GRIMMBROS International Volleyball Breda 2009 Nieuwsbrief Tournament Partners Anderhalf uur lang zweten met Bas van de Goor Donderdag 9 april...18.00... Eén van dé "Lange mannen van Atlanta" loopt de zaal van het Racketcentrum in. Bas van de Goor geeft vandaag een clinic aan de spelers van Heren 6, Dames 8 en Dames 4; de beloftenteams van De Burgst. Enigszins gespannen verzamelen de spelers zich in een cirkel rondom de man van 2.09 meter. Kort neemt hij door hoe de avond er uit zal zien, afsluitend met: "Oh ja, als je nog vragen hebt: ik ben Bas". Wat voor wat gelach vanuit het publiek zorgt. Wie 5 minuten later de zaal binnen komt, zou kunnen denken dat hij is beland bij de generale repetitie voor een uitvoering van modern ballet. In een grote cirkel liggen alle spelers op de grond in de meest vreemde houdingen. Buikspieroefeningen, zo blijkt later. En niet zo maar een paar... Negen verschillende oefeningen worden er doorgenomen. Het Olympisch team deed deze oefeningen dagelijks minimaal 20 keer. Onze leden mogen zich beperken tot 5... Tijd om te gaan volleyballen! "Wie denkt dat het álle spelers lukt om anderhalve minuut bovenhands te spelen, zonder dat er één bal een keer de
grond raakt?". Heel voorzichtig gaan er wat handen omhoog vanuit het publiek... De vertrouwensrelatie met de supporters blijkt toch nog wat broos. Dezelfde vraag aan de spelers kan gelukkig al op iets meer handen rekenen. Hoewel bij sommigen de armen op het laatst wel wat zwaar worden, haalt iedereen het. Het eerste applaus is binnen! Na nog enkele oefeningen is het tijd voor een toernooitje met vier teams: Dames 4, Dames 8, Heren 6 en.... Bas van de Goor! In zijn eentje neemt Bas het op tegen de drie Burgst-teams. Ogenschijnlijk zonder enige moeite plukt hij alle ballen uit de lucht en legt ze weer precies daar neer waar hij ze wil hebben. Als wat spelers van Heren 6 hem uitdagen met wat harde ballen, wil hij nog wel even laten zien wat hij écht in huis heeft. Een harde sprongservice... de bal komt direct terug aan de kant van Van de Goor... pass, set-up... KNAL... de bal ligt op de 2 meter! Een mooie afsluiting van een leerzame clinic.
8 Vragen aan… Toernooidirecteur Arno Hermans Wat betekent GIVB voor jou? Een uniek moment van volleybalpromotie in Breda. Het is het enige toernooi in Nederland waar het deelnemersveld bestaat uit nationale teams en clubteams. Voor mij zelf betekent GIVB een urenlange voorbereiding. In 2006 ging ik zelfs naar Belfast om IJsland en Luxemburg vast te leggen. Tijdens het toernooidiner mocht ik aanschuiven bij de spelers van Noord-Ierland. Ook Chantal Pas-Boeije ondervond de uitwerkingen van een intensieve voorbereiding. Zij vond dat ik haar man Robbert Pas meer zag dan zij. Altijd begint voor mij in oktober het toernooi alweer te leven met het opstellen van de begrotingen, een conceptprogramma en uitnodigingen. Dan begint weer het feest! Wat is jouw mooiste GIVB-moment? Elke zondagochtend rond half 10 beleef ik mijn mooiste momenten. Als de teams langzaam binnen strompelen. Dan komen de eerste verhalen naar boven over de ontmoetingen, de sfeer, het diner, etc. Het fanatisme druipt er ook vaak vanaf want iedereen wil de finale halen. Maar het enthousiasme van de jeugdleden staat daar nog boven. Zij staan al vanaf half 10 te popelen om te mogen tellen. En dan niet alleen, ik zie vaak zelfs drie personen achter een
teltafel. Dat verbindt een club. Vorig jaar een clinic van Carlijn Jans, dit jaar een clinic en gastlezing van Bas van de Goor, een heuse perspresentatie en een forumdiscussie. Het randprogramma lijkt steeds belangrijker te worden. Hoe kijk jij hier tegenaan? Ik denk dat GIVB een visitekaartje is van De Burgst. Het toont aan waartoe we allemaal in staat zijn. Het heeft ook een wervend effect voor nieuwe relaties, spelers en trainers. Door allerlei activiteiten voor leden te organiseren, is iedereen betrokken bij het toernooi. En daarmee ook bij de vereniging. Voor mij is het altijd de moeilijke taak om aansprekende randactiviteiten te organiseren. Onze jeugd verwacht elk jaar een clinic te krijgen van bekende volleyballers. Tijdens deze editie bieden we onze relaties voor het eerst een uitdagend programma met een discussie over het topvolleybal in Breda. En ook de CMV-ers worden betrokken door het organiseren van een internationaal toernooi. Enerzijds vergroot de vrijdag de onderlinge verbondenheid van Burgstleden, anderzijds worden relaties betrokken bij het toernooi. Dit jaar heb ik gouden medaillewinnaar, Bas van de Goor, gevraagd om naar Breda te komen. Op 9 april jongstleden verzorgde hij een clinic voor onze jonge senioren waarna we een presentatie kregen over de weg naar goud. Het niveau stijgt ieder jaar weer. Hoort De Burgst zelf nog wel thuis op dit toernooi? In 2008 haalden onze dames nog de finale. Helaas bleek Flamingo's'56 te sterk. Het jaar ervoor gingen ze er zelfs met de titel vandoor. Het niveau bij de dames mag in de toekomst wel naar een hoger niveau. De uitdaging blijft om een afwisselend deelnemersveld neer te zetten. Onze heren zitten al op het gewenste niveau. In elke wedstrijd krijgen ze toch hun kansen. In 2007 hadden ze tegen eerste divisionist Fusion de kans om de wedstrijd met 3-1 winnend af te sluiten. Ook wonnen ze op zondagochtend tegen Luxemburg met 3-2. Desalniettemin is dit toernooi een goede leerschool om uit te komen tegen teams die op een hoger niveau actief zijn. Het toernooi moet zich uiteindelijk elk jaar aanpassen aan het niveau van de dames en heren. Hoe hoger onze dames en heren spelen, des te hoger het niveau. Voor de komende jaren ziet het er in ieder geval veelbelovend uit. Op wie zet jij dit jaar je geld?
Bij de heren ga ik toch voor de Serven van Rode Ster Belgrado. Zij speelden afgelopen seizoen in de Champions League. Ik denk dat de overige herenteams aan elkaar gewaagd zijn voor een plek in de finale. Bij de dames verwacht ik veel van onze Belgische inbreng. Met een aantal versterkingen voor het nieuwe seizoen dicht ik onze dames ook een rol van betekenis toe. Het zal spannend worden wie de opvolger wordt van Flamingo's'56. Welk team zou je graag nog eens ontvangen? Ik heb eigenlijk geen voorkeur voor een team. Een nationaal team blijft natuurlijk mooier om te presenteren dan een clubteam. Dit jaar waren de contacten met de nationale damesteams van Denemarken en Noorwegen veelbelovend. Wegens financiële redenen moesten zij afhaken. Wie weet mag ik deze teams volgend jaar van harte welkom heten. Maar ook Jeugd Oranje geeft een enorme boost aan het toernooi. Eigenlijk vier ik bij elke toezegging weer een feestje! Hoe ziet GIVB 2015 eruit? Ook de komende jaren wil ik graag de mix van nationale teams en clubteams behouden. Volgens mij is de combinatie ijzersterk. Mijn grootste wens is een topsporthal in Breda. Ons toernooi groeit nog elke editie, dan ontkom je er niet aan om ook de locatie kritisch te bekijken. Er zal een moment komen dat het toernooi het Racketcentrum ontgroeit. Daarom heb ik dit jaar op vrijdagavond een discussie ingelast over topvolleybal in Breda. Topvolleybal betekent ook een topaccommodatie voor teams, publiek, sponsors en pers. Eéns, maar nooit meer... (wat zou je echt nooit meer over willen doen, of voortaan heel anders aanpakken?) Na elke editie komen er toch verbeterpunten naar boven. Daar werkt iedere vrijwilliger op zijn/haar eigen manier hard aan. We zijn met niets begonnen en elk jaar wordt het toernooi professioneler. Dat merken de deelnemers maar ook het aanwezige publiek. Graag zou ik het toernooi meer van nabij willen beleven. Ik hol drie dagen en krijg nauwelijks de tijd om even te genieten van de ambiance en de wedstrijden.
De weg naar Goud Na de clinic heeft Bas van de Goor een presentatie gegeven over “de weg naar Goud”. Wat was er voor nodig om binnen 10 jaar een land dat nauwelijks meetelde in het mondiale volleybal een Gouden Olympische medaille te bezorgen? Genodigden uit het Bredase bedrijfsleven, vrijwilligers en andere aanwezigen luisterden en keken geboeid naar de verhalen van toen. Om in de stemming te komen, starten we met de eerste punten van die “legendarische” finale… Tot aan de beelden van een jonge Bas van de Goor die de bal langs het Italiaanse blok op de grond ramt. Hoe het is afgelopen weten we allemaal, maar hoe heeft men het destijds voor elkaar gekregen? Bas geeft aan dat Selinger destijds door vriend en vijand voor gek werd uitgemaakt. Olympisch goud binnen 6 jaar (Barcelona). Wat een idioot! Mooi hierbij is de vergelijking die hij trekt naar onze eigen ambities: A-league in 2014. Hoewel het aan het begin soms veel te ver weg lijkt, heb je dit soort ambities nodig om uiteindelijk zaken voor elkaar te krijgen… De bestuursleden kijken elkaar ondertussen aan met een blik van herkenning. Terug naar 1992… Uiteindelijk werd het doel net gemist. In de halve finale werd afgerekend met Italië. Dolblij met het halen van in ieder geval een tweede plaats staat men in de finale tegenover het almachtige Brazilië. Hier heeft Nederland weinig in te brengen. Resultaat: Zilver. Wat nu? Het doel is niet gehaald… gaan we door met dezelfde mensen om het opnieuw te proberen in Atlanta? Nee. Uiteindelijk wordt Joop Alberda gevraagd het stokje over te nemen. Joop houdt zich aan de zienswijze: 1- Visie 2- Programma 3- Team 4- Spelers Hij, en iedereen om hem heen, heeft dezelfde visie: Goud op de Spelen van ’96. Daaraan is al het andere ondergeschikt: programma, team en spelers.
Daarom ook moet hij de moeilijke beslissing nemen om verder te gaan zonder Selinger. Met hem erbij, zou men vast blijven houden aan de oude zienswijze en kon hij niet beginnen aan het opbouwen van iets nieuws. Vanuit het publiek komt de vraag: “hoe moest men omgaan met een plaats op de bank?” Bas: “Ja, soms is dat moeilijk. We hebben een WK gespeeld, waarop maar liefst 4 spelers, niet één punt hebben gespeeld. Op dat moment wordt er van je verwacht dat jij je daarin schikt omdat we met zijn allen toewerken naar dat ene doel. Zo niet, dan is er geen plaats voor je in dit team en krijgt iemand anders die kans. Want vergeet niet: iedere training heb je weer de gelegenheid om de trainer te overtuigen dat jij een betere keus bent.” Ter afsluiting genieten we nogmaals van de laatste punten uit die finale; eerst het matchpoint van de Italianen, de twee time-outs van Alberda, de spanning… en uiteindelijk die ontlading bij de spelers en de rondspringende Alberda. Een mooie afsluiting van een avond met een Olympisch kampioen in Breda, bij De Burgst!
