Voor Roopa, Rosario, Jaja, Khajel, Amina, Shampa, Roma, Salma, Pooja, Reshma, Tsompa, Samnang, Veata en al hun lotgenoten
Inhoudsopgave
Voorwoord 9 1. Rosario is dood 2. Vertrouwen 3. Papier is geduldig, en duur 4. Overal uitbuiting 5. Hernieuwde samenwerking 6. Nieuwe ambassadeurs 7. Crisis 8. Yolanthe in bordelen 9. Nieuw opvanghuis 10. Redding 11. Hartverscheurende hereniging 12. Froukje in Friesland 13. Vechten tegen traditie 14. The Red Sun 15. Baby’s 16. Sexstadjes 17. Een Australiër in Cambodja 18. Resultaten en Wimmy’s droom 19. Pretpark in verval
13 21 25 33 47 55 69 73 87 95 101 109 115 123 127 135 141 157 165
20. Laatste bezoek aan India 21. Armoede in Europa 22. Ik ben fier
175 181 189
Epiloog 196 Over Free a Girl 200
Voorwoord
In 2008 richtten Arjan Erkel, Evelien Hölsken, Roelof van Laar en ik Stop Kindermisbruik op. Dit boek is Roelofs verhaal over de reizen die hij voor de stichting maakte en de meisjes, mannen en vrouwen die hij ontmoette. Hij bezocht bordelen, karaokebars, massagesalons, opvanghuizen, gevangenissen, restaurants en bars om erachter te komen hoe de seksindustrie in elkaar zit en hoe onze partnerorganisaties erin slagen om de meisjes die daar worden uitgebuit te bevrijden. Hij hielp hen bij het maken van plannen om nog meer meisjes te redden en om hun organisaties beter te maken. Samen met Roelof bezocht ik India. Het was een erg indrukwekkende reis. We slaagden erin om met een camera verschillende bordelen te bezoeken. Een groep Nederlanders met een grote camera valt op, waardoor er een enorme toeloop ontstond van mannen die voor het bordeel stonden te wachten. Roelof werd zenuwachtig, maar ik wilde per se doorfilmen en nog meer vastleggen van wat ik zag. De kleine hokjes, de baby die er lag te slapen, het vuil. Stank en hitte zijn niet te filmen, anders zouden de beelden nog meer indruk hebben gemaakt. Het was er bijna 50 graden en de stank was ondraaglijk. Roelof heeft India negen keer bezocht. Twee keer was hij in
10 Een meisje als Roopa
Cambodja en Thailand. Daarnaast reisde hij naar Bangladesh, Brazilië, China, Kameroen en Moldavië. Hij deed daar schokkende ervaringen op. Bedankt dat u dit boek hebt gekocht. U steunt daarmee Stop Kindermisbruik. Ik hoop dat u onze strijd tegen kinderprostitutie blijft steunen. Yolanthe Sneijder Cabau Oktober 2013
1
Rosario is dood
In 2000, ik was negentien, hoorde ik voor het eerst over kinderprostitutie via een e-mail van ecpat* Nederland. Dat is een wereldwijde organisatie die kinderprostitutie, kinderporno en de handel in kinderen bestrijdt. Zij zoekt jongeren voor een projectgroep die een rapport wil schrijven over de situatie in Nederland en wil deelnemen aan internationale (jongeren-)conferenties ter voorbereiding op de tweede wereldconferentie tegen de commerciële seksuele uitbuiting van kinderen in 2001. Ik werd lid van een groepje jongeren dat contact heeft met verschillende organisaties die zich bezighouden met de strijd tegen kinderprostitutie. Voor mij gaat een wereld open. Ik woonde een jaar daarvoor nog bij mijn ouders, in een klein dorp. Daar ging het gerucht dat een alleenstaande moeder prostituee was, maar dat was niet te zien. Nu woon ik in Leiden. Prostitutie is ook daar niet zichtbaar. Op de wallen of in een andere rosse buurt ben ik nooit geweest. Nu spreken we ineens met hulpverleners die meisjes helpen die geen normale jeugd hebben gehad, maar die terwijl ze nog op school zaten dagelijks * End Child Prostitution, Child Pornography and Trafficking of Children for Sexual Purposes
14 Een meisje als Roopa
werden verkracht door hun vriendje, zijn vrienden en onbekenden. Ze werden seksueel uitgebuit. We spraken ook met meisjes die dit zelf hebben meegemaakt. Een van die meisjes werd lid van de projectgroep. In onze gesprekken concentreren we ons op wat er moet gebeuren om kinderprostitutie te voorkomen. We gaan niet te diep in op wat de meisjes zelf hebben meegemaakt. Als dat wel gebeurt, is dat voor de meisjes erg emotioneel en wij weten ons geen raad met die emoties en die verhalen. De tweede wereldconferentie wordt een enorm evenement met zo’n drieduizend deelnemers. In de aanloop naar die wereldconferentie worden verschillende regionale conferenties georganiseerd. De drie meiden uit onze groep gingen naar een eerste conferentie in Manilla. We vonden het belangrijk dat het meisje ernaartoe ging dat zelf slachtoffer is geweest van uitbuiting. Zij wil liefst alleen met andere meiden reizen en daar hebben de jongens begrip voor. Na Manilla haakten de andere jongeren een voor een af. Ik bleef actief, omdat ik onder de indruk ben van de verhalen van de meisjes. Bovendien vind ik dat jongeren heel actief moeten proberen om politici aan te zetten tot actie en dat jongeren mee moeten praten over oplossingen voor alle problemen die jongeren raken, ook kinderprostitutie. Een jaar na de conferentie in Manilla vindt de wereldconferentie plaats in Yokohama, in Japan. Meer dan drieduizend afgevaardigden uit 134 landen spreken daar over de aanpak van de commerciële seksuele uitbuiting van kinderen. 120 kinderen en jongeren laten daar het geluid van slachtoffers en de inbreng van jongeren horen. Als enig overgeblevene van de groep ga ik als jongerenvertegenwoordiger mee naar Yokohama.
Rosario is dood 15
Ter voorbereiding daarop reisde ik naar Zweden, waar jongeren uit andere West-Europese landen kennismaakten met elkaar en zich inhoudelijk voorbereidden. De meeste indruk maakte het afscheidscadeau. Als dank voor onze deelname kregen we allemaal een exemplaar van het boek Rosario is Dead. Rosario was het slachtoffer van de eerste buitenlandse pedofiel die in de Filippijnen is veroordeeld voor het misbruiken van een kind. Een Zweedse journaliste heeft uitgezocht hoe het leven van Rosario eruitzag en daar een boek over geschreven. Rosario leeft op straat, gebruikt drugs en steelt om aan geld te komen. Ze trekt samen met een groepje kinderen over straat en is afhankelijk van criminelen om in leven te blijven en lijm te kunnen snuiven. Als er op een dag een dikke witte man verschijnt die hun eten aanbiedt, gaan ze daar graag op in. Samen met haar beste vriend gaan ze mee naar zijn hotel. Daar ziet ze voor het eerst een douche en mag ze die ook gebruiken. Ze wordt schoner dan ze ooit is geweest. De beschrijving van het misbruik dat daarop volgt laat me niet meer los. Ook nu, ruim tien jaar later, nog steeds niet. Ze beschrijft dat de blanke man, een Oostenrijkse arts, na het jongetje te hebben misbruikt, Rosario probeert te verkrachten. Als dat niet lukt, pakt hij een vibrator. Rosario weet niet wat dat is, maar voelt dan plots een helse pijn als hij het ding bij haar naar binnen duwt. Hij gaat maar door, Rosario kan niet bewegen. Ze voelt haar vagina scheuren. Dan houdt hij plotseling op. Rosario maakt dat ze wegkomt. Rosario is gewond. Achteraf blijkt dat de Oostenrijker zoveel kracht heeft gezet dat de vibrator is afgebroken. Een stuk ervan blijft achter in Rosario, maar zij weet dat niet. In de maanden daarna neemt de pijn toe en krijgt
