Laatste actuele nieuwtjes van Celebraties en non celebraties uit de indische gemeenschap

28 e editie: oktober 2010

Laatste actuele nieuwtjes van Celebraties en non celebraties uit de indische gemeenschap

Indo Privé is een onafhankelijk niet politiek georiēnteerd blad, dient uitsluitend het wel en wee van de Indische gemeenschap en zijn sympathisanten. De redactie neemt geen enkele verantwoording voor de ingezonden stukken maar zal zo nodig de reacties naar de verantwoordelijke personen toe sturen.

Het is niet toegestaan om zonder schriftelijke toestemming van de rechtmatige eigenaar of webmaster artikelen en/of publicaties van deze website te dupliceren, of te verspreiden

Sportcentrum Doets Reeuwijk verhuisd

Na 18 jaar op de locatie aan de Fokkerstraat te hebben gezeten moest Sportcentrum Doets verhuizen, omdat het pand verkocht werd. Gelukkig werd de mogelijkheid geboden met de huidige verhuurder mee te verhuizen.

Roy: “wij hebben deze kans met beide handen gegrepen. Niet alleen zouden we hierdoor een nieuwe frisse start kunnen maken, maar ook is de nieuwe locatie wat ruimer van opzet zijn en bovendien super mooi gelegen nabij het Reeuwijkse plassengebied.” “We hebben de hele zomer keihard gewerkt samen met leerlingen van de school. Zonder hun hulp was het ook allemaal niet gelukt en we zijn iedereen hier dan ook zeer dankbaar voor. Maar het resultaat mag er zijn. Natuurlijk moeten er hier en daar nog wat afwerkdingen gebeuren, maar de reacties van de klanten zijn erg positief” Het nieuwe sportcentrum biedt ruimte aan een fitnesszaal, groepsles/spinningzaal, budozaal en gezellige barruimte met balkon! De officiële her-opening vond plaats op zondag 5 september Meer info en foto‟s kunt u vinden op www.sportcentrumdoets.nl

Sportcentrum Doets Reeuwijk verhuisd

VPRO zoekt Berth Tamaela Verzoek van Boeroeng van Indisch4ever

Voor de Nederpopshow van de VPRO ben ik op zoek naar Berth Tamaela, zanger van Fox the Fox. Door te google’en kwam ik op jullie site en zag in de comments dat daar ook al iemand anders naar op zoek was. Mijn vraag, is er ooit antwoord op gekomen, en kunt u mij verder helpen contact te leggen met Berth? Ik hoop van u te horen, groet Robert Lagendijk | T:035-6712408 | M:06-14393025 Redacteur VPRO's Nederpopshow Postbus 11 1200 JC Hilversum

Column Armand Filon Afgelopen 2 augustus was het alweer 1 jaar geleden dat Jiim Pownall ons ontviel. Jim die zoveel heeft betekend in de Indische muziekwereld als zanger van o.a. de Hot Jumpers en later zijn eigen Jim & Eve Selection. Daarna naar Amerika emigreerde om zijn geluk in de muziek te zoeken met verschillende muzikanten van Indische afkomst. De tijd gaat snel, Jim is er niet meer. Ondanks zijn afwezigheid worden Jims nummers nog heel veel gevraagd via de talrijke zenders die de” Indische” muziek een warm hart toedragen. Dat bevestigt zijn vakmanschap en talent. Aangezien de aanvoer van nieuwe Indische muzikanten bijna stilstaat, mogen we vreselijk blij zijn dat er nog een “ G”ouwe garde bestaat die af en toe iets van hun kunnen laten zien,ondanks hun leeftijd. In Raamsdonkveer afgelopen mei lieten Dolf de Vries, Oscar Rexhäuser, Woody Brunings , Rob Latuperisa en Edu Schalk (alsof hij pas 40 is als je hem bezig ziet op de podium) nog zien wat zeventigers nog in hun mars hebben. Een paar weken later waren Andy Tielman en Harry Koster nog op de TTF te bewonderen. Aanstaande oktober gaat good old Andrès in San José Californë de boel wat opvrolijken. Met zijn hit “Kom uit die pisangboom” zal het zeker nog lukken. Ook Edo Hartsteen gaat die richting op om te musiceren. Ik zal er zeker bij zijn als hij zijn oude HellCats maatjes Myrna en Henny Thomson ontmoet. Eddy Chatelin, net geen zeventiger, gaat tijdens deze uitgave van Indoprivé op Bali de boel op zijn kop zetten. In Poeldijk werd een reunie van 50 jaren Eastern Aces gehouden, Frans van den Brand , Tony van der Plas en Alphons Favery en vele anderen kregen de mensen weer ouderwets aan „t “jiven”. Allemaal Indo‟s waar we trots op kunnen zijn voor wat zij op muzikaal gebied voor ons hebben betekend. Dus liefhebbers van muziek van de oudere garde, zal voorlopig nog blijven, gelukkig….en laten we zuinig zijn op hen die nog steeds, al is het zo nu en dan het podium betreden. Hoe gaat het in de U.S.A??? De Indoprivé is daar bij velen ook bekend, wie schrijf t er een stukje over de Indische muziekwereld daar in onze Indoprivé? We wachten met genoegen erop.

De zomer is bijna voorbij, de vakanties ook, en helaas hebben we weer afscheid moeten nemen van een paar muzikanten de afgelopen maanden, that‟s live. Maar er staat gelukkig weer een nieuw uitgaansseizoen voor de deur. We hopen op leuke ouderwetse Indische dansavonden en organisatoren die er nog veel plezier in scheppen om de feesten en kumpulans te laten slagen. Heel veel succes…U verdiend het! Armand

Van Gwyn, de weduwe van Jim Pownall kreeg ik volgende bedankbrief toegestuurd October 4, 2010 Dearest Armand, Oscar and friends, First of all, I want to thank you for all that you have done for Jim and the beautiful memories we have because of you. I cannot thank you enough. Thank you for the wonderful DVDs you sent me. Sitting there watching these videos and old clips that I have never seen before bring back memories and conversations that Jim and I had over the telephone on his way home after a performance in Holland, especially the one with Frankie Franken who was one of his dearest friends. Let me not forget all the musicians who have accompanied Jim, thank you for all your musical talent and love you gave him. I want to thank all who have worked so hard for his Tribute, especially Eef, Maureen ten Hoorn, Connie Smith and John Smith, your time and friendship to Jim we will never forget. Thank you for all who have signed the book, it was really special for all of us to read the messages. I also want to thank the friends who have worked so many hours putting together the DVD, especially, Roy van Tienen, camera and editing, Ans Gevers, Frans de Hoogh, John Smith and Jan Broenink, camera. As I understand the pictures provided for the DVD were given to you by John Hese, Wim Doonik and the pps from Karel van den Berg. Thank you so much for this gift you have given our family and friends. We will never forget Jim and now you have given us many more memories to look back on the wonderful times. Again Armand, Oscar and friends, thank you. With love, Gwyn and family Midden mei had ik eindelijk de dvd van 18 oktober Jims Ode naar haar toe gezonden. Gwyn zei me dat ze het erg moeilijk had met het bekijken van deze dvd en dat ze dit pas op 2 augustus in bijzijn van haar naaste familie bekeken had en er zeer onder de indruk van was. Monteren vergt tijd, vooral omdat het om zoveel materiaal en bandjes ging. Dat is de reden waarom de dvd‟s van Jims Tribute zo laat zijn uitgekomen. Daarbij komt het nog dat het juist voor mij in een verkeerd tijdsbestek kwam vanwege allerlei pasars waar ik druk mee bezig was. Daarom verzorgt Roy van Tienen, die alles gemonteerd heeft de verkoop hiervan. Het zijn 5 dvd‟s geworden van 1 uur. Op het einde aangevuld met enkele oudere opnames van Jim Pownall. Inlichtingen via [email protected] of 06-24369143. Op deze dvd‟s kunt U genieten van spontane optredens, zonder van te voren gerepeteerd te hebben met een 30 tal muzikanten die Jim Pownall een welverdiende ode brachten.

Indo Privé reportage uit Bali In 1597 betraden de eerste Nederlanders het gebied, maar pas vanaf het midden van de 19e eeuw kwam het eiland geleidelijk aan onder Nederlands bestuur. De uiteindelijke, bloedige onderwerping vond in 1906 plaats, nadat de Balinese adel in Badung (mannen, vrouwen én kinderen) massaal Perang Poepoetan (zelfmoord) pleegde door slechts gewapend met een kris en een klewang op het vijandelijke vuur in te lopen. Bali maakt deel uit van de Republik Indonesia sinds 1945 en is het de grootste toeristische trekpleister van het land. Er vonden twee bomaanslagen met veel doden plaats op het eiland. De eerste was op 12 oktober 2002 in het nachtlevendistrict (onder meer op de Sari Club en Paddy's Bar) van de zeer toeristische badplaats Kuta; daarbij vielen 202 doden en 209 gewonden. Op 1 oktober 2005 werden er weer aanslagen gepleegd, opnieuw in Kuta, maar ditmaal ook in het eveneens toeristische vissersdorp Jimbaran. Er ontploften drie bommen; het aantal doden beliep ditmaal enkele tientallen. Bali heeft een eigen taal: het Balinees . Deze taal kent 3 verschillende niveaus. Deze niveaus zijn gerelateerd aan het Balinese kastensysteem. Dit kastensysteem wijkt in grote mate af van dat in India. In tegenstelling tot het kastensysteem in India bestaat het systeem op Bali uit 4 kasten, de zogenaamde Varna's: Brahmana – de kaste van de priesters (de naam van de persoon begint met Ida Bagus (m) / Ida Ayu (v)) Ksatria – de kaste van de koningen en de adel (de naam van de persoon begint met Anak Agung, of Cokorda / Tjokorde Gde voor mannen en Tjokorde Istri voor vrouwen) Wesia – de kaste van de handelaren (de naam van de persoon begint met I Gusti) Sudra – de kaste van de man in de straat (90% van de Balinezen) Op Bali is het gewoonte om de kinderen uit de Sudra-kaste volgens een bepaalde volgorde namen te geven. Het eerste kind krijgt de naam Wayan, Gede (man) of Putu, het tweede Made, Nengah of Kadek, het derde Nyoman of Komang en de vierde Ketut. Daarna begint het weer opnieuw. Het vijfde, zesde, zevende achtste en negende heten dus achtereenvolgens weer Wayan, Made, Nyoman, Ketut en weer Wayan. Om toch nog een onderscheid te maken wordt er aan deze naam nog een andere naam gegeven. Om een onderscheid te maken in het geslacht wordt er bij mannen 'I' voor geplaatst en bij de vrouwen 'Ni'. Ni Nyoman Puspa Dewi is dus een vrouw, en het derde (of zevende, of...) kind; I Ketut Yuliantara is dus een man en het vierde (of achtste, of...) kind. In het dagelijks leven hebben de mannen van jongs af aan een bijnaam gekregen, die in het dagelijks leven wordt gebruikt. Veel mensen kennen een ander niet eens bij hun officiële naam. Aan iemands naam is zodoende te horen van welke kaste hij komt. Communicatie tussen deze kasten vindt plaats door gebruik te maken van verschillende versies van de Balinese taal (Bahasa Bali) namelijk 'hoog' Balinees, 'middel' Balinees en 'laag' Balinees. Voordat men weet met welke kaste men te maken heeft wordt er gebruikgemaakt van een meer neutralere versie van het Balinees, en als eenmaal is vastgesteld met welke kaste men te maken heeft wordt de passende taalversie gebruikt. Zelfs tussen vrienden wordt hier nog rekening mee gehouden.

Bali Toen wij met onze groep op Den Pasar Airport aankwamen hadden wij verwacht urenlang in de rij te moeten staan voor een visum maar wonder boven wonder ging het razend snel en waren wij in een mum van tijd door de douane gerold. Onze eerste locatie werd Hotel Sarinande in Seminyak. Een bescheiden maar sfeervol hotel met uitstekende bediening en catering. Het was goed toefen hier en al spoedig werden de plannen gesmeed om enkele excursies te maken over dit paradijselijke eiland.

Bali Tijdens een van onze excursies kwam ik toevallig Wieteke van Dordt tegen die met een andere groep ook op Bali was. Niet wetende dat ik de week erop haar weer zou tegenkomen op een feestje van Ton Meier in Hotel India Pura . Op dit feest trof ik ook Ivonne Keuls aan. Roy Schenkhuizen verzorgde de muziek en natuurlijk werd ik ook gevraagd om een paar liedjes mee te zingen. Al met al een geslaagde avond. Ook onze groep vierden hun eigen feestjes met als gastzanger Franky Luiten, die al ruim drie jaar op Bali woont. Hans Consten deed zijn uiterste best om het zijn gasten zo plezierig mogelijk te maken.

Bali Het centrum van Kuta is echt toeristisch geworden, als je dat vergelijkt met 20 jaar geleden toen ik daar voor het laatst geweest ben. Ondanks de gestegen prijzen is het voor een westerling altijd nog goedkoop te noemen naar onze maatstaven. En al slenterend door de steegjes kom je af en toe weer eens een bekende tegen. Ja hoor !!! Onze eigen John van Hese die je op alle koempoelans in Nederland tegen komt met zijn onafscheidelijke camera, ook hier op Bali. Natuurlijk moesten wij dat vereeuwigen.

Ook Raymond gitarist van de band Challenge kwamen we tegen. Hij zat helemaal onder de bulten. Volgens hem was hij in zijn hotel gebeten door bedkevers. Ik zou zelf denken, kutu busuk. Maar het is toch niet leuk om zo je vakantie te moeten doorbrengen. Boven zie je van links naar rechts, Hans Consten, John van Hese, Eddy C, Siegfried Velberg, Benny Jonathans en Raymond. Op de volgende pagina zal ik een heel stuk wijden aan een bijzonder persoon die ik tijdens een van onze wandelingen ben tegengekomen. Dat maakt alles zo interessant. Die spontane ontmoetingen.

Eddy C

Raden Noerito Pringgoadisuryo Geboren op 4 februari 1920 en getrouwd met Thes is hij in Amerika, Holland en Indonesië altijd een vast baken van vrolijkheid en begrip. Even Westers als Oosters, zonder enige pretentie om ergens bij te horen, hoort hij overal bij. Een diepzinnig wijsgeer vol pret en een zwijgzame levensgenieter.

Halfbloed Volgens Kramers woordenboek is een Indo een Eurasian ook genaamd Indo Europeaan of te wel een halfbloed. Wat is een volbloed? We kwamen duizenden jaren terug van India en China naar het Zuiden afzakken via Malacca naar Java etc. Dan zijn volbloed Javanen ergens toch ook halfbloedjes? Waar begin je te tellen voordat je volbloed bent? De heren antropologen zullen wel een zinnig antwoord hebben. Maar what about een volbloed die zich gedraagt en handelt als een halfbloed en maar steeds beweert volbloed te zijn. Moeilijk maar zulke mensen zijn er ook. Geboren in Kalimantan aan de Barito rivier omdat zijn vader na zijn afstuderen daar geplaatst werd. Zijn grootvader was arts en stamde af van de Javaanse Adel met een titel van Raden Mas en was een aanverwant lid van de Sultan van Jogya. Kleinzoon Noerito mag zich ook Raden noemen maar voor zijn vrienden en zijn vrouw Tessa is hij gewoon Bob Pringgo. Hij ondertekent zijn emails met TessaBob en heeft de respectabele leeftijd van 90 jaar bereikt.

Raden Noerito Pringgoadisuryo Een man die in de traditioneel adelijk Javaanse, maar ook in de oud koloniale Nederlandse cultuur leeft. Hij heeft tijdens zijn militaire dienst ( ja ja ………….de Nederlands Indische) in de tweede wereldoorlog en later voor zijn werk bij Philips over de hele wereld gezworven. Van Zuid Afrika tot de Nederlandse Antillen en van de Filippijnen tot Zweden. Hij is van alle markten thuis. Van huis uit is hij elektrotechnisch geschoold, maar schrok niet af voor banen als vlieginstructeur of manager van een garnalen larvenkwekerij. Tevens is hij een verwoed fotograaf en filmer, en voelt zich niet te oud om de meest ingewikkelde computerprogramma´s onder de knie te krijgen. Autorijden doet hij nog steeds. Ondanks de Indonesische rijmentaliteit gebeuren er toch betrekkelijk weinig ongelukken. De snelheden zijn relatief laag. Gemiddeld 60 tot 70 km per uur. De Indonesiërs zijn meestal tolerant en worden zelden boos. Je wordt nooit uitgekafferd net als in Holland. Veel vrienden vragen zich af waarom zij hun laatste jaren in Bali willen slijten. Eerlijk gezegd weten zij het ook niet helemaal maar een verhaaltje wil hij toch nog vertellen. Het was tijdens de Soeharto tijd toen ene heer Joop Ave minister van toerisme op het idee kwam om boven op een heuvelrug, helemaal in het zuiden van het land, op het schiereiland in het dorpje Boealoe en zeer toevallig een dikke 200 meter van ons huis vandaan te gaan bouwen. En wel, een Moskee, een Katholieke kerk, een Boedistische tempel, een Protestantse kerk en een Hindoe tempel netjes op een rij op nog geen 25 meter van elkaar verwijderd. Voor deze gebouwen is een grote parkeerplaats gemaakt die voor iedereen toegankelijk is. Op de Vrijdagen zit het vol met auto´s en motorfietsen van Moskeegangers. Op de Zondagen zit het vol met Christelijke kerkgangers etc. Maar het meest opvallende van alles is de wegbewijzering die naar deze bijzondere plek verwijst. Daarom dacht ik bij mezelf, dit kan toch ook !

Het geeft TOLERANTIE, RESPECT en VREDE. Citaten zijn met toestemming van auteur overgenomen uit zijn boek Pikirans van een Javaanse avontuurier. Distributie in Nederland Email. [email protected] 026 3391209

Persbericht Assen, 23 september 2010 Oktobermaand Kindermaand in Kallenkote In oktober is het voor de negende keer Kindermaand in Drenthe. En Dierenpark Taman Indonesia in Kallenkote in Overijssel heeft zich hier bij aangesloten. Ook het dierenpark biedt kinderen in oktober gratis toegang op de actiedagen en organiseert speciale activiteiten. Tijdens Oktobermaand Kindermaand hebben kinderen van 4 t/m 12 jaar in Drenthe, maar ook Groningen, NoordHolland (Gooi en Vechtstreek) en Friesland (gemeente Dongeradeel) gratis toegang tot musea, theaters, molens, dansscholen, kunstencentra en circussen. Kinderen kunnen meedoen aan creatieve workshops, meelopen met avontuurlijke rondleidingen, voorstellingen bezoeken, naar de film of een spannende speurtocht volgen. Programma Dierenpark Taman Indonesia In Taman Indonesia leven bijzondere dieren uit Indonesië zoals de Binturong, de Loewaks en de Maleise Bosuilen. Kinderen kunnen kennis maken met de Indische cultuur en op 2 en 3 oktober deelnemen aan de Jungle-expeditie. Kinderen leren dierengeluiden, jungle behendigheden en camoufleren. Op 10, 23 en 24 oktober staat de kunnen de kinderen spieken in “De Schatkist van Prinses Jaya” en op 17 en 31 oktober staat er een workshop muziekinstrumenten maken op de planning. De kinderen mogen dan spelen op de traditionele gamelan uit Indonesië. Alle activiteiten zijn gratis toegankelijk voor kinderen tot 12 jaar. Oktobermaand Kindermaand is de laatste jaren een groot succes onder de basisschoolleerlingen en de kinderen in het speciaal onderwijs. De deelname van de laatste groep is de loop van de jaren meer dan verdubbeld, dankzij de inzet van Promens Care. Deze organisatie programmeert aangepaste voorstellingen voor lichamelijk en verstandelijk gehandicapte kinderen. Oktobermaand Kindermaand 2010 vindt plaats op zondag 3, 10, 17, 24 en 31 oktober en zaterdag 2 en zaterdag 23 oktober. Meer informatie op www.kindermaand.nl en www.taman-indonesia.nl Jungle expedities Tijgerhol

Ingezonden Hoi Ed en consorten, ik wilde toch even reageren op de publicatie mbt de VOC praktijken. In het bericht wordt de pasar malam besar gehekeld, maar er zijn ook andere pasars die dat doen en zoals jullie stellen, ook enkele kumpulans. Recentelijk heb ik een kumpulan ten onrechte gehekeld, dat komt omdat ik geen of onvoldoende voorinformatie had en het bericht te snel heb geschreven met mijn oordeel. Ik zat er naast en het was gelukkig zo dat ik rechtstreeks met de band betreffende en de organisatie te maken had. Ik heb mijn oprechte excuses aangeboden en zal voortaan wat voorzichtiger zijn in mijn reacties. Ook wij van het ICM hebben zich al jaren achtereen zitten afvragen hoe wij een soort vereniging kunnen opzetten waar kumpulans, pasars en bands lid van worden, een soort overleg orgaan. Dat is ons niet in dank afgenomen, het is gebleken dat de Indische gemeenschap niet te vinden is voor eendracht, integendeel.Men verkettert je als je het probeert. Wat jullie schetsen is niet nieuw. De bezoekers aantallen gaan achteruit. De bands krijgen niet meer wat zij vragen. Pasars hebben last van te weinig publiek. Standhouders verkopen niets meer op pasars of bijna niets en dreigen ermee te gaan stoppen omdat de omzetten bij lange na niet de kosten dekken. Publiek is beu van de eenheidsworst die hun wordt aangeboden op kumpulans en pasars. Pasar en kumpulan organisaties proberen elkander weg te concurreren en recentelijk worden er vieze spelletjes gespeeld en trucs gehanteerd die niet fatsoenlijk meer zijn te noemen. Er zijn op dit ogenblik meer bands dan kumpulans, daardoor krijg je een felle concurrentie en verre gaande prijsdalingen om de concurrent maar voor te zijn. Aanbod is vele malen groter dan de vraag. Vele ontstane bands zijn delen van reeds bestaande formaties of worden haastig in elkaar gezet en bestaan uit musici die bij elkaar geraapt zijn voor dat ene optreden. (dit laaste is funest voor de muziekkwaliteit) Het antwoord op de teruggang van het bezoekers aantallen bij de kumpulans ligt naar onze bevindingen aan twee zaken: Allereerst de repertoire keuzes van de bands, die veelal kopieën zijn van het repertoire van hun collega's. HET MAAKT NIET UIT WIE ER SPEELT OF WELKE FORMATIE, HET LIJKT ALLEMAAL OP ELKAAR. Dat wordt ook nog extra bevorderd door bands die voor dat ene optreden zonder oefenen collega's hebben uitgenodigd om de avond te pakken. Resultaat is dat men vele makkelijke en doodgespeelde nummers kiest om het enigszins te laten lopen op de bühne.

pg2 Er protesteren meer en meer organisatoren hiertegen. Logisch als je toch moet betalen mag je wel eisen hebben en verwachtingen. De schuld ligt ook bij de organisatoren wat betreft de eentonigheid in repertoire. De bands worden verplicht de keuze van de organisator te respecteren anders wordt je niet gevraagd. Bands die zichzelf willen zijn moeten NIET in het indo circuit vertoeven, zie de jongens van MRP, die gaan buiten het circuit om en hebben vele grote successen. De keuze voor publiek en bands wordt in feite bepaald door de organisator. Dat maakt de scene doods en eentonig. Tweede punt is de vergrijzing en de economische situatie van nu. De Indische scene is kortzichtig en blind voor ontwikkelingen daarom zijn er weinig indo bands succesvol buiten onze scene om. Ook ik doe eraan mee met mijn muziek. Anders dan de helden van vroeger durft men zich zelf bijna niet meer te zijn op enkelen na. Er is weinig wat anders is. De kortzichtigheid breekt nu op, want wat men alsmaar NIET wil accepteren is dat de vergrijzing ook tot resultaat heeft dat er minder bezoekers KUNNEN komen. Het oude indo circuit sterft langzaam uit en het is nu zover dat het op zijn laatste benen loopt. Daarbij komt het ook dat de oudjes minder kunnen besteden door al die bezuinigingen. Vele Indo's leven van een klein pensioen en AOW-tje. Een avondje uit slaat gauw een fors gat in hun bestedings budgetten. Vanuit het ICM is geconstateerd dat, wil je onze oude muziekcultuur nog in leven houden, er drastisch zaken moeten worden geregeld en worden geanalyseerd. Entree prijzen zijn vaak te hoog, organisatoren willen niet verlies draaien maar draaien het wel door geringe opkomst. Daarbij zijn er teveel kumpulans, zoveel dat je het kleine aantal grijze mensen niet voldoende over alle bestaande kumpulans die ieder week draaien, kunt verspreiden. Met een beetje beleid en fatsoen naar elkander als organisator is het mogelijk om de planningen zo af te stemmen dat je er allemaal baat bij hebt. Kan niet in Indo wereld, iedereen voor zich, kortzichtigheid ten top. Wat de muzikanten betreft, ja velen gaan hun gages verlagen en ook velen spelen voor een habbekrats. Is dat gek en is dat te veroordelen? Neen, het heeft ook niets met kwaliteit te maken eerder met de noodzaak om aan de bak te blijven. Met al die kumpulans gerelateerd aan het potentieel aan bezoekers kunnen de organisatoren niet te veel risico lopen en bieden ingeschatte risicomijdende gages aan. Zeer begrijpelijk. Als je verlies draait moet je ophouden, en als je ophoudt zijn er minder mogelijkheden voor bands en zo gaat dat cirkeltje rond.

pg3 Het is complex, te complex om maar te roepen dat je als band je moet wapenen tegen uitbuiterij. Uitbuiterij kan niet eens meer, gewoonweg omdat er niets meer te halen is in de indomusic scene. VOC praktijken worden gehanteerd door slimme organisatoren maar dat zijn er weinig en ze zijn met naam en toenaam genoegzaam bekend. Mijn voorstel is een onderzoekcommissie samen te stellen die in den lande onderzoek doet naar betreffende VOC figuren en deze dan in een zwartboek met naam en toenaam publiceren. Ik denk dat dit een veel beter wapen is dan bands en muzikanten bij elkaar te roepen om eendracht te vragen. Wat overigens NIMMER zal lukken. Eddy en Indoprive team, laten wij onszelf geen mooiere dingen wijsmaken dan de werkelijkheid is, namelijk: Indo's KAN JE NIET VERENIGEN. In geen enkele discipline. Politiek niet, eendracht niet en nergens niet. Als ICM hebben wij ervaring genoeg, dat wij doorgaan met onze poging is, omdat wij ons niet willen laten ontmoedigen. Onze Indische cultuur die wij hier gezamenlijk hebben gebracht vanuit de tropen, mag niet verdwijnen. Wij moeten er gezamenlijk allemaal voor gaan om ons nageslacht iets mee te geven waar ze trots op kunnen zijn. Bedenk even dat wij het ook verplicht zijn aan diegenen die zich hebben opgeofferd voor ons, om ons hier een bestaan te gunnen, onze ouders. Een ICM initiatief waar wij van allen in onze scene steun voor vragen is de INDO_X_factor die op 27 november in Dronten van start gaat. Hier mogen bands zich presenteren door middel van een performance en stand waar zij hun cd's etc kunnen aanbieden. Ook kunnen zij daar met de uitgenodigde organisatoren direct contacten maken. De bands zijn nu zelf aan het woord en bepalen hier zelf de regie. Het is een poging tot behoud van onze indo muziek, naar binnen onze eigen gelederen maar ook naar buiten toe als herinnering. Er zijn zoals jullie aan de publicaties hebben gezien kosten nog moeite bespaart om dit doel voor eens en voor altijd te bereiken. Ik hoop dat jullie als muzikanten dit initiatief willen steunen door er intern ruchtbaarheid aan te geven en jullie je nu eens laten zien van jullie Indische kant. Er is GEEN commercieel doel in spel, alleen maar idiologie, onze trots dat wij de muziek als indo's naar Europe hebben gebracht. Een historisch feit wat NIMMER is erkend. Dus wees met ons trots en geeft dit door aan collega's en steun ons ook met jullie inzet. Deze grote indomuzikantenbeurs is noodzakelijk om een gebaar naar buiten onze scene om te maken, namelijk een gebaar voor erkenning wat wij hopen te krijgen maar niet zullen krijgen. Ervoor vechten is het minste wat je kunt doen. Groeten, Albert van Prehn. (ICM Moderator)

Rijst- oogst Beste Ed,bij het opruimen van mijn papieren vond ik een gedicht van wijlen mijn medewerker de heer Erlo Schlundt Bodien. Misschien kan het in Indo Privé gezet worden? Zo niet,dan......even goede sobats hoor. Met hartelijke groeten teken ik, Hoogachtend, Lucette Schotel Ibu Tokèh Eerst straalt de vlakte als een groot facet, Waarvan de bodem en de wanden met duizend stukjes glas zijn ingezet Als deed dit God met eigen handen Wat bibit vormt een hel gekleurde vlek langs dijkjes, die de sawah‟s scheiden en eenzaam laat een boom zijn schaduwplek op ‟t weerzien in het water glijden Nu vloeit een groene sluier door het dal Nadat de padi is gaan leven En tere stengels, eindeloos in getal Die staan in de morgendauw te beven De zon trekt hen de waterspiegel uit En zuigt de gouden, gele halmen Uit stoppels, die hun wonderschone buit Naar boven stuwen zonder talmen Zo licht, een frêle tapijt tot in ‟t verschiet Dat golvend buigt op zang der winden In ‟t ruisen van dit eeuwenoude lied Is rijpe oogst de steedsbeminde Dan op zo‟n helder blanke dag Vergaren vele rappe handen De volle aren en een milde lach Ligt op het landschap stil te branden

Even bijpraten over Indo-Cultuur Krontjong-muziek, de Indo-blues, was in het verleden poor-boys-music. Op de componisten en de spelers van de muziek werd door het zogenaamde betere publiek neergekeken. Gelukkig nu niet meer. Pas na de repatriëring van ons Indo-volk in de jaren vijftig van de vorige eeuw, werd Krontjong-muziek door een ieder voor vol aangezien, van jong tot oud, van arm tot rijk, van ongeschoold tot geschoold, van gewoon burger tot aristocraat, van wit, geel, bruin tot zwart. Krontjong-muziek, de Indo-blues, ontstond in de zestiende eeuw in het voormalig Nederlands-Indië, een synthese van Portugese, Maleise, Nederlandse, Javaanse en Soendaneze volksmuziek. De gamelan klinkt er in door. De klank en het ritme zijn in wezen de weerspiegeling van de Indo-ziel. De gezongen melodie zweeft en trekt zich niets aan van de drukte om zich heen en gaat ongestoord haar weg. Krontjong-muziek is tijdloos en biedt een thuis aan het Indo-gevoel en het Indo-volk, dat uit elkaar is geslagen. De Indo-blues biedt een compensatie voor de heimwee naar een samenleving en groepsverband, die is verdwenen achter de horizon. De krontjong-gitaar, die 5 snaren heeft, werd in de Gordel van Smaragd geïntroduceerd door Portugese zeelui, die aan het einde van de 15e eeuw de zeeroute naar Azië vonden. Een van de Portugese gitaren is de cavaquinho (letterlijk ?stukje hout?), een van het vasteland van Portugal afkomstige kleine gitaar.

In het toenmalige Batavia, het huidige Jakarta, waren krontjongliederen en muzikanten populair bij de militairen (van verschillende afkomst, Javanen, Molukkers, Afrikanen, Blanken en Indoos) in de legerplaatsen in en rond de stad. Hoewel het krontjong-repertoire bestond uit liefdesliedjes, slaapliedjes, dansen en liederen over de natuur en andere onderwerpen, richtten de militairen zich het meest op liefdesliedjes met geïmproviseerde teksten. Buiten de legerplaatsen van de militairen werden de liederen verspreid door rondtrekkende muzikanten, die van kampong naar kampong trokken. Deze muzikanten stonden bekend als Boeaja-krontjong en Djago-krontjong. Boeaja en Djago (letterlijk krokodil en haan) zijn beiden aanduidingen voor ?machomannen?, en die niet bang voor een gevecht. De meeste Boeaja-krontjong en Djago-krontjong waren van gemengd bloed, Indoos dus. Boeajas trokken in groepjes oftewel gangs op, waren rokkenjagers, vrouwenversierders en zo je wilt vrouwenverslinders, zoals een krokodil. Het woord Djago werd voor alles gebruikt wat macho was en een zekere status had. In onze huidige tijd kunnen wij Nelson Mandela een Djago noemen. Zo is ook het begrip Djago Indo ontstaan.

Salam Halus, Ruud Toorop

Indo PRIVÉ tot ziens Redactie medewerkers : Drs. W. Brunings R. Simons Armand Filon R. Lubis Indo Privé steunpunt : Edu Schalk Directeur en supervisor: E. B. Chatelin

Heeft u nog interessante nieuwtjes die het waard zijn om gelezen te worden, stuur ze dan naar onze redactie. [email protected]