De Nieuwsbrief van
’n Lach & ’n Traan mei 2015
Zingen in de Oase Op 11 april de hele dag aan het Drontermeer. Leuk maar vochtig en koud!
En Nel zong voor de laatste keer als koorlid met ons mee. Ja, De Meern is toch een heel eind weg!
Joke had een feest elders te vieren, maar Rian kon wel even meespelen. Paul en Jeannette waren met de boot. Lieve allemaal We hebben veel leuke optredens gehad maar ik wil ook wel eens wat nieuws. Nu heb ik heel wat festivals aangeschreven maar helaas met weinig succes. Uiteraard ga ik door maar... als jullie nog leuke tips en of suggesties hebben, stuur mij mij mailtje en ik ga er achteraan. Groeten Dig
Algemene Leden Vergadering Op 15 april hielden we onze jaarlijkse ledenvergadering. De voorzitter zorgde dat het gesmeerd verliep. De financiën zijn prima in orde. De verschillende commissies vertelden over hun werkzaamheden en resultaten. Ieder kon zijn of haar zegje doen. Wat hebben we een heerlijk harmonieuze vereniging!
Ineke werd meer dan verdiend in de bloemen gezet. Geweldig zoals ze al die jaren van ons bestaan het secretariaat heeft gevoerd.
Onze ledenvergaderingen worden druk bezocht. Daar mogen we trots op zijn!
Paul kreeg voor zijn zieke dirigente bloemen en cadeautjes mee. Wat vond ik het erg om thuis te moeten blijven!
Onze nieuwe secretaris, meteen druk met notuleren
Ik ben geen lid met stemrecht meer van het bestuur, maar nog wel bij de bestuursvergaderingen als muzikaal adviseuse aanwezig.
En het nieuwe lid in ons bestuur: Gerda Bleijenberg!
Nawoord: Een goede en gezellige leden vergadering gehad al was het voor mij toch wel vreemd om te weten dat het de laatste vergadering voor mij was als secretaris. Maar na 10 jaar is het mooi geweest en dat was het. Nu ik zo alleen thuis zit dringt het pas echt tot me door. Geen vergaderingen meer dus ook niet het even na zitten met een wijntje of een frisje. Ook geen mailtjes of telefoontjes meer van hoe zat dat, hoe doen we dat, daar hebben we het nog wel even over na het zingen. Het niet meer je verantwoordelijk voelen of alles wel goed gaat. Maar hoogst waarschijnlijk (dat weet ik wel zeker) komt er een tijd dat ik denk "oh wat lekker rustig" . Maar deze 10 jaar hebben mij veel geleerd en dat is iets waar ik jullie allemaal voor bedank. Ineke Kramer
DVD / CD Jubileumconcert Tijdens het jubileumconcert heb ik een film gemaakt van jullie mooie optreden. Deze film heb ik in mijn vrije uurtjes samengevoegd met leuke foto’s. Het is een mooie dubbel-DVD geworden en de muziek heb ik nog eens op een aparte CD gezet. Deze 3 CD`s zijn bij mij te bestellen voor 10 euro HOE ? - Doe het geld in een envelop schrijf op de envelop je naam en hoeveel je er wilt hebben; - lever deze in bij de dirigent Jeannette, bij zanger Paul of bij mij; Ik zorg dan dat deze DVD’s/CD zo snel mogelijk bij jou komen. Kan je niet wachten? kijk dan nog even op YouTube naar de trailers: https://www.youtube.com/watch?v=hQ4aWyR3U2Y Angelique (Lieke)
Ruimte gezocht We waren altijd welkom in de gezellige ‘schuur’ van Johan voor onze Opening van het seizoen, onze Kerstmaaltijd en als Uitwijkmogelijkheid wanneer we op een woensdagavond niet in de Zevensprong konden repeteren. Helaas is dat voorbij en zoeken we naar een nieuwe ruimte voor deze activiteiten. In de laatste bestuursvergadering zijn al wat mogelijkheden besproken maar de echte oplossing zat er nog niet bij. Daarom een oproep aan onze leden: Wie weet er een geschikte plek, liefst met een keukentje waar we zelf mogen kokkerellen. Geef het door aan onze voorzitter!
Sponsor gezocht Voor festivals en andere optredens willen we graag voor iedereen eenzelfde jack/jas met het logo van ’n Lach en ’n Traan aanschaffen. Altijd handig om elkaar weer te vinden en herkenbaar te zijn als koorlid van ons heerlijke koor. Maar ja, dat kost toch wel meer dan we zo even kunnen ophoesten. We zoeken daarom een sponsor die dan, indien gewenst, ook zijn logo op het kledingstuk kan laten plaatsen. Meer weten over de kosten? Neem dan contact op met onze voorzitter of penningmeester.
Vlotte communicatie Voor en na de repetitie en in de pauze wordt ik nog wel eens bestormd met verschillende vragen. Ik beloof dan van alles waarvan ik bij thuiskomst vaak de helft alweer ben vergeten. Tja, zo gaat dat … Ik wil iedereen dan ook vragen verzoekjes en opmerkingen ook per mail of op een briefje te doen. Dit geldt niet alleen voor de dirigent maar ook voor bestuurs- en/of commissieleden. Ook wanneer je je afmeldt voor een repetitie of optreden bij ziekte e.d., doe dat dan naar het secretariaat, bel of liever nog, mail Marietje.
Zingen voor het Pluspunt Op de 17de gingen we ’s middags naar Swifterbant. Dit keer hadden we veel meer ruimte die door de grote spiegelwand nog véél groter leek. Er waren veel zieken, maar met 28 leden ging het ook best goed in het Pluspunt. De cliënten hadden veel plezier en wij werden ook verwend.
Wat deden de aanwezige muzikanten het goed! Henny wat onwennig op het kleine drumstel, Janny die steeds minder zenuwachtig en zekerder van zichzelf haar mandoline bespeelt, Monique die schijnbaar moeiteloos tussen accordeon en fluit laveert, Gerard B. virtuoos als altijd en Gerard W. met de spetterende intro van Hoor de muzikanten … Wat heerlijk om, ook met zo’n wazig hoofd, zo op ‘mijn’ muzikanten te kunnen vertrouwen!
Agenda Dinsdagmiddag 5 mei: Zingen op het Havenplein Zaterdag 23 mei: Marlies trouwt, we zingen voor het bruidspaar in Land’s End. In de week van 2 t/m 5 juni: Avondvierdaagse Zaterdag 6 juni: We gaan uit!!! Zondag 28 juni: Festival in Hoorn Woensdagavond 1 juli: Laatste repetitieavond voor de vakantie in de Werf Voor bijzonderheden, raadpleeg onze website
Laarhof in Lelystad Ons derde optreden was op 22 april in de flink verbouwde Laarhof in Lelystad. Wat zijn de bewoners daar toch altijd enthousiast, ze stralen zoveel vrolijkheid uit. Dat is ook voor ons een feest.
En wat was Miep blij om weer even tussen haar oude koormaatjes te zingen.
De Notenkraker Op de twee cryptische plaatjes in de Notenkraam van april zijn al verschillende goede antwoorden binnen gekomen. Zie jij ook wat het voorstelt? Stuur je oplossing dan naar me toe. Onder de goede inzenders loten we in september voor het felbegeerde verrassingspakketje van Elly. Uit de goede inzenders van de januari notenkraam kwam André Vroegh uit de hoge hoed.
Jarig in mei 10
10
22
30
Sieneke Nijhof
Janny Drogt
Sjaan Bruil
Attje Houwing
Smullen
Wij noemen het Pilav
Een smulrubriek… dat leek jullie ook wel wat. Blijf dus lekkere recepten insturen!
Ik maak het altijd voor 2 dagen.
Dit keer : Ingrediënten voor 4 personen: 2 grote uien 1 bakje kastanjechampignons, heel laten
1 pond varkenspoulet 3 teentjes knoflook het sap van 1 groot blik perziken op lichte (belangrijk!) siroop 1 blik tomatenstukjes op sap 2 blikjes tomatenpuree Naar smaak: zout peper bieslook en een scheut ketjap
Bereiding: Uien aanbakken, Vlees erbij Knoflook vermorzelen en fijn snijden De rest van de ingrediënten toevoegen Half uurtje op laag vuur laten sudderen, af en toe roeren. Serveren met zilvervliesrijst en evt. een perzik. Eet Smakelijk Gerard Beugelsdijk
Raden maar… Welk koorlid stond hier met haar mooie strik te pronken? Iedereen die reageerde had het goed! Het was duidelijk Gerry Put.
* Maar wie zou deze jongedame in haar prachtige kinderwagen zijn?
*En wie houdt haar broertje goed vast bij de fotograaf?
Wist u dat???
De familie Speerstra/Kuipers op de Woonboot was…
Paul via Facebook een best maaltje sliptong won …
Ria Brouwer met veel plezier aan Line-Dance doet …
Gerard B. elke dinsdag in de muziektent in Elburg speelt … moet het wel redelijk weer zijn
Gerard met onze grootse fan Harry de lucht in ging … Grietje uitbundig Koningsfeest vierde…
De voorjaarstuinen van …
Anneke van der Steen
Harry Irons
Henny Hoorn En de perenboom op het balkon van Ineke Kramer
Laten we rekening houden met elkaar Hierbij wil ik even uitleg geven waarom ik tijdens een repetitie-avond uit de slof schoot. Ik ergerde mij al heel lang dat als Jeannette begint te tellen voor de intro het nog lang niet stil is. Die avond ontplofte er iets bij mij. Ik moet namelijk heel goed luisteren als wij beginnen met de intro’s, omdat ik met mijn rechteroor helemaal niets hoor en mijn linkeroor behoorlijk wat gehoorverlies heb. Enkele muzikanten en verschillende koorleden gaven mij groot gelijk dat ik er wat van zei. Het is niet de bedoeling dat ik wil stoppen, omdat ik het nog veel te leuk vind, maar ik heb er wel veel last van. Ik weet dat Robert al een keer eerder geprobeerd heeft om in het koor minder te laten kletsen tussen de liedjes door en Jeannette hoor ik het ook iedere keer zeggen, maar het schijnt niet te helpen. Dit wilde ik even aan jullie kwijt. Gerard Wichers.
Mee met Monique Gisteren de hele dag in Apeldoorn rond gehangen. Ik moest met mijn accordeon naar Gert Nijkamp. Hij zoog en blies valse lucht. Dat deed ie al langer en steeds stel je het uit want het is niet naast de deur, maar gisteren moest het toch maar wezen. Haha, was er alleen een schroefje uit. Gelukkig maar. Ik had er nog 1. Een kleintje, overgekocht van iemand. Die ook maar mee genomen om te laten nakijken. Maar dat is een fiasco gebleken. Die is zijn geld niet waard geweest. Het is een weet voor de volgende keer. Als je er niet zoveel verstand van hebt... NIET KOPEN!!!! Jammer maar helaas. Toch wil ik eigenlijk ook wel een kleinere en 1 die versterkt kan worden. Dan hoef ik niet zo hard te trekken. Ik krijg steeds meer last van mijn schouder. Ons helemaal voor laten lichten en Hans is nu ook wel om. Gelukkig. Dus nu staat mijn meisje op internet. Ik ben benieuwd of er wat op komt. Anders ruilt Gert hem ook wel in, maar die heeft er al zoveel staan, van die grote, dus hij er niet om zit te springen. In de tijd dat we moesten wachten hebben we Hans in het nieuw gestoken, dus iedereen blij. Tot de volgende keer
Smartlappen koor uit Dronten Woensdag 22 april was er weer veel gezelligheid in het Grand Café.Het lievelingskoor van onze bewoners kwam gratis voor ons optreden: Het smartlappen koor ’n Lach & ’n Traan uit Dronten. Wat hebben we weer genoten van hun liedjes uit hun 10-jarig jubileum concert. Dorus kwam voorbij en nog vele Nederlands talige liedjes zoals; o heide roosje, de muzikanten, Marina, en…… Als klap op de vuurpijl de parelvissers met een Nederlandse tekst. Wat was dit geweldig mooi. En het mooie was dat een bewoonster van Laarhof met haar oude vertrouwde koor kon mee zingen (zij is lid van dit koor geweest). De bewoners hebben ook lekker kunnen dansen en swingen op de fijne liedjes. Wat ging het koor leuk om met onze bewoners en wat speelden de muzikanten goed, zelfs blokfluit en een mandoline. Zelfs zorg collega’s van Laarhof 1-2-3 kwamen een dansje met de bewoners maken. Top dat jullie dit deden. We kijken weer op een fijne avond terug. Team Welzijn Laarhof
Het jaarverslag van de Muziekcommissie moest helaas ontbreken op onze jaarlijkse ledenvergadering. Daarom dit keer bij de Nieuwsbrief.
Jaarverslag Muziekcommissie 2014 Leden van deze commissie: Rian Rispens, Henny Hoorn, Joke Wesseling, Marietje Spin, Paul Schoemaker o.l.v. Jeannette Fremouw. Rian en Paul stappen bij de ALV van 2015 uit de commissie. Aan Wim van der Voorst en Grietje Visser is gevraagd dan hun plaatsen op te vullen. Ze hebben daarin toegestemd. Ook in 2014 heeft de muziekcommissie goed kunnen samenwerken. Twee keer kwamen we bij elkaar, maar vooral per mail en telefoon was er veelvuldig contact. In het voorjaar kwamen we bijeen en kozen we welke songfestival-nummers er in het muziek- en tekstboek zouden worden opgenomen. De keuze viel op : 90 Katinka, 91 ’n Beetje, 92 Als het om de liefde gaat, 93 De oude muzikant, 94 ’n Beetje vrede, 95 Ik zie ’n ster, 96 Lily Marleen, met als toetje : 97 Laat maar lekker gaan Als nieuw te proberen nummers werden voorgesteld : 1. Een medley van Dorus-liederen met o.a. een keus uit: Hoestbui op 4 wielen, Als ik wist dat je zou komen, Met zulke rozen, Twee motten, De nachtwacht van het Rembrandtsplein, Weet je wat een Rotterdammer, Bij de marine enz. 2. De parelvissers (tweestemmig) 3. Westenwind (van Dana Winner) 4. Serieus aan de slag met de ‘schoolliedjesmedley’ 5. Mooi zijn alle vrouwen (Benny Neyman) 6. Laat maar lekker gaan (Benny Neyman) (ging rechtstreeks door de boeken in) 7. Zwevend naar geluk (El condor pasa) 8. 20 kleine vingers (Teddy en Henk Scholten) 9. Dora (Wim Sonneveld) 10. Het kan nooit zo donker zijn of het wordt altijd wel weer licht Toen we in het najaar opnieuw bij elkaar kwamen, dit keer met aspirant-commissieleden Grietje en Wim, kwamen deze nieuwe nummers opnieuw aan bod en werden er besluiten genomen over het Kerstprogramma. Ook het programma voor ons 10-jarig jubileum werd in de steigers gezet. We kunnen wel zeggen dat deze beide optredens ervoor hebben gezorgd dat ons koor in Dronten weer wat bekender is geworden. Ook de liedjes met een uitdaging vallen goed in het koor. Ondanks de aanvankelijk septische geluiden en ongelovige gezichten hebben we het duet uit de Parelvissers goed onder de knie gekregen. Wat zijn we trots! Binnenkort wordt er een nieuwe bijeenkomst gepland, in de nieuwe samenstelling van de commissie, want er is dit jaar veel te doen: - Er moet een voorstel aan het bestuur komen over de boeken: Laten we ze groeien tot meer dan 100 nummers? Of gaan we splitsen? En hoe dan? Gaan er nummers naar het archief? - Vele suggesties voor nieuwe liedjes zijn ons toegezonden. Die moeten we allemaal samen gaan beluisteren en beoordelen. Daar zijn we wel een weekje druk mee. - Ook het Kerstprogramma heeft nieuwe nummers nodig en ook daarvoor zijn al vele suggesties binnen gekomen. - Maar het eerst is het programma voor Hoorn aan de beurt. Er is om liedjes over het water gevraagd. Nou dat hoeft geen probleem te zijn. Leuk om weer even iets anders te zingen. De muziekcommissie hoopt opnieuw voor uitdagingen te zorgen, maar ook onze ‘gewone’ nummers zullen niet worden vergeten. Jeannette
Tot slot: In eerste instantie stuurde Hendrik dit verhaal in voor De Pen van de Notenkraam. Later kwam op mijn verzoek de bijdrage die vorige maand werd geplaatst. Toch vind ik dit zo’n bijzonder verhaal dat ik het met jullie in de Nieuwsbrief wil delen. Op de dag dat de muur, ijzeren gordijn, viel werd mijn jongste zoon geboren. Rusland heeft mij altijd al geboeid, Rasputin, De tsaar en familie, Sikorski, Revolutie, Stalingrad, enz. En nu was er geen duidelijke lijn meer, geen scheidslijn. Rusland lag open voor de kapitalisten en de Oostblokmensen, die al veel doorstaan hebben, moesten dit ook maar even ondergaan. Enkele Jaren later kreeg ik de kans om uitgezonden te worden naar Oezbekistan. Ik kon solliciteren bij Agrico. Iets wat ik nog nooit gedaan had, ik heb immers mijn vader opgevolgd en vogelvrij verklaard in Nederland. Geen sociaal vangnet achter je, misschien een heel kleintje. Je mag je eigen en andere werkplekken creëren en zelf financieren. Je mag risico's lopen en de rest is wel in wetten geregeld, zodat je het niet mag. Maar op een dag nam ik afscheid van mijn vrouw, ze haalden me op van huis, met de bus naar Schiphol. Veel bagage, veel kilo's want we namen veel onderdelen mee voor de machines waar ze daar gebrek aan hadden. We vlogen eerste klas, want dan kon je veel meer kilo's meenemen dan normaal. Via Engeland naar Tasjkent in Oezbekistan. Landen en sjouwen en wachten, maar toch met een luxe bus naar een kantoorflat, waar ergens op een verdieping Agrico huisde. Wie zit daar achter het bureau: Jongeman huppeldepup bij zijn vader heb ik toen ik 18 was nog gewerkt en heb zowat zijn luiers nog verschoond. Nu was hij mijn aanspreekpunt. Na een korte briefing naar het hotel. We gaan eten. We komen in de eetzaal en er speelt een live bandje, dat speelt een van mijn lievelingsnummers (Sympathie for the Devil van de Rolling Stones) op het moment dat we de zaal binnen komen, vol verrukking probeer ik mijn metgezellen duidelijk te maken dat dat wel heel bijzonder is, maar je kunt het ze net zo goed in het koeterwaals vertellen, dit gaat boven hun pet. Daar komen ze daar niet voor. De volgende dag mocht ik met een ervaren collega op pad naar Samarkant. Op naar het vliegveld, in een propellergeval, we stuiteren over de startbaan, klapperdeklap. Een deur klapt open en valt op de startbaan en wij de lucht in, tochten als een gek … de gordeltjes bleven om en in het Russisch werd ons uitgelegd wat er verder ging gebeuren. Nou ja, daar konden we naar raden. Maar op geringe hoogte vlogen we verder. Misschien een uur of twee, drie later, ik weet het niet meer, komen we aan op het vliegveld. We hadden een tolk meegekregen, een student die alles voor ons moet regelen. De collega's die in Tasjkent bleven kregen er een op een. Maar wij moesten er een delen, was goedkoper. We stappen in een taxi en gaan richting stadhuis, want elke plek waar je was moest je je laten in- en uitschrijven. We zitten in de taxi en rijden weg en wat gebeurt er, een vrachtauto schampt onze taxi en daar staan we midden op de weg. Consternatie en een geroep. Er kwam een andere taxi en daar gingen weer. Op weg naar ons verblijf, ja ja bij een weduwvrouwtje met een kind, haar zus en haar moeder, daar mochten wij verblijven. De slaapkamer gezien en de hele, paar vierkante meter grote woning. Er werd ons gevraagd waar we wilden slapen, nou ik sliep liever buiten. Overdag is het 40 graden, en 's nachts 30 graden, en het is er niet vochtig, de vloeitjes van mijn shag bleven gewoon droog op mijn nachtkasje. Dit maakten we mee de eerste 2 dagen van de reis. Dan dag nummer 3. 's Morgens vroeg op pad met de bestuurder van de provincie, de bestuurder van de stad en de bestuurder van Landbouwbedrijf en weet ik al niet meer. We komen op een aardappel perceel en beginnen te graven . Poter verrot!!! hele preek van hun. In de auto naar het volgende perceel, nog meer verrotte poters, nog meer gepreek. Zelfs de tolk kon het niet vertalen. Ik, als leerling zweeg natuurlijk in alle talen en keek alleen maar heel geïnteresseerd. Zo ging het nog een poosje verder, het was niet prettig meer en ik zei tegen mijn partner, zo gaat het niet verder, speel maar even een beetje mee. Ik had de video bij me en nog wat reisbeschrijvingen, met lege invulvakjes. Heel ingewikkeld de beelden opgenomen en dan samen in overleg met mijn partner de volledige reisdocumenten ingevuld, handtekening van de chefs eronder, en de belofte dat we er direct werk van zouden maken. Er was nog een andere perceel met andere symptomen of we die nog mochten zien. Nou dat hielp wel. We zouden verder gaan en samen eten. Dit was dus waar ze het op kantoor hadden. Die problemen met de boeren daar, dat had ik nooit begrepen. Uiteindelijk bleek het allemaal te liggen aan het door elkaar halen van de maten van de pootdiepte en pootafstand. Ja dat heeft heel wat zweet gekost. We gingen met de notabelen uit eten. Dus werden we midden in de bushbush naast een Appelhof met een slootje erbij gebracht worden door helpers in de volgauto. Kleden werden uitgespreid en daar mochten we met de notabelen samen op gaan liggen. De Wodkafles komt tevoorschijn en in plaats van moppen te vertellen beginnen ze met het toasten en proosten. Iedereen moet een speech houden over de goede samenwerking tussen onze beide landen. Hoja, er liepen ook wat verdwaalde kippen daar, die zijn ze nu aan het slachten. Ik was ook aan de beurt om iets te zeggen, maar het was heel kort en niet veelzeggend. De tomaten zijn daar echt goed. De rotte appels die we daar kregen waren natuurlijk(niet) heel lekker. We hebben er wel 3 of 4 uur doorgebracht. Iedereen ging slapen en de wodka heeft één voordeel, als je weer nuchter bent ben je zo weer de oude.
We werden thuisgebracht en m'n collega was heel stil en onder de indruk. Hij had het Spaans benauwd gehad en met een smoes is hij de volgende dag vertrokken met de tolk en ik heb hem niet weergezien totdat ik weer terug was in Tasjkent. Maar daar zit je dan met je goede gedrag alleen,’ far and away’. Mooie tijd om uit te rusten. Ik had ook wel iets meegemaakt. De zus van mijn hostess werd ondergebracht bij familie ze had last van opspelende hormonen. Oma had mijn hagelslag opgemaakt en lag met suikerziekte-problemen de hele verdere dagen op bed, dus het was heel erg rustig. Het kind van moeder had dropjes van mij gekregen en dus in en uit de mond alles zat er onder. Een paar dagen zo es rondgekeken in het dorpje een paar keer in de werkplaats of op kantoor geweest, omdat ik geen woord Oezbeeks of Russisch spreek. Er werd een Duitssprekend vrouwtje opgetrommeld. Die was er in de oorlog blijven plakken en met ouders daar tewerk gesteld. Maar ze was nu vrij en ze wou graag terug naar Duitsland. De verdere dagen verliepen zonder veel problemen, maar zonder tolk ben je niets, dus proberen te bellen naar het kantoor in Tasjkent. Ik had het nummer en ben een hele morgen bezig geweest om het kantoor te bereiken. Lukt het dan eindelijk om contact te krijgen dan zit de lijn zo vol met ruis en lawaai en versta je elkaar nauwelijks. Ik probeerde hen duidelijk te maken: "stuur een tolk". Vragen ze mij: “waar slaap je”? Nou ja onder de bomen dus en veel meer communicatie is niet mogelijk. Nou dat was het dan weer en ik hoop dat ik een tolk krijg. De volgende dag zit ik op het leefbed te suffen, gaat de deur open en wat hoor ik: Nederlands gepraat. Verdikke mij daar staat een man die zich Ed noemt, heaven send, hoor je wel es in liedjes. Nou dat is natuurlijk even bijpraten en hij vertelt dat hij opzichter is van een heleboel jongens van Cebeco, wel een stuk of tien. Hij had gehoord van de lokale mensen, dat er een vreemde snuiter in de buurt was. Nou, dat is wat en ik sprong direct bij hem in zijn Landrover en zo kwam ik op allerlei boerderijen in de buurt. Een paar kilometer van mijn overnachtingsplek was zelfs een jongen uit Swifterbant als adviseur bezig. Bij een bedrijfsleider die dik aan de drugs en drank was. Iran ligt langs Oezbekistan en daar kwam het spul vandaan. De rest van de tijd ben ik meest met Ed verder op getrokken en heb een hoop gezien. Thuis had ik een Same Antaris 100 en ik heb meerdere van die types daar in bedrijf mogen zetten met daarachter een Cramer pootmachine(getrokken). Ze hadden problemen met de beremming, die je op meerdere manieren kon afstellen. Mocht ik uitleggen over het schoonmaken van filters in het woestijnstof daar. Op mijn bedrijf, dat ik mocht adviseren, kwamen de poters aan, dus moest ik op het station zijn om de poters te zien en aan hun vertellen, dat ze direct uit de zon in een zo koel mogelijke ruimte moesten komen, in verband met kwade harten, zuurstofgebrek door stress van de kou naar de warmte. Het personeel uit de trein hoorde ook van mijn bestaan en zonder tolk waren we het elkaar gauw eens met de wodkafles op tafel. Ik heb thuis opnames van de trein, 4 locomotieven gekoppeld, en allemaal zwart rokend de zon te verduisteren en dan het geluid prachtig. Maar na een week of vier zat mijn tijd er op in Samarkant, de poters waren bezig te poten en ik had op meerdere bedrijven geholpen. Ed wou eens bellen naar verschillende adresjes en we togen naar een hotel. Daarvandaan kun je net bellen zoals in Nederland. Nog wel wat ruis op de lijn maar je kon bellen. Hij belde zelfs even naar zijn vrouw. Ik denk, dat doe ik maar niet. Geen bericht, goed bericht. Ondertussen kom ik aan de praat met een vrouwtje uit St.Petersburg. Ze was tourleidster met een groep buitenlanders. We hebben heel een gezellig gesprek gehad. Ze was helemaal niet gesloten (Amerikanen zeggen outgoing) en vertelde alles over Rusland en de mensen. Ze dacht op het eerste moment toen ik haar aansprak dat ik daar uit de buurt kwam. Maar we gingen terug, zoals afgesproken, naar Tasjkent en Ed zet me op de vliegmachine. De volgende dag naar Kantoor Agrico. Daar heb ik een heel verhaal moeten doen en ze hebben me verteld, dat een Zuid Flevolander, daar een paar dagen door de woestijn is gereden met enkele anderen om mij uit mijn situatie te halen. Op bedrijven in de buurt van Tasjkent waren meerdere mensen van hun bedrijf weg gestuurd, en omdat ik onder de bomen sliep had men gedacht dat ik ook was weggestuurd, mede omdat de uitgestuurde mensen mij ook niet konden vinden. Op kantoor was ook de gevluchte collega, die wou graag naar huis, maar hij moest terug naar het bedrijf volgens contract. Maar mijn tijd zat erop. Gimme a ticket for an aeroplane, aint got time to take a fast train lonely days are gone I am going home (my babe she wrote me a letter) I don't care how much money I got to spent I got to get back to my babe again lonely days are gone I am going home (my babe she wrote me a letter) Thuis gekomen was ik uitgeput en moe. Ik woog altijd 70 kg. en toen geen 60 kg meer. Mijn vrouw vertelde me dat ze haar hadden gebeld dat ze mij kwijt waren in Oezbekistan en dat ze haar net voordat ik thuiskwam weer hadden gebeld dat ik terecht was… Hendrik van Hateren
