Krabben en bijten
Eerste druk, 2014 © 2014 Eddy Laan Corrector: Paula Breeveld Fred Olsen line, foto’s Bergerac/Tenorga isbn: nur:
9789048434305 402
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
KRABBEN EN BIJTEN Leixões, Portugal 1979 EDDY LAAN
Mocht iemand zich herkennen in mijn boek, en mij daarom een proces willen aandoen, bedenk dan dat nu alleen jij en ik weten wie je bent! Bij een proces, de hele wereld!
Voorwoord Het betreft de berging van een gezonken schip en alles wat daar mee samenhangt. Veel onsamenhangende voorvallen met veel humor maar ook zware momenten. Het betreffende schip van 3607 ton werd gebouwd in 1940, in opdracht van de Noorse rederij “Fred Olsen!” Het schip kwam in de vaart onder de naam “Bergerac”. Na vele goede jaren werd de Bergerac overgedaan aan de Temaris Line, ‘n Griekse rederij en werd de Bergerac te boek gesteld als “Tenorga” met de thuishaven Nicosia, Cyprus.
7
26 december 1978 De Tenorga was geladen met een complete flessenspoelfabriek en vertrokken vanuit Nicosia (Cyprus) op weg naar Duitsland. Toen de Tenorga in Portugese wateren aankwam, belandde zij in slecht weer en wilde de kapitein met de Tenorga de Rio Duro op naar Porto omdat daar z’n borreltje beter op tafel bleef staan, want het weer en de zeegang waren na de middag bar en boos geworden. De verkeersleiding gaf daar echter geen toestemming meer voor, té slecht! Met een zware westerstorm met golven van vijf meter is het invaren van de rivieropgang naar Porto zeer gevaarlijk mede door de vele zandbanken, die zich bij de havenmond bevinden. Hem werd geadviseerd door te varen naar Vigo waar het veiliger was binnen te lopen. De Duitse kapitein van de Tenorga had schijt aan de verkeersleiding en negeerde het doorvaren naar de haven van Vigo. Vermetel als hij was koos hij ervoor om de haven van Leixões binnen te lopen, die net even noordelijker ligt dan Porto.
8
Hoe stom kan je zijn Op het havenkantoor van Leixões was de stormvlag gehesen en was het havenkantoor gesloten om ongelukken te voorkomen en werd er ook geen assistentie meer verleend. Dit is een normale procedure bij vrijwel alle havens als er gevaar dreigt, zoals b.v. met dit soort weer. Dan is het gebruikelijk dat schepen voor anker gaan bij de uiterton, pakweg twee mijl uit de kust en daar het betere weer afwachten. De kapitein vroeg in eerste instantie middels de VHF toestemming de haven binnen te mogen en ook nog met sleepbootassistentie. Zijn verzoek werd beantwoord met de vraag, “of dat ie doof was of zo”, en niet gehoord had dat de haven was gesloten, en havenslepers kon hij helemaal wel op zijn buik schrijven! Over en uit! Opzouten en voor anker ... Het weer werd al slechter en slechter en de eigenwijze gezagvoerder wilde toch de haven in om dáár voor anker te gaan. Resoluut en overal schijt aan hebbend besloot hij het dan zélf maar te doen. Een gezagvoerdersbesluit valt onder “goed zeemanschap”. Dus onder “inzicht hebben” op de situatie en neem je de volle verantwoording. Beide zaken bezat de beste man niet, let maar op hoe het hem verging. Hoe het precies is gegaan zal altijd ’n raadsel blijven. De kapitein zette er vol vermogen op en koerste op het strand af om vervolgens met negentig graden bakboord uit onder de noordpier de havenmond in te schieten. De Tenorga werd door een grondzee zwaar opzij gezet en voer met volle kracht op de golfbrekers van de noordpier. De klap kwam zo zwaar aan dat onder de waterlijn enorme gaten ontstonden, je kon, zeg maar, door de machinekamervloer heen, zo naar buiten kijken. De machinist had opeens vrij zicht op de pier, die hij nu in zijn machinekamer had zitten. De boot maakte gelijk zwaar water en door nog volle kracht achteruit te geven en gebruikmakend van het zeetje, kon de kapitein zijn schip 9
