2010-12-16 Interview 81 door Raf Schepers met Paternostro Miranda (één van de sierders, schoonmoeder van de jonge moeder) Noordlaan 17 3600 Genk (Winterslag) Versiering n.a.v. geboorte Aangezien de versiering al een hele tijd weg is, zou ik u nog even willen vragen om de versiering kort te beschrijven, wat hier voor het huis stond, en wat de reden was van de versiering? De reden van de versiering is de geboorte van ons kleinzoontje, en het moest een verrassing zijn, als de mama terug naar huis kwam. Dat was buiten, en moet ik binnen ook beschrijven, want daar hadden we ook versierd? Nee, het gaat enkel over buiten. Dus we wilden haar verrassen, om te tonen dat we aan haar gedacht hadden, met de kleine en zo... Het was een jongentje. In plaats van een hele grote baby, hebben we een ooievaar, een hele grote, met een baby geplaatst.
Dus u heeft het initiatief genomen? Ja, eigenlijk wel, samen met mijn man. Wanneer is de versiering aangebracht? Is dat 's avond gebeurd? Of als het donker was? 's Avonds, na 18u. Maar toen was zij (de moeder, RS) nog in het ziekenhuis. Dat was de dag dat zij terug naar huis mocht komen.
En heeft de papa daar iets van gezien? Ja, hij wist ervan. Hij was akkoord. Maar de mama en de kleine uiteraard wisten van niks. Dus voor hen was het echt boef... Dus de papa was mee op de hoogte? Ja, want hij was thuis, hij ging dat toch op één of andere manier opmerken. Dus wij hebben het hem eerst gevraagd, en het dan gedaan. Het is hun huis, hè... (lacht). En die versiering, een reusachtige ooievaar met een kindje op de rug, die is gehuurd? Ja, voor drie dagen, geloof ik. Zondag, maandag en dinsdag. 's Woensdags zijn ze die komen afbreken. Want voor iedere dag extra moest je dan nog extra betalen, hè. Dus dat was gehuurd. Dus hier was de duur van de versiering een beetje afhankelijk van de huurprijs? Ja. Wie is het dan komen opruimen? Nee, van de winkel uit is het geplaatst, en die is het ook terug komen halen.
Willen jullie met die versiering iets speciaals vertellen aan de mensen die hier voorbij komen? Om te laten zien dat hier een jongetje is geboren, want zij is van Maasmechelen, dus niet iedereen kent haar hier, maar zij kennen de vader wel, hè. Dus: hiep hiep hoera voor de vader, hè (lacht). Die is van Genk, hè. Hij zit ook in verschillende comité's en zo, en ze kennen hem hier goed. Dus men wist hier wel dat zij zwanger was, maar niet juist wanneer zij ging bevallen. Want het was eigenlijk voor eind september, en ze was al tien dagen overtijd.... Dus iedereen vroeg zich af: is het nu al geboren, of niet? Dus met een symbool voor de deur, maar je eigenlijk duidelijk: eindelijk ! (lacht) Het is geboren.
Is het dan ook de bedoeling dat de papa trakteert? Want vaak wordt er versierd, bijvoorbeeld ook bij een verjaardag, met de bedoeling dat de jarige een feestje geeft? Wij hebben na het doopsel iets gedaan, omdat dan de meeste mensen samen waren. In het ziekenhuis zijn er sowieso al een deel gekomen, maar dan thuis, zo'n versiering trekt aan, en dan na het doopsel. Want een kleine twee weken geleden, is het kleintje gedoopt. En dat is dan een soort van babyborrel geweest? Tja, bij ons is dat niet zo echt in, die babyborrels. Nee, wij (Italianen, RS) hebben dat eigenlijk van jullie geleerd, een babyborrel. Maar hier heeft daar nooit iemand van gesproken, van een babyborrel. Iedereen doet uit zijn eigen wat hij of zij wilt. En bedoel je nu in Genk, dat dat niet zo in is? Nee, bij de Italianen zelf. Er zijn misschien wel mensen die in een appartement wonen, en die dan beslissen om dat in een zaal te doen, dat kan best, maar zij hier, hebben iedere dag bezoek gehad. En dat is goed meegevallen, dus... Want als ik hier kijk naar de suikerbonen, er is nog maar eentje overgebleven... De rest is al weg (lacht). Vaak organiseren mensen een babyborrel om iedereen samen op één dag te ontvangen, om niet iedere dag geloop en bezoek te hebben,... Ik weet het, en daar heb ik ook wel respect voor, als mensen dat zo willen doen, maar hier was het constant in en uit, hè... Want ze komen toch, of je nu een babyborrel geeft of niet, ze komen toch nog eens graag thuis. Ze kunnen meestal niet wachten tot de babyborrel. Sommigen zijn zo nieuwsgierig. Het is interessant, omdat jullie van Italiaanse origine zijn, om te vergelijken hoe een geboorte in Italië wordt gevierd, en hier in Vlaanderen. Zie je verschillen? Ik zou niet weten of ze in Italië ook een babyborrel houden, dat heb ik nooit meegemaakt, daarachter. Wat wordt daar gedaan? Doopsel, hè. Oh, dat is daar gelijk een bruiloft, hè. Bruiloft is dat daar, voor een doopsel. Een doopsel is voor ons een heilig sacrament, hè. Dus dat is één van de belangrijkste momenten in het leven, wat je doet voor je kleine dochter of zoon. En dan is het daar echt overdreven feesten, hoor. En wat geeft men dan? Dan doen ze warm eten, en avondeten. En zoiets gelijk suikerboontjes hier, wordt dat daar ook gegeven? Ja, maar wat voor suikerbonen. Ginds geeft ze echt zo van die dikke symbolen. Ik ga een voorbeeld geven: Italiaanse espresso-machines voor één tas, dat geven ze ginds voor een geboorte. Dat is niet gelijk hier, met die kleine zakjes. Nee, daar geven ze echt grote stukken.
Dus eigenlijk bedoel je de mensen die op bezoek komen bij het kindje, die geven dat? Ja, de mensen op het doopfeest, die geven dat cadeau. En als jij dan iets teruggeeft, dan geeft je een symbool, eender wat, een wiegje met een baby daarin, en dan een grote versiering met suikerbonen en tule, en strikjes. Maar toch altijd iets met snoepjes in? Ja ja, altijd. Maar dan groot, in plaats van iets kleins. En dat is ook met chocolade? Ja, bij ons is de traditie, bij de geboorte, suikerbonen met chocolade, en bij de bruiloft is dat met amandeltjes. Maar ook suikerbonen? Ja, bij ons komt dat op de eerste plaats, suikerbonen. Ik spreek nu niet van Italië, maar waar wij van afkomstig zijn, daar is een fabriek waar ze suikerboontje maken. Dat is in Sulmona. Abruzzo, weet je waar de aardbeving is geweest, Abruzzo, Aquila, dat is Midden-Italië. In die streek is dat, en daar heb je ook Sulmona, en daar heb je een heel grote fabriek, waar ze de suikerbonen maken. En veel mensen van Italië, die daar in de omstreken wonen, die gaan allemaal daar bestellen, in alle mogelijke vormen. In de vorm van een hart, een amandel, rond, hoe je die ook wilt... En dat is een fabriek die suikerbonen voor heel Italië maakt, of zijn er meedere fabrieken? Nee, die fabriek kennen wij, omdat wij in die streek wonen, maar die maakt ook voor het buitenland, hè. Je kan ook in eender welke kleur suikerbonen bestellen. Maar heel mooi gemaakt. Want in Sulmona zelf, als je daar in de streek wandelt, daar heb je allemaal van die winkeltjes die suikerbonen verkopen. In de vorm van een bloem bijvoorbeeld, die kelkblaadjes, hè. Voor ieder kelkblad neemt men een suikerboon. En daar maak je dan echt korven van, hè. En dan koop je er één of twee, of met gehaakte blaadjes met suikerbonen in. Veel fantasie hebben wij wel, hè (lacht). Terwijl het hier allemaal meer simpel is. Hier zijn het gewoon doosjes, sleutelhangertjes, wat je achteraf nog kan gebruiken, eigenlijk. Zo'n bloem, eens opgegeten, dan is het wel gedaan, hè. Vanwaar kwam het idee om een ooievaar voor het huis te zetten, waren er ook nog andere mogelijkheden in de winkel? Ja, de meeste die wij altijd gezien hebben, was een baby. En wij wouden het iets specialer maken (lacht). Dus wij pakten maar een ooievaar, hè. Ik moet zeggen dat het heel erg opviel, omdat het zo groot was, het kwam tot aan het eerste verdiep, … Ja, het was reuzengroot. (aan de moeder) Welk gevoel geeft dat, als je terugkomt van het ziekenhuis, en je ziet dat? Heel fijn natuurlijk. Ik was daar toch gepakt van. En binnen hadden ze het ook nog allemaal versierd. Dus dat was echt de moeite. Van wie hebben jullie de betekenis van die versiering leren kennen, het feit dat men dat deed bij een
geboorte? Ja, dat is toch al jaren zo bezig. Want als ik naar het werk rijd, dan zie het dat toch veel, overal. Daar een baby, daar een kleinere ooievaar met de naam van de baby erop, dat is me toch bijgebleven. Want bij mijn andere kleindochter, die is nu 2,5 jaar, die woont in een appartement, en daar heb ik het dus niet kunnen doen. Want dat moet dan op de parking staan, en dat stoort dan misschien, dus daar heb ik het niet gedaan, en dat vond ik toch wel spijtig. Maar ik heb dan binnen wel wat versierd. Maar hier had ik de mogelijkheid, dus... (lacht) Heb je het idee dat het toegenomen is, sieren bij een geboorte? Ja, ook al staat er maar gewoon “hoera, een jongen” of “hoera, een meisje”, of zo'n ooievaar waar je alleen maar de poep hebt, zo tegen de ruit, dat is toch echt opvallend. Maar als je nu tien jaar terug gaat, of vijftien jaar, was dat toen ook al? Nee. Hoelang doet men dit al, volgens u? Ik denk een vijftal jaar. Vier vijf jaar is dat nu zo aan de gang. Heb je elders al aan versieringen meegewerkt? Nu vraag ik het meer in het algemeen: wat zijn nog redenen om een voortuin te versieren? Wat hebben we nog allemaal gedaan: vijftig jaar huwelijk, vijfentwintig jaar huwelijk, ik heb al vanalles meegemaakt (lacht)... En zie je daar ook verschillen, zijn dat dingen die je overneemt, omdat dat hier traditie is? Ja, omdat dat echt gevierd wordt, hè. Dus toen een vriendin van mij, haar dochter, trouwde, heb ik ook gesierd, buiten. Met grote ballonnen met “I Love You”, en een rood tapijt. En bij mijn ouders, vijftig jaar huwelijk, maar dat heb ik allemaal zelf gemaakt, daar ben ik niks voor gaan huren. Dus zelf strikskes maken, of bloemetjes in een struik versieren. En wordt dat in Italië ook gedaan, sieren bij vijftig jaar huwelijk? Minder, in Italië gebruikt men meer strikken, met tule wordt daar meer gewerkt. Maar toch ook versieren? Ja, als ik de kans krijg om iemand te helpen, of een idee te geven, dan spring ik in. Ik knutsel ook graag met kinderen, dus... Er bij mij heel veel fantasie (lacht).
