MIJN ERVARING, DE FEITEN, HOE IK ZOGENAAMD BORSTKANKER KREEG, NA EEN VAL MET MIJN FIETS EN HOE DE FOUTE DIAGNOSE IS VASTGESTELD

MIJN ERVARING, DE FEITEN, HOE IK ZOGENAAMD BORSTKANKER KREEG, NA EEN VAL MET MIJN FIETS EN HOE DE FOUTE DIAGNOSE IS VASTGESTELD Jacoba T. den Engelsman

december 2010

INHOUD Hoofdstuk 1,blz. 1-17 Voorgeschiedenis, Foute diagnoses, 4 FAC Chemokuren, Second opinion, Amputatie. DEEL II Hoofdstuk 2, blz. 17-23 Na Amputatie, “verpleging” en consulten ziekenhuis. Hoofdstuk 3, blz. 23-35 Radiotherapie, Simulatie, Rigoureus kapot bestraald met cGy 5000, gebruik WASBENZINE, vastbinden Lymfgevoelige arm. Hoofdstuk 4, blz. 35-45 Controles, Klachtencommissie UMCU, kopen BH met één hoesje,Opvragen en gedeeltelijk achterhouden van mijn medisch dossier en de leugens hier in, De Onderzoeksrapporten. Hoofdstuk 5, blz. 45-52 Rechtsbijstand verzekering, Regionaal Tuchtcollege, Centraal Tuchtcollege. Hoofdstuk 6, blz. 52-57 Opvragen en weigeren door UMCU van mijn compleet medisch dossier en jarenlang Bewust achterhouden van Bloedonderzoek, Leugens in medisch dossier blijven handhaven. Alles met goedkeuring en medeweten van de Raad van Bestuur. Hoofdstuk 7, blz. 57-60 Brieven en Klachten naar anderen Instanties, Besluit. FOTO’S Foto 1, 6 dagen na rigoureuze amputatie borst, door basis arts J.M.M. H. in UMCU, op een BEELD van DCIS, débris en onderzoek van alleen HB(8,1) en bloedgroep!, 5 weken later werd Royaal WASBENZINE op deze getransplanteerde huid die over mijn ribben ligt, gebruikt door radiotherapie UMCU, (zie foto1). na Royaal WASBENZINE, ook nog meteen tatoeagevloeistof hierin! (De pijn en gevolgen hiervan spreken voor zich!) Foto 2, Huid van voorkant been afgeschaafd om over de ribben te leggen op plaats waar borst rigoureus is afgehakt, (zie foto 1). Foto 3, 4, Resultaat zware verminking en afslachting met blijvend gat onder andere borst, op een BEELD van DCIS in 2005, NU nog veel erger!!!

Jacoba T. den Engelsman

MIJN ERVARING, DE FEITEN, HOE IK ZOGENAAMD BORSTKANKER KREEG, NA EEN VAL MET MIJN FIETS EN HOE DE FOUTE DIAGNOSE IS VASTGESTELD.

HOOFDSTUK 1 Voorgeschiedenis, Foute diagnoses, 4 FAC Chemokuren, Second Opinion, Amputatie.. Op een donkere dag voor de december feestdagen, fietste ik weer even terug met een kassabon die niet klopte, naar ’s lands grootste kruidenier, door de haast en om een pardoes overstekende vrouw te ontwijken, kwam ik te vallen met het fietsstuur in mijn rechter borst. Gauw opgestaan en weer verder met een behoorlijke pijn ging ik mijn kassabon aan de kaak stellen, de weegschaal had namelijk 500 gr. teveel aangegeven voor alle groenten en fruit, sorry mevrouw, er stond een plakbandautomaat op, fijn dat u terug komt en ik kreeg het geld terug, maar ik had wel een beschadigde borst. Enkele dagen later kreeg ik bij het schoonmaken van de garage, per ongeluk een bezemsteel tegen dezelfde borst aan wat een verschrikkelijke pijn gaf. De borst zag rood ’s avonds en voelde warm aan, ook liep ik te klappertanden waarschijnlijk van de koorts, geen wonder bij 2x letsel, dacht ik. oproep voor een mammagrafie, van het bevolkingsonderzoek voor borstkanker, Er kwam een ruim voor mijn 50ste verjaardag. Eerst wilde ik het eigenlijk niet doen, omdat al die stralingen ook niet goed zijn en het niet altijd even fatsoenlijk wordt gedaan, wat ik van diverse kanten had gehoord. Sommigen laboranten, die de foto’s maken, vinden het waarschijnlijk leuk iemands borst met 30 kg te verpletteren (Lynne McTaggart) op een harde gevoelloze manier, terwijl men dit best wat voorzichtiger kan doen. Met het oog op de verwondingen en het feit, wanneer je naar de dokter gaat, deze toch het eerst zal zeggen, ga maar een foto laten maken, besloot ik op deze oproep te reageren, na eerst gevraagd te hebben, hoe fatsoenlijk men de apparatuur bediende! De foto’s waren goed, men bekeek daar ook nog de borsten met de armen omhoog enz., ik had wel gezegd dat ik was gevallen. De uitslag zou, met mijn toestemming, ook naar de huisarts gaan. Af en toe kreeg ik nog wel eens een steek in de borst en gloeide deze maar verder dacht ik er niet meer aan. Tot ik maanden later, bij de tandarts voor controle kwam en de zoveelste nieuwe assistente, gebitsfoto’s ging maken. Ik vroeg een loodschort, deze wat oudere dame had in haar hele loopbaan (ze begon net) nog nooit een schort gebruikt en ik kreeg de schort beslist niet, maar ze kon ook geen foto’s maken, want de camera kwam achter in mijn keel vast te zitten, ik kreeg het vreeslijk benauwd, terwijl heeft ze toch de foto genomen, uiteindelijk kwam de tandarts er bij, later heb ik gezien dat de foto totaal mislukt is. (Inmiddels hebben wij een tandarts, die alles zelf doet). Een aantal weken na dat bezoek aan de tandarts, voelde ik weer wat aan de bewuste borst. Nog niet helemaal over na die val dus en dacht ook meteen aan de foto’s bij de tandarts, gemaakt zonder loodschort en achter in mijn keel, op een heel rare manier.

-2-

Maar de mammagrafie was goed en wij hadden juist heel veel werk, wat voor de vakantie nog afgeleverd moest worden en waren vaak tot diep in de nacht nog aan het werk, om alles op tijd klaar te krijgen. Wij gingen op vakantie en hadden er na nog drie bruiloften, dus had ik weinig tijd om aan andere dingen te denken en ik voelde me prima, dus waarom een dokter lastig vallen. Mijn man vond het ook niet verontrustend, dus gingen we eerst met vakantie, daarna de feesten en toen dacht ik, wanneer de dokter terug is van vakantie, zal ik er toch maar eens naar laten kijken, de borst ging er ineens een beetje raar uitzien. Wij gingen naar de Floriade die dag, 13-09-02, mijn man had vrij, dus werd het gecombineerd, vroeg een afspraak bij de dokter om 8.20u, verder die dag naar de Floriade en ’s avonds nog naar een verjaardag, het was vrijdag. Maar bij de dokter viel het tegen, deze keek bedenkelijk, zei dat we met het ergste rekening moesten houden, belde naar het ziekenhuis van onze keuze voor een afspraak op 17-09-02, 10.30u voor een algeheel borstonderzoek, foto, echo, punctie en aan het einde van de dag, de uitslag. Ik wilde persé niet naar een Kankerziekenhuis! DDH, omdat ik daar veel over had gehoord en niet altijd positief !!! Ook o.a. foute diagnoses en crue behandeling. De dokter maakte geen verwijten waarom ik niet eerder was gekomen. Ik had namelijk gezegd, ik loop niet zo hard en ik kom niet voor 3x niezen, ik ben een slechte klant. De dokter wenste ons een zonnige dag toe en wij gingen naar de Floriade, die ik helemaal af liep, terwijl ik dacht, iemand die zo zwaar ziek moet zijn kan dit toch niet! Die avond op de verjaardag kreeg ik bijval, jij ziet er zo goed uit dat zal echt niets bijzonders zijn hoor, borstkanker krijg je niet na een val met de fiets en in onze familie komt het helemaal niet voor, ook in je vaders familie niet. Dus ging ik dinsdag, 17-09-02, 10.30u, voor het borstonderzoek naar het Havenziekenhuis, een aardige chirurg, dr. Van D., gespecialiseerd in borstoperaties. (volgens het bordje op de balie, +/- 100 per jaar). Ze keek bedenkelijk, geen borstkanker in de familie, aan beide kanten! Onderzoek, foto, punctie, echo van de borst. De uitslag zou aan het einde van de middag zijn. +/- 16.00u. Wij besloten de stad in te gaan, dat kon nu mooi meteen. Toen wij terug kwamen om 16.00u, stond de chirurg ons al op te wachten, wij werden in een soort operatiekamer binnen gebracht, (ik dacht nog, wat een vreselijke kamer om de uitslag te geven), daar stond al een tafel klaar met een verpleegkundige in het groen. De chirurg, dr. Van D. zei ik wil een travenolbiopsie doen, want “DE CELLEN ZIJN GOED, MAAR HET BEELD IS VERKEERD!!!!!” De chirurg en patholoog konden geen goede diagnose stellen!!! Geheel overrompeld en zonder enige voorlichting en overleg vooraf, liet ik dit doen. De chirurg vertelde mij niet, dat dit onderzoek eventuele kankercellen kan verspreiden en dat een borstbesparende operatie ook niet meer mogelijk is hierna!(art.448 wet WGBO). Mijn man mocht er bij blijven, ze zei zelfs, dit moet is beter voor de verwerking, wat ook zo is. Ik werd plaatselijk verdoofd en er werd een snee van een paar cm. in de borst gemaakt en met een soort nietmachine (het geluid er van), werd naar diverse richtingen weefsel weggetrokken en in buisjes gedaan, ondanks de verdoving, deed het heel erg pijn.

-3-

De uitslag zou vrijdags 20-09-02 11.20u zijn, dat kwam goed uit want wij zouden ’s middags naar een huwelijkssluiting van familie gaan en ’s avonds naar de bruiloft, het was in een ander gedeelte van het land. Op vrijdag kwamen wij voor de uitslag bij dr. Van D. (chirurg), van de travenolbiopsie. Deze uitslag gaf een BEELD van DCIS (ductaal carcinoma in situ), maar in dit materiaal was geen infiltrerende maligniteit, geen onstekingsbeeld! En débris;puin, afval(in engere zin) dus weefsel en bloedresten na een verwonding. (duidelijke verwijzing naar val met fiets, fietsstuur in de borst!). DE CELLEN WAREN GOED, MAAR HET BEELD WAS VERKEERD! Dr. van D.(chirurg) haalde dr. C. (chirurg) erbij, de uitslag van de biopsie was goed, maar uiterlijk vonden zij van niet! Ik hoorde dr. C. zeggen, “bij ons in Amsterdam, gaf men eerst chemo’s, wanneer het kanker zou zijn”, de chirurgen liepen weg. Dr. van D. kwam alleen terug en zei dat ze een afspraak had gemaakt om 16.00u in de DDH en ik daar heen moest naar “Prof.”dr. K. Dit had dr. van D. gedaan zonder vooraf enig overleg met mij als belanghebbende patiënt en zonder hier mijn toestemming voor te vragen (art. 450 wet WGBO), terwijl ik van te voren had aangegeven, nooit naar de DDH te gaan. Totaal overrompeld heb ik nog gezegd, dat ik daar niet heen wilde, maar dr. van D. dramde door, het was een bijzondere gunst (alleen voor dr. van D.), dat het zo snel kon bij deze “Prof.” Dr. K., waar dr. van D. zelf heel erg van gecharmeerd was en het was maar voor één keer, alleen voor collegiaal onderzoek! Overrompeld, te netjes, te naïef en te goedgelovig, met grote tegenzin, gingen wij niet naar de huwelijkssluiting zoals afgesproken!, maar naar de DDH om 16.00u. Bij de balie van de DDH zei ik, dat ik om 16.00u een afspraak had bij een Prof. K., men beweerde glashard, een Prof. K. hebben wij hier niet!!!!, dus u bent verkeerd! Toen ik zei, dat ik niet vrijwillig kwam, maar voor collegiaal bezoek namens dr. van D. van het Havenziekenhuis, kreeg ik te horen dat er wel een Dr. K. werkzaam was, geen Prof. dus, waarschijnlijk moest ik dan bij hem zijn. Deze Dr. K. was bezig met een familie onderzoek, of ik daar soms ook voor kwam? Ik zei van niet en wilde eigenlijk al opgelucht weggaan, maar men verwees mij naar een andere balie voor een ponskaartje. Daar werd ook nog een gezichtsfoto gemaakt, wel is daar eerst toestemming voor gevraagd. Toen ik vroeg waar dat allemaal voor nodig was, begon men weer over het familieonderzoek, waar ik dus niet voor kwam, maar dat geloofde men niet! (een heel vreemde zaak!) Wij hebben toen een lange tijd in een naargeestige wachtkamer gezeten, met uitzicht op pruikenkoppen en mutsen. De verschillende dokters kwamen patiënten roepen, er was één arrogante, onbeschofte man bij, daar waren wij het over eens, niet wetend dat ik de afspraak had, juist bij deze man. Uiteindelijk riep deze man mijn naam, ik was de laatste patiënt. Binnengekomen, moest ik mij even uitkleden voor zijn bureau en kon daarna op de onderzoekstafel gaan zitten, zelf liep hij naar de hoek van de kamer, waar zijn witte jas hing, terwijl hij hier iets uithaalde, was de diagnose gesteld, hij zag het al met zijn gezicht naar de muur, nog voor hij mij had gezien.”ik zie het al”, zei hij en mompelde allerlei termen. Hij zag, nog voor hij had gekeken en er enig onderzoek was verricht, wat zijn collega’s niet zagen en de gemaakte onderzoeken, foto, punctie, echo borst, travenolbiopsie ook niet

-4-

uitwezen. Deze arrogante man weet het “natuurlijk” altijd beter!, zoiets is van te voren te verwachten! Op een zeer onbeschofte manier heeft hij op mij getimmerd, ruw, onbeschoft, vluchtig en vond meteen de zogenaamde aangetaste lymfklier in de oksel. De Lymfklier van de oksel, door de dokter en twee chirurgen nauwkeurig onderzocht en geen aantasting gevonden. Deze onbeschofte man zag het al, terwijl hij in z’n jas naar de muur keek (Hoe kan dit!!!), mijn man was hier bij aanwezig en kan dit bevestigen! (Verder dient ook opgemerkt, dat ik op 7 jarige leeftijd longontsteking kreeg en hierna de ziekte van Pfeiffer en dat ik sindsdien altijd regelmatig opgezette klieren heb gehad, ook in mijn oksel!!!, juist in mijn oksel!) Er moest nu “even” een punctie van de lymfklier in de oksel gemaakt, boven. Half aangekleed stond ik buiten de spreekkamer, niet wetend waarheen, mijn man sprak een verpleegkundige aan, die er nog zat. Dit kan zo niet en waar moeten wij eigenlijk heen?, ik werd netjes in een kleedhokje geduwd, deze was er blijkbaar wel, maar zeker volgens de opvattingen van dr. K., een overbodige luxe! De verpleegkundige, een heel aardige oudere vrouw, zei wel even mee te gaan naar boven, dan hoefde wij niet te zoeken, ook zou ze op de gang wachten tot wij klaar waren. Boven kwamen wij aan voor een punctie, bij wie?, laborant?, verpleegkundige?, of arts?, het was ons niet gezegd! en werd niet gezegd. Deze vrouw sommeerde mij, op de hoge onderzoekstafel te gaan zitten, met bungelende benen zat ik daar, er was geen trapje voor, onderwijl ging ze even met een lange naald, in mijn rechter oksel, terwijl ze dit deed, kwam er een kleine, donkere man, met grijs geruit colbert aan, naar binnen, die met een paar vingers mijn borst beetpakte en begon te grinniken, een beetje zwaar hé en grinnikte verder!,WALGELIJK en vroeg zachtjes aan de vrouw, wat moet die…verpleegkundige op de gang. (Uit het dossier, heb ik later begrepen, dat het om chirurg G. ging en dat de betreffende vrouw die de punctie deed, PA arts v. K-B was). Deze zeer vernederende behandeling ben ik nog altijd niet vergeten! Na afloop kon ik weer naar beneden, terug naar dr. K. Gelukkig zat daar de aardige verpleegkundige nog te wachten. In de lift zei ik tegen mijn man, ik ga weg en kom hier nooit weer terug. De verpleegkundige zei mij, mevrouw laat u niet overrompelen! Terug bij dr. K. was de uitslag van de punctie oksel al bekent, nog sneller dan de lift naar beneden!!! Deze onbeschofte man beet mij toe: Het is Kanker Borst er af, als het nog niet is uitgezaaid. En de travenolbiopsie, had nooit mogen gebeuren, deze verspreid de cellen! Maandag met chemo’s beginnen. Dat terwijl er nog geen verdere onderzoeken waren gedaan! De diagnose BORSTKANKER is gesteld, op alleen een punctie van de rechter oksel, de uitslag was meteen bekent! Er is NOOIT een ECHO van de oksel gemaakt!! Terwijl de uitslag van de travenolbiopsie, duidelijk een BEELD van DCIS en débris gaf.

-5-

Er is niet gekeken of het VETNECROSE was, dat kan ontstaan na een val of stoot, zelfs zonder dat men dat kan herinneren en eruit kan zien als een grote kanker, zelfs met sinaasappelhuid en ingetrokken tepel. (o.a. Codex Medicus, Dr. A. Clarysse). Er is GEEN mamma-MRI GEMAAKT, bij zoveel twijfel!, wel heel erg vreemd en zeer verdacht achteraf!!. Er was zelfs nog geen bloedonderzoek verricht. Van de mededeling over kanker en borst eraf, op een zeer onbeschofte manier gedaan, door dr. K., was ik niet onder de indruk, wetend dat deze diagnose te verwachten was, van zo een arrogante man, die het altijd beter moet weten dan zijn collega’s, zich bijzonder superieur voelt en hier een patiënt aan op offert. Deze man zal nooit zeggen dat hij iets niet weet, dat straalt hij aan alle kanten uit, zonder enig gevoel! (hij komt zogezegd op zijn klompen). Ten eerste heel boos en wantrouwend over zo een behandeling en dat alleen voor een collegiaal onderzoek, zei ik tegen deze dr. K.: Ik kom hier nooit weer!!! U kunt de dossiers en foto’s mee terug geven, ik kwam alleen even langs voor dr. van D. en ga weer terug naar het Havenziekenhuis. Toen werd mij, op een triomfantelijke manier, gezegd door deze dr. K., Ik zal je hier toch wel weer terug zien, wantje kunt nergens anders meer terecht en de dossiers krijg je niet mee! De verregaande arrogantie, van dit gezegde, van deze man, spreekt hieruit voor zich! (Dit geeft ook duidelijk het bestaan van de collectieve zwijgplicht weer!) De “Prof” bleef stijf achter het bureau zitten, zonder enige groet en zonder op te staan of een hand te geven. Wij hebben netjes goede middag gezegd en hebben het vertrek zelf verlaten, om hier NOOIT meer terug te keren!!!!! In de auto werden wij gebeld door de vrouw van mijn oudste broer, aan deze vertelde ik alles en zei dat wij nu gewoon door naar de bruiloft gingen en ik niet van plan was, hier van avond over te praten. Ik wilde over deze behandeling eerst maandag eens met de huisdokter spreken. De andere avond, moesten wij naar een concert van mijn jongste broer, na afloop vertelde ik deze, wat ik had meegemaakt o.a. in de DDH, mijn broer beloofde mij contact op te nemen, met een kennis van hem, die werkzaam was in het UMC Utrecht, om te vragen of hij misschien, fatsoenlijker en betrouwbare collega’s had. Dit was, dachten wij TOEN, ver genoeg van de regio Rotterdam. België waar mijn broer, zelf voor een niersteen was geopereerd en heel menselijk en goed was behandeld, zou ook nog een optie kunnen zijn. Of eventueel een alternatieve behandeling. Dat weekeind belde mijn broer, hij had alles van mij aan de kennis van hem vertelt en deze gaf drie namen van collega’s door, waar hij, voor zover hij wist, geen rare dingen van had gehoord. Eén ervan had mijn man ook op de TV zien opereren, dus besloten we, dan naar die maar eventueel te gaan. Zelf had ik liever de grens overgegaan, maar aangezien ik mijn hele leven al gewend ben, rekening met een ander te houden, ten koste van mijzelf, gaf ik ook deze keer maar weer toe. Mijn man werkte in Utrecht en voor mijn broers was dit ook dichterbij. Maandag 23-09-02, 16.00u hadden wij een afspraak bij de dokter. Hier vertelde wij wat we hadden meegemaakt in de DDH, waar wij zonder enig overleg vooraf, waren heen gedirigeerd

-6door dr. van D. van het Havenziekenhuis, die verder met ons geen afspraak meer had gemaakt. Ook dat ik beslist nooit meer naar de DDH en dr. K. zou gaan, er niets meer mee te maken wilde hebben en de diagnose betwijfelde, gezien hoe deze was gesteld. En dan maar eventueel voor een second opinion naar Utrecht, buiten de regio Rotterdam in ieder geval. (Wij waren toen nog niet van het bestaan van de collectieve zwijgplicht onder der de medici op de hoogte!) De dokter zou een en ander nagaan en een afspraak in Utrecht maken, wij zouden nog van hem horen en gingen naar huis. Een paar uur later staat ineens de dokter voor de deur. Deze heeft contact gehad met dr. van D. en K. De dokter raadt mij aan, toch terug naar het Havenziekenhuis te gaan, Utrecht kan altijd nog. Na lang aarzelen, geef ik ten slotte maar weer toe, onder voorwaarden, dat ik NOOIT meer naar dr. K. en DDH ga en hier niets meer mee te maken wil hebben, ook zijn zogenaamde diagnose niet, (zoals eerder beschreven) en dat ik dit zwart op wit op papier wil! De dokter belooft dit en zegt, dat ik beslist nooit meer de brug over hoeft, naar DDH en dr. K. Op 25-09-02 12.00u weer een afspraak bij dr. van D. in het Havenziekenhuis, onze ervaring en twijfel diagnose verteld, ook de onbeschofte behandeling door dr. K. en dat ik beslist niets meer met deze dr. K. (hij blijkt nog geen Prof. te zijn volgens medewerkers DDH) en zijn gestelde diagnose te maken wil hebben, dit zeer beslist niet vertrouwd en nooit weer naar DDH ga. Dr. van D. beloofde dit, schreef dit op mijn kaart (dossier!) met handtekening! NOOIT NAAR DDH (maar heeft er geen dr. K. bij gezet, naar ik nu pas in het opgevraagde dossier zag!!!!, zo wordt je als patiënt dus voor de gek gehouden!!) Dr. van D. zegt wel dat ik over mijn ervaring met dr. K. en DDH niet mag praten!!!! WEL EEN HEEL VREEMDE ZAAK ACHTERAF GEZIEN!, WAT VALT HIER TE VERBERGEN? (En hoe kon internist W. het over gestelde diagnose K. hebben?). Toen vroeg dr. van D. en Utrecht? (second opinion), mijn man zei toen ineens, dat gaat gewoon door. Ik vroeg toen aan dr. van D. of ze zelf, een eventuele operatie zou doen, dr. van D. knikte met haar ogen dicht en keek me niet aan!!(dit ben ik ook nooit vergeten!) Ik moest nu eerst even bloedonderzoek laten doen (5 buisjes) Echo van de lever (dr. O) Longfoto’s laten maken. Een botscan kon pas 16-10-02 gemaakt worden in Dijkzigt. Voor 27-09-02 een afspraak maken, voor gesprek, bij internist (dr. L) Om 18.00u belde de dokter, vroeg hoe het vandaag was gegaan, wil op de hoogte gehouden worden en geen kink in de kabel. Op 27-09-02, 10.15u naar internist, dit werd nu dr. W. Gesprek waarin dr. W. zei dat de diagnose door dr. K. was gesteld. Ik werd boos, zei dat ik niets meer met deze man te maken wilde hebben en dat, dat afgesproken was, gezien de twijfel aan diagnose en behandeling. Dr. W. wist niets van 20-09-02, dat beweerde hij tenminste, zei toen, ik lijk wel een olifant in de porseleinkast, excuus, beloofde hier rekening mee te houden en schreef ook in mijn dossier, NOOIT NAAR DDH en zelfs dr. K. z’n naam er bij! (zo ben ik, als patiënt, voorgelogen, zwaar voor de gek gehouden en als een klein kind behandeld, zoals later, VOOR ALTIJD TE LAAT, blijkt uit MIJN medisch dossier,

-7-

waarin deze internist mij 2 jaar lang weigerde inzage in te geven en een afschrift van!) Het gesprek bevatte een algeheel onderzoek, o.a. hartfilm, bloeddruk, gewicht, zelfs mijn gebit werd nagekeken. De uitslagen van Longen en Lever waren goed, geen uitzaaiingen. Conclusie dr. W., hier zit een gezonde vrouw met een zieke borst. Ik zou chemo kuren krijgen, 4 of 6, één maal in de drie weken. Dr. W. gaf ook een recept tegen misselijkheid en een machtiging voor een PRUIK!, want mijn mooie haardos zou ik verliezen, dat was zeker bij deze zware kuur. Dr. W., “vergat” te zeggen, datje haar verliezen niet nodig is, wanneer je tijdens het toedienen van de chemo’s, een koelkap op het hoofd krijgt of 15 min. een spanband eventueel met koelkap. De koelkap, wordt al jaren gebruikt in o.a. Dordrecht, Zwijndrecht en nog andere ziekenhuizen in Nederland. De spanband werd in 1992, al vele jaren gebruikt in o.a. Brugge! Een patiënt heeft recht op alle informatie, de behandeling, de blijvende gevolgen en ook de andere mogelijkheden die er zijn! (art. 448 wet WGBO) Ik heb die niet gehad. De gevolgen op lange termijn, zijn mij nooit verteld! WAAROM NIET?, had dat te maken, dat ik NU, (ik eindelijk de dossiers heb gekregen, waar ik alle recht op heb, art 456 wet WGBO), in mijn dossier zag dat ik de chemokuren PALLIATIEF kreeg? Daar is mij niets van gezegd, wel een heel vreemde zaak, als er verder een gezonde vrouw zit en er eventueel nog een operatie moet plaatsvinden! Waarom is er bij zoveel twijfel, geen mamma-MRI gemaakt, voor de chemokuren????? Waarom is er niet gekeken naar VETNECROSE, dat ontstaat na val of stoot? Waarom zijn de foto’s van het bevolkingsonderzoek niet opgevraagd, dr.W. zou dit doen. DIT IS NIET GEBEURD, ik heb dit zelf nagegaan, zowel door het Havenziekenhuis als het UMC Utrecht is dit nooit gebeurd. Men heeft klakkeloos de diagnose en behandeling van dr. K. overgenomen, TERWIJL DUIDELIJK MET MIJ WAS AFGESPROKEN, DAT DIT NIET ZOU GEBEUREN! Dit is tegen alle wetten en regels in!(o.a. art 448, wet WGBO) Er is nooit een echo van mijn oksel gemaakt, wat dr. van D., in een memo aan internist (dr. W.) schrijft op 25-09-02, ook geeft dr. van D. daarin de onderzoeken, niet juist weer. Dr. van D. schrijft hierin, Travenolbiopten DCIS!!, niet zoals het onderzoek uitwijst een BEELD van DCIS!! en débris: puin, afval (in engere zin) dus weefsel en bloedresten na een verwonding. (duidelijke verwijzing naar val met fiets, fietsstuur in de borst). CONCLUSIE: Naaldpunctaat (travenolbiopsie) uit rechter borst waarin een buis met BEELD van ductaal carcinoma in situ. In dit materiaal GEEN infiltrerende maligniteit. (Geen ontstekingsbeeld). De cellen waren goed, maar het beeld verkeerd! Dit komt NIET uit de memo naar voren! Ook de medebeoordeling van dr. K., slaat alles, terwijl dr. van D. mij eerst 25-09-02, 12.00u verzekerd heeft, dat ik hier niets meer mee te maken had! (dus ook zijn diagnose niet!). En dan de beoordeling gewoon aan de internist doorgeeft, zonder de waarheid hierover te vermelden en ondertussen mij verbiedt over de behandeling en diagnose, in twee tellen gesteld, door deze “Prof” en mijn zeer duidelijke twijfel hierover (nog altijd) te spreken!!! DIT TEKENT, HOE HIER GEWERKT WORDT EN DE PATIËNT VOOR DE GEK GEHOUDEN, EEN DUIDELIJK BEWIJS VAN DE COLLECTIEVE ZWIJGPLICHT!

-8-

Op 29-10-02 terug komen bij dr. W. voor uitslag Botscan, die 16-10-02 pas gemaakt kan worden. Op 27-9-02, 13.00u gesprek met mammacare-verpleegkundige mevr. B., in verband met de chemokuren. Deze begon ook weer over diagnose dr. K. en DDH, mijn argwaan werd steeds groter. Ik vertelde tegen het verbod van dr. van D. in, mijn ervaring met dr. K. en DDH en twijfel en dat ik hier nooit meer iets mee te maken wilde hebben, dit ook de voorwaarde was, om terug naar het Havenziekenhuis te komen, maar ik begon te twijfelen, omdat men hier steeds de diagnose van deze man noemde. Mevr. B. schreef ook in het dossier, wil niet naar de DDH meer, is er heel slecht behandeld!, maar schreef er niet bij door wie! (Hieruit blijkt hoe men mij zag, als een goedgelovige sukkel, die je alles wijs kunt maken!) De eerste chemokuur zou 30-09-02 zijn, behoorlijk van streek en wantrouwend of ik nu wel of niet voor de gek werd gehouden met dr. K. en DDH, zei ik dat mijn oudste neefje, 18 werd en ik hier na toe wilde. Heel welwillend werd de eerste chemokuur toen een dag later gezet, op 01-10-02. Mevr. B. zei mij ook, dat ik binnen ongeveer drie weken KAAL zou zijn! Ze vertelde mij niet, dat er in verschillende andere ziekenhuizen een koelkap wordt gebruikt, tijdens het toedienen van de chemokuren, o.a. in Dordrecht , Zwijndrecht, dichtbij dus! En dat in 1992, er al sinds vele jaren, een spanband, gedurende 10 tot 20 min, tijdens toedienen chemo’s gebruikt wordt, o.a. in Brugge en dit het haar behoud in praktisch alle gevallen. Wanneer ik, als huisvrouwtje achter de geraniums, deze informatie uit de eerste de beste dorpsbibliotheek haalt, zijn de professionals hier zeker al jaren van op de hoogte, deze worden ten slotte up-to-date gehouden, met bijscholingen en vakliteratuur. Ik wens dus niet te geloven dat men dit niet wist, deze informatie is bewust achtergehouden! (Zelf kwam ik hier, VOORGOED TE LAAT, later pas achter, kaal met mijn pruik op). Deze informatie is mij bewust onthouden, om ziekenhuiskappers van werk te voorzien! Voor een pruik, mocht ik beslist niet naar mijn eigen kapper gaan, die leverde zogezegd mutsjes!, werd mij op het hart gedrukt door de mammacareverpleegkundige. De prijs voor een pruik word je niet verteld in het ziekenhuis, men geeft met groots gebaar een machtiging hiervoor en folders zonder prijzen!, met alleen door hen uitgezochte ziekenhuiskappers, waar de mammacareverpleegkundige al direct een afspraak voor je maakt! Dit gebeurd dus duidelijk om te voorkomen datje bij je eigen kapper een pruik zou kopen! Dat de ziekenhuiskapper € 650 voor mijn pruik rekende en de verzekering hier maar € 250 van vergoede en ik dus binnen 3 weken kaal was, maar ook nog eens € 400 neer moest tellen, waar je niet op gerekend hebt, wordt niet over gesproken door de mammacareverpleegkundige. Wij hadden een weekje weg gepland, voor broodnodige ontspanning, door de € 400 die wij bij moesten betalen voor de pruik, werd het een kaal hoofd met pruik, voor ontspanning! en geen weekje weg! Hier moet het ziekenhuis ook eens bij stil staan, als men informatie over een koelkap, tijdens chemo’s, bewust achter houd! En dan heb ik het nog niet over de psychische kant hiervan, wat het betekent ineens kaal te zijn, vergiftigt met chemo’s en dan ook nog een afgehakte borst te krijgen! En als vrouw afgedaan. Om 16.00u, 27-9-02, verslag gedaan aan de dokter.

-9-

Op 1-10-02, ’s morgens bij de apotheek zofran (tegen misselijkheid) en zetpillen gehaald voor het geval ze nodig te hebben. Om 12.30u, op de dagbehandeling van Havenziekenhuis, eerste chemokuur, assistent van Dr. W., dr. M. controleerde het infuus, wij hadden eerst koffie gehad en de verpleegkundigen mevr. de B. en mevr. van B. waren aardig en menselijk. Tijdens de kuur kreeg ik ijswater en een waterijsje, voor bij het toedienen van de rode vloeistof, dit om blaarvorming in de mond te voorkomen. Mijn man kreeg koffie en soep. Einde van de kuur was 14.40u, mevr. de B. zei dat ik zofran bij voorbaat in moest nemen, maar na het lezen van de bijsluiter, heb ik dit maar niet gedaan! Mijn lever was nu nog goed en ik had al vergif genoeg naar binnen, door de chemo’s. Om 14.45u, afspraak bij dr. van D. (na kuur), de uitslag foto’s van longen en echo lever was goed, dr. W. is voorlopig behandelend arts. De eerste keer na de kuur, moest ik naar een speciaal toilet in het ziekenhuis, urine rood. Terug naar huis,misselijk, eerst nog even boodschappen doen, ik voelde me erg down. 2e dag, naar en geen energie, geen fut. 3e dag door Havenziekenhuis gebeld, hoe het gaat. 3e dag, afspraak bij ziekenhuiskapper in het Bleuland om 14.30u 3e, 4e, 5edag misselijk en geen energie, daarna langzaam iets beter, heel gauw moe. 4-10-02, belde de dokter om te vragen hoe het ging, gelijk verteld van de twijfels die ik nog steeds had. Op 16-10-02, voor Botscan naar Dijkzigt, 10.45u, injectie (jodium radioactief) toegediend door mevr. de B. Hiervoor in de parkeergarage behoorlijk gevallen (ik had een zere rug en kapotte knieën) 13.45u door de botscan, arts afd. Dhr. E. Wel ging ik alles opschrijven en gebruikte een boodschappen briefje, wat ik anders nooit nodig had en vergat ik wel eens dingen. Mijn menstruatie, altijd nog regelmatig gehad, bleef ineens weg. Ook het vreselijke gevoel of iemand je steeds heel hard aan je haar trekt, hierna lieten soms bossen haar los. DIT IS EEN HEEL AFSCHUWELIJKE ERVARING! Op 18-10-02, mijn broer was jarig, had ik nog wat haar op mijn hoofd, durfde het niet meer te wassen, niet te veel te kammen en overal verloor ik haar, het zat zelfs in wasmachine en droger. 21-10-02, 16.00u Ziekenhuiskapper K. aan huis, KAAL het laatste restje van mijn eigen blonde haar er af, om het nooit weer terug te krijgen! HELEMAAL KAAL! Na ruim 9 maanden, kreeg ik donker dons terug en heb tot op heden die kleur, ik werd in mijn omgeving dikwijls niet herkent! DIT WAS NIET NODIG GEWEEST, WANNEER IK EERLIJKE INFORMATIE OVER KOELKAP ENZ. HAD GEHAD! EN ER EEN JUISTE DIAGNOSE WAS GESTELD! Het bewust achterhouden van deze informatie, neem ik het Havenziekenhuis nog steeds heel erg kwalijk. 22-10-02, 8.30u, naar Havenziekenhuis, MET PRUIK OP!, 2e chemokuur, eerst bloedprikken, daarna naar dagbehandeling voor kuur, mw van B. en mw C., bewonderde de pruik, infuus gecontroleerd door dr. M. Einde kuur 12.20u.

-10Van deze 2e kuur, 6 dagen heel erg beroerd geweest, ook ’s nachts. 24-10, door Havenziekenhuis gebeld hoe het ging. 29-10-02, 9.15u, afspraak dr. W., hiervoor met mammacareverpleegkundige, mevr. B., gesproken, die even een praatje kwam maken. Te goed van vertrouwen vertelde ik haar, dat ik nog steeds twijfelde aan de diagnose en ik een second opinion in Utrecht wilde doen (ik dacht toen, heel naïef, ver genoeg van K. en buiten de regio). Toen dr. W. ons kwam halen, stapte de mammacareverpleegkundige gelijk op hem af en zei wat ik van plan was, maar dit was mijn bedoeling absoluut niet! Dit wilde ik beslist niet! Ik had een second opinion alleen in overleg met mijn huisarts willen doen, juist zonder het Havenziekenhuis. Dr. W. was er gelijk voor, voor 100% en ging een brief schrijven voor de huisdokter. Wat ik niet wist en dr.W. mij niet vertelde, dat dr. W. in UMC Utrecht zijn opleiding had gehad, juist bij dr. H.! Ik voelde mij diep ongelukkig, maar kon het met goed fatsoen, niet meer terug draaien. Ook voor mijn huisarts, vond ik deze gang van zaken heel vervelend. Toen de uitslag van de Botscan, deze was niet helemaal goed, maar toen ik vertelde over het vallen in de parkeergarage, net voor het maken van de scan, was dat verklaarbaar. Voor de zekerheid moesten er foto’s gemaakt om 14.50u Dus de vrije dag, (wij wilden weer eens weg) had ineens weer een ziekenhuis bestemming! Op 7-11-02, 9.10u, afspraak bij de dokter, voor een gesprek en uitstrijkje. De dokter zou ook een brief schrijven voor een second opinion in het UMC en een afspraak voor mij maken. De dokter had ’s middags al, een afspraak gemaakt voor 18-12-02, om 11.25u, bij dr. H. in het UMC. De brief lag klaar en kon opgehaald. 12-11-02, 8.30u, Bloed prikken, 3e Chemokuur, controle infuus door arts, A. Na afloop kuur, kopieën van onderzoeken voor Utrecht bij dr. W. op halen, de foto’s kregen wij niet mee!!!!!, die werden opgestuurd naar Utrecht, wel heel erg kinderachtig! DE FOTO’S WAREN NIET OPGESTUURD, TOEN IK 18-12-02 IN UTRECHT KWAM!, Drie dagen ziek na de derde kuur, daarna iets beter, 15-11 gebeld door zr. De B. Havenziekenhuis, hoe het ging. Op 3-12-02, vierde Chemokuur, hier heb ik geen prettige herinneringen aan, ik lag op de kinderzaal, ergens anders was geen plaats, mevr. J. plaatste het infuus, ik bloedde heel erg, een aardige zuster, maar de een kan het beter dan de ander!, dat zei ze zelf ook. Het infuus werd gecontroleerd door mevr. van de E., arts, mijn man wilde deze assistente van dr. W., even apart spreken, over de brief, die dr. W. NB naar dr. K. had gestuurd, zogenaamd collegiaal, een cc van de brief naar dr. H. voor de second opinion. Dit is tegen art. 457 wet WGBO. En tegen mijn uitdrukkelijk verbod!. Het bleek nu, dat nooit naar DDH en dr. K., met grote letters op mijn dossier gezet, totaal geen enkele waarde had en hoe ik, goedgelovige sukkel, voor de gek werd gehouden. Hieruit blijkt ook dat, het Havenziekenhuis, de wet WGBO en de Privacy wetgeving, heel bewust niet na leeft. Ook mevr. dr. van de E. niet, die niet met mijn man apart wilde spreken, maar dit op de zaal deed, zodat iedereen dit kon volgen, dit is ook tegen art 459 wet WGBO.

-11-

Wel heeft ze het gesprek correct in het dossier weergegeven, maar niet dat mijn man hier niet op zaal, maar apart over wilde spreken! Van de 4e kuur, 2 dagen ziek, 3e dag, 5 december, kwam er ‘s morgens een tante, ik nam bij de koffie voor de gezelligheid een klein stukje boterletter, had verder nog niets binnen kunnen houden, dan thee en gek genoeg viel dit goed. ’s Avonds werd er geen sint Nicolaas bij ons gevierd, zoals meestal, maar gingen wij toch nog naar mijn oudste broer. Wel was ik al die maanden, tijdens de kuren, gewapend met een plastic zak in mijn tas, als er iets verkeerd zou vallen. Wanneer ik misselijk was en iets at, waar ik dan helemaal geen trek in had, was de misselijkheid weer over. Erg tegenstrijdig dus. 5-12-02 gebeld door zr. J. van het Havenziekenhuis, hoe het ging. 5-12-02 belde ook de dokter, om te vragen hoe het ging. Ik heb toen gezegd van de brief, die juist naar dr. K. was gestuurd door dr. W., terwijl ik voor de twijfelachtige diagnose door hem, een second liet doen en deze nu voor mij geen waarde meer had en ik bang was dat er overleg van Utrecht met hem zou komen. De dokter probeerde mij op alle mogelijke manieren deze complot theorie uit mijn hoofd te praten, wat niet lukte! (later is gebleken, dat ik in Utrecht N.B. op opinie van dr. K., verkeert gelezen onderzoeken, onderzoek wat nooit is gedaan, echo oksel en op een BEELD van DCIS, débris, en alleen HB 8,1 en bloedgroep, heel zwaar verminkend ben geamputeerd!) Mijn gevoel over de verregaande gevolgen, van deze brief, waren dus toen juist en onherstelbaar! Ik heb hierdoor nooit een onafhankelijke second opinion in Utrecht gehad! Mede, door het sturen van deze brief, door Dr. W., tegen art. 457 wet WGBO en de privacy wetgeving, is mijn leven voorgoed verwoest en mijn lichaam onherstelbaar zwaar verminkt. Er is geen enkel ONAFHANKELIJK onderzoek over gedaan, ondanks alle twijfel! Een zogenaamd wetenschapper heeft “altijd” gelijk!, zonder twijfels dus, ik ben hier duidelijk het slachtoffer van geworden. (Dit is een duidelijk bewijs van de collectieve zwijgplicht!) De dokter probeerde mij nog te overtuigen van een onafhankelijk oordeel, dat ik zou krijgen, bij de second in Utrecht op 18-12 en wenste mij een heel fijne sinterklaasavond toe. 18-12-02, Second opinion Utrecht, afspraak 11.25u (spreekuur loopt uit), Het telefoonnummer van huisarts staat verkeerd op het ponskaartje, men houd vol dat dit goed is en wil dit niet veranderen. Om 12.45 alvast naar binnen met co-assistent, mevr. H., deze onderzoekt mij en maakt aantekeningen. Wil ook de foto’s zien, maar deze heeft het Havenziekenhuis niet opgestuurd! Om 13.45u, komt eindelijk dr. H. zelf, die dan zelf naar de borst kijkt en vluchtig naar de stapel onderzoeksrapporten, ziet daarin ineens, de bewuste brief en is heel enthousiast “mijn leerling W.”, het lijkt of de grond onder mij weg zakt! Ik zeg nog dat ik liever heb, dat dr. H. zich aan de brief van mijn huisarts houd, (waarin staat van mijn twijfel over DDH en dat ik liefst een borstbesparende operatie wil). Om mij te plezieren, onderstreept dr. H., de naam van mijn huisarts, maar kijkt verder alleen in de brief van dr. W. Vraagt ook naar de foto’s, die hij eerst wil zien!, maar deze zijn niet opgestuurd door het Havenziekenhuis (door zijn leerling!) en zelf mocht ik ze niet mee nemen! Ik zeg dat ik een borstbesparende operatie zou willen, de borst niet wil missen, of dat kan?, volgens Dr. H., met operatie niet maar hij zal voor mij navragen, wat eventueel alleen met bestralen nog kan.

-12-

Ik vraag ook nog of de Travenolbiopsie, cellen kan verspreiden en niet gedaan had mogen worden. Dr. H. chirurg geeft een beetje vreemd antwoord, tja, tja, tja, ze moeten ergens onderzoeken! (Dr. H. vertelt mij niet, waar ik later achter ben gekomen, dat na een travenolbiopsie, nooit geen borstbesparende operatie meer mogelijk is!) Dr. H. zou zelf eventueel operen en Dr. W. blijft Internist. Dr. H. zou één en ander bespreken in oncologie werkgroep en maandag of dinsdag mij bellen. (net voor de kerst). Aldus de second opinion in Utrecht 18-12-02. 19-12-02, 10.10u, afspraak bij dr. W. voor controle, deze vraagt meteen enthousiast, hebben ze je nog geprikt? Nee dus! (Op dat moment dringt het tot mij door, dat er geen enkel onderzoek is over gedaan in Utrecht, wel heel erg vreemd bij een onafhankelijke second opinion). Ik zeg wel een beetje boos, dat ik er voor gek stond, omdat de foto’s niet waren opgestuurd! Dr. W., slaat tegen z’n hoofd en zegt o, ik ga ze meteen opsturen allemaal. Ik zeg ook nog dat Dr. H. blij was met z’n brief (nu pas verteld dr. W. dat het zijn grote leermeester was) en dat ik afgesproken heb, dat Dr. H. eventueel een operatie zou doen en hijzelf internist zou blijven. Even zie ik de schrik op zijn gezicht, maar hij herstelt zich en zegt, de klant is koning! 23-12-02, ’s middags eerst gebeld, door Dr. W., heel opgetogen, (had natuurlijk net zijn grote leermeester gesproken!). Dr. W. zei dat Dr. H. mij zelf zou bellen en dat er nu een heel goed team voor mij bezig was, mijn Huisdokter, dr. H. en hij zelf. Even later, belde dr. H. zelf, zei mij dat het niet anders kon dan met operatie en niet borstbesparend en dat hij de operatie gepland had voor half januari en mij 10-01-03, nog op de polikliniek wilde zien. Op 25 december dus geen kerstfeest bij ons, zoals anders, maar bij mijn oudste broer en voor het laatst met een compleet lichaam. Op Nieuwjaarsdag kwam wel iedereen zoals anders, ons nieuwjaar wensen, de hele dag door en was ik ’s avonds best wel heel erg moe.

Op 2-1-03, een brief van het UMC, voor oproep voor pré operatieve screening op 10-1-03, maar ook of ik mee wilde doen voor wetenschappelijk onderzoek, van te voren moest ik hier wel iets voor ondertekenen!, de risico’s hiervan, waren voor mij zelf. Ik tekende niets en wij belde naar UMC dat ik hier niet aan mee deed en ook niet meer mee lastig gevallen wilde worden. Deze dag voelde ik me heel naar, door de vraag of ik me leende voor wetenschappelijk onderzoek, was de twijfel weer erger geworden, ik kreeg rillingen, koorts en overgeven. Zelf dacht ik van alle spanningen en vermoeidheid en ik had toch maar een afspraak bij de dokter gemaakt, voor 8-1, volgens de assistente kon het niet eerder. De bewuste borst zag rood en gloeide, maar ja, met al dat vergif (chemo’s) in je lijf geen wonder. Mijn man had op zijn werk, blijkbaar de dokter toch zelf te pakken gekregen, ik wist dat niet.

-13-

’s Middags komt de dokter zelf onverwachts langs en constateert wondroos op de bewuste borst, ik krijg meteen antibiotica voorgeschreven. De dokter moppert op mij, dat ik had willen wachten tot 8-1, maar ik zeg dat zijn assistente niet eerder een afspraak voor mij had en ik hier dus niets aan kon doen. Op 8-1-03, naar de Huisdokter voor controle wondroos op de bewuste borst en vragen voor operatie, wel of niet. De dokter vind het de enige mogelijkheid en zal dr. H. bellen over de antibiotica. Zelf heb ik nog nooit in een ziekenhuis gelegen of ben geopereerd. Op 9-1-03, UMC belde mij mobiel. De operatie gepland 15-1, is verzet naar 22-1. Uitstel van executie dus, ik vind dat helemaal niet erg. 10-01-03, 10.30u Pré operatieve screening UMC, niemand bij de balie aanwezig op de afgesproken tijd, na wachten en informeren, kwam eindelijk de bewuste verpleegkundige. De eerste vraag of ik mee deed aan wetenschappelijk onderzoek, van te voren had ik aangegeven dit niet te doen, maar toch weer proberen dus! De lijst die voor haar lag werd driftig aangestreept, zonder dat ik veel informatie kreeg. (Later bij het opvragen van mijn dossiers, heb ik zelf geconstateerd dat ze alles had aangevinkt, ook waar ik helemaal geen informatie over had gehad!!!!) Deze onsympathieke verpleegkundige begon weer over meedoen met wetenschappelijk onderzoek, inmiddels kwam hier al iemand voor naar binnen, ik stond toen op en liep naar de deur en zei dat ik dan overal van af zag, zij schrok hier erg van en begon zoete broodjes te bakken. Het telefoonnummer van de huisarts, stond nog steeds overal verkeerd op en ze vertikte dit om te veranderen. Het informatieboekje voor de opname heb ik niet van haar gehad! Bij de deur zei ze, o ja dr. H. gebruikt misschien nog een stukje van de huid. Ik vroeg hoe! en waar! Een klein stukje van een paar centimeter van de zijkant van het bovenbeen. (ZIJ VERTELDE MIJ NIET, DAT HET VANAF MIJN KNIE, MIJN HET HELE BOVENBEEN AAN DE VOORKANT ZOU ZIJN!) Toen naar de anesthesist, ook hier bij de balie werd weer gevraagd om mee te doen voor wetenschappelijk onderzoek, ik werd toen behoorlijk boos en zei dat ik van te voren duidelijk had gezegd, dit niet te doen, maar hier constant mee werd lastig gevallen. De Anesthesist, (dhr. S.) was een aardige man, die mijn longen beluisterde en vertelde over de narcose. Hierna bloedonderzoek, (HB 8,1) en bloedgroep) Het enige onderzoek wat voor amputatie is gedaan in UMC, tussendoor weer lastig gevallen voor het wetenschappelijk onderzoek. Toen naar mammacareverpleegkundige, M. v.d. G. Deze dame die zichzelf heel gewichtig vond (had wat leeftijd betreft mijn dochter kunnen zijn!) zei, je krijgt een amputatie met okseltoilet! (Daar was nog niet eerder met mij over gesproken!). En je krijgt lymfoedeem en je MOET een kous gaan dragen. (Ik zei dat ik dat niet zou doen en het krijgen van lymfoedeem helemaal niet zeker was! en met de huidige operatie technieken, niet veel meer voor komt). Deze koude gevoelloze vrouw zei, nou en dat heb Je maar te doen!

-14Om 12.30u afspraak bij dr. H. chirurg. Deze kwam binnen met een hele delegatie, o.a. assistente, co-arts en de mammacare wilde er ook bij zijn! Het was als een overval, ik sloeg dicht, wist niet meer wat ik wilde vragen. En vroeg alleen, hoe snel ik weer naar huis zou kunnen na de operatie! De aanwezigheid hierbij van de gevoelloze brutale mammacare verpleegkundige was het toppunt! Dat blijkt later ook uit haar uitspraak, 4 dagen na de amputatie, toen zij bij mijn bed langs kwam en zei “SPANNEND” hé, morgen kijken, (dan ging het verband eraf) “SPANNEND”, “SPANNEND” om te kijken hoe er een borst bij je is afgehakt! SPANNEND voor deze mammacare verpleegkundige, ZIJ WIST WAT IK TE ZIEN ZOU KRIJGEN! SPANNEND, sindsdien, zijn voor mij alle dagen “SPANNEND” en het woord combineer ik altijd met een afgehakte borst, met daarachter het gezicht van de mammacareverpleegkundige. Volgens richtlijnen en regels, hoort de chirurg alleen met de patiënt en diens partner te spreken, voor de operatie, zeker voor z’n borstamputatie. Hierna was ik helemaal kapot en vertwijfelt, ik ging iets laten doen, waarvan ik zelf duidelijk voelde dat er dingen niet klopte, maar ik stond onder zeer grote druk en vanwege de chemo’s was ik traag en down. Terug naar huis zei ik ineens, ik ga nu naar Het Johannes Hospitium, waar een oom in lag. Iedereen had mij gezegd hier niet heen te gaan, o.a. de pedagogen die psychologie hebben gestudeerd. Ik nam de afslag en mijn man belde ontzet naar mijn neef wat ik van plan was, deze vond het eigenlijk wel fijn voor zijn vader. De oom vanaf mijn kinderjaren was heel blij, mij nog zelf te zien (al schreef ik hem iedere week wel een briefje). Ik heb hier ook nooit geen spijt van gehad!, Deze keer deed ik wat mijn hart mij ingaf, alle pedagogen en psychologen ten spijt. Mijn broer was perplex, dit klopte niet met wat hij had geleerd! 12-1-03, de zondag hierna, zat ik ineens van onder mijn voeten tot in mijn haar, onder de rode vlekken en had een vreeslijke jeuk, alleen die ene borst was helemaal blank. Het was aan het einde van de Amoxicilline kuur. 13-1-03, mijn man belde ’s morgens vroeg voor een afspraak voor mij, naar de dokter, (ik werd gek van de jeuk), de assistente vond het niet nodig dat ik hiervoor kwam en maakte geen afspraak, ik zou wel gebeld worden. Een telefoontje kwam er niet en om 5 uur werd er een zak pillen door de apotheek gebracht, 60st. Erythrocine en 30st Aerius. Toen werd er door de assistente gebeld of de pillen waren bezorgd, ik vroeg nog waar het precies voor was. Daar de dokter 2 assistentes heeft en deze hun naam niet noemen, weetje zodoende niet precies welke voor wat verantwoordelijk is! De jeuk en uitslag werd steeds erger, de borst bleef blank, ’s nachts liep ik maar op. Ik belde de apotheek voor informatie over de pillen, mocht nooit geen Amoxicilline meer en moest in het vervolg Erythrocine en de Aerius was voor de jeuk, maar ik moest beslist de dokter er naar laten kijken. De jeuk en uitslag werden steeds erger, het was net rode hond of mazelen en de pillen hielpen niet erg.

-15-

16-1-03, kwam de vrouw van mijn broer en een kennisje, een oud verpleegkundige, ze schrokken zich naar want ook mijn handen en gezicht zaten onder de uitslag. Ze keken onder mijn trui en wilde mij naar de dokter sleuren, maar ik zei, ik bel één keer en dan niet meer, de assistente vond het niet nodig dat ik kwam en stuurde mij pillen. Wat later stond ineens de dokter voor de deur, hij kwam naar de vlekjes kijken, had niet verwacht dat het zo erg zou zijn en maakte ruiterlijk zijn excuus. Het zou nu toch met een paar dagen over moeten zijn zei hij. Ik hield maar moed jeuk is soms nog erger dan pijn. 17-1-03, naar UMC gebeld, over veranderde medicijnen, de dokter belde om te vragen hoe het ging. Inmiddels weer post van UMC gehad, de operatie gepland 22-1, werd verzet naar 23-1. Ik vond het zelf helemaal niet erg, maar de dokter vond de uitstel, steeds weer, maar niets. Nu kon ik 22-1-03, nog zelf gaan stemmen. 22-1-03. De dag voor de operatie, nog steeds met twijfel, ging ik ’s morgens nog naar een verjaardag i.p.v. ’s avonds, na 24uur mocht ik niets meer eten of drinken. Die avond belde de dokter op, heel sympathiek, hij wist van mijn twijfels, vroeg of ik wat had om te slapen, want ik moest uitgerust zijn, keurde het middel dat ik noemde af en zou nog een fax naar de apotheek sturen, voor een slaapmiddel, wat ik moest halen en innemen. Wij waardeerde deze zorg, van onze huisdokter, heel erg. Die nacht heb ik werkelijk nog goed geslapen. 23-1-03, om 8.30u in UMC, Bij de inschrijfbalie bleek dat ik het informatieboekje, watje van te voren moet krijgen, niet had gehad. De receptioniste zei, o hebben ze het “weer” niet mee gegeven van te voren! Boven op C4oost (2pers. Kamer), ontvangen door 2 zusters. Ik lag te wachten in mijn slip en geel operatiehemd en had een operatiemuts gevraagd voor mijn kale hoofd, mijn pruik mocht tijdens de operatie niet in het bed achterblijven. Om 11.00u kreeg ik een spuitje voor bloedverdunning. Toen ze mij om 13.00u kwamen halen voor de operatie, wilde ze weer een spuitje geven, mijn man vroeg, waar is dat voor?, ze heeft er net ook een gehad! De zusters beweerde ijskoud van niet, mijn man hield vol en gebood ze te gaan kijken. Ze schrokken vreeslijk, want mijn man had gelijk! Ik had geluk. Zo zorgvuldig wordt er daar dus gewerkt en met mensenlevens omgegaan. Toen ik voor de operatiekamer lag kreeg ik de neiging om te vluchten. Ze vroegen of ik muziek wilde, ze brachten mij dat, met koptelefoon, maar eigenlijk hoefde het voor mij niet. Er kwam een man in het groen, compleet met operatiemuts, een praatje maken, hij zei dat hij Dr. H.(chirurg) zou helpen bij de operatie. Hij zei mij niet, dat hij zelf de operatie ging doen, i.p.v. Dr. H.(chirurg) Hij heeft mij beslist geen toestemming hiervoor gevraagd!!!!! Wat ik eerst als een sympathiek gebaar zag, bleek later dat ik gewoon voor de gek was gehouden wie mij werkelijk zou operen! ALWEER! Deze dr. J.M.M. H. BASIS-ARTS, volgen BIG reg., mocht oefenen!, op mij! Hierna, moest ik op een operatiebed, ik kreeg stickers op de borst, men vroeg of het rechts moest, ik zei nog voor mij rechts!, ik werd in een verwarmde deken gerold en de operatiekamer op gereden.

-16-

“NAAST MIJ LAG DE BEWUSTE BRIEF VAN DR. W.”, waarvan kopie aan dr. K.! Het hele operatieteam stelde zich netjes voor, Dr. H. (chirurg) stond gek genoeg helemaal aan het eind, met zijn rug tegen de muur, deed twee stappen vooruit en zei, Nu gaat het gebeuren, verder niet en stapte terug. Ik kreeg infuus in mijn linker arm en een kap voor mijn mond en voelde mij weg zakken. Het eerste wat ik me daarna herinner, is het gevloek van dr. H.(basis arts), hij liep te vloeken, omdat mijn man zijn mobiel netjes had uitgezet en hij dus geen gehoor kreeg. Je hoort alles, maar je kunt niet reageren! Heel vreemd. Ik begon over te geven en zakte toen weer weg. Mijn man had zich gemeld bij de afdeling, maar dat was ook weer eens niet doorgegeven!, de zoveelste fout! Om 18.35u werd ik van de uitslaapkamer naar de zaal gebracht, met een kaal hoofd, ik had van te voren nog gevraagd, als de pruik niet mee mocht, dan maar een operatiemuts, maar deze menselijkheid kent men daar ook niet eens. Mijn man stond op zaal op mij te wachten, even later kwamen mijn broer, schoonzus en neef ook even bij mij kijken. ’s Avonds pas, hoorde mijn man op z’n voicemail, ingesproken door dr. H. (basis arts), dat de operatie was geslaagd. Natuurlijk, de borst was afgehakt en van mijn hele bovenbeen, was de huid er af, er hing een hele zak bloed op, onder het verband. Ik had links een infuus met morfine en rechts een drain. Deze zeer zware verminking, gedaan door een basis arts, (wat ik later pas in het dossier zag en bij BIG gecontroleerd) OP DE OPINIE VAN dr. K.!!!!(zie rapport), op o.a. niet goed gelezen onderzoeksrapporten en onderzoeken, die nooit zijn gedaan! Dr. H.(chirurg) was alleen assistent volgens het operatieverslag, dr. H. (basis arts) de operateur! Men heeft mij voor de gek gehouden, door te zeggen dat Dr. H.(chirurg) de operatie zelf zou doen en intussen een basis arts laten oefenen, met onherstelbaar zwaar verminkend resultaat! Van een huisvrouwtje verwacht men toch niet, dat ze haar medisch dossier opvraagt en achter de waarheid komt van alle leugens, medisch fouten, overdrachtsfouten en foute diagnose!!!! Een Halsted operatie uit 1898 (die overigens nooit wetenschappelijk is bewezen) houd nog rekening met een “VROUW”, zodat deze altijd nog een décolleté kan dragen. De zeer zware verminking van mij, nog nooit ergens gezien, geeft voor een V hals of T shirt problemen, ook door het DIEPE gat, met getransplanteerde huid, waar later op radiotherapie UMC, royaal WASBENZINE op is gebruikt en hierna in is getatoeëerd en is toen nog dieper weggezakt. Dit en de dikke arm, overgehouden door het moedwillig stijf vastbinden tijdens het bestralen, maakt het normaal kopen van kleding voor mij onmogelijk. DIT ZIJN DUS DE RESULTATEN, VAN DE ZOGENAAMDE, ONAFHANKELIJKE SECOND OPINION, die (zie operatierapport) is UITGEVOERD op OPINIE K.!. Op een BEELD van DCIS, débris en alleen het vaststellen van mijn bloedgroep en HB(8,1) en onderzoeken die nooit zijn gedaan, maar wel vermeld staan in mijn dossier, Leugens! Wanneer iets wat geen kanker is als kanker word behandelt, word het vanzelf kanker. (zie o.a. Lynne MCTaggert).

DEEL II

-17-

HOOFDSTUK 2 Na amputatie, “verpleging” en consulten ziekenhuis. De eerste nacht na de amputatie kwamen ze een paar keer bij me kijken en bij het infuus, wanneer de zak (met morfine) leeg was ging deze piepen, (het zelfde geluid wanneer de deur van mijn vriezer te lang open staat), dit geluid hoorde je regelmatig overal op de gang vandaan komen. De andere ochtend kreeg ik een schaaltje water en een handdoek om me zelf te wassen in bed en een spuugbakje van karton om mijn tanden te kunnen poetsen. Men had het liefst patiënten die zichzelf redden, werd mij gezegd! Ik was vreselijk moe, moest op een ondersteek, wat afschuwelijk is, ik vroeg om naar het toilet te mogen wat vlak bij mijn bed was, maar dat mocht niet, men zou de volgende keer een po stoel halen. Inmiddels had ik mijn kleren weer aan, voor het pyjamajasje moest het infuus even los gekoppeld. De wond had gelekt aan de voorkant en mijn pyjamajasje zat onder het bloed, ik had nog wel drie schone in het kastje naast mij, maar de dienstdoende verpleegkundige vond het te veel werk om de morfinepomp even los te koppelen, mijn buurvrouw grapte nog, moet ik nu de hele dag tegen zo’n bebloed jasje aankijken en straks je bezoek, maar deze jonge dame vertikte het om dit even te doen! Ik kreeg een blad met ontbijt, donkerbruin brood, kaas, ontbijtkoek, thee enz. Daar ik zelf thuis altijd ’s morgens, een grove bruine boterham met kaas eet, een kop thee en een glas vers geperst sinasappelsap drink, stond dit ontbijt mij wel aan, alleen de sinaasappelsap ontbrak! Mijn buurvrouw beweerde dat ik dit beslist niet mocht, want ik had nog niets gegeten, maar ik zei ze zetten het toch zelf voor mij neer! De verpakkingen los maken, snijden enz. ging eerst wel een beetje vreemd, ik had toch niet zo veel kracht rechts, maar ik besloot door te zetten, uiteindelijk ben ik rechts. Toen werd er een po stoel gebracht en mocht ik voor het eerst naast het bed. Alleen zittend op de po stoel, kwam het hele zware ontbijt er uit. Ik voelde me diep ongelukkig, probeerde nog met een washandje de vloer wat schoon te maken. Nu kreeg ik ineens niets meer, ook geen koffie, waar ik beslist zin in had. Na veel gevraag, kreeg ik uiteindelijk een schaaltje vla en ’s middags thee met een cracker en ’s avonds gewoon warm eten, worteltjes met vis. Alles genuttigd in mijn bebloed pyjamajasje! ’s Avonds bij de wisseling van het personeel, zei de verpleegkundige meteen, o mevrouw uw jasje zit onder het bloed, zullen we even een schone aan doen!, ik was even perplex, zei heel graag, maar uw collega vond dat erg veel werk, vandaar dat ik hier de hele dag al in zit! (Hier zie je duidelijk het verschil in verpleegkundige!!!) Even een slangetje los en vast en het was voor elkaar!

-18-

‘s Avonds, net na het bezoek, werd mijn aardige oudere buurvrouw, die de andere ochtend naar huis mocht, met bed en de kleding uit de kast erop gegooid! (ook uit mijn kast N.B., maar wat ik gelukkig op tijd nog zag!), naar een andere zaal gebracht. Ik kreeg later, midden in de nacht, een andere buurvrouw, waar men de hele nacht mee bezig was, op de tweepersoonskamer, dokter, verpleegkundige, enz. Allemaal steeds langs mijn bed heen!, zonder ook maar één keer iets tegen mij te zeggen! Het was mijn tweede nacht! Dat ik hierdoor niet kon slapen en geen rust had, spreek voor zich! De eerste ochtend was er een arts, bij mijn bed geweest, aan wie ik vroeg het verzekeringspapier in te vullen, (zoals dat aan mij was gevraagd!) toen bleek dat deze basis arts, chirurg in opleiding van een andere afdeling was! en niet van de afdeling oncologie! Daar waren ze allemaal op wintersport, werd mij verteld, hij vond het even moeilijk het papier in te vullen, het was niet zijn gebied en afdeling! Datje beter in het weekeind niet in een ziekenhuis kunt zijn, is hier ook één voorbeeld van. Inmiddels had ik een verrijdbare stellage voor de morfinepomp en drain en kon nu zelf naar het toilet en mij wassen bij de wastafel in de douche, gelukkig stond hier een plastic tuinstoel voor. Alleen het verband om de zak bloed aan mijn hele bovenbeen, waar huid voor transplantatie van was afgehaald, zakte af wanneer ik liep! De andere ochtend, zwierde er een open, goor witte jas langs mijn bed, met er achter ineens gedienstige verpleegkundigen, het was bezoek voor mijn buurvrouw. Deze arts of chirurg was blijkbaar erg populair. Toen ik iets uit mijn nachtkastje probeerde te halen, hoorde ik ineens, hé kijk een beetje uit daar! Dat was dus mijn controle die ochtend blijkbaar! Zaterdagavond ging de morfine eraf en kreeg ik nog, vier keer per dag, 2 paracetamol voor de pijn, de antibiotica erythrocine had ik in eigen beheer!, verder kreeg ik ’s avonds nog een spuitje in mijn bovenbeen. De fles van de drain, had ik in een plastic draagtas en kon nu makkelijker naar het toilet, al werd ik nog steeds gehinderd door de zak bloed met afzakkend verband aan mijn bovenbeen, dus bleef ik maar op de kamer. Alleen de ingepakte borst, (ik wist toen nog niet, dat die tot mijn ribben was afgehakt, door een basis arts, op verkeert gelezen onderzoeken en onderzoeken, die NOOIT hadden plaatsgevonden!), gaf een ondragelijke vieze lucht, ik vroeg mijn man een geurtje van thuis mee te nemen, ook in verband met het bezoek! Alleen mijn lievelingsgeurtje heb ik later nooit meer gebruikt! Deze herinnerde mij aan de lucht van verrot vlees! De andere ochtend, terwijl ik mij ging wassen bij de wastafel in de badkamer en belde om tape, om het verband beter vast te plakken wat had gelekt, mijn jasje zat weer helemaal onder het bloed, kwam er voor het eerst na 3 dagen, een “echte verpleegster”. Een wat oudere, die het vak met hart en ziel deed en ondanks haar gezin, dit één weekeind per maand bleef doen. Ze bood aan mijn rug te wassen en verbond ongevraagd ook het been met afgezakt verband, ook wilde ze mijn bebloed pyjamajasje nog uitspoelen, wat ik niet nodig vond, het zat al in een plastic zak.

-19-

Ze had intussen mijn bed, alleen verstelbaar met de hand, verschoond en stelde de knieknik in een verademing voor mijn been, met bloedzak er op, ik wist niet dat het bed dit had! Ook vond ze de wond vies ruiken en haalde er een arts bij, die de verrottende lucht goed vond ruiken!, dus plakte ze er toen nog een verband overheen, tegen het lekken en de lucht! Als patiënt voel je haarscherp, welke verpleegster het als roeping doet en welke voor het geld. Die maandagmorgen ging mijn tweede kamergenote, die geen goed woord voor de verzorging op deze afdeling oncologie over had, weer terug naar een andere afdeling in het ziekenhuis, waar ze volgens haar wat beter werd verzorgd. Ik had de kamer alleen, wat ik erg fijn vond, die middag toen mijn man en nog ander bezoek er waren, kwam de mammacareverpleegkundige langs, deze zeer jonge dame, die voor de amputatie ook al arrogant en brutaal overkwam en N.B. ongevraagd mee ging bij het laatste bezoek aan de chirurg, voor de amputatie, zo dat wij deze chirurg nooit alleen hebben kunnen spreken, tegen alle regels en richtlijnen in. Deze “professionele, zelfingenomen” mammacareverpleegkundige!, die gezien haar leeftijd, mijn dochter had kunnen zijn, kwam even zeggen: “SPANNEND” hé, morgen gaat het verband, er even af, SPANNEND hé, om te kijken! (ik wist toen nog niet hoe VERMINKT, hoe er een borst is afgehakt tot op de ribben, met huidtransplantatie van mijn been erop en een blijvend gat onder de andere borst!) Deze zeer zware verminking, nog nooit elders gezien, zou ik dus SPANNEND moeten vinden om naar te kijken. De zogenaamde professionele mammacareverpleegkundige, wist wat ik te zien zou krijgen! En noemde dit SPANNEND!!! Ik was heel erg overstuur en vertelde haar, dat zoiets niet SPANNEND, maar “zeer moeilijk” zou zijn! En ik wist toen nog niet, hoe erg en moeilijk!!! Mijn man zei dat SPANNEND, een woord is datje gebruikt, bij het uitpakken van sint Nicolaas cadeautjes, maar niet bij een geamputeerde borst en wij wisten toen nog niet hoe heel erg verminkt, zij wel! De zogenaamde ZORG, medeleven, de mentaliteit en het professioneel zijn, spreekt hieruit voor zich, deze mammacareverpleegkundige zijn ook op deze manier, volledig overbodig en betreft alleen het creëren van nieuwe, dure baantjes in de zorg. Geef een patiënt een UITGEBREIDE, DUIDELIJKE, menselijke informatie, voor iedere patiënt apart aangepast, op PAPIER! En ontneem hem niet zijn ZELFSTANDIGHEID en EIGENWAARDE! Iemand, die een borst is kwijtgeraakt, mankeert niets in zijn bovenkamer en behoeft niet als een, onmondig klein kind behandeld te worden, door een mammacareverpleegkundige, die alleen alles op papier hebben geleerd, maar zelf alles er nog op en aan hebben zitten en totaal geen levenswijsheid en gevoel bezitten! Ook de BELEEFDHEID en RESPECT naar een OUDERE patiënt, ontbrak bij deze dame zeer duidelijk! De andere morgen zou het verband, wat bestond uit o.a. tempex en heel veel verband en watten, er even afgaan. Ik hoopte, dat de lucht van verrottend vlees, dan minder zou worden, ik werd er zelf gewoon soms misselijk van.

-20-

Er werd gevraagd of mijn man hier bij moest zijn, ik zei van niet en dat ik het zelf niet voor het eerst wilde zien, in het bijzijn van een hele delegatie en dat ik er geen GOEDKOPE opmerkingen, zoals “SPANNEND”, over wilde horen! Hoe VERNEDEREND het is, voor een vrouw, om voor het eerst naar zo een ZWARE VERMINKING te moeten kijken met een hele delegatie er bij, hebben de zogenaamde professionals, met zelf alles erop en aan, nog nooit bij stilgestaan! Toch heb ik dit ook van anderen gehoord, die dit ook zo ervaren! Die avond, na het bezoek van de mammacareverpleegkundige ’s middags, is de avond/nachtronde niet meer bij mij langs geweest!!! Het “met de hand verstelbare bed” stond in de zitstand, ik wilde niet bellen omdat men ’s avonds altijd nog langs kwam, water bracht en het grote licht uit deed en het bed dan naar beneden deed voor de nacht! Er is helemaal geen avond of nachtronde bij mij langs geweest!!!! en ik heb de nacht zittend doorgebracht!!! (In mijn medisch dossier staat N.B., dat ik een goede nacht had enz.! Leugen en bedrog dus, zo betrouwbaar wordt dus het medisch dossier ingevuld!). De andere morgen kwam de zaalarts, die ik voor het eerst zag!, een jonge weinig spraakzame man en een paar verpleegkundigen, ook een jongen van +/- 18 jaar die mocht aan het eind van het bed mee kijken! Wat ik mij nog altijd haarscherp herinner, is dat de jongen zijn handen steeds strakker om de stang van het bed hield en zijn gezicht steeds witter werd!, ik dacht nog straks glijd hij zo onder het bed, dat en de stank van verrottend vlees, wat steeds erger werd! De wond werd opnieuw verbonden met verschillende soorten verband. Ik ben altijd nog heel erg blij dat ik TOEN niet wilde kijken, hoe er een borst bij mij was afgehakt, een ander woord is hier niet voor, tot op de ribben met nog een gat onder de andere borst! (nog nooit ergens gezien, zelfs niet in het buitenland). Pas weken later heb ik, op een FOTO, voor het eerst, mijn ZEER ZWARE VERMINKING gezien!, toen ik alleen was! Een foto is net of je het zelf niet betreft! De foto’s waren op advies van onze huisarts gemaakt, waar wij hem altijd nog heel dankbaar voor zijn. Ik zou het ieder aan willen raden, kijk eerst naar de foto en pas later, wanneer je soms niet anders kunt, naar de zware verminking! Van mijn bovenbeen, waar huid van was afgehaald voor de transplantatie over de ribben, ging nu ook de zak bloed vanaf, de open wond, vergelijkbaar met een brandwond, was vanaf mijn knie +/- 25x20cm naar boven. De verpleegkundige, verbond dit met droog gaas! Het weer verschonen van het verband, trok niet alleen de huid kapot, maar ook kon ik wel gillen van de pijn! Bij later opvragen van mijn medisch dossier, stond er ineens bij, dat er vaseline en jelonet (vette gazen) moest worden gebruikt! Wat niet was gedaan! Een heel vreemde zaak dus en moedwil om iemand zo te verbinden, wetend dat de huid weer kapot word getrokken en vreselijke pijn doet.

-21-

Van mijn huisarts kreeg ik meteen vaseline en jelonet (vette gazen) voorgeschreven, om mijn been te verbinden, toen ik thuis kwam. Nog maar één ding wilde ik, naar huis. ’s Middags kwam voor het eerst de oncoloog chirurg, A. H, zelf kijken, ik wist toen nog niet dat hij een Basis arts J.M.M. H. had laten oefenen!, met zwaar verminkend resultaat, nog nooit elders gezien, op verkeerd gelezen onderzoeken en onderzoeken die NOOIT hebben plaatsgevonden en op opinie K! (Bewijs van de collectieve zwijgplicht!) Dr. H.(chirurg) vroeg of ik pijn had, ik zei dat mijn been waar de huid van af was gehaald en verbonden met DROOG gaas, verschrikkelijk pijn deed. Hij begon te lachen, zei o sorry, beter uw been dan dat de wond van de borst pijn doet. Het was tijdens bezoektijd en mijn man was hier bij. Ik vroeg hem of ik naar huis mocht en zei dat mijn man, die EHBO had, mij heel goed zou kunnen verbinden. Hij keek bedenkelijk, vond het goed wanneer mijn man ’s avonds mee zou kijken naar het verbinden van mij, dan mocht ik de andere dag, woensdag, met drain naar huis, wel moest ik dan vrijdags op de polikliniek bij hem terug komen. Doordat ik zelf de wond niet had gezien, besefte ik niet wat voor schok dit voor mijn man was, de plaats van de afgehakte borst, tot op de ribben, met de getransplanteerde huid van mijn been te verbinden. En mijn been waar de huid van was afgeschaafd hiervoor! De GROTE wond moest eerst met een spuitje water, (het was een getransplanteerde huid), worden schoongemaakt en daarna met steriel gaas drooggedept, verder vette gazen en ander verband er op het laatste had een dun plastic laagje, een soort hemdje, geknipt van elastisch gaas, hield het verder op zijn plaats. Maar nog was de lucht niet fris. Het douchen, toen ik weer thuis was, mocht alleen met het verband er op, voor het verschonen hiervan! Zodoende hoefde ik de wond ook niet te zien tijdens het douchen. Dinsdagavond, voor ik de andere dag naar huis mocht, kwam om 24.00u, een verpleegkundige mij het verwisselen en vacuüm trekken, van de fles voor de drain, voor doen, omdat ik met de drain naar huis zou gaan. De andere morgen dus voor het eerst weer onder de douche, met het verband er op, voor ik naar huis zou gaan. Mijn man en oudste broer kwamen mij halen, toen ik mijn jas al aan had, kwam er ineens een verpleegkundige zeggen dat de drain er uit mocht, waar ik mij graag weer voor uitkleedde, een vrijwilligster kwam nog met gestuurde kaarten. Thuis was mijn schoonzus er, die koffie met taart had en stonden er al diverse boeketten bloemen. De buurvrouw kwam even kijken en bloemen brengen, later ook nog familie en vrienden. Mijn man ging ’s middags de ontslagbrief brengen bij onze huisarts, die aan het einde van zijn spreekuur, langs kwam en de wond wilde zien, die ik zelf dus nog niet had gezien en wilde zien! Dat onze huisarts, op dat moment heel erg is geschrokken, heb ik toen niet gemerkt, wel vroeg hij mijn man, of die het verbinden wel aan kon en beloofde hem bij te staan. De andere morgen kwam hij voor zijn spreekuur langs, om mij te verbinden en advies te geven hiervoor.

-22-

Ook adviseerde onze huisarts foto’s te maken, van de verminking tot op de ribben, omdat ik er zelf nog steeds niet naar wilde kijken en later dan eerst de foto’s zou kunnen zien! Wij zijn onze huisarts, nog steeds heel dankbaar voor zijn zorg, steun en advies. Vrijdag 31-01-03, 9.20u, voor controle naar UMC, Dr. H. (chirurg) (ik wist toen nog niet, dat hij een basis arts, J.M.M. H, de borst had laten afhakken tot op de ribben, met huidtransplantatie van mijn been en alle lymfklieren had weggehaald uit mijn rechter oksel, dit op verkeerd gelezen onderzoeken en onderzoeken die NOOIT hadden plaatsgevonden en op OPINIE K!). De mammacare verpleegkundige verscheen uit het niets en wilde mee om te KIJKEN! Wij hebben haar duidelijk gemaakt, dit niet op prijs te stellen, nog denkend aan haar ongevoelige uitlatingen: SPANNEND hé, morgen kijken!, om voor het eerst te zien hoe er een borst is afgehakt tot op de ribben, in mijn geval! en zelf had ik dit nog steeds niet willen zien! Ook haar eerdere “ongevoelige”, brutale opmerkingen, voor de amputatie, Je krijgt lymfoedeem en Je moet een kous dragen!, (terwijl dit praktisch niet meer voor komt, alleen bij ouderen die immobiel worden) en de verdere behandelingen TOEN nog niet eens bekent waren! (achteraf gezien zijn deze uitspraken wel heel erg vreemd en verdacht!) Dr. H. (chirurg) is tevreden over de wonden, volgende week weer terugkomen! ’s Middags de huisdokter gebeld om verslag uit te brengen. 05-02-03, Griepverschijnselen, koorts. 06-02-03, De huisdokter gebeld, deze kwam langs, onderzocht de wond en constateerde wondroos, schreef antibiotica voor wat direct gehaald en ingenomen moest worden (kuur voor 10 dagen). 07-02-03, 9.00u, Weer controle UMC bij Dr. H. chirurg, nietjes en hechtingen er uit gehaald. Bij oksel wondroos, al geconstateerd door de huisdokter, gentamycine lokaal ingespoten en pus afgetapt. Al waren de hechtingen en nietjes er uit, de wond moest nog steeds verbonden worden, was ook nog niet dicht! Dit was bijzonder moeilijk uit te leggen aan je omgeving, die het grote gat tot op de ribben, met huidtransplantatie van het been er op niet hadden gezien. De PA uitslag was nog steeds niet bekent!, een heel vreemde zaak, desondanks begon Dr. H. chirurg dat ik nog moest bestralen!, terwijl voor de amputatie was gezegd, dat bestralen bij amputatie niet nodig was. En bij mij was alles ruim weggesneden en alle lymfklieren weggehaald, ook de goede. Toen ik hier wat tegenin wilde brengen werd mij meteen de mond gesnoerd door Dr. H. chirurg, ik moest en zou bestralen! (waarom? en met welk vooropgezet doel?) Toen ik zei, dat ik dit dan dichter bij huis zou willen en beslist niet in de DDH, werd hij ineens welwillend en zou een brief naar de internist W. in het Havenziekenhuis schrijven. 14-02-03, 8.25u, weer afspraak bij Dr. H. chirurg UMC, weer wondvocht weggezogen en gentamycine ingespoten (zeer pijnlijk!). De erythrocine, die ik hiervoor van mijn huisarts had gehad, vond hij een goed middel. 11.30u telefonisch verslag aan de huisdokter gedaan. 19-02-03, De huisdokter langs geweest, ik had veel vocht onder de uitgesneden oksel, dit zat in de weg, ook was ik erg down en voelde me niet zo lekker.

-23-

De dokter zag een gaatje, drukte hierop en het wondvocht spoot er uit, zeker wel een halve liter, ik voelde me heel erg opgelucht nu al dat vocht er uit was, kreeg wel weer voor 15 dagen antibiotica voorgeschreven, maar voelde me hierna weer stukken fitter. 21-02-03, 8.25u weer afspraak bij Dr. H. chirurg, nog iets wondvocht uitgezogen, NOG STEEDS GEEN PA UITSLAG! en wij kregen ook geen kans dit te vragen, omdat hij meteen weer was weggeslopen! Telefonisch verslag aan de huisdokter gedaan. 27-02-03, Controle van de huisdokter, deze was tevreden over het verloop en herstel van de huid en de wondroos. 28-02-03, 9.25u afspraak Dr. H. chirurg, EINDELIJK heeft hij de PA uitslag, na ruim 5 weken!, wel een heel vreemde en verdachte zaak, een ander kreeg deze binnen 7 tot hoogstens 10 dagen! Op zich een vreemde verdachte zaak, ook al had ik TOEN, mijn medisch dossier nog niet bestudeerd! Alles was weggesneden, alle lymfklieren, ook de goede waren verwijderd!, ZONDER DAT ER OOIT EEN ECHOGRAFIE VAN DE LYMFKLIEREN IS GEMAAKT!!!!!!!!!!! WAT WEL IN AL MIJN MEDISCHE DOSSIERS IS VERMELD!!!!!! GROTE LEUGENS DUS!!! EN ZONDER DAT ER VAN TE VOREN OOIT EEN MAMMA MRI IS GEMAAKT BIJ ZOVEEL TWIJFEL! En ik moest nu arimidex in gaan nemen en het bestralen moest en zou gebeuren, punt uit. (Dit was besloten door de oncologische werkgroep, dit op verkeerd gelezen onderzoeken en onderzoeken die NOOIT hebben plaatsgevonden, zo wij later, TE LAAT hebben geconstateerd in MIJN medisch dossier!, ook dat daar een mammacareverpleegkundige in zitting heeft!!!) Het is wel een heel vreemde zaak dat een verpleegkundige mee moet beslissen over de bestraling van een patiënt!, dat dit zo is, hebben wij later, TE LAAT gezien in folder UMC, die wij als bewijs hebben gestuurd naar Dr. H. chirurg en die tot op heden WEIGERT antwoord te geven, wie er precies in de oncologische werkgroep zaten. NAMEN, FUNCTIES, ERVARING en op welke onderzoeksrapporten dit was gebaseerd. Wij vroegen nog waarom precies en het verschil tussen kobalt en liniar bestralen en wat voor bestralingen enz. enz. Maar wij kregen alleen te horen, dat er liniar werd bestraald in UMC en EMC en VERDER GEEN ANTWOORD OP ONZE VERDERE VRAGEN!, dit in strijd met art. 448 wet WGBO. 3 weken na bestralingen weer terugkomen. EINDE CONSULT!!! De huisdokter ’s middags telefonisch verslag gedaan van PA en bezoek.

HOOFDSTUK 3 Radiotherapie, Simulatie, Rigoureus kapot bestraald met cGy 5000, gebruik WASBENZINE, vastbinden lymfgevoelige arm.

-24-

Inmiddels gebeld uit het Havenziekenhuis namens internist W., door mevrouw I. S. Deze had een afspraak gemaakt in het EMC Dijkzigt bij radiotherapeut O. P. (dit bleek later een basis arts te zijn en geen radiotherapeut, bij navraag in de BIG registratie!). (Ook pas later in Mijn medisch dossier gezien, dat er overleg is geweest tussen chirurg J.H. van D. en internist W., voor deze buitenlandse basis arts als zogenaamd radiotherapeut voor mij!). Wij ontvingen ook, tegen de gemaakte afspraak in, een schriftelijke uitnodiging van Radiotherapeut D.A.R.H. G. uit het UMC, voor een afspraak op radiotherapie voor 07-03-03, 15.00u. (Dit bleek later een basis arts, die zich schriftelijk voor radiotherapeut uitgaf!, op zich een heel vreemde en verdachte zaak!). Weer kregen wij uit UMC een hele map, of we wilde mee doen aan wetenschappelijk onderzoek, ook mijn man, tijdens het bestralen! Hier moest wel voor getekend worden. Wij hebben dit retour gestuurd, zoals was gevraagd, wanneer je niet mee deed! Het laten tekenen, van te voren door de patiënt, om mee te doen aan wetenschappelijk onderzoek, geeft het Ziekenhuis en de behandelaars, een vrijbrief op voorhand, wanneer er FOUTEN zijn gemaakt! Dit zou in het belang van de patiënt verboden moeten worden!!! Wij belde 21-02-03, 12.45u naar UMC radiotherapie om de afspraak, die ze ons ongevraagd en niet afgesproken stuurde, af te zeggen. Heel vriendelijk werd ons gezegd door mevrouw M., dat ze deze afspraak toch nog maar even zouden laten staan, DAN KONDEN WIJ NOG KIEZEN! En of wij dan 05-03-03 nog even wilde bellen, waar wij precies gingen bestralen. Achteraf is duidelijk, dat dit een heel vreemde zaak is met vooropgezet doel en wij er nietsvermoedend zijn ingelopen! 05-03-03, 9.00u Afspraak bij radiotherapeut O. P. EMC (Dit bleek later, bij de BIG registratie, ook een basis arts en geen radiotherapeut te zijn!). Deze buitenlandse arts zei ons, dat wij niets mochten vragen, hij vertellen! (Dit kwam bij ons niet vertrouwd over!) Na opsomming van gebeurde behandelingen zei hij dat het resultaat, van wel of niet bestralen hetzelfde kon zijn!, alleen moest ik toch één keer naar de DDH voor de simulatie. Opgelucht, zei ik niet meer naar de DDH te gaan, ook niet voor één keer, gezien het collegiaal bezoek, dat ik voor Dr. Van D. die dit zonder toestemming van en overleg met mij, had geregeld bij Dr. K. en hoe de diagnose meteen was gesteld en onze twijfels hierover, ook gezien de arrogante en onbeschofte uitspraak van deze Dr. K., nergens anders nog, dan alleen bij hem terecht te kunnen!(Duidelijk bewijs van de collectieve zwijgplicht medici!) Mijn man zei toen jammer genoeg, dat wij nog een afspraak hadden staan in het UMC. De grote opluchting in de donkere ogen van deze basis arts ben ik nooit vergeten. Hij zou meteen de chirurg bellen in het UMC en gaf ons de foto’s mee! Deze basis arts had waarschijnlijk de onderzoeksrapporten wel goed gelezen! en niet alleen een brief! en was blij hier niet aan mee te hoeven werken, gezien de ongeschreven wet en zelfopgelegde zwijgplicht onder de medici, NOOIT geen FOUTEN van collega’s en de supervisor te benoemen!, ook al gaat dit ten koste van het leven van de patiënt.

-25-

’s Middags kwam de huisdokter langs, aan wie wij verslag deden, maar deze vond dat ik toch moest bestralen, dan maar in het UMC. Zelf had ik hele grote twijfels, er klopte zoveel zaken niet, maar ik stond onder heel grote druk. 07-03-03, 15.00u afspraak bij “Radiotherapeut” D.A.R.H. G., UMC, zo had zij zich schriftelijk voorgesteld, zij heeft ons NOOIT verteld dat ze een basis arts was en geen Radiotherapeut! Deze jonge vrouw kwam in eerste instantie aardig over, maar wanneer wij haar een vraag stelde, ging zij even weg om dat te gaan vragen! Zelfs toen ik vroeg, of de talkpoeder op de bestraalde huid, ook tijdens de bestraling er op mocht blijven, wist zij dit niet. Zij vertelde zeer weinig over de gevolgen, die moesten met 6 weken weer over zijn, volgens haar! Ze heeft me niet verteld, dat mijn longen en slokdarm blijvend schade zouden hebben, ook niet datje in een compleet harnas, wat steeds strakker zit, blijvend moet leven. Ze heeft niet verteld, dat de bestraalde huid vol met teleangiectasieën, (rode bloedvaatjes die permanent aanwezig blijven), na te hoge dosis bestraling, zouden komen te zitten en dat, dat steeds erger zou worden, nu nog steeds, zelfs op mijn rug!, waar ik niet ben bestraald! En dat hier verder niets meer aan is te doen! Ook de gevolgen en verwachting op lange termijn, heeft zij niet besproken!, bij zo een rigoureuze en te zware bestraling! (zo later is geconstateerd, elders in het buitenland). Ook de hoogte van de bestraling is niet genoemd! (cGy 5000)! Alle zaken waren wel driftig aangestreept, zagen wij later bij het opvragen van MIJN medisch dossier! Grote leugens dus, zo betrouwbaar is mijn medisch dossier dus hier ingevuld! Ze had het over 2 tatoeages, niet dat ik meer dan 15 van deze blijvende kankermerktekens zou krijgen, ook in het lymfgevoelige gebied en op de nog open getransplanteerde huid, die over de ribben ligt, op de plaats waar de borst radicaal is afgehakt, nadat hier eerst WASBENZINE op gebruikt zou worden! Ze heeft ons niets verteld, over de mogelijkheid van watervaste viltstiften, die hier ook voor gebruikt kunnen worden! Alleen dat de viltstift weggehaald zou worden met een speciale olie! Die speciale olie was dus WASBENZINE!!!! Wij vertelde meteen dat wij 23 april niet konden komen i.v.m. een bruiloft, waar wij de hele dag voor waren uitgenodigd. Er werd ons nadrukkelijk gezegd, dat hier NATUURLIJK rekening mee werd gehouden! Ook werd nog gevraagd, welke tijd voor ons het beste was, i.v.m. de files op de weg en het werk van mijn man. Wij gaven voorkeur aan de middag en zouden over één week een oproep krijgen voor de simulatie. 10-03-03, Gebeld door dhr. G. v.d. B. van de planning UMCU Radiotherapie, dat de simulatie op 13-03-03 is en 23 april moet ik gewoon komen, dan maar niet naar de bruiloft!, ondanks dat dr. G. (basis arts, die zich schriftelijk voorstelde als radiotherapeut!) gezegd had, hier NATUURLIJK rekening mee te houden! Toen ik voorstelde gewoon tweede paasdag te komen, werd er gezegd dat er dan niet werd bestraald!, dat kon dus wel overgeslagen worden, evenals een keer onderhoud voor het apparaat!

-26-

Dat dit gewoon was om mij dwars te zitten en mij de bruiloft te ontnemen is heel duidelijk! Na 2 dagen van overleg, van mijn man met (radiotherapeut) basis arts G, werd op 12-03-03 gebeld, dat het wel kon, maar voor mij was het plezier voor de bruiloft er al af, dankzij UMCU en de twee dagen stress, die zij mij MOEDWILLIG hiervoor hadden aangedaan! 13-03-03, 11u, was de simulatie (aftekenen van het te bestralen gebied!) Mijn man had hier vrij voor genomen en ging zo als altijd met mij mee. Een kennis, die ervaring had met familie die werd bestraald, had mij op het hart gedrukt nooit alleen te gaan! En wanneer mijn man niet mee zou kunnen, dan altijd een ander mee te nemen, die ook mee blijft kijken vanachter het glas, dit voor noodzakelijke steun enz.! Later heb ik dikwijls aan deze woorden en advies teruggedacht, te laat! Voor altijd!!! Toen wij op 13-03-03, 11u binnenkwamen, werd mijn man op zeer onbeschofte manier door mevrouw N., radiotherapeutisch laborante buiten de deur gezet, hij mocht ook niet vanuit de kleedkamer of vanachter de glazen wand, die hier naast was meekijken!, nee op een zeer onbeschofte manier werd hij achter een dichte deur gezet, als een schooljongen! Ik voelde mij ontzettend verlaten, voor het eerst alleen, zonder een naaste als steun en dacht aan de woorden van de kennis, die mij hier voor had gewaarschuwd! Ik werd als een klein kind toegesproken en behandeld, op een zeer kleinerende manier, door deze snotneus van misschien even twintig jaar. Ze vroeg nog of ik mijn arm omhoog kon krijgen, ik zei dat ik die boven mijn hoofd kon krijgen en deed dit voor. Ik moest toen op een behandeltafel gaan liggen. MIJN LYMFGEVOELIGE ARM WERD OMHOOG AAN EEN PAAL, DIE LOS NAAST DE TAFEL STOND WAAROP IK LAG, VASTGEBONDEN! DE TAFEL WERD HEEN EN WEER GETROKKEN, DE PAAL MET VASTGEBONDEN ARM BLEEF STAAN, ZODAT MIJN ARM STEEDS STRAKKER WERD GETROKKEN!!! MIJN HOOFD LAG MET GEDRAAIDE NEK!!!, NAAR DE ANDERE KANT IN GESPANNEN HOUDING!!!, ZONDER GOEDE STEUN IN DE NEK!!!, 1,5 UUR LANG………….EN VERDER DEZE HOUDING 5 WEKEN LANG!!!!!!TIJDENS DE BESTRALINGEN!!!!!, 20 MINUTEN PER KEER! Dr. G. basis arts ( radiotherapeut) kwam even kijken, blijkbaar was de aftekening toch twijfelachtig, ze kwam terug met een andere dokter, er werd tegen MIJN RUG gesproken, de andere dokter zei dat het verkeerd was en zo mijn arm werd mee bestraald! Het moest anders en er moest ook een wem gemaakt en ik lag zo ook niet goed! Er werd over een DING (patiënt) gesproken, maar niet er tegen. Op dat moment voel je, je nog minder dan een stuk vastgebonden vee. Er werd een wem (siliconen matje) gemaakt, ik kreeg niets te zien! (na 3 weken bestralen vroeg een laborante of ik het wel eens had gezien, nee nog nooit!) De dokters gingen weg en zijn niet meer terug geweest om te controleren!!!!, ook later NOOIT meer! Dr. G. basis arts heeft tijdens 5 weken bestralen, één keer op de monitor meegekeken zoals ze zelf zei. Verder was ik overgeleverd aan radiotherapeutisch laboranten, die niet BIG zijn geregistreerd en vallen onder de verantwoordelijkheid van de radiotherapeut, die in mijn geval

-27zelf een basis arts was, die zelf alles aan deze laboranten ging vragen in plaats van deze te controleren! Hierna werd een doekje en tankje WASBENZINE uit de stelling gehaald, niet steriel dus!!!! Het werd gebruikt, ZEER ROYAAL, op de nog open getransplanteerde huid, die over mijn ribben lag, op de plaats waar mijn borst radicaal was geamputeerd, zonder enig menselijk gevoel werd dit gedaan, ik rook de WASBENZINE en voelde dit door de open huid in mijn lichaam lopen! Een niet te beschrijven, vreeslijk zeer pijnlijk gevoel, of men vanbinnen wordt verbrand. Vastgebonden, zwaar verminkt, kaal met pruik en dan nog zo met WASBENZINE behandeld! (moest van de chirurg steriel behandeld en verbonden worden!) WASBENZINE IS KANKERVERWEKKEND EN LOST VET OP!!! WASBENZINE mag ook niet in een afgesloten ruimte worden gebruikt! Mag niet worden ingeademd, ook op een gewone gezonde huid mag WASBENZINE niet worden gebruikt! (zie uitgebreide veiligheidsvoorschriften!). Mijn bovenbeen waarvan de huid was afgehaald voor de transplantatie, men wist dit heel goed, werd als tafel gebruikt, zeer pijnlijk en ongemanierd. Dit werd moedwillig gedaan, ze zijn toch professioneel!!! Hierna kwam mevrouw N. en nog een jong kind, de tatoeage zetten. Ook in mijn lymfgevoelige arm, oksel en in de nog open getransplanteerde huid, die even eerder royaal met wasbenzine was behandeld. (ik kon dat niet zien, alleen voelen!). VASTGEBONDEN, zwaar verminkt, kaal met pruik, kreeg ik in plaats van 2, meer dan 15 KANKERMERKTEKENS gezet, ook waar er niet geprikt mocht worden en men dat heel goed wist! OOK DE BLIJVENDE GEVOLGEN HIERVAN!!! Een vreeslijke pijn direct na de WASBENZINE. Mevrouw N. noemde deze kankermerktekens “mooie kleine puntjes”! Men is ook in het UMC op de hoogte, dat er ook watervaste viltstiften voor dit doel gebruikt kunnen worden en dat dit menswaardiger is dan 15 of meer BLIJVENDE kankermerktekens te plaatsen, OOK OP PLAATSEN WAAR DAT NIET MAG en wat deze radiotherapeutisch laboranten HEEL GOED WETEN, OOK DE BLIJVENDE GEVOLGEN HIERVAN, terwijl de radiotherapeut (basis arts) het van te voren over 2 heeft gehad! Mevrouw N “vergat” dat ze mijn schoenen had weggebracht en ging ik op kousen terug naar de kleedkamer, na 1,5uur vastgebonden te zijn aan mijn lymfgevoelige arm, mijn nek gedraaid in gespannen houding, zonder goede steun in de nek en de nog open getransplanteerde huid, bewerkt met WASBENZINE en Tatoeagevloeistof, zonder eindcontrole van de radiotherapeut (basis arts). Deze dame kwam zonder kloppen de kleedkamer binnen en zei dat ze een gezichtsfoto ging maken, (zonder dit vooraf te vragen, de radiotherapeut wist hier niets van, zo ze later beweerde!). Mijn pruik zat scheef, ik was na deze koude onmenselijke behandeling kapot! En een man die normaal tot steun kan zijn was achter een dichte deur gezet! DAT MEN HIER ZONDER ENIG MENSELIJK GEVOEL, BELEEFDHEID EN FATSOEN WERKT, IS ZEER DUIDELIJK! Het gebruik van WASBENZINE is niet in mijn medisch dossier vermeld! Wel is dit gebruik later, ook schriftelijk, door de afdeling Radiotherapie van UMCU, toegegeven als normaal middel om te gebruiken op een nog open getransplanteerde huid, die over de ribben ligt op

-28-

plaats waar de borst radicaal is geamputeerd! En dat dit ook nog eens in een afgesloten ruimte word gebruikt, waar ik dit inademde is volgens UMC ook normaal en volgens protocol. Het vastbinden van mijn lymfgevoelige arm omhoog aan een paal, die los naast de behandeltafel staat en door het verschuiven van de tafel steeds word strakgetrokken, dit 5 weken lang!, is ook niet in mijn medisch dossier vermeld! Er staat N.B. dat er een armsteun is gebruikt! Grote leugen dus! Dat mijn medisch dossier niet naar waarheid is ingevuld, is zeer duidelijk en in strijd met art.454 van de wet WGBO. De eerste bestraling op 19-03-03, werd ik gehaald door JV en MN, de ene klein en donker en zeer onbeschoft heeft mijn man letterlijk en figuurlijk als een schooljongen weggestuurd. Mij niets uitgelegd en laten zien, wat van mij op de monitor was te zien en wat er met mij gebeurde. Ik had RECHT OP UITLEG, als het moet meerdere keren!, art. 448 wet WGBO. Deze onbeschofte dame heeft mijn LYMFGEVOELIGE ARM ZO STIJF VASTGEBONDEN, aan de losse paal naast de behandeltafel, wat door het verzetten van de tafel nog eens erger werd, dat ik mijn arm niet meer normaal kon gebruiken! Zette later haar voet tussen de deur van de kleedkamer en met één vinger omhoog zei ze, morgen mag hij één keer meekomen, daarna NOOIT WEER! DIT IS DUS HET VISITEKAARTJE VAN HET UMCU, Het door henzelf opgeleide personeel! Die middag en avond kon ik mijn arm niet meer gebruiken, zelfs niet om te eten! De andere dag was deze onbeschofte dame er weer bij, ik heb toen gezegd, dat de arm niet meer vastgebonden mocht worden, ze gaf er toen nog een ruk extra aan zodat de band nog verder in mijn arm snoerde! (MET DE DUIDELIJKE BEDOELING MIJ BLIJVEND LYMFOEDEEM TE BEZORGEN DUS!). Ik had mijn arm boven mijn hoofd kunnen leggen, zoals overal elders gebeurd. Mijn man, heeft namens mij, op 21-03-03 gebeld met dr. J., dat mijn arm vastbinden niet meer mocht. Deze heeft met grote vloeken gezegd de onbeschofte dame weg te houden, maar heeft niets aan het vastbinden van mijn arm gedaan! Ook in MIJN medisch dossier heeft ze dit niet NAAR WAARHEID INGEVULD!!!!! EEN PATIËNT HEEFT RECHT EEN BEHANDELING TE WEIGEREN, art. 450 wet WGBO, zeker gezien de gevolgen: LYMFOEDEEM, levenslang. De radiotherapeutisch laboranten weten heel goed de blijvende schade, van dit strak vastbinden en aan trekken van mijn lymfgevoelige arm, ook was dit helemaal niet nodig omdat ik mijn arm boven mijn hoofd kon leggen. Hieruit blijkt dus overduidelijk het moedwillig toebrengen van blijvend letsel. En dan in mijn medisch dossier het gebruik van een armsteun, zowel links als rechts vermelden! Grote leugens dus, ook voor mijn linker arm was er geen armsteun, deze bungelde naast de behandeltafel, terwijl de rechter omhoog was vastgebonden aan een losse paal. Dit tijdens simulatie 1,5uur en tijdens de bestralingen 20 minuten per keer, 5 weken lang. De eerste controle bij de radiotherapeut (basis arts), 28-03-03, 9.05u, dr. G. was met vakantie, mijn man werd hierbij geduld!, werden wij uitgevloekt door dr. J., ook een basis arts (later bij BIG gecontroleerd), een correcte manier van omgaan met patiënten! Deze basis arts, kon geen drie woorden zeggen, zonder twee vloeken erbij!

-29-

Ook heeft ze mijn medisch dossier niet correct en naar WAARHEID INGEVULD! Na deze controle waarbij ik was uitgevloekt en geen enkel antwoord kreeg op mijn gestelde vragen, deze werden gewoon genegeerd, besloot ik te stoppen met het bestralen! Ik voelde zelf, dat ik hier mee moest stoppen wilde ik niet helemaal kapot gemaakt worden, gezien hoe ze mij behandelde tijdens het bestralen en mijn arm nu al een blijvende afdruk had van het vastbinden en er aan trekken, de gebruikte WASBENZINE, het weghouden van mijn man, die absoluut niet vanachter glazen wand of monitor mocht meekijken! Dat hier wat viel te verbergen was duidelijk. Mijn man had op 31-03-03, de huisdokter gebeld en gezegd dat ik niet meer zou gaan bestralen. Deze kwam langs en probeerde mij op alle mogelijke manieren te overtuigen, dat ik door moest gaan met het bestralen, dat het echt het beste voor mij was. (Dat dacht hij toen!) Dat ik mij toen over heb laten halen, dat betreur ik nog alle dagen en ook ondervind ik nog alle dagen de BLIJVENDE ONHERSTELBARE SCHADE hiervan!!! Later in het buitenland is geconstateerd dat de bestraling veel te zwaar en rigoureus is geweest, met onherstelbare schade!!! Dit nog in combinatie met de opgevraagde onderzoeksrapporten, die duidelijk een BEELD van DCIS aangeven!!!(Een BEELD van Ductaal Carcinoma In Situ) In dit materiaal geen infiltrerende maligniteit!, Geen ontstekingsbeeld! en débris(verwijst naar trauma). In mijn medische dossiers en brieven, staat leugenachtig DCIS(ductaal carcinoma in situ) vermeld! Een leugen dus! en in strijd met de wet WGBO. en hierop zijn de zwaar verminkende amputatie en te zware en rigoureuze bestralingen op verricht!, door basis artsen, zonder dat ik hiervan op de hoogte was! Hieruit blijkt overduidelijk, dat de medici in ziekenhuizen, geen onderzoeksrapporten lezen!! Ook is er NOOIT een ECHOGRAFIE van mijn OKSEL gemaakt! NOOIT!, er is geen enkel onderzoeksrapport hiervan!, maar staat wel in al mijn medische dossiers vermeld!, bewuste grote leugens dus! Er is NOOIT een mamma MRI gemaakt!, bij zoveel twijfel wel heel erg vreemd en verdacht! Er is NOOIT gekeken of het VETNECROSE was, wat ontstaat na een val of stoot, grote afmetingen kan aannemen, soms wel 11 tot 15cm. en moeilijk van kanker is te onderscheiden, zelfs er zo uit kan zien met sinasappelhuid en ingetrokken tepel, zie o.a. Codex Medicus en A. Clarysse, oncoloog. Ook zijn NOOIT de foto’s van het bevolkingsonderzoek opgevraagd door de ziekenhuizen, ik heb dit zelf gecontroleerd. Tijdens verdere wekelijkse controles, bij dr. G. basis arts, één week werd overgeslagen wegens de verjaardag van haar moeder, omdat ze hier eerder voor weg ging en zodoende mijn controle maar over liet gaan, kregen wij op al onze vragen INHOUDELIJK GEEN ANTWOORD! En in mijn medisch dossier en correspondentie naar de huisarts, chirurg en N.B. EMC, WAAR IK NOOIT BEN BEHANDELD! (dit tegen art. 457 wet WGBO), schreef dr. G, dat met mij niet viel te praten over de bestraling, grote leugens dus. DIT MOET ZIJN: Dr. G. wist zelf geen antwoorden op vragen, die wij stelde over de bestralingen en ging alles aan de laboranten vragen, tot het gebruik van talkpoeder toe! Deze waren de baas en beslisten wat er met mij gebeurde, niet zij de basis arts, die zelf alles nog moest leren en dit liever aan

-30-

laboranten vroeg, dan aan haar meerdere de radiotherapeut, zeker wanneer je schriftelijkje als radiotherapeut voorstelt! Ook werd mijn huid niet goed door haar gecontroleerd, tijdens de wekelijkse controles. De huisarts zag een uur na controle radiotherapeut(basis arts), verbranding huid en streptokok bacterie, van de huisarts kreeg ik zalf, antibiotica en tabletten voor de slokdarm. Ook zag ik tijdens het bestralen, waarop ik met gedraaide nek, zonder goede steun, verplicht richting een open kast met maskers moest kijken, minimaal 2 keer een doosje met mijn naam er op, waarin het wem (sileconenmat) .

De radiotherapeutisch laboranten die het WEM hadden vergeten, tijdens het bestralen, zeiden: u moet het wel zeggen als wij iets vergeten!!!!! Toen ik zei hoe ik dat moest controleren, met mijn hoofd en nek gedraaid naar de andere kant, vastgebonden EN NOOIT ALLES UITGELEGD, durfden ze ijskoud te zeggen, o we zijn het nog nooit vergeten!, terwijl ik de doos met het wem, met mijn naam erop, tijdens het bestralen, zelf in de kast had zien staan! ZO WORDEN DUS DE MEDISCHE FOUTEN OPENLIJK ONDER DE PET GEHOUDEN! In mijn medisch dossier is alles ook gewoon aangevinkt en niet vermeld dat het WEM, minimaal 2 keer is vergeten! WEER LEUGENS IN MIJN MEDISCH DOSSIER! Ook zijn er blokken vergeten, die gezond weefsel moeten sparen, tijdens de bestraling, ik hoorde ze dat tegen elkaar zeggen, dat ze dat vergeten waren, maar ook dit is niet in mijn medisch dossier vermeld! Ook de grote beschermmat, die over het geheel lag, gleed telkens weg tijdens het bestralen! Ze zeiden al van te voren, wanneer de mat eens afglijd, mag u niets doen hoor! Met voorbedachte rade dus, want wanneer zoiets zorgvuldig wordt gecontroleerd, moet dit niet kunnen gebeuren. Hoe onzorgvuldig en op geen enkele manier gecontroleerd door de Radiotherapeut, er hier in het UMCU de hoogste bestralingen worden gegeven, door radiotherapeutisch laboranten, die niet BIG zijn geregistreerd en vallen onder verantwoordelijkheid van de radiotherapeut, is heel duidelijk! Ook dat de onderzoeksrapporten niet worden gelezen voor de bestraling en mijn medische dossiers op geen enkele manier naar waarheid zijn ingevuld, is heel duidelijk! Wat het leven van een patiënt, voor deze zogenaamde professionals waard is, is ook heel duidelijk. Deze “professionals” weten heel goed dat een te grote dosis bestralingen en onzorgvuldige bestralingen, het leven van een patiënt verkorten en dat zij ook blijvende onherstelbare schade toebrengen hierdoor!!!!! Radiotherapeutisch laborante M., plaatste bij de dertiende bestraling, een stellage, van te voren was hier niets tegen mij over gezegd, ook kreeg ik geen enkele uitleg hierover. De basis arts (radiotherapeut), ging naar de laboranten bellen, toen ik hier een vraag over stelde, omdat ze zelf niet wist waar het over ging! Deze laborante M, zette de stellage stijf op mijn ene overgebleven borst, mijn nek, die gedraaid gespannen opzij lag, zonder goede neksteun, werd nog eens extra achterover gedrukt tegen de kin aan en deze laborante vroeg: KUNT U NOG ADEM HALEN?

-31-

Toen ik na 2 keer zo een behandeling zei, dit niet meer te willen en ze één centimeter ruimte moest laten, omdat anderen dat ook deden, zei deze laborante M: MAAR DAN MOET IK MIJN BEREKENINGEN VERANDEREN! Ook werd op een andere versneller, waar ik naar toe moest wegens onderhoud en waar ook ander personeel was, mijn hoofd meer opzij gelegd, deze laborante zei, zo de slokdarm vrij te kunnen houden! WAAROM IS DAT DE ANDERE 24 KEER NIET BIJ MIJ GEBEURD????? Toen ik op de andere versneller dit ook wilde doen, werd mijn hoofd weer ruw in oude stand geduwd en zo mijn slokdarm dus moedwillig mee bestraald! Het is dus pure moedwil geweest mijn slokdarm steeds mee te bestralen, ook gezien de uitspraak en behandeling op de andere versneller, waar ik één keer heen moest, wegens onderhoud, deze laborante, legde mijn nek verder opzij en zei zo de slokdarm vrij te kunnen houden, omdat het mee bestralen hiervan heel schadelijk is. De blijvende gevolgen van het steeds mee bestralen van mijn slokdarm, ondervind ik nog iedere dag, 24 uur! Ook gebruikte de laboranten om af te tekenen, één viltstift voor alle patiënten, bij de meneer voor mij van onder en bij mij in mijn hals, oksel en op de nog open getransplanteerde huid, die over mijn ribben lag op de plaats waar mijn borst radicaal was geamputeerd. Het is dus niet verwonderlijk dat ik een streptokokbacterie opliep tijdens de bestralingen in dit gebied en die door mijn huisarts werd ontdekt, één uur na controle bij de radiotherapeut (basis arts) D. G. Ook opmerkingen, tijdens de bestralingen, als heeft u lekker in de zon gezeten?, je mag niet in de zon en dat weten deze laboranten heel goed! Ook, wend het al? (met één borst, kaal met pruik, zwaar verminkt, met kankermerktekens versiert, iedere dag met gedraaide nek en hoofd, zonder goede steun en met de lymfgevoelige arm omhoog aan een paal, die los naast behandeltafel staat, vastgebonden te worden, zonder dat er een naaste mee mag kijken, achter glas of via monitor, die je tot steun kan zijn!) Zie hier een voorbeeld van de professionaliteit van de radiotherapeutisch laboranten, door het UMCU zelf opgeleid! Ook deden deze laboranten hun badge in de zak, zodat ik hun achternaam niet zou weten! Het voorstellen gebeurde even vluchtig met alleen de voornaam. Op 17-04-03, 15.40u tot 15.45u controle bij radiotherapeut (basis arts) D. G, deze controleerde de huid en vond het er heel goed uitzien, al was de huid erg rood en met name bij de oksel kapot. Aan het einde van de middag, kwam mijn huisdokter nog langs, voor controle voor de paasdagen, deze constateerde meteen de kapotte huid en gaf hier zalf voor. Een betere controle dus dan van de zogenaamde radiotherapeut. De andere dag Goede Vrijdag, besloot mijn man eindelijk voor het eerst ongevraagd gewoon met mij mee te gaan, wanneer hij weer zeer onbeschoft buiten de deur gezet zou worden, zoals de eerste keer, zou ik de laatste 4 bestralingen niet meer doen en meteen met hem weg gaan, ook gezien de manier waarop ik werd behandeld door de laboranten en gecontroleerd door de zogenaamde radiotherapeut.

-32-

De laboranten keken even verschrikt, toen hij uit de kleedkamer met mij mee kwam, maar durfden niets te zeggen. Mijn man liep even met mij mee, om te kijken hoe ze me vastbonden en ging terug om verder via de monitor te kijken. Hij zag voor het eerst, hoe ik al die weken was vastgebonden en zonder enige zorg werd behandeld, begreep toen pas de klachten van mijn nek, hoofd en lymfgevoelige arm, die stijf aan een losse paal omhoog werd vastgebonden en hoe het kwam, dat de afdruk van het vastbinden steeds erger zichtbaar werd op mijn arm en de arm dikker werd. Mijn man vroeg de laboranten mijn lymfgevoelige arm niet meer vast te binden, zo ik zelf ook regelmatig had gezegd ik kon met gemak mijn arm boven mijn hoofd leggen en dat dit stijf vastbinden helemaal niet nodig was en mijn arm zo kapot werd gemaakt en waarom ze hier mee bleven doorgaan? Dat het pure moedwil is geweest, mijn arm blijvend te beschadigen en Lymfoedeem te bezorgen, blijkt uit het feit dat ze ook die laatste vier keer hier gewoon mee door bleven gaan, terwijl de afdruk van het vastbinden zichtbaar was en de arm al dikker werd! Ook is art. 450 wet WGBO hier niet nageleefd, ik had de eerste keer al gezegd, dat ik mijn arm niet meer kon gebruiken ’s avonds, zelfs niet meer om te eten en mijn arm niet meer mocht worden vastgebonden, ze maakten hem toen even los en trokken hem toen moedwillig nog strakker vast. Dat mijn man niets werd uitgelegd zoals mij dat ook niet was gedaan is duidelijk, al is dit in strijd met art. 448 wet WGBO die het ziekenhuis beweerd na te leven, maar dit op geen enkele manier doet. Tweede Paasdag werd er niet bestraald, laboranten vrij, geen enkel probleem dus, alleen wanneer ik een bruiloft had kon men het bestralen zogenaamd niet onderbreken voor één dag! Ziehier het duidelijk moedwillig dwars zitten hiervoor en mij stress willen bezorgen! Donderdag 24-04-03, 16.05u tot 16.10u, laatste controle bij de zogenaamde radiotherapeut, die niet zelf wist of de huid nu kapot was en hiervoor nota bene een doktersassistente ging roepen om naar te kijken, ze blijkbaar niet zeker van zichzelf was! Het was de laatste controle bij haar, wat een vertoning! De andere dag was de laatste bestraling en na afloop hiervan zou de doktersassistente de huid dan nog controleren en zes weken later, op 5 juni zou dan de z.g. Follow Up (eindcontrole) door de radiotherapeut (basis arts) zijn. Na afloop van laatste bestraling, 25-04-03, kwam een doktersassistente met grote kar met verbandmiddelen in de kleedkamer. Verbandkar, mijn man, ikzelf en de doktersassistente allemaal in de kleine kleedkamer, vanuit de grote verbandkar kreeg ik een gaasje van het formaat 2x2cm, om los op kapotte bestraalde huid te leggen! Vastplakken mag niet op de getransplanteerde, bestraalde huid. Dat een gaasje van 2x2cm niet los blijft zitten, kan een kind begrijpen. Na dit theater besloot ik de huid door mijn huisarts te laten controleren, die dit zorgvuldiger deed en ik hier meer vertrouwen in had. De afdruk op mijn lymfgevoelige arm was door 5 weken moedwillig omhoog vastbinden, aan een losse paal naast de behandeltafel, die door het verschuiven van de tafel nog strakker in de arm snoerde (de losse paal met mijn vastgebonden arm bleef staan!), steeds erger geworden,

-33-

deed pijn bij het aanraken, de afdruk stond zichtbaar in mijn arm en deze was hierdoor ook dikker geworden, tijdens de bestraling al! Het vastbinden is tegen mijn uitdrukkelijk verbod gedaan, tegen art. 450 wet WGBO en er is bewust en de gevolgen hiervan wetend mee doorgegaan, door deze laboranten onder leiding van radiotherapeut (basis arts) D. G., die heel goed de blijvende onherstelbare schade van deze behandeling wisten! Het is dus moedwillig letsel toebrengen, ondanks het verbod van mij en tegen art. 450 en art. 453 wet WGBO. Ook het gebruik van WASBENZINE op de nog open getransplanteerde huid, die over de ribben ligt, op plaats waar de borst radicaal is geamputeerd, met direct er na tatoeagevloeistof er in, ook in de lymfgevoelige arm en oksel. De vele tatoeages, meer dan 15, het vergeten van het wem, het afglijden van de beschermmat, het vergeten van blokken die gezond weefsel moeten sparen enz. Het gebruik van één viltstift voor alle patiënten om af te tekenen boven en onder. Het weghouden van een naaste, die niet achter glas of op monitor mag mee kijken. De onbeschofte behandeling van mijn man. Het niets uitleggen, van te voren, aan mij en mijn man. Ik besloot al deze bovenstaande zaken in het Blauwe vragenformulier van de afdeling Radiotherapie: UW MENING TELT, vertel het ons, bij voorbaat dank!, in te vullen, deze formulieren staan zichtbaar in de wachtruimte van de radiotherapie UMCU. Op 25-04-2003 hebben wij persoonlijk dit vragenformulier, uitgebreid ingevuld, met naam en adres, in de bus gestopt. Tot op heden heeft de directie van deze afdeling, radiotherapie UMC, het fatsoen nog niet gehad hierop concreet te antwoorden! Deze formulieren staan er alleen voor de show en om de Inspectie en de patiënten zand in de ogen te strooien en voor de gek te houden. Op 07-05-2003, 14.25u, heb ik naar aanleiding van klachten over bovenstaande zaken en behandelingen, 5 weken lang, gebeld met de afdeling radiotherapie UMCU, ik werd te woord gestaan door dhr. C., die NOOIT bij enige behandeling aanwezig is geweest en mij NOOIT heeft gezien! Deze heer C. beweerde bout, dat alle bovenstaande zaken en behandelingen (tegen o.a. art. 450 wet WGBO!) waren geoorloofd en wanneer hier LYMFOEDEEM van was gekomen, moest ik dit maar EVEN LATEN WEGHALEN!!! Ook beweerde hij, dat royaal WASBENZINE, op een nog open getransplanteerde huid, die over de ribben ligt op plaats waar de borst radicaal is geamputeerd, HET JUISTE MIDDEL WAS, met direct hierna tatoeagevloeistof, op wel meer dan 15 plaatsen, ook in het lymfgebied, getransplanteerde huid, arm en oksel. Ook het vastbinden aan losse paal van lymfgevoelige arm en hieraan trekken 5 weken lang, 20 minuten per keer. Dit alles volgens het protocol van het UMCU!!! WEL HEEL VREEMD, DAT WANNEER AL DEZE ZAKEN, NORMAAL EN GEOORLOOFD ZIJN IN UMCU, VOLGENS DHR. C, DEZE NIET IN MIJN MEDISCH DOSSIER STAAN VERMELD!

-34-

Dat mijn medische dossiers, leugens bevatten en niet naar waarheid zijn ingevuld, dit in strijd met de wet WGBO en de door de Medici afgelegde EED, werd steeds duidelijker, al had ik TOEN mijn medische dossiers, zelf nog niet in mogen zien en wist nog niet dat de radiotherapeut, een BASIS ARTS was, die zich SCHRIFTELIJK als radiotherapeut had voorgesteld. Intussen hield mijn huisdokter trouw de controle over mij, de kapotte huid, enz., en kreeg ik andere zalf, die ook in de wondjes gebruikt konden worden. Op 09-05-03, 9.45u, controle bij chirurg A. H. Hij vond dat er lymfvocht was in de schouder. De afdruk van het vastbinden in mijn arm, werd bewust genegeerd door hem, ik moest me maar laten behandelen volgens hem. Toen ik vroeg hoeveel keer, zei deze man hard, koud en bot, blijvend, altijd. Terwijl er is getatoeëerd in arm en lymfgebied en deze 5 weken lang moedwillig stijf is vastgebonden. Wanneer ik vertel van de WASBENZINE, zie ik even schrik op zijn gezicht, maar hij zegt niets! Dat hij op de hoogte was van mijn telefoontje naar radiotherapie, 2 dagen eerder, was duidelijk, ook dat hij de gemaakte fouten willens en wetens onder de pet wilde houden en goedkeuren. De zogenaamde ongeschreven zelfopgelegde zwijgplicht onder de medici, elkaar dekken ten koste van de patiënt, speelde hier duidelijk. Niet één maal hebben wij iets van gevoel of enig menselijk begrip voor deze zeer zware verminking kunnen bespeuren bij deze man. Ik wist toen nog niet, dat hij een basis arts, J.M.M. H. had laten oefenen met zwaar verminkend resultaat, nog NOOIT ERGENS GEZIEN, op een BEELD van DCIS en débris en op alleen het vaststellen van mijn bloedgroep en het HB(8,1). Na de behandeling op radiotherapie UMCU en dit consult, waar ik ook geen antwoord op de gestelde vragen kreeg, was mijn vertrouwen wel voorgoed weg! Je voelt haarscherp datje niet op een eerlijke manier word behandeld en er waren zoveel onopgeloste en blijvende vraagtekens en het werden er steeds meer. Wij zeiden chirurg H. dan ook dat wij alleen tot lymfdrainage therapie zouden overgaan, na overleg en met advies van onze huisarts. Wij hebben dit nogmaals tegen hem herhaald, bij consult 20-06-2003, waar hij de gevolgen van de behandelingen op radiotherapie, gewoon allemaal negeerde en geen antwoord op onze vragen gaf en al deze zaken niet naar waarheid in mijn medisch dossier heeft vermeld. Op 05-06-03, 9.00 -9.15u was de Follow Up (eindcontrole) bij de radiotherapeut (basis arts) D.G. Ook bij deze laatste eindcontrole van de bestralingen is nooit een afgestudeerde radiotherapeut bij aanwezig geweest of heeft mij ooit zelf gezien! Er is toen ook geen enkel onderzoek gedaan, b.v. bloedonderzoek, foto of scan, niets! De afdruk in mijn arm van het vastbinden, het lymfvocht als gevolg hiervan werd bewust genegeerd door D. G. (basis arts), radiotherapeut. Wij herhaalde alle eerder genoemde zaken uitgebreid, het verschillend bestralen, het vergeten van WEM, resultaat vastbinden arm, last van de slokdarm, het gebruik van WASBENZINE, enz., even zagen wij schrik op haar gezicht, maar ook zij hield haar mond! (De ongeschreven zelfopgelegde zwijgplicht onder de medici!) In mijn medisch dossier, zijn al deze zaken niet vermeld, dit in strijd met art. 448, 453 en 454 van de wet WGBO.

-35-

Zij ging een jaar in een ander ziekenhuis werken en intussen zou mijn huisdokter en de chirurg mij onder controle houden was de afspraak en een jaar later bij haar weer een afspraak maken. Ook bij deze gelegenheid heeft ze ons niet verteld een basis arts te zijn, net begonnen voor haar studie radiotherapeut, nog zonder enige ervaring! Bij deze laatste controle bij haar, heeft mijn man haar persoonlijk een brief met vragen en klachten gegeven, met de bedoeling dat hij persoonlijk hierop een fatsoenlijk antwoord zou krijgen! Tot op heden wacht hij nog steeds op antwoord op zijn brief!

HOOFDSTUK 4 Controles, Klachtencommissie UMCU, Kopen BH met één hoesje!, Opvragen en gedeeltelijk achterhouden van mijn medisch dossier en de leugens hierin, De Onderzoeksrapporten. Op 13-06-03, bij controle huisarts, ging mijn pruik per ongeluk af. Het was erg warm weer en mijn huisarts vroeg mij waarom ik hem eigenlijk maar niet af liet, weliswaar had ik een jongenskopje met een heel donkere kleur, ik was altijd blond, maar met deze temperatuur was het een opluchting geen pruik (muts) meer op je hoofd. De andere dag, ging ik weer naar mijn eigen kapper en liet het een beetje in model knippen. Niet bepaald mijn stijl en keuze. De mensen in mijn omgeving herkende mij meestal niet, daar ik altijd blond gekruld haar had en nu gemillimeterd donker was. De pruik waste ik uit en ruimde hem in de verste hoek van de zolder op. De Raad van Bestuur van het UMCU, vraagt aan iedere patiënt of ze hun opname en ervaring in UMC willen insturen, dit kan zelfs anoniem, maar ik stuurde hem gewoon met naam en adres in, op 09-06-03. Ik wist toen nog minder dan de helft en had mijn medisch dossier nog niet gezien, maar een 2de injectie bloedverdunning willen geven voor de amputatie, gun je toch ook niemand, gelukkig heeft mijn man, dit bij mij, kunnen voorkomen. Op twee A viertjes beschreef ik mijn ervaring en klachten, ook van de radiotherapie. Op 18-06-03 kreeg ik een brief van de Raad van Bestuur UMCU, weliswaar had ik mijn brief als ERVARING ingestuurd, maar de RvB vond deze ervaring zo erg, dat men daar ZELF een klacht van wilde maken, ze dit meer GEPAST vonden! Zelf waren wij, toen, nog niet op de hoogte hoe de ziekenhuizen zich indekken met een klachtencommissie, die bestaat uit collega’s van de afdelingen en één, zogenaamde onafhankelijke, jurist als voorzitter, betaald door het ziekenhuis en zonder enige medische kennis. De Inspectie voor de Gezondheidszorg je altijd terug verwijst naar de uitspraak van deze klachtencommissie en dat op deze manier alle medische FOUTEN onder de pet gehouden kunnen worden! Wij goedgelovige sukkels zijn er toen ingevlogen. In een brief van 12-11-03 kregen wij een uitnodiging van de klachtencommissie UMC, voor 24-11-03 om 12.30u, met een paar zaken uit mijn medisch dossier, niet mijn gehele dossier.

-36-

Wat ons meteen opviel was dat de zogenaamde ontslagbrief was gestuurd naar het EMC, DDH, zonder toestemming en medeweten van mij, tegen art. 457 wet WGBO, waar ik ook niet was behandeld en het Havenziekenhuis had geen ontslagbrief gekregen. Zo zorgvuldig word er dus met de privacy en gegevens van de patiënt omgegaan in het UMCU. De inhoud van deze ontslagbrief sloeg werkelijk alles, leugens over mij en de behandeling, ook was het gebruik van WASBENZINE, vastbinden lymfgevoelige arm, vergeten WEM en beschermmatten ENZ. niet genoemd. Ook stond erin dat de (punctie) travenolbiopsie, DCIS toonde, GROTE LEUGEN DUS, het onderzoeksrapport geeft duidelijk een BEELD van DCIS aan, geen infiltrerende maligniteit, geen ontstekingsbeeld, en débris. Door de ondertekening van deze brief zagen wij pas door een basis arts te zijn behandeld i.p.v. een radiotherapeut, van de medeondertekenaar, radiotherapeut J.H.A. T., hadden wij nog NOOIT gehoord of had mij ooit zelf gezien. Op 24-11-03, 12.30u, gingen mijn man en ik naar de klachtencommissie, die zogenaamd onafhankelijk moet zijn, maar deze illusie werd ons wel meteen ontnomen. Een garderobe of kapstok was er niet, ook werd onze jas niet aangepakt of weggehangen, zodat wij deze zelf maar op een lege stoel naast ons hebben gelegd op advies van de voorzitter. Bij de klachtencommissie hing een sfeer van oude jongens onder elkaar. Dit deed ons niet erg onafhankelijk aan. Wij hadden de punten op een A4 gezet, en voor ieder lid er één, die mijn man had gegeven aan de secretaris. Nog voor de voorzitter iets had gezegd, kwam een chirurg al, dat het woord SPANNEND, om voor het eerst naar een afgehakte borst te moeten kijken, door de mammacare verpleegkundige gebruikt, goed en juist was gekozen, door zijn blijkbaar speciale collega! Het vastbinden van lymfgevoelige arm, met blijvend resultaat, gebruik van WASBENZINE, vergeten van WEM, ENZ. ENZ., alle klachten eerder genoemd, waren volgens protocol en werden van tafel geveegd. Alleen de viltstift, die bij mij op de nog open getransplanteerde huid werd gebruikt en bij de meneer voor mij van onder, werd afgekeurd. De hoofdverpleegkundige dermatologie, zag je bij de gedachte hieraan rillen!. De voorzitter had geen medische kennis en wist niet wat hij er mee aan moest, ook dacht deze man alleen in geld, waar het ons, op dat moment, helemaal niet om ging! Wij wilde erkenning van de gemaakte FOUTEN, die ons op dat moment bekend waren, later zullen wij bij het opvragen MIJN medische dossiers, nog vele, vele zaken meer vinden, die ons op dat moment nog niet bekend waren. Inmiddels had mijn man de foto’s van mijn verminking aan deze leden laten zien, de meeste wilde zelfs niet eens kijken! Een lid van de NPCF wilde wat aan de commissie vragen, maar dat mochten wij niet horen en moesten toen weg. De secretaris bracht ons in een keukentje, wij mochten koffie nemen zei hij, maar de hygiënische toestand van dit keukentje was zodanig, dat mijn man hier geen trek meer in had. Tussen de vuile borden en kopjes zaten wij dus te wachten. Toen kwam de secretaris ons vertellen dat wij niet meer terug hoefde komen, maar meteen weg konden gaan. Het lid van de NPCF had dus ook alles goedgekeurd en speelde mee onder één hoedje met de rest.

-37-

Hoe minderwaardig en geraffineerd zo’n klachtencommissie te werk gaat, is werkelijk onvoorstelbaar. De afgelegde eed en de wet WGBO en andere wetten zijn voor deze mensen blijkbaar niets waard en behoeven niet te worden nageleefd, omdat zij zich beschermd weten door de Inspectie voor de Volksgezondheid, die hier naar terug verwijst en zich achter verschuilt. Alleen de ongeschreven zelfopgelegde zwijgplicht ten opzichte van collega’s telt hier. De Tuchtcolleges, die de medici beschermen en de regering die hier bewust niet tegen op treed, zolang het de reguliere sector betreft, maar wel volledig van alles op de hoogte is. Alle zaken waren goedgekeurd en van tafel geveegd, alleen de ontslagbrief, gestuurd naar een ziekenhuis waar ik niet was behandeld, werd teruggehaald, de andere dag al. De leugens in deze brief bleven gehandhaafd! NOG STEEDS, TOT OP HEDEN! Inmiddels had ik in MIJN medisch dossier, allerlei andere FOUTEN, zoals eerder vermeld gevonden en deze nog naar de klachtencommissie gestuurd, maar deze werden niet meer behandeld. Terwijl wij pas 05-02-04 de uitspraak kregen: DE COMMISSIE ACHT DE KLACHTEN IN AL HAAR ONDERDELEN ONGEGROND, die in brief 12-02-04 door de Raad van Bestuur volledig werd overgenomen en dan schriftelijk nog beweren waardering te hebben voor het feit dat wij de klachten aan de orde hebben gesteld, getekend door de voorzitter RvB zelf. In één woord minderwaardig! Zo werkt dus de klachtencommissie en de Raad van Bestuur van een ziekenhuis. Eerst ZELF, een ervaring van een patiënt in een klacht omzetten en vervolgens alles ongegrond verklaren, maar zo wel een alibi hebben voor de Inspectie, die zich hier achter verschuilt en naar terug verwijst. Daarna, mij de patiënt met blijvend onherstelbaar letsel, nog een trap na geven en verdere medische zorg onthouden. (Ik mocht hierna, met medische klachten t.g.v. radiotherapie, alleen nog bellen naar juridische zaken, die geen antwoord op mijn medische klachten konden geven!) Mijn COMPLETE medische dossiers, niet geven, telkens zaken nog achterhouden en de MEDISCHE FOUTEN hierin, BEWUST, in stand houden!, enkel leugen en bedrog en in strijd met de wet WGBO en hun afgelegde eed. Ook betreft dit valsheid in geschriften.

Inmiddels werd mijn huid en schouder steeds strakker, ook de afdruk op mijn arm, van het vastbinden tijdens de bestralingen, blokkeerde de afvoer. In overleg met de huisdokter, zouden wij een lymfdrainage therapeut zoeken, maar het moest wel klikken, ik had al genoeg narigheid ondervonden. De huisdokter rade aan, het eerst zes keer te proberen, omdat hij wist dat ik er anders misschien niet aan zou beginnen, wanneer hij de werkelijkheid zou zeggen, ook gezien de behandelingen die ik op de radiotherapie UMC had ondervonden, zoals eerder genoemd, was mijn vertrouwen voorgoed weg. Op 22-07-03 ging ik voor het eerst naar de therapeute, mijn man had telefonisch verteld over de grove behandeling in het UMC en de nu blijvende resultaten van het strak vastbinden van mijn lymfgevoelige arm, het gebruik van WASBENZINE, op de nog open getransplanteerde

-38-

huid, die over de ribben ligt, op plaats waar borst radicaal is geamputeerd, vergeten van WEM, ENZ., en dat mijn vertrouwen weg was. Maar deze therapeute blijkt een MENS te zijn, die MENSEN behandeld met gevoel en respect, i.p.v. objecten, zoals het UMC mij heeft behandeld. Wel had deze therapeute, die ook haar opleiding o.a. nog in het buitenland heeft gedaan en diverse specialisaties heeft, o.a. oncologie, nog NOOIT zo een verminking gezien. Even een BH van een bepaald merk kopen, zoals ik was gewend, met drie BH's even in de paskamer, is voorgoed afgelopen, wanneer je een BH nodig heb, met één hoesje, om deze eerst met een vulling van aquarium watten en later met een vulling van siliconen met watten op te vullen, met een duur woord, prothese genaamd. Je bent ineens niet meer in staat dit zelfstandig te doen, erger nog, de BH's mogen door dat ene hoesje niet in een gewone winkel hangen, van een Stichting!(SEMH), die geen enkele, wettelijke onderbouwing heeft en moeten gepast onder toezicht, van door deze Stichting zelf opgeleide mensen, zogenaamd gecertificeerd, in een afgesloten paskamer met deur. Dit is werkelijk te gek voor woorden en pure commercie, wanneer je een borst moet missen, kun je dus ineens zelf geen BH meer kopen, die je N.B. zelf duur moet betalen!!! De eerste keer ging ik niets vermoedend een winkel in en zocht, vroeg toen naar deze speciale BH's, met één hoesje, verwachte nog dat deze bij andere speciale BH's zouden hangen, maar nee, ik moest hiervoor maar eens vragen in de zorgwinkel. Deze zaak mocht ze niet verkopen. De BH's waren in deze zorgwinkel niet zichtbaar, maar bevonden zich in doosjes, achter gesloten kastdeuren, in een speciale afgesloten ruimte, beneden in de winkel, vreeslijk benauwd. ( Dit dus volgens de voorschriften van de Stichting SEMH!), Mijn maat was er niet bij, maar één groter of kleiner was geen bezwaar, volgens de "deskundige" dame in witte schort, wat kennelijk de professionaliteit moest uitstralen. Ze wilde heel graag, waarschijnlijk wordt hier goed aan verdient, de siliconen vulling (+/- € 200,—) verkopen, een hele zware. Toen ik zei dat die voor mij niet goed was, i.v.m. lymfoedeem en dat er lichtere waren, werd dat van tafel geveegd. Hier moest dus de oude voorraad eerst op, het lichtere soort was hier nog niet ingekocht begreep ik. Zonder iets te passen of te kopen en een ervaring rijker, verliet ik deze z.g. speciaal zaak. Ik belde naar een andere winkel, z.g. speciaal zaak, vroeg of deze BH's gewoon in de winkel hingen en ik deze vrij en zelfstandig kon bekijken en passen, zonder toezicht!!! Door de telefoon alles bevestigd, maar de werkelijkheid was, dat hier alleen gewone BH's hingen voor dames met een borstbesparende operatie. De BH's met één hoesje, waren hier achter in de winkel in een nis, ook in doosjes verstopt. Ik vroeg er een paar te passen, maar dat kon niet, omdat de paskamer was bezet, ik was perplex omdat ik twee onbezette paskamers zag met gordijn. Maar let wel, een BH met één hoesje, moet gepast in een paskamer met deur en toezicht! Ik begreep deze onzin niet en zei dat ik gewoon ging passen in de lege paskamer met gordijn en ik geen advies hoefde. Toen ik net de BH stond te passen ging het gordijn opzij en ONGEVRAAGD kwam er een dame binnen, die zei ZO JIJ HEB HET EVEN DIEP WEG LATEN HALEN, maar deze BH is voor jou niet geschikt, ik zal eens even een andere met maagband halen. Snel heb ik me aangekleed en ben de winkel uitgevlucht. De vernederende, kleinerende manier van kopen voor zo een BH, omdat deze een zakje voor een vulling heeft, is verschrikkelijk en pure commercie, dankzij certificaat SEMH!

-39-

Weer naar een andere plaats gegaan, dit betrof een lingerie zaak, die dit kennelijk als bijverdienste had. Hier weer hetzelfde, BH's met zakje in doosjes achter, onder de toonbank, niet in de winkel hangen, en passen in afgesloten ruimte onder toezicht. Inmiddels had ik besloten meteen zo'n süeconen/watten vulling te kopen, deze was het lichtst i.v.m. lymfoedeem, droeg nu nog alleen aquarium watten vulling i.v.m. de grote wond. Ik wist precies wat ik wilde, maar schrik niet, hier moest je eigenlijk al een paar weken van te voren een afspraak voor maken! Dit is werkelijk te gek voor woorden, maar volgens stichting SEMH, die andere winkels de verkoop verbied!!!!!! Zonder afspraak en als heel speciale gunst verliet ik deze zaak met vulling en BH, een tweede BH had men niet eens in voorraad en moest besteld, zoals bij alle z.g. gecertificeerde zaken!, terwijl ze de verkoop in andere winkels verbieden! Hierna ga ik nooit meer naar dat soort zaken, mijn man gaat met een briefje BH's met één hoesjes kopen en wanneer nodig een vulling. Met een duur woord en passend bij de prijs, worden deze artikelen protheses en prothese BH genoemd, Je moet op deze manier niet alleen een borst missen, maar ook je eigenwaarde en zelfstandigheid word je ontnomen!, door een STICHTING!(SEMH), die geen wettelijke onderbouwing heeft, maar dit zo wel tegen fabrikanten en winkeliers doet voorkomen. Zaken die geen certificaat willen halen bij SEMH, worden uitgesloten, komen niet op de lijst van een mammacareverpleegkundige, die patiënten "verplichten" naar deze zogenaamd gecertificeerde zaken, kappers en therapeuten te gaan, anderen worden zo uitgesloten van verkoop, dienstverlening en behandeling, mede door fabrikanten. Dit is geen marktwerking maar kartelvorming in de Zorg, dit gebeurd met goedkeuring en medeweten van verschillende zorgverzekeraars, enz.

03-10-03, 8.30u consult bij chirurg H, die dus een basisarts J.M.M.H., had laten oefenen met zwaar verminkend resultaat, zoals eerder beschreven. Tijdens dit consult, alle zaken en de blijvende medische klachten ten gevolge van de behandeling op radiotherapie besproken. Vreemd genoeg is dit consult niet in mijn medisch dossier te vinden, de medische klachten en de gemaakte fouten niet, ook niet dat ik opdracht kreeg, een borstfoto van de enige andere borst te laten maken. Die foto was ik niet van plan in het UMC te laten maken, gezien de grove behandeling op radiotherapie. Omdat de chirurg gewoon geen aandacht bestede aan de BLIJVENDE MEDISCHE KLACHTEN, opgelopen op radiotherapie en deze bij voorkeur steeds probeerde tussen mijn oren te stoppen, werden mijn twijfels weer sterker. Je voelt dat ze iets proberen te verbergen! Op 11-10-03, vroeg ik MIJN complete medische dossier op, waar ik alle recht op heb! (art. 456 wet WGBO, art. 29 wet persoonsregistratie). Op 30-10-03, ontving ik EEN KLEIN GEDEELTE, beslist niet compleet, er werd in strijd met alle wetten, HEEL VEEL ACHTERGEHOUDEN! De mammagrafie van de ene borst, liet ik 21-10-03 maken in het Havenziekenhuis, ik was toen nog niet van alle gemaakte medische FOUTEN/OVERDRACHTSFOUTEN en diagnoses op de hoogte! en dat hier het begin lag bij chirurg van D. De laborante die de foto, van de ene half afgescheurde borst moest maken, schrok zo van de zeer zware verminking, dat ze het apparaat met een klap liet vallen en zo mijn enige half afgescheurde borst plat perste met een gewicht van 30 kg.

-40-

De pijn was verschrikkelijk, ik heb hier echt nog een aantal weken pijn van gehad. Daar ik zelf nooit naar mijn zware verminking kijk, had ik niet gezien, dat de borst verder was ingescheurd. Mijn therapeute die ook de huid, die tussen mijn ribben zakt behandeld, zag dit drie dagen later en vroeg hoe dat kwam. Mijn man belde het Havenziekenhuis hierover op. Het hoofd van de Röntgen afdeling, stond na een uur, met bloemen voor de deur en betuigde namens de laborante hun spijt en zei dat ik in mijn geval bij een volgende foto altijd het hoofd van de Röntgen afdeling moest vragen deze te maken of nog beter op een andere manier, een mamma MRI laten maken. De uitslag van de mammagrafie was goed en werd naar mijn huisdokter gestuurd, die het meteen doorgaf aan chirurg H. van het UMC. Deze beweerde later nergens van te weten, terwijl wij later de bewijzen zijn tegengekomen, dus dat dit leugens waren en onze huisdokter toen de uitslag nog voor een tweede keer heeft gestuurd, wat dus helemaal niet nodig was geweest. Mijn twijfels, die NOOIT waren weggeweest, werden weer erger, ik besloot Mijn medisch dossier op te vragen, waar ik alle recht op heb art. 456 wet WGBO, art. 29 wet persoonsregistratie, ik wilde nu precies alles weten! Er werden heel veel zaken achtergehouden, dat voel je haarscherp! Op 09-01-04 Mijn medisch dossier opgevraagd in EMC met betrekking tot het collegiaal bezoek, gedaan ten gunste voor chirurg van D. van het Havenziekenhuis, die dit had afgesproken, zonder hier VOORAF TOESTEMMING voor aan mij te vragen of enig overleg met mij te plegen! TEGEN ALLE REGELS EN WETTEN IN DUS, zoals eerder uitgebreid vermeld! Op 28-01-04, kregen wij deze zaken toegestuurd door het EMC. Hierbij vonden wij tot onze verbijstering, de brief die internist W. van het Havenziekenhuis voor de ONAFHANKELIJKE SECOND OPINION, had gestuurd aan chirurg H.van het UMC. Deze internist W. van het Havenziekenhuis, had tegen art. 457 wet WGBO en tegen ons uitdrukkelijk verbod, een kopie voor een onafhankelijke second opinion gestuurd, aan degene, die bij collegiaal bezoek t.g.v. chirurg van D., met zijn gezicht naar de muur de diagnose al had gesteld, het meteen beter wist dan zijn collega en de ONDERZOEKEN, die o.a. een BEELD van DCIS aangaven! en débris. En waar wij meteen geen enkel vertrouwen in hadden en hier NIETS, maar dan ook NIETS meer mee te maken wilde hebben, ook de zogenaamde diagnose niet, waarop ook nog stond: zoals afgesproken met chirurg G.?,voor ons totaal onbekend! (Wat was er afgesproken? Daar hebben wij tot op heden nog nooit geen antwoord op gehad!) Wij heel duidelijk in het Havenziekenhuis hadden afgesproken, met chirurg van D. en internist W., dat ik NIETS maar dan ook NIETS, verder met dit collegiaal bezoek en DIAGNOSE te maken wilde hebben en gevraagd of ik daar op kon vertrouwen! Dit ook in mijn medisch dossier in het Havenziekenhuis staat vermeld en waar wij vreemd genoeg van chirurg van D. niet over mochten spreken! Ook aan onze huisarts hadden wij al deze zaken verteld. Dat dit collegiaal bezoek ten gunste voor chirurg van D., door haar afgesproken was, voordat zij dit met mij had besproken en mij hier toestemming voor had gevraagd, is heel duidelijk, omdat wij op hetzelfde tijdstip naar een huwelijkssluiting van familie zouden gaan, wij dit meteen tegen deze chirurg hebben gezegd, maar zij had deze afspraak al gemaakt en het was

-41-

een hele grote gunst VOOR HAAR, dat dit meteen kon!, bij deze collega, waarvan het onbeschofte, zelfingenomen optreden bekent moest zijn.(Zo wij later van diverse kanten hebben gehoord!) En het was maar voor één keer!!!, volgens chirurg van D.! Dit geeft duidelijk het arrogante optreden, tegen alle wetten en regels weer, naar mij, de patiënt toe. Dit collegiaal bezoek, wordt in mijn medisch dossier, ZO WIJ LATER PAS ZAGEN, Familieonderzoek genoemd! De zoveelste grote leugen dus. Ook staat daarin dat ik bang zou zijn voor de DDH, Zeer minderwaardig, om zo de MEDISCHE FOUTEN en DIAGNOSES, op mij neer te zetten, die heel, heel duidelijk voelt, dat er iets wordt achtergehouden, dat er iets niet klopt! Hele grote leugens dus!

Het opvragen van MIJN medisch dossier in het Havenziekenhuis. Op 10-02-04, naar het Havenziekenhuis gebeld voor een formulier voor het opvragen van MIJN medisch dossier. Een formulier om een medisch dossier op te vragen, had dit ziekenhuis niet, ook werd er nooit geen inzage gevraagd, door patiënten, beweerde men. Hoe arrogant en tegen art. 456 wet WGBO en art. 29 wet Persoonsregistratie! Ik maakte toen zelf een schriftelijk verzoek, met een kopie van mijn paspoort en ponskaartje van het ziekenhuis. Op 11-02-04, +/- 10.30u, ging mijn man persoonlijk naar het Havenziekenhuis, met dit schriftelijk verzoek en de gevonden brieven, om kopieën van MIJN medisch dossier. Hierbij kwam hij op de gang internist W. tegen, die hij hierop aansprak. Deze had uiteraard geen tijd en sprak vriendelijk alle zaken goed, dit in strijd met alle bestaande wetten! Op 19-02-04, 10.40u, weer gesproken met mevr. C., voor kopieën van MIJN medisch dossier. Deze stuurde toen een paar velletjes over de chemokuren, NIET ALLES en verder niets! Op 01-04-04 om 9.40u heeft mijn man gebeld naar het Havenziekenhuis, waarom de kopieën van MIJN medisch dossier nog niet waren opgestuurd. Aan het einde van de middag belde internist W. mij zelf terug, zei heel vriendelijk dat ik geen kopieën van MIJN MEDISCH DOSSIER kreeg. Toen ik protesteerde en zei, dat ik alle recht had op inzage en kopieën hiervan en dat ik dit zo spoedig mogelijk wenste te ontvangen, zei hij het druk te hebben, wenste mij alvast een fijne verjaardag, 4 dagen later en verbrak de verbinding. Zo worden dus de Medische FOUTEN/OVERDRACHTSFOUTEN op een vriendelijke, kleinerende manier, naar mij de patiënt toe, onder de pet gehouden en inzage in MIJN medische dossiers geweigerd. Alles in strijd met de wet. Ook is het heel duidelijk door deze weigering, dat er heel veel MEDISCHE FOUTEN/OVERDRACHTSFOUTEN en VERKEERD GESTELDE DIAGNOSES voor mij de patiënt verborgen moeten blijven! Nog van gedachte dat ik toch nog fatsoenlijk en volgens de wet, kopieën van MIJN medisch dossier zou ontvangen, wachtte ik nog even af. (Inmiddels waren bij het opvragen van enkele toegestuurde dossiers uit het UMC, al heel veel FOUTEN boven water gekomen).

-42-

Op 12 februari 2006, 2 jaar later, verzond ik weer een verzoek voor kopieën van MIJN medisch dossier, alles uitgebreid vermeld met kopie rijbewijs en ponskaartje aan het Havenziekenhuis. Nu aan de directeur, Mr. R. P., waarop weer geen enkele reactie! Op 13 maart 2006 stuurde wij deze directeur EEN HERINNERING, met nogmaals alle zaken, weer met verwijzing naar de wet WGBO. Op 03-04-06 is mijn man zelf de kopieën en kopie van foto mammagrafie gaan halen, heeft hier een kwitantie voor ontvangen en betaald aan de klachtenfunctionaris. Het gekopieerde dossier, niet compleet!, zat door elkaar, losse vellen slordig gekopieerd, los in een envelop! Dit was dus 2 jaar bewust en tegen alle wetten en regels voor mij achtergehouden! Hier viel heel duidelijk zeer veel te verbergen, dat ten koste van alles, voor mij de patiënt, verborgen moest blijven! Wanneer wij dan MIJN medisch dossier (nog niet compleet!) eindelijk inzien, zijn wij verbijsterd over de leugens, de gemaakte medisch fouten en overdrachtsfouten, die dus bewust onder de pet moeten blijven. De onderzoeken gedaan op 17-09-02. De mammagrafie gaf een duidelijke grove struktuur met een vrij dikke cutis en subcutis. Er is ook wat dense struktuur en vrij dikke huid op de echogram te zien. Er werd ook een cytologische punctie verricht. De punctie van de borst, gaf als conclusie: mammapuntie, onvoldoende materiaal, geen diagnose. Microscopie: bloed en stroma waartussen enkele mamma-epitheelcellen. Onvoldoende celrijk materiaal voor classificerende diagnose. De travenolbiopsie, op 17-09-02, Microscopie: De naaldbiopten tonen vetweefsel en bindweefsel met wisselende dichtheid. In het bindweefsel een groepje klierbuizen bekleed met apocrien metaplastisch epitheel. Een van de doorsneden toont tevens een klierbuis omgeven door verdichting van bindweefsel en gevuld met atypisch epitheel. In dit epitheel monotone grote kernen en een ruim grof gevacuoliseerd cytoplasma. In dit cytoplasma geen luminale differentiatie. In het centrum van de buis bevindt zich eosinofiel debris. Geen ontstekingsbeeld. CONCLUSIE: Naaldpunctaat uit rechter borst waarin een buis met BEELD van ductaal carcinoma in situ. In dit materiaal geen infiltrerende maligniteit. Bovenstaand onderzoek geeft duidelijk een BEELD van DCIS (ductaal carcinoma in situ) aan en geen DCIS! Ook geeft débris (puin afval: in engere zin, weefsel en bloedresten na een verwonding) duidelijk weer! (Ik kreeg dit na een val met mijn fiets, zoals eerder vermeld).

Dan komen wij ook tot onze grote ontzetting een rapport tegen van het collegiaal bezoek, afgesproken door chirurg van D., ZONDER VOORAF ENIG OVERLEG OF TOESTEMMING VAN ONS!, zoals eerder beschreven, van alleen een punctie oksel waarvan de uitslag meteen werd afgelezen, adenocarcinoom, zonder dat er een echografie van de oksel is gemaakt! Dit is NOOIT ergens gedaan!

-43-

Ook was deze uitkomst alleen te verwachten van deze arrogante zelfingenomen onbeschofte collega, die de diagnose al meteen had gesteld, met zijn blik naar de muur. Een andere uitkomst was dus hiervan niet meer te verwachten, omdat deze arrogante collega dan zijn gezicht zou verliezen. Dat wij dit collegiaal bezoek, ten gunste voor chirurg van D., voor geen enkele manier vertrouwde en hier NIETS maar dan ook NIETS meer mee te maken wilde hebben!, OOK de zogenaamde diagnose niet! WAS HEEL, HEEL DUIDELIJK AFGESPROKEN, zie eerder uitgebreid vermeld! HEEL VREEMD MOCHTEN WIJ HIER ZELF VAN CHIRURG van D. NIET MEER OVER SPREKEN!!!!! Terwijl deze chirurg van D. steeds riep: DE CELLEN ZIJN GOED MAAR HET BEELD VERKEERT!, maar niet één keer over VETNECROSE heeft gesproken, wat ontstaat na val of stoot en er uit kan zien als kanker, zelf met grote afmetingen! (zie o.a. Codex Medicus en Dr. A. Clarysse) En bij zoveel twijfel geen mamma MRI liet maken!!! Waarom niet! De foto’s van het bevolkingsonderzoek zijn nooit opgevraagd! Ook is er niet één keer een echografie van mijn oksel gemaakt! Wat wel in mijn medisch dossier overal is vermeld. Grote leugens dus!, die nog steeds gehandhaafd blijven!!! Dan zien wij de OVERDRACHTSFOUTEN naar internist W. De leugens er in, DCIS i.p.v. BEELD van DCIS, echo oksel, (is nooit gemaakt!) ENZ. ENZ. Daar komen weer andere zaken nog bij o.a. Appendectomie! (op papier raak je dus je blinde darm kwijt) terwijl ik daar nog nooit aan ben geopereerd of wat aan heb gehad! De 4 FAC chemokuren kreeg ik Palliatief! Volgens mijn medisch dossier, alleen was er slordig klein met de hand neo-adjuvant (voor de operatie) in een hoekje bij gekalkt. WEL HEEL VREEMD, EERST 2 JAAR INZAGE IN MIJN MEDISCH DOSSIER WEIGEREN, tegen de wet WGBO en wet persoonsregistratie EN DAN DIT ZIEN! Op 16-06-06 sturen wij eerst internist W. een brief met uitgebreide vragen en bijlage van onderzoeksrapporten enz., in de veronderstelling dat wij hier eerlijk en concreet schriftelijk antwoordt op zullen krijgen. Op 06-09-06 krijgen wij hierop eindelijk een briefje, geen antwoordt op de gestelde vragen en feiten! Deze internist zag geen aanleiding tot schriftelijke rectificatie op de gemaakte Fouten en leugens in Mijn medische dossier! Op 11-09-06 sturen wij chirurg van D. een brief met de vragen en bewijzen in de vorm van onderzoeksrapporten, overdrachtsfouten en de leugens in Mijn medisch dossier! Op 28-09-06 krijgen wij hierop een briefje met zoveel leugens en kleinerende opmerkingen ook worden de onderzoeksrapporten in deze brief verdraaid en dan met de kleinerende opmerking of ik het wel allemaal begrijpt. Dit is werkelijk absurd en walgelijk om zo, de aanwijsbaar gemaakte medische FOUTEN onder de pet te houden en mij de patiënt op een kleinerende neerbuigende manier nog een trap na te geven! Wij hebben deze brief direct retour gestuurd, na uiteraard eerst een kopie er van gemaakt te hebben. Wij stuurde deze brief, op 02-10-06, die was geschreven als een soort kladbrief zonder briefhoofd van het Ziekenhuis retour aan chirurg van D., met als bewijs de onderzoeksrapporten en duidelijke vragen hierover van ons.

-44-

Een echo van mijn oksel is NOOIT ergens gemaakt, wordt wel in al mijn medische dossiers genoemd, zowel in het Havenziekenhuis als UMCU, dit zijn dus GROTE LEUGENS. Wij wilde het onderzoeksrapport hiervan nu zien, wat er niet is uiteraard! Er werd mij toen een rapport van een punctie gestuurd, door de klachtenbemiddelaar, met de mededeling dat dit nu het rapport van echo oksel was, zo ver gaat dit ziekenhuis om medische fouten onder de pet te houden en mij de patiënt op een zeer minderwaardige manier voor de gek te houden. Toen wij hier boos op reageerde naar de klachtenbemiddelaar, kwam er op 12-12-06 gedateerd een kopie van een kladbriefje van chirurg van D.aan de klachtenbemiddelaar mevrouw C., met de mededeling er op dat ze het verkeerd had begrepen en er geen echo van de oksel van mij was gemaakt!, dus dat er ook geen onderzoeksrapport van is! Dit kladbriefje was dus niet aan mij, maar aan de klachtenbemiddelaar gericht! Hierna deed ik op 30-12-06 zelf voor zover mij toen nog maar bekend was, een toevoeging aan MIJN medisch dossier op art. 454 lid 2 wet WGBO, waar ik wettelijk recht op heb. Later zullen wij nog veel, veel meer bewijzen, FOUTEN en leugens ontdekken. Dan komt er ineens op16-01-07 een brief van de interim directeur Dr. J.A.C. J., zogenaamd als antwoord op de 4 niet beantwoorde persoonlijk aangetekende brieven, van ons, aan zijn voorganger. De directiesecretaresse heeft deze persoonlijk/vertrouwelijk, aangetekende post aan de vorige directeur, die inmiddels dus was weggegaan, niet aan ons retour gestuurd, maar aan andere gegeven, dit tot 4 maal toe, zonder dat wij hier van op de hoogte waren gesteld. Dit is duidelijk in strijd met de privacy wetgeving. Het is werkelijk walgelijk hoe deze interim directeur alles verdraaid en alle gemaakte medische FOUTEN, OVERDRACHTSFOUTEN en leugens goed praat en geen antwoord geeft op de door ons gestelde concrete vragen. Deze briefis duidelijk een bewijs van de collectieve zwijgplicht! Een arts die deze zwijgplicht doorbreekt, wordt geschorst, ontslagen of moet emigreren! (bevestigd in lezing Prof. Dr. Brian Jarman, 5 mei 2008, lezing UMCU), zie site SIN-NL) Daarna voeren wij nog een uitvoerige correspondentie, waarop wij steeds tegenstrijdige antwoorden ontvangen en geen concreet antwoord op de gestelde vragen. Het bewust niet willen zeggen, van dit ziekenhuis, op welke onderzoeken en door wie de diagnose is gesteld. Het bewust niet veranderen van de FOUTEN in MIJN medisch dossier, waarin operatie en onderzoeken staan, die NOOIT bij mij hebben plaatsgevonden, OVERDRACHTSFOUTEN enz. enz. Het bewust achterhouden van MIJN COMPLETE medische dossiers, enz. enz. Dit geeft duidelijk aan hoe dit ziekenhuis er alles aan doet, om de MEDISCHE FOUTEN onder de pet te houden, en dat de collectieve zwijgplicht, boven hun afgelegde eed staat. Hierna heeft mijn man nog een paar keer een afspraak met de directeur J.J. D. waarin hij antwoord wil op alle zaken, op 16-08-07, 14.30u, 21-08-07, 10.00u, 06-09-07, 15.00u. Mijn man heeft alle vragen en zaken duidelijk op papier gezet voor deze directeur.

-45-

De verslaglegging van dit gesprek wordt gedaan door degene die 4 keer een aangetekende, persoonlijk/vertrouwelijke brief aan de vorige directeur achter hield en deze aan andere gaf, zonder dat wij hiervan op de hoogte waren! De verslaglegging had niets met de op papier staande en gestelde vragen van mijn man te maken! Niet één concreet antwoord, alleen alles verdraaien, leugens. Op 29-09-07 stuurt mijn man dit gespreksverslag retour, en het besprekingsrapport met de vragen door hem zelf gesteld, ter vergelijking, en de onderzoeksrapporten als bewijs en dat hij hier op geen enkele manier mee akkoord gaat! Ook dat hij heel veel kostbare tijd heeft besteed, zonder een enkel concreet antwoord en resultaat. Dat hij niet serieus is genomen en zwaar voor de gek gehouden, is heel duidelijk! Dan volgt nog een briefje van deze directeur dat de zaak is afgerond, dus zonder dat hij de gestelde schriftelijke vragen heeft beantwoord en zonder dat hij de rest van de zaak heeft onderzocht, de overdrachtsfouten, de onderzoeksrapporten,die duidelijk een BEELD van DCIS(ductaal carcinoma in situ) aangeven en geen DCIS. Ook geeft débris(puin afval: in engere zin, weefsel en bloedresten na een verwonding), duidelijk weer! (ik kreeg dit na een val met mijn fiets!) Dus ook voor deze directeur, geld alleen de collectieve zwijgplicht! Zo blijven de Medische FOUTEN, OVERDRACHTSFOUTEN, in een ziekenhuis onder de pet en in de medische dossiers gehandhaafd en worden patiënten en hun familie voor de gek gehouden, dit met medeweten, medewerking en goedkeuring van de directie! Op 16-04-08 bel ik zelf naar de directie van het Havenziekenhuis, over alle zaken zoals eerder genoemd! Op 21-04-08, 17.30u, belt directeur D. mij zelf terug, heel aardig, de kopie van de brief voor second opinion in UMC, die internist W., tegen mijn verbod (en tegen art. 457 wet WGBO), als waarschuwing waarschijnlijk dat ik een second opinion ging doen, naar dr. K. stuurde, zal hij terug halen. En voor de rest?????, alle gemaakte FOUTEN???? Mijn man heeft alles gelogen, volgens directeur D.!!!!! Ik was perplex!!!! Directeur D. had een afspraak en vroeg mij een andere keer terug te mogen bellen. (Wat uiteraard nooit meer is gebeurd!) Dit is een heel duidelijk bewijs, dat er hele grote Medische FOUTEN zijn gemaakt! En tot hoever deze mensen gaan, op een heel minderwaardige grove manier, deze leugens te handhaven en vol te houden! NOG STEEDS!!!!!

HOOFDSTUK 5 Rechtsbijstandverzekeraar, Regionaal Tuchtcollege, Centraal Tuchtcollege. Inmiddels hadden wij ook in overleg met de toenmalige zorgverzekeraar, in een brief van 1702-04, de DAS rechtsbijstand gevraagd voor onderzoek.

-46-

In eerste instantie is hier voor ons niets mee gedaan, dan mijn medisch dossier gedeeltelijk opgevraagd, wat ik zelf ook al had gedaan. Alleen waren hier wel toevoegingen in te zien, o.a. zoals rechts niet VP en RR (verplegen en bloeddruk meten) enz. Maar het enige onderzoek wat in UMC is gedaan voor mijn zwaar verminkende borstamputatie, is een bloedonderzoek, waarin alleen het HB (8,1) en mijn bloedgroep is vastgesteld! Dit onderzoek is tot begin 2009, bewust door UMCU voor mij achtergehouden!, na jaren lange correspondentie en mails van mij, dit tegen art. 456 wet WGBO en art. 29 wet persoonsregistratie! Een duidelijk bewijs dat hier iets viel te verbergen! De DAS heeft dit onderzoek niet opgevraagd. Op 15-04-05 besloten wij met de DAS te stoppen, omdat de medewerkers de wet WGBO niet kenden en van de BIG registratie niet op de hoogte waren. Wij hadden dit telefonisch die morgen gemeld. Om +/- 18.30u werden wij terug gebeld door Mr. F., die wilde de dossiers niet terug sturen, maar bewijzen dat ze wel degelijk voor mij bezig waren, het zou alleen één jaar duren en ik mocht dan zelf niets doen! Na 1,5 uur overtuigen door deze jurist, dat ze wel geschikt waren om medische FOUTEN te bewijzen, zijn wij uiteindelijk akkoord gegaan. De zaak bij het Tuchtcollege, die wij alleen nog voor de Radiotherapie hadden aangespannen, (Wij hadden TOEN de andere aanwijsbare fouten nog niet ontdekt!), daar deed de DAS niets mee, dat moest ik zelf doen, wel wilde ze graag kopieën ontvangen hierover van mij. Achteraf gezien zijn wij gewoon voor de gek gehouden. Wij waren van verschillende kanten al gewaarschuwd o.a. door medewerkers van het KWF, dat de DAS voor medische FOUTEN, niets waard was. De ingehuurde expert, uit een ander ziekenhuis, die de declaraties op zijn huisadres kreeg en het ziekenhuis waar hij zelf werkte gebruikte om bij te klussen, (dit ziekenhuis stond op dat moment ook negatief in de media) had contacten met het UMCU. Deze expert heeft niets, met de door ons eerder genoemde aanwijsbare zaken voor ons gedaan. Heeft het onderzoeksrapport dat duidelijk een BEELD van DCIS aangeeft en geen DCIS en waar débris duidelijk aangeeft dat dit na een verwonding is (val met mijn fiets), hier heeft deze expert niets mee gedaan. Ook de leugens in mijn medisch dossier, waarin operatie en onderzoeken die NOOIT bij mij hebben plaatsgevonden, aanwijsbare overdrachtsfouten, enz. enz. Het gebruik van WASBENZINE op een nog open getransplanteerde huid, die over de ribben ligt, op de plaats waar mijn borst radicaal is verwijderd en waar erna direct tatoeage vloeistof in werd gedaan (ik had vanbinnen het gevoel als werd ik verbrand, de uitgeklede borstspier is hierna niet meer terug te vinden!), vergeleek deze expert met de wasbenzine die hij zelf in zijn keukenkastje bewaarde! De Chemiefabriek waar wij een en ander hebben gemeld, raakte in paniek, mailde ons direct uitgebreide veiligheidsvoorschriften en vertelde ons dat dit bij een HOND met een klein wondje al grote schade had veroorzaakt en beslist niet kon bij een MENS op een nog open getransplanteerde huid. Wij moesten direct naar een dokter, werd ons met klem gezegd! Uit bovenstaande blijkt hoe de expert bewust het UMCU wil beschermen, die de veiligheidsvoorschriften bewust negeert en aan de laars lapt.

-47-

Wel zette deze expert nog op papier, dat ik 91% kans had geen 10 jaar meer te leven, na deze zware rigoureuze bestraling en behandeling. Dat deze expert alleen voor de COLLECTIEVE ZWIJGPLICHT onder de MEDICI en collega’s bezig was en niet voor een slachtoffer van aanwijsbare medische fouten, is heel duidelijk! Op 10-04-06 vragen wij onze dossiers terug. Het is ons nu heel duidelijk voor wie deze verzekeraar werkt. In dit teruggevraagde dossier vonden wij memo’s met o.a. er hoeft geen haast mee gemaakt te worden en telefoon notities met minder fraaie opmerkingen enz. Er is in deze notities geen enkel respect voor de gedupeerde, die onherstelbaar blijvend medisch letsel, klachten, zeer zware verminking en schade heeft. Met alle schriftelijke bewijzen, FOUTEN, Overdrachtsfouten, het niet naar waarheid ingevulde medisch dossier enz., zoals eerder beschreven, is bewust niets mee gedaan. Op 14-08-06 en 25-09-06 dienen wij een klacht in bij de directeur, met nog verschillende bijlage als bewijs. Wij ontvangen hierover nog bericht respectievelijk op 17-08-06 en 29-09-06 en 13-11-06. Hierin betreuren ze de gang van zaken, distantiëren zich van de externe expert en maken excuses voor de gang van zaken. Een financiële genoegdoening hiervoor hebben wij nooit ontvangen! EEN KOSTBAAR VERLOREN 1,5 JAAR! Hier ben je nu blijkbaar voor verzekerd! Later horen wij van andere slachtoffers van Medische FOUTEN, dezelfde verhalen. Degene die ons hadden gewaarschuwd dat de DAS rechtsbijstand, voor medische FOUTEN niets waard was, hebben 100% gelijk gekregen. Wij waren TOEN nog te goed van vertrouwen. DE TUCHTCOLLEGES Naar aanleiding van de behandeling op afdeling Radiotherapie UMC door een basisarts, die zich schriftelijk als radiotherapeut had voorgesteld en alle door ons eerder vermelde zaken, dienen wij op 18 juli 2005 een Klaagschrift in bij het Regionaal Tuchtcollege te Amsterdam, waar Utrecht onder valt. Één Klaagschrift voor de basisarts, die zich schriftelijk als radiotherapeut had voorgesteld en alle eerder genoemde zaken en één Klaagschrift voor de medeondertekenaar van de ontslagbrief Radiotherapie UMC, de radiotherapeut T., waar wij nog nooit van hadden gehoord en die mij nog nooit zelf had gezien of bij enige behandeling was geweest. Deze radiotherapeut heeft op onze drie aangetekende brieven van 07-01-05, 20-01-05, 29-0105 nooit het fatsoen gehad te reageren, ook op het telefoontje van mijn man op 25-01-05, 14.40u niet. Deze Klaagschriften zijn op 20-07-05 binnen gekomen en op 25-07-05 bevestigd voor ontvangst door het RTG te Amsterdam. Op 10-10-05, krijgen wij een kopie van de schriftelijke reactie van UMC Radiotherapie. Op 29-01-05 dienen wij ons Repliek in op dit antwoord, bevestigt door RTG Amsterdam 1511-05. Op 26-01-06 ontvangen wij een kopie van het Dupliek van Radiotherapie UMC.

-48-

Op 02-03-06 krijgen wij bericht dat de zaak zal worden verwezen naar het College in de Raadkamer van 11-04-06. Op 02-06-06 ontvangen wij de Beslissing. Het Regionaal Tuchtcollege Amsterdam wijst de klachten af!!! Wij zijn verbijsterd, alle door ons eerder genoemde zaken, Medische FOUTEN, ENZ, zijn goedgekeurd door Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Amsterdam! Op 8 juli 2006, tekenen wij BEROEP aan, bij het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te DEN HAAG, over de Beslissing van het Regionaal Tuchtcollege te Amsterdam. De wederpartij (UMC) had tot 28-08-06 gelegenheid voor een verweerschrift, maar had hier blijkbaar langer de tijd voor nodig en kreeg uitstel tot 11-09-2006. Hierna zou de behandeling van deze zaak plaatsvinden op 24-05-07, 14.00u. Op 14-12-06 kregen wij bericht van het CT te Den Haag, dat de zitting op 24-05-07 niet doorging. Het UMC had om uitstel gevraagd, nadere datum zou t.z.t. nog volgen. Inmiddels hadden wij zelf nog veel meer FOUTEN, OVERDRACHTSFOUTEN, ENZ. in mijn medische dossiers ontdekt! Al hadden wij nog steeds niet het COMPLETE dossier gehad! Wij stuurde deze zaken met bewijzen nog in op 09-01-07 en 26-09-07 naar het Centraal Tuchtcollege te Den Haag. Deze brieven met bewijzen werden bevestigd voor ontvangst door het CT te Den Haag op 1501-07 en 03-10-07. Tot twee weken voor de zitting konden nog stukken worden ingebracht, dus deze stukken met aantoonbare bewijzen zijn ruim op tijd binnengekomen bij het CT! Op 15-11-07 om 13.00u zou dan eindelijk de zitting zijn. Dit werd weer gewijzigd in 15-11-07 om 15.00u. Mijn man zou, mede namens mij, naar de zitting gaan. Wij hadden dit van te voren gemeld bij het CT te Den Haag. Tijdens de zitting heeft mijn man de ingestuurde bewijzen en alle eerder genoemde zaken benoemd. (Voorzitter was Mr. A.H.A. S., de huidige voorzitter van het CT) Ook dat hij telefonisch op 08-11-04, 9.25u. nog had gevraagd aan deze basis arts, waarom zij zich schriftelijk als radiotherapeut had voorgesteld. Het antwoordt van deze basis arts was toen; “dat was afgesproken”! daarna verbrak zij de verbinding, zonder op verdere medische vragen en de blijvende gevolgen ervan antwoord te geven. Ook had ze niet gezegd wie haar supervisor was, die opdracht had gegeven mij zo te behandelen en mijn medische dossiers niet naar waarheid in te vullen! Wie de supervisor was van deze basis arts, weten wij tot op heden nog steeds niet!

-49-

Wilt men ook nu nog steeds niet zeggen, ook niet op de zitting bij het CT te Den Haag, waar mijn man dit ook nog speciaal heeft gevraagd. Het was niet de medeondertekenaar van de ontslagbrief, tenminste dat werd toen beweerd, wie het wel is geweest werd niet gezegd, dit met de telefonische uitspraak van de basis arts, “dat was afgesproken”! geeft duidelijk aan dat hier een minderwaardig spelletje is gespeeld, dat ten koste van alles onder de pet moet worden gehouden! En waar ik het enige slachtoffer van ben, met ONHERSTELBAAR BLIJVENDE, TOEGEBRACHTE SCHADE. Dit blijkt ook dat ik op medische vragen en klachten ten gevolge van de te zware en rigoureuze bestralingen en grove behandeling, zoals eerder beschreven, geen antwoordt krijg en dit moet vragen aan juridische zaken van het ziekenhuis, die op de medische klachten geen antwoord kunnen geven, dit is o.a. tegen art. 448 wet WGBO en de afgelegde eed. Op 10-01-2008, 13.00u is de Beslissing, die openbaar zal worden uitgesproken. Mijn man die naar de Beslissing ging kreeg te horen dat hij zijn jas niet uit hoefde te doen, omdat het zo was afgelopen. Voor de tafel waar achter het College zitting hield, was nog een barricade van tafels neergezet. Achter deze barricade hoorde mijn man een korte versie van de Beslissing aan. Het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg verwerpt het beroep. Een afschrift van de Beslissing zou ons worden toegezonden. Het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag neemt, na twee jaar, letterlijk de beslissing van het Regionaal Tuchtcollege te Amsterdam over. En keurt dus tevens goed, dat mijn medische dossiers, operatie, onderzoeken, overdrachtsfouten en andere zaken bevatten, die NOOIT bij mij hebben plaatsgevonden en niet naar waarheid zijn ingevuld en gelezen! Een basis arts, die mij als Radiotherapeut een uitnodiging stuurt, ook op de behandellijsten achter radiotherapeut haar naam zet, zonder toevoeging van arts-assistent! Geen voorlichting geeft over de behandeling van de bestraling, de hoogte ervan cGy 5000, en de blijvende onherstelbare gevolgen, mag dus ONBEVOEGD, zonder enig toezicht, de te zwaar en rigoureuze bestralingen, laten uitvoeren door radiotherapeutisch laboranten, die niet BIG zijn geregistreerd en van wie ik de namen niet mocht weten, die de badge in de zak deden en aan wie deze basis arts, zelf alles nog moest vragen in plaats van leiding te geven, met alle gemaakte FOUTEN en blijvende onherstelbare schadelijke gevolgen hiervan voor mij, zoals ook elders, in het buitenland is geconstateerd en wat mijn man op de zitting van 15-11-07 heeft gezegd en in alle ingezonden stukken van mij duidelijk en met toegevoegde bewijzen te lezen is. Dit is dus geoorloofd door het Centraal Tuchtcollege, omdat deze basis arts een badge droeg waarop stond arts-assistent, ik had de badge dus maar moeten lezen! Wij hebben deze overweging zwart op wit van het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag gekregen! Dit is werkelijk te gek voor woorden!

-50-

Ik wil iedereen waarschuwen, controleer tijdens het 5 minuten durende consult eerst de badge van uw behandelaar en probeer dit ook tijdens de operatie onder narcose te doen. Iedereen mag zich dus op schriftelijke uitnodiging en op de behandellijsten uitgeven voor radiotherapeut, enz.,wanneer die maar een badge draagt met het beroep wat hij werkelijk is! Het strak vastbinden, omhoog aan een losse paal van mijn lymfgevoelige arm, 5 weken lang, zoals eerder beschreven, wordt ook goedgekeurd door het Tuchtcollege, terwijl wij de bewijzen uit het medisch dossier hebben opgestuurd, waarin staat: Rechts niet VP en RR (verplegen en bloeddrukmeten!) Mijn man dit op de zitting van 15-11-07, nog duidelijk had genoemd. Ook dat ik steeds had gezegd de arm niet vast te binden! Dus tegen mijn verbod (art. 450 wet WGBO) is hier gewoon mee doorgegaan. In mijn medisch dossier staat dat er een armsteun is gebruikt en niet het strak vastbinden van mijn lymfgevoelige arm, omhoog aan een losse paal, wat door het verzetten van de behandeltafel, nog strakker in mijn arm snoerde! Mijn medisch dossier is dus niet naar waarheid ingevuld! Grote leugens erin dus, wat ook is goedgekeurd door het Tuchtcollege! Het gebruik van royaal WASBENZINE op een nog open getransplanteerde huid, die over de ribben licht op de plaats waar mijn borst radicaal is geamputeerd en hierna direct tatoeage vloeistof erin, is ook goedgekeurd door het Tuchtcollege!Ook het niet vermelden ervan in mijn medische dossier! (De WASBENZINE werd gebruikt om het verkeerd afgetekend geknoei met viltstift op de nog open getransplanteerde huid weg te halen! Ik had het gevoel als werd ik vanbinnen verbrand!, deze zaken staan ook niet in mijn medisch dossier vermeld!) Het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg, heeft het in de Beslissing, over het aanbrengen van TATOEAGES, die hierna worden VERWIJDERD met WASBENZINE!, dit volgens het protocol van het UMCU. Hieruit blijkt dus duidelijk dat het Tuchtcollege de zaken niet eens heeft gelezen en begrepen! Een tatoeage is blijvend! en zeker niet te verwijderen met WASBENZINE, wat het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg, in de Beslissing, zwart op wit neer zet! Iedereen weet dat een TATOEAGE niet met WASBENZINE verwijderd kan worden! Na deze uitspraak kunnen de veiligheidsvoorschriften van de chemiefabriek voor WASBENZINE dus in de prullenbak. En WASBENZINE kan dus voor medische doeleinden geregistreerd worden en gebruikt Het vergeten van het WEM (sileconenmat) tijdens het bestralen. Dit heb ik zelf minimaal 2x in de open kast zien staan, met mijn naam er op, tijdens het bestralen! Ook het vergeten van blokken, die gezond weefsel moeten beschermen tijdens het bestralen, waren een paar keer vergeten! Ik hoorde de laboranten dit tegen elkaar zeggen! Het regelmatig wegglijden van de beschermmat tijdens het bestralen. Het verschillend bestralen ENZ.(zie eerder beschreven). Volgens de Beslissing van het Centraal Tuchtcollege waren deze zaken niet gebeurd, want het stond niet in mijn medisch dossier vermeld!

-51-

Dat ik het zelf in kast had zien staan, enz., in zo een geval wordt altijd de arts geloofd! En het medisch dossier, wat eenzijdig wordt ingevuld door de arts, als patiënt heb je hier geen directe controle over, krijg hier ook niet direct een afschift van. Zo word je als patiënt en slachtoffer met blijvende onherstelbare schade, ook nog eens voor leugenaar gezet, ten gunste van deze basis arts en de collectieve zwijgplicht in deze beroepsgroep! Erger nog de betreffende basis arts krijgt in de Beslissing, van het Centraal Tuchtcollege, nog een schouderklopje voor het voeren van gemotiveerd verweer! De medeondertekenaar van de ontslagbrief, die vele leugens bevat, radiotherapeut J.H.A. T., die mij niet kende, nooit had gezien en niet het fatsoen had op onze aangetekende brieven en telefoon van mijn man enig antwoord te geven. Dit werd dus ook allemaal goedgekeurd door het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg. Een brief ondertekenen, waar je de inhoud en de patiënt niet van kent!!! Ook deze arts kreeg in de Beslissing van het Centraal Tuchtcollege, nog een schouderklopje voor gemotiveerd verweer! Wie de supervisor was van de basis arts, voor wie deze J.H.A. T. de ontslagbrief tekende, mocht ook onder de pet blijven van het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg!, door de huidige voorzitter Mr. A.H.A. S.! Zo krijg je als slachtoffer van medische FOUTEN (of nabestaande), MET DE BEWIJZEN IN HANDEN! Nog een trap na van de Tuchtcolleges voor de Gezondheidszorg in Nederland, die (zie hun NEVENFUNKTIES op internet!), beslist niet onafhankelijk zijn! Op 18 juli 2005, diende wij ons eerste Klaagschrift in, met vertrouwen op recht! Op 10 januari 2008, om 13.00u, De Beslissing, najaren van stress en inmiddels nog veel meer ontdekte FOUTEN, Overdrachtsfouten, achterhouden van compleet medisch dossier enz. enz. Is ons vertrouwen voor altijd weg! Nog verbijsterd over de Beslissing van het Centraal Tuchtcollege, terwijl je met de bewijzen van de gemaakte fouten in je handen zit, stuurde wij op 14 januari 2008, een aangetekende brief met nogmaals deze bewijzen naar het Centraal Tuchtcollege. Deze brief is gelezen en afgestempeld op de brief, 15 januari 2008, door het Centraal Tuchtcollege. Op 17 januari 2008 werd deze brief met bewijzen ons weer teruggestuurd, met de mededeling dat het Centraal Tuchtcollege hier niet op inging. Dus alle zaken zoals eerder door ons genoemd, zijn bewust door het Centraal Tuchtcollege goedgekeurd. In Nederland ben je dus vogelvrij en onbeschermd ten opzichte van medische FOUTEN. De collectieve zwijgplicht, openlijk toegegeven door Prof. Dr. Brian Jarman, bij een lezing in UMC Utrecht, op 5 mei 2008 (zie SIN-NL), wordt dus beschermd en mede in stand gehouden door de Tuchtcolleges voor de Gezondheidszorg in Nederland.

-52-

Op 16-04-08, lazen wij een lovend artikel over deze Tuchtcolleges, in een landelijk dagblad, die de slogan “bewogen en betrokken” op haar briefpapier voert. Dit artikel, met foto van de voorzitter van het Centraal Tuchtcollege, was beslist niet “bewogen en betrokken” met slachtoffers van Medische FOUTEN en of hun nabestaanden! Mede naar aanleiding van dit krantenartikel, stuurde wij deze voorzitter Mr. R.A. T. op 17-0408, onze brief van 14-01-08 en verdere bewijsstukken! Wij ontvingen een op 22 april 2008 gedateerd briefje terug hierop. Dat de wet geen ruimte biedt voor een verzoek tot heroverweging van een eenmaal in hoogste instantie behandelde zaak! Hieruit blijkt dat het tuchtrecht in Nederland, een recht is, VAN, VOOR en DOOR Medici, die zich beschermd weten door HUN Tuchtcolleges! Deze Mr. R.A. T., is sinds 01-01-2010 met pensioen en opgevolgd door Mr. A.H.A. S., huidige voorzitter van het Centraal Tuchtcollege. De Inspectie voor de Gezondheidszorg organiseerde een feestje in de vorm van een afscheidssymposium op 11-12-2009. Ter gelegenheid van zijn afscheid werd Mr. R.A. T. tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau benoemd. “Wegens zijn verdienste voor het medisch Tuchtrecht”. Wat dit betekend voor de Slachtoffers van Medische FOUTEN of nabestaanden, zal iedereen begrijpen!!!

HOOFDSTUK 6 Het opvragen en weigeren door UMCU van mijn compleet medisch dossier en jarenlang BEWUST achterhouden van Bloedonderzoek, Leugens in medisch dossier blijven handhaven! Alles met goedkeuring en medeweten van de Raad van Bestuur!

OPVRAGEN VAN MIJN COMPLEET MEDISCH DOSSIER UMCU, MET ALLE BIJ- EN TOEVOEGINGEN. 5 mei 2007 opgevraagd. Met een speciaal formulier van het ziekenhuis hiervoor.! Op 15 mei 2007 ontvangen wij een weigering van UMCU, dit in overleg met secretaris RvB., ook een zeer bewuste weigering dus, voor een kopie van het Bloedonderzoek, het enige onderzoek wat is gedaan voor de zwaar verminkende borstamputatie in UMCU. Op 18 mei 2007 sturen wij een e-mail met bijlage, met verwijzing naar o.a. art.456, art. 454 van de wet WGBO. Op 8 juni 2007 een herinnering. Op 15 juni 2007 voor de 4de maal gevraagd om MIJN medisch dossier. Op 18 mei 2007 een brief met verzoek naar de coördinator patiëntveiligheid, die tevens lid is van de Raad van Bestuur UMCU!

-53-

Op dinsdag 24 juli 2007, +/- 12uur, vond ik in mijn brievenbus een OPEN ENVELOP, met bosjes vellen, die al in mijn brievenbus lagen! De gomrand van de OPEN envelop was voor 1 cm gebruikt, de rest nog gewoon intact en dus open gegaan tijdens de verzending. Er zat geen brief of memo bij! Zo kreeg ik dus een “GEDEELTE van MIJN medisch dossier!”, ontbrekende stukken kunnen dus rondzwerven bij TNT Post, of op straat!!! Om 13.00u hierover gebeld, met Hoofd Medisch Dossierbeheer, deze gaf de afdeling Heelkunde de schuld, hier naar gebeld, de telefoon werd niet opgenomen. Op 27 juli 2007, ontving ik aangetekend een “KLEIN gedeelte van MIJN medisch dossier, NIET COMPLEET! Het steeds achtergehouden bloedonderzoek zat ook hier niet bij! Wel was er ineens een vel bij waarop stond: Rechts niet VP en RR (verplegen en bloeddrukmeten!) Wat dus op alle mogelijke manieren wel is gedaan, MOEDWILLIG DUS! Op 7 augustus 2007 gedateerd, ontvangen wij ineens een briefje van de afdeling RADIOTHERAPIE UMC, met ineens mijn zogenaamde complete dossier, van alleen de afdeling Radiotherapie, wat ze tenminste zelf beweren. Wel heel erg vreemd dat ze meer dan de helft van MIJN dossier, van alleen de afdeling Radiotherapie, steeds hebben kunnen achterhouden, eerst voor de Klachtencommissie UMC en later voor de Tuchtcolleges! Ook vinden wij hierin een vel met: GEEN RT(radiotherapie): REDEN n.v.t.(niet van toepassing) en SPOED: NEE, REDEN. Deze zaken in combinatie met het laatste telefoongesprek op maandag 8 november 2004, 9.25u, van mijn man met basisarts D.G. G., waarin mijn man haar vroeg, waarom zij zich steeds, ook schriftelijk als Radiotherapeut had voorgesteld, zonder te zeggen dat ze niet bevoegd was en wie haar supervisor was. die opdracht had gegeven voor de te zware en rigoureuze bestralingen, enz. Zei deze basisarts uiteindelijk:” DAT WAS AFGESPROKEN”!!!!!! En verbrak de verbinding!, zonder ook op vragen over de blijvende, steeds erger wordende medische klachten te antwoorden! Op 14 augustus 2007, herhalen wij nogmaals, in aangetekende brief, het verzoek van 18 mei 2007 aan de coördinator patiëntveiligheid. Eindelijk in een op 16 augustus 2007 gedateerde brief, een reactie van deze Coördinator Patiëntveiligheid, tevens lid van de Raad van Bestuur, deze verwees ons weer terug naar het Hoofd Dossierbeheer UMCU! Dit terwijl hij van alle zaken zoals eerder beschreven volledig op de hoogte is en ook de blijvende onherstelbare gevolgen hiervan!!! Ook op 14 augustus 2007 weer een schriftelijk verzoek aan het Hoofd Medisch Dossierbeheer UMCU voor MIJN medisch dossier, COMPLEET, met het JAREN BEWUST ACHTERGEHOUDEN BLOEDONDERZOEK van 10-01-2003, een verzoek wat ik al eerder, 4 maal schriftelijk en 2 maal telefonisch(25juni 2007, 11u. en 16 juli 2007, 12u) had gedaan. Op 29 september 2007, weer een herinnering gestuurd. Op 26 november 2007, weer een herinnering gestuurd. Op 03 maart 2008, nogmaals een herinnering aan het Hoofd Medisch Dossierbeheer UMCU, die dus bewust en in strijd met art. 456 wet WGBO en artikel 29 van de wet persoonsregistratie, mij een Kopie van MIJN COMPLEET medisch dossier blijft weigeren! Op 20 oktober 2007 en 26 november 2007(herinnering) een verzoek aan de toenmalige voorzitter van de Raad van Bestuur UMCU, Prof. Dr. G.H. B. over al deze zaken, die niet het fatsoen heeft gehad hierop te reageren.

-54-

Op 7 maart 2008 ontvangen wij een brief, die al gedateerd was op 20 februari 2008, van het hoofd Dossierbeheer, waarin ze beweerd mijn volledig medisch dossier te hebben opgestuurd. DIT IS EEN HEEL GROTE LEUGEN EN NIET WAAR! En op mijn brieven zal in de toekomst niet meer gereageerd worden!, aldus het hoofd van het Medisch Dossierbeheer UMCU! Dit Hoofd weigert dus bewust, AL JAREN een afschrift en inzage van het Bloedonderzoek bij mij gedaan op 10-01-2003. Het ENIGE onderzoek, wat bij de zogenaamde ONAFHANKELIJKE second opinion, in UMCU is gedaan en waarop ik ben afgeslacht! (en op een BEELD van DCIS en débris, zoals eerder beschreven). Ook alle leugens in MIJN medisch dossier zijn bij haar volledig bekent! en blijven door haar gehandhaafd! Wij benoemen deze zaken allemaal in een e-mail op 08-03-2008. Wij richten dit verzoek nogmaals, aangetekend 28-03-2008, aan afdeling Heelkunde en telefonisch 21-04-2008, 16.15u, dit verzoek was ook al diverse malen eerder gedaan. Op 30 juni 2008, doen wij rechtstreeks een verzoek aan het Laboratorium UMCU. Het Laboratorium geeft in een briefje van 4 juli 2008 aan, dit verzoek naar de afdeling Heelkunde te hebben gestuurd. Op 22 juli 2008, om 14.30u bellen wij met het Laboratorium UMCU. Wij verwijzen naar art. 456 wet WGBO en art. 29 van de wet persoonsregistratie, waarin het recht op een afschrift is geregeld. Dit herhalen wij nogmaals op 30 oktober 2008 om 15.30u, met het hoofd laboratorium UMCU. Dan sturen wij op 30-10-2008 om 17.36u, een e-mail naar het hoofd van het Laboratorium, Prof. Dr. W.W. van S., dat het achterhouden van dit onderzoek in strijd is met alle wetten! Een cc van deze e-mail sturen wij naar, min. Van VWS, Inspectie, orde van Medisch specialisten en SIN-NL. Op 6 november 2008 komt hier een e-mail op terug met erin, dat ik alle recht heb op een afschrift, maar dat hij als Hoofd van het Laboratorium, helaas niet aan mijn verzoek kan voldoen en verwijs mij terug naar afdeling Heelkunde en Patiëntenservice! Ook heeft hij de cc hiervan bericht gestuurd. Dit is een duidelijk bewijs, van hoe achterbaks en minderwaardig deze specialisten de Medische FOUTEN van elkaar onder de pet houden en dat de collectieve zwijgplicht (openlijk toegegeven door Prof. Dr. Brian Jarman, 5 mei 2008, lezing UMCU) boven hun afgelegde eed en de gestelde wetten staat. Op 6 november 2008, 23.56u, sturen wij deze Prof. Dr. W.W. van S. een e-mail, waarin wij hem herinneren aan zijn uitspraak: van mijn volkomen recht op een afschrift, maar het niet willen geven en de verwijzing naar de Patiëntenservice, die ons eerder naar het Laboratorium verwees hiervoor! Ook zetten wij alle gemaakte FOUTEN, ENZ. hierin. Het bewust niet naleven van de wet WGBO, de wet persoonsregistratie en de eed van Hyppocrates, geeft duidelijk aan dat het UMCU, grote Medische FOUTEN te verbergen heeft en dit onderzoek heel bewust word achtergehouden, AL JAREN, op alle mogelijke minderwaardige manieren!, tegen alle wetten en regels! Ook na deze e-mail kregen wij geen afschrift van deze Prof. Dr. W.W. van S., Hoofd Laboratorium UMCU.

-55-

(Later zien wij in een krantenartikel van 2 juni 2010,” Diagnostiek in Ziekenhuizen kan Beter”, gesteld in een oratie die dag, door deze Prof. Dr. W.W. van S.). Wel erg hypocriet, wanneer je hier zelf ook op alle minderwaardige manieren eerst aan mee hebt gewerkt. Op 9 november 2008, 1.12u een e-mail naar de Leden van de Raad van Bestuur UMCU. Op 3 december 2008, 23.02u, een e-mail met herinnering hieraan. Op 8 december 2008 sturen wij aangetekend (met handtekening retour!), de Raad van Bestuur van UMCU nogmaals een verzoek, met als bijlage, de e-mails en aangetekende brieven hierover. Op 8 december 2008, 11.30u. eerst nog telefonisch contact gezocht met de secretaris van de Raad van Bestuur UMCU, deze zou terug bellen, dit was om 16.55u nog steeds niet gebeurd, weer gebeld, gesproken met mw. M., de secretaresse van deze secretaris!. Deze zei dat de secretaris RvB, dhr. V. geen tijd had om terug te bellen. In dit betreffende telefoongesprek hebben wij gezegd, dan aangifte te gaan doen, over o.a. het jaren bewust inzage weigeren en achterhouden van MIJN medische dossiers. ENZ. ENZ. Dan ontvangen wij ineens op 19 december 2008, een op 18 december 2009 gedateerd briefje (jaartal dus niet correct!) van de secretaris RvB mr. A.M. V., met een kopie van het JAREN BEWUST EN MET MEDEWETEN VAN DE RAAD VAN BESTUUR UMCU, ACHTERGEHOUDEN BLOEDONDERZOEK van 10 januari 2003. Op deze kopie staat alleen: HB(hemoglobine) van 8,1 en mijn bloedgroep. VERDER HELEMAAL NIETS!!!!! Dit is het ENIGE onderzoek wat bij mij, bij een zogenaamde ONAFHANKELIJKE SECOND OPINION IS GEDAAN!, voor een zeer zwaar verminkende borstamputatie tot op de ribben, met huidtransplantatie van mijn hele bovenbeen en het weghalen van al mijn lymfklieren uit mijn oksel. Wij zijn echt perplex en vreeslijk boos dat we zo voor de gek zijn en worden gehouden. Op 20 december 2008, 22.49u, sturen wij een e-mail naar de Raad van Bestuur, dat wij niet voor de gek gehouden wensen te worden met alleen een HB van 8,1 en een bloedgroep en eisen een kopie van het volledige Bloedonderzoek van 10-01-2003 met alle waarden exact vermeld, zo als ze wettelijk zijn verplicht aan mij. Een cc sturen wij aan het hoofd laboratorium Prof. Dr. W.W. van S. en de coördinator Patiëntveiligheid UMC en tevens lid van de RvB., I.P. L. Op 23 december 2008, 10.15u hierover telefonisch contact gehad met mw. M., secretaresse van secretaris V. RvB, herinnerd aan onze aangetekende brief van 8 december 2008 en e-mail van 12 december 2008, het achterhouden dossiers, niet naar waarheid invullen ENZ. ENZ. En geen volledig Bloedonderzoek sturen.(zoals eerder beschreven). Dit alles strafbaar en in strijd met de wet. Mevrouw zou het allemaal doorgeven, de secretaris zelf was, zoals altijd!, in bespreking. Ik zou worden teruggebeld, wat uiteraard nooit is gebeurd! Op 22 januari 2009 10.40u, ruim na de feestdagen dus, hebben wij weer gebeld hierover. De secretaris weer niet te spreken, weer gesproken met mw. M. de secretaresse van de secretaris!

-56-

Gezegd dat wij een getekende verklaring wensen van de Raad van Bestuur, dat een zeer zwaar verminkende borstamputatie in UMCU dus is verricht op alleen het vaststellen van de HB(8,1) en de Bloedgroep, wanneer zij verder alles achterhouden, wat zij al jaren bewust doen. Dat ook de leugens in MIJN medisch dossier eruit moeten en de ONHERSTELBARE gemaakte FOUTEN erkent moeten worden!!! Hierna ontvangen wij een op 27 januari 2009 gedateerd briefje namens de Raad van Bestuur UMCU, waarin ze terug verwijzen naar het briefje van 18 december 2008 met de kopie van het jarenlang, bewust door hen achtergehouden bloedonderzoek van 10-01-2003, met alleen een HB(8,1) en mijn bloedgroep erop vermeld. EN ANDERE UITSLAGEN ZIJN ER NIET!!!!!, volgens dit briefje van de Raad van Bestuur van UMCU. Naar aanleiding van deze brief bellen wij op 30 januari 2009, 10.45u naar de Raad van Bestuur, gesproken met mw. M., dat wij met deze brief niet akkoord gaan en verwachten dat alles tot de bodem toe wordt uitgezocht door de Raad van Bestuur, met verwijzing naar onze eerdere correspondentie met bijlage en foto’s. Hierop geen enkele reactie van de Raad van Bestuur UMCU! Op 9 april 2009, met een herinnering op 27 mei 2009, sturen wij de huidige voorzitter van de Raad van Bestuur UMCU Prof. Dr. J.L.L. K., een aangetekende brief (met handtekening retour) PERSOONLIJK/VERTROUWELIJK, Uitsluitend in handen van, waarin onze vragen, klachten, alles met bijlagen en foto’s als bewijs. Met het verzoek aan deze nieuwe voorzitter UMCU, deze zaken tot de bodem toe uit te zoeken! In de veronderstelling dat deze nieuwe voorzitter, oprecht, eerlijk en volgens de wet en zijn afgelegde eed deze zaak zal behandelen. Maar deze nieuwe voorzitter RvB heeft niet het fatsoen, (evenals zijn voorganger) op PERSOONLIJK/VERTROUWELIJK, uitsluitend in handen van, aangetekende brieven met bijlagen en foto’s, van grove medische FOUTEN in zijn ziekenhuis gepleegd, te antwoorden. En houd bewust en van alles volledig op de hoogte (zie alle eerder beschreven zaken), onder de PET, negeert hier openlijk alle wetten mee! ALLEEN DE COLLECTIEVE ZWIJGPLICHT telt blijkbaar ook voor deze voorzitter van de Raad van Bestuur UMCU. Op 18 mei 2009, 14.45u, bellen wij zelf naar de betreffende voorzitter, krijgen zijn secretaresse te spreken, deze gaat dit uitzoeken en zal zo terug bellen, wat die dag niet is gebeurd. Op 20 mei om 19.00u, wordt ik door deze mevrouw V. teruggebeld, met de mededeling dat volgens “V.” de secretaris RvB, ik geen antwoord meer zal krijgen!!!! Deze “V.” secretaris RvB, behandeld dus aangetekende, PERSOONLIJK/VERTROUWELIJKE, Uitsluitend in handen van: geadresseerde post aan de Voorzitter! Deze “V.” regelt dus alles ALLEEN in UMCU voor het hele bestuur, zowel bij de vorige als huidige voorzitter! Gaat blijkbaar ook over de MEDISCH DOSSIERS en heeft MIJN medische dossiers, BEWUST en jaren lang geprobeerd achter te houden, in samenwerking en overleg met het Hoofd Dossierbeheer!, zoals eerder beschreven. Op 6 augustus 2009, 15.22u, sturen wij deze voorzitter Prof. Dr. J.L.L. K. zelf nog een e-mail met herinnering aan de brieven.

-57-

Ook op deze uitgebreide e-mail hebben wij na een jaar nog geen enkele reactie ontvangen. Op 2 augustus 2010, 23.46u, een e-mail gestuurd met herinnering hieraan en een cc aan de coördinator patiëntveiligheid, I.P. L., die tevens lid is van de Raad van Bestuur, ook van deze zijde geen enkele reactie hier op! Dus de Raad van Bestuur UMCU en de voorzitter kunnen nooit ontkennen niet volledig op de hoogte te zijn geweest en gesteld, van alle grove MEDISCH GEMAAKTE FOUTEN in hun ziekenhuis. Ook het jarenlang moetwillig en met medeweten van de Raad van Bestuur, achterhouden van een kopie van MIJN VOLLEDIG MEDISCH DOSSIER EN ALLE LEUGENS, die in MIJN medisch dossier staan, nu nog steeds blijven handhaven. Een zeer bewuste pesterij, die in strijd is met de wet WGBO, de wet persoonsregistratie en de door hen afgelegde eed. AL DEZE ZAKEN ZIJN EEN DUIDELIJK BEWIJS DAT HIER GROTE MEDISCHE FOUTEN ZIJN GEMAAKT EN ONDER DE PET MOETEN BLIJVEN! DE COLLECTIEVE ZWIJGPLICHT ONDER DE MEDICI IS DUIDELIJK MEER WAARD DAN HET LEVEN EN DE GEZONDHEID VAN DE PATIËNT.

HOOFDSTUK 7 Brieven en Klachten naar anderen Instanties, Besluit.

Brieven met klachten naar Inspectie en andere instanties. Wij diende op 18 september 2004 een klacht in bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg in Nederland. In een brief van 4 oktober 2004 verwees de Inspectie ons terug naar de Klachtencommissie van het Ziekenhuis, die dus bestaat uit collega’s van de afdeling en een zogenaamde onafhankelijke voorzitter, een jurist zonder medische kennis en betaald door het ziekenhuis. De Inspectie behandelt geen individuele klachten volgens deze brief!!!!! Wel heel vreemd dat voor wijlen mevrouw Silvia Millecamp, de Inspectie zelf ongevraagd, de partner en moeder dienden geen klacht in of deden aangifte of een verzoek, jaren lang aan de slag ging, voor de zogenaamde gemaakte medische fouten. Voor het Radio 1 journaal beweerde de Inspecteur dit ook te doen voor één mevrouw Jansen!, wat dus een leugen is! Op 18 oktober 2007 stuurde wij een brief met bijlagen aan de Minister van VWS, deze gaf de Inspectie opdracht voor een onderzoek. Op 18 januari 2008, kregen wij een brief van de Inspecteur, dat hij hier niets mee deed, omdat het langer dan 2 jaar geleden was!!!!! Op 12 november 2007 ook een brief met bijlagen naar de Gezondheidsraad gestuurd, die liet ons in een brief van 21 november 2007 weten, onze zaken naar de Inspectie door te sturen. (Alleen de voorzitter van de Raad van Bestuur UMCU, was ook lid van de Gezondheidsraad!)

-58-

Van de Inspectie geen enkele reactie hierop ontvangen! Op 28 september 2004 en later op 18 oktober 2007, sturen wij al deze zaken naar de N.P.C.F., zowel in 2004 als in 2007 ontvangen wij alles weer retour, met de mededeling dat ze er kennis van hebben genomen, zonder dat er iets voor mij mee is gedaan! (De toenmalige directeur heeft sinds 01-04-08 een baan bij het ministerie van VWS.) Op 26-06-2007 en 20-08-2007 brieven met bijlagen naar N.V.Z. Hier kwam werkelijk een bewogen antwoord op, respectievelijk 3 en 10 juli 2007, waarin zij ons verwezen naar ……de Inspectie en Tuchtcolleges! Verder is er niets voor mij mee gedaan! Wel vreemd en heel duidelijk hoe men zich beschermd weet, omdat de Inspectie terug verwijst naar de Klachtencommissie van het ziekenhuis en de Tuchtcolleges er zijn, VAN, VOOR en DOOR medici, die zich hierdoor beschermd weten. Op 28-07-2008, 12.30u telefoon gesprek met de Orde van Medisch Specialisten, o.a. gesproken over het plaatsen van patiënten, waarbij medische FOUTEN zijn gemaakt op een Zwarte lijst. Het bestaan van deze lijst is erkent door de Orde van Medisch Specialisten, de NVZ en V en VN, op 07-11-2007 (zie SIN-NL), dat zij structureel geen eerlijke informatie en herstelbehandeling geven aan patiënten, waarbij medisch FOUTEN zijn gemaakt en de patiënt dit elders ook niet meer kan krijgen! Op wij op 26-08-2008, Wij15-09-2008 eentelefoongesprek brief met bijlageingestuurd, een briefje kregen bevestigen dit e-mail opnadat 08-08-2008, 0.31u van ontkenning van deze zaken “met voor zover wij weten!”, wel heel vreemd omdat de ondertekenaar er op 07-11-2007 zelfbij geweest moet zijn! Op onze brief met uitgebreide bijlage en bewijzen van 15-09-2008, is door de Orde van Medisch Specialisten niet gereageerd! Via een artikel in Metro van 04-03-08, lezen wij voor het eerst iets over de website van SINNL(Slachtoffers Iatrogene Nalatigheid -Nederland). Mevr. Mr. S. Hankes Voorzitter, zelf slachtoffer van medisch fout en invalide hierdoor, richtte in 2004 SIN-NL op, die opkomt voor de belangen van slachtoffers van medische fouten en of hun nabestaanden. (zie site SIN-NL). Op 23 april 2009 vond er overleg plaats in het NH Hotel Zoetermeer over de nieuwe wet cliëntenrechten en zorg, door het ministerie van VWS en andere instanties, o.a. artsen, SINNL was hiervoor niet uitgenodigd! De bedoeling van deze nieuwe wet was het o.a. ANONIEM melden, door artsen van medisch FOUTEN, die hierna dan ook niet meer vervolgd kunnen worden! en is gelijk een wettelijke vrijstelling voor de Inspectie Gezondheidszorg om individuele klachten van slachtoffers en of nabestaanden van medische FOUTEN te onderzoeken! (Patiënten en of nabestaanden worden niet van de gemaakte medische FOUTEN in kennis gesteld!) Dit is werkelijk te gek voor woorden en een duidelijk bewijs, hoe vogelvrij en onbeschermd een patiënt in Nederland eigenlijk is ten opzichte van medische FOUTEN! (Zou er ook zo een wet gaan gelden voor verkeersovertredingen, inbraak, moord, enz.,enz., Anoniem melden en daarna niet meer vervolgd kunnen worden?, net als bij medische fouten).

-59-

Wanneer je bovenstaande ook nog vergelijkt met het feit dat in de polisvoorwaarden, van de verzekering voor artsen en verpleegkundigen, staat NOOIT geen gemaakte FOUTEN te bekennen aan patiënten en of nabestaanden (zie Oratie Dr. J. Legemaate, 10 mei 2006). Dit in combinatie met de collectieve zwijgplicht onder de medici, openlijk toegegeven bij een lezing in UMC Utrecht door Prof. Dr. Brian Jarman, 5 mei 2008, (zie SIN-NL). De 30.000 medische fouten per jaar in Nederland, (39.000 medisch fouten onderzoek 2008). 6000 tot 8000 met blijvend onherstelbaar letsel! Ruim 1735 doden per jaar door medische fouten in Nederland. (2000 doden onderzoek 2008). Dit betreft alleen ziekenhuizen, (zie onderzoeken Nivel 2004, 2008), waarschijnlijk zijn dit er nog veel en veel meer, gezien hoe de medische dossiers worden achtergehouden en niet naar waarheid worden ingevuld, bij slachtoffers van medische fouten! (Wat ik zelf heb ondervonden, nog steeds blijven de leugens, enz., in mijn medisch dossiers gehandhaafd!, ondanks wet WGBO, afgelegde eed, enz.) Al deze zaken geven duidelijk de patiëntveiligheid weer! Voor verkeersslachtoffers wordt alles gedaan, is er slachtofferhulp enz. schade experts en aandacht in de media. Voor slachtoffers van medische FOUTEN en of nabestaanden is dit er niet, die probeert men alleen onder de antidepressiva te krijgen en zo de gemaakte medische FOUTEN ook nog eens tussen de oren van de patiënt te zetten, in plaats van de gemaakte onherstelbare FOUTEN toe te geven!, minderwaardig. (Dit hebben wij ook van veel slachtoffers en nabestaanden van medische FOUTEN gehoord en het is ook bekend dat, dit gebeurd!). Zelf verwonderen wij ons dikwijls, dat de meeste mensen, die wanneer de auto naar de garage gaat of het huis moet verbouwd enz. alles precies willen weten, maar niet om inzage en een afschrift van hun medisch dossier durven vragen, waar je volkomen recht op hebt, het betreft dan wel je lichaam en leven dat meer waard is dan je auto, huis, enz. Ook is bekend dat de huisarts maar een “samenvatting” krijgt uit het ziekenhuis en nooit het hele onderzoeksrapport of operatieverslag compleet over de patiënt. Als patiënt moetje daar zelf, direct een afschrift van vragen, waar je alle recht op hebt! Het zou verplicht moeten zijn bij ieder onderzoek, consult, operatie, enz., enz. direct een afschrift aan de patiënt te geven ter controle, op deze manier zouden heel veel medische FOUTEN voorkomen kunnen worden. Daarom is het wel vreemd dat het EPD, op dit moment alleen het ziekenhuis en apotheek recht geeft op inzage bij de huisarts, maar niet andersom! Ook kun je als patiënt niet rechtstreeks zelf in je medisch dossier kijken, mag je alleen weten wie je medisch dossier heeft geraadpleegd! Dit is zogenaamd omdat je volgens de wet WGBO toch al recht hebt op een afschrift en inzage van je medisch dossier! Alleen heb ik zelf ondervonden, hoe de wet WGBO en dat recht door de ziekenhuizen wordt nageleefd! NOG STEEDS! (zie eerder beschreven!) (Wel kun je, je EPD laten blokkeren en bezwaar maken).

-60-

MIJN LICHAAM IS BLIJVEND ONHERSTELBAAR ZEER ZWAAR VERMINKT!!!, VERGIFTICHT MET 4 FAC CHEMOKUREN en slechte aders hierdoor gekregen! RIGOUREUS KAPOT BESTRAALD, met cGy 5000, hiervan ondervind ik 24 uur per dag, de blijvende onherstelbare schadelijke gevolgen van, ook noodzakelijke behandelingen en extra financiële kosten hierdoor.ENZ. Mede hierdoor is het ook voor mij nog eens onmogelijk gemaakt om op een normale manier kleding te kunnen kopen. MIJN LEVEN VOORGOED VERWOEST! MIJN VERTROUWEN VOOR ALTIJD WEG! Ik ben duidelijk slachtoffer van en opgeofferd aan de arrogantie en zelfopgelegde collectieve zwijgplicht onder de medici. Ik wacht nog steeds op ERKENNING en het toegeven van alle gemaakte MEDISCHE FOUTEN en het correct en naar waarheid invullen van MIJN medisch dossier, gezien alle eerder beschreven zaken zou een financiële genoegdoening niet misplaats zijn, maar dan nog blijft er maar één verliezer met onherstelbaar toegebrachte schade! december 2010

Foto’s Foto 1

Foto 2

Foto 3

Foto 4