ALPENTOUR

“ALPENTOUR 2005” -----------------------------Zaterdag 28 mei 2005. ---------------------------Zaterdagmorgen, een morgen waar je de wekker normaal wat later kan zetten..Doch vandaag stond hij geprogrammeerd op 3.30h.En zelfs dat was niet nodig want ik was wakker voor de wekker. De reden daarvoor…. Niet echt moeilijk te raden.Vandaag vetrokken we in alle vroegte met zeven panrijders op Alpentour. De eerste afspraak was met Quattra alias Pierre in Rumst om 4.30h.Het was die ochtend al zo warm dat we daar al van kledij veranderden. Het volgende RV punt was dan op de parking van Aische voorbij Brussel richting Namen.Pierre en ik kwamen daar aan rond 5.15h en Fons(Fons) stond ons daar op te wachten.Een paar minuutjes later arriveerden ook Patrick(Panrijder), Filip(Filip) en Guy(Diete)Het was dan nog enkel wachten op Leo(ST1300rider)die ook niet lang meer op zich liet wachten; Iedereen had er zin in en we vertrokken om 5.30h richting Luxemburg. Er werd geopteerd om over de autostrade te blijven rijden en niet via de N4 wat een juiste beslissing bleek. De werkzaamheden leverden op dat vroege uur geen noemenswaardige vertragingen op. Een tweetal uurtjes en ca 200km later stopten we voor de eerste tankbeurt in Luxemburg. Onderweg had een vriendelijke autobestuurder gemerkt dat mijn achterband lek was en maakte ons er dan ook attent op. Ik had daar zelf nog geen last van ondervonden daar het nog allemaal rechte banen waren. De bandenspanning gaan nakijken en ja hoor 1,5kg druk en een klein nageltje in de band. Om reden dat ik in dit geval van gering luchtverlies geen voorstander ben van een prop of koord de band op spanning gezet en verder gereden. Na een volgende vlotte sprint van ca 2h de autostrade verlaten na Nancy om daar de weg te vervolgen via de N57 richting Epinal, Vesoul en Besançon. (490km). Dan verder via Rennes-Sur-Loue en Salins-Les-Bain naar Pont-D’Héry en Le Pasqiur en Champagnole. Even verder begon dan stilaan het betere werk met de eerste colletjes met naam. De eerste was de Col de la Savine (991m) en de Col de la Faucille(1323m). Daarna verder de hoogte in naar de Colombier.Het is gewoon prachtig rond deze tijd van het jaar, heel weinig volk en deze dagen toch wel een zeer warme temperatuur. Leuk om zo een aantal mooie wegen te kunnen afwerken. De verdere rit bracht ons dan via nog verschillende bergpassen en mooie vergezichten naar de uiteindelijke eindbestemming voor de eerste dag: Aix Les Bain(ca 850km). Iedereen was moe en blij in het eerste hotelletje (Le Chalet) te arriveren. Ook hier was het gelukkig heel rustig en hebben we tenvolle kunnen genieten van een heerlijk wijntje of biertje.

Nadat we de inwendige mens zijn dorst hebben laten laven en we een verkwikkende douche genomen hadden werden we door onze gastheer aan de tafel verwacht waar er voor allen een T-shirt van de zaak als geschenk mochten ontvangen. Het hotel op zich was eenvoudig maar wel verzorgd. De motoren konden veilig achter het hotel geparkeerd worden en de eigenaars stelden ‘s nachts hun wagens voor de motoren zodat deze nog eens extra beveiligd werden. Over kwaliteit en smaken kan uiteraard veel gesproken worden maar ikzelf vind het zeker niet slecht wat we voorgeschoteld kregen. Een bed,een douche en een warme maaltijd dat zijn de drie ingrediënten die aanwezig moeten zijn en voor de rest moet je Uzelf een beetje aanpassen. De kwaliteit-prijsverhouding was mijn inziens in orde. Rond een uur of elf ‘s avonds was denk ik iedereen dan ook blij dat we onze bedjes konden opzoeken want na ca 15 uur motorrijden kan wat rust toch wel deugd doen. Slaapwel en tot morgen

ZONDAG 29 Mei 2005

Zondagmorgen, ontbijt gepland om 7.00h.Iedereen had zijn motor al klaar en we zaten om 6.45h al aan de ontbijttafel. Een lekkere kop koffie, een heerlijk fruitsapje en een onbijt op zijn Frans. Croissantje en stokbrood met confituur. Rond 7.30 was het ontbijt afgerond en zaten we weerom op onze motoren. Vandaag was de planning om via Saint Jorioz naar het Lac D’Annecy te rijden. Daar aangekomen waren we om reden van de hoge temperatuur al dorstig en hebben we al een eerste terrasje aan het meer gedaan waar we ook een prachtige reeks foto’s genomen hebben. Vervolgens zijn we dan via verschillende mooie wegen en cols richting Albertville getrokken. Ook hiervan was het genieten om reden van het laagseizoen. Daar stelden we tot onze spijt vast dat de geplande Col De La Madeleine nog gesloten was maar geen nood,er liggen hier bergen in overvloed. Een beetje van de geplande route afgeweken en een paar bekende skioorden bezocht waaronder Les Trois Vallees. Eerst Les Menuires en vervolgens het hoger gelegen Val Thorens. Diegene die hier ooit in de wintermaanden verbleven zouden hun ogen niet kunnen geloven.Totaal verlaten gebieden waar de dorpen er dood bijliggen.Voor ons natuurlijk een heerlijke gelegenheid om deze bergen vlot te beklimmen. Mooie vergezichten en alle bochten lekker verkeersvrij. Je moet niet vragen hoe de gashendels daar opengedraaid zijn. Heb daar ook ondervonden dat ik lang niet de enige meer ben die sporen op het asfalt achterlaat. Denk dat we stilletjesaan een nieuwe groepsaankoop kunnen opstarten. Daarna terug afgezakt naar het stadje Moutier voor een lekker hapje en drankje. In de namiddag via La Plange en Les Arcs naar het stadje Bourg St Maurice gereden om aldaar aan te vangen met onze eerste sneeuwtop,de Col de Méraillet en de Cormet de Roselend(1968m) Uiteraard hebben we het niet kunnen nalaten om een klein sneeuwballengevecht te voeren en onze bolides te fotograferen in de sneeuw. Prachtige beelden leverde dat op die je in Patricks reportage zeker zal terugvinden. Verder dan deze mooie route terug richting Albertville gevolgd voor een volgende bevoorrading van rijder en machine. Vanuit Albertville via de mooie Mont Revard opnieuw richting Aix Les Bains waar we een tweede nacht in hetzelfde hotelletje geboekt hadden. Vanop de Mont Revard hadden we ook een prachtig zicht op Aix Les Bains. Het is ook hier dat we voor de eerste maal het “Fonske” met succes hebben gedaan. En neem het van mij aan het is zo leuk dat we er de rest van de reis nog veel “Fonskes” gedaan hebben. Na een leuke afdaling en een onverwachte stop aan een kleine spoorweg

waar Fons zijn collega’s moest groeten zijn we dan met weerom ca 400 bergkilometers meer op de teller in het hotel aangekomen. Onze hoteleigenaar had waarschijnlijk de vorige nacht een beetje teveel van het goddelijke druivensap gedronken want zijn hoofd was lelijk gehavend door een zware deurstijl(of de deegrol van zijn Madam??)Tja als je met Belgen die kunnen zwelgen wil meedrinken moet je de gevolgen dragen hé. Na een uitgebreide aperitief en een verfrissende douche konden we opnieuw aan tafel. Deze maal bestond het avondmaal uit een slaatje als voorgerecht en een spaggheti met omelet als hoofdgerecht. Hier hadden we misschien wat meer van verwacht maar heeft zeker toch gesmaakt. ‘s Avonds heeft Patrick dan de eerste reeks foto’s op de computer geplaatst zodat we al volop hebben kunnen nagenieten van al het moois wat we tot hiertoe al beleefd hadden. Daarna terug opnieuw ons bed opgezocht en ik denk dat iedereen opnieuw snel in slaap gevallen is. Het schijnt dat er door sommige zelfs serieuze bossen zijn doorgezaagd. Bonne Nuit

Maandag 30 mei 2005

Maandag, normaal het begin van een werkweek maar niet voor ons zevenen. Wij plannen vandaag om een klassieker van de cols te bereiken,de “Mont Ventoux”. Deze ligt wel niet volledig op onze geplande route maar wat is nu 400km rond rijden om een bergje te zien? Uiteraard opnieuw vroeg uit de veren en een lekker Frans ontbijt en weg waren we. Omdat we toch opgewarmd moesten zijn alvorens deze reus aan te vatten had onze topplanner Filip een afwisselende route met heel wat kleine bergwegen gevonden op zijn Garmin. De eerste was de Col De Granier(1134m)na 35km - het was hier dat Patrick een prachtig Zwitsers mes vond in een heel goede staat, geluk is voor rare mensen hé- gevolgd door de Col-Du Cucheron(1139m)na 48km. De volgende top was deze van de Col de Porte(1325m)op 65km en juist voor Grenoble. Filip loodste ons zonder al teveel problemen door Grenoble en kon het (gelukkig)niet laten om de befaamde Chamrousse even mee te pikken. Was in ieder geval een goede beslissing want dit is er eentje die zeer vlot kan genomen worden. Lange,brede en overzichtelijke bochten. Wat wenst een motorrijder nog meer? Denk dat na deze berg een aantal onderbroeken dienden ververst te worden. Na dit “Fonske”kwamen we dan juist voorbij Grenoble uit waar we onze weg vervolgden met een stukje route Napoleon naar de Chartreusse en de Col De Bayard(1248m). Daarna terug op de Napoleon op weg naar de Ventoux. Persoonlijk vind ik dit stuk van de route Napoleon niet zo denderend en te druk als je de kleine bergwegen gewoon bent maar als je een afstand dient te overbruggen kan het nu eenmaal niet anders en is zeker geen kritiek op de pianist. Wat wel zeker de moeite was is de Col de l’Homme Mort. Gelukkig heeft geen van ons deze berg zijn naam eer aangedaan. We bereikten dan in de late namiddag het prachtige dorpje Aurel aan de voet van de Ventoux. Dit dorpje,heel klein en gezellig heeft een fantastische indruk op mij gemaakt. Zo rustgevend aan de voet van zo een mooi natuurgebied, prachtig. Via Sault zijn we dan aan de 21km lange beklimming begonnen. Ikzelf was hier nog nooit geweest en de eerste indruk was dan ook dat deze berg toch niet zoveel verschil gaf met een andere en hij overroepen werd. De moment dat je echter uit de boomgrens en komt en Chalet Renard bereikt gaat er een heel andere wereld voor je open. Alleen maar wit steengruis en prachtige zichten en open wegen die juist opnieuw aangelegd waren. Moet waarschijnlijk niet vertellen dat iedereen zijn mondje openviel van zo een bergpas en het gas volledig openging. Alles heel overzichtelijk,geen auto of fiets

te bekennen een Ventoux voor ons alleen. Wat kan het leven van een motorrijder soms toch prachtig zijn. Op de top gearriveerd was iedereen figuurlijk en gelukkig niet letterlijk in de wolken. Ik moest mijn eerste indruk van een overroepen berg herzien want dit was echt fenomenaal. Een maanlandschap op aarde, buitengewoon. Boven op de top arriveerden wat later ook nog een groep Italiaanse motorrijders die aan hun enthousiasme te zien hetzelfde voelden dan wij. Na een half uurtje genieten en de nodige fotoshots zijn we dan afgedaald in de richting van ons hotel “Chalet Liotard”. Tijdens de afdaling zaten we wel een stuk in de wolken maar dat kon de pret niet meer bederven. Het hotel was prachtig gelegen, onze hotelier Guy heeft een heel goede keuze gemaakt. Ook daar was het hotel op één kamer na volledig voor ons. De eigenaars kwamen ons onmiddellijk begroeten en helpen met de motoren veilig te stallen. Meneer was ook eigenaar van een Pan-European ST1100 en was natuurlijk in de wolken dat er nu zoveel Pans op zijn parking stonden. Fons, onze hondendresseur, kon zijn hartje hier ook ophalen aan twee lieve beesten. Die deden de hele tijd niets anders dan stokken brengen die we dan zo ver mogelijk moesten weggooien waar ze dan met twee achteraan liepen om ze terug te brengen. Na het nuttigen van ons aperitief op het terras en de verkwikkende douche mochten we aanzitten voor een heerlijke maaltijd bereid door, volgens Guy zijn uitleg, een dame die wel iets heeft. Onze ouderdomsdeken heeft volgens mij veel deugd gehad aan die berglucht en begon een beetje te ijlen. Waarmee ik niet wil zeggen dat de dame niet mocht gezien worden maar we zijn zulke uitspraken van Guy niet gewoon. Combinatie van berglucht en lekkere rosé denk ik. Aan tafel hadden we prachtige vergezichten op heel mooie bergketens. Stilaan ging de zon onder wat heel mooie kleurschakeringen met zich meebracht die je ook wel in de fotoreportage terugvindt. Uiteraard staat onze pan daar ook centraal. Heel mooi werk mannen! Op het moment dat de zon volledig onder was werd het voor onze ogen ook donkerder en donkerder en na een lekker slaapmutsje aangeboden door de uitbater was het ook voor ons tijd om onder zeil te gaan. Zoete dromen oven de Ventoux en tot morgen

Dinsdag 31 mei 2005-06-07 -----------------------------------------Jullie gaan het niet geloven maar hier zitten echt gekken bij. Volgens één van de uitbaters komt de zon op rond 5.20h en geeft ook dit magnifieke beelden. De wekker werd gezet maar was weerom niet nodig. Patrick en ik waren wakker om 5.00h en konden door het raam de zon stilletjesaan zie opkomen. Ze zat wel een stukje verscholen achter de lage wolken zodat we wat meer geduld moesten oefenen. Ondertussen van de tijd gebruik gemaakt om ons op te frissen en de motoren klaar te maken. Rond 6.00h stonden we dan buiten met z’en drieën. Guy was er ondertussen ook bijgekomen om mee te genieten van deze feeërieke beelden. Je kan niet geloven wat dit alles met een mens doet op zo een ochtendlijk uur. We wisten het al, deze dag kon niet meer stuk. Zoals gepland zijn we rond 6.15h vervolgens de Ventoux afgedaald om beneden in het dorpje Malaucence wat lucht bij te blazen in mijn achterband. Uiteraard was er nog niemand op de baan zodat we volop hebben kunnen genieten van het landschap en de rust die deze streek zo vroeg op de dag uitstraalt. Het benzinestation bleek later open dan verwacht en we hebben dan maar op het marktplein eerst een koffie gedronken om vervolgens een dorp verder te rijden en daar de band op druk te zetten. Eens dit gebeurd was en ik opnieuw kon rekenen op een perfecte motor werd de Ventoux terug beklommen en ditmaal heel wat vlotter. Wel moesten we voorzichtig zijn voor de laaghangende zon die achter elke bocht verraderlijk in de ogen kon priemen. In eerste instantie zijn we samen terug tot aan chalet Liotar gereden waar we vaststelden dat er nog hevige Panrijders wakker waren en ook deze beauty opnieuw wilden bedwingen. Sommigen reden deze berg rustig op om te genieten van vergezichten en foto’s te nemen terwijl anderen nieuwe records trachten te breken om van Chalet Liotar naar Chalet Renard te koersen en terug .Moet toegeven,dit was echt kicken zo vroeg op de morgen. Om 8.00h hebben we dan het ontbijt genuttigd en dat smaakte heerlijk na onze vroege capriolen. Na het ontbijt wenste de uitbater dan nog een aantal groepsfoto’s te nemen van ons en onze prachtige bolides om vervolgens een leuke bocht uit te zoeken voor actiefoto’s. Zoals je kan zien in de fotoreportage zijn deze prachtig gelukt en mooie herinneringen. Na de reportage werd het dan hoogtijd om terug af te dalen en de Gorges te gaan berijden. Via een “Fonske”zijn we dan in de Gorges de Nesque geraakt waar we spijtig genoeg ondervonden hebben als men in Frankrijk aangeeft “route barrée” deze ook in tegenstelling tot bij ons ook wel degelijk gesloten is. Dus na 11 kilometer op onze stappen moeten terugkeren. Je moet niet vragen hoe onze Filip zat te kniezen, gewoon rechtsomkeer maken en geen enkele uitwijkmogelijkheid. Dat kreeg hij moeilijk over zijn hart hoor. Dus maar snel omgekeerd en via een andere weg terug richting Sault en van daaruit richting Gorges Du Verdon. De route van de gorges Du Verdon is naar mijn menig één van de prachtigste routes en ook hier kon we weer volop genieten van de rust tijdens dit seizoen. Eerst werd de Cirque de Vaumale(1201m)gedaan en vervolgens de Balcons de la Mescia en de Pointe Sublime.

Spijtig genoeg is de befaamde route des Crétes ook een sense unique vanaf een bepaald punt en zaten we in de verkeerde richting zodat we ook hier rechtsomkeer moesten maken. Toch was het geen we hier te zien kregen tot aan Castellane in één woord prachtig!! Vanuit Castellane waar we uiteraard eerst op het gezellige marktplein ons verfrist hadden aan de fontein hebben we onze weg vervolgd via het Lac de Castillon. Ook deze baan is een droom voor de snelle motorrijder en leidde ons tot in St-André. Van daaruit hebben we dan de mooie D955 en 905 genomen naar de Col D’Allos. Deze is een meer technische beklimming met vele smalle stukken en haakse bochtjes. Ikzelf vind dit een hele mooie beklimming waarvoor je meer de trage motorbeheersing dient te gebruiken. Normaal was de planning om vandaag de top van de Bonette te doen en de Col D’Allos te laten liggen maar wegens tijdsgebrek hebben we het schema omgegooid en hebben we gelukkig deze Col D’Allos er bij genomen om naar ons hotelletje in Barcelonnette te rijden. Dit hotel lag in het centrum van het stadje maar de motoren werden veilig binnen gestald bij hun twee Deauville broedertjes met Nederlandse nummerplaat. Toen we deze zagen staan sloeg bij sommige de schrik om het hart maar bij het ontmoeten van deze collega motorrijders was dit snel over. Ook hier had onze hotelmeester een goede keuze gemaakt en na een heerlijk maaltijd hadden we zin om het stadje eens te leren kennen bij nacht maar zoals we ook in Normandie gezien hadden zijn deze niet toeristische dorpjes snel uitgestorven ‘s avonds. Dan maar terug naar ons hotel en genieten van een welverdiende nachtrust. Slaapwel en tot morgen

Woensdag 1 juni 2005 ---------------------------Barcellonnette ontwaakt,in ieder geval de kamers van de Alpentourders toch. Zoals gewoonlijk zijn zij de eerste hotelgasten die wakker zijn en hun motoren opzadelen. Nadat iedereen zijn ochtendritueel heeft uitgevoerd kunnen we rond 7.30 aan het ontbijt. Deze keer staat er iets meer op het buffet dan enkel confituur. Hier wordt dan ook gretig gebruik van gemaakt. Filip heeft een moeilijke nacht gehad maar verschijnt toch vrij fris aan de ontbijttafel. Net zoals iedereen heeft gehad of nog zal krijgen heeft hij ook zijn offday. Rond 8.00h stond iedereen weer klaar om te vertrekken en rijden we naar het begin van de Bonettebeklimming. Om reden van tijdsgebrek hebben we die gisteren uit onze planning moeten schrappen maar deze hoogst mogelijke top die te beklimmen valt met de motor mogen we uiteraard niet overslaan. Guy had deze Col de la Bonnette vroeger al eens bedwongen en waarschuwde voor de slecht wegomstandigheden. Ondertussen was het wegdek volledig vernieuwd en lag deze er heel mooi en uitdagend bij. Ik had natuurlijk de pech van die ene steen die op deze kilometerlange beklimming lag onder mijn wielen te laten doorkomen.Hoe zeggen ze dat nu weer”waar je naar kijkt rij je naar toe”. Ja hoor,stemt volledig met de werkelijkheid overeen. Ook hier was er op dit vroege uur geen kat(!)of mens te bespeuren zodat dit ook weer een heel rustige en fijn klim was. Het topje van de Bonnette was spijtig genoeg ook nog afgesloten zodat we blijven steken zijn op een hoogte van ca 2700m. Wat verder op de weg stonden nog zware sneeuwruimers wat aangaf dat het op deze hoogte soms nog overvloedig kan sneeuwen deze tijd van het jaar. Boven op het keerpunt hadden we dan ook het geluk van verschillende bergmarmotten te zien die angstig wegdoken en zich verscholen voor ons. Op het keerpunt stond ook een kapelletje waar Leo mij na het prevelen van een aantal gebeden voor het Mariabeeld mij al mijn zonden heeft vergeven. Eerlijk gezegd denk ik dat we de rollen beter hadden opgekeerd en hij op zijn knieën had moeten neerzinken maar ja, hij zal waarschijnlijk meer voor schijnheilige spelen. Na een halfuurtje van de weidse en prachtige omgeving genoten te hebben zijn we dan terug de Bonnette afgedaald om beneden in het dorpje te genieten van het eerste terrasje. Na de koffie vertrokken voor een reeks andere klassiekers van de tour de France die op het programma stonden. De volgende berg was de Col De Vars (2109m) en dan de overbekende Col D’Isoard(2361m) of door sommigen ook wel de Col Isostar genoemd. Deze prachtige berg moet een marteling zijn voor de wielrenners maar toch was hier al menig amateur aan het oefenen. Vanop de top van de Isoard had je een mooi zicht op de afdaling met zijn bochtenwerk en dat nodigde natuurlijk ook uit tot het nemen van enkele actiefoto’s. Na het nemen van de mooie kiekjes vervolgden we onze weg met de afdaling naar Briançon en naar de Col de Montgenévre(1850m). Van hieruit kwamen we Italië binnen en plots was alles anders. Volop wegenwerken en aanschuiven aan diverse stoplichten. Ook het weer was hier heel wat minder. Dan maar snel hier doorgetrokken en via Montsenisio terug richting La Douce France.

Bij het overbruggen van de Mont Cenis(2083m)moest Guy zijn gevreesde reputatie nog eens bovenhalen en zaten we volop in de lage bewolking en mist met zichtbaarheid 5-10m. Na een uiterst geconcentreerde afdaling die ieder op zijn eigen tempo afhaspelde kwamen we gelukkig terug in open en lekker warm weer beneden. Van hieruit kon je ook mooi de wolkengordijnen over de bergtoppen zien hangen. Beneden aangekomen zagen we ook dat de Col de L’Iseran(2769m)zoals verwacht nog gesloten was en zijn we links afgedraaid naar de andere klassiekers van de Tour: de Col du Telegraphe(1570m) en de Galibier(2645m). Ook deze twee beauty’s mochten niet op ons palmares ontbreken en bekoorden ons zeer. Vanaf de Galbier vervolgen we onze weg dan via de Col de Lautaret(2058m)naar de voet van de Alpe d’Huez in Bourg-D’Oisans hotel La Cascade. Ook dit is weerom een prachtig hotelletje dat juist buiten het toeristische centrum gelegen is en aan de voet van de beklimming. Het mooie zicht dat je normaal van op het terras hebt op de cascade(waterval)was er wel niet meer daar deze al droog stond. Het was hier dat ik vaststelde dat mijn achterband de reis niet zou overleven. ‘s Morgens had ik bij het opblazen van de band nog gezien dat deze kwestie van slijtage nog zeer behoorlijk was, en voor de ongelovige (Limb…)Thomassen met mij ook nog andere reisgenoten. Maar wat ik nu zag was ongelooflijk, het rubber was behoorlijk gesmolten en er zat op sommige plaatsen geen profiel meer op de band. Dat geeft nog maar eens aan hoe belangrijk bandendruk is en vooral wat een verkeerde druk kan doen met een band in extreme omstandigheden. Bij de laatste beklimmingen en afdalingen had ik bij het bruut optrekken in de bochten al wel gevoeld dat de motor achteraan een beetje uitbrak en ik diende te corrigeren maar zo erg had ik het niet verwacht. Mijn metgezellen zijn ook snel naar hun banden gaan kijken en sommige zijn ook wel een beetje verschoten van de slijtagesporen op de weinige kilometers die de band maar gelopen had. Wijze raad van tante Kaat: vertrek niet met al teveel kilometers op de banden voor zo een zware reis en rij zeker niet met slechte bandenspanning. Voor de herstelling van mijn lekke band zijn wij onderweg bij drie verschillende bandenspecialisten binnengestapt maar deze wilden geen motorbanden repareren. Daar het hier maar een klein lek betrof ben ik dan die eerste dagen zo blijven verder rijden met tweemaal per dag de band bij te blazen maar uiteindelijk bleek dit toch nefast te zijn. Wat de reden was dat men hier in Frankrijk geen of moeilijk motorbanden herstelt, daar heb ik het raden naar. Al bij al moet ik nu gaan beslissen wat te doen. Verder blijven oppompen en met een versleten band verder rijden of band vervangen. Niet getreurd, eerst genieten van onze laatste avond met zeven want morgen vertrekken Patrick en Leo terug richting België. Patrick had vrijdag een afspraak met zijn dochter om zich te laten verbouwen(grimme)en Leo had beroepsverplichtingen(heeft hij ons althans wijsgemaakt?) Ik hoop in ieder geval voor de dochter van Patrick dat zij van dat rood smoelwerk dat assortie was met zijn motor nog iets heeft kunnen maken voor haar examenles. Dus lekker gegeten,samen nog een afsluitertje gedronken,alle foto’s nog eens gedownload naar Patricks laptop en gezamenlijk bekeken en gaan genieten van een heerlijk bedje. Shaw en tot morgenvroeg

Donderdag 2 juni 2005 Bonjour, 6.30h, vrij onrustig geslapen, wat moet ik met mijn band doen? Ergens laten vernieuwen,gewoon meerijden met de anderen of rustig naar België afzakken? Vlug naar buiten voor de anderen wakker zijn en band gaan opblazen in het dorp. Opstappen en motor achteruit rijden.Amaai wat gaat dit zwaar maar ja hij staat op losse steentjes. Afstappen en achteruit duwen. Zo nu terug opstappen en vlug naar het dorp. Verdomme,hier is iets niet pluis. Ja,hoor jullie raden het al. De achterband heeft de geest gegeven en staat nu volledig plat. Dan uiteindelijk toch maar gebruik maken van reisbijstandverzekering. Even telefoneren naar centrale in België, die geven mij telefoonnummer van dispatching in Lyon waar ik contact moet mee nemen. Deze lieve Engelstalige mevrouw vraagt mij de nodige inlichtingen betreffende soort van voertuig en type. Vraag haar nog of ik de gegevens van de band moet doorgeven maar dat was niet nodig de techniekers konden makkelijk alle benodigde data achterhalen, binnen een klein uurtje zou iemand ter plaatse zijn. Dat is makkelijk dacht ik dus gaan we nu maar eerst ontbijten. En ja hoor ¾ uur later reed er een jeep met aanhanger de parking op. Bleek dat de man gebrieft was dat het hier om een cabriolet ging model F 2000 en zo stond het ook op zijn papieren met mijn naam erop. Daar ik niet wenste dat motor op aanhanger geplaatst werd die daar niet voor geschikt was zijn we overeengekomen om het wiel er ter plaatse uit te halen en hij reed ermee naar een bandencentrale in het dorp die de juiste maat in voorraad had. Gelukkig zit er in de Pan een setje gereedschap om het één en ander zelf los te vijzen want echt goed voorzien was deze depannagedienst niet. Deed me een beetje denken aan de Honda assistance op de Gathering in Spanje. Een uurtje later, de bandencentrale was maar om 9.00h open, zou de man terug zijn. Mijn reisgenoten zouden in de tussentijd Alpe D’Huez en Les Deux Alpes beklimmen en in de terugtocht opnieuw langs het hotel passeren want dat lag toch terug op de route. Patrick en Leo beklommen enkel Alpe D’Huez mee om daarna richting Belgie te reizen. Goede reis en behouden thuiskomst jongens. Na een halfuurtje kreeg ik telefoon in het hotel dat de juiste band toch niet voorradig was en maar eerst deze middag om 14.00h in Grenoble zou zijn bij een Hondadealer. Oude band dan maar voorlopig laten herstellen,samen met de technieker monteren en rustig naar Grenoble tuffen. Kosten voor dit hele zootje:10,17€. Juist nadat de depannagedienst vertrokken was kwamen Fons, Pierre, Filip en Guy ook terug de parking opgedraaid na hun eerste “Fonske”van de dag gedaan te hebben.

Er werd overlegd wat er nu verder diende te gebeuren. Ikzelf was zinnens om rustig naar Grenoble te rijden, de band te laten vervangen en dan eventueel telefonisch kontakt met hen te zoeken voor een mogelijke afspraakplaats of anders alleen verder te reizen. Heb al veel alleen gereisd dus dat was geen enkel probleem. Maar wat denk je, een echte toffe groep. Niemand wou mij achterlaten. Grenoble lag op de geplande route en die ½ dag verlies zou het niet maken. Heren, nogmaals mijn oprechte dank voor dit gebaar en mijn verontschuldigingen voor het ongemak. Achteraf gebleken was het uiteraard veel prettiger om samen te reizen. Dus samen rustig vertrokken naar Grenoble. Onderweg nog even gestopt aan een terrasje waar we op de heenweg ook al gestopt waren om een sandwich te nuttigen voor het middagmaal. Rond 13.15h waren we dan in Grenoble aan de Honda dealer: Altitude Motors. Deze was in middagpauze zodat we nog een klein uurtje moesten wachten.Om 14.00h ging de winkel dan open en mocht de motor binnen voor de nieuwe band. Waarschijnlijk werken ze hier in het zuiden niet zo hard want het vervangen van de band duurde, volgens de factuur,1.25h. De band op zich kostte 140,-€ en de totale factuur kwam op 241,-€ BTW in. Ook de koffieautomaat moest hier betaald worden. Lang leve JorisSport in Blankenberge!! Dure grap tov wat ik normaal betaal maar ja het zij zo en nu kon ik toch terug veilig verder. Samen zijn we via de Garminroute zo snel mogelijk uit Grenoble weggereden en onze weg vervolgd via kleinere D-wegen richting Lac De Bourget. Hier besloten we om en slaapplaats te zoeken en nog even door de Tunnel Du Chat te rijden. Waarom zou dat geweest zijn? Alleen al voor de naam denk je? Guy had vooraf al even een hotelletje gezocht via een Logis De France cataloog en getelefoneerd zodat we daar ook verwacht werden. Dit was in het dorpje Yenne in hotel Fer A Cheval In het hotel waren ook juist twee Duitse Varaderorijders aangekomen. Deze kwamen van de Vogezen en trokken richting Alpen. Raar hé Duitsers met een Varadero en geen BMW GS? Aan hun antennetjes te zien waren deze motorrijders ook geen groentjes en hadden zij al heel wat in hun mars. Ook hier zelfde ritueel: motor afladen en bagage op kamer brengen om daarna terug naar het terras om de inwendige mens te plezieren. Na de welverdiende douche was het tijd voor het diner waar de meeste opteerden voor een goede biefstuk met friet maar ja, voor ons Belgen sloeg dit wel een beetje tegen hoor. Was uiteraard te verwachten maar de zin was groter dan het denkvermogen. Na de maaltijd hebben we nog eens getracht om het nachtleven van het dorpje op te zoeken maar ook hier was om 22.00h alles uitgestorven. Nog één café werd open gevonden en daar hebben we dan nog een lekkere fles witte wijn soldaat gemaakt ter ere van mijn reisgenoten die zo vriendelijk waren om mij te vergezellen

tijdens de bandenpech. Spijtig genoeg waren Patrick en Leo er niet meer bij maar die hebben dan nog een wijntje tegoed. Ondertussen had Patrick ook gebeld dat zij terug thuis waren en de reis voorspoedig verlopen was. Nadat de fles leeg was en de caféhoudster(die wel veel bekijks had van mannen die bijna een week van huis waren) met haar dweil en emmer begon te zwieren zijn we dan maar terug naar het hotel gewandeld waar we ons bedje opzochten om snel te ronken. A Demain!!

Vrijdag 3 juni 2005

Goedemorgen,we zijn weer wakker en uitgerust. Ochtendritueel starten,dwz plassen ,wassen,inpakken en ontbijten. Op het moment dat wij onze motorvesten aandeden kwamen onze collega Vararijders pas naar de ontbijttafel. Het verschil tussen de echten en watjes(hi,hi)hé. Onze Filip had buiten de Tunnel De Chat natuurlijk ook een Col Du Chat op de kaart gevonden en uiteraard moest en zou die kat ook bedwongen worden. Dus….het eerste “Fonske”van de dag was een feit. Nadat deze Col bedwongen was en de kat gegeseld trokken we richting Zwitserland via kleine en mooie wegen. Een echte route was er voor deze dag niet uitgestippeld en we vertouwden volledig op onze Filip zijn GPS kunsten. De richting was bepaald en voor de rest werd er afgegaan om het gevoel en beelden op de GPS. Op deze manier kom je dan ook een aantal onverwachte dingen tegen die je zonder GPS zou laten liggen. Een groot gedeelte van de route trok door het Juragebergte dat niet zo grotesk is als de vorige bergketens maar zeker de moeite waard zijn en een mooi alternatief om richting noorden te rijden ipv de autostrade of nationals. Eens de Zwitserse grens overschreden werd er een benzine station gezocht want met in tegenstrijd met wat je zou verwachten is deze hier wel goedkoper dan in ons land, Frankrijk of andere omliggende landen. Bakje vol en hop terug de bergen in. Flirten met de grens. Dan weer eens in Frankrijk om vervolgens terug Zwitserland in te duiken. Het eigenaardige was wel dat de ene grenspost bewaakt was en de ander niet. Op een bepaald moment liet één van de douaneambtenaar ons stoppen en ging achteraan de eerste motoren controleren. Waarschijnlijk zal dit een controle geweest zijn op het kenteken van het land. We hadden het er de dag voordien nog overgehad dat Fons geen ”B” kenteken op zijn motor had hangen en dat dit nog altijd verplicht was. Ik dacht dan ook dat we problemen zouden krijgen maar de controle beperkte zich gelukkig tot de eerste twee motoren,die van Guy en Filip en deze waren gelukkig wel in orde. Dus Fons,zie dat je voor Uw Zwitserlandtrip een B kleeft of tenminste er één bij hebt hé!!!!! Wat ons wel wat tegenviel in Zwitserland was de prijs voor de middagsnack.Twee waters,drie cola’s,drie kleine pizza’s en twee omeletten: meer dan 70,-€ betaald, is wel de moeite. Zwitserlandreizigers,wees gewaarschuwd!! Na deze kleine aderlating een stukje Zwitserland verder doorkruist waar we in enkele dorpen een paar pittoreske horlogefabriekjes tegengekomen zijn om uiteindelijk terug in Frankrijk te belanden. Hier trokken we verder richting Vogezen waar we ook nog enkele colletjes wilden meepikken. Om reden dat het vrij laat werd eer we daar aankwamen hebben we alleen de Ballon D’Alsace gedaan. Tijdens de beklimming hebben we een tijdje in file moeten wachten om reden van een ongeval. Een motorrijder met een racer had tijdens de

afdaling de bocht gemist op het gladde nieuwe asfalt en was met zijn motor tegen een boordsteen gereden en over deze reling gevlogen. Van de motor restte nog maar een schroothoopje maar volgens de politiemensen was de motorrijder er gelukkig goed vanaf gekomen. De beklimming verder gezet met een aantal andere motoren in het zog die volgens mij na de eerste bochten een pak meer respect toonden voor onze zware tourbuffels. Boven op de ballon stond het vol motoren wat aangeeft dat het hier tijdens het weekend een ware toeloop is van motoren. Tijdens de afdaling zaten er een paar racebananen ons op te jagen op de rechte stukken maar tijdens het bochtenwerk moesten ze achterblijven. Ik was eerlijk gezegd blij dat we beneden waren wat op dat moment had ik wel moeite met dat soort gedrag. Ofwel durf je rijden en ga je ons voorbij ofwel blijf je achter en hou je afstand. Dat liggen pochen op rechte stukken daar hou ik niet van. Beneden aangekomen werd er beslist om een hotelletje voor de nacht te zoeken en dat werd snel gevonden een 10-tal kilometer voor Remirmont nml Hotel ”Relais BénéluxBâle”. In tegenstelling met wat we dachten ook hier geen enkel probleem voor een vrije kamer te vinden. De motoren mochten zonder probleem achter het hotel veilig geparkeerd worden. En ja,ook hier hetzelfde ritueel,motoren afladen,alles op de kamer gooien en hop een terrasje. Tot onze verwondering hadden ze hier Grimbergen van het vat en was deze zelfs goedkoper dan een gewoon pilsje van het vat. Dus….dat moest geproefd worden. Om reden dat het onze laatste avond was hadden we geopteerd om in tegenstelling met de andere hotels hier geen halfpension te nemen maar s’avonds van de kaart te eten. Buiten Guy, onze viseter,namen wij allen het menu van de streek. Voorgerecht, nagerecht en kaas waren in orde maar we hadden over het hoofd gezien dat de specialiteit hier een varkenshammetje was. Dat was dan ook nog erg zout en niet erg goed gekookt maar ja; niets aan te doen en geen gezever. Gegokt en verloren noemen ze dat. Het prachtige aan deze groep mensen was dan ook dat niemand er een punt van maakte en erover zeverde. Het kon onze reis niet bederven. Een extra flesje wijn en het leed was snel vergeten!!!!Prachtig!!!! Zo,na nog een laatste slaapmutsje aan de toog zat deze voorlaatste er ook op en konden we gaan genieten van een laatste nachtrust in een vreemd bed. Voor sommige gesnurkaanhoorders misschien een heerlijke gedachte.

Bonne nuit

Zaterdag 4 juni 2005

Whoeaa,goedemorgen, Vandaag eens een uurtje langer geslapen. De bedoeling is om vandaag rechtstreeks naar huis te rijden via grote N wegen en autostrade. We hebben zo het gevoel dat we genoeg gezien en beleefd hebben de laatste week dat we nu op de snelst mogelijke manier de laatste 600km willen afhaspelen. Eerst nog een lekker ontbijt genomen, en voor deze laatste keer stond er al wat meer dan confituur op het ontbijtbuffet, en dan ingepakt en richting Belgique vertrokken rond 9.30h Aan het eerste benzinestation nog een beetje bijgetankt om dan in én ruk naar Luxemburg te rijden(ca 225km)om daar nog wat goedkoper benzine op te slagen en de laatste centjes van de pot in de koffie en broodjesautomaat te droppen. Opnieuw werd er de autostrade verkozen boven de N4 en dat gaf voor een motorrijder geen problemen. De meeste vrachtwagens en personenwagens gaan voldoende opzij rijden zodat je met de motor er vlot voorbij kan (een uitzonderlijke Nederlander te na gesproken uiteraard. Zal waarschijnlijk uit de streek van Tiel geweest(oeps,sorry)zijn,hi,hi,hi) De laatste maal gestopt tegenover het vertrekpunt Aisch van verleden week om afscheid van elkaar te nemen. Hier splitsten onze wegen zich opnieuw. Eerst verliet Fons ons in Tirlemont en op de Brusselse ring gingen Filip en Guy richting de Vlaanders en Pierre en ik naar de mooiste,grootste,beste,slimste en bescheidenste provincie van het land,Antwerpen. Je gaat het niet geloven maar vanaf Aisch kwamen we ook onze eerste regenbuien tegen. We werden onmiddellijk met onze neus op de feiten gedrukt en wisten dat de vakantie voorbij was. Verkeersdrukte,files en regenbuien stonden ons te verwelkomen.

Filip bedankt voor het vele werk dat je in de routes hebt gestoken en fantastische voorrijden van deze groep. Guy bedankt voor reserveren van deze toch wel mooie hotelaccommodaties. Patrick bedankt voor het maken van de mooie foto’s en de wellicht mooie montage die ons nog te wachten staat. Leo bedankt voor het af en toe naar links draaien van Uw wiel en het laten zakken van Uw ruit voor de foto’s Fons bedankt voor het ontstaan van het nieuwe begrip ”een Fonske” en het mogen meemaken van die toch wel plezante dingen.

Pierre,bedankt om mij moreel te steunen als mede Antwerpenaar tov dat stelletje Oost-en West-Vlamingen. Aan allen tezamen ook een welgemeende proficiat aan het welslagen van deze heerlijke reis. We hebben dit samen volbracht als een groep echte vrienden. Sommigen kenden elkaar nog niet of amper en toch leek het of we al jaren samen optrokken. In samenhorigheid en rijstijl was alles zoals het hoort te zijn maar niet zo evident is zoals men soms zou verwachten. Toch zijn we daar wonderwel in geslaagd. Proficiat en bedankt! Ook nogmaals mijn dank en verontschuldigingen aan alle reisgenoten voor het bijstaan met mijn bandenpech. Ook dit bevestigt het unieke aan deze reis. Ik hoop ook dat al diegene die ‘s nachts last gehad hebben van elkaars gesnurk de gemiste nachtrust hebben ingehaald. Ikzelf had toevallig(??)steeds de kamergenoten die ‘s nachts weinig of geen geluiden produceerden en had daar dus ook weinig last van (hi,hi,hi). Wat we ook allemaal ervaren hebben op deze toch wel zware reis van ca 3600km en een gemiddelde van 350 tot 400 km /dag in de bergen is dat iedereen op zijn beurt wel eens een mindere dag heeft gehad. Iedereen had het wel eens moeilijk met de afstand of de tijd die we in het zadel doorbrachten. Toch heeft iedereen doorgebeten en volgehouden zodat de groep niet opgehouden werd. Ook dat is een positief gegeven van deze groep. Ik hoop dat we dit de volgende reizen, en die zullen er ongetwijfeld nog komen(heb nog een paar dagen voorzien in september(hint,hint)), ook mogen meemaken.Ook andere liefhebbers die hieraan zullen deelnemen zullen dit dan kunnen ervaren. Heren,het was één van de betere reizen en ik hoop dat we anderen met dit verhaal jaloers maken zodat zij de volgende trip er absoluut willen bijzijn!!!!!!!!!!!!!!! Vriendelijke Groeten van een tevreden Panneman En see you on the road Ivan [email protected]

BE A MAN RIDE A PAN !!!!!!!!!!