Bluesnews – Norway
april 2011
Paul Jones
Monday 1900 – 2000 28/03/2011
1. Pinetop Perkins — Pinetop’s Boogie Woogie Pinetop’s Boogie Woogie, Antone’s, ANTCD0020 2. King King — Lose Control BBC Session 3. Chicago Blues: A Living History, feat. John Primer — Canary Bird The (R)evolution Continues, Raisin’ Music, RM1004 4. Robin Rogers — Need Your Love So Bad Back In The Fire, Blind Pig, BPCD5138 5. Robin Rogers — The Plan Back In The Fire, Blind Pig, BPCD5138 6. King Kong — All Your Life BBC Session 7. Ola Onabule — Be A Man Seven Shades Darker, Rugged Ram, RRAMCD13 8. Albany Down — The Train Song South Of The City, AD Recordings 9. Howlin’ Bill — Six Feet Five European Blues Challenge 2011, European Blues Union, EBC2011 10. King King — Nothing Takes The Place Of You BBC Session
1st European Blues Challenge There were 16 contestants from 16 different European countries in the first ever European Blues Challenge, held in Berlin March 18-19, sponsored by the European Blues Union. The winners are: 1st place - “Howlin’ Bill” - band from Belgium 2nd place - Meena from Austria. The winners are granted with a performance at the following blues festivals at the festival's conditions: -Blues Sur Seine, France -Notodden Bluesfestival, Norway -Vienna Blues Spring, Austria -Roots & Blues Parma, Italy -Lucerne Blues Festival, Switzerland The second place winner will perform at Blues Sur Seine, France For more information on the European Blues Union, visit their website at www.bluesyou.com. The Blues Foundation has been instrumental in helping the European Blues Union get established. The European Blues Challenge proves the EBU is here to stay.
Howlin' Bill wint eerste European Blues Challenge 24.03.2011 Op 18 en 19 maart was de Kulturbrauerei in Berlijn even het epicentrum van de Europese bluesmuziek. Zestien landen stuurden hun beste bluesband naar de Duitse hoofdstad voor de eerste editie van de European Blues Challenge. En aan het einde won de Belg. Howlin' Bill is sinds een kleine 10 jaar één van de sterkhouders in de Belgische Bluesscène. Blues, rock'n'roll, swing, boogie, rock, rockabilly - zolang het een hoog hipshaking gehalte heeft past het binnen het Howlin' Bill repertoire. Met drie albums onder de arm (waaronder één live opgenomen in de AB) en een nagelnieuwe EP op vinyl trokken Howlin' Bill en zijn band (Uncle T, Waylon Waters en Little Jimmy) naar Berlijn om België te vertegenwoordigen op de eerste European Blues Challenge, georganiseerd door de European Blues Union. Verdeeld over twee concertavonden nam de Begische delegatie het op tegen The Suitcase Brothers (Spanje), King Mo (NL), Tomislav Goluban (HR), Meena (AT), Tim Lothar (DK), Micke & Lefty Feat. Chef (FI), Boogie Boys (PL), Richie Arndt (DE), Bluecerne (CH), Davide Lipari (IT), Awek (FR), Emil & The Ecstatics (SE), Latvian Blues Band (LV), Vidar Busk & His Bubble Of Trouble (NO) en 24 Pesos (UK).
Soulbag – France Le 22 Mars 2011 : European Blues Challenge, première ! La première édition du European Blues Challenge, qui s’est achevée le week-end dernier à Berlin en Allemagne, a consacré le groupe belge Howlin’ Bill, qui sera donc à l’affiche de cinq grands festivals européens : Notodden (Norvège), Hondarribia (Espagne), Eutin (Allemagne), Parme (Italie) et Blues-surSeine (France). La formation féminine autrichienne de Meena termine deuxième, ce qui lui permettra de participer à Blues-sur-Seine. Comme prévu, à l’issue de l’événement, la European Blues Union a tenu son assemblée générale.
Croblues - Croatia Howlin Bill pobjednik 1st European Blues Challenga! 1st EBC, The winners Jam - photo Horst-Dieter Fischer
Prva Europska Blues Skupština održana je 19. ožujka u Courtyard Marriott Hotelu, Axel Springer Strasse 55, Berlin. Skupštini su prisustvovali redovni članovi I osnivači Europske Blues Unije, ukupno 64 aktivna člana, a njih 13 koji nisu mogli nazočiti proslijedilo je svoje punomoći tajniku EBU. U sklopu Skupštine održan je i prvi European Blues Challenge (18 -19.03.) a prvo mjesto osvojio je belgijski izvoñač Howlin Bill, drugo mjesto pripalo je austrijanki Meeni a treće poljskim Boogie Boysima.
Sierre Blues Festival – Switzerland And the winner is... Comme vous le savez déjà, nous nous sommes rendus à Berlin pour assister au premier European Blues Challenge. Deux soirées de folie qui ont vu défiler 16 groupes nationaux. Chacun de ces groupes a fait tout son possible pour convaincre le jury de son talent, ce qui nous a permis de voir et surtout d'entendre de superbes prestations. Le jury n'a sûrement pas eu la tâche facile pour désigner le vainqueur ! Après délibération, c'est le groupe belge Howlin' Bill qui a remporté ce premier challenge. Ce quartet en provenance d'Anvers a fait forte impression, principalement due au charisme de son chanteur et à son talent d'harmoniciste.
France Blues 1er European Blues Challenge Au terme de l’European Blues Challenge qui s’est déroulé à Berlin les 18 et 19 mars 2011, c’est le Belge Howlin’Bill qui a été déclaré lauréat de cette première édition … Il sera programmé dans cinq festivals majeurs européens : Notodden (Norvège), Hondarribia (Espagne), Eutin (Allemagne), Rootsway Parme (Italie) et Blues-sur-Seine (France)
Les Autrichiens Meena arrivent seconds et seront programmés à Blues-sur-Seine (France) Bluesnews – Germany Gelungene Premiere:
Erste European Blues Challenge begeisterte Das Organisationsteam der European Blues Union (EBU) war am vergangenen Freitag nicht nur wegen der Premiere etwas nervös, angesichts von lediglich rund 100 im Vorverkauf abgesetzten Tickets (für beide Tage zusammen!) musste mit dem Schlimmsten gerechnet werden. Doch es kam ganz anders, Berlin erlebte zwei rauschende Bluesnächte mit insgesamt etwa 700 Besuchern. Auch musikalisch ließ die europäische Bluesgemeinde mehr als nur aufhorchen, was die 16 Bands, Trios, Duos und Solisten auf der Bühne boten, hatte größtenteils internationales Format. Stilistisch gab es eine enorme Bandbreite, die vom akustischen Delta-Blues bis hin zum Bluesrock reichte. So bestätigte EBU-Präsident Thomas Ruf bei der Siegerehrung dann auch, was ohnehin viele vermuteten: Auf den vorderen Plätzen lagen die einzelnen Formationen nach Punkten ganz dicht beieinander. Die belgische Formation Howlin' Bill gewann den ersten europäischen Blueswettbewerb in der Berliner "KulturBrauerei" knapp vor Meena aus Österreich. Ein ausführlicher Bericht folgt im bluesnews-Magazin Nr. 66.
Bluesnews – Finland European Blues Challengen kärkisijat Belgiaan ja Itävaltaan! (20.3.2011) Ensimmäistä kertaa järjestetyn European Blues Challenge -kilpailun voittajaksi on selviytynyt belgialainen Howlin' Bill. Hopeatilan nappasi saksalaiselle Ruf Recordsille levyttävä itävaltalaislaulajatar Meena yhtyeineen. European Blues Unionin toteuttamaan tapahtumaan Berliinissä 18.-19.3. osallistui kaikkiaan 16 eri maiden edustajaa. Suomesta mukana oli Finnish Blues Societyn kustantamana ja avustamana trio Micke & Lefty feat. Chef. Yksityiskohtaisempi EBC-raportti julkaistaan huhtikuussa Blues Newsin numerossa 2/2011.
Bluesnews – Norway Howlin’ Bill vant European Blues Challenge Helgen 18.-20. mars var Tysklands hovedstad også den europeiske blueshovedstaden. Både den aller første europeiske Blues Challenge og den første generalforsamlingen i Europas Blues Union ble arrangert i Berlin i hjertet av Europa denne helgen. Den første vinneren av European Blues Challenge ble Howlin’ Bill fra Belgia .
Bluesmagazine The Netherlands
21 maart 2011
Howlin’ Bill winnaar European Blues Challenge 2011 Het sympathieke Howlin’ Bill verraste de kenners en vooral zichzelf met de winst in Berlijn tijdens de eerste editie van de European Blues Challenge! Hoewel er andere namen getipt waren lieten de Belgen bands als 24 Pesos, Meena en King Mo achter zich. Tot op heden ontbreekt Howlin’ Bill bij de programmering van de festivals de komende zomer, wie weet weten een aantal festivals het gemis nog te herstellen en weten zij Howlin’ Bill alsnog te strikken… Wij feliciteren onze zuider bluesburen in ieder geval van harte met de overwinning.
Gazet van Antwerpen – Belgium
22/03/2011
Gazet van Antwerpen – Belgium
Brussel Deze Week – Belgium
Rootstime – Belgium
19/03/2011
31/03/2011
26/03/2011
HOWLIN’ BILL - HOWL (VINYL EP) Twaalf jaar lang schuimt Howlin’ Bill, - groepsnaam voor de Antwerpse Wim De Vos en zijn getrouwen -, zalen, tenten en de betere clubs af om zich daar op diverse Belgische podia in aanstekelijke blues uit te leven. Hun faam is inmiddels ook in de omliggende landen doorgedrongen tot zelfs in Berlijn waar zij op het allereerste ‘European Blues Challenge’ evenement de eerste prijs wegkaapten en de vijftien andere deelnemende landen al ‘hipshakend’ voorbij dansten. Dat moest gevierd worden met een Vinyl EP, geproducet door Kai Strauss, met daarop vijf songs, waarop Wim De Vos en J. Hontelé hun schrijverstalent samenbundelen. Heerlijk ‘retro’ gevoel voor audiofielen om nog eens dat ritueel te herhalen van een plaat op de draaitafel te leggen, waarna je al direct een soort ‘Howlin’ Wolf’ geluid opvangt, maar dan hier afkomstig van de leadzanger uit het vierkoppig bluesclubje ‘Howlin’ Bill’. De zanger grijpt daarbij ook naar de bluesharp om zijn emoties te bekrachtigen. Bij het swingende ‘A Date With The Devil’ zijn ook stergitarist Little Jimmy en drummer Hontelé actieve getuigen van een legendarisch rendez-vous. Howlin’ Bill’ kiest voor vrolijke up-tempo songs. Alleen ‘Get Outta My Life’ is een ‘gebroken hart’ slowblues, maar op het rockende ‘Night Nurse’ loopt de zanger alweer warm voor de nachtverpleegster. Het leuke ‘Bellboy John’ verraadt jazzinvloeden. Na ‘Cool it!’ uit 2003, ‘Strike’ uit 2006 en een Live Cd is er alweer nieuw materiaal, want de muzikanten duiken met liefde in de oude ‘Rhythm ‘n’ Roots’ genres om daar de inspiratie te vinden voor teksten, arrangementen en feeling. Zij doen dit met zoveel verve dat je zou geloven dat hun voorouders migranten waren die het nieuwe Amerika voor het oude Europa
ruilden, waar zij de universele cultuur van het gezamenlijk bluesplezieren een nieuwe boost geven. Wie na het nostalgisch vinyl beluisteren de groep Live in volle actie wil zien, kan dat binnenkort in G. C. Essegem op 7 april, vooraleer hun drukke tournee begint in het Europese festivalcircuit. Marcie
Keys & Chords – Belgium 17/03/2011
Howlin’ Bill: Howl Een 12” vinyl EP (limited edition), het kan allemaal en gelukkig maar want een terugkeer van de vinylperiode prijzen wij als échte muziekliefhebbers zeer sterk aan. Toch even melden, voor hen die het misschien nog niet wisten, dat er bij Howlin’ Bill eind vorig jaar weer een plaatswissel is gebeurd. Mr. Magic Frank (Frankie Pauwels), na tien jaar Howlin’ Bill’, werd vervangen door Uncle T. (Ken Hontelé) en dat Little Chris al een poosje bij Wim weg was, dat hoef ik niet meer te vertellen. De gitarist van dienst is Little Jimmy (Hontelé en broer van…). Goed, dat weet je dan ook weer… Dankzij Naked Productions en Donor productions kregen wij een exemplaar in onze bus. Dus meteen de platendraaier vrijmaken en luisteren. En ja hoor, ik werd weer behoorlijk verrast door de uitzonderlijke kwaliteit die Wim en zijn band aan de dag legt. ‘Met ‘Howl’ halen we een kast van een knaller binnen die ons meteen weer meeneemt naar het Chicago van de jaren vijftig. Jimmy’s gitaarklanken ondersteunen Bill’s stem voortreffelijk die er met zijn smoelenschuiver nog eens een mooie deklaag oplegt. Als dit nummer niet scoort…. ‘A Date With The Devil’, ja zelfs als men dit prachtig muziekwerkje op je platending (tja, hoe noemt de jeugd van vandaag dit toch?) legt heb je zonder enige twijfel kans dat Lucifer, of Satan, ach wat maakt het uit, vanuit een koude spot in je kamer, en zonder dat je er iets van merkt, je verplicht deze schijf te draaien. En maar goed ook, want alle remmen worden los gegooid en Jimmy, met zijn gitaarperikelen terwijl Bill op zijn knappe harmonica, deze song verpakken in de nodige jumpin’ & jive wikkels. Met ‘Get Outta My Life’, krijgen we een slow waarin Wim zijn Antwerps dialect helaas niet goed weet te verdringen maar wie deert dat, we kennen hem als van toen hij nog een broekventje was en zijn zo met zijn werk en gezangen vertrouwd geraakt dat zelfs God het niet erg zou vinden. Ook hier weer die sterke ritmesectie en uitstekende bastonen van Waylon die ons niet onberoerd laten. Wie wordt er niet graag onder handen genomen door een ‘Night Nurse’. Bill heeft er hier de mond van vol terwijl Jimmy voor alweer knappe riffs zorgt. Zelfs met afsluiter ‘Bellboy John’ verplaatsen we ons weer graag naar de rokerige ‘juke joints’ in de US waar we maar al te graag versmelten met deze hitsige blues- en rootstonen. (Juke Joints: een fenomeen dat binnenkort hier in België alleen maar terug te vinden is in geschiedenisboeken en dan nog…) Op deze ‘extended Play’ zitten vijf sterke nummers en op geen enkele song kon ik enig spoor van verveling aantreffen. Wat moet dan de volledige ‘elpee’ worden? Alle nummers, behalve ‘Bellboy’ waarvoor Jimmy alleen tekende, werden door Wim en Jimmy gebrouwd en eenmaal alles doorgespoeld krijg je een geweldig, tevreden gevoel. De productie van deze schitterende zwarte schijf was in handen van Kai Strauss. En Rob Vanspauwen (Voodoo Boogie, Jim Cofey) zorgde er voor dat de knoppen van het mengpaneel op tijd over en weer gingen. Zo zie je maar dat er in Vlaanderen ook supertalent rondloopt. We moeten het niet altijd in het buitenland gaan zoeken. Howlin’ Bill zal België vertegenwoordigen op de 1e European Blues Challenge in Berlijn op 18 en 19 maart 2011. Alfons Maes (4) Label: Naked Productions Nr.: NP019 Distr.: Bertus Meer info: www.nakedproductions.be Review placed on: 17/3/2011
Interview : In gesprek met de frontman van Howlin’ Bill Interview door Gerrit Harmsen | 14 januari 2011 Voorafgaand aan het spetterende optreden zondag 9 januari 2011 bij BluesInWijk kreeg ik de gelegenheid enkele vragen te stellen aan Wim de Vos, Vos frontman van Howlin’ Bill. In de kou tijdens het roken van een sigaretje liet de sympathieke Belg mij het onderstaande optekenen.
Op welke manier ben je in aanraking gekomen met de muziek? Ik
ben
opgegroeid
met
muziek,
op
mijn
negende
speelde
ik
tot
mijn
puberteit
piano.
Zoals je wel zal verwachten was dit uiteraard vooral klassiek en dat is natuurlijk helemaal niet Cool als je een puber bent. Daarom heb ik de gitaar ter hand genomen en me daarmee in het punk leven gestort om vervolgens uit te komen bij de rock and roll en rockabilly. Hoe kom je dan uiteindelijk terecht in de stroming van de blues? Hoewel een groot liefhebber van de rock and roll & rockabilly maakte in natuurlijk ook kennis met de andere vormen van muziek. Door o.a. Kim Wilson was ik al eens wat in de bluesharp gaan blazen. Bovendien ontdekte ik dat veel gitaristen beter waren. Voor mij een reden om me steeds meer toe te leggen op de mondharmonica en uiteraard kom je dan vanzelf bij de blues terecht. Welke muzikanten hebben naast Kim Wilson nog meer invloed op je gehad?
Aha, naast Kim Wilson en zijn Fabulous Thunderbirds ben ik een grote fan van Brian Setzer, voor mij de grote man van de Stray Cats. Ook vind ik Gary Primich een grootheid op de mondharmonica. Voor mijn eigen ontwikkeling als bluesharp speler is Gary misschien wel het meest van invloed geweest. De combinatie van deze heren is dan ook duidelijk in onze sound terug te horen. Wij mixen roots, rock and roll, rockabilly en shuffle tot een swingend geheel wat gelukkig inmiddels steeds meer liefhebbers lijkt aan te spreken. Kan je wat vertellen over het verschil tussen de Belgische en Nederlandse bluesscene? Poeh, dat is lastig. Buiten de bluesbands waar ik samen mee heb opgetreden ben ik niet echt op de hoogte van de blues in Nederland. Wel is er een groot verschil in ontvangst door de podia die je geboekt hebben. Bij jullie worden we echt welkom geheten en ontvangen als gasten. Alles is in Nederland uitstekend geregeld, mensen die indien nodig helpen met uitladen van de apparatuur en wat verder nodig blijkt te zijn. Echt top. Hier bij BluesInWijk hadden ze zelfs een parkeerplek gereserveerd. Dat hebben ze in België toch minder voor elkaar. Jullie mogen als Belgische afvaardiging de strijd aan bij de Europese Blues Challenge in Berlijn. Hoe kijk je hier tegen aan? Wij zien het vooral als een beloning en een enorme belevenis. We gaan daarheen als uitverkorene voor België, best iets om trots op te zijn. Daarbij maken we ons verder geen illusie. Uiteraard is het een enorme uitdaging, toch gaan we er vooral heen om lekker te spelen en kennis te nemen van wat de blues buiten ons eigen land te bieden heeft. Als daar dan optredens uit voortkomen in de rest van Europa is dat mooi meegnomen. Okay, als laatste. Hoe zien jullie toekomstplannen eruit? Logischer wijs hopen we in Berlijn een goede indruk te maken en daarnaast zijn er plannen voor nieuwe releases. Rond het einde van maart komt er een EP uit met een nummer of 5. Iets uitbrengen op vinyl zie ik wel als bijzonder. Daarnaast is het de bedoeling dat in september onze 4de full CD klaar is. Hiervoor moet ik echter nog wel eerst wat inspiratie opdoen…
Howlin’Bill verplettert BluesInWijk Het Wijkhuis, Wijk bij Duurstede 9 januari 2011
Tekst: Gerrit Harmesn ; Foto’s: Marcel Wolthers Dat de 3 heren van BluesInWijk de zaken goed voor elkaar hebben is zo langzamerhand wel bekend. Met hun zomerfestivals en bluesavonden in het Calypso Theater van Wijk bij Duurstede hebben ze inmiddels een vaste kern van 200 vrienden achter zich staan. Toch weten ze deze zondagmiddag het publiek weer te verrassen met champange als welkom. Daarnaast gaan er tijdens het optreden heerlijke versnaperingen
door de zaal. De heren hebben er, in samenwerking met het Jazzcafé WBD, weer een fantastische middag van gemaakt. De show van de Belgische band, Howlin’Bill, maakte de dag dan ook helemaal af. Wel mogen de BluesInWijk heren een aantal van hun vrienden de volgende keer als entree ‘zwijggeld’ laten betalen. Want het kakelende publiek was op deze mooie middag een erg grote stoorzender.
Geen
Calypso
Theater
deze
keer
maar
op
de
vaste
locatie
van
het
mooie
Jazzcafé.
Het Jazzcafé blijkt een schitterende plek en roept gelijk de vraag waarom er niet eerder gekozen is voor deze samenwerking. Het nodigt in ieder geval uit tot meerdere optredens op deze locatie. Een superplek voor de middelgrote bluesbands. Aan het Als
er
Belgische Howlin’ Bill om het nieuwe bluesjaar in Wijk bij Duurstede te openen. wordt
afgetrapt
staat
de
band
in
een
uitverkochte
met
200
man
gevulde
zaal.
Ook voor een band kan het eerste optreden in 2011 slechter beginnen. Frontman Bill geeft dan ook aan er zin in te hebben. Met de opener ‘Next Time’ weten ze het publiek gelijk te boeien en zijn de eerste swingende mensen al waar te nemen. De mix van blues, rock’n'roll, swing, boogie, rock en roackabilly blijkt erg aanstekelijk. Binnen no-time slaat het vuurtje over op nog meer aanwezigen en ontstaat er een heerlijk dansende menigte. Zoals zo vaak gaat de meeste aandacht op het podium uit naar de frontman en de gitarist. Bij deze band is dat niet anders, maar oh wee, de 2 heren hebben met Uncle T en Waylon Waters een reete strakke ritmesectie achter zich staan. De basis die er neergelegd wordt geeft de sublieme gitarist Little Jimmy en Bill de gelegenheid om afwisselend te excelleren. Beide maken hier met verve gebruik van. Bill slaagt er regelmatig in om het publiek uit volle borst mee te laten zingen en bij de solo’s van Litlle Jimmy juicht het publiek alsof er een andere Jimi in de zaal staat. Absolute hoogte punt van de avond is voor mij het nummer ‘A Man’s Got To Do’. Hier lijkt alles samen te vallen, wat een kraker. Als na een kleine 2 uur het einde lijkt te naderen is een zaal een kolkende massa. Er zijn zelfs een aantal mensen te signaleren, die vanwege het gebrek aan ruimte, buiten de zaal hun danspasje afwerken. Als er slechts een korte toegift wordt gegeven is er bij de swingende toeschouwers toch een kleine teleurstelling te zien. Deze zaal had “echt” nog veel meer gewild. Howlin’ Bill heeft vanmiddag laten zien en horen dat de Nederlandse afvaardiging tijdens de Europese Blues Challenge in ieder geval en hele grote concurrent bij heeft.
Le Blog des Critiques de Concerts 25/07/2010 Brockxelles 58 au Théâtre de Verdure à Bruxelles, le 24 juillet 2010autographes, et tous dans le van pour enflammer le pays de Zoetemelk.
Howlin' Bill
Auf Wiedersehn Phoenix, richting Antwerpen, les eaux bluesy roots de l'Escault, d'où est originaire Howlin'Bill. Ce petit loup (en fait un Wim Vos), d'un mètre quatre-ving six et demi, howle et blaast in een harmonica, Little Jimmy le seconde merveilleusement à la gratte, la rythmique soudée est assurée par Walkin' Winne, l'énigmatique basse, et Magic Frank aux caisses et cymbales. L'an passé le Bill a enregistré un live-album ( leur 3ème CD) au club de l'AB, les critiques sont élogieuses, du nord au sud du sillon Sambre et Meuse. 'Next Time', des Radio Kings, commence le bal. Les bananes se dirigent vers le bar, les bluesfreaks viennent se coller au podium. 'Foxy Little Lady' dis- moi quoi faire? ' Six feet five' , envolées d'harmonica aériennes et guitare acérée, Howlin' Bill & band est diablement efficace. Du regretté Gary Primich, le formidable 'Big Daddy's coming home'. A song about my life: 'Midnight Hero' ... boire, fumer, pisser, boire... '7 months, 39 days ' Howlin' Bill chante comme un mâcheur de tabac du Mississippi, un timbre de pauvre black qui en vu des vertes et des pas mûres. 'She moves me' roeren in de bluespot, la mayonnaise prend. Rocking time: ' Circus is coming to town' , sans les clowns! 'Devil & the deep blue sea', grand numéro de kleine Jimmy. Tu peux en chanter une, menneke: Ja, ' Let's roll' . Ok, let's roll! Femme, 'Get outta my life' , je t'aime plus, bitch! Non, Rickybilly, je danse pas, fieu, va boire une Palm, peï! 'Second Hand Shoes' jungle beat mixée avec some Bo Diddley riffs. 'Bellboy John' fumante locomotive et une dernière ' Date with the Devil', un rendez-vous démoniaque. Ce band hyper-soudé a le blues dans le sang, Bruxelles l'a bien compris et exige un bis: le jazzy 'You got it'. Brillante performance!
The Bluesman.nl
dinsdag, 08 juni 2010
Verslag: Zoetermeer Blues Tekst en foto's: Ton Kok
…Daarna naar het podium van Café Hovestein aan de Dorpstraat, waar de Belg Howlin’ Bill met zijn band al bezig was. Onbegrijpelijk dat we deze band hier niet vaker tegengekomen. Een strakke band met sterke eigen nummers, een frontman met een volume, waarmee hij ook zonder microfoon duidelijk verstaanbaar was op het plein. Afsluitend met juweeltjes als ‘Second Hand Shoes’ en ‘When Hell Freezes Over’ maakten deze jongens er een feest van. Het enige waar Bill niet over te spreken was, was die felle hoofdspot, recht tegenover het podium (in Nederlands: de zon)….
Blues & Co – France
Juin 2010
Twoj Blues – Poland
January 2010
Paris on the move – France
Autumn 2009
Howlin’ Bill - Live at Ancienne Belgique Donor Prod. – Bertus Distrib. – NP017 Notre note
TRES BON Autant il nous avait fait grincer des dents en nous proposant sur ‘Strike’ une majorité de titres de moins de trois minutes, autant ici, dans ce ‘Live at Ancienne Belgique’, Howlin’ Bill nous gratifie ici de quelques très belles pièces qui dépassent largement les cinq minutes, et avoisinant même les dix minutes pour l’excellent ‘Don’t You Know’. Un plaisir longue durée que l’on savoure comme si on y avait été, à l’Ancienne Belgique, ce soir du 20 mars 2009, date à laquelle le Howlin’ Bill band fut saisi en ‘live’. Une soirée mémorable que le CD vous recrée avec maestria, l’enregistrement du groupe comme des spectateurs enthousiastes étant proche de la perfection, comme le démontre cette séquence en fin de plage 9, sur ‘Don’t You Know’ justement, où le Bill est enregistré entrain de chanter sans micro, soutenu par une basse impressionnante et des chœurs féminins chantant hors micro également. Du ‘live’ dans le ‘live’, en somme, et c’est saisissant. Vous dire ensuite que l’opus en question, ‘Live at Ancienne Belgique’, vous propose pas moins de 16 titres, comprenant, entre autres, le superbe ‘A Man’s Got To Do’, blues lent assassin, le très endiablé ‘Sipido’, ainsi que l’électrique ‘Hell Freezes Over’ avec son rythme de guitare prenant, chamanique, et qui vous embarque dans un blues qui vous fera taper du pied jusqu’à défoncer le parquet. Un album qui a la pêche, et qui vous la donne. Un des meilleurs médocs pour se faire passer le mal de crâne de la crise actuelle.
Frankie Bluesy Pfeiffer
Blues Again – France
Autumn 2009
Howlin’Bill Live At Ancienne Belgique
Genre : Blues Rock & Roll Compositions : 13 sur 16 Livret : Succinct Label : NAKED Distributeur : Bertus L'avis de la rédaction : Applaudissements !
Troisième album de l’harmoniciste HB dopé au rock & roll. Ce serait sacrilège de ne pas citer toutes les variations possibles que propose le band à partir de ce brulot tonitruant. Du pur jus au bien macéré, façon tord-boyau, avec jump, boogie, blues, slowdown ou bien largement survolté aux sonorités vibratos. La cohésion provient assurément du leader Howlin’ Bill, à la voix puissante, ample, parfois veloutée souvent exaltée et de son harmo au gros son, qui se déchaîne dans une sorte de melting pot des musiques des années 50 à 70, celles qui attirent les teenagers aux chaussettes blanches, les joueurs de bowling en chemise Hawaï, les santiags usées des bikers aux bolides démesurés et les chevelus de tout poil. Enregistré live en mars 2009, l’ambiance est assurée par une prise de son bien mesurée avec des solis proprement mis en place et les guitares de Little Jimmy, la basse de Walkin’ Winne, les drums de Magic Frank et un backing vocal glamour. On pense de façon fugitive au rockabilly d’antan mais coloré façon blues pour aussitôt l’oublier et se dire que le leader, basé à Anvers, a suffisamment de talent avec son harmo versatile et gouailleur pour imposer sa vision personnelle tout de go. Alain Hermanstadt
Blues & Co – France
Autumn 2009
HOWLIN’ BILL LIVE AT ANCIENNE BELGIQUE ***** Naked Productions / distr. Bertus De leur Belgique natale, ces 4 larrons nous envoient directement live de Bruxelles un CD live qui fera date. Des influences assumées du côté des Fabulous Thunderbirds avec tous leurs atouts, pour 72 minutes et 16 titres afin de bien goûter à des mets juteux et variés ! Rock’n’blues puissant aux coups de guitare tranchants (« Next time »), jump-blues californien souple et drivé de main de maître (Six feet five »), blues mineur sombre aux contours inquiétants (« Gone too soon »), rock’n’roll qui jive à toute allure (« Circus is coming to town »), blues lent tendu comme un câble à haute tension (« A man’s got to do »), évocation du frais fantôme Bo Diddley (« Second hand shoes »), boogie final endiablé (« Hell freezes over »)… Remarquons le gosier clair et affirmé du leader Howlin’ Bill qui souffle dans son harmonica comme si c’était la dernière fois. Admirons la patte du guitariste Little Jimmy, qui flirte avec la distorsion juste ce qu’il faut pour dynamiser le répertoire, puis s’envole en caresses superposées dans des soli au son plus mat. Notons la puissance et la finesse du bassiste Walkin’ Winne, aka Winne Penninckx, qui préside aux destinées du label. Le batteur Magic Frank possède une frappe parfaite. Trois choristes prêtent main forte à l’ensemble : Carl Corstiens, Mimi Dhondt et Sarah Defosses. Le son live est superbe, les micros d’ambiance rendent bien compte du succès obtenu à juste titre par ce quartet de choc. Un groupe à découvrir sur les terres de France sans tarder ! Marc Loison
BluesNews – Germany
Blues Van – Hungary
Autumn 2009
05/09/2009
Howlin’ Bill: Live At Ancienne Belgique A belgiumi székhelyő, 2004 óta blues lemezek megjelentetésével foglalkozó Naked Productions utolsó, idén májusban megjelent kiadványa Howlin’ Bill és zenekarának, a Blues Circus fennállásának tízéves évfordulója alkalmából a brüsszeli Ancienne Belgique-ben adott koncertjét tartalmazza. Az antwerpeni quartet keveri a stílusokat: blues, blues-rock, rockabilly, rock & roll és boogie-woogie egyaránt megtalálható zenéjükben - mely nem meglepı, ha megnézzük példaképeiket (Stevie Ray Vaughan, The Fabulous Thunderbirds, Stray Cats és a Paladins). A lemez egységes produkció, igazán kiugró pillanatok nincsenek rajta, de ez nem is baj, hisz épp ebben rejlik ereje. A koncert repertoárja két stúdiólemezük anyagára, valamint új dalaikra épül, kivételt képez a The Radio Kings (Next Time), Holland K. Smith (Devil And The Deep Blue Sea) és Omar Kent Dykes (Don't You Know) egy-egy szerzeménye. Noha Howlin’ Bill nem tartozik a legkiemelkedıbb énekesek közé, mégis énekhangjával és szájharmonika játékával tökéletesen azonosíthatóvá teszi a zenekart - a banda többi tagja (Little Jimmy – gitár, Walkin’ Winne – basszusgitár, Magic Frank – dob) kellemes hangszeres szólókkal tette le névjegyét a közel 75 perces felvételen. Kerek évfordulóhoz méltó kiadvány, mely késztetést ad a hallgatónak, hogy megismerkedjen Howlin’ Bill korábbi CD-jeivel is. Naked Productions, 2009
Harmonica World – UK
01/08/2009
Howlin' Bill, Live At Ancienne Belgique (Bertus Distributie) Nooit van rhythm & bluesman Howlin’Bill uit Antwerpen gehoord, terwijl hij met zijn band toch al tien jaar bestaat en ook twee studioalbums heeft uitgebracht. ‘Live At Ancienne Belgique’ werd vanwege het tweede lustrum opgenomen in dit muziekcentrum van Brussel. De band bestaat naast zanger en mondharmonicaspeler Howlin’ Bill, uit gitarist Little Jimmy, drummer Magic Frank en Walkin’ Winne. Geen Belgische klinkende namen, maar wel degelijk Belg. Met zestien nummers in ruim zeventig minuten, betreden Howlin’Bill en zijn bandleden de platgetreden (zij)paden van de blues. Een flink uitgemolken muzieksoort, maar mits met vaardigheid en enthousiasme gespeeld slaat er altijd wel een vonk over op het publiek. Bij Howlin’Bill zit het entertainen wel snor, want de voorman stookt met zijn doorrookte stemgeluid en gedreven mondharmonicaspel het vuurtje flink op. Het solide grondwerk van de ritmesectie en de vette gitaarpartijen van Little Jimmy, houden de vaart er goed in. De band schreef, op één na, alle nummer zelf, waar met name The Paladins en Omar (Dykes) & The Howlers model voor hebben gestaan. Krachtige ritmische blues, met flinke invloeden uit rockabilly, rock & roll en wat spaarzame countryelementen. (Huub Thomassen)
#17 (july-august 2009)
Howlin’ Bill - Live At Ancienne Belgique (Naked Productions/New Music) Howlin’ Bill sind eine belgische Blues/Roots/Folk/Country-Formation, bestehend aus Jimmy Hontelé, Winne Penninckx, Frank Pauwels und eben Howlin’ Bill. Die Band besteht seit zehn Jahren. In dieser Dekade nahmen sie zwei Studio-Alben auf. Genug Repertoire, um hier zum Jubiläum live zu belegen, dass auch Belgien weiß, wo Groovetechnisch der Hammer hängt. Die 16 Stücke, die erst im Mai im Ancienne Belgique Club in Brüssel aufgenommen wurden, kommen ehrlich und Schnörkellos daher. New Orleans, Birmingham, Alabama, Memphis, Tennessee, Austin, Texas, oder Brüssel – egal. Da knarzt die Harmonika, da liebäugelt Gesang mit Rockabilly, da knabbert sich die Gitarre am Rhythmus des Funks entlang. “Live At The Ancienne Belgique“ ist keine Neuerfindung des Rades. Aber es hat alles, was ein Abend voller waschechtem Blues aus den tiefen der Seele braucht. Ehrliches Zeug. Spaßmaschine.
Revolver NL – juli/augustus 2009
présentent le Powerblues ! Every month, find here, with the Powerblues, the French-speaking Blues Radio Society's opinion regarding the new blues releases. A tool you should have a look before you're about to go to your favorite record dealer...
Blues News – Finland 30/06/2009
Blues Art Journal – Austria
30/06/2009
HOWLIN’ BILL Live At Ancienne Belgique Naked Productions NP017 I have to confess that I really was not expecting to hear top-notch California styled vocal/ harp blues coming out of Belgium! To mark his tenth year in the Blues business, bandleader Bill and his tight band recorded this CD live, and mighty fine listening it is too. Most tracks are up tempo and rocking, and the harmonica playing is raw and rough, sounding as though it was influenced by James Harman and William Clarke. Most of the numbers are originals – pretty good ones too – and delivered well in English by big voiced Bill (who incidentally, sounds nothing like Howlin’ Wolf, for those who were wondering). In short, an excellent European release and I look forward to hearing more from this guy. Norman Darwen
MazzMuzikas #123
14/06/2009
Howlin' Bill / Live At Ancienne Belgique Naked Productions NP017 (Bertus) Het gaat goed met de Belgische blues. Na de fantastische live-cd van The Rhythm Bombs mogen we nu die van Howlin' Bill verwelkomen. Voor die live opname zijn Bill en zijn mannen naar de club van concertzaal AB in Brussel getrokken. En dat is een goede zet want het is algemeen geweten dat het geluid in de AB steeds voortreffelijk is evenals de live registraties die er gebeuren. We kunnen het weten want we komen daar geregeld over de vloer en hebben er reeds menige live opnames meegemaakt. Dat was ook zo bij dit concert van Howlin' Bill die ons niet teleurstelde. Het was eraan te merken dat deze groep reeds 10 jaar bestaat. Ze zijn na al die jaren uitstekend op elkaar ingespeeld en brengen een set vol dampende rootsrock, swing, jive, blues, rock-'n'-roll, rockabilly, West Coast jump, swingende countryrock en boogie. 16 songs passeren de revue. Daarvan zijn er niet minder dan 13 van eigen makelij. De drie covers zijn respectievelijk van The Radio Kings (Next Time), Holland K. Smith (Devil And The Deep Blue Sea) en Omar & The Howlers (Don't You Know). Ze scheuren er in een rotvaart van door en houden het gaspedaal 72 minuten lang ingedrukt. ‘Alles geven’ is het motto van deze Antwerpse jongens. Dat is ook wat ik gedaan heb tijdens dit concert en achteraf hebben we dat nog eens dunnetjes overgedaan bij het beluisteren van deze live-cd. Laat je maar eens goed gaan op swingende en bluesy rocksongs van het kaliber Six Feet Five, Circus Is Coming To Town, Second Hand Shoes, Sipido, You Got It, Bully of Pick Up Lines. Met Live At The Ancienne Belgique heeft Howlin' Bill bewezen dat ze tot de top van de Europese blues- en rootsbands behoren en niet moeten onderdoen voor menige Amerikaanse bands in het genre. Chapeau! (BV)
de JASSEPOESrecensie JASSEPOESrecensie
06/06/2009
Howlin’ Bill : Live at Ancienne Belgique 'Het werd tijd ! Dan hebben we es een groep die de tand des tijds trotseert, zoals dat dan gezegd wordt, mét een stevige livereputatie bovendien, en de laatste CD dateert alweer vanuit 2006 ! Hoog tijd dus om nieuwe zieltjes te winnen, mochten die er nu nog zijn, want wie heeft HB in al die tijd nog niet live bezig gezien? Zij bewezen in al die jaren dat ze een stevige show kunnen in mekaar draaien, deden dat voor de gelegenheid nog es fijntjes over in de Brusselse AB club en wij waren er natuurlijk ook weer bij, keken er naar en spitsten de oren, waren benieuwd of we ook wat nieuwe dingen zouden te horen krijgen. Niet dat zulks direct nodig was want in al die tijd schreven (vooral Wim) en kompanen heel wat aardige, eigen stukjes bij mekaar. Zij vulden daar in 2004 reeds 'Cool it' mee en 'Strike' dat er in 2006 mocht achter komen zat ook weer behoorlijk gevuld met nieuw materiaal. Genoeg goeie eigen stuff dus om een lijf-CD goed vol te krijgen !
Deze hier zit dus écht wel barstensvol en mag je gerust een dikke staalkaart noemen van wat je op een gewone live gig van HB op je bord krijgt. Veel songs dus uit 'Cool It' en ' Strike', daar bovenop nog drie nieuwe nummers én een drietal covers, nummers die eigenlijk bij hun basisrepertorium horen, maar als dusdanig nog niet mee werden opgenomen. Starten doen we al direct met zo één, al moet ik daar bij deze meteen ook bij zeggen dat ik die nog niet eerder hoorde. 'Next Time' , van Diamond Jay and The Rough is een perfecte beginner, je weet al meteen dat hier zweet gaat vloeien. Ik ben tevreden als ik Wim zo bezig hoor want die is vocaal heel erg gegroeid de laatste jaren, zou d'ie stemlessen gevolgd hebben ?...bij gelegenheid toch eens vragen. Aan de gitaar maken we kennis met 'Little' Limmy Hontelé, die nu de plaats inneemt van waar eens Little Chris zo graag stond... fijne gitarist die Little Jimmy, haalt niet voor niks de bijnaam 'Fenderix' ! Voor de rest zijn alle plaatsen bemand om zo te zeggen met de bekende koppen : 'Magic' Frank Pauwels aan de drums en een onverstoorbare 'Walkin' Winne aan de bass. Houen zo, mannen, deze combinatie werkt ! Op 'Foxy Little Lady' uit eersteling 'Cool It!' staan Carl Corstiens en de dametjes Mimi Dhondt en Sarah Defossez in een gelegenheids backing koortje Howlin Bill bij. Een sterk nummer is dit altijd al geweest, meteen een schot in de roos ! Daar mag een nieuwertje achterschuifelen in de swing shuffle 'Six Feet Five' en die is eveneens van een hoog niveau. Geschreven door Wim en Little Jimmy, is een nieuw songwritersduo geboren? Vergeten we vooral de bluesharp kwaliteiten van Wim niet te vermelden, die harp rolt er vantijds uit als was het een mondhammond , best vettig ! Geen tussendoortjes en babbeltjes nu, 'My Own World', een wat CCR geplengel komt er al aan en is lang niet slecht, 'k wou echt niet oneerbiedig doen... Daarna tijd voor wat dramatiek met Frank pluizig op de Toms en het koortje is er ook weer mooi bij. 'You're gone too soon, da's een traantje plengen... Niet voor lang echter want daar gaat de rollercoaster weer en Little Jimmy geeft die de gepaste snelheid mee ! 'Bully' , uit de eerste CD is dan weer helemaal iets voor mij, groovy funk is het en Jimmy zet daar de gepaste wah wah solo bij neer. Geen GoGo girls gezien in de A.B. al zouden die hier erg op hun plaats geweest zijn ! Wim mag de song uitblazen en daarna gaan we er weer tegenaan, geen compassie ! Deze keer met de tweede cover op deze paat en da's er één van Lavay Smith, 'Queen of classic Jazz and Blues in the 40's & 50's authentic style !' Een rootsig rockertje, 'Devil and the Deep Blue Sea' noemt het en van de ene cover komt de andere maar deze volgende 'Don't you know' is wél onverbrekelijk verbonden met de vaste act van Howlin' Bill. De ophitsende zangpartij,de sterke gitaarsolo en bluesharp er bij , de doorstappende bass van de Winne en hier nog es extra gospeluithalen vanuit het koortje, voorwaar een sterke versie van deze Omar Dykes song, wordt ook niet té lang uitgesponnen wat ik al eens anders heb geweten... Mooi zo ! Even tot rust komen? Dat kan, met het 'groepswerkje', de nieuwe, pure blues 'A man 's Got to do'. Een dikke zeven minuten 'surplassen' op de dancin floor, dat kan zelfs ik met de ogen toe... Huilende harp en bleitende gitaar, the blues and nothing but the blues ! Vergeten we niet dat Howlin'Bill, zo ooit van start ging... Schwung then and shake your tailfeather op 'Remember the day', nog een goeie uit 'Strike' en nu is Little Jimmy wel erg goed op dreef ...beetje plagerig om daarna door te stoten. Jimmy's spel is daarbij nooit schreeuwerig, eerder mooi afgelijnd en gedefinieerd... 'Second Hand Shoes' is er dan weer éénje voor Frank aan de drums en geef hem dan maar es open gordijn, was het trouwens niet nét op de verjaardag van Frank dat deze CD recording doorging? Veel tijd heb je niet om daarbij stil te staan want 'Sipido', een laatste nieuwe én instrumental, van de hand van Wim, zet de stomende eindsprint in van deze show, al is de eindstreep nog zo meteen niet in zicht. ' You got it' da's er nog ééntje van Little Chris vroeger, en die komt er eerst nog aan , het koortje klinkt er lekker bij. 'Pick up Lines' swingt daar gepast achteraan en alles klinkt nog steeds aardig fris. Maar aan alles komt tenslotte toch een end en dat eindigen doen we in schoonheid met 'Hell Freezes Over', één der toppers uit vorige 'Strike' . En dan staan we 68,38 minuten verder, ik denk niet dat een commerciële audio CD nog veel meer kan bevatten. In ieder geval heb je hier zowat het beste wat je van Howlin' Bill normaliter kan verwachten, 6 tracks uit 'Strike', 4 tracks uit 'Cool It', 3 covers en 3 nieuwertjes. Wens je nu nog meer, ga dan vooral naar één van z'n shows kijken, en overtuig je met je eigen ogen, de oren heb ik je net al geleend... Mijn conclusie : Dikke CD !'
(Winus)
Live At Ancienne Belgique - Howlin' Bill
Al tien jaar bestaat de Belgische formatie Howlin’ Bill, de rootsrockin rhythm ’n blues band uit de regio Antwerpen. In al die jaren hebben ze in de Europese bluesscene een live-reputatie opgebouwd die zijn weerga eigenlijk niet kent. Twee cd’s zijn aan deze live release vooruit gegaan. Dus hoog tijd om hun live-reputatie te vereeuwigen op een schijfje waarmee ze eens te meer aantonen waarom ze een hoog aanzien genieten bij het publiek maar ook bij de promotors en organisatoren. Ze laten zich in hun stijl ook niet beperken tot alleen maar de blues. Hun stijl begeeft zich met regelmaat van de klok aan de blues gerelateerde terreinen. Ze schuwen de rock ’n roll, swing en jump of gewoonweg de volvette blues niet. En net zo min als een optreden van hun niet verveelt gebeurt dat ook niet met “Live At Ancienne Belgique”. Zestien nummers heeft het kwartet verzameld, opgenomen in de AB club in Brussel waarbij ze een goede mix hebben gevonden in eigen werk afgewisseld met coverwerk. Howlin’ Bill de frontman kun je rekenen tot een van de betere harpspelers in de Benelux en daarbuiten. Ik hoor hem eigenlijk liever harp spelen dan zingen. Daarmee wil ik niet zeggen dat hij slecht zingt, want niets is minder waar. Maar ik ben een liefhebber van de bluesharp en daarop speelt Howlin Bill meer dan uitstekend. Heel ingetogen, haast subtiel, op bijvoorbeeld ‘Gone Too Soon’ of meer opzwepend op ‘Sipido’. Een van de betere nummers op de cd vind ik ongetwijfeld: ’A Man’s Got To Do’, slow blues in al zijn eenvoud maar met alle ingrediënten die slow blues behoort te hebben. Ingetogen harp, schitterende langslepende licks en een rauw stemgeluid maken dit tot een juweeltje. Dat geldt ook voor hun interpretering van Omar Dykes nummer ‘Don’t You Know’. Hierop komt ook weer alles samen tot een gesmede eenheid in stijl. Daarbij is het gitaarwerk van Little Jimmy ook debet aan evenals de baspartijen van Winne Penninckx en het geroffel op drums van Magic Frank. Het hard werken van de laatste tien jaar heeft zich geloond en normaliter krijgt de band de beloning maar met “Live At Ancienne Belgique” wordt eerder het publiek beloond met een prachtig opgenomen live werk van dit vriendelijke Belgische kwartet. Meer informatie kun je terugvinden op www.howlinbill.be of op www.nakedproductions.be “Live At Ancienne Belgique” is uitgebracht op het Naked Productions label Plato Mania NL # 256 29/05/2009
KEYS and CHORDS HOWLIN’ BILL: LIVE AT ANCIENNE BELGIQUE 26/mei/2009 21:03 Opgeslagen in: CD-Reviews Onlangs vierde Howlin’ Bill zijn tiende verjaardag in een afgeladen AB Club. Hoe kan je dat heuglijke feit beter vereeuwigen, dan met een juist ja, live-registratie van dit gebeuren. Meteen heb je voor de aanwezigen een mooi souvenir en in dit geval letterlijk een blauwdruk van de activiteiten op het podium. Blues dient nu eenmaal bij voorkeur geconsumeerd te worden in een (rokerige) club of op een festivalterrein bij de geur van gras en verschraald bier. In de voorbije tien jaar evolueerde deze hardwerkende band aangevoerd door zanger en harmonicaspeler Bill van een bescheiden clubact naar een gereputeerde formatie die zich moeiteloos op de grotere podia handhaafde. Hard werken was het devies en frontman Bill, bij de burgerlijke stand van Antwerpen bekend als Wim De Vos, wist zich al die jaren meer dan voortreffelijk ondersteund door een onverstoorbare ritmetandem, opgebouwd met Magic Frank (Pauwels) en Walkin’ Winne (Penninckx). Op zo’n oerdegelijk fundament bouwden Bill en gitarist Chris Van Nauw een eigen repertoire uit dat op twee zilverschijfjes werd vastgelegd. Het beste uit ‘Cool It’ en ’Strike’ werd voor deze jubileumset weerhouden. Het is dus niet verwonderlijk dat er na het recente vertrek van Chris toch nog songs van deze getalenteerde snarenvreter opduiken. Het werd geen eenvoudige opdracht om een geschikte vervanger te vinden. Dat men daar wonderwel in geslaagd is, viel al op na een eerste oppervlakkige beluistering. De nieuwe snarenplukker Jimmy Hontelé kreeg evenals zijn voorganger het adjectief Little opgekleefd. Maar vergis u niet dit mannetje met een voorgeschiedenis bij Smoothlake en Mighty Blue Tones trekt zich behoorlijk uit de slag met puntig snarenwerk en geïnspireerde shuffles. Dat wordt meteen duidelijk bij de dynamische aftrap met het van The Radio Kings geleende ‘Next Time’, één van de zeldzame covers die mooi overloopt in de zompige ritmiek van ‘Foxy Little Lady’. In dit nummer horen we ook daadwerkelijk een stel ‘foxy ladies’ in het achtergrondkoortje. Een andere fraaie cover is ‘Don’t You Know’, een gedreven hoodooblues van Omar Dykes die al enige tijd vaste stek op de playlist opeist en hier afklokt op ruim negen minuten. In die tijdsspanne wordt naast slopende huzarenstukjes met stem en harp een inventief opgebouwde solo van Little Jimmy verwerkt. ‘Gone To Soon’ blijft nog altijd een emotioneel hoogtepunt en mijn persoonlijke favoriet. ‘A Man’s Has To Go’ drijft op verschroeiende gitaaruithalen en dito harpscheuten. Het goede nieuws is dat de nieuwkomer dit in samenwerking met de voltallige groep componeerde. Om het verleden te vieren moet je naar iets kunnen uitkijken, meer bepaald naar een echte toekomst en dat doen we welwillend samen met Howlin’ Bill en kompanen. Op naar het volgende decennium. Cis Van Looy ♪♪♪½
Howlin’ Bill - Live At Ancienne Belgique
Howlin' Bill is in de Belgische blues scene inmiddels geen onbekende meer. Al tien jaar lang timmert de Antwerpse zanger/harpenist Wim De Vos alias Howlin’ Bill aan de weg. Ter gelegenheid van deze tiende verjaardag werd er op 20 maart jongstleden een live-album opgenomen in de Brusselse Ancienne Belgique die heel toepasselijk “Live At Ancienne Belgique” meekreeg. Naast Wim de Vos bestaat de band verder uit bassist Walkin’ Winne Penninckx, drummer Magic Frank Pauwels en gitarist Jimmy Hontelé. Vier Vlaamse gunslingers met een nadrukkelijke Antwerpse inslag. Blues, rock ’n roll, jump, swing, westcoast... Je kunt het zo gek niet bedenken maar op de zeventig minuten lang durende CD van dit viertal komt het allemaal voorbij. Het schijfje bevat zestien tracks met oude en nieuwe songs. Vanaf de opener “Next Time” tot aan afsluiter “Hell Freezes Over” worden we door de band op energieke, dampende, swingende, vette blues en rock ‘n roll getrakteerd. Howlin’Bill is een band die door hun diversiteit aan muzikale stijlen lastig in een hokje te plaatsen valt. Ze durven het aan om de zijpaden te bewandelen zonder hun bluesroots ook maar een moment uit het oog te verliezen. Voor degenen die deze band nog niet kent. Een directe muzikale vergelijking komt het dichtst bij een kruising tussen The Fabulous Thunderbirds, The Paladins en Brian Setzer. Een aanrader!! Ton Martens
maandag 25 mei 2009 The Bluesman.nl cd recensie: Howlin' Bill - ‘Live At Acienne Belgique’
Door: Bert Reinders De Belgische band Howlin’ Bill is anno 2009 al weer tien jaar onderweg en heeft dit heuglijke feit aangegrepen om voor de grote schare fans een livealbum op de markt te brengen. Slechts één dag voor het officiële begin van het lenteseizoen was de Brusselse Ancienne Belgique club de locatie voor de opnames ‘Live At Acienne Belgique’. Het viertal bestaande uit zanger/mondharmonicaspeler Wim de Vos, ritmesectie Winne Penninckx op basgitaar, drummer Frank Pauwels en nieuwbakken gitarist Little Jimmy levert met deze fraaie bloemlezing over tien jaar optreden een heerlijk, dampend en swingend en feestelijk produkt af. De open- en allerminst bescheiden zangstem van Howlin’ Bill herkennen we natuurlijk uit duizenden en maakt met zijn stemgeluid overduidelijk dat blues niet alleen maar kommer en kwel hoeft te zijn. Woorden als partytime, zweet, bier, dansen en gezelligheid komen al vrij snel bij me bovendrijven als ik de stem van de boomlange Wim op me in laat werken. Het album behelst maar liefst 16 nummers met een totale speelduur van dik 70 minuten en dat zien we niet zo heel veel meer! Vier nummers zijn afkomstig van debuutalbum ‘Cool It’ en eveneens vier nummers komen van opvolger ‘Strike’. De acht overige nummers zijn nieuwelingen en nooit eerder uitgebrachte songs. Het totaalgeluid van Howlin’ Bill doet me bij vlagen erg sterk denken aan The Paladins en onze eigen Noord-Nederlandse Chickens Go Mad en daar zijn vooral de zanger Howlin’ Bill en nieuwe man op gitaar Little Jimmy verantwoordelijk voor. Een van mijn grote favorieten is het instrumentale nummer ‘Sipido’. Heerlijk zoals de Howlin’ Bill hier te keer gaat op zijn bluesharpje. Van de zestien songs vind ik er vijftien stuks meer dan de moeite waard. Het enige nummer waar ik enigszins een ‘carnavalsgevoel’ bij krijg is het één na laatste nummer ‘Pick Up Lines’. Een nummer waarbij de band overigens fraai gebruikt maakt van backing vocals bestaande uit: Carl Corstiens, Mimi Dhont en Sarah Defossez Kortom, ‘Live At Acienne’ is een mooi Belgisch produkt. Blokje kaas, plakje worst, een grote fles Leffe Blond en dan weet ik zeker dat we met Howlin’ Bill de zomeravond wel door komen!
MUSIC IN BELGIUM CHRONIQUES des nouveaux CD / DVD sortis
HOWLIN' BILL - Live at Ancienne Belgique / paru le 21-05-2009 /
La Belgique est loin d’être en reste en ce qui concerne la vraie scène rock ‘n’ roll, celle des Fifties qui a directement donné naissance à ces genres nostalgiques que sont le rockabilly ou le punkabilly. Dans la pure veine rock ‘n’ roll, le plat pays atteint aussi des sommets et les groupes belges qui jouent le rock et le blues se posent en connaisseurs éclairés quasiment à tous les coups. Howlin’ Bill est un des ces amoureux fous du rock des origines, du blues des racines, et du swing électrique. Son harmonica et son groupe font vibrer régulièrement les salles plus ou moins grandes du pays et cela fait dix ans que ça dure. Pour fêter dignement cette première décennie, Howlin’ Bill et sa troupe ont investi ni plus ni moins que les murs de l’Ancienne Belgique à Bruxelles pour offrir au public un show électrique et pétillant qui rend hommage au rock ‘n’ roll, au vrai. La façon qu’a Howlin’ Bill de manier l’harmonica fait immanquablement penser à Nine Below Zero ou Dr. Feelgood. Autrement dit, le style percutant et l’énergie sont au rendez-vous, que l’on soit promené du rock ‘n’ roll traditionnel ("Foxy little lady"), la ballade gominée ("Gone too soon") ou le rockabilly endiablé ("Circus is coming to town") et les sorties à la Stevie Ray Vaughn ("Don’t you know"). La quinzaine de titres qui jalonnent le disque sont des fabrications maison et Howlin’ Bill peut compter sur le doigté de son guitariste Little Jimmy, la frappe de son batteur Magic Frank et le phrasé de son bassiste Walkin’ Minne pour mettre le paquet quand il faut. Signalons que les choses se passent dans la salle du club de l’Ancienne Belgique qui peut accueillir dans les 150 personnes mais le son du disque est si clair qu’on se croirait dans la grande salle. Le boulot d’enregistrement a été vite fait bien fait puisque le concert s’est déroulé le 20 mars dernier et le CD est déjà prêt à être commercialisé. Howlin’ Bill a également continué de fêter les 10 ans de son groupe en jouant dans le petit club du Petrol à Anvers, sa ville natale, le 8 mai dernier en compagnie des Baboons, d’autres excités du rockabilly. Un excellent petit groupe à suivre pour ceux qui veulent retrouver l’énergie salvatrice du rock des premiers temps, quand il était encore le fils du blues. François Becquart Pays: BE Naked Productions NP017 Sortie: 2009/05/08
Blues Box NL - DiejongenvanJungen Howlin’ Bill Live at Ancienne Belgique Naked productions Ik heb het al eerder laten weten in deze regels: ik houd van Belgische muzikanten! Altijd veel plezier en altijd een klik zoekend met het publiek! Voor de rest hebben Belgen ook nog een keer maling aan hokjes. Howlin’ Bill is hierop geen uitzondering. Voorman Wim de Vos (Howlin’ Bill) leid zijn band langs alle denkbare stijlen in de Blues. Jump, Westcoast, Swing alles komt voorbij, ook gewoon een beetje surf en, om zijn publiek te behagen, ook nog eens onvervalste Rock a Billy! Live at AB is een registratie van een concert dat op 20 Maart jl. in Brussel gegeven werd. Wat opvalt is de absolute cohesie in de band en de rolverdeling. Met een man als Howlin Bill vooraan zijn vaak de andere mannen van min of meer ondergeschikt belang, niet in deze band! Gitarist Jimmy Hontelé speelt de sterretjes van de hemel en krijgt daar de ruimte voor. Wie wil weten of er dan voor de harp van de Vos voldoende ruimte blijft, die moet eens luisteren naar Don’t you know… alles wat een live optreden leuk maakt zit in die 9 minuten! Live at AB is een heerlijk rommeltje van stijlen gemaakt door een band die al die stijlen meer dan toereikend beheerst! Gerry Jungen
++++0
Bobtje's Blues Pages Howlin' Bill Live At Ancienne Belgique By Ton Kok - Posted on Mei 16th, 2009
Wij Nederlanders vinden over het algemeen dat wij een hele goede bluesscene hebben met veel toppers van internationale klasse. Sommigen vinden zelfs dat veel Amerikaanse namen, die bij ons rondtoeren niets toevoegen aan het bestaande aanbod. Ja, enige arrogantie is ons niet vreemd. Belgische bands worden hier helaas ook nog steeds ondergewaardeerd. Op een aantal festivals is met enige regelmaat nog wel eens een Belgische band te vinden, maar in het clubcircuit helaas veel te weinig. Toch kent dit land een aantal pareltjes. Zo heb ik dit jaar al live kunnen genieten van topbands als Fried Bourbon en The Seatsniffers. Voor Howlin’ Bill en zijn band, die zeker ook tot de top behoren, is het al weer zo’n twee jaar geleden dat ik ze voor het laatst live heb gezien. Met deze nieuwe cd, opgenomen in het prestigieuze Brusselse Ancienne Belgique, wordt dit gemis in ieder geval enigszins gecompenseerd. Op 20 maart j.l. zijn de opnamen van deze plaat gemaakt en heeft op 8 mei zijn officiële première beleefd. De band bestaat uit Wim de Vos alias Howlin’ Bill (zang en harmonica), oudgedienden Walkin’ Winne Penninckx op bas, Magic Frank Pauwels op drums en nieuwkomer Little Jimmy Hontelé op gitaar. En voor de gelegenheid aangevuld met Carl Corstiens, Mimi Dhont en Sarah Defossez op achtergrond vocalen. Samen hebben ze hier de basis gelegd voor een prima aanvulling van hun discografie. Een totaal van zestien nummers. Vier van hun debuut cd ‘Cool It!’, vier van hun tweede cd ‘Strike’ en acht nieuwe nummers. Van de uptempo opener ‘Next Time’ tot het slotnummer, de publieksfavoriet ‘Hell Freezes Over’ krijgen we een energieke afwisselende set voorgeschoteld. Een set die duidelijk maakt waarom iedereen die de band ooit live heeft gezien, deze band direct aan zijn favorietenlijstje heeft toegevoegd. Voor degenen die deze band niet kennen. Denk aan mix van Fabulous Thunderbirds en Paladins, maar dan met sterke zelfgeschreven liedjes: soms treurig, soms vrolijk, soms macho, soms komisch. Enige instrumentale nummer is ‘Sipido’, waarin Bill alles eruit gooit op de harmonica. Wat ‘Whammer Jammer’ is voor Magic Dick, dan is dit nummer voor Howlin’ Bill. Het vrolijke refrein van ‘Pick Up Line’ kan ik maar niet uit mijn gedachten krijgen. Voor degenen die een beetje vreemd opkijken van drie achtergrondzangers/zangeressen, ze zijn niet dominant aanwezig en accentueren alleen in een aantal nummers het refrein. Voor de echte live sfeer moet je deze mannen uiteraard op het podium aan het werk zien. De kans is dan heel groot dat je spontaan deze cd aanschaft om nog lang te kunnen nagenieten.
De uit Antwerpen afkomstige Howlin’ Bill viert op Live At Ancienne Belgique (Bertus) tien jaar hard werken op het podium. De eigen nummers van deze Belgen komen net zo sterk over als een cover van Omar Dykes (van de Howlers). Voor dit soort stoempende roots, waarin genres blues en rock-’n-roll voortdurend om de meeste aandacht strijden, hoef je dus helemaal niet naar Texas of het zuiden van Californië toe.
Brussel Deze Week 13/05/2009
HOWLIN’ BILL Ecrit par Fred Delforge mardi, 12 mai 2009
Live at Ancienne Belgique (Naked Productions – Bertus – 2009) Durée 71’58 – 16 Titres http://www.howlinbill.be
http://www.myspace.com/howlinbill http://www.myspace.com/howlinbill
Dix années passées à développer ce qu’il a autoproclamé le high flyin’ hip shakin’ eyes rollin’ roots rockin’ hard boogie blues jive et que l’on taxera plus simplement de blues mâtiné de rock et de boogie auront suffi à faire de Howlin’ Bill un des grands noms de la scène belge et c’est en s’offrant non seulement un live mais aussi un endroit culte pour l’enregistrer que ce chanteur et harmoniciste met un point d’honneur à terminer une décennie entière de bonnes vibrations. Accompagné de Little Jimmy Hontelé à la guitare, Walkin’ Winne Penninckx à la basse et Magic Frank Pauwels à la batterie et rejoint par un trio de choristes, Howlin’ Bill s’est offert rien de moins que l’Ancienne Belgique à Bruxelles et c’est un show époustouflant que cet Anversois y a donné, mélangeant feeling, émotion, blues et rock’n’roll pour un concert dont la retranscription discographique figurera bientôt sans le moindre doute en très bonne place dans la liste des live indispensables ! C’est en privilégiant le jeu sur l’enjeu que ce carré d’as de la scène flamande nous sert un florilège parmi lequel on retrouve bon nombre de pièces originales et quelques reprises bien senties et c’est un set propice à instaurer un climat convivial entre le groupe et l’assistance que ce formidable chanteur à la voix grasse et chaude nous sort de derrière les fagots, s’appuyant non seulement sur une guitare très enlevée mais aussi sur son propre jeu d’harmonica qui invite à chaque instant à taper du pied. Sans le moindre temps mort, Howlin’ Bill nous emmène de boogies bien swingants en titres plus calmes et n’oublie pratiquement rien, ni les racines chicagoanes du genre, ni le rockabilly, ni même le surf blues voire carrément par moment un peu de country bien roots ! On suit le quartet jusqu’au bout de la nuit avec ses « Foxy Little Lady », « Gone Too Soon », « Devil And The Deep Blue See », « Second Hand Shoes » et autres « Pick Up Lines » qui n’en finissent plus de mettre une bonne ambiance jusque dans la platine et on ne peut qu’être pleinement satisfait du retour discographique d’un artiste qui retrouve aujourd’hui le chemin des bacs français par l’intermédiaire de son nouveau distributeur, Bertus. Qu’on se le dise !
HOWLIN’ BILL LIVE AT ANCIENNE BELGIQUE Label: Naked Productions Distr.: Bertus
Wie denkt dat er in België geen, zich vastbijtende, bluesbands overeind blijven, die vergist zich. Al tien jaar vertolkt Antwerpenaar Wim De Vos alias Howlin’ Bill en zijn gedreven bende zijn op eigen leest gecomponeerde blues, een mix van rock-’n-roll, rockabilly en zwarte bodemblues. Live veroverden zij vanaf de Belgische podia de club- en festivalbezoekers aan hun voeten en ook vele bluesfans in de aangrenzende landen of verderop. Hun energieke blues slaat aan en na hun albums ‘Cool It’ en ‘Strike’ werd het tijd voor een terugblikkende en vooruitkijkende viering. De ideale manier is dan om aan de vooravond van de lente -20 maart 2009- een Live album op te nemen en liefst in de hoofdstedelijke ‘Ancienne Belgique’, verzamelpunt voor cultuurminnende landgenoten. Dat zeventig minuten durende bluesconcert staat nu integraal op deze Live Cd, in totaal zestien nummers, grotendeels geplukt uit hun vorige albums en tevens een mooie dwarsdoorsnede van hun all time Live Shows. De ambiance is overeenkomstig en zo ook de enthousiaste verwelkoming van Howlin’ Bill en zijn combo. Daarin naar gewoonte ook ‘Magic’ Frank Pauwels die weer bijzonder geïnspireerd aan het drummen is. Op ‘Second Hand Shoes’ krijg je een knap staaltje van dat joggend drummen te horen. De gitarist, nu Little Jimmy, drijft in ‘Remember The Day’ even meditatief weg van zijn muzikale wapenbroeders. Maar meestal vormen de bandleden een vierkoppige eenheid verenigd in hun acte van geloof dat de blues de beste manier is om het aards bestaan al rockend te trotseren, idem zoals ten tijde van de radiopiratenzenders. O.m. ‘Circus Is Coming To Town’ en ‘Pick Up Lines’ wekken dat bruisend levensgevoel op. Gelukkig speelde de band in de Club ook mijn favoriete ‘Foxy Little Lady’ en het mooie ‘Gone Too Soon’, nostalgisch en magisch tegelijk. Ook in de slowblues ‘A Man’s Got To Do’ kan je horen dat zelfs stoere bluesmannen kunnen schreien. Al gebruiken zij daarvoor hun gitaar of harmonica als camouflage. Frontman Howlin’ Bill zingt, huilt of gaat ondergronds en zijn bluesharpspel varieert van extatisch tot ingehouden. De enkele songs die je niet op hun vorige albums terugvindt hebben zij al wel ergens Live gespeeld en komen bekend over. In de AB Club stonden ook twee dames op het podium en in het negen minuten lange ‘Don’t You Know’ hoor je hun verfijnde backingzang naast de schittering van de gitaarklanken en het smeken van de bluesharp. Het publiek juicht en automatisch zit je imaginaire geest opeens temidden van de menigte, al zal in de overvolle club dat publiek wel de hele tijd recht hebben gestaan en geloof ik niet in geestverhuizingen. Maar dat zij nog tien jaar zullen doorgaan met hun solide swampy blues, daar ben ik van overtuigd. (Marcie)
HOWLIN' BILL (B) Live At Acienne Belgique
Op 20 maart laatstleden nam Howlin’ Bill een live CD op in de Brusselse AB-Club. Op 23 april is ze van de persen gerold en op vrijdag 8 mei aanstaande zal ze worden gepresenteerd in de Petrol te Antwerpen, op de Birthday Bash van Howlin’ Bill die dan tien jaar ‘on the road’ is, om het met Jack Kerouac’s legendarische woorden te zeggen. Maar laten we niet vooruit lopen op de zaken. Het schijfje gaat hier subito mijn player in. Nieuwsgierigheid is troef ten huize Rootsville. Wij waren uiteraard present op de plaats van het gebeuren en waren getuige van de live versie van deze live CD. Ik bedoel maar dat er bij het beluisteren van een CD nog steeds vanalles kan komen bovendrijven. Omdat er niets te zien valt, gaan de gehoorszintuigen zich meer toespitsen op het aangebodene. En ja, één en ander klinkt anders dan voorheen. Sinds een aantal maanden heeft Little Jimmy de plaats van Little Chris ingenomen aan de gitaar, en in een band waar dit instrument toonaangevend is moet dit noodzakelijkerwijs gevolgen hebben voor de totale sound. Maar wees gerust, een aantal beluisteringen hebben mij geleerd dat er geen schade is geleden. Integendeel. Nagenoeg alle nummers klinken anders dan voorheen, maar nestelen zich even snel dan hun vroegere versies, gezellig in je buizen van Eustachius. Beiden hebben ze hun waarde en dragen ze de signatuur van hun respectieve gitaristen. En dan zijn er nog de betonnen bijdragen van de rhythm section Winne Penninckx bass en Frank Pauwels drums, die ten allen tijde zullen voorkomen dat het gegeven overstag gaat. Ook Bill gaat anders zingen in sommige nummers. En tenzij ik aan begoochelingen lijdt, hij gaat ook geprononceerder te werk op de bluesharp. Kortom, de hele handel krijgt een bluesier aanpak. De grootste verschillen zijn hoorbaar in “Foxy Little Lady”, “Circus Is Coming to Town”, “Remember the Day”, “You Got It”, “Pick Up Lines” en “Hell Freezes Over”. Op dit live album staan ook een aantal nummers die iedereen kent van de concerten, maar die nooit eerder op CD werden uitgebracht. “Next Time” van Mick Clarke is er zo eentje, en Omar Dyke’s “Don’t You Know” en “Devil and the Deep Blue Sea”. Hoewel deze live CD kan gezien worden als een soort van testament van tien jaar toeren met de band, en een bloemlezing uit twee succesvolle studio albums “Cool It” en “Strike” staan er toch al drie nieuwe nummers op, als om aan te kondigen dat er wel een hoofdstuk is afgesloten, maar dat het boek nog lang niet wordt dichtgeklapt. De eertse nieuwe song die we tegenkomen is een De Vos/Hontelé (Howlin’ Bill/Little Jimmy) compositie “Six Feet Five” for all this beautiful ladies , zoals Bill het nummer aankondigt. “A Man’s Got To Do” is ontsproten aan de gemeenschappelijke breinen van de band en “Sipido” heeft Howlin’ Bill helemaal in zijn eentje uitgevingerd. Deze laatste is een instrumentaal nummer met de blues harp in de hoofdrol, en die vermoedelijk “Surfpin” het surfgitaar nummer van Chris zal gaan vervangen tijdens de toekomstige gigs. Redenen genoeg dus om U deze nieuwe Howlin’ Bill schijf aan te schaffen. Ik recapituleer nog even : 1. 2. 3. 4. 5. 6.
Het is een live-CD Vele nummers hebben een nieuw kleedje aangemeten gekregen Er staan drie eerder onuitgegeven nummers op Er staan drie nieuwe nummers op Als hevige fan moet je deze zeker in je collectie hebben Als niet fan of HB-leek heb je hiermee een prachtige antologie van de band op de kop getikt.
Als dit U niet heeft kunnen overtuigen tot aankoop, zie ik U waarschijnlijk ook niet in de Petrol, tenzij U er enkel naar toe gaat om te zuipen als een beestje. Ook dat kan. Howlin’ Bill is tolerant. witteMVS
Blue Ears - Blues Review Magazine - Amsterdam Holland review May 4th 2009 ( review: PdR )
Howlin' Bill (Belgium) - Live At Ancienne Belgique - Naked Productions 017 - 2009 Belgium is known for a number of blues bands - really knowing their rhythm & roots. Naked Productions is the local record label where you can find some of the best. After a decade of performing and several studio albums and singles it was about time to release a live CD of Howlin' Bill ( vocals & harmonica ) and his band ( His Blues Circus) - being the fine musicians Little Jimmy (replacement of Little Chris) on guitars, Magic Frank on drums and Walkin' Winne on bass. Those who saw the Howlin' Bill band perform live at festivals or venues know how much drive and energy is being thrown in by the men. The band is really able to play the ceiling down. Nobody will say that Howlin' Bill is the best singer on earth, but this singing in combination with his blowing the harp is so characteristic - it's giving the band a real identity. This identity is captured very well on the recordings made in the Ancienne Belgique Club in Brussels. Play it as loud as possible to experience the feeling and play all 16 tracks in one run: enjoy catchy songs, funny lyrics and a musical travel in time. The album contains three covers recorded for the first time: ' Next time ' (The Radio kings), ' Devil And The Deep Blue Sea ' ( Holland K Smith) and ' Don't You Know ' (Omar Kent Dykes). Also a new composition ' Six Feet Five ' co-written by the new guitarist Little Jimmy. The other tracks are originals composed by Howlin' Bill or Little Chris with influences of Blues, Rock & Roll, Boogie Jive, Rockabilly, Surf, Rhythm, Bluesrock. Not so strange if you look at their influences: Fabulous Thunderbirds, Straycats, Paladins, SRV, etc. The studio recordings of five originals can be found on the CD Strike (2006) and another four on Cool It! (2004) If I compare between the studio version of the well known song ' Gone To Soon ' (from Cool It !) and the new live version, the latter is musically far superior. And there are more examples of this progress to be found. At the same time I realised that the live recordings are made in a larger venue, they are a bit spatial, while the studio recordings have a direct and more smokey sound. Can't have it all, can we ? .... Oh yes, you can - by visiting a live performance of Howlin' Bill - like I did myself some time ago !
FRIDAY, MARCH 20 - AB BXL reporter: witteMVS photo: Freddie
Hoeven we Howlin’ Bill nog voor te stellen. Ik denk dat zowat heel België deze enigmatische band reeds aan het werk zag. Of ’t zou moeten zijn dat je nooit buiten komt. Maar in dat geval lees je waarschijnlijk ook dit verslag niet. Howlin’ Bill neemt hier vandaag in de niet té grote ruimte van de AB Club zijn eerste live-CD op. Een documentje dat elke echte Howlin’ Bill-fan naar waarde zal weten te schatten, want een live band is H.B. zeker en vast. Ten behoeve van het welslagen van de opname dient er door Bill dus wat omzichtiger opgetreden worden, teneinde geen uitschuivertjes te laten digitaliseren, die in het vuur van de act voor een toeschouwer haast onhoorbaar zijn, maar des te meer naar voren treden bij het luisteren van de CD, omdat je dan enkel op het geluid geconcentreerd bent. “Next Time” trapt af, en daarmee hebben we deze live-klassieker binnenkort ook op CD, net als die andere krakers “Six Feet Five”, “The Devil”, “Don’t You Know”, “A Man’s Got To Do What a Man’s Got To Do” en het nieuwe instrumentale smoelschuifepos van Wim, “Bill in Trouble”, die op geen van beide studioalbums staan. Spaarzaam molenwiekend, zingt Wim ons ook zijn ‘all time’ favourites voor. “Gone Too Soon”, “Circus Is Coming” en “Remember the Day”. Er werden voor de gelegenheid een paar backing vocal meiden opgetrommeld en één man. Walking Winne staat in goed gezelschap op het podium voor deze éénmalige keer.
Om gitarist Little Chris te relayeren, hebben Howlin’ Bill geopteerd voor Little Jimmy. Op het eerste gezicht lijkt de gestalte kapitaal als parameter voor werving, maar als je Jimmy hoort spelen, weet je wel weer beter. Hoewel zijn speelstijl (Kid Ramos !?) grondig verschilt van deze van Chris, past deze perfect in de Howlin’ ideologie. De nummers krijgen een nieuwe injectie, en sommige lijken zelfs gerearrangeerd. Zijn solo’s zijn melodieus en kennen daardoor een begin en een einde. Een goede zaak dus.
Het was Magic Frank’s verjaardag, getallen werden wijselijk verzwegen, maar hoe dan ook, aan zijn capaciteiten als drummer heeft dit drama niet getornd. Hij weet in “Second Hand Shoes” de jungle beat nog steeds goed te handhaven en zijn solo in datzelfde nummer is magistraal to the point. Howlin’ Wim zag dat het goed was, en bij wijze van bis en afsluiter, kan er natuurlijk geen beter nummer gekozen worden dan het onverwoestbare “Hell Freezes Over”. Dat is altijd al zo geweest, waarom zou het dan voor de CD anders gaan zijn ? Omdat live-CD’s een weergave van een levende situatie plegen te zijn, behoeven ze niet zoveel nazorgen. Geen overdubbings, geen synchronisaties, geen supplementaire effecten of gimmicks, geen toeters en bellen, geen make-up. Dat alles zou de opname vervalsen en loodzwaar maken. Zodoende krijgen we de release dezer al vrij snel op een bordje opgediend op 8 mei a.s. in de Petrol te Antwerpen. Als ik nog een gokje mag wagen op de titel ? Zou dat “Howlin’ Bill Live @ the AB” kunnen zijn ? witteMVS
JASSEPOESrecensie - CD-opname Howlin Bill in AB club Brussel Voorprogramma Roman - vrijdag 20 maart
Korte pauze komt er aan en dan is het de beurt aan een Howlin Bill in grote vorm weer. Frontman, zanger/harmonicist Wim Devos is blijkbaar hersteld van toch wel redelijke gezondheidsproblemen vorig jaar, Winne Penninckx en ‘Magic’ Frank Pauwels (jarig op net deze dag !) nog steeds blozend en gezond aan het’ rhythm-apparaat’ (respectievelijk bass en drums) en dan, en da’s weer lang geleden,.. van het aantreden op ‘de Nacht van de Blues’, al wat jaartjes terug, met ‘Smooth Lake’ was dat nog : ‘Little Jimmy Fenderix’ aan de gitaren !...Niet onbelangrijke vervanging in de gelederen want vorige stergitarist ‘Little’ Chris Van Nauw was veel meer dan zomaar ‘de gitarist van de band’. Tweede stem en niet onverdienstelijk songwriterswerk mag je eveneens op z’n rekening zetten. Helaas, interne wrijvingen maakten verdere samenwerking onmogelijk. Wanneer ik eerst hoorde van een nieuw verbond met ene ‘Little Jimmy’ moest ik effe in m’n haar krabben want Little Jimmy…was dat ouwe rocker ‘Don Croissant’ niet, eens (en da’s legendarisch) in 1966 als voorprogramma van The Rolling Stones’ met z’n Sharks en nu vooral als éénmansrockband (gitaar en footstomp) aan de slag ?!...Alle sympathie voor deze man (vroeger nog pinten mee gedronken in de toen beroemde (beruchte) Bombardon, maar dat samengaan met Howlin Bill, dat zag ik nu écht toch niet zitten, zie…
Dan past Jimmy Hontelé veel meer in het gezochte profiel en de show bewijst het absolute gelijk van deze invulling. Jimmy ‘fits in’ de groep, net als de vierde vinger in een handschoen zonder duim ! D’er is zelfs de fysieke gestalte, haircut en je moet echt al aandachtig kijken voor je door hebt dat je niet langer tegen Chris aan zit te kijken… Muzikaal en gitaartechnisch zit dat ook al goed, je noemt niet voor niks met je bijnaam ‘Fenderix !, al is het duidelijk toch ook wel een andere manier om de nummers te benaderen, beetje meer ingehouden dan slagvaardige Chris dat deed destijds…
Vandaag krijgt de band (voor de gelegenheid, zullen we maar denken) extra versterking door een backing vocals koortje bestaande uit 2 dames en 1 kerel, ik herken ze zo direct niet en de namen heb ik helaas niet opgevangen. Zij begeleiden dan ook maar enkele nummers… Rockin’roots smeren de mannen van Howlin Bill op ons brood en al gauw komen de beste uit beide vorige CD’s op ons af.’ Foxy Little Lady’, ‘My own world’, ‘Gone too soon’,’Circus is coming’, Bully’ en nog een hele greep van dat lekkers van toen …Dat er tussendoor ook wat nieuwer werk tussen zit, dat was na al die tijd sinds de laatste CD (‘Strike’ uit 2007) te verwachten en zo komen. ‘Six feet Five’,’A man ‘s got to do’, ’Don’t you know…’ en ‘ Bill in trouble’ met een Bill, howlin aan de bluesharp; dan toch nog es op de plaat! En die nieuwe schijf zit er verdorie al heel snel aan te komen ook
Het feestje staat nú al ingepland op 8 mei en de place to be is dan de Antwerpse Petrol. Dat Fried Bourbon ook net dezelfde datum hún release hebben van ‘Deep Fried’ en dat ook voorzien in Antwerpen, zij het dan wel in Boom, zal mij tegen die tijd wel voor een dilemma plaatsen. Ik ben alsnog slechts een man uit één stuk, al kan ik tegen die tijd natuurlijk nog steeds een gespleten persoonlijkheid ontwikkelen…al brengt me dat ook nog niet op twee plaatsen tegelijk…
Half elf is het inmiddels als na de finale, die ingezet wordt met ‘Hell Freezes over’; dit feestje z’n besluit vindt. Leuke avond met een hoop nationaliteiten onder het publiek (waaronder één
Duitser) die allen tevreden de zaak kunnen verlaten want het is zeker goed geweest ,dat beaamt hun applaus… Het resultaat, deze pure live show behoeft achteraf ,mag ik hopen, geen extreme nabewerking. Dan krijgen we een registratie van een unieke avond in de AB die zich telkens weer laat herhalen, zo veel als je dat zelf wil ! (Winus)
Howlin' Bill Antwerpse bluesreus in Brussel
20 Maart 2009 - Ancienne Belgique, Brussel Voor iedereen die iets van Belgische rootsmuziek afweet, is Howlin' Bill geen onbekende meer. Al tien jaar lang timmert deze Antwerpse bluesreus aan de weg. En dat hoor je. Howlin' Bill is zowel op plaat als live een ware entertainer die je niet zomaar loslaat. Innemende en bijwijlen hilarische teksten over mooie vrouwen, stoere muizen en oude schoenen zweven op een solide basis van onvervalste blues en rockabilly. Ter gelegenheid van de tiende verjaardag pakt de band uit met een speciaal concert in de AB club. Van die gelegenheid wordt trouwens ook gretig gebruik gemaakt om een live-album op te nemen. Het lijkt wel of de hele Antwerpse bluesscene naar de AB is afgezakt voor het memorabele evenement. Vanaf het moment waarop gitarist Little Jimmy het concert opent met een van de smerigste riffs sinds Link Wray zit de ambiance dan ook meteen goed. De huilende frontman zit zoals steeds weer bijzonder goed bij stem. Voor de gelegenheid stond de normaal als kwartet opererende band met drie extra backings op het podium. Dat leverde tijdens sommige nummers een waar fiftiesgevoel op. Al meteen komt er één van de talrijke publieksfavorieten voorbij. Foxy Little Lady is ongetwijfeld het meest sexy nummer op de setlist. Het wordt dan ook opgedragen aan “All you lovely ladies out there”. Vervolgens wordt er voor de eerste keer wat gas terug genomen met Gone Too Soon. Little Jimmy haalt voor de eerste keer vanavond zijn Gretsch boven en laat horen hoe onontbeerlijk een vibrato kan zijn in dit genre. Zoals steeds vormt het nummer één van de hoogtepunten van de set. Het vuur laait echter snel weer terug op met Don't You Know That I Love You, een meezinger van formaat die uiteindelijk uitmondt in een jam tussen de klagende bluesharp van Bill en de scheurende gitaar van Jimmy. En het zijn net die jams die Howlin' Bill zo interessant maken. De set wordt afgesloten met Hell Freezes Over, maar de bisronde laat niet lang op zich wachten. You Got It van het album 'Strike' stuurt het publiek verder in haar ambiance. Het doek valt finaal met de meest hitgevoelige song van de ganse avond: Pickup Lines. De band stond zoals altijd heel erg zelfzeker op de planken en Howlin' Bill heeft nog maar eens laten zien dat hij een volmaakt entertainer is. En nu maar afwachten tot het album in de rekken ligt. 21 Maart 2009 Dimitri Muylaert
Bobtje’s Blues Pages oktober 2008
by Patrick Lagae
Zetel Blues – 2008
... tot het iets voor middernacht tijd wordt om plaats te maken voor Howlin’ Bill, die moeiteloos de draad zal oppikken en ervoor zal zorgen dat het jongere publiek de plaats voor het podium zal innemen. Tot diep in de nacht wordt er enthousiast gedanst en meegezongen, in de roes van een uitgelaten sfeer die niet meer stuk kan. De band wordt tot tweemaal toe teruggeroepen, ja zeker, de blues is alive in Gullegem! Howlin’ Bill bleek in elk geval een gedroomde topact, het publiek bleef tot de laatste noot in de ban van het groepsgeluid, met de frontman als gangmaker. De in 2007 uitgebrachte cd ‘Strike’ lijkt me een goede referentie om dit te illustreren. De aanwezigheid van een ongedwongen vrolijk gevoel, zowel bij de muzikanten als de toeschouwers, typeert het succes van Zetelblues. Dat de organisatie verkoos Belgische groepen met een stevige reputatie te programmeren en dus verdergaat langs de vorig jaar ingeslagen weg, dit met een opmerkelijk goede respons, kan enkel toegejuicht worden.
Rootsville mei 2008
... Howlin’ Bill en zijn hardcore boys moesten het pad effenen voor de hoofdact. Ze deden een korte maar krachtige set. Chris nam het niet zo Nauw met de lengte van zijn solo’s. Hij moet gedacht hebben, straks vliegen ze er toch ook in met gitaargeweld. Overigens mag hij van mij rustig soleren, hij weet een solo op te bouwen in fases. Dus geen enkel probleem, wat mij betreft. Walkin’ Winne stond zoals vanouds in zwart kostuum, fuck die achtenveertig graden, onverstoorbaar te bassen en super-Frank beukte, ondanks de hitte, op zijn drumstel in, alsof hij het morgen niet meer nodig had. Howlin’ Bill zwaaide nog meer met de armen dan gewoonlijk als om een soort ventilator-effect teweeg te brengen. We konden het zowaar voelen in de zaal. Ze speelden hun ijzersterke radiohits, zoals “My Own World”, “This Time No Lies” en “Hell Freezes Over”. En zij mochten terugkomen voor een bisser. Ze spelen dan ook in eigen tuin, natuurlijk. Chris mocht zijn gangen gaan in “Surfpin”. Tagadaaa………
Bobtje’s Blues Pages mei 2008
by Antoine Legat
... Howlin' Bill played a home game. But we know from experience that the singer and harp player doesn't need this advantage to tear down the house (we have seen a few good examples of that!) This Sunday that wasn't any different: he scored a regular Strike, the title of his second CD! The Strongest Man Alive, Bimbo, You've Got It, Midnight Hero and Gone Too Soon thundered all over the willing audience, also thanks to the never ending rhythm job by Walkin Winne-Magic Frank. Bill also has a guitarist extraordinaire in his ranks, good old Little Chris Van Nauw. Afterwards Chris told us: ,,You only get one opportunity in a lifetime to do the support of someone like Johnny Winter: this is a chance you have to grab with both hands. From then on it's full throttle!'' In Don't You Know That I Love You Bill leaves the microphone and sings to the people without amplification, no prob for his mighty voice. It's back and forth with the audience. Enthusiasm rises to a climax, certainly while Mississippi Hoodoo Man gets that delicious CCR/swamp execution, with Howlin' Bill as a fully blown shouting marsh monster and Little Chris in a prolongued but masterly solo. The infectious Pick Up Lines, The Circus Is Coming To Town, When Hell Freezes Over (that's ows a lot to ZZ Top but also to…Doris Day: ,,This is our own interpretation of 'Que sera, sera'!'') plus an instrumental encore formed the second part of the set, at least as good as the start. Although this is highly classical blues, R&B and rockabilly, Howlin' Bill never sounds clichéd. Instead it all sounds fresh and new as if it was invented on the spot. And the commitment of the band is never less than exemplary.
Rootstime mei 2008
. ... ‘Howlin’ Bill’ speelde een thuismatch en dat was er aan te zien. Ineens stond de zaal vol en was er enthousiasme en animo te over. Dit was zeer terecht: Howlin’ Bill nam meteen het heft in handen en zette in geen tijd de zaal om in een bloedhete zinderende bluesparty: loodzware, rollende gitaarlicks gekoppeld aan forse zang en dito harmonicaspel én ondersteund door een geoliede ritmetandem. Alle rootsstijlen kwamen aan bod: R & B, blues, boogie, swing, rockabily en zelfs surf, steeds met veel verve en gespekt van aanstekelijke gitaarsolo’s. Ook werd de interactie met het publiek niet vergeten: Howlin’ Bill als een volleerd volksmenner “Don’t you know that I love you” klonk uit alle kelen. Deze groep was echt een visitekaartje voor de organisatie en dan moest de hoofdact nog komen…
Block NL herst 2007 recensie Peer
Back to the Roots oktober 2007 recensie BRBF
VENDREDI 20 JUILLET 2007
HOWLIN' BILL Place Bessières - 19 h 00 Le Blues Circus a monté son chapiteau place Bessières, «Accourez mesdames et messieurs, venez découvrir Howlin’ Bill et ses comparses » !!! Mais le cirque de Bill ne présente pas d’animaux, pas de clowns (quoi que…) ni de magiciens, non rien de cela, uniquement quatre diablotins échappés de l’enfer délivrant un déluge de blues et de Rhythm & blues, parfois swing, parfois rock, mais, et c’est là l’important, toujours Bluesy. Ils nous entraînent, sans coup férir, dans une visite musicale sous haute tension, allant de Chicago à Memphis en passant par San Francisco. Voyage porté par une section rythmique sans faille, à la classe d’une Thunderbird rutilante, avec en option la virtuosité explosive de l’harmonica de Bill, un Bill Frontman hors du commun, style « ça passe ou ça casse » et des solos de guitare étourdissants de magique Chris… Une grosse dose d’énergie et de bonheur bluesicales, offerts sans retenues, ni manières par un des meilleurs Band du pays de la bière et des frites.Ce cirque a tout pour être fabuleux !!!
Stage Magazine juli 2007
Bluesnews Germany ausgabe 49 April – Juni 2007
HOWLIN’ BILL Ecrit par Fred Delforge ZICAZIC Mantes la Jolie (F) mardi, 27 mars 2007
Strike (Donor – Naked Prod – Mosaic Music Distribution – 2007) Durée 43’41 – 13 Titres http://www.howlinbill.be
http://www.mosaicmusicdistribution.com
Ancien frontman des Howling Dogs, le chanteur et harmoniciste Howlin' Bill décida en 2001 de quitter la meute de d’aboyer en solitaire et c’est en compagnie de quelques-uns des musiciens les plus respectés outre Quiévrain qu’il se décida à créer son propre groupe pour y servir un cocktail bien arrosé de blues, de rhythm’n’blues et d’americana. Chris Van Nauw à la guitare, Winne Penninckx à la basse et Magic Frank Pauwels à la batterie contribueront au succès de l’aventure et après avoir été remarqué au Belgium Rhythm & Blues Festival de Peer en 2003, Howlin’ Bill enfonçait le clou un an plus tard avec une première livraison discographique, « Cool It ! », qui connaissait un accueil chaleureux de la part de la presse et du public. Une série de concerts dans tout le Nord de l’Europe confirmera la solidité et l’efficacité d’un groupe qui prend un réel plaisir à créer et à jouer et c’est avec « Strike », un second album renversant, que les quatre Belges nous reviennent avec les premiers beaux jours du printemps 2007 ! Bouillante et entraînante, la musique de Howlin’ Bill sent bon les plaines de l’Ouest des Etats Unis, les chevaux qui filent à la vitesse de l’éclair, les Harley qui pétaradent le long de la Route 66 et les feux de camps ou autres BBQs où l’on sort la guitare et l’harmonica et où l’on déroule la très longue litanie des standards de la country autour d’une bière de qualité moyenne … Cette musique, les quatre enfants terribles du blues’n’roll circus ont choisi de l’électrifier et de la porter un peu à la manière des Blues Brothers, en lui donnant un côté tarte à la crème et un autre très dansant au point que l’on s’attend du début à la fin de l’ouvrage à voir débarquer un « Everybody Needs Somebody To Love » et que si l’hymne des frangins Blues ne tombe finalement pas à l’arrivée, on se console avantageusement avec des excellents « Pickup Lines », « Need A Ride », « Pink Cadillac », « Now You Run » et autres « You Got It » ou encore avec « Surfpin », un très bel exemple de surf music que n’aurait pas renié Dick Dale lui-même. Au jeu précis et carré de la guitare s’ajoutent une cohésion rythmique irréprochable, une voix qui donne envie de s’accrocher aux wagons et un harmonica fédérateur qui mettent particulièrement bien en valeur des compositions qui, si elles ne sont pas toujours d’une très grande originalité, collent à la route comme une bonne vieille Cadillac Eldorado de 1954 ou mieux encore, comme la Dodge Monaco de 1974 du gars Elwood … Ca ne se fait pas de ce côté-ci de l’Atlantique mais rien que pour le fun, on aurait bien envie de leur balancer notre canette dans le grillage de protection pour leur prouver à quel point on apprécie leur musique. Il y a toute une éducation à refaire après un tel album, mais bon dieu que c’est bon !
Soulbag no 187 juin 2007
Rootsville 19 maart 2007 Afsluiter was HOWLIN’ BILL . Dees gaste veurstelle is oek al zoewiet. Wat zit ik hier eigenlijk te doeng. Howlin’ Bill is exportmateriaal waar we fier een label “Dit Is Belgisch” kunnen opplakken. We moeten niet te bescheiden doen. We hebben hier in ons land van het beste dat er momenteel te vinden is op de rootsrock & bluesmarkt. Zeker weten. Ze zitten stuk voor stuk goed in hun vel, daar in de H.B. Band, dat zie je. Zelfs de Winne. Grapje. Mooi en stevig gitaarwerk van Chris Van Nauw. ‘k Word er stil van en beNAUWd. Als Willy (dat zal dan wel Bill’s echte naam zijn zeker ?) De Vos met z’n volle 2 meter lengte verkondigt dat “Hell Freezes Over”, kan je dat maar beter van hem aannemen. Opener “My Own World” met dat catchy ‘do the Hanky Panky’-gitaarrifje zet al meteen de goede toon. En dat gaat zo door. Alsof het niets is. Frank beukt er lustig op los, een beetje weggedoken achter z’n fifties bassdrum. Nog een echte’ grosse caisse’ zoals dat toen heette. Even kwam Big Dave nog samen met Howlin’ Bill een mini-battle of the bluesharps ten gehore brengen.Vollen bak. Haast alle nummers die de band bracht zijn van eigen makelij en klinken in mijn oren al een beetje als klassiekers. Hoor ik daar zeggen:”Is dat echt ?”. “Ja, ’t is echt”. In “Pick Up Lines” wordt er verteld “ the lady on your right looks better ev’ry beer” . Dat kan alleen aan een belgische comptoir tussen twee drieëndertigers geschreven zijn. Op deze wijze elk pareltje opsommen ligt buiten het bereik van dit verslagje, maar bij aanschaf van de laatste CD van de mannen, ‘Strike’ heb je een prachtige staalkaart van hun kunnen. Zeker kopen. MEENSEL BLUES is de aftrap van binnenhuisfestivalletjesseizoen. De sfeer zat er goed in. Pinten vloeiden rijkelijk en zowat iedereen bleek jarig te zijn of iets te vieren te hebben. Het leek ook een beetje een rendez-vous van organisatoren en promotoren. Onze zakken zaten vol flyers en affiches. Zo hebben we het graag. Dat belooft voor de komende weken. Goed gedaan, mannen van Meensel-Kiezegem en tot volgend jaar. Review: witteMVS Photo's: Freddy B
Prog-Nose 20 februari 2007 HOWLIN’ BILL - Crossroads Antwerpen 18-2-2007 Tekst: Johan & Daniëlla Foto’s: Johan Johan: Als doorwinterde muziekliefhebber met een brede smaak en regelmatige bezoeker van de betere bluescafés in het Antwerpse was het dus afzakken geblazen naar het Crossroads café voor het optreden van Howlin’ Bill. Niet enkel omdat dit blueskwartet me vorige maal op het “Rhythm & Bluesfestival” 2006 wist te overtuigen maar ook vanwege de goede recensie van hun nieuwste CD die ik nu wel eens live vertolkt wou zien. Back to the roots where it all started dus… Blues is zowat de basis van alle rockgenres die tot heden ten dage te vinden zijn en een genre dat live het best tot zijn recht komt. Een lange set opgedeeld in twee delen stond op het programma. Jammer genoeg was Howlin’ Bill al volop met de eerste set gestart bij aankomst van ondergetekende en gezelschap, maar veel misten we blijkbaar niet. Voor Wim De vos en de zijne was het een soort huismatch in één van de kroegen waar hij regelmatig vertoeft. De band voelde zich dus ook meteen thuis en liet dit ook merken. Na enkele opwarmers kwamen de eerste toeschouwers reeds los, de rest zou volgen… Dat zo’n eerst set altijd een verkennen is; zowel voor publiek als muziekanten leidt altijd tot een iets rustig eerste deel maar dit werd in het tweede deel ruimschoots goedgemaakt.
Wim toonde weerom dat zijn stem nog even diep & krachtig is als voordien, zelfs op die momenten dat hij de microfoon even links laat en zijn stem boven de muziek uitheft. Ook de mondharmonica intermezzo’s en verschijning zorgen ervoor dat hij de titel ‘bluesman’ waardig is. De tweede set bevatte meer gedreven nummers wat ook het enthousiasme van het publiek duidelijk opdreef. In deze set ook voldoende ruimte voor improvisatie (waar blues zich ontzettend goed toe leent) en solowerk van ‘Little Chris’ Van Nauw (gitaar) & Frank Pauwels (drums) maar ook de nodige rustpunten, die vanwege de hitte in de zaal welkom waren. Na een gevarieerde set uit beide CD’s “Cool it” & “Strike” was het tijd voor de bisnummers waarvan het eerste “Surfpin” waarbij Wim het publiek uitnodigde, annex verplichte, om met minimum 10 personen in surfhouding vooraan plaats te vatten alvorens te starten en jawel…. ook hier slaagde band in. De encores werden nog meer gedreven afgewerkt en het publiek ging nog meer uit de bol. Nadien was nog even napraten bij pot en pint maar deze geslaagde avond pakken ze de aanwezigen zeker niet meer af.
Daniëlla: Zondagmiddag en afzakken naar het “Crossroads” café in Antwerpen om Howlin’ Bill aan het werk te zien. Wie de band kent, weet dat ze life formidabel zijn en een geweldige mengeling brengen van Roots muziek, Blues, R&B en Rockabilly. Na de feestelijke voorstelling van hun 2de cd in het Hof ter Lo (in oktober) én wetende dat ze een echte thuismatch speelden, kijk ik er dubbel naar uit. Van bij de eerste noot weet ik dat het partytime is! Wim (De Vos) beweegt zich als een visje in het water, zingt zowel mét als zonder microfoon, verleidt, ontroert (ik denk dat onze pa’s tijdens “Gone to soon“ ergens ver weg, samen een pint heffen) en swingt met zijn intense, zeer krachtige en warme stem. De nummers zijn een goeie mix van beide cd’s: afwisselend, onderhoudend en vooral: entertainent. Ook dit keer weer ruimte voor de de sensationele solo’s van gitaarwonder “Little Chris” (Van Nauw) die zijn prachtige Gretsch streelt, swingt, rockt en bespeelt tot de vonken er afvliegen en het publiek de ene kick na de andere krijgt! En natuurlijk: de bluesharp: de 2de stem van Wim: onweerstaanbaar meeslepend, zeker tijdens de sensationele improvisatie! De sfeer blijft stevig hangen, ook na de pauze, daar zorgt de magistrale drumsolo van Magic Frank (Pauwels) wel voor die als een vat vol energie blijft doorgaan tot de laatste drup zweet en het betere baswerk van rots-in-de-branding: Man in Black “Walkin’ Winne” (Penninckx) met z’n zwart/witte bas en onverstoorbare blik… De zaal zit afgeladen vol, de temperatuur schiet in de hoogte bij de hit “You got it” en bereikt een hoogtepunt tijdens “Don’t you know that I Love you” (een plaatselijke ode aan Wim’s dochtertje Lotte) en het geweldige “Mississippi hoodoo man”. Hierna even een kans om op adem te komen met het wondermooie “End of time” en dan vliegt de tijd voorbij en word er luidkeels om meer geroepen. Wie vraagt die krijgt maar er moet een wisselwerking zijn vind Wim en nadat 10 vrijwilligers bereid worden gevonden tot dansvloer surfen knettert “Surfpin” door de lucht (een juweeltje van “little Chris”), gevolgd door “Mr. Right” en “yeah yeah yeah”. Zalig optreden, zalige avond, heel veel voldoening, zoals altijd…
www.muzikantenweb.nl februari 2007 Howlin Bill (B) in De Kroeg Tekst en foto's: Wil Wijnhoven
Vrijdag 2 februari staat de Belgische formatie Howlin Bill op het podium van muziekkaffee De Kroeg. Dit kwartet, dat door ‘Howlin Bill’ in 1999 werd gevormd, heeft furore gemaakt op diverse festivals waarvan het Rhythm and Bluesfestival te Peer wel een van hun hoogtepunten vormt. Een optreden van deze band houdt over het algemeen in dat het een feest wordt. En inderdaad het wordt een feest. Gangmaker en frontman Howlin Bill heeft er zin in en dat geldt ook voor de andere muzikanten. Met een combinatie van verschillende blues- en rootsstijlen gooien ze de knuppel in het hoenderhok. De opening begint met het nummer “Don’t Wanna Go Home” en dat geeft al aan dat het een beregoede avond zal gaan worden. Buiten enkele frisse nummers van hun eigen repertoire spelen ze ook enkele covers. Een van deze covers is het nummer: “Big Daddy Is Coming To Town” van Gary Primich, een song dat ze op een geweldige manier spelen en waarmee ze bij mij in ieder geval respect afdwingen voor de wijze waarop ze dit nummer spelen. De eerste set wordt afgesloten met een formidabel eigen nummer getiteld “Bill In Trouble”. Een nummer waar Howlin Bill, maar ook gitarist ‘Little Chris’, zich volledig uitleven. Trouwens gitarist ‘Little Chris’ weet ook wat gitaar spelen is. Met pittige en strakke soli zet hij de tent op zijn kop. En dat gebeurt regelmatig dat deze gitarist zich op deze wijze laat zien en horen. Ook in de tweede set gaat het er krachtig aan toe en worden natuurlijk weer enkele eigen nummers gecombineerd met covers. Want neem nou het Kent Dykes’(Omar & The Howlers) nummer “Mississippi Hoodoo Man”. Muzikaal zit dit nummer super in elkaar. De zang is oké, iets minder diep gezongen als door Omar zelf, maar toch. Het nummer zoals de band het speelt op hun eigen wijze heeft wel iets. Dat heeft ook te maken met de prima baspartijen van ‘Walkin Wine’ en drummer ‘Magic Frank’. Hun geluid maakt dit nummer af. Na deze set is het echter nog niet gedaan, het publiek wil meer. Hierdoor krijgen we nog een lekkere en swingende toegift die uit drie nummers bestaat. Met veel humor en uitstekende muziek hebben wij de avond om gekregen en is een uitstekend weekend begonnen.
Prog-Nose Februari 2007 Cover
Release October 2006 Label www.nakedproductions.be Website www.howlinbill.be Contact
[email protected] Playing Time 43:41 Review by Daniëlla
Style Blues, R&B, rockabilly, boogie, countryrock
Cat. N° 5425011898029 Rating 9,5/10
Surprising, entertaining, completely irresistible! That’s what this (second) cd of Howlin’ Bill (earlier “and his Blues Circus“) is about. The style is very playful: from the most bluesy blues “Remember the day”, over real rockabilly: “Circus is coming to town“, swinging tracks as “Pick up lines“ and “You got it” till the amazing surf song “Surfpin”. Meanwhile, the band has become even more talented and you can hear the enthusiasm of the
members. Enjoy the perfect sound (for example in “Need a ride”), the powerful vocals and the famous harp played by Bill, the great guitar playing by “little Chris” (what‘ s in a name: he‘s one of the greatest!), the perfect bass played by “Walkin’ Winne” and last but certainly not least the great talents of Frank Pauwels, who’s playing the drums and percussion as magic. You can play this cd over and over again, it won’t disappoint you, in fact, you will hear more goodies, every time! The final surprise is at the end of this record: the absolutely fabulous, instrumental surf track: “Surfpin”, (back to the early sixties!) already a classic one! Conclusion: buy this cd and enjoy it, over and over and over again!
Back to the Roots December 2006
Gazet van Antwerpen 30/12/06
Rootstime December 2006
HOWLIN' BILL STRIKE Website: www.howlinbill.be Info:
[email protected] Label : Naked Productions www.nakedproductions.be Distr.: Bertus www.bertus.nl
Iedereen in ons klein Belgenland zal ondertussen Howlin’ Bill wel kennen, enkele maanden geleden nog met een bluescircus achter zijn naam, nu gewoonweg Howlin’ Bill. Buiten de naamsverandering is er verder niets veranderd aan de bezetting maar wel aan hun keuze van nummers en dat is duidelijk te horen op deze 2de cd van dit Antwerpse kwartet. Een stap weg van de blues en een grote stap richting roots met invloeden van country en rockabilly. En toch blijft hun sound herkenbaar en dit is vooral te danken aan de volumevolle stem van Bill (Wim Vos), en stem die volgens mij op deze cd beter tot zijn recht komt in nummers als ‘Remember The Day’ (countryrock) en ‘Circus Is Coming To Town’ (rockabilly). Wat me verder ook opvalt op deze 2de cd is hun geflirt met meerdere ritmes gestopt in één song. Iets wat in het verleden ook al te horen was op cd’s van o.a. Blues Lee. Natuurlijk is er op deze 2de cd ook weer een grote rol weg gelegd voor het knappe gitaarwerk van Little Chris (Chris Van Nauw). Als ik enkele uitschieters moet noemen zijn dat ‘Remember The Day’, ‘Pink Cadillac’ en ‘Hell Freezes Over’. En een song die me dadelijk doet denken aan hun oudere repertoire is zeker het nummer ‘This Time No Lies’, volgens mij de enige cover op deze 13 nummers tellende cd. Het mag met deze cd duidelijk wezen dat Howlin’ Bill volwassener is geworden en mikt op een breder publiek, weg van de blues. Maar geloof me, ook het bluespubliek zal deze cd zeker weten te smaken.
Jassepoes December 2006
Howlin’ Bill : Strike Howlin Bill heette in 2004 dan nog wel ‘Howlin Bill and his Blues Circus’ maar maakte toen toch ook al een opgemerkte productie met ‘Cool it !’. Diversiteit troef was het toen, met toch wat eigen songs, een stevig geluid en gebracht door doorwinterde muzikanten die wisten waar Abraham de mosterd haalde (die Abraham achtervolgt me tussen haakjes al sinds ik recentelijk de kaap van de vijftig overbrugde !) Nu twee jaar later heeft de groep z’n vaste bezetting gevonden, z’n eigen sound en live reputatie is rondom wijds bekend en dus was het hoog tijd voor een nieuwe CD. ‘Strike’ is er dan nu of is het ‘straajk’ in de Antwaarpse betekenis, zo van ‘ik lig er straajk van ?’ De concertjes van voor de release en de magistrale presentatie van deze schijf waren méér dan overtuigend, maar laat ons voor de goede orde de dertien nummers toch maar eens doorlopen… Een blik op de bijsluiter leert al gauw dat het overgrote deel van de nummers eigen composities betreft en dan vooral van vocalist/harpenist en showbeest ’’Wim Howlin’ Bill De Vos’’ en stergitarist ‘Little’ Chris Van Nauw. Zo starten we met ‘My own world’ ,een swinger die al meteen de toon zet. Blueswaarts daarna met ‘Remember the day’ en Howlin’ Bill plays the harp zoals we dat graag horen. Enthousiast gaat Chris daarna snarenwaarts en scherp in de bocht, drummer ‘Magic ‘Frank Pauwels en duidelijk een ‘Walkin’ Winne Pennincks aan de bass houden alles recht op de baan. Meteen al een voltreffer ! En ‘Pick up lines’ geeft wat levensles in een countrydeun, mooi afgerond in net geen drie minuten. De songs zijn allen kort en krachtig, méér is niet steeds beter, dat weten deze jongens ook wel…’Need a ride’, weer een ander ritme zodat de aandacht blijft, goed gezien. Zo gaan we verder met een CCR tune in ‘Strongest man alive’, met Frank stuwend op drums. En onvermoeibaar lijkt het verder door te gaan, nu weer slow swingend met ‘Pink Cadillac’ , dan weer relaxt, een rustpunt zoekend met ‘Mister X’, de harmonica in dialoog met gitaar en tussendoor dat lachje en de ‘Oohs’ van ene Miss V voor de additional vocals. Relaxen is daarna wel gedaan met ‘Circus is coming to town’. Rockabilly is in the house now, maar onze Chris kan alle stijlen aan, dus die rockin’ gitaar is bij hem wel in goeie handen. Vetkuiven gesignaleerd op de dansvloer ! ‘Now you run’ is dan weer uit een funky laken gesneden en de dansvloer zal ook hier weer ‘volle bak’ zijn ! Deze mocht van mij wat langer duren met meer uitgewerkte soli maar die krijg je d’er ongetwijfeld live wél bij. Oeps, uit de weg dan weer voor de vetkuiven en de lekkere rockabilly deun ‘You got it’ met een Howlin Bill Machine die nu wel heel erg gesmeerd draait en zweten zul je ! Dan zitten we al aan track 11, de enige niet eigen compositie ‘This time no lies’ , van Boyd Small, eens zanger/drummer van The Terraplanes uit Portland/USA maar sinds 1997 vooral in Nederland bekend en aan het touren . De song past uitstekend in het Howlin’ Bill Repertoire, jawel, it ‘fits’! Ook één die er mag wezen is daarna ‘Hell Freezes over’, ligt makkelijk in het oor en is , als je’ t mij vraagt, een potentiële hit, als ze d’ er al een single zouden uit trekken en wat pushen… En dan zitten we aan het einde met waardige instrumentale afsluiter ‘Surfin’, compositie van Chris en helemaal zijn ding. Een fijne finale van deze CD , gebracht door een band die met de jaren gerijpt is en hier met ‘Strike’ een product aflevert dat ook in het buitenland best mag gezien en gehoord worden. Jan Ieven tekende voor de productie en dan weet je wel dat je met kwaliteit te maken hebt !
Stage Magazine november 2006
Bobtjeblues 17/11/06
Howlin' Bill - "Strike": Full-cd – BE Was de naam van de band tot nu toe ´Howlin'Bill and his Blues Circus´, bij deze cd moeten we het doen met alleen ´Howlin'Bill´. Niet dat de band niet aanwezig is, integendeel, zij spelen letterlijk een prominente rol in deze productie. Gewoon de naam is vereenvoudigd. ´Howlin'Bill´ (Wim de Vos) weet zich omringd door prima muzikanten. Chris van Nauw is een veelzijdig gitarist, die overigens ook nog aardig wat songs op zijn naam heeft staan en zich wat mij betreft mag rekenen tot de beste gitaristen van België (en omstreken). Soms stevig rockend, dan weer heel subtiel levert hij zijn bijdrage aan deze cd. Frank Pauwels is een strakke drummer, die samen met Winne Penninckx op bas, een retestrak ritme hanteren. ´Howlin'Bill' is gezegend met precies de juiste stem voor het genre, tovert fraaie klanken uit de mondharmonica en is bovendien een begenadigd entertainer die het publiek een onvergetelijke avond kan bezorgen, samen met de band. Naar aanleiding van hun optreden op Peer in 2003, kregen zij eindelijk een beetje de bekendheid die ze verdienden. In 2004 verscheen hun eerste cd ´Cool It´, daarna volgde een periode met vele optredens in Nederland, België, Luxemburg en Zweden. De in oktober 2006 verschenen tweede cd heeft de toepasselijke naam ´Strike´ en staat vol met een mengeling van bluesrock, r&b, blues en countryrock. Veelzijdigheid is troef dus. Dertien nummers staan er op dit schijfje en wat mij betreft is het dertien keer een ´full strike´. Recensent: Arie 'Elmo' Rombout Info: Strike / Naked Productions / NP010 / Bertus Website: www.howlinbill.be / E-mail:
[email protected]
Mazzmuzikas nr.58 15/11/06 Howlin' Bill / Strike / Naked Productions NP010 (Bertus) Twee jaar geleden verscheen de cd Cool it! van onze Antwerpse vrienden Howlin' Bill & His Bluescircus en dat was geen onaardig Belgisch bluesplaatje. Voor hun tweede worp Strike hebben ze de groepsnaam blijkbaar ingekort tot Howlin' Bill. Dat bekt een stuk beter. De groepsleden zijn nog steeds dezelfde: Howlin' Bill, zang en harmonica, Chris Van Nauw, gitaar en zang, Frank Pauwels, drums en percussie, en Winne Penninckx, bas. Muzikaal zijn ze meer volwassen geworden. Er is duidelijk gekozen voor wat meer variatie. Naast de stevige r&b, blues en boogie waarvoor ze bekend staan, is er ook wat rootsy countryrock (het zeer aanstekelijke Pick Up Lines), rockabilly (de twangy rocker Circus Is Coming To Town) en surf (de surf instrumental Surfpin, een kruising tussen de Ventures, de Treble Spankers en Dick Dale). Wat het vertrouwde r&b en boogie werk betreft, kunnen we o.a.My Own World, Remember The Day (de gitaarsound roept herinneringen op aan Stevie Ray, het nummer zelf had van Big Dave kunnen zijn) en de uitgesproken rockers Pink Cadillac en You Got It (twee nummers die ongetwijfeld tijdens een concert brokken zullen maken) aanbevelen. Andere knappe songs die we op dit schijfje terugvinden zijn het swingende Mister X (met de hulp van Miss V op vocals), Now You Run (voorzien van een lekker slidy gitaarloopje) en de uitstekende cover (de enige op de cd) van Boyd Smalls This Time No Lies. De degelijke productie is op rekening te schrijven van Jan Ieven. Met deze Strike is Howlin' Bill doorgedrongen tot de top van de Belgische blues eredivisie. Of om het in bowlingtermen uit te drukken: ze hebben een strike gegooid. (BV)
Concertverslag: Howlin' Bill (cd-voorstelling) Datum: zaterdag 21 oktober, 2006 Locatie: Hof ter Lo - Antwerpen - BE Auteur: Steven Verhoeven & Foto's: Danny Ducati
De lezer die ietwat bekend is met mijn muzikale voorkeuren weten ondertussen dat ik een optreden van Howlin' Bill te zijner tijd best kan smaken. Ik ben, en samen met mij heel wat andere bluesliefhebbers, wat je noemt een fan. De basis die Wim De Vos en co de afgelopen jaren hebben gelegd is stilaan uitgegroeid tot een stevige constructie waarbinnen het aangenaam musiceren is. De weg die de groep heeft afgelegd tot wat ze nu zijn is best een grillige weg geweest, die heeft geleid tot wat ze nu zijn: een onvervalste rootsband die live elke keer weer het onderste uit de kan wil halen. Na hun debuut 'Cool It', dat verscheen in 2004, werd het stilaan tijd om te gaan denken aan een opvolger. 'Strike' ligt op dit eigenste moment in de winkel en werd afgelopen zaterdag voorgesteld in Hof Ter Lo in Antwerpen. Terwijl even verderop het merendeel van de muziekminnende massa uit de bol ging tijdens de zoveelste editie van The Night Of The Proms in het Sportpaleis, werd in Hof Ter Lo stipt om 20u30 de aftrap gegeven van een rootsfeestje in heuse Howlin' Billstijl. Om de release van hun cd op een spetterende manier te vieren werd er gekozen voor een avondvullend programma, met als gevolg dat de toeschouwers voor 5 € niet alleen een optreden van Howlin' Bill te zien kregen, maar ook vergast werd op een passage van The Ugly Buggy Boys en stand-up comedian Alex Agnew. The Ugly Buggy Boys zijn een prettig gestoord trio, dat in een bezetting van bas, gitaar en drum een mix van country, ragtime, swing en rockabilly ten gehore brengt. Zelf noemen ze het 'westernbillymusic', maar geen mens die eigenlijk weet wat dat mag betekenen. The Ugly Buggy Boys lijken een patent te hebben op aanstekelijke deuntjes die zo uit de Midwest lijken te komen. Wat er ook van zij, Averell "TC" Mc Ronald, Holly Dee Dice Dalton en Nick "The Stick" O'Sand wisten hoe ze het al vroeg talrijk opgekomen publiek te boeien en bleken de gedroomde muzikale opener te zijn voor een avond als deze. Met z'n drieën brachten ze een boel nummers van hun nieuwste cd 'Aloha', met 'Bananas' op kop. Persoonlijk heb ik dit allemaal een beetje aan mij voorbij laten gaan. Ik hou niet zo van het carnavaleske van de heren, en ook de humor van dit trio gaat me soms een beetje boven mijn pet. Feit is wel dat ze de zaal prima opwarmden. Ondertussen werden de frisse pinten getapt door een ploeg vrijwilligers van de Beau De L'Air en werden er in de foyer plaatjes vakkundig aan elkaar geplakt door dj Eddy Tattoo. Het was stand-up comedian Alex Agnew, toch wel een beetje de vreemde eend in de bijt op de affiche, die een goed gevuld Hof Ter Lo een eerste keer deed kolken. De keuze om zoiets mee op de affiche te zetten is niet vanzelfsprekend, maar werkte wonderwel heel goed. De man stak als start een tirade af tegen de bluesscene in het algemeen en cowboyhoeden in het bijzonder, en na welgeteld één minuut had deze grofgebekte Antwerpenaar de zaal op zijn hand. Ik weet heel weinig af van stand-up comedy en vindt mezelf daardoor ook niet meteen de meest geschikte persoon om het optreden van Agnew als dusdanig te beoordelen, maar ik weet wel dat van begin tot eind de tranen over mijn wangen biggelden van het lachen… en ik was lang niet de enige die van de ene lachbui in de andere schoot. Laat dat een prima waardemeter zijn voor deze act. Alleen de zangstonde op het einde had niet gehoeven van mij, maar wie ben ik, nietwaar? En dan moesten de vier trotse 'vaders' hun nieuwste boreling nog komen voorstellen. In een setting die menig 'waauws' en 'oooohs' ontlokten aan de toeschouwers trapten ze het ding meteen op zijn staart en waren Howlin' Bill, Little Chris, Walkin' Winne en Magic Frank vertrokken voor anderhalf uur pure roots 'n roll. In een decor dat zo uit een vergane bowlingzaal leek te komen gaven de vier vanaf de eerste noten het beste van zichzelf. Een duidelijke geraakte Howlin' Bill verwelkomde na twee nummers een aangenaam gevuld Hof Ter Lo en bedankte iedereen om op te dagen. Uiteindelijk zouden we zo goed als alle nieuwe songs te horen krijgen in een spetterende show. Hier en daar werd nog een oud nummer gespeeld, met 'Gone Too Soon', opgedragen aan De Vos' overleden vader, als absoluut kippenvelmoment. Zoals gewoonlijk maakten ze hun naam als klasse-entertainers waar.De nieuwe songs zijn nu eenmaal fris en verrassend en ook de reden waarom de veel mensen waren gekomen. Howlin' Bill en de zijnen bewezen dat ze wel degelijk tot de top van het rootsgebeuren in de Benelux behoren, en terecht! Uiteindelijk was deze avond zo voorbij, en was de doelstelling om een lekker rootsfeestje te organiseren meer dan bereikt. Hopelijk brengt de nieuwe cd van Howlin' Bill de mannen weer net iets verder op die lange weg naar eeuwige roem en glorie, en mogen wij nog vaak genieten van zulke (h)eerlijke muziek… Valete*! * Het ga jullie goed
Keys and Chords
HOWLIN’ BILL CD-PRESENTATIE Zaterdag 21 oktober 2006 • Hof Ter Lo Antwerpen
Howlin' Bill
Alex Agnew
Howlin' Bill
Regelmatige festivalgangers hebben ongetwijfeld Howlin’ Bill al eens aan het werk gezien. Wim de Vos en zijn kompanen staan bekend als een hardwerkende band die stapsgewijs tot één van de betere live-acts evolueerde. Het debuut ‘Cool It’ is ondertussen al enkele jaren oud en het werd uitkijken naar de opvolger. Het tweede werkstuk ‘Strike’ werd voor een volgelopen Hof Ter Lo voorgesteld in een avondvullend programma. Als opwarmer werd gekozen voor The Ugly Buggy Boys (foto linksonder). Een in poorman’s workers outfit gestoken combo dat in een sobere bezetting een aanstekelijk mengsel van ragtime, westernswing en hillbilly presenteerde. Met een gezonde dosis humor en zelfrelativering sleurden ze het danslustige publiek mee. Bijwijlen klonk het trio als een authentieke bluegrassgroep uit The Midwest. Maar steevast werd die gedachte de kop ingedrukt door de fratsen en capriolen van het trio dat duidelijk entertainment op de eerste plaats stelt. De hillbilly-versie van ‘Smoke On The Water’ was meteen het best geslaagde voorbeeld van deze visie.
Nadien stond stand-up comedian Alex Agnew op de planken. Op het eerste zicht een vreemde keuze. In zijn onnavolgbare stijl hekelde hij de clichématige bluesscène en meteen de aanwezige cowboyhoeden en bijbehorende adepten. De Antwerpenaar met het grote bakkes trok meteen de lijn door naar de migranten en de plaatselijke politiek. Niet echt subtiel maar wel bijzonder efficiënt. Na enkele kwinkslagen had hij de hele zaal op de hand. Samen met een hardrockerige gitarist sloot Agnew druk gesticulerend af met een pastiche van enkele Doors-klassiekers. Meteen de ideale opwarmer voor de eigenlijke cdvoorstelling. Het zware gordijn ging langzaam omhoog en onthulde het decor, een aftandse bowling tent, een woordspeling op ‘Bowlin’ Bill’? Het Antwerpse kwartet voelde zich allerminst als de spreekwoordelijke hond in het kegelspel en zette meteen een naadloos uitgevoerde en fraai opgebouwde set neer. De ritmesectie met Walkin Winne en Magic Frank weefde solide ritmestructuren voor de vaak flitsende gitaarescapades van Little Chris (foto rechtsboven), die met een trefzekere autoriteit en perfecte timing zijn snarenspinsels in het publiek wierp. Howlin‘ Bill toonde zich weerom een uitstekend publieksmenner en bespeelde het publiek met de gekende trucs. Lang aangehouden shouts zonder de microfoon en beklemmende escapades op het smoelschuivertje. Zowat de integrale nieuwe cd werd in de set verwerkt en het klonk bijzonder hecht en doordacht gestructureerd. We hoorden echo’s van de blanke peetvaders, The Fabulous Thunderbirds in ‘My Own World’ maar ook flarden Tailgators in het rudimentaire ‘The Strongest Man Alive’. Het wervelende ‘Circus Is Coming To Town’ zou niet in een rockende Los Lobos- of Blasters-set misstaan. Toch was het een ouder nummer van de vorige cd dat het emotionele hoogtepunt opeiste. ‘Gone Too Soon’, het blijft een schrijnend en oprecht eerbetoon aan vader De Vos en een mooi rustpunt in de in snelvaart voortdenderende spettershow. Deze avond illustreerde nog eens ondubbelzinnig dat HB (Howlin’ Bill) een topspeler blijft die de grenzen van de plaatselijke blues- en rootsscène ruimschoots overstijgt.
Alfons Maes (met dank aan Cis Van Looy)
Festivalverslag: Antwerp Rhythm & Blues Festival Datum: zondag 23 juli, 2006 Locatie: Grote Markt - Antwerpen - BE Auteur: Steven Verhoeven - Foto's: Danny Ducati
… De trouwe lezer weet ondertussen dat ik in een festivalverslag af en toe het beste tot het laatste bewaar… Deze keer is dat niet anders. Howlin' Bill and His Blues Circus trakteerde de Grote Markt om 12u45 op een heus muzikaal feestje. Bill en de zijnen lieten af en toe in hun kaarten zien door al een paar nummers te spelen van hun nieuwe cd die wordt voorgesteld op 21 oktober in Hof Ter Lo. Velen waren het eens dat er reikhalzend naar dat nieuw album moet worden uitgekeken. Met de oude, maar nog lang niet versleten nummers pakten ze zonder moeite een aardig volgelopen plein helemaal in. Walkin' Winne stond bewegingloos als altijd en Magic Frank zag er achter zijn drums blits uit. Binnen de bluesscene in de Benelux is het stilaan een ritmesectie geworden die haast niet opvalt op visueel vlak, maar des te meer op muzikaal gebied de lakens naar zich toe trekken. Voor het showaspect zorgde in de eerste plaats Little Chris, die gitaargewijs verdorie heel goed weet waar Abraham de mosterd haalde en als geen ander weet hoe hij een publiek tijdens een gitaarsolo moet boeien. Frontman Howlin' Bill behoeft geen introductie noch een coda. Hij bespeelde het volk als een moderne versie van de rattenvanger van Hamelen. Het scheelde niets of een horde bluesliefhebbers hadden hem gevolgd tot op de bodem van de Schelde. Begeesterend, indrukwekkend, majestueus… Deze band verdient alle lof voor hun aanpak en inzet. …
Jassepoes juli 2006 In aanloop naar de nieuwe CD die 21 Oktober onder groot feestgedruis gaat voorgesteld worden in Hof ter Lo (heb je trouwens je inkomticket al?), mochten we zaterdag 8 juli de band nog eens uitgebreid smaken in café 'Friends' te Mechelen. Als vanouds had de performer het aanwezige publiek al gauw in de ban. Des te meer een opsteker want bluesliefhebbers waren niet echt aanwezig. No problem, Howlin'Bill had het publiek reeds tijdens de eerste set in de pocket ! Niet moeilijk met zoveel talent in huis ! Little Chris was weer magistraal op gitaren en vulde de uitmuntende mondharmonicapartijen van Wim mooi aan. 'Magic' Frank en 'Walkin' Winne waren de roergangers en moet het gezegd dat zij het stomend schip mooi op koers hielden? De band bracht een korte eerste set die gauw naar meer deed verlangen en na de pauze werd dan ook uitgebreid verder geput uit de eerste CD en tussendoor viel er hier en daar al een nieuw nummer uit de komende schijf te horen. Dat nieuwe werk beweegt zich over diverse ritmische paden, over shuffle en swingende rock met nummers 'Remember the day', 'My own World' ,'Hell freezes over' en 'You got it !' naar pure rockabilly tenslotte met 'Circus is coming to town'. Wat duidelijk was, is dat de singer absoluut vocaal gegroeid is en dat de band als geheel een erg goed geöliede machine is, kortom een Circus dat je ook zou willen zien komen naar your town ! Op 23 juli zetten ze de Antwerpse Grote Markt on fire tijdens het jaarlijkse Antwerp Bluesfest! En nu op naar de CD-releaseparty !
Festivalverslag: Bugaboos Bluesfestival Datum: zaterdag 10 juni, 2006 Locatie: festivalterein Meulenberg - Moll/Millgem - BE Auteur & Foto's: Marc Bouillon
… Zaterdag 10 juni 2006… Vlaanderen kreunde onder een loden zon. Ook Koning voetbal had weer zijn intrede in het land gedaan. Maar van dat alles trokken we ons niet veel aan, want wij maakten ons op voor ons jaarlijks rendez-vous met de blues in Mol. Gelukkig heeft mijn autootje airco en konden wij met een fris gevoel de verplaatsing maken. Bugaboos is één van de gezelligste festivals in ons land. Zoals elk jaar hadden organisator Jo Verboven en zijn ploeg gezorgd voor een zeer aanlokkelijke affiche. Hoe doen ze het toch? En dit aan meer dan democratische prijzen. De tent was reeds goed gevuld bij aantreden van Howlin' Bill and his Bluescircus. Wim de Vos en de zijnen hoeven eigenlijk geen introductie. Want ze zijn sinds lang meer dan een vaste waarde in ons blueswereldje. Zoals altijd speelden ze met de onontbeerlijke drive en energie. De stem van Wim klinkt als een klok, Little Chris schudde weer hoogstaande gitaarsolo's uit zijn mouwen en de ritmesectie bleef er als gewoonlijk supercool bij. We kregen een echt Howlin' Bill optreden met dien verstande dat er nu een aantal nieuwe nummers aan de man/vrouw werden gebracht. Want zo duikt de band deze zomer de studio in voor de opnames van hun tweede cd. 'Hell Freezes Over' en 'Circus Is Coming' zijn twee van die pareltjes die we op hun nieuwe schijf mogen verwachten. Verder was ik wel degelijk onder de indruk van hun in Mol gebrachte versie van 'Mississippi Hoodooman'… grandioos! Meer dan een opener was dat, het beloofde voor de rest van de dag. Volgende op het lijstje was de uit New Orleans afkomstige Jeff Zima. …….
From the Northeim (Germany) gig on December 28th, 2005
Howlin' Bill and his Blues Circus - "Cool It!" (Belgium) (Source : http://www.bobtjeblues.com )
Introducing Wim de Vos, also known as Howlin' Bill, wouldactually be dishonouring him. He went through some musical experiences, and eventually he found his love in the Blues. And okay, it took a while before the first CD came out, but he really comes down to business with "Cool It!". It is a matter of course that he didn't do that all by himself. In the band of his Blues
Circus
we
find
guitar
player
'Little'
Chris
van
Nauw,
bass
player
Winne Penninckx (ex-Hoboken Slim and D-Regulators, came to the band in June 2003) and Frank Pauwels, who playes the drums en percussion. All of them are thoroughbreds. The addition of the guest musicians Hervé Martens (organ), Jeroen van Malderen (trumpet) and Wietse Meys (saxophone) gives even more expressivity to "Cool It!" There are twelve tracks (all own work, except for one song) and they are all very good. The energetic and beautiful song 'Don't Wanna Go Home' immediately gives the tone after which Wim and Chris prove how harmoniously they make music together with the very open song 'Bimbo'. Do you want a blues-kick? No problem! Just listen to the up-tempo song 'Midnight Hero' and 'Mister Right' in which Chris is vocally excellent. For a little while I've been hard put to it with the song 'Gone To Soon', dedicated to Wim's father Jo de Vos. However, it isn't only sadness. A lot of other songs prove this, among: solid boogie in 'Foxly Little Lady', the acoustic 'Brotherly Love' and the gripping slow-blues-sound - with ultimate Hammond sound - in 'End Of Time'. And, there is also a (indeed short) thirteenth ghost track Herewith I want to mention that Luke Alexander did the mixing, while Little Chris did the production. Smart! In short: Howlin' Bill and his Blues Circus... Belgians on world level! Recensent: Bobtje Blues Release: Cool It! / Deep Blue Something/ DBS89601 Owned by Donor, distributed by IDEAL in Belgium and Pink Records in The Netherlands
Blues’n Co, France revue N° 29 "La Belgique, l'autre pays du blues" Les Belges y font s'marrer régulièrement les Français, mais s'il existe un domaine (parmi d'autres) où ils sont loin d'être des tanches, c'est question zique! Même que dans le domaine duquel on cause, le Blues, je dirai qu'y assurent plutôt pas mal et que là y'a pas matière à rigolade, because entre les pointures comme Tee et consorts, les festives avec de la viande fraiche, les bars style Crossroad et le public qu'ils se trimbalent! Hé ben m'laissent rêveur et m'foutent la jalouse! Pis c'est pas fini l'en arrive tout le temps ! Des sacrément costauds et pros en plus, des comme ce Howlin' Bill et ses potes, pas tout à fait des gamins, plutôt même des rouleurs de bosses. Mais z'ont réfléchi longtemps avant de pondre la rondelle et c'est pas plus mal parce que le résultat est vachement sympa. V'la une rondelle composée d'originaux (1 exception) d'un rocking blues solide et ripatonnant joyeux avec des titres énergiques comme le superbe et remuant "Bimbo", mais sachant parfois se faire tendre, chaud voire sacrément émotionnel sur des slow blues déchires-cœur, en particulier "Gone Too Soon" hommage au paternel de Wim de Vos (Howlin' Bill) et le sublime "End Of Time" la conjugaison orgue, guitare et chant… Hum.. superbe, hérissonnant… Mais tout est bon, les zicos sont excellents avec pour Mr Loyal (normal dans un circus!) un Wim De Vos remarquable au chant, le guitariste Chris Van Nauw est à son affaire faut l'entendre sur "So Good", sans excès mais avec classe et talent, les deux du fond impériaux Frank Pauwels (batterie) et Winne Penninckx (basse) te boostent les front men sans pitié. Quelques renforts apportent la touche et les rondeurs nécessaires avec Hervé Martens à l'orgue et les cuivres Jeroen Van Malderen et Wielse Meys. Une belle rondelle bien équilibrée, de qualité supérieure. Au fait j'ai oublié ! C'est Luke Alexander qu'est aux manivelles si si c'est bien le mec des Last Call.
Concert report: Blues in Schoten Date: samedi 12 novembre 2005 Location: CC De Kaekelaar - Schoten Auteur & photos: Steven Verhoeven
Puisqu'on parle valeur sure et qualité: Howlin' Bill and his Blues Circus étaient troisième à l'affiche et avaient pour mission d'enflammer l'audience, qui commencait à s'échauffer, en attendant Sharrie Williams. Dès la fin de la bande intro - je suis persuadé que ses messieurs l'utilisent pour s'injecter une extra dose d'énergie- Howlin' Bill et ses compères se démenaient comme s'ils avaient le diable à leurs trousses. Ce que Little Chris réussissait à sortir de sa guitare, me fait refléchir aux capacités d'autres guitaristes. A mes yeux, et cela n'engage que moi, Chris est pour le moment un des meilleurs dans ce style au Benelux. La section rythmique, composée de Walkin' Winne et de Magic Frank, s'acquittait de sa mission sans failles et permetait à Howlin' Bill d'embobiner la salle dans son style particulier. La plupart des harmonicistes se débrouillent en chantant, il y a des chanteurs qui jouent un peu d'harmonica, mais si ces deux qualités se conjugent, alors là, vous vous trouvez en face d'un frontman hors du commun. Et en plus c'est une vrai bête de scène avec son attitude "ca passe ou ca casse", atitude qui lui va très bien. Howlin' Bill and his Blues Circus étaient pour la majorité des gens présents, moi inclus, l'apogée de la soirée...
Howlin’Bill & Sharrie Williams
Festivalverslag: Blues Blues Oan Daa Stoazze Datum: vrij, zat & zondag 4, 5, 6 augustus 2005 Locatie: Koning Albertplein - Hamme - BE Auteur & Foto's: Teamwork = Marc Bouillon - Blueswalker - Bobtje En dan was het de beurt aan Howlin' Bill & his Bluescircus . Wat precies de oorzaak was weet ik niet, maar het duurde en tijdje eer de zaak goed op dreef kwam. Aan Wim en zijn muzikanten lag het zeker niet, want naar goede gewoonte brachten ze hun songs heel beklijvend. Eigenlijk is het iets typisch Belgisch, je moet als entertainer haast je publiek tot bij het podium sleuren, eer ze beseffen dat de muzikanten niet gaan bijten. Enfin, eenmaal alles goed op gang was ontaarde het optreden dan toch in een spetterende bluesparty. Energieke songs als ‘Don't Wonna Go Home' en ‘Foxy Little Lady' vlogen ons om de oren en ik durf hierbij te beweren dat ze prachtig klonken. Een loepzuivere ritmesectie, een bluesgitarist met klasse (Little Chris) en uiteraard Wim hadden er zin in. Ik was heel blij dat ze het onroerende ‘Gone To Soon' brachten… deze song betekent erg veel voor mij. Alsof het niet op kon werden de rangen versterkt met El Grande en Fernando van the Hoodoogang en Henk Van Der Sypt van Last Call. Over een bluesjam gesproken! Naar mijn opinie was deze jam dan ook een eenmalige gebeurtenis, maar wel eentje die Hamme niet gauw zal vergeten.
Festivalverslag: Morefunfestival Datum: zaterdag 2 juli, 2005 Locatie: Sint-Andriesplaats – Antwerpen - BE Auteur & Foto's: Steven Verhoeven
Howlin' Bill and His Blues Circus waren top of the bill. Het kan aan mij liggen, maar elke keer als ik Wim en de zijnen bezig zie, lijkt het alsof ze telkens nog beter zijn geworden. Elk optreden geven ze zich volledig, en elke keer weer lijkt het alsof ze hun laatste optreden spelen. Laat het dus duidelijk zijn dat deze heren zaterdag weer je van het waren. Het ‘bluescircus' behoort volgens mijn bescheiden mening op dit moment bij de beste bluesbands van de lage landen.
Bron : http://www.kkunst.com/kk/200407051144.php
Bron : Rootstown EE-zine #91 Howlin' Bill & His Blues Circus / Cool It / Deep Blue Something DBS89601 (Ideal/Pink) Zanger en harmonicaspeler Howlin' Bill kennen we nog van de Howling Dogs, maar enkele maanden is hij al on the road met zijn Blues Circus. Dat bestaat uit Chris Van Nauw (gitaar, in een vroeger leven bij Last Call), Frank Pauwels (drums en percussie) en Winne Penninckx (bas). Het doet mij plezier dat ze een tijdje gewacht hebben om een cd uit te brengen. Ik zag ze een uitstekend concert spelen op de laatste editie van het r&b festival in Peer en er was een demo-cd, maar ik dacht bij mezelf: “neem rustig de tijd jongens”. Het doet deugd dat ze geluisterd hebben en hun cd mag er best wezen. Hij klinkt niet alleen gevarieerd, hij is ook nog uitstekend geproduced door gitarist Van Nauw. Don't Wanna Go Home zet de toon: een goeie mix van rock en boogie. Bimbo gaat er eveneens stevig tegenaan maar is iets bluesier. Midnight Hero is een zeer knappe eigen compositie met de nodige Texas invloeden. Gone To Soon , wat de single blijkt te zijn, is een fraaie swampy song. Foxy Little Lady gaat er weer ferm tegenaan en in Second Hand Shoes spelen Willie Dixon en Bo Diddley ten dans. De obligate trage heet End Of Time en drijft op de Hammond-klanken van Herve Martens en de prachtige Stevie Ray-achtige gitaarpartij van Chris. NBI (No Bad Intention) beschikt over een stevige rockriff met een bluesy randje. So Good is pure West Coast swing met alweer knap gitaarwerk. Op Mr Right mag de gitarist voor één keer zingen en hij doet dat voortreffelijk. Bully is onvervalste Memphis r&b en soul gelardeerd met vette blazers en afsluiter Brotherly Love , de enige cover op de plaat, laat hen van de akoestische kant horen. Een uitstekend schijfje van een groep die het verdient van op de betere bluesfestivals geprogrammeerd te staan. (BV)
Bron : Rootstown EE-zine Belgium Rhythm & Blues Festival - 18, 19 & 20/07 - Peer Voor de eerste keer in jaren stond er op vrijdagnacht een niet uit de Benelux stammende act geprogrammeerd en dat bleek een gouden zet te zijn, maar daarover later meer. Opener Howlin' Bill zette meteen de toon voor wat één van de betere vrijdagavonden van het Peerfestival zou worden. Stevige blues, boogie en r&b van de vroegere frontman van de Howlin' Dogs. Hij liet zich begeleiden door een zeer goed op elkaar ingespeelde ritmesectie en de puike gitarist Little Chris, ooit nog bij Last Call. Hij haalde een heel arsenaal aan gitaarsolo's boven. Dat gekoppeld aan het voortreffelijke mondharmonicawerk van Howlin' Bill en we konden van een meer dan uitstekende openingsact spreken. De jongens zijn toe aan de opname van een eerste cd, gezien het feit dat er ook enkele goede eigen nummers in hun set zaten ........
Bron : http://users.skynet.be/staf.p/Reviews.htm Howlin' Bill & his Blues Circus Meensel, 22 maart 2003 Na de perfecte opener, The T-Bones, kon dit uitstekende kwartet het podium bestijgen. Razende Blues, afgewisseld met het meer melancholieke gedoe, werd naar het publiek geblazen die deze cocktail met open oren in ontvangst nam. Op regelmatige tijdstippen, of was het niet met regelmaat, werd de mondharmonica uit de zak getoverd. Het stevige gitaarwerk en de beleefde bassklanken hebben menigeen in vervoering gebracht. Knap drumwerk, alhoewel Magic Frank, tussentijdse opknapbeurtjes moest geven aan de opstelling van zijn drumkit. Het ding ging steeds lopen. Stuk voor stuk, prachtige muzikanten en Bill heeft een stem om U tegen te zeggen. Om nog niet van zijn volmondig harmonicawerk te spreken. De man ademde letterlijk en figuurlijk muziek. 't Was me wel een circus die avond, voor herhaling vatbaar. Howlin' Bill en The T-Bones staan in de geheugens van de inrichters gegrifd, om er nooit meer uit te worden gebrand.
Bron : http://www.bluescruisers.net/reviews/Swing%20Wespelaar%202002.html
Bron : http://www.bluesoandaastoazze.be/dutch/festival.asp Zaterdag was voor mij persoonlijk de Top-dag. Van start met HOWLIN'BILL & HIS BLUES CIRCUS. Howlin' Bill bijgestaan door Little Chris op gitaar, Magic Frank op drums en Mr Eli op bas trotseerden de tropische hitte en lieten het talrijk opgekomen publiek nog harder zweten dan ze al deden. Bill is de perfecte showmaster, heeft een stem als een klok en bespeelt de harmonica als de besten. Zo mochten we onder andere genieten van 'Low Down & Evil', 'Midnight Hero', 'Miss Mary', Call Me' het grandioze 'Gone to Soon' die iedereen kippenvel bezorgde, 'One Bad Stud' of nog 'Mississippi Hoodoo Man' Bill had duidelijk het beste van zichzelf gegeven en liet iedereen ademloos achter. Prachtig gewoon en we waren nog niet aan de hoofdschotel.
