20 03 v i j f ja a r de v ruc h t e n bu rg
2020 0308
ov e r z i e n
on de rw eg Waar donkere wolken samengepakt een vuist ballen / Daar smaken tranen bitter / In mijn onmacht zie ik plots / De ganzen in een broederlijke vlucht
Ik kijk op en / Waar ik net nog dreigde te verliezen / Gaan wij nu samen op weg / Het is gaan regenen / Maar in de armen van een bondgenoot / Vind ik meer warmte / Dan de zon mij ooit kon geven
Ik zie / Er is geen einde, geen begin / Er is een eeuwigheid van pijn / Gelijk zo groot is liefde / En in hun midden is er leven
Als de ganzen op hun rondgang / Zo zijn
a a n h e t wo or d Voorwoord Karin van der Rijt 3 De kracht van kunst Loes Kuit 4 Loekie van der Burg 5 De kracht van het wijze lichaam Suzanne van der Toorn 6 Maud Buschkens 7 De kracht van het gesprek Yvonne Romein 8 Margot Remie 9 De kracht van aandacht Piet Dortland 10 Elisabeth van Dorp 11 De kracht van de omgeving Piet/Suzanne/Yvonne 12 Frans Lavooij 13 De kracht van professionaliteit Maria van Balen 14 De kracht van initiatief Jan Hendrik van Dorp 15
2003 v i j f ja a r de v ruc h t e n bu rg 2008
k a r i n va n de r r i j t | i n t e r n i s t- oncoloo g i n da n k ba a r h e i d opge dr age n a a n Edith Kuijken Bart van der Lugt Kees de Ruiter
3
vo orwo or d de i m pac t va n k a n k e r Mensen met kanker maken heel veel mee. Kanker kan levensbedreigend zijn. Vijftig procent van de gediagnosticeerde mensen komt te overlijden. Die dreiging is niet alleen ingrijpend voor hen, maar ook voor het hele gezin. Het is niet altijd gemakkelijk voor degenen die zorg verlenen in een ziekenhuis, daar goed mee om te gaan. De ene dokter of zuster heeft er meer aandacht voor dan de ander. Veel van het personeel is ook niet opgeleid om dat soort ondersteuning te bieden. | Vooral na de behandeling blijven sommige mensen angstig en pakken ze bepaalde zaken niet meer op, ze komen niet los van vragen als: wat nu? en hoe verder? de rol va n a a n v u l l e n de zorg Dan komt de Vruchtenburg in beeld. De Vruchtenburg sluit goed aan bij de aandachtspunten die wij vanuit het Erasmus mc – Daniel den Hoed hebben op het gebied van palliatieve en ondersteunende zorg. De Vruchtenburg is met haar hulp aanvullend op de reguliere zorg. En de professionals en vrijwilligers weten wat er speelt in de reguliere zorg. Het is een instelling die veel betekent in het omgaan met de problemen die mensen met kanker tegenkomen. Wij werken graag samen met de Vruchtenburg. Vanwege de betrokkenheid en professionele kwaliteit. v i j f ja a r de v ruc h t e n bu rg Dit boekje is tot stand gekomen ter gelegenheid van het vijfjarig bestaan van de Vruchtenburg. In dit boekje wordt u aan de hand van interviews met cliënten, theraupeuten en andere betrokkenen meegenomen in de wereld van de Vruchtenburg. Hierdoor krijgt u een beeld van de betekenis die de Vruchtenburg heeft voor mensen met kanker en hun naasten.
loe s k u i t | c l i ën t 4
de k r ac h t va n k u ns t e r k e n n i ng Ik had borstkanker gehad. De uitdrukkingen van mensen in je omgeving doen soms pijn. Ze zeggen bijvoorbeeld: ‘Gefeliciteerd, dat je pas over negen maanden terug hoeft te komen voor controle’. En dan denk ik: ‘Gefeliciteerd? Waarmee? Zo voel ik dat helemaal niet’. | Ik had al langer last. Er is toen een echo gemaakt. In de lymfeklieren waren uitzaaiingen gevonden. Ik weet het nog goed: ik liep naar buiten, en de wereld zag er opeens totaal anders uit. De vanzelfsprekendheid waarmee je leeft is voorbij. on t moe t i ng Bijna een jaar nadat ik geopereerd was, kwam ik in aanraking met de Vruchtenburg. Ik kan me de eerste keer op de Vruchtenburg nog goed herinneren. Meestal ben je een beetje gespannen als je voor de eerste keer ergens naar toe gaat. Maar je komt op zo’n mooie plek en dat in een drukke stad als Rotterdam. Je wordt meteen rustig. De sfeer is er totaal anders dan in een ziekenhuis. Er was aandacht. Je voelt je begrepen en als je je begrepen voelt, voel je je veilig. En dat is belangrijk, want de veiligheid van jouw wereld is weg door de ziekte. sa m e n op w eg Ik ben op een gegeven moment begonnen met kunstzinnige therapie. Ik begon met waterverf. Zo samen bezig zijn brengt je dicht bij je innerlijk. Je zoekt naar een thema en er komen dingen naar buiten. Het werd me duidelijk dat er een veelheid van mooie kleuren is in mij. Het is een soort ontdekkingsreis, alsof je in een diepere laag van jezelf komt. Wat dat betreft heeft de ziekte mijn leven ook rijker gemaakt, bewuster. Ik ben de dingen anders gaan zien, en ik geniet intenser. Ik heb nu meer oog voor de interactie tussen mensen. Dat wat je geeft, krijg je weer terug.
loe k i e va n de r bu rg | k u ns tz i n n ig t h e r a pe u t 5
de k r ac h t va n k u ns t herkennen Door de diagnose kanker en de behandelingen die daarop volgen krijgt men gedachten en gevoelens die nieuw zijn. De kaarten van het leven worden als het ware opnieuw geschud. Dat geldt niet alleen voor de patiënt, het geldt ook voor zijn of haar partner en kinderen. Vragen die naar boven komen als je met kanker wordt geconfronteerd zijn: ‘Wie ben ik nu eigenlijk? Welke betekenis heeft mijn leven? Hoe wil ik verder en wat wil ik?’ t ege moe t kom e n In de kunstzinnige therapie onderzoeken we deze vragen samen op creatieve wijze. | Creatief bezig zijn helpt je om dieper in je eigen kracht te staan zodat je je emoties beter kunt hanteren en je ook beter kunt omgaan met wat er uit de omgeving op je afkomt. | Creatief werken is soms moeilijk voor cliënten. Het is de kunst om het idee los te laten dat het iets moet worden. De ervaring laat echter zien dat de therapie een innerlijke beweging teweeg brengt. Iemand zei laatst: ‘Ik ben altijd zo blij als ik hier geweest ben’. | Ook voor kinderen is het belangrijk om uit te drukken wat er in hen omgaat. Bij kinderen gaat de creatieve expressie meestal nog vanzelf. Wat het kind niet onder woorden kan brengen, vertelt het meestal wel in een tekening. w eg w i jz e n Na kanker wordt voor veel mensen de buitenwereld overweldigend. Door regelmatig creatief bezig te zijn wordt hun verbinding tussen de binnen- en buitenwereld steviger. Kunstzinnige therapie maakt hen dan weerbaarder. | Voor kinderen komen in de creatieve expressie naast de alledaagse zaken in het leven ook gevoelens en gedachten over de ziekte of angst en verlies aan de orde. Door creatieve verwerking van die ervaringen, maar ook aan de hand van gedichten, spreuken en verhalen, bevorderen we dat het kind de ingrijpende gebeurtenissen in zijn leven een plaats kan geven en met zijn persoonlijke ontwikkeling verder kan gaan.
su z a n n e va n de r t oor n | c l i ën t 6
de k r ac h t va n h e t w i jz e l ic h a a m e r k e n n i ng Toen ik kanker kreeg heb ik sterk het gevoel gehad: nu moet ik echt dingen gaan veranderen. Na de laatste bestraling wilde ik mijzelf niet meer als kankerpatiënt zien. Ik dacht: nu kan ik mijn leven weer oppakken. Maar dat ging niet. Ik zat in het beroemde zwarte gat. Ik voelde me somber en down. Ik was al die tijd sterk geweest en ineens was dat anders. on t moe t i ng Ik hoorde over de Vruchtenburg en toen ik op hun website keek, sprak me dat meteen erg aan. | De eerste keer op de Vruchtenburg voelde heel goed. De sfeer is er fijn, het ziet er geweldig uit. Het voelt een beetje als thuiskomen, omdat er mensen zijn die begrip hebben, die weten hoe je bent als kankerpatiënt, waar je door heen gaat. Ik had een intakegesprek waarin ik me direct begrepen voelde. sa m e n op w eg Vrij snel na de intake ben ik haptonomie gaan doen. Ik vond het meteen geweldig. | In het proces van verwerking is het heel belangrijk om te voelen wat er leeft in je lichaam en daarop in te spelen. Bij de haptotherapeut op de Vruchtenburg voel ik me veilig. Doordat de haptonomie me steeds dichter bij mezelf brengt, kan ik steeds beter aanvoelen wat er bij me past. Als ik nu chagrijnig of down ben, dan sta ik stil bij wat er speelt en dan uit ik dat ook. | Veel mensen met kanker zeggen: mijn lichaam heeft me in de steek gelaten. Ik heb juist het gevoel: ik heb in het verleden mijn lichaam in de steek gelaten. Door mijn lichaam beter te verzorgen en door beter te luisteren voel ik mij nu bondgenoot van mijn lichaam. We doen het samen.
m au d busc h k e ns | h a p tot h e r a pe u t 7
de k r ac h t va n h e t w i jz e l ic h a a m h e r k e n n i ng Na chemotherapie, bestralingen en operaties is er zo veel met het lichaam van een kankerpatiënt gebeurd, dat het vaak als ‘vreemd’ wordt ervaren. Daardoor vertrouwen veel van onze cliënten niet meer op hun eigen lichaam; zij hebben hun gevoel en emoties ‘uitgezet’. Hun lichaam is daardoor vaak zo hard en strak dat het zelfs pijn kan doen. Het vormt een muurtje dat de boze buitenwereld buiten houdt, maar henzelf ook binnen houdt; heel alleen. t ege moe t kom e n Het begint in mijn begeleiding altijd met bewustwording; voor je iets kan of wil veranderen aan jezelf of je leven, moet je eerst bewust zijn van wat je met jezelf doet en weten wat je daarvan vindt. | Samen gaan we op zoek naar een nieuw evenwicht. Als haptotherapeut doe ik dat tastend en voelend. Juist het aanraken van het lichaam is waardevol omdat het probleem in het lichaam is begonnen. Door het lichaam aan te raken op een goede, bevestigende manier, maak je de ander bewust van hetgeen zijn lichaam te vertellen heeft. Tasten is altijd wederkerig, het is voelen en gevoeld worden. We doen het samen, en juist door de pijn te benoemen en te delen kan het die verzachten, kan de ander weer emoties voelen en beleven. Emoties voel je letterlijk in je lijf; wie kent niet de vlinders van verliefdheid of het beven van angst? w eg w i jz e n Haptotherapie is net als een gesprek zonder woorden. ‘Luisterende handen’ noemde een cliënt het ooit. En dat is het precies, luisteren naar wat het lichaam te vertellen heeft zonder dat woorden in de weg zitten of niet gevonden worden. Het lichaam vertelt, vraagt wat het nodig heeft; ook als dat eigenlijk van het verstand niet mag. Dat is de wijsheid van het lichaam. Samen brengen we het proces op gang dat kan leiden tot betere acceptatie.
y von n e rom e i n | c l i ën t 8
de k r ac h t va n h e t ge spr e k e r k e n n i ng Ik weet nog heel goed dat ik daar zat, in de wachtkamer. Ik wist nog niet of ik wel of geen kanker had. Het volgende moment was dat anders; ik zat bij de arts en ik weet nog dat ik vroeg: ‘Kan ik doodgaan?’, waarop de arts zei: ‘Natuurlijk’. Niemand in mijn omgeving had kanker gehad. Toen had ik het opeens zelf. | Ik wist niet of ik het gevecht aan moest gaan. In het begin dacht ik: ik kan het niet. Tot Gertjan, mijn man, zei: ‘Als je het niet voor jezelf kunt doen, wil je het dan voor mij en voor Stein doen?’ Toen de tweede operatie succesvol bleek te zijn wilde ik de hele wereld sms-en: ik ben kankervrij. Maar eigenlijk begon toen het meest ingewikkelde pas. on t moe t i ng Op een gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd: het is al moeilijk genoeg, ik ga gewoon hulp zoeken. Via Mama Care kwam ik in aanraking met de Vruchtenburg. Daarbij had ik het gevoel dat ik een tweede kans had gekregen, dat mijn tweede leven begonnen was. Bij de Vruchtenburg vond ik vanaf het begin vooral erkenning en herkenning. Ik vind het belangrijk om ergens naar toe te gaan waar mensen begrip hebben voor de situatie van kankerpatiënten. sa m e n op w eg Gertjan, mijn man, is bijvoorbeeld heel goed voor me geweest tijdens de chemo’s en de operaties. Maar daarna gaat ieder weer zijn gewone leven leiden. Toch heb je allebei verdriet en pijn. Dat verdriet is zo groot dat je de ander daarmee niet lastig wilt vallen. Dat zorgt voor verwijdering. Het begrip was op een gegeven moment op. Ik kon niet begrijpen dat hij niet radicaal meeging met mij. In de gesprekken met de psycholoog werd naar ons allebei geluisterd. Zij vertelde ons dat het heel normaal is, de manier waarop wij reageren. ‘Het is logisch dat je je zo voelt’, zei ze. Nu gaat het beter.
m a rg o t r e m i e | ps yc holo og 9
de k r ac h t va n h e t ge spr e k h e r k e n n i ng Kanker hebben of gehad hebben is heftig. Veel mensen weten zich redelijk goed door de periode van onderzoek, diagnose en behandeling heen te slaan. In deze periode is er veel steun en bemoediging uit de omgeving. Het is vaak de tijd daarna, die veel patiënten achteraf als het zwaarst ervaren. De sociale steun valt weg. De werkgever, die eerst alle begrip had, begint nu aan te dringen op werkhervatting. De partner, die eerst zoveel meedroeg, is op en wil nu weer aandacht voor zichzelf. Je wilt je dan graag positief opstellen, maar je voelt je eigenlijk machtelozer dan ooit tevoren. Leven mét kanker, in plaats van je laten leven door de kanker, is geen eenvoudige opgave. t ege moe t kom e n Wat dan helpt zijn gesprekken waarin je je niet groot hoeft te houden, maar waarin je ook emoties kunt delen en om steun kunt vragen. Je hoeft je niet sterk te houden, wij weten dat je dat bent. Wij zien uitputting, vermoeidheid en angst niet als zwaktepunten maar als reële gevolgen van kanker, waarin we op allerlei manieren kunnen ondersteunen. Je bent niet gek als je denkt dat je gek wordt van machteloosheid of onzekerheid, van het gebrek aan echt begrip bij de omgeving. Dat is heel normaal bij zoiets ingrijpends als kanker, ook als je een goede prognose hebt gekregen. Net zo normaal als de behoefte aan handvatten, informatie en begeleiding. Voor de patiënt maar ook voor de naaste, partner of kind. | Mensen met kanker die bij ons komen zijn niet zielig of zwak, het zijn vermoeide helden. w eg w i jz e n Op de Vruchtenburg weten we niet alleen dat wat je meemaakt ingrijpend is, maar we weten ook wat helpt: een luisterend oor, goede informatie, en meer aandacht voor jezelf. Ieder mens met kanker moet de verwerking daarvan zelf doen. Het helpt als daarin een eindje met je meegelopen wordt en je handvatten meekrijgt voor onderweg.
pi e t d ort l a n d | c l i ën t 10
de k r ac h t va n a a n dac h t e r k e n n i ng In september 2007 was ik ‘hersteld’. Totdat de uroloog mij vroeg: ‘Hoe sta je er mentaal voor?’ Ik had de mededeling gekregen dat ik 60% kans had om de komende tien jaar te halen, maar je gaat je toch afvragen: wat, als ik bij die 40% zit? Als je door die gedachte gevangen wordt maak je jezelf gek. | Ik wilde zo snel mogelijk weer aan het werk, terwijl dat juist afleidt van het fysieke en het mentale herstel. Wat ik ervaren heb, is dat je in een soort identiteitscrisis komt. In normale omstandigheden ben je in belangrijke mate je werk, je carrière, etc. Maar als je kanker hebt, is dat helemaal niet meer belangrijk. Van primair belang is je gezondheid. Door kanker val je terug op wie je echt bent. on t moe t i ng Ik zat bij de huisarts en ik zei: ‘Ik ben mentaal niet in orde, ik twijfel aan de redenen van mijn bestaan, ik heb allerlei negatieve gedachten’. Ik kreeg toen een doorverwijzing naar de Vruchtenburg. | De eerste kennismaking was warm. Die intake is heel belangrijk geweest. Er was respect en deskundigheid. De Vruchtenburg ademt een sfeer van ‘welkom’ uit. sa m e n op w eg Gedachtes kunnen je helemaal uit balans trekken. Als je continu denkt: ik moet dit, ik moet dat, vóór de ziekte was ‘alles’ beter, dan gaat het niet goed. Om mijn – vaak negatieve – gedachten een plaats te geven kreeg ik het advies de aandachttraining te volgen. | De aandachttraining heeft mij zoveel gegeven. Het heeft mij rust gebracht, doordat aandacht, bewustzijn verankerd wordt in je manier van doen. Door meditatie leer je je gedachten te beheersen. Dat helpt je bij vandaag te blijven. Ik stel nu minder hoge eisen aan mezelf. Ik identificeer mezelf niet meer met mijn werk. Je kunt barstensvol ambities zitten, maar de vraag is: ben je de directeur of ben je de persoon erachter?
e l isa be t h va n d or p | m i n df u l n e ss t r a i n e r 11
de k r ac h t va n a a n dac h t h e r k e n n i ng Er zijn situaties waar we geen controle over hebben. Ook de inhoud van gedachten hebben we niet in de hand. We willen liever niet stil staan bij onprettige aspecten van het leven; en mooie en leuke ervaringen willen we het liefst vasthouden. Dit wegduwen en vasthouden creëert veel spanning. Bij kankerpatiënten bij voorbeeld roept het denken aan hun onzekere toekomst altijd veel spanning op. Ook de gedachte: ‘ik moet morgen naar de oncoloog voor de uitslag’, creëert vaak heftige spanning. Dat wordt als stress ervaren als de balans tussen spanning en draagkracht verstoord raakt. t ege moe t kom e n In de ‘stressreductie door aandachtstraining’ word je aangemoedigd om regelmatig te ‘stoppen, stilstaan en kijken’, om te zien en ervaren wat er is. In deze training zijn de oefeningen allereerst gericht op fysieke ervaringen, de ademhaling en het onderkennen van gedachten en gevoelens. Daarnaast op het inzicht in de wijze waarop deze elkaar beïnvloeden. Op deze manier word je je bewust van je onbewuste manieren van handelen en de reacties van het lichaam op momenten van drukte, spanning, onzekerheid, pijn, vermoeidheid, verminderde functies en heftige emoties. Bijvoorbeeld: door met aandacht naar de ademhaling te gaan, kun je rust en ontspanning vinden. Als je je daarvan bewust bent kun je de ademhaling ook als houvast gebruiken in woelige tijden door er dan met aandacht mee om te gaan. Zo ontstaat een gevoel van vertrouwen en innerlijke kracht. Zoals een cliënt het verwoordde: ‘Ik kan nu ook vreugde van iets ervaren, ook als er pijn is’. w eg w i jz e n Met aandacht verandert er iets; het maakt dat je echt proeft wat je eet, luistert naar wat je hoort, ziet en voelt wat er is. In de training brengen we zo het dagelijkse leven onder de aandacht. Op deze manier kun je meer aanwezig zijn bij de mogelijkheden die je in je hebt en kun je je gevoel van eigenwaarde versterken.
pi e t/su z a n n e/y von n e | c l i ën t e n 12
de k r ac h t va n de omge v i ng e r k e n n i ng Kanker heb je niet alleen. Het raakt het hele gezin. Opvallend is dat de ziekte op verschillende niveaus speelt. Als individu moet je het een plaats geven maar ook als gezin. Het probleem is de onvoorspelbaarheid van de ziekte, de onvoorspelbaarheid van het hebben van al of niet voldoende energie. Het is daardoor voor alle betrokkenen moeilijk om plannen te maken. on t moe t i ng Het mooie van de Vruchtenburg is dat het ook voor familie en partners is. Mijn vriend had zelf ook angsten. Hij wilde mij er niet mee belasten, maar hij wilde het wel graag delen met mensen in dezelfde situatie. Dat kon bij de partnerbijeenkomsten en bij de gesprekken met een therapeut. | Het is als partner fijn om te weten dat je terecht kan bij de Vruchtenburg. Je kunt er delen met mensen in dezelfde situatie. Er is rust om je verhaal te doen en men heeft de achtergrond, ze weten waarover ze het hebben. | Ook voor je kind is de Vruchtenburg een basis, een vertrekpunt om te werken aan de emotionele verwerking en het aanvaarden van: het is zoals het is. Mijn dochter is kunstzinnige therapie gaan doen, hier op de Vruchtenburg en we zien haar emotioneel herstellen en loskomen. sa m e n op w eg Bij de Vruchtenburg heb je het gevoel dat de mensen er helemaal voor jou zijn. Alsof je verwend wordt. Het is een plek waar je samen kan zijn maar ook een waar je kunt zijn wie je bent en waar je begrepen wordt. In je dagelijks leven heb je constant je omgeving die er wat van vindt. Dat is wel eens vermoeiend. Als mensen in het winkelcentrum vragen hoe het gaat, dan is dat anders dan wanneer mensen op de Vruchtenburg het vragen. Bij de Vruchtenburg weet je dat je begrepen wordt.
f r a ns l avo oi j | l i d r a a d va n a dv i e s 13
de k r ac h t va n de omge v i ng h e r k e n n i ng Je hebt kanker of je hebt het gehad. Je moet naar het ziekenhuis. Bij dat medische gedeelte ontstaat er steeds een grote spanning; je denkt steeds ‘je weet maar nooit’. Naar de Vruchtenburg gaan, daar staat geen spanning op; daar is het: ‘ik mag of ik kan weer even’. De Vruchtenburg heeft niet het steriele van een ziekenhuis. Door alle schoonheid en natuur omringd is de hoeve als een ‘eiland’ in het leven. Je stapt voor even weg van het alledaagse. Er is veiligheid en warmte. Het is niet je thuis en toch voelt het alsof je thuis bent. t ege moe t kom e n De Vruchtenburg is een ontmoetingsplaats. Er zijn mensen die je met respect voor wie of wat je bent tegemoet treden. Mensen bij wie je je verhaal kwijt kunt. Mensen die je nuttige informatie kunnen geven. Mensen die kunnen helpen en begeleiden. Op de Vruchtenburg ben je welkom, precies zoals je bent, zoals je je voelt. De ‘deel’ is het hart van de Vruchtenburg: daar kunnen mensen praten, lezen, gewoon ‘zijn’. Het is een grote ruimte met een leestafel en daar komen zelfs vriendschappen tot stand. De tuin geeft de ruimte om tot rust te komen in de natuur. w eg w i jz e n Het gaat om zaken van leven en dood. De Vruchtenburg helpt in het herstellen van de balans tussen lichaam en geest en is daarin uniek. De bijzondere omgeving draagt bij aan het opbouwen van een nieuw evenwicht. Op basis daarvan kunnen mensen weer beter op eigen kracht in het leven komen te staan.
m a r i a va n ba l e n | vo or m a l ig di r ec t e u r 14
de k r ac h t va n prof e s siona l i t e i t De kwaliteit van de Vruchtenburg zit met name in de professionaliteit van de medewerkers. Dat wil zeggen in de geschiktheid voor het geven van het specifieke soort zorg, dat we aanbieden. Een degelijke opleiding en ruime ervaring van de medewerkers waren dan ook vanaf de start van groot belang. | Ook vonden wij het heel belangrijk om met onze zorg aan te sluiten bij de reguliere zorg om zo het vertrouwen te winnen en te houden van doorverwijzers. l a agdr e m pe l igh e i d Als je kanker hebt, ligt er vaak een drempel om de stap te nemen contact op te nemen met een centrum als de Vruchtenburg. De eerste momenten van hoe iemand ontvangen wordt, zijn dan heel belangrijk. Bij de aanmelding aan de telefoon komen vaak al emoties naar boven als mensen hun verhaal doen. Het is dan zaak om niet te schrikken, rustig te blijven, en het verhaal aan te horen. de c l i ën t c e n t r a a l Vanaf het begin wilde ik bewaken dat het niet klinisch zou worden. Dat was niet altijd gemakkelijk, gezien de veelheid van kwaliteitseisen vanuit de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (awbz) waaraan we moesten voldoen. Ik heb dan ook vaak gezegd: ‘We kunnen het als gevolg van al die regels heel druk hebben, maar de cliënten mogen daarvan niks merken. Er moet hier rust en ruimte zijn’. | Je stelt de cliënt centraal. Je streeft naar verbetering van behandelwijzen. Je wilt hulp kunnen bieden zowel aan mensen met een grote als met een kleine portemonnee. Maar je wordt door de regels enigszins vastgezet. Met vallen en opstaan hebben we oplossingen voor al die dilemma’s gevonden.
ja n h e n dr i k va n d or p | voor z i t t e r be s t u u r 15
de k r ac h t va n i n i t i at i e f Wat we als initiatiefgroep voor ogen hadden was een centrum op te zetten voor ondersteuning van mensen met kanker en hun naasten, dat daarmee de kwaliteit van hun leven zou verbeteren en dat zij beter in hun eigen kracht zouden komen staan. Het leven is meer dan alleen kanker, dat wilden we mensen laten ervaren. In het centrum zouden ze zich welkom, opgevangen en begrepen moeten voelen en als mens gezien worden. z i nge v i ng op e e n pr ac h t ige loc at i e Bepaalde ontmoetingen zijn in de beginfase van de Vruchtenburg heel bijzonder geweest. Ons beleidsplan was gemaakt en de financiering voor de projectfase geregeld. Toen kwamen we in de zomer van 2002 in contact met Cilia de Ruiter. De familie de Ruiter wilde op de prachtige locatie van Hoeve ‘Vruchtenburg’ gestalte geven aan een wens van de overleden echtgenoot van Cilia, Kees de Ruiter. Zijn wens was een plek te creëren waar mensen in crisissituaties, waaronder kanker, begeleiding kunnen krijgen. We vonden elkaar snel in de gemeenschappelijke doelstelling: het realiseren van het project de Vruchtenburg. s t e e ds on de rw eg Nu na vijf jaar geeft het voldoening om te zien: het gaat nog lukken ook. We hebben steeds in fases van drie jaar gedacht. Eind 2005 eindigde de projectfase. Per 2006 startte voor de Vruchtenburg een nieuwe fase als zelfstandige awbz-erkende instelling. En voor eind 2008 was de doelstelling dat de Vruchtenburg ook financieel zelfstandig zou zijn. Voor dat laatste zal nog heel veel werk verricht moeten worden, maar we zijn op de goede weg. | Er is in de afgelopen jaren een gezonde, professionele organisatie met een stevige structuur neergezet. Daarmee zijn we klaar om de volgende fase in te gaan; die waarin de Vruchtenburg niet alleen adequaat maar ook volledig en tijdig moet kunnen voorzien in de specifieke behoefte aan ondersteuning van mensen met kanker en naasten uit de regio.
m e de w e r k e r s
colofon
mw. dr. N.D. de Ruiter directeur mw. mr. drs. A. van den Doel officemanager S. Hofstede administratief medewerker t h e r a pe u t e n mw. drs. S.S. Baron gz-psycholoog mw. N. Borst psycholoog mw. L.H.M. van der Burg kunstzinnig therapeut mw. M. Buschkens haptotherapeut mw. J.E. van Dorp-Muller mindfulness trainer F. Meulmeester Gestalttherapeut
Vijf jaar de Vruchtenburg is een uitgave van: De Vruchtenburg Straatweg 171 3054 a d Rotterdam t (010) 285 95 94 f (010) 285 95 74
[email protected] www.devruchtenburg.nl kvk 24322409
mw. drs. M.E. Remie psycholoog, hoofd therapie be s t u u r
i sbn 978 90 9023218 8
drs. J.H. van Dorp voorzitter Regiodirecteur a bn a m ro Bank n.v. mw. mr. J.J.M. Grapperhaus secretaris Universitair docent aan de Erasmus Universiteit Rotterdam prof. dr. W.Th.M. Molle penningmeester Senior advisor, ecorys Research and Consulting, Rotterdam mw. drs. A. Boumans Trainer/Coach mw. mr. L.F. Gerretsen-Visser Vicepresident van het gerechtshof te ’s-Gravenhage mw. dr. C.C.D. van der Rijt Internist-oncoloog in het Erasmus mc – Daniel den Hoed l e de n r a a d va n a dv i e s prof. dr. H.M. Becker voorzitter raad van bestuur Stichting Humanitas F.J. Lavooij voorzitter van de Kamer van Koophandel Nederland prof. dr. B. Löwenberg hoogleraar hematologische oncologie, Erasmus mc prof. dr. R. Veenhoven hoogleraar sociale condities van het menselijk
Interviews en tekst Eveline Bruijn, Rotterdam (www.just-eve.com) Eindredactie Jan Hendrik van Dorp, Rotterdam Willem Molle, Rotterdam Fotografie Machiel Brinkhorst, Rotterdam Ontwerp en boekverzorging Typography Interiority & Other Serious Matters, Den Haag Druk Drukkerij De Maasstad, Rotterdam Afwerking Boekbinderij Rietveld, Rotterdam Sculptuur Samen op weg Jos Gielen
geluk, Erasmus Universiteit Rotterdam prof. mr. J.H. Wansink hoogleraar verzekeringsrecht, Erasmus Universiteit Rotterdam en Universiteit Leiden
Een financiële bijdrage is welkom op bankrekening 52.59.67.109 t.n.v. Steunfonds de Vruchtenburg, te Rotterdam (kvk 24390593)
Als alles anders is dan je ooit dacht / Als er vragen rijzen / Zonder dat antwoorden komen / Dan zou je de ganzen vragen of je mee mocht op hun vlucht / Als je wankelt en steun zoekt / Als je naar adem zoekend je hoofd schudt / Als je fluisterend vraagt om het ongedaan maken van / Dan zou je de ganzen vragen of je mee mocht op hun vlucht
