de uitbreiding op De Grote Tamar-atlassen Lustrum Almanak van het 10e lustrum

de uitbreiding op

De Grote Tamar-atlassen

1963-2013

Lustrum Almanak van het 10e lustrum

de uitbreiding op

De Grote Tamar-atlassen Lustrum Almanak van het 10e lustrum

de uitbreiding op De Grote Tamar-atlassen lustrumcommissie Rogier Flikweert Tony Maas Harm Rutgers Janneke Scheele met dank aan Frans van Kaam Minou Kroes Pieter Leijten Rob Smit Juni 2014 Digitale oplage

Inhoudsopgave Voorwoord ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 6 Van de Voorzitter ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 7 Een lijstje met afgelopen besturen ... ... ... ... ... ... ... ... 7 Het lustrumjaar 2013-2014 ... ... ... ... ... ... ... ... ... 8 Tijdlijn 2001-2012 ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 15 Verhalen van toen ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 25 Rubriek CTRL+C, CTRL+V ... ... ... ... ... ... ... ... ... 32 Smoelenboek ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 35 Tamar’s Interlands ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 42 Tamar, out of the box ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 45 Tamar 50+ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 50

Tamar Heren-2 in actie (2012)

Kerstkaart naar alle led

en van het bestuur 201

1-2012

De Tamar-springpaal in actie bij Talent-ID 2013 op de Fontys

5

Voorwoord

Van de voorzitter

Na 25 jaar is er weer een nieuwe zogeheten Tamar-atlas, als aanvulling van de atlassen uit 1983 en 1988. Inmiddels vieren we al ons vijftig jarig bestaan, na de oprichting op 8 oktober 1963. Toch zijn zijn deze oude drukwerken nog steeds heerlijk om te lezen voor iedere doorgewinterde Tamariaan. Dezelfde vragen van toen houden ook de Tamariaan van nu nog steeds bezig, en ook de activiteiten lijken de afgelopen jaren nog steeds even talrijk en amicaal. Het leek ons, als lustrumcommissie, dan ook overbodig, te proberen deze -met zoveel preciezie in elkaar gezette documenten- te evenaren. U bekijkt nu dan ook de Almanak 2013, waar op dezelfde DVD ook de twee voorgaande Tamaratlassen zijn terug te vinden. Hier leest u onder andere hoe wij aan de naam Tamar zijn gekomen, de afsplitsing van Demos en de verandering van het Tamar-’embleem’ met gedetaileerde uitleg. Veel stukken zijn ontleend uit voorgaande Tamarindes, een aantal afkomstig uit de Cursor of de Sportkrant van het Sportcentrum. We hebben geprobeerd een leuke selectie te maken, daar een volledig overzicht bijna niet te doen is. Voor meer naslagwerken raadpleeg gerust eens de Tamarindes op de website, ook zij bieden nu nog steeds uren leesplezier en misschien ook wel inspiratie voor toekomstige activiteiten.

De allereerste keer toen ik bij Tamar kwam volleyballen, werd ik op sleeptouw genomen door mijn huisgenootje Karin. Na zo’n 10 jaar niet gevolleybald te hebben, was het ook weer even wennen. Of en in welk team ik zou komen was nog even afwachten. Ik kwam samen met mijn goede vriendinnetje Kelly bij de recreanten terecht. Hier hebben wij op spelenderwijs training gekregen van Perry en de basistechnieken geleerd van Samir. Het team werd steeds groter met allemaal jongens en meisjes van allerlei verschillende niveaus. Ik heb bij de recreanten een onwijs leuke tijd gehad en veel geleerd. Het jaar erna is hieruit een heel nieuw damesteam ontstaan en zijn zelfs alle heren verspreid over de teams!

Met deze nieuwe almanak hebben we getracht het leven bij Tamar van de afgelopen tien jaar in kaart te brengen en de leuke, gezellige maar ook opmerkelijke momenten terug te halen. Zo is de brief terug te zien uit 2001 die ons vertelt dat het zo slecht gaat met het ledenaantal van Tamar, dat alle commissies op de KCC na en daarbij de productie van de Tamarinde ophouden te bestaan. Anno nu kan je daar alleen nog maar met een glimlach naar terugkijken, wetende dat we inmiddels weer ruim 80 leden groot zijn. Met vier dames teams, drie heren teams en een recreantengroep kunnen we vol goede moed op naar het volgende lustrum!

Via de activiteiten en het naborrelen bij de Kix heb ik veel leden leren kennen, zoals op de kennismakingactiviteit en de Sinterklaasavond. Deze activiteiten zorgen steeds voor een gezellige huiselijke sfeer. Momenteel speel ik bij dames 4. Een geheel nieuw team met dames die eerder nog nooit competitie hebben gespeeld. In het begin was het dan ook nog erg wennen. Niet alleen aan het spelen in de competitie, maar ook aan elkaar. De eerste wedstrijden verloren we dan ook, maar we werden steeds beter en ook het team werd hechter en hechter. Zo is dames 4 grotendeels present op alle borrels en activiteiten. Al met al een super leuk en hecht team, die ook nog eens een potje kunnen ballen. Minou Kroes Waarnemend Voorzitter Tamar 2013-2014

Tony Maas 10e Lustrumcommissie Oud-bestuurslid Tamar 2011-2013

Een lijstje met....

Het lustrum-logo 2013-2014

Het allereerste embleem, als ondervereniging van ESVV DEMOS

6

Het alledaagse huidige logo

...afgelopen besturen

2013-2014 (51e bestuur) Yoep Koenen, Minou Kroes, Perry Maas, Remko Mulder, Lisa van Os 2012-2013 (50e bestuur) Tony Maas, Sade Schönhage, Samir Halim, Chris Driessen, Edith Rook 2011-2012 (49e bestuur) Ingrid Hovens, Tony Maas, Wies Westerhout, Midas Meijs 2010-2011 (48e bestuur) Sietse Wijtvliet, Ingrid Hovens, Karin Witlox, Bert Atsma 2009-2010 (47e bestuur) Luc Engelen, Karin Witlox, Erik Schreurs, Thijs Janssen 2008-2009 (46e bestuur) Luc Engelen, Anne Römgens, Erik Schreurs, Thijs Janssen, Pim Cramer 2007-2008 (45e bestuur) Esther Gotink, Rogier Flikweert, Martijn Hofstede, Eric Brouwer 2006-2007 (44e bestuur) Geert Laan, Tom Huiskamp, Inge Gotink, Ernst van Oosten 2005-2006b (43e bestuur) Joost Tonnaer, Sander Streng, Geert Laan, Marcon de Vrede 2005-2006a (42e bestuur) Stijn Janssen, Sander Streng, Geert Laan, Joost Tonnaer, Marcon de V. 2004-2005 (41e bestuur) Joost Tonnaer, Michel Debertrand, Jeroen Janssen 2003-2004 (40e bestuur) Eveline Blom, Marco Meeuwse, Jeroen Learbuch, Peter Lipsch 2002-2003 (39e bestuur) Helmer den Dekker, Mariska Netjes, Marco Meeuwse

eeks 2004 Het logo omstr

Achter: vervolg embleem uit de jaren ‘80

7

Het lustrumjaar Eind november van het jaar 2012 begon de destijds vijfkoppige lustrumcommissie te vergaderen over o.a. een thema voor het lustrumjaar van Tamar. Na lang wikken en wegen is daar vermoedelijk het meest praktiserende thema ooit uit gekomen, Lucky Clovers. Praktiserend in de zin dat afgelopen jaar Vrouwe Fortuna vaak op onze hand is geweest.

Het lustrumjaar 2013 - 2014

Hoewel, het vertrek van Sade Schönhage uit de commissie en de eerste activiteit doen anders vermoeden. De Lucky Clover Run viel enigszins in het water door een té bescheiden opkomst. Geruchten gaan dat dit de kleinste hardloopwedstrijd voor het goede doel ooit is geweest. Voor degene die niet weten wat de Lucky Clover Run is - wat gezien de opkomst niet ondenkbaar is - volgt een uitleg. Bij deze run is het de bedoeling om in je ondergoed een rondje over de campus te rennen. De kleren die je bij de start uit doet worden gedoneerd aan het Rode Kruis. Dankzij een bijdrage van het SSC konden we gelukkig toch een geruime hoeveelheid kleding afleveren bij het Rode Kruis en was het voor hen een succes. Dat kleine beetje geluk in de vorm van een kledingdonatie van het SSC zette door. Want op 8 oktober was het dan zover; de 50ste verjaardag van Tamar. Deze werd met taart van het bestuur, bier en een mooi feest in de Kix gevierd.

Taart ter ere van de 50e verjaardag van Tamar.

Dat was natuurlijk het officiële startsein voor het lustrumjaar vol met activiteiten en feesten. De eerstvolgende activiteit was een Citytrip naar Brugge. Wat we daar gedaan hebben is verslagen door Fenna Wijnveen voor de Tamarinde. City-trip: Brugge In het weekend van 9 november zijn we met een groep van Tamar afgereisd naar Brugge. De reis begon al op station Eindhoven, waar we werden opgewacht door een aantal mensen en een heel groot cadeau. We werden ingedeeld in teams en kregen opdrachten mee die wij moesten uitvoeren in de trein. Eén opdracht was om aan de conducteur te vragen of hij wilde omroepen dat Tamar aanwezig is in de trein en dat de passagiers moeten oppassen voor rondvliegende cadeautjes. Een ander was ‘draag het cadeau door tenminste 5 coupés’. Zo werden we dus wel beziggehouden tijdens onze lange tocht naar de Belgische stad. Na de treinreis aten we in ’t puntje van Vlissingen en vervolgde wij onze reis per boot en daarna per bus, nog steeds het cadeau meedragend/slepend. Eenmaal aangekomen in het hostel werden er wat kaarspelletjes gespeeld en wat biertjes gedronken. Om rond een uur of 23 de groep te splitsen in een stapen slaapgroep. Het stappen was super gezellig, we begonnen in een shotjesbar, waar je per fles bestelde! En eindigde bij een toffe club met een hoog plafond met zware kandelaren, leuke muziek en rookmachines! De volgende ochtend zat iedereen met slaaphoofdjes om 8.30 aan het ontbijt en begonnen de activiteiten pas echt. We kregen per team een lading enveloppen. 10 Daarvan waren opdrachten met het cadeau (groene enveloppen) en een stuk of 40 zonder (witte enveloppen). De eerste opdracht was zoek het cadeau in het centrum van Brugge en ondertussen konden opdrachten in de witte enveloppen worden uitgevoerd. Voorbeelden van deze opdrachten waren ‘zwaai een trein uit’, ‘maak een tekening van stoepkrijt’, ‘maak een mummie’, ‘praat je team naar binnen bij de toren van Brugge’, ‘verwelkom mensen van de trein’ en ‘deepthroat een banaan’. Over de laatste 9

we nog een kleine 10 minuten lopen naar het winkeltje genaamd: Werk aan de winkel, een kleinschalig hobby winkeltje. Onderweg voegden zich beetje bij beetje, de laatste leden bij de groep. Bij aankomst in het winkeltje was ik zelf nogal verrast. Ik had mezelf toch wel een soort van professionele brouwerij voorgesteld toen ik me opgaf voor deze workshop. In plaats daarvan kwamen we een nogal fleurig gekleurd en vol met lampenkamppen hangende hobbyzaak binnen. Het mannelijke gevoel wat ik bij de gedachte van bierbrouwen krijg, ging toch wel een beetje verloren. Dit werd nog verder grond in gedrukt toen we koffie, thee en koekjes aangeboden kregen (waar ik bier verwacht had). Daar zaten we dus, bij onze bierworkshop, tussen de handgemaakte roze lampenkappen aan de koffie en thee. Wouter van G genoot er van zijn speciale Duitse Apfel thee.

Het cadeau onderweg naar Brugge.

opdracht kan Wouter van Geert prachtige ervaringen vertellen, al denk ik dat het voor Perry ook vrij speciaal was. Het cadeau werd al vrij snel gevonden, waardoor we het cadeau moesten gaan veroveren van een ander team, ondertussen nog steeds de opdrachten van de witte enveloppen uitvoerend. Rond de middag veroverde mijn team het cadeau en konden wij opdrachten uitvoeren als ‘laat het cadeau met een rondvaartboot meevaren’, ‘laat het cadeau door zoveel mogelijk mensen de hoek om gedragen worden’, ‘laat een hond het cadeau besnuffelen en er tegenaan plassen’ en ‘breng het cadeau op een zo hoog mogelijk punt’. Bij deze laatste opdrachten kregen wij het voor elkaar het cadeau mee te slepen naar de rand van Brugge en het daar op een molen te plaatsen. Na de opdrachten zijn we gaan eten in een restaurant waar we het cadeau hebben achtergelaten. Eenmaal terug in het hostel werd de uitslag bekend gemaakt; de groep van Lisa van Oorschot, Wouter van Geert, Perry, Anne en Ingrid had gewonnen, mede dankzij hun grote creativiteit. Na de uitslag maakt iedereen zich klaar voor een leuke stapavond. Dit keer begonnen we in een gezellige kroeg op de tweede verdieping waar we weliswaar bediend werden! 10

Na deze verassende eerste indrukken kregen we eerst een korte uitleg over de verschillende soorten speciaal bier. Ik merk inmiddels dat zulk soort kennis helaas snel weer verloren gaat, want ik kan hier niets nuttigs meer over navertellen. Na al dit wachten konden we uiteindelijk toch nog aan het bier! Er werd voor ons in willekeurige volgorde (afgedekt) een blond, dubbel, trippel en bokbier ingeschonken. De bedoeling was dat we het merk, land van herkomst en het soort bier gingen raden. Na drie biertjes geproefd te hebben kregen we een mysterieus 4e biertje, dit biertje viel mij, en veel anderen erg tegen. Als ik de smaak zou moeten omschrijven zou ik zeggen dat ik het gevoel had dat ik slootwater aan het drinken was. Niet is echter minder waar, het bleek een normale Hertog Jan pilsener te zijn. Niemand had deze dan ook goed geraden. Lesson learned: drink geen pilsener na spciaal bier. Na het proeven moesten we ieders onze eigen papieren nakijken. Bij de puntentelling die gehanteerd werd, heb ik tot op vandaag de dag nog steeds mijn vraagtekens. En toen begon het bierbrouwen! We gingen alleen geen normaal bier maken, we gingen Surinaams gemberbier maken. Een fris zomerbiertje met een alcohol percentage van zo’n 8 tot 12 procent. Voordat we mochten beginnen met het bierbrouwen moesten we natuurlijk onze handen ontsmetten. Na het

Vervolgens kwamen er nog een aantal kroegen langs waarin wij mensen van de studievereniging Simon Stevin tegenkwamen, hoe toevallig is dat?! Rond een uurtje of 3 à 4 keerde de grootste groep weer richting het hostel om de volgende weer om 8.30 aan het ontbijt te verschijnen. De laatste dag was voornamelijk reizen, weer terug naar de boot met de bus, na de boot de trein en vervolgens weer thuis. Ik vond het echt een ontzettend tof weekend, leuke nieuwe mensen leren kennen, leuke activiteiten gedaan en gezellig op stap geweest; een topweekend! Fenna Een andere activiteit in het kader van het lustrum, was het maken van een heuse speelfilm. Onder de bezielende leiding van initiatiefnemer, cameraman, regisseur, producer, editor, tekstschrijver en wat voor rollen er al niet meer komen kijken bij het maken van een film, Rob Smit, hebben we de film Out of the Box gemaakt. Dat we tijdens de Citytrip opnames hebben gemaakt voor deze film kwam (of komt), met uitzondering van een aantal ingewijden na, voor de meeste Brugge-gangers als een verassing. Het cadeau dat door Fenna beschreven is speelde daarbij een hoofdrol. Opdrachten met het cadeau waren een dekmantel om een aantal mooie beelden te kunnen schieten voor de film. Kort genomen is dat de essentie van de zogenoemde ‘street movie’. Alleen de hoofdpersonen, Sacha Vervuurt en Mark Wolffensperger, (en wij) kenden de verhaallijn en de rest werd geïmproviseerd. Het resultaat hiervan is te bekijken op de DVD waar ook deze almanak op te vinden is. Verdere uitspatting van geluk was de bierworkshop. Wederom een verslag uit de Tamarinde over deze bierworkshop, maar ditmaal geschreven door Mark Wolffensperger. Bierworkshop Het uitje begon voor mij, net zoals voor de meesten op het centraal station van Eindhoven. Na aankomst in ’s Hertogenbosch moesten

Bierworkshop

ontsmetten mochten we verder met onze handen uitsluitend de ingrediënten en de schoongemaakte mesjes en snijplanken aanraken. Dit bleek voor sommige mensen, uche, uche, Perry, erg lastig te zijn, die tot twee keer toe zijn handen opnieuw moest ontsmetten. De ingrediënten van ons Surinaamse gemberbier waren, niet verassend, gember en citroen. Onze taak in het brouwen van dit bier was het opsnijden van de gember, tot hele fijne stukjes en het opensnijden van de poriën van de citroen. Het brouwen gebeurde in tweetallen, mijn teammate was Wouter J. Hij mocht ons stuk gember open gaan snijden en ik kreeg de taak van de citroen. Het opensnijden van de citroenporiën bleek echter niet aan mij besteed. Nadat alle groepen al vrolijk de citroen en het gember door elkaar aan het mengen waren in kokend water, zaten Wouter en ik nog vrolijk te snijden. Nadat ook het bier van mij en Wouter gemengd was werd er een korte pauze ingelast en konden we nog een keer van de koekjes genieten. Toen de pauze afgelopen was kwam het jammerlijke bericht dat wij niet onze eigen biermengsel konden houden. Dit omdat er anders geen controle is over de soort gist die in het mengsel komt. Een paar van onze mengsels werden wel uitgekozen om bij een voorgegist mengsel ingegoten te worden. Na een grondig keuringstraject van de bierbrouwspecialiste, werden de beste brouwsels uitgekozen om bij het eindmengsel ingegooid te worden. Nadat dit gemengd was, mocht iedereen één voor één een fles bier vullen. Vervolgens konden we allemaal een leuk stickertje uitzoeken en op ons bier plakken met een leuke naam voor je biertje. En zo ontstond mijn Surinaamse swag bier. Het bier kon alleen helaas nog niet gelijk gedronken worden. Hier

11

moesten we nog twee en een halve week op wachten. We kregen na afloop van de workshop niet zomaar een biertje mee, maar eigenlijk een tijdbombiertje. Het biertje maakt namelijk in het gistingsproces wat het ging doorlopen in de twee en een halve weken niet alleen alcohol aan, maar ook koolstof. Dit betekende dat het biertje in principe elke dag geopend moest worden om zijn druk kwijt te kunnen. Wanneer je dit niet deed bestond er het gevaar dat de fles zou exploderen. Na afloop zijn we met de groep nog eventjes wat gaan drinken en langzaam droop iedereen af en gingen we één voor één naar huis. Een zeer geslaagd uitje.

activiteit en de winnaars van de tamar-toto naast kennis en gezelligheid, een lot voor de lustrumloterij. Geheel in stijl van het thema is deze loterij in het leven geroepen, waarbij men ook nog eens fantastische prijzen kan winnen. Daarnaast heeft Tony Maas het volleybalkaartspel Tamarix bedacht, zodat iedereen zich niet hoeft te vervelen bij het wachten zijn op het volgende lustrum. Dat we het afgelopen jaar zoveel geluk hebben gehad, komt volgens ons niet helemaal uit de lucht vallen. Noem het voorbestemd of toeval, maar tijdens het maken van deze atlas kwamen we het onderstaande stukje tegen.

Wouter J. met zijn brouwsel

Omdat het zeer aannemelijk was dat één van ons, zeer georganiseerde Tamarianen, ging vergeten onze tijdbommen onschadelijk te maken, werd er een groepswhatsapp aangemaakt. En na drie weken was het zo ver, de biertjes werden geproefd op de Tamar superhelden activiteit. Zelf was ik hier afwezig maar ik kan in ieder geval vertellen dat ik samen met David genoten heb van mijn swagbier.

Lucky Clover Run

Mark De lijn van succes werd andermaal doorgezet en ditmaal in de vorm van een beachclinic. Beachvolleybalteam “Berden / Van Duijnhoven” hebben ons de fijne kneepjes van het beachvolleyballen proberen bij te brengen wat er voor zal zorgen dat iedereen die de clinic gevolgd heeft in het voordeel zal zijn bij de beachcompetitie. Disclaimer, de lustrumcommissie is niet aansprakelijk voor negatief behaalde prestaties in de beachcompetitie. Nog een activiteit die ik niet onvermeld wil laten is het lustrumtoernooi. Dat dankzij goed weer, een goede opkomst, een prima barbecue en een mooi feest bij Demos ook als een succesverhaal de geschiedenis in kan gaan. Naast dat Vrouwe Fortuna ons zoveel heeft toegelachen, hebben we het succes van dit mooie lustrumjaar natuurlijk niet alleen aan haar te danken. Die eer komt natuurlijk in de eerste plaats alle Tamarianen toe. Daarom kregen alle deelnemers van een 12

Het lijkt mij een onomstotelijk bewijs dat Lucky Clovers het best gekozen thema is. Ten slotte kom ik bij de laatste activiteit van het lustrum, het eindfeest. Op het moment van schrijven zal dit feest binnenkort plaatsvinden. Beginnende met een barbecue kunnen leden en oud-leden genieten van de première van Out of the Box, elkaars gezelschap en een mooi feest tot laat in de avond, op zoals het er nu naar uit ziet, een tropisch warme dag. Gezien onze verhouding met het geluk, zal ze er geen moeite mee hebben dat wij haar nog tweemaal zullen beproeven. Tweemaal, allereerst op het eindfeest. En een tweede maal voor alle jaren die Tamar zal toekomen. Een jaar vol met lustrum-act

Harm Rutgers Lid 10e lustrumcommissie

iviteiten in de planning

Verslaglegging van de Sinterklaasavond

13

Het Tamarix-kaartspel

-lot

eel lustrum

Een origin

Tijdlijn 2001 - 2012

14

Tamar in de Cursor vanwege de lustrumfilm

2001 2001

16

2002

2002 2003

17

2003 2002

18

2003

2003

2003 2003

19

2003 2003

2004 2004

2005

2005

2005

Ton van Deursen geeft een geheel nieuwe dimensie aan het begrip ‘penetreren’. Tijdens dit VOORval plant hij zijn VOORtand in het VOORhoofd van de VOORzitter en teamgenoot Joost Tonnaer. Hilariteit en een bezoekje aan de eerste hulp volgden. In de weken erna wordt elke gelegenheid aangegrepen om dit er nog eens goed in te drukken, met als hoogtepunt 59 grapjes tijdens het Gepi-toernooi. Ton heeft het nooit iets uitgemaakt dat die grapjes zijn gemaakt, hij bleef hier namelijk boven staan. Aangaande het ondertussen beruchte Ton/ Joost-incident ontving de redactie een bestandje met toepasselijke spreekwoorden die we té hilarisch vonden om niet te plaatsen: • Ton, breek me de bek niet open • Joost, daar zou ik m’n hoofd niet over breken • Een gegeven Ton niet in de bek kijken • Een Tonderslag bij heldere hemel • Beter 10 tanden in je mond dan 1 in je hoofd • Waar is de tand van Ton? Joost mag het weten? • Wie het laatst lacht heeft de minste tanden • Lachen als een boer met hoofdpijn • Geen tand in z’n hoofd die daaraan denkt • Hoge hoofden vangen veel tanden • Ton heeft haar op z’n tanden • De tand valt niet ver van de mond

2006

Tamar heeft voor het eerst in lange tijd weer een dames team. Het team, samengesteld uit recreanten, veteranen uit de Tamar herenteams, en nieuwe leden, wordt in de C klasse van de Nuvoc Dames competitie ingedeeld. Al tijdens de eerste wedstrijd blijkt dat de ietswat minieme voorbereiding meer dan voldoende was, en weten de dames gemakkelijk te winnen. Tijdens de rest van het seizoen laten de dames slechts 3 punten liggen, en worden dus welverdiend kampioen!

Het eerste dames-team weer na lange tijd

Michel Debertrand draagt mascotte Esther Polyester over de finish bij de Batavierenrace in het voorjaar van 2005.

20

21

2006 2005

2006

Tamar weet een nieuwe sponsor te regelen, het voor de meeste studenten wel bekende Café de Stunt. Een groot deel van de activiteiten wordt vanaf nu hier gehouden, zoals de Quizavond van ComPAcT, de Valentijnsactiviteit, en de Crazy 88. Maar ook op donderdag avond is Tamar regelmatig in de Stunt te vinden. Misschien heeft dat iets te maken met het feit dat eigenaar Michel, naast het leveren van een flinke financiële bijdrage voor de vereniging, ook niet te beroerd blijkt om regelmatig een blaadje bier weg te geven.

2007

2006 2007

Harm Bakker, de vrijwillig kale speler van Heren 3, begint zijn legendarische serie columns. Drie jaar lang combineert hij zijn filosofische beschouwingen, verhalen over zijn ervaringen in de thuiszorg, en de weinig besproken “ethiek van het navelpluisje” met een reeks overheerlijke recepten gecomponeerd uit standaard supermarktingrediënten. En dit alles met zeer creatief gebruik van witruimte!

2008

2009

2008

2009

2010

Dit jaar kan Tamar niet alleen een derde dames team inschrijven, maar ook een vierde heren team! Beide teams bestaan voornamelijk uit voormalige recreanten, aangevuld met wat nieuwe leden en een enkele veteraan.

TOP-weekend 2008

Het nieuwe (derde) damesteam Boven vlnr: Wendy Thiessen, Jessica van Genuchten, Anouk Dols, Lieke Both. Onder vlnr: Floor Kreijtz, Anne Romgens.

Sinds september 2006 heeft tamar het leven geschonken aan een tweede damesteam. Een goede ontwikkeling, zouden we toch mogen stellen, in deze o zo technische mannenstad. Om al die slimme mannen wat meer tegenwicht te geven is dit team gevuld met supervrouwelijke barbies. Wat overigens niet wil zeggen dat we niet allemaal ontzettend intelligent zijn. Integendeel, wij zijn het bewijs dat de blondheid van je hoofd niks zegt over de inhoud ervan. Met Tamarbie als mascotte, een gelijknamige yell *Taaaaamarbie!!!* en allerlei nieuwe en oude aanwinsten moet dit wel een succesvol team worden. Inmiddels is zowel de eerste winst als ook het eerste verlies binnen, waarmee we bewezen hebben ontzettend goed te volleyen, maar op zijn tijd ook tegen ons verlies te kunnen. We verwachten echter dat dit het komende jaar verder niet meer nodig zal zijn. Je moet wel altijd optimistisch blijven. En de barbiewereld is toch maakbaar, roze, en vol sexy mannen.

Het nieuwe (vierde) herenteam Boven vlnr: Niko Rikken, Pim Cramer, Henk-Jan van Boven, Jakob Gathmann. Onder vlnr: Sander Streng, Marijn Smit, Rogier Flikweert.

Dat barbies van roze houden is wel algemeen bekend. Er broeien daarom allerlei wilde plannen voor roze kniebeschermers, roze kniekousen met strikjes en staartjes in ons haar. Dat deze ideeën niet van ondergetekende komen (overigens wel een fervent voorvechtster van de kleur roze) zal wel als een verrassing komen voor velen. Er zijn dus blijkbaar nog meer mensen in deze prachtige Matel (gevolgd door een omcirkelde R) wereld die deze kleur ook aanbidden! Dit alles en het feit dat groen niet met roze matcht, moet je er vooral niet van weerhouden ons zeer serieus te nemen als fanatieke gezelligheidsvolleyers en ons aan te komen moedigen bij zware wedstrijden. Spanning en sensatie gegarandeerd!

Nadat Café de Stunt verkocht wordt moet Tamar opzoek naar een nieuwe sponsor. Lang hoeft er niet gezocht te worden, we zijn een van de oud medewerkers van de Stunt gevolgd naar onze nieuwe stamkroeg: Kafee KIX. Iets kleiner, maar dus ook knusser. Tamar voelt zich hier al snel thuis, en markeert haar territorium met een prachtige verenigingsfoto, waarbij geprobeerd wordt deze ieder jaar te vervangen.

Judith, Alias Beachbarbie

Felicitaties van het 8ste lustrumbestuur aan het 9de lustrumbestuur

22

Tamar-Nuvoc toernooi 2009

23

2010 2009

2010

2011 2011

2012 2012

Intro 2010

Heren 1 Kampioen 2012

Bossaball 2011

Intro 2011

24

2012

Verhalen van toen

Teamnieuws: Het superteam Tamar 2 Najaar 2005 Ik zit al sinds vorig jaar in Tamar 2. Dat waren de gloriedagen van het team en aan het eind van dat jaar werden we dan ook gepromoveerd naar de eerste klasse. Door onze hoogmoed hebben we 3 spelers maar aan Tamar 1 gegeven omdat die ze zo hard nodig hadden (hébben eigenlijk, want teruggeven ho maar!!). Wij (Joost, Jeroen J, Marco en ik) dachten dat we ze niet meer nodig zouden hebben. We kregen er namelijk nieuwe spelers voor in de plaats: Hans, Jordy, Loek en Stijn A. (toch wel sympathiek van Tamar). Echter Marco moest ons tijdens de eerste periode alleen laten (sniff). Toen Marco ons verlaten had, moest ons team weer even op elkaar inspelen, want met de helft aan nieuwe spelers is het toch even wennen. Dit gaf ons de eerste periode een excuus om geen punten te pakken (reden 1). Na een paar wedstrijden waren we nog steeds niet instaat om punten te pakken, ondanks af en toe steun van o.a. Marcon, Ton en Michel (sorry voor de mensen die ik vergeten ben). Natuurlijk konden we een verklaring geven waarom we nog niet optimaal gespeeld hadden. Marco was er niet (reden 2), wie met zijn setups menig aanvaller blij kan maken (mits er een goede pass is). Met het nieuwe jaar kregen we nieuwe kansen, want Marco was terug! Het moraal was in ieder geval weer een stukje beter hierdoor. Marco kon mooi de plaats van Hans overnemen, want die zou er de hele maand januari niet zijn. Echter was alleen het terug komen van Marco nog niet voldoende om ons uit het dal te halen. Niet verwonderlijk aangezien hij van hoog uit de bergen kwam. Het duizelde hem allemaal een beetje (reden nummer 3). Nu zijn we zover aangekomen dat we weer helemaal compleet zijn. Hans speelt weer mee en Marco is nu ook weer een beetje ingespeeld. Joost zit echter nog af en toe met zijn knie (als er geen verandering komt, wordt dit uiteraard reden 4), maar de rest van het team is wel oké. Dus met vol goede moed gaan we de wedstrijden tegemoet, tenminste ... we moeten wel realistisch blijven, dus hebben we het streven om tenminste een paar sets te pakken. We moet dit alleen niet te vaak doen, anders worden de mensen van de toto boos, want die hebben het tot nu toe wel erg gemakkelijk gehad met de 0-4 nederlagen van ons. Merlijn

Intro 2006 Augustus 2006 Lief dagboek, De wonderen zijn de wereld niet uit: ik heb mijn huis gevonden en vervolgens maar één keer van de trap gevallen. Wel bleek het lopen dóór de deuropening i.p.v. tegen de rand iets teveel gevraagd. Deze tijdelijke evenwichtsstoornis heeft vermoedelijk zijn oorsprong bij Joost, waar we gebarbecued hebben als snack bij het bier drinken (dat hypocriete “onder het genot van een drankje” moet eens afgelopen zijn), maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen. De intro begon voor mij op maandagavond, waardoor ik de sportmarkt van de Fontys en het stalken van nuldejaars met papiertjes die dag had gemist. Ik vond de rest van de Tamarianen bij Demos (ground zero die week), waar ik een paar biertjes meedronk voordat ik naar de Stunt vertrok waar Thor een feest had georganiseerd. Toen de boel daar letterlijk begon vol te lopen (de afvoer van de Thor-tapauto kwam rechtstreeks in de kroeg uit), eindigde voor mij deze matige eerste avond.

26

Uiteraard had ik mij weer laten overhalen om te posteren, dus dinsdagochtend heb ik samen met Sander de TU volgespamd met de nieuwste Tamar posters (waarop een niet nader genoemd lid van Heren1 moonlight). Hierna was het tijd om ons gezicht te laten zien op de sportmarkt van de TU, waar de sprongpaal dit keer veel aandacht trok. Het record werd gevestigd op 3.28 meter door notabene een tennisser. Herhaalde pogingen dit individu richting het volleyballen te loodsen faalde jammerlijk (zelfs op woensdagavond om half vijf). Dinsdagavond was de introtraining die prima verliep en kennelijk zwaarder was dan die van Hajraa. Tijdens deze training konden de nuldejaars kennis maken met volleybal en met Tamar. Woensdagochtend deed JeroenL iedereen verbazen door op te komen dagen voor het volleybaltoernooi. Jeroen was die week de enige echte die-hard qua laat blijven bij Demos en had dus maar een paar uurtjes slaap gehad. Het volleybaltoernooi liep prima, zolang we af en toe de Hajraa leden een keer onder hun kont schopten om ook eens wat te fluiten. Dit fluiten was overigens niet bepaald intensief; als de beide partijen überhaupt op kwamen dagen wilden ze vaak twaalf tegen twaalf spelen e.d., waardoor er van volleybalregels toch al niet veel meer terecht kwam. Nadat alle introkids de volleybalvelden tevreden hadden verlaten was het aan ons en Hajraa om de zooi op te ruimen die ze achterlieten. Rond deze tijd werd ook het idee geopperd van de barbecue bij Joost. Het was aan Sander en mij om de boodschappen voor de barbecue te halen (hier was een gegronde reden voor, maar ik weet niet meer precies waarom wij de lul waren). Tijdens het eten halen bleek dat de interne klok van Jeroen toch wel een beetje van slag was(of dat hij stiekem niet kan klokkijken) door zijn overmatige drankgebruik/als laatste blijven die week, want hij kwam een uur te vroeg opdagen. Er was een grote groep Tamarianen op komen dagen voor de barbecue, waardoor het eetfestijn erg gezellig was. Het was rond deze tijd dat Loek zich openbaarde als wonder. Wij hadden er tot op heden geen idee van dat we in ons midden iemand hadden die aan de buitenkant van een kippenbout kan zien of deze gaar is. We zijn erg blij met deze gave en zullen Loek voortaan tijdens barbecues bij de hand houden als expert. Nadat iedereen zijn buikje rond(er) had gegeten begaven we ons met zijn allen naar de Stunt, waar wij foto’s zouden gaan maken van de feestende introkids, om ze zo op listige wijze naar onze website te lokken. Inmiddels steeg het alcoholpromillage in mijn bloed gestaag. Dit kwam mede door kroegbaas Michel, want iedere keer als ik me in zijn omgeving begaf kreeg ik gratis bier aangeboden. Aardige jongen die ik ben sloeg ik dit aanbod natuurlijk niet af, dat zou onbeleefd zijn. Al met al was de rit van de Stunt naar de bunker al een stuk interessanter dan normaal. Bij Demos was het weer dikke pret uiteraard. Op een gegeven moment was ik daar nog samen met Ton, Joost en JeroenL. Het grappige was dat we allemaal met andere mensen aan het praten waren, totdat we een uur daarna elkaar spontaan weer vonden (“jij nog steeds hier?”) terwijl we de hele tijd maar een paar meter van elkaar vandaan stonden. Rond half zes waren we er echt goed aan en besloten de mensen van Demos de toko dicht te gooien. Zelfs een telefoontje naar onze aankomende penningmeester mocht niet baten: de tap ging dicht. Ik kan me als laatste herinneren dat ik nog met Jeroen en een andere vriend van mij bij de bar stond om bier te eisen. Ongeveer rond zes uur(tijd werd nogal subjectief), werden we er echt uitgezet. De terugreis was zeer interessant en zal binnenkort in boek-vorm worden uitgegeven. Zoals gezegd kwam ik in min of meer hele staat aan op mijn kamer, maar de klimtocht om in mijn hoogslaper te komen moest halverwege gestaakt worden door een gebrek aan Sherpa’s. Morgen wordt ongetwijfeld nog beter. Tom

27

Heren 3 op ‘Victory Spree’!

ToP weekend

Januari 2007

Juli 2008

Na alle debacles van de vorige jaren is er eindelijk weer een hoop positiefs te melden over Tamar Heren 3. Werd heren 3 na de oprichting van dit team in 2004 nog 8e van de 8 in seizoen ‘04/’05, zo kon het in het jaar daarop vooruitzien op een gegarandeerd betere plaats. We werden in het seizoen ‘05/’06 dan ook 7e van de 7. Aan het begin van dit seizoen wisten we al dat deze stijgende trend minimaal voortgezet zou worden. Met nog slechts 6 teams in onze poule keken we met zijn allen al vol verwachting uit naar een eerste plaats in 2013. Maar dit jaar was het anders! Begonnen wij het seizoen met een 1-3 nederlaag tegen Primo, na verloop van tijd klommen we steeds verder op. De keer erna speelden we 2-2. De keer dáárna wonnen we de eerste wedstrijd met 3-1. Hard was de klap toen we verloren met 0-4 in plaats van de geplande 4-0 overwinning die mooi in het rijtje zou passen. Echter, sindsdien gaat het alleen maar beter in Heren 3. Iedereen raakt steeds meer ingespeeld op elkaar en we weten waar iedereen staat en moet staan. Gemiste punten zijn dan ook over het algemeen niet te wijten aan communicatiefouten, maar aan complete missers, afzwaaiers, lullige lobjes van de tegenstander die tóch in bleken te zijn, en snoeihard gehakte ballen die verticaal tegen de muur aan de andere kant geramd worden. Sinds 3 weken voor de Kerstvakantie is Heren 3 op een heuse ‘Victory spree’. Na twee keer een 4-0 overwinning op teams als Vessem en Nuvoc 4, waarvan de laatste te danken was aan een recordspurt van 21(!) punten achter elkaar (thanks Thomas!), gingen we de vakantie in met een 3-1 overwinning op ’t Look, dat tweede staat. Na de vakantie en met een goede oliebollentraining van onze trainer, Tom, achter de rug wonnen we ook de vorige wedstrijd met 3-1. Op woensdag 7 februari zal Heren 3 hun kunnen verder kenbaar maken door Heren 2 in een vriendschappelijke derby snoeihard te verslaan. Iedereen die geïnteresseerd is in dit schouwspel: wees welkom om 20.00u in Hal 3!

Na lang beraad was er eindelijk een nieuwe naam gekozen voor de weekendjewegcommissie (voorheen ZWEM). De commissie zou voortaan door het leven gaan als Tamar Op Pad. Met zo’n mooi acroniem kon het weekend zelf al haast niet meer mis gaan. Aan mij is de mooie taak toevertrouwd om zo’n vier maanden na dato nog een zinnig verhaal over dit TOP-weekend te schrijven. Sander, Erik en Marcon hadden in ieder geval goed hun best gedaan om de precieze inhoud van het weekend geheim te houden. Toen wij op een vrijdag ochtend met alle deelnemers op het TU/e terrein verzamelden hadden wij geen idee wat ons te wachten stond, buiten dat we ergens in de loop van het weekend nat zouden worden en dat het verstandig zou zijn om gewapend te komen. Na een paar uur op de fi ets door het Brabantse landschap gezigzagd te hebben kwamen we aan in een gat genaamd Schaft, waar de camping waar het weekend zou worden doorgebracht bleek te zijn. De rest van de dag is doorgebracht rond de tenten en het zwembad. JeroenL liet hier zien hoe je vooral niet in het water moet springen, en heeft vast nog een tijdje met een rode borst rondgelopen (hoewel dit natuurlijk vrij moeilijk te zien was). De volgende dag zijn we gaan kanoën. Met een strakke blauwe lucht, een lekkere temperatuur en een zacht briesje was dit goed vol te houden, zeker voor diegenen die een biertje en een zak chips bij de hand hadden. Toch bleek dat de Dommel gevaarlijker is dan hij er in eerste instantie uit zag. Overhangende bomen en bruggen, brandnetels, vriendinnen die plotseling uitstappen en een tweetal zoetwater terroristen zorgen ervoor dat er toch goed opgelet moest worden. Hoewel vrijwel niemand droog is gebleven was de schade gelukkig beperkt tot wat schrammen en bulten, en één licht getraumatiseerde pad. Zaterdag avond moest er natuurlijk gefeest worden. Gezien het nabijgelegen Valkenswaard (volgens een van de inboorlingen) het grootste aantal horeca gelegenheden per inwoner heeft van heel Nederland moest dit centrum toch eens verkend worden. Met de al eerder genoemde inboorling als gids zijn een aantal cafés bezocht, maar we kwamen toch al vrij snel in Sanders stamkroeg terecht, de Old Dutch. Onder het mom van ‘het feest is pas afgelopen als de laatste naar huis gaat’ bleek carnaval hier nog steeds aan de gang te zijn. De lichtelijk ‘Stuntesque’ sfeer die hier hing kon de gemiddelde Tamariaan wel bekoren, zodat wij ook hier weer als een van de laatsten naar buiten geveegd werden. Terug op de camping werd er nog kennis gemaakt met een charmante buurvrouw van Amsterdamse afkomst. Nadat deze ons uitgenodigd had om de avond voort te zetten in haar caravan zijn we maar snel onze eigen tenten ingedoken. Naast een erg gezellig weekend was het voor mij ook nog een leerzaam weekend. Zo hebben we nog een korte teleac cursus weven gekregen, en heb ik geleerd dat je met een omafiets best wel kan offroaden; dat links en rechts uit elkaar houden voor veel mensen nog steeds moeilijk is; dat Sander best makkelijk voor lul te zetten is; dat bellenblazers niet erg effectief zijn als wapens; dat drie giechelende, puberende meiden in een kano niet snel vooruit komen; dat de sigaretten lucht in cafés toch wel fi jn was om bepaalde geurtjes te maskeren; dat of je nu je mond houd, heel actief meespeelt of geen van beide, tijdens het weerwolven ben je toch wel de lul; en dat wanneer je twee witte ruggen boven het gras langs een rivier uit ziet steken je moet zorgen dat alles van waarde in je tonnetje zit.

Sander

Rogier

28

29

Recreanten @ Gepidea

Teamborrel Heren 2

December 2008

Februari 2013

Beste Tamarianen, Je zou kunnen stellen dat gezien het vele gegiebel dat tijdens de training van ons veld afkomt, er ook genoeg geouwehoerd moet kunnen worden voor een bladvullend stukje in het beroemde clubmagazine. Dus daar komt ie dan! Hoewel het aandeel recreanten binnen Tamar vorig jaar erg klein was, zijn we nu met een gezellige groep! Voor de genen die ons nog niet kennen, of niet gehoord hebben tijdens de training: het recreanten team bestaat uit elf meiden en twee mannen. Het niveau varieert van mooie set ups en onderhandse services, vc knudde tot stijlvolle overwinningsdansjes. Onder begeleiding van Arnout bereiden we iedere week onze skills uit. Ondanks dat de meeste van ons geen of weinig volleybal ervaring hebben, hebben we in december tijdens het Gepidae toernooi toch een prijs gewonnen! Benieuwd? Lees vooral verder! De wedstrijden van Gepidae startten pas 6 december, toch is voor ons de pret al weken eerder begonnen! Het verzinnen van een dresscode is een belangrijke bezigheid voor een hele groep meiden. Er is veel heen en weer gemaild (Gmail telt zo’n 31 x) maar uiteindelijk zijn Sanneke en Elise op stap geweest voor het ultieme gadget. Degenen die aanwezig waren op het toernooi zullen het niet gemist hebben, een zwartepietenpet. Zaterdag begonnen de wedstrijden. Omdat er relatief weinig teams ingeschreven waren dit jaar moesten wij tegen gemengde teams die iets, zij het maar heel weinig (…), beter waren dan ons. Waar het om gaat is dat we een hele gezellige dag hebben gehad en vooral veel bier hebben gedronken ´s avonds! Tamar zet zijn beste beentje voor! Zondag was voor velen toch een zwaardere dag. We weten niet of dit komt omdat de teams beter waren geworden, of omdat we nog de alcohol van de voorgaande avond aan het verwerken waren. Wat we wèl weten is dat we onze laatste wedstrijd enorm goed gespeeld hebben! De uitslag was 1 1 met ietwat hulp van Adriaan en Harm. Ook hebben we complimentjes gekregen van de teams omdat ze vonden dat we steeds beter op elkaar ingespeeld waren. Als klapper op de vuurpijl hebben we de gezelligheidsprijs van het toernooi gewonnen. En waar maak je zwarte pieten nu gelukkiger mee dan met een zak strooigoed?!!

Uw toegewijde reporter was weer op pad en dit keer bij de vermaarde en roemruchte teamborrel van vv Tamar Heren 2 te Eindhoven. Het feest begon ‘s avonds nadat de grote wijzer van de klok zijn tiende 22e rondje van de dag had voltooid. Dit alles bij de Kix op Stratumseind. Uw reporter van dienst wilde natuurlijk niet te laat komen en jakkerde in rap tempo met zijn scheurijzer naar de Kix, alwaar hij een afspraak had met Joost, alias Mister Heren 2. De man van de tijd die bekend staat om zijn ongezouten mening bij het niet op tijd verschijnen op afspraken liet nu zelf verstek gaan. Zo zie je maar weer dat niet alleen uw reporter last heeft om op tijd te komen. Een van de nieuwe aanwinsten van Heren 2 was wel present. Thomas Ofman die vooral furore maakt met zijn snoeiharde sprongservice. Hij heeft al contact gezocht met het sportcentrum voor een grotere hal om zo zijn kunsten ook in thuiswedstrijd te etaleren. Het thema van de avond was: “Dream team”, wat volgens de van Dale omschreven wordt als (gelegenheids)team met alleen maar supersterren. Anno 2012, het jaar van het fact checken, moeten deze feiten natuurlijk geverifieerd worden. De kille maar harde cijfers zijn 4 verloren sets in 10 wedstrijden. Niet slecht. Maar een Dream team? Joost vindt van wel, want dit jaar heeft hij de kans om zijn lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Kampioen worden met Heren 2 en te eindigen met een groot feest en bitterballen. Houd daarom de agenda in de gaten. Het thema werd op verschillende manieren gestalte gegeven. Vooral met badjassen, waarbij de badjas van Jordy onovertroffen excentriek was. De badjas van Muhammed Ali schril afstak bij die van Rogier en die van Joost leek op die van John Frazier. Waarbij opgemerkt moet worden dat badjassen als een rode lap werken op handtastelijke dames van rond de 30. Hebben wij weer. Samir had zijn sokken meegenomen waarin hij slaapt. Als hij ze tenminste niet in een dronken bui onderin zijn bed verloren heeft. Er doen hardnekkige geruchten de ronde dat Stijn ook geen oog dicht doet zonder zijn geliefde sokken. De altijd gepast geklede Sadé had dit keer niks bij zich omdat ze slaapt zonder pyjama, sokken, knuffels en badjas. Ja mensen ze bestaan. Lisa daarin tegen was bang dat ze haar knuffel kwijt zou raken in de Kix, ze had haar knuffel daarom veilig in bed gestopt. Matthijs gaf toe dat hij het beste slaapt met een slaapmuts. Maar genoeg over het thema, hoe was de sfeer? Die was uitstekend, met het nodige shotjes en bier was er dan ook veel vertier. Het was zowaar ook druk in de Kix, dit omdat Astrix er ook was. Leuke mensen, waarbij de badjassen op de lachspieren werkten.

Mazzel! Linda

Joost

Het afgevaar digde Gepid

ea-team va

30

n 2008

31

ar-toernooi 2013

Old-Spice als winnaar van het Tam

Rubriek CTRL+C, CTRL+V

Het NeVoBo-verleden van Tamar

Sportkrant jaargang 1, nummer 1

33

ogo

Schetsontwerp van het 8ste lustrum-l

Felicitaties van Demos t.g.v. het veertig jarig bestaan van Tamar

Uitnodiging tot deelname aan de Luck

y Clover Run

34

Dames 2 kampioen 2013 (Cursor jaargang 55, nr. 13)

Smoelenboek De tot nu toe verzamelde gezichten van Tamar

36

Luc Aangenendt

Loes Adams

Begoña Alcorta

Sander Alewijnse

Kirill Arapov

Andre Cools

David Cornely

Pim Cramer

Elise Cuijpers

Elvira van Damme

Bert Atsma

Arnout van Baal

Matthijs Baan

Harm Bakker

Alexey Balmachnov

Cheli Dattner

Pascalla Dekker

Iris Dekkers Los

Bart van Delft

Janne Derksen

Alice Baltussen

Paula Bartelds

Chrisanne Barten

Laurens van der Bel

Aad Bezemer

Chris Driessen

Luc Engelen

Anna Fachetti

Linda de Feijter

Luis Ferreira

Jairo van der Biezen

Glenda van Bochove

Sanne de Boer

Laura Bosdriesz

Monique Brandsma

Rogier Flikweert

Inge Fransen

Wouter van Geert

Jessica van Genugten

Stanislav Georgiev

Christiaan Bronsveld

Twan Brouwers

Adriaan Bruinhorst

Wouter de Buijzer

Luis Caballero Guindo

Jan Gerritsen

Nicole van Gestel

Mick Glasius

Esther Gotink

Inge Gotink

Laura Calvino

Alvaro Carlos

Amandine Castel

Emma Ceulemans

Martijn de Clerck

Alfredo Guillem

Samir Halim

David Hardy

Dominik Heiss

Petra Hekkenberg

37

Floortje Meijer

Andres Monge

Remko Mulder

Leann Naessens

Sanneke Nelissen

Valentin Nerding

Jeroen Nonnekes

Thomas Ofman

Justyna Olichwier

Lisa van Oorschot

Lisa van Os

Melissa van de Pasch

Anjo Peeters

Tom Lavrijsen

Guus Peeters

Hanneke Peeters

Yvette Peeters

Joanne Pek

Mirjam Peters

Kim de Louw

Stijn Prüst

Anneke de Ridder

Bianca Rijpma

Nico Rikken

Monique Roefs

Matthew Hoe

Tom Hoeben

Martijn Hofstede

Eugene Hong

Renee van den Maagdenberg

Perry Maas

Lotte Hoogenboom

Ingrid Hovens

Birgit van Huijgevoort

Sandra Huijts

Tom Huiskamp

Midas Meijs

Florijne Merton

Emmily Jansen

Wouter Jansen

Jeroen Janssen

Thijs Janssen

Gerda de Jong

Danny Naus

Jolee de Jong

Peter Jongste

Enitia Karijodinomo

Paul van Keeken

Yoep Koenen

Remao Kraft

Minou Kroes

Frederique Kroos

Marja Kuijpers

Roald Lemmen

Minerva Limon

Jeroen Learbuch

38

Marco Meeuwse

Evi van de Heuvel

Geert Leenders

Tony Maas

39

Yvonne Roest

40

Anne Römgens

Karlijn Roodbeen

Edith Rook

Harm Rutgers

Joost Tonnaer

Anna-May Trompenaars

Koen Uffelen

Taco Vader

Thijs Veenema

Linh Sa Le

Yasemin Savli

Janneke Scheele

Elise Schepers

Sade Schönhage

Kelly Velásquez

Jeroen Veldhuis

Sacha Vervuurt

Robbert Vink

Marcon de Vrede

David van der Schoor

Theo Schotanus

Niek Schouten

Erik Schreurs

Niels Schurink

Annelies Wauters

Ellen Weerts

Wies Westerhout

Mike van Wijngaarde

Fenna Wijnveen

Seva Shneer

Danielle Smeets

Martin Snel

Lianne Soer

Anneke van Sonsbeek

Sietse Wijtvliet

Bramn Willemse

Leonique Winnen

Karin Witlox

Mark Wolffensperger

Milou Soomers

Tjeerd Spruijt

Elli Stamati

Vit Storch

Sander Streng

Nynke Wolters

Jordy Wubbels

Berivan Yildiz

Corjan Zee

Otto van de Zeeuw

Sander Termaat

Frencesca Tesser

Natasha Theeuwen

Judith Timan

Iris Tolsma

Mandy Zeijen

Xin Zhang

Leonie van Zuilichem

41

Tamar’s Interlands In 1989 gingen we in op een uitnodiging om deel te nemen aan een internationaal studenten volleybal toernooi in Tsjecho-Slowakije. Dit vond plaats van 7 tot 10 november 1989 in Praag en een aantal andere speelsteden zoals Pilzen en Brno in het huidige Slowakije. Voor een uitgebreid verslag verwijs ik naar de Tamarindes uit die tijd, waarin ongetwijfeld uitgebreide verslagen zijn te vinden over dit uitstapje. Maar in de serie sterke verhalen voor het 50 jarige lustrum hierbij wat flarden herinneringen. Ongetwijfeld niet alles 100% correct maar zeker niet (allemaal) overdreven!!

Tamar’s Interlands Een anekdote uit de oude doos

Studenten toernooi of interland? Wij dachten deel te nemen aan een internationaal studententoernooi, vergelijkbaar met 2 jaar daarvoor bij de Bosporus Universiteit in Istanbul. We hadden daar Oxford – de kampioen van de studentenkampioenschappen – verslagen. Nu hadden we zelfs versterking van 2 eerste divisie spelers (een huisgenoot van mij en een teamgenoot van hem) dus we zagen het toernooi met vertrouwen tegemoet. Een dag voor het toernooi kregen we argwaan. In de sporthal stonden allerlei prijzen van internationale volleybal allure in de prijzen kast. Vervolgens kwamen we op verschillende plaatsen in de stad posters (zie afbeelding)

tegen waarin wij niet Tamar of Eindhoven waren, maar als “Hollandska” naast Duitsland, Frankrijk en de Sovjet-Unie genoemd stonden! Mikasa of Molten ballen: “If we lose it is because of the balls” Bij zo’n toernooi hoort natuurlijk een officiële opening. Ook was er voorafgaand aan het toernooi een BoBo diner. Bij gebrek aan BoBo’s – we hadden alleen spelers natuurlijk – zijn Hein Muskens (of was het Gerlof van den Haak?) en ik aangeschoven. De organisatie kwam met splinternieuwe Molton ballen langs de tafels om goedkeuring te vragen voor de te gebruiken ballen tijdens het toernooi. Mijn teamgenoot sprak hierop de legendarische woorden: “If we lose it is because of the balls”, waarop de organisatoren verschrikt opkeken. Peperkoek We kwamen er achter dat alle teams voorafgaand aan de wedstrijden vaantjes zouden uitwisselen. Wij hadden natuurlijk geen vaantjes en gaven een typisch Nederlandse Peijnenburg peperkoek in ruil voor een prachtig vaantje.

43

Boten in de rivier bij Praag: waar dienen die voor? We hadden een aantal tolken toegewezen gekregen. Deze meiden waren behalve goed in Engels ook uitstekend op de hoogte van de uitgaansgelegenheden in het centrum van Praag. Naast wat leuke clubs zijn we een avond op een boot op de Moldau geëindigd. Ik geloof niet dat die boot ooit nog zou varen, maar gezellig was het er wel en de drank was in ruime mate aanwezig. Olympisch kampioen Het bleek dat een team uit Odessa (nu Oekraïne, binnenkort Rusland?) ook zou deelnemen namens de Sovjet-Unie. Bij navraag bleek dat het team in de top van de volleybal competitie van de Sovjet-Unie speelde en de beker finale gehaald had. Een van de speler was in 1984 Olympisch kampioen geworden met het nationale team. Een andere speler moest aan het hoofd van de tafel zitten tijdens het eten en stak ruimschoots buiten de tafel uit, zo breed was hij! In de wedstrijd tegen dit team in Pilzen was het publiek op onze hand. We beleven tot groot genoegen van het publiek aardig bij tot 6-7 in de eerste set. Twee legendarisch ballen zijn een steek op mij van Gerlof van den Haak die het 4 meter hoge blok verraste en een frommelbal door het midden van Peter Paul Pruijn (PePe) onder de oksels van de middenman door. Vooral om grijns op het gezicht van PePe richting middenblokkeerder moesten wij erg lachen. Dat maakte wat extra energie los bij de tegenstanders en dus moesten we alsnog onze meerdere bekennen in het restant van de wedstrijd. Op de terugweg hoorden wij in de auto de uitslag op de nationale radio: uitslag Nederland – Sovjet-Unie: 0-3. Wat doe je met een Russisch vaantje? De Russen waren niet erg populair in TsjechSlowakije. Wij hadden de tank van ons huurbusje helemaal leeggereden op de heenweg. Immers, diesel moest wel goedkoper zijn in het Oostblok. We hadden echter niet gerekend dat Diesel op de bon was en dat wij als westerlingen geen bonnen konden krijgen. Maar de gastvrije organisatoren wisten een aantal jerrycans diesel voor ons te regelen. We hadden alleen geen trechter, dus hoe krijg je die diesel zonder knoeien in je tank? Juist ja, tot 44

grote hilariteit van de Tsjecho-Slovaken hebben we het Russisch vaantje gevouwen tot een trechter… Trabant tentoonstelling of toch iets anders…? De Russen waren dus niet erg populair. Wij hadden de West-Duitse ambassade bezocht die Oost-Duitsers een tijdje hadden bezet gehouden. Kort voor het toernooi, op 5 oktober 1989, was er een akkoord gesloten dat de Oost-Duitsers naar het westen mochten. Het was duidelijk dat de val van het communisme aanstaande was. Toch was onze eerste gedachte toen we tijdens de terugreis alleen maar Trabantjes zagen op de West-Duitse Autobahn dat er vast een Trabant show was ergens in het Ruhrgebied. Uiteindelijk bleek de muur gevallen te zijn tijdens ons verblijf in Praag, maar was dat niet in het nieuws gekomen in Tsjecho-Slowakije. De oplettende lezer wist dit natuurlijk al toen hij/zij de datum van het toernooi las in de eerste alinea. Pieter Leijten Tamar-lid 1984-1991

Tamar, out of the box backstage

Tamar, out of the box

Tamar als ondervereniging van Demos in de jaren zestig

Vijftig jaar. Een hele tijd. Normaal gesproken een mooi moment om eens op film de woelige geschiedenis van de vereniging terug te kijken. Een overzichtelijke Tamar-documentaire ligt misschien voor de hand maar wie zit tegenwoordig daarop te wachten. Voor een sfeervolle terugblik komt een speelfilm met als jus een beetje fantasie wellicht beter in de richting en past mogelijk beter bij de luchtige vereniging. Dat is het dan ook geworden: een ‘Tamar-breed’ gemaakte streetmovie met een kolderieke ondertoon. Zoals bekend is 8 oktober 1963 de geboortedatum. Reden genoeg om de film 50 jaar later in het zelfde seizoen af te ronden. Hoewel het eerste initiatief hiervoor al in augustus 2013 werd genomen had het weinig gescheeld of het hele project was afgeblazen. Over het waarom en de wijze waarop het filmproject vervolgens toch nog tot een goed einde kwam is te lezen in het volgende relaas.

De fietsers op weg naar het Moerbeke-toernooi

46

Voor ondergetekende staat Tamar vooral voor gezelligheid en op de tweede plaats voor volleybal. Zelf 10 jaar een TH-sportkaart gehad en volleybal gespeeld (7 jaar lid geweest van Tamar en 2 jaar als secretaris en 5 jaar als coach). Dat speelde zich vrijwel allemaal af in de jaren zeventig en begin jaren tachtig. Dat brengt mijn verhaal ook bij een bijzondere periode uit de Tamar-geschiedenis. Tijdens het verenigingsjaar ‘77/’78 kwam ik (op dat moment secretaris) door wisseling van kamer bij een Dekate Mousa lid in huis; of beter gezegd, in een fabriekscomplex op een van de hoeken van de nog bestaande Hefbrug over het Eindhovens Kanaal. Vier overgebleven grote hallen van textielfabriek KoDijKo, waarvan in 1969 er een, met voornamelijk gebruik van tempex, bewoonbaar was gemaakt. Op deze 1e verdieping van dit fabriekscomplex woonden op dat moment 4 studenten.

hadden. Door de lage brug van de rondweg zijn de schepen naar een plek buiten de ring moeten verhuizen. Ook de boten van Stella Maris verhuisden mee en varen nog steeds. Tegenwoordig heeft de vereniging een vaste plek bij de insteekhaven van Geldrop. Voor hun activiteiten beschikken ze nog steeds over een vrachtschip waarmee ze in de zomer naar de Maas varen en in de winter terug naar Geldrop. Alhoewel de textielfabriek in 1990 gesloopt is, was deze kleurrijke geschiedenis van de plek en het bloeiende verenigingsleven een prachtig aanknopingspunt voor een nieuw fictief filmverhaal.

Tamar bestuur 1980-1981 vergadert op ‘De Zolder’

2 van de 4 hallen van KoDijKo

Hetzelfde complex was in de periode ‘67/’69 ook het onderkomen van Demos/ Tamar geweest. Door toeval kwam zo het secretariaat van Tamar voor enkele jaren weer terug op de oude plek. Ook Tamar-lid Louis van Mil kwam er wonen en werd later secretaris. Onder leiding van de eerste voorzitster uit de Tamar-geschiedenis, José Loeffen, zijn er nog bestuursvergaderingen gehouden (zie volgende foto). Naast het studentenhuis De Zolder was de fabriek van KoDijKo het onderkomen voor Proloog, Garage Hermans, Toneelwerkplaats De Duw, het Gilde St Joris Stratum en de zeeverkennersgroep Stella Maris die in die jaren nog in het Eindhovens Kanaal, bij het havenhoofd, de ligplaats voor hun schepen

Het verzoek van de lustrumcommissie om, in het kader van het 10e lustrum, een digitale versie van de Tamaratlas uit 1983 te maken, kwam als goede gelegenheid om het film-idee voor te leggen. Een verhaal met als basisgegeven de, zoals de plannen op dat moment waren, af te breken studenten Bunker in combinatie met een ludieke boottocht over het onbegaanbare Eindhovens Kanaal. Het is nog augustus 2013 en er zijn nog ruim 2 maanden te gaan voor de 50e verjaardag een feit is. Demos en Stella Maris laten weten graag mee te zullen werken. De intro is het eerste filmonderwerp. Het studentenleven in Eindhoven mag dan niet overdreven veel op straat zichtbaar zijn, tijdens de intro is dit geenszins het geval. De binnenstad maakt dan een ware metamorfose mee. Op het Catharinaplein heeft Demos ten behoeve van een spel 2 palmbomen geplaatst. Hoe groot kan het toeval zijn. Een mooi begin.

Catharinaplein tijdens Intro 2013

De energieke start kent echter direct een omslag als blijkt dat het erg moeilijk is voor zowel de huidige als de oud-leden om tijd vrij te maken. Iedereen heeft het druk, druk en nog eens druk. Spelers van zowel Tamar als Stella Maris tegelijkertijd op een boot krijgen blijkt onmogelijk. De film dreigt bij gebrek aan spelers afgeblazen te moeten worden. Maar de streetmovie-vorm brengt uitkomst. Bij dit soort films zijn aanpassingen in het verhaal tijdens de productie vrijwel altijd mogelijk, waardoor elke nieuwe situatie ook weer een onderdeel kan zijn van een nieuwe scene of wending van het verhaal. Zo verschijnt er 11 oktober 2013 een bericht in het Eindhovens Dagblad dat gebroken zal worden met de bijna 90 jaar oude Eindhovense traditie van de Sinterklaasintocht met boot. Laat dit nu net het vrachtschip zijn dat Stella Maris ons voor de film heeft toegezegd voor onze ludieke boottocht. Zo´n bericht nodigt direct uit voor aanpassing van het verhaal. De rode draad van de film krijgt een stevige wending: Tamar gaat als jubileumactiviteit niet naar de Bunker en Demos maar gaat met de boot alsnog zorgen voor een Eindhovense intocht over het water geheel in stijl met verenigingsleden als Sint en Piet; een haakse draai, maar studentikoos en spraakmakend. Allemaal voor een nieuw fictief doel: het in ere herstellen van een ‘oude Tamartraditie’ . . . ‘De Surpriseavond’. Afgesproken wordt om de vaar-opnamen te maken in november, op de dag dat de in Lith afgemeerde boot van Stella Maris voor de winterperiode terugkomt naar Geldrop. De route die de boot volgt gaat dwars door Den Bosch. Over een jaar is de omleidingsroute daar klaar. Dé kans om het verhaal ook daar

47

nog interessant te maken. De aanpak begint goed. Jong-Tamar belooft de hoofdrolspelers te regelen en zal zorgen voor enkele cineasten op de kade. Oud-Tamar zal bij sluizen en bruggen aanwezig zijn om deels als locals en oud-leden een bijdrage te leveren voor korte wendingen in het verhaal. Ere-lid Theo Schotanus is gebombardeerd tot schipper en zal gevraagd worden de eigenaar van de boot te spelen. Ondergetekende maakt de film. Alles moet dan alsnog half december klaar kunnen zijn. Opnieuw: “So far . . . so good .” Maar bijna november komen er diverse signalen dat het hele project afgeblazen moet worden. Tony Maas laat namens de lustrumcommissie weten dat de hoofsrolspeelster heeft afgezegd. Van de eerste groep jong-Tamar zijn buiten hem alleen Mark, Harm en Tom zekerheden. Wel zullen er op de City-Trip in Brugge opnamen gemaakt worden van de doos, die in verschillende opdrachten een hoofdrol krijgt. De reden waarom ze de hele trip met een grote doos dwars door Brugge slepen zal de leden niet worden verteld. Op het moment dat de eerste opnamen in de TU-sporthal gemaakt zullen gaan worden blijkt er nog geen nieuwe hoofdrolspeelster gevonden te zijn. Ten einde raad vraagt Tony zijn vriendin die deze avond net terugkomt van haar training en op het punt staat te gaan douchen. Sacha is de beroerdste niet en zal het gaan doen. Het zal een gelukkige keuze blijken.

hem moeilijk. Hij woont weliswaar in Helmond aan de route die het schip volgt maar het zou toeval zijn als hij dan ook thuis zou zijn. Een rol voor hem inplannen lijkt hem niet raadzaam. Buiten Theo zijn van oud-Tamar alleen Frans van Kaam en ondergetekende overgebleven. De boot van Stella Maris moet voor onderhoud eerst naar Rotterdam en zal op de terugweg Den Bosch niet meer aandoen. De opnamen dat het vrachtschip dwars door de stad vaart moeten worden geschrapt. In Rotterdam wordt ontdekt dat de scheepsschroef zijn beste tijd heeft gehad en zo snel mogelijk vernieuwd moet worden. Dat blijkt voor een redelijke prijs alleen in Dordrecht te kunnen. De tijd begint te dringen. Met al dit oponthoud wordt het nog maar de vraag of de boot voor de film wel op tijd terug kan zijn voor een ‘intocht’ in Eindhoven. Om te voorkomen dat we na Rotterdam ook tevergeefs naar Dordrecht afreizen krijgen een aantal vaste gebeurtenissen rond de boot meer ruimte in het filmverhaal. Ook de schroefwisseling die zeker door zal gaan wordt een onderdeel van het verhaal. Er wordt contact gelegd met Scheepsschroevenfabriek Jooren in Dordrecht en om uitgebreidere medewerking gevraagd. Eigenaar Kees en zijn zwager zijn er direct voor in. De schroefwisseling zal in de historische Kuipershaven plaats gaan vinden. Daar bevindt zich nog een oude scheepslift. Een bijzondere gebeurtenis moet het gaan worden. Zo vaak wordt dit in Nederland niet meer op een traditionele manier gedaan. Een methode waarbij alleen de achterzijde van het schip boven water wordt getild zodat een vlonder erbij kan en door vaklieden het laswerk en wisseling gedaan kan worden.

Vertrokken wordt er een dag later. Het eerste stuk van de route wordt gefilmd door Ted die hulp heeft gekregen van 2 leden van Stella Maris. De tweede dag stappen ook Frans en ik op. Het voormalige vrachtschip is Tilburg dan al gepasseerd. Voor het verhaal zijn dan, afgezien van het met groen geworden overwoekerde Eindhovens Kanaal, nog het passeren van de fabriek van Bavaria en de sluizen van Helmond voor de film interessant. Het wordt een bijzondere en niet alledaagse tocht. Op de lange stukken vinden de fictieve telefoongesprekken van Frans met Sacha, Mark en Tony plaats. Tijdens deze gesprekken en de z.g.n. doorgestuurde filmpjes wordt Frans duidelijk gemaakt wat er met de doos allemaal is gebeurd in Brugge. In werkelijkheid wordt er niet gebeld maar voert Frans alleen maar een gesprek (monoloog) op basis van de uitgeschreven tekst op papier.

Mark en Sacha met ‘de doos’

Sacha Vervuurt

Ere-lid Theo Schotanus heeft ondanks interesse toch moeten bedanken voor de rol als schipper. Hij bivakkeert in de wintermaanden meestal in Spanje. Een aantal dagen vrij maken voor een film met een voorlopige planning wordt voor 48

Op de bewuste dag dat het schip “De Uitkomst” zijn nieuwe schroef ontvangt, krijgt Dordrecht te maken met regen en nog eens regen. Het lijkt niet op te houden. Voor de sfeer in de film is het uitstekend voor de camera minder. Gelukkig zijn er bij Jooren ook enkele binnenopnamen. Er wordt op het moment van de wisseling ook gefilmd door Ted Bergen, de schipper van Stella Maris. Hij is samen met oud voorzitter Noud Berkvens naar Dordrecht gekomen om deze, ook voor de zeeverkenners, bijzondere gebeurtenis mee te maken. Hij filmt met de GoPro, een camera die hij tijdens de tocht naar Geldrop ook onder water wil gaan testen.

Frans van Kaam

Als we de grote sluis van Helmond gepasseerd zijn probeer ik Theo nog maar eens te bereiken. Hij blijkt toch thuis en wil meewerken. Hij zit nog wel in zijn ochtendjas. Ik vertel hem dat hij nog een klein half uur heeft voordat we zijn

huis passeren en dat ik de telefoon aan Frans geef en zijn deel voor dit telefoongesprek alvast met Frans vastleg. We zullen doen voorkomen dat de diesel bijna op is. Theo kan zich dan ondertussen aankleden en voor zijn huis gaan staan om de boot op te wachten en de diesel aan te reiken. De jerrycan krijgt hij vooraf van de schipper. De scènes bij hem thuis, als tegenshot voor dit telefoongesprek, worden dan later nog opgenomen. Zo wordt het afgesproken. Bij het passeren van zijn huis . . . géén Theo. Roepen helpt niet. Pas als we verderop in sluis 9 aanleggen komt er een auto aangereden. Met een stevige nacht nog in de ogen doet Theo zijn verhaal. De scene is haast symbolisch geworden voor de hele film; een korte geïmproviseerde ontmoeting tussen twee verschillende generaties Tamar die, onvoorbereid toch nog alles uit hun scene weten te halen. Als we het verboden toegang bordje bij de ingang van het Eindhovens Kanaal gepasseerd zijn kan na het heffen van het bier het onderwater-experiment gestart worden. De minicamera van Ted wordt gemonteerd op mijn videostatief. Een beetje vreemde combinatie maar erg werkzaam. De camera is nu prima onder water te richten. Het worden prachtige opnamen van de nieuwe schroef. Hij werkt . . . maar dat wisten we natuurlijk al. Dat er nog veel meer over de film te vertellen valt mag duidelijk zijn; een storm op 5 december, een verhaal over een fanatieke trainster en onvermoeibare student, een pietenboot, het wel en wee van een doos, de drones hype enz. enz. . . Toch is het beter hier te stoppen en de kijker zelf ook nog wat te laten ontdekken, al is het maar dat de sfeer bij Tamar nog steeds goed is en na al die jaren onveranderd lijkt. De film is tot een goed einde gebracht en zal hopelijk zijn werk doen op de jubileumavond. Rob Smit Tamar-lid 1977-1985

49

Tamar 50+: Kannie stuk! Dit jaar 2014 viert Tamar haar 50+ jarig bestaan (1963). Tamar van harte gefeliciteerd! Tamar is opgericht in 1963 en bestaat als vereniging meer dan 50 jaar. Spelers van het eerste uur zijn nu nog steeds actief onder de toepasselijke naam Tamar50+. De naam van Tamar 50+ werd dit jaar aangepast tot Tamar60+, vanwege de inmiddels door haar

leden bereikte leeftijd, maar al worden ze honderd, het blijft altijd 50+. Houden we hier in ere. Helaas waren zij niet op het toernooi in 2014 en dus hebben wij, Tamar Old Spice voor Tamar 50+ de honneurs waargenomen als tweede oudste team van Tamar.

Tamar 50+ Kannie stuk!

Tamar 50+ in 2009 bestaande uit o.a. oprichters en bestuurders van Tamar (zie Tamar Atlas). Staand van links naar rechts: Theo Schotanus, Jan Stunnenberg, Otto van der Zeeuw en Jac Brouwers. Gehurkt van links naar rechts: Jef Kouwenberg, Ivo Holtz en Vic Vreuls.

Tamar Old Spice in 2014. Van links naar rechts: Frans van Kaam, Jan Gerritsen, Leo Hoogendoorn, Jos Hemelaar, Jan Niesten en Pim Bollen.

51

Krasse Knarren Toernooi Dat wij oud-leden van toentertijd Tamar 2, als Tamar Old Spice samen verder zijn gaan spelen hebben we te danken aan de spelers van Tamar 50+, met name aan Vic Vreuls. Hij nodigde ons uit in 2005 op het tot nu toe, nog steeds jaarlijks georganiseerde Krasse Knarren toernooi in Dalfsen. Dat beviel iedereen erg goed en herhaalden we dit jaar voor de 9e keer. Dat hebben we wel geweten. De eerste jaren konden we niet winnen en later mochten we niet winnen. Met ervaring lukte het Old Spice uiteindelijk wel en wonnen we zelfs een aantal keren op rij de Dieleman wisselbeker. We namen het op tegen diverse lokale teams uit die regio van Dalfsen waar Vic volleybalt, zoals: de Bevers, High Five, Jammer en HandsUp. Voor ons team als 2e generatie verzonnen we de naam Tamar Old Spice (idee Jan Niesten). Een nieuw shirt ontwerp werd gemaakt (Jos Hemelaar en Frans van Kaam) met de kenmerken van het Tamar logo uit de jaren ‘70. Het logo van Tamar Old Spice bevat wel een

je Tamar, en dan Tamar Old Spice, dat liep en loopt nog steeds. Stond het oude ontwerp in zwart gedrukt, op een appelgroene Tamar shirts zoals op het vaantje, het Old Spice logo bevat diezelfde appelgroene kleur opdruk, op een donkergroene ondergrond. In de volleybal zit verwerkt het bekende zwaard waarmee palmblad en kokosnoten uit de boom worden gekapt. Was de betekenis ervan wat vaag, het Old Spice logo leent zich ook voor het populair geworden beach volleybal. Wie weet, komt het er alsnog eens van op een strand op Ibiza, als er gezocht wordt naar de bal maar maangodin Tamar wordt gevonden. Mocht dat zo zijn, claimen we haar direct als ons boegbeeld. Wij blijven vooruit kijken.

Logo Tamar Old Spice

Logo Tamar uit de jaren ‘70

52

volleybal, een aan gort geslagen net, een fiere antenne met een punt gedrukt waar de bal moet komen, binnen de 3 meter van het net, op de i van Spice, onder de antenne! Uiteraard de naam erbij zodat men weet bij wie we nog meer horen in het veld. Na enig zoeken vind

Tamar 50+ speelt nog steeds in de paarse shirts met lange mouwen (zie foto) van echt 50 jaar oud in ongekende kwaliteit: Tamar 50+ kan niet stuk. Zo bleek Tamar Old Spice, gekruid in de 70 jaren van de vorige gouden eeuw, zich dit jaar in het knarren toernooi weer mooi vergist te hebben in de veerkracht van die oudste knarren, waartegen blijkbaar nooit opgegeven mag worden. Tamar 50+ werd 2e en wij ook, maar dan van onderen. Er moet dus opnieuw voor getraind worden, willen wij ooit het predikaat krasse knar echt verdienen (prestatievolleybal).

Niet voor niets blijven Old Spice leden dan ook in lokale teams actief en afzonderlijk spelen in de doordeweekse competities ergens in zuid-oost Noord-Brabant, verdeeld over verschillende burgerverenigingen en mede om de potentiële ontwikkelingen van de huidige Tamar teams te beproeven en te scouten voor toekomstige knar. In de Geldrop competitie zijn Jos Hemelaar, Pim Bollen en Frans van Kaam actief uitkomend voor Hightecs (personeelsvereniging TU/e), Antares (Eindhoven) respectievelijk Nuvoc (Veldhoven). Leo Hoogendoorn houd de naam hoog in het Enschedese en de Jannen trainen solo zodra een toernooi nadert. De derby Tamar 50+ tegen Tamar Old Spice staat voor volgend jaar al weer gereserveerd in Dalfsen in de volle overtuiging dat iedereen dan ook weer afgetraind aanwezig kan zijn om elkaar niet aflatend te beproeven op karakter, mentaliteit, inzicht, ambitie en conditie en vaardigheid. Maar mocht dat “even” fysiek niet lukken als speler (blessure of een ander smoesje) dan doet elk lid mee als supporter en mee-eter. Helaas hebben we enkele jaren geleden zowel Wim Proper als Aad Bezemer door blessure moeten laten gaan. Alleen mee-eten, daar vonden ze niets aan, het gaat om spelen en om brood, niet andersom. De prestatiedrang blijft erin zitten of Tamar dat nou wil of niet. Na elke stevige knarren strijd, is er altijd bezinning over waar het nou eigenlijk fout en goed ging. Tamar Old Spice was al gewend teambesprekingen te houden met zelfs ernstige verhitting. Bij Jan Niesten werden ooit eens de gemoederen eerst in de gelegenheid gesteld op te warmen om vervolgens oververhit te raken in de naar Fins (?) voorbeeld zelfgebouwde sauna (toen al). Daarna kwam de afkoeling buiten onder de douche in de sneeuw in de tuin van hun studenten bungalow vlakbij Eindhoven Airport. Affin, dit jaar was de conclusie: we zaten niet goed in ons spel of in ons vel. De rimpels werden echter strak getrokken tijdens het ook door Vic georganiseerde diner waar het vlees malser was dan onze persoonlijke aantijgingen. Het bleek weer zinvol en pakte goed uit. Een maand later na de Krasse Knar 2014, nu op het Tamar50+ toernooi op het TEMA-veld met mooi weer (zie foto Tamar Old Spice) werd meer gewonnen en minder verloren dan in Dalfsen, ook van Tamar50+.

Oorsprongjaren Tamar Old Spice: 1960-70 Tamar is als volleybalvereniging dus opgericht in 1963 als ondervereniging van de gezelligheidsvereniging Demos. Gezelligheidsverenigingen op de Technische Hogeschool (TH) waren eerst opgericht, daarna sportverenigingen als onderverenigingen daarvan. Hajraa ontstond uit het Eindhovens Studenten Corps en eiste dat sporters van Hajraa ook lid van het E.S.C. werden. Demos was niet zo stringent omdat zij zelf juist die traditionele sfeer verstikkend vond en in de nieuwe geest van de jaren 60 wilde handelen. Eind jaren 60 kwam die geest uit de fles en roerde zich almaar sterker tot ver in de jaren 70. Maatschappelijk was eind jaren 60 algemeen een revolutionaire reactie ontstaan onder de jeugd op een in alles gereglementeerde cultuur, waarin geen ruimte voor creativiteit van het individu voor een eigen weg naar Rome mocht bestaan. Alles was geregeld en moest volgens vaste patronen opgebouwd vanuit de degelijke jaren 50. Daar kwam de jeugd tegen in opstand. Reacties leidde tot meer nozems, rock & roll, flower power, popart, sex en drugs, make love not war, baas in eigen buik, lange haren, autoloze zondag, witte fietsen, Provo’s, eerste bloot op TV, minirokken en spijkerbroeken en dito jasjes etc. Studenten namen massaal het voortouw en protesteerden tegen kernwapens, collegegeld verhogingen (van 200 naar 1000 gulden), onderwijsvernieuwingen (2 fasen) en verhoging van de koffieprijs in TH kantines van 0.10 naar wel 0.25 guldens. Ook protesten voor meer invloed op besluitvorming in het bestuur en onderwijs op universiteit. Regelmatig waren er studenten bezettingen, ook op TH en spoorde vanuit Eindhoven mede aan tot protest in andere studentensteden (Maagdenhuis in Amsterdam) en protestoptochten. Allemaal uitingen van het weer anders willen doen dan volgens traditioneel voorgekookte regels. Men kreeg de smaak van verandering te pakken. Het E.S.C. ging daar juist provocerend niet in mee, toonde zich geheel tegen de veranderende tijdgeest autoritair met het dragen van kostuum met stropdas en kortgeknipt haar om onderscheidend te blijven op haar manier. Bovendien legde zij juist hun “gezelligheidsregels” op aan leeftijd genoten, waarvan de eerstejaars voor foeten werden uitgemaakt. Met dergelijk gedrag wilden corpsballen alvast als 53

voornaam in de smaak vallen bij gezagsdragers van de TH en zo van hen leren hoe aldaar invloed uit te oefenen op beslissingen in de richting van hun wensen. Dat was goed voor de vorming voor later, wanneer zij zelf professioneel in die hogere bestuurslagen terecht zouden komen. Om dan de hiërarchie te handhaven en vooral te zorgen er zelf boven te komen staan, kon je het beste al in de studenten tijd gaan oefenen. Dat begon met totale onderwerping aan het gezagsdragers van de gezelligheidsvereniging tijdens ontgroening. Als je anderen later je wil wilde opleggen, moest je dat eerst zelf ondergaan. Waren meestal studenten uit financieel welgestelde kringen sowieso vanzelfsprekend lid van het E.S.C., dankzij betere studiefinanciering uit aardgasbaten, ontstond ook een toenemende stroom van studenten uit het “gewonere” volk. Zij mochten best lid worden van hun vereniging om er ook bij te gaan horen, als zij maar eerst gehoorzaamden. Echter een verplicht lidmaatschap van het E.S.C. heeft vele leden van Hajraa in verlegenheid gebracht, omdat ook zij niet gelukkig waren met de onvermijdelijk associatie met deze gedragscode van het E.S.C. Hajraa bestond langer en was al groter. Het prestatie gerichte volleybal stond al wel op een hoger niveau hetgeen voor een nieuwkomende sporter aantrekkelijker overkwam, maar niet de autoritaire sfeer van het E.S.C.. Al was men lid, men hoefde natuurlijk niet perse in de sociëteit te verschijnen als men dat niet wilde. Het is de reden dat daarom ook vele Hajraa leden niet de gezelligheid van het E.S.C. opzochten, maar de voorkeur gaven aan die van de kantine van het sportcentrum of de AOR in de Bunker, bij hun echte groeiende groep geest-verwanten: volleyballers die niet lid wilden zijn van een gezelligheidsverenigingen, maar gezelligheid creëerden uit eenzelfde sportbeleving. Daar kwamen Tamar en Hajraa wel bij elkaar. De Bunker Lidmaatschap van Demos (of E.S.C.) gaf automatisch lidmaatschap tot Tamar (resp. Hajraa). Een koppeling was niet zomaar gewenst en daarvoor had men bij Demos wel begrip. Niet-Demos leden van Tamar moesten wel contributie gaan betalen om te kunnen volleyballen bij Tamar. Steeds meer studenten gingen dat doen en werden lid van alleen 54

Tamar, maar toch niet alleen voor de sport, net zo goed voor ander activiteiten, zoals besturen, toernooien en feesten.

De Bunker: make peace, no war!

De gezelligheid werd opgezocht in de bunker op andere plaatsen dan in de ruimten van de oorspronkelijk eigen gezelligheidsvereniging en met name in de Algemene OntmoetingsRuimte (AOR). De AOR was nooit te huur voor bijvoorbeeld feesten of vergaderingen en bleef een min of meer “openbaar” studenten café. Min of meer omdat ook gewone burgers in de Bunker binnen mochten komen. Zo kwamen zwervers die geen eten hadden ‘s middags in de mensa bij studenten om een reeds gebruikt bord vragen. Daarmee konden zij voor de 2e keer bijhalen, zoals studenten dat gratis mochten (een maaltijd kostte 3-4 gulden). Dan werd een voller bord bijgehaald gevuld met de eenvoudige doch voedzame maaltjd van die dag. Daarna gingen ze langs de AOR met een bekertje koffie. Er was er een die de gewoonte had het bekertje eerst tot aan de rand te vullen met suikerklontjes en dan met koffie, ook gratis, zodat hij weer genoeg calorieën binnen kreeg, voor 1 dag. Dat werd getolereerd en elke dag weer hetzelfde liedje. Ze hadden in de mensa een eigen tafel vlak bij waar gebruikte borden werden ingeleverd... De Bunker, huisvestte ook nog dienstverlenende instanties voor studenten zoals reisbureau en het populaire reductiebureau. Goedkope Lp’s en stereo apparatuur, kon verkregen worden met minimaal 10% korting. Kleine ruimtes waren wel beschikbaar voor bestuursvergaderingen, grotere voor feesten en grote bijeenkomsten werden gehuurd door allerlei almaar groeiende studentensportverenigingen. Verhuur van ruimtes werd voor alle gezelligheid verenigingen

een bron van inkomsten. Tamar maakte veel meer gebruik van de kleinere en goedkopere SSRE dan van Demos in de 70’er jaren. Maar ook extra goedkoper vanwege het profijt dat sommige Tamar bestuursleden ook nog SSRElid waren. Echter de ruimte was soms wel te klein voor Tamar feesten, afhnakelijk opkomst en Demos was meestal te groot. Van het ESC werd principieel geen ruimte gehuurd. Dat bleef vloeken in de kerk. Op het sportcentrum zelf konden ruimten gebruikt worden voor vergaderingen, niet voor feesten en Tamar heeft ledenvergaderingen gehouden gewoon in de kantine van de sportcomplex.

Einde van een bestuursvergadering in SSRE. Van links naar rechts: Rob Smit (secretaris), Hans Meys (wedstrijdcommissaris), Jose Engelen (commissaris algemeen en redactrice Tamarinde, Frans van Kaam (voorzitter) en Jos Hemelaar (penningmeester).

De AOR werd in de jaren 70 dus mateloos populair voor alle studenten in het algemeen, en voor leden van Tamar en Hajraa, die zich niet verbonden voelden met de sociëteiten van de “eigenlijk erbij horende” Demos of ESC. Die specifieke groepen van Tamar en Hajraa groeiden daarin naar elkaar toe en kwamen elkaar na een wedstrijd of na een training best graag tegen in de AOR. Al fietsend groeide de verleiding van de sporthal langs de Dommel over het TH-terrein naar de Bunker toe, in het licht van de maan (-godin Tamar?), om de ontvankelijke sfeer van de AOR tegemoet te treden met vele dansende studenten binnen en buiten op het balkon. De stoplichten op de Kennedylaan steevast negerend, wist men niet gauw genoeg binnen te komen, nadat de vertwijfeling was overwonnen of het toch niet beter was om naar de eiegen kamer te gaan, want de volgende morgen stond weer een hoorcollege gepland, om 8.45 uur. Zowel de maandagavond, na een training in de gymzaal voor Tamars prestatievolleyballers als op de

donderdagavond, na de trainingsavond voor de gehele vereniging in de grote hal, werden vaak met een bezoek aan de AOR afgesloten. De AOR was afgeladen vol omdat er nauwelijks tot geen entree werd geheven en ook studenten uit de stad (o.a. sociale academie) erop af kwamen. Die mix verburgerlijkte ook de studenten sfeer en ontmannelijkte de expliciet TH mannengemeenschap. Jarenlang waren toernooien goede aanleidingen voor grote feesten bij diverse gezelligheidsverenigingen in de Bunker. Vierde Tamar dat op bescheidener schaal, de organisatie van Hajraa toernooien rijsde de pan uit en toonde haar positie maar al te graag. In de grote ruimte van het ESC onder dat van de sociëteit, ging men dan wel binnen. Door die organisatie ook kwam Hajraa losser van het ESC bestuur, waar soms niet eens volleyballers inzaten. Uiteindelijk zou een grote tent op het toernooiveld de beste uitkomst beiden voor een feest. Die omvang van zo’n organisatie bracht de studenten zeer wel ervaring bij in besturen en werd gaandeweg ook geperfectioneerd. Ook de ESC ruimte in De Bunker wordt er niet meer voor gebruikt en zal dat in de nabije toekomst ook niet meer kunnen. Studentenorganisaties zijn zo groot dat momenteel eigen onderkomens gezocht moeten gaan worden. Tamar, relatief nog klein en fijn, heeft nog in 2014 een barbecue kunnen houden bij Demos. Naast de ledengroei zijn echter ook economische belangen steeds meer een bijna allesbepalende rol gaan spelen. Het blijft zoeken naar de beste vorm waarin organisatie, huisvesting en zelfstandigheid van studenten ingebed kunnen gaan worden in maatschappelijke sportcontacten zoals bijv. in het geval van Tamar met burger volleybalvereniging Nuvoc. Of de barbecue van het Tamartoernooi in 2014 in De Bunker de laatste zal zijn is nog ongewis, want het gebouw staat op de nominatie gesloopt te worden in 2015. Dan zal helaas voorgoed de opkomst van gezelligheid en sportiviteit in een mix van studenten verenigingen zich weer scheiden en profileren en men ldi moeten worden om toegelaten te worden. De Bunker is een van de weinige gebouwen dat dienst deed ”for peace, no war”.

55

Subsidie in natura De TH moedigde ook vrouwen aan technisch te gaan studeren en dus ook te gaan sporten. Daaronder was een groep studentes die wilden gaan volleyballen bij een vereniging. Zij kozen om bekende redenen voor Tamar, het herenleed bij Hajraa almaar vergrotend. Edo Storm was hun trainer. De studentes konden in de sfeer bij Tamar dat ook een overwegend mannelijke gemeenschap was, toch beter gedijen in de keuze prestatiegericht en/of recreatief volleyballen. Vrouwen die niet op TH studeerden mochten eveneens lid worden bij Tamar om complete prestatiegerichte dames teams aan de Nevobo competitie te kunnen laten deelnemen. Zo vormden Jose Engelen (wiskunde), Susan van der Hilst (bouwkunde), Alice Gaaikema (bouwkunde), Jacky Meuter, Joke Hombrink, Marie-Josee Biemans, Mary Peeters, en Minnie Hofmans een van de eerste deelnemende Tamar damesteams dat met succes doorstootte in hogere klassen van de Nevobo competitie. Een 2e dames team zou niet lang erna volgen met o.a. Saskia van Walwijk, Mariek Hemelaar, Josee Loeffen en Ine van Bakel.

De TH was zeker in de beginjaren erg trots op haar sportaccommodatie maar moest die ook draaiende houden en daarvoor waren steeds meer mensen nodig in de besturen zoals van o.a. Tamar. Subsidie in natura werd ook daarin verstrekt in de vorm van de Tamar50+ leden die na afstuderen langer mochten aanblijven en destijds als Heren Tamar 1 in de Nevobo competitie op zaterdagmiddag “thuis“ konden blijven spelen in de TU/e sporthal. Mede omdat zij bereid waren het bestuur te dragen, maar er moest te zijner tijd wel voor opvolging worden gezorgd van binnenuit. Het hing erom. De organisatie van het Nevobo volleybal, gezelligheid en afleiding naast de sport zou bij groeiende aantallen studentleden ook uitgebreidere bestuursactiviteiten eisen oplopend tot wel 6 verschillende functies. Van hogerhand werd op TH het door studenten uitvoeren van bestuursfuncties beloond via studiecompensatie zodat men langer over de studie mocht doen met behoud van studiebeurs. De bestuursactiviteit werd zelfs al langer als nodige vorming naast de studie beschouwd en hoewel het de maatschappij geld kost op dat moment, het zou zich later aan diezelfde maatschappij wel terugbetalen. Heren Tamar 2 bestond uit elektro technici: Aad

Bestuurswisseling Tamar in 1977. Vanaf links (functie oud, Functie nieuw ): Rob Smit (Secretaris), Jos Hemelaar (Penningmeester), Frans van Kaam (voorzitter, Voorzitter), Han van de Poel (penningmeester), Rene Brandt (secretaris), Rien Boone (wedstrijdcommissaris), Paul Scheider (commissaris algemeen en redacteur Tamarinde), Josje Engelen (Commissaris Algemeen en Redactrice Tamarinde) en Hans Meijs (Wedstrijdcommissaris).

56

Bezemer, Jan Gerritsen, Leo Hoogendoorn en Jan Niesten en die vonken sloegen ook over naar bouwkunde (Hans Postema, Hans Blom) en wiskunde (Frans Doppen). Het Tamar bestuur werd in 1972 gevormd slechts uit 2 personen: Jan Gerritsen (van Old Spice) en Hans Blom, en dat was te weinig voor de meerdere bestuursfuncties die noodzakelijk zouden ontstaan als er ook een groei in aantal leden te verwachten was en anders… een fusie met Hajraa?!? Dat nooit en het bestuur werd in 1973 op tijd versterkt met Arnold Berndsen en Aad Bezemer, waardoor de organisatie van de vereniging weer beter kon gaan lopen. Het ledenaantal groeide omdat de studenten aantallen op TH groeiden. Ook drongen vrouwen langzaam maar zeker door in het bestuur met Cora Nauta, die als eerste vrouwelijke secretaris, niet als secretaresse, bij Tamar werd begroet in 1974. Later zouden meer vrouwelijke bestuursleden volgen, met mondjesmaat. In 1977 bij de bestuurswisseling (zie foto) werd Paul Scheider opgevolgd door Jose Engelen als commissaris algemeen en redacteur van de Tamarinde de 2e vrouw in het bestuur. Later volgden o.a. Riet Boesten en Jose Loeffen, en het zou tot in jaren 80 duren voordat het bestuur Tamar bestuurd werd met overigens zelfs meer dan 50% vrouwbezetting (zie Tamar Atlas 1988). Tamar-Hajraa in competitie. Aan het begin van elk collegejaar begonnen Hajraa en Tamar in concurrentie uiteraard campagne te voeren om heren-leden te werven. Dames kozen al voor Tamar als zij wisten dat er al dames speelden. Op zich al een beste lobby voor het aantrekken van nog meer studentes. Voor heren werd de inzet: kom je voor alleen prestatiegericht of voor recreatief volleybal. Hajraa leek in vergelijking meer prestatie gericht te zijn en Tamar meer recreatief. Hajraa kon niet anders dan zich vooraleerst toeleggen op kwaliteit van het volleybalspel zelf en daarmee pronken. Want gezelligheid met dames als lid, daar konden zij niet mee aankomen. Het heeft niettemin ook de kwaliteit van het volleyballen bij de heren van Tamar indirect op scherp gezet. Tamar 50+ speelde destijds een goed niveau en lieten zich niet koeioneren. Maar de messen werden nog erger geslepen via de trainerskwestie bij Tamar 2. Bou Boudeling trainde reeds 2 jaar het volleybal als zijn

specialisatie bij zowel Tamar als bij Hajraa. Hij had de wens succesvolle volleybal teams te creëren die in de Nevobo hoog zouden gaan scoren en wilde dat planmatig in gang zetten. Dat sloeg wel aan bij het reeds grotere Hajraa met alleen heren. Het plan kwam neer op 2 maal teamtraining per week plus minimaal 1 krachttraining in het krachthonk naast op zaterdag de Nevobo competitiewedstrijd spelen. Daar had niet iedereen bij Tamar 2 zin in en dat brak op toen de verplichting 2 maal teamtraining door Bou aan Tamar werd opgelegd als men van hem training wilde blijven krijgen in seizoen 1974/1975 en daarna. Dat feest ging niet door en Tamar ging met Edo Storm aan het roer verder, terwijl die handbal als specialisatie had. Edo trainde al met succes de dames van Tamar en zou niettemin met Tamar heren aardige kampioenschapresultaten behalen. Tamar vestigde zich steevast in de regionen van de 1e en 2e klasse van de Nevobo competitie. Hajraa reikte destijds in het algemeen hoger tot in de 3e divisie, maar in dezelfde klassen kwamen de verenigingen elkaar ook volop tegen. De uit- en/of thuiswedstrijden tussen Hajraa en Tamar waren altijd in de TU/e sporthal en vrijwel altijd meteen beladen omdat de kwalitatief intensievere trainingen die Hajraa teams kregen, vaker bij hen het gevoel gaven dat zij de wedstrijd meer vanzelfsprekend zouden winnen van Tamar. Er straalde arrogantie uit met autoritaire trekjes van sommige Hajraa leden en dat wakkerden het Tamar vuur alleen maar erger aan. Wie de wedstrijd wou winnen werd zwaar op de proef gesteld inclusief soms felle mentale schermutselingen. Het net bood dan bescherming. Het bleven uiteindelijk toch altijd sportief spannende wedstrijden, maar de vreugde was altijd extra groot bij het winnende studententeam. Op studentenfeesten en met name maandagavonden in de AOR in de Bunker, kwam men elkaar weer tegen, had iedereen het altijd over de wedstrijd van afgelopen zaterdag en werden de soms heetgebakerde gemoederen weer geblust met destijds nog goed te betalen laarzen bier. Volleyballers bleken niet zo agressief als leek in een wedstrijdmoment, simpelweg omdat er altijd een goed netwerk tussen tegen elkaar strijdende teams werd onderhouden op TH, in de sportkantine en in de Bunker. 57

Internationale toernooien Tamar deed in de 70’er jaren al aan internationale toernooien mee waarvoor door de leiding van de sporthal aan elke studentenvereniging eens in de zoveel jaar een subsidie werd verstrekt. Trainer Edo Storm moest als zaakwaarnemer van de TH sporthal mee, anders kreeg Tamar de reis niet gesubsidieerd (langharig werk- of studieschuw tuig was niet representatief vond de leiding van de sporthal, er bestonden geen Tamarleden in maatpak+das). In sommige landen verwachtten we zo’n toernooi groots opgezet, zoals nu in Parijs door de Ecole Superieure Libre des Science Commericale Appliquees (ESLSCA). Het bleek te worden gehouden in een gymzaal met wel 3 internationale teams(!): Nederland (Tamar), een Duits team en het ontvangende Franse team. De superbe fransen waren zo weggespeeld door beide gastteams. Die mannschaft was te sterk voor Tamar en leken wel uit een nationale hoofdklasse te komen met bijbehorende sterallures zoals het vlot inslaan binnen 3 meter. Het werd een stevige, snel gespeelde maar toch voor Tamar een zeer goede wedstrijd

ondanks verlies. Tamar, werd door de duitse attitude alleen maar mentaal feller en steeg wat dat betreft boven het niveau uit van wat tijdens een wedstrijd tegen Hajraa werd bereikt. (zie de zweetplekken op de shirts in foto en besef de kwaliteit van de shirtstof maar eens, dik katioen in appelgroen). Deelnemers: Leo Hoogendoorn, Frans Doppen, Wim Proper, Frans van Kaam, Jos Hemelaar, Jos Somers (met Renault4 ernaartoe), Johan Gudde, Toon Biemans en Edo Storm (coach). Erna werden beide teams op een soort lokaal gemeentehuis van Parijs met veel glorie onthaald tijdens een heuse internationale receptie en ontvingen we een mooi blauw T-shirt als aandenken van de plaatselijke school (zie foto) waarop in gele fluwelen letters : ESLSCA. Met dat shirt duikend naar een bal kwam je meteen stil te liggen, waardoor de letters in uitgestreken vorm in de huid stonden gegrifd als een tatoeage, Beter kon je er niet aan herinnerd worden. Vergelijk dat maar eens met de kwaliteit shirts van Tamar 50+ en Tamar Old Spice. In Moerbeke België op het jaarlijkse buitentoernooi in juli, ging het internationaal wel

Links voor: Leo Hoogendoorn, blokkade aan het net: Jos Somers en Frans Doppen, rechts achter: Frans van Kaam en diagonaal achter: Wim Proper.

58

weer op. Iedereen was vertrokken, het veld lag bezaaid met plastic bekers en Tamar & WhatWham moest vertrekken, ontnuchterend het veld ruimend en dat perse voor 10.00 uur, en rap, want anders... geruimd door de vulliswagen zonder forfait.

Shirt ESLSCA

grootser. Op de fiets werd de tocht op vrijdag er naartoe gemaakt in 1 dag op ruim 120km van Eindhoven vandaan. ‘s Avonds aangekomen begon meteen het bezoek aan de plaatselijke kroeg St Joris. Het elk jaar grootser opgezet toernooi (met steeds grotere Belgische bekers aangevoerd en tentoongesteld in nog grotere vrachtwagens), werd door steeds meer Tamar teams bezocht. Pas afgestudeerde Tamar leden die nu lid waren geworden van Antares, gingen als ex-studenten graag mee met de nog studerende dames en herenteams van Tamar. Onder een eigen naam weliswaar: We Houden Alles Tegen-We Hebben Alles Mee. Wat zegt u?: WHAT WHAM !. Het puilde er niet alleen uit van de prijzen en van plastic bekers, maar ook van overstromende douches, waarvan er veel te weinig waren. Dus door iedereen, dames en heren werden vrij snel alle douches door elkaar bezocht in een geheel eigen vrije sfeer conform de geest van de tijd met Belgische bakken patat en frikadellen om de wachttijd door te komen. Waarom duurde het ook zo lang. Op een knollen terrein moesten de tentjes worden opgezet (te) dicht bij de speelvelden, zodat een dreigende steek aanval direct vanuit de slaapzak moest worden afgeslagen. Veel te vroeg opstaan en meteen vanuit bed beginnen met de wedstrijd was onvermijdelijk, maar viel niet mee. Voor zo’n 50 wedstrijden werd herhaalde malen omgeroepen de namen van diverse teams die de wedstrijden rap moesten beginnen want anders “forfait”. Na nachtbraken in de plaatselijke Sint Joris en in zaal De Harmonie op ook nog de zondagavond, stonden we op maandagmorgen vroeg

Tamar-Burgerverenigingen Door de groei van ledenaantallen in zo wat elke sportvereniging in samenhang met groei van aantal studenten op TH, meenden de TH haar “subsidie beleid in natura” te moeten bijstellen. Vanaf 1981 konden studenten niet meer van de accommodatie gebruik maken zonder sportkaart. Sportkaarten werden niet meer afgegeven aan afgestudeerden na 1 jaar van afstuderen en daarmee werd het spelenderwijs opbouwen van een netwerk met ook reeds afgestudeerden die eerst nog wel lid waren, een halt toegeroepen. Het netwerkend effect na trainingen van studenten met ook afgestudeerden, en die al opereerden op de arbeidsmarkt, werd afgesneden. Economische motieven gingen de boventoon voeren en groeide uit tot een tegenwoordig allesbepalende factor. Uiteraard kwam men daartegen in opstand, maar zonder succes. De sporthal moest ook in dat kader wel efficiënt worden gebruikt en zodoende werd later het toch weer mogelijk onder bepaalde omstandigheden als afgestudeerd ingenieur een sportkaart te bemachtigen, voor sommigen een sport op zich. Nog later werden personeelsleden in de gelegenheid gesteld een sportkaart te krijgen, maar dan voor uitgerekend 1 sport, zonder gebruikmaking van een professional trainer. Dus die kwamen tijdens trainingen niet in aanraking met studenten. De scheiding is een van de ongelukkigste te noemen, elke vereniging draait om de inzet die mensen willen tonen in welke vorm dan ook als speler of als functionaris en ongeacht leeftijd en functie. De economie (geen afstudeerrichting op TU) bepaalt zonodig anders zonder te kunnen voorspellen of dat beter is, want de ontwikkelingen gaan niet voorspelbaar. “De markt bepaalt” wordt het alles bepalende credo. Dus meetrainen met Tamar zat er niet meer in. Het communiceren met elkaar na trainingen, met prettige en interessante aandacht voor elkaar als men net moegestreden van de training kwam kon niet meer. Ongeacht sportief presterend of recreatief wachten in de rij voor een grote beker melk of 59

een gele, het werd verleden tijd en het moest anders. De inburgering van afgestudeerden in burgerverenigingen werd zodoende vervroegd. Maar leden die toen rond 1980 voor het eerst, hoewel onder protest, vervroegd vertrekken moesten uit hun dierbare Tamar, waren met inburgering al wel enigszins vertrouwd. Immers er liepen ook al burgers rond bij Tamar, namelijk de niet op TH studerende dames waarmee ook vanuit hun perspectief Tamar in haar beleid rekening had leren houden met ook hun belang. Dat gold ook voor teamleden. Was Hajraa door omstandigheden echt een heren studentenclub, Tamar was meer een studentenvereniging plus een burgerclub met dames en heren, en meer een burger tintje. Aansluitingen ontstonden rond 1980 bij Antares en kennelijk later ook bij VCE/PSV (zie Tamar Atlassen). Nog veel later ontstond zelfs een samenwerkende organisatie voor toernooien. Antares Aansluiting bij Antares kwam in beeld vooral dankzij de inspanningen van een oud Tamar bestuurslid: Arnold Berndsen. Hij hield de burgers bij Antares voor dat hij afgestudeerde studenten kenden die op burgers leken en waarvan hij een exponent was. Antares hoefde niets te vrezen van ze zei Arnold: het zijn net mensen. Omdat studenten van dezelfde lichtingsjaren meestal op korte termijn na elkaar afstudeerden en indien zij in Eindhoven bleven wonen ook wilde blijven voleyballen, kon Tamar wel eens gaan zorgen voor en gestage toestroom van Nevobo spelers. En de kans werd groter dat Tamar speelsters en spelers in hetzelfde Antares team bij elkaar terecht kwamen. De gewenning met het spelen in een mix van studenten en van “gewone” burgers zat er al in dus dat moest lukken. Voorkomen moest worden dat het een aparte club werd in een club. Er waren toen ook nog veel vrijgezellen bij en die trokken bij Antares allemaal met elkaar op. Ook bezette zij bestuursfuncties. Het burger bestuur van Antares kreeg als tegenhanger nog wel een schaduwbestuur dat onbekend was samengesteld uit louter oud Tamar bestuursleden: Arnold Berndsen, Rob Smit, Jos Hemelaar, Paul Scheider en Frans van Kaam, simpelweg om het bestaande bestuur op de achtergrond van dienst te zijn op een toch, hoe kon het anders om af te kicken, een 60

studentikoze ludieke manier. Men kon goed met elkaar overweg en de inburgering bij Antares werd een succesvol feit met de vele spelers van Tamar. Opnieuw werden internationale toernooien bezocht, maar dat werd een verhaal apart. Ook Pim Bollen kwam bij Antares in de Nevobo competitie terecht en speelde tezamen met Tamar-leden die hij ook al kende uit zijn TH studenten tijd. De standvastige Pim is met de opgetrommelde Tamar 2-leden van weleer zowat vanaf het begin bij Tamar Old Spice als vaste speler ingelijfd. De toestroom naar Antares vanuit Tamar is later toch weer stil komen te liggen. Kennelijk zijn er Tamar leden naar VCE / PSV gegaan en naar andere verenigingen. Pim speelt nog steeds ook bij Antares, nu in recreatie competitie verband waartoe de gehele vereniging Antares is overgegaan net zoals Tamar. Bovendien is Pim actief in de organisatie van de recreatie competitie Geldrop (website tuxpower.nl). In dat verband is Pim volop in actie te zien voor Antares, en ...voor Tamar Old Spice. Tamar- Nuvoc Met Nuvoc uit Veldhoven heeft Tamar een aparte band opgebouwd. Nuvoc is opgericht in 1964 en bestaat net zolang als Tamar. Nuvoc had de beschikking over een eigen ballonhal met kantine die in eigen beheer is gebouwd door vrijwilligers met een passie voor het volleybal. Tamar had in dezelfde periode van de jaren 70 ook de beschikking over een ballonhal. Tamar 2 (= Old Spice) kwam o.a. bij Nuvoc op bezoek in de Nevobo competitie. Bestuurders die de regionale belangen van de Nevobo moesten behartigen kwamen elkaar tegen o.a. in de kantine van Nuvoc. De Nuvoc ballonhal voldeed echter niet aan de Nevobo eisen. Dat de douche en een deel van de kantine een deel van de ballonhal in beslag nam was nog te tolereren. Maar het plafond was boven de zijlijn veel lager dan de Nevobo norm en de overhellende verlichtings- lantaarnpalen stonden zo’n 3-4 meter recht boven de zijlijnen als irritante obstakels in de weg. We hebben goed leren serveren. Niettemin bracht Nuvoc de excessieve geluidsoverlast in de ballonhal van de TH ter sprake. Als men (Nuvoc) daar een wedstrijd moest spelen galmde het daar zo erg in die hal dat als er 2 of meer wedstrijden tegelijk in werden gespeeld, men niet kon weten voor welk veld een fluitsignaal bestemd

Toernooishirt 2009

was, hetgeen uiteraard ‘enorme’ verwarring bracht bij de spelers en leidde tot protesten: het zaaide in het gunstigste geval dubbelfouten, waar ook weer voor gefloten werd. Beide hallen werden jaarlijks goedgekeurd. Het gekissebis bracht de verenigingen echter verder en persoonlijker bij elkaar, in de wetenschap dat de kroeg wel voldeed aan de eisen van die tijd en blijkbaar ook nu. Het ging uiteindelijk beide partijen om de passie voor het volleybal en om elkaar daarin te kunnen blijven ontmoeten. Het probleem is inmiddels opgelost. De ballonhallen heeft men voorgoed leeg laten lopen en vervangen door heuse stenen gebouwen. Nuvoc speelt in de Nevobo competitie maar zette in de 90-er jaren een aparte recreatie competitie op voor dames en heren, bedoeld ook om de Veldhovense bevolking tot volleyballen aan te sporen. Op vaste woensdagavond en in alleen de Nuvoc hal werden de wedstrijden gespeeld, uit en thuis. Dames en heren teams van Tamar en vele andere verenigingen in de regio deden er ook graag aan mee e n met ervaren spelers. Men kwam zodoende intensiever met Nuvoc in contact: uit of thuis spelen was altijd te doen in de stenen hal in Veldhoven. Het weekeinde vrij hebben werd een andere aantrekkelijke kant van deze recreatiecompetitie evenals voor sommigen het alleen wedstrijd spelen.

Dat gold ook voor andere Nevobo spelers die de recreatieteams kwamen vullen, waardoor tevens het niveau omhoog ging. In Geldrop werd eenzelfde competitie opgezet. In zuidoost-noord-brabant is de volleybal activiteit erg groot vergeleken met andere regios in nederland. Geldrop hanteerde wel het echte uit en thuis principe van Nevobo, maar het ging ten koste van meestal meer dan de helft van het aantal trainingsavonden. Speelde Tamar eerst op eiegen traiingsavond en op woensdag bij Nuvoc een wedstrjid, in de Geldrop competitie is het in plaaats van de iegen training.Daarin kwamenen komen ze hoe dan Old Spicers tegen en voor hen is het nog altijd thuiskomen in de vertrouwde sporthal, ook al zijn de tijden en locatie behoorlijk veranderd. Minder trainen gaat dus ten koste van de kwaliteit vergeleken met Nevobo spelers die op zaterdag wedstrijden hebben en doordeweeks alleen trainen. Daarom ook Nevobo worden recreatiespelers niet altijd zo serieus genomen. Echter ervaren volleyballers die met een jong gezin kwamen te zitten, wilden de zaterdag ook wel graag vrijhouden. Er steken er steeds meer over. Van studenten verwachtte je dat niet direkt, maar kennelijk beviel het Tamar leden ook goed, zodanig dat zij volledig recreatief overstag zijn gegaan en een goed niveau weten te blijven bieden. Hajraa studenten teams komt men er nog niet in tegen, maar ex-Hajraa leden wel, geclusterd in teams als kaboem of bello, of verdwaald in teams van bijvoorbeeld Primo. De contacten met Nuvoc zijn zodanig gegroeid dat Tamar inmiddels alweer enkele jaren op rij met Nuvoc recreatie toernooi heeft georganiseerd. Om de vijf jaar wordt het toernooi op het Thema terrein gehouden en andere jaren in de Nuvoc hal, afgesloten met een barbecue in de kantine. T-shirts met daarop een blijk van samenwerking wordt er vol trots te koop aangeboden, met helaas (zie foto) soms hetzelfde probleem als bij het shirt van ESLSCA. Kennelijk is het niet de bedoeling het recreatievolleybal te laag bij de grond te spelen. Komt de bal dan is er nogaltijd die vermaledijde voet waarmee de bal kan worden opgehaald en soms tot ieders verbazing toch volgens de regels goed gespeeld. Niettemin herinnert dit aan een sterk vooruitgaande inburgering van studenten in de maatschappij misschien wel in de geest van ons aller Tamar, de maangodin.. Die studenten toch, het zijn net mensen. 61

Ergo: de steek, de halfhoog, een bottleneck, een floater, een plaatsing achterin, de staffel, het halen van de grond of een schop, men kan het nu nog allemaal beleven bij Tamar Old Spice!, dat extra gepokt, gemazeld en gemangeld door Tamar 50+, het volleybal hoopt te kunnen blijven koesteren. Op uitnodiging komen we dat altijd graag demonstreren en doorgeven, maar na onze beproeving tegen Tamar 50+ (voor al uw consultancy in volleybal). In de hoop nog vele Tamar teams te mogen ontmoeten in onze masterclasses. We gaan ervoor: Tamar 50+ Kannie Stuk! Tot een volgende keer, mede namens Tamar Old Spice! Frans van Kaam Tamar-lid 1972-1981

62