AMATEUR FOTOGRAFEN VERENIGING EPE Opgericht 17 september 1957

AMATEUR FOTOGRAFEN VERENIGING ‘EPE’ Opgericht 17 september 1957

LID van FOTOBOND B.N.A.F.V. - nr. 0419 – Lid van AFDELING 04 TRANSIJSSEL

FOTONIEUWS 56e Jaargang no. 13

ZOMER – 2014

JAARPROGRAMMA 2014 – 2015 Voorzitter Rosette Peters Secretaris Charlie Horevoorts Penningmeester Roely van Slochteren Contributie € 75, - per jaar (inclusief officieel lidmaatschap Fotobond BNAFV en Afdeling Transijssel) IBAN-rekeningnummer: NL93 RABO 0179 5795 25, Rek. nummer:1795.79.525 tnv. Amateur Fotografen Vereniging - Epe, KvK-nummer: 55184154

Secretariaat: E-mail [email protected] - Telefoon: 0578-575141 - Internet: www.afv-epe.nl Bijeenkomsten: in principe de 1e en 3e donderdag van september t/m begin mei. Aanvang 20.00 uur. Fotocafé 19.00 – 20.00 uur. Locatie: Kulturhus EGW, Stationsstraat 25, Epe - Tel. 0578-616775

Haarscherp, tot op de pixel… o eeuwig moment in de geschiedenis. We zien natuurlijk direct dat dit een schitterende marmeren trap in Venetië is. Meer heb je daarvoor niet nodig. Het beeld wordt immers in je hersencellen gevormd. Eigenlijk heb je deze foto niet eens nodig. Foto? Ja, dit is een foto, een dijk van een plaat. Het verteld het verhaal van licht en donker. Van kleur en vorm. Het verhaal van de dogen die hier liepen op weg naar hun vergaderingen. Of misschien wel naar de kerk voor een eerzame boetedoening. Venetië, de machtige stad van pracht en praal, gevangen in haarscherpe korrels, in enen en nullen. Deze foto zal het in de eerste de beste wedstrijd geweldig doen. Juryleden zullen likkebaardend hun hoogste punten en lof vergeven. De bespreking van dit fotobeeld zal de zaal doodstil doen worden. Fotografie anno 2014…. is de essentie, het innerlijke beeld. In ons Foto©2013 Wim Geerts brein, in ons zijn, vormt zich het beeld. We kunnen vanaf nu stoppen met het ‘oude’ fotograferen. Het ‘oude’ is over en uit. De nieuwe foto, de nieuwe fotografie, het nieuwe fotobeeld is er. Het is vanaf nu de eeuwige verbeelding. Het is… de vlek met het niet zichtbare aureool. Waar mijn hersencellen de nog onzichtbare nullen en enen scannen, scannen ze dat wat er niet is en tegelijk toch weer wel. Voorbij elke dimensie. Voorbij het vacuüm van alle dimensies. Het nieuwe fotobeeld is vanaf dit moment manifest! ‘Fotograferen anno 2014’ was nog nooit zo intens, zo indringend. Tot op het bot. Weg met fotowedstrijden en besprekingen waar geneuzeld wordt over compositie en scherpte. Weg met die betweterigheid die beschouwers en juryleden zich decennialang hebben aangemeten. Galeries met muren vol nietszeggendheid: vernieuw! Besprekingen in zaaltjes, lokalen en kastelen: alleen als het gaat over het nieuwe: de eeuwige verbeelding. Fototijdschriften, fotogenootschappen, organisaties en bonden: alleen toegestaan als het gaat om de essentie en het innerlijke beeld. Lukt dat niet, dan rest het dertien in een dozijn verhaal. Wat overblijft is het beeld in ons brein, in onze verbeelding. Exclusief, alleen jij bent bepalend en maatgevend. O eeuwig moment in de geschiedenis…. Lees elders het verhaal van de ‘onwaarschijnlijke beloften’. Lang leve de nieuwe fotografie. Doe je ogen dicht, stijf dicht, zie de kleuren en vormen als een mysterieuze projectie op je netvlies, zie de prachtige vormen die ons brein je laten zien. Genieten, zo intens. Voor wie nog niet zo ver is, niks moet immers…. : Geniet deze zomer van het op de vertrouwde manier bezig zijn met het maken van jouw fotobeelden... Lekker met je camera op pad, dichtbij of ver weg. Doe het alleen of samen met je fotovrienden. Maar doe het wel heel erg goed. Doe het met passie, met overgave. Maak er verdorie dan wel iets van dat alle jury’s leert hun betweterige monden te houden. Gooi al je kunnen en creatieve impulsen in de strijd! Maak iets waar je van kunt, sterker… waar je van moet genieten! Omdat jouw foto’s dat dan waard zijn. O ja, onze fotoclub begint weer op donderdag 4 september met een geweldig jaarprogramma. Wim Geerts, BMK

INHOUD // 1 - Column, inhoud / 2 en 3 – Activiteiten clubjaar 2014-2015 / 4 en 5 – Yves Klein / 6 – Scherp / 7 t/m 12 – Onwaarschijnlijke beloften / 13 – Lijstenmakerij Zimmerman 150 jaar / 14 – Uitsmijter Teatro Pavana // WGKG © 2014 All rights reserved

FOTONIEUWS, maandelijks magazine van FOTOCLUB A.F.V. ’EPE’

s.e.et o. Meer weten over onze statuten, lid worden, opzegging lidmaatschap, etc. Neem contact op met het secretariaat.

ook op www.afv-epe.nl

Zomer 2014 -

1

Voorlopig Programma Datum

Versie 3.2

Onderwerpen

Opening clubseizoen Bijpraten Kortlopende uitdaging kiezen Foto’s genomen tijdens het mei uitstapje naar de Orchideeënhoeve bekijken en bespreken Voorbespreking inzending FIAP, foto’s op usb meenemen In de schijnwerper, Jaap van den Hoek Inzending FIAP selecteren en bespreken Serie van 3 (of 4 of 5) foto’s op tafel en bespreken: - Opstapje voor deelname aan Foto Nationaal - Foto’s in de serie moeten een samenhang hebben - Bij voorkeur in passe-partout - Onderwerp is vrij (maar mag bv. het onderwerp voor onze najaarstentoonstelling zijn, zie 2 oktober) In de schijnwerper, Jan Kapsenberg Bespreken foto’s voor najaarstentoonstelling door extern persoon: - Onderwerp is: “Fiets”, “Fietsen”, “Heel Epe Fietst” - Maximaal 4 foto’s per lid (in overleg 5 foto’s) - Bij voorkeur in de clublijsten - Indien de locatie waar de foto’s genomen zijn herkenbaar is dan bij voorkeur gemeente Epe (“Heel Epe Fietst”) In de schijnwerper, Rosette Peeters Kortlopende uitdaging bespreken en nieuwe uitdaging kiezen Inlijsten najaarstentoonstelling Opening najaarstentoonstelling AFV Epe (Wim coördineert) In de C1000 zaal In de schijnwerper, Henrieke Reinders Kortlopende uitdaging bespreken en nieuwe uitdaging kiezen Foto van een ander meenemen en bespreken: - Neem foto’s van een andere auteur mee - Bijvoorbeeld uit een tijdschrift - Elke foto wordt besproken Han Buijs: ‘Een reis verslag’ (Charlie coördineert) Han Buijs (Fotoclub De Sprengen, Heerde) heeft vele omzwervingen op onze aarde gemaakt. Vanavond doet Han verslag van een van deze omzwervingen. In de schijnwerper, Jan Sailolin Kortlopende uitdaging bespreken en nieuwe uitdaging kiezen Trein modellen fotograferen in samenwerking met de “Veluwse Modelspoor Club” die ook gebruik maakt van de Spoorzolder (Charlie coördineert) Nieuwjaarsborrel Wensfoto

WGKG © 2014 All rights reserved




Zomer 2014 -

2

In de schijnwerper, Roely van Slochteren Kortlopende uitdaging bespreken en nieuwe uitdaging kiezen Bespreken eigen foto’s Jaarvergadering Inzending Bondsfotowedstrijd selecteren en bespreken (foto’s moeten in pp. 40x50 cm) In de schijnwerper, Hans Volker Kortlopende uitdaging bespreken en nieuwe uitdaging kiezen Bram Jonker en Erwin Stok geven een presentatie (Rosette coördineert) Opening Fotosalon Foto Nationaal (Wim coördineert) In de C1000 zaal. Aansluitend presenteert een topfotograaf eigen werk.

Kortlopende uitdaging bespreken en nieuwe uitdaging kiezen Fotoclub op bezoek (Charlie coördineert)

In de schijnwerper, Driesje Vos Transformation: 'Muziek verbeelding'

Clubetentje met een foto uitdaging (Roely coördineert)

In de schijnwerper, Anna Weseman Kettingfoto (Bert coördineert) Afsluiting clubseizoen

Clubuitje: nog vast te stellen Fotosessie in Kulturhus EGW bij andere groep: dansgroep, muziekgroep, etc. In de schijnwerper: indien ongelegen dan zelf vervanging regelen en aan de secretaris doorgeven

Venetië, San Giorgio Maggiore





Foto © 2013 Wim Geerts BMK

Zomer 2014 -

3

Yves Klein Untitled blue monochrome (IKB 271), 1960

Klein werd geboren in een schilders familie. Hij ging in zijn geboortestad naar de Nationale Koopvaardijschool en studeerde daarna aan de School voor Oosterse Talen, waarna hij in de boekhandel terechtkwam en zelfs een baan als paardendresseur had. Klein zag zijn leven en bestaan als kunstenaar als een geheel. Hij beschouwde dan ook de sport judo, die hij intensief beoefende (zwarte band), als een deel van zijn artistieke pad. Hij doceerde judo in Japan, in de jaren 1952-1953. Ook schreef hij een introductiegids over judo. Vanaf 1946 realiseerde hij zijn eerste Monochromes, panelen in een uniforme zuivere kleur en werkt hij samen met Arman. Tussen 1948 en 1953 doorkruiste hij Europa, Oost-Azië en Japan en presenteerde hij zijn eenkleurige schilderijen, getekend "Yves". Hij exposeerde zijn Monochromes voor het eerst in Parijs in de Galerie des Solitaires in 1955. In 1956 stelde hij zijn Propositions monochromes voor in de Galerie Colette Allendy. De invloedrijke kunstcriticus Pierre Restany schreef het voorwoord van de catalogus. Te Marseille nam Klein deel aan het eerste Festival d'Art avant-garde, georganiseerd door Michel Ragon en Jacques Polieri. In 1957 exposeerde Klein te Milaan in de Galerie Apollinaire en te Parijs in de Galerie Iris Clert en weer bij Colette Allendy, ditmaal zijn doeken en sculpturen in diep ultramarijn blauw, dat hij I.K.B. (International Klein Blue) noemde. Van 1957 tot 1959 decoreerde hij de nieuwe opera van Gelsenkirchen in monochrome blauwen, terwijl de muren bewerkt werden in polyester Relief éponge rouge. Aan de Parijse Sorbonne gaf hij een paar lezingen over l'Evolution de l'art et de l'architecture vers l'immatériel. Hij vond de kleur (of verf) uit toen hij experimenteerde met ultramarijnblauw pigment en een speciaal fixatief, polyvinylacetaat, destijds bekend als Rhodopas. Deze brak, in tegenstelling tot de gewone fixatieven, de glans (diepte) van de kleur niet af. Voor Klein zelf was de beeldende gevoeligheid van het blauw zo intens dat hij het over de wereld wilde verspreiden. Vanaf dat moment spreken we van de blauwe revolutie. Hij ondernam tal van projecten in publieke ruimtes. Zo liet hij in 1957 op de opening van een tentoonstelling 1001 blauwe ballonnen de lucht ingaan.

Vanaf 1958 realiseerde hij zijn eerste experimenten pinceau vivant (met levend penseel) als Antropométries en Suaires, waarbij hij, zowel op doek als op papier, in blauwe verf gedompelde naakte modellen afdrukte. In diezelfde periode raakte hij ervan overtuigd dat hij kosmische gevoeligheid niet enkel via gekleurde materie kon vastleggen, maar ook in primaire vorm, los van alle materie. Klein sprak van een atmosfeer, aura, uitstraling. Hij vulde ruimte met immateriële ‘beeldende gevoeligheid’ of creëerde er zones van. Het publiek noemde dat 'lege ruimten', een uitdrukking die Klein later zelf overnam. Al bleef hij benadrukken dat de ruimtes niet leeg waren, maar gevuld met die beeldende gevoeligheid.





Zomer 2014 -

4

Kleins bekendste tentoonstelling, Le Vide, werd in 1958 gehouden in Iris Clerts galerie te Parijs. Het was een uitgewerkte mise-en-scène: de ruiten van de galerij waren blauw geschilderd en een gewelf van blauw weefsel was geïnstalleerd voor de ingang. De galerie zelf was helemaal leeg, terwijl de muren door Klein zelf waren witgeschilderd. Daarvoor sloot hij zich 48 uur op in de galerie, alleen. Volgens Klein zelf versterkte zijn actieve aanwezigheid de artistieke atmosfeer. Op de opening kregen de gasten een blauw drankje, waardoor hun urine blauw kleurde. Hun lichaam werd als het ware helemaal bevrucht, verzadigd met blauw. Kleins bedoeling was de gevoeligheid enerzijds buiten weer te geven in aanraakbare zichtbare materie en anderzijds binnen de immaterialisatie van blauw. De kleur was niet in de ruimte, ze is de ruimte binnengedrongen, die ermee overladen is. In 1960 presenteerde hij in het Musée des Arts décoratifs van Parijs voor het eerst zijn Monogold (fijn goud op doek) en zijn project Architecture de l'air met zijn Cosmogonies, waarbij hij de natuurlijke elementen regen, wind en bliksem gebruikte in een performance-stijl. Dat jaar nam hij deel aan de stichting van het Nouveau Réalisme. Te Milaan exposeerde hij met die groep. In diezelfde periode werd hij lid van de stichting Nouveaux Réalistes en exposeert met hen, eveneens in Milaan. Het nouveau-realisme was een reactie op de abstract-expressionistische stromingen. Er werd gebruikgemaakt van alledaagse voorwerpen en gebeurtenissen die een speciale bewerking ondergingen, bijvoorbeeld ze het te verpakken, assembleren of in beweging te brengen. De dagelijkse realiteit werd verheven tot kunst. Daarmee heeft de stroming ook veel gemeenschappelijk met popart. Een spilfiguur was kunstcriticus Pierre Restany, maar de kunstenaars Yves Klein, Arman, Martial Raysse, Jean Tinguely en Daniel Spoerri gaven de toon aan. In 1961 maakte hij met een witgloeiende gasstraal zijn Peintures de Feu. In zijn laatste levensjaar creëerde hij nog een bronzen reliëfportret van Arman, dat hij in de blauwe verf stak op een gouden paneel. Klein was net 34 jaar toen hij op 11 mei 1962 op het filmfestival van Cannes een hartaanval kreeg tijdens het zien van de film Mondo Cane (waarin hij voorkomt). Hij overleed nog geen maand later te Parijs aan de gevolgen van twee nieuwe hartaanvallen. Enkele maanden later werd zijn zoon geboren.

Yves Klein loste de crisis van de abstractie aan het eind van de jaren vijftig op en bracht een nieuwe kunststroming op gang, een nieuwe synthese van het toenmalig reële. Klein heeft veel inspiratie gegeven aan kunstenaars uit de Nederlandse Nul-beweging, zoals Jan Schoonhoven en Henk Peeters, welke laatste intensief contact met hem had.

Aristoteles, filosoof





Zomer 2014 -

5

Fotografie: Urlings Bron: https://www.nationalgeographic.nl/images/logo_ng.png

Z

o'n dertig jaar geleden kreeg ik een bijzonder inspirerend fotoboek in handen met de titel "Tussen scherp en onscherp". Aan de hand van een gevarieerde reeks voorbeelden toonde de auteur -Wout Gilhuis- aan dat juist de spanning tussen scherpe en vervaagde elementen in een beeld een boeiender foto kan opleveren dan de veelgeprezen totale scherpte. Een klimcriterium voor jeugdige wielrennertjes (m/v) hier in de buurt was een mooie gelegenheid om dit principe weer eens in de praktijk te brengen. De techniek: meegetrokken bij 1/20 sec. en F20 in de groothoekstand (16 mm).





Zomer 2014 -

6

Je gaat nu een aantal pagina’s lezen die misschien jouw wereld op de kop gaat zetten.

Waarschuwing Het is ook niet in een paar minuten te lezen. Het is wel indringend en boeiend. Het heeft alles te maken met wie wij zijn, met het begin, met misschien wel zo heel veel wat niet te begrijpen is. Dat maakt het juist zo uitdagend. Even uitdagend als het is anno 2014 met fotografie bezig te zijn. Met de oneindige mogelijkheden die de techniek ons biedt. Nu en morgen. Waar we tot nu een onscherpe foto als verloren beschouwen is het ‘straks’ mogelijk na de druk op de knop op je computer de scherpte in het beeld te leggen waar je wilt. We kunnen nu al alles, maar dan ook alles veranderen in kleur en vorm. We zeggen wel ‘ The Sky is the Limit’. Dus er is geen limiet. Het oneindige van ‘the sky’ is niet meer te bevatten. Slechts te beleven in een innerlijke verbazing en verwondering. Leonardo da Vinci was in zijn tijd de tijd ver vooruit. De materialen om die nog steeds wonderbaarlijke ideeën te realiseren waren toen niet voorhanden. Het digitale fototoestel van nu een onbestaanbare wensdroom. En nu… de werkelijkheid is zo complex en boeiend. We pikken er een deeltje uit en met dat ‘begrijpbare’ deeltje maken we nu onze foto’s. Lees maar verder. Je bent gewaarschuwd, het zal daarna nooit meer zijn als nu. Je kunt nog stoppen, niet verder lezen dan. Maar wie mijn column heeft gelezen zou nu toch misschien verder moeten gaan.

“De onwaarschijnlijke belofte van het Zero Point Field” Auteur: Tijn Touber Dit artikel verscheen in Ode nummer: 61 (www.ode.nl) Voorwoord Het verhaal dat u op het punt staat te lezen, heeft voor nogal wat beroering op onze redactie gezorgd. Het onderwerp raakt aan alles, maar dan ook werkelijk álles wat wij, mensen, in ons leven doen. Dat is confronterend, verontrustend en hoopgevend tegelijk. Maar dat was niet de enige reden voor de beroering. Ook was er voortdurend discussie over de wijze waarop het onderwerp geïntroduceerd moest worden. Immers, schrijven over een energieveld dat mens en materie met elkaar verbindt en dat alles en iedereen voortdurend beinvloedt, tja, dat is nu eenmaal wat minder eenvoudig dan het gemiddelde onderwerp in een krant of tijdschrift. Tijn Touber, die zich wekenlang opsloot om dit wonderlijke verhaal te schrijven, moet in die periode meerdere malen wanhopig zijn geraakt. Niet alleen van onze commentaren en de gesprekken die we voortdurend met elkaar voerden, maar ook en vooral vanwege de complexe materie. De woorden van Niels Bohr, de befaamde Deense natuurkundige, hadden ons kunnen waarschuwen: Iedereen die níet is geschokt door de kwantumtheorie heeft het niet begrepen. Dit, beste lezer, is een waarschuwing. Maar er is troost: mocht u het verhaal op enig moment niet meer kunnen volgen, u bevindt zich in goed gezelschap. Houdt u vast. (Of liever: laat los.) De redactie

S

hireen Strooker staat roerloos in het midden van een groot weiland. Om haar heen staan zeshonderd mensen. Het schitterende landschap onder de rook van de machtige vulkaan Mount Rainier in het uiterste noordwesten van de Verenigde Staten is voor haar onzichtbaar. Shireen is geblinddoekt, evenals al die anderen in het weiland. Die ochtend hebben ze allemaal een tekening gemaakt. De honderden tekeningen hangen nu op het hek langs het weiland. De opdracht: vind geblinddoekt je eigen tekening. Shireen doet een meditatieoefening, haalt haar tekening voor de geest en denkt: Ik ben de maker van de tekening en de toeschouwer, ik moet alleen maar één worden met de tekening, dan trekt die mij vanzelf naar zich toe. Dan loopt ze, zonder tegen iemand op te botsen, dwars over het veld en haalt in één keer haar tekening tussen de zeshonderd anderen vandaan. Toeval? Puur geluk? Je zou het denken. Maar die ochtend is Shireen niet de enige die deze onwaarschijnlijke prestatie verricht. De resultaten van deze oefening van de leerlingen van de Ramthas School of Enlightenment verslaan de wetten van de empirische kansberekening. Kennelijk is de mens in staat op een ontastbare wijze met materie te communiceren. Het lesprogramma WGKG © 2014 All rights reserved




Zomer 2014 -

7

van deze bijzondere school wil bewijzen dat verschijnselen als telepathie en helderziendheid geen mysterieuze fenomenen zijn, maar gaven die elk mens bezit en kan ontwikkelen. Er is meer tussen hemel en aarde dan wij kunnen vastpakken, luidt de ongeschreven slogan van het curriculum van Ramthas school. Er zijn meer scholen en stromingen die deze boodschap de afgelopen decennia hebben verkondigd. Sterker nog: de nieuwe tijdsbeweging is op dit uitgangspunt gegrondvest. Maar het boeiende is dat de harde wetenschap van de moderne natuurkunde bewijzen begint aan te dragen voor het bestaan van een alomvattend energieveld, dat een verklaring zou kunnen bieden voor het wonder van een geblinddoekte vrouw die haar eigen tekening te midden van zeshonderd andere vindt. Onderzoeksjournaliste Lynne McTaggart geeft in haar boek The Field (HarperCollins, 2001) een overzicht van recente wetenschappelijke ontdekkingen die aantonen, dat er een allesomvattend energieveld bestaat dat mens en materie met elkaar verbindt. Op zoek naar het hart van de materie naar het allerkleinste deeltje ontdekken natuurkundigen de bijzondere eigenschappen en mogelijkheden van dit veld. Het zogenaamde Zero Point Field zo genoemd omdat er bij het absolute nulpunt nog steeds energie meetbaar is lijkt de verklaring aan te dragen voor talrijke bekende verschijnselen en processen die de wetenschap tot dusver voor raadselen stelde. Van zwaartekracht tot elektromagnetisme en van de spontane genezing van een wond tot helderziendheid en telepathie: het zijn allemaal verschijnselen die hun oorsprong vinden in dit kwantumveld. McTaggart schrijft: Onderzoekers ontdekken dat het Zero Point Field de blauwdruk bevat van ons bestaan. Alles en iedereen is met elkaar verbonden door middel van dit veld waarin alle informatie van alle tijden zou zijn opgeslagen. Uiteindelijk kun je alles van mensen tot materie terugvoeren op een verzameling van elektrische ladingen die voortdurend in contact staan met deze oneindige zee van energie. Onze interactie met dit veld bepaalt wie wij zijn, worden en waren. Het veld is de alfa en omega van ons bestaan. Een verbinding tussen materie en geest staat haaks op de wetenschappelijke fundamenten waarop de moderne samenleving is gegrondvest. Ons denken wordt immers nog steeds sterk bepaald door het mechanistische wereldbeeld dat Isaac Newton in de zeventiende eeuw introduceerde. Newton zag het universum als een machine met losse onderdelen die een beperkte invloed op elkaar hebben. René Descartes voegde daar nog eens zijn visie aan toe, dat de menselijke geest is afgescheiden van de levenloze materie die we lichaam noemen. In het denken van Newton en Descartes draait de wereld gewoon door of wij mensen er nu wel of niet zijn. Wij doen er niet veel toe. De evolutieleer van Darwin versterkte het beeld van de eenzame, afgescheiden mens. Het ging om eten en gegeten worden. De mens bleek een evolutionair toeval zonder bijzondere betekenis. Maar er bleven grote vragen: hoe begint het leven, hoe werkt onze geest, waarom worden wij ziek, hoe ontwikkelt één cel zich tot een volledig mens et cetera. Vele wetenschappers zochten antwoorden op deze vragen in de religie, maar dat bracht hen in conflict met zichzelf. Hoe kun je twee zo tegenstrijdige levensvisies binnen jezelf verenigen? De eerste aanwijzingen voor een mogelijke brug tussen spiritualiteit en wetenschap, voor het bestaan van een alles verbindend energieveld, kwamen opmerkelijk genoeg uit natuurkundige ontdekkingen aan het begin van de vorige eeuw. De Duitse natuurkundige Max Planck toonde in 1911 aan, dat er tussen de atomen een energierijke lege ruimte bestond. Maar omdat hij vaststelde dat dit energieveld er altijd en overal is, beschouwde hij het als een constante zonder invloed op het materiële bestaan. Andere pioniers van de kwantumfysica ontdekten dat je de meest elementaire bouwstenen van de materie eigenlijk niet eens materie kunt noemen. Soms gedroegen deze bouwstenen zich als deeltjes, dan weer als golven en soms als beide tegelijk. In 1927 noemde Werner Heisenberg dit het onzekerheidsprincipe. Subatomaire deeltjes bleken geen solide objecten te zijn, maar vibrerende energiepakketjes die als losse onderdelen niet eens kunnen worden gekwantificeerd of begrepen. Een grotere breuk met het Newtoniaanse denken was nauwelijks denkbaar. Op dit elementaire niveau leek niets vast te staan, er was slechts sprake van oneindig veel mogelijkheden. Bovendien bleken deze deeltjes pas een specifieke vorm te krijgen als ze werden geobserveerd door een toeschouwer. Aandacht van een mens deed een deeltje bevriezen. De onderzoekers kwamen tot de verbijsterende conclusie dat bewustzijn werkelijkheid creëert en Einstein vroeg zich af of de maan eigenlijk wel bestaat als we er niet naar kijken. De natuurkundigen zagen ook dat deeltjes die ooit met elkaar verbonden waren geweest bijvoorbeeld binnen een molecuul altijd en overal met elkaar verbonden blijven en elkaar instant dus sneller dan het licht en over grote afstand beïnvloeden. Dit zogenoemde non-lokaliteitsverschijnsel wees erop dat de dimensies tijd en ruimte elementair niveau niet zouden gelden. Einstein sprak over spookachtige verbindingen op afstand. Einstein en zijn tijdgenoten slaagden er niet in de nieuwe ontdekkingen van de kwantumfysica te verenigen met de Newtoniaanse werkelijkheid die zij om zich heen zagen en konden vastpakken. Hun oplossing was een wetenschappelijk gedrocht: voor de wereld van de kleine deeltjes golden andere wetten dan voor de wereld van de grotere materie. Tegelijkertijd zochten deze wetenschappers hun toevlucht veelbetekenend tot spiritueel-religieuze teksten. Erwin Schrödinger bestudeerde bijvoorbeeld het hindoeïsme, Heisenberg verdiepte zich in de Platonische theorie van de oude Grieken en Niels Bohr wendde zich tot de tao en Wolfgang Pauli tot de kabbala.





Zomer 2014 -

8

W

at een eeuw geleden nog niet lukte, lijkt nu mogelijk. De theorie van het alomvattende Zero Point Field zou wel eens de definitieve brug kunnen slaan tussen spiritualiteit en wetenschap. Einstein kon het nog niet bewijzen, maar vermoedde het wel, toen hij zei dat het veld de enige realiteit is. Zo kan het veld de verklaring bieden voor de instant, spookachtige informatieoverdracht tussen kwantumdeeltjes. Uiteenlopende wetenschappelijke ontdekkingen wijzen in dezelfde richting. Bioloog Paul Pietsch van de universiteit van Indiana in de Verenigde Staten wilde weten op welke plaats in de hersenen herinneringen worden opgeslagen. Pietsch deed experimenten met salamanders. Eerst leerde hij ze bepaalde gedragingen. Vervolgens takelde hij hun hersenen zodanig toe, dat hun herinnering vernietigd zou moeten zijn. Hij maalde de hersenen onder meer in een worstmolen en plaatste ze daarna terug in hun kop. Wat bleek? Na verloop van tijd vertoonden de salamanders opnieuw het aangeleerde gedrag. Ofwel: de hersenen waren kapot, maar de herinnering leefde voort. Pietsch concludeerde dat herinnering geen lokaal fenomeen is, maar op de een of andere manier is verbonden met iets, een energieveld? buiten de salamanders waaruit zij hun herinnering ophalen. Neuro-anatoom Harold Burr van de universiteit van Yale ontdekte het veld op een andere wijze. Hij onderzocht in de jaren veertig van de vorige eeuw lichtvelden rondom levende organismen en ontdekte dat jonge salamanders een lichtveld om zich heen hebben in de vorm van een volwassen salamander. Deze blauwdruk blijkt zelfs rondom een onbevrucht ei al aanwezig. Ook bij zaadjes van planten zag Burr lichtvelden in de vorm van de volwassen plant. Deze velden kunnen verklaren waarom je bij salamanders een poot, een kaak of zelfs de lens van het oog kunt amputeren en dat dit lichaamsdeel vervolgens weer aangroeit. Salamanders hebben mogelijk een opmerkelijk sterke verbinding met het hen omringende energieveld, maar het verschijnsel is ook bij mensen niet onbekend. Mensen bij wie lichaamsdelen zijn geamputeerd, kunnen soms nog de (fantoom)pijn in het geamputeerde lichaamsdeel voelen. Ook het werk van Burr wijst erop dat lichamen materie zijn verbonden met een omhullend energieveld. En waar halen helderzienden hun kennis vandaan? Dat vroeg natuurkundige Hall Puthoff van de universiteit van Stanford in de Verenigde Staten zich af. Hij deed verschillende experimenten met twee helderzienden waarbij hij hen de coördinaten van een plaats op aarde gaf waar zij nog nooit waren geweest. De helderzienden bleken onafhankelijk van elkaar in staat de plekken tot in detail te beschrijven. Om te zien hoe ver hun helderziendheid reikte, vroeg Puthoff hen ook de planeet Jupiter te beschrijven voordat de ruimteverkenner Pioneer 10 van Nasa de planeet in kaart zou brengen. Enigszins gegeneerd meldde helderziende Ingo Swann dat hij een ring om de planeet had gezien. Misschien, zei hij tegen Puthoff, heb ik mijn aandacht per ongeluk op Saturnus gericht. Niemand nam de tekening serieus, totdat de Nasa enige tijd later onthulde dat beelden van de ruimteverkenner hadden aangetoond, dat Jupiter inderdaad een ring had. Inmiddels was de CIA geïnteresseerd geraakt in de bijzondere resultaten van Puthoffs onderzoek, dat wellicht ook voor spionagedoeleinden kon worden gebruikt. Bij wijze van experiment werd CIA-agent Christopher Green met een vliegtuigje de lucht ingestuurd. In zijn binnenzak had hij een briefje met daarop drie getallen. Geen probleem voor helderziende Pat Price, die de getallen feilloos en in de juiste volgorde kon opsommen. Hij had zich alleen wat misselijk gevoeld. Later bleek dat Green een turbulente vlucht had gehad. Vervolgens deed Puthoff experimenten waarbij hij mensen op reis stuurde naar willekeurige coördinaten op de aarde en hen vroeg om die locatie in een kwartiertje met een camera vast te leggen. Ook moesten ze een meegegeven vragenlijst invullen. In vrijwel alle gevallen wisten de helderzienden de locaties aan de hand van de gegeven coördinaten duidelijk te beschrijven. Puthoff ging nog een stap verder. Hij vroeg de helderzienden de locatie te beschrijven vóórdat de reizigers ter plekke arriveerden. Ook dat lukte. De helderzienden bleken in staat de bestemming te beschrijven, een half uur tot vijf dagen vóórdat de reiziger arriveerde. Puthoff concludeerde daaruit dat tijd en ruimte op het niveau van het Zero Point Field niet bestaan. De informatie is kennelijk al beschikbaar vóórdat de feitelijke handelingen plaatshebben. In totaal deed Puthoff 336 vergelijkbare experimenten, waarbij het voor de helderzienden vrijwel niets uitmaakte of de reizigers al wel of nog niet op de locatie waren geweest. Natuurkundige Helmut Schmidt deed een ander opmerkelijk experiment waaruit de tijdloosheid van het energieveld blijkt. Hij zette zijn proefpersonen een koptelefoon op hun hoofd en liet hen via een machine bliepjes horen. De bliepjes waren willekeurig en gelijkmatig verdeeld over het linker- en rechteroor. De opdracht aan de deelnemers was: zorg dat er meer bliepjes in één van beide oren worden geproduceerd. In vrijwel alle gevallen slaagden de proefpersonen daarin. Ofwel: mensen waren in staat zonder direct tastbare relatie de machine te beïnvloeden. Ook Schmidt concludeerde dat er kennelijk een veld bestaat dat mens en machine verbindt. Zijn volgende experiment onderstreepte dat nog eens op haast bizarre wijze. Hij gaf een proefpersoon een tape met bliepjes mee naar huis met de opdracht de opnamen op de tape te beïnvloeden en meer bliepjes naar het linkeroor te sturen. Schmidt maakte voor zichzelf een kopie van de tape. De volgende dag bleken de bliepjes op de tape inderdaad ongelijkmatig in het voordeel van het linkeroor te zijn verdeeld. Tot verbijstering van Schmidt bleek dat ook op de kopie het geval, terwijl hij niet beter wist dan dat de machine zoals gebruikelijk de bliepjes gelijkmatig over beide oren had verdeeld. De enige mogelijke conclusie voor Schmidt was, dat de toekomstige intentie van de proefpersoon reeds op het moment van opname zijn invloed had gehad. Zoals de kleine salamander weet dat hij een grote salamander moet worden, zo weet de proefpersoon van Schmidt al voordat het hem feitelijk wordt gevraagd dat hij de opname van de bliepjes zal beïnvloeden. Verleden, heden en toekomst vloeien in het energieveld kennelijk ineen. WGKG © 2014 All rights reserved




Zomer 2014 -

9

Psychologe Ellen Langer van de universiteit van Harvard liet in een ander experiment zien dat tijd een relatief begrip is. Een groep van mensen boven de zeventig werd naar een afgelegen plek gebracht waar een omgeving was geschapen die een exacte replica was van het jaar 1959. De meubels waren erop afgestemd, ze kregen films uit 1959 te zien en zelfs de kranten en tijdschriften die ze ontvingen, waren uit die tijd. Binnen een week was er in de feitelijke symptomen van veroudering van deze groep mensen een ommekeer te zien. Hun vingergewrichten werden beweeglijker en hun gezichtsvermogen werd beter. Omdat de deelnemers, zo concludeerde Langer, dezelfde mentale informatie kregen als in 1959, begon hun lichaam zich weer aan te passen aan de fysieke toestand van destijds. Een van de mogelijke verklaring is dat de zeventigers contact maakten met hun eigen energetische blauwdruk uit 1959, waarna het lichaam zich hiernaar voegde. De Indiase arts en auteur Deepak Chopra formuleert het zo: Tijd is afhankelijk van onze gewaarwordingen. Het bestaan van de voortgaande beweging van de lineaire tijd is in geen enkel experiment aangetoond en nooit in een wiskundige formule beschreven. De ervaring van de voortgaande beweging van de lineaire tijd is een verschijnsel dat is gecreëerd door ons zenuwstelsel. In feite bestaan verleden, heden en toekomst tegelijk, naast elkaar, in een veld van oneindige mogelijkheden. De ervaring van de lineaire tijd is de manier waarop de natuur ons ervoor behoedt alles tegelijk te ervaren. Maar dat is wat er werkelijk gebeurt. Einstein zei het nog kernachtiger: Ruimte en tijd zijn niet omstandigheden waarin wij leven, maar manieren waarop wij denken. In de resonantie met het veld bestaat er geen verschil tussen een herinnering en een nieuwe ervaring. De hersenen halen oude en nieuwe informatie op dezelfde manier op. Dit verklaart het gedrag van de salamanders. De hersenen waren vrijwel vernietigd, maar de herinnering was niet verloren gegaan; deze lag nog opgeslagen in het veld. Ook intuïtie, helderziendheid, voorgevoelens, telepathie en andere onverklaarbare fenomenen worden begrijpelijk door het Zero Point Field als opslagplaats van informatie te zien waarop elk mens op elk moment kan afstemmen. Is dat wat Nostradamus deed toen hij de toekomst zag? Een van de eerste wetenschappers die inzag dat het Zero Point Field wel eens de ontbrekende schakel zou kunnen zijn voor ons begrip van het universum, was de Hongaarse systeemdeskundige Ervin Laszlo. In zijn boek The Creative Cosmos uit 1993 schrijft hij dat het veld meer is dan een massa zinderende energie op de achtergrond van ons bestaan. Volgens Laszlo is het Zero Point Field vooral ook een informatiedrager. Dit kwantumvacuüm is de oorsprong van geest en materie een blauwdruk van het universum. Zelfs onze eigen herinneringen liggen niet in onze hersenen opgeslagen, maar liggen als holografische informatie opgeslagen in het veld. Onze hersenen zijn vooral ontvangers en verwerkers van deze informatie. Wanneer zij resoneren met bepaalde frequenties krijgen zij toegang tot specifieke informatie.

B

ent u daar nog?

U heeft zojuist gelezen dat tijd niet bestaat en dat een mens een machine kan beïnvloeden. En dat in een wereld waarin de computer vanwege zijn onbetwiste rechtlijnigheid wordt geacht altijd gelijk te hebben. Toch gaat het hier nog steeds over natuurkunde en over wetenschappelijke, verifieerbare experimenten. Al deze experimenten en verschijnselen wijzen erop, dat de spookachtige ontdekkingen van de kwantumfysica veel meer van invloed zijn op onze dagelijkse werkelijkheid dan de pioniers van een eeuw geleden aanvankelijk dachten. Bestaat het universum volgens de wetten van Newton nog wel? Blijkt de wereld niet een dynamisch web waarin alles en iedereen met elkaar is verbonden? Betekent dat dat mijn leven heel anders in elkaar zit dan ik dacht? Mijn leven? Bestaat er wel zoiets als een ik, afgescheiden van zijn omgeving? Wat betekent individualiteit nog als alles met elkaar is verbonden en zelfs onze eigen herinneringen voor iedereen toegankelijk zijn? Om het nog spannender te maken: die atomen die op allerlei wijzen met elkaar en met het universum in contact staan, vormen zo nu en dan tijdelijk ons lichaam. Elke zeven jaar zijn alle cellen in ons lichaam vernieuwd; geen atoom is meer dezelfde. En wie weet met welke informatie die nieuwe atomen zich in ons lichaam nestelen? Individualiteit, ik en mijn worden zo wel heel beperkte begrippen. Niet de afgescheidenheid die wij dagelijks denken te ervaren, staat centraal in ons leven, maar de alomvattende verbinding. Deze wetenschappelijke ontdekkingen kunnen ook het merkwaardige verschijnsel verklaren, dat mensen in een ziekenhuis sneller genezen als willekeurige mensen op een willekeurige plaats in de wereld dagelijks voor hen bidden, zoals uit onderzoeken is gebleken. En de verbondenheid van het Zero Point Field lijkt ook te kunnen worden geconcludeerd dankzij het minstens zo bizarre fenomeen dat met orgaantransplantaties bepaalde herinneringen van de voormalige eigenaar van het orgaan meegaan naar het nieuwe lichaam. Als ik bid voor mensen worden ze beter. Het omgekeerde zal ook wel het geval zijn. Ik besef dat het in mijn eigen belang is om mijn omgeving met zorg en respect te behandelen. Op de een of andere manier dragen we allemaal de verantwoordelijkheid voor het veld dat ons allen verbindt. En voor de werkelijkheid die we met elkaar maken De tweede betekenis van het Zero Point Field voor mijn leven is ten minste zo ingrijpend als het inzicht dat afgescheidenheid eigenlijk niet bestaat: Ik maak mijn eigen werkelijkheid. WGKG © 2014 All rights reserved




Zomer 2014 -

10

Zoals ik kennelijk een machine kan beïnvloeden, kan ik alle materie om mij heen beïnvloeden. Sterker nog: ik doe niet anders, inclusief de materie van mijn eigen lichaam. Als ik de werkelijkheid maak, dan is de wereld niet zoals hij is, maar zoals ik dénk dat hij is. Mijn denken bepaalt de werkelijkheid. Toen arts en meervoudig karatekampioen Roy Martina op een feestje voor de grap door een vriend van achteren werd aangevallen, was zijn natuurlijke reactie de man in de houdgreep te nemen, waarop de vriend zijn vinger brak. Onder het motto wat je breekt, zul je maken besloten zij een experiment te doen. Zij wisten dat Aboriginals erin slagen breuken vrijwel instant te genezen. Martina: Wij dachten: als zij dat kunnen, kunnen wij het ook. Wij stemden af op het Aboriginalveld en stuurden die energie naar de gebroken hand. Een paar dagen later kon mijn vriend weer volleyballen. Op scans was geen breuk meer te zien. In zijn beroemde boek Think and Grow Rich uit 1937 laat Napoleon Hill zien, dat succesvolle mensen hun succes vooral te danken hebben aan het feit, dat zij er op het diepste niveau van overtuigd waren dat zij succes zouden hebben. Succesvolle mensen, concludeert Hill, geloven heilig in hun doel en weten niet beter dan dat zij dat zullen verwezenlijken. Door hun gerichte aandacht op dat doel, materialiseert dat doel zoals in natuurkundige experimenten alleen deeltjes die aandacht krijgen zichtbaar worden. De derde les van het veld voor mijn leven is dat in beginsel alles kan. Alle informatie is beschikbaar in het Zero Point Field. Het is mijn uitdaging en die van ons allemaal om het mooiste eruit te halen. Het is zoals Michelangelo het ooit zei over beeldhouwen: Het beeld zit al in het marmer, ik hoef het er alleen maar uit te halen. Ik ervaar soms hetzelfde als ik een verhaal schrijf en woorden op mijn beeldscherm zie verschijnen waarvan ik me nauwelijks bewust ben, dat ik ze heb bedacht. Ik haal zinnen, die ik niet bewust ken of bedenk, zomaar ergens vandaan uit het veld? Inspiratie heet dat. Maar in feite is die inspiratie geen onverklaarbaar verschijnsel meer, maar een bewijsbaar natuurkundig fenomeen. Mozart hoorde tijdens zijn bezoek aan de Sixtijnse Kapel in Rome het beroemde stuk Miserere van Allegri. Dat stuk wordt slechts eenmaal per jaar ten gehore gebracht tijdens de Goede Week om vervolgens weer voor een jaar achter slot en grendel te verdwijnen. Mozart was in staat het werk nadat hij het één keer had gehoord uit het hoofd te noteren, waarmee hij de geheimzinnige ban rondom het werk doorbrak. Ervin Laszlo zegt daarover: Mozart en andere componisten van zijn kaliber waren niet alleen. Zij hadden toegang tot het veld en stonden op die manier in contact met meesterwerken. Kunstenaars zijn eerder vertolkers en vertalers dan scheppers. Hun talent is geen wonder, maar iets dat in beginsel iedereen kan leren. Het is een kwestie van afstemmen op het veld. Op een Grieks eiland zit Shireen Strooker met haar echtgenoot Bram Vermeulen op het terras van een café aan een tafeltje in de zon. Midden op de tafel staat een koffertje, zodat zij elkaar niet kunnen zien. Bram kijkt op een stuk papier dat voor hem ligt en telt langzaam: Een, twee, drie, vier. Bij iedere tel schrijft Shireen een plus of een min op achter het cijfer op haar blaadje. De verbaasde blikken van omstanders probeert ze te negeren om zich volledig te concentreren op wat Bram haar toezendt: een plus of een min. Als het blaadje vol is, draaien zij de rollen om. Zo proberen ze allebei een plus of een min achter hetzelfde cijfer te krijgen. In totaal doen zij dit spelletje die dag elf keer. Volgens de wetten van de kansberekening zouden Bram en Shireen vijftig procent gelijke plussen en minnen moeten scoren. Maar die dag is hun score voor zeventig procent gelijk. Ze weten dat dat geen toeval is. Ze hebben vaker zulke resultaten bereikt. Bram en Shireen weten dat je elkaar kunt bereiken, als je goed afstemt. Wij zitten succesvolle afstemming echter vaak in de weg. Shireen: Er bestaat een duidelijk verschil tussen concentreren en afstemmen. Als ik me concentreer, probeer ik met alle macht door middel van mijn denken iets te bereiken. Meestal bereik je dan precies het tegenovergestelde. Wat wij nadenken noemen, is in wezen vooral twijfelen. Je komt in allerlei emoties terecht ik kan het niet, wat doe ik hier? en je bereikt je doel niet. Afstemmen betekent niet nadenken en contact maken met de informatie die er al is. Je wordt één met die informatie en resoneert ermee. Shireen vertelt over een andere oefening die ze een keer deed met een dikke Amerikaan. Ze stonden tegenover elkaar en keken elkaar indringend aan. Vervolgens liepen ze beiden naar de andere kant van een ruimte en Shireen kreeg de opdracht op te vangen wat de man het liefst at. Haar eerste beeld was een reep chocolade. Maar gezien de postuur van de man twijfelt ze: Het zal wel een hamburger zijn. Ze tekent een hamburger en loopt terug naar de man. Fout, het blijkt een reep chocolade te zijn. Shireen: Dat is wat ik bedoel met nadenken. Kinderen zijn natuurtalenten in afstemmen. Het is opvallend hoe succesvol kleine kinderen zijn in het tekeningenspel van Shireen waarmee dit verhaal begon. En ik herinner me dat ik vroeger verstoppertje speelde met mijn kleine zusje. Ze telde tot tien buiten de zitkamer, kwam binnen en liep in één rechte lijn naar mij toe achter welk gordijn of onder welke stoel ik me ook verstopte. Dieren worden ook niet gehinderd door denken. De Britse biochemicus Rupert Sheldrake beschrijft vele opmerkelijke verschijnselen. Een poes die alleen de telefoon opneemt zij gooit met haar pootje de hoorn van de haak wanneer haar baasje opbelt en alle andere telefoontjes negeert. Of paarden die weigeren verder te lopen op een pad waar even later een lawine naar beneden zou vallen. Honden die tevergeefs proberen hun baas te beletten het huis te verlaten waarna de baas een ernstig ongeluk zou krijgen. Ook zijn verhalen bekend van dieren die de stad al hebben verlaten vóór een aardbeving. Leren afstemmen op het Zero Point Field, maakt het mogelijk om bewust te creëren.





Zomer 2014 -

11

Toen ik destijds een nieuw huis nodig had, creëerde ik een beeld van dat huis. Ik visualiseerde een huis aan zee met bossen in de buurt, hoog, veel licht en betaalbaar. Gedurende enkele weken gaf ik elke dag een moment aandacht aan die visualisatie, waardoor het energetische beeld in het Zero Point Field werd verankerd. Het was nog slechts een kwestie van tijd voor het zou materialiseren. Dat gebeurde twee maanden later. Nu woon ik in het huis dat ik toen voor me zag. Met mijn visualisatie stemde ik in feite af op het Zero Point Field. Door aandacht te geven aan een beeld kon dat beeld mijn huis werkelijkheid worden. Precies zoals de kleine deeltjes van de natuurkundigen zich dankzij aandacht manifesteren. Vroeger werden dromers uitgelachen door zelfbenoemde verstandige mensen die met beide benen op de grond stonden. Inmiddels hebben de dromers de wetenschap aan hun zijde gekregen. Dromen zijn het begin van werkelijkheid. De toekomst wordt gemaakt door die toekomst te zien, door erop af te stemmen. In principe is alles mogelijk. De wetenschap draagt een werkelijkheid aan die mijn rationele geest maar nauwelijks wil bevatten. Hoe kan een mens nu een machine beïnvloeden? Hoe kan tijd niet bestaan? Hoe kan ik iets ontastbaars tastbaar maken? Maar ik wóón in mijn huis en Shireen vónd haar tekening. De vertwijfeling zal te maken hebben met de kwantumsprong die mijn rationele geest nu moet maken. Niet voor niets zei natuurkundige Niels Bohr dat iedereen die níet is geschokt door de kwantumtheorie het niet heeft begrepen. Als Shireen op een avond thuiskomt, vindt zij een vergeelde envelop van haar moeder met daarin kopieën van het in 1947 ontdekte evangelie van Thomas. Hierin zegt Jezus tegen Thomas: Ik ben niet uw Meester, maar u heeft gedronken. U bent dronken van de bruisende bron waaruit ik heb geput en u van te drinken geef. Voor Shireen is het duidelijk dat Jezus uit dezelfde bron uit hetzelfde veld putte waaruit ook zij nu leert drinken. Verlichte wijzen als Jezus doorzagen de schepping. Zij hadden de wetenschap niet nodig voor hun kennis van het Zero Point Field. Duizenden jaren later staan wetenschap en spiritualiteit op het punt om samen te komen. De gevolgen en mogelijkheden zijn immens. Het wonder van Jezus en andere verlichte denkers was hun vermogen een betere wereld te zien en vorm te geven. Zij begrepen: als ik een andere wereld wil, moet ik anders leren denken. Of, zoals Gandhi het zei: Be the change you wish to see in the world. Wie denkt dat alleen de Mahatma of Jezus dat kunnen, heeft nu het wetenschappelijke bewijs van het tegendeel. Ieder van ons heeft het in zich. Ieder van ons is een schepper. Ieder van ons kan de wereld veranderen. En dat hoeft geen eindeloos en moeilijk proces te zijn denk maar aan de botbreuken van de Aboriginals. Het kan vandaag. Het kan nu. Wat is tijd?

Wetenschappers creëren licht uit vacuüm.

Fotoclub AFV Epe : Het jaarprogramma 2014-2015 is weer heel gevarieerd. Goed voor vele gezellige en interessante clubavonden. Leuke foto-opdrachten, boeiend en uitdagend. We doen mee aan fijne wedstrijden, omdat onze gave foto’s dat zeker waard zijn. Donderdag 8 september om 20.00 uur starten we ons nieuwe seizoen.

Lytro Illum De camera die het ‘onmogelijke’ waar maakt, de scherpte achteraf daar leggen waar jij dat wilt…

Nieuwe leden van harte welkom. Kom eens vrijblijvend op een clubavond kijken. Wil je meer weten, dan neem je even contact op met de secretaris. Fotoclub AFV Epe is natuurlijk ook te vinden op www.afv-epe.nl Tot ziens!





Zomer 2014 -

12

Bestuur en leden van Fotoclub AFV Epe feliciteren

van harte met deze unieke mijlpaal!

2014

‘Een lijstenmakerij van allure’

Waar vakmanschap en ambachtelijke creativiteit de omlijsting is van elke creatieve inspanning. WGKG © 2014 All rights reserved




Zomer 2014 -

13

uitsmijter

Emster Rijtuigendag 2e Pinksterdag 2014

Foto © 2014 Wim Geerts

Teatro Pavana

gaf hier een show weg die bijzonder en spectaculair was. Hoog, op stelten lopend, torende deze vreemde, carnavaleske wezens, boven het publiek uit. Verrassend. Allure. Fotogeniek. In 1993 klein begonnen te Venetië, is Teatro Pavana een professioneel straat theatergezelschap dat in de loop der tijd is uitgegroeid tot een groot en veelgevraagd ensemble in binnen-en buitenland. Het gezelschap, ontwikkelt zich voortdurend en komt regelmatig met een nieuwe act. Teatro Pavana, nu gehuisvest in Amsterdam, bestaat uit ervaren artiesten met diverse nationaliteiten en achtergronden. In de verschillende acts ziet men allerlei theaterdisciplines verenigd: steltlopers, acrobaten, muzikanten en dansers brengen de meest prachtige en fantastische creaties tot leven. In hun adembenemende kostuums nemen ze de toeschouwers mee in hun wonderlijke, vreemde wereld. De artiesten spelen met het publiek en passen zich aan in elke omgeving en situatie. Jong en oud worden verrast door de indrukwekkende verschijningen van Teatro Pavana.





Zomer 2014 -

14

AMATEUR FOTOGRAFEN VERENIGING EPE Opgericht 17 september 1957

Recommend Documents