Syrië & Jordanië schatkamer van het verleden 9 – 23 April 2011
Leo Jo Estercam
Dag 1: Brussel - Damascus (a) Vertrek vanuit Brussel naar Damascus. Onthaal en transfer naar hotel Carlton ****
Turkish Airlines : BRU-IST 1740 – 2155 IST-DAM 2325 – 0125 +1
[TK 1940 Boeing 737-800] [TK 954 Boeing 737-800]
Dag 2: Damascus - Bosra - Damascus (o-m-a) Na het ontbijt vertrek naar Bosra, ooit de hoofdstad van de Romeinse provincie Arabia. Bezoek aan o.a. het Romeinse theater, ongetwijfeld het best bewaarde ter wereld. Verder naar de Romeinse stad Shahba (Philippopolis) gelegen in een oase van boom- en wijngaarden voor een bezoek aan het theater en het museum. GDR p 334
Bosra werd reeds genoemd in Egyptische hiërogliefen-teksten uit de 14e eeuw vóór Chr. De profeten Amos en Jesaja voorspelden de vernietiging van de stad zoals vermeld in het Oude Testament. Vanaf de 4e eeuw vóór Chr was Bosra een stad van het Nabateense koninkrijk en werd tijdelijk de hoofdstad. Het Nabateense rijk werd in 106 door de Romeinen veroverd. Onder de Romeinen heette de stad Nova Trajana Bostra en werd - vanaf 160 - de hoofdstad van de Romeinse provincie Arabia Petraea. De stad kende een grote bloei als handelsstad omdat ze op het kruispunt van diverse karavaanroutes lag, waaronder één route naar de Rode Zee. In de Byzantijnse tijd was ze de zetel van een aartsbisdom. In de 6e eeuw werd de kathedraal van Bosra gebouwd, de eerste kerk met een rechthoekig grondplan en een grote ronde koepel. Volgens overlevering situeert de Bahira-legende zich in Bosra. De jonge profeet Mohammed zou - op reis met zijn oom Aboe Talib - een christelijke monnik, Bahira genaamd, hebben ontmoet. Deze voorspelde hem een grote toekomst tegemoet te gaan. Bosra was de eerste Syrische stad die veroverd werd door de Arabieren onder Aboe Bakr in 632. De stad bleef een belangrijke handelsstad en floreerde omdat ze gelegen was langs de handels- en pelgrimsroute tussen Damascus en Mekka. De Ayyubiden verbouwden het Romeinse theater tot een vesting als bescherming tegen de kruisvaarders. Vanaf de 14e eeuw werd de stad minder belangrijk omdat de pelgrimsroutes zich westwaarts verplaatsten. Vanaf de 18e-19e eeuw werd Bosra bewoond door de
druzen. Bosra heeft Nabateense en Romeinse overblijfselen maar ook de oudste christelijke en moslimgebouwen uit Syrië. De lokale zwarte basalt is het meest gebruikte bouwmateriaal. Bezienswaardigheden in Bosra Vooral bekend is het Romeinse theater. De skene – 45 m lang, 8,5 m diep – is goed bewaard. Gebouwd rond 150/200 NC. De muur achteraan heeft Korinthische zuilen. Opvallend is de om het theater door de Ajjoebiden - gebouwde versterking met dikke muren, vierkante torens, diepe grachten en een brug met 6 bogen. De Romeinse stad werd gebouwd volgens een rechthoekig stratenplan met cardo maximus en decumanus. Langs de decumanus werd een cryptoportiek (een ondergrondse stapelruimte) aangelegd. Er zijn verschillende stadspoorten. Goed geconserveerd is de Nabateeënpoort uit de 1e eeuw. De open Romeinse cisterne heeft afmetingen van 150 m x 120 m en is nog steeds met water gevuld. De kathedraal van Bosra uit 512 is een centraalbouw en een van de eerste kerken met een ronde koepel boven een vierkante basisbouw. Een deel van de muren met halfboogvensters staat nog overeind. Justinianus gebruikte deze kerk als model bij de bouw van de Aya Sofia in Constantinopel en de Basiliek van San Vitale in Ravenna. Ook de Rotskoepel in Jeruzalem werd naar dit voorbeeld gebouwd. Uit de 3e-4e eeuw dateert de basiliek, genoemd de kerk van Bahira naar de monnik die Mohammed een grote toekomst voorspelde. Binnen de oude stad zijn verschillende moskeeën, waaronder de Omarmoskee (een Omajjadenmoskee uit 720), die nog steeds in gebruik is. Deze moskee heeft een grote historische waarde omdat gebouwd is naar het huis van de profeet Mohammed in Medina. Een vierkante vorm met overdekte arcades vormt een binnenhof met in het midden een fontein. Een van de arcades is dieper dan de anderen en doet dienst als bidzaal met mihrab en minbar. De minaret is vierkantig en eerder zwaar. In de buurt van deze moskee is een badcomplex uit de tijd van de Mamelukken
(laat 14e eeuw). Opmerkelijk is dat delen van het oude Bosra tegenwoordig nog bewoond zijn.
Shahba (Arabisch: )ش ھبا, of Philippopolis (GDR p 330) is een Syrische stad, gelegen 87 km ten zuiden van Damascus, in het gouvernement As-Suwayda. Philippopolis werd gebouwd door de Romeinse soldatenkeizer Philip, de Arabier (244 – 249) als een symbolische hoofdstad ter ere van zijn familie. De bouw van de stad werd stopgezet na zijn dood in 249. De plaats werd verlaten; pas in de 18de en 19de eeuw vestigden er zich druzen uit Libanon. Thans resten de ruïnes van het forum met aan twee uiteinden respectievelijk westelijk en zuidelijk een kalybe (tempel voor de keizerlijke eredienst, 30m breed waar ex-voto’s en altaren werden gezet) en een tweede tempel. Binnen in de tempel de trap op gaan voor een beeld t ekrijgen van de omstreken. Verder vindt men de resten van een paleis en van de thermen. Het theater (2,000 plaatsen) is gedeeltelijk gerestaureerd en alzo goed bewaard. De tweede tempel was gewijd aan de vergoddelijkte vader van Philipus: Julius Marinus. De muren van de cella staan nog recht; enkele stijlen hebben een ionische voluten. De thermen, die groot in omvang waren voor deze kleine stad, zijn ruïnes geworden. In een vroegere Romeinse villa werd een museum ingericht waar onder meer mozaïekvloeren in situ te bewonderen zijn. Het museum werd namelijk over de villa heen gebouwd.
Dag 3: Damascus (o-m-a) Volledige dag bezoek aan Damascus:
Nationaal Archeologisch Museum
de Moskee van de Umayyaden
Azem Paleis uit de 18e eeuw.
Verder langsheen de Via Recta (rue droite) bereikt u één van de vele toegangspoorten van Damascus Bab Charki
de St-Paul kapel en de kapel van St-Ananie.
Tenslotte volgt een wandeling door de souks.
(GDR p. 293, plan kleur-pagina 10-13)
Het Rijk der Omayyaden (661-750)
Les Villes Araméennes Damas (En arabe : دمشقDimashq, également connue sous le nom de : دمشق الشــامDimashq-Ash-Shām ou الشــامAsh-Shām ou Ach-Cham) fut une cité-État Araméenne et la capitale de la province d'Ube (ou Upe) puis du royaume de Syrie. Damas est une des plus ancienne cité de Palestine et une des plus anciennes villes habitées en permanence dans le monde. Les habitants s'appellent les Damascènes. Ash-Shām est un terme arabe pour désigner le Nord et la Syrie. En particulier la Grande Syrie historique est appelé Bilād Ash-Shām الشــام بـــالد, "les terres du Nord" en arabe ou "terre de Shem (fils de Noé)". L'étymologie de l'ancien nom "Damas" est incertaine, mais le nom est supposé être pré-Sémitique. Il est attesté que : Dimašqa ou Dimasqu en Akkadien, T-ms-kw en Égyptien, Dammaśq דמשקen Araméen Ancien et Dammeśeq דמשקen Hébreu biblique sont une seule et même ville, Damas. L'orthographe en Akkadien est la plus ancienne attestation, dans les lettres de Tell el-Amarna, de l'époque du Pharaon Amenhotep IV (Aménophis ou Akhénaton, 1353/52-1338).
Les Araméens sont un peuple sémite du Moyen-Orient dont les premières traces sont signalées par une inscription du Roi Naram-Sin d'Akkad (2255-2218). Elle fournit la plus ancienne référence à "l'Aram" (Définissant le lieu), mais les chercheurs sont en désaccord quant à l'emplacement réel et à la signification de ce mot "Aram". Pour la ville de Damas on parle souvent de royaume d'Aram. De Omayyaden waren de eerste dynastie die ontstond na de dood van de profeet Mohammed (vzmh). Zij bouwden in razend tempo een enorm rijk op, met leiders die niet bekend stonden om hun geloof, maar om hun voorliefde voor aardse geneugten. Na de dood van de profeet Mohammed (vzmh) in 632 werd hij opgevolgd door vier kaliefen (Aboe Bakr, Umar, Uthman en Ali), die bekend staan als de 'rechtgeleide kaliefen'. Deze vier leefden net als de profeet in eenvoud en waren afkomstig uit de stam van de profeet. Er ontstond vervolgens echter een conflict over de opvolging, moest de opvolger gekozen worden uit de directe familie van de profeet of kon men iemand anders kiezen? Dit leidde tot een burgeroorlog waarin twee partijen tegenover elkaar stonden, aan de ene kant Ali, neef en schoonzoon van Mohammed (vzmh), aan de andere kant was er de gouverneur van de provincie Syrië, Mu'awiyya (een verwant van Uthman). Deze laatste zegevierde en stichtte de eerste erfelijke dynastie, de Omayyaden-dynastie, die regeerde vanuit Damascus. Grootste Rijk Het Omayyadenrijk was het grootste rijk wat de wereld tot dat moment gekend had. Het strekte zich uit van Spanje in het westen tot de Indus in het oosten. Aanvankelijk was de voertaal in dit enorme rijk nog Grieks, maar na verloop van tijd nam Arabisch de hoofdrol over.
Het was een tijd van grote bloei op allerlei gebieden, literatuur, wetenschap, kunst, etc. Terwijl Europa in de 'donkere middeleeuwen' terecht gekomen was, werd het Midden-Oosten gekenmerkt door een periode van grote groei en bloei. De Arabische troepen veroverden steeds nieuwe gebieden, geheel Noord-Afrika werd onder de voet gelopen, Spanje en delen van Frankrijk, tot Karel Martel hen in 732 bij Poitiers tot staan bracht. Afghanistan werd ingenomen en steden als Buchara en Samarkand in het huidige Kazachstan werden bij het rijk gevoegd. Damascus Damascus werd de nieuwe hoofdstad van dit enorme rijk. De Omayyaden heersten hier als oosterse despoten en hun hofhouding werd sterk beïnvloed door Byzantijnen en Perzen. De levenswijze aan het hof was er een van plezier, met poëzie, drank en vrouwen. De huidige generatie moslims bekijkt deze dynastie vaak met afschuw. De Omayyaden hadden een Bedoeïenen-achtergrond en ze hadden een sterke hang naar de woestijn, dit uitten ze in de bouw van de zogenaamde 'woestijnkastelen', die overal in het hedendaagse Syrië en Jordanië te zien zijn. Enkele van die woestijnkastelen zijn beschilderd met zeer bijzondere fresco's, bijzonder omdat ze breken met de Islamitische traditie waarin geen mensen worden geschilderd. Omayyaden-moskee en de Rotskoepel (GDR p. 314) De Omayyaden waren de bouwers van de eerste moskeeën. In 706 verscheen de Omayyaden-moskee, op exact dezelfde plek waar eerder een christelijke kathedraal en daarvoor een Jupitertempel waren geweest. Tevens waren de Omayyaden verantwoordelijk voor de bouw van de Rotskoepel in Jeruzalem.
Abbasiden Het grote rijk werd echter door stamtwisten verzwakt en binnen een eeuw werd de heerschappij overgenomen door een nieuwe dynastie, de Abbasiden, die hun hoofdstad in Baghdad vestigden. Marwan de tweede, de laatste Omayyaden-kalief werd onthoofd en vele leden van de koninklijke familie werden vermoord. De enige overlevende van deze slachtpartij was Abdel Rahman, die zich in Cordoba in Spanje vestigde en daar de Omayyaden-dynastie levend hield. Azem Paleis Gebouwd in 1749 door Assad Pacha al-Azem, gouverneur van Damascus, in arabisch-ottomaanse stijl; nu museum van kunsten en traditie.
Bab Sharki. Romeinse Oost poort van de stad met drie bogen en een minaret er naast toegevoegd in de XIIe eeuw. Sint-Paul’s kapel – Bab Kaysan Gebouwd op aanvraag van Paul IV tegen de prachtige Bab Kaysan-poort; ze heeft enkel een symbolische waarde.
Dag 4: Damascus - Palmyra (o-m-a) Na het ontbijt, vertrekt u langsheen de woestijnroute naar de oase Palmyra. Deze stad diende als stopplaats op karavaanroutes tussen het Middellandse Zeegebied en Mesopotamië. Bij een bezoek aan Palmyra mogen de Tempel van Bel, het theater en de graftomben zeker niet ontbreken. Installatie in hotel Dedeman of Semiramis.
(GDR p. 432)
PALMYRA (En Grec : Πάλμυρα, en arabe : دمرتTadmor ou Tadmore ou Tadmur ou Tudmur)
Romeinse woestijnstad, vroeger Tadmur of stad van 1000 zuilen. Gelegen in de Syrische steppewoestijn (in een oase), na aardbevingen lang onder zand bedolven en herontdekt in de 17e eeuw. De site biedt het mooiste zicht bij zonsopgang en zonsondergang. Griekse bouwstijlen (Dorisch, Ionisch en Corinthisch) en menging van westerse en oosterse invloeden. Belangrijkste bezienswaardigheden op de site zijn:
Bel-tempel (op terrein van 200 op 200 m2)
antieke stad : hoofdstraat met monumentale triomfboog, tempel van Nebo, Baden van Diocletianus (300NC), theater, senaat, agora, nympfaeum, tetrapylon..
tempel van Baal, graftempel
Necropolis of de vallei van de graftombes met drie soorten graven (torengraven, tempelgraven en ondergrondse graven)
Arabisch kasteel op de nabije heuvel
Bel Tempel
Het meest belangrijke monument, best bewaard. Gebouwd in 32 maar verder uitgebouwd tot in de 2de eeuw. Er werden meerdere goden aanbeden maar Bel was de voornaamste: Bel was voor de romeinen Jupiter en Zeus voor de grieken. In het babylonees ba’al wat betekende “opper meester”. Tijdens opgravingen werden er resten van een tempel gevonden terug gaand tot 2,000 voor Chr. De tempel in bijna vierkant met een zijde van 210 m.
De graftomben – Vallei van de graven -
Graf van Elahbel
-
Graf van de drie broers
-
Graf van Bolha en Borfa
-
Graf van de huizen
De Grote zuilengang Doorkruist de site over 1.2 km en begint aan de Bel-tempel. Eigenaardig i sdat de weg niet recht is; ze begint met een monumentale boog uit de IIIe eeuw. Het teater Zeer slecht hersteld, maar binnenin de moeite waard. De senaat en het Forum
Dag 5: Palmyra - Krak des Chevaliers - Hama - Sergilla Aleppo (o-m-a) Na het ontbijt rit naar het alom befaamde kruisvaarderkasteel Krak des Chevaliers voor bezoek. Daarna rit naar Hama, één van de mooiste plaatsen van Syrië, gelegen aan de oevers van de rivier Orontes. Hier kunt u de eeuwenoude houten watermolens of noria''s bewonderen. Middagmaal onderweg. Daarna rit via de mysterieuze dode stad Sergilla naar Aleppo. Aankomst in de namiddag en installatie in hotel Planet of Riga
Krak des Chevaliers (GDR p. 349) De Krak des Chevaliers (Arabisch: الحص ن قلع ة Qalacat al-Husn of األك راد حص نHisn al-Akrād) is een burcht in Noord-Syrië bij Homs. De Krak is hét symbool van de kruistochttijd en was een steunpunt van de Hospitaalridders, die meer bekend zijn onder hun latere naam 'Maltezer Orde'. De naam 'Krak' komt uit het Syrisch, een oude vorm van Aramees, en betekent 'burcht'. Het ligt op een 650 meter hoge heuvel en controleerde destijds de enige weg van Antiochië naar Beiroet. Ontwerp Een eerste vesting op de plaats werd in 1031 opgericht voor de emir van Aleppo. De versterking werd tijdens de Eerste Kruistocht veroverd door Raymond IV van Toulouse, en in 1144 werd ze aan de Hospitaalridders gegeven. Deze orde herbouwde het tot een machtig kasteel, de grootste kruisvaardersburcht van het Midden-Oosten, met een binnengebouw en daaromheen een losstaande buitenmuur van drie meter dik, voorzien van zeven torens. In één van de torens woonde de Grootmeester van de Hospitaalridders, en in het kasteel was plaats voor een zestigtal volledig uitgeruste ridders en zo'n 2000 soldaten. In het binnenkasteel was een kapel, een ontvangsthal, een 120 meter lange opslagruimte en twee grote stallen, met ruimte voor 2000 paarden. De Krak was gereed in 1170, en is een voorbeeld geworden voor het ontwerp van vele burchten in Europa.
Belegeringen Het kasteel is enkele malen zonder succes belegerd, onder andere door Nur ad-Din en zijn opvolger Saladin. In 1271 werd het met behulp van katapulten veroverd door de Mamelukken onder leiding van sultan Baibars. Jeruzalem was al gevallen, en het kasteel was een van de laatste Christelijke buitenposten. In plaats van 2000 man, werd het verdedigd door slechts 200. De kruisvaarders hebben zich uiteindelijk overgegeven, nadat een veilige aftocht naar Tripoli was onderhandeld. Sultan Baibars heeft het kasteel nog verder versterkt en verving de kapel door een moskee.
Hama (GDR p. 357) Een van de charmantste steden van Syrië. Hama (Arabisch: )حماهis een stad in Syrië, ten noorden van Damascus. De stad heeft circa 410.000 inwoners (2006).
Befaamd om de meer dan 30 Noria's (waterraderen), sommige meer dan 20m hoog Geschiedenis Hama heeft talloze culturen over zich heen zien gaan, zoals de Hettieten, de Assyriërs, de Arameeërs, de Romeinen en de Arabieren. Toerisme Hama is beroemd om zijn waterraderen die in de Orontes staan. De stroming van de rivier brengt het rad in beweging. Tegelijk wordt het water uit de rivier opgeschept en boven in het aquaduct geworpen. Op mozaïeken in het nieuwe museum is te zien dat al in de 5e eeuw raderen werden gebruikt. De huidige raderen zijn ontworpen door de 13e eeuwse Ajjoebiden. Zij hebben er 30 gebouwd waarvan 17 de tand des tijds hebben doorstaan, ondanks het feit dat ze allemaal zijn hersteld in de Mamlukse en Ottomaanse tijd.
Bloedbad van Hama Op 2 februari 1982 had een van de zwartste pagina's van de moderne Syrische geschiedenis plaats in Hama. Hama was een bolwerk van Moslimbroeders, die tegen het socialistische Ba'athregime waren. Onder leiding van Hafiz al-Assad (president) werd de vervolging van die Moslimbroeders ingesteld. Dit leidde tot een opstand, die bloedig de kop werd ingedrukt in Hama. Assad wilde de opstand van de fundamentalistische beweging de Moslimbroederschap neerslaan. Althans, dat is de officiële lezing. Volgens sommige tegenstanders van Assad pleegde hij juist een volkerenmoord op de soennitische burgers. Assad zelf behoorde tot de alawieten, een islamitische minderheid. Schattingen over het aantal doden lopen uiteen van 10.000 (correspondent Robert Fisk, die ter plaatse was), via 25.000 (Amnesty International) tot 48.000 (cijfer genoemd door de Moslimbroeders).
Circa 90% van alle moslims, ook die in het Westen leven, is soennitisch. Moslimbroederschap
اﻹﺧــــــــــــــوان اﻟﻣﺳـــــــــــــــﻠﻣون al-ichwan al-moeslimoen
Partijleider
Mohammed Mahdi Akef
Opgericht
1928, in Ismailia, Egypte
Actief in
Wereldwijd Meest actief in Midden-Oosten en Noord- en Oost-Afrika maar ook in de Verenigde Staten en Europa
Hoofdkantoor Egypte Ideologie
Islamisme, Soennisme
Doelstelling
Een regering gebaseerd op de Koran en de Sunna Tegengaan van Westerse invloed in islamitische landen
Motto
God is ons doel, de profeet is onze leider, de Koran is onze wet, jihad is onze manier, sterven voor God is onze grootste hoop.
Noria’s -
Al-Jisriyyé in het stadscentrum van 1567
- Al-Ma’nouriyyah (40) op 100m van het paleis Al-Azem; 21 m hoog en 120 bakken
- Al-Jaabariyyah (41) tegenover de moskee Al-Nouri; 18 m hoog en 96 bakken - Bab-an-Nahr (42) nabij Apamée Cham Palace; uit 1520 - Al-Mouhammadiyyah (43) : de grootste met 21 m en 120 bakken. - Al-Béchériyyah (44) Het Al-Azem paleis In de oude stad aan de Oronte rivier. Gebouwd door Assad Pacha al-Azem, gouverneur van Hama tot in 1742.
Sergilla Dode stad (GDR p. 393)
Bezoek Bij het binnegaan een kleine necropolis. De termen Uit de 5de eeuw lijken op een kerk Het Andron Gemeentehuis voor de mannen, genre café of raadzaal ... Mooie gevel met een zuilen portiek.
Baden en Andron
Kerk
De kerk Uit de 4de eeuw maar veranderd daarna. Bestaat uit drie gewelven maar aangepast naar een moskee
Dag 6: Aleppo - St-Simeon - Aleppo (o-m-a) In de voormiddag bezoek aan het archeologisch museum, minstens zo belangrijk als dat van Damascus en de Citadel van Alleppo dat niet mag ontbreken in deze reis! In de oude stad bezoekt u de gezellige souks alsook de 13e eeuwse koranscholen, nu opengesteld voor bezoekers. In de namiddag bezoek aan het St-Simeon klooster.
ALEPPO (GDR p. 397) Oudste doorlopend bewoonde stad ter wereld. De Citadel – Al-Qala’a Citadel met zuidelijke toegangspoort, abraham moskee en paleis van de sultan. (GDR p. 414 voor rondgang) Marktkwartier met de langste overdekte soeks ter wereld (7km) en meest authentieke bazaar. Christelijke wijken met goudsmeden en juweliers, Armeens-orthodoxe kerk, speciale en mooie huizen. Nationaal museum met vondsten tussen Tigris en Eufraat. (o.a. rolzegeltjes uit 4000VC). In de omgeving bezoeken we de dode steden (Bara, Bawda, Serjala), verlaten na de 7e eeuw en het heiligdom van St-Simeon (Qalat Semaan), ruïnes van een indrukwekkend kerkcomplex en bedevaartsoord uit de laat-Christelijke periode. Dit klooster is genoemd naar Simon de pilaarheilige (zat op een pilaar); er zijn vier kerken en de beroemde pilaar.
De site biedt een prachtig zicht over de streek.
Het Archeologisch museum (GDR P. 415)
Qala’at Semaan (Huis van Simon) – Klooster van Sint-Simeon (GDR p. 418) 36 km van Aleppo. (Arabisch: العم ودي س معان مار كنيس ة, knīset mār semʕān l-ʕamūdī) is thans de ruïne van een vijfde-eeuwse Byzantijns kerkcomplex in Noord-Syrië. Het bevindt zich op de plaats waar Simeon de Pilaarheilige of Simeon de Styliet (386-459) zesendertig jaar op een zuil doorbracht. (12 à 18m hoog, met een diameter van 1,5 à 2m). Reeds tijdens zijn leven werd Simeon vereerd door pelgrims die vanuit verschillende locaties in het Byzantijnse Rijk naar hem toekwamen. De meesten kwamen evenwel uit Antiochië. In de tweede helft van de 5de eeuw was er in de kerk van Antiochië heel wat discussie omtrent de leer van het monofysitisme. Dit bracht wrijvingen en moeilijkheden mee die tevens uiting waren van een revolte van de lokale christenen tegen de dominantie van Constantinopel. De keizerlijke autoriteiten zagen in de verering van Simeon een middel om de vroomheid van de gewone mensen in de gewenste richting te leiden en hen af te houden van theologisch-politieke discussies. Met grote financiële middelen werd Qalat Semaan uitgebouwd tot een pelgrimsoord op grote schaal.
De bergkam diende genivelleerd te worden; er werd een groot kunstmatig terras aangelegd. Het complex werd waarschijnlijk kort na de dood van Simeon gebouwd tussen 476 en 492 onder de auspiciën van de Byzantijnse keizer Zeno. De bedevaartskerk zelf werd in de vorm van een grieks kruis opgetrokken. Vier basilica's omsloten een centraal octogonaal binnenplein rondom de zuil van Simeon. Er werd een klooster gebouwd aansluitend bij de oostelijke basilica. Een baptisterium werd opgericht zuidelijk aan het einde van een via sacra op ongeveer 150 meter van de bedevaartskerk. Er werd in hoofdzaak natuursteen gebruikt. Het complex werd in de 9de en een tweede maal in de 10de eeuw veroverd en vernietigd door moslimlegers en is sindsdien als bedevaartplaats verlaten.
Dag 7: Aleppo - Apamea - Taybet al Imam - Maalula Damascus (o-m-a) Na het ontbijt, rit naar Apamea. Hier worden nog steeds enorme inspanningen gedaan om het boeiende Afamia terug op te bouwen. In de namiddag reist u door in zuidelijke richting tot Maalula met doorreis in Taybet al Imam met zijn prachtige mozaïeken. Doorreis naar Damascus waar aankomst in de late namiddag. Installatie in hotel Carlton of Ebla Cham.
Apamea - Afamia (GDR p. 365) 60 km ten noord-westen van Hama. Na Palmyra de tweede belangrijkste ruïnestad van Syrië, garnizoenstad onder de Romeinen (3e en 2e eeuw voor Chr.) en gerestaureerd door de Belgen. Gelegen op prachtig versterkte burchtheuvel; we vinden er verschillende soorten zuilen en prachtige mozaïeken.
Te bezoeken: -
Stadwallen: begonnen in de séleucide-tijd, later door de romeinen en de byzantijnen verstevigd.
-
De hoofdstraat (Cardo Maximus): van Noord naar Zuid over 1.2km
Taybet al Imam Taybet al Imam is a town located 15 km north of Hama, 2 km to the west of Aleppo Hama highway. Between 1985 and 1987, one of the largest church mosaic pavement in Syria (600 sq m) was unearthed by the General Direction of Archaeology amd Museums and restored with the help of the Italian Government and the Franciscan Institute of Italy. The moscaic was completed in 442 AD under Domnos, Hama's Bishop with the help of several benefactors such as the priests Epiphanius and valens, the beleivers Alexandra, Theodosio, Thia and Catheriata and their families. One of the important scenes represents the arrival to the church of the relics of the Martyrs carried in a stone reliquary by two mules. Another important scene is the one located on the eastern part of the mosaic. It represents the Paradise promised by God to the believers, the place of eternal peace symbolized by the two cities of Jerusalem and Bethlehem, as it is described in the book of Revelations. Inscriptions in Greek mention the four rivers of Paradises Ghion, Phison, Eurphrates and Tigris. In the centre is figured the lamb under a lamp, which enlightens the place
Ma’alula (GDR p. 342) Ma`loula (Arabisch: معل وال, van het Aramees: ma`lā, wat wil zeggen 'inkom') is een dorp in Syrië. Ma'alula ligt circa 56 kilometer ten noordoosten van Damascus. Het is gebouwd tegen een berghelling op een hoogte van 1500 meter. In 2005 had het dorp 2000 inwoners. Samen met twee naburige dorpjes is het de enige regio waar nog westers Aramees gesproken wordt. Het merendeel van de bevolking is christelijk en behoort tot de Grieks-melkitisch-katholieke Kerk. Er bevinden zich twee belangrijke kloosters in Ma`loula: Mar Sarkis en Mar Taqla. Het klooster Mar Sarkis is gebouwd in de vierde eeuw, het is vernoemd naar St. Sarkis (St.Sergius). Dit klooster behoort tot de Grieks-melkitisch-katholieke Kerk. Er is een met iconen versierde kapel; deze wordt als één van de oudste van het christendom beschouwd en is geconstrueerd uitgaande van een vroegere heidense tempel. Het altaar heeft kenmerken van de Romeinse offeraltaren (opstaande boord, afvoergeultjes). De iconen stellen onder meer de heiligen Sergius en Bacchus voor, twee Romeinse soldaten die als martelaar gestorven zijn. Het Mar Taqla klooster is in een kloof tussen de rotsen gebouwd en huisvest de overblijfselen van Taqla, dochter van een Seleucidische prins en volgelinge van de apostel Paulus. Dit klooster behoort tot de Oosters-orthodoxe Kerk, Grieks-orthodox patriarchaat van Antiochië.
Dag 8: Damascus - Amman (o-a) Vrije voormiddag. In de namiddag transfer naar de grens met Jordanië. Na het vervullen van de grensformaliteiten transfer naar Amman. Installatie in hotel Tulip of Ramada
http://www.reizen-ts.net/PGM/REIS/Jordanie.htm
Dag 9: Amman - Jerash - Ajlun - Um Qais - Amman (o-m-a) Na het ontbijt vertrek naar Jerash, de best bewaarde ruïnestad in het Nabije Oosten. Nergens anders in het Midden- Oosten hebben de Romeinen ons zulke indrukwekkende bouwwerken nagelaten. Hierna rijdt u verder tot aan Ajlun. De attractie van het stadje is Qala’at arRabad. Deze burcht werd door de Arabieren opgetrokken om zich te beschermen tegen de kruisvaarders. In de namiddag bezoek aan Um Qais (het Gadara uit de Bijbel) waar u een prachtig uitzicht hebt op het meer van Galilee (Tiberiasmeer), de rivier Yarmoek en de Golanvlakte. Terugkeer naar Amman.
Jerash (GDR p. 131) - het oude Decapolis 50 km ten Noorden van Amman. Eén van de best bewaarde romeinse steden ter wereld. Te bezoeken:
Triomfboog van Hadrien : gebouwd in 129VC als welkomst voor keizer Hadrianus
'zuilenstraat', het romeinse Cardo (**): 800m lang met 200 korintise en ionische zuilen
de tempel van Zeus (**) uit de 2e eeuw
de tempel van Artemis (**) op de top van de heuvel
Het Forum (***): het mooiste plekje van Jerash !
Het zuidelijk teater (***) links van het forum, uit de 1e eeuw met 3,000 zitplaatsen.
Het noordelijk teater (***)
Ajlun (GDR p. 138) 20 km ten noord-westen van Jerash. Te bezoeken: Het kasteel – Qala’at Er-Rabadh op 3 km van de stad Gebouwd in de 12e eeuw door de neef van Saladin om de kruisvaarders tegen te houden en vergroot in de 13e eeuw. Het is het enige volledige arabische bouwwerk in Jordanië in middeleeuwe bouwstijl. Strategisch gebouwd op 1,110m hoogte domineert het de Jordaan vallei met een panorama over de Judas- en Taborberg, de Golanhoogte en de Umm-Qais in het noorden. In de nabijheid zijn ijzermijnen welke gebruikt werden om wapens te maken. Just west of Jerash the castle of Ajlun is another highlight of northern Jordan. The Qalat er-Rabad, as the Ajlun Castle is locally knwon, was the base of the Arab forces of Saladin, when he defeated the Crusaders in the 12th century. The Ajlun mountains are famous for their lush vegetation and thick green forests and a good place for hikes. The castle of Ajloun was built in 1184 by a nephew of Salah al-Din (Saladin to Westerners) to defend the land held by the Arabs from the Crusaders. It is almost opposite the Castle of Belvoir on the other side of the Jordan. At that time it was known as Qalat al Rabadh. Originally it was a square castle with a tower at each
corner; it was enlarged some forty years later, when another tower was built. Under the Mamelukes, Ajloun was one of the chain of castles which, using heliograph, fire beacons and pigeon post, could transmit messages from Damascus to Cairo within twelve hours. It was severely damaged by earthquakes in the 18th and the beginning of the 20th centuries, and restoration work is proceeding. Alone on its hill, and looking over some magnificent countryside, Ajloun was admirably sited and was never taken by the Crusaders, although the Mongols in the 13th century occupied it for a short time before it was retaken by its original owners. The entrance to the castle The moat is still there and the castle is entered over a modern bridge. The interior is full of rambling corridors and staircases. Notice the "murder holes" in the photo on the left, through which boiling oil or pitch (or whatever else was handy) could be poured on any invader. This part of Jordan is one of the most fertile regions, it is seldom that rain fails to fall here. From the castle one has an impressive view over the cultivated terraces nearby. The grass is lush as you see, and the goats are finding ample forage. Getting there The town of Ajlun is about 3 kilometers from the castle. Ajlun is well served by public transport, there are regular minibuses from the Abdali bus station in Amman and also from Jerash. An early start would let you visit both sites in the day. When you reach the town of Ajlun a taxi will be happy to take you to the castle! You can probably negotiate a rate allowing a visit there and a return trip in the same taxi. If you prefer to walk it, why not, but 3kms up a steep hill in the sun is thirsty work....
Umm-Qais en Gadara (GDR p. 145) Nabij de Israelo-Syrische grens. Umm-Qais is een Ottomaanse stad uit de 19e eeuw maar Gadara is de oude stad gesticht in de 4e eeuw v. Chr door de Macedoniërs. Stad waar Jesus op varkens kwam jagen : Jesus overwon een list van de demonen (die de macht over de mens hadden genomen) die eens ze stierven hun ziel in de varkens die langs kwamen staken; eens ‘bewoond’ in de dieren stortten zij in de diepte en verdronken in het meer Tiberiade.
Dag 10: Amman - Mount Nebo - Madaba - Kerak - Petra (o-m-a) Rit naar Petra met onderweg stop aan de berg Nebo, vanwaar Mozes het beloofde land aanschouwde en u een prachtig uitzicht hebt (bij helder weer) van Jordanië tot aan de Dode Zee en Jeruzalem. Verder naar Madaba. Bezoek aan het Grieks-Orthodoxe kerkje. Vervolgens bezoek aan de citadel van Kerak. Installatie in hotel Petra Panorama of Grand View.
Mount Nebo - Siyagha (GDR p. 159 10km ten Noord-Westen van Madaba op 840m hoogte. vanaf de top zag Mozes het beloofde land Mooi uitzicht over de Jordaanvallei, dode zee en Jericho Doopkapel met mooie mozaïeken
Madaba (GDR p. 162) Byzantijnse stad met een mozaïekschool (vroeger althans). Nederzettingen uit de bronstijd met fraaie mozaïeken St-Joriskerk - Griek-orthodox -met belangrijke mozaïeken, o.a. kaart van Palestina uit de 6e eeuw (800.000 steentjes over 16x6m)
Van Madaba naar Kerak over de konigsroute
Kerak (GDR p. 171) 120 km van Amman. De citadel In 1142 kwam de kruisvaarder Payen le Bouteiller en besloot een burcht te bouwen, de burcht van de Crac (origine van Kerak). Zijn opvolger Renaud de Châtillon terroriseert en steelt alles wat langs komt. Bij zijn dood in 1187 (door Saladin tijdens de Hattin slag) houdt zijn vrouw het een jaar uit tot honger en dorst haar het fort doet overgeven aan Saladin. In de 19e eeuw kwam een einde door de beruchte Ibrahim Pacha. Kruisvaardersburcht (Crac des Maobitos) . op een rotsplateau van 950m gelegen en gebouwd in 1136 . bestuurd door ridder Reynoud de Châtillon . ingang via tummels van 50m lang . in uiterste zuidhoek: Baybars toren, gebouwd door een Mammelukse sultan
Dag 11: Petra (o-m-a) Een van de hoogtepunten van deze reis is het bezoek aan Petra, de stad van de Nabateeërs. Deze “Roze Stad” werd meer dan 2000 jaar geleden uit de rotsen gegraven. Middagmaal in de site.
(GDR p/ 181)
Pétra (ou Ouadi Moussa, en Grec : πέτρα "rocher", nom sémitique : Rekem ou Reqem ou Raqmu "la Bariolée", en arabe : البـــــتراءAl-Butrā') est une ancienne ville troglodytique d’Arabie, aujourd'hui en Jordanie. Rekem est un des anciens noms de Pétra et apparaît dans manuscrits de la mer Morte associée au mont Seir. En outre, Eusèbe de Césarée (ou Eusèbe Pamphile de Césarée, Prélat Grec, écrivain, théologien et apologète Chrétien, v.265-v.340) et Saint Jérôme (ou Eusèbe Sophronius Hieronymus, Prêtre et apologète Chrétien, v.347-420) affirment que Rekem fut le nom originel de Pétra.
Des découvertes archéologiques faites sur un site proche de quelques kilomètres de Pétra, à Beidha, ont démontré l'existence d'installations sédentaires datant d'une période estimée entre 10 000 et 8 000. Aujourd'hui on sait que des colonies de peuplement ont commencé à Pétra même, en et autour de là XVIIIe dynastie d'Égypte (1549-1295). La cité est inscrite dans les comptes de campagne Égyptienne et les lettres de Tell el-Amarna, de l'époque du Pharaon Amenhotep IV (Aménophis ou Akhénaton, 1353/52-1338) où elle apparaît sous le nom de Sela (ou Seir) ce qui tendrait à penser qu'il ne s'agit pas de Pétra. Bien que la construction de la ville soit relativement tardive, un sanctuaire existait depuis des temps très anciens. Les arrêts 19 à 26 de la liste de ceux effectués lors de l'Exode sont des endroits associés à Pétra. Cette partie du pays a été attribuée par la Bible aux Horites (ou Horiens, en Égyptien Khar, qui furent des troglodytes mentionnés dans la Torah, Genèse 14:6 dans leur montagne de Séir, 36:20 au sujet des fils de Séir, Deutéronome 2:12), les prédécesseurs des Édomites.
Bezoek Petra De necropolis van Gaïa [oude naam Wadi Musa] (*) Enkele 100 m na de ingang voor de Siq. Graf met obelisken {2} die uitgeven op een citerne in griekse en egyptische stijl. De siq (***) {3} Op 800 m van de ingang een kloof van 1,2 km lang en 16 tot 3m breed. Deze werd door water gemaakt maar de Nabateërs hebben de stroom omgeleid door een tunnel. Na de Bab Es-Siq is links een aquaduct te zien. Een beetje verder een rots met twee goden: Al-Uzza en Dushara. Dan opnieuw de aquaduct maar goed zichtbaar dit keer. Niches en Bétyles verder op links. Op het einde de faneuze Khazneh. De Khazneh (***) {4} Meest mooie en beroemde 43 m hoge uit derots gesculpteerde monument. Best te zien ’s morgens voor 10u30. Het is het graf van Alherath III (tussen eerste eeuw v Chr en tweede na Chr.); mengeling van griekse, egyptische en assyrische stijlen. De fronton (gebroken) heeft twee arenden en herbergt de tholos of ronde tempel met bovenop een urne. Volgens de bedouinen zou de urne een schat van de farao bevatten, vandaar de schotwonden in de hoop ze te kunnen stuk maken; ze is echter uit volle rots! Foto: enkele in de rots gehouwen trappen afdalen die naar het graf gaan, rechts als je uit de Siq komt. Het beste beeld is vanaf de djebel AL-Khubtha uit de hoogte. De Beneden stad. Rue des façades (**) {5} Toegansweg naar de Beneden Stad met graftombes Op het einde het graf van Aneishu {7} (minister 1ste eeuw na Chr.), één van de best bewaarde monumenten van de Beneden stad. Het teater (***) {6} Gegraven door de Nabateërs in de eerste eeuw en kon 3,000 mensen ontvangen. De romeinen hebben het vergroot. Enkel licht ’s morgens.
Koninklijke graven (***) Rechts na het teater. ’s Namiddags bezoeken voor het licht ! Best te zien van op afstand. Meest interessante is het ‘tombeau-palais’ of ‘tombeau à étages’ hetwelke op een katedraal lijkt en 46 m hoog is en de grootste geval van Petra is. Rechts er van het corinthische graf {10} waar de bovenset verdieping een copie is van de Khazneh. Er naast het Zijden graf {9}, klein maar met blauw, wit, grijs en roze kleuren. Rechts ervan het Urne graf dat in de 5e eeuw werd omgebouwd naar een byzantijnse kerk. Verder de berg op naar het graf van Sextus Florentinus {12} gebouwd na 130 gebouwd door zijn zoon. Grote tempel (**) Op de Cardo Maximus voor de grote poort; enkel goed te zien uit de hoogte.
Tempel van de gevleugelde leeuwen (*) {17} Monumentale poort {18} Quasr El-Bint of “paleis van het meisje (van de farao)” (**) {19} Opgetrokken door de Nabateërs in de 1ste eeuw voor Chr. Is het meest colossale religieus gebouw van Petra welk niet uit de rots gehouwen is. Graf muezum van Petra (*) {21} Trap achter Quasr El-Bint; gratis. Enkel de gëiriseerde muren zijn bezienswaardig en een mooi zicht vanop het terras. Archeologisch museum (*) {22} Na de brug in hetzelfde gebouw als het Basin restaurant. In de hoogte Het klooster – El Deir (***) {24} ’s Namiddags bezoeken. Vertrek links van het Basin Restaurant langs 788 trappen in een soort canyon – reken 45 min. Onderweg vele nissen en grotten. Vlak na het begin het biclinum met Leeuwen {23} (wegwijzer volgen) : twee leeuwen bewaken de ingang.
Iets verder onder een hangende steen en na enkele draaien bij het klooster dat verstopt is achter de bergen. Het is 45m hoog en 50m breed gehouwen uit de gele zandsteen en heeft een urne van 9m. Waarschijnlijk gebouwd in de 1ste eeuw. Let op de zonneschijven met egyptische invloed en de zuilen met bovenop hoorns. Achter het grotte-café een kleine weg volgen (5 min) naar een uitzichtpunt. Rechts op het einde van een andere weg een prachtig zicht over de bergen (zwart, geel en groen) Op de terugweg langs het triclinum gaan (klimmen) tegenover het klooster voor een prachtig uitzicht over het monument. High Place (**) {28} Toegang via een trap 200m voor het teater op het niveau van de necropolis links als je van de Khazneh komt; 30 min en 1 uur voor de terugweg langs de berg. Boven obelisken gehouwen ter ere van een nabateese Venus. Aan de voet van de obelisken rechts gaan naar een café en daar de trap op de rechterkant nemen om op de promontoir te komen. Terug naar het café en rechtdoor gaan met de obelisken aan je linker kant. Na ½ uurtje een gesculpteerde leeuw {29}. Verder irigatie kanalen om te komen aan het graf van de Tuin {30}; hier tegenover het een triclinum {31} dat het complex van het graf van de soldaat {34} vormt; dan het Renaissance graf {32}. Nu het linkse pad nemen en bij iedere splising steeds links nemen ! Je eindigt bij de teater en de Khazneh. Jebel Al-Khubtha (**) {} Na de paleis tempel {11} rechts het pad met trappen naar boven; 30 min. Boven een ruïne van een Nabateese tempel en een triclina, een reservoir en verschillende dammen. Eens boven nog 30 min om te dalen langs de kleine wadi en langs de klif om een prachtih zicht te hebben op de Khazneh maar ... enkel ’s morgens te doen!
Dag 12: Petra - Wadi Rum - Aqaba (o-m-a) Tocht doorheen het unieke rotswoestijnlandschap naar Wadi Rum, het land van Lauwrence of Arabia. Tocht per 4x4 door de woestijn en rit naar Aqaba. Bij aankomst installatie in hotel Days Inn of Golden Tulip Vrije namiddag.
Wadi Rum woestijn (GDR p. 212) 2 km ten Zuiden van Petra beginnen de valleiën (wadi) van zand.
Aqaba (GDR p. 224) Het bijbelse Elat Enige havenstad van Jordanië aan de Rode Zee en 4 landenpunt met Israël, Egypte en Saoudi-Arabië Aqaba, with its clean sandy beaches and transparent waters, is an ideal location for both relaxation and water sports. Sunbathing, Swimming, para-sailing, water skiing and jet skiing, are just some of the activities to partake in. Famed for its preserved coral reefs and unique sea life, this Red Sea port city was, in ancient times, the main port for shipments from the Red Sea to the Far East.
Mammelukse fort uit de 16e eeuw The Mameluk Fort, One of the main historical land marks of Aqaba was originally a Crusader Castle, rebuilt by the Mameluks in the sixteenth century. Square in shape and flanked by semicircular towers, the fort is marked with various inscriptions marking the latter period of the Islamic dynasty. The current excavations at the ancient site of Medieval Islamic Ayla already revealed a gate and city wall along with towers, buildings, a town mosque, courtyards and baths.
Dag 13: Aqaba - Bethanie - Dode Zee - Amman (o-m-a) Na het ontbijt rit naar een van de belangrijkste religieuze ontdekking van onze tijd, de doopplaats Bethanie. Het is een erkend bedevaartsoord en hier heeft Johannes de Doper Christus gedoopt. Verder doorrit naar de Dode Zee, waar u zich kunt laten drijven. Terugrit naar Amman. Het Wadi Araba en de route van de dode zee (GDR p. 237) Sinds de vredesakkoorden in 1994 kan men terug rijden langs de grens met Israël.
Dode Zee (GDR p. 153) Het is de meest diepe depressie op aarde tot 422m onder zeespiegel. Ze heeft een oppervlakte van 640km² en is 120m diep. Het zoutgehalte iser 5 tot 6 keer groter dan in de oceanen. Enkel sommige bacteriën en planctons kunnen er leven.
Dag 14: Amman - Woestijnkastelen - Amman (o-m-a) Na het ontbijt excursie naar de woestijnkastelen. Het kasteel Qasr El-Azraq was tevens het hoofdkwartier van de befaamde Lawrence of Arabia. Te midden van de woestijn staat het bekendste woestijnkasteel van de Umayyaden: Qasr Amra. In de namiddag bezoek aan Amman. Bezoek aan o.a. het archeologisch museum, de citadel (met een adembenemend uitzicht op de stad), en het Romeinse theater.
“Woestijnkastelen” Quazr Al-Azraq (GDR p. 149) 110 km ten oosten van Amman. Qasr Al Azraq (Arabisch: ) األزرق قص رbehoort tot de woestijnkastelen in het oosten van Jordanië. Het bevindt zich enkele kilometer ten noorden van de grens met Saoedi-Arabië , midden in een stadje ( een oase ) met dezelfde naam Azraq. De plek is sinds de prehistorie bewoond geweest. Het huidige kasteel stamt uit de 13de eeuw, de tijd van de Mamelukken. Er zijn ook resten gevonden van Romeinse oorsprong uit de 3e eeuw. Het gebouw is opgetrokken in zwarte basaltsteen en geheel ommuurd. Tegen de binnenzijde van de muren zijn paardenstalen gebouwd; een kleine moskee met mihrab bevindt zich meer centraal. Boven het poortgebouw zou de kamer zijn waar T.E. Lawrence ('of Arabia') in 1917 de winter doorbracht. Opvallend is de massief basalten deur die het complex afsluit
Qasr Amra (GDR p. 151) – het meest interessante ! (Arabic: )عمرة قص ر, often Quseir Amra or Qusayr Amra, is the best-known of the desert castles located in present-day eastern Jordan. It was built early in the 8th century (probably between 711 and 715) by the Umayyad caliph Walid I whose dominance of the region was rising at the time. It is considered one of the most important examples of early Islamic art and architecture. The building is actually the remnant of a larger complex that included an actual castle, of which only the foundation remains. What stands today is a small country cabin, meant as a royal retreat, without any military function. It is most notable for the frescoes that remain on the ceilings inside, which depict hunting, naked women and, above one bath chamber, an accurate representation of the zodiac. These have led to its designation as a UNESCO World Heritage Site, one of three in the country. That status, and its location along Jordan's major east-west highway, relatively close to Amman, have made it a frequent tourist destination.
Amman (GDR p. 104) Hoofdstad ( Philadelphia in Griekse tijd) en gebouwd op een 20-tal steile heuvels.
de rijke wijken met o.a. de Amerikaanse ambassade
Citadel Jabal Al-Qala'a op langst bewoonde heuvel van Amman met op de boven citadel: . keramieke funderingen, ruïnes van de Hercules-tempel (Acropolis) onder Marcus Aurelius gebouwd, een Byzantijnse kerk en een vierkantige burcht (Qass)
Nationaal (archeologisch) museum met de 'dode zee -rollen'
Downtown o Romeins theater (**) o Odeon met mooie mozaïeken (*)
o Al-Husseini Moskee met 2 minaretten aan weerszijden de king Abdullah-moskee met 2 minaretten, blauwe koepel en plaats voor 3000 man. (*) o Sarh-el-Shaheed - het martelarenmonument (enorme kubus)
Dag 15: Amman - Brussel Terugvlucht naar Brussel. Turkish Airlines AMM-IST 0315 – 0540
[TK 815 Boeing 737-800]
IST-BRU 0750 – 1030
[TK 1937 Boeing 737-800]
Les Nabatéens
: L'histoire
de vers 585 à 106 ap.J.C
Les premières traces historiques des Nabatéens sont assez anciennes. D'après certains spécialistes
ils seraient les Nahaitou mentionnés dans des inscriptions en cunéiformes et selon la Bible, leur ancêtre éponyme serait Nebaioth (ou Nebayot), l'aîné des fils d'Ismaël. À l'époque de la domination Assyrienne de la région, notamment lors du règne de l'Empereur Téglath-Phalasar III (ou TiglathPileser, 745-727), les Hébreux donnent le nom de Nabata aux Araméens, puis plus tard, il est utilisé pour désigner les tribus arabes nomades qui payaient un tribut à l'Empereur Assurbanipal (669-626). On peut avancer sans trop d'erreur, qu'après la chute des Assyriens, remplacés par les NéoBabyloniens, puis la chute du royaume de Juda, devant les mêmes Babyloniens et la prise de Jérusalem, le 29-07-586 où s'en suit la déportation des Juifs en Babylonie, un vide politico-culturel se fait sentir dans la région. Les Édomites, jusque là soumis au Hébreux profitent de l'occasion et s'emparent du Sud de la Judée laissant petit à petit leur ancien territoire, qui se dépeuple. Les Nabatéens occupent alors vraisemblablement ce territoire délaissé par ses habitants et poursuivent leur commerce. Ils s’installent dans la région de Pétra et sa forteresse Édomite de Sela devient au début leur capitale. C'est en effet seulement à partir cette époque que l'on retrouve des inscriptions Nabatéennes sur l'ancien territoire des Édomites. Il n'y a pas de date précise de cette migration, elle s'est surement étalée sur plusieurs dizaine d'années, mais les Nabatéens se rendent maître des côtes du golfe d'Aqaba et de l'important port d'Elath sur la mer Rouge. Au IVe siècle, ils ont complètement supplanté les Édomites et Pétra devient la capitale, elle remplace Bosra (ou Bostra, entre Tafilah et Shobak), qui était celle de l'Édom. Hérodote (Historien Grec, v.484-v.425) mentionne un Roi des arabes, qui était allié aux Perses Achéménides, notamment celui du Roi Cambyse II (528-522) lors de sa conquête de l'Égypte. Il s'agit peut-être d'un Roi Nabatéens. Après la conquête de la Syrie/Palestine et la chute de l'Empire Perse par le Macédonien Alexandre le Grand (336-323), la région va s'helléniser. À la mort d'Alexandre ses anciens Diadoques vont se disputer les parties de l'Empire et la région passe aux mains des Séleucides. Tombe Nabatéenne On retrouve des inscriptions Nabatéennes, sur l'ancien territoire du royaume d'Édom, lorsque Jérôme de Cardia, un agent des Séleucides, mentionne dans un rapport de combat l'attaque de Pétra, en 312 av.J.C par le Roi de Macédoine Antigonos I Monophtalmos (Roi, 306-301). Il nous décrit les habitants de la cité comme une peuplade nomade d'environ 10000 personnes. Les Macédoniens surprennent dans Pétra les femmes, les enfants et les vieillards, alors que les hommes sont à un marché voisin, et les mettent à mort. Cependant à leur retour, les Nabatéens font de même, ils attaquent l'armée Macédonienne par surprise et la massacrent. Antigonos I envoie contre eux son fils Démétrios I Poliorcète (Roi 294-287) qui lui préfère négocier la paix en échange d'un riche butin.
Cette inscription Grecque et Nabatéenne trouvée à Jerash, en 1931, parle d'une statue dédiée à Arétas IV Amman Musée Peu à peu les Nabatéens s'implante aussi dans l'ancien pays de Moab, jusqu'en Damascène. L'émergence d'un royaume Nabatéen structuré est constaté lorsque débute l'affaiblissement de la dynastie Séleucide en raison de ses dissensions internes et de l'opposition de Rome. Les Nabatéens passent d'une organisation de tribu à une monarchie où les Rois finissent par être divinisés de leur vivant. Le royaume Nabatéen est alors également nommé royaume de Nabata. Il comprend maintenant, autre que Pétra, des villes importantes comme Bosra (ou Bostra) et Nizzana (ou Nitzana). On peu le situer entre la péninsule du Sinaï et la péninsule arabique, son voisin du Nord est le royaume de Judée et celui du Sud-ouest l'Égypte Ptolémaïque. À leur apogée la zone d'influence des Nabatéens comprendra : Damas au Nord, Wejh (Sur la côte de l'Arabie Saoudite actuelle) à l'Est, El Ula au Sud (au Nord de l'actuelle Médine), jusqu'au Delta du Nil au Sud-ouest. Le Premier Roi attesté est Arétas I.
Arétas I (En arabe : حارثــة, Harthah ou Haritha ou Harétat, 170/168-144) dont le nom est la forme Grecque d'un nom d'origine Nabatéenne serait donc le premier Roi des Nabatéens. Son nom figure sur la plus ancienne inscription Nabatéenne retrouvée datant de 168 av.J.C, qui a été mise au jour à Halutza. Il est également mentionné dans les Apocryphes (2 livres des Maccabées 5:8). Ce livre présente la façon dont Jason, le Grand Prêtre qui a fondé un quartier Grec de Jérusalem, a été retenu prisonnier par Arétas I après avoir été forcé de quitter la ville. Cependant d'autres sources mentionnent Arétas I allié aux Hasmonéens (ou Asmonéens), Mattathias Maccabée et ses fils, il y est appelé "Le tyran des Arabes". Lorsque les Maccabée se révoltent contre l'emprise Séleucide et parviennent à se rendre indépendants, ensemble ils font face au Roi Antiochos IV Épiphane (175-164). Toutefois la progression des Nabatéens à l'Est du Jourdain va finir par les mettre en conflit avec les Juifs. Les spécialistes sont unanimes sur le nom de ses successeurs : Malichos I (144-v.120), dont on ne sais rien, puis Rabbel I (ou Rabel, v.120-v.110) qui est probablement un fils d'Arétas I. La date exacte de sa prise de pouvoir est incertaine. On a retrouvé sa statue (Tsalmâ’) il y a quelques années près du Mahramatâ’, Temple de Dushara’, le Dieu local (Appelé Dieu de Rabbel, sur l’inscription d’Imtam près de Bosra) au Qasr bint Far’un de Pétra.
Vue d'une des entrées du site de Petra
Arétas II (ou Harthah ou Haritha ou Harétat, en arabe : حارثــة, v.110 à 96 av.J.C ou v.120-96)
est un chef de tribu, il bénéficie d'une certaine ascendance sur le peuple suite à ses nombreuses victoires et devient Roi des Nabatéens sous le nom d'Arétas II. Selon d'autres sources il serait un fils de Rabbel I. Son règne est marqué par des luttes contre les Hasmonéens (ou Asmonéens). En 97, leur Roi Alexandre I Jannée (103-76) fait le siège de Gaza, qu'il prend au bout d'un an et massacre une partie de la population. Puis il se tourne vers la Transjordanie et soumet la
Galaaditide. Beaucoup de Nabatéens sont convertis de force au Judaïsme par Alexandre I Jannée, qui envahit le Moab. Il décide ensuite d'attaquer le plateau du Golan, mais se heurte à Arétas II qui lui avait tendu une embuscade. Suite a cette défaite Alexandre I perd le Moab et la Galaaditide qui passent sous le contrôle des Nabatéens. Fort de ses succès Arétas II lance des raids contre les Rois, d'Égypte Ptolémée X Alexandre I (107-90) et de Syrie Antiochos VIII Gryphos (125-96). Son fils Obodas I lui succède.
Obodas I (96-85) monte sur le trône à la suite de son père et va de suite essayer de conforter son emprise sur les territoires perdus par ses voisins Hasmonéens. Il repousse une attaque des Séleucides. Comme son père il entre en lutte contre le Roi Juif Alexandre I Jannée (103-76) avec des fortunes diverses, une de ses grandes victoires sera aussi sur le plateau du Golan. Obodas I est averti qu'Alexandre I Jannée allait l'attaquer, il lui tend un guet-apens près de Gadara juste à l'Est de la mer de Galilée, détruisant ainsi l'armée Israélite en 90 av.J.C. Il poursuit ensuite les fuyards avec une cavalerie de chameaux, Alexandre I est écrasé dans la vallée, Obodas I se vengeant ainsi de la perte de la bande de Gaza. Obodas I ne peu jouir longtemps de ses victoires, en 86 il est attaqué par le Roi Séleucide Antiochos XII Dionysos (87-84) qui envahit la Nabatène. Obodas I lui fait front, il résiste à l'envahisseur et ses armées vont même réussir à le repousser et sauver l'Empire Nabatéen, mais en 85/84, le Roi va trouver la mort dans ce conflit. Obodas I est enterré dans le Néguev, à un endroit qui a été rebaptisée de son nom en son honneur (Aujourd'hui Avdat). Obodas I sera déifié à sa mort et le Deir "Monastère" de Pétra serait lié à son culte funéraire. Son fils Arétas III lui succède.
Monastère (Deir) de Petra - Temple d'Obodas I
Arétas III Philhellène (ou Harthah ou Haritha ou Harétat, 85-62 av.J.C ou 87-62 ou 84-62)
dès son arrivé au pouvoir commence ses conquêtes. En 84, Alexandre I Jannée (103-76) fait face aux armées du Roi Séleucide Antiochos XII Dionysos (87-84) dans la plaine entre Kfar-Saba (ou Kephar-Saba) et Jaffa (ou Joppa) Antiochos XII est battu. La même année (on trouve aussi 83/82), il est battu une seconde fois et tué au Sud de la mer Morte, Arétas III profite de la situation et prend le pouvoir à Damas. La ville, à cheval sur la première route commerciale qui allait de la mer Méditerranée à l'Inde et le Moyen-Orient avait une position plus que stratégique. En prenant la ville Arétas III fait des Nabatéens d'une tribu nomade, une des plus grandes puissances eurasiennes. De ce fait Arétas III veut cacher ses origines nomades et se fait appeler Arétas III Philhellènes (L'ami des Grecs).
Comme ses prédécesseurs, il est aussi en guerre contre les Hasmonéens. En 82, il marche contre la Judée et bat Alexandre I Jannée près d’Adida et obtient la paix. Pour assurer la sécurité de son royaume face aux Nabatéens, Alexandre I fait bâtir deux forteresses : Alexandréion face à la Galaaditide et Machéronte face à l'ex royaume Moab. Arétas III continue d'étendre son territoire et sous son règne le royaume Nabatéen acquiert sa plus grande extension, il occupe tout le pays depuis Damas, avec la zone Nord de la Jordanie jusqu'au Sud de la Syrie à la mer Rouge où il fonde le port de Haoura et une partie de l'Arabie Saoudite. (Tombeau d'Arétas IV - le Khazneh ) L'État Nabatéen de Damas est interrompu en 72 par un siège de la ville mené avec succès par le Roi Arménien reprend vite. Tigrane II (95-54), mais il se En 69, les forces Arméniennes sont obligées de se retirer pour faire face à une attaque des Romains de la cité, permettant à Arétas III de reprendre la ville. En Judée le Roi Hyrcan II (67-40) est en lutte contre son frère possession Aristobule II (66-63) pour la du trône. En 66, un accord de paix est conclu, conformément aux termes trône et duquel Hyrcan II renonce au prend le poste de Grand Prêtre. Cet accord ne va toutefois pas durer, Antipater I, le Gouverneur d'Édom (ou Idumée), apporte son secours à Hyrcan II. Comme celui-ci craint qu'Aristobule II ne le mette à mort, Hyrcan II se réfugie chez Arétas III. Ce dernier avait été soudoyé par Antipater I avec la promesse en retour de son aide d'un rendu de villes d'Arabie, prisent par les Hasmonéens. Aristobule II ne va pas garder le pouvoir longtemps. Les Nabatéens avancent vers Jérusalem avec une armée de 50 000 hommes et assiègent la ville pendant plusieurs mois. Aristobule II se réfugie dans le Temple avec ses partisans Sadducéens. C'est à cette époque que Pompée (106-48) après avoir battu le Roi du Pont Mithridate VI (123 ou 120-63) et le Roi Séleucide Antiochos XIII Dionysos Asiaticos (l'Asiatique, 83-64), envoie son adjoint le Consul Marcus Aemilius Scaurus (163-88) et une armée prendre possession de la Syrie. Comme les Hasmonéens étaient alliés des Romains, Aristobule II et Hyrcan II font alors appel à Scaurus, chacun s'efforçant de promesses de dons afin de le gagner à sa cause. Scaurus, attiré par 400 talents, se décide en faveur d'Aristobule II et ordonne à Arétas III de retirer son armée. Au cours de leur retraite, les Nabatéens subissent une écrasante défaite. Malgré la reconnaissance de suzeraineté d'Arétas II envers les Romains, en 62, Scaurus marche sur Pétra et Assiège la ville. Toutefois, la combinaison de plusieurs facteurs : Le terrain accidenté, peu de réserve de nourritures pour son armée et l'opportunité de prendre le royaume du Pont, après le suicide de son Roi Mithridate VI (120-63), Scaurus est obligé de quitter le siège et il envoie Hyrcan II négocier la paix avec Arétas III. Le siège est levé en échange de plusieurs centaines de talents d'argent donnés à Scaurus lui-même et la reconnaissance pour les Nabatéens de la suprématie Romaine. Arétas III conserve quand même tous les territoires en sa possession, mais devient un vassal de l'Empire Romain. Afin de renforcer davantage la nouvelle culture hellénique et Romaine des Nabatéens, Arétas III s'est efforcé de construire, dans la capitale Pétra, avec un mode d'architecture Grec et Romain. Il créé de nouvelles colonies de peuplement, tels que Humayma, ainsi qu'un aqueduc de 26,8 km de long. Il est le premier souverain Nabatéen à produire des pièces d'argent, dans un style hellénique, avec le lettrage de son nom en langue Grec au lieu de la langue arabe Nabatéenne. C'est sous son règne que les Nabatéens adoptèrent l'écriture Grecque. Le royaume va être entouré par la lente expansion de l'Empire Romain, qui conquiert l'Égypte et annexe la Judée, mais il réussit à préserver un temps une certaine indépendance officielle tout en étant un client de Rome.
Obodas II (62-60) a son existence qui est restée longtemps incertaine jusqu’à la découverte
d'une inscription à l'Est du Canal de Suez. L'essentiel des connaissances actuelles, qui sont minces, sur sa vie et règne nous vient de cette inscription et de pièces de monnaie. Il est peut-être un fils d'Arétas III. Il fut le premier Roi à instaurer une divinisation du souverain. Ce culte fut peut-être à l'origine de l'édification ultérieure de tombes monumentales destinées aux Rois. Il se fait enterrer à Oboda, dans le Néguev, comme son "grand-père" dans un mausolée. Sous son court règne, le royaume Nabatéen subit plusieurs invasions Romaines. Malichos II (ou Malchos, 60-30 av.J.C) va développer une amitié avec les Romains ce qui va assurer une certaine prospérité a son royaume. Cependant il va commettre une erreur politique grave en soutenant l'invasion des Parthes. En 40, le fils d’Aristobule II, l'Hasmonéen Antigonos II Mattathias (40-37 av.J.C) cherche à reprendre le trône de Judée en renversant l'Ethnarque Hyrcan II (63-40) et il entre en conflit avec Hérode le Grand (Roi 40-4 av.J.C) alors Tétrarque de Galilée et son frère Phasaël qui soutenaient Hyrcan II. Il attaque Jérusalem, mais Phasaël défend les murs et le palais d'Hérode contre ses antagonistes. Antigonos II invoque alors l'aide de l'Empire Parthe, les ennemis des Romains. Le Roi Parthe Pacorus I (V.40-38) avec son général Barzapharnès, envahit la Syrie, prend Jérusalem et il détrône Hyrcan II. En dépit de l'avertissement d'Hérode, Phasaël se rend avec Hyrcan II dans le camp du chef Parthe Barzapharnès afin d'entamer des négociations de paix, mais il sont emprisonnés. Après sa fuite de Jérusalem, Hérode cherche à se mettre en sécurité chez les Nabatéens, mais il est mal reçu par le Roi Malichos II qui soutenait les Parthes. Il rejoint alors Alexandrie, puis Rome où il va plaider sa cause. Bien accueilli par Marc Antoine (83-30) et Octave (Empereur Auguste, 27 av.J.C14 ap.J.C), après avoir confirmé son alliance avec les Romains, il est nommé Roi de Judée en décembre 40. Hérode part alors en guerre, il bat les partisans d’Antigonos II près d'Isana. Puis attaque Pappus, un des généraux d'Antigonos II et le met en déroute, de sorte que toute la Palestine, jusqu'à Jérusalem tombe sous sa coupe, mais pas encore la cité. En 37, Hérode est nommé Roi d'Israël "Roi des Juifs" par le Sénat Romain. Antigonos II perd l’appui des Parthes qui sont vaincus. Après la défaite de ceux-ci, Malichos II doit payer un tribut pour conserver son indépendance. Hérode fait alors au printemps le siège Jérusalem, qu'il prend au bout de cinq mois avec l'aide des Romains. En 32, Hérode se lance dans la guerre contre les Nabatéens, avec l'appui de la Reine d'Égypte Cléopâtre VII (51-30), qu'il gagne à peine un an plus tard. À cette époque la Judée subit un tremblement de terre dévastateur. En 31, Cléopâtre VII obtient de Marc Antoine la région de Jéricho et un tribut des Nabatéens. Cependant ceux-ci se soulèvent, cessent de payer le tribut à Cléopâtre VII et envahissent Israël. Cléopâtre VII exige d'Hérode qu'il leur déclare à nouveau la guerre. Celui-ci traverse le Jourdain à Philadelphia (Amman aujourd'hui). Les deux camps se retranchent et les Nabatéens, sous les ordres du général Elthemus, refusent de commencer la bataille, Hérode décide alors d'attaquer leur camp. Les Nabatéens, surpris et désorientés tentent de tenir la lutte mais ils sont battus, Hérode occupe Tell al-Ashari. Les survivants battent en retraite jusqu’à Canatha (ou Qanawat, aujourd'hui en Syrie), Hérode les poursuit et certains se rendent. Les survivants offrent aux Roi de Judée 500 talents contre la paix, mais Hérode refuse. Cependant les nabatéens, assiégés sont forcés de sortir de leur position retranchée, afin de chercher de l'eau, ils sont alors écrasés. Puis Hérode saccage et pille la Nabatène avec sa cavalerie et le royaume de Nabata devient vassal d'Hérode le Grand. On ne connaît pas les raison de la mort de Malichos II, estil tué par les Judéens ?
Obodas III (30-9 av.J.C), sûrement un de ses fils, lui succède. Il tente de se libérer de la tutelle des Judéens et doit lutter sans succès contre le Roi d'Israël Hérode le Grand (41-4 av.J.C). Il laisse le pouvoir à son ministre Syllaios (ou Syllæos). En 25, lorsque le Romain Ælius Gallus entreprend une expédition dans le Sud de l'Arabie, Syllaios lui offre 1 000 hommes et se propose d'être son guide dans la région. Cependant il le dirige mal, de façon à lui rendre la campagne très dure et il lui fait faire en six mois un trajet qui n'en exigeait que deux, ce qui fait échouer l'expédition Romaine.
En 22, l'Empereur Romain Auguste, accorde à Hérode les régions de Trachonitide (ou Trachonitis, en Hébreu : Argob), de Batanée (ou Batanæa, aujourd'hui Ard el-Bathanyeh) et l'Auranitide (ou Auranitis ou Hauran) au Nord-est de la Judée. En Trachonitide il lui demande de Pacifier la région. En effet Zénodore, le Tétrarque d'Iturée, se livrait à des actes de vol et de pillage dans la région de Trachonitide, au Sud-est de Damas, ainsi que sur la ville de Damas elle même. Les habitants de la ville se tournent alors vers le Gouverneur Romain de la Région pour qu'il leur vienne en aide, les Nabatéens étant impuissants, ce qui conduit l'Empereur Auguste à donner à Hérode la tâche de mettre de l'ordre dans la région. Zénodore part à Rome pour tenter de plaider sa cause, mais il revient sans avoir obtenu quoi que ce soit. Désespérer de sa situation, Zénodore vend une partie de ses terres, appelées Auranitide (ou Hauran), a Obodas III pour cinquante talents, même si ces terres avaient été confisquées par Auguste et données à Hérode. Zénodore décède (d'une occlusion intestinale) peu après, en 20 av.J.C, à Antioche. Il meurt sans héritier et Auguste donne alors officiellement à Hérode les territoires de Zénodore. Obodas III est particulièrement furieux car il perd le territoire et l’argent qu’il avait versé. En 10, Hérode débute une nouvelle guerre contre les Nabatéens, cependant cette action lui provoque la disgrâce d'Auguste. Durant le règne d'Obodas III, le royaume Nabatéen va connaître un important essor culturel. C'est à cette époque que la plupart de tombeaux et temples vont être construits. C'est aussi lors de cette période que les Romains tentèrent de découvrir l'origine des épices et des parfums que les Nabatéens commerçaient, afin de ne plus passer par leur intermédiaire. Obodas III était précédemment connu de l'histoire comme Obodas II.
Arétas IV Philopatris "Ami de son peuple" (ou Harthah ou Haritha ou Harétat, 9 av.J.C-40 ap.J.C), étant le plus puissant voisin de la Judée, va souvent prendre part aux affaires de ce pays et va jouer un rôle important dans la définition du destin de ses dirigeants. Il n'est pas particulièrement en bons termes avec Rome, comme l'indique son nom, "ami de son peuple", qui est en opposition directe à la prévalence φιλορώμαις "ami des Romains" et φιλόκαισαρ "ami de l'Empereur" et c'est seulement après beaucoup d'hésitation que l'Empereur Auguste (27 av.J.C-14 ap.J.C) le reconnaît en tant que Roi. Arétas IV prendra toute fois part à l'expédition de Varus contre les Juifs en l'an 4 av.J.C et placera une armée à la disposition du général Romain. Il se débarrasse de son ministre Syllaios (ou Syllæos) qui est mis à mort à Rome. Il reprend possession de Damas et y reprend le titre de Roi. En 34, Arétas IV fait arrêter le Chrétien Apôtre Paul de Tarse (ou Saül ou saint Paul, v.10-v.65) à Damas. Celui-ci mentionne que pour s'échapper de Damas et fuir le Roi Arétas, il dut se faufiler dans un panier, par une fenêtre (2 Corinthiens 11:32, 33, cf Actes 9:23, 24). Parce que les Juifs de Damas sont mentionnés comme étant à la recherche de Paul, il est très probable qu'Arétas IV est fait la tentative de capture de Paul à leur demande. De cela, on peu en déduire que les Juifs devaient avoir eu une influence dans le royaume Nabatéen, sinon ces derniers auraient pris soin d'éviter toutes interférences avec Paul, qui était un citoyen Romain. Arétas IV repousse les frontières de son royaume, qui atteint sous son règne son apogée. Sa zone d'influence comprend : Damas au Nord, Wejh (Sur la côte de l'Arabie Saoudite actuelle) à l'Est, El Ula au Sud (au Nord de l'actuelle Médine), jusqu'au Delta du Nil au Sud-ouest. Pour se ménager le voisinage du Tétrarque de Galilée et de la Pérée, Hérode Antipas (4 av.J.C-39 ap.J.C), il lui offre sa fille Phasaelis en mariage. Quand ce dernier la répudie pour épouser Hérodiade (ou Hérodias) la fille d'Aristobule IV, qui avait auparavant été mariée à son frère Hérode Philippe I, Phasaelis fui vers son père. Paul de Tarse par Rembrandt - 1635
Autre vue du Khazneh Tombeau d'Arétas IV Selon les Evangiles, le Nouveau Testament, c'est la condamnation de ce mariage par Jean Baptiste, qui a conduit Antipas à le faire arrêter et ensuite mettre à mort. Ce divorce ajoute un grief personnel aux différents déjà important, entre Arétas IV et Hérode Antipas, sur leur territoire et la frontière entre la Pérée et le royaume Nabatéen. Le Roi Nabatéen veut défendre l'honneur de sa famille et attaque Antipas. Il envahit la Judée et marche avec son armée sur Machéronte et prend les territoires le long de la rive occidentale du Jourdain, y compris les zones situées autour de Qumran. Flavius Josèphe (ou Titus Flavius Josephus ou Josèphe ben Mattatias, historien Juif, 37-v.100), relie une bataille, qui se déroule au cours de l'hiver 36/37, avec la décapitation de Jean Baptiste, qui a eu lieu en même temps. Cette guerre s'avère désastreuse pour Antipas qui fait alors appel à l'Empereur Romain Tibère (1437). Celui-ci lui envoie le soutient du Gouverneur de Syrie qui attaque Arétas IV. Mais du fait de la mort de l'Empereur, en l'an 37, son action est abandonnée. En 39, Hérode Antipas est accusé par son neveu Hérode Agrippa I de complot contre le nouvel Empereur Romain Caligula (37-41). Celui-ci l'envoie en exil dans le Sud de la Gaule à Saint-Bertrand de Comminges. Arétas IV est aussi un grand bâtisseur, beaucoup de monuments de Pétra sont construits sous son règne dont le Khazneh que l'on suppose aujourd'hui être son tombeau, le théâtre, le Qasr-al-Bint, la plupart des grandes rues de la ville etc...). Son fils Malichos III lui succède et sa fille Shaqilat II (ou Shaqilath) épousera son frère.
Malichos III (ou Malchus, en arabe : مالــك, Malik, 40-70 ap.J.C) monte sur le trône et d'entrée décide de mener une politique pro-Romaine. Au cours de son règne, la puissance Nabatéenne diminue et Nabata perd le contrôle de Damas. Lors de la révolte Juive de 66 à 70, Malichos III est allié de l’Empereur Titus (79-81), auquel il fournit un contingent de 5 000 cavaliers et 500 archers, lors de la prise de Jérusalem en 70. Après sa mort, le 20 octobre 70, sa femme et sœur Shaqilat II (ou Shaqilath), assure l'interrègne jusqu'à la majorité de son fils Rabbel II. Des Pièces de cuivre où elle est représentée avec son mari et d'autres avec son fils ont été mises au jour. Rabbel
II
Sôter
(70-106
ou
ar-Rabil), surnommé "Celui qui fait vivre" et "Sauveur du peuple", titre qu'il se donnera lui même, est jeune lorsque son père décède et c'est sa mère Shaqilat II (ou Shaqilath) qui assure la régence de 70 à 76. Son épitropos (Tuteur) ‘Inayshu, semble être son oncle maternel. Il sera le dernier Roi de l'Empire Nabatéen. Il transfère sa capitale pour des raisons économique de Pétra à Bosra (ou Bostra). Après sa mort, en 106, l'Empereur Romain Trajan (98-117) donne l'ordre au Gouverneur de Syrie Cornelius Palma de prendre possession de la région. Confronté pratiquement à aucune résistance, apparemment pas de combat, il conquiert le royaume Nabatéen. Le 22 Mars 106,
Nabata est intégré à la nouvelle province Romaine d'Arabie (Provencia Arabia), qui s'étendait du Hauran jusqu'à la mer Rouge et Bosra reste la capitale provinciale, gouvernée par une hipparchie (Division de cavalerie) où entreront de nombreux Nabatéens. Cependant la manière exacte de l'annexion reste inconnue. De cette époque paraît dater la voie Romaine reliant Pétra à Jerash (ou Gérase ou Gerasa, en Jordanie). Trajan poursuit ses campagnes en Arabie et lance une expédition vers le grand Sud, Arabia Felix. Un des fils de Rabbel II, Arétas (ou Harthah ou Haritha ou Harétat) servira de guide aux légionnaires de la VIe légion Ferrata. Rabbel II meurt le 21 mars 106 et selon certains spécialistes il aurait eu un successeur, Malichos IV, le royaume de Nabata étant officiellement province Romaine à cette époque, ce Malichos IV (S'il a vraiment existé) n'aurait eut que des pouvoirs de Gouverneur tout au plus. Les archéologues ont retrouvé beaucoup d'inscriptions portant le nom de Rabbel II. Il était, comme ses prédécesseurs, Roi Prêtre et il servait lui-même en pagne pourpre ses pairs et dignitaires lors de banquets et autres repas sacrés. Marâ’nâ Rabbel II, comme l’appelaient ses fils sur une inscription, est inhumé dans l’un des tombeaux qu’il avait fait creuser dans la roche d’Arquem à Pétra. Il s'agit peut-être du tombeau dit "corinthien" ou selon d'autres spécialistes, plus probablement, le tombeau voisin dit "à étages" Palace tomb de 49 m x 49 m. Rabbel II a deux épouses : - Gamilat (ou Gamilath) qui est également sa sœur, qui lui donne un fils, Abdath (Sources incertaines). - Hagru qui lui donne deux fils, Arétas (ou Harthah ou Haritha ou Harétat) et Petsâël et une fille Huldah. Malgré un déclin dû à l'émergence de la route commerciale maritimes entre Myoshormus et Coptos sur le Nil, Pétra va rester un centre commercial cosmopolite. Soumis à la Pax romana, les Nabatéens perdent leurs habitudes guerrières et pastorales et deviennent un peuple pacifique voué au commerce et à l'agriculture. À partir de cette période la culture des Nabatéens se dissipera et disparaîtra. Le royaume aura été un rempart entre Rome et les hordes sauvages du désert. Un peu plus d'un siècle plus tard, pendant le règne de l'Empereur Alexandre Sévère (222-235), la monnaie Nabatéenne est abolie. Au IIIe siècle ap.J.C, les Nabatéens avaient cessé d'écrire dans leur langue. Le Christianisme pénètre en Nabatène vers le IVe siècle. Pendant ce temps, Palmyre a grandi en importance et a attiré le commerce d'Arabie loin de Pétra. Il semble, toutefois, que la cité est résistée en tant que centre religieux. Elle fait désormais partie de l'Empire Byzantin et l'Empereur Dioclétien (284-305) y encourage, comme sur tout son territoire, la diffusion du Christianisme en construisant des églises. En 350, un évêque est nommé à Pétra. Il n'y eut plus de construction de somptueux tombeaux, apparemment en raison de l'invasion de la région par les Perses Sassanides. Un violent tremblement de terre frappe la Nabatène le 19 mai 363, endommageant des monuments et les aqueducs, paralysant le système de gestion de l'eau indispensable à la ville. Selon Cyrille, Évêque de Jérusalem, presque la moitié de la ville de Pétra fut détruite. La cité qui était déjà affaiblie depuis le début de la domination Romaine par la diminution de ses activités commerciales, n'est pas reconstruite et se vide lentement de ses habitants. Les nouveaux envahisseurs arabes, trouvent les derniers Nabatéens transformés en paysans (ou fellahun). Leurs terres sont réparties entre les nouveaux Byzantin vassaux des arabes Ghassanide et les arabes Himyarite vassaux Knidite.
praktische info INBEGREPEN • Vluchten met Turkish Airlines • BTW en luchthaventaksen in Europa • 14 overnachtingen in de vermelde hotels of gelijkwaardig • Maaltijden volgens het programma • Franssprekende lokale gids • Alle excursies, entreegelden en transfers zoals beschreven in het programma met A/C wagen of autocar • Verzorgde documentatiemap en reistas per kamer NIET INBEGREPEN • • • • •
Dranken, uitgaven van persoonlijke aard en overige maaltijden Fooien Annulatie- en/of bijstandsverzekering (VISA Gold en Europe Assistance) Vertrektaks aan de grens met Jordanië: +/- $ 10 Visumkosten voor Jordanië
Het schrift:
Les Araméens sont généralement définie par l'utilisation de cette langue araméenne, d'abord écrite en utilisant l'alphabet Phénicien légèrement modifié. Leur langue, appartient comme l'Hébreu, l'Ammonite et d'autres, au groupe de dialectes sémitiques du Nord-ouest. Dès le VIIIe siècle av.J.C, l'araméen (langue et écriture) est en concurrence avec l'Akkadien (langue et écriture cunéiforme) en Assyrie, puis se répand dans tout l'Orient. http://antikforever.com/Syrie-Palestine/main_palest.htm
