XL VERSIE losse verkoop > 7 50 euro
132 pagina’s
2e jaargang _nummer
3
mensen, muziek en film
Ricky & Leo
Vergeten liedjes met verhaal
Porsche
Plaatjes draaien bij 280 Km/u
Herman Brusselmans het ‘laatste’ interview
Super Sexy
Bowers & Wilkins, Marantz, Leema, Sonos
Het nieuwe luisteren
Streaming audio volgens specialist Wifimedia
De ‘Popprofessor’ • Young One Vyvyan • Chattelin does Pink Floyd • Michael Moore • Projectie
Herman Brusselmans
De Muziekbeleving Van…
Herman Brusselmans wat oppergod van de Vlaamse Letteren en muziekfreak waarom leverde zijn 51e boek af en gaat nu in retraite wie
12
> d e muziek b ele v in g v an . . .
De Vlaamse schrijver, columnist en ex-drummer Herman Brusselmans (Hamme, 1957) leverde onlangs zijn nieuwe boek Kaloemmerkes in de Zep af. Net als veel van zijn vijftig (!) eerdere boeken is de roman gelardeerd met ‘muziekfragmenten’ en popcitaten. Voor de serie De Muziekbeleving Van... sprak Hifidelity met muziekliefhebber Brusselmans, kort voordat hij - wegens oververmoeidheid - twee jaar in retraite ging in Knokke aan zee.
Vee & operette “Ik stam uit een geslacht van veehandelaren. De muzikale traditie was, zacht gezegd, nogal gering. We kregen de eerste platenspeler pas op mijn twaalfde, een Troika. Daar speelden vader en moeder operette op af. Ik durf met klem te zeggen – en ik zeg niet gauw iets met klem – dat operette de verschrikkelijkste muziek ter wereld is. Een regelrechte marteling. Mijn vader is vorig jaar overleden. Hij was van ‘31. Voor hij stierf heb ik nog gevraagd: ‘Pa, van wie was jij eigenlijk fan? The Stones of The Beatles?’ Hij wist niet waar ik het over had.” Metalhead in Hamme “Thuis in Hamme was ik een metalhead, hardrock is nog steeds mijn genre. Nu heet dat metal en is in honderd subgenres onderverdeeld. Led Zeppelin, Deep Purple, Uriah Heep. Bij het enige platenwinkeltje van Hamme kocht ik Look at Yourself van Uriah Heep. Alleen al door die naam, naar de schurk in David Copperfield van Dickens, was ik ongelooflijk geïntrigeerd. En dat haar! En die hete wijven eromheen! Ik heb nog aan de wieg gestaan van de enige Uriah Heep-fanclub van Hamme. Alle vier de leden hadden lang haar, al was mijn vader daar erg op tegen.” Shadows in koeienstal “Vanaf jonge leeftijd wilde ik drummer worden. Mijn vader vond ook dat niet goed. Dankzij mijn moeder kreeg ik toch een drumstel, een Koreaans merk met golfplaten als cimbalen. Op mijn vijftiende had ik mijn eerste rocktrio, Assimtoot. De zanger ontbrak, dus werden we een instrumentale band. We wilden The Shadows naspelen, Apache en FBI, maar dat bleek toch wat hoog gegrepen. De repetities waren in de koeienstal. Het gebeurde niet zelden dat de mensen klaagden: is het nou gedaan met die herrie!”
Smiling Disease in De Vooruit “In de jaren tachtig kreeg ik een nieuw drumstel en ben serieus gaan oefenen. The Smiling Disease was mijn nieuwe band, genoemd naar een ziekte die in Japan in het ziekenfonds zit. Dat je de hele dag moet lachen naar je klanten en dat dan de lachplooi er ’s avonds uit moet worden gemasseerd door een therapeut. Maar dit terzijde. We speelden rock à la Pixies en Soundgarden. Eén keer hebben we in De Vooruit gestaan, het Paradiso van Gent. Als optredend schrijver had ik geen enkele zenuwen, maar als muzikant scheet ik mijn broek vol. Een dag na het optreden zijn we gesplitst, de gitarist háátte optreden, zo bleek.”
Brusselmans
In de platenkast van de Gentse rock ‘n’ roll-auteur ondermeer werk van John Cale, Radiohead, Travoltas, Gorki, The White Stripes, Madrugada en Wolfmother. “Ooit wilde ik een boek schrijven over de muziek die me beïnvloed heeft, in om het even welke betekenis van het woord. Maar ik heb er de puf niet meer voor.”
‘Ik zou nooit verliefd kunnen worden op een vrouw die Marco Borsato een grotere artiest vindt dan Jimi Hendrix.’ (Uit Wie is Herman Brusselmans en waarom?) Ex-drummer & zes cimbalen “Ik miste net het talent om een topdrummer te worden. Persoonlijk vond ik de drummers van Suede, Aztec Camera en Manic Street Preachers erg goed. Zó goed dat ik dacht: waar ben ik in godsnaam mee bezig? Dus ben ik maar gestopt. Het drumstel hier in de huiskamer is puur een meubelstuk, en een afschrikmiddel voor Eddie [de hond -red]. Ik hoef maar ‘drum’ te zeggen of hij hangt al in de gordijnen. Vooral voor de basdrum is hij doodsbang. De zes cimbalen waren om mijn hoofd te verbergen.” 13
> i nterview
De mannen van
L
Leema
Kiezen voor heet én voor eenvoud
20
L
wie Mallory
Nicholls en Lee Taylor Wat Leema Acoustics (Wales) Waarom bekroonde hifi en… chilipepers
Een zo klein mogelijk systeem met een zo optimaal mogelijk geluid. Mallory Nicholls en Lee Taylor hebben er zo’n zes jaar aan gesleuteld. Met succes. Hun bedrijf Leema Acoustics is uitgegroeid tot een belangrijke speler op de hifimarkt. Ze praten er enthousiast over. Net als over die andere passie: chilipepers.
Ze hebben wel iets weg van cartoonfiguren. Mallory Nicholls (50) en Lee Taylor (50) lachen om elkaars grappen en vullen elkaar aan. Beiden hebben maar een half woord nodig. Dertig jaar kennen ze elkaar inmiddels. Dus als Taylor gevraagd wordt wat de sterkste kant is van Nicholls, antwoordt hij lachend: “Dat hij het al zo lang met mij volhoudt.” Zijn vriend glundert. “Eigenlijk zijn we net een getrouwd stel”, zegt hij vervolgens. “We brengen meer tijd met elkaar door dan met onze vrouwen.” Taylor grinnikt op zijn beurt. Dagen zitten ze op elkaars lip, zegt hij. Ergens op het platteland in Wales, van waaruit ze sinds 1998 Leema Acoustics runnen. “We kunnen met elkaar lezen en schrijven”, bekent hij. De geschiedenis van hun bedrijf is niet minder dan een succesverhaal. In amper tien jaar tijd is het merk uitgegroeid tot een van de voornaamste spelers op het gebied van hifi. Geluidsfreaks koesteren de perfecte sound van hun systemen, die er ook nog eens opmerkelijk toonbaar uitzien. De roots De twee zitten ontspannen achterovergeleund in een bank in de lobby van voormalig klooster De Koningshof in Veldhoven. Het is een dag voor aanvang van de VAD Show, de belangrijkste hifibeurs van ons land. In één van de vele ruimtes in het gebouw wordt de apparatuur waaraan ze de afgelopen negen jaar gesleuteld hebben opgesteld. Met als bedoeling de bezoekers tijdens het evenement omver te blazen.
Dat moet geen probleem zijn. Hun amplifier Tucana II is onlangs bekroond met de Sound & Vision Award, een van de belangrijkste prijzen in Engeland op het gebied van hifi. Ook cd-speler Antilla II viel eerder dit jaar verschillende keren in de prijzen. Of het ze verbaast? Niet helemaal, moet Nicholls bekennen. Al hadden ze vijf jaar geleden nog niet kunnen bedenken dat hun apparatuur zou aanslaan bij de consument. “Met die markt waren we helemaal niet bezig”, geeft hij toe. Het succes berust dan ook deels op toeval, benadrukt ook Taylor die tot begin jaren tachtig actief was als geluidtechnicus voor bands. Het huidige succes hangt nauw samen met het verleden van de twee. “In mijn jonge jaren heb ik onder andere rondgetoerd met de Boomtown Rats”, blikt Taylor terug. “Van 1977 tot 1982 leidde ik een rockbestaan, al kan ik me daar nog maar weinig van herinneren. Mijn roots liggen eigenlijk in de muziek. Ik ben gitarist. Ik wilde de top bereiken, maar die ambitie heb ik allang achter me gelaten.”
tekst Paul Geerts fotografie Jiri Büller / Fotografiebureau PHOTO40
Een puzzel Begin jaren tachtig troffen de twee elkaar bij de BBC, waar ze als geluidstechnici werkten voor series als Smiley’s People, Bergerac en Shoestring. Nicholls: “Een paar jaar later ben ik met een aantal collega’s een bedrijf gestart in postproductie. In het begin werkten we vaak met de bekende regisseur Tony Palmer. Van daaruit is het gaan lopen, zijn we uitgegroeid tot het bekendste bedrijf op dat terrein in Engeland. Later is Lee ook voor mij komen werken.” 21
De Favorieten Van....
Adrian Edmondson Adrian Edmondson (1957) maakte zich onsterfelijk als komiek (punker Vyvyan Basterd in The Young Ones, punker Edward ‘Eddie’ Elizabeth Hitler in Bottom), maar ook op muzikaal vlak heeft de Brit een verrassende staat van dienst. tekst Dieter van den Bergh fotografie BBC Photo Library
Edmonson - getrouwd met Jennifer ‘Absolutely Fabulous’ Sanders - stond in de jaren tachtig als gitarist/zanger op festivals met neprockband Bad News (die speelde met Iron Maiden en Brian May), scoorde een hit met Cliff Richard (Living Doll), trad op met The Who en met vriend Jools Holland en toerde recentelijk met The Bonzo Dog Doo Dah Band. Ook regisseerde hij clips voor The Pogues, Squeeze, 10.000 Maniacs en Elvis Costello. Vorig jaar vormde Edmondson met violist Maartin Allcock (Fairport Convention, Jethro Tull), Andy Dinan (doedelzak/fluit, o.a. Nigthwish, Roy Harper) en met meervoudig Iers vioolkampioen Troy Donockley The Bad Shepherds. De groep speelt op verdienstelijke wijze folkversies van punken waveklassiekers van acts als The Clash, Squeeze, The Stranglers, Talking Heads, Kraftwerk, The Jam en Sex Pistols. Hifidelity trok naar een concert van The Bad Shepherds in de Engelse badplaats Brighton en vroeg de Britse komiek/ muzikant naar zijn voorkeuren. 1 Mijn hifiset “Bose docks, tamelijk lo-fi. Thuis luister ik niet heel veel naar muziek. Het draaien van een cd vraagt een vreemde concentratie, vind ik. Je moet eigenlijk gaan zitten, maar bent ondertussen toch met andere dingen bezig: de afwas doen, kleren strijken. We hebben ook een home cinema, verbonden met de cd-speler. Vooral de sub-bass is erg goed. Ik luister vooral veel op de iPod. Ik ben er nog niet uit of een high-end installatie nut heeft. Toen Brian May de Bad News-producer was, gaf hij de eindmixen mee op cassette. We luisterden dat in de auto op een crap-installatie met crap-speakers. Het klonk fantastisch, dus was het zeker goed.” 2 Favoriete genre “Americana. Ik luister de laatste tijd veel naar Devon Sproule, John Hartford, Gram Parsons, Flying Burrito Brothers. En folk. Dankzij zangeres Kate Rusby ben ik een born again folkie. Mumford & Sons is mijn laatste ontdekking, een indie-folkband uit Londen.” 3 Helden / all time favourites “David Bowie, of nee: Nick Cave. Mijn all time favourite. Nick Cave, die wil ik zijn. Zijn stijl, zijn cool, zijn muziek, zijn persoon. The coolest man on earth. Eigenlijk speelt hij ook gewoon folksongs, zeker zijn murder ballads. Dankzij mijn bekendheid heb ik de nodige helden kunnen ontmoeten. Mick Jagger, Brian May,
56
Pete Townsend, Jimmy Page, Ronnie Woods. Ontmoet nooit je helden, heb ik wel geleerd. Hoe aardig ze misschien ook zijn, als je ze ontmoet hebt, zijn het je helden niet meer. Het blijken namelijk hele gewone mensen. Mijn twee grootste helden heb ik nooit ontmoet: David Bowie en Nick Cave. De laatste bijna. Ik zat te lunchen in een bar in Londen, bleek Cave een tafel verder te zitten, verzonken in een boek. Met grote moeite heb ik de verleiding kunnen weerstaan om op te staan en hem een hand te geven. Nu ben ik daar erg blij om.” 4 Ik gruwel van... “Rap. Daar word ik doorgaans niet erg vrolijk van, of het moet hele oude rap zijn. Die mensen nemen zichzelf vaak onterecht veel te serieus, want het talent ontbreekt. En waar hebben ze het over... So boring...” 5 Guilty pleasure... “ABBA. Keihard meezingen met m’n iPod. Die groep kun je nauwelijks betrappen op een slechte song. Sommige mensen vinden ABBA niet cool. Onbegrijpelijk.” 6 Omvang muziekcollectie “Zo’n 1000 cd’s. En nog wat vinyl in de kelder. Sinds we verhuisd zijn, staat dat daar. Maar ik kom te weinig in de kelder, haha.” 7 Verzamelaar? “Nee. Zelfs van Nick Cave heb ik niet alles. En ook van Bowie niet, zijn laatste werk is crap.” 8 Elpee of cd? “De elpee is natuurlijk belachelijk romantisch, maar geef mij toch maar de cd. Ik hoor het verschil in geluid trouwens ook niet zo.” 9 Meest memorabele muziekbeleving “Met The Who in Hyde Park Londen in 1996 tijdens Quadrophenia voor 120.000 mensen. Een charity-concert. Ik speelde Ace Face/Bellboy en kwam op vanuit een gigantisch gat in het podium. Pete Townshend en Roger Daltrey backing me up. I was in tune. Bizar genoeg speelde Gary Glitter ook een gangmember.” 10 Mijn hifitip “Beleef muziek live.” Lees het hele interview met Adrian Edmondson op HiFi.nl Op www.thebadshepherds.com is hun debuut-cd Yan, Tyan, Tethera, Methara te beluisteren.
Wie Adrian
Edmondson Band The Bad Shepherds Helden Nick Cave & David Bowie 57
Haal het
uiterste uit je televisie en projector
Optimaal beeld door kalibratie
Heb je wel eens het idee dat de televisie of projector bij de buren of familie ‘compleet verkeerd’ staat afgesteld, in tegenstelling tot die van jou? Ik zal je uit je droom helpen: webcode > kalibratie
ook jouw televisie of projector staat namelijk ‘compleet verkeerd’ afgesteld. Nogal een statement, maar je apparaten zullen allesbehalve een correct beeld geven, tenzij je ze volgens
strikte beeldnormen door een tekst Jip Westerkerk
professional af hebt laten stellen: hebt laten kalibreren.
Waarom worden televisies dan niet gewoon direct door de fabrikant goed afgesteld? Omdat de fabrikant rekening houdt met je smaak. Ja, je leest het goed: smaak. Consumententesten hebben aangegeven dat sommige mensen houden van een beeld met warme kleuren, waar anderen juist de voorkeur geven aan een koele look, met blauw als boventoon. Een televisie moet er bovendien in de felverlichte demoruimte van de MediaGigant natuurlijk wel uitspringen. Juist dat eruit springen en het meegeven van een bepaalde ‘look’, zorgen ervoor dat het voldoen aan de standaarden er meestal compleet bij inschiet. Wat doe je als je toch het beste uit projector of televisie wilt halen en deze tot in de puntjes wilt laten afstellen? Dan laat je deze kalibreren door een professional met ISF-certificaat. Oftewel, een ‘ISF-kalibratie’. Certificaat ISF staat voor Imaging Science Foundation. Deze stichting draagt zorg voor het naleven van de beeldstandaarden en stimuleert fabrikanten en professionals om dat ook te doen. Sinds een aantal jaar zijn er partijen in Nederland met een ISF-certificering, die je tegen betaling helpen met het correct afstellen van je toestel: een zeer waardevolle investering! Wat gebeurt er allemaal tijdens zo’n kalibratie? Uiteraard worden de standaard beeldinstellingen aangepast, zoals contrast, helderheid, kleur en scherpte. Maar wat belangrijker is, zijn de zaken die je niet met het blote oog kunt afstellen. Hieronder vallen onder meer het afstellen van de
64
grijswaarden (gray scale), de primaire en secundaire kleuren (color management) en de gamma (verloop van donker naar licht) van het toestel. Voor deze zaken is zeer nauwkeurige en dure meetapparatuur nodig en vooral erg veel vakkennis. Resultaat? Wat kun je verwachten als je tv of projector helemaal tip top is afgesteld? In ieder geval zal er duidelijk een verbetering te zien zijn in de beeldkwaliteit, maar vaak ook zal de levensduur van het toestel worden verlengd, vooral bij plasmatoestellen. En niet in de laatste plaats: je kijkt naar de beelden zoals de regisseur die bedoeld heeft. Wat direct opvalt na een kalibratie is de diepte in het beeld, het contrast en de kleurbalans. Bij een ISF-gekalibreerde weergever wordt de handtekening van de regisseur weergegeven: als deze met zijn film een indruk van de toekomst wil geven, zoals in de Steven Spielberg-film Minority Report, dan krijgt de totale film bijvoorbeeld een koelere uitstraling. Verder vallen een toename van rust in het beeld op en een verbeterde detaillering, vooral in het diepste zwart en het witste wit. Al met al zeer zinvol dus om eens over kalibratie na te denken. De kosten zijn maar een fractie van de aanschafprijs van het toestel, terwijl deze - eenmaal goed afgesteld - veel meer kijkgenot biedt dan dat duurdere toestel van de buren. Zo veel kan het namelijk schelen.
.
www.imagingscience.com
GENIAAL PORTRET VAN DE NEW YORKSE RECLAMEWERELD IN DE JAREN ZESTIG.
HET TWEEDE SEIZOEN
WINNAAR GOLDEN GLOBE BESTE TV DRAMA, BESTE ACTEUR
WINNAAR EMMY AWARDS
BESTE TV DRAMA, BESTE SCENARIO
VANAF 26 NOVEMBER OP DVD EN BLU-RAY www.madmentv.nl
3dat
wie Roland
Emmerich wat rampenspektakel 2012 bijnaam master of disaster
de Nieuwe
standaard
Regisseur overtreft zichzelf in 2012
Voorspellingen over dat de wereld op zeker moment vergaat, zijn zo oud als onze aardkloot zelf. Eén van de meest aangehangen theorieën, is die van de Maya-kalender. Deze eindigt op 21 december 2012 en dat zou impliceren dat op die datum de wereld vergaat. De Roland Emmerich vertaalde de mythe in de film 2012 naar het witte doek. door Jochem Geerdink fotografie Sony Pictures
Hoewel zijn films bol staan van Amerikaans patriottisme (en sentiment), is Roland Emmerich toch echt een Duitser. Hij wordt op 10 november 1955 in het Duitse stadje Sindelfingen, in deelstaat Baden-Württemberg, geboren. In 1977 meldt hij zich aan op de Hochschule für Fernsehen und Film (HFF) in München. Allereerst met de intentie om production designer te worden. Maar nadat Emmerich de film Star Wars ziet, zet hij dat plan overboord. Vanaf dat moment richt hij zich op een opleiding tot regisseur. Het is de periode waarin op de HFF vooral regisseurs als Rainer Werner Fassbinder en Wim Wenders worden gezien als cinematografische helden. Emmerich zet zich af tegen die verering, hij voelt zich meer aangetrokken tot Amerikaanse films als Star Wars en Close Encounters. “Ik ben goede vrienden met Wim Wenders”, zei hij eens in een interview. “Maar dat betekent toch niet dat ik zijn films goed moet vinden? De meeste vind ik oersaai.” Nee, liever maakt Emmerich ‘films voor de massa’. Flops en hits Na enkele zelfgeschreven films in thuisland West-Duitsland, maakt Emmerich begin jaren negentig de gang naar Hollywood. Hij wordt gevraagd de regie van Isobar, een futuristisch actiespektakel, op zich te nemen. Nadat producers
122
het herschreven script van schrijfpartner Dean Devlin afwijzen, stapt Emmerich uit het project, dat niet veel later wordt geschrapt. Lang hoeft de Duitser zich niet te vervelen, hij wordt ingehuurd om Universal Soldier te regisseren. De film met Dolph Lundgren en Jean-Claude van Damme in de hoofdrol blijkt een succes en Emmerichs naam in Hollywood is gevestigd. Niet lang na Universal Soldier wordt hij gevraagd voor een project dat in 1994 het daglicht ziet als Stargate. De bioscoopbezoeker loopt massaal warm voor de science fiction-film. Daarmee wordt het een veel groter commercieel succes dan veel insiders dachten. Door deze verrassende filmhit hoeft Emmerich dan ook niet veel moeite te doen de benodigde budgetten los te peuteren bij de filmstudio voor een nieuwe prent. Met Independence Day wordt voor hem een droom werkelijkheid. De man die rampenfilms als The Poseidon Adventure (1972), The Towering Inferno (1974) en Earthquake (1974) schaart onder zijn favorieten, komt met de tot dat moment ultieme rampenfilm. Of: hoe de mensheid een buitenaardse aanval probeert af te slaan. Emmerich heeft de smaak van de rampenfilm te pakken en komt in 1998 met een remake van Godzilla. Ondanks een intensieve reclame- en marketingcampagne en de daarmee gecreëerde hype, brengt de film niet het commerciële suc-
Patriottisme en klimaatverandering Dat Emmerich niet vies is van patriottisme, bewees hij al in Independence Day. Met The Patriot doet hij daar in 2000 nog een schepje bovenop. Al betekent de tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog gesitueerde prent voor de filmmaker een heel nieuwe stap, zo erkent hij tijdens interviews. “Na Universal Soldier is het pas de tweede keer dat ik aan de slag moest met een script waar ik geen bijdrage aan leverde. Daarnaast werkte ik voor het eerst met een zeer intense acteur (Mel Gibson – [red.]). Iemand met veel meer power in zich dan ik heb.” Tegelijkertijd zorgde de film voor nóg een grote verandering. “Door The Patriot raakte ik geïnteresseerd in andere thema’s en onderwerpen.” Eén van die onderwerpen is klimaatverandering. Nadat Emmerich het boek The Coming of the Global Super Storm leest, besluit hij een film over het onderwerp te maken, om zich zodoende in te zetten voor bewustmaking van global warming. “Al mijn films komen voort uit een fascinatie voor een onderwerp.” The Day After Tomorrow, opnieuw een rampenfilm, handelt over de razendsnelle intrede van een nieuwe ijstijd door het veranderende klimaat. “Ik hoop dat ik met deze film bijdraag aan het losmaken van een discussie”, zegt Emmerich bij het verschijnen van de film in 2004. “Iedereen haat Amerika, maar kijkt nog wel Amerikaanse films. Het is een machtig medium om mensen bewust te maken.” Daarin slaagt de Duitser: samen met de documentaire An Unconvenient Truth van de voormalige Amerikaanse vice-president Al Gore, draagt The Day After Tomorrow bij aan de global warming-discussie. Clichés en kritiek Na enkele jaren van stilte, volgde begin vorig jaar 10.000 BC. Commercieel succesvol, maar filmrecensenten buitelen over elkaar heen om de prent ‘één van de slechtste films van het jaar’ te noemen. Emmerich laat de kritiek over zich heen komen en trekt zich er weinig van aan. Al sinds zijn eerste film wordt hem immers verweten dat hij te zwaar leunt op special effects, dat de dialogen cliché en de films formulematig zijn. “Ik maak popcornentertainment voor het filmpubliek”, zei hij eens over die kritiek. “Dat het publiek zich vermaakt vind ik veel belangrijker dan goede kritieken. Dat is de mening van een enkeling.” Ook het verwijt dat zijn films ‘historisch en wetenschappelijk inaccuraat’ zijn, stoort hem niet. “Ik ben filmmaker, geen wetenschapper. Ik creëer mijn eigen fictie, gebaseerd op bestaande feiten, om mijn boodschap spannender te maken.” Nadat de bekende filmcriticus Roger Ebert in zijn recensie van Stargate Emmerich vergelijkt met Ed Wood, reageert de Duitser op gepaste wijze. In Godzilla verwerkt de regisseur een arrogant karakter dat hij vernoemt naar en baseert op Ebert. Die daarop direct lovend schrijft over The Patriot en The Day After Tomorrow. Het tekent de eigenzinnigheid van de Duitser.
.
webcode > emmerich
ces waarop gehoopt was. Filmcritici noemen de vierde Hollywoodfilm van de Duitser zelfs ‘een regelrechte flop’ en ‘dramatisch slecht’. “Ik heb altijd het gevoel gehad dat Godzilla een veel betere film is dan wat de recensenten destijds schreven”, vertelde Emmerich daar eens over in een interview. “Waarom ik dit denk? Omdat al de vriendjes van mijn kinderen Godzilla noemden als één van hun favoriete films. Zij keken de film keer op keer. Dan kan het toch niet slecht zijn?”
Alles naar de klote! Waarom stopt de Maya-kalender op 21 december 2012? Niemand weet het antwoord, al doet Roland Emmerich een poging die vraag te beantwoorden. Volgens de Duitse regisseur vergaat op 21 december 2012 de wereld. Althans, die indruk wekt hij in zijn nieuwste rampenspektakel 2012. Wetenschappers hebben ontdekt dat eind 2012 de planeten in lijn met elkaar komen te staan, waardoor de aardkost zal verschuiven. Breuklijnen worden verplaatst, met niet alleen aardbevingen, maar ook forse overstromingen tot gevolg. Regeringsleiders verzwijgen deze kennis en laten in China moderne arken van Noach bouwen. Tenminste, dat beweert complottheoreticus Charlie Frost (Woody Harrelson) tegen de mislukte auteur - en vader - Jackson Curtis (John Cusack), wanneer zij elkaar treffen tijdens een kampeerweekend. Vanzelfsprekend gelooft Curtis geen woord van wat Frost zegt, tot de grond begint te trillen en de aarde breekt. Wat vervolgens op het (bioscoop)scherm voorbijtrekt, zal ik niet verklappen. Het zou een stukje verrassing weg kunnen nemen. Na Independence Day en The Day After Tomorrow, overtreft the master of disaster zichzelf wederom. Met 2012 biedt Emmerich entertainment van de bovenste plank. Niet alleen vanwege het overdonderende visuele actiespektakel, maar ook door interessante karakters en haast ironische humor. Het ene moment ben je overdonderd door een actiescène, enkele tellen later lig je dubbel van het lachen. Waar in Independence Day grote delen van de wereld gespaard werden, gold voor 2012 maar één devies: alles naar de klote! En zo stelt Roland Emmerich wederom een nieuwe standaard voor het genre rampenfilm. 123
cdvdlp’s Alice In Chains
Black Gives Way to Blue EMI
***** Alice In Chains was misschien wel de beste band van het hele grungetijdperk. Natuurlijk, Nirvana was de megaseller met Nevermind en was niet weg te denken uit de media. Maar de fijnproevers gingen voor Alice In Chains. In 2006 kwam de band spontaan weer samen voor een benefietconcert, daarbij geholpen door verschillende gastzangers, waaronder Chris Cornell van Soundgarden. Dat smaakte naar meer en men vond een nieuwe zanger in William Duvall. En hier is nu dus het gloednieuwe album Black Gives Way to Blue. Is deze comeback gerechtvaardigd? Zeker. De stem van Duvall lijkt namelijk, helemaal bij de wonderschone samenzang met Jerry Cantrell, als twee druppels water op die van Layne Staley. Dat is in dit geval een zegen. Hoogtepunten: het logge All Secrets Known, en single Check My Brain. Helemaal vintage Alice In Chains met zijn schitterende dubbele zanglijnen. Your Decision is een mooie ballad en A Looking in View, een dreigend monster van zeven minuten, geeft de band weer in haar grootste kracht. Alice In Chains bewijst met deze comeback dat het verliezen van een kenmerkende frontman niet het einde van de band hoeft te betekenen. MM
Athlete
Black Swan Fiction
***** De albums van Athlete worden steeds beter. Black Swan, het vierde album in zes jaar tijd van de Britten, blijft van het uitbundige begin tot ingetogen einde boeiend. De plaat opent vlot om meteen duidelijk te maken dat er gebroken is met het experimenteel-dromerige geluid van het vorige album. Black Swan gaat terug naar songwriterliedjes, zij het dat er af en toe wat steviger doorgehaald wordt. Het opent deuren naar de popwereld - wat de band geen windeieren zal leggen. Maar of Athlete die deuren zal binnengaan is een tweede. Black Swan is een sterk album met een aantal catchy popdeuntjes, bijna-rocknummers en ingetogen, aandachtsverlangende nummers. Genoeg om Heel Groot te worden? Om kort te gaan: nee. In ingetogenheid ligt de kracht van Athlete. De band verliest nooit de controle, kleurt muzikaal gezien binnen de lijntjes. Daardoor zal ���� Athlete waarschijnlijk nooit een grote popact worden. Athlete-voorman Joel Pott blijft echter wel trouw aan zijn integriteit als liedjesschrijver en aan zijn band als collectief. Uit die integriteit haalt de band zijn kracht, want het levert wél serieuze muziek op die echt kan raken. BN
The Black Crowes
Before the Frost … Untill the Freeze Silver Arrow
***** Verwijzingen naar The Band liggen voor de hand bij het nieuwe album van The Crowes. De plaat is tenslotte semi-live opgenomen in de schuur van Levon Helm... inderdaad, de drummer van die legendarische band. Maar muzikaal liggen er zeker ook lijntjes naar Creedence Clearwater Revival, CS&N en Stones. Toch zijn The Crowes vooral zichzelf op dit energieke, spontane album. Good Morning Captain zet meteen de toon: heerlijk rauw en ruig, het speelplezier spat er vanaf. Waarna Been a Long Time (Waiting on Love) herinneringen oproept aan CCR in haar hoogtijdagen. De gebroeders Robinson nemen pas gas terug in het prachtig melancholische Appaloosa. De eerste (keyboard) tonen van I Aint Hiding halen je abrupt uit de rootsrocksfeer en roepen herinneringen op aan de Stones in hun discodagen. Goed uitgevoerd en ontegenzeggelijk swingend, maar een dissonant op dit rauwe rootsrockalbum. De spontaniteit van deze plaat zal ongetwijfeld zijn oorsprong vinden in de manier van opnemen, maar het belangrijkste is dat het werkt, en dat doet het op Before the Frost. Wie niet genoeg heeft aan dit album kan het tweede deel Untill the Freeze - gratis downloaden via de Black Crowes-site. MB
powered by Muziek.nl
Ilse DeLange
Live in Ahoy (2cd + dvd) Universal
***** Na zes studioalbums en diverse awards nam Ilse DeLange haar concert in Ahoy op. De registratie van het concert is op de cd geluidstechnisch prima in orde en verveelt eigenlijk niet, hoewel twee cd’s vol muziek best lang is. De concertbezoekers hoorden in Ahoy bekende nummers uit Ilses muzikale verleden en wat obligate covers. Die laatste hadden best weg mogen blijven: Ilse heeft het niet nodig om een gooi te doen naar John Hiatts Have a Little Faith in Me en meer van dien aard. Hoewel DeLange duidelijk moet wennen aan de grote zaal - ze heeft een paar nummers nodig om zelfverzekerd over te kunnen komen - biedt ze wel degelijk een sterwaardig concert. De setlist is uitgebalanceerd en springt van oudere tracks naar nieuwere tracks. Natuurlijk komen de bekende songs als I Love You, The Great Escape, Miracle, Puzzle Me en So Incredible aan bod, alsmede haar nieuwe single We’re Alright. De lievige countrymuziek past DeLange evengoed als de strakke broek die ze aanheeft. Daarbij speelt ze als een waar artiest goed in op het publiek. Live in Ahoy is mooi en onderhoudend, en geeft weer dat Ilse DeLange meer dan alleen in Nederland roem waardig is. EdB
115
