Ilona van Hilst
Costa Blanca Thriller
Deze pagina's zitten voor dit 'Inkijkexemplaar' niet op volgorde!
Deze pagina's zitten voor dit 'Inkijkexemplaar' niet op volgorde!
Proloog Suze was op Kerstavond door haar zusje Liane op de hoogte gebracht van het plotselinge overlijden van George. Ze klonk intens verdrietig. In overleg met zijn jongere broer Lucas zou ze de begrafenis regelen en hem in stilte begraven. Liane wilde niet dat Suze naar Tsjechië kwam, daar was geen tijd voor en ook geen reden toe. Ze kwam immers toch kort daarna terug naar Nederland. Precies een week later ontving Suze de volgende e-mail. Aan: Van: Datum: Locatie:
[email protected] [email protected] 31 december 2005 Praag, Tsjechië
"Lieve Suze, Het is nu achter de rug. George is in stilte begraven, hij heeft nu de rust gevonden waar hij zo naar verlangde. Ik heb mijn koffers gepakt en kom morgen terug naar huis. Wil jij papa en mama alvast voorbereiden? Zijn laatste wijze woorden zijn me nu pas duidelijk geworden: Je kunt niet denken voor een ander ... Je kunt niet voelen voor een ander ... Maar je kunt wel proberen een ander te begrijpen, door te luisteren naar wat hij denkt en hoe hij zicht voelt! Ik hou van je, lieve zus! Liefs, Liane
Deze pagina's zitten voor dit 'Inkijkexemplaar' niet op volgorde!
1
SUZE ZAT NAAST LEO IN DE AUTO OP WEG NAAR de expositie van haar zusje. Het was een warme zomerdag in juli. De tijd was omgevlogen. Precies zeven jaar daarvoor had ze haar eigen galerie geopend in hun geboortedorp De Rijp. Dat was een opmerkelijke gebeurtenis geweest, want ze was pas anderhalf jaar terug uit Tsjechië. Daarna hield ze ieder jaar in juli een overzichtstentoonstelling van haar werk ergens in het land en dit keer was dat in de omgeving van de plaats Zeist. Er werd behoorlijk wat pers verwacht en vakbroeders die graag een graantje mee wilden pikken van haar succes. Ze had inmiddels een groot netwerk van kunstliefhebbers. "Ik ben gespannen", zei Suze, terwijl ze zich zenuwachtig vastklampte aan haar ex-partner met wie ze na al die jaren nog steeds een sterke band had. Het was vanzelfsprekend geweest dat hij een uitnodiging had gehad en nu samen met Suze op weg was. Leo keek met een glimlach opzij en zag een glinstering in haar ogen. "Doe maar rustig aan schat, je zus redt zich wel. Trouwens, je leidt me nu wel erg af, ik heb graag mijn aandacht bij de weg. Ik wil graag de speeches kunnen meemaken." Hij gaf haar een geruststellend klopje op haar knie en ze schoof weer terug, rechtop in haar stoel. Hij kon haar als geen ander geruststellen. Deze pagina's zitten voor dit 'Inkijkexemplaar' niet op volgorde!
Leo was nog steeds gek op Suze, op een vriendschappelijke manier. Ze hadden vier jaar een relatie gehad, maar helaas was daar zeven jaar geleden een einde aan gekomen, net in het jaar van de opening van de galerie. Daar waren ze nog samen op de receptie geweest. Persoonlijke omstandigheden hadden roet in het eten gegooid, maar de beslissing hadden ze samen in goed overleg genomen. Nu met haar eenenveertig jaar was ze nog steeds zijn type, een slanke vrouw met prachtig lang donker krullend haar, dat ze vandaag voor de gelegenheid feestelijk had opgestoken. Ze was met haar een meter vijfenzeventig een mooie verschijning met een verzorgd uiterlijk. In haar jeugd was Suze al lovend geweest over de talenten van haar vier jaar jongere zusje Liane. Vanaf de middelbare school maakte ze de prachtigste tekeningen en best aardige aquarellen, het was overduidelijk dat ze later iets zou gaan doen met haar talent. Het maakte Suze destijds bijna jaloers, zo artistiek als ze was. Helaas was ze dat zelf niet, ze had meer met sporten en had een bescheiden aanleg voor duursporten, maar eigenlijk was ze liever kunstzinnig geweest, net als Liane. Sinds haar terugkomst naar Nederland, ruim achtentwintig jaar oud, was Liane stellig van plan geweest eindelijk iets met haar gave te doen. Dat broeide al sinds de jaren dat ze in het buitenland was, samen met George, haar eerste grote liefde. Ze was er naar eigen zeggen gewoon nooit eerder aan toegekomen, had ze Suze laten weten tijdens de schaarse telefonische contacten die er in die jaren waren. En zo gebeurde het ook. Na haar terugkomst huurde ze een appartement in het dorp en maakte ze een kleine ruimte geschikt als atelier. Ze had onmiddellijk de smaak te pakken. Na een jaar had zij zoveel getekend en geschilderd en haar talent verder ontwikkeld, dat haar appartement te klein was Deze pagina's zitten voor dit 'Inkijkexemplaar' niet op volgorde!
geworden voor het opslaan van al haar werk. Ze huurde een bescheiden winkelpand in een stille zijstraat van het dorpscentrum en had besloten hiervan een galerie te maken voor haar eigen werk en dat van andere Noord-Hollandse kunstschilders. In datzelfde jaar hield ze ook gelijk haar eerste overzichtstentoonstelling. De dorpsbewoners waren best trots op haar geweest, ze wilde beroemd worden en een beroemd burger konden ze goed gebruiken als promotie voor hun prachtige zeventiende eeuwse dorp. Liane paste goed tussen de, veelal beeldende, kunstenaars en ze omarmden haar als jonge schilderes die teruggekeerd was naar haar roots. Ze zette zich dan ook volop in om als kunstenares haar plek te verdienen. Met haar schetsboek trok ze er graag op uit om voorbeelden te vinden voor haar schilderijen. Of het nu om het dorp zelf ging, de natuur of de kust, overal ging ze met haar tekengerei aan de slag. "Waar haal je toch de inspiratie vandaan?" hadden de dorpsbewoners gevraagd. Ze bracht zoveel diversiteit in haar doeken en ook zag men overal haar opgewekte karakter in terug. "Ik schilder graag de fijne momenten uit mijn leven en in de de buitenlucht ben ik het gelukkigst. Met mijn spullen en een stoeltje om overal te kunnen gaan zitten 'en plein air' is zo rustgevend", zei ze dan quasi deftig. "Bijzondere momenten zijn vergankelijk en ik kan ze daarom op deze manier voor altijd vasthouden als herinnering." Liane was gefascineerd door kleurschakeringen van het licht en de effecten die deze gaven. Vooral van de opkomende en de ondergaande zon, maar ook van de schemering kort erna. Gebouwen en mensen konden er dan zo magisch uitzien. Regelmatig was ze aan het einde van de dag naar de kust gereden om daar silhouetten vast te leggen van mensen met daarachter de horizon en typische Hollandse wolkenluchten. Deze pagina's zitten voor dit 'Inkijkexemplaar' niet op volgorde!
ook toe. Maar de liefde voor George was sterker gebleken en hij overlaadde haar met passie en warmte. Ze voelde zich geborgen bij hem en dacht dat ze niets anders nodig had in dit leven, dan samen te zijn met George. Het zwervende bestaan voelde als vrijheid en het deel uitmaken van de lokale bevolking opende voor haar nieuwe werelden. Maar toen bleek na een half jaar dat George opeens in zichzelf ging keren. Ze huiverde weer even bij de gedachten aan toen en zei "Wacht even Suze, geef me even de tijd om na te denken hoe het ook allemaal weer was. Het is al zo lang geleden en ik heb het er nog steeds moeilijk mee als ik eraan terugdenk." Suze gaf haar een aai over haar wang, alsof ze weer het kleinere zusje was uit haar jeugd. Ze pakte een tissue en gaf die aan Liane, om haar tranen af te vegen en als teken dat ze verdrietig mocht zijn en zich niet hoefde te schamen. Liane ging verder. George bleek maand na maand somberder te worden. Er was iets waar hij nooit over had gesproken, over zijn leven in Ierland, voordat hij ging reizen. Hij vertelde daar in het begin van hun relatie alleen de positieve dingen van, dat hij opgegroeid was in een fijn gezin en dat hij geboeid was door kunst en het zelf schilderen en zo ook bekend was geworden. Maar toen bleek opeens dat het gezin uit elkaar was gescheurd. "Uit elkaar gescheurd?" vroeg Suze geschokt. "Wat bedoel je precies." Met een volgende tissue veegde Liane ook haar nieuwe tranen weer weg. Ze vertelde met horten en stoten dat George zijn beide ouders was verloren toen hij pas vijftien jaar was. Het was door de IRA geweest die per ongeluk een einde aan hun leven had gemaakt. Het bleek een triest verhaal, toen ze vertelde over het Iers Republikeinse Leger. De IRA bestond uit verschillende paramilitaire organisaties die al sinds 1919 een hevige strijd aan het voeren was tegen de Britse overheersing. Deze pagina's zitten voor dit 'Inkijkexemplaar' niet op volgorde!
Ze wilden een eilandbrede Ierse staat zonder banden met het Verenigd Koninkrijk. Daarbij werd geweld niet geschuwd. Er waren in het verleden door de Engelse koning boeren van Britse en Schotse afkomst naar Ierland gestuurd om daar stukken land op te eisen van de oorspronkelijke katholieke bewoners om zo de weerstand tegen de unie te breken. Hun leiders waren radicale protestanten die Noord-Ierland koste wat kost binnen het Verenigde Koninkrijk wilden houden. In het noorden woonde de grote meerderheid van protestanten. De katholieken eisten hun gelijke rechten op en de dreiging verergerde. George's ouders waren katholieke middenstanders die woonden in een goede wijk in Dublin, in het oosten van het eiland. De IRA viel uiteen door strijd tussen voor- en tegenstanders van het uiteindelijke vredesverdrag met de Britse regering, maar kwam steeds in een andere vorm terug. Ook laaiden de activiteiten steeds weer op en de IRA voerde bomaanslagen uit op overheidsgebouwen, met name in Noord-Ierland. Het was een organisatie die verboden was door de Ierse regering, maar ging toch door met zijn gewapende strijd. Op een dag moesten de ouders van George naar Belfast om er papieren te regelen voor een zakelijke transactie. Ze namen zijn jongere broertje, Lucas, mee. Het gebouw waarin ze zich bevonden werd op dat moment door de IRA opgeblazen. Lucas overleefde het drama, maar zijn ouders kwamen om. George had ze moeten identificeren. Zijn familie ontfermde zich over de jongens. Hij werd samen met Lucas ondergebracht bij een oom en tante in Dublin, waar hij liefdevol werd opgevangen in het gezin. Over die periode had hij tegen Liane alleen gezegd dat hij het beeld van zijn dode, gehavende ouders nooit meer uit zijn hoofd zou krijgen. Na al die jaren was het nog steeds te heftig voor hem om daaraan terug te denken.
Deze pagina's zitten voor dit 'Inkijkexemplaar' niet op volgorde!
Hij vertelde Liane dat zijn moeder pas zesendertig jaar oud was en zijn vader was niet ouder geworden dan vierenveertig jaar. Dit had een enorme impact gehad op zijn verdere leven. Liane begon erg te huilen. "Ik had zo'n vreselijk medelijden met hem, toen ik het hoorde, Suze, wat hij heeft meegemaakt gun je niemand, hij was wees geworden op zo'n jonge leeftijd. Hij heeft zwaar geleden onder de prijs van de aanslagen die hem zijn ouders afnamen. Hij leed ook onder de grote onveiligheid van zijn land en de zware persoonlijke drama's die hij te verwerken kreeg. Hij werd gekweld door het verlies van zijn ouders. Hij ging schilderen, om zijn agressie en verdriet te kunnen verwerken. Maar het enige wat hij nog kon schilderen waren depressieve en angstige afbeeldingen op zijn doeken. Zijn schilderkunst werd gekenmerkt door het afrekenen met de IRA en wat ze zijn familie hadden aangedaan. Het waren zwarte tonen, harde vormen, griezelige mensen met angsten in rood en het drama in zwart. In het begin verkochten zijn werken goed, omdat er genoeg rijke families openlijk steun wilden betuigen aan diegenen die beschadigd uit de strijd waren gekomen. Hij werd een goede, bekende en vooral duur verkochte schilder in kunstkringen, ook in het buitenland en had een grote naam. Maar na een aantal jaren, toen hij bleef schilderen in hetzelfde genre, kon hij geen kopers meer vinden voor zijn werk, mede omdat hij er door de IRA van werd beschuldigd een spion te zijn. Ze verdachten hem ervan dat hij verborgen boodschappen verstopte in zijn schilderijen, om hun strijd te dwarsbomen. De IRA had er erg paranoïde over gedaan en het was totaal uit de lucht gegrepen. De verkoop stagneerde verder, naar zeggen van zijn klanten uit angst voor aanslagen. Hij voelde zich mislukt als kunstenaar en besloot, verbitterd als hij werd, te gaan leven als een kluizenaar." Deze pagina's zitten voor dit 'Inkijkexemplaar' niet op volgorde!
11
Het was zondagochtend 29 maart, een week voor Pasen en ze waren weer met z'n vieren in Casa Caldereta. Het was stil geworden zonder de uitbundige groep schilders. Ze besloten met een schone lei te beginnen die week, waarbij deze in het teken moest staan van 'lachen, uitgaan en levensvreugde'. "Een mooi tegeltje voor in je B&B, vooral als je het afkort", had Karin bijdehand geconstateerd. Suze kon er de lol wel van inzien. Ze zaten gezamenlijk aan het ontbijt. "Ik vind het zo'n fijne verrassing dat jullie er nu nog zijn, zo vlak voor Pasen", zei Suze. "Juist nu kun je als toerist je hart ophalen, omdat deze periode heel bijzonder is voor Spanjaarden. Het is het belangrijkste religieuze feest in Spanje en er zijn heel wat festiviteiten de aankomende week. Dus jullie kunnen nog een week heerlijk genieten van wat Spaanse cultuur, zal ik maar zeggen. Ik heb voor onze gasten een informatiebulletin samengesteld met een schema erbij van de feesten die er zijn aan de Costa Blanca, misschien is het leuk om daar even naar te kijken om te zien of er iets tussen staat wat jullie willen zien." Ze had een bulletin meegenomen uit de hal en gaf deze aan Leo, die vervolgens geïnteresseerd las wat erin stond. Pasen bleek inderdaad een bijzondere periode te zijn om in Spanje te Deze pagina's zitten voor dit 'Inkijkexemplaar' niet op volgorde!
