OE VOOOBNBAA WOORDEN EN MUZIEK VAN MELCHERT SCHUURMAN
i
S it i
|^=
MetveeTgewel
Ik
I ■K
- ■'
I...»
8
1
J'l J'-U^J
ben de vod..deii.. baA5,—
- (nt«txetryttJuJtclru.kkma.)
Kooto
»A-i
lor. re« en oud weet. 3i)den één ig'twutve^e.ten rom.we1r3jjdeM AM.derdiecbaaJ'
W^
^^
|oed,Ji|deii egwvoordeH^jaaaKpotjBjjdeii an.der;öm.datliét moet.Ik vod-deMewond roest
É 3*couplet zeerleht±
i
^
1
i 1-
Ik ben de voddenbaas. Koop lorren en oud roest. Bij den één is 't wat vergeten rommel, Bij den ander dierbaar goed; Bij den één voor den spaarpot. Bij den ander omdat het moet.
^
^ *# Ik ben de voddenbaas, **" Koop lorren en oud roest. Voor een centje krijg ik heel wat prullen. 't Schilderijtje van Moe Of den stoel van den vader Krijg ik vaak op het koopje toe.
«
Vb
Ik ben de voddenbaas, Koop lorren en oud roest. Met mijn kar ben 'k oud en grijs geworBen ik langzaam verwoest, [den. Werd het allemaal vodden. Vodden, vodden en - oud roest.
Electrisclie „HIS MASTER'S VOICE" Sterktoon Reproducer overtreft alles en is het ware instrument voor DANCINGS, CAFÉ'S, RESTAURANTS, HALLS, CINEMA'S ENZ. HET VERVANGT EEN GROOT ORKEST EN IS HET MEEST VOORNAME EN SUPERIEURE INSTRUMENT DER WERELD I PRIJS f1400.— Vraagt gratis afbeeldingen en demonstratie by:
N.¥o WDLLEM SPRENGEHTS ORAMOPHONE> EN RADIOHANDEL PASSAGE 46 of LAAN VAN MEERDERVOORT 60a, DEN HAAO
Ä :|7|
M.li -■
f iwiiiiimmiinii
JgS31
NSitwpliGcfte-
wmmm^m^^^'^-'^^
T**mmmmpammmm*mmm-
EEN HOLLANDSCHE OPERETTE=STEII? t IN AMERIKA SPECIAAL VOOR ..HET WEEKBLADGESCHREVEN
VOORSCHOTTEN aan Ambtenaren en Beambten Geen rente, noch kosten vooruit COULANTE VOORWAARDEN CENTRALE CREDIETEN FINANCIERING-BANK KEIZERSGRACHT 302-304, AMSTERDAM Financiert huurkoopcojvtracten
Maak een Eind aan dat Jeuken! •Denk U eens in, wat het beteekent verlost te worden van die vreesclijke jeuk die uw nachtrust stoort Enkele druppels D. D,D. doen het jeuken reeds bedaren en geven onmiddellijk verlichting. Geen slapelooze nachten meer, geen hinderlijk jeuken overdag. Waarom nog langer lijden? Reeds na de eerste aanwending van D.D.D. zal de aandrang tol krabben verdwijnen. Ekzeem en andere huidaandoeningen wijken spoedig voor D. D. D. Het is geen vettige zalf, doch een heldere vloeistof. Koop nog heden een flacon van f Ó.75 of f Z50 bij Uw Apotheker of Drogist DaDsDa ondersteunt de heilzame «BEB wer'ling der D.D.D.-Vloei• ■ B " stof en houdt de huid gezond, i 1.— per stuk. B4
CREDIETEN VERKRIJGBAAR VANAF f50.— Ambtenaren ook zonder Borg. Geen verzekering, geen spaarkas of andere bijkomende lasten. Lichte aflossing. NATIONALE VOLKSBANK Afd. 6 Mauritsweg 3, ROTTERDAM
^Wmto qonooqoin® De winter brengt veel genoegens met zich mee, wanneer ge tenminste . . . Pond's Vanishing Cream niet vergeet! Deze cream moet Uw huid overdag tegen den verruwenden invloed van ons grillig klimaat beschermen. Volgt Pond's Methode ter Verzorging Uwer Teint. Om de huid te reinigen overdag zoo vaak het noodig is en voor het slapen gaan, is Pond's Cold Cream het aangewezen middel. Deze cream reinigt diep in de poriën, waar water en zeep de kleine onzuiverheden niet kunnen wegnemen. Verwijder de overtollige cream met een Pond's Tissue, dat zoo zacht en absorbeerend is als oud-linnen. Bet daarna Uw gelaat met een dot watten bevochtigd met Pond's Skin Freshener, waardoor de poriën zich sluiten terwijl het U opwpkt en heerlijk verfrischt.
EVEN VOOR HET OPTREDEN. IN DE KLEEDKAMER.
B
Verzorgt Uw Teint f
Monsterdoos
-,
, welke bevat 2 tuben Pond's Creams, een pakje \ Tissues en een flacon Skin Freshener worden U ! franco toegezonden na inzending van 50 et. porti. < \ POND'S EXTRACT Cy, AMSTERDAM \
COLD CREAM VANISHING CREAM
ZUIVHRMHIIXSWAAU'BORG ' ZUIVHWIHIDSWAAUHC )RG
l\«L
¥<ma 9 |\
TISSUES SKIN FRESHENER
10.000 ZU1VERHEIDSWAARBORG F 10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG lO.OOO ZU1VERHE1DSWAARBORG F 10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG /. i J utfHi i ■« w Mk^f^ (.' 10.000| /U^^ii»\x/..Bk' 10.000 ZUL^MHKWMR [(.moo ■IäR»DBW5BB( >! 10.000 10.000 ZUIVKPHH1DSWAARBORG IO.OOO ZUIVERHEIDSWAARBORG 10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG ZUIVHRHBDSWAARBORG F 10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG 10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG
F 10.000 F 10.000 )0 >0 iOO .000 F 10.000 F 10.000 SHO'4-27'
BEPPIE DE VRIES
2 ..,J,.l,Lli'„,J=g»e:
.—^^.M.
mmm—m
e weg naar het ster-dom of den (zevenden hemel van het theater staat voor negen en negentig van de honderd acteurs en actrices geüjk aan een weg door den Augias-stal vóór de reiniging, en een paar maal den toren van Babel op en af. Na jaren van zwoegen en teleurstelling op teleurstelling, bevinden de meesten zich op dezelfde plek als de zevendaagsche wielrenners na afloop van den ' wedstrijd. Al hun energie is verloren, al hun hoop vervlogen en zij zijn nog steeds aan den start. Doch er zijn enkele uitzonderingen |pp den regel en een van die uitzonderingen is Beppic de Vries. Niet dat haar weg gemakkelijk was, doch door de zuivere artistieke kracht van haar stem en persoonlijkheid wist zij binnen enkele jaren de geheele wereld voor zich te veroveren. De geheele wereld, behalve Amerika dan en wel door de geldige en niet te betwisten reden, dat zij nooit in Amerika optrad. Doch nu zingt Beppie de Vries in New Yoric in dat juweel van een operette „The Merry Widow" en haar naam schittert en^rilt in groote electrische lampen boven het theater en het succes, dat haar ten doel. valt, is nog meer »ppzienwekkend dan de duizend-wattlamen. Je Jmam in electrisch licht op Jwy: het einddoel van alle artisten,|Ldat slechts aan de, uitverkorenen gegund is. Nooit te Voren in de geschiedenis van het New Yorksche theater, wassen buitenlandsche ster zulk een onmiddellijk succes begbhoren als aan "Beppie de. Vries. -#■
Daarbij komt, dat New York het moeilijkste en meest verwende publiek van de wereld heeft en dat de critici (en elke krant heeft er twee of drie en er verschijnen een veertig kranten) meer eischen dan ergens anders. De beste elementen van het Amerikaansche en buitenlandsche theater zijn vereenigd op het tooneel van de metropolis en een artist ot artiste moet al heel goed zijn, voordat de critici hun goedkeuring uitspreken; doch als zij de loftrompet steken zooals dat het geval was na den openingsavond van de „Merry Widow", dan kan het publiek ervan verzekerd zijn, dat de voorstelling iets heel buitengewoons is. Beppie de Vries is de voorstelling. Allemaal redenen, waarom wij besloten „Miss de Vries" te interviewen. Nu wil het geval, dat het in Amerika moeilijker is om in een theater-kleedkamer te komen dan een audiëntie bij den President te krijgen. Niet dat iemand een audiëntie bij den President wenscht (het zou trouwens geen goed doen), doch wij willen slechts aanduiden, dat de Amerikaansche actrices zich zoo geweldig voelen en het publiek gewoonlijk zoo „high-hat" behandelen, dat bet bijna onmogelijk is, om een interview te bekomen. En wij hadden verslagen gelezen over Beppie de Vries in „GriGri", „La Mascotte", „Madame Pompadour", „The Bamboula", „StudentPrince" en een serie andere in Holland, Engeland en Australië; geruchten kwamen ons ter oore uit Hollywood, welgeslaagde proeven van haar stem op de film werden genomen en alles
g^^^^P^Ä^S^pWWtprT^wWT*?
klonk zóó mooi en was zóó ophemelend, dat wij door ervaring op dit gebied er van overtuigd waren, dat ook deze jeugdige en mooie zangeres een flinke dosis temperament en „hooge hoed"-materiaal in zich zou hebben. Toen wij dan ook een antwoord en zelfs een gunstig antwoord op ons verzoek kregen, waren wij bijna beduusd, en wij trokken er op uit, naar het Jolson Theatre, met het soort schoenen, dat duikers dragen. Twintig kilo lood aan eiken voet! Well... wat zullen wij zeggen ? Wij hebben geleerd om alles laconiek op te vatten in ^Jew York en nooit, nooit verbaasd te staan, maar de mensch wikt nu eenmaal graag... Doch in dit geval maakte Beppie de Vries het wikken overbodig. In de kleedkamer, omringd door souvenirs uit alle landen van de wereld, van jeugdige kangaroes en boemerangs tot nic-nacs, die ons aan Mayfair herinnerden en die wellicht eens aan den prins van Wales behoorden ot wellicht aan King George (wij zijn van huis uit bescheiden .van aard en vragen nooit intieme kwesties I), bloemstukken met internationale vlaggetjes, een chocoladekleuirige bonne-dechambre in angstvallige attentie, en tegen de muren costumes en costumes en nóg meer costumes in chaotische kleurenpracht, slechts overtroffen door de warme weelde van een hermelijnen bontmantel, die alle beschrijving te boven gaat... En te midden van dat alles Beppie de Vries. „How are you?" „Fine! How are you?" Wij waren thuis en verloren het lood uit onze schoenen. Wij wilden net beginnen met de gebruikelijke reeks vragen, alphabetisch gerangschikt in onze hersens, toen een man binnenkwam met de wasch. Althans wij dächten, dat het de wasch was, doch het bleek een telegrambesteller te zijn met een postzak vól telegrammen. Daar waren wij niet op voorbereid en het bracht ons in de war. „Wat denkt u van de Amerikaansche mannen ?" Plons, met de deur in huis. „Oh, mijn publiek is hèèl hartelijk voor mij." „Ja, maar ik bedoel den Amerikaanschen man buiten het theater." „Well, de Amerikaansche vrouw kleedt zich beter en... Come inl" (Dit in antwoord op een kloppen op de deur. Bloemen en meer wasch. Ik bedoel post.) „Wat denkt u van ... (Klop-klop aan de deur en de roep van „vijftien minuten!") In vijftien minuten zou het scherm opgaan en Miss de Vries met de hulp van het meisje maakte de laatste toebereidselen voor haar optreden. „Voelt u iets voor de sprekendefilms?" „De sprekendefilm heeft een groote toekomst, doch ik zing liever op het tooneel met mijn publiek vóór mij, inplaats van camera's en microphoons. Er bestaat een onzichtbare band tus-* sehen het publiek en den artist, die in het filmstudio ontbreekt. Op het tooneel voel je het publiek, dat ingespannen met de rol meeleeft en je
DE SCHULDBEKENTENIS y-RIJ NAAR HET ENQELSCH DOOR
D'ALVAREZ
JUIST toen ik Guttie een welverdiende oorvijg wilde geven, trokken twee koelies mij van den lessenaar weg; zij duwden mij met geweld de deur uit en wierpen me de trap af. Ik kwam terecht aan de voeten van een grooten, prachtig gekleeden mandarijn, die klaarblijkelijk tot het geheime genootschap van „De gele gordel" behoorde. Met een beminnelijk gebaar hielp hij mij op de been, raapte mijn zonnehoed op en gaf hem mij met de woorden: „Wees zoo goed, uw eerwaardig hoofd tegen de zon te beschermen, mijnheer Alban Procter. Hebben die schurken u niet gewond?" De geheele man sprak uit deze weinige woorden: beminnelijk, behulpzaam, door en door een aristocraat, een machtige persoonlijkheid; een merkwaardige mengeling van den diplomatischen
■ Éi iBPISB^ ■BH
■
^
- 4 _
heer Houbolt te New York. de felle stralen van enkele schijnwerpers ... een oorverdoovend applaus begroet haar; de dirigent tikt af en moet opnieuw beginnen en dan klinkt haar stem door het uitverkochte thearter en gedurende twee uur houdt Beppie het publiek in betoovering door de volmaaktheid van haar zang en de bekoring van haar persoonhjkheid. De Amerikaansche carrière van Miss Beppie de Vries zal haar debuut in andere landen overtreffen en haar succes zal zoo mogelijk nog grooter zijn dan wat zij in Engeland en Australië mocht oogsten. Het volgende jaar om dezen tijd zullen wij haar opnieuw interviewen — die afspraak is al gemaakt! — en dan zullen wij probeeren om te weten te komen, wat Miss de Vries van den Amerikaanschen man denkt. In eenjaar tijds kan er veel gebeuren en welhcht dat wij dan, of beter gezegd, dat Miss de Vries' dän het een of ander over dit onderwerp te zeggen zal hebben... JAN HOUBOLT.
Aziaat en den oprechten Europeeër. „Ik-heb niet de eer u te kennen," zei ik, terwijl ik opstond, „maar in ieder geval dank ik u toch wel." „Waarom zou mijn nederigheid aan u bekend zijn?" zei de Chinees glimlachend. „Mijn bescheiden en onbeduidende naam is Cheleeman. Ik ken u," vervolgde hij kalm, „en ik ben te allen tijde uw gehoorzame dienaar en slaaf." Met een enkelen blik monsterde ik zijn rijke kleedij en het veelbeteekenende teeken van zijn waardigheid als mandarijn. Ook hij keek mij aan, en zei toen: „U hadt eraan moeten denken, dat het gewaagd is, zonder wapens het hol van den leeuw binnen te gaan." „U schijnt werkelijk goed op de hoogte te zijn van mij!" riep ik verrast uit. „Men kan veel weten, zonder veel on-
m
WIÊ^^' |
f i .
93 1
1
Viei sterke hoelies hadden hem zoo neergezet, Vzeren banden hielden zVn linker benedenarm op de schrUHafel vast en zUn hand naar boven ieopend. Zfjn rechterarm was onder zUn elleboog vrV, zoodat hl} ongehinderd pen en inkt kon bereiken om de kwitantie te onderteekenen. Overigens was hu geheel hulpeloos. iiiiiiiiiiuiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiHiiiiii
BEPPflE DE VRIES tijdens het interview met den doet zingen, doch er ontbreekt iets in het studio ... yes, I prefer to sing on the stage." Wederom werd er aan de deur geklopt. „Vijf minuten." „Probeert u uw stem niet?" „Ja... thuis, niet hier. Ik wil er hier in het theater liever niemand mee lastig vallen... I" Zulk een bescheidenheid in een wereldvermaarde zangeres en de ster van een van de beste musical plays in New York klinkt heel ongelooflijk en wij zijn benieuwd, of zij deze charmante gave zal behouden na een seizoen op het New Yorksche tooneel, of dat zij het illustre voorbeeld van haar vrouwelijke collega's zal volgen door zoowel publiek als confrères uit de hoogte te behandelen. Wij liepen het tooneel op. Tusschen de coulissen stonden de acteurs en actrices in afwachting van hun cue. Scherm op! Miss de Vries verschijnt. op het tooneel in het verblindend licht van voet- en zijlampen, verhoogd door
iiiniiiiiiuiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliimiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitin
■ 1 }
P^ der de menschen te komen vooral in China. Hier is mijn auto," vervolgde hij, „wij kunnen onderweg ons gesprek rustig voortzetten." Behaaglijk leunden wij in de kussens van den eleganten auto, terwijl de chauffeur, naar de gewoonten van de Chineezen, in dolle vaart door de straten suisde. Nieuwsgierig nam ik mijn nieuwen kennis op. Uit zijn heele manier van doen spraken moed en zelfvertrouwen, vermengd met levendigheid en ondernemingsgeest. Zijn eigenaardig glimlachje verleende ook aan hem, evenals aan al zijn landslieden, een bijzondere uitdrukking. „Waarom stelt u zoo'n belang in mij?" vroeg ik hem verwonderd. „Ongeveer drie weken geleden, toen er in de rivier een sampa omsloeg, sprong u in het water en redde met groot levensgevaar een ouden Chinees." „Ja," gaf ik verlegen toe, „maar dat zou toch iedereen in mijn plaats gedaan hebben?" „Misschien, maar de oude Chinees was de vader van een Chinees, en wij koesteren zooals bekend is, een groote vereering voor onze ouders." „Het was uw vader?" riep ik uit, beginnend te begrijpen. „Zoo is het, mijnheer Procter, en daarom ben ik voor altijd uw dienaar en uw slaaf." Wij hielden stil voor de prachtige villa van Cheleeman. „Dit is mijn bescheiden tehuis," zei hij. „Wilt u zich verwaardigen hier een korten tijd te rusten? Ik kan u een voortreffelijke whisky voorzetten." In een schitterend vertrek, vol met lakmeubelen, bronzen en zijden draperieën dronken wij een whisky. Na een oogenblikje zwijgend in gepeins verzonken gezeten te hebben, vroeg Cheleeman plotseling: „Dus Guttie was op het punt van de schuldbekentenis absoluut niet te vermurwen?"
^B; fl
REMBRANDT THEATER AMSTERDAM NORMIA SHEARER» de veelgenoemde ster van de Metro-Goldwyn-Mayer, met Robert Montgomery, haar tegenspeler in een harer nieuwste films. - 5 -
'
BRENGT STEEDS DE BESTE PR OG RAMM A'S
^^WP^'»"ä'^*!S^^^ >^'^!;v'~^Ä-'
„Allemachtig!" riep ik uit, „hoe weet u van die schuld?" „Ik ken de geheimen van Guttie's huis heel goed. Guttie is een doortrapte schurk. Hij heeft door veel ervaring geleerd, zijn misdaden een wettelijk jasje aan te trekken." „Hij is volkomen in zijn recht," gaf ik nijdig toe. „De wet zal hem zelfs bijstaan om den ouden Pyhe zijn dollars af te nemen." „In dit geval zal Guttie waarschijnlijk niet eens heel erg valsch gespeeld hebben. — Geef den ouden Pyne maar kaarten in zijn hand en hij zal, zoo zeker als tweemaal twee vier is, zijn eigen zaligheid verspelen." „Daar trek ik mij het minst van aan," verklaarde ik. „De heele zaak gaat om een ander." „Ik weet het; een van onze spreekwoorden zegt: „Mooie vogels zet men in een kooitje gevangen." „Ik moet u werkelijk dringend verzoeken " viel ik uit. „Blijf kalm, mijn beste jongen, ik meen het goed met u. Daar juffrouw Sylvia de eer van uw vriendschap geniet " „Laten we den naam van deze dame buiten het gesprek laten Maar neen, dat zal niet mogelijk zijn," voegde ik er tegelijk aan toe. „Plotseling wil Guttie in plaats van het geld, Sylvia tot vrouw hebben." „Het woord „plotseling" is niet heelemaal juist, Alban Procter. Onze verachte en gehate Guttie heeft reeds tweemaal geprobeerd Sylvia voor zich te winnen.... Dat was vóór uw tijd. lederen keer heeft het meisje hem een blauwtje laten loopen. Dat was heel begrijpelijk, want Guttie is leelijk, hij heeft een afstootend karakter en hij is bovendien een schurk. Daar ze niet naar hem luisteren wilde, besloot hij het met dwang te probeeren. Guttie heeft het recht aan zijn kant; hij zal er krachtig gebruik van maken." „Ja," steunde ik, „hij is tot alles in staat." „Misschien geeft juffrouw Sylvia vrijwillig toe." „Dat zal ze nooit doen " „Neen? En waarom hebt u dan het onderhoud met Guttie willen doorzetten, Alban Procter? „Wat zoudt u dan willen? Sylvia is toch niet van staal?" zei ik boos. „AI haat en veracht zij dien onmensch ook nog zoo erg, zij kan toch maar niet lijdelijk toezien, dat haar vader ten gronde wordt gericht? Dat moet u toch begrijpen!" „Heelemaal niet, want ik ben een Oosterling. Wij bezien de vrouw uit een ander oogpunt. Voor juffrouw Sylvia lijkt dit alles mij niet zoo tragisch." „Ik dacht, dat u met haar lot begaan was." „Neen. Voor u interesseer ik me. U heeft mijn eerwaardigen vader gered. — U houdt van juffrouw Sylvia, Alban Procter." .
N.V. KLEEDERMAKERI)
Old Bond Strccr DAMES- EN HEERENKLEEDING NAAR MAAT LEIDSCHESTRAAT 49 3-I-6-J-2
TELEFOON
„Dat weet u?" „O ja, en Guttie weet het ook. Hij heeft reeds geprobeerd u kwijt te raken. Hij wil probeeren uw overplaatsing naar het binnenland te bewerkstelligen. Hij is bang voor u!" zei de Chinees glimlachend. „Hij is bang, dat u hem wel eens zoudt kunnen dooden. Anders is hij nergens bang voor. Juffrouw Sylvia kan hem niet ontgaan, en niets van alles wat u zult ondernemen, zal het meisje behoeden voor haar lot; daar is hij zeker van." „Hij geniet de bescherming van de wet, wat kan ik dus tegen hem ondernemen?" steunde ik, „Zoudt u zoo goed willen zijn, mijn bescheiden diensten aan te nemen, Alban Procter?" „Denkt u, dat u mij kunt helpen?" „Het zal mij een welkome gelegenheid zijn de schuld tegenover den redder van mijn vader af te doen. Ik ben in staat u te helpen. Ik weet het zeker." „Zoudt u ? Ik zou u eeuwig dankbaar,zijn. Maar hoe?" „Ik zal ze allemaal bij mij vragen," riep Cheleeman stralend uit. „U en Guttie en juffrouw Sylvia en den ouden Pyne. U allemaal moet aan mijn bescheiden tafel eten," „Die schurk zal natuurlijk niet komen." „Hij z a 1 komen. Hij is machtig, maar een mandarijn van „De gele gordel" bezit nog grootere macht." Het was de merkwaardigste maaltijd, dien ik ooit heb bijgewoond. De spijzen, streng klaargemaakt en opgediend naar de Chineesche gewoonten, pasten geheel in de betooverejide omgeving en Cheleeman was een voortreffelijk gastheer. Het merkwaardigst echter waren de Europeanen. De oude Pyne verried, hoewel hij een speler was, een voorname afkomst en een goede opvoeding; hij gedroeg zich zoo hoffelijk en kalm als Cheleeman zelf, ook in tegenwoordigheid van zijn vijand. Sylvia was zeer terughoudend, maar haar schoonheid en
haar beminnelijkheid redden de moeilijke situatie. Wat mij betreft, ik was slechts een zwijgend toeschouwer Guttie was afwisselend wantrouwig, angstig en dan -weer brutaal en uitdagend. Hij probeerde uit te visschen of men hem soms een valstrik gespannen had. Als dat het geval was, dacht hij, dan had Cheleeman tevergeefs al die onkosten gemaakt. Tot nu toe had hij met tamelijke verachting op den Chinees neergezien, en gedacht, dat hij hem in sluwheid verre overtrof. Hij had de- uitnoodiging alleen aangenomen, omdat zelfs een man in zijn positie het niet kon wagen een lid van den almachtigen „Gele gordel" te beleedigen. Nu speurde hij zorgvuldig onder de beleefde oppervlakte van den staalharden wil van zijn tegenstander naar diens bedoelingen. Toen wij ons in Cheleeman's schitterende woonkamer hadden teruggetrokken en een bediende het dessert, de pijpen, sigaretten en likeuren had rondgediend, zei Cheleeman: „Hier kunnen wij beter over zaken spreken, mijnheer Guttie." Guttie staarde ons dreigend aan. „Voor den duivel, van welke zaken is er hier dan sprake?" „Nu," zei de Chinees kalm, „iemand van ons heeft toch bepaalde verplichtingen tegenover u? Zou het nu niet mogelijk zijn. deze verplichtingen langs minnelijken, vreedzamen'weg te schikken....?" „Draai niet om de zaak heen," riep Guttie opgewonden uit, „Die bepaalde verplichtingen zijn een schuld van tienduizend dollar; ik weet niet, wat er minnelijk te schikken is." „Zelfs dan niet, als men in aanmerking neemt, hoe deze schuld ontstaan is?" „Speelschulden worden in het algemeen net zoo behandeld als andere," zei Guttie spottend. „Ook als de kaarten door de tegenpartij, laten we maar zeggen, toevallig niet zoo correct gebruikt werden?" „Beschuldigt u me soms van valsch spel?" riep Guttie uit. „Uw opwinding is een bekentenis van uw schuld," zei Cheleeman glimlachend. „Wat de bewijzen betreft...." „Maar nu is het genoeg," brulde Guttie. „Roep uw bediende en laat mijn auto komen. Ik vertrek onmiddellijk." Cheleeman verroerde zich niet. Maar toen Guttie een schrede naar de deur deed, traden twee groote, sterke koelies naar voren en vatten zwijgend post voor de' beide uitgangen. Guttie werd bleek, maar zei uitdagerid:. „Dus daarop moet het uitloopen! Nu, gelukkig was ik er op voorbereid!" Langzaam stak hij zijn hand in zijn zak, en bracht met een duivelschen grijnslach een revolver te voorschijn. Sylvia uitte een kreet; ik wilde mij op Guttie werpen; alleen Cheleeman bleef in de algemeene opwinding kalm. „Geef de-deur vrij!" riep Guttie. „Ik tel tot tien, dan "
„Waarom juist tot tien? Waarom niet tot drie of één?" Besluiteloos staarde Guttie een oogenblik naar zijn wapen, toen haalde hij over. „Honden!" schreeuwde hij. Het schot was niet afgegaan. Nu begon hij voor den machtigen Chinees bang te worden. Met gebalde vuisten stond ik klaar om toe te springen. Guttie kwam niet tot een aanval; twee bedienden, reusachtige kerels, die zich op den achtergrond verborgen hadden gehouden — het Oosten is rijk aan zulke schuilhoeken! — stonden in het volgende oogenblik naast hem en hielden zijn polsen in hun ijzeren greep omklemd. Vergeefs trachtte hij zich te bevrijden. „Wat moet dat beteekenen?" riep hij. „Wij zullen nu het onderbroken gesprek over de speelschuld voortzetten." „Dat zullen we niét," zei Guttie woedend. „U heeft me in uw macht, u kunt me dooden. maar deze schuld zal worden betaald tot op den laatsten cent.", „Is dat uw laatste woord?" „Er is geen andere oplossing."
fs^^l Gesprongen Handen Ruwe Huid Schrale Lippen Sylvia verborg haar gelaat in haar handen. Ik schreeuwde tegen hem: „Zwijg, hond!" „Van de betaling afgezien, heeft u alléén recht op de heele som?" „Jawel, en ik verklaar dat de som in haar geheel moet worden betaald. Tienduizend dollar " „En geen cent minder," zei de Chinees glimlachend. „Maar met een betaling in gedeelten gaat u toch accoord?" „Wat beteekent dat?" vroeg Guttie wantrouwend en keek Cheleeman aan. „Niets anders, vriend, dan dat wij onder deze omstandigheden bereid zijn met de betaling te beginnen." Guttie kon na deze woorden niet verbaasder zijn dan wij. Hij zei alleen maar: „U wilt me betalen?" .Hier, en nu. direct."
BE GROEHE PLEUJREUSE
Een scène met (v.l.n.r.): Daan van Ollefen, Fie Carelsen, A. Roemer, Alex Paassen genheid voor Don Sixto. Deze had, ondanks zijn uiterlijke ruwheid, een goed hart. Dit bleek ook, toen hij, gelukkig doqr zijn aanstaand hu weiijk met Carolina, al zijn arbeiders tot pachters maakte. En dat nog wel, nadat zij door een dwaas communistisch avontuur den heelen boel op stelten hadden gezet, omdat hun was wijsgemaakt, dat op een goeden dag de rollen zouden worden omgekeerd en zij heer en meester zouden worden van de bezittingen vah Don Sixto. Vermakelijk is daarbij de verdeeling der vrouwen.
Met dit vroolijke ep toch hier en daar ernstige Spaansche stuk heeft het Hofstad Tooneel het nieuwe jaar goed ingezet. " Don Sixto is een vermogend en geweldig grondbezitter op een eiland, waarvan de eene helft behoort aan Dona Pepa, een eveneens vermogende en overdreven landeigenares, die graag het geheelc eiland in haar bezit zou hebben en daartoe alles in 't werk stelt om Don Pedro in haar netten te vangen. Dit gelukt haar toch niet, daar Pedro van Carolina houdt. Dit meisje komt op een goeden dag met haar armen, berooiden vader Don Felipe, een onderdak zoeken bi) Don Pedro. Toen zij in Sevilla woonde, werd zij bespot omdat zij zoo potsierlijk rondliep met een onmogelijken hoed, waarop een reusachtige groene pleureuse wuifde. Maar niemand wist, dat zij dit deed, omdat zij een gelofte had afgelegd, toen zij den hemel smeekte het leven van een jongen man te redden, dien zij liefhad en die dood-ziek was. Maar toen zij ontdekte, dat diezelfde jonge man een spotliedje op haar had gemaakt, was het met haar liefde gedaan en gevoelde zij later een groote gene-
Uitstekend is de vertooning van dit stuk, ook door de uitnemende regie van Ed. Veterman. De hoofdrollen werden knap gespeeld door Anton Roemer als Don Sixto. Louise Kooiman fijn-geestig als Dona Pepa en Fie Carelsen als Carolina, die dikwijls door haar sober spel ont roerde. Ook de anderen gaven voortreffelijk spel, waarbij nog genoemd moet worden van Ollefen Jr. als Carolina's zielige vader. De Vroolijke Bruiloft van Kloris en Roosje besloot dezen geslaagden avond.
— 6 — 7
„De heele som?" „Volgens uw eigen woorden, tot op den laatsten cent, totdat u geheel en al tevreden is." De oude Pyne deed een zwakke poging het grootmoedige aanbod van den Chinees af te slaan, Sylvia eveneens, terwijl Guttie bromde: „Er steekt iets ächter." „Wat zou er achter steken? Die tienduizend dollar krijgt u, als u bereid bent het geld in ontvangst te nemen. De kwitantie is reeds geschreven, er ontbreekt alleen nog maar uw handteekeniiig op." Guttie ging naar een schrijftafel en bekeek het stuk papier. „Een kwitantie van mezelf " riep hij toen uit. „En met uw eigen machine geschrevan. U ziet, ik heb gezorgd, alles heel nauwkeurig te regelen." „De som is niet genoemd," morde Guttie, nog steeds op het stuk papier starend. „Dat is ook niet noodig. Misschien is u met een gedeelte van het bedrag tevreden, als men de omstandigheden in aanmerking neemt." „Dat zullen we zien," zei Guttie. „Ja', dat denk ik ook," zei Cheleeman. Hij gaf een teeken, en in het volgende oogenblik zat Guttie tegen zijn zin op een stoel. Hij zat in een bijzondere, hem in geen enkel opzicht bevallende houding, maar hij had geen keus. Vier sterke koelies hadden hem zoo neergezet, ijzerenv banden hielden zijn linkerbenedenarm op de schrijftafel vast en zijn hand naar boven geopend. Zijn rechterarm was onder zijn elleboog vrij, zoodat hij ongehinderd pen en inkt kon bereiken om de kwitantie te onderteekeneri. Overigens was hij geheel hulpeloos. De woedende blik, dien hij den Chinees toewierp, toen hij zoo gebonden zat, sprak boekdeelen. „U vergist u," begon hij, toen riep hij uit: „Wat is dat?" Van het plafond was er iets op zijn hand gevallen. Het was een klein, hoekig muntstukje. met een vierkante uitsnijding in het midden. Wij uitten allemaal tegelijkertijd onze verbazing, maar Guttie overschreeuwde ons: „Een cash. Een koperen cash." Het was het kleinste muntstuk, dat er bestond. „Het is slechts plicht, iemand bij zijn woord te nemen," zei Cheleeman nu. „De betaling 'ü nu begonnen, en wordt voortgezet totdat de laatste cash betaald is." Weer viel er een muntstukje neer op de uitgestrekte hand, weer een, en weer een, in ononderbroken opvolging. Ieder muntje trof Guttie's hand en rolde dan op de schrijftafel. In een oogwenk hoopten zich de muntstukjes om de hand heen op, en een ernstig kijkende Chineesche bediende streek ze op en deed ze in een gereedgehouden zak. „Is u niet aangenaam getroffen door de zorgvuldigheid waarmee het muntstuk gekozen is. waarmee u betaald wenschte te worden?" vroeg Cheleeman. Een geruime poos zwegen we allemaal. De diepe stilte werd slechts verbroken door het gelijkmatige neervallen
^wmm^s^ww^
^mm^^^m^mmK^m^^^^^^^K^^ MIJNHARDT'S TABLETTEN Zenuw Laxeer Hoofdpijn Kiespijn tabletten tabletten tabletten tabletten Bu
75 cl
Doos 60 et.
feê^^ van de munten up de uitgestrekte hand. Af en toe verzamelden de bedienden ze. Niemand van ons begreep nog goed, wat de neervallende munten moesten beteekenen, totdat Guttie plotseling met een onderdrukten kreet probeerde zijn vastgesnoerde hand los te maken. Wij zagen aan zijn rood, met zweet bedekt gezicht dat hij pijn had. Hoe hij zich ook keerde of wendde, hij kon zijn houding niet veranderen, en ononderbroken vielen, vielen, vielen de muntstukjes van het plafond neer. Opeens schreeuwde Guttie: „Hoe lang moet die infame grap nog duren?" „Mijn waarde heer, u wordt vóór uw tijd ongeduldig. U hebt op zijn hoogst pas een halven dollar ontvangen." „Een halven dollar in dien langen tijd? Hoe lang moet die grap nog duren, vraag ik u nog eens?" „Tot de laatste cash aan u is betaald, ut tot u zelf zegt, dat u tevreden bent. U behoeft de kwitantie slechts te onderteekenen." „De laatste cash, dat beteekent " „Het sommetje is heel eenvoudig, daar de heele schuld tienduizend dollar, dus elf millioen cash bedraagt." „Elf millioen cash?" Guttie brulde de woorden uit. „Dat gaat niet, dat is onmogelijk!" „Waarom is het onmogelijk?" glimlachte Cheleeman. „Loop naar den duivel!" vloekte Guttie. Toen zweeg hij, en de munten vielen, vielen, vielen Nu hadden wij de beteekenis begrepen van dit onophoudelijke neervallen. Het waren scherpgekante stukjes metaal, die van een hoogte van minstens vier en een halven meter neervielen. Bijna alle troffen de uitgestrekte handpalm. Langzamerhand zwol de hand afgrijselijk op, en trilde smartelijk bij iedere aanraking. Duidelijk was er op Guttie's gezicht een ondraaglijke smart te lezen. Na een uur stiet hij een vloek uit, en verklaarde zachtjes: „Daar moet een einde aan komen. Dat is niet uit te houden." „Het ligt slechts aan u. Uw rechterhand is vrij, u behoeft slechts uw handteekening te zetten." Na tien minuten riep hij weer uit: „Duivel, satan die je bent, maak er een eind aan! Ik zal je ervoor in de gevangenis brengen." „Dat zul je wel laten," zei Cheleeman kalm. Guttie riep, door ondraaglijke pijnen
BEZOEKT HET
gekweld: „Wat heb je aan die met geweld en onder pijnen afgeperste kwitantie?" „U ziet uw toestand niet goed in. Er zijn hier.drie getuigen, mijn Chineesche bedienden niét meegerekend, wij allemaal kunnen zweren dat het geld in uw hand gelegd werd, en dat u vrijwillig onderteekend hebt!" Guttie sloot zijn oogen, om zijn linkerhand, die vreeselük was gezwollen, niet meer te zien. Na drie minuten schreeuwde hij het uit, greep naar de kwitantie, frommelde ze in elkaar en slingerde ze weg. „Ik onderteeken nooit!" riep hij uit. Niemand antwoordde. De munten vielen, vielen, vielen De ernstig kijkende Chineesche secretaris kwam naar voren en legde een nieuwe kwitantie neer. Het was weer zoo'n zelfde kwitantie, op zijn eigen papier, met zijn eigen machine geschreven. Toen riep Guttie: „Duivels, jelui hebben overwonnen!" Hij greep naar de pen, doopte ze snel in en onderteekende. Cheleeman wierp een vluchtige blik op het papier, hij wenkte den secretaris, toen nam hij behaaglijk in een stoel plaats. De oude
L
-yj.
,
^i -
-■
* -
-
TE DEN HAAG
Buisje 30 en 60 et.
•
secretaris haalde de kwitantie weg en verving ze door een derde. „Wat moet dat beteekenen?" riep Guttie uit. „Ik heb nu toch onderteekend?" „Niet zoo kinderachtig, vriend," glimlachte Cheleeman. „Dacht je, dat ik het niet merkte wanneer je opzettelijk je handteekening vervalschte? Dacht je nu heusch, dat ik niet precies weet, dat je naam Lewis en, niet Louis is, en dat je onderteekening dus waardeloos is? Misschien probeer je het nog eens." Guttie probeerde het nog eens. Nadat nog twintig munten waren neergevallen, had hij eindelijk onderteekend. Als bij tooverslag hield de muntenregen op. Toen Guttie bevrijd was, stond hij op keek ons woedend aan. Als een geslagen hond sloop hij naar de deur. De beide reusachtige koelies openden de vleugeldeuren wijd en traden terzijde. Een derde volgde hem met een zak, die voor een vierde deel met munten gevuld was. Ik verliet Cheleeman op het oogenblik dat hij Guttie allerhoffelijkst uitliet. Snel ging ik naar Sylvia. Niets ter wereld zou ons van nu af aan meer scheiden
■'-
-,■
■ v^ ■
..
.
.
.
|
■
j|É|Mk
WE *\
y
r|
"|S
^ f*Vt^* .^Ä^' i M Ir >*i$' 8
'ää^-^ ^
S9 **
^ä
. : .■: 'I.
Fv »;- -^ jitS'-":"
^ ^MÊUtL
¥• K. '*," "■r» ;/-- /
f
. um
*
YKH
THEMER
Buisje 30 tn 00 et.
Qete artikelen zijn voonieo van den naam Mijnhardt en verkrijgbaar bij Apoth.en Dri'gistea
P^ Haffjfefe-.'.'-
lll^ssi^^ mmmm
'iÉBI ;flB jÊÊ .'"—V^ ■ -%■*;■ j""*--;-.^- Ä-..'
DE MODERNE DIANA'S KIEZEN EEN „ARIEL" ALS ZIJ OP JACHT GAAN. - 8
StJUOifc.:- ■
LA LORRING EN WILLY FRO$T
v^r:
mmm*-
—
■
m i- » i- i i i i
ü
^i ■
m A
1
fctl
^
^
¥ il
\r
c...
* ^ iL %v *4 jjÉ^,
H1
Gratis Monsterflesehje
.
V
ontvangt men bij inzending van deze advertentie, met bijvoeging van 15 cemvoorporto.aandchrmaSBlinde' ^--^t ir-r-s..
\
„!^%iy i-oHon
Prijzen vanaf ff 535. Catalogus van: ARIEL WORKS LIMITED Birmingham. Sportlaan 115, DEN HAAO
Scherk
ïflV
Face
WÊ^
NÉa » ^^fe1 J^-* \* -1
Snelste Heuveikllm Algeheel beste prestatie
U wilde het mij niet verraden. Her was dus Scherk face Lotion. Het resultaat is inderdaad ook bij mij verbazincwekkend. Na " zoo korten tijd geen meeetert|es meer, inplaats daarvan een verbündend mooie teint.*
BEP- S\
aaaaHa
Kampioen 1929 500 cM3 Klasse 250 CNP Klasse Zijspan - Klasse
\\\ ben ik er toeh eindelijk aeiiter!
r*
' ^1
Lotion HEBT OU AL EEN ABONNÉ OPGEGEVEN?
(wr flacon 0.90, i.jo, i.to
SCALA ° DEW HAAS met onzen nieuwen catalogus No. 00. Wij zenden U hem gratis op aanvrage.
1 Januari en volgende avonden 8 uur precies
A. M. DE JONO'S
Onze Vleugels, Piano s, Radio- en Gramophoon toestellen en versterkers munten uit door ulterlUken stijl, edelen toon en solide constructie. Alle instrumenten worden met Jarenlanne garantie geleverd. De duizenden tevredenheldsbetuiflinnen vun ome tevreden cliënten ziin onze beste reclame.
aanV-oop O61
FLIERENFLUITEI^S vervolg van Merijntje Oijzens Jeugd
vgSP
HET VERRAAD Voor het tooneel bewerkt door den auteur Flierenfluiter NAP DE LA MAR Merijntje Gijzen . CISCA KREMER
-^
Xv.HEEStCi
FABRIEK VAM HIIZIEKIMSTRUHENTEH
DELFT
HIER HEEFT U EEN AFBEELDING VAN DE BEROEMDE
MagaiUnen: DELFT, Peperstraat fi 10, Voorstraat 3fi—40; ÜKN HAAO, Fred. Hetidriklaun 2<J'>, PrinseMrhat V.1 3«: HAAULKM, Kampervest 2\
i IK
A
99
99
HET MELKDIÈET VOOR DE HUID 's Morgrens en 's avonds gebruikt voor het wasschen van het gezicht, zult U spoedig bemerken,
ld«
4i
dat Uw teint gezond. Uwe huid zacht, gaaf en stevig wordt en kleine huidaandoeningen verdwijnen.
25 Hyacinten in 5 kleuren, 25 Vroege Tulpen, 25 Darwin Tulpen, 25 Late Tulpen, 100 Darwin Tulpen in de mooiste kleuren, 25 Scilla, 25 Blauwe Druifjes, 25 Ranonkels, 25 Anemonen, 25 Sneeuwklokjes, 325 prachtige Bloembollen, uw Tuin een Paradijs voor slechts f3.00 Tevens ontvangt iedere besteller onze rijk geïllustreerde Prijscourant met verbeterde plantwijze geheel gratis.
Fa. JOHN. SCHRIER Jacz.
"
HILLEOOM
Opgericht 1899
DE VROUW. WAAR UW MAN VAN HOUDT.... 'ie is de vrouw, waar uw man van
Whou icudt?"
la mevrouw, welk antwoord zoudi 11 geven, indien er iemand kwam, die u deze vraag stelde op het rustige uurtje, dat volgt onmiddellijk op het vertrek van uw man naar zijn kantoor of zaak? U weet wel, dat uurtje, misschien het eenige van den heelen dag, waarop ge meesteres zijt. over uw eigen se* dachten of althans het zijn moest! Nu, wat zoudt ge antwoorden, indien iemand u de bovengestelde vraag deed ? Natuurlijk, indien ge van het jaloersche, opvliegerige soort zijt, dan zult ge waarschijnlijk opspringen uit de divankussens, waarin ge u juist gevlijd hebt en uitroepen: „Ja, ja, wie is het? Ik heb het al lang vermoed". En misschien schiet u een naam te binnen, wellicht wel een half dozijn namen en ge zult zeggen: „Ja, wie is het? Is het soms ....?" Kalm, mevrouwtje, kalm! Ik heb de vraag ietwat verkeerd gesteld. Ik beken het eerlijk. Maar ik deed het om uw aandacht opééns te vatten. Het ligt namelijk heelemaal niet in mijn bedoeling om te spreken over de „affecties", die uw man mocht hebben. Er zijn misschien eenige vrouwen, die zoo ongelukkig zijn te moeten denken, dat hun man met twee of meer harten bemint; zooiets kwam reeds in de grijze oudheid voor en er is geen enkele reden om te veronderstellen, dat het verschijnsel vandaag of morgen verdwijnen zal. Maar U behoort niet tot die ongelukkige vrouwen, beste lezeres I Het is zelfs niet goed van u te meenen, dat ik een dergelijke gedachte koesterdel Ofschoon ik moet toegeven, dat ik met mijn vraag onduidelijk ben geweest. Maar ii ook zult moeten
bekennen, dat ge uw gedachten niet onder controle hebt en dat ge af en toe minder mooie zaken denkt van hem, die u lief moest zijnl Méér nog: het is een bewijs, dat ge uw hersens giftig voedsel geeft! Maar om nu wat mijn vraag betreft, duidelijker te zijn : Uw man houdt van een vrouw, ja, van u, van uzelf, maar wie zijt ge feitelijk? Zijt ge de vrouw, die verveeld in uw divankussens is gezonken, zoodra Uw man de deur achter zich had dichtgetrokken en die nu met een loom gebaar de hand voor den mond slaat om een geeuw van lusteloosheid te bedekken? Of . . . zijt ge de vrouw, die uw man eenige jaren geleden bet hof maakte en die de liefde in zijn hart deed ontwaken? Of... zijt ge een mengeling van die twee? Of... zijt ge nóg weer wat anders? In ieder geval, vrkl ge ook zijt, stel U zelf deze vraag: Wie is de vrouw, waar mijn man van houdt? Is het het meisje, dat hij eenige jaren geleden op een bal leerde kennen en dat toen zoo vroolijk en opgewekt was; is het 't meisje, wier hand hij zenuwachtig in de zijne hield toen ge met hem wegreed om op de buwelijkreis te gaan; is het de vrouw, die zijn huis gezellig maakt en die hem de zorgen van zijn werk doet vergeten ; is het de moeder van zijn kinderen ; of is het de vrouw, die zijn huishoudster is; de vrouw, die zijn zorg uitmaakt door haar veeleischendheid; de vrouw, voor wie hij véél moet uitgeven maar van wie hij nooit iets waarachtigs waardevols terugontvangt? Wie zijt ge? Wie is de vrouw, waar uw man van houdt? Stel u deze vraag eerlijk, onbevangen en geef er een eerlijk, nauwgezet antwoord op! Het zal uw geluk geen schade doen, indien ge weet, waarom uw man van u houdt I Misschien hebt ge aanleiding, als ge eerlijk het antwoord hebt gegeven, om . . . iets, o hèèl weinig maar, te veranderen I Men kan nooit weten I
L-'r^.lMO ^
AMSTERDAM.
Dunne Bierkade 31. .1. A. BRONMEUER, DEN HAAO
Six-Hio"ht" &
en het aatste ' nieuws in alle moderne dansen. Professional en amateurlessen einer, 70 dag. van IO—70 uur.
A. Een allerliefst toüetje voor het aanstaande voorjaar. Het manteltje en rokje zijn van tweed; het lijfje en de ceintuur van witte crépe de Ctiine. B. Aantrekkelijk voorjaarscostuumpje van grijze wollen stof met vest van lichtgrijze crepe de Chine. Er wordt een sjaal in licnten donkergrijze tinten bijgedragen. C. Regenjas van geruite tweed met twee rijen knoopen en schuin ingezette zakken. D. Chique avondjapon van zwart chiffon, gegarneerd met chrysanthemums van donkerrood fluweel. E. Eenvoudige japon voor in huis voo r slanke figuren.
M WETERINGSCHANS 183,
r\ A XJC INSTITUUT „ARTISTIQUE" TEL. 14340 Tkg
.
wm^*m!**m*w'
Knip deze advertentie uit, zend ze met 50 cent in postzegels aan France-Import. Rijnstraat 5, Den Haag en U ontvangt een keurig doosje monsters.
- 10 -
Verkoop van Radio-toestellen Edison-Bell Qramophoonplaten en onderdeelen
QRAMOPHOONPLATEN-BIBLIOTHEEK
- 11
iispspf
pp
»,,., !,,,1J,„:-;;i.,,., ,.-,-..-- .^-r-r-,^
:
i
OODtf
[D)(BV(
DE HUWELIJKSVOLTREKKING TUSSCHEN HILDE EN 2ESI Thomas Zesi, een Levan- lijk leventje te leiden en tijn, is een ruwe doch ontziet zich niet, dit te doen ook goedhartige kerel, ten koste van het geluk van die, als hij het eenigszins ver- zijn makker, die zichzelf ook helpen kan, een ander niet in voor hèm heeft opgeofferd. Als Zesi de ontdekking, die het ongeluk zal storten, zelfs al wordt dit zijn eigen nadeel. zijn hart breekt, heeft gedaan, Dit blijkt bijvoorbeeld duide- valt er van zijn goedhartiglijk, als hij gearresteerd wordt heid niet veel meer te bewegens smokkelarij. Hoewsl speuren. Hij ontsteekt in hij medeplichtigen heeft ge- woede en zet zoowel zijn gehad, weigert hij hun namen te liefde als zijn vriend de deur noemen, met het gevolg, dat uit.... Teleurgesteld door de hij niet slechts alléén maar ook wrccde ontgoocheling, die het langer de gevangenis in gaat leven hem heeft gebracht, dan wanneer hij zijn kameraden groeit er een wrok in zijn hart wèl verraden had... Gelaten tegen het veelbewogen bedraagt hij echter zijn lot, sterk staan, dat hij tot dan toe in het bewustzijn, tegenover heeft geleid. Ook op het gebied van de zijn kameraden zijn plicht te liefde heeft het leven hem hebben gedaan ... Lang, tergend lang duren niet gespaard: hij is getrouwd de dagen, weken en maanden met een vrouw, voor wie de in de cel. Eindelijk slaat huwelijkstrouw niet méér dan echter het zoo smartelijk be- een woord was, en die reeds geerde uur der vrijheid; over- sinds jaren uit zijn gezichtsgelukkig weer in het leven kring is verdwenen Zóó, geslagen door zijn terug te zijn, spoedt hij zich naar zijn huis en zijn geliefde. lot, zint hij op middelen om Helaas, zijn geluksstemming een nieuw leven te beginnen. is niet van langen duur, want Zijn vertrouwde knecht Vlasals hij thuiskomt doet hij de tes en het toeval zijn hem smartelijke ontdekking, dat hierbij behulpzaam. Hij onteen „vriend" niet alleen van moet Hilde Wollwarth, een zijn woning bezit heeft geno- mooi, lief meisje, dat geheel men, maar ook van de vrouw, alleen op de wereld staat en die zijn liefde heeft. Van hard moet werken voor haar liefde is bij dien vriend, schamel, dagelijksch brood... Manopulos geheeten, geen Langzaam voltrekt zich onder sprake. Hij wenscht slechts den invloed van Hilde een een aangenaam en gemakke- ommekeer in Zesi's wezen.
BETTY AMANN
VLASTES EN HILDE - 12
ZES! STELT HILDE VOOR TE Het meisje ziet het, reikt hem de hand en de man, die langen tijd een vrijbuiter was, die zich aan wet noch gebod stoorde, wordt eeji ander, een béter mensch. Hij gaat van haar houden en het einde is een huwelijk. Uit liefde ^.... Van weerskanten I Zesi is echter reeds getrouwd en daar hij niet weet, waar zijn vrouw zich bevindt, kan hij jüct scheiden. Daarom verbrandt hij zijn papieren en zwijgt, ook tegenover Hilde, van zijn eerste vrouw, die echter nog leeft, zoodat het geluk van beide menschen als het ware aan een zijden draad hangt. Voor Hilde zonder dat zij het weet; voor Zesi als een voortdurende bedreiging... En inderdaad: er wordt aan zijn ondergang gewerkt en wel door zijn vroegeren vriend Manopulos. Deze acht nu den tijd gekomen om wraak op Zesi te nemen, om> dat deze hem indertijd uit zijn huis heeft gezet. Hij gaat naar Jola, Zesi's vroegere vrouw, en vertelt haar, dat heur man van plan is te gaan trouwen. Jola, die maar al te graag gebruik maakt van deze gelegenheid om haar man het leven te bederven, gaat naar Zesi's huis en weet er den dag na het huwelijk door een list binnen te dringen 1 Geheel van streek en ont-
ü'&mfesxs
QAAN TROUWEN.., daan luistert Hilde naar Jola's bedreigingen, die ten uitvoer zullen worden gebracht als zij niet onmiddellijk de woning verlaat Hilde's tweestrijd is hevig. Zij denkt aan de anonieme brieven met allerlei beschuldigingen, die haar man den Laatsten tijd ontvangen heeft. Twijfel komt in haar op en zij weet niet wat ze doen moet... Intusschen heeft Zesi kans gezien voor veel geld zijn vrijheid van zijn vroegere vrouw te koopen en verheugd, omdat nu niets meer het geluk van hem en Hilde in den weg staat, begeeft hij zich naar huis Maar er wacht hem opnieuw een wreede beproeving: als hij in de keuken komt, ligt Hilde daar bewusteloos. Door smart overweldigd, omdat zij zich door Zesi bedrogen waande, heeft zij de gaskraan opengezet om een einde aan haar leven te maken ... Vertwijfeld werpt Zesi alle ramen en deuren open, legt haar op een divan bij het raam en mag na eenigen tijd het geluk beleven, dat zij haar oogen opslaat en langzaam tot bewustzijn terugkeert ... Spoedig weet Zesi Hilde van zijn goede bedoelingen te overtuigen en een gelukkig leven breekt nu voor hen aan...
2ESI VINDT DE BEWUSTELOOZE HILDE
WILLY FORST. PAUL HÖRBIQER EN HEINRICH QEORQE
ALS HILDE EEN DAQ GETROUWD IS VERSCHIJNT ZESI'S EERSTE VROUW (Tmde Heaterberö) 13 -
^—' .■
• ,
y
-'fmm
DE NIEUWE HEERENMODE VOOR HET A.S. SEIZOEN A). Het nieuwe model colbert heelt kortere reven, welke eenigtzin* „rollen", drie knoopen en is licht getailleerd. Het colbert met twee rij knoopen voor het aanstaande voorjaar. De zakken zijn groot en de reven breed. Vierkante schouders, breede en korte reven en hooge taille zijn de voornaamste kenmerken van den nieuwen rok. De knoopen zijn schuin onder elkaar geplaatst. De lichte, geruite overjas zal voor de kille voorjaarsdagen de ideale dracht zfin. Ze heeft «in rij knoopen, een rechten rug en rollende, korte reven. Raglan-overjaa voor iportdoeleinden met vijf knoopen en ronden kraag. De zakken hebben verticale openingen. De nieuwe ceintuur, te dragen op een grijze flanellen pantalon. De gesp is roest vrij, zoodat de gordel ook over een zwempak gedragen kan worden. De patronen, die de nieuwe voorjaan- en zomerdassen zullen kenmerken. V.l.n.r.: een goud, zwart en wit werkje op groenen grond; kleine vierkantjes van helder rood en wit op wijnrood; kleine beige en roode driehoekje« op blauw. Daarnaaat: witte balletjes op kobaltblauw, geheel overdrukt met grijs; voor de volgende das zijn de kleuren blauw, rood, geel en zwart gebruikt; daarnaast: gewerkt fiatroon van zwart, rood en wit. De zevende van inks heeft zwarte en beige werkjes op rooden grond; de overige vertoonen kleuren ala bleek- en diep-blauw met geel; donkerrood, geel en zwart; bruin, oranje en lichtgeel. H) Het nieuw model sportpet. I) Welk« knoppen de jjjfjun^ wandelstokken zullen vertoonen.
OIE ZWARTE SAFFIER In 1826 heeft de tiende Graaf van Rochester een kostbaren saffier uit Tibet meegebracht, die sindsdien bewaard werd in de brandkast van het kasteel Rochester Hall. Tsang Chen, wiens familie honderd jaar geleden afstand moest doen van den steen, is wegens poging tot dief-
EEN N. V. PARAMOUNT-FILM. Regie van Frank Tuttle. IN DE HOOFDROLLEN: .Diana Mallory Esther Rolston Doderick Keswick .... Neil Hamilton Tsang Chen . So/'in George Roscoe Karns
stal van den saffier tot gevangenisstraf veroordeeld. Diana Malory, een Amerikaansch meisje, is verloofd met den jongen Graaf Roddy Keswick. Zij logeert bij diens ouders op Rochester Hall, waar zij bijna dood gaat van verveling. De oude Graaf van Rochester wil, dat zij avond aan avond met hem schaakt, terwijl Lady Agatha ften dier ouderwetsche vrouwen is, die liever haken en huishoudelijke bezigheden verrichten dan zich op een moderne manier te vermaken. De ouders gaan om tien uur naar bed, waarom Diana haar nood klaagt aan Roddy, dat het zoo'n saaie boel is op Rochester Hall. Zij wil zoo graag eens iets opwindends meemaken. Juist op dat oogenbük laat een inspecteur van Scotland Yard zich aandienen. Hij vertelt Roderick, dat Tsang Chen uit de gevangenis ontsnapt is en waarschijnlijk zal trachten den saffier te stelen. Er wordt besloten den steen den volgenden morgen vroeg per auto naar Londen te brengen. Diana vergezelt Roddy op deze expeditie. De chauffeur rijdt zoo hard, dat de politie-auto, die meegegaan is, hen weldra niet meer bijhoudt. Als de chauffeur een zijweg inslaat en den weg kwijt raakt, gaat hij een afgelegen huis binnen om te vragen hoe hij rijden moet om in Londen te komen. Hij blijft zoolang weg, dat Roddy eens poolshoogte gaat nemen en eveneens in het huis verdwijnt. Diana is alleen achtergebleven als het hevig begint te onweerei» en rii bealdtteaÉÉtneens maar
ESTHER RALSTON EN NEIL HAMILTON
- 14 -
DE GRIEZELIGE VERSCHIJNINGEN . . 15 -
- j#^y:'-"
haar toevlucht in het huis te zoeken. Tot haar schrik bemerkt zij dat het huis leegstaat en dat Roddy en de chauffeur spoorloos verdwenen zijn. Er gebeuren allerlei griezelige dingen: deuren openen en sluiten vanzelf, vlammende oogen staren haar aan in de duisternis, graaiende klauwen steken tusschen de gordijnen uit en Diana is doodeüjk beangst. Als zij eindelijk heel wat meer opwinding genoten heeft dan haar lief is, luistert zij een gesprek af tusschen Roddy en een paar vrienden, waaruit haar duidelijk wordt, dat dezen de geheele zaak in scène gezet hebben om haar van haar overdreven sensatiezucht te genezen. Diana is verontwaardigd, en begint op haar beurt de anderen schrik aan te jagen, waar zij maar al te goed in slaagt. In een zeer zenuwachtige stemming sluipen ten slotte alle medeplichtigen door het huis rond en niemand weet of hij vrienden of vijanden tegenkomt. Als het naar Diana's zin lang genoeg geduurd heeft, maakt iedereen aanstalten om naar huis terug te gaan, doch wanneer men ergens anders in het huis een rauwen kreet hoort slaken, begrijpen zij, dat het nu ernst is. Tsang Chen verschijnt met twee handlangers ten tooneele en tracht zich in het bezit van den saffier te stellen. Ongelukkig is deze te midden van de verwarring zoekgeraakt. Tsang Chen meent, dat Diana en Roddy den steen verborgen hebben en maakt aanstalten om hen door middel van gruwelijke martelingen tot overgave van den steen te dwingen. Terwijl Diana zich met hand en land verdedigt tegen haar belager^ raakt Roddy in een gevecht op leven en dood met den Chinees en zijn anderen helper, een gevecht, waaraan ten slotte door de pohtie, die inmiddels verschenen is, een einde wordt gemaakt. Tsang Chen wordt geboeid naar de gevangenis teruggebracht terwijl Roddy en Diana, vermoeid van de opwinding, naar het ouderlijk huis terugkeeren.
^_
^^^^^^
■ ■■■ '■ ■ ■^p^
„ZIJ TREKKEN TEN STRIJDE"
'
EEN UNITED ARTIST5.FILM '
.....
Mijn neef Janssen
Het danseresje kwam de kleedkamer binnen met een nieuwen bontmantel. Ze werd door haar collega's met een ijzig stilzwijgen en veel benijdende blikken ontvangen. Eindelijk maakte de kattigste van de meisjes de volgende opmerking : „Hé, is het deze week „konijnen-week" ?"
is van zins een eigen huis te laten bouwen. Toen onlangs een van zijn vrienden hem vroeg, hoe het stond met de plannen er voor, antwoordde mijn neef: „O, heel goed ! Mijn vrouw heeft den architect nu verteld, hoeveel kasten zij verlangt en waar zij ze hebben wil, en de architect is nu bezig daar omheen een huis te ontwerpen 1"
„Kom je vanavond theedrinken ?" „Het spijt me, ik kan onmogelijk, want ik wil naar „Tristan en Isolde" gaan !" „O, dat is niets. Breng die ook maar mee I"
Onderwijzer: „De mol eet lederen dag ongeveer zijn eigen gewicht aan voedsel." Leerling: „Maar hoe weet hij zoo precies, hoeveel hij weegt, mijnheer?" Moeder .„Ik zou wel eens willen weten, hoe Fritsje aan zoo'n lief karakter komt !" Vader: „Ik denk van jou !" Moeder:,,.Vleier \" Vader: „Neen, heelemaal niet! Ik bedoel alleen, dat ik het mijne nog heb !" Onlangs vroeg iemand in een onzer groote bladen, wat er toch werd van alle gebarsten en bekraste gramophoonplaten. — Als hij het mij had gevraagd, had ik hem wel kunnen antwoorden : Mijn buren verzamelen ze. Zij : „Op de club eet je de onsmakelijkste gerechten met graagte en thuis heb je op alles wat aan te merken." Htj: „Ja, op de club moet ik mijn reputatie van aangenaam mensch ophouden en thuis die van he€r des huizes I" Zij had alles verkeerd gedaan. Ze was links van den verkeersagent gereden, daarna was ze in het midden van de straat blijven staan om vervolgens haar linkerhand uit te steken toen zij naar rechts wilde. . . . Het gevolg was een botsing. „Weet u wel iets af van de verkeersregelen, dame ?" vroeg de heer van den auto, waarmee zij in botsing was gekomen, nog tamelijk beleefd. „O, ja," was het antwoord. „Wilt u soms iets weten ?" De vorige week werd een ontvanger der belastingen bestolen voor een groote som gelds. Belastingbetalers vragen zich ;if. hoe zook-ts hr>n uu sm.mkt
ONZE WEKELIJKSCHE -^ PRIJSVRAAG r~ Vijftigste vraag. Wie onzer lezeressen en lezers kunnen ons zeggen, wie de uitvinder is van de slangbrandspuit ? Het antwoord op deze vraag zien wij gaarne voor 22 Januari (Indische lezers voor 22 Mei) tegemoet op een briefkaart aan ons adres : Redactie „Het Weekblad", Vijftigste Vraag, 22 Galgewater, Leiden. Onder hen, die ons een goed antwoord zenden, zullen wij weer een prijs van / 2.50 en vijf troostprijzen verloten.
De professor vraagt naar den amanuensis. ,, De amanuensis is hier niet, professor,'' antwoordt een assistent. ,,0, zoo," antwoordt de verstrooide geleerde. „Amanuensis, waarom bent u hier niet ?" Hij was naar haar vader gegaan om haar hand te vragen en vol spanning wachtte zij op zijn terugkeer. „En ?" vroeg zij, toen hij eindelijk verscheen. „Hoe was het ?" ,,0, hij vroeg mij hoe het financieel met mij stond en ik vertelde hem, hoeveel ik verdiende en dat ik veertigduizend gulden op de bank had staan." „En hoe vond hij dat?" „Erg prettig, want hij heeft ze meteen van me ter leen gevraagd !"• Onlangs is een misdadiger gearresteerd door een foto, die per radio van hem was verspreid. Een man, met een gezicht dat op een overgeseinde foto lijkt, verdient natuurlijk gearresteerd te worden. Een dokter verklaarde onlangs, dat men van aardappelen niet dik wordt. Over het geheel is de medische wetenschap thans ten volle overtuigd, dat aardappelen ie. iemand dik maken, of 2e. iemand niét dik maken. Een veroordeelde, die zijn straf in een Amerikaansche gevangenis uitzat, vroeg een week verlof om zijn schoonmoeder te gaan bezoeken, welk verlof hem werd toegestaan. Naar aanleiding hiervan merkte een van mijn kennissen op, dat die man het wel heel erg slecht in zijn cel moet hebben gehad.
Indien U meent HET BESTE fiezien te hebben, dal er op filmgebied bestaat, tlan heeft de N.V. METRO OOLDWYN MAYER FILM Mij. altyd NGO BETERE FILMS
ELEONOR BOA Joan Morant, rijk, trotsch en slechts levend voor haar genoegen, raakt in vuur als de oorlog uitbreekt en wil niets liever dan meegaan naar Europa om voor haar land te vechten. Haar verloofde, Reggie van Ruyper, een verwaande leeglooper, en Tom Pike, de eigenaar van een garage, zijn de eersten, die naar het front zullen vertrekken. Alhoewel Joan met Reggie verloofd is, speelt ze met de toewijding van Pike. Doch als zij in Frankrijk aankomt, bemerkt zij, dat Tom door zijn verdiensten tot kapitein bevorderd is, terwijl Reggie gewoon soldaat is gebleven en een leven van weelde en gemak lijdt. Joan is aangesteld als hulp in de cantine en daar ontdekt zij voor het eerst, wat vrouwen, die hun huis en hun land verlieten, aan het front te verduren hebben. Ze vindt al deze werkzaamheden beneden haar waardigheid en wordt opstandig.
Dora: „Hoe weet je, dat Dick van je houdt? Heeft hij het je gezegd?" Luus : „Neen, maar ik zie het aan de manier waarop hij naar me kijkt als ik niet naar hem kijk 1" Schuldeischer: ,,lk heb ontdekt, dat ik mij vergist heb met het uitschrijven van de rekening voor den baron. Ik heb er vijftig gulden te veel opgezet." Huisknecht van den baron (royaal): „Dat geeft niet; de baron betaalt de rekening toch niet!" „Waarom denk je, dat ze je niet mag ?" „Omdat ze zei, er vast van overtuigd te zijn, dat er in iedere familie een geval van krankzinnigheid voorkwam." „Nou, wat zou dat ?" „Ik had haar even te voren verteld, dat ik eenig kind was."
Men stelt haar voor de keuze naar s terug te keeren of van 's morgens g tot 's avonds laat mannenwerk [errichten. Om zich niet belachelijk . inaken bij haar kennissen, besluit te blijven. Kapitein Tom Pike, die ingelijfd is in hetzelfde regiment, ontmoet Joan. Op zijn gelaat leest zij de ontberingen van den oorlog. Ze hoort van hem, dat- Reggie ook in de buurt is en verzoekt Tom, haar bij hem te brenge^ Daar ontdekt zij, dat Reggie een gff makkelijk leventje leidt en steeds afweagi is als zijn diensten noodig zijn gon. het front. Reggie ontmoet Joan als zij is, vloeren te dweilen en stelt voor, oerlof aan te vragen om met hem naar Parijs te gaan, w; dan zullen trouwen en zij in e makkelijk leventje kan deelen onder den invloed van het ooge stemt toe. Bij den aanblik van andere vrou^ai aan het front, haar toewijding en opoffering gaan haar de oogen echter open en ze beseft, dat zij zich niet aan den vrijwillig op haar genomen plicht mag onttrekken. Kapitein Pike verzamelt al zijn ma nen tot den aanval. Reggie bemerkt, dat hij nu niet kan ontkomen. Hgj denkt, dat de drank hem moed zal geven en terwijl de troepen gereed staan om te vertrekken, valt hij dronken neer. Zoo vindt Joan hem, ais zij afscheid komt nemen. Ze tracht hem op alle mogelijke manieren over te halen met de anderen
Eet smakelijk ! Mevrouw had een nieuw keukenmeisje aangenomen en de eerste taart, die zij bakte, was werkelijk voortreffelijk. „Doortje," zei mevrouw, „de taart was heerlijk. Je verdient een complimentje. Maar er waren te weinig noten in. Dat kon den volgenden keer wel wat meer zijn." „Ja, mevrouw," was het antwoord, „maar vandaag kon ik echt geen enkele noot meer kraken. Heusch, mijn kaken doen er n(S? pijn vnn !"
JOAN EN TOM NA HET GEVECHT mee te gaan, maar zonder resultaat. Tenslotte steekt ze zich om zijn eer te redden, in zijn kleeren en begeeft zich, onder zijn naam, naar het front. Als de mannen daar zijn aangekomen, verdeelen de linies zich en komt zij onopgemerkt onder commando van Tom Pike. Daar vecht ze met de mannen mede, als een moderne Jeanne d'Arc en ze geeft haar beste krachten voor haar land. Däär is het, dat ze Tom Pike's innerlijk leert kennen: ze ontdekt, dat de eenvoudige garagehouder, voor wien ze zich te goed achtte, een groot leider en een vader van zijn mannen is. Zij bewondert Tom en wordt hopeloos op hem verliefd. Het gevaar bedreigt hém aan alle kanten en de mannen sterven als ratten om hem heen. Maar hij versaagt niet... Na het gevecht keert ze met Tom terug naar het dorp en ontdekt ze, dat Reggie een lafaard en deserteur is. Slechts aan Pike heeft hij het te danken, dat hij niet gefusilleerd wordt. Ze voegt zich bij Tom, —- niet als Joan Morant, de rijke erfgename, — maar als zijn vrouw, die de liefde waard is, welke Tom haar schenkt.
DE OPLOSSING Zes en veertigste vraag. Een gamelan (g) is een volledig Javaansch orkest, gevormd door blaas-, strijk-, tokkel- en slaginstrumenten. Den prijs van / 2.50 ontving (na loting) de heer P. de Rijk, Jan Kruyfstraat 17a, Rotterdam. De troostprijzen werden (eveneens na loting) toegekend aan: mevrouw A. Bilderbeek, Meeuwenlaan 15, Amsterdam (N,); den heer F. A. Sprangers, gedipl. Dansleeraar, Roosendaal ; mejuffrouw M. v. d. Meij, Rijksstraatweg 2, Haarlem ; den heer K. J. de Bruijn, Frans-Halsstraat 49, 's-Gravenliage ; mevrouw C. J. v. d. Weij, „Zonneschijn", Villapark 3, Delden.
4
OP UEVEN EN DOOD - 17 -
16 v ^fcjjaw«
,—_.
"«•^ ' , •|pluyWWW«
PÄPRP^P1^*!^'
■rvr^r-
r' ••■'■■
DE ROMANTIEK DER HISTORIE De onthoofding van den doge van Venetië, Marino Faliero |erplaatsen wij ons, naar het Venetië van de veertiende eeuw, de stad van rijkdom en weelde, van vreugde en vermaak. Wij schrijven 1355. In het paleis van den Doge, Marino Faliero, een grijzen, ouden edelman van zes en zeventig jaar, heeft een schitterend avondfeest plaats. De talrijke gasten bewegen zich, opgewonden door den wijn, die rijkelijk vlood, in hun kostbare kleedij door de prachtig gemeubelde en versierde zalen. De gastheer verheugt zich in de vreugde van hen, die hij noodigde, in den rijkdom, die hem omgeeft en waarom hij zich benijd weet. Niet minder echter ook om zijn jonge en schoone vrouw, die, zooals steeds, óók dien avond telkens het middelpunt vormt van groepjes bewonderende gasten, die, zich veilig wanend achter hun masker, soms wel eens al te ver gaan in hun hofmakerijen. Maar de Doge waakt ; want hij weet, dat hij oud is en zijn vrouw jong en bekoorlijk. . . . Rij kelij ker vlood de wijn; overmoediger werden de beeren. . . . Het feest is op zijn hoogtepunt, als er in een der zalen een kleine scène plaats heeft : Michael Steno, de lieveling van gansch Venetië, heeft zich in de hitte der feestvreugde vergeten en de dame, met wie hij danste, — toevallig een hofdame van de Dogessa — wat al te stevig tegen zich aangedrukt. Deze doet pogingen zich te bevrijden, maar Steno klemt haar des te steviger vast. Toevallig is de Doge in de danszaal aanwezig ; hij ziet de korte worsteling en met vlammende oogen treedt hij op den overmoedigen jongeling toe en dient hem in het bijzijn der gasten een gevoelig standje toe, hem bevelen*, onmiddellijk het paleis te verlaten .... Steno doet wat hem gezegd wordt, maar zijn bloed kookt en als hij in de verlaten hall van 't paleis komt, neemt hij een stuk krijt en schrijft met groote letters op den muur, welke zich vlak tegenover den troon van den Doge bevindt, met groote letters : ,,De doge heeft een mooie vrouw, maar hij heeft haar niet alleen !" Dan sluipt hij het paleis uit.. . . Het feest duurt nog eenigen tijd voort ; dan nemen de gasten afscheid en verlaten door de hall de staatsiewoning van den Doge. . . . Waar Steno op had gehoopt, gebeurt echter niet: de beleedigende woorden, welke hij neerschreef, blijven dien nacht onopgemerkt. Pas den volgenden morgen, als een der lakeien de hall betreedt om de zetels van de senatoren in orde te maken, welke opgesteld stonden naast den troon van den Doge, vallen /,ijn blikken op de met krijt geschreveii woorden tegenover hem aan den muur De man verstijft bijna van schrik ; hij gaat zijn meester zoeken en deze. haast zich naar de hall, waar steeds de ontvangst de»- officia ^le personen plaats vindt. ... Of er waarheid school in hetgeen Steno neerschreef, is niet bekend, maar feit is, dat de giftige pijl van zijn boog der wraak doel trof:
de Doge ontstak in woede en zwoer niet te zullen rusten, voordat de dader zijn gerechte straf zou hebben ondergaan. Natuurlijk begreep hij onmiddellijk, wie de dader was. Hij zond een officier om Steno te arresteeren, het gerechtshof der Veertig kwam met spoed bijeen om Steno te hooren en te straffen. Hun taak was gemakkelijk. Steno bekende zijn daad onmiddellijk, vertelde welke beleediging de Doge hem had aangedaan door hem van het feest weg te zenden en wachtte zijn lot af met een gelatenheid, die niet van waardigheid was ontbloot. . . Het Hof, dat uitging van de stelling, dat de Doge Steno had geprovoceerd door hem in het bijzijn der gasten te berispen en weg te sturen, legde den jongeling twee maanden gevangenisstraf op en een jaar verbanning. De Doge was woedend, toen hij dit vonnis vernam, want hij had niets minder verwacht, dan dat Steno zijn daad met zijn hoofd had moeten boeten. Onmiddellijk sloeg zijn wraaklust van Steno op de Veertig over, op die veertig valsche en verdwaasde rechters, die zich natuurlijk, zooals hij dacht, door de aanhangers van den jongeling hadden laten omkoopen .... En hij zon op wraak .... Het toeval was hem hiertnj behulpzaam. Een man, die recht bij hem kwam zoeken, ontpopte zich als lid van een Geheim Genootschap, dat uit ongeveer duizend aanhangers bestond, meestal lieden van de lagere volksklasse, die door de overtuiging, dat hun stand onrecht werd aangedaan, bereid waren een opstand te ontketenen. Faliero hoorde deze mededeeling met glinsterende oogen aan. Een gigantisch wraakschema ontkiemde in zijn hersens. Deze bende samenzweerders kon hij gebruiken .... En nog eer de man, die zijn recht kwam zoeken, wégging, was hij met hem overeengekomen, dat hij den volgenden nacht zou terugkomen met een aantal van zijn lotgenooten om instructies te ontvangen van den Doge. , . Het plan was eenvoudig : tegen zonsopgang van den vastgestelden dag zouden de klokken geluid worden van den San Marco — iets, wat slechts geschieden mocht op bevel van den Doge — op dit alarm zouden de samenzweerders, die op verschillende plaatsen in de stad zouden opgesteld staan, luide gaan rondloopen en roepen, dat de Genueesche vloot voor de stad lag. . De senatoren,die tevens de rechters waren, zouden natuurlijk komen toesnellen en op de Piazza overvallen worden om tot den laatsten man te worden afgemaakt. . . . Zoo was het plan van den Doge ; een plan, als nog nimmer in de geschiedenis was gesmeed ; een samenzwering, waarbij een gekroonde patriciër, bekleed met de hoogste waardigheden, zich' verbonden had met een bende paria's om het leven te nemen van zijn eigen raadsleden, met wie hij meer dan een halve eeuw in vriendschap had samengewerkt. . . . Drie dagen werden voldoende geacht om de zaak voor te bereiden en 15 April, bij het krieken van den dag, werd vastgesteld als het oogenblik, waarop de aanslag zou worden ten uitvoer gelegd. - 18-
In alle stilte werd aan de voorbereiding gewerkt ; alles ging voorspoedig; alle mannen wisten de hun toegewezen plaats en indien alles naar wensch verliep, waren de uren van de Senatoren geteld. De harten der samenzweerders klopten luide en de Doge genoot reeds bij voorbaat van zijn wreede, krankzinnige wraak.... Maar één was er onder de samenspanners, die de stem van zijn geweten niet tot zwijgen kon brengen. Dat was Bertrando, een bonthandelaar, die veel' dank verschuldigd was aan Lioni, een lid van den Senaat, die mede op dedoodenlijst stond aangeteekend. Bertrando herinnerde zich de vele gunsten, die hij van Lioni had genoten en hij besloot na rijp beraad den Senator voor het hem dreigende gevaar te waarschuwen .... Dat was den avond voordat de aanslag zou plaats hebben. In het eerst wilde Bertrando zijn medeplichtigen niet verraden, maar ten slotte bezweek hij voor de op hem uitgeoefende pressie en vertelde alles, wat hij wist. Lioni was ten zeerste ontdaan ; hij begreep dat er geen oogenblik te verliezen was. Hij hulde zich in zijn mantel en verliet zijn huis om z'n mede-Senatoren te gaan waarschuwen. Men vergaderde, hoorde Bertrando en besefte toen eerst goed aan welk dreigend gevaar men ontkomen was. Het was bijna ochtend, toen men besloot itwee troepen soldaten uit te zenden, één naar het paleis van den Doge, een ander naar het Plein van San Marco. Even later klonken de alarmklokken. De Doge zat in zijn paleis en wachtte.. . . Opejens hoort hij een geluid, dat het bloed in zijn aderen doet stollen : voetstappen van zwaar gewapende soldaten dreunen in de gangen.... Hij begrijpt, wat er is gebeurd : de samenzwering is verijdeld en hijzelf verloren. . . . Als gevangene werd hij in zijn kamer opgesloten, terwijl meer dan vierhonderd leoen van de geheime bende werden gearresteerd om hun gerechte straf te ondergaan. De Doge werd door een buitengewoon gerechtshof gehoord. Zonder omwegen gaf hij alles toe en alle dertig rechters waren eenstemming in hun oordeel omtrent de straf: de Doge moest zijn hoofd laten ! Op dezelfde plaats, waar hij in zijn ambt in het openbaar met de grootste praal en pracht was bevestigd, werd ook zijn straf voltrokken. Voorafgegaan door de leden van den Oppersten Raad, den Senaat en andere hoogwaardigheidsbekleeders benevens een compagnie soldaten, liep hij naar de plaats van zijn terechtstelling, nog getooid met de emblemen van zijn nu ontwrichte macht. . . . Zoodra hij echter bij het schavot gekomen was, trok de beul hem den purperen mantel van de schouders en rukte hem de kroon van het hoofd. Op hetzelfde oogenblik begonnen de klokken van den San Marco te luiden, die eerst het noodlot van zijn tegenstanders hadden moeten verkondigen, doch die nu zijn eigen doodsklokken waren. De Doge knielde, legde zijn grijze hoofd op het blok en even later zag de toegestroomde menigte het als een bloederige massa omlaag vallen . .
¥ IE € ILA-SIKÜA ID IE M VORMEN EEN BEZIT VAN ONVERANDERLIJKE WAARDE. ZIJ ZIJN DAARDOOR ZOOWEL BIJ DAMES ALS BIJ HEEREN StEEDS GEAPPRECIEERDE GESCHENKEN Onverschillig of het een collier van parelen is, of een mooie smaragden of saffieren ring, hü of zU, die het geschenk aanbiedt, is altUd zeker van een compliment over den smaak, die by de keuze werd getoond. Ook beeren dragen gaarne Tecla-herndknoopjes, -dasspelden e.d. Tecla-creaties in parel, smaragd, saffier en robijn — wondermooie replica van de natuur — gemonteerd met echte diamanten en gezet in goud, wit goud of platina Geïllustreerde catalogus zendt op aanvraag
fïecla 70 Rue de la Paix, Parijs lÓAveriue de Verdun, Nice, 7 Old Bond Street, Londen 75 Unter den Linden, Berlijn
19 -
-
—
1 VJ...-.'^
■'
,•' , .—" ' ;
——
EEN MEXIKÄÄNSCHE SCHOONHEID Opgewekt, donker, met een heldere teint en schitterende, zwarte oogen met lage, fijn gepenseelde wimpers, helroode lippen, prachtig witte tanden, slanke, sprekende handen, die geen rust kennen, een ranke
gestalte, een gouden klank in haar stem en zonlicht op haar gelaat: dat is Lupe Velez. Open en naïef als een Idnd, maar met onstuimige stemmingen, vol levensvreugde en levensmoed, vrijmoedig, vaak op het brutale af, ondeugend
en schalksch — dät is Lupe óók. Zij is nu pas negentien jaar en dus nog bijna een kind en toch zij is al hoog gestegen op de ladder van het succes. Een gevolg van het feit, dat zij een moedig meisje
■
LUPE VELEZ is geweest — en trouwens nóg is — dat, hoewel zij een geringe kans had om de begeerde rol in Richard Bennett's „The Dove" te krijgen, toch de verre reis uit Mexico naar Hollywood ondernam, waar zij haar doel bereikte. Dat is eveneens de echte Lupe Velez. Lupe werd geboren in San Luis Potosi, een dagreis verwijderd van de stad Mexico. Haar moeder, Josephine Velez, was een zeer bekende operazangeres, terwijl haar vader als kolonel Villalabos in het leger diende. Haar eerste onderwijs genoot zij op een kloosterschool te San Antonio. Daar leerde zij Engelsch, maar omdat het alleen bij theorie bleef en zij zich in de practijk niet kon oefenen, werd haar kennis van deze taal niet al te groot. Maar eenmaal in Hollywood, sprak zij al gauw het Engelsch even rap als haar moedertaal. Voor zij hier echter kwam, leerde zij ook nog machineschrijven en gaf men haar een kantooropleiding, maar stilzitten achter een schrijfmachine was niets voor Lupe en men gaf het plan, haar op een kantoor te plaatsen, dan ook al spoedig op.
LUIPE VELEZ, Donker, met schitterende, zwarte oogen, lage, fijn gepenseelde wimpers en helroode lippen, - 20 -
Toen Lupe vijftien jaar was, werd haar vader in den oorlog gewond. Dat was een mooie gelegenheid voor haar om haar plan door te zetten en bij te dragen in de kosten der huishouding. Op haar herhaald aandringen vond haar moeder het eindelijk goed, dat zij zou optreden in een operette, die toen in Mexico liep: „Rataplan". Hierbij bleek, dat de kleine Lupe een talentvolle danseres was. En hoewel zij geen les genoten had, oogstte zij buitengewoon veel succes: haar dansen was spontaan, kwam onmiddellijk uit haar artistieken aard voort. Al heel gauw werd zij de roem van het gezelschap. Iedereen in de stad wilde haar zien: haar buitengewone schoonheid en prachtig dansen was langen tijd het onderwerp der gesprekken van uitgaand Mexico. Een Amerikaan, die een voorstelling bijwoonde en het
talent van Lupe zag, riep haar na de voorstelling bij zich en zei haar, dat zij veel succes in de Vereenigde Staten zou hebben. Zou het niets zijn voor haar, om het eens te wagen ? Maar Lupe hield veel' van haar stad en kon haar ouders moeilijk verlaten, zoodat zij op de voorstellen van den Amerikaan — allerhande mooie voorspiegelingen — niet inging. Zij bleef in „Rataplan" dansen en succes oogsten in haar vaderstad. Haar Amerikaansche bewonderaar keerde naar Los Angelos terug en daar hoorde hij, dat Richard Bennett plannen had om. „The Doves" te verfilmen, een tooneelstuk, waarin de hoofdrol vertolkt moest worden door een jong en knap Spaansch meisje. Dadelijk schreef hij naar Lupe en vroeg haar, in Los Angelos te komen, aan welk verzoek äj nu voldeed. Want de filmwereld trok haar wèl. Maar in de stad gekomen, wachtte haar een " groote teleurstelling: Bennett had
zijn keus reeds gedaan. Haar lange reis was voor niets geweest .... Doch Lupe Velez zou Lupe Velez niet geweest zijn, wanneer zij toen onverrichter zake naar huis zou zijn teruggekeerd. Zij ging „werk zoeken" in de filmstad. En weldra vond zij werk. Met Fenchon en Marco verscheen zij op de planken in hun „Ideas", wat haar vijf en zeventig dollar per week opbracht. Vervolgens speelde zij in Glendal, in een plaatsel lijken schouwburg. Hier kreeg zij al tweehonderd dollar off week. Nu ging het vlug ojgg hoog. Op een avond woonde Harry Rapf, een der machthebbers der „Metro-Gold Mayer", een voorstellin: van de „Music Box Re waarin Lupe Velez schitt Hij zag haar dansen en dat zij ook in de filmw een groote carrière zou nen maken. Na afloop hij naar de kleine Mexi sehe toe en noodigde uit eens te komen in de
LUPE VELEZ In haar nieuwste film „The Lady of the pavement"
■
Open en naïef als een kind, maar met onstuimige stemmingen... Roach Studio's, waar hij films dit. meisje?" Ieder werd gevervaardigde. Hier werd zij troffen door haar schoonheid aan een proef onderworpen. en buitengewoon goede spel. Het resultaat was, dat zij een De naam van Lupe Velez was contract kreeg en spelen ging nu voorgoed in de filmonder de banier van Hal wereld gevestigd. Lupe Velez was op slag beroemd geRoach. Niet lang daarna begon worden. De president der United Douglas Fairbanks plannen te maken voor de verfilming Artists, Joseph M. Schenck, van de groote United Artists- wilde haar voor zijn onderfilm „De Gaucho". De neming winnen, omdat hij invrouwelijke hoofdrol moest zag, dat Lupe het ver zou vervuld worden door een brengen op het witte doek: Mexicaansch bergmeisje, wild dies gaf hij haar een contract en ongetemd, een meisje dus voor langen tijd! Op het oogenblik is zij als Lupe Velez. Fairbanks zag Lupe in een film en liet haar bezig aan de verfilming van bij zich komen. Opnieuw haar eerste geluidsfilm voor volgde een proef, opnieuw de United Artists: „TheLady werd zij waardig bevonden ... of the Pavement", waarin zij Toen de wereld-première met William Boyd optreedt. dezer film in het Chineesche Deze film belooft veel en zal Theater in Hollywood §ing, ook binnenkort hier te lande vroeg ieder zich af: „Wie is worden uitgebracht.
- 21 —
COE RUYS JUBILEERT... geerd bij het gezelschap van Van der Horst. Mijn doel was bereikt: ik stond op de planken. Meestal wel heel kort en erg achteraan, want in het eerst speelde ik kleine figurantenrollen. Maar ik leerde enorm veel, daar de directeur een serieus werker was, die zoowel op ieder gebaar als op je schmink en aankleeding zeer streng lette, leder beginneling zou ik zoo'n opleiding toewenschenl Veel, veel beter dan iedere tooneelschool. Heusch, men kan alken leeren spelen door te zien spelen. Practijk is alles. Natuurlijk moet je algemeene ontwikkeling „af" zijn. Talen moet je perfect spreken, maar daarvoor is het toch niet noodig apart de tooneelschool te bezoeken. Het beste is een eindexamen H. B. S. en dan aan een gezelschap; liefst een klein, daar doe je de meeste routine op. Na van der Horst, waar ik zes jaar gebleven ' ben — vroeger waren de artisten hokvaster — volgde een engagement bij Prot. Daar speelde ik onder regie van Chrispijn. Prachtig regisseur! Heb zeer veel van hem kunnen leeren. De menschen denken, dat een blijspel gemakkelijker te spelen is dan een drama. Maar ze vergissen zich. Niets is minder waar. Een drama pakt het publiek veelal dóór den goeden tekst, een blijspel moet men „spelen". Daar komt het op iederen vertolker in 't bijzonder aan. In 1912 ging ik met Bouwmeester naar Indië. Heerlijk land, Indië! Het had oogenblikkelijk mijn liefde. De tweede maal kwam ik er met Eduard Verkade en wijlen Enny Vrede. Twee maal ging ik nogmaals naar onze Oost, n.1. in 1919 en in 1926. Maar toen als directeur. We hebben thans reeds eenige jaren het ensemble „Het Nederlandsch-Indisch Tooneel" en mijn ideaal is en blijft de Oost." Al de stukken op te sommen, die Cor Ruys de laatste jarep speelde, zou te veel ruimte vergen en onzen lezeressen en lezers zullen ze trouwens wel bekend zijn. We hopen, dat onzen sympathieken Cor Ruys op zijn 25-jarig jubileum de eer te beurt moge vallen, die hem ten volle toekomt! £,
FOTO, FRAflS. HAIS
Een telefoontje naar Den Haag.... „Mijnheer Ruys, we wilden graag een interview met u hebben. Wanneer komt het u gelegen?" — „Woor Het Weekblad ben ik steeds graag tot uw dienst, maar ik Tieb het razend druk. Kom dus alstublieft vanavond om half acht in het Centraal Theater te Amsterdam." Half acht; ik wacht op de afgesproken plaats. Om kwart over acht begint de voorstelling van „Mijnheer Topaze", een meesterlijke creatie van Cor Ruys. Kwart voor acht, ik wacht nog steeds ... Eindelijk, eenige minuten voor achten, stormt hij de vestibule binnen. „Net gemist, net gemist, net gemist," roept hij me toe, geheel de Ruys van de planken, ieder woordje op denzelfden toon eenige malen herhalend. „Nef voor mijn neus reed de trein van 6.27 wegl Enfin, ga maar gauw mee naar mijn kleedkamer." „U gaat jubileeren, mijnheer Ruys?" „Ja, dat is zoo, in Februari a.s.,
maar dit is dan ook alles wat ik er op het oogenblik van weet. De plannen zijn nog zeer vaag, ik weet nog niet welk stuk ik zal spelen, enfin eigenlijk weet ik nog niets zéker I" „Als de toekomst dan nog in het duister ligt, zullen we maar een blik in 't verleden werpen, vindt u ook niet ? Waar bent u uw tooneelloopbaan begonnen ?" „Nadat ik de H. B. S. met goed gevolg bezocht had, wilde ik aan 't tooneel. Mijn vader wilde, dat ik ging stuüeeren; op dat punt verschilde ik echter van meéning met hem. Ik verdonkeremaande een' pantalon van hem (ik kon toch niet in een korte broek gaan solliciteeren ?) en toog naar Directeur van Eysden. Mijn hart zakte in mijn. schoenen en mijn broek deed af en toe hetzelfde; ik moest ze steeds vastsjorren. Ondanks mijn lange broek werd ik bij van Eysden niét aangenomen. Ik gaf den moed echter niet op en na eenigen tijd werd ik g^ënga- Foto Godfried de Groot -22 -
IN DE MACHT VAN EEN WAANZINNIGE ONS TWEEDE COMPLETE VERHAAL ZOODRA Hill dien morgen zijn oogen opende, drong het tot hem door, dat hij in een absoluut onverwachte en bovendien zeer gevaarlijke situatie verkeerde, zóó gevaarlijk, dat hij al zijn tegenwoordigheid van geest en moed, of de tusschenkomst der Voorzienigheid noodig zou hebben, om er zich uit te redden. Hill, een jonge, stoere kerel, die anderhalf jaar geleden dienst genomen had bij de Koninklijke Noord-West-Bergpolitie, was er in geslaagd dr. Dart, den wetenschappelijken moordenaar, gevangen te nemen. Een paar dagen geleden was hij er met nog eenige kameraden op uitgezonden. Blij, nu eens voor het eerst zelfstandig te kunnen optreden, had hij al zijn scherpzinnigheid aangewend en zichzelf geen rust gegund. Eindelijk had hij een spoor van den dokter gevonden, en hij had hem weten te arresteeren juist op het oogenblik, dat hij in de Rocky Mountains wilde verdwijnen, waar hij zich, zonder vrees ooit ontdekt te zullen worden, gemakkelijk had kunnen verbergen. Het was een opwindende jacht geweest, die geëindigd was in de korte, dramatische scène op de onmetelijke sneeuwvlakte, toen dr. Dart het zwijgende bevel van de revolver van den politieman opgevolgd en zijn handen opgestoken had. Het spel was begonnen, toen er in de politiebarak te Pinto, een welvarende prairystad, waar de dokter zijn praktijk als chirurg uitoefende, bericht was ontvangen, dat Holditch, een van de bekendste zakenlui uit de stad, vermoord wa-s gevonden in de operatiekamer van dr. Dart. Het had de politie niet veel moeite gekost het drama te ontwarren. Het bleek, dat de dokter, zijn vrouw en Holditch den eeuwigen en verdoemelijken driehoek vormden van „de man, de vrouw en de vriend". Om zich te wreken, had de dokter Holditch, op een avond dat zijn vrouw de stad uit was, bij zich gevraagd. Hij moet hem toen een of ander verdoovend middel hebben toegediend, want de rest er van vond de politie later nog in een glas, dat op de tafel stond. Daarna had hij Holditch op zijn operatietafel gelegd, en hem daar in letterlijken zin ontleed, op een wijze, die wij beter doen hier niet te beschrijven. De aanleiding tot den moord was de politie te weten gekomen door het personeel van den dokter, datvdirect aan een kruisverhoor onderworpen werd. Omtrent de vraag, wie de dader was. GEZOND ~ LICHT - SOEPEL zijn de Rhythmische Gymnastiekschoenen
MERK „BAHNFREIVraagt Uwen Leverancier
Imp. v. d. Kar & Sarphati, Amsterdam
.... Toen weid het weer slll. OnbeweeHuk bleef HUI staan, de revolver andermaal tot vuren gereed en onderwVI zich afvraiend of hij Dart geraakt had. Ieder oogenbllh verwachtte hl). dat deze zich op hem zou werpen, maar de vreeseluke stilte werd door geen geluld onderbroken .... Het angstzweet begon hem aan alle kanten uit te breken..
JAIME IKIECIKIUEV, de gevierde ster, die in „Noisy Neighbours" optreedt, zond ons haar nieuwste foto met de beste wenschen voor onze lezeressen en lezers, alsmede voor „Het Weekblad".
behoefde zij geen oogenblik in twijfel te verkeeren, want in de doorgesneden keel van het slachtoffer vond zij een briefje van den volgenden inhoud: „Ik doodde Holditch om redenen waarvan ik weet, dat de hemel ze zal begrijpen en mij zal vergeven. Indien jullie van de politie mannen zijt, en verstandig genoeg, om deze redenen uit te vinden, zullen jelui mij misschien ook begrijpen, en mij een kans geven. Doen jullie dat echter niet, wees dan door dit voorbeeld gewaarschuwd, en bedenk je wel, voordat je den strijd aanbindt met Ch. W. Dart." Toen de politie had uitgezocht, dat hij zijn jachtuitrusting had meegenomen en dat hij, voordat de misdaad door .hem geploegd werd, reeds zijn rij- en pak23 -
paard had gezadeld, begreep men, dat hij zou trachten de Rocky Mountains te bereiken. Direct werden er gewapende patrouilles, uitgezonden, om hem op te sporen. Onder hen bevond zich ook Hill, en deze was zoo gelukkig geweest, hem bij verrassing te arresteeren. Het was toen te laat om nog naar Pinto terug te koeren, en daarom had hij met den
DAfiSINSTITUUr
vXRVANHINTE Htiuoeweo 20-3B rei j/ea*
PRIVÉ-LESSBÏJ RHYTMISCHE GYMNASTIEK
1
-■'■
dokter in de besneeuwde heuvelrij vóór de bergen gekampeerd. Voordat hij zich ter ruste had gelegd, had hij zooveel hout op het vuur geworpen, dat dit den ganschen nacht zou blijven doorbranden. Als voorzorgsmaatregel had hij den pols van den dokter aan den zijne met een handboei vastgemaakt, en zijn wapens zoo neergelegd, dat zij buiten het bereik van Dart waren, doch dat hijzelf ze direct tot zijn beschikking had. Toen had hij zich in zijn deken gewikkeld, blij zich onderscheiden te hebben en met het aangename vooruitzicht op een spoedige bevordering. Hij had echter niet geslapen, want nauwelijks had hij zich uitgestrekt of hij voelde een stekende pijn in zijn oogen. Gedurende den nacht was het hoe langer hoe heviger geworden en toen hij den volgenden morgen bij "het krieken van den dag zijn oogen opendeed, bemerkte hij tot zijn schrik dat hij niet zien kon. En hij begreep, dat hij sneeuwblind was. Sneeuwblind— en alleen en overgeleverd aan de genade van dien duivelschen dokter, die de politie had gewaarschuwd zich wèl te bedenken alvorens den strijd met hem aan te binden. Gedurende eenige oogenblikken was hij door den schrik geestelijk en lichamelijk als verlamd. Hij wist, dat als dr. Dart besefte in welke positie hij verkeerde, hij nimmer meer levend in Pinto zou terugkeeren. De dokter zou hem eenvoudig vermoorden. Of, wat nog erger was. hij zou hem hier op deze onmetelijke sneeuwvlakte aan zijn lot overlaten zonder paard en wapens of voedsel. Als hij dan niet levend verscheurd werd door een of anderen wolf, zou hij na dagen lang ronddolen ten slotte van honger sterven. De gedachte aan dit vreeselijk vooruitzicht deed hem huiveren. Maar tegelijk gaf ze hem de beschikking over zijn denkvermogen weer terug. En opeens wist hij, dat er maar één kans voor hem was, hier goed doorheen te komen, en dat was, Dart niet te laten merken, dat hij blind was. O, het was gemakkelijker bedacht dan uitgevoerd, dat begreep hij wel, maar hij zou alles op alles wagen. Hill besefte heel goed, dat hij thans niet in staat zou zijn het kamp op te . breken en zijn paard op te tuigen. Daarom zou hij het door den dokter laren doen. Was dit eenmaal gebeurd, dan hoopte hij op het gehoor zijn paard te kunnen vinden. Opstijgen zou wel gaan, en hij zou Dart bevelen voor hem uit te rijden, terug naar Pinto. Indien alles zoover goed zou gaan, zouden er nog genoeg moeilijkheden rijzen later — als ze moesten eten bijvoorbeeld — maar hij had nu zijn handen reeds vol genoeg en wat later kwam, zou hij ook later wel onder de oogen zien. Het voornaamste was nu, hier vandaan te komen, zonder dat de dokter iets merkte. Toen hij het plan nog eens van alle kanten overlegd en bevonden had, dat het zijn eenige kans op redding was. DANSINSTITUUT
FENNY OUBBELS 'S'Gravenlandscheweg 85 HILVERSUM Tel. 2372 Onderricht in Moderne en Exhibition-dansen. Privé- en c/ublessen.
ZIJ ZINGEN RONDEDANS
Eentje, deentje, kuppelteo., Hippel, tippel, Irippelteen, Zou bet daiuen.Mnde •qn? ZonJe »jn, tonic lijn f Weineen, weineen I Jute, k»jute, UronJe, Daiucn in «U ronde : Ai* Je iMwjea van het land. Demten ellen kenj aan kano. 't Zou it raooute ronJe aijn, RoreU njn, ronJe »jn. Van UI Ut l.nJ.
flLM-ENTHOUSlÄSTEN
^
f| Qj \i jg *
Ig |g \j (H
Er is een groote vreugde in hei bezi£ van een mooi boek. Wie dié genoegen nog nie£ kent. die moei hei leeren waardeeren. En spoedig zullen de nieuwe leden van de boekminnaarsgemeenée gaan inzien, welke beieekenis die nieuwe belangstelling voor hen heeft. D'r is weer een heel mooi boek verschenen. Bij den Uitgever J. Meeuwissen £e Brussel zag hei licht; Willem Gijssels. Zij zingen. Hei zijn kinderliederen. In zijn voorwoord haalt de uitgever het oordeel aan van Dr. Hugo Verriest over Gijssels' Kinderliederen, die door de Koninklijke Vlaamsche Academie met goud werden bekroond. „Met Dr. Karel de Gheldere wille ik schrijven: ..Een heldere klaarheid, een glin sterend licht doorstraalt deze liederen die tintelen van léven. Ik voege er nog bij: Die liederen van den Dichter zingen uit zijn hert. De liederen zingen in zijn woord. Die liederen kunnen het lied worden van een volken den schat verrijken van zijn kunst. En ik zou eraan willen toevoegen: Zij kunnen dit zijn, niet alleen voor het Vlaamsche volk, doch ook voor de Noord» Nederlahdsche stamverwanten. Als een aardig voorbeeld van Gijssels' kunst en van de aardige manier waarop he£ boek is uitgegeven, reproduceeren wij hierbij een pagina. Men houde hierbij rekening, dat de bladzij sterk verkleind is, dat in werkelijk held de rand en het initiaal met de kleine versiering aan den voet en de tekst ieder in een afzonderlijke kleur zijn gedrukt, welke op het crême-kleurig papier alleraardigst uitkomen. De prijs van dit mooie, bijkans tweehonderd pagina's dikke boek is fres. 40.—. dus onge veer £ 3.80. L. E. K.
pakte hij met zijn vrije hand dokter Dart bij den arm en hem heen en weer schuddend, zei hij: „Hé, wakker! We gaan direct naar Pinto!" De dokter rekte zich uit. Hill hoorde het geklik van de stalen boei die zijn arm met dien van den dokter verbond. Hij voelde hoe Dart overeind kwam. en een oogenblik dacht hij dat zijn geheim ontdekt was, want hij voelde hoe de dokter hem met zijn fascineerende oogen lang en doordringend aankeek. Maar neen! De dokter geeuwde slechts en vroeg toen: „Gaan we niet eerst ontbijten?" „Neen," zei Hill. „We gaan direct weg." En toen, beseffend dat het beter
D. F. te AMSTERDAM. Truus van Aalten woont Lutherstrasse 27, Berlijn. Niet vergeten een antwoordcoupon in £e sluiten I H. U. te DEN HAAG. Willy Fritsch is niet met Lilian Harvey verloofd, wel zeer bevriend. Dat is niet hetzelfde. Lilian spreekt vloeiend Engelsch. G. D. O. J. te DELFT. Het adres van William Haines is Metro-Goldwyn-Mayer Studios, Culver-City, Californië. A. v. d. W. te MEERSSEN. Dit boek is verschenen bij Uitgevers Mij. Bruna, Brigitte-straat, Utrecht. ROSA J. te 'S-GRAVENHAGE. De geboortedag van Greta Garbo Is 17 April; die van Brigitte Helm 17 Maarf. J. A. d. G. fe 'S-GRAVENHAGE. Walter Byron, geboren 11 Juni te Leicester, is niet getrouwd. Zijn adres is United Studios. 7200 Sancta Monica Blvd., Hollywood. Dank voor de nieuwe abonné. TRUUS v. D. te ROTTERDAM. Ja. dat is Charley Chaplin I Er zijn meer films met May Mc.Avoy in aantocht! " L.'Z. te NIJMEGEN. Brigitte Helm is getrouwd. Jenny Jugo verloofd, Lilian Harvey geen van beide. HETTY H. ie AMSTERDAM. Wendt U tot den heer E. Frankley, Lutmastraat 182, Amsterdam. Hij zal U alle gewenschte inlichtingen kunnen verstrekken. L. T. te 'S-GRAVENHAGE. Elinor Fair is den 2tsten December te Richmond geboren. Zij is met William Boyd getrouwd. Dinna Gralla is den 15en Januari te Warschau geboren. Zij was getrouwd met den journalist Lincoln Eyres; deze is op zeer jeugdigen leeftijd gestorven. Haar adres Is Opitzstrasse 8, Berlijn. Rolverdeeling van films vermelden we in deze rubriek niet. M. I. CH: te 'S-GRAVENHAGE. Mijn compliment! Uw oordeel is werkelijk zeer juist. We kunnen onmogelijk foto's tegen betaling afstaan; iedere abonné kan twee foto's gratis bekomen. BEPP1E S. te AMSTERDAM. Ik heb een beste St. Nicolaas gehad! Dank voor de belangstelling. Het adres van Truus van Aalten Is Lutherstrasse 27, Berlijn Indien U een antwoordcoupon insluit, zal ze U zeker haar foto zenden. H. M. K. te ANGERS. Greta Garbo is 17 April te Göteborg geboren. Wij plaats ten kort geleden een levensbeschrijving van deze actrice. Op Uw laatste vraag kunnen we onmogelijk antwoorden; we zijn geen profeet! H. F. ie 'S-GRAVENHAGE. Een filmacteur van dezen naam is ons niet bekend. We zullen probeeren inlichtingen voor U in te winnen. E. B. te S-GRAVENHAGE. Zeker, U mag ons ook vragen stellen. Het adres van Charlie Chaplin is 1416 La Brea Avenue, Hollywood. SIMONE te TILBURG. Het adres van Willy Fritsch is .Kaiserdamm 95, BerlijnCharlottenburg. Het adres van Ivor Novelló is W. & F. Film Service Ltd., 74—76 Ad. Compton Street, Londen W. 1. Nationaliteit: -Hongaar.
DANSEN LEEREN 20 Lessen f 15.— Prospectus franco
-»- EDDY RAY -=Amsterdam Westeinde 13, Tel. 3247Ö
— 24 — ...—::.....
EAU DE (OLOGNI
ANCELO MARIE FARINA
"oudfée en bedt meMen verfruecJtend. diuu%acur, OVBBAL vaRKRUCBAAR
was zijn ongewoon gedrag te verklaren, vervolgde hij: „Ik denk er niet aan om met een man als jij risico te loopen. Maak die boei los, zadel de paarden en ruim het kamp op." „Kan ik me niet even wasschen ook? Het is al gek genoeg dat we me^ een leege maag op stap moeten gaan." „Neen, je kunt je niet wasschen ook," zei Hill bits, bang dat de dokter nog meer vragen mocht gaan stellen. „Al wat je hebt te doen, is zoo gauw mogelijk aan het werk te gaan. Hoe minder je zegt, hoe beter het is." De dokter zuchtte gelaten. Ze stonden tezamen op en Hill, die alle mogelijke moeite deed om zoo natuurlijk mogelijk te kijken, ging een paar stappen ter zijde en nam de houding aan van iemand die op wacht staat, aandachtig de bewegingen van zijn gevangene volgend. Terwijl Dart deed wat hem bevolen was, spande Hill al zijn aandacht in om door zijn gehoor te volgen hoe hij met de werkzaamheden vorderde. Hij zag niets van zijn gevangene. Het was alsof er een dikke, gele mist voor hem hing, waardoor hij zelfs de voorwerpen, die het dichtst in zijn nabijheid waren, niet onderscheiden kon. Hij ging dan ook niet van de plaats waar hij stond en luisterde slechts Eenige oogenblikken hoorde hij niets Zou de ander klaar zijn? Opeens klonk de stem van den dokter: „Nu, kom je niet?" Hill vermande zich, en geleid door het geluid van de stem van Dart, liep hij in de richting van de paarden. Toen hij dacht dichtbij genoeg te zijn, bleef hij staan, en zijn vrije hand uitstekend — in de ander hield hij nog steeds zijn revolver — zei hij: „Geef mij de teugels!" Hij wachtte, maar de ander verroerde zich niet. Zou de dokter iets gemerkt hebben? Hij omklemde zijn revolver vaster, en zei nog eens: „Geef me de teugels!" Als eenig antwoord ontving hij eert slag midden in zijn gezicht. De revolver ging af met een vreeselijken knal — De paarden begonnen verschrikt te hinniken Toen werd het weer stil. Onbeweeglijk bleef HUI staan, de revolver andermaal tot vuren gereed en onderwijl zich afvragend, of hij Dart geraakt had. Ieder oogenblik verwachtte hij. dat deze zich op hem zou werpen, maar de
BEZOEKT HET
LUXOR PALAST TE ROTTERDAM
KENNHETM HAWKS, de echtgenoot van de filmster Mary Astor. Wij geven dit portret na het bericht, dat Hawks bij een vliegongeval in Californië om het leven kwam.
vreeselijke stilte werd door geen geluid onderbroken, en het leek wel. alsof de ander ineens van den aardbodem verdwenen was Het angstzweet begon hem aan alle kanten uit te breken Zou Oppens voelde hij hoe de revolver uit zijn hand geslagen werd." Hij wilde zich bukken om ze op te rapen, maar hij ontving een hevigen stoot tegen zijn maag, 2oodat hij in de sneeuw tuimelde. En toen hoorde hij de stem van den dokter. „Wat een geluk! Wat een geluk! Beweeg je niet, mijnheer. Ik heb nu je revolver, en ze gaat heel gemakkelijk af, zooals je daarnet nog gemerkt hebt. Dus je bent sneeuwblind, niet? Nou, zoo'n kans kan ik natuurlijk niet voorbij laten gaan. Sta op, en steek je handen uit!" „Wat ben je van plan?" vroeg Hill, zoodra hij een beetje van den eersten schrik bekomen was. „Natuurlijk ga ik eerst mijn ontbijt ge- 25 -
bruiken, dat jij me geweigerd hebt. En' ik zal jou ook wat geven. En dan ga ik een plan bedenken om me van je te ontdoen. Werkelijk waar, zeg, dat noem ik nu eens boffen. Ga daar maar zitten, terwijl ik het vuur aanmaak." Hill voelde zich ruw naar beneden gedrukt. Aan een doffe wanhoop ten prooi Henskens Professeur de Massage de 1' Academie de Paris
beldschestraat 76 - Amsterdam beldschestraat jpR K
76
T**3
AMSTERDAM l*
B ■
ooer Juwelier Begeer
EbEGTRISeHE OmTORlMG ™ SCHOONHEIDSMaSSflGE
:
bleef hij op den omgewaaiden boomstam altijd nog die verschrikkelijke pijn in zijn zitten. Hij wist, dat hij niet kon ont- oogen, die bijna niet uit te houden was. vluchten, en dat iedere poging om zich Af en toe, wanneer hij niet verder kon, te verzetten fataal voor hem zou zijn. smeekte Hill den dokter even te wachUit de geluiden, die hij opving, leidde hij ten. Maar hij kreeg slechts een hoonend af, dat Dart bezig was het eten klaar lachen als antwoord, en het leek wel, te maken. Hij hoorde hem fluiten en alsof de ander dan juist zijn paard nog houthakken, maar hij zag niets van meer aanzette. Ten slotte zweeg hij dan hem. Even later drong een geur van ook maar, en zoo gingen de beide mangesmolten boter in zijn neusgaten en nen door de verlaten wildernis, de dokhoorde hij iets sissen in de pan. Toen ter op zijij paard, met zijn bepakte pony kwam Dart naar hem toe. naast hem, en daarachter, vallend en „Hier," zei hij, hem een tinnen bord strompelend, de blinde Hill. Soms dacht in de hand duwend. „Eet! Misschien is deze, dat hij droomde, dat het geen werhet wel voor het laatst." kelijkheid was.... dat het niet mpgelijk Maar Hill kon niet eten. Hij dacht aan was, dat hij zoo hulpeloos aan de genade de vreesehjke positie waarin hij ver- van den dokter was overgeleverd en keerde, en hij vroeg zichzelf met ont- het was werkelijk een wonder, dat hij zetting af, wat de dokter met hem zou niet gek werd. voorhebben. Zijn oogen deden hem verHet was pas tegen het ondergaan der schrikkelijke pijn; ze brandden als vuur, zon. dat Dart stil hield om een kamp en hij trachtte vergeefs wat leniging te op te slaan. Hill wist, dat de zon bijna ANTON RUYS, Foto de Groot vinden door ze met sneeuw in te wrij- onder was. omdat de sneeuw op den een begaafd acteur, die door zijn boeiend spel ven. — Dr. Dart lachte hem uit. grond niet meer zoo pijnlijk voor zijn steeds opnieuw weet te bekoren. „Er zijn verscheidene middelen tegen oogen schitterde. Terecht vermoedde sneeuwblindheid, waarover we het wel hij, dat de plek, die de dokter had uit- ter met een stem, die van een wreed eens konden hebben, als we tijd hadden, gezocht om er den nacht door te bren- genot scheen te trillen. „Maar ik zal jou maar je oogen met sneeuw inwrijven is gen, een soort diepe spelonk was in het niet levend ontleden, en je ook niet oper niet een van!" onherbergzaamste gedeelte van de ber- hangen of doodschieten. Neen, ik zal je „Ach." smeekte Hill hém impulsief, „je gen. Onder het bereiden van den maal- eenvoudig aan een boom hier binden en hebt me nu in je macht! Om 's hemels tijd sprak Dart geen woord en ook niet je achterlaten. Hier zal nooit iemand je wil, doe iets om me te helpen. Ik lijd terwijl zij zaten te eten. Evenals bij het vinden. lederen dag zal ik naar je komen heische pijnen!" ontbijt, had hij ook nu aan zijn gevan- kijken om te zien. hoe je verhongert, „Ik ben alleen maar chirurg!" lachte gene een tinnen bord met eten in de want je krijgt natuurlijk niets te eten Dart. hand gegeven, en Hill had zichzelf nu of te drinken, maar je dood zal langzaam „Je bent een duivel!" liet Hill zich in gedwongen om iets te nuttigen, hoofd- zijn en gemakkelijk, omdat je zonder pijzijn woede en pijn ontvallen. zakelijk om den ander niet te laten mer- niging zult sterven, begrijp je? En je zult De dokter gaf hem geen antwoord, ken dat hij angst had voor het lot. dat den dood misschien ook wel niet v o e1 e n komen, want er zijn hier beren en maar toen hij zijn ontbijt genuttigd had, hem te wachten stond. wolven, groote knapen, die met één hap stond hij op en kwam naar Hill toe. Hij Toen het maal was afgeloopen, en zij beval hem weer zijn handen uit te ste- tegenover elkaar bij het kleine kamp- gemakkelijk een man zijn hoofd kunnen afbijten. Ik zal iederen dag een praatje ken en deed het touw weer om zijn vuur zaten, begon de dokter te praten polsen. je komen maken, en neen, doe hn hij begon te verhalen, waarom en met geen moeite, ik ga je vastbinden!" „Wat heb je met me voor?" vroeg hoe hij Holditch gedood had. Het werd Hill hem. Hill voelde plotseling den loop van wat men zou kunnen noemen, de „beken„Pieker daar maar niet over. Ik ga je tenis van een moordenaar". Heel veel de revolver op zijn borst. Het touw, dat niet ophangen. Zoo'n prettigen dood heb belangstelling had Hill niet voor hetgeen om zijn polsen getrokken werd, sneed je niet verdiend. Ik neem je alleen maar de dokter vertelde. Hij zou liever zijn hem in zijn vel. Toen begreep hij opeens, mee naar een mooi plaatsje, dat ik toe- gaan rusten, want hij was doodop, en dat de dokter bezig was hem aan een boom vast te binden, die klaarblijkelijk vallig ken. Het spijt me, dat je zult moe- zijn oogen deden hem vreeselijke pijn ten loopen. Toen je daarnet je revolver Maar hij was wel genoodzaakt om te vlak achter hem stond. „Duivel!" riep Hill. „Je laat me toch afvuurde, heb je je paard gedood in- luisteren. Zoo vaak hij liet merken, dat niet alleen hier— ik kan niet zien plaats van mij. Maar de sneeuw ligt niet hu vermoeid was, gaf de dokter hem ik kan...." zoo erg hoog, en ik zal vóór rijden en een stomp en zei: „Je moet luisteren! „Het spijt me heusch voor je," lachte een pad voor je banen. En nu voor- pegrijp je? Je moet naar me luisde ander, „maar toch doe ik het'" ■ uit!" teren!" „Neen. dokter, je doet het niét!" klonk Dart sprong op zijn paard en Hill Met een eentonige stem vertelde Dart er plotseling een vreemde stem. „Wat voelde hoe het touw om zijn polsen werd hoeveel hij van zijn vrouw had gehouaangetrokken. Er zat dus niets anders den en hoe hij Holditch had gehaat, zou je er van zeggen, als je je handen voor hem op, dan te loopen in de rich- sinds hij had gemerkt, dat hij zijn vrouw eens opstak?" — Hill verloor zijn be,ting die Dart ging. Spoedig bemerkte had ingepalmd. Hij sloeg geen enkel dé- wustzijn. „Je paard heeft je gered," vertelde de hij. dat ze westwaarts gingen, want zij tail over, toen hij beschreef op welke waren aan de oostzijde van de bergen, wijze hij hem gedood had en Hill hoorde sergeant van de patrouille, die Hill geen zij stegen voortdurend. De weg werd iets van een wreeden wellust in zijn zocht had, hem later. „Het dier kwam dan ook hoe langer hoe moeilijker om stem. toen de dokter aan dit gedeelte ons gewond tegemoet gisteren op den te gaan, de boomen minder en de lucht van zijn verhaal genaderd was. Den ge- weg naar Pinto. Natuurlijk vonden we ijler en kouder.... allemaal teekenen, heelen langen nacht vertelde Dart. en dat verdacht, en we hebben het terugdat zij de Rocky Mountains introkken. Hill onderging het als een vreeselijke gebracht naar je eerste kamp. Vandaar De tocht was voor Hill een ware mar- foltering. De stem, die door de ondoor- konden we je spoor gemakkelijk volgen. teling. Dart gunde zichzelf en hem blijk- dringbare duisternis tot hem kwam. en En dat is de heele geschiedenis." baar geen tijd tot rusten. Hoewel het die van niets anders sprak dan van pri- i „Maar Dart vertelde, dat ik mijn paard paard van den dokter wel een soort van mitieven haat en wraak en van genot had doodgeschoten!" zei Hill verbaasd. „Neen. je hadt hém alleen maar gepad baande, vergde het loopen in de om iemand te pijnigen, gaf hem de oversneeuw toch zooveel inspanning, dat Hill tuiging dat hij met een man te doen had. wond." legde de sergeant uit. „Ik denk, zich af en toe meer moest laten sleepen die door zijn haat en verdriet krank- dat Dart dat maar gezegd heeft, om het zooveel erger voor jou te maken, en dan dat hij loopen kon. Ofschoon het zinnig geworden was. omdat hij geen kans zal hebben gezien, vreeselijk koud was, brak het zweet hem En toen ten slotte de schemering aanuit. Herhaaldelijk struikelde hij. en wan- brak, en de dokter zweeg, vroeg Hill: je paard te vangen. Maar hij vergat, dat neer dit gebeurde, hield Dart zijn paard „En wat ga je nu met mij doen?" In een een losgebroken paard altijd weer naar niet in, maar sleepte hem eenvoudig bijna ondraaglijke spanning wachtte hij zijn stal terugkeert. En nou moet je maar achter zich aan. totdat hij weer kans het antwoord van den krankzinnige af. niet meer aan dien Dart denken, kerel! Hij heeft je onaangename uren genoeg zag overeind te komen. En dan was er „Ik ga je dooden," verklaarde de dok- bezorgd, en wij hebben hem nu!" - 26 -
IB€1[JWIKIEIESiriEK.S MUEUWSTIE IBJEVUIE
i
/
uTt iWIJ*
l
IM JIE
Op deze pagina brengen wij eenige foto's van de revue „Turf in je ransel", die in Rotterdam wordt opgevoerd en avond aan avond volle zalen trekt. (Foto's Bach, Rotterdam).
■
" - 27
i■Mi
In het hoofdkwartier van het Amerikaansche marinierscorps te Tien Tsin in China heerscht groote opwinding wegens de onverklaarbare desertie van de soldaten William Calhoun, Joseph Hanlon en Otto Schmidt, algemeen bij het corps bekend als Tex, Buddy en Fuzzy. Kapitein Brand, een bullenbijter en gevreesd door zijn minderen, is ongerust over de plotselinge verdwijning van de drie mannen, daar desertie volgens hem is uitgesloten. Plotseling verschijnen de vrienden weer in het kamp; doch ... Buddy dood ... Fuzzy krankzinnig en Tex totaal uitgeput. Tex wordt voor den krijgsraad gebracht, beschuldigd van desertie en moord op zijn besten vriend. Dan vertelt hij zijn geschiedenis ... „In Frankrijk, kort na den wapenstilstand, hadden Tex en Buddv kennisgemaakt met Otto Schmidt, e'en Duitseher, die tot een groep krijgsgevangenen behoorde, die zij te bewaken hadden. Spoedig waren zij onafscheidelijke vrienden, doch na hun terugkeer in Amerika hadden Tex en Buddy hun Duitschen vriend uil het oog verloren. Wel vernamen zij, dat Fuzzy Amerikaan was geworden en zich eveneens bij het mariniers-corps had aangemeld. Het regiment, waarin Tex en Buddy dienden, werd overgeplaatst naar Wladiwostock en hier vonden zij him ouden vriend Fuzzy terug. Hier leerden zij ook Kapitein Heckla kennen, een avonturier, die grooten invloed bezat. Heckla bracht hen in kennis met Petrovitch, een ouden man, die door de revolutie zijn meeste eigendommen had verloren. Het eenige wat hij nog bezat was een uitgestrekte potasch-mijn in Mandsjoerije, doch de Bolsjewisten hadden hem verboden, Rusland te verlaten. Zelfs zijn zoon en dochter, Tanya, mocht hij niet naar Engeland zenden. Tex en Tanya krijgen elkander lief, terwijl Heckla het vertrouwen van haar vader tracht te winnen en achter alle bijzonderheden van de potasch-mijn bij de Sungary-rivier ziet te komen. Langzamerhand nemen de plannen van Heckla vaste vormen aan en hij slaat den drie vrienden voor, hem
EEN P.D.C.-FILM DER UFA.
Een verhaal uit den tijd toen de Czaar nog over Rusland heersente
IN DE HOOFDROLLEN: William Calhoun .... William Boyd Otto Schmidt. Alan Hale Joseph Hanlon . . . Robert Armstrong Kapitein Heckla Fred Kohier Petrovitch Paul Weigel Tanya, zijn dochter .... Diane Ellis Tanya's broer fames Aldine Kapitein Brand Michell Lewis
door RICHARD H. SAVAGE men mij om tien uur zou roepen; dan „Voor u en mij om Rusland te verhad ik nog drie uur, dus tijd genoeg laten ?" om mijn koffers te pakken, te ontbijten „Ja-a." en haar, die de oorzaak van zooveel „Wij vertrekken met den trein van gevaar en angst voor mij was, mede één uur. Zorg dat uw koffers gereed naar den trein te nemen. zijn." Ik wist, dat ik in dezen toestand »Ja—a," niet zou kunnen slapen, en nam dus Zij scheen deze klanken te uiten, alstwee poeders in, meenende dat na een o^ zij mij nauwelijks verstond. slaap van zes uur, het kloppen om " „Heel goed," zei ik. „Goeden nacht." „Goeden nacht," antwoordde zij. Ik tien uur mij wel zou doen ontwaken. Toen ik onzen salon inkwam om bemerkte, dat het licht haar veel bleenaar mijn kamer te gaan, brandde het kef deed schijnen dan de waskaarsen licht bij Hélène nog en ik hoorde haar op het feest van de prinses. loopen. „Ahal" dacht ik, „zij heeft meer Toen ging ik naar de Yacht-club en te pakken dan ik, en is den geheelen speelde een paar uur baccaraat, waarbij nacht met haar koffers bezig geweest." de grillige godin der fortuin haar aanToen ging ik naar mijn kamer en gericht zoo volhardend van mij afwendde, dat ik woedend bij mijzelf legde mij te bed; de opium bracht mijn vermoeide hersenen tot rust. Die gedacht, dat ik in het kaartspel al even nde poeders! In mija slaap hoorde ongelukkig was als in andere^Éigen. luiden en had visioenen. Ik In den vroegen morgjj^^Berde ik e, dat er geklopt werd en dat naar het hotel teniaAH^^' dat
■
Regie: Howard Higgin.
te helpen, zonder hun zijn juiste bedoelingen uiteen te zetten. Het trio begrijpt echter, dat het Heckla slechts te doen is om Petrovitch de potaschmijn afhandig te maken en verwijt hem dat, waardoor Heckla hen als zijn doodsvijanden beschouwt. De drie vrienden hebben met Heckla afgedaan en eenigen tijd later treden Tex en Tanya in het huwelijk. Dienzelfden nacht, terwijl Tex bij de dokken de wacht houdt, breekt onder leiding van Heckla een nieuwe revolutie uit en Petrovitch en zijn zoon worden in opdracht van Heckla gefusilleerd. De vrienden spoeden zich naar Petrovitch' woning en vernemen van een stervenden bediende, dat de oude man en zijn zoon zijn gedood, terwijl Tanya door de mannen van Heckla is weggevoerd. Zij zweren, zich op Heckla te zullen wreken, doch hoe zij ook zoeken... er is geen spoor van Tanya en Heckla te vinden. Het hoofdkwartier van het corps is verplaatst naar Tien Tsin ... Toevallig lezen Fuzzy en Buddy een advertentie over potasch-mijnen bij de' Sungaryrivier, waarin de naam van Heckla wordt genoemd- Zij besluiten, Tex nog niets te vertellen en Fuzzy trekt er op uit, om het' een en ander te weten te komen. Twee weken nadat Fuzzy is vertrokken verdwijnt Buddy en de kok, die door Tex wordt ondervraagd, geeft hem de betreffende advertentie, waar-
IN HET KRIJGSGEVANGENENKAMP 28 ^_^^^_
ÏÏlw Off/c/eek Vroaw
DE GELE HE
TANYA
op Buddy heeft geschreven: „Ik ben Fuzzy gevolgd — zoek me" Tex spoedt zich naar de Sungarynvier en vindt daar Heckla, gedood door een revolverschot, en Buddy, eveneens doodelijk gewond. Deze verwijst hem naar een kamer, waar Fuzzy aan een muur staat gebonden, terwijl een druppel regelmatig op zijn borst valt. Heckla heeft wraak genomen ... Fuzzy is gek geworden. Doch van Tanya geen spoor... Drie mannen trekken door de woestijn... Tex draagt Buddy op zijn Schouders... Fuzzy volgt hen als een kind. Eindelijk bereiken zij Tien Tsin..." De auditeur millitair schenkt geen geloof aan het volgens hem zoo mooi verzonnen verhaal... getuigen zijn er niet... hij eischt derhalve de zwaarste straf... Kapitein Brand, de bullenbijter, tracht den armen soldaat nog te redden ... alles tevergeefs ... Buddy, die den geheelen tijd zinneloos bij het raam heeft gestaan, laat plotseling een schreeuw hooren... Tanya I Kapitein Brand begeeft zich direct op straat om het meisje te zoeken... de zaak wordt heropend ... een getuige, die het verhaal van Tex kan bevestigen, is verschenen ... Zij vertelt, hoe Heckla haar heeft meegenomen naar de Sungary-rivier, waar hij haar bij haar vader en broeii zou brengen, zooals hij had beloofd... hoe zij vluchtte en weken ziek lag in een klein dorpje... hoe zij hoorde, dat er in Tien Tsin Amerikaansche mariniers waren en hoe zij zich op weg begaf, om nieuws van haar man te hooren... Maar het feit der desertie blijft bestaan, hoewel verzachtende omstandigin acht worden genomen ... Tex wordt veroordeeld tot ... één uur kamerarrest. Eindelijk, na veel ontberingen en de verwoesting van twee menschenlevens, vinden man en vrouw elkander weer...
Bonbons! Vraagt ze van
RIHGERS een stem zeide: „Tien uurl" Dat erluider geklopt werd en iemand mij toeriep: „Het is elf uur^, denk er aan, mijnheer," en dat ik hem leelijke Turksche vloeken naar het hoofd wiarp; toen kwam een liefelijke droom over mij: Hélène in een grijs japonnetje, kuste mij zacht, vol berouw, en fluisterde mij haar vaarwel toe, terwijl zij mij een klein briefje in de hand drukte. Ik werd eerst wakker door het kloppen van den porder. „Het is twaalf uur, mijnheer!" „Twaalf uur! Ik heb u toch gezegd, mij om tien uur te wekkenI" „Dat heb ik ook gedaan. Baron, maar ik kon u niet wakker krijgen. Om elf uur heb ik weer geprobeerd, en toen mevrouw uitging, zei zij, dat ik u in geen geval een minuut langer dan tot twaalf uur mocht laten slapen." „'t Is goed!" riep ik en sprong vlug en vroolijk op, om-St.-Petersburg te verlaten. Ik had juist een uur om mij te kleeden, mijn valies te pakken, gauw te ontbijten en naar den trein te gaan. Die vervloekte poeders! Hélène was bijna reeds gereed om te vertrekken. Maar toen ik opstond, wachtte mij een verrassing — in mijn hand hield ik een gekreukeld papiertje, waarop haastig gekrabbeld was: „Lieve Arthur, ik ben besloten hier te blijven voor het bal bij de Ignatieffs; de verzoeking was te groot. Wacht dus niet op mij. Vertrek vandaag naar Berlijn. Wachi in geen geval op uw Hélène."
Ik kende haar schrift en staarde op dezen verwonderlijken brief. Ik kon niet gelooven, dat zij voor alle feesten ter wereld zulke verschrikkelijke gevaren zou loopen. Verbijsterd en besluiteloos zat ik daar; ik keek op mijn horloge — in mijn verwarring opende ik het aan den verkeerden kant. „De blauwe oogen in Parijs" zagen mij aan — het medaillonportret van mijn werkelijke vrouw, dat ik in mijn vierdaagschen angstaanval vergeten had aan te zien. Het zou gekkenwerk zijn als ik hier bleef, om zulke gevaren te trotseeren voor deze dame, die, zooals ik knorrig moest toegeven, beter op zichzelf kon passen dan ik. Eenmaal een besluit genomen hebbende, pakte ik in zeer korten tijd mijn valies en nam het mee naar den salon. Mijn horloge wees kwart over GUSTAV FROHLOCM twaalf. Ik viel op het ontbijt aan, dat deed ons zijn foto toekomen, waarop hij er uitziet zooals hij verschijnt in zijn nieuwste van tien uur af op mij had staan film „Der unsterbliche Lump", een Tonfilm van de Ufa. „Ik denk nog vaak aan de mooie wachten — een paar slokken koude dagen, die ik in Holland heb doorgebrachtI" schrijft hij op zijn kiek en in den begeleidenkoffie, een paar happen geroosterd den brief deelt hij ons nog mee, dat hij in zijn nieuwe rol niet, zooals hij indertijd dacht, een brood met karbonade en ik had volbokser voorstelt, doch een musicus, „ik hoop weer zóó gespeeld te hebben, dat het mijn doende. vrienden in Nederland bevallen zal", eindigt hij. Iets, waaraan wij niet twijfelen . . . . - 29 -
I..I.IM
Het deurtje van de rattenval stond voor mij open. Ik was op weg naar het kantoor van het hotel naar het station en naar de vrijheid. Ik wierp een blik op de kamer der afwezige Helene. Ik was op het punt te scheiden van dit wezen, dat mijn angst en mijn wanhoop was geweest. Ik zuchtte als ik aan het lot dacht, dat haar wachtte, want niemand kain onder haar betoovering geweest zijn zonder een groote belangstelling te koesteren voor deze moderne Cleopatra. Doch ik onderdrukte mijn gevoel en opende de deur, toen ik op den drempel een klein opgevouwen stukje papier zag hggen, dat blijkbaar onder de deur was geschoven. Op zulke oogenblikken is alles ^ngst — verdenking. Ik nam het stukje papier en vouwde het schielijk open. Deze woorden las ik: „Zoo gij prijsstelt op uw eer als echtgenoot, laat dan uw vrouw niet alleen te St.-Petersburg, ten prooi aan uw medeminnaar." Het was met een verdraaide vrouwenhand geschreven en toen ik dit las, vloog mij het door het hoofd, dat Hélène niet hier bleef voor het bal bij Ignatieff, maar ter wille van Sacha. Eén oogenblik nadenken scheen mijn argwaan te bevestigen. Ik belde en vroeg mijn rekening. Tevens informeerde ik, of er dien morgen iemand voor ons geweest was. Niemand. Waarom was Sacha niet gekomen om afscheid van haar te nemen? Waarom was mevrouw Palitzin haar niet vaarwel komen zeggen ? Zij wisten, dat Hélène niet zou vertrekken. Dat was de reden. Toen mij dit duidelijk werd, overviel mij opeens de krankzinnigheid der jalouzie. Wat, haar aan Sacha's liefde overlaten ? Dien Tartaarschen bluffer laten zegepralen? Ik wist welk gevaar ik liep, als ik bleef, doch redeneerde: „Als zij het kan trotseeren, dan kan ik het ook. Haar briefje sprak van gevaar. Zij trachtte mij door vrees te bewegen voor den verleidelijken Sacha en zijn liefde het veld vrij te laten." Maar ik zou evenmin gaan, als een militairen post, die mij toevertrouwd was, opgeven. De eer van mijn naam, mijn trots als man eischen het, en ik gevoel dezelfde volharding als in 'jb in de Pyreneeën, toen ik tegen een geheel Spaansch regiment dien kleinen bergpas bezet hield voor onzen meester, Piep«, mag ik u een vraag stellen?
Don Carlos, tezamen met Nunez, den beroemden samenzweerder, smokkelaar en bandiet, welke heldendaad mij door geheel Spanje den titel. bezorgde van „-4 Cuchillo Lenox." Ik verheugde mij in stilte en dacht: „Ik zal u een poets bakken, lieve dame, en gij, damesvriend, gij zult meenen, dat ik u ruim baan gelaten heb." Ik ging bedaard met mijn valies in de hand naar het kantoor van het hotel en betaalde mijn rekening: ik vertelde, dat mijn vrouw ■ zou blijven, om het hal bij Ignatieff bij te wonen.
Hoeveel tijd kunt U besteden aan Uw teint? Al besteedde U er uren per dag aan, dan nog zou U niet-kunnen bereiken wat een Radox-behandellng U. zal geven. Radox kost ü geen tlld U doet eenvoudig een theelepel Radox In uw waschwater en het wondervoUe effect zult U reeds binnen enkele dagen constateeren. Radox bevat verschillende actieve stoffen, waaronder zuurstof die vrij komen zoodra Radox In water wordt opgelost. Deze stoffen dringen door de opperhuid heen en bereiken de kllertjes, die door deze stoffen gevoed en tot nieuw leven opgewekt worden Zie wat Mevrouw W. H. te B. ons schryft: .Hel doet mü genoe&en U Ie kunnen melden, hoe ill Radox pehruik. Ik gebruik het voor tydbesparing; omdat ik zeer drukke bezigheden heb kan ik maar weinig tyd besteden aan mffn uiterlyk. Doch ik heb ondervonden, dat Radox in myn bad en drie maat per week voor mf/n gezicht mj/ii huid prachtig houdt. Het is een schitterend middel en ik gebruik het ook als ik mün haar wasch. Ik kan Radox warm aanbevelen voor een schoonheidsbehandeling." (Origineele brief ter inzage). Vetwormpjes verdwynen onmiddellijk door een theelepel Radox by een kop heet water te voegen en met dit mengsel de aangetaste plek gedurende eenlge minuten te behandelen. Wanneer het gezicht afgedroogd is zyn de vetwormpjes verdwenen. Gebruik na deze behandeling een weinig cold cream. Rimpels worden verwyderd door een theelepel Radox te mengen door een kop gefiltreerde zure melk en met dit mengsel de huid lederen dag te behandelen. Imp.: N.V. Rowntree Hand.Mlj.,Kelzersgr.l24. A'dam. Voor India verkrygbaar by fa. J. van Gorkom & Co.. DJocjn en hare filialen.
Vervolgens ging ik naar de binnenplaats, keek op mijn horloge, stapte in het rijtuig en beval den koetsier mij naar het spoorwegstation te brengen. Ik zei hem evenwel, dat hij tijd genoeg had, want die Russische koetsiers rijden
Wat la een patUfsl?
J
kj
llH
200 woest, dat ik bang was, -dat hij mij reeds aan het station zou brengen nog eer de trein van één uur op weg was naar de Russische grenzen, ofschoon hij maar twintig minuten tijd had. Gelukkig sneeuwde het een weinig, voor het eerst van dezen winter; dit maakte de straten glad en vertraagde den loop van het taai Kozakkenpaardje; toen ik het station binnenreed, klonk dan ook juist het fluitje van den vertrekkenden trein. Het deurtje van de rattenval was weer voor vierentwintig uren achter mij dichtgevallen. Ik moet erkennen, dat ik een lichte huivering gevoelde bij de gedachte aan een nieuwen dag vol dreigende gevaren, afkomstig van de hand der Russische gerechtigheid, die elk oogenblik kon nederdalen; dien onbepaalden angst, die het zenuwgestel meer verlamt dan het gevaar van het slagveld, of de doodelijke wanhoop van vernietigde verwachring. Doch ik wierp dat benauwende gevoel van mij, want langzamerhand begon ik aan den toestand te gewennen en dacht bij mij zelf: „Een verrassing voor u, mijnheer Sacha, en voor u ook, mevrouw Hélène 1 De plotselinge verschijning van den beleedigden echtgenoot!" Om mijn plan ten uitvoer te brengen, verwenschte ik den man, omdat Mj zoo langzaam gereden had, en beval hem, naar het hotel terug te keeren, waar ik een half uur later in het kantoor mijn teleurstelling herhaalde en lachend tot den boekhouder zei, dat hij nu nog een dag van mijn gezelschap kon ge nieten. Toen ging ik naar den salon, waar ik mijn argwaan volkomen bevestigd vond. Toen ik de deur met mijn sleutel opende, meende ik het geluid van een kus te hooren, maar ik ben er nu nóg niet zeker van. Misschien ben ik onbillijk tegenover Hélène, doch Sacha in zijn uniform en Hélène in een allerliefste huisjapon ... maar neen, ze zaten ie ver van elkander af. Met een kreet van verrassing vloog mijn officieele vrouw op mij af; er was een uitdrukking van schrik op haar gelaat, die ik aan teleurstelling toeschreef. ..Zijt gij niet vertrokken, Arthur?" stamelde zij. „Mijn hemel, zijt gij niet gegaan ?" „Neen," zei ik losweg, „ik miste den trein; maar het spijt mij volstrekt niet. Ik kan nu vanavond nog bij u zijn, lieve." En ik gaf haar een paar kussen, die ons beiden pijn deden.
voor een overtuigd
>-
wugeïel.
H_
'
.-1—^
U.-
OFFICIEELE TITIE Op een paar wedstrijden na, is thans definitief de lijst vastgesteld van de wedstrijden, die tijdens het komende seizoen gehouden zullen worden in verband met de officieele Nationale AmateursDanscompetitie 1930. Evenals het vorige jaar zal de reeks aanvangen in het Noorden. Achtereenvolgens komen aan de beurt: Leeuwarden, Groningen, Assen, Alkmaar, Dordrecht, Zwolle, Deventer, Breda, Utrecht, Rotterdam, Arnhem, Den Haag, Haarlem, Amsterdam, Hilversum, Nijmegen en dan de uiteindelijke finale te Amsterdam in „Bellevue". Over wedstrijden te Vlissingen, Leiden en 's-Hertogenbosch zijn besprekingen nog gaande. De eerste wedstrijd werd reeds op 11 Januari gehouden en 6 April zal de ontmoeting plaatsvinden tusschen
alle
plaatselijke kam-
pioenen te Amsterdam in de zalen van „Bellevue". Het aantal verplichte dansen voor deelname is thans verminderd tot drie, m.n. Fox-Trot, Waltz en Tango. Naar keuze mag ook de Six Eight gedemonstreerd worden. Zooals men weet, wordt deze tweede jaarlijksche competitie thans gehouden onder auspiciën van het Internationale Dans Tournooi Liga te Zürich, tengevolge waarvan in de jury ook eenige leidende persoonlijkheden uit de buitenlandsche danswereld zullen zitting nemen en tevens deelnemen aan de werkzaamheden van het organiseerende Comité. Dientengevolge bestaat het Comité thans uit: Algemeen leider C. Klinkert, dansleeraar te Amsterdam; secretaris Dr. Joh. van Gogh; Ant. Kroes, dansleeraar Den Haag; E, Winter; Bsse van Ittersum; I. Kalff; Mej. L. Santen; Santos Casani, Londen; Traber-Amiël, Zürich; Poigt, Parijs; Lucio Ferrari, Milaan; J. Monasch, Amsterdam; J. Donders, Dordt. Het ligt in de bedoeling van het Comité aan deze wedstrijden als speciale attractie te verbinden de demonstratie van den dansstijl, zooals die in verschillende landen heerscht. De heer Santos Casani, ongetwijfeld de meest beroemde dansleeraar ter wereld (Engelsch radio-dansleeraar, dansleeraar van het Engelsch Koninklijk Huis), heeft reeds toegezegd een aantal demonstratie-soirée's te geven met leidende assistenten van zijn bekende Londensche school. Zoowel bij dansleeraren als bij het publiek zullen deze avonden ongetwijfeld veel belangstelling wekken.
Een andere naam
ill' \ iN^> \Ciïr>/ ' MIJN PIEPA
-30 31 -
JANTJES PROB3LBMEN WOORDEN EN MUZIEK VAN HANS HOETKERK Int rod.
^ ■^
ml ij ^^
e
r
s
j. :E
u= i
ik
^^
Won-zoo heelaraaa
f? £
^^
we..ten wajir.om 'idAchtsde zon Miet
TA,
öchynt
g
/ j
J
ONVERPLICHTE ÜITKEERIN6
HET WEEKBLAD
Onze abonné de heer W. B. Bekker, Bakkerstr. 19 Schiedam, werd door een ongeval getroffen waardoor hem 2 leden van den rechterpink werden geamputeerd. Hoewel slechts uitkeering behoeft te geschieden. Indien alle leden van een vinger zyn geamputeerd, werd hem door de directie der NIEUWE HÄVBANK een bedrag van
BIJ BLAD
CINEMA EN THEATER
Mo de ra/Eb,
!É
VAN
GEÏLLUSTREERD
Abonne's op dit blad, welke in ome registers zijn ingeschreven en in het berit zijn van een door onze administratie afgegeven polis, worden gratis verzekerd volgens polisvoorwaarden: /°2000.—bij levenslange invaliditeit; /"600.— bij overlijden; f400.— hij verlies van een hand, voet of oog; f75.— bij verlies van duim of wijsvinger; f 30.— bij verlies van een anderen vinger, een en ander tengevolge van een ongeval. Is het ongeval een gevolg van een aan een personentrein, tram of autobus enz. overkomen ongeval, waarin verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan wordt de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld op f 3000.— en de uitkeering bij overlijden op / Ï000.— De uitkeering dezer bedragen wordt gewaarborgd door de NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam.
DERTIG GULDEN in contanten uitbetaald. Alle uitbetalingen, ingevolge polis, worden door de bekende Nieuwe HAV-bank te Schiedam gegarandeerd.
cS
en waar. om Ma het zoo druA heeft met haar
„Waarom rook jij een sigaar. Pa,. En Mama een sigaret? Waarom ga je, als je slaap hebt, Liefst zoo gauw je kan naar bed? Waarom lach je als je blij bent? Waarom huil je bij verdriet? Waarom is de een zoo lang, Pa? En de andere weer niet?"
„Waarom is er op de wereld Zooveel mooi, en zooveel mal? Waarom heet het hier beneden Soms het „aardsche tranendal"? Waarom zie je eiken Zondag Paartjes samen wand'len gaan? En waarom zoo sftjf gearmd? Vinden ze dat netjes staan?"
„Waarom heeft een hond vier pooten? En waarom is water nat? Waarom zie je zooveel menschen ^sZomers in 't gemengde bad? Waarom bent U toch getrouwd. ge Pa? En waarom Juist met Mama? En waarom ben ik geen tweeling? Dat was toch veel leuker, Pa?"
„Pa, ik wou nog zooveel vragen. En jij houdt alsmaar je mond I Waarvoor gaan er nou bijvoorbeeld Juist vi/f onsen in een pond? Pa, wat zit je zuur te kijken. Daar heb ik nooit op gelet. Ik geloof haast, dat je boos bent, Dan gaat Jantje maar naar bed ..."
Electrlsche „HIS MASTER'S VOICE" Sterktoon overtreft alles en. is het ware instrument voor
ucer
DANCINGS, CAFÉ'S, RESTAURANTS, HALLS, CINEMA'S ENZ. HET VERVANGT EEN GROOT ORKEST EN IS HET MEEST VOORNAME EN SUPERIEURE INSTRUMENT DER WERELD I PRIJS f1400.— Vraagt gratis afbeeldingen en demonstratie hij:
NoV, WILLEM SPRENGEITS
ORAMOPHONE> EN RADIOHANDEL PASSAGE 46 of LAAN VAN MEERDERVOORT ÖOa, DEN HAAO en Adm.: Oalgewater 22, Lelden. Tel. 760 Postrekening «880
DAS LAND DES LÄCHELNS Richard Tauber en Margit Suchy, van de Staatsopera te Berlijn, in een scène van het eerste bedrijf van Lehar's operette „Das Land des Lächelns", dat door het Frits Hirsch'-gezelschap in den Koninklijken Schouwburg te 's-Gravenhage ten tooneele wordt gebracht. Inzet: Achter de coulissen: Tauber wordt door zijn kapper geschminkt.
