7
Nr.
De levenswandel van Cesar Lanckriet (2) De portretten van Jan Lanckriet Lanckriet duivensport in Doomkerke Familieberichtjes
DE LANCKRIET KRONIEK electrónico] de correouit de teléfono] [Escriba su dirección] [Escriba [Escriba su dirección het verleden met nostalgie uitgave Elektronische Nr. 7su número April 2012 Heemtijdschrift
In deze KRONIEK vindt U o.a.:
De Lanckriet Kroniek De
Voorwoord. Kroniek nr. 7 is hier al! "De tijd vliegt snel, gebruikt hem wel"! Meer dan ooit is deze uitspraak aan de orde van de dag. Het is nu al meer dan één jaar dat ik kan "genieten" van mijn brugpensioen en alles lijkt alsof dit pas gisteren begonnen is. Ondertussen is dat ook al de zevende elektronische Lanckriet Kroniek die "van den band rolt" en niets wijst er momenteel op dat dit tempo niet zou kunnen aangehouden worden. Toch wil ik nogmaals mijn oproep aan iedereen herhalen: laat mij weten als er in de familie belangrijke gebeurtenissen plaats grijpen of gegrepen hebben en stuur mij ook verder zoveel mogelijk informatie, foto's of andere documenten uit het verleden. Merk ook op dat ik (opnieuw) de inhoud heb aangepast t.o.v. wat ik in de laatste Kroniek had aangekondigd, maar de aangekondigde onderwerpen komen hoe dan ook later aan bod. Gooi vooral niets weg wanneer u de zolder of andere verloren hoekjes van het huis eventjes opruimt en daar nog oude "familie-relieken" terugvindt. Veel leesgenot...
Johny Lanckriet
De “Lanckriet Kroniek” is een informatieblad dat uitgegeven wordt door Johny Lanckriet en vanaf 2011 onder elektronische vorm gratis kan verkregen worden via mijn web site. Redactieadres: Johny Lanckriet, Konijnenberg 21, 1702 Groot-Bijgaarden Telefoon: 02/466.19.34 E-mail:
[email protected] [email protected] Web Site: Pers Site Johny Lanckriet (http://johny.koiviz.be/) © Overname van teksten is toegestaan mits vermelding van bron en auteur.
Nr. 7
April 2012
Pg. 2
De Lanckriet Kroniek De
De levenswandel van Cesar Lanckriet (2). In het eerste nummer van de tweede jaargang van de Lanckriet Kroniek werd in 2002 reeds in het kort een overzicht gegeven van de sportieve prestaties van Cesar Lanckriet (LAxx814-45617), de vader van Jetty en Sonia. Verleden jaar maakte Jetty, naar aanleiding van het briljanten jubileum van haar ouders, een meer uitgebreide reportage van haar vader en dat willen we u zeker niet onthouden in onze Lanckriet Kroniek. Het verhaal zal dan ook gespreid worden over verschillende edities en wordt telkens uitvoerig voorzien van "foto's uit de oude doos", die Jetty ons ook wist te bezorgen.Hierna het vervolg van het eerste deel verschenen in de Lanckriet Kroniek 6 van januari 2012.
Cesar Lanckriet , zijn jeugd , de oorlogsjaren , en sportman van de jaren ’48 tot ‘55
..... Het was in die tijd dat Cesar zijn lief Germana en broer Willy haar zuster Paula leerde kennen , de dochters van de melkboer Philemon Houtekier .
Germana en Cesar
Nr. 7
April 2012
Pg. 3
De Lanckriet Kroniek De
Jongere broer Willy legde het aan met Germana haar jongere zuster Paula .
In diezelfde periode zat oudere broer Julien vast als krijgsgevangene in Holland. Zo heel erg ver van huis was dat niet en dan is Cesar maar eens, met nog enkele vrienden samen, met de fiets naar ginder gereden, waar ze Julien te zien kregen. Nadien dan thuis gekomen, kon hij moeder Eufrasie gerust stellen dat het goed ging met hem.
Ze bleven dus in Oostkamp maar nu waren ze twee voortvluchtigen. Na een drietal maanden kreeg Cesar een oproepbevel om zich zo spoedig mogelijk terug naar Duitsland te begeven en er stond in de brief dat: "bij het niet opvolgen van dit bevel er sancties zouden volgen en dat ze hem zouden komen ophalen". Dit wegblijven werd immers als een zware overtreding beschouwd. In die periode kon je niet voorzichtig genoeg zijn, je wist niet meer wie je kon vertrouwen en wie niet want er zaten er altijd ergens wel tussen die de kant van de vijand gekozen hadden, in dit geval de Duitsers of de gestapo waarmee ze op een goed blaadje wilden staan. De eerste weken viel alles nogal mee tot er op een dag twee mannen met zwarte mantel, een hoed en een aktetasje onder de arm in de Ezelstraat bij de familie Lanckriet aanklopte. Het was de gestapo en ’t waren 2 Vlamingen!1 Ze waren op zoek naar 2 voortvluchtigen, de broers Cesar en Willy Lanckriet. Cesar was op dat moment niet thuis, maar Willy, de jongste, was er wel, samen met moeder en twee van zijn zussen, alsook de kleine Jacqueline , dochtertje van André. De gestapo zou hen onmiddellijk meenemen. Er stonden ondertussen ook al enkele buren aan de deur verzameld, die een vermoeden hadden van wat er stond te gebeuren. Die buren riepen allerhande verwijten naar die gestapo’s 1
Eén van die twee gestapo mannen was afkomstig van Aartrijke. Deze man, die heel wat Vlaamse jongens opgepakt heeft, is dan na de oorlog zelf opgepakt en terechtgesteld als oorlogsmisdadiger, (verdiende loon zou ik zeggen).
Nr. 7
April 2012
Pg. 4
De Lanckriet Kroniek De
en toen ze een poging deden om Willy aan te houden nam moeder Eufrasie de twee warme strijkijzers, die op de buzestove stonden, in haar hand en dreigde ermee naar de gestapo’s. Eén ervan trok zijn wapen en richtte het op de moeder maar toen sprong Willy voor zijn moeder en zei tegen die mannen: “als er te schieten valt, dan op mij maar niet op mijn moeder”. Ook de twee zussen en omstaande buren reageerden allen heel fel tegen die twee onderkruipers, die dan ook waarschijnlijk aanvoelden dat ze ergens niet juist handelden of ze voelden zich bedreigd door al die omstaanders. Hij stak zijn wapen terug weg en in het weggaan zei hij “we komen zeker terug maar dan zal het anders aflopen dan nu”. Nu werd het dus wel heel erg riskant voor de twee broers om nog thuis te blijven en dus moesten ze onderduiken. Soms zaten ze ergens samen maar veelal zaten ze elk op een verschillende locatie want ze moesten er voor zorgen dat ze niet alle twee opgepakt werden. Negen maanden zijn ze voortvluchtig geweest! Ze hebben zowat overal geslapen, veelal in de bossen en dan ook wel eens ergens bij vrienden of familie in de kelder of op zolder. Een kelder was voor mijn vader wel de ergste slaapplaats die je kan hebben want daar had hij gezelschap van ratten, die ’s nachts gewoon over hem heen liepen. Op een morgen, ze hadden deze keer juist de nacht doorgebracht bij broer André, stond de gestapo opeens aan het eind van de straat. Cesar en Willy hadden al voorzorgen genomen om te kunnen vluchten maar gelukkig was het niet nodig want ze deden deze keer geen controle in die straat. Moeder Eufrasie - het mens heeft meer slapeloze nachten gehad in die periode dan een normaal mens in gans zijn leven - was nooit gerust. Ze maakte zich enorme zorgen over haar twee jongsten. De familie kreeg wel eetbonnen, maar daar waren de twee zoons niet bij gerekend en dus probeerde ze zo veel mogelijk om ook nog wat eten voor die twee apart te houden. De ganse buurt leefde met de familie mee, en iedereen was dan ook heel alert. Bij het zien van die “ zwartzakken” werd telkens onmiddellijk alarm geslagen. Zo mocht mijn moeder, die bij een bakker werkte, als het nodig was zonder probleem haar werk verlaten om de Lanckriet familie te gaan verwittigen dat er controle aan de gang was in de omtrek. Op die manier kon iemand dan de jongens op de hoogte gaan brengen in de bossen. Oostkamp had in die tijd nog heel wat meer bossen dan nu en dus konden ze gemakkelijk ongezien van Oostkamp naar Waardamme wandelen, dwars door het bos. In Waardamme, bij Henry Vanneste, lag er altijd een ferme stutte
Nr. 7
April 2012
Pg. 5
De Lanckriet Kroniek De
met smout en boerehespe klaar. Henry was getrouwd met mijn ma haar nicht Cresona. Zo had mijn grootvader Edmond op een dag, om de grote honger te stillen, eens een soort cake gemaakt van de beukennootjes die Cesar en Willy geraapt en gepeld hadden in hun schuilplaats. Hij had de nootjes door de koffiemolen gedraaid, gemengd met geïmproviseerde ingrediënten en dan gebakken. Het moet kloeke kost geweest zijn, want ze hebben in uuuuren geen honger meer gehad. We hebben nooit het recept geweten van die cake!! Een korte periode daarop stonden de gestapo’s terug in de Ezelstraat. Maar deze keer dan zoals ze beloofd hadden, anders en met acht man sterk. Ze hadden alle wegen afgezet langs waar de broers eventueel zouden kunnen wegvluchten. Toen naderden ze tot aan het huis en omsingelden dit volledig. Ze hadden echter pech want geen van beiden was thuis. Ze zaten immers op dat moment ondergedoken bij het beenhouwersgezin Georges en Bertha Campaert –Serruys in Zwevezele, bij de zuster van Gaston Serruys2. Na gans het huis te hebben doorzocht en niks gevonden te hebben, zijn ze dan uit armoe weer vertrokken zonder hun “ voortvluchtigen “. Vanaf die periode durfden Cesar noch Willy terug naar het ouderlijk huis keren en ze verbleven op ieder moment op andere plaatsen. Daar ze toen beiden al met de zusters Houtekier in vrijage waren spraken ze daar dan ook af en toe wel eens af, maar om bij hun ouders binnen te wippen was het te gevaarlijk geworden. Zo leefden ze dus tot bijna aan het einde van de oorlog. Gelukkig is er aan die periode ook een einde gekomen! Toen de Duitsers hun macht begonnen te verliezen, begin september ’44 , kwamen deze - al goed aan het eind van hun krachten - door Oostkamp centrum en trokken ze richting Moerbrugge (parochie van Oostkamp). Toen waren de broers al uit hun schuilplaatsen gekomen en woonden ze terug thuis. De platse van Oostkamp liep vol van het volk en er werd gefeest want de oorlog was voorbij, dachten ze! Maar diezelfde dag kwamen er toch nog vliegtuigen overgevlogen en werd er nog fel gebombardeerd. Iedereen vluchtte alle kanten uit naar veilige plaatsen en de ganse nacht werd er nog geschoten. De Duitsers hadden zich opgesteld aan Moerbrugge brug3, deze hadden ze gebombardeerd en er werd daar nog enkele dagen hard gevochten. Oostkamp werd dan uiteindelijk bevrijd door de Canadezen. 2
Gaston, schoonbroer van Cesar en Willy.
3
Over deze dagen kan je lezen in het boek “ de slag om Moerbrugge ” 8-12 september 1944 door Dr. C. Vlaeminck.
Nr. 7
April 2012
Pg. 6
De Lanckriet Kroniek De
Toen de oorlog gedaan was, hebben ze hier in Oostkamp dan een burgerlijke bescherming opgericht waar heel wat burgers meehielpen aan het opruimen van de oorlogsresten , daar sloot Cesar zich bij aan. In juni ’45 kreeg Cesar zijn oproepingsbevel van het leger. Nu moest hij nog eerst zijn legerplicht vervullen. Willy werd enige tijd later opgeroepen .
Deze legerdienst moest hij vervullen in Erckeline, Scherpenheuvel en nog op enkele andere plaatsen. Eerst was dit onder het Engels leger en na elf maanden stapte hij dan over naar het Belgisch leger, gekazerneerd in Leopoldsburg , vanwaar hij dan uiteindelijk afzwaaide uit het leger . Na het leger is hij dan met Germana in het huwelijksbootje gestapt op 22 augustus 1946.
Nr. 7
April 2012
Pg. 7
De Lanckriet Kroniek De
Nr. 7
April 2012
Pg. 8
De Lanckriet Kroniek De
(wordt vervolgd)
Nr. 7
April 2012
Pg. 9
De Lanckriet Kroniek De
De portretten van Jan Lanckriet. Meer dan vijf jaar geleden reeds kwam ik in contact met Jan Lanckriet (LAxx432-646721) uit Tielt. Dit gebeurde eigenlijk n.a.v. een artikeltje in de krant van 3 juni 2005 over "De Portretten van Jan Lanckriet". Jan Lanckriet, die op dat moment in het dagelijkse leven verantwoordelijk was voor het computernetwerk bij Injextru (ik weet echt niet of hij deze job nu ook nog uitvoert), was toen één van de exposanten in de tentoonstelling "In Ontwikkeling", die doorging in het Cultuurcentrum Gildhof. Jan stelde er de vruchten ten toon van zijn analoge fotografie.
Hoe het begon en verliep. Jan Lanckriet werd geboren in 1963 en reeds vanaf zijn 12 jaar nam hij zijn eerste fotootjes. Zijn liefhebberij startte op dat moment nog "in vlagen" maar toen hij 17 werd, haalde hij een deftig toestel in huis, waarmee hij zelfs 30 jaar later nog altijd foto's neemt. Een paar jaar later ging Jan zijn kennis verruimen in de academie en ging hij ook snel thuis een "donkere kamer" inrichten. Gezien de massale overgang naar digitale fotografie kon hij daarbij een pak bruikbaar tweedehands materiaal op de markt vinden. Zijn liefde voor deze analoge fotografie was de basis voor een mooie hobby. Jan ziet deze bezigheid dan ook als een ideale afwisseling met zijn computerwerk. Hij studeerde eigenlijk af aan het VTI in de afdeling "Meubelmakerij". Hij wilde de richting van de Industriële Vormgeving uit maar dat kon blijkbaar alleen maar in Nederland en dat zag hij niet zitten. Binnenhuisarchitectuur leek het dichtst bij zijn interessesfeer aan te sluiten en Jan trok naar Sint-Lucas in Gent. Bij Injextru startte hij als tekenaar en toen men hem op een bepaalde dag voorstelde de tekeningen met de computer te maken, was hij daar een van de eersten die een computer onder de neus kreeg. Maar computers zorgen ook wel af en toen eens voor problemen en ook die probeerde Jan op te lossen. Hij volgde daarom computeropleidingen, leerde met netwerken omgaan en uiteindelijk kreeg hij de computer verantwoordelijkheid van het bedrijf toegewezen. Of hoe een dubbeltje rollen kan.
Nr. 7
April 2012
Pg. 10
De Lanckriet Kroniek De
Vrije tijd. In zijn vrije tijd legde Jan zich meer en meer toe op analoge fotografie. Eigenlijk roeide hij op die manier misschien wel een beetje tegen de stroom in. Vanzelfsprekend dat Jan ook de digitale fotografie niet uit de weg ging, maar analoge fotografie heeft natuurlijk ook zijn charmes. Zo geeft het een fantastisch gevoel wanneer men in zijn donkere kamer de foto's werkelijk ziet geboren worden.
Jan heeft ook veel lof voor de Kunstacademie, waar hij zijn liefhebberij heeft uitgebouwd. Op de tentoonstelling, waarvan hoger sprake, toonde Jan wazige sfeerbeelden en portretten. Als rode draad in zijn werken zien we steeds zijn kinderen verschijnen. Volgens Jan is dat een ideaal onderwerp omdat hij ze steeds bij de hand heeft en ze zeker niet bang zijn voor de camera en zich aldus steeds heel spontaan gedragen. Blijkbaar was Jan zelfs niet de enige uit zijn gezin die een creatieve hobby hadden, want ook Nathalie Vandendriessche, zijn vrouw, creëerde keramisch werk. Of Jan nu al of niet de definitieve overstap gemaakt heeft naar digitale fotografie weet ik nog altijd niet, maar in ieder geval heeft hij met analoge fotografie meer dan zijn sporen verdiend.
Nr. 7
April 2012
Pg. 11
De Lanckriet Kroniek De
Familiefiche van Jan Lanckriet
=================================================================== Jan Francies Lanckriet (LAxx432-646721) =================================================================== Geboren: 17 Jul 1963 - Tielt Vader: Roger Camiel Lanckriet (1938-2011) Moeder: Maria Christiana Vandemoortele (1939) Gehuwd: 3 Feb 1995 te Tielt =================================================================== Echtgenote: Natalie Maria Urbanie Vandendriessche =================================================================== Geboren: 7 Aug 1967 - Tielt Vader: Paul Karel Emiel Vandendriessche (1937) Moeder: Agnes Clara Elza Blyaert (1934-2009) =================================================================== Kinderen =================================================================== Amber Lanckriet Geboren: 30 Apr 1996 - Deinze -----------------------------------------------------------------------------------------------Tijmen Lanckriet Geboren: 31 Jul 1998 - Deinze ------------------------------------------------------------------------------------------------
Nr. 7
April 2012
Pg. 12
De Lanckriet Kroniek De
De duivensport te Doomkerke. Over de duivensport op zich heb ik het al eens gehad in een vorige Kroniek n.a.v. het overlijden van mijn "nonkel Normain" (cf. Kroniek nr. 3 van 2002). Maar het waren niet alleen de Lanckriet's van Zwevezele die erg begaan waren met de duivensport. Via Adolf Vanseveren (velen onder u nog wel bekend van ons eerste Lanckriet Reünie in 2000), kreeg ik een artikel uit "Ons Doomkerke" van 1966, waaruit blijkt dat er in Doomkerke Lanckriet's waren die al heel vroeg de duivensport een goed hart toegedragen hebben. Hierna volgt dan ook het letterlijke relaas ...
In het begin was het woord en het woord was bij Ruiselede. Zo klonk het te Doomkerke eveneens inzake duivensport. Reeds in de tachtiger jaren van vorige eeuw 4 bestonden te Ruiselede twee duivensociëteiten. De eerste was gevestigd in het lokaal "De Reisduif" bij Philemon Hoste aan de Aalterstraat en had als bijlokaal "De Nachtegaal", bij een zekere Henri, die aldus de naam verwierf van Rieten (uit de) Nachtegale. Die sociëteit speelde uit het oosten, dat wil zeggen dat alle lossingsplaatsen op de lijn naar Luxemburg en verder lagen. Een tweede sociëteit, die uit het westen speelde, namelijk uit de richting Frankrijk, was gevestigd in "De Zwaan", bij Richard Lisebeth, gezegd Dok. Duivenmelken zit de Doomkerkenaren in het bloed. Reeds als koeiers (koewachters) praatten ze eertijds over niets anders. 's Zondags na de vespers kwamen ze om de beurt op een of andere hofstede samen om te bollen en dan nog hadden ze voortdurend de duiven in het oog, want hun boltra was steeds aangelegd aan die kant van de schuur waar ook een duivenpier stak. Onderling organiseerden ze zelfs duivenvluchtjes op korte afstand. De groteren, die serieus speelden, trokken naar een sociëteit. Gunst lokte wedergunst en ieder lid dat tevens herbergier was, kreeg om de beurt de kans om, met medehulp van het bestuur, in eigen herberg een
4
dit artikel werd geschreven in 1966, dus hier gaat het over de negentiende eeuw !
Nr. 7
April 2012
Pg. 13
De Lanckriet Kroniek De
duivenvlucht in te richten5. Voor het afgelegen Doomkerke was dat "de pap in de mond geven" en het duurde niet lang of het had zijn eigen "duivensociëteit", namelijk "Niet rijk, maar recht", bij Deeske Lanckriet in de "De Smisse". Wie konden we beter raadplegen dan Edmond Lanckriet, Deeskes zoon, die in 1885 geboren werd en gans zijn leven tussen de duiven sleet? "De Lanckriets komen van het hofsteedje ten noorden van de Strokotmolen. Désiré werd er geboren, zijn broer Charles, gezegd "Boer", bleef er later wonen en zijn zoon, eveneens Désiré, boerde er tot vóór een paar jaren. Toen Deeske Lanckriet trouwde ging hij te Beernem wonen en daar werden de oudste twee van zijn kinderen geboren. Maar toen ik 2 jaar oud was - in 1887 - kwam de herberg De Smisse open. Die was gelegen aan de zuidkant van het dorp, naast de beek. Daar woonden later Manen en Mie Van Hecke. Mijn ouders kwamen naar Doomkerke terug en betrokken De Smisse. Onmiddellijk ook werd van wal gestoken met een duivenmaatschappij "Niet rijk, maar recht" waarvan het bestuur waargenomen werd door mijn vader, zijn broeder Boer Lanckriet en Charles Louis Mannens (nog het meest op aandringen van deze laatste). Als schrijver fungeerde Karel Busschaert, broer van Leon, de schoenmaker. Mijn nonkel en tante Ivootje Biesbrouck - Prudence Lanckriet hielden toen De Casino open, een herberg tegenover het kerkportaal. Toen omstreeks 1902 Ivo met gans zijn gezin naar Mishawaka in Amerika vertrokken was, aarzelde Deeske geen ogenblik om die herberg, die zeer gunstig gelegen was, over te nemen en de naam werd veranderd in Het Gemeentehuis, wat meer cachet verschafte. Ik was toen al 17 en wanneer omstreeks 1903 ook Karel Busschaert naar Mishawaka vertrok nam ik zijn taak van "uittrekker" van de duivensociëteit over. Toen klonk haar naam: "Eerlijk moet niemand vrezen".
5
Dit gebruik was zelfs nog geldig in de tijd van het"Lanckriet duivenlokaal" in Zwevezele in de jaren 1960-1980.
Nr. 7
April 2012
Pg. 14
De Lanckriet Kroniek De
In het begin kende men nog geen"constateurs" of toestellen om de aankomst van de duiven te registreren. De duiven werden bij hun aankomst door een loper naar het lokaal gebracht, de tijd werd genoteerd en de duiven in kooitjes gestopt die genummerd werden van 1 tot 10. Dat was het geval voor de duiven tussen 't Oud-Haantje en de Roos z'n hof. Naar afgelegen wijken werd een afgevaardigde of délégué gestuurd die ter plaatse de tijd opnam. Op de Kruisebergen woonden toen ook "dulle" spelers zoals Tjek Verhaeghe, Peetje De Bel, Lei Wallaert, maar de dulste van al op Doomkerke waren de Coppens, aan de Brandstraat, met hun "Tieke" die niet te kloppen was. Vóór 1914 speelden we uit het oosten, met vluchten uit Geraardsbergen, Enghien, Luttre, Tamines, Ciney, Libramont, Arlon, Luxemburg en zelfs verder in Duitsland: Aschaffenburg, Wiesbaden en Nürnberg (dat even ver ligt als Bordeaux in Frankrijk). Het aantal ingekorfde duiven was toen nog niet zo groot: hoogstens twee manden, en ik was de aangewezen jongeman om de duiven op leervlucht te voeren: naar Vinkt, maar ik loste de duiven even voorbij Poeke; naar Deinze, waar ik loste aan de herberg Jeruzalem; naar Kruishoutem, doch even buiten het grondgebied Olsene. Hoe verder ik reed hoe verder ik moest keren. De spelers wisten dat ten andere. Waren me dat reizen! Bovenop een hondekar gezeten (we hadden twee honden en leenden er voor de gelegenheid een derde bij), bedekt met een sargie om mij tegen regen en koude te beschutten, en dan die hobbelige kasseiwegen... Na de eerste oorlog schafte ik mij een 20-tal oude constateurs aan en toen speelden we ook uit Frankrijk op vluchten zoals ze thans nog gespeeld worden. Voor verre vluchten (Dourdan en verder) werd er soms verbond gespeeld met St.Maria-Aalter, Knesselare, Kleit en Maldegem. In 1920 kwam er concurrentie: in de Kroon, bij Ferdinand Vanderhaeghen, werd een nieuwe maatschappij gesticht "In Vlaanderen Vlaams" met bestuursleden als Georges Vanduinslager, CharlesLouis Mannens en anderen. Die sociëteit verhuisde later naar Burgerswelzijn bij Adolf Beel en ging uiteindelijk teniet. Gedurende 23 jaar werkte ik samen met Hector Braet uit De Hert, met overhands een inkorving in een van beide lokalen, doch in 1958 kwam er een kink in de kabel en "Eerlijk moet niemand vrezen" verhuisde totaal naar De Hert, met als voorzitter de heer Willy van Pottelsberghe de la Potterie.
Nr. 7
April 2012
Pg. 15
De Lanckriet Kroniek De
Toen heb ik een tegenmaatschappij "Strijd tegen onrecht" opgericht die thans nog bestaat. Sedert 1965 werd in De Hert niet meer gespeeld zodat "Eerlijk moet niemand vrezen" als ontbonden mag beschouwd worden. "Strijd tegen onrecht" speelt voort onder zijn benaming, hoewel ik de naam "Eerlijk moet niemand vrezen" als geestelijk erfdeel van mijn vader zaliger beschouw, die hem voor het eerst uitdacht en toepaste. Hoe Hector Braet duivenspeler werd. "Ik was 'n jongen van 15 jaar toen ik op een dag een verdwaalde duif kon bemachtigen. Op de vlerk stond een naam en adres uit Luik. Met het weinig Frans dat ik kende schreef ik naar de eigenaar (zijn naam en adres kan ik nog noemen) en die was zo dankbaar dat hij mij na ontvangst van zijn duif een "jongske van zijn beste soort" liet geworden. Ik was nog te jong om te spelen en vader Braet zei: jongen 'k zal u helpen, en samen met de garde van Wingene en nog een derde legden ze samen uit en bezochten zij lokalen. Wat later nam ik het duivenspel over en deed goe'zaken ..." Het lot van Coppens' "Tieke" De Coppens woonden aan de Brandstraat-Noord in het huis waar nu Julien Vanhauwaert woont (die woning werd vernieuwd). Daar is de dochter Valérie in 1886 met Camiel Taghon ingetrouwd en toen in 1889 Henri, Peet en Jan Coppens naar Empire, Michigan, U.S.A. vertrokken, wensten de overblijvenden geen duiven meer te houden en Tieke werd aan Fernandje De Bel, die daarachter in het Disveld woonde, overgemaakt. Na enkele dagen werd Tieke eens buitengelaten met afgekorte vlerken om niet te kunnen wegvliegen. Zij probeerde het toch en streek op het land neer. 't Moet zijn dat zij toch de weg naar haar vroeger kot kende, want plots zag men haar te voet in de richting van haar vroegere huisbazen wandelen. Deze waren zo ontroerd dat zij de duif niet meer wilden missen. Later werd zij op de veurst van het huis door een stekvogel gedood.
Nr. 7
April 2012
Pg. 16
De Lanckriet Kroniek De
Wie was die "Drees" Lanckriet nu?
Foto genomen ter gelegenheid van het huwelijk van Euphrasie Lanckriet en Victor Wylants dd. 26 juni 1930. 1ste rij - zittend: 1. 2. 3. 4.
Euphrasie Lanckriet Désiré Lanckriet Leonie Vanryckeghem Hortense Lanckriet
(09/07/1902 (05/10/1856 (19/09/1859 (07/09/1897 -
20/06/1939) 14/12/1937) 31/08/1947) 04/07/1964)
(19/05/1886 (11/04/1895 (13/06/1885 (26/06/1887 -
03/06.1974) 11/08/1990) 19/03/1968) 29/09/1973)
2de rij - techtstaand: 1. 2. 3. 4.
Maria Lanckriet Lena Lanckriet Edmond Lanckriet Irma Lanckriet
In het volgende nummer krijgt u een overzicht van de nakomelingen van Désiré en Leonie, waarvan een groot Lanckriet deel in de VS verzeild geraakte, maar er anderzijds ook in België duivenspelers (in Tielt) zijn.
Nr. 7
April 2012
Pg. 17
De Lanckriet Kroniek De
Familieberichtjes. Overlijdens. ANTWERPEN: Laattijdig (maar nooit te laat) vernam ik via Facebook het overlijden van Peter Notteboom op 20 mei 2011. Peter was de echtgenoot van Nancy Lanckriet (LAxx847-411921). Meer informatie dan onderstaande familiefiche heb ik over dit gezin momenteel nog niet.
Familiefiche van Peter Notteboom =================================================================== Peter Notteboom =================================================================== Geboren: 22 Aug 1971 Overleden: 20 May 2011 =================================================================== Echtgenote: Nancy Lanckriet =================================================================== Geboren: 29 Dec 1969 Vader: Rudolf Elie Medard Lanckriet (1939) Moeder: Anny Maria Devooght (1942) =================================================================== Kind =================================================================== Wies Notteboom Geboren: 2 Apr 1999 - Wilrijk ----------------------------------------------------------------------------------------------
Nr. 7
April 2012
Pg. 18
De Lanckriet Kroniek De
BRUGGE: Op 11 februari 2012 overleed Adelheid Denorme te Brugge; Adelheid was de echtgenote van Staf Lanckriet (LAxx818-61212). Adelheid werd geboren te Brugge op 19 maart 1941 en overleed in de palliatieve zorgeenheid "De Vlinder".
Nr. 7
April 2012
Pg. 19
De Lanckriet Kroniek De
Familiefiche Adelheid Denorme - Gustave Lanckriet =================================================================== Gustave Robert Gabrielle Lanckriet =================================================================== Geboren: 6 Mar 1936 - Brugge Vader: Léon Jozef Marie Lanckriet (1894-1980) Moeder: Marie Lannoye (1895-1971) Gehuwd: 9 Nov 1963 te: Oostende =================================================================== Adelheid Denorme =================================================================== Geboren: 19 Mar 1941 - Brugge Overleden: 11 Feb 2012 - Brugge Vader: Jozef Denorme ( ) Moeder: Marie Louise Cornelia Bouquillon ( ) =================================================================== KInderen =================================================================== Peter Lanckriet Geboren: 14 Aug 1964 - Knokke -----------------------------------------------------------------------------------------------Jan Lanckriet Geboren: 4 Sep 1965 - Knokke Echtgenote: Christine Lenaers ( ) -----------------------------------------------------------------------------------------------Stefan Lanckriet Geboren: 8 Dec 1967 - Knokke ------------------------------------------------------------------------------------------------
Nr. 7
April 2012
Pg. 20
De Lanckriet Kroniek De
Verleenden op één of andere manier hun medewerking aan dit nummer: Jetty Lanckriet Adolf Vanseveren
Mijn oprechte dank daarvoor!
De mensen van weleer, ze blijven met ons leven, de mensen van weleer, ze zijn met ons verweven, in liefde en verhalen, die wij zo graag herhalen, in bloemengeuren, in een lied, dat opklinkt uit verdriet. (Hanna Lam)
In de volgende KRONIEK kunt U o.a. het volgende verwachten: Familiekroniek van Cesar Lanckriet (3) Afstammelingen van Désiré Lanckriet en Leonie Vanryckeghem Vondeling in Oostkamp Lanckriet Burgemeesters ….. Nr. 7
April 2012
Pg. 21
