D L O OD
O G E H
T ieel Offic
mag
azin
fde welle T n ’ eD
Man
seizo
15 14|20 0 2 en
Nr. 3
Colofon Redactie: Jelle van Hees Rens Flos Vormgeving: Patty Penders Fotografie: Jack Wolters Patty Penders Boek: Ave VVV – 50 jaar betaald voetbal in Noord-Limburg, 2004 Fanclub D’n Twellefde Man Postbus 3178 5902 RD Venlo (NL) Tel.: +31 6-47455363 E-mail:
[email protected] Internet: www.fanclub-vvv.nl IBAN: NL63 RABO 0151867747 BIC: RABONL2U KvK Venlo: 40166739 Social media: FB: www.facebook.com/TwellefdeMan T: @fanclubvvv Bestuur: Hans Huijs (voorzitter) Rens Flos (secretaris) Yvonne Flos-Tilburgs (penningmeester) Pascal Bruurs (algemeen bestuurslid) John Boeve (algemeen bestuurslid) Ramon Peeters (algemeen bestuurslid) Buscommissie: Hans Huijs E-mail:
[email protected] Sfeerteam: Ramon Peeters E-mail:
[email protected] Lidmaatschap: (seizoen 2014|2015) Volwassenen: € 15,65-plussers: € 12,50 Jeugd (t/m 15 jaar): € 12,50
112 jaar! Deze respectabele leeftijd bereikte onze mooie club afgelopen februari. 112 jaar vol hoogte, maar natuurlijk ook dieptepunten. Dat is immers het lot van een kleine club als VVV-Venlo. Dieptepunten en teleurstellingen dienen echter een hoger doel: je moet er sterker van worden. Door te leren van fouten die begaan worden moet je groeien, zodat je toe kunt werken naar een nieuw hoogtepunt. Helaas zit onze club in een periode waarin vaak de teleurstellingen de bovenhand voeren, met als meest recente voorbeeld het jammerlijke gelijkspel tegen Achilles ’29 waardoor de derde periode werd misgelopen. Toch zijn het niet de teleurstellingen en dieptepunten die een club maken, maar de behaalde successen! En in de ruim 30 jaar dat ik nu wedstrijden van ‘The Good Old’ bezoek heb ik toch een flink aantal successen mee mogen vieren. Een kleine greep, maar niet onuitputtelijk: De nacompetitie (2 keer) in de jaren ’80 voor een plek in de UEFA cup; overwinningen op Ajax en Feyenoord, al dan niet in de sneeuw; promotie naar de eredivisie via de nacompetitie begin jaren ’90; de twee kampioenschappen in de eerste divisie dan wel Jupiler League; de overwinning op Roda JC in de eredivisie; volle uitvakken in Arnhem (1200 man) en Sittard (1600 man); de polonaise in het uitvak bij AZ na de lichtuitval; de uitwedstrijd bij AGOVV na het Koninginnedagdrama waar VVV-supporters na het behaalde kampioenschap de volledige lange zijde ter beschikking hadden (en vulden); de voetballer Keisuke Honda, et cetera. Zoals gezegd: een lijstje met (persoonlijke) hoogtepunten dat zeker niet onuitputtelijk is. Feit is dat hoogtepunten veel langer blijven hangen in ons collectieve geheugen dan dieptepunten. Natuurlijk, een degradatie vergeet je niet, evenals de uitschakeling in de halve finale van de KNVB beker. Het aantal hoogtepunten overtreft (althans in mijn geheugen) nog steeds het aantal dieptepunten. En dat is iets waar we ons met zijn allen aan moeten vasthouden. De behaalde successen moeten we samen koesteren en ons klaar maken voor het volgende hoogtepunt. Dat komt er aan, daar ben ik zeker van! Hoogte- en dieptepunten kenmerken ook de Fanclub. De successen die wij behalen zijn voor een groot deel afhankelijk van de club. Wordt er goed gepresteerd op het veld, dan gaat het onze vereniging ook goed. Wordt een en ander wat minder, dan hebben wij het ook lastiger. Gelukkig voeren wij een consistent beleid, waardoor we geen gekke dingen doen en onze service richting onze leden op peil kunnen houden. Toch hebben wij als vereniging ook af en toe dieptepunten te verwerken. Een van deze dieptepunten die ik u niet wil onthouden is het overlijden van een van onze oudste leden. In februari is mevrouw Jo Kleuskens helaas komen te overlijden. Zij was een icoon onder de VVV supporters. Jarenlang was ze bij bijna alle thuis- en uitwedstrijden aanwezig en daarmee een bekend gezicht. Vanuit deze positie wensen wij familie, vrienden en bekenden veel sterkte met dit verlies.
Veel leesplezier met deze nieuwe uitgave van The Good Old! Hans Huijs Voorzitter Fanclub D’n Twellefde Man
NIEUWS VVV grijpt naast periodetitel Eindelijk was het weer eens wat drukker in ons eigen stadion De Koel. Ruim 4.500 man kwamen af op het thuisduel met Achilles’29. En niet zomaar natuurlijk: bij winst waren de geel-zwarten zeker van het winnen van de derde periodetitel. Waar dit kunstje in het voorbije seizoen wel werd geflikt, werd er dit jaar helaas jammerlijk gefaald. Achilles speelde vanaf de aftrap beter tegen een door de zenuwen bevangen VVV. De 0-1 van Worm na ruim een kwartier kwam dan ook niet uit de lucht vallen. Toch keerde de hoop al snel weer terug in de Venlose harten door een snelle gelijkmaker van Guus Joppen. Helaas voor de Venlonaren bleef het daar ook bij, en dus kon er na afloop geen feestje gevierd worden. VVV heeft nu nog twee mogelijkheden op succes: het winnen van de vierde periodetitel of de nacompetitie bereiken via de reguliere stand.
Feestavond 2015 Op vrijdag 10 april, na afloop van het thuisduel VVV – FC Eindhoven, vindt de jaarlijkse feestavond van Fanclub D’n Twellefde Man plaats, ook dit jaar in zaal LimianZ (gelegen direct naast stadion De Koel). Het belooft weer een geweldige avond te worden. De gehele selectie en technische staf zullen aanwezig zijn op dit feest, dat onder muzikale leiding staat van Van Kampen & Van Kampen, die een vervolg geven aan hun vorig jaar succesvolle The Yellow-Black Edition. De feestavond is toegankelijk voor alle supporters van VVV, dus niet alleen voor leden van Fanclub D’n Twellefde Man. Die ontvangen (op vertoon van een geldige ledenpas) enkele consumptiebonnen gratis. Meer informatie over deze avond volgt snel via de social mediakanalen van de fanclub (website, twitter en facebook). Tot 10 april, det wilt geej toch neet misse?
g? o n ze
e
d u t Ken
Frank ‘Pico’ Berghuis, inmiddels 47 jaar oud, speelde tussen augustus 1986 en mei 1988 ruim 50 wedstrijden voor VVV, waarin hij acht keer doel trof. Berghuis kwam verder uit voor onder andere PSV, Volendam en het Belgische SK Lommel. Hij stond zelfs één keer aan de aftrap bij een wedstrijd van het Nederlands Elftal. Berghuis’ zoon, Steven, trad in 2012 in de voetsporen van zijn vader toen hij als huurling van FC Twente een halfjaar op huurbasis uitkwam voor onze club. Tegenwoordig is Steven één van de belangrijkste spelers bij subtopper AZ. En Frank Berghuis? Die klapt tegenwoordig wekelijks zijn handen stuk in de stadions waar zijn zoon een balletje mag trappen.
Foto: Ave VVV – 50 jaar betaald voetbal in Noord-Limburg, 2004
Woord van de voorzitter
Van vader op zoon Als klein menneke door je vader meegenomen worden naar de Koel om daar VVV te zien spelen, de meeste Venlose jongens kennen dat wel. In mijn geval gaan we terug naar de tijd dat er in het roodwit gespeeld werd met namen als Pietje Pala en Mikan Jovanovic, en ik als kind achter de mensen wat rondstruinde met leeftijdgenootjes op zoek naar gevallen kwartjes, of, als je heel veel geluk had, een knaak. Rijen dik stonden onze ouders destijds. Zo dik dat de vrouwen in de achterste rij op een meegebracht trapje of frisdrankenkratje stonden, om zo de verrichtingen van de heren op het veld goed te kunnen zien. Ik heb geen idee meer van de exacte uitslagen uit die tijd, maar wat me wel altijd is bijgebleven is dat mijn moeder het op een gegeven moment uitschreeuwde. Op het moment dat zij even op haar tenen was gaan staan tijdens het bejubelen van een doelpunt, was er namelijk een nog brandende sigarettenpeuk onder haar hak beland in de 70’s plateauschoen. Verder herinner ik me iets wat later van alle tijden bleek te zijn: Mannen die soms heel boos leken en riepen: ‘’Ik wil mien geld truuk’’, om vervolgens bij een doelpunt van VVV elkaar weer in de armen en vallen en samen hartstochtelijk het ‘’Avé VVV’’ of ‘’Koelie Koelie, van FC VVV’’ te zingen.
Door: Petrovic op de dag van vandaag toe niet meer geëvenaard aantal. Saillant detail: trainer Jan Reker zou aan het eind van het seizoen vertrekken naar Roda, fans maakten een spandoek met de tekst ‘’Roda Jan Reker, VVV de beker!” Het leek wel vastelaovend, alleen reed de optocht door heel Midden-Limburg via de Rijksweg, over de dorpen, of via de Napoleonsbaan en bestond uit toeterende auto’s en tientallen bussen gevuld met in het geel-zwart uitgedoste mensen. Wat een feest! Helaas eindigde het feestje in een zee van treurige, vaak zelfs huilende mannen, aangezien Roda in de verlenging met de winst aan de haal ging. Die verlenging had er echter nooit mogen komen want in de laatste minuten van de reguliere speeltijd was VVV een doelpunt ontnomen, iets wat pijnlijk duidelijk werd toen de dag na de wedstrijd een foto in de krant stond waar de bal duidelijk achter de lijn te zien was.
Na het vertrek van Reker en Stan Valckx, die voor een recordbedrag naar PSV verhuisde, zakte het in voetballend opzicht bij VVV ook weer in elkaar en kwamen we weer in de Eerste Divisie terecht. VVV, zo had ik al snel geleerd, was een club waar je als supporter heel erg moest genieten van de goede tijden, want niets was zo vergankelijk als die successen. Er was een einde gekomen aan jaren met namen als Nijssen, Hoogtepunt als kind van een jaar of zes was dan ook niet het van Rosmalen, Verlijsdonk, Taihuttu en Verbeek. VVV was en voetbal, maar het pakje Capri-Sonne en het broodje worst. is een wat de Duitsers noemen een ‘’Fahrstuhlmannschaft’’, Als de rust kwam dan was je op zijn minst 10 minuutjes een mooi woord voor een club die regelmatig promoveert/ uiterst braaf en genoot je van deze traktatie. degradeert. Een aantal jaren later, VVV speelde inmiddels in het geelzwart en het kleine jongetje was intussen een puber, promoveerde VVV op een bloedhete zondagmiddag naar de Eredivisie. Misschien raar, maar veel meer dan dé penalty of de wedstrijd, maakte het feest voor het stadhuis een onuitwisbare indruk. Duizenden mensen scandeerden ‘’Henkie mot blieve’’, daarmee doelend op VVV-speler Henk Janssen die aangekondigd had te vertrekken bij VVV.
Toen ik door het leven ging als twintiger brak de volgende feestperiode aan. Ik was kind aan huis bij de familie Rayer en nadat we met een groepje VVV-supporters een aantal seizoenen regelmatig door Henk meegenomen werden naar Geldrop om daar sfeer te maken en onder andere hun landskampioenschap te vieren, gebeurde het zomaar dat vader Henk trainer van VVV werd en zoon Maurice speler werd bij de geel-zwarten. Alsof dat nog niet mooi genoeg was flikte Henk Rayer het kunstje wat niemand voor mogelijk hield: VVV promoveerde naar de Eredivisie via de nacompetitie. Henk was een motivator pur sang. Hij liet mensen geloven dat ze van iedereen konden winnen. Met zijn gulle lach en eigen stijl van coaching zette hij zijn team in vuur en vlam.
Het begin van een waanzinnige tijd die tot de dag van vandaag niet meer overtroffen werd. VVV werd enkele jaren later twee keer vijfde in de Eredivisie en speelde zelfs playoffs voor Europees voetbal. Topploegen als Feyenoord en Ajax kregen op de broek en PSV was destijds blij met een puntje in de Koel. Jan Reker liep naar huis na winst op Feyenoord Na wederom een feest dat zijn weerga niet kende degradeerde en nadat PEC Zwolle op vrijdagavond verslagen werd stond VVV ook vrij snel weer om na de trainerswissel Rayer/Körver VVV zelfs even 3e in de Eredivisie! een nieuwe mijlpaal te bereiken. Het kampioenschap van de Eerste Divisie! In de kwartfinale van de beker werd Feyenoord in de Koel verslagen, niet de doelpunten maar vooral de waanzinnige Ook dit feest staat in het geheugen gegrift. Iedereen kent de redding van John Roox vlak voor het laatste fluitje is me van beelden van Frans Körver met een geel-zwarte rastapruik. deze wedstrijd bijgebleven. Het stadion explodeerde werkelijk Wat een feestbeest was die man, midden in de nacht midden na zijn katachtige redding, wat een held was dat! op de Parade te vinden tussen het volk! Spelers als Rayer, De halve finale werd gespeeld tegen aartsrivaal Roda JC, bij Graef, Driessen en Babangida hebben destijds een onuitwiswinst was VVV zeker van Europees voetbal aangezien PSV bare indruk achtergelaten. ook naar de finale ging en tevens landskampioen ging worden. Pakweg 8000 mensen maakten de trip naar Kerkrade, een tot VVV degradeert echter weer uit de Eredivisie en is jarenlang
een soort grijze muis in de Eerste Divisie. Het blijft echter wel altijd spoken in de Koel wanneer bijvoorbeeld de koploper op bezoek komt, of er eens bekerwedstrijd gespeeld wordt. Rond de eeuwwisseling is VVV vervolgens meer dood dan levend en bungelt de club in de onderste regionen. Feestjes zijn er al een tijd niet meer geweest en de bezoekersaantallen lopen steeds verder terug.
weer rond. Die zomer kreeg zoonlief zijn eerste seizoenkaart en na zijn eerste feestje leerde ook deze telg van de nieuwe generatie dat je daar altijd extreem van moet genieten, want VVV degradeerde ook weer snel naar de Eerste Divisie. In 2009 was het weer zover, VVV werd onder leiding van Jan van Dijk wederom kampioen met een elftal gevormd rondom spelers als Honda, Calabro, Schaken en Auassar. Dit keer bleef VVV zowaar een aantal seizoenen in de Eredivisie, maar na een dramatische periode van afbraakvoetbal onder coach Ton Lokhoff werden we volledig terecht naar de Jupiler League geschoten.
Na de eeuwwisseling komt Hai Berden op een gegeven moment aan het roer en gaat het weer langzaam bergopwaarts met VVV. De Koel gaat op de schop en zelfs de supporters krijgen weer hoop dat ze weer eens een extra dagje vastelaovend in zomertijd kunnen vieren. Ondertussen ben ik in 2002 zelf vader geworden en in 2006 Het ziet er naar uit dat VVV hier ook nog wel even blijft, aanneem ik mijn zoon voor het eerst mee naar de Koel. gezien het financieel niet meer zo goed gaat met de club als in de gouden jaren, waarin er altijd wel één of twee spelers Als blijkt dat VVV weer eens nacompetite gaat spelen met een lucratieve transfer konden maken. kans op een plekje in de Eredivisie rij ik vanuit mijn toenmalige woonplaats naar Venlo en sluit aan in de wachtrij voor kaartjes. Ik zie jullie denken: leuk verhaaltje Petrovic, maar wat is je De rij staat van de deur tot ver op de parkeerplaats, iets wat punt nu eigenlijk? in Venlo lang niet het geval was geweest. Als ik trots als een Welnu, mijn punt is dat de kracht van deze machtig mooie pauw mijn zoontje de kaartjes presenteer vraagt hij: ‘’Duurt club voor mij persoonlijk dus niet bestaat uit spelers, trainers, dat net zo lang als de vorige keer pap?’’, waarop ik antwoord bestuursleden of sponsoren. Uiteindelijk zijn dat slechts ‘’Misschien nog wel langer want ze kunnen ook verlenging passanten in de rijke geschiedenis van VVV. Natuurlijk krijgen’’. De dan 4-jarige kijkt me aan en zegt: ‘’Dan ga ik niet hebben ze stuk voor stuk een vaak onuitwisbare indruk achmee, dat duurt me te lang’’. tergelaten, maar de ware ‘’kracht’’ van VVV is voor mij toch de vaders die met hun zonen naar VVV gaan, zij zorgen er Uiteraard bezocht ik de wedstrijd wel. Samen met Maurice namelijk voor dat er altijd weer een nieuwe generatie fans op Rayer, die dus aanvoerder was bij de laatste keer dat VVV pro- de tribune te vinden is. Je kunt nog zoveel prijzen winnen of moveerde! De wedstrijd verloopt magisch. Frank van Kouwen geld verdienen aan transfers, zonder mensen op de tribune knalt van afstand snoeihard de bal in het net achter de keeper ben je nergens. van RKC en de Koel explodeert werkelijk! Twee minuten later rinkelt mijn mobiele telefoon. ‘’Papa het staat 1-0, kun je me En die mensen snakken naar een FEESTJE. Dus laten we hopen komen halen alsjeblieft?’’ dat onze geelzwarten er onder leiding van Maurice Steijn Helaas pindakaas maar dat gaat niet gebeuren lieve jongen, alles aan doen om de Koel weer te laten kolken als we richting ik haal je na de wedstrijd wel op en dan mag je mee naar de stad. de nacompetitie gaan! Zo stond ik dus in 2006 weer voor het stadhuis, alleen dit keer met mijn eigen zoon op de schouders en was de cirkel
Ambrolumn VVV bestaat alweer 112 jaar. Met recht kan de bijnaam ‘The Good Old’ worden gevoerd. Maar is The Good Old klaar voor de toekomst? Ook al is de voetbalromanticus in mij blij dat we nog steeds in De Koel spelen, de realist in mij vraagt zich af of dit nog wel toekomst heeft. Goed, de Dixi’s achter de O-tribune zijn verdwenen, maar er zijn nog wel een aantal punten die echt niet meer kunnen. Zoals die grote plassen in het stadion en op de parkeerplaats na een beetje regen bijvoorbeeld. De beleidsmakers staan voor de moeilijke opgave om te zorgen dat onze Good Old niet sterft, maar minstens 125 en hopelijk 200 jaar of ouder wordt. Ook de stad Venlo mag wel eens inzien wat VVV voor Venlo betekent. Daar waar Geert Wilders en Mark Verheijen Venlo in een negatief daglicht stellen, roept VVV steeds weer positieve associaties op. Omdat ik zelf niet meer in de regio Venlo woon merk ik als geen ander hoe positief de uitstraling van VVV buiten Venlo is. VVV wordt altijd geassocieerd met leuk en gezellig. Maar alleen met leuk en gezellig kom je er niet. Zo is het voetbal al enkele jaren niet om over naar huis te schrijven. Heb je weer eens een volle bak zoals tegen Achilles ’29, dan moet je er voor 200 procent opklappen. Maar nee, al dan niet ingegeven door de druk kwam VVV niet goed uit de startblokken en kwam de 0-1 niet als een verrassing. En weg waren de 2.000 extra belangstellenden die weer eens op een mogelijk succes afkwamen. Er moet het nodige gebeuren de komende tijd. Als de wiedeweerga moeten we weg zien te komen uit categorie 1. Dus ja, heb je een kantoorbaan bij VVV, dan stel ik je bij dezen de vraag: Höbste al gesjreve? En ook op het spelersbudget zal moeten worden ingeteerd. We zullen Dordtse creativiteit aan de dag moeten leggen. Dat het kan hebben we in de winterstop al bewezen. Door amateur Nijholt is het spel inmiddels al behoorlijk verbeterd. Er is een verschil tussen voor en na de winterstop. Positief welteverstaan. En laten we nou niet te negatief doen over het missen van de periodetitel. Ten eerste hebben we geen topteam en ten tweede zaten de moeilijkste uitwedstrijden in deze periode. Wie vertelt mij even wanneer we voor het laatst in Doetinchem en AachenNordwest hebben gewonnen? Wilbaer, help me even. Dus met alle macht richting de play-offs, en als we die halen is het seizoen gewoon geslaagd. En voor volgend seizoen is creativiteit gevraagd. Op het veld en op kantoor. Op het veld wens ik me aanvallende versterking en een goede vervanger voor Mäenpää. Op kantoor wens ik me een manager die datgene schrapt wat niet nodig is. En dit alles met maar één doel: opdat we de 125 jaar gaan halen en niet als Jong FC Twente maar twee jaar oud worden. Forza VVV!
“Groete
n uit...
Seoul!”
Hallo supporters van VVV, In de zomer van 2013 vertrok ik bij jullie club. Daarna heb ik geprobeerd om in Engeland aan de bak te komen. Ik heb drie maanden gewacht, maar dat liep helaas op niets uit. Ik heb mijn plannen veranderd en ben in andere landen gaan zoeken. Uiteindelijk heb ik in 2014 een contract getekend in Thailand, bij Suphanburi FC. Sinds 2015 voetbal ik in Seoul, Zuid-Korea, bij Seoul E-Land Football Club. Daar heb ik het op het moment erg goed naar mijn zin. Vooral omdat het eten hier erg lijkt op dat in Japan, haha. Qua voetbalclub is Seoul E-Land FC is eigenlijk niet te vergelijken met VVV. Seoul E-land FC is veel groter, met name omdat het bedrijf dat de club bezit (E-Land Group) enorm groot en rijk is. In ons stadion in Seoul passen bijvoorbeeld 60.000 mensen, dat is natuurlijk best een verschil met De Koel. Ik volg VVV nog wel. Helaas kan ik de wedstrijden hier in Azië niet live op tv zien, maar ik check via internet wel elke week even de uitslag. Het is jammer dat jullie op het moment allemaal een lastig seizoen doormaken. Ik hoop wel dat alle supporters blijven geloven in de spelers, want dan komt het uiteindelijk allemaal goed met VVV! Ik wens jullie alle goeds vanuit Seoul! Groetjes, Robert ‘Bobby’ Cullen
e d e r n o ro
T e D
In de afgelopen 112 jaar hebben heel wat spelers de heilige mat van ons prachtige stadion bespeeld. Het spreekt voor zich dat er in deze periode niet alleen ultieme toppers, maar ook ontzettende floppers voor VVV aan het werk zijn geweest. In het nu volgende epistel hebben wij - na grondig onderzoek - een elftal samengesteld met daarin de grootste miskopen die bij VVV hebben gespeeld. Lees mee, stem toe en accepteer. Over de samenstelling van deze selectie kan niet worden gecorrespondeerd. Hoofdcoach: Jan Versleijen Ludo Doensen Andrea Mei - Marilia - Siebe Blondelle -Alex Emenike Kuume Watson - Ihalauw - Takak Viana - Ugechukwu - Zongo Uiteraard hebben wij een korte verklaring voor onze keuzes. We trappen af met de trainer die er volgens ons het minst van heeft gebakken. In het seizoen 2000|2001 werd VVV laatste in de eerste divisie onder leiding van Jan Versleijen. Met deze unieke prestatie heeft Jan een plekje als trainer van ons team zeer zeker verdiend.
e t s oot
n e p o k s
r g e D
mi
112 lopen
afge e d van
jaar
Dat Alexander Emenike Kuume er geen pepernoot van kon hadden veel supporters in Venlo al vrij snel in de smiezen, maar toch kwam Alexander nog tot 35 duels voor VVV, in drie seizoenen tijd. Alex haalde het landelijke nieuws: niet vanwege zijn prestaties op het veld, maar vanwege de vermeende ruzies met vriend Michael Uchebo. In Utrecht kwam het destijds nog bijna tot een handgemeen met diens broer; gelukkig wist Alexander ternauwernood het pershok in te vluchten. Navraag leerde ons dat Alexander tegenwoordig automonteur is op Vlieland. Het middenveld met Watson, Ihalauw en Takak lijkt op papier ijzersterk, maar in praktijk pakte dat anders uit. De Australiër Cameron Watson werd groots binnengehaald in 2006, maar liet al vrij snel zien dat hij beter op het vliegtuig terug naar Australië gezet kon worden. Gelukkig deed VVV dit ook. Cedric Ihalauw speelde in het seizoen 1994|1995 in Venlo. “Wie is Ihalauw?”, hoor ik u denken, “die ken ik niet”. Precies. Hij heeft 15 wedstrijden gespeeld, waarvan hij er maar liefst eentje won. In een ver verleden speelde Jasar Takak nog voor PSV, maar in Venlo bakte Jasar er niet al te veel van. Na zeven duels werd hij dan ook snel op de bus naar Leeuwarden gezet waar hij een contract bij Cambuur tekende.
In het doel hebben we Ludo Doensen gepositioneerd. Ludo speelde tijdens het seizoen 1992|1993 voor VVV en kwam niet verder dan één officieel competitieduel, dat kansloos werd verloren met 5-1. Geen wonder dus dat het bij dit ene duel bleef.
In de aanval hebben we gekozen voor een bijzonder trio. Diogo Viana maakte een veelbelovende start in Venlo. In zijn eerste seizoen eindigde VVV zelfs op de 12e plek in de Eredivisie. Een unieke prestatie, zo bleek later. Diogo kwam nauwelijks tot scoren: hij maakte één mager doelpuntje voor VVV.
In de verdediging beginnen we met Andrea Mei. De in Italië geboren Italiaan kwam over van het grote Internazionale, alwaar hij geen enkele officiële wedstrijd speelde. Ook bij VVV kon hij geen potten breken en verdween hij dus al vrij snel weer naar de achtergrond. Het schijnt dat Mei een grote liefde had voor de fles, iets wat hem ook niet verder hielp.
In de spits komen we Wilson Ajah Ogechukwu tegen. Ondanks zijn indrukwekkende naam is hij voor velen een onbekende. Echter kenners weten genoeg: zodra hij aan de bal kwam (als hij er überhaupt al aankwam) hield de hele Koel zijn adem in. Ajah viel vooral op door zijn onkunde. Ajah was - of eigenlijk IS - het zoveelste afdankertje dat VVV van Roda JC heeft gekregen.
Ook het verblijf van Marilia werd geen groot succes; de Brazilaan speelde slechts zeven duels voor VVV en keerde al vrij snel met heimwee terug naar zijn vaderland, waar hij een geitenmelkerij begon.
We sluiten deze prachtige selectie af met Mamadou Zongo. Deze schitterende aankoop kwam tot geen enkel officieel duel omdat VVV zijn werkvergunning nooit rond kreeg. Dat maakt hem natuurlijk een regelrechte miskoop.
De Belg Siebe Blondelle speelde zestien duels voor VVV en kwam zelfs één keer tot scoren. Hij werd echter te zwak bevonden voor de Eredivisie, het niveau waarop onze club destijds speelde.
Salut, Joan en Kris (Koning Weblog)
Mister VVV: “Spijt? Nee, ik vind het fijn dat ik mijn hele leven bij VVV heb gespeeld” Door: Daniël van den Berg/Venlonaren.net VVV-Venlo is een van de oudste clubs in Nederland. Onze club werd afgelopen 7 februari alweer 112 jaar oud. In onze rijke geschiedenis gebeurde er natuurlijk heel veel. Iedereen heeft mooie en minder mooie herinneringen aan het verleden. Een mooie gelegenheid om Mister VVV, Ger van Rosmalen, te onderwerpen aan een interview. Van Rosmalen speelde 404 officiële wedstrijden voor de Venlonaren, waarin hij goed was voor 49 doelpunten. Dertien jaar lang verdedigde hij de geel-zwarte kleuren. Als er één speler is die alles heeft meegemaakt, is het Rossie wel. Toch was niet VVV, maar Feyenoord de club waar Van Rosmalen begon als profvoetballer. Na een jaar waarin Rossie bij de Rotterdammers voornamelijk in het tweede elftal acteerde, keerde hij terug naar zijn oude vertrouwde Venlo en ging aan de slag bij VVV. Van Rosmalen ontwikkelde zich al snel tot vaste waarde én publiekslieveling bij de Venlose club. Hij was vele jaren aanvoerder en groeide uit tot een boegbeeld. Ger van Rosmalen omschrijft VVV als een echte vereniging van de regio, waar veel mensen plezier aan beleven. Tijdens zijn periode als speler zat het stadion elke week vol. Dat is nu helaas wat minder. “In de tijd dat ik voetbalde waren er gewoon heel veel toeschouwers. Als je de competitiefase in de jaren-‘70 ziet, dan hadden we gemiddeld dertienduizend man hier in het stadion. In oefenwedstrijden tegen bijvoorbeeld FC Barcelona waren er zelfs zo’n 25.000.”
Ger van Rosmalen
VVV zorgt als voetbalclub voor binding in de regio, aldus Van Rosmalen. “In goede periodes zie je dat iedereen massaal komt, en wanneer het even wat minder gaat dan zie je dat ook terug aan de toeschouwersaantallen. Toch zijn de mensen betrokken bij de club.” Het zogenaamde ‘näöle’ is volgens Van Rosmalen ook een teken van betrokkenheid. “Als mensen dat niet zouden doen, dan zou het hen niets interesseren. Af en toe zijn er negatieve reacties, maar goed, dat is van alle tijden. Dat was vroeger al zo, dat is nu en over een aantal jaren is dat nog hetzelfde. Maar ik zie VVV hier in de regio als een onmisbare club voor passieve en actieve recreatie. Het verbindt de bevolking. Alleen vertaalt dit zich natuurlijk niet altijd in toeschouwersaantallen.” VVV heeft voor Ger van Rosmalen als speler, maar ook als persoon,
veel betekend. Lachend vertelt Rossie dat hij door het voetballen wereldberoemd is geworden in Venlo. “Dat vind ik natuurlijk wel erg leuk, dat contact met de mensen. Even over voetballen kletsen en goedendag zeggen. Die herkenning is er nog altijd. En ik moet zeggen dat ik wel een stukje respect krijg vanwege het feit dat ik al die jaren bij VVV ben gebleven, en dat vind ik wel prettig. Ik ben eigenlijk nooit een clubhopper geweest. Wat dat betreft vind ik het wel fijn dat ik de jaren als voetballer hier heb gesleten.” Voetballen bij VVV betekende niet alleen succes op het veld, maar daarnaast ook een baan bij vanGrinsven drukkers in Venlo. In de tijd dat Ger actief was als profvoetballer hadden alleen de spelers bij de topclubs contracten waar je volledig van rond kon komen. “In onze tijd noemden ze die voetballers full prof. Dat waren jongens die studeerden, veel vrije tijd hadden of zelfs in de WW zaten. Maar er waren natuurlijk ook een paar spelers zoals Jos Rutten, Frans Nijssen, Hans Coort, Frank Verbeek en ikzelf, die er parttime bij bleven werken. Dat was altijd een bewuste keuze. En achteraf gezien nog een verstandige ook.” “Mede door het voetballen kon ik aan de slag bij vanGrinsven drukkers. De toenmalige voorzitter van VVV, Jan Gerits, was daar namelijk ook directeur”. Omdat die drukkerij een onderdeel was van het toenmalige Dagblad voor Noord-Limburg kwam Van Rosmalen bij de krant terecht. Eerst als paginaopmaker en reprograaf. Later was Rossie in de buitendienst verantwoordelijk voor de bezorging van het Dagblad voor Noord-Limburg. “Dat is één van de dingen waar ik toen als voetballer profijt van heb gehad. Maar als je ergens begint dan zul je je wel moeten bewijzen. Dat is in de voetballerij niet anders!” Ger van Rosmalen heeft in zijn tijd als voetballer van VVV veel meegemaakt. Zo waren er promoties, degradaties en Play-Offs voor Europees voetbal. Ger werd in het seizoen 1979|80 zelfs clubtopscoorder met 12 doelpunten, was lange tijd aanvoerder en kon op vrijwel elke positie uit de voeten. Wanneer hem gevraagd wordt naar het mooiste moment uit die periode moet Van Rosmalen toch even nadenken: “Dat is moeilijk om te zeggen, omdat het er echt veel zijn. Ik vond de nacompetitie in 1975|76, die uiteindelijk tot promotie leidde op de Wageningse Berg, een hele mooie fase. Dat was echt zeer intensief en zwaar. Toen hadden we een hele goede groep die dat fantastisch oppakte. Dan heb je natuurlijk de midden jaren-‘80 die geweldig waren. We werden twee keer vijfde in de Eredivisie. Dat zijn voor ‘VVV-begrippen’ natuurlijk prachtige resultaten. Ieder tijdsbeeld heeft zijn eigen charmes. Ik denk dat van de tien meest historische wedstrijden in de geschiedenis van VVV, ik er bij zeven bij ben geweest. Ik moet zeggen: als ik terugkijk op mijn voetbalcarrière, dan denk ik dat ik een prachtige tijd heb gehad. Ik heb er natuurlijk met volle teugen van genoten.”
Naast de mooie momenten maakte Ger van Rosmalen ook droevige momenten mee als voetballer. Zijn blessureperiodes waren het vervelendst. “Ik heb vier knieoperaties gehad en uiteindelijk is daar mijn carrière door geëindigd; ik werd afgekeurd. Dat was een moeilijk moment, onder trainer Jan Reker. Jan zei: ‘Luister Ger, ik kan niet zeggen wanneer jij moet stoppen met voetballen, dat moet je zelf voelen en aangeven’. Ik speelde gewoon mijn wedstrijden, maar ik merkte zelf op een gegeven moment dat ik steeds een fractie van een seconde te laat kwam, en dat ik het eigenlijk niet meer aankon. Toen heb ik ook tegen de trainer gezegd dat ik er mee stopte. Het had geen zin meer, het was niet meer bij te benen. Ik vond het voor de ploeg en voor mezelf niet goed om door te gaan. In de loop der jaren had ik een goede reputatie opgebouwd en ik vind dat je die niet binnen een paar maanden tijd weg moet gooien. Niet voor Jan Doedel op het veld lopen omdat je er bij wilt zijn. Dat was een moeilijk moment, maar goed, ook dat hoort erbij.”
van worden. Dat zijn de grote veranderingen. En natuurlijk zijn het nu allemaal full profs. Ze zijn altijd ter beschikking.” Ook in de tijd van Ger van Rosmalen kende VVV mindere periodes. Na een succesvolle periode in de jaren-’70 zakte VVV-Venlo weg. De ploeg degradeerde, maar daarna werd er weer omhoog gekeken. “We zijn toentertijd weer begonnen om de club uit het dal te trekken en dat is gelukt.” Rossie denkt dan ook dat we er ook nu weer bovenop komen. “We zitten nu na de wedstrijd van Achilles ‘29 te praten en dat was een fikse domper! Mijn insteek is altijd: het is geweest, het is gebeurd en het is natuurlijk hartstikke vervelend maar we moeten verder. We moeten er met z’n allen de schouders onder zetten en er maximaal voor gaan. Dat betekent hard werken, niet in de negatieve spiraal komen en het weer oppakken. Er komen nog tien à elf wedstrijden, en je moet er hartstikke fris en scherp tegenaan gaan. De prijzen worden pas op het einde verdeeld en er kan nog van alles gebeuren.”
Rossie speelde zijn hele voetbalcarrière bij VVV. Spijt heeft hij nooit gehad. “Ik kan niet terugkijken en zeggen dat ik ergens spijt van heb. Ik moet zeggen dat ik een fijne tijd heb gehad bij VVV: de periode dat ik hier heb gespeeld, ook met ups en downs, zijn over het algemeen goed geweest. De dingen zijn gelopen zoals ze gelopen zijn en ik sta voor de volle 100 procent achter mijn keuzes.”
Na functies als trainer van de A-junioren bij VVV (samen met Sef Vergoossen), trainer van het tweede elftal en trainer van een aantal amateurclubs, keerde Mister VVV een aantal jaren geleden terug als scout voor het eerste elftal. Tegenwoordig is Ger van Rosmalen teammanager van de Koelclub. Zijn werkzaamheden zijn veelomvattend en variërend. Denk hierbij aan het regelen van de huisvesting van spelers, auto’s, de busreis naar uitwedstrijden, de hotels en natuurlijk de kleding Het verschil tussen vroeger en nu is groot, aldus Ger van voor wedstrijden en het clubkostuum. Van Rosmalen geniet Rosmalen. Met name voetballend, maar ook de sport zelf en duidelijk van zijn nieuwe job bij VVV. “Het is heel erg leuk en de begeleiding eromheen hebben veel veranderingen door- variërend, maar je moet wel erg flexibel kunnen zijn.” gemaakt. Van Rosmalen loopt al lang mee in de voetballerij en kan dan ook haarfijn de verschillen benoemen. “Voetballend Er is in het verleden veel gebeurd met VVV. De club heeft is het allemaal veel sneller geworden. Sommige generatie- veel ups en downs gehad, maar is er toch altijd bovenop genoten denken nu nog ‘als we er nu bij gaan staan dan kunnen gekomen. Ook Ger van Rosmalen ziet de toekomst positief we wel mee’. Maar neem maar van mij aan dat dat niet gaat, in, al moeten er volgens hem nog wel een aantal dingen het spel is veel sneller tegenwoordig. Ook de benadering gebeuren met het stadion. “Het is allemaal wel bekend, het rondom een eerste elftal is allemaal veel professioneler verhaal dat het beoogde nieuwe stadion niet doorgaat. Dat is geworden. Neem bijvoorbeeld de trainers: vroeger had je allemaal verleden tijd, dat is gebeurd. Je moet nu vooruit hooguit twee trainers, nu heb je er vier. Je hebt videoanalyses, kijken. Van het huidige stadion weet iedereen dat het niet wat ik als ik zeer prettig ervaar. Ik had graag gezien dat wij dat meer aan de eisen van deze tijd voldoet. Maar: qua sfeer en vroeger hadden gehad, je kunt er namelijk alleen maar beter ambiance is het toch het mooiste stadion van Nederland. In de toekomst ontkom je echter niet aan de nodige aanpassingen. Het is te hopen dat de regio, en dan met name de gemeente, zich van de goede kant gaat laten zien. Mensen moeten beseffen wat ik in het begin al zei: VVV is een club die veel mensen aan het hart gaat en in de regio voor binding en naamsbekendheid zorgt.” Op sportief gebied denkt Rossie dat het wel goed komt. “Ik heb er alle vertrouwen in dat de jongens voor een omslag kunnen zorgen. Er wordt hard gewerkt, de middelen zijn beter dan die uit mijn eigen voetbaltijd, maar het is natuurlijk moeilijk om te bouwen aan een ploeg. Na twee à drie jaar gaan spelers weg. Dat is nu eenmaal zo. Er moet gezorgd worden dat je een stabiele club bent, waar je wisselingen goed kunt opvangen.” We moeten als supporters blij zijn dat mensen van de club, zoals Ger van Rosmalen, de cultuur bewaken bij VVV. Zijn periode als teammanager zal nog twee seizoen duren, maar ook daarna zal hij als Mister VVV voor altijd verbonden blijven aan onze mooie club!
Duchamp Ik kwam er laatst zowaar eentje tegen. Een lezenswaardig interview met een voetballer. Het ging om het vraaggesprek met Gianluca Nijholt, VVV’s verse aanwinst van de winterstop, gepubliceerd in Dagblad De Limburger. Hij vertelde honderduit over zijn avonturen in Rusland. Ik las iets over een huisbaas die diep in de nacht een verzameling wapens kwam ophalen. Over een ploeggenoot die hem keihard afzette bij het verhuren van een kamer. Over een transfer die om duistere redenen gesaboteerd werd door enge Russen. Echte verhálen. Ik heb het interview verslonden, alsof ik voor het eerst in jaren weer een sportkatern in de knuisten had. Ik chargeer, maar er zit wel degelijk een kern van waarheid in. Ik sla dat sportkatern, net als de Voetbal International of de Elf, steeds minder vaak open. Dat ligt meestal niet aan de journalisten, fotografen of verslaggevers, maar aan het lijdend voorwerp zélf. De sporter. Preciezer nog: de voetballer. Nu is deze bloedgroep van oudsher al zelden te porren geweest voor een diepgravend gesprek over het leven, de dood en alles wat daar tussenin zit. In de gouden kooi waarin ze zich voortbewegen, is slechts plaats voor de nieuwste lijn sneakers, de laatste single van Avicii en de fonkelende sportvelgen op de lease-auto van de club. Maar zelfs áls ze mogelijk wat interessants te melden hebben, dan worden de scherpe randjes er voor of na het interview wel afgevijld. Is het niet door mediatraining vooraf, dan wel door de PR-man die het stuk voor publicatie nog ter inzage wil zien. Het resultaat: inwisselbare interviews die bol staan van de clichés. ‘Het gaat niet om mij, maar om het team’. ‘Ik heb het echt naar mijn zin in deze stad’. ‘Dit is zo’n fijne, warme club’. ‘Ik krijg veel vertrouwen van de trainer’. ‘Er wordt weer gelachen op de training’. En zelfs als de interviewer zijn verhaal nog een menselijke draai probeert te geven door te vragen naar het privéleven van de speler, krijg je dezelfde antwoorden. ‘Mijn familie is alles voor me. Mijn vrouw, mijn zoontje Justin/Dylan/Diego, voor hen doe ik dit allemaal. Ik lééf voor mijn gezin.’ Terwijl je potdomme wéét dat deze linksback elke zaterdagavond met zijn teamgenoten met flappen zit te zwaaien in één of andere hoerenkast in Bruggen. Voetballers zijn wandelende clichés geworden. Dat ligt niet alleen aan henzelf, maar meer nog aan de club waar ze voor spelen. Perschefs en spindoctors bepalen tegenwoordig wat er in de krant of in de bladen komt. Niet alleen die van Real Madrid of Manchester United, maar ook die van zieltogende clubjes uit de krochten van de Jupiler League. Allemaal hebben ze dezelfde rode markeerstift in de hand als de ruwe versie van een artikel, zoals vooraf bedongen, wordt ingeleverd. Het gevolg: saaie verhaaltjes met de bekende dooddoeners. Een eindeloze stroom interviews waarin NIETS wordt gezegd. Dat moet maar eens afgelopen zijn. Uit respect voor de fan of de lezer. De voetbalwereld heeft meer bewapende huisbazen uit Rusland nodig. Of beter nog: minder perschefs.
FANCLUB D’N TWELLEFDE MAN
DOOR SUPPORTERS
VOOR SUPPORTERS
www.fanclub-vvv.nl www.facebook.com/TwellefdeMan | @fanclubvvv
