K-UT in Duitsland. „Every idiot can run a Marathon, it takes a special kind of idiot to run an Ultra-Marathon“. Voor het derde jaar op rij zijn we afgereisd naar Reichweiler om deel te nemen aan de KUT en KMT. De Keufelskopf trail bestaat uit drie afstanden t.w. 22, 45 en 86km. Arno Jeurissen ging op herhaling voor zijn 2e KUT,Karin Lamers startte voor haar eerste KMT na 2x Short Trail, ik ging voor mijn eerste KUT na 2x KMT.
Hoogtemeters kunnen er ook voldoende gemaakt worden, resp. 1000, 1900 en 3500m. Het deelnemersveld is lekker klein met ca. 350 lopers verdeeld over de afstanden. De Keufelskopf behoort tot de zwaardere trails en wordt gelopen met (bijna) volledige autonomie. Water kun je onderweg krijgen, eten dien je zelf mee te nemen. Er is wel mogelijkheid om eigen dranken te laten vervoeren naar de VP’s, de verzorgingsposten. Daags ervoor hadden we al onze intrek genomen op de geïmproviseerde camping en ‘s avonds een paar biertjes genuttigd in het dorpshuis. Mensen van de organisatie herkenden ons al, we gaan er al een beetje bij horen, gezelligheid is troef onder organisatie en trailers.
De start is als “vanouds”. Eric Teurlings doet de briefing en drukt iedereen nogmaals op het hart dat dit een zware trail is. Met een paar adviezen als: “jullie willen het zelf, kom dus niet klagen dat het te zwaar is” en “de enige reden dat jullie onderweg water krijgen is omdat je hier niet uit de beek kunt drinken” krijgt hij de lachers weer op zijn hand. Het breekt de spanning en geeft een ieder moed. Met het nummer “highway to Hell” verlaten we om 6:00 uur de startplaats om er vanavond pas weer terug te komen. Het wordt een zware dag maar wij vinden hem nu al mooi. De eerste paar kilometers leggen we met z’n drieën af zodat we rustig kunnen opwarmen. Na deze kilometers wensen we Karin veel succes en gaan Arno en ik samen verder. Ik weet dat ik hem niet bij kan houden en we hebben het gisteren ook zo overlegd “loop je eigen race, dat zal nog vaker moeten”. Bij kilometer 16 haak ik af en maak ik mij op voor mijn uitdaging. Twee jaar geleden zag ik voor het eerst de mooie Keufelskopf medaille dieJan Seuren en Arno omgehangen kregen. Ik wist het toen meteen, die wil ik ook! Een stevige, met de hand door de organisator ingekleurde medaille, verkregen na een zware veldtocht. Vrijwel meteen kom ik alleen te zitten en ploeg ik door de trail heen. Pittige hellingen en afdalingen, minimale singletrails en paadjes waarop de laatste lopers de lopers van vorig jaar waren volgen elkaar op. Een paar kilometer gaat het zo verder totdat ik bij een andere loper terecht kom, afleiding die ik weer even nodig heb. Ik tank de mentale accu bij en samen lopen we verder richting Reichweiler waar de eerst VP is. Een mooi richtpunt is de grote GSM-mast boven Reichweiler, ben je daar dan ben je bijna thuis. Bij de eerste VP na 24km wacht Wilma mij op. Wilma is onze supporter en begroet mij hartelijk. Arno is er net vertrokken en ik kan hem nog zien. “Als je opschiet kun je nog mee met Arno” zegt Wilma. Nee helaas, hij is voor mij een paar maatjes te groot, ik moet het zelf doen. Ik tank vloeistoffen bij en verlaat na een 5-tal minuten de VP. Nog maar 66kmE. Uit ervaring weet ik dat er nu een steil stuk komt en dat ik gewoon een kwartiertje ga wandelen, kan het drinken en eten een plaatsje zoeken in mijn darmstelsel. Onderweg loop ik met verschillende andere lopers mee. Gezellig kletsen en vragen waar ze vandaan komen en welke trails ze gelopen hebben. Het verdrijft de tijd en laat de kilometers voorbij lopen. De weg naar VP2 is het meest uitdagende deel. De short-trailers lopen dit deel ook en hierin bevinden zich de meeste- en gevaarlijkste hoogtemeters. Er zitten een paar klimmetjes tegen een soort van rotswand op en er zijn glibberige afdalingen. Ik weet dat sommige lopers hier niet blij mee zijn en ga hun voor op een paar moeilijke passages. Ik steek de helpende hand toe en samen komen we boven, weer een stapje verder.
Na de windmolens komt de afsplitsing tussen KUT en KMT/Shorttrail.
Ik heb hier al in 2013 en 2014 gestaan en moest er toen niet aan denken om linksaf te slaan naar de 86km. Ik knip een foto van de bordjes en met een glimlach verlaat ik de controlepost en sla dit jaar wél linksaf. Ik ga die dikke medaille ophalen, dacht het wel. Bij VP2 kom ik Hans Lems weer tegen. Hans is een van de Nederlandse lopers waarmee ik een paar kilometer opgetrokken ben naar VP2 toe. Ik pak mijn eigen sportdrank uit de krat en giet mijn rugzak er mee vol. Jeetje, wat heb ik zin in cola, had ik vanochtend maar een blikje in de krat gezet. Ik kom bij een controlepost waar een paar controleurs lekker een pilsje staan te drinken. “Jullie wel en ik niet” roep ik ze toe. “Na 750m staan er drie kratten” krijg ik als antwoord en vol goede moed snel ik verder. Op het pad passeer ik nog een paar bordjes met bemoedigende teksten waarvan er verschillende op de trail te vinden zijn. Een van de mooiste vind ik de twee opvolgende bordjes met de tekst: “Any idiot can run a marathon” met na 20 meter het bordje “E.it takes a special kind of idiot to run an ultramarathon”. Ik weet dat veel mensen zo over ons denken, ik probeer het vaak ook maar niet meer uit te leggen. Na 10minuten ontkurk ik een flesje bier en met z’n vieren proosten we op een goede afloop. We hoeven “nog maar” een marathon te lopen door moeilijk terrein, baat het niet dan schaadt het niet.
Rond deze tijd finished Karin haar eerste Ultra-trail. Ze laat het mij weten middels een SMSbericht, ze is helemaal tevreden. Ze mag zich laten bijschrijven op de lijst van “Ultra’s” en zet na de Marathon van Dusseldorf een maand geleden weer een mooie prestatie neer. Ik pik andere lopers op en ga voorop in een groepje van vier. Ik zie ze al bijna de gehele dag om mij heen zwerven, soms vóór mij, soms achter mij. Samen leggen we een paar kilometers af en ik merk dat zij het ook zwaar hebben. Het hakt er in deze zware trail. (Boven)benen gaan verzuren, er komen wat ongemakken langs en het parcours is ook niet erg “behulpzaam”. Ik drink zoveel mogelijk water en sportdrank om verzuring tegen te gaan en eet een paar gels en een energiereep. Bij VP3 een zelfde verhaal maar met een paar kleine opbeurende verschillen. Ik heb hier i.p.v. sportdrank hersteldrank staan en de vanillesmaak gaat er lekker in. De vrijwilligers hebben een stuk “kuchen” geregeld en als we niets aan Eric verklappen, het is immers volledige autonomie, mogen we een stukje pakken. Het zijn kleine dingen die ons verder helpen, kindertjes in de snoepwinkel. 10 Kilometer na VP3 pik ik Sascha Mörth op die behoorlijk stuk zit. Het tempo is er uit en hij heeft het wel even gehad met de KUT. Ik maak een praatje en loop een kilometertje met hem mee. We zijn het er over eens, dit is een harde trail met weinig medelijden. Mijn eigen bovenbenen melden zich ook als ik steile hellingen oploop. De bovenbeenspieren vragen om rust maar het enige dat ik ze kan bieden is water en sportdrank, ze moeten nog een paar uurtjes wachten. Een aantal kilometers verder doemt er opeens een vreemde VP op. Het is een niet officiële VP die opgezet is door de jagersvereniging. Of ze mij mogen uitnodigen voor een drankje en een versnapering? Ik zie de flesjes cola staan en word helemaal vrolijk. De cola is heerlijk fris en met een stuk Ritter chocolade erbij geniet ik van het moment. Wat een feest, 70km en 11:45uur onderweg en dan een traktatie uit de hemel. Sascha loopt ook binnen en ik houd hem een flesje cola voor, gretig neemt hij het aan, het is bijna een reddingsboei. De officiële laatste VP is 500 meter verder en ik drink er mijn laatste bidon hersteldrank leeg. We zijn er met 5 lopers en maken ons op voor de laatste 15km. Ik verstuur een SMS naar Karin en neem mij voor om niemand meer voorbij te laten gaan en ga weer het bos in, de medaille wacht. Onderweg kijk ik regelmatig om wat er achter mij gebeurt. Er gebeurt niets, een goed teken. Normaal maakt het mij niet zoveel uit waar ik loop maar op een of andere manier is het vandaag wel het geval, waarom weet ik niet. Deze laatste 15 kilometer leg ik helemaal alleen af en de enige levende ziel die ik zie is een muisje dat geschrokken voor mij oversteekt. Drukke dag in het donkere bos voor een klein muisje. Karin heeft een zelfde ervaring gehad met een jonge ree die op twee meter afstand trillend als een riet haar aankijkt. Wees niet bang, wij zijn trailers, “We only leave footprints”.
Arno loopt rond deze tijd onder de ereboog door en laat een 20e plaats in het algemeen klassement aantekenen met 11:30:00u. Absoluut een topprestatie, hulde! Bij het kapelletje van Reichweiler wachten Karin en Wilma mij op. Hemelsbreed ben je hier ca. 150 meter verwijderd van de finish maar er volgt nog een lastig lusje om Reichweiler heen met de resterende hoogtemeters. Ik ken dit lastige stukje van de vorige jaren maar weet dat de klus geklaard is. De finish is heerlijk. Met applaus onder het bord door en Eric Teurlings hangt mij persoonlijk de medaille om. Ik heb er twee jaar naar uitgekeken, nu is hij van mij. Ik voel mij verrassend goed en zie achter mij Sascha finishen die behoorlijk stuk zat net voor de inofficiële VP. Ook bij hem heeft het flesje cola wonderen verricht. Bij de finish is het gezellig druk en een voor een druppelen de lopers binnen. Samen met de medelopers drinken we nog een paar biertjes en nemen we de afgelopen dag door. Iedereen is moe maar voldaan. Na het verstrijken van de tijdslimiet komen er nog diverse lopers binnen. Ze krijgen wel de medaille omgehangen maar gaan niet de boeken in als finishers. Voor sommige is het natuurlijk zwaar balen maar ze hebben wel 87,3km afgelegd op een zwaar parcours. Het blijft evengoed een stevige prestatie, meedoen is vaak belangrijker dan winnen.
