE Z IN
Neo-nazi’s vallen lokale antiracistische betoging fysiek aan, maar betogers verjagen hen uit de wijk Antifascisten antwoorden door op een week tijd de grootste antifascistische betoging uit de Zweedse geschiedenis te organiseren Met 20.000 tegen neonazi’s en tegen de voedingsbodem van racisme en extreemrechts
Z
ondag werd in Kärrtorp, in het zuiden van Stockholm, massaal betoogd. Het was de grootste antiracistische betoging uit de geschiedenis van het land met maar liefst 20.000 aanwezigen. Die kwamen op straat als antwoord op een gewelddadige aanval van gewapende neonazi’s op een
antiracistische betoging in november. In november ging een gewelddadige groep neo-nazi’s, SMR
Lees verder op de volgende pagina
Nieuwsbrief
Blokbuster
(Zweedse Verdedigingsbeweging), over tot activiteiten in deze buurt. Er verschenen swastika-symbolen in de buurt, migranten werden lastig gevallen en de groep dook op een pleintje op de buurt op waar aan sport kan gedaan worden. De lokale afdeling van Rättvisepartiet Socialisterna (de tegenhanger van LSP) besprak de noodzaak van een antifascistische campagne met een zo breed mogelijke betrokkenheid van de lokale bevolking en jongeren. Anderen wilden ook campagne voeren en dus werd een netwerk opgezet. Er werd een betoging opgezet voor 15 december. Op die betoging waren er 800 aanwezigen, een stevig lokaal antwoord op de aanwezigheid van een groepje neonazi’s. Tijdens deze vreedzame betoging kwam er een aanval door neonazi’s. Ze kwamen met een 40-tal mensen in militaire stijl op de betoging afgevlogen, ze gooiden flessen en voetzoekers, gebruikten stokken en stenen. Dat was tegen een betoging waar ook ouders met kinderen aanwezig waren. Na de eerste schok die voor wat chaos zorgde, organiseerden de ordedienst en betogers een menselijke ketting om de betoging te verdedigen. Meteen hierna begonnen de betogers op te rukken naar de neonazi’s die de aftocht moesten blazen. Ze werden achtervolgd door de hele wijk en moesten uiteindelijk de stad verlaten en in een bos dekking zoeken. Het was een spectaculaire overwinning. De politie kreeg harde kritiek omdat ze de betogers niet beschermde tegen de neonazi’s, maar nadien de neonazi’s wel in bescherming nam tegen de woedende betogers. Een moeder die snel haar kinderen in veiligheid had gebracht, schreeuwde naar de politie waarom de neonazi’s niet werden opgepakt. Een agent antwoordde: “Jullie zijn niet veel beter.” De politie en sommige media probeerden het af te doen al seen rel en een confrontatie tussen twee groepen. Het duurde enkele dagen vooraleer de politie toegaf dat ze over informatie beschikte dat er een aanval zou komen en dat alle 26 arrestanten neonazi’s waren. Het netwerk diende klacht in tegen de politie en kreeg daar enige aandacht voor. “In plaats van diegenen die flagrant geweld plegen op te pakken, werden ze beschermd door de politie”, verklaarde Ammar Khorshed van het lokale netwerk tegen racisme. Ammar
is ook lid van de lokale afdeling van Rättvisepartiet Socialisterna en verscheen de voorbije dagen op tal van nationale media. Er werd besloten om op 22 december een nieuwe antifascistische betoging te houden. Deze oproep kreeg een enorm gehoor. Via Facebook gaven 15.000 mensen aan dat ze zouden deelnemen. Lokale activiteiten zorgden ervoor dat iedereen van de betoging op de hoogte was. Er werd ook een lokale studentengroep tegen racisme opgezet. Wat volgde was een golf van antiracisme en antifascisme. In zowat 25 steden en dorpen waren er betogingen met 3.000 aanwezigen in Göteborg, 2.000 in Umeå, 1.000 in Malmö,… De betoging in Kärrtorp was de grootste betoging tegen racisme en fascisme uit de Zweedse geschiedenis. Plots kondigden alle partijen in het parlement, met uitzondering van de racistische ‘Zweedse Democraten’, aan dat ze zouden deelnemen. De voorzitters van de sociaaldemocraten en de linkse partij en de voorzitter van het parlement waren allen aanwezig. Het netwerk ging in tegen de druk om deze politieke ‘bekende Zweden’ te laten spreken. Er werd voor gekozen om de lokale activisten die de campagne hadden gevoerd aan het woord te laten. Er waren ook tal van artiesten die wilden optreden om hun verzet tegen racisme en hun kritiek op het systeem te uiten. Op 22 december kwamen er duizenden betogers, in de buurt zelf was de opkomst overweldigend. De enorme opkomst toont de sterke steun voor antiracisme en de woede tegenover het fascistisch geweld. Veel betogers waren ook erg tevreden dat het initiatief van onderuit kwam en dat karakter benadrukte. De betogers verzamelden onder het geluid van de drums van Riot Samba, Sambomban en Yakumbe. Er volgde een sterke mars naar het sportterrein. Daar werden de betogers verwelkomd door Enzo Costa van de studentenbeweging tegen racisme en Zandra van Linje 17, het lokale netwerk tegen racisme. “We staan nu op het sportterrein waar we voor het eerst activiteiten van neonazi’s in de buurt opmerkten. Ze trainden hier op militaire marsen en brachten de Hitlergroet op dit terrein. We nemen het terrein terug in. En we zullen het blijven innemen en fascisme geen enkele ruimte geven”, verklaarde Enzo Costa onder luid applaus. De eerste spreker was Petri Myllykoski, een lid van Rättvisepartiet Socialisterna en verantwoordelijk voor de ordedienst. “De neonazi’s vielen ons aan in een gewapende en geplande aanval. Het waren wij – alle betogers samen – die de nazi’s weg dreven. Dat was een enorme overwinning”, zei Petri. Hij ging ook in op de kritiek op de politie naar aanleiding van de betoging een week eerder: “Jullie weten dat we een klacht hebben ingediend hebben tegen de politie. Die had het gevaar onderschat,
Lees verder op de volgende pagina
Nieuwsbrief trad niet op toen ze over informatie beschikte en beschermde uiteindelijk de neonazi’s. We willen nu een antwoord van de politie en het gerecht: zullen de nazi’s gestraft worden? Dat 23 van de 26 arrestanten meteen werden vrijgelaten, is geen goed teken. Dat ze vervolgd worden voor relschoppen terwijl het een moordpoging was al evenmin.” De volgende spreker was Lena Ezelius van de lokale afdeling van de vakbond van gemeentepersoneel. Lena had het over hoe racisme wordt gebruikt om onrechtvaardigheid onder de mat te vegen. “Het is niet de schuld van migranten dat kinderen in armoede leven en dat de ongelijkheid in Zweden toeneemt. Het zijn niet de migranten die Zweedse bedrijven hebben aangezet om goedkopere buitenlandse arbeidskrachten aan te trekken onder slechtere omstandigheden. Het zijn niet de migranten die ervoor zorgen dat er onvoldoende middelen zijn voor de scholen en de ouderenopvang terwijl ons belastingsgeld in de zakken van de grote bedrijfseigenaars verdwijnt.” Er waren tal van sprekers van het lokale netwerk Linje 17 en jongeren tegen racisme. Er volgde muziek van bekende hiphopartiesten als Little Namo, Carlito , Amsei Brown, Mohammed Ali, Ison & Fille Dani M, Sebbe Staxx, Adam Tensta, Adam Ray, Dida, Nebay Meles, Large, Linda Pira en Labyrinth. Andere bekende artiesten waren Jenny Wilson en Hoffmaestro.
Blokbuster
Petri Myllykoski sloot de dag af met een samenvatting van de betoging: “Kärrtorp heeft aangetoond dat antiracisme van onderuit komt, van de gewone mensen. Velen zagen in dat het belangrijk is om ons in heel het land lokaal te organiseren tegen neonazi’s en tegen racisme. Om racisme en neonazisme te stoppen, moeten we samen strijden tegen onrechtvaardigheid en tegen alle pogingen om de gewone bevolking te verdelen.” Op de betoging verkochten we 400 exemplaren van ons weekblad ‘Offensiv’ en 25 abonnementen. Veel leden waren betrokken bij de praktische organisatie en de ordedienst. Er was een grote interesse in onze ideeën omdat iedereen weet dat onze lokale afdeling de campagne tegen de neonazi’s van Kärrtorp is opgestart en een cruciale rol speelde in de betoging. Enkel een rechtse journaliste schreef nadien dat ze de betoging “angstig en teleurgesteld” verliet omdat er zo’n linkse atmosfeer was. De betogingen in de rest van het land wijzen erop dat er een mogelijkheid is om een nieuwe brede antiracistische beweging op te zetten, gericht tegen zowel de Zweedse Democraten als de neonazi’s en op basis van een campagne die regelrecht ingaat tegen het neoliberale beleid dat een voedingsbodem voor racisme creëert. Verslag door Offensiv, weekblad van Rättvisepartiet Socialisterna
Aalsters protest tegen asociaal beleid Vorige week werd aan de Aalsterse gemeenteraad geprotesteerd. Een groep van ACOD voerde actie tegen de geplande afbouw van het stadspersoneel. Deze actie werd ondersteund door de groep ‘Noig Verontruste Aalstenaars’, de alliantie die naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen en de coalitievorming werd opgezet. De SP.aschepen van personeel deelde bij de protestactie vorige week een brief uit gericht tegen... de actiegroep ‘Noig Verontruste Aalstenaars’.
D
insdagavond 17 december ging zoals vooraf aangekondigd in de pers en na een jaar van stilzwijgen een actie door van de NOIG Verontruste Aalstenaars in solidariteit met het stadspersoneel en de actie van ACOD in het bijzonder. Met ongeveer 20 NOIG VA’ers sloten we ons aan bij het klein groepje ACOD-militanten die pamfletten en mandarijntjes aan het uitdelen waren aan de gemeenteraadsleden. De symbolische actie van ACOD was gericht tegen de verspilzucht en de geplande besparingen van het stadsbestuur. De vakbond is van mening dat het niet mogelijk is om de komende jaren 200 Voltijdse Equivalenten of ongeveer 300 koppen te schrappen of “te laten uitdoven” zoals het bestuur het wil doen geloven, zonder over te gaan tot naakte ontslagen en waarschuwt ook voor de toenemende werkdruk, slechtere dienstverlening en privatiseringen waarmee dit ongetwijfeld gepaard zal gaan. “Ook bij de brandweer wil men besparen en het verlof voorafgaand aan het pensioen niet
toekennen. Volgens de burgemeester een besparing van 1.200.000 Euro. In deze bestuursperiode kunnen 4 brandweermannen van dit wettelijk stelsel gebruik maken en wij hadden graag geweten waarop de burgemeester zich heeft gebaseerd om zulke besparingen te kunnen realiseren? “ (pamflet ACOD) De delegatie van de NOIG VA was getooid met een eigen affiche in de ondertussen gekende kleuren (zie afbeelding boven) , enkele vlaggen (BBTK en LSP) en sommige enthousiastelingen zwierden ook met “De Linkse Socialist” met de toepasselijke titel op de voorpagina: “Pak de armoede aan, niet de armen.” We verdeelden ook een eigen pamflet. Verder waren er ook militanten van GROEN, PVDA en onafhankelijken aanwezig. Zoals het ondertussen een gewoonte is geworden, mochten de gemeenteraadsleden spitsroede lopen. Michel Van Brempt van Vlaams Belang kon het niet laten om zoals een klein kind dat zijn stuk chocolade niet krijgt, de hulp van de politie in te roepen om de raadzaal te betreden. Sommige fascisten zijn niet meer wat ze geweest zijn … Schepen van personeel Dylan Casaer (sp.a) had ook een pamfletje gemaakt voor de actievoerders met als titel: “Pamflet van een Aalstenaar aan de erg verontruste Herzelenaars.” Met deze kwinkslag alludeerde hij op de bemoeienissen van niet-Aalstenaars zoals de mensen van ’t Uilekot in Herzele. Spijtig genoeg voor de Tony Blair van de Faluintjes was er op de actie geen enkele Herzelenaar te bespeuren, de vorige actie aan de gemeenteraad trouwens ook al niet. Helaas pindakaas. Het is alvast opmerkelijk vast te stellen dat deze en andere plat-provincialistische “bloed en bodem maatstaven” van Vlaams Belang en N-VA vlotjes overgenomen worden
Lees verder op de volgende pagina
Nieuwsbrief
Blokbuster lidariteit (anders begin je niet te glimlachen en geef je ook geen hand) in tegenstelling tot sommige AFWEZIGE ACOD’ers die verkondigen dat de volledige ACOD zich zou distantiëren van de getoonde solidariteit ... De taak van een vakbondsmilitant is de belangen van de werknemers en de collega’s verdedigen, niet de in eigen rangen fel gecontesteerde schepenpostjes van de SP.a ...”
door sp.a-schepenen én hun overijverige fans. Wie echter al eens de moeite gedaan heeft om een algemene vergadering, meeting of een actie van de NOIG VA bij te wonen, zal enkel kunnen beamen dat de vlag wel degelijk de lading dekt. Maar we beperken ons uiteraard niet tot de Aalstenaars van binnen de Middeleeuwse omwallingen maar betrekken ook individuen en organisaties uit de bredere regio die een organische band hebben met de stad. De modder en roddel van het “pro-coalitiekamp van de sp.a” Wegens het gebrek aan politieke argumenten blijken de die-hard fans van de sp.a-schepenen zich soms te verlagen tot allerlei roddels en modder gooien tegenover andere geledingen van de socialistische beweging. Zo wordt er bijvoorbeeld geroddeld over een heuse “sfeer van terreur” die in het Volkshuis (in beheer van de vakbond) zou heersen tegenover de voorstanders van de coalitie, waaronder een incident van een zogenaamde onschuldige sp.a’er die uit het Volkshuis werd gekegeld met een gebroken arm tot gevolg. Achteraf blijkt dit een fabeltje te zijn dat de wereld ingestuurd werd door een provocateur (al dan niet van het fascistische N-SA aangezien dit bericht voor het eerst op hun website verscheen) die inderdaad op kordate wijze uit het Volkshuis gezet werd wegens het herhaaldelijk brengen van de Hitlergroet. De gebroken arm werd er uiteraard ook bij verzonnen. Bij de laatste actie aan de gemeenteraad was het niet anders. Wij citeren een reactie op de publieke facebookpaginavan NOIG VA: “Het voltallige ACOD-bestuur afdeling Aalst, waarvan ik deel uitmaak heeft deze namiddag intern overleg gepleegd en distantieert zich van de ‘Noig Verontruste Oilsjteneers’. Hun actie is de onze niet!” Bij navraag bij meerdere ACOD-bronnen heeft deze persoon haar wensen echter voor werkelijkheid genomen. Een kleine maar luidruchtige minderheid binnen ACOD, niet toevallig hevige supporters van de sp.a-schepenen (wiens macht zuiver gebaseerd is op cliëntelisme) proberen doelbewust de volledige ACOD op te zetten tegen de BBTK die inderdaad deel uitmaakt van de NOIG VA. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat dit gezelschap zijn kat stuurde naar de vakbondsactie aan de gemeenteraad. Op de “Rouwpagina Aalst” reageerde NOIG VA o.a. als volgt: “De ACOD-militanten die AANWEZIG waren apprecieerden onze so-
De aap komt uit de mouw ... Nu wordt overduidelijk waarom de N-VA, ondanks het feit dat ze het rekenkundig gezien niet nodig hadden, zowel CD&V als sp.a in de coalitie wilden … Om ongestoord hun botte besparingspolitiek (en anderzijds de grote cadeaus aan de bedrijven) te kunnen doorvoeren, moest men de partijen die in meer of mindere mate gelieerd zijn met de lokale vakbonden mee in bad trekken zodanig men het personeel kan muilkorven, het verzet in de kiem kan smoren of tenminste verzwakken door interne verdeeldheid te zaaien . NOIG VA is alvast pleitbezorger van een zo groot mogelijke eenheid tegen de antisociale politiek van de N-VA en dient daardoor waarschijnlijk als schietschijf voor sommigen met minder goede bedoelingen. Stakingsaanzegging Wat aanvankelijk opgevat was als een groots opgezette actie in gemeenschappelijk vakbondsfront werd uiteindelijk een beperkte symbolische actie. Op initiatief van ACOD werd er een ontwerppamflet opgesteld waarvan er 5000 zouden uitgedeeld worden vóór de actie ter mobilisatie. Echter ACV Openbare Diensten en de liberale VSOA haakten onmiddellijk af. Niettemin diende ACOD een stakingsaanzegging in die alle mogelijke acties van het stadspersoneel dekt tot 31 januari 2014. Quid sp.a? Om het schisma compleet te maken, weigerden 2 niet-onbelangrijke sp.a’ers, Patrick De Smedt (voorzitter sp.a Aalst) en Sam Van de Putte (politiek secretaris) de meerjarenbegroting goed te keuren. Beiden zijn de officieuze woordvoerders van het linkse anticoalitiekamp in de sp.a. In de komende weken zal waarschijnlijk duidelijk worden hoe deze breuk zich al dan niet organisatorisch zal vertalen. Labo van het verzet NOIG VA heeft na de snel opeenvolgende acties van verleden jaar een rouwperiode afgekondigd met o.a. de gelijknamige “Rouwpagina Aalst” op facebook. Eén jaar van rouw is echter lang genoeg. Met de voorbije actie aan de gemeenteraad doorbreken we onze bewuste radiostilte wat niet wil zeggen dat we in 2013 stilgezeten hebben. Zo gingen er bijvoorbeeld vormingsmomenten en algemene vergaderingen door in het Volkshuis dat nu algemeen gekend is als verzamelplaats van de Noig Verontruste Aalstenaars. Onze tegenstanders en sceptici dachten (of beter: hoopten) dat NOIG VA een ééndagsvlieg zou zijn of een vuurtje dat snel ontbrandt maar ook even snel dooft. Spijtig genoeg moeten we hen teleurstellen. De opzet van NOIG VA blijft onveranderd: een zo groot mogelijke maar consequente eenheid smeden tegen de sociale afbraakpolitiek van de N-VA. Diegenen die in de feiten actief collaboreren met de N-VA hebben hun kamp gekozen en horen volgens ons niet thuis in de socialistische beweging. Wordt zeker en vast vervolgd.
Nieuwsbrief
Blokbuster
Na Nelson Mandela, de strijd voor vrijheid en gelijkheid verderzetten
Nelson Rolihlahla Mandela wordt terecht wereldwijd gezien als een historische staatsman die net als bijvoorbeeld Martin Luther King geschiedenis heeft geschreven. Hij wordt erkend voor zijn rol in de nederlaag van een van de meest gehate regimes op de planeet en een van de brutaalste vormen van onderdrukking en uitbuiting. Hij kreeg een heldenstatus, niet in het minst omdat hij in de praktijk een enorme zelfopoffering aan de dag legde voor een nobel doel, de nationale bevrijding van de zwarte meerderheid. Die zelfopoffering werd samengevat in zijn verklaring tijdens de Treason Trial toen Mandela veroordeeld werd. Hij verklaarde toen dat de strijd tegen racisme voor hem een principe was waar hij “indien nodig” voor wou sterven. Een dossier door Weizmann Hamilton en Thamsanga Dumezweni, Democratic Socialist Movement. De bereidheid van Mandela om de ultieme zelfopoffering te maken voor de geode zaak, beperkte zich niet tot woorden. Hij was persoonlijk betrokken bij het opzetten van de gewapende vleugel van het ANC, de Umkhonto we Sizwe (MK), en trok in het grootste geheim naar landen als Algerije om er steun te zoeken voor de gewapende strijd. Mandela werd de eerste commandant van de MK. Hij weigerde koppig iedere vorm van compromis met het apartheidsregime in ruil voor zijn vrijlating. Hij bleef 27 jaar in de gevangenis. Dat versterkte zijn beeld als een man van principes en integriteit, van iemand die toegewijd was aan de bevolking. Dat staat overigens in een schril contrast met de huidige principeloze, corrupte politieke elite waarvan velen vinden dat ze de erfenis van Mandela besmeuren. De huidige ANC-leiding stelt de nederlaag van het apartheidsregime ten onrechte voor als het min of meer onvermijdbare hoogtepunt van de honderdjarige strijd van de oudste bevrijdingsbe-
weging op het continent. Op vlak van betrokkenheid, politieke en ideologische posities, strategie en tactieken, was het ANC onder Mandela het sterkst ingeplant onder de massa’s. Mandela verandert het ANC Als deel van de nieuwe generatie van jonge leiders in de jaren 1940 waren Mandela en zijn kameraden, vooral Walter Sisulu en Oliver Tambo, geïnspireerd door de koloniale revolutie die het imperialisme op het einde van de Tweede Wereldoorlog op haar grondvesten deed daveren. De nieuwe generatie bracht een nieuwe wind in het ANC dat voorheen vastberaden was om dezelfde weg te blijven bewandelen, met name het opstellen van smeekbedes aan de Britse koningin om de zwarte onderdrukten te bevrijden. Daarbij werd steeds trouw gezworen aan de koningin en het Britse
Lees verder op de volgende pagina
Nieuwsbrief
Blokbuster
rijk. Van een organisatie waarvan de actiemethoden beperkt waren tot smeekbedes en petities, vormden Mandela en zijn kameraden die de controle over de ANC Youth League verkregen het ANC om tot een organisatie die zijn doelstellingen wilde bereiken op basis van massale acties – campagnes van burgerlijke ongehoorzaamheid, het boycotten van bussen, protestacties tegen de paspoortcontroles, stakingsacties,… Van hieruit werd het Freedom Charter aangenomen. Dat programma omvatte radicale eisen die uitdrukking gaven van de klassenbenadering en betrokkenheid van de arbeidersbeweging in het ANC, terwijl de leiding voor Mandela zich ver van de arbeidersbeweging weg hield. Vanaf dan tot aan de bevrijding in 1994 was het mogelijk om de tegengestelde klassenbelangen van de werkende bevolking en die van de middenklasse – die klaar stond om de rol van zwarte kapitalistische klasse op te nemen – te verenigen in een organisatie omdat beide groepen onderdrukt werden door de blanke minderheid. Ze werden verenigd door een programma en gezamenlijke betrokkenheid in de strijd tegen het blanke minderheidsregime. De klassenverschillen waren niet van belang… tot het wel van belang was. Dat was op het moment dat het erop aankwam om het Freedom Charter ook effectief in de praktijk om te zetten. Bij de komende verkiezingen in 2014 zal het twintig jaar geleden zijn dat de apartheid ten einde kwam. De historische verkiezingen van 1994 stonden symbool voor de triomf van de nationale bevrijdingsstrijd. Het juk van de raciale onderdrukking werd verworpen en de deuren gingen open voor een samenleving waarin zwarte mensen op gelijke hoogte werden geplaatst als de blanken. Gerustgesteld door de belofte van een beter leven voor iedereen en door de kracht van hun aantal, ging de zwarte meerderheid mee met de genereuze opstelling van Mandela tegenover de blanke minderheid. De leiding van Mandela werd gezien als verantwoordelijk voor het vermijden van de raciale burgeroorlog die velen voor onvermijdelijk hadden gehouden. Met een leiding die zich had bewezen en schijnbaar aan één zeel trok om de bevolking naar de vrijheid te brengen, werd er niet aan getwijfeld dat de belofte voor een beter leven effectief zou waargemaakt worden. Onder Mandela’s leiding werd een nieuwe democratische structuur opgezet die omschreven wordt als de meest progressieve grondwet die de wereld kende. Op die basis zou er een nieuwe ‘regenboognatie’ ontstaan zonder raciale onderdrukking en wat daarmee gepaard ging – armoede, analfabetisme, ziektes, dakloosheid,… Dat alles zou tot de geschiedenis behoren. In het nieuwe Zuid-Afrika zou iedereen gelijke kansen hebben en het zou een land zijn dat ‘verenigd is in haar diversiteit’. De werkelijkheid zag er anders uit Nu Zuid-Afrika bijna 20 jaar democratie kent, ziet de werkelijkheid er anders uit dan wat beloofd werd ten tijde van het onderhandelde politieke akkoord begin jaren 1990. Het racistische bewind
van FW De Klerk moest de baan ruimen voor de politieke macht van het ANC en sindsdien haalde het ANC telkens opnieuw grote meerderheden bij de verkiezingen. Maar voor de overgrote meerderheid van de bevolking is er weinig verandering gekomen. Bij de eerbetonen aan Mandela nu hij overladen is, wordt geprobeerd om de tegengestelde klassenbelangen te overstijgen in wat wordt voorgesteld als een gezamenlijk eerbetoon van een verenigde natie. De ‘natie’ die Mandela heeft achtergelaten, is nog steeds even onafgewerkt als ze was voor het einde van de apartheid. Er zijn twee centrale sociale krachten, de arbeidersklasse aan de ene kant en de kapitalistische klasse aan de andere kant. Zuid-Afrika staat bekend als een van de meest ongelijke samenlevingen ter wereld. Er zijn maar liefst 8 miljoen werklozen, 12 miljoen mensen gaan met honger naar bed, miljoenen mensen hebben geen toegang tot degelijk onderwijs, gezondheidszorg en huisvesting. De heersende ANC-elite vertoont dezelfde kenmerken als de elite die het verving, er is corruptie en de elite is niet in staat om de onstilbare honger voor zelfverrijking en macht aan banden te leggen. Erger nog is dat de vertegenwoordigers van de elite het apartheidsregime terecht bekritiseerden voor de misdaden tegen de mensheid, maar zelf steeds meer overgaan tot gelijkaardige methoden. Het regime verstopt zich achter repressieve wetgeving als de Secrecy Act, de National Key Points Act en de Traditional Courts Bill om de greep op de macht in stand te houden en gelijkaardige repressie toe te passen als in de donkere dagen van de apartheid. De dromen van gelijkheid en welvaart voor de massa’s werden niet gerealiseerd, de voordelen van de democratie bleven beperkt tot een erg kleine minderheid. In plaats van de beloofde regenboognatie van gelijken, lijkt Zuid-Afrika vandaag volgens Gwede Mantashe, de algemeen-secretaris van het ANC, meer op een ‘Irish Coffee’. Onderaan is het zwart en bovenaan is er een dun laagje van blanke slagroom met wat chocoladeschilfers. Ook in de gevestigde media wordt gesteld dat de opvolgers van Mandela aan de top van het ANC veraf staan van waar Mandela voor stond en in zekere zin afbreuk doen aan de erfenis van Mandela. Ze willen ons laten geloven dat Zuid-Afrika misschien niet het land van onze dromen zou geweest zijn, maar toch alleszins een betere plaats dan vandaag, indien de opvolgers van Mandela in zijn voetsporen waren gestapt. In werkelijkheid is dat nochtans wat ze deden, toch inzake de fundamentele elementen van het beleid waar het 20-jarige ANC-bewind zich op heeft gebaseerd. Mandela en GEAR Mandela speelde een beslissende rol in het verlaten van het Freedom Charter en alles wat voorheen heilig was voor het ANC. Een beslissende breuk kwam er met het Growth, Employment and Redistribution (Gear) programma in 1996. Gear zou de ANC-regering naar een openlijke confrontatie met de arbeidersklasse bren-
Lees verder op de volgende pagina
Nieuwsbrief gen, zowel op de werkvloer, in de townships, in de krottenwijken en in de scholen. Het zorgde voor de eerste ernstige strubbelingen in de Tripartite Alliantie (van ANC, vakbondsfederatie COSATU en de communistische partij SACP). Het verschil tussen het bewind onder Mandela en dat onder zijn opvolgers is er vooral een van stijl en niet zozeer van inhoud. Het is niet volledig terecht dat vooral Mbeki, die zichzelf trots een aanhanger van Thatcher verklaarde, persoonlijk met Gear werd geassocieerd. Gear werd aangenomen toen Mandela president was. Mbeki stond vooraan in het toepassen van Gear, maar hij deed dit met de volle steun van Mandela en de rest van de ANCleiding, met inbegrip van de SACP. In de periode tussen zijn vrijlating in 1990 en het aan de macht komen van het ANC vier jaar later, veranderde het standpunt van Mandela van het strikt volgen van het Freedom Charter met een herbevestiging van de eisen inzake nationalisatie die centraal stonden in het ANC-programma tot een verklaring dat privatiseringen voortaan het centrale uitgangspunt van het ANC vormden. Dit gebeurde nog voor het ANC in het parlement kwam en nog voor er van Gear sprake was. Mandela bracht het ANC aan de macht met de belofte van jobs voor iedereen. Dezelfde Mandela verklaarde in het parlement nadat Gear werd aangenomen dat de ANC-regering geen ‘werkgelegenheidsbureau’ was. Bij deze fundamentele verandering, in feite een harttransplantatie, heeft dokter Mandela de patiënt niet geraadpleegd. Het aannemen van het Freedom Charter was het resultaat van het meest democratische proces in de geschiedenis van het ANC, het aannemen van Gear gebeurde bijzonder ondemocratisch. Het Freedom Charter was het resultaat van de inbreng van duizenden arbeiders in de steden en op het platteland. Het bevatte de bekommernissen van duizenden mensen die voorstellen deden, dit op papier zetten en indienden op een volkscongres zodat het in het uiteindelijke programma kon komen. Gear daarentegen werd achter de schermen ontwikkeld. Niet alleen gebeurde dit zonder betrokkenheid en inspraak van de leden, zelfs de meeste ANCministers waren er niet bij betrokken. Het werd aangenomen en doorgevoerd in 1996, maar pas op de ANC-conferentie van 1997 in Mafikeng werd het besproken. Toen was het een voldongen feit dat al was opgelegd door de grote bedrijven. Ronnie Kasrils, een vroegere leider van de MK, lid van het centraal comité van de SACP en minister van veiligheid, erkende in een bijzonder eerlijke uitlating dat het ANC onder de leiding van Mandela de ‘armsten van de armsten’ heeft verraden aan het binnenlandse kapitaal en het imperialisme. Zaken doen met Mandela Kasrils verwijst ook naar Sampie Terreblanche van de Stellenbosch universiteit: “tegen eind 1993 werd de strategie van de big business – waarvan de eerste plannen in 1991 werden opgemaakt in de residentie van de mijnbaas Harry Oppenheimer in Johannesburg – gefinaliseerd in geheime nachtelijke discussies op de Ontwikkelingsbank van Zuid Afrika. Onder de aanwezigen de leiders van de mineralen en energiesectoren, de bazen van Britse en Amerikaanse bedrijven met een Zuid-Afrikaanse vestiging…” Wat was het resultaat van deze nachtelijke discussies? Kasrils onthult: “De nationalisatie van de mijnen en de top van de economie, zoals vooropgesteld in het Freedom Charter, werd achter-
Blokbuster
wege gelaten.” Kasrils beschrijft hoe de ANC-leiding toegaf aan het binnenlandse kapitaal en het imperialisme: “Het ANC aanvaardde verantwoordelijkheid voor een grote publieke schuld van het apartheidsregime… Een vermogenstaks op de superrijken om ontwikkeling te financieren werd naar de vergeethoek verbannen, binnenlandse en internationale bedrijven die zich verrijkten onder de apartheid moesten geen financiële compensatie betalen. Er werden bijzonder strakke begrotingsverplichtingen opgelegd waarbij iedere toekomstige regering met de handen op de rug zou gebonden worden. Er waren verplichtingen om een vrijhandelsbeleid te voeren en alle vormen van tariefbescherming af te schaffen, de neoliberale fundamenten van de vrijhandel werden aanvaard.” Als de ANC-leiding nadien ontgoocheld was door de grondwet en zelfs een groeiende ergernis vertoonde tegenover de parlementaire democratie zelf, dan lag de basis hiervoor bij de manier waarop ze hun eigen interne democratie aan de kant hadden geschoven. In tegenstelling tot de propaganda van het oude regime was de ANC-leiding, ondanks de nauwe banden met de SACP, nooit aangetast door de “ziekte” van het communisme. Ten onrechte wordt het voorgesteld als zou de ideologische positie van Mbeki fundamenteel anders zijn dan die van Mandela. Mbeki wees erop dat Mandela en het ANC niet voor een socialistisch programma stonden, zo stelde hij dat Mandela benadrukte dat het Freedom Charter “zeker geen blauwdruk voor een socialistische staat is.” En nog: “Het roept op voor de herverdeling, maar niet de nationalisatie, van de grond. Het komt op voor de nationalisatie van de mijnen, banken en de industriële monopolies omdat die grote bedrijven slechts door een ras gecontroleerd worden. Zonder de nationalisatie zou de raciale dominantie verdergaan, zelfs indien de politieke macht werd gedeeld.” Dit standpunt van Mandela werd meermaals herhaald, dat gebeurde al in 1956, amper een jaar nadat het Freedom Charter werd aangenomen. De eis van het ANC voor de nationalisatie was nooit onderdeel van een programma om het kapitalisme af te schaffen. Het werd gezien als een manier om met de staat de ontwikkeling van een zwarte kapitalistische klasse te versnellen, net zoals dat voorheen gebeurde voor de ontwikkeling van een Afrikaner burgerij. Zoals Mandela verklaarde toen hij in 1964 voor de rechtbank verscheen: “Het beleid van het ANC [inzake nationalisatie] stemt overeen met het oude beleid van de huidige Nationale Partij die in haar programma jarenlang opkwam voor de nationalisatie van de goudmijnen omdat die in handen waren van buitenlands kapitaal.” Mandela voor de verkiezingen Het ANC is niet op het huidige punt gekomen omdat de partij op een zijspoor van het historische pad werd gezet, maar wel omdat dit is waar het gezien de geschiedenis, het sociale karakter en de historische doelstellingen altijd naar toe is gegaan. Het feit dat het ANC het mandaat van het volkscongres en het Freedom Charter achter zich heeft gelaten, was daar geen afwijking van. Het was de vervulling van het historische doel van het ANC. Dat was al aanwezig in de toespraak van Mandela tijdens de Treason Trial toen hij aangaf dat de leiding bereid was om toe te geven op het fundamentele principe van één stem per persoon in
Lees verder op de volgende pagina
Nieuwsbrief
Blokbuster
de vorm van slechts een beperkt aantal Het toeval wil dat er een zekere voorbehouden zetels voor zwarten gesymmetrie zit in de levenscyclus van durende een bepaalde periode waarna de partij die hij zo heldhaftig heeft dit aantal gedurende volgens een vast geleid en zijn eigen leven. Het heenritme zou kunnen toenemen. gaan van Mandela lijkt samen te gaan Het werd ook bevestigd toen er al in met de implosie van het ANC zelf. De 1985 geheime onderhandelingen wacohesie van de partij brokkelt snel af, ren met de veiligheidsdiensten van het na het overlijden van Mandela zal dit apartheidsregime, onderhandelingen enkel sneller gaan. Met Mandela worwaar Mandela geen mandaat voor had den de laatste overblijfselen van het van zijn eigen organisatie. De “onderANC als bevrijdingsorganisatie ten handelingen over onderhandelingen” grave gedragen. die daarop volgden, kwamen er na geDe kapitalistische klasse vreest sprekken met leden van het politieke espolitieke onstabiliteit. De werkende tablishment in 1987 in Dakar, Senegal. klasse werd wakker met geweerschoDe gewapende strijd werd stopgezet ten in Marikana. De partij die de werzonder enige raadpleging van de kaders kende bevolking zo lang zag als haar van de MK en zelfs niet met Chris Hani. partij, bleek een partij van de bazen Deze plotse stopzetting bevestigde dat te zijn. de gewapende strijd slechts werd gezien Wat in feite gebeurde met het einde als een tactiek om het regime aan de onvan de apartheid was een verandering derhandelingstafel te dwingen. van de politieke kapiteins van het Jaren 1980. Extreemrechts verdedigt de De Nobelprijs werd aan Mandela en kapitalisme. De racistische blanke apartheid en haalt uit naar de campagne om De Klerk toegekend om de mythe te regering werd vervangen door een het racistische regime te boycotten. Op de vestigen dat het onderhandelde akkoord niet-racistische democratisch verkofoto onder meer Francis Van den Eynde die het resultaat was van plotse bekering zen regering die zich op de zwarte tegenwoordig oproept om voor de N-VA te van het door Afrikaner geleide kapitalismeerderheid baseerde. stemmen, een partij waarvan de voorzitter tische establishment en de ANC-leiding De vestiging van de Workers and hulde bracht aan Mandela... onder Mandela die grootmoedig was in Socialist Party (WASP) vandaag is haar overwinning. Maar zelfs Mandela een historische stap vooruit. De wermoest toegeven dat het land niet door kende klasse eist haar politieke afhem of de ANC-leiding werd bevrijd, maar wel door de werkende hankelijkheid op en bevrijdt zich van de ideologische en politieke massa’s zelf. gevangenis van het ANC en de tripartite alliantie die bijna 20 jaar Het imperialisme en het Zuid-Afrikaanse kapitalistische esta- geleden werd opgezet. blishment zetten grote druk op het apartheidsregime om met het De mars naar een socialistisch Zuid-Afrika werd na 1994 op ANC te onderhandelen. Dat was omdat ze begrepen dat de mas- een zijspoor gezet, maar vandaag hervatten we deze mars. De kasastrijd – van de stakingen in Natal in 1973 tot de jongerenopstand pitalisten en hun woordvoerders hebben gelijk als ze bezorgd zijn van 1976 of de opstandige beweging van de jaren 1980 met een omwille van de dood van Mandela. Sommigen van hen blinken nu socialistisch bewustzijn onder de arbeiders van Cosatu – een do- uit in het laten van krokodillentranen, maar ze zijn erg bang omdat delijke bedreiging voor hun systeem vormde. hun systeem steeds meer in vraag wordt gesteld. Indien het blanke minderheidsregime was omvergeworpen door Het ANC is bijna twintig jaar aan de macht. In die periode hebeen opstand van de massa’s, dan was de toekomst van het kapi- ben we de brutaliteit van het kapitalisme gezien met enorme artalisme zelf bedreigd. De onderhandelingen achter de schermen moede, werkloosheid en ongelijkheid. De ANC-leiding bestempelt overtuigden bovendien de meer vooruitkijkende strategen van het die drie elementen als de drievoudige uitdaging. Maar onder het kapitaal. Ze beseften dat Mandela een man was met wie ze zaken kapitalisme kunnen ze er geen antwoord op bieden. konden doen. Mandela had nooit gezegd dat hij voor de afschafEnkel onder het socialisme kunnen de arbeiders de samenleving fing van het kapitalisme was. Zijn probleem was niet het kapita- hiervan bevrijden. De arbeiders en jongeren kunnen daarbij best lisme op zich, maar wel een kapitalisme dat het ene ras boven het het voorbeeld van Mandela volgen inzake zelfopoffering en vastandere plaatst. De ANC-leiding had nooit als doel om de Zuid- beradenheid in de strijd. Maar we moeten ook leren dat in onze Afrikaanse samenleving volledig te veranderen. In plaats van het strijd een compromis met de klassenvijand ontoelaatbaar is omdat kapitalisme omver te werpen, werd gezocht naar een manier om er het steeds leidt tot het verraad van de massa’s aangezien het kapideel van te worden. talisme hun hoop en verwachtingen niet kan inlossen. Nu het kapitalisme zich in een van de diepste crises sinds de jaWe moeten ook de les trekken dat de arbeidersklasse zich moet ren 1930 bevindt, wordt steeds duidelijker dat deze kapitalistische baseren op een eigen onafhankelijke politieke leiding, organisaties regering de verwachtingen van de bevolking niet kan inlossen. De en een programma gericht op maatschappijverandering in het becrisis van het kapitalisme komt nu ook tot uiting in het ANC zelf. lang van de werkende bevolking en de armen. Dat is onderdeel van de strijd voor een socialistisch Zuid-Afrika en een socialistische Nieuwe arbeiderspartij wereld.
Nieuwsbrief
Blokbuster
Geen zaal voor NSV-meeting aan KULeuven De studenten van het Vlaams Belang, NSV (Nationalistische Studentenvereniging), kregen aan de Leuvense universiteit geen zaal voor hun internationale meeting van fascisten en racisten op 30 november. De beslissing om deze meeting niet te laten plaatsvinden aan de Leuvense universiteit is ongetwijfeld het resultaat van de druk van het antifascistisch protest. Er werd opgeroepen tot een actie op
de dag zelf en er werden voorheen ook protestmails naar de rector gestuurd. Het is een overwinning dat een fascistenmeeting niet zomaar aan een universiteit kan plaatsvinden. Hierop trok de meeting naar Antwerpen, meer bepaald naar de ‘Leeuw van Vlaanderen’. We noteren dat het protest extreemrechts uit Leuven weg hield en dat ze zich moesten terugplooien in een eigen aangebrand bruin (politiek gezien dan toch) café.
Zelfs Vlaams Belang weigerde zaal voor fascistenmeeting… Na de Leuvense universiteit weigerde ook het Antwerpse Vlaams Belang een zaal te geven aan de eigen studenten van de NSV (Nationalistische Studentenvereniging). Een meeting met openlijke fascisten organiseren, is voor het VB geen probleem. Maar het laat dat liever aan de studenten over zonder dat het er als partij enige verantwoordelijkheid voor moet opnemen. Dat de centrale organisator, de voorzitter van NSV-Leuven, bovendien in zijn gemeente N-VA-verantwoordelijke is, maakt dat het VB de handen helemaal in onschuld kan wassen. De NSV zorgde voor een vaudeville rond de geplande fascistenmeeting. Onder druk van het antifascistisch protest kon die bijeenkomst niet in Leuven plaatsvinden. Dat is een mooie overwinning van de antifascisten. De NSV week in laatste instantie uit naar Antwerpen waar ze zouden bijeenkomen in het lokaal van Vlaams Belang in de Van Maerlantstraat. Helemaal op het laatste ogenblik werd de afspraak nog eens verplaatst, naar café ‘De Leeuw van Vlaanderen’. Daarvoor werden “veiligheidsredenen” ingeroepen. En uiteindelijk trokken ze naar café De Bengel. Daar hield de groupuscule N-SA op 1 mei nog een publieke ‘bijeenkomst’ (met meer media dan aanwezigen). We begrijpen dat De Bengel zalen geeft aan al wie erom vraagt, maar een groep aanvaarden die zelfs bij het Vlaams Belang niet binnen mocht gaat wel heel ver. Want inderdaad, het ‘colloquium’ mocht niet in het lokaal van het Vlaams Belang doorgaan en niet omwille van de door de NSV ingeroepen ‘veiligheidsredenen’. Rechtsactueel slaat en zalft de eigen partij: “De vooraf gecreëerde sfeerschepping als zou het één groot fascistisch spektakel worden, was nodeloze bangmakerij. Het heeft er zelfs voor gezorgd dat de NSV! niet welkom was in de Van Maerlantstraat, het VB-secretariaat in Antwerpen-Noord. Vanzelfsprekend begrijpen we de angst van deze partij om, een half jaar voor belangrijke Europese verkiezingen, misschien drie weken negatief in de krant te staan als gastheren van een “bende fascisten”, zoals het colloquium op voorhand werd afgeschilderd door de linkse tegenstanders. Wie echter eergisteren aanwezig was, heeft kunnen vaststellen dat van enige ‘fascistische internationale’ totaal geen sprake was. Geen enkel keer werden zelfs standpunten verkondigd die niet door het Vlaams Belang worden verkondigd. De weigering van de partij is desondanks begrijpelijk en perfect verdedigbaar, laat dat wel duidelijk zijn.” Dit is een opvallende ontwikkeling. Verschillende verantwoordelijken van het Vlaams Belang zijn nauw betrokken bij de Nationalistische Studentenvereniging die officieel dan wel los staat van het VB maar in de praktijk grotendeels de studenten-
vereniging van het VB is. En toch mochten de eigen studenten niet in een eigen partijlokaal, waar is de tijd dat de slogan ‘eigen volk eerst’ werd gehanteerd? En dat omdat de reactie van de gevestigde media werd gevreesd, inderdaad: de gehate systeempers heeft blijkbaar een grote invloed op beslissingen van het Vlaams Belang. Het getuigt alleszins niet van veel zelfvertrouwen en het ondermijnt meteen iedere poging van de NSV om te protesteren tegen de beslissing van de Leuvense universiteit om geen zaal toe te kennen. Wat moest de Leuvense unief doen: binnenhalen wat zelfs het Vlaams Belang niet durft binnen te pakken? Nog een opvallend element: de fascistenmeeting werd georganiseerd door de Leuvense NSV-voorzitter Nico Ceusters die in zijn thuisgemeente Bekkevoort ondervoorzitter is van de plaatselijke N-VA-afdeling en tevens OCMW-raadslid. Wat vindt Bart De Wever ervan dat een lokale mandataris van zijn partij in de stad waar hij burgemeester is een fascistenmeeting organiseert die zelfs door het Vlaams Belang uit zijn lokalen werd geweerd? Straks krijgt die man nog een emotionele tik als hij beseft welk soort figuren hij in zijn partij heeft toegelaten. In de extreemrechtse verslagen van de bijeenkomst wordt weinig over de inhoudelijke kant van de dag verteld. We leren dat er “zeker 150″ aanwezigen op het “colloquium” waren waarbij een aantal aanwezigen de bijeenkomst vanop het terras van het café “volgde”. Het vat meteen ook het ‘wetenschappelijke’ karakter dat door de term ‘colloquium’ werd gesuggereerd samen. Alle media – dus ook die waar het Vlaams Belang zo bang van is – hadden het in hun verslagen over maximaal een 60-tal aanwezigen. De enige ‘opsteker’ voor extreemrechts is het feit dat de verhuis naar Antwerpen voor verwarring zorgde rond de eerder geplande antifascistische actie en het al dan niet overplaatsen van die actie naar Antwerpen. Dat leidde tot een beperkte mobilisatie. Het vanuit Leuven verjaagde extreemrechts ziet daar graag een reden in om te stellen dat links in Antwerpen op zijn gat ligt. Een povere troost die begin maart 2014 gepast zal ontkracht worden. Met Blokbuster hadden we actief opgeroepen voor de actie in Leuven, maar zomaar op een dag tijd in Antwerpen mobiliseren voor een actie aan een VB-café was niet haalbaar. Wij waren dan ook niet op de actie aanwezig en lieten het al langer geplande regionale LSP-congres op hetzelfde ogenblik in Antwerpen gewoon doorgaan. Daar werd overigens ook met de voorbereiding van de anti-NSV-betoging van maart 2014 in Antwerpen begonnen (in de veronderstelling dat de NSV voor die actie geen twintig keer van locatie zal veranderen…).
10
Nieuwsbrief
Blokbuster
Fascisme: een geuzennaam? Het Vlaams Belang blijft zichzelf in de problemen werken met de pogingen om het openlijke fascisme van de vrienden van Casa Pound uit te leggen. Voor de derde keer op enkele maanden tijd kwam een vertegenwoordiger van die openlijk fascistische Italiaanse organisatie in ons land spreken. Voor de derde keer was dat ook bij een aan het Vlaams Belang gelieerde groepering. Waar extreemrechts de vorige keer nog stelde dat het enkel eens wou horen wat die fascisten te zeggen hadden, wordt nu een voorzichtige poging tot rechtvaardiging ondernomen. VB-personeelslid Bert Deckers mag dit doen: “Het ‘fascisme van het derde millennium’ grijpt (…) niet volledig terug naar het fascisme van Mussolini en de zijnen. De sociale en culturele Italiaanse waarden van destijds worden echter wel verdedigd en als voorbeeld aanzien. De term fascisme werd door CasaPound en Blocco Studentesco overigens pas in gebruik genomen nadat links hen als dusdanig bleef bestempelen. Je kan het eerder zien als een geuzennaam.” Eerst zeggen dat Casa Pound zich inderdaad op Mussolini en co beroept om vervolgens te suggereren dat links hen ten onrechte als fascistisch omschreef, is een weinig fraaie redenering. Daaruit dan nog eens concluderen dat Casa Pound zichzelf openlijk als fascistisch voorstelt omwille van die vermeend verkeerde terminologie van links, is er al helemaal over. Het is een flauwe poging om het openlijk gebruik van de term fascisme af te zwakken, terwijl Casa Pound er net trots op is. Ongetwijfeld hebben de Vlaamse fans van Casa Pound evenmin een probleem met die term. Moest dat wel het geval zijn, dan zouden ze Casa Pound niet blijven uitnodigen voor iedere mogelijke
gelegenheid. Maar ze zitten wel verveeld met het feit dat de “geuzennaam” van hun Italiaanse medestanders een wel erg negatieve connotatie heeft. Dat is niet aan de linkerzijde toe te schrijven, maar aan de daden van de fascistische regimes in het verleden. Omdat we gezien hebben tot wat het fascisme leidt, verzetten wij ons tegen iedere poging om vandaag opnieuw krachten op te bouwen die zich op deze traditie beroepen. Dat is waarom wij protesteerden tegen de fascistenmeeting van NSV. En ook waarom we ons klaarstomen voor een stevige anti-NSV betoging in maart 2014 in Antwerpen.
Neen, het zat de NSV’ers de afgelopen weken niet mee. Neofascist zijn is anno 2013 geen evidente zaak. Laat ons ervoor zorgen dat dit in 2014 nog minder het geval is! Blokbuster wenst alle antifascisten een strijdbaar 2014 toe! Afspraak op 6 maart in Antwerpen voor de anti-NSV betoging!
11
Nieuwsbrief
Blokbuster
Extreemrechtse alliantie in Europa
Populisten, antimigrantenformaties en extreemrechts maken zich op voor Europese verkiezingen.
D
e EU en het extreme besparingsbeleid heeft de mogelijkheden voor extreemrechtse en racistische partijen vergroot. In verschillende landen kunnen dergelijke krachten de grootste worden bij de Europese verkiezingen van mei 2014. Het Franse Front National en de Nederlandse PVV van Wilders bereiden zich daarop voor met een Europese alliantie waarvoor ook andere rechtse krachten worden uitgenodigd. Zowel het Front National van Marine Le Pen als de PVV van Geert Wilders staan op 20 tot 25% in de peilingen en kunnen de grootste partij van hun land worden. Ze willen binnen het Europees Parlement een bredere alliantie vormen om beroep te kunnen doen op onder meer extra financiële middelen. Ze richten zich daarbij onder meer tot het Vlaams Belang, de Lega Nord (Italië), FPÖ (Oostenrijk) of de Zweedse Democraten. Er was al een bijeenkomst in Stockholm met onder meer Le Pen, Dewinter, HC Strache en Jimmie Åkesson van de SD (Sverige Demokraterna, ondanks de naam een extreemrechtse partij). De Deense Volkspartij, het Duitse AfD (Alternatief voor Duitsland) en UKIP behoren tot de partijen die de uitnodiging hebben afgeslagen. De toenemende sociale en economische crisis in Europa heeft racistische, extreemrechtse en populistische partijen nieuwe kansen geboden. Eens ze aan de macht zijn, staan zowel de gevestigde rechtse als de sociaaldemocratische partijen voor hetzelfde harde besparingsbeleid dat de levensstandaard van de gewone bevolking hard raakt. Symbool van besparingen De hele EU is doorheen de crisis, nog sterker dan ervoor het geval was, een symbool van besparingen en aanvallen op onze levensstandaard geworden. Een brede peiling in Europa gaf in september nog aan dat slechts 30% van de Europeanen een positief beeld op de EU heeft. Twintig jaar geleden was dat volgens Gallup Europe nog 70%, het on-
derzoeksbureau stelt vast dat “het Europese project nog nooit zo onpopulair was.” Het Franse Front National en haar bondgenoten willen zich opwerpen als de enige echte ‘anti-EU-partijen’ bij de Europese verkiezingen. Doorgaans halen rechtse populisten bij de Europese verkiezingen hun beste scores. Het beleid van de EU om het vluchtelingen, zeker rond de Middellandse Zee, moeilijker te maken, levert extreemrechts voordelen op. Het beleid vertrekt immers van een voorstelling van asielzoekers als lastposten in de door crisis getroffen landen. Zowel de gevestigde partijen als extreemrechts brengen dat beeld naar voor. Het verbergt meteen het feit dat het de banken en niet de vluchtelingen zijn die met miljarden aan gemeenschapsmiddelen gaan lopen. Extreemrechts probeert op het enorme ongenoegen in de EU in te spelen. Bij de totstandkoming van de nieuwe alliantie beloofde Geert Wilders te zullen “strijden tegen het monsterlijke Europa.” Marine Le Pen stelde dat de EU “van onze volkeren slaven maakt”. Beide partijen willen de eurozone verlaten. Het is niet omdat de kritiek op de EU aan belang wint dat het racisme geen thema meer is. PVV-leider Geert Wilders staat vooraan bij de islamofoben in Europa. Hij eist een verbod op de Koran. Le Pen is actief betrokken bij het versterken van vooroordelen tegenover Roma en andere migranten uit Bulgarije en Roemenië. Niet meer extreem? De afgelopen jaren hebben delen van de media en de gevestigde partijen hun houding tegenover extreemrechts veranderd. Ze zien hen niet langer als extremisten. Toen de FPÖ in 2000 tot de Oostenrijkse regering toetrad, waren er nog beperkte protestgeluiden te horen bij de EU. Toen de PVV tien jaar later de Nederlandse regering ondersteunde, werd niet meer geprotesteerd. Er werd evenmin een probleem van gemaakt dat de Vooruitgangspartij in Noorwegen tot de regering toetrad met ministers van Financiën en
12
Nieuwsbrief
Blokbuster
Migratie. (Noorwegen is geen lid van de EU maar heeft wel nauwe banden met de landen van de EU). Een van de redenen waarom extreemrechts aanvaardbaarder is geworden, bestaat uit het feit dat gevestigde rechtse partijen een deel van hun voorstellen hebben overgenomen. Zowel de voormalige Franse president Sarkozy als de voormalige Italiaanse premier Berlusconi gingen over tot massale uitwijzingen van Roma die meteen ook als criminelen werden bestempeld. Naarmate de economische en sociale crisis dieper wordt, gebruiken ook de gevestigde partijen steeds meer populistische elementen en autoritaire methoden. Maar toen de Hongaarse regeringspartij Fidsz – dat deel uitmaakt van de alliantie van conservatieve partijen in Europa – verschillende voorstellen van het extreemrechtse Jobbik overnam, heeft dit Jobbik enkel versterkt. Een andere reden voor de grotere aanvaardbaarheid ligt bij de regeringsdeelname of gedoogsteun in een aantal landen. De Deense Volkspartij steunde een rechtse regering van 2001 tot 2011 en slaagde erin om een hard migratiebeleid op te leggen. De sociaaldemocraten hebben dat beleid nadien overigens behouden. Bij de Franse rechterzijde wordt openlijk gesproken over de mogelijkheid van samenwerking met het FN. In Finland is er speculatie over het feit dat de volgende regering wel eens een coalitie zou kunnen zijn met zowel de Centrumpartij als de Finnen (voorheen ‘Ware Finnen’). Racistische partijen zetten overal druk op de gevestigde partijen. Wilders verklaarde op de persconferentie met Le Pen dat beide partijen de “Eurofiele elite wel eens een ander toontje zouden laten zingen.” Opgepoetste imago’s De extreemrechtse partijen die nu een alliantie willen vormen, hebben de afgelopen jaren pogingen gedaan om hun publieke imago op te poetsen. Ze stellen zichzelf voor als “patriotten”, maar ze willen geen samenwerking met meer openlijke neonazistische partijen als Gouden Dageraad (Griekenland) of Jobbik (Hongarije). De Europese Vrijheidsalliantie bestaat al enkele jaren en wordt voorgezeten door Franz Obermayr van de Oostenrijkse FPÖ. De alliantie omvat ook Marine Le Pen (FN), Philip Claeys (VB) en Ken Ekeroth (SD). In februari 2011 kreeg de alliantie voor het eerste subsidies van het Europees Parlement, goed voor 372.000 euro. In totaal kreeg de groep al meer dan 750.000 euro. Indien de alliantie na de verkiezingen van 2014 een parlementaire fractie kan vormen (met minstens 25 leden uit zeven landen), dan loopt dat op tot meer dan een miljoen euro per jaar. Er zijn ook andere groepen van extreemrechts in het Europees Parlement. Er is MELD (Beweging voor een vrij en democratisch Europa) met de Deense Volkspartij, de Lega Nord en de Slovaakse Naitonale Partij. En er is de EVD (Europa van Vrijheid en Democratie) onder leiding van de Britse UKIP en met onder meer Frank Vanhecke. Al deze groepen krijgen enorme middelen van het Europees Parlement. Voorbereiding op nog erger De extreemrechtse en populistische partijen die hoge scores halen bij de verkiezingen, kunnen de weg voorbereiden voor nog ergere gewelddadige racistische en neonazistische partijen. Rechtse populisten willen deelnemen aan regeringen, maar voeren vervolgens een onpopulair beleid waardoor ze aan steun verliezen. Dat
gebeurde met de PVV toen die partij van 2011 tot 2012 in de Nederlandse regering zat. Toen de extreemrechtse partij LAOS in de Griekse regering zat, liep dit faliekant af. De partij stortte in elkaar waardoor de weg open lag voor Gouden Dageraad. De extreemrechtse formaties zijn erg verschillend van land tot land, deels omwille van andere tradities en uiteraard van het verzet waar ze op botsen. Voor de Nederlandse PVV is islamofobie een essentieel onderdeel van de ideeën, de partij krijgt zelfs financiële steun van Israëlisch-gezinde organisaties. Het Franse FN heeft meer klassieke neo-fascistische en anti-semitische roots. Het Vlaams Belang en de Oostenrijke FPÖ gingen erg ver in het aannemen van neoliberale aspecten in hun programma’s. De Noorse Vooruitgangspartij heeft erg populistische tradities met eisen voor meer middelen voor gezondheidszorg en dergelijke. De extreemrechtse allianties en partijen staan onder constante druk van splitsingen of verdeeldheid. Een vorige poging tot de vorming van een grote extreemrechtse alliantie mislukte omdat Alessandra Mussolini, de kleindochter van de Italiaanse fascistische dictator, de Oost-Europese partijen waardeloos vond. De aanhoudende economische crisis en het besparingsbeleid door de EU en de regeringen bieden de extreemrechtse krachten echter nieuwe kansen. Ze proberen zich nu te verenigen rond hun rechtse populistische kritiek op de EU, doorgaans aangevuld met islamofobie als centraal racistisch argument. Dat hun alliantie een substantiële financiële bijdrage van de EU kan krijgen, speelt natuurlijk ook een rol. Wat te doen? De Europese politici beseffen wel dat extreemrechts goed kan scoren bij de komende Europese verkiezingen, maar ze hebben er geen alternatief op. Ondanks hun woorden, gaan de ‘oude’ partijen steeds openlijker over tot een beleid met elementen van racisme en maatregelen die extreemrechts voorstelt (zoals een hoofddoekenverbod, bedelverbod op straat,…). Daarmee hopen ze de aandacht af te leiden van de economische crisis en de massale werkloosheid. De linkerzijde en de arbeidersbeweging moeten andere conclusies trekken. De EU is een instrument van de grote bedrijven en banken om de publieke sector en de vakbondsrechten aan te vallen. Er is geen samenwerking in het belang van de werkenden en jongeren, er is een unie voor de 1% rijksten. Het opbreken van de EU op kapitalistische basis zou echter ongetwijfeld gepaard gaan met nog grotere aanvallen om de nationale concurrentiepositie te ‘versterken’. Er is nood aan een Europa van de werkenden. De crisis moet beantwoord worden met strijd en een socialistisch programma voor werk en echte welvaart. Werkenden en armen doorheen Europa hebben gemeenschappelijke klassenbelangen en moeten samen de strijd aangaan. De gemeenschappelijke algemene staking in Spanje en Portugal met tegelijk ook in andere Europese landen acties op 14 november vorig jaar, toont een weg vooruit aan. Massale strijd tegen het besparingsbeleid en de strijd om nieuwe massale arbeiderspartijen op te bouwen rond een socialistisch alternatief, zo kunnen we de strijd tegen de groei van extreemrechts het beste voeren. In die strijd moeten we een sterk anti-racistisch profiel aannemen. Arbeidersorganisaties en de linkerzijde moeten zich mobili-
13
Nieuwsbrief seren tegen de pogingen om racistische verdeeldheid te versterken en ze moeten zichzelf verdedigen tegen racistisch geweld. Een socialistisch programma gaat in tegen het Europese besparingsbeleid. Wij pleiten voor een offensief project van publieke investeringen om iedereen een degelijke job te bezorgen. Daartoe
Blokbuster
moeten de banken en grote bedrijven in publiek bezit komen. Enkel dan kunnen we de steun voor extreemrechts en racisme echt onderuit halen. Artikel door Per-Åke Westerlund
Slovaakse neonazi verkozen als gouverneur In de regio Banska Bystrica, midden in Slovakije, werd een neonazi die bekend staat voor een anti-zigeunerretoriek verkozen als gouverneur. Marian Kotleba haalde het verrassend met 55% van de stemmen. Kotleba staat bekend voor zijn heimwee naar het fascisme van de jaren 1930 en 1940 en ook voor zijn afkeer tegenover Roma. Zijn miniscule partij haalt doorgaans slechts beperkte electorale scores. De regio Banska Bystrica telt heel wat Roma. Waar deze bevolkingsgroep nationaal goed is voor een kleine 10% van de bevolking, zijn ze in Banska Bystrica goed voor een kwart van de bevolking. De ultranationalist Marian Kotleba probeert al langer in te spelen op vooroordelen tegenover de Roma. Waar zijn partij doorgaans amper electorale scores kan neerzetten, slaagde hij er persoonlijk in om in de eerste ronde 21,3% te halen en in de tweede rond met met 55% de post van gouverneur binnen te halen. Dat gebeurde tegen de achtergrond van een erg lage opkomst, Kotleba haalde 71.397 stemmen op een bevolking van 650.000 inwoners. Marian Kotleba en zijn medestanders organiseren zich in een paramilitaire groepen en ze schuwen de harde taal niet. Ze hebben heimwee naar het fascisme, houden geüniformiseerde bijeenkomsten en zijn regelmatig betrokken bij vechtpartijen. Kotleba bestempelt de Roma als “parasieten” en werd in het verleden meermaals aangeklaagd wegens geweld. In een televisiedebat tijdens de verkiezingscampagne stelde Kotleba voor om de werkloosheidsuitkeringen van Roma af te nemen en hen ook van andere sociale rechten uit te sluiten. Doorgaans probeerde hij zich in deze campagne wel een respectabeler imago aan te meten met nadruk op sociale eisen rond jobs, tegen de achtergrond van economische crisis een bijzonder gevoelig thema. De crisis slaat ook in Slovakije toe en doet een groeiend deel van de bevolking uit de boot vallen. De Roma hadden het voor de crisis al bijzonder moeilijk. Tot 35% maakt de lagere school niet af, slechts 15% maakt het secundair onderwijs af en 0,2% van de Roma volgt hoger onderwijs. Dat bleek uit een studie van de VN in 2010. Met de economische crisis nemen de sociale problemen in het algemeen toe, de algemene werkloosheidsgraad is opgelopen tot 14% en onder jongeren tot een derde. Met vooruitzichten die evenmin erg positief zijn (wel een zekere groei, maar onder de inflatiecijfers) is er niet meteen beterschap op komst. Daar kan extreemrechts van profiteren. De verkiezing van Kotleba was een verrassing. Het politieke establishment verweet de politieke rechterzijde dat ze een onvoldoende sterke kandidaat naar voor schoven in de gouverneursverkiezingen. De ‘linkse’ regering en de rechtse oppositie hanteren beiden regelmatig een racistische retoriek, waardoor de standpunten van extreemrechts een grotere aanvaardbaarheid krijgen. Kotleba was voorheen leider van Slovenská Pospolitost (Slovaakse Gemeenschap), een organisatie die in 2008 werd verboden door het ministerie van Binnenlandse Zaken, maar door het Slovaakse Hooggerechtshof in 2009 ongedaan gemaakt. Na het verbod in 2008 werd
Hoe extreemrechts in ons land de Slovaakse collega’s bekijkt…
Geen hoeraberichten op de extreemrechtse website Rechtsactueel. Neen, de overwinning in Slovakije leidde er tot een kritische opmerking van VB’er Bert Deckers. Die schrijft enigszins omfloerst dat de partij van Kotleba uit lomperiken bestaat. We citeren: “Zelfs de Gouden Dageraad is met gemak de intellectuele meerdere van de ‘Slowaakse Saamhorigheid’, die bij deze verkiezingen opkwam onder de ‘Volkspartij’. De gouverneurszetel binnenhalen is één zaak, ze met eer en glorie bekleden zal een andere zaak zijn. We maken ons dan ook geen illusies dat het weleens een kort verhaal zou kunnen zijn, met de nodige negatieve gevolgen van dien.” een nieuwe extreemrechtse partij opgezet, de L’SNS (Volkspartij – Ons Slovakije). Vanuit deze kringen waren er diverse anti-Roma betogingen of herdenkingen van het Slovaakse naziregime van Jozef Tiso, een regime dat een protectoraat van nazi-Duitsland vormde. Bij acties van de L’SNS worden vaak liederen gezongen om Tiso te eren en wordt de nazigroet van de toenmalige fascistische garde ‘Hlinkova garda’ gebracht. De opmars van neofascistische krachten in Oost-Europa, maar ook van de neonazi’s van Gouden Dageraad in Griekenland, en de mogelijkheden voor allerhande extreemrechtse krachten in West-Europa, zijn uitdrukkingen van de politieke, sociale en economische crisis. Het kapitalisme betekent crisis en velen zoeken naar antwoorden en alternatieven. Zolang de arbeidersbeweging het ongenoegen niet in een politiek alternatief weet om te zetten, blijft er ruimte voor diverse krachten die inspelen op vooroordelen en verdeeldheid. Om racisme en extreemrechts te bestrijden, moeten we ook bouwen aan een alternatief op het kapitalisme dat door crisis wordt gekenmerkt.
