Beste groepsleden en sympathisanten Een eindreflectie lijkt zo finaal, alsof alles achter de rug is, afgelopen, voorbij. Voor mij is het leerproces dat door ZEP aangewakkerd werd net begonnen, zo voelt het toch. Het lijkt wel alsof ik nu pas- na enkele omzwervingen – tot de kern van de zaak kom. Maar laten we beginnen bij het begin… Het kiezen van een geschikt leerpunt bleek geen eenvoudige klus. Ik ben geen held in het gericht zoeken van literatuur, alsook geen computerexpert of wetenschappelijke schrijver. Er boden zich dus voldoende leerkansen aan maar ze konden mij niet zo bekoren. Ik was vooral op zoek naar iets persoonlijk, naar iets beklijvend, iets overkoepelend, iets dat me zowel op persoonlijk als professioneel vlak doet groeien. Uiteindelijk bleek een nieuwe functie op KdG de ‘trigger’ te zijn om te werken aan een probleem dat al even aansleepte en stilzwijgend in kracht toenam, namelijk ‘timemanagement’. Ik bén chaotisch, werk beter onder hoogspanning, ben flexibel genoeg om me in bochten te wringen als ik plots tijd te kort kom... Maar in een periode van twee jaar kwam er een setje kinderen én een nieuw jobke bij. Grijze wolken pakten zich al samen boven mijn hoofd want nu MOET ik wel plannen anders zou alles in het honderd lopen. De nieuwe taak vroeg (nog steeds) ook gigantisch veel flexibiliteit: ik wist slechts twee weken (maximum drie) op voorhand hoe mijn rooster eruit zou zien en hoewel ik pieken en dalen ongeveer kon voorspellen, kon ik de impact ervan nog niet inschatten. Het was immers allemaal nieuw! Al snel ontstond er onrust, het gevoel steeds achter de feiten aan te hollen, vooral als er nog onverwachte zaken bijkwamen.
Maar er zijn toch nog mensen die zoveel dingen combineren, de strakke planners!! Ik moest dus op zoek naar methodes om me te helpen, zeker in het kader van mijn verdere professionele ontwikkeling. Ik wil dit werk immers graag blijven doen. Daarnaast zou het ook mijn persoonlijk leven wat rustiger kunnen maken. Mijn leerpunt sluit daarom volgens mij aan bij MACO-7:
bezitten over leervaardigheden die me in staat stellen behoeften in de eigen professionele ontwikkeling te detecteren en mijn professionele ontwikkeling zelfgestuurd vorm te geven. Aandacht voor tijdsindeling, het stellen van prioriteiten, het integreren van onverwachte zaken waren mogelijke thema’s die aan bod konden komen. De kop was er af, ik wist wat me te doen stond. Alleen leek dat plots minder eenvoudig dan gedacht. Ik twijfelde eerst over de activiteiten die voortvloeide uit de brainstorm. Uiteindelijk heeft de tip om een soortgenoot te interviewen me op weg geholpen. Het gesprek gaf plots een waaier aan mogelijkheden waardoor het eenvoudiger werd om een persoonlijk leerplan op te stellen. Dat persoonlijke leerplan heb ik trouwens steeds als een sterk flexibel instrument beschouwd wat misschien een contradictorisch lijkt als ‘planning’ een leerpunt is. Toch ben ik er nog steeds van overtuigd dat wanneer je jezelf laat leiden door de ervaringen en van daaruit op zoek gaat naar potentiële leerkansen, je dieper graaft. Zo heb ik het toch ervaren. Natuurlijk, moet er wel een soort planning zijn, je moet immers ergens starten. Bij mij waren het interview, de wekelijkse planningsmeeting enkele van die startactiviteiten. OP een bepaald moment zat ik vast: ik had uit het interview enkele ideetjes maar de acties leken losse schakels. Het aspect ‘timemanagement’ en ‘planning’
voelde aan als een te losse broek, ik vond het te vaag. Stilaan kwam het besef dat er misschien eerst een ander onderliggend probleem aangepakt diende te worden, namelijk een gebrek aan orde en structuur. Ik denk dat ik ergens in mijn tussentijdse reflectie de vergelijking heb gemaakt met ‘een soort intermediaire variabele’. Iets meer orde en netheid zouden me wel wat tijd kunnen besparen en tijd is een kostbaar iets wanneer er strakke planningen gemaakt moeten worden. Langs de ene kant voelde ik dat ik met deze nieuwe informatie iets moest doen, verder moest graven. Daartegenover ontstond het gevoel niet vooruit te geraken, alsof ik doelloos aan het ronddobberen was. Het tussentijdse gesprek met de ZEPgroep heeft echt deugd gedaan. De bevestiging dat het misschien een goed idee was om dit zijspoor te bewandelen, zorgde voor een keerpunt. Daarnaast heeft de constructieve kritiek me ook echt doen nadenken. Hebben de stappen die ik tot hiertoe gezet heb wel geholpen? In hoeverre kan en moet ik mij veranderen? Is er ook plaats en ruimte voor mijn chaotische ‘ik’? De acties die volgden (hoe klein ook) leverden voor mij meer resultaten op. Toch besef ik dat ik ook de losse activiteiten in de eerste periode nodig had om tot dit punt te komen. Reflecties werden in mijn ogen ook oprechter, diepgaander. Ik voel nu goed aan waar ik echt aan wil werken, kan die behoefte ook meer verantwoorden en ben ook in staat om op een positieve manier vrede te nemen met mijn persoonlijkheid. Ik zal namelijk nooit een volleerde planner worden en dat hoeft ook niet. Maar door kleine stapjes probeer ik wel mijn attitude bij te sturen. Ik merk ook door het ruime leerpunt van planning meer te verfijnen dat ik daadwerkelijk vooruitgang boek. Door mezelf eens te observeren, door dingen uit te proberen (zoals de tips uit het ‘lifehacking’’-boekje) leg ik naar mijn gevoel de basis voor mijn verder leerproces. Ik kan nu nog niet zeggen
of ik een betere planner ben. Wel stel ik vast dat ik nu bewuster handel, consequent aan een (deel)probleem werk (vb door elke dag to do-lijstje op te stellen) waardoor ik positiever naar mezelf kijk (was dat volgens Korthagen niet dé manier om belemmeringen weg te werken) en ook meer rust in mijn hoofd creëer. De invloed van de omgeving speelt in mijn leerproces ook wel een belangrijke rol. Sinds we verhuisd zijn, heeft iedereen het gevoel dat we met een schone lei beginnen. En dat werkt natuurlijk ook aanstekelijk. Als ik alles even op een rijtje zet, kan ik gerust stellen dat ik elke stap in mijn leerproces nodig had om te staan waar ik nu sta. Mijn uiteindelijke doel ‘de perfecte timemanager’ ligt nog ver weg maar de eerste belangrijke stappen zijn gezet. Het is misschien anders uitgedraaid dan verwacht maar daarom zeker niet minder zinvol. Ik heb onder andere geleerd dat ik geen aanhanger ben van administratie en dat een beetje verantwoordelijkheid wat dat betreft tijd en kosten kan besparen. Ik ervaar ook dat kleine opdrachtjes beter meteen worden afgehandeld want dat werkt positief op mijn zengehalte. ‘Afvinken’ geeft mij voldoening, enzovoort. Ik leer mezelf een beetje beter kennen! Hoewel het niet evident bleek achteraf, ben ik nog steeds blij met de keuze van mijn leerpunt. Net omdat ik gekozen heb voor iets dat de opleiding overstijgt, dat erg persoonlijk getint is, heb ik ook het gevoel dat dit geen eindpunt is. Concreet wil ik in de toekomst ook grotere projecten of opdrachten opdelen tot dagelijks uitvoerbare deeltaken. Nu werk ik nog te veel in lange blokken waardoor het succesgevoel logischerwijs uitblijft. Daarnaast moet ik ook leren om zonder hulpmiddeltjes (vb post-its) de kleine administratieve, praktische beslommeringen aan te pakken.
Een zelfevaluatieproject verdient zeker zijn plaats in de opleiding. Rationele beestjes leren toch een beetje hun ziel blootleggen, emotionele diertjes vinden een kanaal om te ventileren. Maar wat ik zeker als een meerwaarde ervaar, is het gebrek aan een referentie. Ja, je voelt tijdens de sessies wel dat de ene beter schrijft dan de andere of sterker is in lay-out, of beter gevoelens onder woorden kan brengen maar uiteindelijk is elke leerpunt uniek en moet iedereen op zoek naar zijn eigen referentie. De groep vormt volgens mij ook de doorslaggevende factor in het leerproces. Als je tijdens bijeenkomsten het gevoel krijgt dat je jezelf kan zijn, open kaart kan spelen, zinvolle en constructieve feedback krijgt en kan geven, neemt de kans om te groeien aanzienlijk toe. Ik vraag me wel af hoe je dit alles kwaliteitsvol kan beoordelen. Zo, bij dezen zijn jullie op de hoogte van mijn ervaringen met ZEP. Bedankt voor de aangename samenwerking.
Groetjes Soraya
