Verslag van onze reis naar Sri Lanka. (26 -07/18 - 08- 2013) Hoe deze reis tot stand kwam. Vanwege de ernstige ziekte van Cor, de ontdekking van een zeldzaam Sarcoom (kanker) in zijn kuit, werd Cor doorverwezen naar het Antoni Van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam, daar kreeg hij eerst chemotherapie en daarna een zware (perfussie) operatie in het AVL. Dit alles heeft niet het gewenste resultaat opgeleverd en de enige optie was een amputatie van zijn been, dan ben je even lamgeslagen. Om dit alles te verwerken zijn wij naar 'onze' camping in Maaldrift gegaan en van daaruit naar het Daniel den Hoed ziekenhuis in Rotterdam voor een second opinion. Na een uitgebreid gesprek met de specialist kregen wij dezelfde diagnose te horen als in het AVL Amsterdam, Cor’s onderbeen was niet meer te redden. Het was duidelijk. Wij hebben gevraagd of wij voor deze heftige ingreep nog naar de projecten Sri Lanka mochten gaan. De artsen stonden hier heel positief tegenover, maar gingen wel de procedure voor de amputatie in werking stellen.
Binnen één week was de vakantie geboekt, de caravan ingepakt en schoongemaakt met de geweldige hulp van Els, Joep, Afke en Kees, en hadden wij afscheid genomen van al die fijne mensen op de camping. Thuis de wasmachine aangezet. Gelukkig was het prachtig weer en was alles snel droog en in de kast. Vervolgens hebben wij de campingspullen opgeruimd en de koffers ingepakt. Zo waren we van de ene op de andere dag op weg naar Sri Lanka, heel bizar! Esther heeft ons naar Düsseldorf Airport gebracht. We hadden ingecheckt bij Etihad en wij mochten toch nog extra bagage meenemen, dat was namelijk wel even spannend.
Daarna hebben wij samen met vriendin Trudy, die in Düsseldorf woont, nog gezellig iets gedronken. Nu op weg naar Sri Lanka. Zó blij dat dit nog mocht, dat wij de problemen even van ons af konden zetten en konden bijkomen van alle aangrijpende situaties rondom Cor. Om 5 uur ‘s ochtends kwamen wij na een goede vlucht in ons hotel Goldi Sands in Negombo aan. Toen ging het mis. Wij kregen niet onze 'eigen' kamer beneden, maar een kamer boven waar je amper met de rolstoel kon komen en met een uitzicht op daken, zeker geen zeezicht. Dat was een enorme teleurstelling. Aangezien we de hele nacht hadden gevlogen, hebben we de kamer toch maar genomen. De volgende
morgen (met bijbetalen) kregen wij onze eigen vertrouwde kamer, begane grond en zeezicht. We werden door het personeel ontzettend hartelijk ontvangen, heel ontroerend. De eerste dagen werden wij gedwongen tot rust om alles eerst maar van ons af te laten glijden na zo'n enerverende periode. Genieten van het uitzicht, zon, palmbomen en zee. Vakantie vieren: fijne mensen ontmoeten – zelfs mensen uit Raalte - en boeiende gesprekken voeren. Na een week werden wij door Father René en de chauffeur Jenny opgehaald bij ons hotel. Zij hebben ons al die tijd begeleid. We hebben genoten van de reis naar het oosten en heel veel plezier gehad tijdens het reizen. Na 6 a 7 uur reizen, met tussendoor de nodige pauzes, kwamen wij aan bij een voor ons zeer exclusief hotel "Cinnamon Lodge" in Habarana. Even rusten en opfrissen, daarna in deze prachtige ambiance heerlijk met elkaar gedineerd. Nog even iets drinken en napraten tot onze chauffeur spontaan in slaap viel, daarop zijn wij ook maar naar ons luxe vertrek gegaan. De volgende morgen genoten van een zeer uitgebreid en heerlijk ontbijt, daarna hebben wij de schitterende tuin bekeken. Om 9.30 kwamen 'onze mannen' zich bij ons melden voor vertrek richting Nilaveli. Daar hebben wij onze 'oude' projecten bekeken in Nilaveli, Sampalthivu en omgeving. Ook hebben wij daar nog oude bekenden gezien en gesproken. Wij hebben geluncht met Fr. Edwin in het Sea Vieuw Hotel in Nilaveli, waar Cor en ik overnachtten. In de middag hebben wij een bezoek gebracht aan Fr. Yogeswaran in Trincomalee. Vervolgens hebben we nog met elkaar een stukje historie en cultuur gesnoven. Via de poort van het grootste Nederlandse fort van Sri Lanka, "Fort Frederick" zijn wij naar de "Koneswaram" een Hindu tempel gegaan, helemaal boven op de Swami rots.
Gelukkig hadden wij Jenny, onze supersterke man bij ons, die mij met de rolstoel naar boven duwde, zodat ik ook kon genieten van het magnifieke uitzicht. Moe van alle indrukken van wat wij allemaal gezien
en gehoord hebben en met een temperatuur van 39* zijn wij toch maar richting ons hotel gegaan. In het hotel eerst even bijgekomen en uitgerust, voordat wij gingen dineren, Fr. Edwin was ook weer van de party.
De volgende dag zijn wij naar het kindertehuis van de Good Shepherd Sisters in Vavuniya gegaan, waar wij een warm onthaal kregen met de bijbehorende bloemenslingers. Er werd voor ons gedanst en gezongen en als tegenprestatie moesten wij een Nederlands liedje zingen,
het was een heel vrolijk en spontaan gebeuren. In een apart huis op het terrein hebben wij jonge meisjes bezocht die ongewild zwanger zijn geworden (meestal door verkrachting) met hun baby’s. Deze meisjes kunnen nergens naar toe en worden hier heel liefdevol opgevangen en met alles geholpen. Ze kunnen hun kindje verzorgen en krijgen de mogelijkheid om een beroep te leren. Wij vonden het behoorlijk confronterend en de leefomgeving erg primitief. Vanwege de privacy kunnen wij daar geen foto's van laten zien.
Na dit bezoek, wat behoorlijk in tijd was uitgelopen, moesten wij snel de auto in om nog een gepland bezoek te brengen aan een ander project. Namelijk het kinder- en weeshuis "Amala Annai Anpaham"
Hier worden over het algemeen jongens opgevangen, die onderhand door het lange wachten een beetje baldadig waren geworden. Ook hier de gebruikelijke rituelen bij aankomst. De jongens gaven een staaltje van rappen en dans met nogal harde muziek. Ze konden zo mee doen in het tv-programma van "Holland's got talent". Ze hadden lekkere hapjes en drankjes. Onderhand was het aardedonker en hebben wij afscheid genomen. Wij waren echt aan rust toe na deze enerverende dag. Wij werden bij het hotel in Kilinochchi afgezet, waar wij al eens eerder hebben gelogeerd.
De dag daarop werden wij op tijd opgehaald om naar Kanagapuram naar het Obtec Sewing Centre (Naaiopleiding) te gaan. Wij waren erg benieuwd hoe het er, na onze opening in 2011 nu uit zou zien. Wij werden heel enthousiast ontvangen met de gebruikelijke bloemen kransen en ik kreeg een prachtig (bruids)boeket dat de dames zelf gemaakt hadden.
Wij waren erg onder de indruk om te zien hoe de vrouwen van het Sewing Centre zich ontwikkelen en het was fantastisch om te zien dat het allemaal zo goed functioneert.
Na al de prachtige werkstukken bewonderd te hebben, gingen wij naar een andere ruimte voor het tweede deel van de ceremonie. Hier begonnen wij met de rituele handeling: het ontsteken van het licht in de lamp. Daarna konden wij genieten van een prachtige uitvoering van zang en dans.
Na de lunch met de Fathers, gingen wij eerst nog een kijkje nemen in de nieuwe en indrukwekkende bibliotheek in Killinochchi, gesponsord door Lebara.
Na de rondleiding hebben wij samen thee gedronken. Toen zijn we de bus in gestapt en op weg naar Jaffna gegaan. Wat was er weer veel moois te zien onderweg. Onderhand was het laat en donker toen wij bij ons hotel "Tilko " in Jaffna aankwamen was ik uitgeput en ben ik direct naar de kamer gegaan. Cor is wel nog even naar het restaurant gegaan om iets te eten en te drinken. De kamer was vrij groot maar niet echt schoon, eerst hebben we iemand de spinnen en de gekko's (mijn fobieën) weg laten halen. De airco werkte niet goed. Het was ontzettend warm binnen, zelfs met de airconditioning aan. Dit hotel is mooi centraal gelegen maar moet wel nog, volgens onze normen en waarden, veel leren, zeker qua hygiëne. De volgende ochtend werden wij om 9.30 verwacht in Kopay om de (wees)kinderen en de weduwen te begroeten van ons weduwenproject. Het was heel bijzonder om kennis mee te maken en te kunnen zien waarmee zij zijn geholpen om zo zich te kunnen voorzien in hun zelfredzaamheid. Na alle gebruikelijke ceremonieën en activiteiten hebben wij met elkaar geluncht.
Na de lunch gingen wij het kinder(wees)huis "Sangaman" bezoeken. Wij hadden nauwelijks onze bloemslingers afgedaan of er werden al weer nieuwe verse slingers om onze nek gehangen. Ook daar werd weer veel werk gemaakt van allerlei activiteiten, waaronder zang en dans. Nadat iedereen iets lekkers had gekregen en onder veel hilariteit een piepvogeltje, dank zij C1000 Kerssies Zwolle, vertrokken wij weer naar ons hotel.
De volgende dag hebben wij het gebied bekeken van Fr. Joy en Fr. Peter, waar wij met ondersteuning van Wilde Ganzen, twee gemeenschaps- en dorpshuizen gaan bouwen. De bevolking is bij elkaar geroepen om kennis te kunnen maken en ze krijgen de informatie over de nieuwe gebouwen. In deze gemeenschapshuizen kunnen de mensen bij elkaar komen en kunnen zij een beroep leren. Deze mensen hebben jarenlang in kampen geleefd en zijn uit het laatste kamp gezet omdat ook dat kamp moest worden gesloten en veel mensen leven daar nu onder erbarmelijke omstandigheden zonder voorziening van water, toilet en elektra. Wij zijn heel blij dat wij als Havonos de mensen in dit gebied mogen gaan helpen om met elkaar aan een positief toekomstperspectief te gaan bouwen.
Na al deze bezoeken was het weer tijd om terug te gaan naar ons hotel. Het was een fantastische tijd in het noorden om al de projecten met de lokale mensen te hebben kunnen bezoeken. Het geeft ons duidelijk aan dat er nog heel veel werk te verrichten valt. Fr. René en chauffeur Jenny hebben ons keurig bij Goldi Sands gebracht. Eerst maar weer bijkomen en ontspannen en alle indrukken verwerken.
s'Avonds weer lekker op het terras gezeten met andere Nederlandse gasten Mariska en Roy, heel erg gezellig. Jammer dat Ankie en Cris met hun kinderen waren vertrokken, maar we hebben nog steeds contact, dat is fijn.
Onderhand breken de laatste dagen aan, Father Paul kwam ook nog even gedag zeggen in het hotel samen met Zuster Chrishani van Arrupe Childerns Home van de Good Shepherd Sisters. Nog heel gezellig gedineerd met Ivan Dias en zijn vrouw Rachel, die wij vorig jaar al hebben ontmoet in Goldi Sands, het was erg leuk om elkaar weer terug te zien en te spreken.
En dan zit je weer in het vliegtuig en hoe…… first-class, hoe cool is dat? omdat ons vliegtuig vertaging had. Het was prachtig om eens mee te maken, zo willen wij altijd wel reizen, als het maar niet zo duur was!
TOT EEN VOLGENDE KEER.
