Son- Berlijn via Passau, Wenen en Praag Zoals jullie weten hebben we de eerste 2 etappes moeten laten vervallen vanwege familieomstandigheden van een van de deelnemers. Daarom starten we onze berichtgeving met de 3e etappe. Etappe 3 Remagen-Ramschied 130 km gereden met een gemiddelde van 21 km. per uur. Nadat we door velen van u waren uitgeluid in Son zijn we na 20 km in bus gestapt. Het was nu eenmaal onmogelijk om in een dag die 2 etappes goed te maken. Plezierig was het wel dat deze intro werd begeleid door de fietsclub van Jos. Vervolgens zijn we met de bus naar de start van de 3e etappe in Remagen gereden. Direct vanuit de stopplaats hadden we aansluiting op de Limesroute, die ons langs de Rijn naar Koblenz bracht. De Limes route is een beschreven route en volgt de grens van het oude Romeinse rijk tot aan de Zwarte Zee op de grens van Roemenie en Bulgarije. Die grenzen waren in het Noorden de Rijn en Donau. Als je de route overigens wilt fietsen. Hij begint in Leiden en eindigt in Odessa,een havenplaats aan de Zwarte Zee. We maken er dus maar gedeeltelijk gebruik van. Het was overigens uitstekend weer en dat betekent grote drukte. Ouders met kinderen en wandelaars met honden; kortom zeer druk. Het verliep echter zeer voorspoedig, totdat we in Koblenz vastliepen. Om het Taunusgebergte te bereiken moesten we de Rijn en de Moezel over; dat viel niet mee. Uiteindelijk kwamen we een vriendelijke, enigszins aangeschoten, man tegen die ons met de fiets, en een krat bier achterop, door Koblenz uiteindelijk in de goede richting bracht. Toen werd het toch ineens veel moeilijker. Het was bij voortduring klimmen en dalen, maar voornamelijk klimmen. Veel aandacht voor de omgeving was er niet. Uitzondering daarop was het fietspad langs de Lahn; een schitterende omgeving, zeker met zo’n weer. Het gemiddelde daalde aanzienlijk. Reden we het eerste uur nog een kleine 30 km per uur. Het daalde sterk en uiteindelijk kwamen we uit op 21 km per uur. We waren om 12.15 uur in Remagen gestart en kwamen omstreeks 20.00 uur aan. We waren een paar keer verkeerd gereden en dat verhoogd het aantal kilometers natuurlijk aanzienlijk. Volgens het routeschema zouden we die dag ongeveer 105 km moeten rijden maar het werden er 130. Overigens zult u merken dat het aantal geplande km ’s vrijwel dagelijks zal worden overschreden; op zich dus niet echt abnormaal. We waren bij aankomst gezond moe. We werden uiteindelijk toch beloond met een prachtige camping in een schitterende omgeving. Bert had de kok kunnen overhalen om wat langer te blijven zodat we nog een maaltijd konden krijgen. Uiteindelijk gingen we om 23.00 uur naar bed en binnen een mum van tijd was het stil.
Etappe 4 Ramschied-Erlensee We hebben 135 gereden met opnieuw een gemiddelde van 21 km per uur. Gepland stonden er 113, dus weer een forse overschrijding. We waren nu om 08.00 uur vertrokken en waren omstreeks 17.00 uur thuis. Dus een werkdag op de fiets en de fietsers beginnen nu te vragen om billenvet, want die beginnen enigszins beurs te worden. Opnieuw veel klimmen en dalen. Het Taunusgebergte doet in dat opzicht denken aan de Ardennen. Niet al te lange klimmen van ongeveer 4 a 5 km met een stijgingspercentage ongeveer 7 a 8 %. Natuurlijk ook veel leuke afdalingen. Inmiddels komen de kenmerken van de deelnemers tot uiting. Zo is Piet een echte klimmer; hij kan met een klein verzet soepel naar boven. Ad is een echte daler en Jos heeft van beide wat. Het valt verder niet mee om ons aan de gemaakte afspraak te houden om de route exact te houden. Wat is dat toch; we doen daar alle drie aan mee, en maken het ons daarmee erg moeilijk. We nemen ons voor om vanaf morgen ons aan de route te houden. We moeten veel mensen aanschieten om de weg te vragen. Dat gaat goed in het Duits, maar dadelijk in Tsjechie zal dat anders worden. Opvallend is het overigens wel dat iedereen vriendelijk op onze vragen reageert. Vandaag was het trouwens heel mooi weer. Heel helder en 30* met weinig wind. Tussen de middag hebben bij de plaatselijke shoarmatent een broodje kebab gegeten.
Met verbazing reageren mensen als ze doorvragen en in de gaten hebben dat we vanuit Nederland fietsend door Midden Europa gaan. Dat maken ze kennelijk niet zo vaak mee. Die reacties zijn normaal, want welke gek doet dat! Vandaag heb ik de eerste 2 etappes beschreven. Ik ben eerlijk gezegd nog op zoek naar een model zodat het niet, zoals nu, blijft bij de gebruikelijke informatie. Ik beloof u er morgen wat meer van te maken; dan hebben we ook wat meer tijd. Morgen onderweg, zal ik mijn creativiteit aanspreken om tot een boeiend model te komen. Overigens is het mijn ervaring dat ervan denken tijdens het fietsen niet erg veel terecht komt. Iedereen zal denken dat je er dan de tijd voor hebt. Je bent echter zo fysiek bezig dat er dat bij overschiet, maar ik zal morgen mijn best doen.
Etappe 5 Erlensee-Eichenbuchl 98 km met een gemiddelde van 22 km per uur. Opnieuw fantastisch weer; 25 tot 30*. Voor het eerst zoals afgesproken precies volgens het boekje gereden en dat werkt. De afwijking is dan ook gering. Ik had gisteren beloofd om wat origineler te worden in de verslaglegging. Nou bij deze; ik ga wat vertellen over de elementen, die bepalend zijn voor het welslagen van de tocht. Zo zal het u duidelijk zijn dat het weer alles bepalend is. Rijden in de regen maakt je changerijnig. Bij eerdere tochten heb ik tot nu toe 3 tot 4 maal de hele dag in de regen gereden en daar wordt je niet vrolijk van. Over hitte zoals we die de laatste dagen meemaken maken we ons geen zorgen. Waarom niet? Omdat fietsen buiten ook met hoge temperaturen altijd enige verkoeling geeft. Alleen als het heel drukkend is wordt het een uitputtingslag. De wind is een heel vreemd fenomeen. In Nederland speelt die een veel grotere rol dan op deze tochten. In Nederland kijk ik altijd, voor ik vertrek, waar de wind vandaan komt. En vervolgens rijd ik tegen de wind in en keer met de wind in de rug naar huis terug. Op tochten zoals deze heb ik vrijwel geen idee waar de wind vandaan komt! Hij is er natuurlijk wel maar speelt geen enkele rol. Dat heeft natuurlijk te maken met het landschap, dat vaak glooiend is en tussen de heuvels krijgt de wind natuurlijk een grillig karakter. Zo kun je niet zeggen of we vandaag nu de wind mee of tegen hebben gehad.
Etappe 6 Eichenbuchle-Detwang 105 km, opnieuw met een gemiddelde van 22 km per uur. Vandaag een etappe langs de Tauber een riviertje te vergelijken met de Dommel. Een compliment voor het fietspadennet dat de Duitsers hebben aangelegd. Het meenemen van die fietsen in de 2e wereldoorlog is niet voor niets geweest; ze hebben kennelijk begrepen dat je er ook mee kunt fietsen. Ze hebben kosten nog moeite gespaard om een kwaliteit fietspad aan te leggen langs alle grotere rivieren. Dat betekent dan vaak ook vlakke etappes zonder noemenswaardige verhogingen; dus lekker op ons gemak fietsen. Bert was vandaag niet erg fit; hij had slecht geslapen. Dus moest ik koken en dat is volgens de collega’s aardig gelukt. We zitten overigens op hele mooie camping tussen de Nederlanders. Wat verder opvalt zijn de schitterende steden en dorpen langs de route. Ik vindt het overigens verbazingwekkend dat ze allemaal schitterend zijn gerestaureerd. Wat dat betreft merk je er niets meer van dat veel van deze plaatsen tijdens de oorlog zwaar zijn beschadigd. Het lijkt erop dat ze na de oorlog een consequent beleid hebben gevoerd om al het oude te herstellen. Veel van deze oorden hebben Middeleeuwse bouwwerken en prachtige pleinen met volle terrassen. Het is er vol met toeristen. Overigens niet zo verwonderlijk; we rijden nu over het traject van de ‘romantische strasse’ en die mag er wezen. We weten maar half hoe mooi is Duitsland in dat opzicht heeft te bieden; prachtige landschappen opgesierd met Middeleeuwse steden en dorpen. De zon verlicht het geheel en maakt het compleet. Traditie is het geworden dat we op reis zijn, terwijl de finale van de Champions League wordt gespeeld. Dus moesten we weten of op de camping TV konden kijken en dat was mogelijk. We gaan dat vanavond dus toch meemaken. Overigens zijn vanmiddag om 17.00 uur de dames aangekomen in Passau. Zij starten morgen met hun fietstocht naar Wenen. Daar zullen we ze uiteindelijk treffen.
Etappe 7 Detwang- Dollnstein 135 km met een gemiddelde van 22 km per uur. Had ik gisteren het een en ander gemeld over de invloed van de wind. Dat is kennelijk toch het lot tarten. Vandaag stond er een stevige Zuid-Oosten wind en dus echt tegen. Het was erg zwaar ook nog omdat het erg warm was. We hoefden vrijwel niet te klimmen, enkel in het begin. Oh ja dat begin. Hadden we ons de laatste dagen precies aan de route gehouden, nu ging het weer mis en waren we genoodzaakt om enige km’ers om te rijden, voordat we het goede spoor weer hadden gevonden. Maar daarna hebben we het voorgeschreven parcours volledig afgelegd. Het was een opvallend mooi landschap en vooral rustig. We volgen steeds de rivieren en de Duitsers hebben daar prima fietspaden langs gelegd. Soms niet volledig verhard, maar in ieder geval bepleisterd met fijne crèmekleurige gravel. Dat leverde ook meteen onze eerste lekke band op! Maar tot nu toe valt dat nog mee. Wat niet meevalt is de stekende zon. Het was ruim boven de 30*! Samen met de wind leidde dat tot verbrandde armen en benen. In mijn blootje ziet het er niet uit; een typisch wielrenners lijf. De route is eenvoudig te volgen omdat het volledig door de Duitsers is bewegwijzerd. Ik denk dat er bij een eventuele volgende tocht gebruik gemaakt kan worden van een TomTom. Dat blijft niet uit. De romantiek en het avontuur wordt daardoor een stuk minder maar de vooruitgang is niet tegen te houden. Fietsen zullen op termijn daarmee worden uitgerust. Bert, de kok was nog niet helemaal fit, en daarom zijn we uit eten gegaan. Een restaurant in Dollnstein serveerde de heerlijkste gerechten
Etappe 8 Dollnstein-Regensburg !42 km met een gemiddelde van 24 uur per uur Vandaag was het opnieuw warm weer. We zijn op weg gegaan naar Regenburg. We komen voor het eerst de Donau tegen met opnieuw vlakke fietspaden. Wel is het zo dat het gebruik van gravel steeds dominanter wordt. We hebben vandaag ongeveer 60% van onze tijd op gravelpaden gefietst. Maar goed dat het niet regent, want dan wordt het een groter probleem. Bij nat weer plakken de steentjes aan de banden en zorgen ze voor lekke banden. Steeds meer fietsers komen we tegen en de bekende Donau Radweg wordt al vermeld op de aanwijsborden; daarom is het natuurlijk ook drukker. De grijze golf is op stap! Vlak bij de camping wordt het fietspad naar Passau al aangegeven, maar het duurt nog 2 dagen voor dat we daar de fietsroute Passau-Wenen oppikken. De etappe was vandaag erg lang; 145 km! Gelukkig zijn die van morgen en overmorgen maar 100 km en dat vind ik persoonlijk wat plezieriger,want op zo’n dag als vandaag zit je de hele dag op de fiets en ik vindt het ook prettig om op de camping geruime tijd na te genieten en de tijd te hebben om ook wat andere dingen te doen. Wat we nu ook standaard doen is tussen de middag goed eten en er de tijd voor te nemen. In de toeristische oorden zijn er uitstekende gelegenheden. Gisteren zaten we Ellerstein op het terras en vandaag hadden we leuk plekje in……. Overigens komen we ook nog wel eens in een ouderwets Duits cafe, waar de tijd heeft stilgestaan. Terwijl ze ons van koffie voorzien zitten de stamgasten om 11.00 uur ’s morgens aan een halve liter bier. Dit soort taferelen kennen we in Nederland vrijwel niet meer. Dit is in de Duitse dorpen nog de dagelijkse praktijk. Vandaag onze eerste ontmoeting met een andere fietser. Het was Alex uit het Zwitserse Chur. Hij was alleen op pad met zijn fiets vanuit Zwitserland richting Berlijn. Daar ontmoet hij een vriend en fietst samen met hem naar Kopenhagen. Hij spreekt Nederlands met een Zwitsers accent. Wat blijkt, zijn vader is afkomstig uit Geldrop en hij is 2 talig opgevoed. Later op de avond gaan Bert en Piet samen met mij nog een pilsje drinken in de kantine van de camping. Daar ontmoette we de camping eigenaar en zijn nieuwe bruid. Verder een gast; een typische Duitser met een bierbuik, en afkomstig ui Beieren. Hij was dronken en had het grootste woord, overigens met een zwaar Beiers accent. Hij prees ons de stad Regensburg aan. Hij bood ons zijn kaartje aan en wat bleek hij heette Hofmann; dus de relatie naar ‘Hofmann’s Erzahlungen’ was zo gelegd. Zijn verhalen waren echter niet te volgen en niet erg boeiend. Verder wilde hij dat wij in zijn tempo meedronken. Uiteindelijk zijn we gevlucht naar onze slaapplaats.
Etappe 9 Regensburg-Deggendorf 100 km met een gemiddelde van 22.9 km per uur. Vandaag voor het eerst de volledige route langs de Donau Radweg. We hoefden geen kaart meer te lezen omdat de route prima is bewegwijzerd. De route valt wat tegen. Het landschap is niet echt indrukwekkend; alsof je in Nederland langs de rivier fietst. Gelukkig waren de fietspaden vandaag op een klein stukje na volledig geasfalteerd. Overigens zijn we, voor we goed en wel op weg waren, toch nog even Regensburg (Regina Castella; de Romeinse naam) ingegaan. Inderdaad erg indrukwekkend. Wat blijkt is dat de huidige paus daar vandaan komt. We overnachten in Deggendorf.op de stadscamping direct aan de Donau, maar ook onder het spoor! Daarmee kom ik meteen op het onderwerp ‘geluiden’.Vannacht zullen we waarschijnlijk wakker worden gehouden door het treingeluid. Andere nachten waren het de kwakende kikkers of de auto’s. Wellicht denkt u dat we daarom slecht slapen maar dat valt wel mee. Typisch zijn ook de geluiden tijdens het fietsen. Over het asfalt fietsen geeft vrijwel geen geluid, terwijl het gravel een ander typisch geluid geeft. Weer anders is het als je over klinkers rijdt. Ik zou blindelings bij het horen van het geluid kunnen aangeven over wat voor wegdek we fietsen.. Dat geldt ook voor de geuren onderweg. Zo komen we veel langs grote boerenbedrijven met de typische mestgeur of de plaatsen waar het eten klaar wordt gemaakt. Vaak is er geen geur; dus geurneutraal. Achter elkaar rijden betekent ook dat je soms wordt geconfronteerd met de uitlaatgassen van je voorganger! Gisteren was het de rioolgeur, want het ging onweren. Overigens bleef dat in onze omgeving uit. Maar in de directe omgeving is erg veel water gevallen. Tot nu toe hebben we nog geen drup regen gehad. Ik weet het; het is de goden verzoeken. Maar tot nu toe heb ik de indruk dat we voor het slechte weer uitrijden. Opnieuw was het vandaag ongeveer 30* en opnieuw wordt er onweer en een weersomslag voorspelt. We zien het morgen wel weer.
Etappe 10 Deggendorf-Wesenhofer (Oostenrijk) 110 km met een gemiddelde van 24 km per uur Vandaag de laatste kilometers, althans voorlopig, in Duitsland. Via Passau passeerden wij de Oostenrijkse grens. Het Landschap verandert meteen; het wordt heuvelachtiger en wat interessanter. En, ondanks de onweersdreiging van gisterenavond, opnieuw goed weer. Ook de andere omstandigheden waren prima. Goede fietspaden met een goede bewegwijzering. Natuurlijk hebben we Passau ook nog even aangedaan. Deze oude universiteitsstad is het kruispunt van de rivieren de Donau en de Inn. Op deze stralende Pinksterzondag was het er erg druk met wandelaars en toeristen. Onderweg komen we ook steeds meer fietsers tegen,die richting Wenen gaan. Hadden wij goed weer, onze dames waren halverwege Wenen en melden dat het er niet zo’n best weer was; het regende er. Het lijkt erop dat het goede weer met ons reist, althans tot nu toe. We overnachten in Wesenhofen, een nietig dorpje op de route, op een schitterende camping aan de Donau. Daar druppelen ook steeds meer fietsers binnen. Voor ons wordt fietsen een soort van routine. De neiging bestaat om de vergelijking te treffen met de mijn voorgaande tochten. Ik moet zeggen dat tot nu toe ik, als het gaat om het landschappelijk aspect, de route naar Rome de mooiste vond. De afwisseling was toen enorm. Dat is nu een stuk minder, maar het geheel is bijzonder plezierig. Ook ik heb nogal moeten wennen aan de collega fietsers; ze waren in feite volledig vreemd voor mij. Voor Piet is het volledig nieuw, terwijl het voor Jos de tweede onderneming is; hij is eerder in ander gezelschap naar Santiago de Compostella gefietst. Als ik thuis ben heb ik een finale indruk en zal ik u informeren over de onderlinge verhoudingen. Overigen hebben we gisterenavond in een sportcomplex bij de camping gekeken naar de Duitse bekerfinale. Die werd uiteindelijk, na veel spanning gewonnen door Nurnberg. Vervolgens dachten we dat het was gaan onweren, maar wat bleek; er werd in de directe omgeving van camping een groot vuurwerk afgeschoten.
Etappe 11 Wesenufer-Grein 130 km met een gemiddelde van 26 km per uur We vertrokken vandaag met de veronderstelling dat het nu echt zou gaan regenen. Maar dat gebeurde weer niet. Het was erg somber, maar het klaarde snel op. We fietsten langs een schitterend stukje Donau; landschappelijk gezien wellicht het mooiste tot nu toe. Al gauw , na 30 a 40 km gaat het over in een wat saai landschap en dat verandert niet tot aan de aankomstplaats Grein. Omdat de route langs de Donau goed is aangegeven hoeven we vrijwel niet op de kaart te kijken. Dat kan overigens ook niet meer, want die zijn we onderweg verloren. Het gevolg is dat we ook de snelheid er in kunnen houden en deze dag een gemiddelde bereikten van 26 km per uur; het hoogste tot nu toe. Dat het weer goed was, was toch vreemd, temeer dat de Duitse Johan Verschuren had gemeld dat het nu toch echt zou gaan regenen. Wie was die Duitse Johan Verschuren?. Hij was een van de mensen die we gisteren tegen kwamen op de camping. Een fietser met een perfect gevoel voor de weersontwikkeling. Hij keek de maan aan en meldde dat die erg wazig was en als gevolg daarvan moest het gaan regenen. Toch bleef het uit. Overigens deze man was met de fiets op weg van Boedapest naar zijn woonplaats Karlsruhe. Het was een bouwvakker, die jaarlijks of alleen of met een groep een grote fietstocht maakte. Hij was zeer geïnteresseerd in onze ervaringen m.b.t. onze tocht naar Compostella. In het gesprek daarover probeerden wij uit te leggen dat het van origine een pelgrimstocht was. Het probleem dat toen ontstond was de vraag wat het Duitse woord was voor Pelgrim. Niemand weet het; hij wist het ook niet dus wie dat weet verzoek ik ons dat mailen. Verder wist hij ons te vertellen waar de Donau ontspringt. Dat is in de buurt van Donau-Esschingen in de buurt van Ulm. Het is een bronrivier. Hij is bij de bron geweest. Het niet te vatten dat deze bron uiteindelijk leidt tot een zo brede stroom, want dat vind ik wel opvallend. Wij zijn benieuwd. Bert en Jos zijn de mensen die de contacten leggen, zeker als het om de vrouwen gaat. Komen er 2 dames met de fiets aan, wie zijn de eersten die er bijstaan? Bert in ieder geval. Ze zijn zo uitgehongerd dat Bert ze nog een deel van onze broodvoorraad aanbied. Verder komt er niets van. Onderweg probeer ik altijd wat afwijkende zaken waar te nemen. Veel zie ik niet. Dat betekent dat al die landen, waar we doorreizen, steeds meer op elkaar beginnen te lijken. Het enigste dat me tot nu toe is opgevallen is dat we zowel in Oostenrijk en in Duitsland in elke plaats en in elk gat langs de weg een sigarettenautomaat tegenkomen! Die dingen zijn bij ons nergens meer te zien. Het rookbeleid in die landen wijkt toch niet echt af van het onze. We besluiten om morgen 2 etappes achter elkaar te rijden, want de dames wachten ons op in Wenen; wat zullen we hard fietsen!
Etappe 12 en 13 Grein via Tulln naar Klosterneuburg 165 km met een gemiddelde van 26 km. per uur Dan toch was er de eerste regen. In de avond ontstond als vanzelfsprekend de vraag wat te doen we als het morgenvroeg nog regent, wetende dat we een monsteretappe voor de boeg hadden. Er van uitgaande dat we voor de lol aan het fietsen zijn, besloten we niet te gaan als het zou regenen. Piet stribbelde nog even tegen, omdat hij zijn missie kost wat kost wil volbrengen. Tot onze verbazing was het de hele nacht regenachtig, maar ’s ochtends was het droog en dus konden we op pad. Al snel, na 25 km, een onoverkomelijk probleem met de fiets van Jos. Hij bleek niet reparabel dus werd de bus gebeld, die dicht in de buurt was. Piet en ik hervatte de tocht; nog 140 km. Om de dames te ontmoeten hadden we besloten om deze 2 etappes aan elkaar te plakken. Het parcours was duidelijk aangegeven en vrijwel vlak. Daarom konden we het parcours ook in een hoog tempo afleggen, temeer daar we de forse wind over het algemeen in de rug hadden. Op een paar stukken na moet ik constateren dat de Donau Radweg geen echte belevenis is als het gaat om het landschappelijk aspect. Ik heb inmiddels veel mooiere routes gefiets. Natuurlijk is het zo dat deze vlakke fietspaden ideaal zijn voor de gemiddelde fietser maar veel landschappelijk schoon hebben ze niet te bieden. Waren we met enig somber, maar droog, weer vertrokken, langzaam begon het op te klaren en de dag groeide, voor wat het weer betreft, opnieuw uit tot een fantastische dag. We arriveerden om 16.30 uur, net na de binnenkomst van de bus, op de camping. Bert was de tent aan het opzetten. Als ik alle tochten meereken heeft hij deze tent inmiddels zo’n 50 keer opgezet; je kunt hem een expert op dit gebied noemen. Wat ik ook kon constateren was welke de sporen de regen had achtergelaten op de tent, camper, meubilair en kleding. Het was een rotzooitje. Alles werd vervolgens in het werk gesteld om de fiets van Jos te repareren. Via de camping kon hij zich morgen bij een fietsenmaker melden. Het probleem was wel dat het defecte versnellingsapparaat niet op voorraad was. Het werd dus nog spannend; de vraag was kan Jos donderdag verder? Gelukkig hebben we morgen een rustdag. Voor het eerst werd er die avond gekaart en ik moet zeggen dat het uitermate gezellig was.
Rust dag in Klosterneuburg ‘lady’s night’ Vandaag zouden we vrije dag benutten om Gerda en Mia te ontmoeten en om de fiets van Jos te repareren. Het regende en het was maar 10 graden; maar goed dat we niet hoefden te fietsen. Via de trein en de metro kwamen we bij de Stefhans dom, waar we onze dames weer in de armen konden sluiten. Het bleek dat zij erg tevreden waren over het verloop van de reis. Ook goed weer, maar ook wat hun betreft was de Donau Radweg geen spetterend parcours. Dus als we iemand een idee aan de hand willen doen voor een meerdaagse fietsreis; kijk uit naar een andere omgeving. Wat je wel tegenkomt zijn schitterende plaatsjes, zoals het wereld beroemde Melk. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het is een Middeleeuws Plaatsje met een schitterend klooster en een wereldberoemde bibliotheek; dit beslist een aanrader. De regen en de kou maken een stad minder leuk. Voor mij was het de eerste keer dat ik in Wenen was. Het is natuurlijk een wonderschone stad met zijn barokke gebouwen en de restanten van het Habsburgse Rijk. Keizerin Sisi en Keizer Frans kom je overal tegen. De dom was mooi, maar nog mooier was de Sankt Peterskerk. De pracht en praal was indrukwekkend; wat moet dat veel gekost hebben. De stad barst van de leuke restaurantjes en koffiehuizen. Het is er erg druk. De hele nacht had het gestormd. Ik heb slecht geslapen omdat mijn luchtbed leeg liep en ik heb het tot 2 maal toe moeten oppompen; erg vervelend na zo’n lange etappe. De rust had ik eigenlijk hard nodig De dag wordt afgesloten in Klosterneuburg waar we de dames een etentje aanbieden, en wat belangrijk is: de fiets van Jos is gemaakt en hij kan de tocht dus voortzetten.
Etappe 14 Klosterneuburg-Hluboke (Tsjechie) 97 km met een gemiddelde van 22 km per uur Vandaag zijn het de laatste kilometers in Oostenrijk. We steken voor het laatst met het pontje de Donau over en leggen de laatste 50 km in Oostenrijk af. Het landschap wordt weer wat glooiender; zelfs een eerste klim wordt weer afgewerkt. In Laa a/d Thaa steken we grens over en meteen in de eerste meters heb ik mijn eerste lekke band; de 2e in totaliteit. Alles verandert; het landschap, de taal en de wegen. Overigens na de eerste 50 km in Tsjechie moet ik concluderen dat het wegdek wel meevalt. In totaal zullen we zo’n 300 km door het land rijden De dorpjes doen wat armoediger aan en de bewegwijzering is onduidelijker, maar we rijden geen kilometer verkeerd! De camping is uitstekend van kwaliteit. Het is altijd een verassing waar we uitkomen, en vooraf is de verwachting niet erg hoog. Dus dat valt weer mee. De accommodatie is uitstekend zelfs. Heel rustig; geen verkeer, geen treinen, geen kwakende kikkers of overvliegende vliegtuigen. Hij is niet groter dan 2 hectaren en als er 10 plaatsen bezet zijn is het op. Wat ook meevalt is het weer. Het is alsof de duvel er mee speelt. Op de rustdag hebben we slecht weer. Eenmaal op de fiets is het weer prima weer!
Etappe 15 Hluboke-Moravec 125 km met een gemiddelde van 21 km per uur. Vandaag een lange tocht over vele heuvels. Het landschap is aantrekkelijker dan het geweest is. Het is geen moment vlak. We klimmen en dalen richting Praag. De wegen zijn redelijk maar er zijn zeer slechte stukken bij. Het is soms net een puzzel. Hier kun je zien hoeveel soorten asfalt er zijn. Soms is het gevaarlijk; oppassen dus!. Het land is helemaal niet op fietsers ingesteld. In sommige dorpen zie je een volledige restauratie van de wegen in anderen is het alsof we 30 jaar terug in de tijd gaan. Wat opvalt is dat er nog veel wordt gereden met oude auto’s. De Skoda’s uit de jaren 60 en 70 zijn nog niet ten prooi gevallen aan de slopershamer. Soms vraag je je af hoelang dat goed gaat. En dan worden we plotseling geconfronteerd met het eerste ernstige ongeval. Vers na het gebeuren worden we geconfronteerd met een Skoda die uit de bocht is gevlogen en in de berm ligt. Als wij aankomen zijn er net 2 jongelui uitgekropen. Gelukkig mankeren ze niets; ze hebben geluk gehad! Het wordt saai maar het is weer goed weer, zelfs heel goed fietsweer met 23* en een kalm windje in onze rug. Het is overigens wel een zware dag mede omdat we ons hadden ingesteld op 95 km. Uiteindelijk blijken het er 127 km te zijn. De hele sfeer doet wat armoediger aan dan in de landen waar we tot nu toe zijn geweest. De achterstand van het land is nog groot, maar ik ben er 15 jaar geleden geweest en dan zie toch een forse vooruitgang. De prijzen zijn nog aan de matige kant. Westonden gisteren op een hele mooie camping tegen - voor 2 maal wassen en drogen! Vandaag komen Tsjechisch tarief, maar dan rekenen ze we onderweg onze camper een paar maal tegen. Dat is de eerste dag, dat het gebeurt. Dat komt omdat zij vaak de meest rechtstreekse weg rijden en daar bij worden gestuurd door de ‘TomTom’. Gisteren hebben we omstreeks 21.00 uur het bericht ontvangen dat onze dames na een voorspoedige reis weer thuis zijn Inmiddels hebben wij zo’n 1500 km gereden en als we terugkijken is dat vrijwel probleemloos gebeurd. Behoudens 2 lekke banden en een kapot versnellingsapparaat is het voorspoedig verlopen, zeker als we daarbij het weer in ogenschouw nemen. Dat is toch veelal alles bepalend. In Tsjechie is het taalprobleem toch wel erg storend. Niemand spreekt daar een woord Duits of Engels. De mensen zijn overigens zeer vriendelijk, maar echt communiceren is een probleem. Contact met het mensen uit het land, waar je doorheen fietst vindt ik persoonlijk zeer waardevol en als dat niet mogelijk is vind ik het een gemis..
Etappe 16 Moravec-Dolni Brezany 138 km met een gemiddelde van 22 km per uur Vandaag werd het weer een lange etappe door Tsjechie. Het land was nu zoals ik mij dat vooraf had voorgesteld. Door een heuvelachtig landschap reden we berg op berg af de hele dag. De klimmen waren pittig tot percentages van 12 %. Tot 20 km voor het einde hielden we het droog en toen viel er een flinke bui. Het was maar een bui en om 17.00 uur bereikten we de camping; de beste camping van de ANWB met vrijwel alleen maar Nederlanders. De dag ervoor had veel energie gevraagd. We werden op de camping geconfronteerd met en groep mensen van de ambulancedienst die daar een personeelsfeestje hadden. Toen wij in het bijbehorende restaurant zaten te eten werden we bij hun feestje betrokken. De verantwoordelijk arts Tom was stomdronken. Hij was de enige die een beetje Engels sprak, maar hij was vanwege de drank niet meer te volgen. We werden getrakteerd op Sligovice. Dat was buitengewoon lekker en zonder dat jet het weet wordt het teveel. Toen nog een extra probleem; mijn luchtbed liep leeg. Dus heb ik die nacht slecht geslapen met de 140 zware kilometers voor de boeg! Maar eenmaal op pad viel het allemaal wel mee; de conditie is kennelijk goed.
Etappe 17 Dolni Brezany-Litomeryce 128 km met een gemiddelde van 22 km per uur Vandaag was de start erg moeizaam. Het regende en even hebben we overwogen om een stuk met de camper mee te rijden. Na 20 km bereikten we Praag en daar werd het alles bij elkaar zo ingewikkeld dat we ongeveer 1,5 uur in Praag hebben rondgereden voordat we eruit waren. Vervolgens waren we op zoek naar de Elbe route, maar die bleek onvindbaar. De Elbe noemen ze in Tsjechie overigens de Labe. Halverwege na ongeveer 60 km in Melnik kwamen we hem voor het eerst echt tegen. De regen was opgehouden en vervolgens gingen we wat eten. Toen moesten we nog ongeveer 40 km. Maar een fout in de navigatie bracht ons op de totaal verkeerde weg. We reden zuidwestelijk, terwijl we noordelijk moesten rijden. We kwamen er na 12 km achter, dus moesten we terug, met gevolg dat we vandaag 25 km teveel hebben gereden. Had niemand dat in de gaten?. Verdacht was het wel dat we de wind plotseling mee hadden, terwijl we 70 km tegen de wind hadden gefietst. We misten in een dergelijke situatie de zon. Als je noordelijk moet rijden, weet je dat de zon in de rug moet schijnen, maar er was geen zon te bekennen. Rijden door een grote stad is toch wel een probleem, zeker in het buitenland waar op geen enkele manier met fietsers rekening wordt gehouden. In zo’n geval zou de TomTom wel een welkom hulpmiddel zijn geweest. Overigens de afgelopen nacht had Piet eveneens een probleem met zijn luchtbed, maar wat bleek: het luchtbed waar ik de vorige nacht op had geslapen en dat leeg liep, bleek zijn luchtbed te zijn. Dus niet het mijne maar het zijne bleek lek te zijn. We staan nu op een camping aan de Elbe in Litomeryce. Morgen gaan we naar Dresden. We fietsen nog 4 dagen. Tsjechie leverde niet veel spannends op. Dat heeft natuurlijk ook iets te maken met weer, dat in tegenstelling van de vorige etappes het nu een beetje laat afweten. Daarnaast is het communiceren toch een groot probleem, evenals de bewegwijzering. Mensen zijn over het algemeen behulpzaam, maar soms is het een drama en dan is de taal toch vaak een onoverkomelijk probleem. Morgen passeren we na 70 km de Duitse grens en dan kunnen we ons beter verstaanbaar maken. Eigenlijk was ik klaar met dit verslag, Maar ik moet u toch nog op de hoogte brengen van een bijzondere ontmoeting. Op de camping troffen we een Nederlandse vrouw, die met een soort bakfiets op vakantie was. Vakantie is niet het juiste woord; het was een missie. Ze was vanuit Nederland 2 maanden onderweg. Ze had de hele handel in een kleine bakfiets gepakt en was in het gezelschap van een hond. Ze noemde zichzelf vredesactiviste en gebruikte deze tocht om een aantal vernietigingskampen te bezoeken. Ze fietste om de dag zo’n 20 km. Morgen gaat ze naar Theresienstadt, een van de Duitse vernietigingskampen. Dat kamp ligt hier zo’n 5 km vandaan. Uiteindelijk is haar doel Auschwitz in Polen. Daar hoopt ze op 31 juli as. aan te komen. Een heel bijzonder mens. Ze had haar hele leven besteed aan de vrede en wilde perse deze plaatsen bezoeken.
Etappe 18 Litomeryce-Dresden 127 km met een gemiddelde van 22 km per uur Vandaag fietsten we Tsjechie uit. Het is moeilijk een oordeel daarover te vellen. Mijn gevoel zegt me: blij dat we er uit zijn. Dat blij zijn heeft te maken met 2 aspecten. Op de eerste plaats het niet of nauwelijks kunnen communiceren met de mensen. Op de 2e plaats het feit dat het land helemaal niet is ingesteld op fietsers. Vanaf Praag loopt de Elbe Radweg, maar Radweg is teveel gezegd. Het is een pad waar je amper op kunt fietsen. Dat betekende ook dat we pas na het passeren van de grens het fietspad opzochten en in Duitsland was dat weer prima van kwaliteit. In ieder geval tot…………….. In eens hield het fietspad op en moesten we een boswandeling maken van ongeveer 3 km. over modderige paden met een hoogte verschil van 50 meter. Het was er gevaarlijk glad; zelfs lopen was een probleem. Daarna herstelde het zich en tot aan Dresden was het weer heel goed; jammer van die 3 km! Gisterenavond maakten we onze fietsen schoon en toe stelde ik vast dat er een gat mijn achterwiel zat. Dus meteen een reservewiel gemonteerd. De afstelling klopte niet helemaal, maar ik heb er relatief weinig last van gehad omdat er niet veel meer geklommen hoefde te worden. De fietsen hebben op zo’n tocht veel te lijden. Veel meer als in Holland. Veel veranderende wegdekken, ongelijke stukken, en veel getril en gebonk op basaltblokken. Met in totaal 2 lekken banden valt het dan toch mee. Aan de Tsjechische grens werden we gecontroleerd en wat bleek Jos had zijn paspoort vergeten, maar na enige discussie lieten ze ons toch verder gaan. Het weer was wat somber maar regen hebben we niet gehad. Omdat de vooruitzichten voor de komende dagen goed zijn betekent het dat we alle bij elkaar een uur of 3 regen hebben gehad. Wie had dat kunnen bedenken toen we vertrokken. We zitten nu in Dresden, een schitterende oude stad met heel veel monumentale gebouwen. Wat ik verder vaststel is dat het hier in oude Oost Duitsland stil aan beter gaat. Dat mag ook wel want de ‘Umwentelung’ is al van 1989. Overigens nog even terug naar Tsjechie. Daar gaat het ook steeds beter. Brachten wij onze oude kleding er vroeger naar toe, nu staat deze ook in Tsjechie langs de weg bij het oud vuil! Vandaag had ik zelf niet zo’n goede dag. In wielertermen spreken ze dan van ‘pap in de benen’ Ik heb daar de hele tocht nog geen last van gehad, maar vandaag wel.. Nu we bijna de 2000 km hebben gepasseerd had ik er last van. Hopelijk gaat het morgen beter. Fietsen in grote steden gaat heel moeizaam. We hebben problemen gehad in vrijwel elke grotere stad, zoals in Koblenz, Praag en nog een paar meer. In Dresden viel het mee omdat een plaatselijke fietskoerier ons op een uitstekende manier de weg wees. Zo’n stad is qua oppervlakte vaak veel groter als de gemiddelde Nederlandse stad. Waar we ons ook vaak in vergissen is het feit dat wanneer je in de stad zit het vaak nog 5 tot 8 km moet maken om de camping te bereiken en die moeten vaak ook weer terug worden gefietst om op de route komen. Dat betekent al gauw dat erin dat geval vaak 10 tot 15 km extra moeten worden gemaakt. Daarom zien we op onze schema’s vaak overschrijdingen op het geplande aantal kilometers.
Etappe 19 Dresden-Torgau 110 km met een gemiddelde van 22 km per uur De dag begon zeer somber; het was vroeg in de morgen fors gaan regenen. Terwijl Jos een schietgebedje prevelde citeerde ik in een optimistische bui onze Brabantse weerman Johan Verschuren met de volgende spreuk: ‘regen voor 08.00 uur is niet van lange duur’. Dat is niet mijn verzinsel, maar ik heb het hem echt eens horen gebruiken. Onze gebeden werden verhoord en tot onze verbazing was het om 08.00 uur, bij het vertrek, droog! Dus de regenjasjes konden weer uit. De hele dag was het verder droog. We rijden door Dresden en zien een aantal prachtige gebouwen. Daar moet ik nog eens voor terug! Overigens Dresden is helemaal ingesteld op fietsers. Dwars door de stad, langs de drukke invalswegen is ruimte gemaakt voor fietsers. De route is goed bewegwijzerd en op zich prima van kwaliteit. Alleen niet geschikt voor onze racefietsen. Het werd een soort Parijs Roubaix. Na 80 km waren we het zo zat dat we besloten om de voorgeschreven route te verlaten en de reguliere weg te nemen; die is op zich heel goed te berijden. Het is er niet echt druk. Hoe verder we van Dresden wegrijden hoe meer we ervaren, hoe groot de achterstand nog is het voormalige Oost Duitsland. Het weinige contact, dat we hebben met de plaatselijke bevolking bevestigt dat. De werkeloosheid buiten de grote steden is nog erg hoog. Veel mensen trekken weg. Het zijn vooral de beter opgeleidde mensen die het elders gaan zoeken. Ook de kwaliteit van de camping is daar een exponent van. Hij is niet slecht, maar niets vergeleken met de campings, die we gehad hebben. Op weg naar de camping zien we een vuilstort waar mensen staan te wachten op de volgende lading en kijken of er iets van hun gading bijzit. Omdat we morgen in een trekkershut overnachten en de laatste nacht in een hotel doorbrengen hebben we de tent niet meer nodig. Besloten is daarom de tent te verkopen. Dat is geen enkel probleem; ze willen hem graag overnemen. Deze tent heeft nu 3 grote reizen meegemaakt en heeft op ongeveer 65 campings gestaan. En Bert heeft hem dus even zo vel keren opgezet en afgebroken; ze waren eigenlijk enigszins aan elkaar gehecht geraakt en Bert had de grootste moeite met de beslissing om hem hier achter te laten. Overigens toen we tent kochten was die al tweedehands, dus is hij waarschijnlijk op nog veel meer plaatsen geweest. Zoals bekend was mijn wiel kapot. Ik heb een van de reservewielen ingestoken. De afstelling is echter niet goed en mijn fiets maakt een geluid dat bekend is van een kroegfiets! Hopelijk wordt ie op de 2 laatste etappes niet meer zo zwaar belast. Morgen gaan we naar Wittenberg, of te wel Lutherstad. Luther was het begin van het protestantisme, feitelijk een protest tegen de macht en verkwisting van de katholieke clerus. Luther wenste een sobere kerk, meer naar het voorbeeld van Jezus Christus. Wat mij betreft had hij daar helemaal gelijk in!
Etappe 20 Torgau-Wittenberg 60 km met een gemiddelde van 24 km per uur. Snel thuis vandaag! Voor het eerst zijn we voor 12.00 uur binnen en dan hebben we het nog langzaam aan gedaan; een zogenaamde wandeletappe. We reden in aanvang nog over het voorgeschreven fietspad, dat nu optimaal van kwaliteit was. Het ging dwars door een natuurgebied, waar we allerlei besten zagen, waaronder een vos een ooievaarsnest (met ooievaars) en een koppel roofvogels met buit. Verder zagen we een koppel zwanen de landing inzetten; een fantastisch gezicht. Na die 20 km werd het fietspad weer te slecht voor onze racefietsen en kozen we voor de voortzetting over de weg. Een rechtstreekse verbinding met Wittenberg zonder veel verkeer. Omdat we zo vroeg thuis waren zijn we Wittenberg ingegaan. Een schitterend middeleeuws stadje, waar de restauratie flink op gang is gekomen. Zoals gisteren gemeld is het de stad van Luther, de man achter de reformatie. In 1517 hing hij in Wittenberg zijn 95 stellingen aan de kerkdeur en daarmee was de reformatie een feit. Opvallend is dat alle pogingen daarvoor om de katholieke kerk te hervormen waren mislukt. Zij die het waagden moesten het vaak met de dood bekopen. Hele bevolkingsgroepen zijn onder het mom van ketterij door de inquisitie officieel veroordeeld en gedood. Luther heeft daarentegen zijn werk kunnen voltooien.. Het wordt saai maar het was vandaag weer heel goed. Mijn veronderstelling van gisteren dat we de tour afsluiten met slechts 3 uur regen (tijdens het fietsen) gaat naar alle waarschijnlijkheid uitkomen. We hebben de 2000 km gepasseerd en u zult zich afvragen wat voor brandstof daar voor nodig is. Hier komt een overzicht van mijn dagelijks voedsel: -’s morgens een goed ontbijt ( 3 sneeen bruin brood) met koffie -onderweg eet ik gemiddeld 4 muslirepen en drinken we 1 maal koffie -tussen de middag een stevig maaltijd onderweg; meestal een pasta -onderweg drinken we ongeveer 4 bidons met water -thuis gekomen eten we nog 1 a 2 sneetjes brood met koffie -’s avonds een flinke maaltijd, met soep vooraf en een toetje toe -tijdens het eten en vaak er voor een halve liter bier -2 koppen koffie na het eten -’s avonds drinken we nog een halve liter bier tijdens het kaarten Ik ben benieuwd hoe het staat met mijn lichaamsgewicht. Na de reis zal ik u daarover informeren. Verder ter informatie: we staan om 07.00 uur op en rijden omstreeks 08.00 uur weg. Tussen 15.00 en 16.00 uur zijn we meestal weer binnen. en ’s avonds omstreeks 23.00 uur gaan we naar bed Morgen beginnen we aan onze laatste etappe.
Etappe 21 Wittenberg-Berlijn 110 km met een gemiddelde van 21 km per uur Het was vandaag benauwd en drukkend weer, maar op de fiets viel het wel mee. Officieel was de planning dat we tot Beelitz Heilstatten zouden fietsen, maar Piet vond dat de missie pas was voltooid als we in Berlijn zouden eindigen. Na enige discussie spraken we af dat we toch Berlijn in zouden rijden en dat we met de trein terug zouden rijden naar de finishplaats. Het begon allemaal wat rommelig. We zouden het fietspad weer eens proberen te volgen, maar algauw kwamen we in een bosgebied terecht waar fietsen vrijwel onmogelijk was. Nadat Jos zijn 2e lekke band had gehad besloten we het bos te verlaten en zochten we de normale weg op. Dat duurde overigens zeker een half uur. We werden zelfs gedwongen om enige honderden meters te wandelen! Vervolgens gingen we richting Potsdam, de eerste grote voorstad van Berlijn. Dat verliep vlekkeloos tot Berlijn. Eenmaal Berlijn in werd het steeds problematischer. De stad met 3.8 miljoen inwoners heeft een geweldige oppervlakte en dat leidde tot een vervelende situatie. Na 2 uur fietsen zaten we nog steeds op 10 km van het hart van Berlijn. Om de 500 meter was er wel een stoplicht en het was inmiddels al 15.30 uur. We besloten daarom om de tocht te beëindigen en de trein terug te nemen naar Beelitz Heilstatten. Uiteindelijk hadden we toch aan onze afspraak voldaan om Berlijn in te fietsen.. In Beelitz Heilstatten zouden we overnachten in een hotel. Dat was uiteindelijk een aangename verassing want het was een prachtig hotel gelegen in een schitterende omgeving. Intussen was het zwaar gaan regenen en onweren. Dat maakte dat de omgeving een wat somberder aanblik kreeg, maar de accommodatie was er niet minder mooi door. De titel van het stadje verraadt het al een beetje. Het dorpje bleek geen echt dorp te zijn maar een complex, zoals wij ze kennen van onze grote psychiatrische inrichtingen in Boekel, Eindhoven en Vught. Het bleek een voormalig behandelingscentrum te zijn voor longziekten, gebouwd in het begin van de 20ste eeuw. Het lag in een schitterende bosrijke omgeving waar de vogels het hoogste woord voerden. Het complex was na de oorlog geannexeerd door de Russen die er in eerste instantie een revalidatiecentrum voor hun oorlogslachtoffers van maakten. Vanaf 1950 werd het gebruikt als wooncomplex voor hoge Russiche militairen en diplomaten. Het hotel was in alle opzichten van hoogstaande kwaliteit. Het hele gebied werd na de oorlog door de Russen aangewezen als zogenaamd “sperrrgebiet”. Behalve voor Russen was het voor niemand toegankelijk. Na de val van de muur heeft het complex de functie van revalidatiecentrum gekregen. Beelitz Heilstaaten is onderdeel van de stad Beelitz. De hele omgeving van de stad wordt gedomineerd daar aspergevelden. Bij navraag bleek al wat ik veronderstelde, dat de velden worden geëxploiteerd door Nederlanders. Het gaat om 10 duizenden hectaren met asperges en vandaar uit wordt heel Duitsland voorzien van asperges. Het gebied is dus van “sperrgebiet”geworden tot “aspergegebied”. Dit is het einde van onze tocht en dit verhaal. Een evaluatie volgt nog.
spergebied-asperge berlijn
omgeving hotel
