“ Antwoarpe ” Hoofding Die hebben we reeds gebezigd in andere omstandigheden. Toen geïnspireerd door 'de Strangers', die op de hun eigen gekende manier “Si tu m’appelle mélancolie” van Joe Dassin coverden. Persoonlijk zijn we niet in Antwerpen geboren, wel in Wilrijk dat destijds nog een autonome gemeente was, maar sinds 1 januari 1983 bij de Sinjorenstad werd gevoegd. Inderdaad, eerst nà de fusie der gemeenten van 1977 ! “Antwoarpe” is zowat de rode draad doorheen het optreden van André Rieu in het Antwerpse Sportpaleis, op woensdag 9 november 2011 j.l.. Inderdaad, want tussen de verschillende nummers door werd de naam van de “koekestad” herhaaldelijk door de “maestro” opgerakeld. Op alle manieren. Was vooral het geval tijdens het eerste deel van het optreden... nà de pauze, die gepaard ging met de gebruikelijke 'chat' met het publiek, was dat minder het geval. In alle geval staat het bijwonen van een optreden synoniem met vreugde en plezier ... goed om de, eventuele, “melancholie” te verdrijven. “Antwoarpe” was voor de derde maal het toneel van een optreden van André Rieu en zijn “Johann Strauss Orchestra”, telkens in het Antwerpse Sportpaleis. In 2009 nog uitverkocht, maar vorig jaar al niet meer ! Zou dat te wijten kunnen geweest zijn aan het feit dat dit het wederoptreden betrof van de Maastrichtenaar nà zijn ziekte... waarbij hij een dikke twee tot drie maanden uit de roulatie, of is het circulatie ?, verdween. Bleek, blijkt, dus toch niet zo te zijn ... want ook dit jaar geen “volle bak” in dat prachtige “romantische” Sportpaleis. Dus vele lege plekken op het vernieuwde balkon, de rest was allemaal mooi gevuld. Zo'n 10.000 toeschouwers en toehoorders, wellicht, maar of 'André' ook volgend jaar gaat terugkomen blijft een vraagteken. Wij hebben dan wel een boekhoudkundige achtergrond, maar om de “rekening” te maken van zo'n evenement als een optreden van “André Rieu” ... ???
Perfectionist André Rieu blijkt ook een perfectionist te zijn, waarbij de kleinste details onder de 'loep' worden gehouden. Daar verder op in gaan zou ons te ver leiden, toch meegeven dat in de loop van het tweede deel even de verwarming werd afgezet, even maar want 'warmte' zou goed zijn voor de instrumenten. Perfectionist, ook, want brengt alles zélf mee met grote camions die tot op het binnenplein van het Sportpaleis kunnen rijden ! Ook zijn eigen podium en screens brengt hij mee, hoewel het toch mogelijk moet geweest zijn de bestaande “bühne” te gebruiken, want André Rieu trad op tussen twee concerten van “The Proms” in ! Carl Huybrechts zou stellen ... “Music Maestro please”, wat we dus ook gaan doen ! Exact om 20u30 begon de aftelling en met “Seventy Six Trombones” , uit de 'Music Man' van Meredith Willson, maakte André Rieu met zijn Johann Strauss orkest zijn opwachting vanuit de twee verste hoeken van het Sportpaleis. Hoewel perfectionist, een intrede waar hij niet van afwijkt ... zoals wij reeds voor het vierde opeenvolgende jaar konden vaststellen, want we waren er ook bij in september 2008 in het Koning Boudewijn stadion te Brussel. Desalniettemin is het een leuke 'inkomer', die direct voor sfeer zorgt. Tussen ieder 'stuk' in, de gebruikelijke traditionele “talk” van André Rieu ; dus ook daarin een perfectionist. Verkondigt, uiteraard, overal op de gehele wereld hetzelfde ... met telkens een aangepaste versie. Reisde de hele aardbol rond maar ... het beste publiek is nog altijd in “Antwoarpe” ! En daarna komt het perfectionisme weer tot uiting, met een prachtige afbeelding van het Kasteel Schönbrunn op het grote videoscherm achter het orkest ... wat een verandering t.o.v. het eerste optreden in het “Sportpaleis” ! In alle geval, met de zeer aantrekkelijke “Frühlingsstimmenwalz” van Johann Strauss II, die hij in 1882 schreef. Daarna weer iets over “Antwoarpe” ... dat wat vrolijkheid en opgewektheid kan gebruiken, en dat wordt gegeven met de “Blaze Away” mars ... van de Duits/Amerikaan Abe Holzman, uit... 1901, mogelijk geschreven voor de 26ste President van de V.S., Theodore Roosevelt. Het grote screen achter het orkest, dat hij wellicht ook had meegebracht, kwam bij alle stukken zeer sterk “in the picture” wat aan het hele evenement nog een meerwaarde gaf. Ineens ook de twee hele grote schermen meegeven, links en rechts van de bühne, en vooraan het al stilaan gekende podium met de bloemen. André Rieu, niet alleen een knap dirigent en violist, ook een “perfectionist !
Voor elk wat wils Dat mag ook gesteld worden. André Rieu had al gesteld dat er wel wat 'Walskens' zouden bij zijn en ter inleiding van de eerstvolgende maakte hij eerst de vergelijking van de 'koele' Belgen/Antwerpnaars met de meer 'warmere' Hollanders ... die ze creëren door te schaatsen. Met op de achtergrond een ijzig koud winterlandschap en, uiteraard, een bevroren kanaaltje voor de ”Schaatsenrijderswals” van de Fransman Emile Waldteufel, verreweg diens bekendste werk, daterend uit 1882. De auteur vond trouwens zijn inspiratie uit een schaatspiste in het Bois de Boulogne in Parijs. En de mannen uit het orkest die de blaasinstrumenten hanteren hebben blijkbaar ook zin in een stukje schaatsen en ... een borreltje ! Daarna heeft André Rieu het over “Antwoarpe”, “Antwoarpe” ter inleiding van het volgende nummer ; eerst een beetje spottend, daarna echter met lof want vandaag is het “de schoonste dag van zijn leven” ... wat ook geldt voor The Platin Tenors ; in orde van grootte de Australiër Gary Bennett, de Hongaar Bela Mavrak en de Duitser Thomas Gruell. Zij reizen al een zestal jaar met André Rieu de wereld rond en voor hen ook “Heut' ist der schönste Tag in meinem Leben” ”, uit de gelijknamige film van 1936 van de Oostenrijkse componist Hans May, toen met tenor Joseph Schmidt in de hoofdrol. Voor elk wat wils ... zeker ! The Platin Tenors verlaten even het podium en keren dan, met de kleine Duitser die het voorbeeld geeft, op hun passen terug ... om “Nessun Dorma” te brengen, uit de laatste opera van de Italiaan Giacomo Puccini ... 'Turandot' uit 1926, die hij evenwel zelf niet voltooide want hij overleed in 1924 in Brussel. Het lied schreef hij zelf, een aria die geschiedenis heeft geschreven, vooral dan door toedoen van Luciano Pavarotti. In 1990 werd het zelfs gebruikt als herkenningsmelodie van het W.K. Voetbal in Italië, daarna was dit het eerste klassieke lied dat de nummer-1 positie in de Engelse hitparade bereikte ! Het oranje graan-landschap, op de achtergrond, maakt nu plaats voor een sneeuwlandschap, voor de wals van de Oostenrijker Thomas Koschat “Schneewalzer” ... zeer leuke bedoening, maar misschien niet voor de mensen van om en rond de 10de rij op het 'parterre'... als het daadwerkelijk begint te 'sneeuwen'. Eer, daarna, iedereen zich van dat witte spul ontdaan had ... ! Regelmatig drukt André Rieu er op, en nu ook weer in “Antwoarpe”, “Antwoarpe” dat 'muziek' zo belangrijk in het leven is en zelfs 'helend'. Wij zullen de laatsten zijn om hem tegen te spreken ... beetje rustiger aan daarna -nà de weer grappige introductie van André Rieu- met de ”piano soliste” Stephanie Detry die, door het orkest begeleid, ... “Ballade pour Adeline” brengt van Paul de Senneville en Olivier Toussaint. Een 'klassieker' maar ... geen 'klassieke' muziek, want daterend van 1976 ! Persoonlijk -anekdote- door ons nog altijd als ... 'het Liedje van Den en Heuvel'- ... omschreven toen wij, destijds in Kasterlee, véél méér dan regelmatig, wekelijks zelfs, iets in dat Restaurant gingen nuttigen, op de Geelse baan !
Olympics We vroegen het ons al af, als we de “play-list” consulteerden ... “Song of Olympia” ? Zou gekund hebben, want op alle 'Olympics' wordt een speciaal daarvoor ontwerpen lied gebracht ! In alle geval leidt Adré Rieu weer op een uiterst humoristische wijze het volgende in... met “nonkel Harry” die 'on the day' 99 jaar zou geworden zijn ... maar het blijkbaar niet gehaald heeft ! Het 'cadeau' wordt dan wel voorgesteld onder vorm van een pop, die eerst tot leven komt als ze wordt opgedraaid ! Wat heeft dat met de 'Olympics' te maken ? Bij het opmaken van onderhavig verslag werden we weer een beetje wijze. 'Olympia' is een van de onderdelen uit de (onvoltooide !) opera 'Hoffmans Vertellingen' (1880) van Jacques Offenbach. De Braziliaanse sopraan Carla Maffioletti brengt “Doll's aria” op verbluffende wijze ! Na exact één uur wordt het eerste bedrijf afgesloten ! De “Platin Tenors” maken hun opwachting ... één voor één en telkens begeleid door een van de bevallige sopranen ... 'on the day' samengesteld door, en in willekeurige volgorde, ... Mirusia Louwerse, Kimmy Skota en Carla Maffioletti. Blijkbaar had de “maestro” dan toch een paar wijzigingen aan zijn “squad” gebracht ... want waar was Carmen Monarcha ? Terwijl Mirusia Louwerse nù nièt 'solo' optrad ? Het schaadde hoegenaamd niet aan het geheel en aan “Amigos para sempre” ... (Friends for Live) ... lied geschreven door Andrew Lloyd Webber met 'lyrics' van ene Don Black. Allemaal goed meegenomen, maar wist U ... of niet net zoals wij ... dat deze song speciaal werd geschreven in de optiek van de Zomer 'Olympics' van 1992 in Barcelona en daar ook voor de eerste maal uitgebracht werd. Er mag gesteld worden “muziek” ... verlicht niet alleen de zeden, het 'verlicht' ook alles ... ook een “koppie koffie” tijdens de pauze meegenomen, of een pilsje ?
... Charel ... Iedereen kent het wel onder die benaming ... “Charel, ik heb uw g.. gezien” .... Hoewel André Rieu en zijn orkest reeds al hun plaatsen hebben ingenomen, en inderdaad de “bel” was al gegaan, heeft nog niet iedereen zijn plaats ingenomen. Intussen wordt het traditionele interludium “Bridge over the River Kwai” gebracht, uit de gekende en gelijknamige oorlogsfilm met muziek van Malcolm Arnold, kreeg daar trouwens in 1958 een Oscar voor ! Ondertussen 'chat' André Rieu, op humoristische wijze, met 'the audience' die, tamelijk langzaam, de zitplaatsen terug opzoekt. De “boutade” ... 'is er maar één toilet in het Sportpaleis' wordt nu ook weer gebracht ... men zou het zich inderdaad kunnen afvragen. Ineens meegeven dat er nog andere zijn, maar die worden dan ofwel ingenomen door André Rieu zélf, en àl zijn 'musiciens' ; ofwel -aan de ander kant- door de 'E.H.B.O.' stand. Bij de nieuwe aanpassingen, volgend jaar, zou er ook nieuw, en méér, sanitair voorzien worden ! Toch even 'checken', ... wie komt er van “Antwoarpe” ? ... slechts enkele armen gaan omhoog ... wie komt er van elders ? ... bijna héél de zaal ! Ook praktisch allemaal Nederlanders ! Merkwaardige vaststelling ... 'Affligem' lijkt André Rieu niet te kennen, of een 'en semblant' ? Toch meegeven, den “Affligemse” door 'Heineken' wordt gebrouwen ! Nog even gewacht, daarna wordt de “Feuerfest Polka” ingezet, van Josef Strauss ... de broer van Johann Strauss Jr. ! Betrokkene zou de inspiratie hebben ontleend aan een smidse die hij destijds aandeed. Er werd dan ook een echt aambeeld, centraal, op de bühne gebracht en dan ... solist Roland Lafosse met eerst een heuse, beperkte, 'strip-tease' met de “Moulin Rouge' op de achtergrond. Dan gaat het verder met Noël Perdaens, die eveneens gaat meedoen in een wel zeer muzikale en amusante productie.
En Mirusia en Carmen ? Merkwaardig dat deze maal de vrouwelijke solisten, sopranen, niet zozeer aan bod komen ! Mirusia Louwerse zelfs, individueel, niet ... zij die de vorige keren zo geschitterd had. Kwam wel in de duetten met The Plaltn Tenors aan bod en we veronderstellen dat ze ook in het koor stond, want de ene maal met zes en daarna soms ook met vijf !? De 'zwarte diamant, zoals André Rieu haar zelf noemt, uit Zuid Afrika kwam wél aan bod. Kimmy Skota met het “Vilja Lied” uit de operette 'De Lustige Weduwe' van Franz Lehar, uit het begin van de 20ste eeuw. Ondertussen laat André Rieu “Antwoarpe” met rust en trekken we naar Wenen, met op de achtergrond een balzaal en “Wiener Blut” van Johann Strauss Jr., dat hij voor het eerst uitbracht in 1873 ! En daar zijn “The Platin Tenors” weer ... met het ontroerende “Mamma” van de Italiaan Cesare Andrea Bixio uit 1941 ... maar werd daarna door tal van zangers en zangeressen overgenomen in hun repertoire ! Met de drie tenoren en de “Chianti Song” (1940) van de Duitse componist Gerhard Winkler trekken we naar het einde van het gebeuren, hoewel ... ! Eerst evenwel nog “Funiculi ... Funicula”. Het is, wellicht, het Napolitaanse Volkslied ... uit 1880 van de hand van Peppino Turco (tekst) en Luigi Denza (muziek) dit ter gelegenheid van het feest van Piedigrotta, een Napolitaans feest. Werd geschreven naar aanleiding van de opening van de eerste kabelspoorweg (funicolare) op de Vesuvius op 6 mei 1880. Werd daarna een populaire song die ook Luciano Pavarotti in zijn repertoire opnam. André Rieu heeft dan al zijn Johan Strauss Orchestra voorgesteld en gaat verder met een regelrechte klassieker die nooit ontbreekt op zijn 'normale' play-list, en ook niet mag ontbreken ... het water kabbelt op de grote screen achteraan ... André Rieu doet de rest. In het buitenland staat, bijna, iedereen recht ... wij hebben vele rolstoelgebruikers gezien die dat dus niet kunnen ... in “Antwoarpe” gaan slechts een paar koppeltjes walsen op “An der Schönen Blauen Donau”, van Johann Strauss Jr. Een wals met een verhaal, want kende bij de première op 13 februari 1867 weinig succes, maar toen in mei van hetzelfde jaar het werk tijdens de Wereldtentoonstelling van Parijs werd gepresenteerd, betekende dit de zegetocht door de wereld ! De sopranen Mirusia Louwerse daar is ze terug, afgedaald van achteraan het podium en een nieuwe jurk aangetrokken- Kimmy Skota en Carla Maffioletti (maar waar was Carmen Monarcha ?) en “The Platin Tenors” hieven daarna het “Halleluja” van Georg Friedrich Händel aan, uit zijn 'Messiah” van 1741 ... met op de achtergrond een kerk ... hoe kan het anders ? En daarna ... Gedaan ? ... . We beginnen er nog maar ! En André Rieu was in “Antwoarpe” vertrokken voor de intussen al even traditioneel als legendarisch geworden bisnummers ... waarbij toch wel verschillende luisteraars de zaal al verlieten. Onwetend, allicht ... of om tram of trein halen, zeker en vast ... maar die 'na-speeltijd' is ook wel indrukwekkend !
De encore ! Altijd in het repertoire opgenomen, nu in de 'extra-times' ... de “Radetzkymars” van Johann Strauss Sr., uit 1848 en zijn bekendste werk. Werd trouwens gecomponeerd ter ere van Veldmaarschalk Josef Radetzky die de slag bij Custoza had gewonnen ! Halfweg het stuk komen dan honderden ballonnen vanuit het dak van het Sportpaleis naar beneden ! Nog ééntje ? “Straus & Company”, die medley mag natuurlijk ook niet ontbreken en zit er, uiteraard, bij elk optreden bij. Gewoonlijk start hij daarmee zijn bisnummers, nu dus met de eerder vernoemde “Radetzkymars”. Diegenen die dachten dat het nù 'schluss' was, hadden het helemaal verkeerd voor ! Die kennen de Maastrichtenaar blijkbaar onvoldoende. Tijd om wat te feesten, dat doet het orkest trouwens altijd ... voor twee jaar hoorden we nog de opmerking “het orkest ?” ... een hoopje dronkaards ! In alle geval, ze gingen weer aan het glas en de fles met het “Libiamo”, daarbij gesteund door “The Platin Tenors” en de drie sopranen. Het is het drinklied uit het begin van de Opera La Traviata van Giuseppe Verdi, waarvan de première inging op 6 maart 1853 in Venetië. Het aardige aan een optreden van André Rieu, en zijn Johann Strauss Orchestra, is het feit dat hij van het ene in het andere uiterste kan vallen, ... gedaan was het absoluut nog niet ... 'we' vervolgen met “Stars and Stripes Forever”, het magnus opus (groot werk) van de Amerikaanse componist John Philip Sousa. Componeerde deze mars in 1896, aan boord van een schip dat hem naar Europa bracht. Die mars is zeer sfeervol en contrasteerde met het “Amazing Grace”, een christelijke hymne van de Engelsman John Newton uit... 1772 (!). Het wordt aanzien als het 'volkslied' van de Cherokee, een inheemse Amerikaanse Indianenstam, die het bij begrafenissen zouden gezongen hebben. Jimi Hendrix, Johnny Dep en Elvis Presley waren 'half' Cherokee. Deze laatste bracht de song vocaal uit, net als nog andere gekende artiesten ... toch is de instrumentale versie het meest gekend en werd door André Rieu gebracht met de man met ... 'de kleinste fluit van het orkest', Teun Ramaekers, terwijl Manoe Konings de doedelzak hanteert. Doordat het heel veel gespeeld wordt door 'Bagpipes'-spelers wordt dus wel eens, ten onrechte, gedacht dat het een Schots lied is ... we kunnen u vertellen, John Newton was een rasechter Londenaar ! En we gaan nog even door met iedereen, het Orkest ... The Platin Tenors ... en Mirusia Louwerse, Kimmy Skota en Carla Maffioletti. In alle geval volgde de klassieker “Adieu mein kleiner Gardeoffizier”, van de Oostenrijker Robert Stolz en zou komen uit zijn operette uit 1908 'Die Lustige Weiber von Wien'. In het Antwerpse Sportpaleis werd er uit volle borst meegezongen ... en gewuifd ! En toen kwam de “grote finale” ... met van de Italiaanse Belg Rocco Granata, het wereldberoemde en in discovorm gebrachte “Marina, Marina” ... als vader van een dochter met die naam waren we niet alleen héél fier, maar André Rieu ook hartelijk dankbaar ! Hopelijk tot volgend jaar in “ Antwoarpe ” !? Marcel Dingemans.
Opa André … back in business ! Introductie Na méér dan twee maanden ziekteverlof, waarin hij voor de vierde maal “opa” werd, maakte
André
RIEU op donderdag 18 november 2010 j.l. zijn wederoptreden in het Antwerpse Sportpaleis. In deze romantische evenementen- en muziektempel, zoals hij het tijdens het optreden meermaals omschrijft, speelde hij er met zijn Johann Strauss Orchestra bijna het nieuwe dak er af ! Gevaar was daar nochtans niet aan verbonden voor de muziekliefhebbers … zeker niet wat de bovenste ring van het Sportpaleis betreft, die feitelijk nauwelijks gevuld was. Merkwaardig, want vorig seizoen wél helemaal vol. Oorzaken vinden lijkt moeilijk, want het optreden was al een jaar op voorhand aangekondigd -en nu ook wéér want André RIEU komt terug naar het Sportpaleis op woensdag 9 november 2011 !-. Heeft de financiële crisis er mee te maken, waarvan misschien eerst nù de gevolgen opduiken ? Meest voor de hand liggend is de ziekte van André Rieu, virus op het evenwichtsorgaan, … met al die walsen !…, waarbij potentiële kandidaat belangstellenden het risico niet namen. Inderdaad, want het is niet evident dat bij een eventuele afzegging de hernieuwde datum geschikt is. Nà het afzeggen, het verdagen, van de optredens in Heerenveen en de Amsterdam Arena dienden ook nog eens de tournees in Engeland, Ierland, Nieuw-Zeeland en Australië “gecancelled” te worden ! Een geweldige financiële aderlating. Niet alleen het Johann Strauss Orchestra moest doorbetaald worden, ook de andere mede-werkers. Bovendien was het grote materiaal al verscheept ! Moest dus teruggeroepen worden ; ook de hotels waren geboekt, de vliegtuig tickets gekocht en de concert tickets verkocht ! We vermelden dit allemaal, want veel mensen zijn daar blijkbaar niet van op de hoogte. Merkwaardig genoeg maakte André Rieu tijdens het concert op geen enkel moment gewag van zijn ziekte, zelfs niet het feit dat hij wederoptrad. In alle geval hij stond er weer … er kan, en mag, dus gesteld worden ... “ Opa André … back in business ! ”
Entree ... De maximum capaciteit van het Antwerpse Sportpaleis bedraagt + 18.500 plaatsen, met centraal podium en daarrond staanplaatsen. Bij een optreden met een podium achteraan, kant viaduct, valt daar een heel deel van weg. Was dus nu ook het geval. “Parterre”, zoals dat in de theaterwereld wordt genoemd, allemaal stoeltjes … die ook allemaal bezet waren. Gold ook alles daar omheen, tribunes en eerste ring. De bovenste ring was echter maar voor een kwart gevuld, misschien zelfs minder, waardoor we het totaal aantal aanwezigen op + 10.000 schatten. Klokslag 20u30 klonk er applaus, wat meteen iedereen op de parterre deed rechtveren. Wij wisten wat komen zou, want “play-list” voorhanden ... waarvoor 10 euro moest neergeteld worden want vervat in een knappe gekleurde brochure. U kent dat … “merchandising” ! Net zoals in september 2008, en 11 maanden eerder in het Sportpaleis -en wellicht bij àl zijn concerten- ... ,maakte André Rieu & his Johann Strauss Orchestra zijn opwachting op de tonen van “Seventy Six Trombones” Trombones” (1/1) een mars uit de Music Man van Meredith Willson. Alle acteurs komen dan van achter in de zaal door de parterre gestapt om plaats te nemen op het podium. Leuke 'entree', maar zou misschien al eens afgewisseld mogen worden… of eens gebracht waarbij, inderdaad, 76 trombones opstappen ! In alle geval … “ Opa André … back in business ! ”.
On Scène ... Ineens meegeven dat het podium vooraan een klassiek motief heeft en versierd is met bloemen. Wordt uiteraard overal gebezigd. De bloemen zullen wel regelmatig vernieuwd worden … tenzij het kunstbloemen zijn ! De grote, overwelfde, scène die op het Vrijthof in Maastricht gebruikt wordt kan in het Sportpaleis niet opgesteld worden. Ter compensatie echter een knappe en grote centrale video-wall als achtergrond met links en rechts ervan twee grote screens waarop de acteurs geprojecteerd werden of, eventueel, mensen in de zaal. Nà zijn blijde intrede, André Rieu aan het woord … zoals tussen alle muziekstukken in trouwens. Viel direct met de deur in huis… vonden, persoonlijk, dat hij afgeslankt was, maar had het daar dus niet over, evenmin over zijn gezondheids problemen ! Neen, was gewoonweg het
afgelopen jaar, tussen eind juni 2009 en augustus 2010, viermaal opa geworden … en op de video wall verschenen vier schattige baby'tjes. Toch even vermelden, Ivan (eerst) en Fleur (laatst) van zoon Mark en daar tussenin, 13 oktober 2009, tweeling Linde en Lieke van zoon Pierre. Daarna volgde de verwelkoming in die prachtige romantische muziektempel, wat tijdens het optreden ettelijke malen herhaald wordt. Zo blijkt ook, bij rondvraag … dat het overgrote deel van de aanwezigen uit Nederland kwam ! En daarna, 'music maestro please' … want “ Opa André … back in business ! ”.
Musicus en entertainer … André Rieu is niet alleen een uitstekend musicus, ook een geboren entertainer. Regelmatig hoort men wel dat hij klassieke muziek brengt ? Wat is echter “klassiek” ? Alleszins niet de “76 trombones” waarmee hij zijn entrée maakte. En zo zitten er nog andere melodieën tussen. Tussen alle onderdelen van het programma volgt er steevast een babbel met het publiek. Uiteraard valt hij daarbij, steevast mag gesteld worden, in herhaling. Zo stelt hij in iedere locatie waar hij optreed, en dat zijn er veel, dat hij nèrgens zo ontvangen wordt als … te Antwerpen dus deze maal. Benadrukt ook steeds weer het belang van de muziek in het leven. Daarom dat hij er ook zo gepassioneerd mee bezig is. Wellicht ook aan de basis van zijn herstel gelegen, alhoewel hij daar dus met geen woord over repte. Had wel een woordje over voor zijn solisten, net voordat zij hun opwachting maakten. We gaan onze presentatie trouwens eens anders brengen, niet in de volgorde van de “play-list”. Toch meegeven dat (./.) de orde van optreden vermeld, bedrijf en rangnummer. Na zijn eerste verbale introductie was het de beurt aan de “maestro” zélf. De zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd, maar het was toch duidelijk, André Rieu genoot van zijn come-back ! Helemaal terug … “ Opa André… back in business ! ”.
Johann Strauss Orchestra Is uiteraard de rode draad doorheen heel het concert. Werd door André Rieu opgericht d.d. 1 januari 1988 en telde toen 12 leden. Door de jaren heen werd het stelselmatig uitgebreid en het zal nu ongeveer een kleine vijftig muzikanten omvatten. Die begonnen aan de klus met “Schwarze Augen” Augen” (1/2) van A. Ferraris, waarvan we feitelijk niets specifiek hebben kunnen terugvinden… of toch, onder de noemer “Black Eyes”. Zou dan gaan om een zeer gekend Russisch volkslied uit de 19de eeuw. Of het om hetzelfde lied gaat laten we in het midden … maar 't was wel knap ! Net zoals wat volgde, volgens André Rieu één van de mooiste walsen van Johann Strauss Jr.… “Rosen aus dem Süden” Süden” (1/3), dat die in 1880 componeerde. Een redelijk lang stuk ook, zonder dansers en danseressen … was ook geen plaats voor, wél werd op de achtergrond op de video wall een antieke danszaal vertoond, wat aan het geheel toch een bijzonder cachet gaf. Zoals gesteld gaan we verder op de solisten in en blijven we dus bij het orkestrale gedeelte met (1/8) en terug naar Johann Strauss met de “KaiserKaiser-Walzer” Walzer”, dat hij in 1889 uitbracht. Had trouwens alles te maken met de Oostenrijkse Keizer Frans Jozef I, inderdaad de echtgenoot van “Sissi”. Was trouwens ook een verandering op de play list, niet de enige zelfs ! Doet er niet toe, schitterende muziek terwijl een andere zaal op de wall werd geprojecteerd. Hele verandering met verleden jaar dat het geheel opkrikte. Vermits we dan toch met alleen het orkestrale gedeelte bezig zijn, gaan we ineens over tot deel twee. Duurde tot (2/7) eer het Johann Strauss Orchestra weer “solo” ging, met … “An der Schönen Blauen Donau” Donau” … allicht de “Wals der Walsen” over heel de wereld, ook van Johann Strauss Jr.. Kende bij de première, d.d. 13 februari 1967, weinig bijval maar in mei van datzelfde jaar, tijdens de Wereldtentoonstelling te Parijs, werd het een triomf en begon het een zegetocht door de wereld. Wordt door André op al zijn concerten gebracht … net zoals de “Radetzky Marsch” Marsch” (2/9) van Johann Strauss Sr., de vader van Jr., uit 1848. Zijn meest bekendste stuk trouwens. Meteen ook het laatste wat, voorlopig, op het programma stond. Op de screen op de achtergrond allemaal ballonnen, die ook van uit de nok van het Spotpaleis naar beneden werden gelaten. De sfeer was dan ook optimaal, zeker op het middenplein. André Rieu verliet even de bühne maar zou terugkomen voor de “naspeeltijd”... want “Opa André … back in business !”
Speciale solisten Die kwamen het meest aan bod, vooral The Platin Tenors ... de Australiër Gary Bennett, de Hongaar Bela Mavrak en de Duitser Thomas Greuel -in volgorde van grootte- die de spits afbeten met “La Danza” Danza” (1/4) van de Italiaanse componist Gioacchino Rossini. Ze brengen dat doorgaans op alle
concerten. Als ze dan het podium verlaten, de kleine (mollige) Duitser als laatste, draai die dan telkens terug om op een toch nog al merkwaardige wijze. Deed dat nu ook, waarna direct “Non ti scordar di me” me” (1/5) volgde van de Italiaanse componist Ernesto de Curtis. Nà de pauze verschenen ze, 'alleen met zijn drieën', nogmaals op de bühne voor een ander gekend nummer van diezelfde, Napolitaanse, componist… “Torna a Surriento” Surriento” (2/2) ... ook steevast een certitude net als “Da geh ich zu Maxim” Maxim” (2/3) uit de operette “De Lustige Weduwe” van de Oostenrijkse-Hongaarse componist Franz Léhar. Deze vier liederen werden allemaal voorzien van een passend beeld op de grote video-wall, bij het laatste zelfs de voorgevel van de gekende bar “Chez Maxim”. Net als “ Opa André ” ook “The Platin Tenors” … “ back in business ! ”. Vroeger maakten zij solo optredens in alle opera's van de wereld, waar André Rieu hen opmerkte. “Scouting” bestaat dus eveneens in de muziekwereld ! Sinds 2005 toeren zij trouwens mee heel de wereld rond als vast onderdeel van de André Rieu squad ! Dat geldt ook voor Carmen Monarcha. Braziliaanse van geboorte, in Belém … inderdaad aan de monding van de Amazone ! André Rieu ontdekte haar in 'zijn' stad Maastricht, waar ze verder studeerde, oefende zeg maar, om haar stem nog te perfectioneren. Trad dan enkele malen op met André Rieu als soliste, maar keerde daarna terug naar Brazilië. Rieu haalde haar in 2003 terug voor zijn tournee en is sindsdien een vaste waarde geworden. Bracht nu (1/7), ook een wijziging in de play-list en meer bepaald een 'switch', … de “Habanera” Habanera”, de eerste aria uit de opera “Carmen” van de fransman Georges Bizet. Het is één van de meest populaire opera's te wereld, hoewel de componist zélf dat nooit heeft mogen meemaken. Hij overleed kort nadat “Carmen” in première was gegaan in de lente van 1875. De opera was niet onmiddellijk succesvol, maar wél geroemd door Georges Bizet's tijdgenoten als Richard Wagner, Johannes Brahms en Pjotr Tsjaikovski . Er mag in die 19de eeuw, op muzikaal niveau, toch van een “gouden eeuw” gewaagd worden ... want ook Johann Strauss Sr. én Jr., I en II dus, leefden in de negentiende eeuw, net als Gioacchino Rossini en Charles Gounod ; terwijl Ernesto de Curtis, Camille Saint-Saëns, Franz Lehar en Emmerich Kalman diep in de negentiende eeuw het levenslicht zagen en daarna de eeuwwisseling meemaakten. André Rieu brengt tijdens zijn concerten van bijna al die opgenoemde grootheden composities. Zoals bij het “Ave Maria” Maria” (2/4) van Johann Sebastian Bach, bewerkt/verwerkt door Charles Gounod. De soliste is Kimmy Skota, die André Rieu recent ontdekte tijdens zijn tournee in Zuid-Afrika en meebracht. Een zwarte diamant, zo stelt hij zelf, … trouwens de goud- en diamantmijnen vormen één van de belangrijkste natuurlijke bronnen van inkomsten van Zuid-Afrika. Net nà de Zuid-Afrikaanse soprane maakt een andere haar opwachting … eveneens uit het zuidelijk halfrond, Mirusia Louwerse uit Australië, maar met Hollandse roots. Zij toert sinds 2007 met André Rieu de wereld rond en bracht -weer verandering van de play-list- “Don't Cry for me Argentina” Argentina” (2/6) uit de music-all Evita van de Britse componist Lord Andrew Lloyd Webber … die nog andere pijlen op zijn boog heeft staan, want ook 'Jesus Christ Superstar', 'Cats', 'The Phantom of the Opera' en 'Sunset Boulevard' -naar de gelijknamige film van Billy Wilder uit 1950- zijn van hem.
Orkest solisten Die laat André Rieu ook aan bod komen. Solisten uit zijn Johann Strauss Orchestra, waarin zich ook romances voltrekken … zoals Leon Van Wijk, die onlangs vader werd en wiens echtgenote tot voor kort nog met een rond buikje op de bühne zat. Is een uitstekend drummer en pianist ; speelt niet alleen bastrombone in het orkest maar is ook een begaafd accordeonist … waarop hij “Olé Guapa” Guapa” (1/6) brengt, een tango uit 1937 van Malando … pseudoniem voor/van Arie Maasland, een Nederlandse componist en musicus die in 1980 overleed en in totaal zo'n 150 composities schreef. Wie dus stelt dat André Rieu klassieke muziek brengt … ? Ook instrumentaal, “Il Silenzio Silenzio” nzio” (1/9) van Ninni Rosso, een Italiaanse jazztrompettist en -componist die het nummer in 1965 uitbracht en dat in vele landen de nummer 1 werd op de hitlijsten. Werd gebracht door Roger Diederen. Nà de “half-time” … die voor André Rieu en zijn orkest vroeger ten einde was dan voor het overgrote deel van de aanwezigen … stond de Maastrichtenaar ongeduldig te wachten, bracht onderwijl even “the Bridge over the River Kwaï” en vroeg zich onderwijl af of er slechts één w.c. in het Sportpaleis was !? Als dan toch iedereen terug op zijn plaats was geraakt volgde Tanja
Derwahl met “Le Cygne” Cygne” (2/1), de zwaan dus, van de Fransman Camille Saint-Saëns. Het is een onderdeel van zijn beroemde “Carnaval der Dieren” uit 1886, waar Anna Pavlova een solo-ballet op creëerde. Op de achtergrond uiteraard … water. De laatste soliste uit zijn orkest was Manoe Konings, wellicht ook één van de bekendste figuren en er van in den beginne ook bij ! Moest even afhaken in 2001 wegens ernstig ziek, maar zodra ze zich in staat voelde om opnieuw muziek te maken nam ze haar plaats in het orkest terug in. Zelfs nog haarloos, nà haar chemo-kuur. Is een begaafde musicienne, want zingt niet alleen … maar speelt ook mandoline, saxofoon, doedelzak en klarinet. Bracht met dat laatste instrument het “Hava Nagila” Nagila” (2/5), een lied uit de Hebreeuwse volksmuziek … wat zoveel betekent als “Laat ons gelukkig zijn” ; het is dan ook een lied van feestviering en een vast ritueel op vele joodse festivals. Ze waren dan ook allemaal heel blij, het hele Johann Strauss Orchestra, dat ze terug konden optreden met hun “chef” … immers ... “ Opa André … back in business ! ”.
Special acts Die waren er toch ook wel, waarbij dan The Platin tenors en de Drie sopranes te samen optreden. Zoals bij het afsluiten van het eerste gedeelte met “Die Csardasfürstin” ? Neen, klopt niet achteraf bekeken ! Blijkt “Im weissen Rössl” Rössl” (1/10) te zijn … zoals bleek bij het opmaken van ons uitvoerig verslag. Een operette van de Tsjechische componist Ralph Benatzky, zijn gekendste, bekendste, werk trouwens. Zoals reeds gesteld, André Rieu … en ook het voltallige orkest, waren vlug terug uit de catacomben van het Antwerpse Sportpaleis. In tegenstelling tot vorig jaar, toen alleen het mannelijke gedeelte zijn opwachting maakte en er een feestje bouwde. Op het einde van het optreden, althans van de normale 'speelduur' kwamen ze alle zes nog eens op de bühne voor een schitterende vertolking van “You'll never walk alone” alone” (2/8) van Richard Rodgers & Oscar Hammerstein II -die II om verwarring te voorkomen met zijn grootvader de impresario Oscar Hammerstein-. Onder hun tweeën componeerden zij in de jaren 4050 enkele zeer bekende musicals zoals Oklahoma, South Pacific, The King and I en het bekendste van allemaal “The Sound of Music”. Het laatste nummer dat laatstgenoemde schreef was trouwens “Edelweiss” voor diezelfde “The Sound of Music”. We komen terug op “You'll never walk alone”, kippenvel moment 'on the day in het Antwerpse Sportpaleis', uit de musical “Carousel”. De dames mochten eerst, zoals ook bij alle concerten, daarna volgenden “The Platin Tenors”, met op de video-wall sterren als achtergrond ! Met zijn Johann Strauss Orchestra is … “Opa André … back in business !”.
Apotheose Inderdaad, want er volgde nog meer... iets wat door sommigen blijkbaar niet helemaal begrepen werd. Moesten misschien de trein nog halen ? André Rieu pakte natuurlijk nog uit met “extra-times” … zoals hij altijd pleegt te doen. Door de “Radetzky Marsch” zat de sfeer er nu helemaal in en we mogen wel stellen dat het Sportpaleis uit de bol ging bij hetgeen volgde. Het begon met “Strauss & C°” C°” een medley van verschillende walsen … waarna nog meer volgde, want ... nog ééntje ? ..., ook het op de play-list voorziene “Gold und Silber” Silber” ; een wals van Franz Léhar van 1899. “Carmen” Carmen” deed opnieuw haar intrede, met een muzikale medley waaronder het zo gekende “Toreador ...” ...”. André vervolgde met “Über all auf die Welt” Welt”, ja van Freddy Breck … maar uiteraard uit de opera “Nabucco” van de Italiaan Giuseppe Verdi, meer bepaald het slavenkoor. Verdi ? … nog iemand uit die fameuze 19de eeuw ! Uiteraard kon André Rieu niet blijven doorspelen … nog ééntje ? … “Eviva Espana” Espana”, een Vlaamse Wereldhit van Samantha uit 1971 en gecomponeerd door Leo Caerts (muziek) en Leo Rozenstraten (tekst). Van Spanje trokken we naar Oostenrijk met “Adieu, mein kleiner Gardeoffizier” Gardeoffizier” van Robert Stolz, een schlager zonder meer waarbij de vocalisten Carmen Monchara, Kimmy Skota, Mirusia Louwerse en de Platin Tenors terug even hun opwachting maken. Nog ééntje ... waar we, persoonlijk, toch wel wat zaten op te wachten… een 'beat' versie van Rocco Granata's “Marina” Marina” … ook al een wereldhit geworden. Bereikte in 1959 de hitparade en bleef het daar 10 maanden volhouden, waarvan ook een aantal als nummer één … maar ook die vernoemde “remix” uit 1989, het werk van Serge Ramaekers, werd zonder meer een voltreffer ! André Rieu … klassieke muziek ? Daarna was het toch tijd om te eindigen. En wat is er dan beter dan een slaapliedje … zoals “Guten Abend … gut'Nacht” gut'Nacht” van Johannes Brahms. Opnieuw sterren op de video
wall achter het orkest … en op de twee screens ernaast, met een afbeelding van André Rieu met viool die dan langzaam verdwijnt in de sterrenhemel. Knap gevonden ! “ Opa André … back in business ! ”.
Epiloog Terwijl de voldane toeschouwers het Antwerpse Sportpaleis verlieten, stonden de motoren van een achttal imposante vrachtwagens buiten al te draaien ! Zodra die duizenden toeschouwers de baan hadden geruimd en de zitjes op het centrale “parterre” gedeelte waren opgeruimd, konden de grote voordeuren, kant Schijnpoortweg opengedraaid worden, waarbij de camions één voor één hun vracht dienden op te opladen. Op vrijdag 19 november en zaterdag 20 november stond immers “Vorst Nationaal” te Brussel op het programma. Ondertussen is André Rieu met zijn Johann Strauss Orchestra het land al uit … de Atlantische over, voor zijn Noord-Amerikaanse toer met, om te beginnen, vier “sold out” optredens in Mexico City, vanaf woensdag 24 november … om daarna 10 concerten in de U.S.A. te geven en twee in Canada. André Rieu beëindigt het jaar 2010 met een optreden op donderdag 23 december in de Ethias Arena te Hasselt ! Voor 2011 is de agenda ook al goed gevuld, met op woensdag 9 november 2011 een optreden in het Antwerpse Sportpaleis, waarvoor nù al kaarten zijn te verkrijgen. Inderdaad ... “ Opa André … back in business ! ”.
“ White Christmas ” In de originele uitvoering van Bing Crosby, de meest verkochte single aller tijden ! Een song die u rond
deze tijd van het jaar overal kunt horen, in de ene of andere versie. Is van de hand van Irvin Berlin en werd geschreven in 1935 voor de film “Top Hat”, maar uiteindelijk niet weerhouden… maar wél voor het megasucces “Holiday Inn” (1942). Niet alleen hield de huidige hotelketen er zijn naam aan over, maar het lied “White Christmas” ook een ‘Oscar’ voor Beste Muziek en Origineelste song. Werd zelfs zo populair dat er in 1954 een muziekfilm werd omheen gebouwd, met Danny Kaye en Bing Crosby in de hoofdrollen. Kon nochtans geen “Oscar(s)” in de wacht slepen. U kent allicht het verhaal, net op kerstavond begint het te sneeuwen. In onze contreien is het ieder jaar weer hetzelfde “liedje”… komt er een witte kerst ? Er wordt ook vaak verwezen naar de opwarming van de aarde, met alle gevolgen van dien voor/door de mensheid. Daar zetten wij een groot vraagteken bij want, b.v., in het “Ijstijdvak” was ‘de mens’ er nog niet en nadien warmde de aarde toch ook terug vanzelf op !? Heeft alles te maken van de bewegingen van de aarde t.o.v. de grootste warmtebron… de Zon ! Merkwaardig dat nu, net de grote klimaatconferentie in Kopenhagen is afgesloten, we een pak sneeuw op ons dak kregen/krijgen. Een week te vroeg, of kunnen we op 24 december a.s. nog gewagen van een … “White Christmas” ?
Ouverture “ Snow … snow …”, nog iets uit de eerder genoemde film “White Christmas”. Het witte spul stak voor ons, persoonlijk, bijna stokken in de wielen. We hadden er zo lang naar uitgekeken… niet naar de “hete zomer”, wél naar het concert van André Rieu in het Sportpaleis van Antwerpen. Gespot in “La Dernière Heure”, in het begin van het jaar, en op onze agenda gezet. Afhankelijk van het openbaar vervoer dienen we, voor verre en late verplaatsingen, beroep te doen op “derden” om terug aan de Kust te geraken… wat nu door de sneeuwval niet mogelijk was. Finaal kwam er een onverwacht “arrangement à l’amiable” uit de bus. Met de trein trokken we richting Antwerpse Metropool… doorheen een prachtig feeëriek wit landschap. Er mag gesteld worden … een echte “White “White Christmas” ! In de geschreven pers was het her en der aangekondigd als “Kerstconcert”… maar dat werd het optreden van André Rieu, en zijn Johann Strauss orkest niet. Dus geen “White Christmas” op het programma ofschoon het, gezien de weersomstandigheden en de nakende kerstfeesten het er wel op gepast zou zijn geweest. Volgend jaar kan dat niet, want direct meegeven… André Rieu doet opnieuw het Antwerpse Sportpaleis aan op donderdag 18 november 2010. Het desbetreffende persbericht dat we ontvingen zal op deze website geplaatst worden nà de jaarwisseling … zodat het er heel de tijd lang kan blijven opstaan, want u weet dat op 31 december al het nieuws van het afgelopen jaar gewist wordt !
Intermezzo Is het voor de geschreven dagbladpers niet zo evident, dan kunnen wij ons altijd even “laten gaan” in onze verslaggeving. Het eerste wat we deden als we het Sportpaleis binnenkwamen was even een “oogje” gaan werpen in de zaal. En wat stelden we vast ? … dat naast het leeggehaalde middenplein (uiteraard voor de stoeltjes) ook het grootste gedeelte van de videowal weggenomen was. Het podium stond in de “westcurve” van het Sportpaleis, met een zwarte achtergrond met allemaal, zoals later bleek, lichtjes… “sterretjes”… zeg maar. Links en rechts van de bühne, twee grote schermen. Het podium zelf was vooraan eenvoudig versierd met wat bloemen. Veel meer kon ook niet, want op vrijdag- en zaterdagavond stond “10 x 10 Clouseau” alweer op het programma en dus werden onmiddellijk nà het concert de stoeltjes op het middenplein door tientallen medewerkers opgeruimd. Een merkwaardigheid aan dat Sportpaleis willen we toch ook nog even kwijt. Wellicht staat niemand daar bij stil, en persoonlijk merkten we het toevallig op… want hoe en langs waar wordt het Sportpaleis nu eigenlijk ontruimd ? De ernaast gelegen Lotto Arena is nog recent (opening 10 maart 2007) en daar is ruimte voorzien langst de noordkant, onder de Viaduct van de ring… maar het Sportpaleis ?... via de hoofdingangen, lang de kant van de Schijnpoortweg ! Het centrale gedeelte kan daar helemaal open worden gemaakt, de wielerpiste is daar ook onderbroken (rijden kan niet meer…) en na een gedeeltelijke afbraak van de oostelijke benedentribune kunnen grote (!) vrachtwagens tot op het middenplein geraken… in “achteruit” !... om
alles te laden en te lossen. Het Sportpaleis en de Lotto Arena zijn evenemententempels die voluit benut worden… ook bij een “White Christmas” !
Eerste bedrijf Langst de oostelijke zijde klonk net voor de klok van 20u30 applaus. (her en der een plaatsje onbezet wegens de… “White Christmas”) zat de sfeer er al meteen in… hoewel door heel de voorstelling heen toch bleek dat het vooral dat laatste was. In de loop van het concert moest ‘het publiek’ af en toe wat worden aangepord om “mee te doen”… eigen aan de koele Vlamingen, ofschoon er toch ook wel zéér vele noorderburen naar Antwerpen waren afgezakt om het optreden bij te wonen. Nà de intrede hield André Rieu zijn eerste babbel… doet dat uiteraard altijd en zegt ook uiteraard en
bijna steeds hetzelfde, in functie van de locatie waar hij zich bevindt. Vervolgde met zijn uiteenzetting… want 30 jaar op de bühne (destijds maar met een orkestje van 5 personen begonnen, nu met een vijftigtal) en van Noord naar Zuid en West naar Oost met zijn orkest gereisd… van Vancouver naar Sydney… maar nergens zo’n fantastisch publiek als in Antwerpen… uiteraard een “Déjà Vu”, maar het is hem met deze vergeven ! Terug plaats voor de muziek, met de ouverture van de opera “Carmen” van Georges Bizet… u kent allicht, met o.a. ‘Toreador’… enz. ! De Maastrichtenaar is met zijn orkest, ook van daar afkomstig, steeds op pad en hebben misschien wel heimwee naar de thuishaven, maar met de muziek of aan de hand van… spoelen ze dat allemaal door… zoals met “Intermezzo Sinfonico” uit Cavalleria Rusticana van Pietro Mascagni, waarbij op de tot dan toe helemaal zwarte achtergrond honderden lichtjes verschijnen… niet de “lichtjes van de Schelde”, maar allemaal sterretjes. Heeft het dan over Antwerpen en de eerste maal dat hij er optreedt. Dan volgt een kleine enquête, waaruit bleek dat eigenlijk slechts een minderheid uit Antwerpen afkomstig was. Ze kwamen blijkbaar van overal, o.a. van Gouda en Sint-Katelijne Waver (vastgesteld voor het concert begon) en ook vanuit Mol ! Andrieu Rieu lachte met Mol… maar zal wel niet geweten hebben dat er schoon volk uit Mol komt, Kirsten Flipkens… en de twee “Missen”… Tanja Dexters (Miss België 1998) en Ann Van Elsen (Miss België 2002)… en Tom Boonen werd er geboren (bij gebrek aan een moederhuis in Balen) en ook Guy Mortier. Tijd voor de “Platin tenors”. Het drietal reist al een viertal jaar de wereld rond met het ensemble van André Rieu ; in volgorde van lengte de Duitser Thomas Greuel, de Hongaar Béla Mavrak en de Australiër Gary Bennett. Zij brengen “La Danza” van de Italiaanse componist Gioacchino Rossini en daarna “Torna a Surriento” van de gebroeders Ernesto en Giambattista De Curtis. Nog eens groeten en dan waren ze weer achter de bühne verdwenen, de drie tenoren. Mogen we zeker de term “klassiek” bezigen voor wat dat triumviraat bracht, dan ging het daarna de lichtere kant op. André Rieu drukte er nog eens op dat… “Muziek” de zeden verlicht, bij manier van spreken, en goed is voor de gezondheid, waarbij dan in het orkest de eerste humoristische zaken, m.b.t. dat “ziek zijn”worden gebracht. Want toch ook meegeven, de optredens zijn doorspekt met de nodige dosis humor. Het lichtere genre, dat zijn ongetwijfeld de walsen, en Rieu brengt er zo eentje om “niet ziek te worden” en een lange ook nog… van Oostenrijkse-Hongaarse componist Franz Léhar… “Gold und Silber”. Wie denkt dat André Rieu met zijn orkest en koor van zes vrouwen alleen maar klassiek en semi-klassiek brengt heeft het mis voor. Inderdaad, want “Ben”, van Don Black en Walter Scharf, de titelsong van de gelijknamige film, werd door Michael Jackson in 1972 tot een wereldhit gebracht. De ode aan Jackson gaat verder met de eerste soliste, de Braziliaanse soprane Carmen Monarcha… zij
brengt met een 30-tal jongeren, in het wit, het schitterende werk van Michael himself en een waarschuwing voor het milieu… “Earth Song”. We vallen dan van het ene uiterste in het andere… we trekken naar de arena in Spanje met “Espana Cani” van Pascual Marquina Narro… wordt gespeeld bij de opening van een stierengevecht in Spanje. Vanachter in het Sportpaleis duikt dan plotseling een stier op, geen echte uiteraard, die de benedenzaal doorloopt en dan een dame spot, helemaal in het rood gekleed… waarna de Señorita met de Stier op haar hielen de zaal uitstormt… we stelden het al, de humor is er ook bij betrokken. We blijven nog even in Spanje, althans met de taal, met “Bésame Mucho”, song van de Mexicaanse Consuelo Velasquez uit 1940 die al door vele artiesten uit de hele wereld gebracht werd en “on the evening” door de Chileense soprane Laura Engel. Tussendoor ook de passende introducties door de “maestro” himself… zoals voor “My Fair Lady” van Frederick Loewe. De derde soprane, Mirusha Louwerse, doet daarbij haar intrede met “I could have dance all night”, daarna
bijgestaan door haar twee collega’s, Carmen Monarcha en Laura Engel en de “Platin tenors”. Er wordt, gezamenlijk, geëindigd met “With a Little Bit O’Luck” uit dezelfde musical. Daarna neemt André Rieu en C° een korte en verdiende “koffiebreak”.
Interludium Wij maken van de pauze gebruik om wat rond te snuisteren. We constateren al direct dat het buiten opnieuw sneeuwt, waarbij de noordzijde van het Sportpaleis doet denken aan een echte “White Christmas”, want dik sneeuwtapijt. Onze verkenningstocht is langer dan we vooropgesteld
hadden … en de “half-time” korter dan we verondersteld hadden. Het wordt zelfs nog haasten om op tijd terug onze plaats te bereiken, maar we beginnen het Sportpaleis al wat te kennen en via “paars” trekken we terug naar oranje. Het middenplein moet zich dan ook stelselmatig terug vullen. Dan al hebben André Rieu en de mannelijke leden van het orkest het podium terug ingenomen, evenals een 25-tal Hollandse “boerinnekens”.
Tweede bedrijf De meiskens, in typische klederdracht, brengen dan met het orkest de “Clog Dance”, uit de operette “Tsaar en Timmerman” van de Duitser Gustav Albert Lortzing. Eens de Hollandse meisjes van de bühne verdwenen, zetten de ‘mannen’ de bloemetjes buiten met de “Trompetenecho” van de Sloveniër Slavko Avsenik, gevolgd door “Anton aus Tirol” van Friedrich Schicho… u kent die meezinger zeer zeker nog vanuit het begin van de 21ste eeuw, beroemd gemaakt door D.J. Ötzi. De stelling “André Rieu klassiek”, gaat hier dus zeker niet op. De dames van het orkest -in hun beeldige jurken,… zullen wel niet altijd dezelfde aanhebben, vermoeden we, m.a.w. een camion met een hele ‘garderobe’ vol- maken terug hun opwachting, alsook de Platin tenors voor “E Lucevan le stelle”… meer serieuze zaken… uit de opera La Tosca van Giacomo Puccini. De drie tenoren blijven nog even en zetten de ‘Top Hat’ op voor het wat lichtere genre en “Da geh’ ich zu Maxim”, uit de operette ‘De Lustige Weduwe’ van Franz Lehar. Die blijft daarna ook aan bod met het “Wolgalied”… prachtig stukje muziek uit de operette ‘Der Zarewitsch’ ! Dan gaat de Hollands-Austalische nachtegaal Murisia Louwerse solo met “Memory” uit de musical ‘Cats’ van Andrew Lloyd Webber… alle toehoorders vergeten er zowaar de perikelen bij van de “White Christmas”, die hen straks nog te wachten staat… want ofschoon de “play list” op zijn laatste beentjes loopt… zijn er nog “extra times”. Enne… waar zit Johann Strauss ? Er zijn er twee, vader en zoon en van deze laatste, “Junior” dus, is “An der schönen blauen Donau”. We hoeven niet in details te treden… André Rieu verwijst naar de vele koppels die dan de dansvloer opgaan, zoals op het “Vrijthof” in Maastricht, maar in het Sportpaleis zijn dat er maar enkelen… een, oudere dame… maar waren ze dat bijna niet allemaal ???... dit is niet discriminerend bedoeld…, gaat zelfs de solo tour op en draait (vernuftig !) afwisselend rechts en links ! Als afsluiter van de ‘reguliere’ speeltijd treden de drie sopranen en de drie tenoren tezamen op de bühne voor “Ode an die Freude”, een gedicht van de Duitse dichter Friedrich von Schiller dat door Ludwig Von Beethoven in zijn 9de symfonie verwerkt werd.
Extra times Afgelopen zult u denken, of dachten toch redelijk wat aanwezigen… we mogen min of meer stellen, het
moest nog beginnen en het ging dus verder. Niet in de playlist opgenomen, met de “Radetzkymars” van Johann Strauss Senior, de vader dus, zijn beroemdste werk trouwens. Tussendoor maakt André Rieu nog wel eens een “klapke”… met verwijzing, tot tweemaal toe, naar de ‘romantische’ plek waar we ons bevonden. Nu akkoord, daar kon wel wat aan gedaan zijn geweest… maar dat is dan alleen maar een afspraak tussen de organisatoren en de directie van het Antwerps Sportpaleis n.v.. De prachtige videowall, van Alfacam Lint en opgesteld voor 10 x 10 Clouseau, had daar zeker al aan kunnen verhelpen… maar wellicht kon men niet tot een (financiële) overeenkomst komen. Dit is geen kritiek, maar gewoon een link, een suggestie, voor misschien het volgende jaar. Een beetje aarzelend, koordje ging wellicht niet goed los, kwam er geen sneeuw uit de lucht gevallen… geen “White Christmas” dus, maar een honderdtal ballonnen… dit terwijl André Rieu zich even tot in de coulissen terugtrekt, maar dan terugkomt en vervolgt met “Strauss & Company”, een poppuri van walsmuziek… ondertussen komen er ook wat speciale ‘kunstjes’ van enkele van de muzikanten aan te pas, iets dat ook telkenmale terugkomt. De Platin Tenors komen dan met drank op de bühne, gevolgd en vervoegd door de drie sopranen… de solofluitiste ‘kapt’ zo’n paar glazen “ad fundum” naar binnen… maar welk lied, wel stuk werd daarbij gebracht ?… we vermoedden het “Chiantilied” van Gerhard Winkler, maar dat bleek dan, achteraf, niet zo te zijn (dank zij You Tube !) … maar wél het “Libiamo” uit La Traviata van Giuseppe
Verdi. Er wordt een feestje gebouwd op het podium, iets dat niet door iedereen zo begrepen werd… “die van dat orkest doen niks anders dan drinken ?”… ‘Simple Minds’ zullen we stellen, want de doelstelling is om het publiek te amuseren. Daarna zitten we dan met een black-out, want we kenden het volgende wel… maar de titel “?????”, en André Rieu blijft “doorbissen”, wat niet iedereen verwachtte, want naast ons was het echt… opstaan en terug gaan zitten !
Epiloog Carmen, de “Ouverture”, en haar “Toreador” werden terug even uit de coulissen aangehaald, dramatische opera maar o-zo gezellige ouverture ! “Überall auf der Welt”… Freddy Breck en Jo Vally maakten er een schlager van, maar de melodie is dan wel gebaseerd op het lied van het slavenkoor uit Nabucco van Giuseppe Verdi. Zo gaan we stilaan naar het einde… met de vlam in de pijp mogen we stellen, zoals met “Eviva Espana”, hét nummer van Samantha, u weet wel, dat wereldberoemd werd… en héél de zaal mee, ook met “Mexico”… en zoveel zangers in de zaal, die toch wel laat echt op gang kwamen… maar dan toch tijd om af te sluiten met “Guten Abend, Gut Nacht” van Johannes Brahms… en dan ging het licht uit ! Onze beoordeling… amusementswaarde, om eens een voetbalterm te gebruiken… 10/10 ! Toch
meegeven dat men, bij manier van spreken, André Rieu moet kènnen. Wat willen we daarmee zeggen ? Trek niet naar het concert, zoals we ergens lazen, met in gedachten de optredens in Australië in het achterhoofd (2x vertoont op T.V. in Nederland)… of met het optreden van 13 september 2008 in het Koning Boudewijnstadion te Brussel. Dat was telkens met het fameuze kasteel Schönbrunn als decor… dat echter niet in het Sportpaleis binnenkan en wellicht misschien wel groter is ! Wij verlieten met een uitermate tevreden gevoel het Sportpaleis, net zoals ongetwijfeld het overgrote deel van de toeschouwers, waarvan het grootste gedeelte terug de baan op moest voor soms toch wel een moeilijke lange nacht naar huis… doorheen het sneeuwlandschap. Benieuwd wat het volgende week gaat worden, want op het ogenblik dat we dit verslag naar de redactie doorsturen is er nog wat bijgesneeuwd … en mogen op donderdag 24 december a.s. wellicht gewagen van een “ White Christmas ” !
Wien Wien nur du allein ! Op zaterdag 28 mei 2005 hadden we voor het laatst het Koning Boudewijnstadion aangedaan. Dat was ter gelegenheid van de finale van de Beker van België tussen Club Brugge K.V. en K.F.C. GerminalBeerschot Antwerpen (1-2). Toen zaten we op tribune I, maar die was nu voor de gelegenheid helemaal gesloten. Op zaterdag 13 september j.l. stond er geen sportmanifestatie of voetbalwedstrijd op het programma … wél het eenmalige optreden in België van André Rieu die op zijn wereldtour met en van “Ein abend in Wien” Brussel aandeed. Dé uitgelezen locatie was het Koning Boudewijnstadion … want de Maastrichter had gewoonweg de façade het Weense kasteel Schönbrunn, van de legendarische keizerin Sissi, laten ontwerpen en ‘neemt’ dat op zijn tournée uiteraard overal mee. In het stadion was het majestueuze paleis opgebouwd voor tribune I, op de plaats waar ongeveer een week eerder Kim Gevaert haar laatste 100 meter van haar carrière had gewonnen. Dat grote decor, het grootste ooit, was over bijna de gehele laterale lengte van de hoofdtribune en het speelveld opgetrokken … of 125 meter lang, 30 meter diep een 35 meter hoog ! Men was er met zo’n 200 man een week aan bezig geweest om het op te stellen. Als men daar even lang aan werkt om het af te breken, kunt u wel veronderstellen dat André Rieu niet om de haverklap optreedt of van locatie verandert. Gaat trouwens van Brussel naar Australië. De replica van “Schönbrunn”, ontworpen door de zoon van André Rieu, heeft een centrale bühne voor het ongeveer uit veertig mannen/vrouwen bestaande orkest, sextet -in feite twaalf want allemaal vrouwen- koor niet inbegrepen. Erboven een grote balzaal met gouden kroonluchters. Links en rechts van dat centrale gedeelte twee ijspistes, aan de beide dubbele deuren twee lakeien om die op tijd open en toe te doen. Niet te vergeten … iets dat ten tijde van “Sissi” nog niet bestond … de vier enorme beeldschermen, waarop alles in ’t groot te bewonderen viel ! Links en rechts achter de beide doelen, die voor de gelegenheid dan wel waren weggehaald, twee grote fonteinen ! Hopelijk worden die twee doelen tegen de volgende interland terug op de juiste plaats gezet, want de Rode Duivels scoren al moeilijk genoeg … !? Men kan zich misschien de vraag stellen waarom de hele constructie zo en dààr in elkaar is gezet ? Het antwoord is even eenvoudig als evident ... hoewel het Koning Boudewijn stadion als tamelijk ‘nieuw’ mag beschouwd worden, zijn er alleen onder de hoofdtribune alle nodige voorzieningen ! Ten slotte, of beter uiteindelijk, bestaat héél het ‘gevolg’ van André Rieu uit een paar honderd personen, waarvan toch wel de helft tijdens de “show” optreedt ! Musiciens en musiciennes dus, vocalisten, danseressen en dansers. Langs de kant van ‘tribune 3” zijn er dus alleen maar zitplaatsen en drankstandjes … en de nodige W.C.’s uiteraard … waarbij de “dames”rijen altijd véél groter zijn dan bij de mannen, zelfs al kunnen die nièt op een andere plaats hun behoefte doen (wildplassen dus). We weten nu wél dat dames meer behoefte hebben aan een bepaalde hygiëne … maar de uiteindelijke gemiddelde leeftijd mocht dan toch wél op + 50 geschat worden … ??? Voor méér informatie daaromtrent … consulteer de reclameboodschappen op T.V. ! Wat de tribunes betreft bent u al geïnformeerd … maar het hélé middenplein -speelveld dus-, bedekt met de nodige tegels, zat stampvol en, bovendien, had André Rieu de weergoden volledig mee … maar zei hij ook niet in de loop van het concert dat hij kon “toveren” ? Moeten we dus geloven van de Maastrichtenaar … die in de “tweede time” een toch wel tamelijk bejaarde dame plotseling in een meisje van 18 jaar omtoverde -visual effect noemt men dat- en als een engel liet rondzweven in de balzaal boven hem. Soliste Mirusia vertolkte al zwevend “Concerto pour une voix” … dat was dan al wel twee uur, of wellicht meer, nà het begin van de show … want dat is het ten slotte toch. Maar we gaan te vlug, de “match” is nog niet begonnen ! De “acteurs” stelden zich op in één van de bochten en bijna stipt om 20u30 deed de “orkestmeister” zijn intrede met héél zijn orkest, op de maten de mars “76 Trombones” uit de musical van “The Music Man” van Meredith Willson … iets dat we achterhaald hebben op het internet, na veel zoekwerk. Er mag en kan dus gesteld worden dat het niet “Wien, Wien nur du allein” was ! Dat kon de pret niet bederven, hoe dan ook André Rieu zorgde met zijn ‘entrance’ voor een doorbraak vanop de (voor ons) linker flank … ging dan centraal door de dicht bevolkte rijen toeschouwers, om dan in het midden van het stadion recht op de “goal” -het doel dus- af te stevenen en op de “bühne” plaats te nemen. André Rieu zorgde dus niet alleen voor “ein abend in Wien” … maar gewoonweg voor een hele muzikale reis. In zijn introductie, in het frans en het nederlands, beklemtoonde hij trouwens het belang van “de muziek” in ‘de mens’ zijn bestaan. Daarna besteedde hij aandacht aan zijn volgend nummer. Héél de avond trouwens werd àlles eerst met een verhaaltje en een grapje geïntroduceerd … zowel in de taal van Molière als die van Vondel, waarbij in het tweede deel eerstgenoemde wel de bovenhand nam … wellicht ook omdat betaalzender “BEL RTL” het concert integraal rechtstreeks uitzond !
Maar de startplaats werd uiteraard Wenen, … Wien Wien nur du allein … dat uiteindelijk niet aan bod kwam, maar de avond startte dan wel met de . De toon was meteen gezet, voor een “performance” die van 20u30 tot 23u50 zou duren met een “half time” tussenin. Moment waarop de “pipi-madammen” toch een aardig centje verdienden. Eens op de “bühne”, om daar op terug te komen, ging centrale spits André Rieu dermate op in zijn “stuk”, dat tijdens de eerder genoemde wals een van de snaren van zijn (dure) stijkstok van zijn viool het begaf. Indien die strijkstok even oud zou zijn als de viool zélf … kunnen we dat allicht begrijpen, trouwens, daarna, met een lichte ‘snok’, was het euvel al hersteld ! In alle geval waren we vertrokken voor een overgetelijke avond, die we op het einde van de rit mogen bestempelen als … zijn daar wel uitdrukkingen voor ? Men spreekt dan wel van de ‘taal van Molière en die van Vondel’, men zegt dat Hendrik Conscience zijn volk leerde lezen … maar van wie kan gesteld worden dat hij zijn volk de muziek leerde ? André Rieu had het over Wolfgang Amadeus Mozart, Oostenrijker natuurlijk (° Salzburg 27/01/1756 - + Wenen 05/12/1791). Rieu begon met “Eine kleine Nachtmusik” en vervolgde met een “medley” … met pianosoliste ! Om aan het geheel geen afbreuk te doen, iets dat trouwens ook niet mogelijk is, beperken we ons tot de hoogtepunten van de avond. De ‘pieken’ zeg maar, want het was ongetwijfeld één climax ! Toch vermelden dat het verder ging met de “Fächerpolonaise” van Carl Michael Ziehrer, ook een Wenenaar, … waarbij de Weense “debutanten” hun intrede deden in de ‘balzaal’ boven de hoofden van het orkest ; ze moeten met zo’n veertigen geweest zijn … we wilden ze tellen, maar dat lukte uiteindelijk niet. Dat lukte wél met de schaats(t)er(s) op de beide ijspistes … 28 langs de beide kanten. Zij deden hun intrede op de muziek van “Rosen aus den Süden”, een walsmedley van Johann Strauss II. Daarna verschenen de drie ‘Platina Tenoren’ op de bühne : de Australiër Gary Bennett, de Hongaar Béla Mavrak -hoewel in Baden tegen Wenen geboren- en de Duitser Thomas Greuel. Zij brachten eerst het “Chiantilied” van de Duitse componist Gerhard Winkler, we stelden al dat het een ‘internationaal’ concert was, met nog een groter italiaans “tintje”, een ode aan Luciano Pavarotti met het ‘Nessun Dorma’ uit de (onvoltooide) opera ‘Turandot’ van Giacomo Puccini (die op 29 november 1924 in Brussel overleed). En Adré Rieu mocht de Italiaanse tenor daarboven in de hemel (overleed op 6 september 2007) dankbaar zijn … zorgde er immers voor dat de hemelsluizen gesloten bleven want anders het een natte bedoening geworden -zonder paraplu’s want die werden aan de ingang in beslag genomen-. Maar ’t viel dus mee ! Brazilië kwam ook aan bod, met de sopraan Carmen Monarcha die “O Mio babbino caro” vertolkte, een aria uit de opera Gianni Schicchi van G. Puccini. De “eerste time” werd besloten in het Oostenrijks Hotel “Im weissel Rössl” de operette van Ralph Benatszky, gebracht door alle solisten waarbij de Platina tenoren ook nog charmant gezelschap aan hun zijde kregen. Ga nu niet surfen op het internet naar ’t Witte Paard … u komt dan gegarandeerd in Blankenberge terecht ! In alle geval trok André Rieu en gezelschap zich daarna terug “in het kasteel” om een “kopje koffie” te gaan drinken. De 32.000 à 40.000 toeschouwers en luisteraars in het Koning Boudewijn stadion hadden g.e.n.o.t.e.n en wisten soms nauwelijks waar kijken, met al die dansers en danseressen, zowel op de schaatsbaan als in de “balzaal”. Voor het merendeel van de aanwezigen waren daarbij de vier grote schermen een uitgelezen gelegenheid. Ook de grapjes die André Rieu er regelmatig tussenbracht vielen uitermate in de smaak, zoals dat met de hongaarse tenor, die reglmatig ‘goulasj’ voor heel de “crew” maakt, maar nà een tijdje wordt dat toch wel te veel … die hongaarse kost voor het orkest uiteraard, een muzikant demonstreerde daarna aan de hand van zijn “tuba” wat hij er van dacht. Vele van méér dan dertigduizend toechouwers strekten intussen de benen of genoten van een pilsje, een frisdrank, een bakje friet of … waren aan een plasje toe ! Granada … !!!!! iedereen direct terug naar de plaatsen om het begin van de tweede helft en het eerste doelpunt niet te missen !!! Ondertussen hadden we Wenen verlaten en waren we dus in Spanje aanbeland met de Platina tenoren. Wat later vertrokken we naar New York met de intrede, of de uitvaart, van de “Titanic”, waarbij ook twee ijsschaatsparen hun intrede deden. “My hart will go on”, muzikaal fenomenaal … en ook vocaal, maar Céline Dion was uiteraard niet van de partij. In tegenstelling tot de luxueuze oceaanreus, die zijn aankomstplaats nooit zou bereiken, ging het met de “show” wél verder. “Sissi” gold in feite de rode draad doorheen heel het gebeuren, o.a. met de “Kaiserswalz” van Johann Strauss en later deed ze zelfs haar intrede, samen met haar gemaal Franz-Joseph, in een koets door zes paarden getrokken. Maar eer het zo ver was, had Mirusia Louwerse haar vleugels afgelegd en werd ze terug op de begane grond gezet, nà haar eerder aangehaalde “Concerto pour une voix” … om nu op de benedenbühne “Wishing you were somehow here again” te brengen uit de music hall “The Phantom of the Opera”, naar het boek van de franse schrijver Gaston Leroux. Uiteraard mocht ook “An der schönen blauen Donau” niet ontbreken, wellicht dé beroemdste wals van
Johann Strauss II. Daarna maakten, zoals eerder gezegd, Keizer Franz-Joseph en zijn gemalin hun opwachting … ofte Suzan Erens, sopraan en vriendin van zoon Pierre Rieu en dus aanstaande schoondochter van vader André. Ze vertolkte “I belong to me”, een song gecomponeerd door de Amerikaanse zangeres Jessica Simpson. We hadden voorgenomen om niet te uitvoerig te zijn, we zijn het wel, één van onze slechte kwaliteiten, … maar de “Bolero” van Maurice Ravel (een Franse Bask geboren in Biarritz) moet toch ook vermeld worden, in één woord samengevat s.c.h.i.t.t.e.r.e.n.d. ! En we hadden nog wat te goed ! Alhoewel het er even op leek dat André Rieu zijn strijkstok aan de ‘haak’ gingen hangen, kwam hij met nog véél méér goesting terug … dat was tegen de klok van 23u20 … hij zou er nog een half uur bijdoen, met de wel gekende “Radetzky mars” (u wellicht niet onbekend door de ‘Strangers’ met … ‘en we goan en we goan naar Van de Ven’) … maar dus gecomponeerd door Johann Strauss … Senior, ja, dus de vader van …, ook zijn gekendste stuk. En er volgde nog ééntje, een medley met allerlei Weense walsen en deuntjes, op één van de cd’s van André Rieu samengevat als “Strauss & Company” … let op de schrijfwijze want dus niks te maken met ‘Vincent …’. En we waren bijlange nog niet aan het einde want er volgde de “Libiamo”, het ‘drinklied’ uit Verdi’s opera ‘La Traviata’ … gebracht door bijna alle solisten. En er werd gedronken, want de flessen schuimwijn rukten aan … voor iedereen van het gezelschap, wij hadden het daarvoor moeten stellen met een ‘jupiler’ uit een plastieken bekertje. Maar het gezelschap van André Rieu had dat wél verdiend … nog eentje, en een hondertal ‘pipers’ van de ‘European Pipe band’ maakten hun opwachting, tussen het publiek door, op de tonen van “Scotland the brave” om dan hun plaatsen in te nemen op de trappen van de bühne en van de danszaal. Mét het orkest volgde dan het welgekende “Amazing Grace”, de christelijke hymne van de Engelsman John Newton. Het afscheid naderde meer en meer en met “Adieu, mein kleiner Gardeoffizier”, een stuk van de ‘koning van de oprette’ Robert Stolz, dachten we dat het gedaan was … maar, persoonlijk, wachtten we nog altijd op “Wien, Wien nur du allein” … maar dat kwam dus niet, had hij wél gebracht voor het échte kasteel Schönbrunn, in Wenen zélf ! Met wat sloot hij dan wél af ? Met swung, met sambaballen, met alleman en iedereen die opgetreden had … Rocco Granata’s “Marina” in een eigen arrangement … en dan was het ‘schluss’, het ging dan al wél naar de klok van middernacht ! Aan de tintelende oogjes en krullende snor te zien zagen we (bij het verlaten van het stadion) dat ook ex-minister André Flahaux genoten had. De volgende dag, nà een Brusselse overnachting bij iemand van ‘kennis’, speelden we nog wat ‘de toerist’ in de hoofdstad. In de lange gang van de Metro naar het Centraal station stond een verdwaalde muzikant op zijn viool te spelen, had die al ooit van André Rieu gehoord ? Op onze tocht langs de Grote Markt en Manneken Pis waanden we ons plotseling opnieuw in de Oostenrijkse hoofdstad … we kruisten immers bus 95 … met het opschrift “Wiener”. Toch ook een stukje geschiedenis meegepikt, want via de “rue des Bouchers”, ging het naar de “Place de Brouckère”, waar nog altijd het café-restaurant-hotel “Metropole” gevestigd is … via de Adolphe Max laan, die veel zoniet alles van zijn vroegere glorie verloren heeft -er zijn nu zelfs sex- en piep etablissementen- ging het naar de “Place Rogier”, waar ook het imposante “Sheraton” gevestigd is. Ondertussen waren we het fameuze straatje “Nieuwbrug” gepasseerd, destijds (1967) in ‘the picture’ gekomen met de brand van de “Innovation”. Op de Rogierplaats is intussen al sedert geruime tijd dat andere grootwarenhuis “Bon Marché” verdwenen en heeft plaats gemaakt voor het shoppingcenter “City 2”. Net voor we het Noordstation bereiken, op de hoek van de Vooruitgangstraat en de Noordplein, herinnert een eenzame straatmuzikant ons opnieuw aan de performance van André Rieu van de avond tevoren. De “Sheraton” ?, te laat om op onze passen terug te keren, zou André Rieu daar overnacht hebben ? We hadden er eens moeten binnenwippen om hem te vragen … “André … en … Wien, Wien nur du allein … vergeten ?” Daarna dan toch de trein op, bij het verlaten van Brussel ontwaren we in de verte boven de kruinen van de bomen de bovenste bollen van het Atomium … de stille getuigen van dat onvergetelijke optreden van André Rieu en zijn Johann Strauss orkest, beneden in het Koning Boudewijnstadion en we neuriën weer … “Wien, Wien nur du allein” ! Marcel Dingemans.
