Dagverslagen Chinareis 3 - 17 februrari 2004 6 februari 2004. 13.40 uur Chinese tijd, 06.40 uur Nederlandse tijd. We zijn een klein beetje geacclimatiseerd nu. Ik (Robert) begrijp dat de mensen thuis zitten te wachten op bericht van ons. Bij deze dus. Eerst maar eens wat foto's in de site geplaatst. We hebben Ji Hua Chun gekregen op 5 februari rond 15.00 in het Civil Affairs Bureau hier in de stad. We noemen haar nu Elin. Elin. Dat is nog wel even wennen, want we hadden haar steeds Chun genoemd om de naam nog aan niemand te verraden. Elin dus. Dit betekent Licht. Naar de lichtpuntjes in haar ogen op de eerste foto's die we van haar kregen bij het voorstel. Rechtboven in de pagina kunnen de foto's worden gevonden van deze dagen. Op enkel daarvan zit Elin op schoot zit van één van de nannies die haar van Huazhou naar Guangzhou heeft gebracht. Dat moet ook een heftige reis zijn geweest; 6 uur in de trein. Dit is ook de reden waarom wij in elk geval niet naar het kindertehuis gaan, maar hier mogen adoptieouders zowiezo niet komen. We hebben vanmorgen lekker even gewandeld door GuangZhou. Vanaf het Gitic Riverside Hotel kun je lekker over de boulevard langs de Pearl River wandelen. Sommige mensen gebruiken een buggy, maar wij gebruiken een rugdrager. Dit is te zien op de foto. En kennelijk bevalt het Elin heel goed. Ze werd lekker rustig en viel zomaar in slaap. Door de stad lopen is voor iedereen leuk. Er is een park in de buurt, bij het Pearl Square. Ook zijn er alom aanwezig allerlei winkeltjes waar van alles en nog wat wordt verkocht. Zelfs geiten die compleet en gevild en wel boven het voetpad hangen. Het is genieten van de kleuren en geuren in de straat. En ook van de mensen. Wij bekijken hen en zij bekijken ons. En als men ziet dat je met een kleine Chinees op stap bent, dan begint iedereen spontaan te wijzen en te lachen. Omdat Elin in de rugdrager zit, en dus heel hoog (ik ben 1.90 meter en zij met haar hoofd ongeveer net zo hoog als mijn hoofd), kan niemand erbij. Dit in tegenstelling tot wanneer de kinderen in een buggy zitten. De Chinezen willen ze dan allemaal aanraken. Elin ervaart wel wat slaapprobleempjes en je kunt merken dat ze nog heel erg moet wennen aan de nieuwe situatie. Ze is vrij onrustig en huilde vooral vanochtend veel. Dat moet even loskomen. We moesten haar echt even bezighouden; rondlopen en ronddragen. Op één van de foto's staat ze in het raam bij papa. Dit is in ontbijtruimte van het hotel. Ze is lekker ondernemend. Ze wil van alles pakken. Voor de spiegel zitten vindt ze prachtig. Wij hebben het het idee dat ze nog nooit een spiegel had gezien. We hadden een klein handspiegeltje gegeven en daar zat ze helemaal verbaasd achter te voelen toen ze zichzelf voor het eerst zag. Elin is nu lekker met Wilma op de kamer en papa zit nu even te e-mailen naar de website in het business center van het hotel. Misschien kunnen ze nog even slapen. Vannacht was een korte nacht. Ik denk dat je jetlag ons parten speelt. Wilma en ik waren rond 24.00 uur klaar wakker en zijn dat wel een paar uur gebleven. Bij Elin gelijk maar de eerste fles er ingestopt 's nachts. Nog even de samenstelling op de verpakking bestudeerd. Als je goed kijkt ontdek je de dosering tussen de Chinese karakters. En we hadden ook al instructies gehad van onze gids, maar dat is er bij ons het ene oor in en het andere weer uit gegaan. We zijn beiden erg ontregeld. Ik ben verstrooid, vergeetachtig en emotioneel. Wilma vergeet ook steeds van alles. Toen we op 5 februari wakker werden om 08.50 uur dachten we beiden dat we in Nederland waren. Het is nog even bijkomen. En nu hebben we er ook een dametje bij dat van alles wil en moet, maar het niet kan zeggen. We zijn 3 februari vertrokken. Na een vertraging van ca. 1,5 uur zijn we om 20.40 opgestegen. In China was het toen al 03.40 uur. Omdat we naar de zon toevliegen is de nacht kort. In China begint de dag 7 uur eerder, oftewel er is een tijdverschil van 7 uur. Dat betekent in elk geval dat jullie thuis nog deze gehele vrijdag 6 februari voor je hebben. We zijn rond 12.30 uur Chinese tijd aangekomen in Beijing (Peking). Daar zijn we uiteindelijk voor enkele uren ondergebracht in het Sino Swiss Hotel. Hier kregen we wat uitleg en is de groep gesplitst in drieen. Er zaten totaal 22 stellen (!) in het vliegtuig. 3 stellen gaan door naar de provincie Guangxi, 12 stellen naar de provincie Fujian en wij met 7 stellen naar de provincie Guangdong; hoofdstad Guangzhou. De mensen die naar Fujian reizen, zouden hun kinderen, tegen de eerdere berichten in, reeds op deze dag in hun armen krijgen. 4 februari dus al. Dat moet ook niet echt een pretje zijn, want we waren allen nogal brak van het reizen. Onze groep is in de avond om 20.40 uur vertrokken met de binnenlandse vlucht van Beijing naar GuangZhou. Hier kwamen we rond 22.30 uur aan. Onze gids (die Cunnie wil worden genoemd) heeft ons opgevangen en door de regen naar de bus gedirigeerd. Rond 24.00 waren we in de hotelkamer van het Gitic Riverside Hotel. De gehele 4e februari zijn we dus kwijt aan reizen. En ELIN IS JARIG VANDAAG! Dat mogen we niet vergeten! 1 jaar is al een hele leeftijd en het toch heel bijzonder dat wij daar bij kunnen zijn. Vanmorgen stond haar hoofd niet naar feest. Misschien kunnen we in de loop van de verdere dag nog iets leuks bedenken. In elk geval heeft ze een paar kleine kadootjes gehad, waaronder een ringetje van familie De Lelie (helaas te groot nog), een armbandje van Pet, Peet en Roel (ook aan de ruime kant) en een naambandje van papa en mama. Goed, nu brei ik er een punt aan. Tot later. 8 februari 2004. 10.55 uur Chinese tijd, 03.55 uur Nederlandse tijd. Het is nu zondagochtend. Rond 07.00 uur waren we wakker. Na het ontbijt heeft papa lekker even de tijd om een nieuw bericht op de site te plaatsen. Ik heb gezien dat de belangstelling voor de Live China pagina overweldigend is. NedStat heeft op 6 februari maar liefst 313 bezoekers geteld! Dit is prachtig. 6 februari zijn we wederom bij het Civil Affairs Bureau geweest. Dit is waar we Elin hebben gekregen. Hier zit ook de notaris. Hier moest een aantal formaliteiten worden afgehandeld. Er moesten de bekende vragen worden beantwoord zoals waarom we voor China hebben gekozen, of we haar nooit in de steek zullen laten of misbruiken en of we haar een goede opvoeding/opleiding zullen geven. Ook werd gevraagd of we tevreden met haar zijn. Hoe verzinnen ze het. Maar alles ging heel soepel. De mensen zijn aardig en Elin hield zich goed. Zij was er ook bij natuurlijk. We mochten van alle formaliteiten foto's maken. Hierna zijn we met de hele groep doorgegaan met de bus naar het politiebureau. Hier werd een aantal gegevens gecontroleerd aan de hand van onze paspoorten. We kregen nu de verklaring dat we officieel de vader en moeder zijn van Elin. Dus Elin, op je verjaardag zijn wij officieel jouw papa en mama geworden. Alle formaliteiten gingen met name zo soepel voor onze groep omdat onze gids Cunny ons reeds de avond van tevoren alle benodigde papieren vooraf heeft laten invullen. Ook hebben we haar al het geld gegeven dat nodig was. Bij de assistent-gids, Marc, hebben we allemaal het vaccinatieboekje en de vooraf beantwoorde vragenlijst van het kindertehuis ingeleverd. Marc zal dit voor ons vertalen. Hij heeft ook het krantenbericht over de vondst van Elin meegenomen. We krijgen dit zondag terug. Sommige vertalingen voor de anderen had hij al eerder gereed. Vanuit het kindertehuis was er dus een lijst ingeleverd, waarop het tehuis zelf al antwoorden heeft geschreven op zo'n beetje alle mogelijke vragen die je zou kunnen stellen. Dit gaat bijvoorbeeld over de vindplaats en het eet-/slaapschema. Dit is zeer welkom en we hadden hier niet op gerekend. Ook hebben we van het kindertehuis een fotoboekje van Elin gekregen. Hier zitten 7 nieuwe foto's in. Eén daarvan is tegelijk gemaakt met de andere twee kleurenfoto's die we al hadden (en die waren gemaakt op op 23 juli 2003). Wanneer de andere foto's zijn gemaakt is niet duidelijk. Er staat 29 op de foto's, met daarachter de tijd. Misschien 29 januari of 29 december. Ze heeft hier al lang haar en ook weer een snotneus.
Elin is natuurlijk voor ons de mooiste. Het is spijtig om toe te geven dat we haar niet herkenden bij de overdracht op het Civil Affairs Bureau. Even van te voren was er in de hal een groepje kinderen aanwezig met de nannies erbij. Wij dachten natuurlijk allemaal dat dit onze kindjes waren. Later bleek dat dit niet zo was. We waren alleen even lekker gemaakt; tamelijk bizar eigenlijk en voor de meeste ook erg emotioneel al. We hebben nu in ons meisje de Elin herkend die we van de foto's al kenden. Ze heeft dezelfde blik. Met lichtjes in haar ogen als ze ergens in is geïnteresseerd. Ze is flink verkouden en heeft een schrale plek onder haar neus. Die had ze een half jaar terug ook al. Het is voor ons heel erg wennen om een mogelijk dagritme voor haar aan te houden. Het is soms moeilijk te bepalen waneer ze wil eten. Als ze huilt, wat zou er aan hand kunnen zijn? Soms heeft ze slaap, ze heeft al koorts gehad, soms wil ze eten en een andere keer is het de luier. Papa heeft in elk geval de eerste doodoo's mogen opvangen. Er komt klei-achtige substantie uit haar achterste met een bruin-groene kleur. Maar in elk geval werkt alles aan de onderkant. Bij Civil Affairs hebben we wat voeding voor haar kunnen kopen. Poedermelk en rijstmetgroenten poeder. Dit moeten we in de juiste verhouding aan haar geven, gemengd met gekookt water. Het gaat er op z'n tijd goed in al blijft het lastig bepalen op welk moment ze nu honger heeft. Bij de buurtsuper heb ik ook al extra voorraden van (ongeveer) het zelfde gevonden. Je neemt gewoon een lege verpakking mee en laat deze zien. Elin begint wel al aan ons te wennen. Ze lijkt nog niet echt eenkennig; dat willen we natuurlijk wel bereiken. 6 februari is ze al wel voor het eerst in bad geweest met papa. We hebben een heel klein badeendje meegenomen en dit heeft danig indruk gemaakt. In bad gaan is geen probleem. 8 februari is ze met mama in bad gegaan (in de tussentijd hebben we haar ook wel schoongemaakt hoor!). We doen dit steeds vroeg in de morgen. 8 februari waren we ongeveer om 07.00 uit bed. Elin was heel zoet en stil en lag lekker bij te komen in haar eigen bedje. Ze heeft een ledikantje met spijlen, dat wij tussen onze lits jumeaux hebben ingezet. Na het badderen heeft papa haar op een handdoek op bed gezet en lekker afgedroogd. Ze gaat zelf kruipen. Op een gegeven moment zat ze lekker tevreden op haar knieen naar de televisie te kijken toe papa er aan de onderkant opeens zo'n mooie groene kleipap uit zag komen. Dat ging effe lekker; geen luier die in de weg zit en het plakt lekker niet. Mama heeft het lekker opgeruimd en doorgespoeld. Echte babypraatjes zo. We zijn er maar lekker druk mee. We proberen af en toe wel wat te ondernemen. We willen toch wel graag wat zien van Guangzhou. Maar op 7 februari zijn we niet verder gekomen dan een wandeling en een maaltijd naar/bij Mac Donalds. Dat was op zich een belevenis. Er kwam speciaal een Engelstalige menulijst, en de bestelling werd collectief opgenomen. Geen verrassing natuurlijk dat hier niets van terecht kwam. Maar uiteindelijk hebben we allemaal wat binnengekregen. Een Big Mac Menu kost hier ongeveer 1,75. Op de terugweg zijn we binnendoor gelopen met de groep, zodat we ook wat van de stad hebben gezien. Het regende. Er is hier een groot contrast tussen de verschillende winkels. Er zijn hele luxe passages en er zijn heel veel kleine winkeltjes voor van alles en nog wat. Het lijkt wel of de hele stad een grote winkelstraat is aan de trottoirzijde. Het is de bedoeling dat ve vanmiddag naar de Chen Clan Temple gaan. Eten is inbegrepen. We moeten om 14.30 klaar staan in de lobby. Ik hoop dat het droog is. Volgens onze gids Cunny regent het hier 10 dagen per jaar. Daar hebben wij er al drie van meegemaakt. Een unicum waar we eigenlijk niet op zitten te wachten. De temperatuur is goed; rond de 15 graden. Sneeuwt het in Nederland? Ik zag zoiets op een Chinese zender. Goed, weer een punt er achter nu. Groeten van Wilma, Elin en Robert. En tot later maar weer. 9 februari 2004. 10.50 uur Chinese tijd. Nederland ligt nog op één oor. Zo. Weer een nieuwe fotosessie onder dit hoofdstuk toegevoegd. De familie Berens op de wenken bediend door ook foto's te plaatsen waar we alle drie op staan. En ook een foto van mama met de kleine. Er is een foto bij van het hotel. Het hotel omvat de drie torens. Wij zitten in de middelste op de 25e verdieping. In totaal zijn er 27 verdiepingen. Het is een vrij luxe hotel en we worden goed verzorgd. Iedere dag schone handdoeken en bedden. Gekookt water voor de voeding als we bellen. Allemaal service. Ook iedere dag ontbijt inbegrepen en daar maken we dankbaar gebruik van. Meestal slaan we dan ook de lunch over. Ik denk echter wel dat Wilma en ik allebei wel zijn afgevallen. Dat heeft ook met wat spanning te maken, al gaat het nu heel goed. De foto met de handen in deze sessie, daar wordt een stempel gemaakt met daarop de naam ELIN en ook de Chinese karakters daarbij. Pakweg 5 minuten werk en het kost ca. 15,-. Dat is vrij duur voor hier, maar wat een gepriegel onder de neus van iedereen. De maker wordt er niet bepaald nerveus van en hij snijdt zich ook niet in de vingers (ook niet in financieel opzicht denk ik). Er is ook een foto bij waarbij Elin op de grond zit. Deze foto is gisteren, 8 februari, in een restaurant gemaakt. Ook de foto waarop we alledrie aan tafel zitten. Het restaurant is hier vlakbij. Het eten was onderdeel van een excursie die we hebben gedaan op 8 februari. Elin zat zelf los in een kinderstoel die strak tegen de tafel aan stond. Dit hadden we dus echt nooit gedacht en ze vond het prachtig. Wat een wijsneus. Op een gegeven moment zat ze te knikkebollen, maar later leefde ze weer op en heeft ze lekker met de chopsticks zitten spelen. Vast voedsel eet ze niet en dus eet ze ook niet met stokjes. Hebben we een Chinees die niet met stokjes kan eten! Er zijn twee foto's bij van de boulevard die hier onder het hotel langs loopt. De foto's zijn hedenmorgen 9 februari gemaakt. Het is prachtig weer en de lokale bevolking doet haar Tai Chi oefeningen. Er was een ook vrouw met een zwaard bezig die heel elegant haar oefeningen deed. Dit is echt prachtig om te zien en niemand maakt er ook maar enig probleem van dat je er tussen staat te fotograferen en te filmen. Veel mensen lachen naar je. Ik (Robert) ben vanmorgen even alleen de boulevard op gegaan, voor het ontbijt, om 07.30 uur. Gisteren, zondag 8 februari, ging het echt super met Elin. En dat hadden papa en mama beiden wel even nodig. Ze heeft zich de gehele dag voorbeeldig gedragen. In de middag hebben we een excursie gehad naar een boeddhistische tempel, waar we ondermeer de Goddess of Mercy eer konden bewijzen. De Godin van het Mededogen kan ondermeer worden gevraagd om een lang, gezond en gelukkig leven voor de kinderen. Goed besteed dus aan de mensen van onze groep. Hierna snel door naar de Chen Clan ancesestors temple. Een heel mooie tempel, met veel houtsnijwerk, schilderingen en beeldhouwwerk. Echt heel mooi. Is ongeveer 1200 jaar oud als ik het goed heb. We hebben hier een cadeautje gekocht voor Nicole. Ook heeft Wilma een Lachende Boeddha gekocht die is gesneden uit kamelen- of buffelbot. Ik hoop maar dat we hiermee geen problemen krijgen bij de douane. Maar het is geen ivoor. Het heeft overigens de gehele middag flink geregend, maar daar hebben we niet al te veel last van gehad. En in de avond dus met de groep naar het restaurant. Tussendoor nog even naar het hotel voor voeding en verschoning (van de kleintjes dus). Het eten was Kantonnees. Het smaakte ons goed, maar niet iedereen was er even goed over te spreken. Maar ja, je zal maar uitgehongerd zijn. De kipnuggets (althans daar leken ze op) waren gebakken/gefrituurd inclusief bot. Dus lekker kauwen, maar deze bevielen iedereen nog het minst. Vandaag zijn we vrij en het is de bedoeling dat we vanmiddag nog even gaan winkelen. Er schijnt een luxe winkelhart te zijn hier in Guangzhou, Kanton, Kwang Tung. Goed jullie horen en zien het wel weer. We hebben er in elk geval goed weer bij nu. Dag Holland!
11 februari 2004. 11.55 uur Chinese tijd, 04.55 uur Nederlandse tijd. 9 februari zijn we in de middag met de meeste leden van de groep naar het Beijing Lu winkelcentrum geweest hier in Guangzhou. Nou, dat is zeer luxe. Of je in Nederland bent, maar dan met Chinezen. Dat klopt natuurlijk niet helemaal, maar het is onvoorstelbaar luxe. Als je echter in de poortjes tussen de winkels kijkt, dan zie je het verschil. Het contrast is heel groot hier. Oudere panden zien er ook echt oud, of meer verwaarloosd uit. Er staan in Guangzhou veel flats. Nieuw en oud. Ook hiertussen is heel veel verschil. Het lijkt wel of ze hier niet aan onderhoud doen. De nieuwbouw is allemaal even hoog en prestigieus. Het was een hele belevenis in het winkelcentrum. Er moesten natuurlijk souvenirs op de kop worden getikt, zoals Chinese kinderboekjes. Ook worden er kinderschoentjes gekocht ( 4,- per paar of zo). En Ines is op jacht geweest naar een slaapzakje voor haar dochter Sinje. Het is hier de vraag 'who is looking at who'; 'wie bekijkt wie'. Zo'n groep witte mensen trekt veel belangstelling, zeker als ze ook nog eens om de beurt hun Chinese babies in de winkelstraat een fles voeding in de mond duwen. Ik (Robert dus weer) heb even een flitsfoto gemaakt van een nieuwsgierige Chinees die ook ons op de foto zette via zijn mobiele telefoon. De nieuwste snufjes kennen ze hier zeker, maar die produceert men hier zelf tegen bodemprijzen. Na het terug nemen van een foto van hem, smeerde hij 'em als de wiedeweerga. Maar blijven lachen. En lachen dat doen wij en zij allemaal. Men is niet opdringerig, maar wel heel nieuwsgierig. Als er een iemand blijft kijken, dan staat er binnen no time een hele groep. Ik vind het dan leuk om even om te lopen en over hun schouder mee te gaan staan kijken. En dat met Elin op mijn rug in de rugdrager. De rugdrager is overigens ideaal, behalve dat je er toch wel heel pijnlijke schouders aan overhoudt. Elin zit er echter lekker in, en niemand kan echt aan haar zitten, behalve dan haar handje schudden. En dat vinden wij prima. Elin vindt het allemaal prachtig. Ze wordt wel moe, zoals op een foto onder is te zien (dit was al weer op de terugweg), maar ze geniet er echt van. Ze is erg nieuwsgierig naar alles wat ze ervaart. En er zijn hier genoeg kleuren, geuren en geluiden. Chinezen houden blijkbaar van veel en luid geluid. Er is een foto bijgevoegd van Dick en Petra v.d. Zwan, met hun dochters Linouk en Xara (spreek uit Jara). Xara is de dochter die ze op 5 februari hebben gekregen. Zij komt als enige uit een ander kindertehuis, op slechts 1,5 uur rijden afstand van hier. Zij waren, in tegenstelling tot de rest van de groep, wel in de gelegenheid om het kindertehuis te bezoeken. Dit hebben ze gisteren gedaan, met een busje, in gezelschap van gids Marc. Het is mooi dat dit kan, maar Xara was zichtbaar opgelucht toen ze weer weg mocht met haar papa en mama. Volgens Dick was het schrijnend te zien hoe de kindertjes er bij lagen. 'Ze liggen daar maar'. Veel kinderen, heel jong, jonger dan een half jaar, en ook oudere kinderen, met een handicap. De toiletten waren vies en er was zowiezo weinig sanitair. Dick zag zoveel mooie kinderen, die had er nog wel een paar willen meenemen. Gisteren, op straat in het winkelcentrum, was er een Chinese vrouw die amper Engels sprak en via boem-boem gebaren aan ons vroeg of we zelf geen kinderen konden maken en daarom een Chinese baby hadden gehaald. Ik kan hier wel om lachen, maar volgens mij heerst er hier toch een zekere onwetendheid over wat er nu eigenlijk gaande is. Er zitten kindertehuizen vol met kinderen en er komen er voortdurend bij. Met name meisjes. Het is voor mij niet zozeer van belang of je nu wel of niet zelf 'kinderen kunt maken'; belangrijker vind ik het dat kinderen via adoptie een kans hebben op een goede toekomst. Overigens zijn er ook Chinezen die adopteren. We zien in het hotel mensen uit Canada en Scandinavie die komen voor een kindje. Het blijft bizar, het gaat om zulke grote groepen. En dan vind ik het verrassend dat de mensen hier in Guangzhou er schijnbaar zo van op kijken dat wij hier zijn met een Chinese Baby. Op een andere foto zijn Miriam en Henk Otte met hun jongste dochter Jilian te zien. Ze hebben thuis nog twee prachtige (biologish eigen) dochters, die niet mee zijn vanwege de zware reis. Op de achtergrond zijn de torens van het hotel te zien. Te zien is ook dat het schitterend weer is. Het was gisteren (10 februari) opeens omgeslagen van regen in zon. De dag begon al heel mooi, met een heel mooie zonsopgang. Een aantal foto's in de vorige sessie (van 9 februari) is gemaakt in het vroege zonlicht van maandagochtend 9 februari. Op de bovenste foto van deze sessie staan Marjan en Richard Bakker met hun eerste dochter Talitha. Zij hebben ook een eigen website: http://talitha.punt.nl. Veel belangstelling voor de voeding. In de avond hebben we gegeten in het hotel restaurant. Er is altijd een heel buffet, en we komen niets te kort. Papa was echter erg moe of eigenlijk een beetje beroerd. Hoofdpijn en snotteren. Komt vast van de airco en/of de temperatuurschommelingen hier. We zijn redelijk vroeg gaan slapen en Elin wilde niet eten voor het slapen gaan. Rond 24.00 uur heeft Wilma haar toch nog een voeding gegeven en is ze doorgeslapen tot de andere ochtend 07.30 uur. Ze heeft goed en lang geslapen. Ik denk dat zij er ook al rond 20.30 uur in lag. Elin is echt fantastisch. Ze is lief en kijkt ons vaak recht aan. Als we rustig een fles geven op bed, dan ligt ze je ook zo mooi aan te kijken. Dan kun je tranen in je ogen krijgen, zo mooi. Ze maakt veel contact en begint te piepen als we niet in het gezichtsveld zijn. Papa heeft trouwens ook met haar gestoeid en toen had ze opeens een tand door de lip. Papa, niet zo lomp! Het verdriet was toch al heel snel weer over; ze heeft een hard hoofd. We krijgen haar ook aan het lachen, door kietelen en gek doen. Handjes en voetjes opeten en zo. We mogen haar zelfs al op het gezichtje zoenen. Vanmorgen 10 februari is papa met haar in bad geweest. Dat vindt ze fijn. Ze lijkt heel erg onder de indruk te zijn van het water en de speeltjes. Een beetje dollen in bad heeft amper effect. Maar ze was ook nog suf van de nacht. OK, ik brei er maar weer een punt aan. Het is bijna 12.00 uur en rond 13.00 uur gaan we met enkelen nog een stukje historie bekijken. Daarover later meer. Een hartelijke groet van ons en we verlangen er naar jullie weer te zien straks. 12 februari 2004. 11.41 uur Chinese tijd, 04.41 uur Nederlandse tijd. Gelukkig, eindelijk is het nu gelukt om de website te updaten. Dit is 10 februari niet gelukt en de gegevens die ik er op wilde zetten zijn verloren gegaan. Dus moet ook het e.e.a. opnieuw worden getypt. Ik (Robert) heb even verschikkelijk zitten stressen omdat het maar niet wilde lukken. Er moest een tweede live update pagina worden aangemaakt en geactiveerd. Dit lukte maar slecht. Ik moest een nieuwe pagina aanmaken omdat de live update pagina via http://www.flexwindow.com over de datalimiet van 10 MB dataverkeer per maand heen is gegaan. Ik wist niet dat dit op deze manier was gelimiteerd; dat heb je met gratis diensten via internet (en natuurlijk had ik niet alle voorwaarden goed gelezen). Het betekent wel dat er dus maar liefst 10 MB aan dataverkeer vanaf de site naar de bezoekers is gegaan! Om het probleem op te lossen is er een tweede pagina geopend waarvoor geen datalimiet geldt. Dit is een proefpagina van een ander type account en deze is 30 dagen actief. Dat is dus ruim voldoende. We zitten nu al in Beijing, Peking. We zijn in het Jianguo Hotel. 11 februari zijn we rond 17.30 uur in het vliegtuig gestapt. Om 18.00 zijn we opgestegen en om 21.45 zijn we aangekomen. Daarna zijn we met de bus naar het hotel gebracht waar we rond 23.00 aankwamen. Alles is goed gegaan, al slipte er op de rondweg Beijing even een personenauto vlak voor de bus langs van de 2e naar de 1e baan. Wij reden op de 2e. Dat was even schrikken, want we hadden een aardige snelheid en de bus moest flink in de ankers. Er bleek een auto met pech op de 2e baan te staan waarvoor iedereen remde. Ik hoop voor hem dat er achter ons toch niet iemand bovenop is geknald. Maar maak je geen zorgen. Het was eigenlijk niet echt druk op de weg. Voor wat ik nu heb gezien is
het veel minder druk dan in Guangzhou, maar de tijd zal het leren. Voor de kleintjes, en dus ook voor Elin, was de reis wel heftig. Elin had overdag niet geslapen want dat wilde ze niet. En dus de hele tijd op, ook in het vliegtuig. Dit totdat het lampje uit was, en dan is het brullen. Lekker in zo'n krap vliegtuig met een huilend meisje op je schoot. Maar we hebben haar wel in slaap gekregen. Echter toen moesten we er al weer uit. Voordat we uit het vliegtuig gingen hebben we haar even nog in een skipakje gehesen. Lekker warm. Erg heet bleek later wel, ze was doorweekt van het zweet. Maar in Beijing zit het tegen het vriespunt aan, dus we willen geen risico met haar lopen met haar verkoudheid. Vanmorgen zijn we even rustig wakker geworden. Wilma en ik, en ik denk ook Elin, moeten toch weer even acclimatiseren. Effe bijkomen. We vonden het erg jammer om weg te gaan uit Guangzhou. Een emotioneel moment toen we echt opstegen; weg van de geboortegrond van Elin. Onze gids Cunny, of eigenlijk Conny blijkt nu (ze zegt zelf Cunny) heeft nog een Chinees slaapliedje gezongen voor de kleintjes in de bus, net voordat we op het vliegveld aankwamen. Dat was erg lief. Conny was zowiezo erg lief. Ze heeft verteld over haar zoontje. Zij en haar man willen ook nog een meisje adopteren. Dat vind ik super. Ze wil/moet wachten totdat haar zoon 13 is. Ik weet niet hoe oud hij nu is. We hebben de gidsen Marc en Conny bedankt en geluk gewenst. We zullen ze echt missen. Het waren superlui en ze hebben veel voor ons geregeld en heel open met ons gepraat over China en de problemen omtrent het verlaten van kinderen. Ik wil er nu even een punt achter zetten. Ik ben ontzettend stijf van de stress vanwege de problemen met het bijwerken van de website. Ik vind dit zelf erg belangrijk voor de ouders, voor jullie, voor iedereen die onze site bekijkt. Het is goed te zien dat er veel mensen op kijken (Via de NedStat teller). Ook fijn dat er zoveel mooie reacties staan in het gastenboek. Ik denk dat ik vanavond als ik wat rustiger ben, er weer een verhaaltje op ga zetten, met daarbij een aantal foto's. We hebben nog mooie foto's van 10 en 11 februari. Ik zit er trouwens ook al heel lang achter, en internetten kost hier veel meer dan in Guangzhou. Hier betaal je ongeveer 8,- voor een uur. In Guangzhou ca. 2,- of 3,-. Daar rekenden ze niet moeilijk. Door de problemen met het bijwerken van de site is het verhaal van 10 februari trouwens kwijtgeraakt. Dit moet ik dus opnieuw overtypen. De foto's hebben we nog op de camera. Groetjes van Wilma, Elin en Robert. Dit verslag had eigenlijk al in Guangzhou geplaatst moeten worden, maar door problemen met de site moet het opnieuw. We zijn nu dus al in Beijing, maar dit deel van het verslag gaat nog over Guanzhou. In de middag van 10 februari zijn we met de familie Francke (papa Jan en mama Xandra) wezen wandelen naar het eiland Ershadao in Guangzhou. Hun beide dochters, Suzie en Alies waren er ook bij. Alies is de dochter die ze 5 februari hebben gekregen. Er is een foto van hen in deze sessie bijgevoegd. Ik dacht dat het een historisch eiland zou zijn, maar het bleek een zeer luxe buurt te zijn met daarop allerlei veel te grote villa's voor de aristocratie van Guangzhou. Overal bewakers ook. Maar het was ontzettend goed weer; echt heel warm. We hebben onszelf dus prima vermaakt met wandelen en hebben lekker rondgekeken en foto's gemaakt. Een keer ergens wat gedronken en een ijsje gegeten bij een toko. We voelen ons hier steeds meer thuis en door de kleintjes maak je snel contact. De mensen hier zijn gek op kinderen en willen graag hun handje schudden. Op de terugweg zijn we nog even door een aantal winkelstraten gelopen. Winkels zijn hier overigens niet te vermijden; Guangzhou is het winkelparadijs van China (zegt Cunny). We kwamen ook nog Richard, Marjan en Talitha Bakker tegen en met z'n allen (althans de dames) zijn we wat stoffen gaan kopen op een kleine lappenmarkt. Op een van de foto's zijn Richard, Marjan en Talitha te zien bij een poging om de overkant van de straat te bereiken. Het verkeer is hier chaos. Als het licht van het autoverkeer op rood staat, dan rijdt toch iedereen door. Er stond zelfs politie bij te kijken die niets deed. Als een voetgangerslicht groen is, dat is dat zeker geen garantie dat er geen auto's over het zebrapad komen. Ook niet bij een groen voetgangerslicht. Je hebt dan altijd te maken met afslaande auto's en de regel dat rechtdoorgaand verkeer voorrang heeft (dus ook voetgangers) geldt kennelijk niet in China. Er is ook een mooie foto van de skyline bijgevoegd. Deze is 10 februari rond 18.30 uur gemaakt. Wij zijn dus deze middag niet op het eiland beland dat we hadden verwacht. Er is kennelijk nog een eiland waarop wel historische gebouwen van de Engelsen en Fransen zijn te vinden. Mirjam, Henk en Jilian waren met de familie Polch naar een orchideeenpark geweest waar geen orchidee was te bekennen. Zo gaan die dingen. Maar iedereen vermaakt zich prima. Vanavond hebben we lekker roomservice gehad. Uiensoep, spagetthi en een cheeseburger (met tartaar). Onze gids Cunny had nog een mooie Chinese schildering geregeld bij een calligrapher. Deze is vanavond geleverd. Hierop staat ondermeer de naam van Chun met een gedicht waarin staat dat Chun (lente) de geur van orchideeën brengt en de warme lucht van de lente. Wilma heeft nog een stukje geschreven over Elin. Dat zal ik hier nu neerschrijven: Wat een wonderlijk mooi meisje ben je. Mama had veel verwachtingen van je, maar je overtreft haar stoutste verwachtingen. Je bent niet alleen mooi, met je prachtige grote kijkers, en mooi gevormde oortjes, je bent ook nog eens een heel gemakkelijk kindje. Je bent gek op ons en je houdt ons heel goed in de gaten. Ook vind je het leuk om doorgekieteld te worden. Daarnaast kun je je heel goed zelf vermaken met je speeltjes. Als je 's ochtends wakker wordt ga je lekker friemelen met je handjes aan je badeendje. Het eendje heb je voor je verjaardag gekregen. Je hoeft dan niet eens gelijk uit bed. In bad vind je het ook allemaal interessant, lekker poedelen met papa of mama. Je houdt er van om in je blootje op bed te spelen, lekker met papa of mama. Gelukkig gaat het al veel beter met je snotneusje, hoewel je nog stevig hoest. Dat wordt straks een kuurtje in Nederland. Gelukkig is je verhoging gezakt en kun je strakjes mee vliegen naar Beijing. De douane controleert streng op temperatuur en hoesten. Morgen vliegen we naar Beijing. Weg van de provincie waar jij het eerste jaar van je leven hebt doorgebracht. Wij hebben genoten van de stad Guangzhou en lekker met jouw in de rugdrager gewandeld. We zullen het missen en we hadden hier zeker nog een paar dagen langer willen blijven. Mama 12 februari 2004. 22.42 uur Chinese tijd, 15.42 uur Nederlandse tijd. We hebben net gegeten samen met de familie Francke en Otten. Deze zijn ook op één van de foto's te zien. Elin was goed op dreef; ze was erg vrolijk en bleef maar in de weer. Maar op een heel leuke manier. Het eet niet altijd even gemakkelijk en die handjes gaan overal naartoe. De foto over de vogelgriep (bird flu) is vanmiddag in Beijing gemaakt op de befaamde Zijdemarkt. De markt was een belevenis op zich. De klantbenadering is hier in ieder geval een stuk agressiever dan in Guangzhou. Maar meestal niet op een onprettige manier; gewoon alleen kijken, lachen en nee schudden. En hard doorlopen soms.
De foto van Elin met fles is gisteren (11 februari) in het vliegtuig genomen. Het mooie licht is het zonlicht dat door het raampje naar binnen scheen. Een aantal foto's is gisteren genomen toen Wilma, Elin en ik zijn wezen wandelen in het Pearle Square Park in Guangzhou. We wilden hier nog graag eens heen omdat de kans groot was dat er hier heel veel mensen bezig waren met spellen, gymnastiek (Tai Chi) en zingen. En dat was ook zo. Er staan oefentoestellen, waarvan je zou kunnen denken dat het kinderspeelgoed is, maar het zijn serieuze gezondheidstoestellen. Wilma heeft er wat geprobeerd. De mensen zijn hier echt geweldig. Totaal niet vervelend en men reageert altijd positief op Elin. Duimen omhoog en zo en ook weer handjes geven. Er is een foto bijgevoegd van een Chinees met een fototoestel.Papa Robert was gisterenmorgen heel vroeg wakker en is even via de Jiangwan Bridge de Pearl River overgestoken voor een paar mooie plaatjes bij ochtendlicht. Ik had kennelijk een mooi stekkie, want de meneer op de foto kwam naast mij staan. Hij was aardig, maar wat wilde hij nu. Geen woord Engels. Toen hij uiteindelijk zijn tas uitpakte wist ik wat hij wilde. We hebben elkaars camera's bewonderd en ik heb met de digitale camera op een gegeven moment maar een foto van hem genomen. Hij merkte het door de flits en ik heb je foto laten zien op de camera. Hij vond het prima. Ik noem de foto 'Blue Chinese'. Hier in Beijing zitten we weer in een schitterend hotel. Het is allemaal veel te luxe. Lekker ontbijt en zo en morgen gaan we zwemmen in het bad bij het hotel. De groep van Guangzhou (7 stellen) zit helemaal versnipperd, maar het contact is goed en we zien elkaar nog steeds. OK, ik vind het nu weer tijd om te stoppen. Zoals al gezegd is het vrij duur internetten en ik zit al weer meer dan een uur. Tot later dan maar weer. PS, nog even geprobeerd om een filmpje van 10 seconden op deze pagina te zetten. Dit is echter 1,6 MB en dan laadt de pagina helemaal traag. Dus dat doe ik maar niet. 13 februari 2004. 21.45 uur Chinese tijd, 14.45 uur Nederlandse tijd. Vandaag zijn we in de middag naar het Zomerpaleis geweest. Dit is gelegen in het noordwesten van Beijing, eigenlijk net daarbuiten. Het Zomerpaleis is het buitenverblijf van een of meerdere keizers geweest. Ik kan hier niet zoveel over vertellen; lees het nog maar eens na in een reisgids of zo. Het was in elk geval prachtig zoals op de foto's is te zien. De twee opa's kwamen we daar ook tegen en die vonden het prima om op de foto te gaan. Ze waren erg nieuwsgierig naar de kinderen en hielden niet op met lachen. Waarschijnlijk vanwege het voeden van Ismay door de familie Polch, of door het feit dat Elin in haar troon (de rugdrager) werd rondgedragen door haar papa. We waren samen met de familie Polch in een taxi gestapt. Een heel klein taxietje, niet te duur. En daar zaten we dus, inclusief de chauffeur, met z'n negenen in. Maar het is allemaal goed gegaan. Het was toch wel zo'n drie kwartier rijden. Het weer is hier trouwens heel goed. Het is ook winter en rond de 10 graden. De zon doet z'n best om door te komen; het is wat dampig en soms waait er een koude wind. Het is echter voor iedereen goed uit te houden. Elin was gisteren zo druk. Vandaag was ze rustig en zelfs van hangerig en aan het dreinen. Maar ze had ook haar goede momenten. Het valt ook niet mee om in een taxietje te worden gepropt met negen mensen en ook weer in de rugdrager te worden rondgesjouwd in koude die je niet gewend bent. Papa Robert was in de ochtend reeds voor zevenen de straat op gegaan. Die wilde dus even naar het centrum van Beijing lopen. Nou, dat heb ik geweten. De afstanden zijn hier erg groot, en na 2.20 uur bijna aan een stuk te hebben doorgestapt, was ik weer terug. En passant toch nog wel even een foto gemaakt van het portret van de Grote Roerganger Mao Zedong op het Tiananmenplein. Ik ben ook voor de Verboden Stad langsgelopen. Ik had gerekend op een mooie zonsopgang, maar dat viel tegen. Maar in elk geval even lekker gewandeld. Daarna, rond 09.30 uur met z'n drietjes naar het ontbijt. Daar ontmoetten we de familie Polch en hebben we de afspraak gemaakt om naar het Zomerpaleis te gaan. Het was erg leuk en gezellig. Het gaat hier goed met ons. We voelen ons goed. Het is alweer vrijdag en de tijd gaat zeer snel. Morgen, 14 februari gaan we met de groep naar de Grote Muur. Kunnen we eindelijk eens letterlijk Over De Muur klimmen. De groep zal bestaan uit ca. 20 stellen. Toen wij in Beijing zijn aangekomen met zeven stellen waren de andere stellen hier al gestationeerd. We zien elkaar af en toe. Zo ook vanavond bij het eten. Al die Nederlanders zitten natuurlijk lekker ongegeneerd ongezond en op elkaar geklit te eten bij Pizza Hut. Maar lekker was het wel. Wij hebben lekker bij Jan en Suzie Franke aan een tafel gezeten. Xandra Francke was helaas ziek (overgeven) en hun jongste dochter Alies lag reeds te slapen. Goed, weer een punt er achter. Blijf lezen. Wij vinden het heel fijn dat jullie de site zo goed bezoeken. Voor jullie werken we deze dan ook steeds bij. Het is toch prettig om te weten dat er ook een thuisfront is dat op je wacht. 15 februari 2004. 11.40 uur Chinese tijd, 04.40 uur Nederlandse tijd. 14 februari zijn we met de hele boel naar de Grote Muur geweest. Er reden maar liefst twee bussen voor de Nederlanders. Rond 10.00 uur zijn we vertrokken en het was ongeveer 1.15 uur rijden. De verschillende groepen klitten lekker bij elkaar samen zodat onze oorspronkelijke groep van 7 stellen in de ene bus zat en de andere bus van ca. 13 stellen in de andere. Zo hoort dat kennelijk. Verschil moet er zijn. We zijn per gondel naar een uitzichtpunt op de muur gebracht. Het was erg koud, veel kouder dan in Beijing. We hadden Elin haar skipakje maar aangetrokken, sjaal om en muts op. Een klein beetje huilen, maar uiteindelijk vond ze het leuk, prima, prachtig. Er stond ook erg veel wind, maar op veel plaatsen kun je luw lopen en er was zon. Prima wintersport weertje. Hier en daar lag zelfs bevroren sneeuw. We zijn nu dus eindelijk Over De Muur gegaan. Niet meer alleen figuurlijk maar nu ook letterlijk. Zie maar op de foto's. De foto waar wij met z'n drieën op staan is gemaakt door Mirjam Otten. Er is een foto bij waarop Mirjam en Henk Otten samen zijn te zien. Het Chinese eten doet Henk duidelijk goed; hij is aardig aangekomen zo te zien. Het kan ook zijn dat ie bijna moet bevallen of dat ie Jilian heeft opgegeten. Op een andere foto is Jasmijn Polch te zien. Deze foto vond ik zelf erg leuk en haar papa en mama vonden het goed dat de foto op de site werd gezet. De foto is gemaakt bij het Zomerpaleis op 13 februari. De foto van Elin met snotneus, slapen in de rugdrager, is ook daar gemaakt. In de avond van 14 februari zijn Wilma, Elin en ik (Robert dus), samen wezen eten bij een Chinees restaurantje hier in de buurt: Milo Coffee. Erg goed eten, niet duur en heel fijne bediening. Aan (overmatige) belangstelling voor Elin geen gebrek. Wilma wordt het al wel een beetje zat, maar het is zo goed bedoeld. Momenteel liggen Wilma en Elin nog wat te rusten. Wilma is erg verkouden en is het allemaal een beetje zat aan het worden. Het is goed dat we dinsdag weer naar huis komen. Ook ik wil best wel terug. Lekker thuis met elkaar tot rust komen in je eigen omgeving. Vanmorgen vroeg is papa in de taxi gestapt naar hartje Peking. Om klokslag 07.15 uur stond ik er al. In m'n eentje. Tussen de
Chinezen op zondagmorgen. Dat is genieten en het weer was prachtig. Erg mooi licht om foto's te maken en een aantal daarvan is dus in deze sessie te bezichtigen. Ik ben bij de Bell en de Drum Towers geweest. Ook ben ik ondermeer het Beihai Park ingelopen tegen betaling van 10 Yuen (1 euro voor witte mensen, Chinezen gratis). Hier is een meer en er staat ondermeer de Boeddhistische Witte Pagode. Prachtig om te zien. De plaatselijke bevolking doet hier Tai Chi oefeningen, of een ander soort gynastiek. Ook is men aan het zingen, alleen of met een groepje. Rond 09.15 uur was papa weer terug en hebben we nog even samen ontbeten. De groetjes maar weer. Wilma, Elin en Robert. 17 februari 2004. 09.20 uur Chinese tijd, 02.20 uur Nederlandse tijd. Vandaag, 17 februari 2004, komen we weer terug naar Nederland. We vinden het fijn om weer terug te gaan. We hebben hier niets te kort, maar lekker naar huis is toch wel fijn. En een groot aantal van jullie ziet ons straks ook graag verschijnen op Schiphol. Vanmorgen moesten de koffers al om 07:00 uur buiten de kamer staan. Dat is wel gelukt, maar de spanning is er al wel. We hebben nog een ontbijt gehad en om 09:30 uur vertrekken we met de bus naar het vliegveld van Beijing. De foto met ons drieën voor de spiegel is zojuist gemaakt op onze kamer. Een aantal andere foto's in deze sessie is zondag 15 februari gemaakt in de Verboden Stad. Dit is in het centrum van Beijing en deze stad van de Chinese keizers is immens groot. En prachtig. Wie de film 'The Last Emperor' kent, weet hoe mooi het is. Wilma, Elin en ik zijn er samen geweest. Aan belangstelling van Chinezen weer niet te klagen. Nadat we in de Stad waren geweest zijn we nog even naar het Tiananmen plein (Plein Van De Hemelse Vrede) geweest. Dit ligt voor de Verboden Stad, maar het is toch een heel stuk lopen nog. Gisteren, 16 februari is Wilma met Elin samen met Ines en Sinje naar een grote winkelstraat geweest (natuurlijk ben ik nu weer net even de naam kwijt). Daar zijn schoentjes en kleertjes gekocht voor de kleintjes. Papa heeft lekker weinig gedaan; eindelijk eens een krant uitgelezen (China Daily) en lekker een boek gelezen. Ik zet er nu een punt achter. Dit is de laatste Live China update. We hopen jullie weer te zien, horen, e-mailen. Tot later. Groeten van Wilma, Elin en Robert. Aankomst rond 17.00 uur Nederlandse tijd. 24.00 uur Chinese tijd. Terug in Nederland. Op Schiphol. Binnen no time stonden we achter de paspoortcontrole en konden we zien hoe druk het was in de aankomsthal. Er stonden ontzettend veel mensen voor de ramen. We waren nog te ver weg om te zien wie het allemaal waren en iedereen werd dan ook erg ongeduldig om door de paspoortcontole heen te komen. Toen we net uit de slurf stapten, was er ook al een controle, maar hierbij werden alleen de meereizende Chinezen gecontroleerd. Toen het vliegtuig was geland werd ons vanaf de linkerkant van het vliegtuig al gemeld dat er een spandoek was te zien met 'Elin' erop. Wij konden dit vanaf de rechterkant, waar wij zaten, niet zien. Eindelijk door de controle en dan en naar de ruiten toe om eens te kijken wie er allemaal in de aankomsthal staan. En Elin showen natuurlijk. Er was echt ongelofelijk veel belangstelling. En er was inderdaad een spandoek. En iedereen maar foto’s maken en filmen. Hoewel we zelf hadden aangegeven dat we het leuk zouden vinden dat er mensen zouden komen kijken bij de aankomst, was het toch overweldigend. En het is het is vreemd dat je alleen naar elkaar kunt kijken en elkaar nog niet kunt spreken. Daar sta je dan. Je kunt niemand horen. Wij weten van andere aankomsten hoe veel geluid er is in de aankomsthal maar daar konden wij niets van horen. We moesten nog onze koffers van de band afhalen en ook moesten we de bijzondere handbagage (buggy en rugdrager) nog in ontvangst nemen. Daarna nog een controle en dan door de deuren naar buiten. Het hele vliegtuig was al bijna naar buiten en dan komen de mensen met de adoptiekinderen er nog eens aan. En wat een drukte is het dan. Iedereen wil toch even iets zeggen tegen je en natuurlijk Elin bewonderen. We waren echt overweldigd door de belangstelling. Het is moeilijk om dan echt iedereen even te zien en te spreken. We hopen dan ook echt dat er niemand teleurgesteld is. Als je al eens eerder bij een aankomst bent geweest, dan weet je echter wel hoe het er aan toe kan gaan. Je weet dan ook hoe emotioneel het kan zijn. En het wachten duurt lang, maar het feitelijke moment duurt kort. We hebben wel wat traantjes gezien bij jullie. Nadat we de meeste mensen toch even hadden gezien en gesproken zijn we langzaam uit de drukte weggelopen en zijn we met een aantal mensen nog even koffie gaan drinken. Elin hield zich fantastisch. Ze was heel rustig. Ze heeft bij het koffiedrinken even gehuild, maar dat ging weer snel over. Genoeg mooie ballonnen om mee te spelen ook. Na de koffie zijn we met z'n allen naar huis gegaan. De opa's en oma's hebben ons thuis gebracht. We willen iedereen bedanken die bij de aankomst van Elin is geweest. De foto's die van de aankomst zijn gemaakt, komen onder andere van Suzanne, Petra, Johan en Bram. Onze dank hiervoor. Aschwin heeft gefilmd en ook daar zijn we erg blij mee. Het is leuk voor Elin om dit later nog eens te kunnen terugzien. De vliegreis is heel goed verlopen. Er is eigenlijk niet veel aan; 10 uur in een vliegtuig zitten. Je kunt een film kijken, wat rondlopen, uit het raampje kijken, praten met deze en gene, eten, drinken en Elin verschonen. Elin heeft toch twee keer geslapen op de stoel tussen ons in. We hadden drie stoelen voor de terugreis besteld. En dat is toch wel heel prettig gebleken. Elin kon op de middelste stoel ook slapen. We hadden de ruimte tussen haar stoel en de stoel ervoor opgevuld met een rugzak en een aantal vliegtuigkussentjes. Zo kon ze mooi liggen. Vliegtuigdeken er over en klaar. Dit is ook op een foto te zien. Toch wel prettig dat ze heeft kunnen slapen. Papa en mama zijn eigelijk niet of amper aan slapen toegekomen en als je al in de stoel in slaap valt, dan word je gebroken wakker omdat je nek verkrampt. Er is toch wel weinig ruimte in zo’n (Economy Class) stoel, en achterover zetten maakt niet echt veel uit. We waren wel blij dus met een extra stoel. Er waren mensen in de groep die geen extra stoel hadden geregeld maar er toch één kregen. Dat was geluk hebben. Richard en Marjan Bakker hadden ontzettend veel moeite gedaan om in Beijing een extra stoel geregeld te krijgen voor Talitha. Hiervoor zijn ze meerdere malen naar het vliegveld geweest en uiteindelijk was het nog niet zeker of het zou lukken en hebben ze het niet gedaan. Achteraf onbegrijpelijk want er waren voldoende lege plaatsen in het vliegtuig en dat was gelukkig voor hen en ook de familie Otten met Yilian had hier geluk mee. Wij kunnen echter iedereen die nog naar China gaat aanraden om een extra stoel te bestellen. In de Economy Class is het mogelijk om de armleuningen omhoog te zetten, waardoor je ook iets flexibeler bent in de ruimte. In de Pearl Class (stuk duurder), zit je veel ruimer, maar kun je de armleuningen (console) niet omhoog zetten en dat kan zelfs een kleine handicap zijn. En het is sowieso wel prettig om af en toe even de benen te strekken door het lopen van een rondje; daarvoor maakt het niet uit waar je zit.
