Mariaweide_nieuwsbrief

Mariaweide_nieuwsbrief

Stichting Hospice Venlo jaargang 9 | nummer 2 | december 2014

Stichting Wensambulance Limburg maakt droom Ans Driessen waar

Die dag in Amsterdam was mooier dan mooi! “Grandioos! Geweldig!” Dit soort superlatieven zal gast Ans Driessen geregeld in de mond nemen, tijdens ons gesprek op die verregende julidag. Met verve vertelt de 63-jarige Tegelse hoe het kwam dat haar lang gekoesterde wens, juist nu ze haar laatste levensdagen in het Hospice verblijft, in vervulling ging. “Nicole, een nichtje van mij, heeft alles ‘in het garen gehangen’. Met een maffe kop zei ik al minstens 25 jaar dat ik eens naar de Walletjes wilde. Die kende ik alleen van tv. Enkele weken geleden, op een maandagochtend, zei een verzorgende: ‘Zo dadelijk krijg je een verrassing te horen’. Om tien uur kwam Nicole op bezoek. ‘Over veertien dagen ga je naar de Wallen’, zei ze. ‘Dat heb ik geregeld met de Wensambulance’.”

Foto: Nicole Lucker Ans Driessen hoefde die dag maar te kikken en het gebeurde. Zij is dan ook vol lof over het wensambulanceteam. (Ans met haar vriendin Ine. Achter deze dames van links naar rechts in herkenbare kleding: Twan, Harrie en Lilian van de Wensambulance. Naast Lilian staat Nicole, de nicht van Ans, die alles ‘in het garen heeft gehangen’)

Träönke Het was net een film”, kijkt Ans met veel plezier terug. “Om 11.00 uur in de ochtend werden wij - Nicole, mijn goede vriendin Ine en ik - opgehaald door chauffeur Twan en medisch personeel Harrie en Lilian van de Wensambulance. Pas rond half elf in de avond waren we terug. We hebben die dag veel gelachen en ook wel een ‘träönke gelaote’. Lof tot boven het dak voor het wensambulanceteam. Ik hoefde maar te kikken en het gebeurde. Wat die gedaan hebben is met geen pen te beschrijven. Hoewel, dat doe jij nu”, zegt Ans met een kwinkslag en een knipoog naar mij.

Meesnuiven Ze gaat verder: “Onderweg, in de buurt van Den Bosch, gebeurde een autoongeluk. We hoorden loeiende sirenes en moesten omrijden. De chauffeur van de Wensambulance stopte in het centrum van Den Bosch. Ik werd uit de ambulance gehesen en we aten een grote Bossche Bol in de bekende lunchroom van De Groot. In Amsterdam stopten we voor een coffeeshop waar we fris dronken en bij wijze van spreken stoned werd van het mee snuiven. Daarna zochten we de

Walletjes op. Tussen allerlei zijstraatjes en in het midden - ‘det guuëf ’t toch neet!’ - een prachtige kerk.”

1


jaargang 9, nummer 2_december 2014

Impact “Vrouwen in een pikant lingeriesetje die in een hokje van enkele vierkante meters achter ramen hun lichaam verkopen. Als velpon tegen de ruit geplakt. Dat heeft veel impact op mij gehad. Jonge, bloedmooie meisjes die hun leven vergooien. Als ik wilde mocht ik zelfs hun Lees_verder op pagina 3

Van de voorzitter

Terwijl er om ons heen zorgelijk gekeken wordt vanwege ingrijpende veranderingen in de zorgsector, wordt de palliatieve zorg, zoals wij die in Mariaweide samen met de Zorggroep en vele vrijwilligers vorm hebben gegeven, vooralsnog gespaard. Een deel van onze inkomsten komt uit de WMO gelden van de Gemeente Venlo, waarmee wij in goed overleg een overeenkomst hebben gesloten. Binnenshuis worden intussen een aantal procedures en taakverdelingen onder de bezielende leiding van de teamleider, Christine van Heur, tegen het licht gehouden en hier en daar vereenvoudigd. En dat het leven ook in het Hospice gewoon doorgaat kunt u lezen in de verschillende bijdragen van de redactieleden (ook vrijwilligers!) aan deze nieuwsbrief. Namens het bestuur en alle vrijwilligers wens ik de lezer fijne feestdagen en een goede jaarwisseling en dank ik nogmaals iedereen die ons het afgelopen jaar heeft gesteund.

Fijne feestdagen en een voorspoedig 2015

Namens het bestuur, medewerkers en vrijwilligers hele fijne feestdagen en een voorspoedig 2015.

Colofon_Deze Nieuwsbrief verschijnt in 2014 twee maal en is een uitgave van de Stichting Hospice Venlo. Aan de informatie in dit blad kunnen geen rechten worden ontleend. Redactie_Albert Lamberts, Ilse Annegarn, Helma Cremers, John Huijs, Marlou Opheij en Christine van Heur. Fotografie_Lé Giesen Vormgeving_Marc Hurkens Druk_Multicopy, Venlo Oplage_1250 exemplaren

Adresgegevens_ Hospice Mariaweide Nieuwstraat 41 5911 js Venlo t 077-473 81 60 f 077-473 81 70 e mariaweide.receptie @dezorggroep.nl [algemeen] _ mariaweide.verpleegkundige @dezorggroep.nl [zorg] _ [email protected] [bestuur] i www.hospicevenlo.nl

[Fons Receveur, voorzitter] Het rekeningnummer van Stichting Hospice Venlo is IBAN: NL50RABO0106763466



Vervolg_van voorpagina

peeskamer zien. Nee, medeleven voelde ik niet. Wel kwamen er veel vragen bij me op. Vinden ze het geld op zich belangrijk? Doen ze het om hun studie te betalen? Omdat ze niet meer uit de klauwen van hun loverboy of pooier komen? Krijgen ze anders slaag? Daar kom je nooit achter. Jammer, vind ik het wel. En… mensonterend. Maar ik kan de knop goed omdraaien. Achteraf maakten we er zelfs grapjes over. Zo van: zie jij je daar al zitten, in een rode slip met zwarte kant en een centenbakje achter het raam?” Schouderklopjes Hoewel ze in Amsterdam niet snel van iets opkijken, vielen ze op: Ans in haar rolstoel en het ambulanceteam in herkenbare kleding. “Mensen vroegen ons wie we waren en wat er aan de hand was. In een winkel kreeg ik zomaar een fles bodylotion cadeau. Ook kwam er een Marokkaanse man naar mij toe. Hij klopte op mijn schouders en zei: ‘Sterkte mevrouw met deze situatie’. En bij Burger King gaf een andere Marokkaanse man twintig euro aan het ambulanceteam om iets te bestellen. Dat de Wensambulance iets doet voor mensen in terminale fase, waardeerde hij enorm.” Strijdbaar Ans, die op het moment van ons gesprek acht weken in het Hospice verblijft, geniet overduidelijk na van de dag dat ze in het zonnetje werd gezet. Toch gaat ze aan de reden van haar verblijf hier niet voorbij. “In 2010 viel ik van de trap. Ik kreeg een nek scan en toen zagen ze een plekje op de longen. Het bleek longkanker te zijn. In 2011 wees de MRI scan uit dat er uitzaaiingen waren naar de botten. Wie gezond is denkt soms aan de dood. Ik denk 24 uur per dag aan de man met de zeis. Dat is de realiteit. Nu zit ik in de wachtkamer. Kan even of wat langer duren. Toch geef ik het nog niet op”, zegt Ans strijdbaar. “Na Amsterdam was ik leeg tot onder aan mijn tenen. Ik moest bijtanken. Maar Ik heb de allergrootste

3

Bijzonder “Hoe ik bij de Wensambulance kwam? Enkele jaren geleden is een van onze Fantastisch mens kleinkinderen op elfjarige leeftijd aan Net zo enthousiast als Ans Driessen, die leukemie overleden. Zij mocht een dagje tien dagen na ons gesprek, op 17 juli in het met de Wensambulance in Utrecht Hospice overleed, is ook Harrie Stultiens mee. Een gepensioneerd politieman van de Stichting Wensambulance was er bij als vrijwilliger. Wat bijzonder, Limburg. Hij was het die samen met zijn dacht ik toen. Mijn dochter Lilian, zij dochter Lilian en Twan de chauffeur haar woont in Ospel, is de moeder van dat in Amsterdam bijstond. kleinkindje. Behalve kraamhulp is zij “Heb nog nooit zo’n enthousiaste, ambassadrice van KIKA. Begin dit jaar vrolijke mevrouw meegemaakt. Ze was zei ze tegen mij: de Wensambulance, is plezierig in de omgang en maakte grapjes. dat niet iets voor ons? Haar man Marcel Geweldig om mee samen te werken. is eveneens inzetbaar naast zijn werk. Haar vooruitzicht was triest. Vaak zijn Twan die er in Amsterdam bij was als de mensen dan ingetogen en verdrietig. chauffeur, is badmeester in Swalmen. Zij lachte overal smakelijk om. Echt een Ik woon in Nederweert en werk niet fantastisch mens!” meer. Er zijn meer vrijwilligers. Maar als Hugo Breugelmans, de voorzitter van de Band Stichting Wensambulance Limburg mij “Ik heb 26 jaar bij de brandweer gewerkt. belt, verzet ik al mijn afspraken. Overdag, Eerste hulp verlenen; slachtoffers bergen. ’s nachts of in het weekend: voor de Momentopnames, in dat kader gezien. Wensambulance laat ik alles liggen!” Met de Wensambulance trek je de hele dag met iemand op. Je krijgt er een band Voor meer informatie: www.stichtingwensambulancelimburg.nl mee. Ik kan het goed van me afzetten. Maar als ik naar bed ga, maak ik de rit [Helma Cremers] nog eens.”

lof voor de Wensambulance. Die dag was mooier dan mooi!”

Foto: Nicole Lucker Mede dankzij de inzet van Stichting Wensambulance Limburg, beleefde Ans een onvergetelijke dag. (Ans omringd door Lilian en Twan van de Wensambulance. Achter Ans staat haar goede vriendin Ine)



Het gastenboek van het hospice

‘Een voorproefje van de hemel’ Het leek me een mooi onderwerp voor de nieuwsbrief, het gastenboek. Het bevindt zich op de eerste etage in de stilteruimte. Het grote boek ligt uitgestald op een houten desk, naast een prachtig en imposant veldboeket. Daarnaast ligt het boek waarin de namen van overleden gasten zijn gekalligrafeerd. Door de glas-inloodramen schijnt een gedempt licht. Een harmonieus geheel. Een plek die uitnodigt tot bezinning. Ik verwacht lovende woorden over de goede zorg die aan de gasten verleend is. Die complimenten staan er inderdaad in, maar het gastenboek is daarnaast een indrukwekkend eerbetoon aan de in het hospice overledenen. Hierdoor wordt het een gastenboek dat je volgens mij niet zonder een brok in je keel kunt lezen. Ongetwijfeld hebben velen van jullie er al eens in gebladerd, maar als dat (nog) niet zo is: het is beslist de moeite waard, het maakt je er extra bewust van dat je werk gewaardeerd wordt. ‘Het gastenboek’ beslaat overigens inmiddels twee gastenboeken. Al honderd bladzijden zijn beschreven door ouders, partners, kinderen, broers, zussen, kleinkinderen, neven en nichten, vrienden en zorgverleners van gasten in het

Een uitnodiging tot schrijven aan het begin van het gastenboek. hospice. Stijl en inhoud zijn vrij. Lange teksten worden afgewisseld met (al of niet zelfbedachte) gedichten en tekeningen. Uit alle verhalen blijkt dat de tevredenheid niet afhangt van de duur van het verblijf. Een enkeling bleef maar twee uur in het hospice, een ander dertien maanden, velen ‘ergens daar tussenin’. Maar de reacties zijn unaniem lovend, het personeel wordt geroemd om de liefdevolle en deskundige wijze van begeleiding. ‘Mam heeft zich hier veilig en geborgen gevoeld’ ‘Jullie steun, werk en inzet bleef tot op de laatste dag hartverwarmend’.

‘De fantastische zorg gaf een gouden randje aan het laatste stukje van zijn leven’. ‘Ze wilde hier eigenlijk niet meer weg.’ ‘Niets is het personeel te veel’. ‘Een voorproefje van de hemel’. ‘Een omgeving waarin mijn broer met zorg werd omringd’. Hoe bijzonder is het ook dat de oprichtster van het hospice, Juliette Zanders, zelf het hospice uitkoos om te sterven. De zeer persoonlijke woorden van zowel Juliette als haar familie, geven nog een extra dimensie aan het eerste gastenboek. Men is niet alleen tevreden over de patiëntenzorg, maar ook over hoe men zelf als bezoeker van de patiënt wordt benaderd. ‘Er is niet alleen zorg voor de gast, het was een warme deken in deze ijskoude periode’. Mooi is het dat er ook lovende woorden zijn voor de koks en gastdames, het hospice draait immers op teamwerk. Liefdevol, respectvol, vakkundig, fijne omgeving, aandacht, zorg, groots…je komt de woorden bijna op iedere bladzijde tegen. Om stil van te worden. [Ilse Annegarn]

4


jaargang 9, nummer 1_juli 2014

Eerste oogst van ‘Het beleg van Venlo’

KazerneKwartier levert aan Hospice Mariaweide

Dieuwertje Crasborn overhandigt de kruiden en groenten aan Pierre Schreurs (midden) en Fons Receveur. Wie hoort over het Beleg van Venlo zou kunnen denken aan bijvoorbeeld Spaanse troepen die zich ergens eind zestiende, begin zeventiende eeuw voor de poorten en muren van de vesting Venlo ingegraven hadden. Uiteraard met het oogmerk de stad in te nemen. Maar dat denkbeeld is in dit geval niet juist. Van militaire handelingen is geen enkele sprake. Integendeel.

KazerneKwartier aan de Stichting Hospice Mariaweide. De vrijwilligers van ‘Het beleg van Venlo’ wilden met hun actie de vrijwilligers van het Hospice hun waardering uitspreken en tevens een hart onder de riem steken. De Stichting ‘Het beleg van Venlo’ is de bezielende kracht achter de stadslandbouw op het KazerneKwartier. De eerste oogst bevatte diverse soorten groenten en kruiden, die ’s morgens in alle vroegte werden geoogst en Het gaat nu weliswaar om een kazerne, vervolgens met de fiets naar het hospice maar niet om vijandige legers, die op de werden gebracht. Daar overhandigde poorten van de stad roffelen. Nee, als we ‘ambassadeur stadslandbouw’, Dieuwertje Crasborn, de kruiden en nu spreken over ‘Het beleg van Venlo’ groenten aan een van de maîtres de dan wordt daar het stadslandbouwproject mee bedoeld; inderdaad, op het ‘hospicecuisine’ en voormalig vroegere kazerneterrein aan de Blerickse groenteman, Pierre Schreurs, en aan hospice-voorzitter Fons Receveur, die kant van de Maas. En dit ‘Beleg van tevens verrast werden met de Venlo’ overhandigde op vrijdag 5 mededeling, dat ‘Het beleg van Venlo’ in september de eerste oogst van het

2015 meer leveringen aan het hospice wil verzorgen. “Dan zal de oogst ruim voldoende moeten zijn om het hospice van groenten en kruiden te voorzien”, aldus Dieuwertje Crasborn. Meer over Stadslandbouw ‘Het Beleg van Venlo’ op www.hetbelegvanvenlo.nl

5



[Albert Lamberts]

Gast Guus Spelbos over Mariaweide:

‘Geen betere plek dan hier’

medebewoner gevonden met wie ik zo nu en dan kan schaken.’

Stapje voor stapje ‘Naar omstandigheden ben ik nog best tevreden met mijn leven. Het is een geluk bij een ongeluk dat ik tot nu toe geen pijn heb. Gelukkig gaat het inleveren tot nu toe stapje voor stapje. Dat geeft me de kans om telkens even pas op de plaats te maken, alles te laten bezinken en vervolgens te blijven genieten van de dingen die ik nog wél kan en heb.’ Heel waardevol vindt Guus het bijvoorbeeld dat hij nog in de rookruimte van een sigaretje kan genieten en dat hij op goede dagen nog in staat is om zijn kunsten in de keuken te vertonen. ‘Daar word ik heel blij van. Weliswaar leef ik op Guus Spelbos, gehuld in de badjas van zijn overleden moeder. sondevoeding, maar ik vind het zalig om nog zoveel mogelijk eten te proeven. Het zal je maar gebeuren: goed en wel Venray. Ook in het plaatselijke Jammer genoeg moet ik het vervolgens vervroegd met pensioen en op je 58e verenigingsleven had de eeuwige vrijgezel uitspugen omdat ik niets meer door kan te horen krijgen dat je een ongenees- vele functies. ‘Ik keek er daarom naar uit slikken. Dan zou het in mijn luchtpijp lijke vorm van kanker hebt. Toch zegt om na mijn pensionering meer tijd te komen en dan is het snel afgelopen.’ hebben voor mijn hobby’s, koken Guus Spelbos uit Venray dat hij bijvoorbeeld.’ gegeven de omstandigheden best Berusting tevreden is. Af en toe brengt Guus een poosje in de Onbestemd gevoel stilteruimte door, vooral om de stilte te Lang kon Guus niet genieten van zijn ‘Veel mensen denken dat de gasten van ervaren. ‘Dat vind ik het mooie van vrije tijd; hij had een onbestemd gevoel een hospice alleen maar liggen te hospice Mariaweide; het ligt midden in dat er iets niet in orde was. Vorig jaar wachten, op het naderende einde. de stad en toch is het er opvallend stil, stierf zijn vader en dit voorjaar verloor hij Misschien geldt dat voor een aantal letterlijk doodstil. Zelfs toen het in gasten, maar niet voor mij. Ik verveel me zijn moeder. Ongeveer in diezelfde oktober kermis in de stad was, hoorde je periode merkte Guus dat hij last kreeg hier in Mariaweide geen moment; de hier binnen niks. In mijn kamer ook niet, met slikken. Een serie onderzoeken dagen vliegen voorbij. Tussen de maar de stilte in de stilteruimte is toch verzorging en de bezoekjes van naasten volgde. Met als einduitslag dat er een weer anders. Het is een stilte die rust geeft door kijk ik veel televisie. Nog geregeld ga kwaadaardig gezwel in zijn keel zat dat en bijdraagt aan berusting. Aan beide heb ik even op vakantie’, zegt Guus Spelbos. niet goed te behandelen was. je behoefte als je hier verblijft, ik in ieder ‘Die uitslag was het grootste geval wel.’ schrikmoment. Alsof iemand je een Treinreis mokerslag geeft. Ook een moeilijk Om te laten zien wat hij met dat laatste [John Huijs] moment was toen ik eind september bedoelt, pakt hij de afstandsbediening mijn huis uit moest omdat ik zoveel zorg van de televisie. Guus drukt achtereenvolgens op een paar toetsen en nodig had dat ik daar niet meer kon blijven. De eerste paar dagen in het we beginnen aan een avontuurlijke hospice waren even wennen, maar al vrij treinreis over Corsica. Guus lacht. ‘Op deze manier waan ik me op plekken waar snel voelde ik me hier helemaal thuis. Ik knapte hier zelfs weer wat op. Intussen ik nooit ben geweest en ook nooit echt merk ik dat ik weer wat moet inleveren, zal komen.’ maar desondanks realiseer ik me dat er Tot het voorjaar van 2013 was Guus bestuursassistent bij de gemeente Venray. voor mij geen betere plek is dan hier. Een Vanuit die functie was hij jarenlang nauw prachtige kamer, ontzettend aardige en zorgzame mensen, ik heb een betrokken bij tal van evenementen in

6



Het Kloosterkwartier Aflevering 5

Een nieuw kloostergebouw

We waren gebleven bij de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog. Het klooster Trans Cedron en het prachtige Albertinum – gelegen tussen huidige Dominicanenstraat / Kleine Beekstraat en de Koninginnesingel - waren in het oorlogsgeweld ten onder gegaan. Mariaweide had zware averij opgelopen. Hoe ging het verder?

drie families stemden er van harte mee in, dat de dominicanen direct na de oorlog hun intrek namen in het eveneens zwaar gehavende sociëteitsgebouw. Dat werd door de paters en broeders en door behulpvaardige handen van de Venlose bevolking min of meer geschikt gemaakt om er de eucharistievieringen te houden en om er zeer provisorisch onderdak te bieden aan de kloosterlingen. Al op 25 maart 1945, palmzondag, kon in de noodkapel de Al tijdens de oorlog had de dominicaner eerste mis worden opgedragen. De voorpater Roemer, die in de laatste oorlogsmaanden zijn taak als zielzorger in het ge- malige bar diende als sacristie. De converteisterde Venlo was blijven vervullen, zijn satiezaal werd als slaapzaal ingericht. De paters en broeders ‘van de Baek’, zoals ze gedachten laten gaan over de toekomst in de volksmond werden genoemd, waren van zijn convent in Venlo. Bijna letterlijk geliefd bij de Venlose bevolking, die de tussen de bombardementen en de begeestelijken bij hun werkzaamheden graag schietingen door bezocht hij de families te hulp schoot.. Zo kreeg het vroegere Van Wylick, Hermans en Berger, die de kloostergebouw na 150 jaar zijn eigenlijke drijvende krachten waren achter Mariaweide, dat sinds 1928 als chique en statige functie weer terug. sociëteit door het leven ging. Pater Roemer De paters namen ook de voormalige Ursudroomde van een eigen kloostergebouw, lakapel, die eveneens anderhalve eeuw als opslagplaats / magazijn fungeerde, onder los van een opleiding, waar plaats was voor bezinning, meditatie, groepsbijeen- hun hoede. Zij kochten het voormalige godshuis en lieten het onder leiding van komsten, discussie, dialoog met God, kortom de dominicaanse spiritualiteit en architect Jules Kayser grondig restaureren. De restauratie was begin 1956 voltooid. De uiteraard onder dominicaanse vlag. De

Venlonaren, vooral inwoners van de binnenstad, gingen de fraai gerenoveerde kapel als hun kerk beschouwen. En toen volgde het klooster. Al tijdens de restauratie van de Ursulakapel had de toenmalige prior van het Venlose klooster, zijn medeconfraters een maquette getoond van een nieuw te bouwen klooster, want het was duidelijk, dat het oude kloostergebouw toch te zeer was beschadigd. Aangezien de paters mede dankzij een bijdrage van Monumentenzorg, door vergoeding van oorlogsschade en door de vele stipendia er financieel goed bijzaten, kon nieuwbouw worden gefinancierd. Het nieuwe kloostercomplex, ontworpen door architectenbureau Van Hest & Kimmel, kon in 1962 in gebruik worden genomen. Het werd gebouwd op de eeuwenou-

De bibliotheek in het voormalige klooster Trans Cedron, die in de Tweede Wereldoorlog vrijwel geheel verloren ging. de fundamenten van het eerdere kloostergebouw. In de kelders, thans weliswaar door muurtjes anders in gedeeld, zijn de vijftiende eeuwse gewelven nog duidelijk te herkennen. Op 27 januari 1962 vond de opening plaats van het nieuwe complex, dat plaats bood aan zestien paters en zes broeders. Daarnaast waren er een kapel, een bibliotheek, een refter, een aantal spreekkamers, een bezinningscentrum, een conferentiezaal en gastenvertrekken. En dat kloostergebouw biedt nu, vanaf september 2008, onderdak aan onder andere het hospice. Volgende aflevering: het einde van het klooster.

De bouw van het nieuwe kloostercomplex aan de Nieuwstraat. [Albert Lamberts]

7



Rituelen

Sponsoren

sterven en dood staan we vaak met de mond vol tanden en weten we geen woorden te vinden om uiting te geven aan onze diepe gevoelens. Dat geldt met name, wanneer het grote afscheid echt nabij is. Dan kunnen allerlei rituelen en ritueeltjes helpen. Nog één keer samen een glas wijn drinken met de beste vrienden. Het proosten krijgt dan zo’n diepe betekenis. Of nog één keer met alle kinderen en kleinkinderen samen eten. Ik zal nooit vergeten hoe een gast van het hospice dat moment zo intens Column_Als ik deze column schrijf, beleefde. Natuurlijk zijn er ook de meer zijn Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten religieus gekleurde rituelen, gebaseerd net gearriveerd in ons land. En daarmee op wat binnen de katholieke traditie de is de jaarlijkse tijd van rituelen ingeluid: ‘bediening’ heet. Dat kan het sacrament Sinterklaas, Kerstmis, Oud en Nieuw. van de zieken zijn, waarbij een priester Eigenlijk begon de rituelen-periode al voorgaat. Maar ook een ziekenzegening iets eerder op de 11e van de 11e: wanneer door een geestelijk verzorger kan een voor Sinte Merten 100den kinderen met heel zinvol gebeuren zijn. Het voordeel lampionnen de straat op gaan. Lichtjes van zo’n ritueel is dat je als het ware ‘van in de donkere nacht. En om die donkere buiten’ teksten en gebaren aangereikt maanden verder een beetje gezellig door krijgt die heel veel kunnen betekenen. Er te komen begint op die dag ook het oer zijn van die symbolen die zo algemeen ritueel Vaostelavond. zijn dat iedereen ze kan verstaan en Rituelen helpen ons het leven door. beleven. Denk maar eens aan het simpele Zij geven op symbolische wijze vorm ontsteken van een kaarsje. Wanneer de aan zaken die anders niet echt tot hun kaars in stilte wordt ontstoken wordt recht kunnen komen. Klein voorbeeldje: het heel stil, omdat ieder aanvoelt, dat wanneer iemand jarig is trakteren we hier iets wordt vormgegeven, waar vlaai bij de koffie. Dat is niet omdat eigenlijk geen woorden voor zijn. Het we honger hebben - het ontbijt is net mooie van deze tijd is, dat zo’n ritueel achter de kiezen - , maar omdat we samen met de gast of zijn/haar familie met het trakteren en eten van vlaai kan worden voorbereid en vormgegeven iets uitdrukken dat anders niet goed met een inbreng van ieder die dat wil. tot zijn recht komt, namelijk onze Dat kan trouwens ook uiteindelijk bij de verbondenheid met de jarige. uitvaartviering. Steeds meer zie je dat, Rituelen zijn er meer dan we denken. Zij als het kan, de stervende zelf betrokken helpen ons als groep en zij helpen ons als wil zijn bij de voorbereiding van zijn of individuen, bij feestelijke gebeurtenissen haar uitvaart. Dat is heel mooi en helpt de (Koninginnedag, een verjaardag of nabestaanden te handelen in de geest van huwelijk) of bij droeve gebeurtenissen (de de overledene. En dat helpt hen dan weer nationale herdenking van de MH17 ramp bij het verwerken. of een uitvaart). En rituelen helpen ons bij een overgang van de ene levensfase Kortom, rituelen helpen ons enorm, naar de andere: een vrijgezellenavond zowel bij fijne als heel moeilijke voor het huwelijk, een afscheidsreceptie, momenten van het leven. Laten we er een house-warming party etc. steeds meer gebruik van maken. Rond sterven en dood zijn er ook vele rituelen die ons helpen. Juist rond [Roel Hekking, geestelijk verzorger]

Een groot aantal vrienden, bedrijven, overheden, instellingen, verenigingen, fondsen, nabestaanden en particulieren ondersteunen Stichting Hospice Venlo in financiële en materiële zin. Het stichtingsbestuur wil iedereen bedanken voor zijn of haar fantastische support en hoopt dat velen zullen volgen. Voor de jaarlijkse exploitatie is veel geld nodig. Zonder de hulp van sponsoren, donateurs en subsidiegevers kan het hospice eenvoudigweg niet bestaan. Verder zijn wij erg blij met de bijdrage van Stichting Maatschappelijk Steunfonds Blerick, waarmee we de herdenkingsdiensten voor de nabestaanden 3x per jaar kunnen organiseren. Fondsen_Fonds NutsOhra | Stichting Burgerlijke Godshuizen | Stichting Maatschappelijk Steunfonds Blerick | Roparun | Weldadige Stichting Van Heutz Overheden_VWS | Gemeente Venlo Kunstenaars_Marijke Billekens | Eric Toebosch | Peter Verheyden | Willebrord de Winter Sponsors / vrienden_Bike Buddy Challenge | Berden Venlo | van Gorp Greenfoods | 55 Plus Vereniging Boekend | Leolux Venlo | EurolightMasterlight Panningen | Lady Circle Venlo | Koenen Venlo | Plus Markt Benders | Neptunus BV | Schobbers Zaadhandel | Nizza Bloembinders Venlo | Jules van den Hombergh | Redevco Foundation | Tuincentrum Leurs | Venlo4Life Nightrun | Stichting Venloop | Woonwenz | Zon Fruit & Vegetables Venlo | Koek & Peer Reuver |

8



Ook helpen?_Wilt u Stichting Hospice Venlo helpen en financieel ondersteunen? Dat kan als sponsor en als particulier donateur. Stuur een e-mail naar [email protected] of bel onze penningmeester Jan van Bruggen, 077-3516314. Het rekeningnummer van Stichting Hospice Venlo: IBAN NL50 RABO 0106763466 BIC RABONL2U Alvast hartelijk dank voor uw bijdrage!

Mariaweide_nieuwsbrief

Recommend Documents