Dagboek. Guatemala. 6 juli 5 augustus 2014

Dagboek

Guatemala 6 juli – 5 augustus 2014

Dagboek van onze reis naar Guatemala – 6 juli tot 5 augustus 2014

Zondag 6 juli 2014 Om 19.00u was het verzamelen geblazen aan Rik zijn appartement. Waren op post: Karel, Rik, ikzelf en mijn ouders. Fred zou er niet zijn, die heeft avondje met zijn vriendin voorzien, ze zullen elkaar immers 7 weken niet zien. En ja, soms moet je al eens kiezen hé ;) Het was dan nog even toezien hoe Rik zijn medicatie verdeelde, enne … dat was zo te zien niet weinig! Het was echter wel belangrijk dat we

de

medicatie

over

drie

verdeelden, je weet nooit dat er ergens bagage verloren zou gaan. Maar goed, na een dik halfuur trokken we dan richting Walplein, meerbepaald ‘De Poulin’. We genoten er van een lekker kip-avondje, zelfs mijn moeke vond het lekker. Zou dit de eerste link met Guatemala kunnen zijn, de ‘kip’ dan!? Blijkbaar eten ze daar voornamelijk kip … We zijn dan in elk geval al goed gestart! Terug aangekomen bij het appartement namen we afscheid van mijn ouders en hielpen we Rik nog even met het maken van zijn valies (allé, meer kijken dan helpen … maar het idee was er toch). Karel en ik trokken dan rond 1.00u naar het internaat waar we nog enkele uurtjes slaap trachten te vatten. Nu komt de reis echt wel héél dichtbij …


Maandag 7 juli 2014 Pffff… wat is 4.00u vroeg om op te staan ;( Even snel wassen, en dan richting Rik. Hier was de nacht nog korter geweest, daar zat wat water voor iets tussen. Maar, zoals we hadden verwacht, waren Fred & zijn mama trouw op post met het een minibusje om ons naar Zaventem te brengen. Ons reisgezelschap was dus compleet! Bij aankomst aan de luchthaven zwaaiden we Barbara uit en checkten we in, alles verliep er zéér vlot. We hadden zelfs nog uitgebreid de tijd om ons te goed te doen aan een ontbijtje. Voor de vlucht naar Madrid zaten we niet samen, onze Karel vloog zelfs helemaal achteraan in de hoek ;) Maar over de vlucht richting Madrid was er geen geklaag. Rik en ik zaten samen en hadden een fijne babbel, maar we sloten ook een klein uurtje onze ogen. Bij aankomst in Madrid verliep ook de overstap vlot, we kwamen er zelfs Eric Vos tegen, een kennis van Rik & mezelf. In deze luchthaven gebeurt de verplaatsing zelfs met een treintje, wat veel zegt over de grootte van deze luchthaven. Vooraleer we in het vliegtuig stapten, hielden we nog even halt bij Starbucks voor een koffie en koek. Een airbus 340-600 zou ons naar Guatemala

City

vliegen,

een

vliegtuig met heel wat voorzieningen aan boord: iedereen een schermpje waar

je

verschillende

kan

kiezen films,

tussen muziek,

spelletjes, reisinfo, … We konden er zelfs tegen elkaar spelen, alleen kon Karel moeilijk winnen van mij bij vier op een rij (Fred daarentegen wel). De maaltijd, kip met rijst, viel me dan weer wat tegen. Omstreeks 16.15u (plaatselijke tijd, zo’n 8u verder dus) landden we in Guatemala City, en waar we nooit zeker van waren … Rogelio & Donaldo stonden ons wel degelijk op te wachten! We werden er meteen hartelijk begroet. Met z’n zessen plooiden we ons in een oudere, roodkleurige pick-up, onze bagage werd achterop met een koord samengebonden. Tijdens de rit konden we meteen onze ogen uitkijken, zeker tijdens het eerste stuk door de hoofdstad. De bussen, de geur en de sfeer deden me meteen terug denken aan een eerdere reis naar Roemenië, zo’n 19 jaar geleden. Rogelio had ook een


krant bij, de ene moord (of afrekeningen) na de andere. Hier was maar één woord te horen toen we het even bekeken: ‘Verschrikkelijk’. Eénmaal goed buiten de hoofdstad hielden we even halt voor het versterken van de dorstige mens & de aankoop van wat bier voor vanavond. Na een rit van zo’n 130 km hielden we dan voor een 2e keer halt, ditmaal om de hongerige mens te versterken. We stapten een Pollo Comero binnen, waar we toch min of meer zeker waren van veilig voedsel (kippenketen). Rik & Fred hun achterste was ondertussen al wat gevoeliger geworden door de rit in de pick-up, zelf had ik een kussentje … hihi. Karel kon zich nog maar met moeite wakker houden, knikkebollen kon hij als de beste. Maar na nog eens een anderhalf uur rijden kwamen we aan bij de Casa Damiaan in Jocotan… oef !!! We nemen meteen onze intrek in een huis achteraan het domein, schitterend

met

bovenop overdekt

een terras

temidden de bomen. Het leek alvast zalig mooi te zijn, al was het nu al een tijdje donker. Tijd om even ons slaapvertrek te verkennen, en eerst de dode salamander (een hecko) uit Rik zijn bed te verwijderen. Na de installatie trokken we naar ons terras om er samen nog een biertje te drinken. Moe en voldaan kroop iedereen dan tenslotte in zijn eigen versie van slaapzak, slaapovertrek, … er was zelfs een reuze-zijderups te bespeuren ;) Nog even lachen met dit alles, maar de slaap werd snel gevat. Over een lange dag gesproken: 27 uur onderweg! Slaapwel…


Dinsdag 8 juli 2014 Deze morgen waren we reeds vroeg wakker, gewekt door de vele geluiden van de natuur rondom ons. Zelf stond ik stilletjes op en trok meteen naar ons dakterras om er te genieten van het prachtig uitzicht. Een zicht dat zo uit ‘Indiana Jones’ werd weggeplukt. Na een tijdje stonden we alle vier op het terras om even samen te genieten van het mooie uitzicht. Ons ontbijt bestond uit een soort cake die we gisteren hadden gekocht, droog maar wel lekker. Ondertussen regelden we enkele praktische zaken zoals het samenleggen hoeveel

van

de

dollars

pot,

we

kijken

wisselen,

programma, … Bleek meteen dat we allemaal

op

dezelfde

golflengte

zitten, een goed begin dus! Rik nam ons

dan

mee

voor

een

korte

rondleiding in onze thuisbasis de ‘Casa

Damiaan’.

Het

principe

is

eigenlijk een internaat waar zo’n 23 jongens

verblijven.

Jongens

die,

zonder dit internaat, wellicht nooit de kans zouden krijgen om school te lopen (financieel, afstand, …). Het ziet er allemaal heel mooi, en zelfs een beetje paradijslijk uit, maar het blijft toch allemaal zeer primitief. Soms steekt het gevoel van ‘medelijden’ wel even de kop op. De jongens die hier verblijven mogen echter niet klagen, integendeel! In de keuken ontmoeten we Rogelio, tijd voor een babbel, een cola & koekje. Het viel ons meteen ook op dat de mensen die hier in de ‘Casa Damiaan’ werken eigenlijk wel mooie mensen zijn. Donker haar, donkere huidskleur, niet groot… echte Indianen zijn het. Rogelio nam ons, in de pick-up, mee naar de ‘Casa Parochial’, zijn uitvalsbasis temidden het dorp Jocotan. Maar als snel vertrokken we daar terug met de pick-up, Karel & ik stonden achterop. We zouden een collega-priester van Rogelio opzoeken die wel eens motorpech zou kunnen hebben. Uiteindelijk werd het een rit van meer dan een uur doorheen de bergen… we vielen van de ene verbazing in de andere, zeker wanneer je zo achterop de pick-up staat en alles ziet! Wat een magnifieke

natuur

hier!

Het

bergdorpje

waar

we

dan

uiteindelijk

aankwamen heette Tierra Blanca. De indianen zaten allemaal langsheen de weg en keken ons met argusogen aan. Zwaaien of goeiedag zeggen zit er hier niet meteen in … een vreemd


gevoel toch wel. Blijkbaar zijn deze mensen zo, zeer bedeesd en afwachtend. We werden meteen naar het kerkje geleid door Rogelio waar we reeds enkele ballonnen uitdeelden aan de kinderen. Je zag de gezichtjes zo veranderen, van klein, maar ook van groot ;) We werden er zelfs vergast op een maaltijdsoep, iets wat voor hen een feestmaaltijd is. Je kan het een beetje vergelijken met een waterzooi van taaie kip met aardappel, rijst & enkele groenten. Niet slecht maar, echt lekker was het ook niet, we namen uit voorzichtigheid ook maar enkele schepjes. We liepen ook nog even door het schooltje in dit dorpje, schooltjes die in de bergdorpen (Aldea’s) door de staat werden gebouwd. Maar wat een chaos en enthousiasme bij de kinderen

hier

toen

vier

blanke

mannen hun klasje binnen stapten. Voor hen zijn blanke mannen echt uitzonderlijk, sommige zijn op het randje af zelfs een beetje bang. Het deed me wel deugd te zien dat ze toch een zeker vorm van niveau proberen te halen op vlak van leerstof. Boeiend om deze vier klasjes eens te zien hier, maar het was terug tijd om de op de pick-up te springen richting Jocotan. Daar

aangekomen gingen we

onze

dollars

wisselen

in

Quetzals,

de

plaatselijke munt. Maar, meer dan 1500 dollar in één keer kan hier niet gewisseld worden, en al zeker niet als je geen klant bent. Dankzij Rogelio, en een kennis, lukte dit dan wel. Terug in de ‘Casa Parochial’ hielden we een siësta terwijl de match Brazilië-Duitsland speelde op een klein TV-tje. Samen met Rik trok ik even naar het marktje waar we iets dronken en een papaja & watermeloen kochten. Fred mocht al meteen de 2 pick-ups aan een check-up onderwerpen op vraag van Rogelio, zelf plaatste ik snel nog even enkele berichtjes op de website voor het thuisfront. Toch handig als je, zoals Fred, wat af kent van automechaniek. De dag afsluiten deden we samen met Rogelio in een restaurantje, net buiten het dorpje, op een steenworp van de ‘Casa Damiaan’. Het werd een tortilla gevuld met kip en rundsvlees, niet slecht ;) Terug in de ‘Casa Damiaan’ praatten we nog even na met Rogelio erbij. Het ging voornamelijk over het echte leven en de miserie in de bergdorpen. Ik


moest toch even mijn oren spitsen en eens slikken bij het horen van een aantal zaken. Achter de bedeesde Indianen, die we vandaag voor het eerst mochten ontmoeten, schuilt blijkbaar ook wel wat geweld, jaloezie, seksueel misbruik en zelfs moord ;( Toch gek als je daar even bij stil staat… Bedankt Rogelio voor deze fijne, en vooral indrukwekkende, eerste dag in Jocotan. We hebben heel wat impulsen en indrukken ontvangen. Rond 21u kropen we terug in onze overtrekken … Goedenacht ;)


Woensdag 9 juli 2014 Vandaag stond een verkenning van het dorp ‘Jocotan’, waar wij dus verblijven, op het programma. De school, kliniek, de zusters, … Om 7.30u zaten we terug op ons dakterras voor opnieuw een éénvoudig ontbijtje, met zicht op de schitterende natuur. De vrolijke grijze eekhoorn, die we eerder al eens zagen, was er deze morgen niet ;( Rogelio pikte ons met de pick-up op en we reden naar het dispensarium, de kliniek dus. We ontmoetten er enkele zusters waarvan er eentje precies niet zo goed aan toe was. Zuster Lidia haar onderbeen zag er echt niet goed uit, blijkbaar een serieuze infectie. Maar klagen, dat hoorde je haar in geen geval doen… integendeel! De enkele kindjes die we hier zagen, samen met hun ouders, wekten opnieuw medelijden op. Anderzijds zijn ze hier uiteraard in goede handen. Zuster ‘Kapoen’, ooit zo genoemd door Rik, liet ons dan weer haar laboratorium zien. Eerder primitieve toestellen, maar ze werken en bewijzen hun dienst! De

prachtige

dispensarium

tuin

deed

me

van

het

even

stil

staan om te genieten, we zagen er zelfs een kolibrietje aan een bloem hangen. Deze kleine vogeltjes zijn blijkbaar de enigen die achteruit kunnen vliegen, opnieuw een weetje ;) Achter het gebouw bezochten we nog een project waarbij ze kippen slachten,

waardoor

ze

inkomsten

konden verwerven. Prachtig (of net niet?) om te zien, maar zo zie je maar dat ze hier vaak met eenvoudige zaken toch iets kunnen bereiken. Terug naar onze ‘Casa Damiaan’ waar Rogelio graag een derde remlicht op zijn pick-up zou willen laten installeren. En wie sprak hij daarvoor aan,


natuurlijk… onze Fred! En Rogelio vraagt, wij draaien ;) Fred kocht een remlicht aan en, met voldoende assistenten, werd het geïnstalleerd op de pikc-up. Het middagmaal, een uur later dan voorzien want het remlicht ging voor, bestond uit soep met rijst, tortilla’s en geitenkaas. Ook het programma voor deze middag werd gewijzigd, Rogelio heeft immers een uitvaartdienst om 15u, van twee jongeren die in de hoofdstad werden vermoord. De kisten werden voorgereden op een pick-up waar enkele vellen mousse werden in gelegd. En ook de uitvaart had veel weg van een ‘zootje ongeregeld’, maar dit is hier blijkbaar gebruikelijk. We woonden slechts een stukje van de uitvaart bij en deden ons nog even te goed aan een verfrissend drankje op het marktplaatsje. En

het

programma

blijft

maar

wijzigen, indien we willen kunnen we een ziekenzalving bijwonen in een aldea, en dat deden we ook. Na een bergrit van een goed halfuur kwamen we aan in een armtierig bergdorpje. Daar woonden we , samen

met

de

familie,

de

ziekenzalving bij van een vrouwtje van 95 jaar (de moeder van de kokkin uit de ‘Casa Damiaan’). Het vrouwtje zat nog rechtop op bed, omringd door haar dochters. Opnieuw kom ik tot het besef hoe eenvoudig deze mensen hier leven, zo primitief en afhankelijk van de natuur. Ook wij namen afscheid van deze mensen, en van het vrouwtje. De hartelijkheid die je op dit moment voelt, ook van het vrouwtje, kan ik niet beschrijven… het is iets wat wij niet kennen. Terug in de ‘Casa Damiaan’ maakten we voor het eerst kennis met jongens, de internen, tijdens het avondmaal dat we samen met hen namen. Verwonderlijk hoe stil de jongens hier zijn tijdens het eten, nochtans mogen ze praten. Misschien waren ze wat onder de indruk, want we werden alvast goed aangekeken en vooral bekeken. Na de gezamenlijke afwas (zowel de jongens als wijzelf), volgden we hen tijdens een catechese-moment. Amai, niet te geloven hoe serieus en goed de jongens dit volgen… zou ik dit ook eens proberen op ons internaat ;) Enne, als je denkt dat het zomaar catechese is, nee hoor … het is naar mijn aanvoelen zware stuff. Ze ontleden, samen met hun opvoeder, zelfs enkele teksten uit het evangelie.


Na een uur meevolgen zakten we met de jongens mee af naar beneden, en speelden we even een partijtje ‘dammen’ met hen. Enne, ze kennen er iets van… winnen is niet evident voor ons! Even napraten met een pintje op ons terras en dan is het terug bedtijd. Morgen worden we reeds om 7.30u opgepikt door Rogelio. Na opnieuw een dag gevuld met verschillende indrukken en belevenissen wensen we elkaar een goedenacht toe …


Donderdag 10 juli 2014 Terug ontbijt op ons terras, alleen zag er eentje iets minder goed uit. Fred voelde zich niet lekker en eten zat er voor hem niet meteen in ;( Toch stonden we, zoals afgesproken, met ons vier paraat voor een bezoek aan een aldea. Dit keer met biechtviering en eucharistie. Terug op en in de pick-up voor een bergrit tot aan de desbetreffende aldea… Bij aankomst stond iedereen ons terug aan te kijken zonder dat er een

woord

gezegd

werd…

echt

moeilijk te beschrijven hoe wij ons dan voelen. De verantwoordelijke van het dorpje komt ons een hand geven bij wijze van welkom. Fred trok meteen richting schaduw, je zag meteen dat hij zich echt niet goed

voelde.

Terwijl

Rogelio

de

biecht af nam van de inwoners maakten wij, samen met één van de inwoners en zijn zoontje, een wandeling rondom dit kleine dorpje. Fred bleef ter plaatse want het ging van kwaad naar erger. De wandeling, doorheen de maisvelden, bracht ons tot bij enkele schitterende uitzichten over de vallei en de rivierbedding. Qua wandeltempo, en wandelen in de bergen, kunnen we van deze Indianen nog veel leren: traag, constant & bewust. Tijdens de eucharistieviering werden we door Rogelio voorgesteld aan de bewoners (invitantes de Belgica) en mochten we hen zelfs een eigen boodschap

meegeven.

Rogelio

vertaalde die dan voor ons. Het is trouwens schitterend om te zien hoe actief deze mensen (jong en oud) aan deze viering deelnemen. Rogelio

vroeg

aan

één

van

de

dorpelingen of zij geen problemen heeft zo zonder tanden, dit aangezien hij zelf problemen heeft met zijn vals gebit. Haar antwoord was vrij eenvoudig: “Niet echt hé, het gaat allemaal


wat trager, geduld hé!” Ondertussen bleek ook onze Karel niet meer 100% te zijn en nam hij, samen met Fred, plaats binnenin de pick-up voor de terugreis. Rik en ik stonden, samen met heel wat bewoners van nabijgelegen dorpjes, achterop de pick-up lekker gezellig dicht bij elkaar ;) Het was vasthouden geblazen en vooral evenwicht behouden. Maar ook deze keer bracht Rogelio ons veilig en wel terug tot bij de ‘Casa Damiaan’. Rogelio, Rik en ikzelf genoten er van een lekker middagmaal, Fred & Karel hadden wellicht meer deugd van hun bed op dit moment. Zelf genoot ik ook van een uitgebreide siësta en trok nog even naar het winkeltje om onze watervoorraad aan te vullen. Veel meer zullen we vandaag wellicht niet meer doen, de rust zal iedereen wellicht deugd doen. Omstreeks 18.30u schoven we dan wel nog mee aan tafel met de internen & genoten van een heerlijk stukje kip, gebakken in een jasje met wat rijst. Rik en ik lieten het ons smaken, terwijl onze twee jongens eerder voorzichtig waren en niet teveel aten. Ondertussen vernam ik dat

de

internen

hier

een

jaar

internaat betalen met één zak maïs en één zak bruine bonen, de rest wordt door Rogelio bekostigd. Je begrijpt dat hij hier dus wel wat geld voor nodig heeft. De jongens gaan hier trouwens slapen om 9.30u en worden gewekt om 5.45u. Wat een dagje zeg: Karel & Fred zitten met de buikloop, Rik nam de verkeerde pillen en zelf kan ik mijn muggenbeten niet meer tellen & begon mijn voet op te zwellen… grrr We maakten al menig grapjes over onze problemen, maar we blijven optimistisch. Op het terras kwam Rogelio ons nog even vergezellen. We overhandigden hem een fles Jägermeister die we hadden meegebracht, het is immers één van zijn lievelingsdrankjes. Gekoeld of niet (niet dus), hij nam meteen een goede slok. “dat is straf spul hé, maar het ontsmet goed… het beste wat er is” waren zijn woorden. Zelf hield ik het liever bij een biertje ;) Slaapwel en hopelijk zijn Fred & Karel morgen terug wat beter …


Vrijdag 11 juli 2014 Als ontbijtje namen we deze keer gewoon

enkele

koeken,

Fred

is

blijkbaar al een heel stuk beter en ook Karel gaf aan dat het wel gaat. Om 9u pikte Rogelio ons terug op. Hij had vandaag een afspraak met zijn

dokter

in

Esquipulas.

We

maken van die gelegenheid gebruik om mee te rijden en er de prachtige abdij te gaan bezoeken. Na een rit van anderhalf uur (we weten trouwens stilaan hoe we best zitten in een laadbak van een pick-up) kwamen we aan bij de dokter. Haar kabinet was gelegen in een vreemd aandoende wijk, precies ooit willen opbouwen maar nooit gelukt. Bij navraag is hier ooit gestart met de opbouw van deze wijk voor de ontvangst van de paus. Helaas is men nooit verder geraakt dan enkele grote toegangspoorten, enkele wegen en heel wat onafgewerkte huizen. En tot op vandaag staat het er nog steeds zo bij ;(

Bij de dokter liet ik even mijn voet zien, die

ondertussen nogal fel reageert op wellicht een insectenbeet. Ook Karel liet er zijn stoelgang even controleren aangezien de buikloop niet meteen overging. Dit kabinet, eigenlijk een privékliniek zo te horen, ziet er trouwens superproper en verzorgd uit, we kregen hier zelfs een rondleiding. Alleen, de meeste mensen kunnen zoiets hier nooit betalen. Samen met ons, waren ook nog een vrouw en dochter meegereisd voor een doktersbezoek. Een vrouw die dit

anders

nooit

zou

kunnen

betalen, maar een behandeling wel broodnodig heeft. Dankzij Rogelio kan dit nu wel. Tot zover het doktersbezoek, nu richting de stad Esquipulas

waar

we

even

halt

hielden bij een klein filiaaltje van ‘Pollo Campero’, een keten waar je vooral gebakken kip kunt eten. De kip en frietjes waren lekker, de gesuikerde koffie achteraf heb ik toch laten staan ;(


Met een gevulde maag reden we dan naar de abdij, bekend om zijn ‘zwarte Christusfiguur’ uit ebbenhout vervaardigd. Niet onbelangrijk: je dient achterwaarts weg te stappen van dit beeld, je mag het nooit de rug toekeren. Ook wij bezochten dit beeld, en stapten uiteraard achterwaarts terug buiten. We penden er ook een boodschap neer in het gastenboek, dit voor een goed verloop van onze reis en de werken van Rogelio. Vooraleer we terug reden richting Jocotan trokken we nog even het stadje

in,

immers

Karel

nog

een

en

ik

wilden

typische

hoed

kopen. Zo waren we de komende dagen ook beschermd tegen de zon. Pittig

detail,

alle

Indiaanse

mannen dragen hier zo’n hoed. Als je dus denkt dat de Indianen hier pluimen dragen, dan heb je het goed mis ;) Bij de aankomst terug in de ‘Casa Damiaan’ trokken Fred en ik naar de tienda (winkeltje) om onze water –en drankvoorraad terug aan te vullen, dit terwijl Karel en Rik de was zouden doen. Wie was er nu meest gewassen eigenlijk, de was of de wassers ;) Voor het avondmaal waren we vanavond uitgenodigd in de Casa Parochial, voor ons een beetje een feestmaaltijd eigenlijk. Voor de eerste maal eens gewone broodjes, ham, paté, … en echte koffie (niet gesuikerd)! We hebben het ons dan ook goed laten smaken ;) Na het eten nog even op internet enkele berichtjes posten terwijl Fred verder mocht sleutelen aan de pick-up, deze keer de binnenverlichting herstellen. De dag sloten we, zoals gewoonlijk ondertussen, terug af op het terras. Ondertussen was het niet zo goed gesteld met mijn voet, steunen werd moeilijk en het deed echt pijn. Nog even insmeren en hopelijk doet de zalf (voorgeschreven door de dokter) deze nacht haar werk. Ik zou onze uitstap naar Honduras immers niet willen missen morgen. Een fijne nachtrust allemaal …


Zaterdag 12 juli 2014 Vandaag bliezen we om 8.30u present voor onze uitstap naar Copan, in Honduras, een buurland van Guatemala. De pijn in mijn voet is ondertussen heel wat verminderd, maar de zwelling blijft … vreemd, maar het is toch niet slechter. Meteen na ons vertrek pikken we Donaldo op, hij zal ons mee begeleiden vandaag. Maar voor we de reis verder konden zetten moesten we ook bij hem nog eerst even een koffie drinken, en kregen we ook hier een rondleiding in zijn huis. Het is meteen duidelijk dat dit zeker geen duts is, integendeel! Hij toont dan ook graag wat hij allemaal heeft, vooral op zijn vier auto’s en moto was hij fier. Op ons maakte zoiets minder indruk, zeker als je ziet hoe de andere mensen hier leefden. Aangekomen

aan

de

grens

met

Honduras werd meteen duidelijk waarom

Donaldo

mee

was.

De

corruptie, handeltjes, … kon je hier zo aanvoelen. Donaldo wist dan ook hoe

we

snelst

en

zonder

veel

problemen over de grens raakten, en dat lukte ook. Pittig detail: zelf had hij niet eens zijn paspoort bij ;) Hier moet je zelfs betalen om de grens over te mogen, meer moet ik niet vertellen zeker!? En zo raakten we uiteindelijk op onze bestemming, Copan, ooit een stad binnen de Mayabeschaving in Midden-Amerika. Bij het binnengaan van het park, nadat

sommigen

toiletbezoek

hoognodig

hadden

een

afgelegd,

werden we meteen begroet door aan Ara (papegaai). Deze blijken hier in het wild te leven, mooi om te zien. De wandeling doorheen dit park

bracht

prachtige

ons

langsheen

bouwwerken

en

sculpturen van de Maya’s die hier ooit

leefden,

en

waarvan

de

afstammelingen hier nog steeds in de streek verblijven. Enkele zaken waren


toch wel indrukwekkend: de Mayakalender in steen uitgehouwen, overdekte trap vol sculpturen, offersteen in de vorm van een schildpad, gigantische steenblokken, … Ons ogen kregen de kost. Ik raakte ook aan de praat met een leerkracht die hier op bezoek was met de laatstejaars van een school uit Honduras. Ze reden maar liefst 12 uur tot hier, en dit met zo’n typische Amerikaanse schoolbus. Na het bezoek stapte ik ook even op die schoolbus… amai, wat een verschil met onze bussen. In het nabijgelegen dorpje namen we het middagmaal in een restaurantje die Donaldo ons heeft aanbevolen. We namen er een mixed grill met vlees en scampi’s, en dat bleek een uitstekende keuze. Het smaakte ons, terwijl we op een TV-scherm de 1e helft van de WKwedstrijd Nederland-Brazilië konden volgen. En geloof het of niet, maar we ontmoetten er Westvlamingen aan de tafel naast ons ;) Wat bleek toen, dat ik zelfs nog basiscursus had gekregen van Annemie, die samen met haar gezin haar dochter hier kwam ophalen. Zij verbleef een jaar in Honduras, met een soort uitwisselingsproject. Enne, ook zij kon de ‘frigole’ (bruine bonen) hier na een jaar nog niet gewoon worden … En dan terug huiswaarts waar ik een uitgebreide siësta nam, en die deed verdraaid deugd. Het was echter al snel tijd voor het avondmaal, opnieuw in de ‘Casa Parochial’. Ik at deze avond iets minder, precies of er was me iets misvallen ;( Aangenaam is anders, maar goed … we hebben allemaal wel eens zo’n momentje. Blijkbaar ben ik de laatste in de rij. Rogelio bracht ons, na nog een drink, terug naar de Casa Damiaan waar we meteen terug in ons bedje doken … Slaap zacht…


Zondag 13 juli 2014 Na een eerdere onrustige nacht (2x toiletbezoek, maar ondertussen lijkt alles terug normaal) stapten we met z’n allen te voet naar de ‘Casa Parochial’, daar hadden we om 9u afspraak met Rogelio. We namen er het ontbijt om nadien richting San Juan te rijden voor de eucharistieviering. Net zoals overal werden we ook hier hartelijk ontvangen, zelfs in de voorbeden werd er voor ons gebeden. Onze Karel moest toch even de kerk verlaten voor een dringende boodschap, deze werd iets te krachtig. En wat doe je als je niet meteen een toilet vind … het kerkhof!? Na de viering gingen we nog even langs het klooster aldaar voor een drankje, en dan terug naar de ‘Casa Parochial’. Phidelia, de kokkin van Rogelio, kookte speciaal voor ons spaghetti! Wat een schat is het toch ;) Rik & Fred zouden hier blijven en ondertussen de WK-finale wat volgen op televisie. Karel en ikzelf namen voor het eerst een tok-tok (mototaxi) naar de ‘Casa Damiaan’ voor een siësta. Eenmaal aangekomen ging ik languit op mijn bed liggen, het zou mijn voet deugd doen om toch even te rusten … de zwelling was immers nog steeds niet verminderd. Ik besloot dan toch maar om een korte antibioticakuur op te starten van 3 pilletjes, hopelijk verdwijnt het daarmee. Karel had ook deugd van het dutje, zijn maag was immers ook nog steeds niet wat het moest zijn. Rond 16u kwamen de jongens terug aan

in

de

begonnen

‘Casa

te

Damiaan’

voetballen.

en

Karel

moest niet lang twijfelen en ging meteen

mee

voetballen,

maakte

blijkbaar

indruk

en op

dat de

jongens. Ik bleef een tijdje kijken, en het verbaasde mij hoe de jongens hier

‘samen’

spelen,

elkaar

waarderen, doorschuiven, … een echt groepsgebeuren! Toen Fred & Rik terugkeerden sloot ook Fred aan bij het voetbal. Rik genoot dan ook even van een platte rust, want hij was ook al een tijdje geen 100%. Hopelijk zijn we morgen allemaal wat aan de betere hand, onze uitstap naar Tikal stellen we alvast een dagje uit. Nog een pintje om af te sluiten en dan ons bed in … Slaapwel.


Maandag 14 juli 2014 Vandaag onze laatste dag in Jocotan, morgen vertrekken we immers voor 7 dagen richting Tikal. En ja hoor … de zwelling in mijn voet begon af te nemen. Het ontbijt namen we in de ‘Casa parochial’, met een lekker eitje op ons bord. Tijdens het ontbijt werd al snel duidelijk dat onze plannen opnieuw zullen wijzigen, aangezien Rogelio eventueel zou mee gaan naar Tikal. Hij verdient deze vakantie dubbel en dik en dat gunnen we hem ook, maar dan moeten we het wel uitstellen tot donderdag, en dat doen we dan ook. Bijkomend kunnen we hem woensdag nog vergezellen op bezoek naar een verre aldea, die alleen te voet bereikbaar is via twee loopbruggen. Rik zal die dag moeten passen voor deze tocht, de rust zal hem wellicht meer deugd dan die inspaning. En dan hebben we nog Fred, die met hoogtevrees kampt. Spannend dus ;) Karel & Fred hielpen deze morgen een jongen die een huistaak moest maken. Hij moest alle 32 deelnemende landen van het WK oplijsten met alle spelers per ploeg. Detail: de meeste jongeren uit de aldea’s kunnen niet met een pc werken, laat staan met het internet… een zinloze en absurde opdracht dus! Maar goed, deze jongen kon zijn taak vandaag nog afgeven! We sprongen met z’n allen nog even binnen bij de zusters, het klooster

waar

Huldenberg

de

zusters

verblijven,

die

uit we

eerder in België ook bezochten. Wat een verzorgd en mooi verblijf, dat viel meteen op. We werden er zéér gastvrij ontvangen met een verfrissende aperitief, fruesqo met mango & zoutkoekjes … heerlijk! Het even binnen springen werd al snel meer dan een uurtje babbelen en genieten van het gezellig samenzijn. Rogelio bracht ons met de pick-up terug naar de ‘Casa Damiaan’, en hij had ook een 6-tal stoelen mee om daar te laten herstellen door de twee timmermannen die daar werken. En over vakmanschap gesproken, die twee kunnen er wat van … met hun manchetta (groot mes), zaag & schaaf werden deze stoelen netjes hersteld en zelfs nagemaakt!


Na een sober middagmaal volgde terug een siësta, voor mij onder het dak van de eetplaats van de internen. Heerlijk om hier te liggen, rustig en steeds een fris windje. Nadat

we

dan

nog

wat

drank

inkochten bracht Rogelio ons naar ‘Brazilar’,

meerbepaald

warmwaterbronnen.

naar

Fred

de zijn

verwachtingen over deze bronnen lagen alvast héél hoog, hij heeft het namelijk nogal moeilijk met de koude douches in de ‘Casa Damiaan’. Maar … het water van de bronnen bleek dan toch wel iets te heet te zijn ;) Terwijl we met ons drietjes reeds in zo’n bad zaten, was Fred nog aan het wennen … even lachen mocht nu wel hé. Deze bronnen waren echt zalig, niet te beschrijven. Opeens voelden we niets meer van onze insectenbeten, bijna niet te geloven. Maar héél lang kon je er niet met gans het lichaam inblijven, precies of alle energie werd weggezogen … vreemd gevoel. De conclusie was wel dat deze bronnen ons ongelooflijk veel deugd deden, voor herhaling vatbaar! Trouwens, het warm water komt voort door het vulkanisch gebied hier. Na zo’n 2 uurtjes genieten werden we terug opgepikt. Droge kledij aantrekken en terug tijd voor het avondmaal. We besloten nog eens het restaurantje te bezoeken, maar bij aankomst bleek het gesloten ;( We behielpen ons dan maar met enkele broodjes en beleg op ons terras … Vanavond bleven we ook nog een tijdje napraten op het terras. En ook deze avond: goede nacht reisgenoten…


Dinsdag 15 juli 2014 Vandaag bleven we iets langer liggen dan anders, een beetje uitslapen dus. Na een verkwikkende, koude douche ging het terug ‘Casa Paraochial’ voor een lekker ontbijtje met spiegeleitjes. Phidelea bakt ze graag voor ons wanneer we er aankomen. Eenmaal

het

ontbijt

kiezen,

trokken

klooster

waar

we we

achter

de

naar

het

hoopten

om

Marie-Paul te ontmoeten. Zij houdt zich namelijk bezig met alles wat met natuurgeneeskunde te maken heeft,

en

dat

interesseert

mij

uitermate natuurlijk. Helaas was ze er niet, maar ze zou blijkbaar aan het werk zijn in de ‘Menachor’ (Medicina

Natural

Chorti)

dus

trokken we daar heen. Meer info hierover vind je op www.menachor.be (beetje verouderd wel). Bij aankomst werden we door Marie-Paul hartelijk begroet en ze gaf ons een zéér verfijnde uitleg over hun werking, we kregen er ook een rondleiding. Leerrijk en verrijkend toch wel. We lieten er ook onze iris (oog) bekijken door een specialiste, de eerste keer dat ik met dit in aanraking kwam. Onvoorstelbaar hoe snel deze vrouw een aantal zaken uit mijn ogen kon aflezen. Het resultaat was behoorlijk positief: ze zag de infectie (voet), mijn nieren moest ik momenteel goed verzorgen en wat meer groenten en fruit eten (wat hier niet evident was natuurlijk). De rest zag er allemaal goed uit… Ze schreef me een zuiveringskuur voor die ik in België kon volgen, niet hier uiteraard. Wat ik, na de twee geplande huwelijksfeesten, ook zal volgen. Ook de anderen ondergingen deze test, en het resultaat was ook hier verbazend … een hele ervaring! Na dit verrijkend bezoek volgt een siësta in de ‘Casa Damiaan’ tot rond 14.30u, dan gingen we de school bezoeken. Iets wat al lang op ons programma stond, maar er nog steeds niet van gekomen is. Een stuk van deze school werd ooit gebouwd door ons VTI te Brugge, als steun voor deze regio. Het werd toen gebouwd als technische school, en het blijkt ook nog steeds zo gebruikt te worden. Vanuit België kregen we te horen dat het verwaarloosd werd, dat restauratie zich opdringt,… maar ons leek alles hier goed gebruikt te worden, en naar deze normen ook nog allemaal in goede staat is. We


bezochten

er

afdelingen,

enkele zoals

verschillende elektriciteit,

keuken, houtbewerking & artistieke vormig. Of het niveau hetzelfde is als bij ons, daar heb ik heel wat twijfels over ;) Het is wel verrijkend om te zien

hoe

men

onderwijs

hier

aanpakt. We bleven zelfs nog even kijken naar enkele optredens van de richting ‘artistieke vorming’, enkele jongens hadden dit gevraagd. En wat superfijn was, enkele van onze internen uit de ‘Casa Damiaan’ deden mee. Van de school maakten we een wandeling doorheen Jocotan, wat we eigenlijk nog nooit echt deden, om nadien met een fles bacardi en enkele zakjes chips op ons terras te belanden… apero! Fred zijn alcoholpeil moet namelijk op niveau blijven hé ;) Na de apero trokken we terug naar de ‘Casa Pariochial’ waar we door Jean-Marie werden uitgenodigd voor het avondmaal. JeanMarie is een Waalse collega van Rogelio, die zich meer bezig houdt met administratie van het bisdom. Het werd een feestelijke maaltijd met een glaasje wijn. Rik kon er niet echt van genieten, hij was al een tijdje niet echt goed, hopelijk keert dit snel. Nog even op het internet en dan terug naar onze thuisbasis waar we iets vroeger onder de wol kropen. Morgen komt Rogelio ons immers om 6.00u reeds ophalen. Slaap lekker…


Woensdag 16 juli 2014 Reeds om 5.30u opende ik als eerste de ogen, om dan Karel & Fred te wekken. Vandaag vertrokken we immers met Rogelio naar de aldea ‘Oregano’, de verste aldea van de parochie. En zoals afgesproken vertrokken we met ons drie, en Rogelio, om 6u met de pick-up. Zelf nam ik eens plaats naast Rogelio, terwijl Karel en Fred op de laadbak sprongen. Na een uurtje rijden, en een verrijkende babbel met Rogelio, lieten we de wagen achter aan het begin van een loopbrug startten

over we

de

een

rivier.

Daar

wandeltocht

en

beklimming van een goed anderhalf uur tot bij het dorp. Onderweg doken héél vaak prachtige zichten op over de rivierbedding, de bergen, … en de prachtige natuur gewoon! Bij aankomst aan de tweede hangbrug slaakte Fred toen wellicht een zucht van opluchting, de hoogte bleek mee te vallen en hij liep er behoorlijk gezwind over. Zou hij er vannacht over gedroom hebben!? Toen we bij het dorpje aankwamen viel me meteen de nog grotere armoede in dit dorpje op. Geen steen te bespeuren bij de bouw van deze hutjes, en ook aan de kledij van de mensen zag je het verschil met andere dorpen. De viering, ter ere van hun patroonheilige St. Jan, vond plaats op een open plaatsje vlak voor een klein overblijfsel van een vroeger kerkje blijkbaar. Daar stond ook hun beeld opgesteld die ze er vereren. Ook hier werden we terug hartelijk ontvangen, en kregen we zelfs een stoel om op te zitten (als enige trouwens!). Tijdens de viering werden we zelfs bewierookt, iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Dit is iets die alleen voor belangrijke mensen is voorbehouden. We dienden ook zelf hun patroon te bewieroken. Een prachtig beeld was wel de drie kalkoenen die voor het altaar verschenen,


schitterend! De terugtocht verliep voor de één wat eleganter dan de anderen, maar we raakten veilig en wel terug aan onze pick-up voor de terugrit naar de Casa Damiaan. Bij aankomst polste ik even bij Rik hoe het was, en er blijkt weinig beterschap merkbaar. Hij kon nagenoeg niets binnenhouden en voelt zich verschrikkelijk slecht. Potverdikke hé! Onze

siësta

werd

onderbroken,

zuster Marie-Paul riep ons vanop het voetbalveldje toe. De zusters verwachtten ons blijkbaar voor een drankje.

Blijkbaar

hebben

we

elkaar verkeerd verstaan, maar goed … een kwartiertje later waren we present, ook Rik stapte mee. Het

werd

een

gezellige

babbel,

vooral zuster ‘Kapoen’ is er me eentje, lachen kan ze als de beste. We leerden ook haar papegaai kennen die ze leerde praten. Een hecko zorgde toen zelfs voor het hoogtepunt, door bijna in de decolleté van Lieve te belanden ;) Het werd lachen geblazen. Vandaar trokken we meteen naar de ‘Casa parochial’ voor het avondmaal, gebakken worstjes, dat kon me wel smaken. Rik paste terug, het ging echt niet goed … er is blijkbaar toch iets serieus aan de hand, en dat baarde me toch wat zorgen. Morgen zouden we trouwens ook richting Tikal vertrekken, voor 7 dagen, maar met Rik zijn toestand lijkt me dat niet mogelijk. Toen we terug in de ‘Casa Damiaan’ waren zagen we terug dat het helemaal niet goed ging, Rik was compleet misselijk. De laatste hoop ligt nu op de werking

van

de

antibiotica

die

hij

reeds

was

beginnen

nemen.

Morgenochtend om 5.30u pols ik bij Rik, en zullen we beslissen of we al dan niet vertrekken. Eerlijk gezegd heb ik hier geen goed gevoel bij, en ga ik er vanuit da we morgen ook niet zullen vertrekken. Onze rugzakken staan reeds gepakt, en we sloten de avond af op ons terras. Slaapwel en sterkte Rik…


Donderdag 17 juli 2014 Zoals beloofd polste ik om 5.30u bij Rik, maar het werd al snel duidelijk dat vertrekken geen optie was. Ik bracht Rogelio op de hoogte die meteen de dokter verwittigde. Omstreeks 8.00u vertrok hij dan met Rik richting Esquipulas voor een 2e bezoek aan de dokter. Wij besloten met ons drie even richting Chiquimula te gaan met de bus. Zo gezegd, zo gedaan, en even later zaten we reeds op het busje. Na

een

rit

van

zo’n

45

min.

kwamen we aan te midden een drukte van jewelste, de markt van Chiquimula. Ik weet eigenlijk niet of ik ooit zo’n grote markt gezien heb, en alles staat er zo dicht op elkaar gepakt … onvoorstelbaar hoe ze er hier zelf nog aan uit geraken. En deze markt gaat blijkbaar elke dag door! Ik genoot er echt van om hier tussen, langs en door te lopen. Wat we hier allemaal zagen valt moeilijk allemaal te beschrijven, het zou veel te lang duren:

vrouw

helemaal

onder

huiduitstulpingen,

vreemde

groenten,

allerhande geuren, de hygiëne in veel kraampjes, mensen allerhande… enz. Voor het middagmaal besloten we, nogal vrij snel, om een bezoekje te brengen aan de Mac Donalds. Eens iets anders om te eten, het zal smaken ;) Alleen die smarties op mijn ijsje, dat vond ik maar niets… Bedankt Karel ! Na ons ‘Amerikaans’ middagmaal keerden we terug naar onze thuisbasis, het was ondertussen loeiend heet. De open ramen op het busje waren dan ook geen overbodige luxe. Bij aankomst troffen we Rik terug aan, maar alles behalve in orde. Hij kon zelfs de medicatie die hij had gekregen niet binnenhouden, en dat was nu zéér belangrijk natuurlijk. Ondertussen namen we een korte siësta en trokken we met ons drie nog eens naar de warmwaterbronnen. Met een toktok waren we er vrij snel. Alleen het terugkeren baarde ons wat zorgen, dus probeerden we de kerel die ons bracht, met wat extra fooi, te overhalen om ons om 18u terug op te pikken. We hebben opnieuw genoten van ons bezoekje aan de bronnen, maar de kerel in kwestie hebben we niet gezien. Gelukkig passeerde er vrij snel terug een tok-tok die ons kon terug brengen.


Vanavond stapten we naar het restaurantje waar we eerder met Rogelio al iets gingen eten. Fred bestelde er een drankje, maar bij het zien & proeven besloot hij om het toch maar te laten staan. De taal blijft soms toch een grote barrière, dat ondervinden we telkens weer. Maar, we doen ons best om te volgen en een aantal woordjes en zinnen hebben we al goed onder de knie. We blijven oefenen ;) Na onze snack, die ons wel smaakte, stapten we terug naar de Casa Damiaan. Tot onze verbazing stond Rogelio met de pick-up voor de poort te wachten. Bleek dat hij de dokter opwachtte die voor alle zekerheid zelf wilde langskomen voor onze Rik, wat dus niet zo goed klonk. Bijna twee uur later, toen wij met ons drie op het terras iets dronken, kwam de dokter dan uiteindelijk langs, en het verdicht was snel duidelijk: Rik moest meteen mee naar het ziekenhuis, hij maakte zelfs hoge koorts. Een domper op deze reis dus, maar anderzijds is het momenteel wel de beste oplossing natuurlijk. Daar zaten we dan, als schaapjes zonder hun herder, en dit wellicht voor enkele dagen. Wat doen we? Nog enkele dagen in Jocotan blijven leek ons niet meteen het fijnste, en we besloten vrij snel om tot zondag al even richting Antigua te trekken, een oud Middeleeuws stadje en de vroegere hoofdstad van Guatemala. We konden dan zondag zien hoe het Rik vergaat voor ons verder programma. We sloten deze dag een beetje in mineur af, we hebben vooral te doen met onze Rik. Helaas kunnen we er nu eenmaal niets aan veranderen. Maar onze gedachten gaan wel uit naar hem… Slaapwel makkers..


Vrijdag 18 juli 2014 Na het ontwaken maakten we onze rugzak klaar voor onze uitstap naar Antigua. Veel hebben we niet nodig voor drie dagen, maar we checkten het goed af en staken alles wat bijeen. Karel was deze morgen precies nog niet goed wakker, maar alles kwam uiteindelijk in orde. Met onze rugzak trokken we nog eerst langs de ‘Casa Pariochial’ voor een ontbijtje met, jawel … eitjes! Phidelia wist ons terug te verwennen, al was het een vreemd gevoel om hier te zijn zonder Rogelio & Rik. Hij bleef immers bij Rik in Esquipulas. Reeds om 9.30u zaten we terug op het busje richting Chiquimula, waar we

bij

aankomst

werden

overdonderd door mannen die ons allemaal op de bus naar ‘Guaty’ (Guatemala City) wilden stoppen. Precies of ze hebben er allemaal iets bij te winnen. Karel nam eerst nog uitgebreid

de

tijd

voor

een

toiletbezoek vooraleer we dan op de grote

bus

stapten.

Detail:

de

toiletdames wilden met ons allen op de foto, en giechelen dat ze deden. Geloof het of niet, maar op deze bus hadden we zelfs airco en heel wat beenruimte, zalig gewoon! Een kwartiertje later vertrok de bus. Onderweg stapten regelmatig vrouwen op om allerlei etenswaren aan te bieden, je kon er zelfs een warme maaltijd bestellen (kip, tortilla, …). Een tijdje later stapten ze dan gewoon weer af, wachtend op een volgende bus vanuit de andere richting. Waar de bus proper was bij het opstappen, was dit niet zo toen we aankwamen, ze gooien alle afval hier dan ook gewoon op de grond. Maar goed, om 15.30u stapte we uit aan ‘Centra Norte’, nabij Guatemala City. Van hier namen we een taxi naar Antigua, aangezien we Guatemala City wat willen vermijden, het is er immers niet altijd even veilig. Maar amai, wat een taxirit was me dat, ze trekken zich maar weinig aan van de wegcode (als er hier tenminste al één bestaat !?). Blij dat we dus een uurtje later konden uitstappen op de Plaza Mayor te Antigua.


We

waren

nog

niet

helemaal

uitgestapt of een soort ‘gids’ sprak ons meteen aan met de vraag of hij ons kon helpen met een hotel. Een beetje wantrouwig zei ik hem dat we een goed, en niet te prijzig hotelletje zochten. En ja hoor, hij bracht ons tot bij een hotelletje die ons zeker kon bekoren, we mochten er zelfs eerst alles bekijken alvorens te beslissen. We betaalden meteen voor twee overnachtingen: voor 110$ konden we hier verblijven, ontbijt inbegrepen (28€ per man dus). Het was naast hotel ook een soort koffiebar, waar we meteen van genoten na onze aankomst. We besloten eveneens om eerst een plaats te zoeken waar we konden bellen, zo konden we Rik opbellen en laten weten waar we waren. Helaas was het voicemail, en spraken we de boodschap in. We lieten deze morgen trouwens ook een boodschap achter voor Rogelio, zo hoeven ze zich geen zorgen te maken. Ons verblijf hier startten we met een biertje op een schitterende locatie, een prachtige binnentuin van een sjiek hotel. Hier hebben we echt van genoten, we kregen er heerlijke cashew-nootjes bij, njamie njamie. Van hier ging het naar een pizzeria en nadien terug naar onze hotelkamer om ons even op te frissen. De avond sloten we af in een toffe bar, een beetje vergelijkbaar met de ‘Rica’ in Brugge. We dronken er enkele coctails, die hier trouwens veel goedkoper zijn dan bij ons: mojito, caipirinha, batida de coco en een shotje. We hadden hier voor het eerst een héél ander gevoel dan de voorbije twee weken … even genieten van een echt vakantiegevoel! Karel sloeg er zelfs een praatje met twee meisjes, in het Engels ;) Fred moest er mee lachen, maar was het nu van jaloezie of omdat het grappig was!? Na deze fijne afsluiter terug naar ons hotel voor een nachtje op een gewone matras, heerlijk! Slaapwel…


Zaterdag 19 juli 2014 Zalig ontwaken in en dubbel bed voor mij alleen en met vooruitblik op een warme douche, een hele tijd geleden! Daar genoten we trouwens alle drie van, vooraleer we beneden ons ontbijt namen. We kregen er drie halve broodjes voorgeschoteld, met wat gesneden fruit. Het uitgebreidere ontbijt bleef uit, maar blijkbaar hebben we elkaar mis verstaan.

Maar

uiteindelijk

genoten

we

toch

van

een

heerlijk,

iets

uitgebreider ontbijt. Tijdens het ontbijt besloten we trouwens om te gaan informeren om de vulkaan Pacaya te beklimmen. Karel & ikzelf namen eerst wat tijd om eens te bellen met het thuisfront. Het deed van beide kanten deugd om elkaar nog eens te horen na een dikke twee weken in Guatemala. Ook Rik belden we even op, hij klonk toch al wat beter aan de telefoon en zou zondag terug naar Jocotan komen, de dag waarop ook wij terugkeren. Dat klonk dus goed … We wisten niet meteen hoe we nu snelst

op

de

vulkaan

zouden

geraken, dus besloten we op zoek te gaan

naar

dezelfde

gids

van

gisteren. Als bij wonder troffen we hem aan nabij de kerk, en hij bracht

ons

tot

bij

een

klein

reisbureautje, waar we onze trip naar

de

vulkaan

vastleggen.

Om

namiddag

worden

konden

14.00u we

deze

hiervoor

opgepikt aan ons hotel. Hij wou ons nog een geleide wandeling aanbieden, maar daar pasten we voor, we zouden zelf nog wat op ontdekking gaan. Zo kwamen we terecht op de Mercado, een soort overdekte markt met allemaal winkeltjes en kraampjes. We moesten trouwens op zoek naar een pull, want die zouden we nodig hebben voor de beklimming van de vulkaan. Het kan er ‘s avonds behoorlijk koud worden op die hoogte. Die vonden we ook vrij snel, alle drie dezelfde maya-pull (zo noemde we dat dan maar), maar telkens een ander kleur. Karel kocht er ook nog een voetbaltruitje van ‘Guatemala’. Het middagmaal bestond uit een eenvoudige lasagne in ons hotelletje, met nadien een koffie in afwachting van het busje die ons zou ophalen.


Uiteindelijk, zo’n halfuurtje later dan voorzien, werden we opgepikt. Samen met nog drie andere mensen reed een man ons naar de voet van de vulkaanberg waar een gids ons mee op tocht nam. Nog even een ticket aankopen, want dit is een nationaal park waar je ingang dient te betalen, en de klim kon beginnen. Aangenaam was het bij aanvang echter niet, ze drongen daar aan om de tocht met een paard te doen . Gevolg: paard achter ons, naast ons, voor ons… om gek van te worden! Twee Amerikanen, die met ons mee waren, namen een paard. En wat zie je dan: ze zitten te roken op hun paard, drinken biertje onderweg, … zo typisch ;) Uiteindelijk, na een kwartiertje, gaven de paardenmannen de moed op en konden we genieten van de klim. Onze gids nam trouwens een aardig tempo ;) Uiteindelijk kwamen we onderaan de krater te staan, nog een laatste klim naar boven dachten we toen. Helaas konden we dit niet doen, het was te gevaarlijk door de gassen

die

er

vrijkomen.

Deze

actieve vulkaan is trouwens vier maand geleden voor het laatst uitgebarsten. Ik stond versteld van de warmte die nog steeds uit de lava vrijkomt, niet te geloven! We konden er zelfs enkele marshmallows opwarmen … njamie njamie. Dit is echt een verrassende en unieke ervaring! Als je wat lavagruis weg wrijft dan kan je het zelfs moeilijk blijven vasthouden van de warmte. Prachtig gewoon! De afdaling ging iets sneller, maar daarom niet makkelijker. Het was opletten geblazen om niet uit te schuiven,

Fred

had

het

nogal

moeilijk met de steentjes die steeds opnieuw in zijn schoenen wilden kruipen. We waren trouwens ook behoorlijk proper, onze voeten en benen zagen er al redelijk zwart uit ;) Bij aankomst in het hotel was het dan ook meteen douchen geblazen, en best dat het al donker was geworden ondertussen (zo zagen ze ons niet meteen vuil binnen komen).


Proper gewassen trokken we het stadje in op zoek naar een restaurantje voor het avondmaal. En uiteindelijk belandden we in een Spaans restaurant. We beslisten om een fles cava te bestellen, samen met wat ham, en te klinken op deze mooie ervaring van vandaag. Om te eten werd het een paellaschotel met witte wijn, wat we ons goed lieten smaken. Het mag al eens hé ;) Vooraleer we terug naar het hotel stapten, sprongen we dan nog even een bar binnen waar we op het dakterras enkele mojito’s dronken. Toffe sfeer hier! Na een meer dan geslaagde dag kropen we tot slot terug onder de wol, morgen terug richting Jocotan! Slaap zacht…


Zondag 20 juli 2014 Deze morgen verliep het ontbijt iets gesmeerder, we wisten dan ook meteen hoe we alles moesten vragen. Een mens leert elke dag bij hé ;) De gebakken bananen vond ik alvast een lekkernij. Na het ontbijt trekken we terug richting Jocotan. Inpakken dus en op zoek naar een taxi. Bij het buitenkomen van het hotel bleek een loopwedstrijd bezig te zijn, blijkbaar is er vandaag feest in dit stadje, maar goed wij keren terug. Het was even zoeken naar een taxi, die stonden op een andere plaats. Veel keuze hadden we niet, er stonden slechts twee taxi’s, dus stapten we in een oud bakje. Hij vroeg zelfs iets meer dan in het heengaan, maar goed … wat kunnen we doen?! Hij reed wel iets rustiger dan zijn voorganger. Bij aankomst in ‘Centra Norte’ kochten we ons enkele boterkoeken (versie Guatemala) voor onderweg. En een weinig later stapten we terug op een bus van ‘Routes Orientales’, we werden onderweg zelfs verwend met de film ‘Titanic’. Bij aankomst in Chiquimula terug een klein busje naar Jocotan, en driekwart uur later stonden we terug aan de ‘Casa Damiaan’. Back home, maar van Rik was er hier geen spoor ;( Rik

verbleef

zusters

dus

blijkbaar trokken

bij

we

de

daar

meteen naartoe, we waren dan ook razend

benieuwd

hoe

het

hem

verging. Hij zag er misschien wel wat beter uit, maar dat was het in werkelijkheid

nog

bijlange

niet.

Toen hij vertelde wat ze allemaal hadden gedaan, en hoe het in het ziekenhuis is verlopen, bleek het allemaal toch redelijk serieus te zijn. Helaas wordt het voor Rik vanaf nu rusten en proberen terug op krachten te komen. Het was dan ook vrij snel duidelijk dat hij de 7-daags trip richting Tikal niet zal aankunnen. Wat een domper zeg ;( Maar goed, de gezondheid gaat voor, daar kunnen we niet rond. Morgen komt de dokter trouwens nog eens langs en dan zouden we toch meer moeten weten! Rik blijft trouwens bij de zusters overnachten, het is daar in ieder geval veiliger (zeker op vlak van hygiëne) en hij krijgt er ook de nodige zorgen. Dat zou in onze ‘Casa Damiaan’ niet gaan, en er zou van rusten niet veel


sprake zijn wellicht. Wij trokken naar de ‘Casa Parochial’ voor het avondmaal, samen met Rogelio. We luisterden naar zijn verhaal, hij was immers twee nachten bij Rik gebleven in het ziekenhuis. Wellicht heeft hij een beetje een schuldgevoel, maar het is toch bewonderenswaardig dat hij dit heeft gedaan! Na de maaltijd liepen we nog even doorheen

het

dorpje

waar

ondertussen ook een soort kermis is opgesteld. Op 25/7 vieren ze hier immers het feest van Santiago, hun patroonheilige. De ‘novene’ begint negen dagen voor het eigenlijke feest,

vandaar

dat

er

veel

te

beleven valt in het dorpje. Hun versie, een zelfgemaakte versie dan nog, van een reuzenrad is echt onvoorstelbaar. Het wiel wordt aangedreven door een halve ontmantelde auto, bijna niet te geloven ;) Afsluiten deden we nog eens op het terras van het gekende restaurantje, samen met een 2-tal pintjes en een ‘reuzekikker’ die ons vergezelde. Slapen deden we terug in de ‘Casa Damiaan’, even wennen toch weer ;) Goedenacht…


Maandag 21 juli 2014 Niet echt goed geslapen deze nacht, de elektriciteit was uitgevallen en de twee honden hebben vannacht meer dan hun werk gedaan. Maar goed, we stonden op en trokken met een tok-tok meteen naar ‘Casa parochial’ voor een ontbijt. En toeval of niet, Rogelio & Rik kwamen hier na het ontbijt ook langs. Helaas hadden ze minder goed nieuws bij van de dokter ;( Rik zou zo snel mogelijk terug naar België moeten, hij is getroffen door een zéér agressief virus die systematisch alle organen aantast. En momenteel zijn de nieren reeds aangetast. Hij kan het zich dan ook niet permitteren om nog een besmetting of infectie, hoe klein dan ook, op te lopen! We zaten met z’n allen aan tafel om dit toch even te bespreken, Karel & Fred waren opvallend stil. Toen ik met Rik & Karel kort nadien even in de bureau was, werd het Rik toch even teveel … ook zo’n momenten moeten we delen, en er vooral zijn voor elkaar. Ik moest vrij snel aan het overlijden van mijn oma terugdenken, toen was Rik ook de eerste die er was voor mij. We zijn allemaal een beetje getroffen op dit moment, maar we moeten ook allemaal vooruit! Rik keerde reeds terug naar de zusters, wij namen eerst nog het middagmaal in de ‘Casa Parochial’. We hadden ook besloten Mutas in te schakelen, daar was reeds een dossier geopend, en we namen contact op. We waren daar trouwens gans de namiddag zoet mee, wat een geregel. De afwisseling, door bij de zusters af en toe iets samen te drinken en te eten, zorgde voor wat afleiding. We overliepen nog eens samen het vervolg van onze reis, wij zouden hem immers verder zetten vanaf het moment dat we zeker zijn dat Rik goed en wel kan vertrekken. We namen heel wat info van Rik over, Karel en Fred zorgden dan weer voor het maken van Rik zijn rugzak. Daarvoor werd eerst alles opgehaald in de ‘Casa Damiaan’. Met ons drietjes sloten we deze trieste dag af in het gekende restaurantje, het gespreksonderwerp is nogal duidelijk wellicht. Na een goeie cheeseburger en koffie stapten we terug naar ons slaapvertrek. Hopelijk een goedenacht deze keer …


Dinsdag 22 juli 2014 Deze ochtend opende ik reeds redelijk vroeg de oogjes, aangezien ik een telefoon verwachtte van Mutas, of van Rik, omtrent de beslissing tot repatriëring. Helaas bleef deze uit, en besloot ik om 7.30u Rik op te zoeken in het klooster. Het probleem is uiteraard ook het uur verschil met België, voor 10u moeten we het meeste geregeld krijgen, want dan is het reeds 18u in België. Aan de poort even zwaaien naar de eerste tok-tok die voorbij kwam, en vijf minuutjes later stapte ik het klooster binnen. Rik zag er minder goed uit, wat bedrukt precies, hij had last van zijn nieren. Hij mankte ook wat, zijn voet was redelijk opgezwollen. Maar ook Rik kreeg blijkbaar nog geen telefoon van Mutas, dus nam ik zelf contact. Daar gaan we … Nog géén beslissing, ze vragen nog een extra document, waarop ik duidelijk liet verstaan dat we helemaal niet akkoord zijn met deze manier van werken. Rik moet immers zo snel mogelijk weg, en we verliezen hier kostbare tijd! Nog maar eens naar het dorp om een document te laten scannen en doormailen dus. Al een geluk dat ik die man daar ondertussen wat ken. Scannen en mailen is immers niet zo evident hier, en hij is er ook niet altijd blijkbaar ;( Nadien terug Mutas opgebeld, maar ze blijven uitstellen, je zou op den duur voor minder eens kwaad worden. Even overleggen met Rik, en we besluiten ook de verzekering, die we bij de vlucht afsloten, aan te spreken. Ook hier terug documenten doorsturen en een paar keer heen en weer bellen. En tussendoor nog eens contact opnemen met Mutas, waar ook de telefonist stilaan wat kwaad werd. We verwijten hem uiteraard niets, maar het is stilaan wel onbegrijpelijk & vooral onverantwoord geworden! Karel & Fred waren ondertussen bij Rogelio bezig met het vervangen van de batterij in de pick-up van Padre Guan, de collega van Rogelio. Via

Connections

ondertussen eerstvolgende

te

krijgen horen vlucht

dat

we de pas

donderdagavond zou kunnen zijn. Dit uiteraard na afwachting van de verzekering, in dit geval Touring


waar het dossier lopende is. Blijkbaar zullen we hier echter sneller antwoord krijgen dan bij Mutas. Na al dit frustrerend gedoe heb ik Rik toch aangeraden de dokter nog eens op te zoeken, hij moet immers nog drie dagen overbruggen. En dat deed hij dan ook, er werd nog eens bloed afgenomen. Nog even wachten op het resultaat, dat we vrij snel zouden krijgen. Het middagmaal bestond uit enkele koekjes, gevolgd door een korte siësta, zo’n kwartiertje. Rik belde me op dat hij nieuws had (ondertussen kochten we hier ook reeds een nieuwe gsm met kaart, zodat we in contact konden blijven). Mutas liet weten dat ze niet overgaan tot repatriëren, maar ze vroegen wel nog eens de uitslag van het bloedonderzoek. En wat dacht je, deze keer kon ik het niet meteen doorsturen, de man was er niet. Dan maar even bellen om de bloedwaarden door te geven, maar het verdict bleef! Onze hoop lag nu bij Touring, maar ook hier kregen we als antwoord: “wij moet Mutas volgen, wij kunnen niet tot repatriëring overgaan”. Heb hen ook duidelijk laten verstaan dat dit niet meer ‘menselijk’ en ‘verantwoord’ is, waarom moeten zij trouwens Mutas volgen?! We sloten deze verzekering speciaal af omdat we in een minder ontwikkeld gebied zaten & de kans op ziekte dus groter was. Aan zowel Mutas als Touring vroeg ik wie er dan de verantwoordelijkheid zal nemen wanneer het fout afloopt … er volgde tweemaal een ontwijkend antwoord uiteraard. Rik had zelfs al mensen van de CM gecontacteerd, die ook tussenkwamen, maar helaas ook zonder positief resultaat. Maar goed, druk maken heeft nu geen zin, we besloten dan maar zelf de vlucht te boeken! Morgenvroeg, het eerste werk! Ondertussen

was

het

al

bijna

avond geworden en sloten we in het klooster af met een drankje en enkele

heerlijke

koekjes.

Karel

werd er zelfs gevraagd om priester te worden ;) Fred legde ondertussen de laatste hand aan de pick-up, de batterij plaatsen verliep immers niet zoals het moest ;) Karel en ik besloten dan maar even de kermis te bezoeken, en stonden nog eens versteld van hoe


primitief en eenvoudig dit allemaal is. We bezochten het schietkraam waar we zelfs een ‘shock-balpen’ wonnen, driemaal raden wie dit super plezant vond !? Nog even een berichtje plaatsen op twitter voor het thuisfront, ondertussen raakte ook de pick-up afgewerkt. Terug in de ‘Casa Damiaan’ hielden Karel n ik nog een schrijfmoment & trokken we nadien terug naar het restaurantje. Daar besloten we om morgen te vertrekken richting Tikal, van zodra Rik zijn vlucht vast staat en alles geregeld is. Zo zouden we eindelijk onze reis kunnen verder zetten … Slaap zacht …


Woensdag 23 juli 2014 Om 7.00u opgestaan, Karel en Fred liet ik nog slapen. Ik trok immers meteen naar het klooster om er, samen met Rik, zijn vlucht te boeken! Bij

aankomst

kreeg

ik

van

Rik

te

horen

dat

beide

verzekerings-

maatschappijen contact hadden opgenomen. (Even kreeg ik terug hoop) Ze begrepen niet goed dat we niet akkoord waren met de beslissing en zelfs directieleden van de CM op de hoogte brachten. Het feit dat we zelf een vlucht aan het boeken waren begrepen ze ook niet … Jah, wat moet een mensen dan wel doen in zo’n situatie!? Enfin, dit krijgt later zeker nog een staartje, nu concentreren we ons op het boeken van de vlucht. Contact opgenomen met Sigried van Connections in Brugge, die ons wel leek te helpen en ook de situatie leek te begrijpen. Ik mocht haar zelfs nog even alle documenten doorsturen, zij zou zelf nog eens aandringen bij de verzekering (later bleek dat ook dit niets uithaalde). Ze wist ons te vertellen dat er nog plaats was op de vlucht van morgenavond, zowel in economy als business class. Voor deze laatste was de prijs wel 2600€, de gewone omboeking van ons economy ticket was er 600€. Maar goed, na kort overleg met Rik, konden we geen risico nemen en boekten we de business seat. Rik moet immers kunnen liggen, 13 uur zitten zou wel eens dramatisch kunnen aflopen. Na nog wat heen en weer geloop, wat internetgedoe en browserproblemen konden we dan rond 11.15u eindelijk het vliegtuigticket afprinten! Nu wisten we zeker dat Rik op een veilige manier thuis zou geraken, zelfs met de nodige zorgen van Iberia. Oef … Voor ons was het nu hoog tijd geworden om onze rugzakken te pakken, we waren immers om 12u uitgenodigd voor een afscheidsmaal bij de zusters. Maar we moesten ook zo snel mogelijk vertrekken richting ‘Puerto Barius’. En ja hoor, stipt op tijd klopten we gepakt

en

gezakt

aan

bij

het

klooster. Het werd een gezellige, lekkere maaltijd! Ik geef toe, het werd voor mij zelfs wat emotioneel, zeker wanneer de zusters begonnen te zingen. Een heel intens en speciaal moment.


We vertrokken dan ook niet zonder de zusters uitdrukkelijk te bedanken en vooral afscheid te nemen van Rik. We wensten hem het allerbeste toe, en beloofden elke dag contact te houden. Zuster Marie-Paul stond er op ons tot aan de bushalte te begeleiden. Fijn om op deze manier te vertrekken, een beetje een zalig gevoel gewoon… Nog eens wuiven en een klein busje bracht ons terug tot in Chiquimula waar

we

grotere

overstapten

bus

richting

op

een

‘Puerto

Barius’. Terug een bewogen rit van zo’n 4-tal uur, zeker op vlak van wegcode

en

stelbaar

hoe

inhalen. ze

hier

Onvoormet

zo’n

gevaartes over de weg scheuren ;( Rond

19.15u

kwamen

we

dan

uiteindelijk aan in ‘Puerto Barius’. Dit is een havenstadje waar ’s avonds één en ander te beleven is, zo lazen we toch in onze toeristische gids. We kregen eerder een ander gevoel toen we hier op zoek gingen naar een hotelletje. Uiteindelijk namen we onze intrek in een goedkoop & zéér eenvoudig hotelletje. En aangezien we nog niets gegeten hadden, besloten we op zoek te gaan naar een restaurantje. Detail: om 22u moesten we terug in het hotel zijn, want het hekken ging onverbiddelijk dicht! We stapten richting water, om al eens te zien waar & wanneer we morgen de boot naar ‘Livingstone’ konden nemen. We dachten ondertussen iets tegen te komen om te eten, maar veel viel hier niet te vinden. Taxichauffeurs die ons tot bij de ‘chicka’s of seniorita’s’ wilden brengen, dat wel ;) We belandden dan uiteindelijk terug in een ‘Pollo Campero’. We aten er enkele hamburgers met frietjes, Karel nadien nog een ijsje. Het zag er zo goed uit dat Fred en ik er ook maar eentje bestelden. Tegen 21.45 terug naar het hotelletje, waar de airco dan wel weer welkom was. Het was in dit stadje precies veel warmer dan dat we gewoon waren, amai! Nog even wat neerpennen en dan … slaapwel!


Donderdag 24 juli 2014 Deze morgen ontwaakte iedereen helemaal in zijn slaapovertrek gewikkeld, de airco deed immers goed zijn werk! Bijregelen zat er helaas niet in, enkel aan –en uitzetten. Waar het anders te warm was, hadden we hier op het randje van koud… maar het deed wel eens deugd, bij mij toch. Nog even douchen en we trokken richting aanlegsteiger. Hier

namen

we

een

soort

speedbootje, waar zo’n 20 man in zat,

richting

‘Livingstone’.

Wij

zaten helemaal vooraan waardoor we de klappen op de golven goed voelden.

Een

stapten

we

dik dan

halfuur aan

later

wal

in

‘Livingstone’. Een echte ‘rastaman’ vroeg

Fred

wat we

zochten …

uiteraard was ik er meteen bij om een foto te nemen. Alleen was dit niet naar de zin van deze man, ik had het op zijn minst eerst kunnen vragen. Sorry sir ;) Bleek wel dat hij nog in België was geweest, meer bepaald op het ‘Sfinksfestival’. Een eindje verderop namen we plaats op een terrasje, we hadden immers nog niets gegeten. We bestelden ons een koffie en pannenkoeken, waarom niet ;) Na een tijdje kwam diezelfde ‘rastaman’ van daarnet langs en we raakten terug aan de praat. We moesten geboeid luisteren naar zijn verhaal en visie op de wereld, we boden hem zelfs een drankje aan. Een betere inleving in de ‘zwarte wereld’ van ‘Livingstone’ konden we niet krijgen! Het is trouwens gelegen langs de Caraïbische zee, vroeger zeer gekend onder de piraten! Hij nam ons mee naar de ‘black part of Livingstone’ waar hij ons graag wou rondleiden. Hij bleek zelfs één van

de

zeven

leiders

van

deze

gemeenschap te zijn. We kregen een prachtig beeld van deze gemeenschap, alleen zijn juiste naam kregen we niet te pakken. Enkele uitspraken over de katholieke kerk, en de hulp aan de bergdorpen,

zullen

we

niet

snel


vergeten. Ze hebben hier nogal een uitgesproken mening over deze zaken, alsook over het onderwijs. Misschien kunnen we hier wel iets van leren… Vooral zijn vrije vertaling van de frigole deed ons toch even goed lachen: ‘Free hole’. Hij hield er dus ook niet van, hier eten ze dit zelfs helemaal niet! Als ik vroeg wiens standbeeld (wellicht een heilige) er een eindje verder in zee stond kreeg ik als antwoord: ‘That’s an asshole’. Tjah, ze zijn hier recht voor de raap. Tot slot bracht hij ons bij een hotelletje in deze zwarte wijk: ‘The African Palace’, waar we dan ook onze intrek namen voor 12€ (4€ per man). Het zag er ook uit als een kasteeltje ;) Na de middag trokken we zelf op verkenning in ‘Livingstone’. Dit schiereiland bleek eigenlijk niet zo groot te zijn als we dachten, ook een echt strand om te zwemmen / zonnen vonden we niet meteen. Tijd voor een siësta, om nadien een taxi te nemen die ons wat dichter bij de waterval kon brengen die je hier kon bezoeken. Dit was een eindje wandelen langs de kustlijn. Terwijl we langsheen deze kust wandelden leverde dit heel wat schitterende beelden op, paradijslijk gewoon! Jack Sparrow kon hier zo verschijnen ;) Elke stap die je hier zet geeft je een nieuw schitterend zicht, alleen jammer dat ze hun afval gewoon laten liggen. Onze ‘rastaman’ zei deze morgen nog: “De piraten zijn vertrokken & het plastic is gekomen”. De waterval zelf hebben we niet echt bezocht, maar we hebben wel besloten om de terugtocht volledig te voet te doen, het was dan ook een wondermooie kust. Bij aankomst werd het stilaan donker, en namen we meteen douche … we liepen immers met de voeten in het water. Heerlijk trouwens. Verfrist en proper trokken we terug naar het dorpje, op zoek naar een restaurantje om iets te eten. Karel en ik aten er een lekkere pastaschotel,


Fred koos een pizza ‘deluxe’. We lieten het ons lekker smaken, en bleven zelfs nog even nakeuvelen op het terras. Maar om 21u was het tijd om café ‘Big fat Mama’ op te zoeken, maar

bij

aankomst

bleek

het

gesloten. Jammer, we hadden de mama graag eens zien spelen. We belandden uiteindelijk in de ‘Mc Tropic’ waar dan weer genoten van enkele cocktails, die hier trouwens evenveel (of even weinig) kosten als een pintje. Ik hield het bij Mojito & Pina Colada, mijn twee favorieten hier ;) Hier raakten we vrij snel in een open gesprek verzeild over onszelf, relaties, elkaar en over de reis. Soms misschien confronterend, maar het kon … fijn! Na de laatste cocktail trokken we terug naar ons kasteeltje. En floep, de elektriciteit valt uit. Gevolg: pikdonker op straat! Het was dus even zoeken, zeker omdat er deze keer niemand een zaklamp bij had. That’s life! Géén elektriciteit, dus ook géén ventilator in de kamer dus. Fred had even overwogen om buiten te gaan slapen, maar hij heeft het uiteindelijk volgehouden. Het was trouwens pas de volgende morgen vooraleer de elektriciteit terug aansloeg. Slaapwel…


Vrijdag 25 juli 2014 Om 8.00u opstaan, douchen en alles terug inpakken. We werden immers om 9.15u verwacht aan de aanlegsteiger. We hadden het deze nacht al gehoord, en toen we buiten stapten zagen we het meteen: het had goed geregend en de temperatuur was ook wat gezakt. Onderweg kochten we nog snel twee zakjes koeken als ontbijt. Bij het wachten op onze boot, aten we dan onze koekjes op terwijl we op het bankje zaten. Dit in afwachting van ons bootje naar ‘Rio Dolche’. Toen

we

in

het

bootje

stapten

kregen we ook allemaal een groot stuk

plastic,

ons

niet

meteen

helemaal duidelijk waarvoor dit moest dienen. Dit werd echter snel duidelijk wanneer het bootje zijn snelheid haalde en het stevig begon te regenen. Het was zelfs moeilijk om voor je te kijken, maar wel een hele ervaring. Jammer dat we niet echt

konden

genieten

van

het

uitzicht op deze prachtige rivier, maar ook dit meemaken is een deel van het avontuur … heerlijk eigenlijk wel;) Zo’n 2 uurtjes later kwamen we dan lekker nat aan in ‘Rio Dolche’. Toen we aankwamen was er niet meteen veel te zien en bestelden we ons een warme koffie, in afwachting van een ander bootje die ons tot bij de ‘Casa Perico’ zou brengen. We hadden zonet besloten om daar naartoe te trekken en er te overnachten in een ‘lodge’ langsheen de rivier. Een klein rood bootje, zonder afdak, kwam

ons

ophalen.

een

Het

kwartiertje

voer

ons,

tot

later onze

verbazing, een eindje de jungle in tot bij onze verblijfplaats die volledig op het water was gebouwd. Wat een prachtig

stukje

natuur

waar

we

doorheen varen, precies of we live in een documentaire zitten.


Bij aankomst kregen we meteen een fijne kamer toegewezen, met de muskietennetten aan het plafond en grote open ramen (weliswaar met een gaas tegen de dieren). We namen meteen een middagmaal, en je raadt het nooit: frietjes met een cheeseburger. De keuken leek ons hier zelfs behoorlijk westers (achteraf vernamen we dat de eigenaar een Zwitsers is, vandaar wellicht). We hadden hier zelfs internet (onvoorstelbaar hé), de elektriciteit daarentegen, die viel heel regelmatig eens uit. We

genoten

verblijf

uitgebreid

hier,

we

van

ons

nestelden

ons

meteen in het salon, terwijl het maar bleef regenen. Die regen zorgt trouwens voor een zalig geluid, héél rustgevend. Het kon bij momenten echt heftig regenen, vandaar de naam ‘regenwoud’ misschien!? Ik zette me ook even op een barkruk om

te

genieten

van

de

vele

kolibrietjes die hier druk doende waren. Van zo dicht zag ik ze nooit, precies of ze hier in een pretpark zaten. Opnieuw een wonder der natuur… We genoten trouwens gans de namiddag van deze verblijfplaats, de omgeving, de heerlijke muziek, gezelschapsspelen, drankjes, wat kletsen, … Dit leek voor ons echt het zaligste wat we tot nu toe meemaakten, puur genot! Rond 17.30u was het dan aperotime met enkele mojito’s. Als avondmaal namen we een spaghetti carbonara. Het eten was trouwens zéér lekker hier. Ondertussen viel de regen aanhoudend met bakken uit de lucht, gepaard met onweer

en

heel

wat

bliksemschichten.

Dit

gaf

een

schitterend

natuurfenomeen met zich mee, weerlichten die weerkaatsen op het water en zo gans de jungle verlichtten vanuit alle hoeken… prachtig! We keken meermaals verwonderend toe! Het is allemaal moeilijk te beschrijven, maar dit is een moment die we niet vaak meer zullen beleven in ons leven. De verwondering bleef duren, ook toen we reeds in bed lagen. Middenin dit natuurfenomeen kunnen verblijven, zalig gewoon! Een fijne junglenacht …


Zaterdag 26 juli 2014 Na een nachtje van aanhoudende regen en onweer, ontwaakte ik onder mijn muskietennet. Ondanks het lawaai heb ik hier toch heerlijk geslapen, de jungle heeft blijkbaar iets rustgevend, of was ik in een vorig leven een … !? Elektriciteit was er niet, dus werd het een kattenwasje vooraleer we een ontbijtje namen. Onze tijd in de jungle zat er op, we besloten onze trip verder te zetten richting ‘Flores’. Een jongen bracht ons met hetzelfde rode bootje naar de vertrekplaats van de bussen. Daar hadden we na 10 minuutjes een bus richting ‘Flores’, maar die zat ‘tjokvol’. Rechtstaan dus, veel anders zat er niet op. En als je dacht dat dit voor even was, nee hoor! De rit duurde zo’n 3,5 uur waarvan we zo’n 2,5 uur rechtstonden, maar klagen … in geen geval. Op den duur leer je hier relativeren, het maakt het allemaal zoveel eenvoudiger. Kunnen wij nog veel van leren in België. Rond 14u kwamen we aan nabij Flores, een eilandje waar we één nacht zouden verblijven. Met een tok-tok

reden

we

naar

‘Casa

Lacandon’, een hotelletje dat de bestuurder van de tok-tok ons had aangeraden. voudig

hotel,

Opnieuw een eenmaar

met

een

prachtig uitzicht en een regelbare airco. Méér hadden we niet nodig! Na de installatie gingen we op zoek naar een restaurantje voor een eenvoudige snack. We besloten om hier vanavond uitgebreider te gaan eten. Het middagmaal zat achter de kiezen en we trokken het stadje in, tijd om even op verkenning te gaan. Ondertussen probeerde ik ook Ricardo te bereiken waarbij ik een hotelkamer boekte in ‘Tikal’, waar we morgen zouden naartoe trekken. Hij zou ons morgenvroeg immers ophalen aan het hotel, alleen moest ik het juiste hotel nog doorgeven. En toeval of niet, maar we ontmoetten hier kennissen van Ricardo. Via hen boekten we alles voor onze 2-daagse trip naar Tikal, zelfs een busreis in 1e klas terug richting ‘Jocotan’, dit tot in ‘Rio Hondo’ voor komende dinsdag. Als dat niet makkelijk was ;) Terug in ons hotel om ons te verfrissen en iets te drinken. Onderweg kochten


we ook nog wat chips (dit wordt hier verkocht en gegeten zoals wij brood of koeken eten). Na mijn douches at ik reeds vier van de acht zakjes chips op, maar het waren kleine zakjes ;) Ondertussen waren Karel &Fred aan het vissen geslagen, of toch een poging tot. Ze gebruikten een eenvoudig visdraadje met een haakje aan, die ze van een jongen even mochten gebruiken. Er werd helaas niets gevangen, maar we hadden wel de nodige fun. De locatie echter, hier aan het meer, was bij zonsondergang heel uniek. Elke minuut zag je een nieuw postkaartje voorbij komen Het was dan ook zalig om hier te blijven zitten aan de rand van het meer. Opnieuw heerlijk genieten dus. Na even onze financies te checken trokken we terug het stadje in op zoek naar een restaurantje voor een heerlijk avondmaal. We startten met een mojito als aperitief gevolgd door een steak (kleine versie van onze steak) met frietjes en als afsluiter koffie met een heerlijke kaastaart. Hmm, het heeft ons gesmaakt. De avond afsluiten deden we op een terras langs het water met, jawel hoor… mojito! Wat wil je, 1€ voor een mojito. Dit kan je toch niet laten passeren ;) Na deze fijne dag kropen we terug onder de wol, morgen worden we immers om 7.30u opgehaald. Slaapwel…


Zondag 27 juli 2014 Zoals afgesproken, vroeg opstaan deze morgen… maar het werd zelfs nog vroeger dan voorzien. Onze Karel stond iets vroeger op en liet de gsm vallen, iedereen wakker dus ;) Maar goed, we stonden op tijd op en stonden paraat. Een mooi busje kwam ons ophalen, we werden zelfs vriendelijk begroet en kregen reeds allerhande info. Aan de luchthaven van ‘Flores’ hielden we even halt, ideaal voor een tas koffie met enkele koekjes. Hier zouden we nog enkele mensen oppikken

die

met

het

vliegtuig

aankwamen, maar bleek dat het een maat voor niets was. Het busje reeds dus met ons drie richting ‘Tikal’. Tijdens deze rit praatten we even met onze begeleider, en we kwamen toch één en ander te weten over de streek hier. Zo hebben ze hier toch schrik voor overstromingen tijdens het regenseizoen, de regelmaat in dit seizoen is helemaal ontregeld. Dat konden wij eergisteren trouwens aan de lijve ondervinden! Een dik uur later arriveerden we aan de ingang van dit nationaal park, waar we onze tickets dienden aan te kopen (150Q per persoon). Nog een dikke 10 km verder rijden tot bij ons hotel, waar we meteen konden inchecken. Dit was wel fijn, het was immers nog maar 10.15u ;) We trokken richting zwembad voor een ‘relax’-moment. Terwijl Karel & Fred het bad in doken koos ik voor een relaxzetel. Zalig niets doen & genieten dus! Anderhalf uur later stapten we naar het ‘Laguna

Cocodrilo’

in

de

hoop

er

de

krokodillen te bewonderen. Helaas gaven de beestjes

verstek,

zelfs

vanuit

de

bomen

konden we ze niet spotten, jammer. We keerden

dan

maar

terug,

en

aten

een

sandwich met ham en kaas als middagmaal. Hmm, niet slecht.


Tijd om het eigenlijke park, met de Mayatempels, binnen te stappen. Vooraleer

we

bewonderden,

de

eerste

konden

tempel we

al

genieten van de slingerende apen boven onze hoofden. Schitterend om die beesten bezig te zien, zo hoog in de bomen. Bij het zien van de eerste tempel waren we al meteen onder de indruk. Hoe ze dit hier vroeger allemaal

klaarspeelden,

niet

te

geloven, zo’n reusachtige bouwwerken! Naarmate onze tocht vorderde doorheen dit woud volgde de ene verbazing de andere op. Zeker wanneer we bovenop één van de grootste tempels stonden en een eerste zicht kregen over het woud … prachtig! Her en der zag je andere tempels boven het ‘bomendak’ uitsteken, een onbeschrijfelijk zicht. We bleven hier even genieten, vooral de voorbijvliegende ‘tukans’ (papegaai met lange gele bek) maakten op mij heel wat indruk. Bij het vervolg van onze ontdekking lieten we de hoogste tempel nog even links liggen, deze gaan we morgen op met de ‘sunrise-tour’. Ik ben hier alvast vreselijk benieuwd naar, en ik niet alleen wellicht ;) Tot nu toe was onze trip naar Tikal alvast meer dan geslaagd! Na ons bezoek aan de tempels genoten we nog even na aan het zwembad, en verfristen we ons met een douche. Na 18u was er immers elektriciteit en konden we genieten

van

lauw/warm

water.

Oh

ja,

elektriciteit is er hier enkel van 6u-8u & 18u22u. Rond 20u schoven we dan onze voeten onder tafel in het restaurant, zelf koos ik een vegetarische schotel met groentjes en eitjes. Eenvoudig, maar wel lekker! Afsluiten deden we met een pilsje. Terug naar onze kamer om alles klaar te leggen voor morgenvroeg. We waren nog maar net klaar of de elektriciteit viel uit … tijd om te slapen dus ;) Slaapwel!


Maandag 28 juli 2014 Reeds om 3:45u liep onze wekker af. Kledij aantrekken met een zaklamp, het is eens wat anders. Een kwartiertje later stonden we paraat in de lobby van het hotel waar we nog konden genieten van een tas koffie, heerlijk ;) We zijn niet alleen, samen met een gezin van zes en de gids trekken we het woud in na een korte briefing. Op het einde van een wandeling, van zo’n 2,5km doorheen het woud, komen we aan bij de grootste tempel, iets meer dan 70m hoog. De wandeling op zich was ook al een evenement. Het woud slaapt nog, maar toch zijn er reeds allerhande geluiden te horen. Zo was er plots het gebrul van een aap van zéér dichtbij te horen, wat één van de kinderen behoorlijk deed schrikken. Op de tempel zelf zaten reeds een 10-tal mensen, wij plaatsten er ons gewoon bij. Het is trouwens super dat ook Fred boven raakte met zijn hoogtevrees, door het vele groen en de duisternis is dit blijkbaar niet zo erg. Hopelijk gaat het straks naar beneden even vlotjes ;)

Op deze hoogte kon je inderdaad het woud, meer bepaald de dieren dus, horen ontwaken. Zowel van ver, als van dichtbij, kwamen er heel wat geluiden op ons af, iedereen was dan ook muisstil. Ik stond tevens versteld van hoe snel alles veranderde. Er hing een soort nevel/mist over het woud, die op vijf minuten tijd plaats maakte voor een prachtig zicht, waarbij je her en der de toppen van de tempels zag uitsteken. Vooral de gekende Jaguartempel, en de tempel der maskers, vond ik fascinerend mooi. Voor mij persoonlijk is dit echt een unieke belevenis waar ik ten volle van genoot, zoiets maak je wellicht maar eenmaal mee. Mijn ogen en oren stonden op scherp ;) Maar ik was hierin zeker niet alleen, je zag aan de anderen dat ook zij genoten! Nadien nam de gids ons nog even mee


langsheen de belangrijkste tempels en gaf er ook wat meer uitleg. Voor ons zéér verrijkend, want eindelijk konden we de vragen stellen waar we al een tijdje mee worstelden. Het waren toch kraks die Maya’s, niet te geloven! Rond 9.00u arriveerden we terug in het hotel waar we eerst een ontbijt namen. We begonnen ook stilaan te voelen dat we vroeg waren opgestaan, we besloten dan ook om ons op het gemak klaar te maken en nog eerst wat te rusten. Karel dook zelfs nog even in het zwembad, zelf nam ik even de tijd om mijn dagboek verder aan te vullen. Twee uur later zaten we terug op een busje richting Flores waar we opnieuw

in

hetzelfde

hotel

een

nachtje zouden verblijven. Eenmaal aangekomen namen we eerst een middagmaaltje in het nabijgelegen restaurantje. Zelf nam ik broodjes met mozzarella & tomaat, terwijl Fred & Karel voor een pizza kozen. Fred liet meermaals vallen dat hij opnieuw wou vissen, en deze keer vooral vis vangen. Het duurde dan ook niet lang, na aankomst, alvorens hij op pad trok op zoek naar visdraad en een haakje. Terwijl de jongens zouden vissen nam ik uitgebreid de tijd voor een siësta. Na een stevig dutje ging ik onze vissers even verwennen met

een frisdrank. Bleek dat

Karel al les ‘vissen’ had gekregen van één van de bootjesmannen die daar aangemeerd lag. En ja hoor, zelf heb ik ook wat gevist, maar zonder veel succes. Karel was hier de kenner, hij ving maar liefst 11 vissen… Al was de manier waarop misschien niet altijd even diervriendelijk. Terwijl ze nog even verder deden besloot ik nog even het dorpje te verkennen. Bij terugkomst bleven we met ons drie nog een tijdje aan de waterkant, het was er immers gezellig. We raakten er ook af en toe aan de praat met voorbijgangers, zelfs de politie toonde Fred hoe hij best kon vissen ;)


De avond viel, hoogtijd om ons nog even te gaan douchen vooraleer we iets gaan eten. Bij aankomst in het hotel blijkt er geen water te zijn, dan maar meteen richting restaurantje. We kozen terug een gezellig restaurantje uit langs het water. Ik bestelde er kipfilet met champignons, heerlijk! Maar ook de lasagne met kip en mozzarella viel hier in de smaak. Je kan in Flores echt lekker eten. We bleven nog wat gezellig nakeuvelen bij een koffie en een biertje, en keerden moe, maar tevreden, terug naar het hotel. Een goede nacht ;)


Dinsdag 29 juli 2014 Iets langer slapen vandaag, of toch iets langer blijven liggen ;) Onze Karel kon dit niet zo goed, dus ging hij op zoek naar enkele koekjes voor straks op de bus (terug enkele uren reizen). Fred en ik namen op het gemak een douche, en pakten alles terug in. We hadden nog een halfuur over, dus besloten we om nog snel een ‘continentaal’ ontbijtje te bestellen in het restaurantje naast de deur. Stipt op tijd, een halfuur later, stond de taxi voor de deur zoals de man beloofd had waar we de bus boekten. Deze man was ook aanwezig en begeleide ons zelfs tot bij de bushalte. En inderdaad, een luxueuze bus kwam aangereden die ons tot in Rio Hondo zou brengen. Na een uurtje rijden echter hadden we het gevoel dat er iets niet klopte met de mechaniek van de bus, en ja hoor … hij ging even aan de kant staan. Blijkbaar kon hij niet meer schakelen ;( Een vijftal minuutjes later echter konden we terug verder, een mirakeltje !? Hopelijk komt dit goed… Zo’n 6 uurtjes later arriveerden we zonder verdere problemen in Rio Hondo,

waar

overstappen

we

op

een

konden ander

bus

richting Chiquimula. Het contrast kon niet groter zijn, op zo’n oude bus hadden we nog niet gezeten, en zo weinig volk op een bus zagen we ook nog niet. Maar uiteindelijk, met nadien nog een klein busje, raakten we veilig en wel terug in de Casa Damiaan. Daar aangekomen trokken we naar ons gekende restaurantje. We nodigden Rogelio uit om iets met ons te komen drinken. We hadden immers wel wat te vertellen, alleen Karel had moeite om er zijn aandacht bij te houden (moetjes ?!) Niettemin werd het een fijn weerzien, en een mooie afsluiter van de dag. Eénmaal

terug

in

onze

Casa

kropen

we

meteen

terug

slaapovertrekken… Slaapwel


in

onze

Woensdag 30 juli 2014 Terug ontwaken in onze vertrouwde omgeving van de ‘Casa Damiaan’, de natuur en in de verte voorbijrazende vrachtwagens. Vandaag stond het wassen van onze kledij als eerste op het programma! Morgen vertrekken we immers richting Guatemala City voor onze laatste etappe van deze reis, we keren hier dus niet meer terug. Terwijl je hier zo aan het wassen bent besef je toch hoe gelukkig wij mogen

zijn

met

zaken

als

een

wasmachine, droogkas, enz. Het is allemaal zo vanzelfsprekend, tot ze even

wegvallen.

Bepaalde

kledingstukken krijgen we hier ook niet meteen proper, zoals vlekken van zonnecreme bijvoorbeeld, maar dat kan ook aan ons wastalent liggen vermoed ik!? De kinderen hier lopen dan wel weer met propere kledij rond, die ze ook zelf moeten wassen. De was is opgehangen, tijd om nog even naar de Casa Parochial te trekken voor enkele telefoontjes en berichtjes naar het thuisfront. Ik was vooral blij om Rik zijn stem nog eens te horen. Hij kan ons vanuit België immers niet bereiken, niemand trouwens … vreemd! Blijkbaar zou het met de nieren nog redelijk goed komen, hij krijgt maar liefst 8 ‘baksters’. Hij vroeg me ook om nog eens aan te dringen op de facturen en het medisch dossier van zijn verblijf hier. Die krijgt niemand blijkbaar te pakken! Zo zie je maar dat hier nog heel wat werk aan de winkel is in Guatemala, dergelijke zaken verlopen hier niets zoals het zou moeten. Phidelia kookte deze namiddag nog eens voor ons: kip met broccoli en rijst. Met een gevulde maag namen we een tok-tok richting ‘Tisubin’, meer bepaald naar ‘Infantil Children SOS’ waar we een kaart wilden afgeven. Een kaart die Wim L. had meegegeven met ons, om hier te bezorgen aan een jongen voor wie hij regelmatig geld overschrijft (SOS kinderdorpen). We werden naar een huisje doorverwezen waar de jongen zou wonen, en waar zijn broertjes de kaart aannamen, al klopte er iets niet. Nadien bleek dat de jongen in kwestie hier niet meer woonde, maar in Chiquimula verbleef. Ze beloofden enkele foto’s door te sturen en de kaart alsnog te bezorgen. Meer


konden we hier helaas niet doen, de tijd was ons te kort om nog richting Chiquimula te reizen en op zoek te gaan. Laat ons hopen dat alles goed terecht komt! Van hieruit reden we dan nog eens naar de zusters, want ook daar willen

we

graag

nog

even

persoonlijk afscheid gaan nemen. Ze hebben ons dan ook altijd goed & hartelijk ontvangen, alsook de zorgen voor Rik zijn we nog niet vergeten! Een woordje van dank in hun gastenboek was hier zeker op zijn plaats! En ja hoor, ook deze keer kregen we terug wat drank en koekjes, ongelooflijk hoe hartelijk deze mensen zijn. Ze zijn goud waard ;) En waar willen we op de ze laatste dag in Jocotan nog eens naartoe, naar Brazilar, de warmwaterbronnen! Niet te geloven eigenlijk dat zo’n warm water zomaar uit de grond komt. Het was in ieder geval terug genieten ;) De dag afsluiten deden we terug in ons restaurantje, om nadien nog even bij Rogelio onze vliegtuigtickets op te halen. We besloten vandaag trouwens om meteen naar Guatemala City te reizen, en daar vier nachten te verblijven in Hotel Spring. Dit konden we ook reeds telefonisch reserveren. Van daaruit moet het wel lukken om Atitlan te bezoeken, en het spaart ons wat centjes aan taxi’s. We zien wel, hoe en wat, wanneer we daar aankomen. Terug naar de Casa Damiaan, waar we de laatste zaken inpakten of niet inpakten.

We

lieten

immers

heel

wat

achter

van

kledij,

medicatie,

toiletgerief, sprays, … De mensen hier zullen er veel meer deugd van hebben dan wij met onze overvloed aan dergelijke zaken. En met deze goede gedachte kropen we voor de laatste maal in onze slaapovertrekken… Goede nacht!


Donderdag 31 juli 2014 Vandaag

was

Karel

als

eerste

op,

wij

volgden

vrij

snel.

Na

een

verkwikkende, koude douche nog wat schrijven en wachten tot iedereen klaar was. Een weinig later stonden we gepakt en gezakt klaar, we wierpen nog een laatst blik op onze slaapplaats waar we uiteindelijk heel wat beleefden. We trokken met gans ons hebben en houden naar de straatkant waar we dachten 2 tok-toks te moeten nemen, maar nee hoor … we konden met bagage en al in 1 tok-tok! Richting busstation waar we meteen een busje hadden naar Chiquimula. Eenmaal we daar uitstapten werden we terug van overal

en

door iedereen aangesproken om met hun bus mee te gaan. Uiteindelijk namen we de eerste bus richting ‘Guaty’, een bus van ‘Guerra’… bleek achteraf gezien niet meteen een fijne bus te zijn. De zetels waren ‘doorzeten’ en het was er vreselijk warm. Er kwam dan nog eens bij dat de bus diende om te rijden wegens een ongeval. Door de kleine dorpjes dus, zelfs een aardeweg hield grote bussen niet tegen… Onderweg zagen we nog zo’n monstertruck op zijn zijde liggen, het zag er niet goed uit! Niet verwonderlijk als je ziet hoe ze hier allemaal

rijden,

onverantwoord

gewoon.

Maar goed, wij arriveerden veilig en wel terug aan ‘Centra Norte’ in Guatemala City. We kochten er nog wat koekjes en wat drank alvorens we een taxi namen naar ons hotel. Hij zette ons af vlak voor de ingang van ‘Hotel Spring’, een oud Spaans gebouw. Mooi was het in ieder geval, en dat voor een zéér redelijke prijs. Als we cash betaalden kregen we er trouwens ontbijt bij … hum hum !? We mochten er tevens kiezen uit twee kamers, en besloten de meest rustige kamer van de twee te nemen. Comfortabele en ruime kamers waren het zeker, al kan je het nog altijd niet vergelijken met de hotels bij ons … Na de installatie besloten we de ‘dienst voor toerisme’ op te zoeken, het was immers al 16u, zo kunnen we ons verder programma wat plannen. Het zou trouwens de eerste ‘dienst voor toerisme’ zijn die we bezoeken op onze reis ;) Een stadsplan is hier echter onmisbaar, dus we vatten een fikse wandeling


aan tot bij deze dienst. Deze bleek bij aankomst reeds gesloten te zijn. Bij navraag in een nabijgelegen hotel blijkt deze om 16u de deuren te sluiten. Over service gesproken ;( Dan maar gans de wandeling terug, en even verfrissen in ons hotel. Ik las er nog even in onze toeristische gids over enkele restaurantjes die ze hier aanraden. Het boek dateert wel van 2002, dus of het nog relevant is, dat zullen we moeten ontdekken. Na overleg, stapten we even verderop een Spaans hotel binnen die in deze gids vermeld stond. Dankzij de logische indeling van het stratenplan in Guatemala City vond je er vrij eenvoudig de juiste straat. Alles is er onderverdeeld in ‘Avenue’s’ en ‘Calle’s’. Op

het

eerste

zicht

een

‘sjiek

restaurant’, zo blijkt. Het interieur zag er veel belovend uit, met in het midden

een

reusachtige

lange

tafel… vond er nog een feest plaats misschien!? We bestelden ons een menuutje schelpdieren

met en

schaal wijn.

Na

–en een

heerlijk soepje, en enkele hapjes, volgde dan de schaal met het vele lekkers. We lieten het ons goed smaken, samen met de lookbroodjes en heerlijke rijst. Het was trouwens een hele tijd geleden dat ik nog eens wijn dronk, behalve het glaasje eerder deze reis in Antigua. Wijn is hier voor de bevolking trouwens zéér duur. Maar goed, de beschrijving in onze gids klopte, het was hier lekker en goed tafelen! Na het eten wandelden we terug naar ons hotel, en we zagen meteen dat het er hier na een bepaald uur ’s avonds anders aan toe gaat. Bars, muziek, prostitués, sukkelaars, wapens, … noem maar op, het is er! Zelf zijn we niet van plan om het nachtelijk leven hier te ontdekken, we gaan het niet zoeken. Terug in het hotel duurde het niet lang alvorens we allemaal in ons bedje zaten, een heerlijk bed trouwen! Slaapwel makkers ;)


Vrijdag 1 augustus 2014 Na een fijne, aangename nachtrust werd ik wakker met wat keelpijn, hopelijk blijft een verkoudheid uit, al vrees ik er voor. Het was hier dan ook frisser dan wat we gewoon waren. Gisteren liepen we dan ook nog eens in de wind, het zal er geen goed aan gedaan hebben. In ‘Guatemala City’ omschrijven ze het klimaat als ‘eeuwige lente’. Om je een idee te geven: het is hier om 14u zo’n 34°, wat op zich wel goed is, ware het niet dat we van temperaturen komen van 45° tot 50° in het Noorden. Een immens verschil dus ;) Na een toast, 2 eitjes en een koffie, trokken we voor de tweede maal richting

‘Dienst

voor

toerisme’,

hopelijk met deze keer meer succes! En ja hoor, een vriendelijke dame nam de tijd om ons alles uit te leggen over de stad en de mogelijke excursie naar ‘Atitlan’, die we van hieruit wilden doen. Ze was echt een grote hulp, gaande van het gebruik van de bussen in de stad tot het bezoek aan het meer van ‘Atitlan’. Alles werd plots heel duidelijk. Op hetzelfde moment besloten we deze namiddag nog een bezoekje te brengen aan de zoo, Karel zijn favoriete bestemming op dit moment ;) Hierbij maakten we meteen gebruik van de groene, modernere bussen. Een héél eenvoudig systeem met verhoogde bussen die in drie lussen rijden. Dit project is een begin van een veiliger openbaar vervoer, maar of het ooit zal uitgebreid worden over heel de stad … !? Detail: aan elke opstapplaats staat een agent die alles in de gaten houdt, zelfs of je al dan niet betaald hebt (10c). In ieder geval, het zijn propere bussen en onze eerste rit bracht ons meteen nabij de ingang van de zoo. Voor 3€ konden we de zoo bezoeken, en tot onze verbazing was het er zéér netjes en ook mooi ingericht. Het was ook groter dan we hadden verwacht.

In

deze

zoo

zitten


voornamelijk dieren die hier ook in het wild leven, en dat leek ons wel eens het bezoeken waard. Sommigen ervan zagen we reeds in het echt! Hier zaten tevens dieren die we in Europa nog nooit hadden gezien. Daarbij kregen de mini-luipaardjes & jaguars, maar ook de mini-aapjes, toch wel mijn voorkeur. Zo schattig! Het geslaagde bezoek sloten we af met een overheerlijke pizza. Tijd om terug naar de bushalte te stappen, deze keer richting MiniGuatemala, een soort mini-Europa zoals wij kennen in Brussel. Bij aankomst bleek al snel dat we dit bezoek zouden overslaan, je zag al van ver dat het niet echt de moeite was. Nog maar eens: nooit géén verwachtingen stellen in dit land, het bespaart je heel wat ontgoochelingen. Hierop besloten we even het historisch centrum te verkennen, met toch wel enkele indrukwekkende

gebouwen.

We

hadden

nog

het

gehoopt

even

paleis te kunnen bezoeken, maar we waren net iets te laat blijkbaar. Dit kunnen we eventueel de laatste dag nog doen. Nog even over het plein met de fontein, langsheen de kathedraal, de mercado binnen gewandeld. Hier kan je uren rondlopen en winkelen. Ik kocht er alvast een minibusje als eigen souvenir, Karel een soort schilderijtje en Fred die wacht nog af. Morgen in Antigua kopen we immers de rest van de souvenirtjes. Voor Senne (mijn petekind) weet ik nog niet meteen wat gekocht, maar ik vind wel iets. Ondertussen viel de duisternis over de stad, en ontstond hier een gezellige drukte

met

zelfs

straatanimatie. winkels

zijn

De hier

de helft bijna

nodige van

de

allemaal

schoenwinkels, niet te geloven. Hier en

daar

even

blijven

kijken

en

genieten, het werd al snel laat. Hoog tijd dus om iets te eten, we besloten om nog eens een bezoekje te brengen aan de Mac Donalds. Nadien terug naar het hotel, wat napraten en heerlijk slapen …


Zaterdag 2 augustus 2014 Deze morgen terug een ontbijtje met eitjes. Toen ik vroeg of we eens iets anders konden krijgen dan eieren, confituur of zo, dan was dit niet mogelijk. Eitjes zijn inbegrepen, de rest niet… Tjah, logisch !? Deze ochtend verlieten we het hotel al redelijk vroeg. We namen meteen de ‘Transmetro’ die ons tot bij de vertrekplaats

van

de

bussen

richting Antigua zou brengen, net buiten de stad. Daar stapten we voor de eerste maal op dit type bussen,

zon

felgekleurde

en

versierde Amerikaanse bussen. En ook deze rit werd een hele belevenis! Rijden

kunnen

ze

hier

wel,

ze

hebben dan ook vier, en soms zelfs zes, ogen! Onvoorstelbaar! Ook deze keer kwamen we veilig aan op onze bestemming, Antigua. Bij aankomst trokken we eerst naar twee zaken waar we internationaal konden telefoneren, zo konden we Rik nog eens opbellen. Helaas, vandaag lukt het niet, God weet wat de reden dan ook mag zijn ;( Dan maar richting ‘Dienst voor toerisme’ om ook hier eens navraag te doen hoe we morgen best in ‘Atitlan’ komen. Van hieruit blijkt dit helemaal niet eenvoudig te zijn, tenzij we hier om 7u present kunnen zijn … veel te vroeg dus voor ons aangezien we van een eind verder moeten komen. Maar goed, we besluiten de trip met de ‘chickenbussen’ (de plaatselijke bussen) te maken. Makkelijker haalbaar en daarbij nog eens spotgoedkoop. Voila, weer een zorg minder ;) Karel

had

het

eerder

al

eens

voorgesteld, maar deze keer doen we hem een plezier: we gaan eten in de ‘Subway’. En ik moet toegeven, het broodje tonijn heeft me wel gesmaakt. Nadien maakten we even tijd om het stadje te bezoeken, want dat deden we de vorige keer niet. Vanzelf raak je dan verzeild in de verschillende ‘mercado’s’. Tijd dus om onze souvenirs aan te kopen, en


dat is blijkbaar niet altijd even gemakkelijk.

Overal

afdingen

en

dan hopen dat je een goede prijs hebt

bedongen.

vergelijking

Maar

met

goed,

Europa

is

in dit

sowieso al goedkoop. Rond 17.30u hadden we nagenoeg alles, alleen Fred worstelde nog met de aankoop van een handtas voor zijn vriendin. Hij had er immers ook eentje gezien in Guatemala City en besloot het er op te wagen: de aankoop uitstellen tot we daar terug waren. We sprongen terug op de bus naar Guatemala City, waar we uiteindelijk op het einde van de rit in een soort garage belandden, einde van de rit! Tjah, hier kan je dat meemaken. Dan maar een taxi tot bij de dichtste halte van de ‘Transmetro’, onze gekende groene bussen, van waaruit we ons weg konden terug vinden. En alsof dat nog niet genoeg was, stapten we ook nog eens op de bus met de verkeerde rijrichting, gevolg: de ganse toer meerijden! Op zich niet zo erg, ware het niet dat onze Karel wel héél dringend naar het toilet moest. Dan heb je zoiets uiteraard niet van doen. De aankomst in het hotel was dan ook welgekomen en vooral verlossend ;) Na ons even te hebben opgefrist trokken we terug de hoofdstraat in, en

stapten

binnen.

we

Een

aandoend

en

restaurant,

restaurant beetje

vooral een

‘Saul’

Italiaans kunstzinnig

speciale

maar

aantrekkelijke sfeer. Het was er wel formidabel lekker! Ik at er een crêpe gevuld

met

parmesan,

gerookte

olijven

en

zalm,

tomaatjes.

Karel koos de spaghetti en Fred een lasagne. We namen zelfs nog een dessertje: een pannenkoek, ijscoupe en een mikado. Dit restaurantje was een echte voltreffer! Terug naar het hotel, waar we in bed nog wat kletsten met elkaar om dan uiteindelijk de oogjes te sluiten. Goodnight ;)


Zondag 3 augustus 2014 Om 6u loopt de wekker af … vandaag staat onze uitstap naar het meer van ‘Atitlan op het programma’, naar verluid één van de mooiste meren ter wereld. We moeten er dus iets voor over hebben! We kozen er voor om met de ‘Chikenbusses’ te reizen, anders moesten we nog vroeger opstaan ;) Met de transmetro terug naar de rand van de stad

om

er

een

bus

te

nemen

richting

‘Panagachel’, nabij het ‘Atitlanmeer’. En wat dacht je, ook hier hadden we meteen een bus! De slogan ‘er kan er altijd nog eentje bij’ kenden we al, maar hoe deze bussen de bergen oprijden, onvoorstelbaar! Zonder enige moeite rijden ze bergop, en dit aan een behoorlijke snelheid. Plots topte de bus, en we dienden over te stappen op een ander bus die ons enkele dorpjes verder bracht. Onderweg viel ons meteen de traditionele klederdracht op, knap al die kleuren. De mannen dragen hier een soort rok boven hun broek, dit hadden we nog niet gezien! Er stapten heel wat van deze ‘locals’ op deze bus. En ook hier dienden we nog een bus te nemen, maar we kozen voor een tok-tok. Dat bleek een goede keuze, want tijdens

de

‘Panagachel’

afdaling

naar

werden

we

getrakteerd op enkele schitterende zichten op het meer, inderdaad héél mooi. Bij aankomst werden we meteen boottocht

aangeklampt te

maken,

om

een

maar

we

besloten eerst een klein ontbijtje te nemen op een terras nabij het water. Prachtig zitten was het hier. Nadien raakten we in een discussie over de boten en het betalen (met de bootjesmannen), waardoor we besloten een privéboot te huren. Zo konden we ook terugkeren wanneer we wilden en was er geen discussie meer. We voeren naar ‘Santiago Atitlan’, een dorpje aan de overkant van het meer waarover ik ook reeds had gelezen. De boottocht duurde precies langer dan


verwacht, je kon de afstand over het water hier blijkbaar moeilijk inschatten. Het schijnt dat het water hier trouwens regelmatig wijzigt van kleur: ’s morgens lichtblauw, rond de middag helderblauw en tegen de avond donkerblauw. Ook valt er in de late namiddag altijd een soort nevel over het water, waardoor vroeger wel eens mensen verdwaalden op het meer. Maar goed, wij konden een halfuurtje later wel veilig aanmeren. Een jonge kerel sprak ons meteen aan toen we aan wal stapten. Hij vroeg of hij ons tot bij ‘Machimon’ moest brengen. En ook hierover had ik gelezen. Deze ‘Machimon’ is een ‘lelijk’ beeld die door de bevolking hier nog altijd wordt vereerd. Hij staat eigenlijk symbool voor alles wat slecht is: zo heeft hij een sigaar in zijn mond, tiquilla bij hem, elke drie maand een ander masker, … Het werd vroeger dan ook verboden door de Katholieke kerk, waardoor het regelmatig moest veranderen van plaats. En dat doen ze nog steeds (al is het op vandaag wel erkend door de bisschop), elk jaar verandert ‘Machimon’ van plaats. Het heeft wel iets dus gingen we met de jongeman mee tot bij het beeld, die momenteel in een privaat huist stond. Een speciaal bezoek met de confrérie rond het beeld. Indrukwekkend zoiets ;) We wandelden nog even door de winkelstraat, en dan terug op onze boot richting ‘Panagachel’ voor het late middagmaal. Terwijl we aan het eten waren kwamen regelmatig kinderen koopwaar aanbieden, wat we steevast konden afhouden. Tot er een kerel met een mooi sjaaltje op het terras kwam gelopen. Ik was meteen

verkocht

aan

die

sjaal,

maar stond wel versteld van de onderhandelingskunsten van dit kereltje. Niet normaal, hij kan het! Maar ik gaf het geld ook met veel plezier & mocht zelfs nog met hem op de foto ;)


Na dit mooie bezoek terug op zoek naar een ‘chickenbus’ die ons terug naar ‘Guatemala City’ kon brengen. Deze

vonden

we

ook

een

eind

verderop in het dorpje. We namen plaats, en in het volgende dorpje moesten Deze

we

keer

terug op

zo’n

overstappen. echte

gele

schoolbus, daar zaten we nog niet op. Wellicht hebben we nu alle soorten bussen gehad ;) Nog een tweede maal overstappen en dan belandden we in opnieuw een ‘tjokvolle’ bus. Vandaar ook de naam ‘chickenbusses’, ze zitten als kippen op en boven elkaar. Fred koos ook steevast de slechtste plaatsen uit, hij zat er terug in een oncomfortabele positie. Deze bussen zijn dan ook niet voor hem wist hij te vertellen. Troost Fred, het was de laatste keer ;) Na toch wel wat file op het einde van de rit, kwamen we terug aan nabij de hoofdstad waar we de transmetro namen naar het hotel. Tijd om ons op te frissen en even te rusten, we waren immers ook al vroeg op. We hadden trouwens zin in een pizza, en besloten dan ook pizza te gaan eten. Helaas bleek dit niet zo eenvoudig, op zondag zijn hier blijkbaar veel zaken vroeger gesloten. Maar géén nood, we trokken terug naar het gekende restaurantje ‘Saul’ en konden ons daar ook te goed doen aan een lekkere pizza! Dit was meteen ook ons laatste avondmaal in Guatemala… Ondertussen zat mijn neus helemaal dicht, soms wel vervelend, maar dat is meteen de laatste fase van deze verkoudheid, oef! Een fijne nachtrust …


Maandag 4 augustus 2014 De voorbije nacht met verstopte neus is nog redelijk goed verlopen, weinig last gehad. Rond 8u stond ik op en na een fijne douche installeerde ik me op het binnenkoertje. Lekker in het zonnetje dacht ik, maar ze was er helaas niet ;( Zou ze droevig zijn omdat we vandaag vertrekken?! In ieder geval: toch nog even mijn dagboek verder aanvullen. Ondertussen maakte ik mij ook de bedenking dat één maand reizen toch een hele tijd is, zeker met vier personen. Maar, los van het voorval met Rik, is alles onder elkaar goed verlopen, formidabel zelfs! Dit zou ik wellicht niet met eender wie kunnen. En Rik, die baart me nog steeds wat zorgen, ik hoop echt dat alles stilaan goed komt en dat hij er weinig aan over zal houden. Toen Fred & Karel er bij kwamen, gingen we eerst ons ontbijtje nemen alvorens te vertrekken naar de historische binnenstad. We wilden immers

het

paleis

nog

eens

bezoeken en Fred wilde ook nog zijn handtas

kopen.

Bij

het

paleis

aangekomen moesten we een uurtje wachten, schoolgroep probleem,

er

was

immers

voor dan

ons.

gaan

we

een Géén eerst

shoppen en keren we over een uurtje terug! Althans, dat was het plan ;) Het shoppen was dan vooral voor Fred die zijn handtas wou kopen, en op het laatste toch nog besloot iets voor zijn zus te kopen. Voor zijn mama was het niet nodig zei hij, al hebben we hem wel proberen overtuigen ;) Helaas Barbara… Jammergenoeg is beslissen niet echt zijn sterkste kant, en wat was het gevolg? Inderdaad, we misten onze afspraak aan het paleis! Géén bezoek dus, het enige die op onze planning stond die we dus niet zullen gezien hebben. Fred moest ons dan maar trakteren op een koffie om het goed te maken! En ja, ik nam er zelfs een taartje bij… Het paleis was al snel vergeten toen we terug naar het hotel wandelden. Daar namen we nog een douche en trokken we verse kledij aan voor de terugreis naar België. De taxi stond om 12.45u klaar om ons naar de luchthaven te brengen. We arriveerden dan ook ruimschoots op tijd op de luchthaven, en dat was ook onze bedoeling.


Tijd om iets te eten en onze laatste Quetzals hier op te doen. En wat bleek, alle fastfoodketens die we ooit bezocht hadden in Guatemala hadden we hier allemaal op een rij. Schitterend gewoon! Iedereen kon dus zelf kiezen wat hij wou: Fred en ik kozen voor de Pollo Campero want daar wilde Karel eerder niet meer binnen, het was dus ons moment! Karel koos voor een pizza. Enfin, het heeft ons goed gesmaakt. Rond 15.15u konden we inchecken en ploften we ons nog even in een salon voor een koffie en frisdrankje. Nog een 2-tal uurtjes en we stijgen op. Toen we het vliegtuig opstapten waren

er

echter

twee

serieus

ontgoocheld, er waren immers geen schermpjes voorzien aan de zetels zoals op de heenreis. Géén spelletjes of films dus ;( De ontgoocheling kwam nog enkele keren ter sprake, maar uiteindelijk moesten ze er toch leren mee leven. Haha, grappig toch! Na een halfuurtje vliegen maakten we nog een tussenlanding in San Salvador waar we nog een uurtje hadden om iets te gaan drinken. Terug het vliegtuig op richting Madrid waar het eten mij alvast beter smaakte dan op de heenreis. Rijst met een soort stoofvlees en een heerlijk gebakje met koffie. Zo vlogen we de zon tegemoet …


Dinsdag 5 augustus 2014 Ondertussen is het dagboek wat overhoop gehaald, we overbruggen immers een tijdsverschil van 8 uur. De vliegtuigreis is zéér goed en vlotjes verlopen, alleen konden Karel & Fred de slaap niet meteen vatten. Gevolg: ze vallen in slaap net voor het ontbijt ;) Dat was toch even lachen toen het eten er aan kwam. Om 18.30u stapten we dan ons vliegtuig uit te Zaventem, waar we te horen kregen dat onze bagage niet mee was. Erg vonden we dit niet echt, het wordt immers thuis gebracht! Toen ik de hall binnen stapte, kwamen Senne (petekind) & Siebe mij toegelopen, een fijn moment! Ook mijn ouders, broer, schoonzus en Fred’s mama waren op post! Heerlijk om zo ontvangen te worden… En tot slot had Rik nog een verrassing voorzien, wat waren we blij hem terug te zien! In de Pastorie waren al onze ouders verzameld bij wijze van verrassing. Na een aperitief met wat vertelmomenten, genoten we met z’n allen van stoofvlees met frietjes! Dankjewel allemaal !!! Een heerlijke, leerrijke, avontuurlijke en prachtige reis eindigt zo op een nog mooiere manier. We hebben niet alleen genoten van Guatemala in al zij facetten, maar ook en vooral van elkaar. Wonderbaarlijk wat je als vrienden kunt bereiken! Nog een dikke knuffel wanneer we allen terug huiswaarts keerden … Merci!


Dagboek. Guatemala. 6 juli 5 augustus 2014

Recommend Documents