qwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuio pasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjkl zxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmq wertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiop

qwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuio pasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjkl zxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmq wertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiop HET GROTE INSPIRATIEBOEK Inspirerende kunst, artikelen, asdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklz muziek, websites en meer. xcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmq wertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiop asdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklz xcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmq wertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiop asdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklz xcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmq wertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiop asdfghjklzxcvbnmrtyuiopasdfghjklzxcvb nmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwerty uiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfg Tweede uitgave

Marijke van der Waard

Plastic Fles Kunst The amount of plastic thrown away in America is 12 times higher than it was 50 years ago, ranking in at over 30 million tons a year! Americans represent 5% of the world’s population, but generate 30% of the world’s garbage. This includes 35 billion plastic bottles that are thrown out every single year which is pretty mind blowing when you consider that plastic can take up to 1,000 years to degrade in a landfill. Instead of throwing out those bottles, why not do something creative? People are increasingly creating different ways of reducing the damage we are causing to the planet bringing intelligent ideas about recycling and reusing daily objects. Bron: http://www.theunknownbutnothidden.com/people-just-throw-plastic-bottles-away-others-makeo/#sthash.htUId5BF.dpuf

Een verticale tuin van flesjes

Een lamp van flessenbodems

Een mozaïek van flesdoppen.

Een bezem van frisdrankflessen

Een lamp van wegwerplepels.

Een boot van flessen.

Hangende bloempotjes van flessenbodems.

Ophangsysteem van melkflessen.

Vogelvoerflesje

Een poef van flessen, karton en vilt.

Gordijn van flessenbodems Huis versierd met flessendoppen

Een 'lamp' die zonlicht via water versterkt.

Een verkleedpak voor je kind.

Piano op het station verzacht de pijn van een vertraagde trein De Nederlandse Spoorwegen (NS) hebben een nieuw wapen ingezet tegen de ergernis van een vertraagde of gemiste trein: een piano in de stationshal. En het lijkt te werken. Op de stations van Arnhem, Nijmegen en Breda is het instrument al dagen een regelrecht succes. Reizigers kruipen spontaan achter de vleugel, terwijl andere wachtende treinpassagiers luisteren en filmen. Tot het fluitje van de conducteur klinkt. 'De tijd die mensen op stations doorbrengen, moet geen verloren tijd zijn,' zegt NS-woordvoerster Carola Belderbos. Gisteren was het andermaal raak op Amsterdam Centraal. Uit het niets namen treinreizigers het podium over om vervolgens een spontane versie van Fallin' van Alicia Keys op te voeren (zie bovenstaand filmpje). Op Twitter ontvangt NS de complimenten. 'Ik denk dat die piano op Amsterdam Centraal wel een succes genoemd mag worden,' twittert Benny. 'Ik loop veel op het station in Amsterdam en het is inderdaad telkens verrassend,' vertelt Belderbos. 'Volgens mij loopt er veel onontdekt talent rond in Nederland.' Volgens de woordvoerster spelen er 'constant' mensen op de vleugel. In Nijmegen is de piano onderdeel van het openluchtpianoproject 'Buiten Spelen'. De instrumenten werden over de hele stad verspreid, waaronder op het station. De piano's in Amsterdam en Breda zijn lokale initiatieven in samenwerking met NS. In het buitenland zijn de piano's op de grotere stations al jaren een fenomeen. De Britse artiest Luke Jerram probeert al vanaf 2008 met zijn project 'Play Me, I'm Yours' openluchtpiano's over de hele wereld te verspreiden. Sfeer Of we de piano's op meerdere stations in Nederland terugvinden? 'Dat zou kunnen,' zegt Belderbos. 'De piano's hebben als doel om stations te veraangenamen. Het is leuk, het brengt sfeer mee. Sommige mensen spelen, anderen luisteren. Als ik mensen erover aanspreek, zijn ze altijd enthousiast. En we krijgen veel positieve reacties binnen op sociale media.' Concrete plannen voor meer piano's zijn er dus nog niet, maar het is de bedoeling dat het instrument in Amsterdam blijft staan. 'Al wordt binnenkort de stationshal wel verbouwd. We moeten dus wel tijdelijk op zoek naar een andere plek of een ander station,' concludeert Belderbos. Sorry Seems to Be the Hardest Word De grootste pianostunt op een Nederlands station tot nu toe komt van jazzartiest Baer Traa. In samenwerking met radio 3FM nam hij -verkleed als conducteur- plaats achter de vleugel in Amsterdam. Met zijn uitvoering van Elton John's 'Sorry Seems to Be the Hardest Word' bood hij zingend zijn verontschuldigingen aan voor de problemen bij de NS. Belderbos: 'Wij wisten niet af van deze stunt. Door als conducteur verkleed te gaan, zet hij mensen op het verkeerde been. Traa mag altijd komen spelen, maar liever wel in eigen kleding.' Enkele filmpjes: https://www.youtube.com/watch?v=vj9qYWDa0t4 (Nijmegen) https://www.youtube.com/watch?v=yQeI049YtcQ (Amsterdam) https://www.youtube.com/watch?v=CTyvQHkAKuY (Amsterdam) https://www.youtube.com/watch?v=aUNcxRq86ks (Amsterdam)

Het afval van één gezin per week The United States has a trash problem. According to the U.S. Environmental Protection Agency, the average American produces more than 4 pounds of garbage per day. That’s more than double the amount produced in 1960, and it’s 50 percent more than the amount produced by Western Europeans. In January, photographer Gregg Segal decided to put some imagery to those numbers. His ongoing series, “7 Days of Garbage,” shows Californian friends, neighbors, and relative strangers lying in the trash they created in one week. Some of Segal’s subjects volunteered to be a part of the project because they believed in the idea behind it. Others were compensated for participating. Generally, Segal strove to include people from a variety of socioeconomic backgrounds. And while the amount of garbage varies by person, there were some people who produced more garbage than they were willing to bring to the shoot. “Of course, there were some people who edited their stuff. I said, ‘Is this really it?’ I think they didn’t want to include really foul stuff so it was just packaging stuff without the foul garbage. Other people didn’t edit and there were some nasty things that made for a stronger image,” Segal said. Segal used natural materials to transform his yard into artificial environments, like a forest floor or a sandy beach or a body of water, where he photographed all his subjects. "I shot from above to make it very clinical and clean and graphic. It’s kind of a nest, a bed we’re lying in with all this stuff, forcing us to reconcile what we’re producing, which hopefully causes some people to think a little bit more about what they’re consuming,” he said. Naturally, some people had some hesitation about lying in garbage. “They thought it was kind of gross. I think there’s something mildly humiliating about it, but in a constructive way,” Segal said. “It’s kind of a once in a lifetime experience for people to be photographed with all their stuff. I think it’s seen as a kind of novelty for some people and the question of grossness was mitigated by the novelty factor.” Segal posed for a photo, too, with his wife and son. “I didn’t want to act like I’m separate,” he said. “I wasn’t crazy about the picture, but I do think it’s important to show people. It’s not like I’m pointing the finger at them. I’m pointing it at all of us.” As Segal continues to work on his series, he intends to shoot his subjects in a greater variety of constructed natural settings to enforce the idea that garbage is everywhere and that no environment is left untouched by it. “Obviously, the series is guiding people toward a confrontation with the excess that’s part of their lives. I’m hoping they recognize a lot of the garbage they produce is unnecessary,” he said. “It’s not necessarily their fault. We’re just cogs in a machine and you’re not culpable really but at the same time you are because you’re not doing anything, you’re not making any effort. There are some little steps you can take to lessen the amount of waste you produce.” Bron: http://www.slate.com/blogs/behold/2014/07/08/gregg_segal_photographs_people_with_a_week_s_worth_of_the ir_trash_in_his.html

Faceboek.nl "Hier vind je ingelijste pentekeningen van mijn hand. In 2005 tekende ik het eerste portretje. Zij kreeg de naam Sarah Fawnwood. Sindsdien tekende ik, vaak met de BiC M10 balpen, al meer dan honderd nieuwe personen die daarvoor nog niet bestonden. Iedere tekening is uniek. Iedere naam uniek. Ieder gezicht uniek. En achter ieder gezicht kun je een nieuw (levens)verhaal bedenken. Zet iemand die je hier ontmoet bij jou thuis tussen de familiefoto's. Als een bekende, wellicht."

Dag zon in het tafelblad, op de kale, glimmende schedel van mijn buurman. Dag zon, die mijn ogen tot spleetjes knijpt. Het is zomer in mijn handen. Zomaar. Ik hoef ze alleen maar te openen. Dag vogel die passeert in de hoge blauwe lucht. Joho. Hoehoe! Waar ga je naar toe?

Ik heb ze wel. Maar ik ben er zuinig op. In een doosje, daar liggen ze. Mijn ogen. Als ik het doosje open doe dan kijken ze me aan. Dat zie ik natuurlijk niet maar ik voel het wel. En als ik er één draag en de ander nog in het doosje ligt, dan zie ik het. Dat die ander naar me kijkt. Even.

The Most Beautiful People of the World “The most beautiful people in the world” is een wereldwijd fotoproject bedacht en uitgevoerd door Michel Szulc Krzyzanowski. In 10 landen werd in landelijke kranten een advertentie gepubliceerd waarin mensen gevraagd werden te reageren indien zij zichzelf beschouwden als de mooiste ter wereld. Deze mensen dienden een brief te sturen waarin zij hun motivatie voor hun opinie moesten toelichten. In de advertentie werd duidelijk gemaakt dat het een niet commercieel kunstproject betrof en dat de resultaten gepubliceerd en tentoongesteld zouden worden. Alle personen in de tien landen die een brief stuurden zijn bezocht in hun eigen huis. Aldaar is de persoon geportretteerd in de omgeving waarin hij/zij leefde. De persoon is tevens geïnterviewd met als resultaat een krachtig statement dat verklaart waarom hij of zij de mooiste van de wereld is. Het fotoproject “The most beautiful people in the world” startte in 2004 in Sao Paolo, Brazilië. Tot in 2008 is het fotoproject in de volgende landen uitgevoerd: Mexico, de Verenigde Staten, Polen, Spanje, Frankrijk, Namibië, Iran, China en India. Inmiddels hebben tientallen tijdschriften in meer dan 14 landen de resultaten van dit fotoproject gepubliceerd en waren er verschillende tentoonstellingen. Bron: http://www.szulc.info/worksthemost.html Scannen pagina's uit flow.

Het kleinste appartement van Parijs In Amsterdam, Utrecht of andere studentensteden komt het best vaak voor: leven in een kamer van 8 vierkante meter. Een pluspuntje is echter wel dat je dan meestal nog een woonkamer, keuken en badkamer deelt met huisgenoten. Dit appartement van 8 m2 in Parijs is toch anders. Waarschijnlijk het kleinste huis/appartement van Parijs, en er zit zelfs ook al een keuken, badkamer, woonkamer en slaapkamer in. http://vimeo.com/109832468

Minibiebs veroveren Nederland Je ziet ze steeds vaker in Nederland: de minibibliotheken die vaak aan de kant van de weg staan met een aantal boeken erin. Het idee is simpel: als je een boek wilt lenen, haal je er een uit die je aanspreekt. En als je klaar bent, stop je ‘m zelf weer terug. En natuurlijk kun je er zelf ook boeken die je leuk vindt in stoppen. Maar vind je zo’n mini-bieb? Geen nood, minibieb.nl geeft een handig overzicht van minibiebs in Nederland op een kaart. Volgens minibieb.nl zijn er geen vaste regels voor wat een Minibieb precies is. “Een grote ruimte met tien boekenkasten in een buurthuis is net zo goed een Minibieb als een klein plankje bij iemand in de tuin. Het gaat erom dat de Minibieb boeken uitleent aan mensen in de buurt of bezoekers van die plaats. En of de ‘leners’ nu kunnen kiezen uit 100 of 5 boeken, dat maakt helemaal niet uit. Het gaat om het idee dat je met elkaar een plek beheert waar iedereen boeken kan lenen, ruilen of achterlaten. Met elkaar en voor elkaar dus.” Nederland is niet het enige land waar gratis minibiebs te vinden zijn. Als je op google zoekt vindt je tientallen foto’s van “little free libraries” in de hele wereld. Zelf een mini-bieb starten is zo simpel als een kastje aan de muur van je huis of je verenigingsgebouw spijkeren en er boeken in plaatsen. Natuurlijk moet je er wel voor zorgen dat het huisje waterdicht is. En er een bordje bij hangen hoe het werkt is ook geen overbodige luxe. En als je dan toch bezig bent, doe een briefje bij je buurtgenoten in de bus om ze op de hoogte brengen. Wie weet wat voor leuke dingen er dan in je buurt kunnen gebeuren… Op het bedrijventerrein Veiling ten zuiden van het centrum van Leiden is er een nieuwe minibieb bij gekomen. Deze opvallende groen met rose minibieb hangt aan het bedrijvencentrum De Framboos bij boekbinderij Papyrus (Frambozenweg 173) naast de deur. Ik hoop dat iedereen die hier op het terrein werkt ook af en toe een moment van rust zoekt en hoe kan dat beter dan met een boek? Voel je vrij om een boek mee te nemen (naar kantoor of huis) of zelf een boek neer te leggen dat toch maar in je eigen kast staat te staan en zo een nieuw leven tegemoet kan gaan. In de kast ligt ook een “logboekje”. Ik vind het leuk als je hierin een boodschap achter laat. Bijvoorbeeld wat je van de minibieb vindt, welk boek je hebt meegenomen of welk boek je hebt neergelegd. Veel leesplezier allemaal! Deze minibieb in de Leidse Merenwijk is een echt buurtproject. Hij staat in een bloementuintje dat door omwonenden wordt onderhouden. Twee buurvrouwen kochten de kast, een buurman schilderde hem en gaf hem een mooi asfaltdak. Meteen al de eerste dag, werd er driftig geleend en geruild. Mensen maken een praatje en laten berichten achter in het logboekje dat in de kast ligt. De buurtbloementuin was al een ontmoetingsplek, maar door de komst van de minibieb is het er nog gezelliger geworden. Sinds vandaag heeft onze wijk een nieuwe aanwinst: de minibieb. Je kunt hem vinden op de Schelpenkade bij de brug naar de Jan van Goyenkade. Minibieb werkt vanuit het idee dat je de samenleving met elkaar leuker kunt maken. Je kunt de boeken uit de minibieb gratis lenen of ruilen voor een ander boek. Je kunt natuurlijk ook zelf een mooi boek voor iemand anders achterlaten. Als iedereen meedoet, kunnen veel mensen genieten van lezen en verstoffen boeken niet in de kast. Veel leesplezier! Onze Minibieb staat in de voortuin om niet alleen het lezen maar ook de onthaasting te bevorderen. Over de Rijn en Schiekade wordt veel gefietst en gewandeld en het is leuk om te zien hoe passanten af en toe vaart minderen om even een blik op de boeken te werpen.

Bekende slogans op condooms Wat als bekende merken, zoals Coco Cola, Mac Donalds en Nike condooms zouden maken? Dan zouden hun bekende slogans opeens een hele andere betekenis krijgen. Max Wright bedacht dit originele project ‘New Condoms’, waarbij je toch niet overal een zinnetje op kunt plakken. “Just do it’ van ‘Nike’ krijgt hier toch echt een andere lading…

Tom Bäcker - Worte & Geschriebenes "De categorienaam 'Worte & Geschriebenes' heeft nog wat symboliek ter aanvulling nodig. 'Associatie' zou ook een goede beschrijving zijn. Misschien moet worden aangevuld met symboliek. vereniging zou het ook mogelijk een succesvolle abstract. In deze fotoserie gaat het me niet om Berlijn, ook niet om streetart - de associatieve gedachte staat op de voorgrond. Mijn kaarten zijn stof tot nadenken, vormen een trigger, zetten associatieketens in gang en vertellen verhalen. En dus kost het een beetje fantasie om de verjaardags- en trouwkaarten te herkennen."

Creatief met Koelkast If you have a refrigerator that doesn’t work and you didn’t know what to do with it, simple repurpose it as creative decoration of your home. The old fridge can be converted to bar for drinks, bookcase, closet, to use in your garden etc. See some interesting recycled old refrigerator ideas. Bron: http://www.themagazinea.com/recycle-old-refrigerator-ideas/#ixzz3O4OPMuTR

\

Goochelen: Trukendoos op tv gaat open Ze hebben wat met ’mindfucks’ bij de AVROTROS. Want na de ultieme mindfuck die Wie is de Mol? ook wel wordt genoemd, begint de omroep vanavond met een programma dat ze simpelweg de naam Mindf*ck hebben meegegeven. In populairwetenschappelijke illusieprogramma zien we de jonge illustionist Victor Mids met beïnvloeding van het onderbewuste wekelijks zijn best doen de kijker af te laten stappen van dat waar hij tot voor kort het meeste vertrouwen in had: zichzelf. Mids studeerde trouwens voor arts en heeft dat diploma ook op zak. Een dokter die de boel in de maling neemt, lijkt misschien een weinig betrouwbare combinatie, maar wellicht is het een geruststellende gedachte dat illusionist Mids in het dagelijks leven niet werkzaam is als medicus. „Ik werk niet als arts. Ik gebruik vooral de kennis die ik tijdens mijn studie heb opgedaan bij mijn illusies. Ik weet bijvoorbeeld hoe de hersenen werken, hoe zintuigen werken en hoe perceptie werkt. Dat gooi ik in een magische blender met mijn illusies en daar heb je wat ik doe.” In Mindf*ck legt Mids soms uit hoe het brein werkt, maar trucs verklappen doet hij niet. „Nee, ik ben geen Goochelaars ontmaskerd. Het is meer dat ik inzicht bied in hoe de hersenen werken als ik zonder dat iemand het gezien heeft een speelkaart van a naar b verplaatst heb. Het wordt ook weer geen college, maar ik leer de kijker wel iets.” Dat goochelen een hot item is en voorlopig ook zal blijven had Victor Mids van Mindf*ck op tijd in de gaten. Want hoewel het een moeilijke keuze was om zijn doktersdiploma aan de wilgen de hangen en fulltime illusionist te worden, is hij blij dat hij die stap gezet heeft. „Het is de beste keuze die ik ooit heb kunnen maken.” Bron: Metro.nl Zie ook: http://www.avrotros.nl/mindfck

Eén afvalzak per jaar (met gezin van 5 personen) Het is gelukt! We hebben dit jaar met ons gezin van 5 personen slechts één afvalzak geproduceerd. Vorig jaar waren er dat nog twee zakken, nu is dat in 2014 met de helft gereduceerd. Daarmee is onze verwachting van 2014 gerealiseerd. Hoe realiseren we dit? Zoals ik al in een YouTube filmpje zei: “Zo weinig mogelijk afval kopen en alles heel goed scheiden”.

Minder afval kopen  Tas mee bij boodschappen doen en dus nooit plastic tasjes aannemen.  Groenten en fruit kopen we onverpakt in onze lokale bio-winkel.  Aankopen in grootverpakking of eigen papieren zakken (zoals rijst, gierst, boekweit, quinoa, amaranth, havervlokken, rijstmeel, kikkererwtenmeel, noten, zaden, pitten, rozijnen, dadels, vijgen, linzen, kikkererwten en bonen).  We maken zelf sesampasta (Tahin) en Gomasio (een smaakmaker op basis van sesam en zout)  We drinken enkel water, thee en zelfgemaakte notenmelk  Wijn en bier voor visite kopen we in statiegeld-flessen  Onderweg nemen we thermosflessen met thee en hervulbare flessen met water mee. Brood gaat mee in een broodtrommel of een herbruikbare lunchzak.  Ons groenafval composteren we in onze eigen tuin  We hebben geen krant, abonnementen en we hebben een sticker op de brievenbus tegen reclamefolders & de weekkrant. Ook hebben we ons afgemeld voor gratis abonnements krantjes zoals van de wegenwacht en de bank etc.  De ongebruikte achterkant van ontvangen brieven hergebruiken we als printpapier en ontvangen enveloppne hergebruiken we als boodschappenlijstjes of herinneringsbriefjes.  We gebruiken geen shampoo, zeep of andere verzorgingsproducten.  We maken zelf onze tandpasta en wasmiddel.  We gebruiken composteerbare tandenborstels, wasbare luiers en maandverband en katoenen zakdoeken.  We vermijden plastic producten, verpakking en speelgoed.  De kat doet zijn behoeften gewoon in de tuin waardoor we geen enorme hoeveelheden kattenbakvulling als afval hebben.  We maken zelf kaarsen van sinaasappel en kweekpotjes voor planten van wc-rollen. Afval goed scheiden Het afval wat we hebben scheiden we goed, waardoor er minder afval in de afvalzak belandt. We hebben tien verschillende verzamelbakken en -zakken voor het sorteren van afval: 1. Oud papier 2. Glaswerk 3. Drankkartons (tetra-pakken) 4. Groenafval wat niet wordt verteerd tot compost (zoals avocadopitten) 5. Plastic flessen – vooral van azijn als schoonmaakmiddel en wasverzachter 6. Plastic folies 7. Metaal – voornamelijk deksels 8. Oude kleding en stukken stof 9. Aparte inzameling op containerpark (piepschuim, batterijen, etc) 10. Restafval – één zak per jaar! Bron: http://wordpress.bespaarenergie.com/een-afvalzak-per-jaar

De deeleconomie: niet delen, dat is pas armoede! It is happening! Over de hele wereld zijn mensen op steeds grotere schaal aan het delen. Auto’s, boeken, hulp, tips, slaapplaatsen, gereedschap en ga zo maar door. De mensen die het delen mogelijk maken zijn steeds vaker slimme ondernemers die onze overvloed voor iedereen toegankelijk maken met mooie websites en handige apps. Uit Wikipedia: “Een economie is de wijze van productie, distributie en consumptie van schaarse goederen en diensten in een samenleving.” Deeleconomie: “Een wijze van productie en distributie van goederen en middelen die het delen en collectief consumeren van onze overvloed mogelijk maakt.” De vorige eeuw was de eeuw van hyperconsumptie. We hadden het terechte idee dat iedereen recht had op welvaart, en welvaart was: een eigen huis, koelkast, auto, boormachine en pick-up. Inderdaad, we hadden het goed en we werden steeds gelukkiger. Misschien kwam dat geluk wel door de vrijheid die dat persoonlijke bezit met zich meebracht. Tegelijkertijd hadden we door al dat persoonlijke bezit minder tijd om door te brengen met de mensen om ons heen. Je moet je zuurverdiende spullen wel zelf gebruiken, niet waar? Nu ontdekken we dat het niet zo efficiënt is om een auto te hebben die we maar een uur per dag gebruiken, of een boormachine die we maar vijf minuten per maand gebruiken. Daarnaast zijn we nu met zeven miljard mensen en we zouden zomaar collectief structureel ruzie kunnen krijgen als iedereen een auto, de daarbij horende olie of een boormachine moet hebben. Daar worden we niet gelukkiger van. We worden wel gelukkiger als we onze welvaart met elkaar delen en toegang tot middelen en mensen boven bezit verheffen. We moeten dan namelijk meer samen doen, overleggen en oplossingen vinden. Oplossingen die er toe leiden dat we het met z’n allen beter hebben in tegenstelling tot oplossingen om zelf meer te hebben. De deeleconomie verbindt in zichzelf tegelijkertijd de mooie ideeën uit verschillende historische stromingen die op zichzelf niet zaligmakend bleken of blijken. Deze stromingen en ideeën daaruit zijn bijvoorbeeld:  de vrije markt: de overdracht van goederen gebeurt vrijwillig  communisme: goederen behoren toe aan de gemeenschap  sociologie: mensen maken altijd deel uit van een groep, dat is onze natuur  positieve psychologie: mensen hebben de behoefte aan delen, helpen maakt gelukkiger en de gelukkige mens is productiever Natuurlijk staan we nog maar aan het begin, en ja, ik vind het ook spannend om mijn auto te delen met een vreemde. Toch ga ik het doen omdat ik in de deeleconomie geloof. Tegelijkertijd is het makkelijker dan ooit om iemands reputatie na te gaan. Met facebook en twitter weet je zo aan wie je je auto uitleent. Dat geeft al snel een vertrouwd gevoel. Bron: deeleconomie.nl

Huis van Overvloed Wat zou er gebeuren als we de overvloed die we collectief hebben op een slimme manier gaan benutten? Met deze vraag gingen we in 2010 op pad en als experiment wilden we een Huis bouwen, van Overvloed. Dat is gelukt. Het was af op 5 juli 2013. Een groep Nederlanders initieerde in 7 Days of Inspiration met als doel Nederland te upgraden op zes domeinen door gebruik te maken van onze overvloed, van onze sociale overwaarde. Het Huis van Overvloed was het Nijmeegse ‘duurzaamheidsproject’ van deze beweging, met als doel een werk- en ontmoetingsplek te bouwen voor sociaal/duurzame initiatieven. Een organisch proces was het gevolg van heel hard roepen dat we dit huis wilden bouwen. Architect Ralf van Tongeren maakte een tekening, de wethouder leende een stuk grond uit en binnen no-time stond er een team van 20 mensen dat wekelijks werkte aan deze gedeelde droom. Wij, landjutters, vonden de ene na de andere bron van overvloed. Van pallets, stoeptegels tot zonnepanelen, het bleek allemaal ergens over en mensen wilden het aan ons geven. Toen we op 16 mei 2012 alle papieren geregeld hadden en genoeg spullen hadden om te beginnen startten we de bouw. Grotendeels met de hand en een toevallig passerende bulldozer bouwden we in vier maanden tijd een terp van zand, puin, stoeptegels en klinkers. Deze terp was onze fundering waarop we Huis van Overvloed bouwden. Kinderen, asielzoekers, mannen, vrouwen, tientallen hielpen mee, van een uurtje tot een dag per week. Studenten van de timmeropleiding stonden al klaar en bouwden in zes weken de hoofddraagconstructie. In de vrieskou en sneeuw van winter en voorjaar bouwden steeds meer mensen mee aan het afdichten van het pand. Docenten van de Hogeschool maakten tuinmeubels, de GGZ kwam met 40 medewerkers schilderen als uitstapje en het team vaste meebouwers bleef groeien. In juli 2013 was het Huis van Overvloed een feit. Iedereen vierde feest en het plezier in het werk was de enige beloning. In augustus brandde het pand helaas af maar ondanks dat zijn we trots op het resultaat. Want hoe dan ook: er is nog veel meer wel dan niet. Het netwerk, het verhaal, het bewijs dat het kan, Fiksers, de tientallen projecten die andere mensen (door onze inspiratie) zijn gestart en de oneindige schat aan plezierige ervaringen van meebouwers.

My Morning Views After her step-dad, Mahlon, died, Tammy Strobel coped with grief and depression by going for daily walks. One day, Tammy came home from her walk with a new idea. She would start an iPhone photography project that included two passions Mahlon and she shared: coffee and the great outdoors. She called her project “My Morning View.” Bron: http://rowdykittens.tumblr.com/

Claudia De Breij - Mag ik dan bij jou Als de oorlog komt, En als ik dan moet schuilen, Mag ik dan bij jou? Als er een clubje komt, Waar ik niet bij wil horen, Mag ik dan bij jou? Als er een regel komt Waar ik niet aan voldoen kan Mag ik dan bij jou? En als ik iets moet zijn, Wat ik nooit geweest ben, Mag ik dan bij jou? Mag ik dan bij jou schuilen, Als het nergens anders kan? En als ik moet huilen, Droog jij m'n tranen dan? Want als ik bij jou mag, Mag jij altijd bij mij. Kom wanneer je wilt, Ik hou een kamer voor je vrij. Als het onweer komt, En als ik dan bang ben, Mag ik dan bij jou? Als de avond valt, En 't is mij te donker, Mag ik dan bij jou? Als de lente komt, En als ik dan verliefd ben Mag ik dan bij jou? Als de liefde komt, En ik weet het zeker, Mag ik dan bij jou? Mag ik dan bij jou schuilen, Als het nergens anders kan? En als ik moet huilen, Droog jij m'n tranen dan? Want als ik bij jou mag, Mag jij altijd bij mij. Kom wanneer je wilt, Ik hou een kamer voor je vrij Als het einde komt, En als ik dan bang ben, Mag ik dan bij jou? Als het einde komt, En als ik dan alleen ben, Mag ik dan bij jou?

De Kledingbibliotheek

Het is heerlijk om te shoppen, maar we hebben al zoveel! We zijn vast niet de enige die last hebben van die overvolle kledingkast. Wij willen liever met elkaar delen wat we al hebben, maar dan wel met behoud van het shop-gevoel. Je kunt bij ons niet kopen. Bij de Kledingbibliotheek kun je verschillende jurkjes, jasjes of shirtjes komen uitzoeken, na 4 weken dragen gooi je het in onze wasmand en zoek je weer iets nieuws uit! Zo heb je toegang tot een oneindige inloopkast! De Kledingbibliotheek heeft een uitgebreide en diverse collectie voor jonge vrouwen. Modeontwerpers hebben onbruikbare tweedehands kleding van Humana omgetoverd tot unieke designers items. Daarnaast vind je in de collectie ook de leukste tweedehands kleding, gedoneerd door Kledingbiebfans. En als laatste heeft de bibliotheek stukken van kleine duurzame en fairtrade modemerken in bruikleen. Het initiatief is opgestart door drie meiden uit Utrecht: Maud, Karin en Evita. Maud wil als sociologe de deeleconomie verder ontwikkelen. Een sameleving minder gekenmerkt door bezit, maar juist door delen en samen gebruiken wat we al hebben. Karin is als biologe geïnspireerd om een zo duurzaam mogelijke wereld te creëren. Het is zonde om te blijven consumeren en te blijven weggooien. Ze heeft al eerder met anderen een boek gepubliceerd over duurzaamheid. Evita is als kunstmanager al eerder in aanraking gekomen met de modebranche. Zij wil het liefst iets veranderen aan het verouderde retail-systeem. Maar wil vooral ook jonge designers een platform geven en ze de mogelijkheden bieden om op een sociale en duurzame manier kleding te produceren en aan te bieden.

Grappige wasinstructies op kledingetiketten "Niets zo suf (doch handig) als wasinstructies op kleding. Goddank zijn er bedrijven die wat moois en/of bizars maken van die labels, zoals deze heerlijk voorbeelden." Bron: Flabber.nl

Droedelen We doen het allemaal wel eens. Als je je verveelt, tijdens een saaie vergadering of een telefoongesprek. Droedelen. Ik kan me nog herinneren dat ik vroeger op school de hele kantlijn van mijn huiswerk vol kladderde met allerlei tekeningen. Dat konden mijn docenten niet altijd waarderen. Het was niet netjes en het hoort niet. Maar niet alleen huiswerk maken kan saai zijn. Wat dacht je van dat huiswerk vervolgens nakijken? Als leerling realiseer je je niet altijd dat dit voor jouw leraar ook best geestdodend kan zijn. Op een middelbare school in Thailand kwam bovenstaande op een prachtige manier samen. Scheikundeleraar John Zadrozny was eigenlijk wel blij met de originele tekeningen van zijn leerlingen. Het maakte zijn nakijkwerk wat minder saai. John ging namelijk zelf ook aan de slag en tekende tijdens het nakijken van alles bij de tekeningen van zijn leerlingen. Voor deze docent waren de krabbels van zijn leerlingen dus heel erg welkom. En hoewel hij het in eerste instantie alleen deed om zichzelf te vermaken, bleek het al snel meer te bereiken dan dat. John zegt er zelf over: “Als onervaren docent vond ik het lastig om de hele tijd streng en serieus te zijn, maar ik moest wel om de klas onder controle te houden.” Dankzij de tekeningen werd hij toch een populaire leraar. “Het werd een manier om lol te maken met mijn leerlingen, zonder dat het de lessen verstoorde. Een manier om een band met ze te krijgen.” Wist je trouwens dat het sowieso een goed idee is om mensen lekker te laten droedelen? Uit onderzoek blijkt namelijk dat je wat je hoort beter onthoudt als je tijdens het luisteren tekeningetjes maakt. Hoe dit precies werkt weten de onderzoekers niet zeker, maar ze vermoeden dat het komt omdat je door het droedelen niet kunt dagdromen en je gedachten zo niet afdwalen. Kortom: leerlingen lekker laten kliederen en wie weet kun je als docent tijdens het nakijken van hun huiswerk daar goed gebruik van maken. Bron: omdenken.nl/droedelen. Afbeeldingen, bron: gradingthaime.com

De Postfabriek

"Post uitwisselen draait volgens ons om het contact met elkaar, wat de brief voor ons de kern van het poststuk maakt. Maar het is het hele proces wat post maken zo mooi maakt. De tijd en moeite nemen om voor iemand een brief te schrijven, een envelop te knutselen en er een mooi geheel van te maken. Hoe blij je er van wordt als je iets speciaal voor iemand maakt en weet dat wanneer jij het in de brievenbus hebt gedaan, morgen een ander op zijn minst zo blij is. In een haastige en drukke maatschappij is het mooi om tijd en échte aandacht voor een ander te hebben. Elkaar leren kennen via brieven is een hele speciale manier van een vriendschap opbouwen: de kleine dagelijkse dingen delen en elkaar troosten en steunen wanneer er grote dingen in het leven gebeuren. Post is een onmisbaar deel van ons leven geworden. Alle fijne momenten waarop we aan het freubelen zijn, de post die we naar de brievenbus brengen en de post die we zelf op de mat vinden. Maar vooral door de band die je met een ander krijgt door het briefverkeer. Onze gezamenlijke liefde voor post is dan ook de reden waarom we de Postfabriek hebben opgericht. Door de jaren heen hebben we al zo veel verschillende manieren van post maken ontdekt. Je leert van de ander, je maakt er weer je eigen ding van, je ontdekt nieuwe materialen. We willen graag laten zien wat je allemaal voor post kunt maken, wat handige manieren zijn om een envelop te maken, hoe je materialen kunt combineren en recyclen en meer. We krijgen vaak de vraag hoe we iets maken of hoe we toch op het idee komen. Na zoveel post maken voelt dat voor ons als vanzelf. Daarom vinden we het zo leuk om al onze ideeën en ervaringen te kunnen delen met jou. Om te laten zien dat post helemaal niet moeilijk of ingewikkeld hoeft te zijn. Het is ook een kwestie van durven en gewoon gaan doen. Zodat je hopelijk net zoveel plezier gaat beleven aan het post maken als wij dat doen."

Ik Schenk Aandacht Bron: schenkaandacht.nu “Deze tijd heeft aandacht nodig”, zei iemand mij eens. Ik vind dat deze tijd zelfs schrééuwt om aandacht. Maar ik houd niet van lawaai en daarom schenk ik het: aandacht om cadeau te geven én om in te schenken! Een overload aan informatie, opinie en expertise wordt dagelijks op je afgevuurd. Er is zoveel gaande in de wereld waarvan je op de hoogte gehouden wordt en waarvan je geacht wordt op de hoogte te blijven, dat het soms aantrekkelijker is om de gordijnen dicht te trekken en je te verstoppen onder die hippe wollen dekens. De buitenwereld moet je met je innerlijke wereld zien te verenigen. Bovendien kennen beide onbegrensde mogelijkheden. Als je de stortvloed aan informatie en mogelijkheden niet weet te reduceren tot je eigen waarheden en een samenhangend wereldbeeld, kun je jezelf gemakkelijk verliezen. Deze tijd heeft stilte nodig. Geen protest in stilte, geen verdoving die als kunstmatige stilte wordt beschouwd, maar de stilte - het bewustzijn, de aandacht - die je in jezelf kunt aanspreken. Want in het besef, dat ontstaat wanneer je het lef hebt te ‘loungen’ en te ‘relaxen’ binnenin jezelf, daarin liggen volgens mij de kansen. Vanuit die innerlijke ruimte schijnt van alles mogelijk te zijn! Dat is de plek waar je je kunt herinneren hoe jij op jouw manier kunt bijdragen, iets kunt toevoegen, aan de wereld zoals hij is. Daar zijn je dromen helder en is het leven een stuk minder ingewikkeld. Hoe prachtig zou het zijn om deze innerlijke stilte aan iemand cadeau te kunnen geven? Innerlijke stilte is niet gemakkelijk in te pakken, maar aandacht kan wél geschonken worden. Schenk aandacht. Ik schenk aandacht. Ik wil jou aandacht schenken! P.S.: (het belang van) innerlijke stilte wordt treffend omschreven door Eckhart Tolle in zijn boek ‘De Stilte Spreekt’:

Gewoon een kop koffie - om mee te beginnen "'Als je vijf nachten op straat leeft, voel je je geen mens meer. Je stinkt. Je bent moe. Je schaamt je. Je durft mensen niet meer aan te kijken. Je schiet in overlevingsmodus. En mensen kijken jou niet meer aan. Je wordt een dier. Een beest. Een straathond. En wordt dan maar weer’ns mens. Eerder word je de andere kant op gezogen. En loop je te dealen. Om dan weer contact te krijgen met andere mensen moet er een wonder gebeuren of iemand moet zijn hand uit steken.' Deze woorden herinner ik me van Remco Groenewegen uit Amersfoort. Hij werd dakloos rond zijn twintigste en leefde vijftien jaar op straat. Hij werkte in de zomer van 2012 mee aan de theatervoorstelling ‘Street’ van Lotte van den Berg, waar ik zijdelings bij betrokken was. Met Gewoon een kop koffie wil ik iedereen uitnodigen om gewoon een kop koffie te drinken met een dak- of thuisloze. Gewoon een kop koffie. Om mee te beginnen. Of thee natuurlijk. Of een warme maaltijd. Bijvoorbeeld voor € 2,50 bij de HEMA of - in thuishaven Groningen - eten wat de pot schaft tien euro bij De Sleutel. Zodat je samen allebei even meer van een gewoon leven voelt. We beginnen in Groningen en als het werkt, kan het vast ook elders, groter worden en bijna overal. Dat zou ik prachtig vinden." Ritzo Ten Cate werkte zijdelings mee aan een theatervoorstelling over dakloos zijn. Hij werd er door geraakt en wilde iets doen voor de daklozen in Nederland. Maar geld geven, een boordje of een donatie voor 'uitgestelde koffie' voelde niet goed. Te gemakkelijk, te even, te leeg, te afkopen. Maar niets doen voelde ook niet goed. Hij bedacht 'Gewoon Koffie', een project waarbij hij mensen uitdaagt om met een dakloze of straatkrantverkoper eens een kop koffie te gaan drinken. Om de menselijkheid terug te brengen. Lees hier de blog die Ritzo schreef bij het opzetten van het initiatief: ritzotencate.blogspot.nl/2013/09/gewoon-een-kop-koffie-om-mee-te-beginnen.html Lees hier de blog die hij schreef met 1001 lessen die hij van Gewoon Koffie heeft geleerd: http://ritzotencate.blogspot.nl/2014/12/een-jaar-gewoon-koffie-1001-lessen-van.html

Goed kijken: little people "Zonnebadend op een tennisbal, klauterend op een immense ladder, surfend op een sinaasappelschil.. Overal ter wereld (ook in Nederland!) zet de Engelse kunstenaar Slinkachu zijn 'little people' neer in verrassende settings. Zijn doel: de stadsslenteraars verrassen, zodat ze meer oog krijgen voor hun omgeving. Slinkachu schildert de poppetjes zelf, koopt de attributen voor de stadstaferelen op eBay en fotografeert uiteindelijk het geheel. De collectie is inmiddels verzameld in een boek, maar het werk gaat door." Bron: slinkachu.com/little-people

Vergeet-je-niet: 'aMoment' Bijzonder project: een Australische kunstenares (die zichzelf niet bekend maakt) heeft 100 koffiekopjes en 100 minihangmatjes verspreid met daarin vergeet-me-nietjes. Het idee: de wereld is zo gehaast, neem wat meer tijd voor jezelf. Met het project 'aMoment' wil ze dat mensen een pauze nemen van de waan van de dag: 'Ik geloof dat als we meer momenten voor onszelf zouden nemen, we een beter zicht zouden hebben op het leven, betere beslissingen zouden nemen en over het algemeen gelukkiger zouden zijn." Het mooie is: ze moedigt anderen aan om ook zo'n kopje te organiseren en een fotootje te sturen. Dat komt dan op haar blog. Alleen al van het zien van de foto's word je vrolijk. (Bron: Flow Magazine) amomentmelbourne.wordpress.com

Klaagmuur voor eenzame sokken & Troostmonument voor zakdoeken "Iedereen kent het fenomeen van sokken die in de was verweesd raken. Geïntrigeerd door dit mysterie verzamelde beeldend kunstenaar Stef Kreymborg via oproepen in de media duizenden eenzame sokken. Aanvankelijk was het de bedoeling om uit deze eenlingen nieuwe paren te vormen, maar al werkend ontstond onder haar handen een monumentale 'Klaagmuur van eenzame sokken'. Een werk van 7 meter lang en 2,5 meter hoog. De historie van alle individuele voetstappen die in deze sokken zijn gezet, vormen samen een footprint van onze samenleving, in talloze kleurnuances en kleurblokken. Dit werk vertelt over eenzaamheid, samenwerking en de hoop op verbinding."

Het Troostmonument is een monumentaal kunstwerk, waarin zakdoeken de bouwstenen vormen. Met de opkomst van de papieren tissue is de stoffen zakdoek wat in de vergetelheid geraakt. Het duizenddingendoekje dat in de loop van een mensenleven zoveel troost kan bieden leek bijna uitgestorven. De ontelbare exemplaren die Stef na oproepen ontving, bleken voor veel mensen beslist geen gewone lapjes textiel, maar bakens in barre tijden. Gezamenlijk representeren ze in het Troostmonument de mensheid in al zijn variaties: groot, klein, gekleurd, wit, versleten, vrolijk, bevlekt, gehavend of nieuw, saai, verkreukeld of keurig in de plooi, met of zonder etiketje, randje, of boodschap. Het Troostmonument werd langzaam tot een groots, golvend epos van 8 x 2 meter, waarin de mensheid in al zijn variatie op een onnavolgbare manier met elkaar verbonden is, een knooppunt van levens. Zoals in al haar werk is Stef gefascineerd door enkelingen en groepen, door de wisselwerking tussen individu en massa. Eenzaamheid en de hoop op verbinding zijn kernbegrippen.

Jaszakschatten Van een bijzonder gelukssteentje tot het mooiste snoeppapiertje, van een vieze zakdoek tot het allerzachtste veertje, van het treinkaartje naar de liefste opa en oma tot een vette Bonkie van de Hema. Iedereen heeft altijd wel iets in zijn jaszak zitten. En wij zijn benieuwd naar wat er allemaal verzameld wordt in die zakken van jou! Zo nieuwsgierig zelfs dat we deze site zijn begonnen. Zodat iedereen een foto van zijn jaszakinhoud naar ons op kan sturen en op deze manier andere nieuwsgierige aagjes van over heel de wereld een beetje mee kunnen gluren…

7 Strange Questions That Help You Find Your Life Purpose One day, when my brother was 18, he waltzed into the living room and proudly announced to my mother and me that one day he was going to be a senator. My mom probably gave him the “That’s nice, dear,” treatment while I’m sure I was distracted by a bowl of Cheerios or something. But for fifteen years, this purpose informed all of my brother’s life decisions: what he studied in school, where he chose to live, who he connected with and even what he did with many of his vacations and weekends. And now, after almost half a lifetime of work later, he’s the chairman of a major political party in his city and the youngest judge in the state. In the next few years, he hopes to run for office for the first time. Don’t get me wrong. My brother is a freak. This basically never happens. Most of us have no clue what we want to do with our lives. Even after we finish school. Even after we get a job. Even after we’re making money. Between ages 18 and 25, I changed career aspirations more often than I changed my underwear. And even after I had a business, it wasn’t until I was 28 that I clearly defined what I wanted for my life. Chances are you’re more like me and have no clue what you want to do. It’s a struggle almost every adult goes through. “What do I want to do with my life?” “What am I passionate about?” “What do I not suck at?” I often receive emails from people in their 40s and 50s who still have no clue what they want to do with themselves. Part of the problem is the concept of “life purpose” itself. The idea that we were each born for some higher purpose and it’s now our cosmic mission to find it. This is the same kind of shitty logic used to justify things like spirit crystals or that your lucky number is 34 (but only on Tuesdays or during full moons). Here’s the truth. We exist on this earth for some undetermined period of time. During that time we do things. Some of these things are important. Some of them are unimportant. And those important things give our lives meaning and happiness. The unimportant ones basically just kill time. So when people say, “What should I do with my life?” or “What is my life purpose?” what they’re actually asking is: “What can I do with my time that is important?” This is an infinitely better question to ask. It’s far more manageable and it doesn’t have all of the ridiculous baggage that the “life purpose” question does. There’s no reason for you to be contemplating the cosmic significance of your life while sitting on your couch all day eating Doritos. Rather, you should be getting off your ass and discovering what feels important to you. One of the most common email questions I get is people asking me what they should do with their lives, what their “life purpose” is. This is an impossible question for me to answer. After all, for all I know, this person is really into knitting sweaters for kittens or filming gay bondage porn in their basement. I have no clue. Who am I to say what’s right or what’s important to them? But after some research, I have put together a series of questions to help you figure out for yourself what is important to you and what can add more meaning to your life. These questions are by no means exhaustive or definitive. In fact, they’re a little bit ridiculous. But I made them that way because discovering purpose in our lives should be something that’s fun and interesting, not a chore. 1. What’s your favorite flavor of shit sandwich and does it come with an olive? Ah, yes. The all-important question. What flavor of shit sandwich would you like to eat? Because here’s the sticky little truth about life that they don’t tell you at high school pep rallies: Everything sucks, some of the time. Now, that probably sounds incredibly pessimistic of me. And you may be thinking, “Hey Mr. Manson, turn that frown upside down.” But I actually think this is a liberating idea. Everything involves sacrifice. Everything includes some sort of cost. Nothing is pleasurable or uplifting all of the time. So the question becomes: what struggle or sacrifice are you willing to tolerate? Ultimately, what determines our ability to stick with something we care about is our ability to handle the rough patches and ride out the inevitable rotten days. If you want to be a brilliant tech entrepreneur, but you can’t handle failure, then you’re not going to make it far. If you want to be a professional artist, but you aren’t willing to see your work rejected hundreds, if not thousands of times, then you’re done before you start. If you want to be a hotshot court lawyer, but can’t stand the 80-hour workweeks, then I’ve got bad news for you. What unpleasant experiences are

you able to handle? Are you able to stay up all night coding? Are you able to put off starting a family for 10 years? Are you able to have people laugh you off the stage over and over again until you get it right? What shit sandwich do you want to eat? Because we all get served one eventually. Might as well pick one with an olive. 2. What is true about you today that would make your 8-year-old self cry? When I was a child, I used to write stories. I used to sit in my room for hours by myself, writing away, about aliens, about superheroes, about great warriors, about my friends and family. Not because I wanted anyone to read it. Not because I wanted to impress my parents or teachers. But for the sheer joy of it. And then, for some reason, I stopped. And I don’t remember why. We all have a tendency to lose touch with what we loved as a child. Something about the social pressures of adolescence and professional pressures of young adulthood squeezes the passion out of us. We’re taught that the only reason to do something is if we’re somehow rewarded for it. It wasn’t until I was in my mid-20s that I rediscovered how much I loved writing. And it wasn’t until I started my business that I remembered how much I enjoyed building websites — something I did in my early teens, just for fun. The funny thing though, is that if my 8-year-old self had asked my 20-year-old self, “Why don’t you write anymore?” and I replied, “Because I’m not good at it,” or “Because nobody would read what I write,” or “Because you can’t make money doing that,” not only would I have been completely wrong, but that 8-year-old boy version of myself would have probably started crying. 3. What makes you forget to eat and poop? We’ve all had that experience where we get so wrapped up in something that minutes turn into hours and hours turn into “Holy crap, I forgot to have dinner.” Supposedly, in his prime, Isaac Newton’s mother had to regularly come in and remind him to eat because he would go entire days so absorbed in his work that he would forget. I used to be like that with video games. This probably wasn’t a good thing. In fact, for many years it was kind of a problem. I would sit and play video games instead of doing more important things like studying for an exam, or showering regularly, or speaking to other humans face-to-face. It wasn’t until I gave up the games that I realized my passion wasn’t for the games themselves (although I do love them). My passion is for improvement, being good at something and then trying to get better. The games themselves — the graphics, the stories — they were cool, but I can easily live without them. It’s the competition — with others, but especially with myself — that I thrive on. And when I applied that obsessiveness for improvement and self-competition to an internet business and to my writing, well, things took off in a big way. Maybe for you, it’s something else. Maybe it’s organizing things efficiently, or getting lost in a fantasy world, or teaching somebody something, or solving technical problems. Whatever it is, don’t just look at the activities that keep you up all night, but look at the cognitive principles behind those activities that enthrall you. Because they can easily be applied elsewhere. 4. How can you better embarrass yourself? Before you are able to be good at something and do something important, you must first suck at something and have no clue what you’re doing. That’s pretty obvious. And in order to suck at something and have no clue what you’re doing, you must embarrass yourself in some shape or form, often repeatedly. And most people try to avoid embarrassing themselves, namely because it sucks. Ergo, due to the transitive property of awesomeness, if you avoid anything that could potentially embarrass you, then you will never end up doing something that feels important. Yes, it seems that once again, it all comes back to vulnerability. Right now, there’s something you want to do, something you think about doing, something you fantasize about doing, yet you don’t do it. You have your reasons, no doubt. And you repeat these reasons to yourself ad infinitum. But what are those reasons? Because I can tell you right now that if those reasons are based on what others would think, then you’re screwing yourself over big time.

If your reasons are something like, “I can’t start a business because spending time with my kids is more important to me,” or “Playing Starcraft all day would probably interfere with my music, and music is more important to me,” then OK. Sounds good. But if your reasons are, “My parents would hate it,” or “My friends would make fun of me,” or “If I failed, I’d look like an idiot,” then chances are, you’re actually avoiding something you truly care about because caring about that thing is what scares the shit out of you, not what mom thinks or what Timmy next door says. Living a life avoiding embarrassment is akin to living a life with your head in the sand. Great things are, by their very nature, unique and unconventional. Therefore, to achieve them, we must go against the herd mentality. And to do that is scary. Embrace embarrassment. Feeling foolish is part of the path to achieving something important, something meaningful. The more a major life decision scares you, chances are the more you need to be doing it. 5. How are you going to save the world? In case you haven’t seen the news lately, the world has a few problems. And by “a few problems,” what I really mean is, “everything is fucked and we’re all going to die.” I’ve harped on this before, and the research also bears it out, but to live a happy and healthy life, we must hold on to values that are greater than our own pleasure or satisfaction. So pick a problem and start saving the world. There are plenty to choose from. Our screwed up education systems, economic development, domestic violence, mental health care, governmental corruption. Hell, I just saw an article this morning on sex trafficking in the US and it got me all riled up and wishing I could do something. It also ruined my breakfast. Find a problem you care about and start solving it. Obviously, you’re not going to fix the world’s problems by yourself. But you can contribute and make a difference. And that feeling of making a difference is ultimately what’s most important for your own happiness and fulfillment. Now, I know what you’re thinking. “Gee Mark, I read all of this horrible stuff and I get all pissed off too, but that doesn’t translate to action, much less a new career path.” Glad you asked… 6. Gun to your head, if you had to leave the house all day, every day, where would you go and what would you do? For many of us, the enemy is just old-fashioned complacency. We get into our routines. We distract ourselves. The couch is comfortable. The Doritos are cheesy. And nothing new happens. This is a problem. What most people don’t understand is that passion is the result of action, not the cause of it. Discovering what you’re passionate about in life and what matters to you is a full-contact sport, a trial-and-error process. None of us know exactly how we feel about an activity until we actually do the activity. So ask yourself, if someone put a gun to your head and forced you to leave your house every day for everything except for sleep, how would you choose to occupy yourself? And no, you can’t just go sit in a coffee shop and browse Facebook. You probably already do that. Let’s pretend there are no useless websites, no video games, no TV. You have to be outside of the house all day every day until it’s time to go to bed — where would you go and what would you do? Sign up for a dance class? Join a book club? Go get another degree? Invent a new form of irrigation system that can save the thousands of children’s lives in rural Africa? Learn to hang glide? What would you do with all of that time? If it strikes your fancy, write down a few answers and then, you know, go out and actually do them. Bonus points if it involves embarrassing yourself. 7. If you knew you were going to die one year from today, what would you do and how would you want to be remembered? Most of us don’t like thinking about death. It freaks us out. But thinking about our own death surprisingly has a lot of practical advantages. One of those advantages is that it forces us to zero in on what’s actually important in our lives and what’s just frivolous and distracting. When I was in college, I used to walk around and ask people, “If you had a year to live, what would you do?” As you can imagine, I was a huge hit at parties. A lot of people gave vague and boring answers. A few drinks were nearly spit on me. But it did cause people to really think about their lives in a different way and re-evaluate what their priorities were. What is your legacy going to be? What are the stories people are going to tell when you’re gone? What is your obituary going to say? Is there anything to say at all? If not, what would you like it to say? How can you start

working towards that today? And again, if you fantasize about your obituary saying a bunch of badass shit that impresses a bunch of random other people, then again, you’re failing here. When people feel like they have no sense of direction, no purpose in their life, it’s because they don’t know what’s important to them, they don’t know what their values are. And when you don’t know what your values are, then you’re essentially taking on other people’s values and living other people’s priorities instead of your own. This is a one-way ticket to unhealthy relationships and eventual misery. Discovering one’s “purpose” in life essentially boils down to finding those one or two things that are bigger than yourself, and bigger than those around you. And to find them you must get off your couch and act, and take the time to think beyond yourself, to think greater than yourself, and paradoxically, to imagine a world without yourself.

Be present in your relationship "As a marriage counsellor working with men and women in relationship crisis, I help clients navigate numerous marriage counselling issues. While many situations are complex, there’s one profoundly simple truth that men need to know. It’s this – Women leave men they love. They feel terrible about it. It tears the heart out of them. But they do it. They rally their courage and their resources and they leave. Women leave men with whom they have children, homes and lives. Women leave for many reasons, but there’s one reason in particular that haunts me, one that I want men to understand: Women leave because their man is not present. He’s working, golfing, gaming, watching TV, fishing… the list is long. These aren’t bad men. They’re good men. They’re good fathers. They support their family. They’re nice, likeable. But they take their wife for granted. They’re not present. Women in my office tell me “Someone could come and sweep me off my feet, right out from under my husband.” Sometimes the realization scares them. Sometimes they cry. Men – I’m not saying this is right or wrong. I’m telling you what I see. You can get as angry or hurt or indignant as you want. Your wife is not your property. She does not owe you her soul. You earn it. Day by day, moment to moment. You earn her first and foremost with your presence, your aliveness. She needs to feel it. She wants to talk to you about what matters to her and to feel you hearing her. Not nodding politely. Not placating. Definitely not playing devil’s advocate. She wants you to feel her. She doesn’t want absent-minded groping or quick release sex. She wants to feel your passion. Can you feel your passion? Can you show her? Not just your passion for her or for sex; your passion for being alive. Do you have it? It’s the most attractive thing you possess. If you’ve lost it, why? Where did it go? Find out. Find it. If you never discovered it you are living on borrowed time. If you think you’re present with your wife, try listening to her. Does your mind wander? Notice. When you look at her, how deeply do you see her? Look again, look deeper. Meet her gaze and keep it for longer than usual, longer than comfortable. If she asks what you’re doing, tell her. “I’m looking into you. I want to see you deeply. I’m curious about who you are. After all these years I still want to know who you are every day.” But only say it if you mean it, if you know it’s true. Touch her with your full attention. Before you lay your hand on her, notice the sensation in your hand. Notice what happens the moment you make contact. What happens in your body? What do you feel? Notice the most subtle sensations and emotions. (This is sometimes called mindfulness.) Tell her about what you’re noticing, moment to moment. But you’re busy. You don’t have time for this. How about five minutes? Five minutes each day. Will you commit to that? I’m not talking about extravagant dinners or nights out (although those are fine too). I’m talking about five minutes every day to be completely present to the woman you share your life with. To be completely open – hearing and seeing without judgement. Will you do that? I bet once you start, once you get a taste, you won’t want to stop. Note: As some readers have observed, the gender roles in this article can be reversed and the same will be true. Bron: http://www.justiceschanfarber.com/marriage-why-women-leave-cheat.html

Postpuzzel It's not Harriet Russell's letters that are so original - it's the way she sends them. Over the course of a year, from her flat in Glasgow, she sent herself 130 envelopes with addresses in the form of anagrams, crosswords, tests for colour blindness, dot-to-dot puzzles, cartoons. The first one she sent was in mirror writing, and when it arrived back at her flat - in the same time it takes for a normal letter to arrive - she knew that somewhere at the Glasgow Mail Centre, someone had enjoyed her work. So she pressed on. Although she worried about the project at times - 'I thought I might get a letter saying, please stop wasting our time by doing this,' she told me - there were many sustaining little victories. She never met any of her accomplices at the Post Office, but they seemed to be enjoying the game. The crossword she sent out was returned, filled-in, with the proud comment on the back, 'Solved by the Glasgow Mail Centre'. And ultimately only 10 of the letters she sent didn't make it back, among them a particularly testing anagrammatic one, and several that lacked a postcode (the key to getting any letter delivered, she learnt). Funnily enough, Russell, an illustrator, is not herself a great letter-writer, communicating mostly by email. Her envelopes were filled with blank pieces of paper.

Schrap me Dimitri Antonissen is een schrijver die enkel schrapt. Overdag is hij, als chef nieuws bij Het Laatste Nieuws, bezig de krant te vullen. ’s Avonds pakt hij echter zijn zwarte stift om de poëzie uit de artikelen te redden. Schrap me is het resultaat van anderhalf jaar wegstrepen van overtollige woorden. Wat overblijft zijn charmante, grappige en bijtijds ontroerende gedichten. Bron: http://www.wintertuin.nl/uitgeverij/schrap-me-2/

Meer gedichten: www. http://stiftgedichten.com/ Een interview met Dimitri Antonissen: http://meandermagazine.net/wp/2010/01/niet-schrijven-maar-schrappen/

Week in the Life "A seven-day documentary project, Week In The Life began in 2005 as an annual opportunity to capture the simple everyday details of life with photos and words. The albums I've created are some of my most treasured in that they are wonderfully true representations of my family's life at a particular point in time. From the mundane to the profound, it's those simple little everyday moments that I treasure most." (Bron: http://aliedwards.com/projects/week-in-the-life) Een voorbeeld hiervan komt van Tracy Larsen, die ook een fotoboek maakte van een gewone week in het leven van haar gezin. Ze maakte niet alleen foto's maar schreef ook op wat haar kinderen op die momenten zeiden en deden.

http://tracy-larsen.com/blog/week-in-the-life-2012-the-photo-book/

29 Gifts Cami Walker seemed to have everything going for her when a diagnosis of multiple sclerosis put a screeching stop to all her plans. Her condition had degenerated rapidly in just two years — she lost vision in one eye, and found it increasingly difficult to walk. Unable to work, deep in debt, and with her brand new marriage under strain, she fell into a suicidal depression. It was her friend and spiritual teacher, Mbali Creazzo, that gave her a seemingly ridiculous prescription: give 29 gifts in 29 days. Mbali told Cami she was focusing too much attention on the disease, and hence was feeding it. So instead, try turning that momentum around by giving to others. The gifts didn’t need to be big. Anything would do, as long as it was given authentically and mindfully. Many of the things Cami gave were indeed very simple — a tissue for a tearful friend, spare change for a homeless person, a homemade meal for her husband. The book chronicles the amazing shifts that began to take place for her over the month that followed. It’s a true-to-life testament to how the quality of our thoughts has a direct effect on the quality of our lives. Some of the gifts weren’t even “things,” and brought along surprising lessons to the author. For example, on Day 2, Cami realized she could stop apologizing every time her acupuncturist friend came to pick her up to take her to the clinic for appointments. Letting go to her newly emerging sense of gratitude, she thought, “Just as I am trying to give consciously now, I will try to receive consciously, too.” On day 6, a particularly rejuvenating yoga class inspired her to chant spontaneously, “May all beings everywhere, including me, be joyous and free.” Later when she began to doubt whether this gift was good enough to count, she realized how her own perfectionist nature had been getting in her way her whole life. And so by allowing that simple mantra to count as her gift for the day, she found yet another way to let go and open herself up to life. Cami understood from the very start what the true spirit behind this exercise was. It’s not about literally giving 29 gifts. It’s about living every day with a generous frame of mind — kind, gracious, and willing to open up to whatever life brings our way. Gradually, she began to see larger lessons as well – that by stepping outside of our small, self-contained worlds, we become part of something greater than anything that any of us can be or do by ourselves. A year later, Cami’s life looks very different from where she began. She still lives with MS, but her symptoms are much improved. Her vision is back, and she walks on her own most days. Recent diagnostic tests have been clear, showing that her disease has stopped progressing. Her relationships with her husband, family, and friends are more intimate and fulfilling. She’s still in debt, but is paying off the loans regularly. She no longer worries about money, and sees it as “an endless resource that exists in the world and I trust that God will provide us with the funds to meet our needs.” It was somewhere around Day 5 that Cami started thinking big. What if thousands … or even millions of people committed to give 29 gifts in 29 days? What effects might that have on the world? And so she started with a simple idea to launch a website, www.29gifts.org, to encourage others to take up the challenge and share their stories. Three years later, this little idea has blossomed into a thriving global community with several thousand members from 38 countries. Its mission is to create a grassroots revival of the spirit of giving in the world. The last section of the book contains nine selected stories from members of the 29 Gifts community, and the website has thousands more. 29gifts.org has also spawned humanitarian projects all around the world that have done some powerful work. There’s Operation Teddy Bear (www.teddybearcare.org), which provides teddy bears, food and other personal

gifts for children living in poverty in South Africa. And there’s Seattle Youth Garden Works, which trains homeless and underserved youth in basic job skills by helping them grow organic fruits and vegetables and sell them to area farmers markets. You can see a long list of wonderfully inspiring projects at the 29gift.org website. In an interview on National Public Radio, Cami beautifully summarized what she learned as follows: “I didn’t know that when Mbala gave me this suggestion, what she was really trying to help me to do was to open up. I don’t know who said this …but a closed hand cannot receive. And that was me. I was just this tightfisted, resentful, angry, frustrated young woman at the time that she gave me this suggestion. Over the course of those first 29 days I really did feel myself open up and begin connect on a higher level with people and have more meaningful interaction with others… I was not someone who was good at accepting support or assistance from others before doing this, and certainly before my diagnosis. I was very independent, and the loss of certain abilities — my physical abilities, and even some cognitive abilities to some extent — was a huge blow. The giving is what has helped me stay centered and balanced. It’s something that’s made me feel like I’m a part of the world at large. I hope that’s what it does for others too — to help them see they’re not alone in this world.” So what started as an exercise to get herself feeling better grew into an inspiration to be a force for good in the world. Her story has also shown me that one person can make a difference, and that wholeheartedly giving of myself – and just as importantly, believing that I am worthy of doing so — is really all that’s needed.

Geefmaand.nl In antwoord op het boek van Cami Walker gingen vijftig mensen in november 2013 de geefmaand aan. Op de website kun je hun uitgebreide verhalen lezen. Hieronder een aantal korte bevindingen. Geven en krijgen Voor Gieta was de Geefmaand een maand van bewustwording. Geven deed ze altijd al, maar in november deed ze dat met extra intentie: “Ik wil, sinds ik meedoe, elke dag iets bijzonders doen.” Maar wat haar echter vooral in het oog sprong is hoeveel mensen eigenlijk voor háár doen: “Mijn zoon die een kop koffie op bed voor mij brengt, mijn dochter die mijn haren verft, borstelt en in model brengt. Mijn ouders, die naar beste kunnen voor mij hebben gezorgd. Een collega die mij een lift geeft of koffie voor mij haalt. Mijn broer en schoonzus die mij onderdak gaven toen ik dat nodig had. Een vriendin die zomaar belt om te vragen hoe het nou echt met mij gaat. Geefmaand november is voor mij niet alleen geven, het is een bewustwording van wat ik doe, maar vooral ook wat anderen voor mij doen. En omdat anderen voor mij doen, kan ik ben ik in staat terug te doen. Zonder degenen die aan mij geven had ik nooit kunnen geven.” Opbeurende briefjes MirjamDownUnder schreef lieve boodschappen op post-its en liet die achter op kantoor: “Op het koffiezetapparaat hing een briefje "Enjoy your coffee!", op de toiletten heb ik de poetsdames bedankt voor hun inzet en voor morgenochtend hangt er weer een nieuw briefje klaar in de lift.” De Verdubbeldame deed iets wat daar op leek: ze hing een briefje met afscheurcomplimenten op in de lift van haar wooncomplex. Een doos vol cadeautjes voor de eerlijke vinder Liesl’s leven draait om haar worsteling met boulimia en een depressie, maar de Geefmaand liet haar zien dat er ook lichtpuntjes zijn, en dat ze zelf blij wordt van het blijmaken van anderen. Op een dag vulde ze een doos vol leuke spulletjes die ze nog in huis had liggen en liet die achter op een openbare plek. Brievenbusverrassing Joke ziet behalve haar echtgenoot niet zoveel mensen: “Doordat ik de hele dag in mijn eentje in mijn atelier zit kom ik geen mensen tegen en is er dus ook niemand om iets aan te geven.” Daar vond ze echter wat op: als ze de hond toch moest uitlaten ging ze er regelmatig op uit om ansichtkaartjes met een mooie spreuk of gedicht in willekeurige brievenbussen te gooien. Soms maakte ze zelfs een klein pakje, bijvoorbeeld met een puzzelboekje dat ze nog had liggen, om dat in de brievenbus van een onbekende te gooien. Luisterend oor bij de dokter Inenomdekas is doktersassistente. Op dag 22 van de Geefmaand liet zij zich niet leiden door de waan van de dag, maar besloot ze iedere patiënt uitgebreide aandacht te geven. Het begon met een meneer die zijn oren kwam laten uitspuiten: “Na 10 minuten was ik klaar met deze meneer. Terwijl hij zijn jas aantrok vroeg ik hoe het met hem ging. Hij zei dat het wel ging en liep naar de deur. "Het is een moeilijk jaar voor u geweest" zei ik... Hij liet de deurkruk los, liep terug naar zijn stoel en ging weer zitten. Toen begon hij te vertellen. Over zijn ouders, de leegte overdag en de familieproblemen. Ik haalde een extra kop koffie en luisterde...” Worstenbroodjes voor stratenmakers Inenomde kas schreef op dag 21 van de Geefmaand: “Vanochtend liep ik in de stad en het was koud, erg koud. Op een plein in het centrum lagen 5 stratenmakers op hun knieen om straatstenen los te halen. Ze zagen er verkleumd uit en ik bedacht me dat het voor hun zo op de grond wel heel koud moest zijn. Ik liep verder en kwam langs een hollands warenhuis waar ze aan de buitenkant warme broodjes verkopen. Ik rook de geur van warm brood en dacht aan de stratenmakers... Het was half 11, een mooie tijd om even te pauzeren... Zou ik het durven? Zouden ze het niet gek vinden?” Ze gaf ze de zak met broodjes en rende snel weg. Op de terugweg passeerde ze de bouwvakkers weer: “Ik hoorde mannenstemmen roepen "mevrouw"! Ik keek opzij en daar stonden ze, breed glimlachend met alle 5 een opgestoken duim. Ik zwaaide naar ze. Hun dag was goed en de mijne ook.”

Trouwen in het Bos Elkaar het ja-woord geven op je geliefde plek in het bos. Wat is er romantischer dan dat? 'Trouwen in het bos' maakt het mogelijk. Initiatiefnemer Lianne Balduk organiseert bruiloften op locatie in heel Nederland. Op de website staat: "Buitenbruiloften zijn de laatste jaren erg ‘upcoming’. Met name omdat de locatie vaak makkelijk te stylen is, en er weinig tot geen ‘regeltjes’ zijn waar het bruidspaar zich aan moet houden. Vaak wordt er gekozen voor een mooie achtertuin, een boomgaard of voor het strand, maar trouwen in het bos hoorden we nog niet veel. Waarschijnlijk omdat er een hoop geregeld moet gaan worden, en waar begin je dan? Wij gaan graag een stapje verder om deze bijzondere bruiloft mét WOW-factor te verwezenlijken! Gevuld met magie, harmonie en groene vrijheid is dit een absoluut sprookje waar menig bruid van droomt!" Evelyne en Erwin kijken terug op hun bosbruiloft Op 12 april 2014 gaven wij elkaar het ja-woord in een lente-groen, sprookjesachtig aangekleed Amsterdamse Bos. Het team van Trouwen in het Bos heeft een prachtige styling neergezet met veel oog voor detail & afgestemd op onze persoonlijke wensen & voorkeuren. Met ceremoniemeesters die heel duidelijk onze ideeën voor ogen hadden, een fijne ambtenaar, heerlijke koffie, cava en een fantastische naked cake, de mooie aankleding en het samenbrengen van organisaties door Trouwen in het Bos, een zelf gekozen, uiterst professionele cateraar en natuurlijk onze lieve en enthousiaste gasten, was het een waar ‘buitenfeestje’ en echt een dag om nooit te vergeten. Ontspannen, informatief en vooral ook gewoon erg leuk was de boswandeling onder leiding van 2 boswachters. (kap)Laarzen & gympen aan en wandelen maar! Ondertussen werd onze boslocatie omgetoverd tot een sfeervolle, romantische dinerplaats met heaters, dekentjes, kaarslicht, mooie wijn en prachtig eten onder een zandkleurige strechtent. Bluesmuziek op de achtergrond, samen met de neergaande zon. Ja, het kan! Allemaal buiten, allemaal in het bos. Doen! Evelyne & Erwin

Zie het filmpje: http://www.trouweninhetbos.nl/wp-content/uploads/2014/09/Trouwen-in-het-Bos-SD.mp4?_=1 Zie ook de website: Trouweninhetbos.nl

Clouds 365 Project "I started the Clouds 365 Project on July 1, 2009, as a commitment to do something creative every day. My goal was, and still is, to shoot an image or video of clouds every day for 365 days. On days that are cloudless or rainy, I have to stretch creatively to illustrate the day. There are no rules; I just want to react and see where this project takes me. From the start, it was my intention to make Clouds 365 a part of my everyday life. I wanted this practice of observation to be tied into the fabric of my life—the habit of looking up and noticing the patterns and beauty of the clouds that envelop us every single day. Maintaining this daily commitment is not easy, and some days are more challenging than others." Bron: http://www.clouds365.com

Vragen voor het slapen gaan "Voor het slapen gaan stellen Jasmijn Tiemsta (11), haar zusje Sterre (7) en hun moeder elkaar vijf vragen, die ze de five for happy life noemen. Jasmijn: 'Als mijn zusje gaat slapen, gaan we met mama op bed zitten. Meestal zetten we onze knuffels om ons heen. De gordijnen zijn dicht en er brandt een schemerlampje. Dat is een fijn moment, want je wordt er rustig van en warm van binnen. Dan stellen we elkaar de five for happy life, die mama twee jaar geleden heeft bedacht. Ik zal de vragen even opnoemen en antwoord geven, dan weet je hoe het gaat. Één: heb je iets leuks gedaan vandaag? Ja, ik heb getekend met mooie kleuren en een broodje kroket gegeten. Twee: heb je iets goeds voor je lichaam gedaan? Ik heb gefietst en ben lekker buiten geweest. Drie: ben je een moment alleen geweest? Nog niet, maar straks ga ik een boek lezen op mijn kamer. Mama zegt dat het goed is om af en toe alleen te zijn. Dan kom je tot rust. Vier: heb je iets voor een ander gedaan? Mijn klasgenootje geholpen met staartdelingen en keersommen! En vijf: wat is je goede voornemen voor morgen? Dat ik mijn best ga doen op school. Je hoeft je niet schuldig te voelen als je iets niet heb gedaan. Soms kunnen de five for happy life mij ook even niet boeien. Maar meestal zijn de vragen wel handig. Ze helpen je om goed te zijn voor je zelf en anderen. En het is fijn om voor het slapengaan aan elkaar te vertellen hoe je dag is geweest.'" Bron: Flow Magazine.

Gevonden hart Hart op Straat is een fotoproject op internet, opgestart door Karin Ramaker. Ze schrijft op haar website: "In 2006, tijdens een lange wandeling, spotte ik op het asfalt een kauwgomhart. Ik voelde me destijds niet erg happy, maar dat hartje gaf me een blij gevoel. Sindsdien kom ik overal en nergens toevallig hartjes tegen. In een huis, op een toilet, in een park, op een kaart, in de vloer, op de muur, in de koffie, overal, en ik fotografeer ze. Het is best aanstekelijk; sindsdien hebben heel veel mensen me hun toevallig gevonden hart gestuurd. Mijn boodschap is simpel: Liefde is overal. Een hartje vinden maakt je blij. Het heeft een hoog verrassingsgehalte en het geeft hoop."

1000+ Coffees In september 2014 is de Australische student Matt Kulesza een project begonnen. Hij is van plan om koffie te drinken met elk van zijn 1000+ 'vrienden' op Facebook, gedurende drie jaar of zo lang het duurt om het af te maken. Op zijn site schrijft hij: "It's an exercise in remembering to socialize with and get to know people outside of the Facebook and a celebration of the individual humans I've had the pleasure of meeting throughout my life so far." Op zijn tumblr pagina plaatst hij foto's en herinneringen aan de gesprekken die hij heeft gehad tijdens de koffie:

Coffee #57: Katja Mandik (friends on Facebook since October 2012, 5 mutual friends) Coffee #55: Dan Watt (friends on Facebook since July 2008, 124 mutual friends) Coffee #54: Paris Martine (friends on Facebook since December 2007, 311 mutual friends) Coffee #53: Ryder Jack Susman (friends on Facebook since July 2007, 95 mutual friends) Coffee #51: Adrienne Marler (friends on Facebook since May 2010, 42 mutual friends) Coffee #44: Tom Hawking (friends on Facebook since April 2008, 65 mutual friends) Uit een artikel op News.com.au: “I obviously don’t have 1,000 real-life friends. The point of the project is to see who these people actually are and get to know them. It’s amazing to see how interesting everyone can be if you make the effort and reach out. Everyone has incredible stories to tell". When news.com.au spoke to Mr Kulesza, he was working his first day at a new job. He reconnected with an old friend recently and she offered him a job. “I’ve known my new boss for quite a few years and she was one of my early ‘coffees’. She was looking for someone to do some part time work and said, ‘Why don’t you work for me?’" Mr Kulesza says he tries to go on five coffee dates a week. “I just message them on Facebook and say, ‘Hey, do you want to grab a coffee?’ It’s just part of my weekly routine now. Mr Kulesza says he was already met all his Facebook friends in person at some point, either through mutual friends, when travelling, through work or previous partners. “I’ve rekindled a friendship with someone I was friends with in primary school who I haven’t seen since 1998. It was amazing, just seeing where they’re at and seeing that we can still get along really well. He’s an amazing underwater photographer and we’re going to go diving in a few weeks. I had my taro read by somebody, too. I don’t really see [the project] as a chore. I enjoy having coffees with people.” He says while social media has made communication quicker and easier, it’s had a “strange effect” on our ability to communication one-on-one with each other “in real life” I find it hilarious how in uni lectures if we’re waiting for the lecturer to arrive, everyone is on their phones, totally silent. No one is taking up that opportunity to talk to people or network. It’s so funny. On the train everyone is just face down, glued to their screen. Surely that is going to have a strange impact on the way we develop.”

Doe het zelf cadeaus Bron: http://www.viapauline.nl/Onbetaalbaar.html Een goede vriend is jarig, maar hij heeft alles al. Je vriendin wordt dertig en je wilt haar nu eens een heel bijzonder cadeau geven. Je moeder van 80 is net kleiner gaan wonen en zoveel past er niet meer in haar aanleunwoning. Voor deze en allerlei andere situaties valt er een heleboel te kiezen in de Webwinkel Via Pauline. Van ‘Verhaaltjes voor het Slapengaan’ tot ‘Een Audioportret’. Van de filosofische wandeling ‘Promenade Pensante’ tot een dag realistisch ‘Zwerven door Amsterdam’. Ook is de Via Pauline een verzamelplek voor immateriële cadeaus. Zo vind je er tips voor onbetaalbare cadeaus; dit zijn ‘doe het zelf cadeaus’ voor als de gelegenheid er niet naar is een heel groot of duur cadeau te geven, maar je niet weer met die eeuwige fles wijn of bos bloemen wilt aankomen. De Via Pauline is opgericht door Pauline Fokkelman (actrice en immaterieel ontwerper) met hulp van Mark Hillen (sociaal ondernemer). Al lange tijd liep Pauline rond met het idee voor een immateriële cadeautjes winkel. Toen ze zakelijk brein Mark Hillen ontmoette werd dat idee realiteit. Ze hopen beiden dat deze webwinkel een bron van inspiratie wordt voor het geven van een ander cadeau. Spullen zijn er eigenlijk al genoeg, persoonlijke ervaringen, prachtige herinneringen en onvoorwaardelijjke aandacht kunnen er niet genoeg zijn. De ‘Wie is het? Wat doet ie? en Waar gaat ie heen?’ achtervolging Misschien heb je het al wel eens gedaan: een willekeurig iemand uitkiezen en die ongemerkt volgen. Niet eens altijd zo makkelijk. Ik doe het wel eens in een vreemde stad om op plekken uit te komen waar ik anders nooit geweest zou zijn. Stap in dezelfde bus of tram en zie bij welke halte je uitkomt. Of in welk café. Dit is natuurlijk ook heel simpel te doen in je eigen woonplaats. En levert plezier en avontuur voor jullie allebei. Bepaal de dag en het tijdstip waarop jullie dit achtervolgingsspel gaan spelen. Ga de straat op en besluit wie jullie gaan volgen. Blijf onopgemerkt en probeer (zonder oordeel) het verhaal van zijn of haar leven te ontrafelen. Wat voor boodschappen koopt die dame in burka nu eigenlijk, waarom loopt die mijnheer zo raar langs de damesschoenenwinkel, en die keurige dame die naar parfum ruikt; zal ze een afspraakje hebben? En met wie? Naast dat dit een avontuur op zich is, krijg je ook zomaar inzicht in iemand anders leven. Wat toch weer mooi meegenomen is in deze individualistische tijd. Links / rechts / rechtdoor Ga eens samen met de iemand wandelen via het Linksaf, Rechtsaf, Rechtdoor principe. Wie weet waar jullie uitkomen. Tip: neem wat geld mee om onderweg een drankje te kunnen kopen. Ik heb dit heel vaak met mijn vriend gedaan en ik kan je verzekeren dat het heel goed is voor je relatie. Want jij hebt toch een doel voor ogen. En de ander ook. En doordat die niet altijd gelijk zijn (zonder het uit te spreken) ga je elkaar in de weg zitten. Je eigen doel los laten en te zien waar jullie samen uitkomen is de oplossing. Maar het is natuurlijk niet alleen een inzicht in jullie relatie, het is ook heel leuk om zomaar te doen hoor met wie dan ook! Grofvuilexcursie Ga eens samen op grof-vuil excursie. Zeker in de grote steden is er van alles op straat te vinden. Alle spullen hebben een verhaal. Van wie was dit object? Hoe is het daar gekomen? (Ter inspiratie kun je deze link lezen http://nl.wikipedia.org/wiki/De_jurk) Bracht het object geluk? Waarom is het afgedankt? Laat je fantasie de vrije loop. En vul elkaar aan. En voor gevorderden: Als je iets ziet dat zo mooi is; neem het mee en geef het aan iemand die het net nodig had of breng het langs bij een tweedehands winkel. Ik heb zo al vele spullen van straat ‘gered’. In mijn anti-kraaktijd stond mijn hele (enorme) huis vol met bruikbare spullen van straat. Nu laad ik nog wel eens iets in mijn fiets en breng het naar een nieuw plekje. Blindemannetje Geef iemand eens een blindemannetje cadeau. Voer hem of haar geblinddoekt door zijn vertrouwde omgeving. Dit kan ook buiten; op straat, in de trein of bus. Voorwaarde is wel dat je onvoorwaardelijk voor de ander blijft zorgen. En hem of haar niet loslaat. Het zicht is het zintuig waar we het meeste op koersen. Door dat uit te schakelen ontwaken letterlijk de ander zintuigen. Je ruikt beter, gaat meer op de tast en het gehoor af. Jij zorgt met dit cadeau voor een onvergetelijke ervaring. Meer doe het zelf cadeau's vind je op de website van Via Pauline.

Travel by Polaroid Bron: travelbypolaroid.com Travel By Polaroid is een initiatief van Izabel Kapteyn en Grietje Evenwel. Zij besloten om deze website te maken nadat zij zelf met polaroid camera's op reis waren geweest. Ze waren zo enthousiast over de bijzondere ontmoetingen die ze hadden dat ze hun manier van fotograferen en ontmoeten met iedereen wilden delen: You take a picture and give one back. Izabel ging voor het eerst op reis met haar polaroid camera naar het Midden Oosten en gaf de polaroid foto's aan de mensen die ze ontmoette. Het resulteerde in prachtige portretten en verhalen van een gebied waar vaak alleen de meest extreme verhalen vandaan kwamen. Grietje ging voor het eerst op reis met haar polaroid camera naar Myanmar waar veel mensen weinig tot geen foto's van zichzelf of hun familie hebben. Toeristen maken genoeg sprekende foto’s maar zelf krijgen de mensen die foto niet. Juist het teruggeven van de foto’s zorgde voor veel mooie ontmoetingen en verbindingen. De verwondering en de blijdschap die ze tegen kwamen bij het uitwisselen van de foto's deed hen beslissen hier verder mee te gaan. How does it work? 1. When you travel, pack a polaroid camera together with your regular camera. 2. When you meet someone, ask if you can take a picture with the Polaroid camera. 3. Give that person the polaroid picture that you've taken! 4. Take a photo of that person holding the polaroid photograph with your regular camera 5. Send this picture with the story behind the meeting to Travel By Polaroid It is worthwhile to repay for the hospitality that you have enjoyed during your trip. And it's so easy to crown your encounters with a tangible souvenir for all those involved. Not only do you take a memory home, you also leave one behind. By giving a picture, you enter into a relationship with the people you meet. Not only are you a tourist or traveler who enjoys the hospitality of the country and the people, you can give something back. Perhaps in a place where photography is not directly available and where a picture can mean a lot! Perhaps in a place where digital photography is everywhere and people can be surprised by the charm of their portrait on paper. In any case, traveling by polaroid gives you the opportunity to have beautiful, exciting , inspiring and special meetings that are based on a reciprocal relationship. And those stories, we want to share! Precisely because these stories are not 'breaking news', or are not extremely political, but just because it is about ordinary people who share a special moment. No more nameless portraits, but beautiful polaroid photos accompanied with a story.

Trippy Optical Illusions Canadian artist Rob Gonsalves is famous for creating paintings that seamlessly disappear into one another, effectively playing tricks on the mind of the viewer. More than the beautiful imagery and technique that has clearly gone into each painting, the effect which is akin to an optical illusion gives the artist the unique opportunity to portray multiple, connected stories in a single frame. Be blown away by illustrations that seem more like scenes from a lucid dream than just color on canvas.

Buy Nothing New Een maand lang niets nieuws kopen zijn we nog niet zo gewend. Toch levert het je veel op. Je houdt om te beginnen geld over om andere leuke dingen mee te doen of te sparen voor iets van hele goede kwaliteit. Bovendien win je misschien ook tijd. Tijd om eens rustig over van alles na te denken en te genieten van wat je allemaal al hebt. Na de actiemaand ga je vast bewuster kopen, want je weet beter wat je al bezit en bent op de hoogte van allerlei nieuwe mogelijkheden zoals spullen delen of ruilen. Wat de wereld er aan heeft lijkt een wat ver van je 2e hands bedshow, maar hoe meer mensen niet telkens onnodig nieuwe spullen kopen, hoe minder grondstoffen de wereld verbruikt en hoe minder we samen vervuilen en zo de aarde uitputten. En daar wordt het wel een beetje tijd voor. De Buy Nothing New-Maand werd voor het eerste georganiseerd in Nederland in oktober 2012. We zijn ontzettend blij met de reacties van deelnemers en de aandacht van de pers. We zijn op dit moment bezig met de volgende editie, die plaatsvindt in oktober 2013.