6 aug 2006
Ondanks een week van regen zag het er veelbelovend uit. Het weerbericht kondigde een buitengewone dag aan. En donateur Ben en ingeschrevene Guy (niet Potter maar Pottiez) wisselden ijverig weerberichten uit met ons. Kwestie van het motivatiepeil hoog te houden. Slechter zag het er uit als Marc1 daags voordien op de club kwam met een verzwikte enkel en een stijve nek. Als dat maar goed komt zei Willem, Dora, Ward, Grunther, e.a. Iedereen wenste ons goede moed. En wij beloofden hen een verslag. Enkele verontschuldigden dit jaar maar ook één nieuweling. Een heel goede vriend van Marc die wel de dodentocht te voet aankan maar zelden met de fiets reed. Gregg ziet dan ook graag af, zo vertelt hij zelf. Dus mocht hij van ons mee, met alle plezier. Gregg weet Anneke dat al dat gij graag afziet? Onze samenkomst aan computerzaak Microman was een stipte afspraak. Iedereen op schema en de organisator veel te vroeg. Zo gaat dat altijd. Bijleren? Nooit. Joyce en Gregg kwamen met de fiets naar de afspraak, en tekenden hiermee al elk 5km op de teller. Guy en Véronique, die zorgden voor hun fietsenvervoer. Véronique kwam met een geleende wagen en een heel speciaal fietsendragersysteem. Gelukkig was er wat gereedschap en enkele helpende handen om dat eerste euvel vlekkeloos op te lossen. Het moest waarschijnlijk de voorbode geweest zijn van een schitterende afloop. En de NMBS-manier Véronique , te duur zeker? Die woekeraars. Hop naar Bornem. Hop naar de inschrijvingsstrook. Niemand met grootse uitspraken want iedereen weet dat niet elke dag dezelfde is en elke rit weer opnieuw moet gereden worden. Uitspraak van Philippe : Aan de meet verdeelt men de prijzen” Marc had hen al wat schrijfwerk bespaard en hun gegevens geprint en gekleefd op hun stempelkaarten . Bij wijze van grap deelde Marc wat verkeerde of onvolledige routebeschrijvingen uit aan passanten ☺ Een koel vertrek. Ideaal in tegenstrijd met de afgelopen hittegolf van de julimaand 2006.
Zo breed bent ge echt niet langs achter hoor Philippe. Dat valt best mee.
De rit was halfweg en iedereen voelde de bijna in één ruk afgehaspelde eerste periode. Maar niemand die niet tevreden was van zichzelf. Ook geen noemenswaardige voorvallen zoals alle andere jaren. Het zag er echt te mooi uit om waar te zijn deze editie. Niemand die iets kwijtspeelde onderweg, geen pech aan het fietsenpark… Enkel een politieagent die gek was geworden en een cassetterecorder nadeed en iets riep van : 100 RECHTS 100 RECHTS 100 RECHTS
Wat later, een eerste drankstop en een caloriereep naar binnen werken. En zoals je kan zien op onderstaande foto : Ondanks een reeks tips vooraf was er Gregg iets ontgaan en leek het er veel op dat voor hem de dodentocht 2006 een 100km drinkebusdragen ging worden.
Guy maakte zich zorgen dat zijn hartslag maar niet naar boven ging. Veel mensen zijn juist blij als dat niet gebeurd ☺ En Gregg ervaarde dat de kilometers echt wel te voelen waren in de benen. En hij lichtte geregeld het achterwerk. Maar wisten wij veel waarom ? Anderen gooiden het over een andere boeg. Een eerste schietgebedje om het einde te kunnen halen ?
Of een nuchtere ouderdomstactiek , en even bezinnen ?
Net toen Marc een dipje kreeg onderweg kwam er een engel uit de hemel vallen. Hij liet plots een rodeokreet die je tot aan de aankomst van Bornem kon horen. Een mooie blonde in BIKINI met een cowboyhoed op een rijdend grasmachinewagentje in een grote wei. WAAROM HEB IK TOCH GEEN FOTO GEMAAKT ZEI HIJ ACHTERAF ? Waarom, waarom, waarom.
Een 60tal kilometer verder riep de innerlijke mens en als een voorbeeldige groep die steeds in mekaars zichtveld bleef namen we een middagpauze.
Joyce
Philippe
Gregg
Marleen
Véronique
Guy Fotograaf Marc zat achter de lens
Een rustgevende , ontspannende picknick op een zonnig terras exact om 12 u en in een mooi decor. Wat vraagt een dodentochter nog meer.
We kregen hier de levensles van Véronique mee dat : En let goed op. Je beter een abonnement op de ZOO kan nemen dan elke dag in Antwerpen naar het toilet kan gaan. Dagdroomde ze of wil u hierover meer weten? U vind haar mailadres in uw ledenlijst. Zo een zonnige picknick doet iemand wegdromen naar de tijd van Ringo Starr Of komt dat enkel door het brilletje Véronique?
Zoals u ziet was de ambiance er voldoende, en lieten we ook hier onze benen niet verzuren en respecteerden we onze rustpauzes met de kennis en de ervaring die we in vorige edities opdeden. We bleven toen maar hangen op terrasjes met grote pinten in ons hand. Gedaan daarmee. Uitspraak van de dag: Gregg : Wat zeggen jullie? Niks gebeurd vandaag? Ik denk dat men benen daarnet ontploft zijn. De organisatoren sleutelen elk jaar aan het parcours en alzo is er telkens een lichte wijziging. Unaniem hadden we de mening dat het er op leek dat we goed bedeeld werden deze editie omdat we precies meer afdalingen kregen dan voorheen. Of was dat omdat de benen en de moraal zo hoog zaten? Opgelet ! De Putberg kwam er aan. En als dan het versnellingsaparaat het begeeft, dan hebben wij alle begrip voor tevoetgangers. Ook al zal de echtgenote van Marc hier nog meermaals grappen over horen maken. ☺
Bij een tweede stempelcontrole kregen onze groepsleden het bijna aan de stok met een nerveuze politieagent die vergeten was de straat van dat gebeuren af te sluiten voor autoverkeer. Ik stond net op het punt om 4040 te bellen als de chaos zichzelf begon op te lossen. Eigenlijk gebeurden er dit jaar geen voorvallen die het vermelden waard zijn. Alles liep gesmeerd. Iedereen had een gemoedelijk tempo, bleef dicht bij mekaar en wachtte na iedere helling de laatste weer op. Een harmonieuze groep die stilaan als een geoliede machine is aangepast aan mekaar. Plezant als je dit leest nietwaar? Maar fair is fair. Zonder inzet en wat afzien gaat zoiets nooit vlot en glansrijk : Toch zag je aan sommige gelaatstrekken dat er inspanningen geleverd waren. Zo ook bij ons nieuw toekomstig lid Joyce.
En na een inspanning, hoe gaat dan dan ? Ondanks een mail van Marc vol gezonde voedingstips is de drang te groot voor een heerlijke hamburger.
Smakelijk.
Onderweg waren enkelen van ons dezelfde seinwachter tegengekomen die ons heel duidelijk op het wegreglement heeft geduid omdat we een rondpunt-afslag in de verkeerde richting namen. Jaja je krijgt al snel die sterallures van een wielrenner als je zolang op de fiets zit nietwaar?
Als fotograferen van op de fiets lukt. Dan lukt alles. Enkele telefoontjes van geïnteresseerde leden werden volleerd op de fiets beantwoord tijdens het rijden. Enkele leden waarvan we hoorden dat ze ook graag waren komen kijken deze editie maar niet meteen konden waren in hun gedachten bij ons. Enkele telefoontjes ter bevestiging dat we het gingen volbrengen waren een extra stimulans. Dank u All Systems Computerclub.
Ondanks dat we overtuigd waren dat het tussen de oortjes zit, nam ons lichaam toch de bovenhand. De benen gaven een eerste signaal van vermoeidheid. Ondertussen waren er 90 km gereden. En dan komt hij. Die verlossende laatste tussenstop. Dewelke waar iedereen zich verdrinkt in het gerstenat van de grote sponsor.
Verstoppen is echter zinloos Philippe. De fotograaf is altijd alert.
Iedereen nam nu zichzelf bij de hand en haspelde de laatste meters af op eigen tempo. Nog steeds geen problemen bij niemand. Zelf Gregg die dit nooit voordien deed kloeg niet maar je zag hem wel nog telkens zijn achterwerk lichten. De eindmeet kwam er aan. Zoals steeds waren de allerlaatste meters meer een psychische overwinning dan een lichamelijke. Ivan die ons kwam opzoeken nam de fotofinisch voor zijn rekening. Een flash pal in de ogen en blind over de streep. En dan met zen allen aan een tafeltje in de wei met het verlossende glas. Iedereen met een smile op zijn gelaat van :
Na deze inspanning was de bende misschien iets gelatener dan voorheen. Maar een glimlach zegt soms meer dan woorden. De dubbele afstand parkeerplaats – start en de rit van Joyce en Gregg niet bijgerekend deden we 107.5 km Inclusief onze stops waren we 5.30u later dan het vertrekuur. De gemiddelde snelheid lag op een gemoedelijke 19.5 km/u Max snelheid 51.5 km/u Zelfs de calorieënverbruiken werden geregistreerd bij Guy
Even later dook ook Gaby en Denise nog op. Die waren even op een verkeerd terrein beland en zagen waarschijnlijk geen fiets . Tot er een belletje ging rinkelen want eigenlijk hadden er exact 5884 fietsen kunnen staan. Marc en Gaby spraken via de gsm wat wirwartaal en loodste hem naar de juiste plek om enkele pintjes mee te drinken. Het samenhorigheidsgevoel lag heel hoog en een frisse douche begon zich stilaan op te dringen. Fietsen opladen en enkele mensen afzetten. De ploeggeest was nog wat meer gesterkt. Afscheid van een plezante bende.
1 ding is zeker . Marc bewees dat een verzwikte enkel niet hoeft bij te dragen aan opgave of vrees tot deelname. Ook jij kan mee in editie 2007. Doen hoor. Het is een hele ervaring. De oudste deelnemer was 81 jaar. Ook al voelden we ons ’s anderendaags eventjes zo oud. In onze groep zat hij niet. Tot 2007. Afspraak op 5 augustus.
Met dank voor de felicitaties van de leden die ons contacteerden en aan de deelnemers voor deze mooie dag.
