SRI LANKA Zaterdag 22 april Aankomst in Taj Samudra Hotel in Colombo . Eerst wat geslapen. Deze dag verder gebruikt om kaarten en cadeautjes te te kopen in Colombo. Zondag 23 april Dharma Samaranayake uitgenodigd voor een werklunch. Zij is onze Srilankaanse parner en heeft ons een overzicht gegeven van de activiteiten van haar stichting genaamd Peramana Guild. Wij hebben haar geadviseerd om een hernieuwde aanvraag voor een vervoermiddel in te dienen bij MIVA, waarbij wij haar beloven te bemiddelen. Peramana Guild wil een nieuw project opzetten voor vrouwen in Sahaspura, Colombo. Een project op het gebied van maatschappelijke zorg. Wij hebben haar geadviseerd om een projectaanvraag in te dienen bij Melania. Wij zullen bemiddelen. Afspraak gemaakt om met haar op dinsdag 25 april een bezoek te brengen aan een familie die woont in een gerenoveerd huis, dat door onze stichting is betaald. ‘s-Avonds uitgenodigd voor een etentje bij Sathis, de directeur van Arthacharya Foundation welke onze lokale adviseur is. We hebben de lopende projecten met hem besproken, waaronder het Nutrition Program Dit programma betreft extra voeding voor de kinderen van de gezinnen uit Moratuwa die door de tsunami zijn getroffen, met daarbij medische contorles. Maandag 24 april Per trein vertrokken naar Galle. Dezelfde treinrit als die rampzalige rit op 2e kerstdag 2004. We kunnen onderweg zien dat de vrijwel alle tentenkampen zijn verdwenen. De meeste mensen wonen nu ofwel in tijdelijke behuizing ofwel in een permanent behuizing. Een enkeling woont nog in een tent. Een warm welkom bij Sita. In de namiddag gelijk aan het werk. Een aantal door ons ondersteunde schoolkinderen met hun ouders komen hunvaste maandelijkse donatie (voor schoolkosten) in ontvangst nemen. Wij maken van ieder kind een foto en zij vullen een formulier in met hun familiegegevens. Een hele vermoeiende middag. Wat is het heet en vochtig hier In de avondschemering lopen om even bij te komen we langs de remparts, gelegen langs de zee. Vanuit een uitkijkpunt zien we oorlogsschepen voorbijvaren met gerichte kannonnen. Niet zo'n prettig gezicht. De politieke situatie is onstabiel in Sri Lanka na de opgelaaide onlusten tussen de regering en de Tamiltijgers. Er zijn ook weer enkele bomaanslagen geweest. Het was ons al opgevallen dat het aantal checkpoints in Colombo erg was toegenomen. Overal veel gewapende soldaten. Dinsdag 25 april 9. 00 uur met de bus naar het tsunamicamp Peraliya. Wij hebben daar een gesprek met de directeur van de school die door de tsunami verwoest werd. Er wordt nu les gegeven in een tijdelijk onderkomen dat bestaat uit een soort barakken met een golfplatendak erop. De school zal binnenkort met behulp van de Italiaanse overheid opgebouwd worden. Onze hulp is daarbij niet nodig. Wel hebben ze gevraagd om een computer in hun tijdelijk schoolgebouw. Hiervoor wordt een aanvraag ingediend. Hierna samen met Dharma naar de familie waarvan de gedeeltelijk verwoeste woning met onze financiële steun weer helemaal is gerenoveerd. Bij de tsunami kwamen destijds de schoondochter en het kleinkind om. In het huis wonen nu de oude vader en moeder, de zoon en een ongetrouwde zus. In de muur van het huis is een plaat ingemetseld waarop de naam van Jacques en Marijke en Focus on Education vermeld staat.
Woensdag 26 april We gaan vandaag proberen de vissersfamilie die een boot heeft ontvangen van de basisschool Het Palet, te bezoeken. We hebben een onduidleijk adres, ergens in de vissersplaats Weligama. Onderweg brengen we een bezoek aan het bejaardenhuis Bonavista. We zien dat het nieuwe toiletgebouw zo goed als klaar is maar nog niet in gebruik is genomen. Hierover zullen we een verklaring vragen van de directeur van het bejaardentehuis welke op dat moment niet aanwezig was. Vervolgens door naar Weligama. We stoppen bij een resthouse net buiten Weligama. We laten de foto van de visser zien en het vermoedelijke adres. Maar niemand kan ons verder helpen. Dan besluiten we naar het politiebureau te gaan om de familie te laten opsporen. We komen bij het politiebureau aan en zien een hele rij wachtende mensen op de veranda zitten. Wij lopen zonder te vragen een kantoor binnen en na enige overtuigingskracht van onze zijde worden er enkele mensen actief. Zij gaan voor ons naar het kantoor van de commissaris. We vertellen ons verzoek en laten de foto met het adres zien. Na aanvankelijk wat gekreun over het niet ter beschikking hebben van registers of computerbestanden besluit hij na een gloedvol betoog van Marijke om een opsporingsploeg aan het werk te zetten. Enkele agenten gaan op pad met de foto en het vermoedelijke adres van de man. Wij kunnen in het kantoor blijven zitten terwijl de commissaris andere mensen ontvangt. Hij blijkt een heel beminnelijke man te zijn en legt ons zelfs uit met welke problemen de mensen bij hem komen. En dan, na een half uurtje wachten komen 2 glunderende agenten binnen met de mededeling dat ze de familie opgespoord hebben. Ze hebben de vissersman, zijn vrouw en een van de zonen meegenomen naar het bureau en deze mensen staan buiten op ons te wachten. Deze mensen, weliswaar zenuwachtig, zijn toch nieuwsgierig naar die “weldoeners” uit dat verre Nederland. We gaan met hen mee naar hun huisje niet ver van de zee. Wij krijgen thee aangeboden en langzamerhand stroomt het huisje vol met allerlei familieleden uit de omgeving. De vissersboot ligt naast zijn huis. Hiermee vist hij als de zee niet te ruw is. Nu gaat hij deze middag met 3 andere vissers in een grote boot de zee op. Zij vissen de hele nacht en komen tegen de ochtend weer terug. Wij brengen de mannen naar zee, een mooi gezelschap van 3 totaal verschillende types, waarvan 1 de kapitein blijkt te zijn. Nadat we ze uitgezwaaid hebben vanaf het strand gaan we weer terug naar Galle om uit te rusten van de vermoeiende dag. We hebben helaas geen tijd meer om de twee andere vissersfamilie die via ons een boot hebben ontvangen op te sporen. Dit schuiven we door naar een volgend bezoek aan Sri Lanka.
Donderdag 27 april ‘s Ochtends vertrekken we naar het Holland House of Hope van de Nederlandse Marja van Leeuwen. Een half uurtje rijden van Galle vandaan. We komen aan bij een mooi en groot complex van verschillende gebouwen en worden ontvangen door de manager. Hij was al geïnformeerd over onze komst door Marja van Leeuwen. Nadat we zijn rondgeleid laat hij ons de oude vervallen bungalow zien die moet worden verbouwd tot een kleuterschool. We hebben een goede indruk van dit project gekregen. In de namiddag brengen we een bezoek aan het kantoor van Dhr. Dias, de directeur van het bejaardentehuis uit Galle. Hij vertelt ons dat het de schuld van de aannemer is dat de door ons gesponsorde toiletten voor de zieke bejaarden nog niet in gebruik zijn. De aannemer heeft een trapje voor de toiletten aangelegd en dat is niet handig voor deze zieke mensen die toch al slecht ter been zijn. Onder druk belooft hij alles voor 21 mei af te ronden.
vrijdag 28 april We vertrekken al vroeg met de bus naar Mount Lavinia, een rit van vele uren. We hebben 's middags namelijk een afspraak met een specialist in een ziekenhuis in Colombo/ advies huisarts Galle. We willen in Colombo zelf geen hotel, het is er erg onrustig na een aantal bomaanslagen. Ik (Marijke) heb al een aantal dagen hevige oorpijn en zal met zo'n ontsteking niet kunnen vliegen. De specialist zuigt mijn oor schoon wat gelijk een hoop verlichting geeft. zaterdag 29 april Per taxi vertrekken we naar de luchthaven in Colombo, vanwaar we vertrekken naar Chennai, Zuid India.
INDIA Zaterdag 29 april Aankomst op de luchthaven van Chennai omstreeks 17.00 uur alwaar Antoni, manager van onze Indiase partner stichting SJDT, ons staat op te wachten. Hij brengt ons naar een hotel nabij de luchthaven. ‘s-Avonds hebben we samen met Antoni gegeten in dit een beetje verlopen hotel. Zondag 30 april Om 06.00 uur op. We vertrekken om 7.30 uur richting de kuststreek waar stichting SJDT haar tsuanmiprojecten heeft. Een lange autorit van bijna 8 uur (400 km). We rijden in een bestelbusje zonder airco. De buitentemperatuur in de schaduw is 41 graden. Binnen in de auto is het bijna even warm, zelfs met open ramen. Na opfrissing in het hotel in nabijgelegen plaats vertrekken we om 16.30 uur naar het eerste dorp waar we het literacy centre gaan openen. We rijden over een zandweg richting de kust. Dan komen we in een klein dorpje met de onuitsprekelijke naam: Kazhiyappanallur, waar de hele bevolking is uitgelopen om ons te verwelkomen. Muziek uit luidsprekers komt ons tegemoet. We worden verwelkomd door de leidsters van de Self Help Groups (vrouwengroep) die ook gebruik maken van het gebouw. Eerst een hindoe-ritueel met vuur en een soort wierook. We krijgen allebei een tilak en enkele bloemenkransen omgehangen. Dan lopen we door een soort erehaag van meisjes die bloemblaadjes over ons heen strooien. Dan komen we bij de deuropening waarvoor een lint is gespannen. Onze voorzitster mag het lint doorknippen. Onder luid applaus gaan we naar binnen. Het literacycenter is zowel van binnen als aan de buitenkant mooi versierd. Aan de voorgevel hangt een bord met de naam van onze stichting Focus on Education. Binnen in een apart kamertje liggen allerlei offergaven op goudkleurige schalen. We moeten vervolgens ieder een olielamp aansteken. Vervolgens krijgen we allebei een mooi gekleurde shawl omgehangen en beginnen de toespraken en is er zang en dans door de kinderen. Het is een geweldige sfeer met veel lachende gezichten en kwebbelende kinderen die ons met grote donkere ogen aanstaren. Dan moet Marijke de gas aansteken van een brandertje waarop een kan met melk staat, die even later wordt uitgedeeld. Ook wij krijgen een klein glaasje. Dit hoort allemaal bij de ceremonie. Na een half uurtje bij dit feestelijk gebeuren moeten we weer weg. Nog 2 literacy centres te openen en het begint al donker te worden. We worden feestelijk uitgezwaaid door de bevolking en vertrekken vervolgens naar het 2e dorp Thudaripattai. Hier komen we aan als het vrijwel donker is. Bij het licht van een aan de gevel opgehangen tl-buis krijgen we dezelfde feestelijke ontvangst. Weer een groot, kleurrijk spektakel met dezelfde ceremonies, zang en dans. We zitten onder enkele grote tamarindebomen en genieten weer volop van al die blije gezichten. Veel vrouwen komen ons bij het weggaan nog persoonlijk bedanken. Inmiddels is het geheel donker en komen we aan in het dorpje Ananthamangalam.
Ook hier weer een enthousiaste dorpsbevolking die ons staat op te wachten. Ook hier dezelfde warme ontvangst met bloemetjes, rituelen en gezang. Na het doorknippen van het lint is het derde literacycentre geopend en genieten we nog even van alle festiviteiten. Hierna vertrekken doodmoe maar voldaan naar ons hotel in Kanaikkal. Het is te laat voor een diner en bovendien zijn we te moe. We kopen wat fruit bij een stalletje en eten dat op in ons hotel en vallen hierna snel in slaap. Morgen nog minimaal 2 nieuwe literacycenters openen in Kidangal en Sangendhi.
Maandag 1 mei Vroeg op om opnieuw literacy centers te gaan openen. Wat is het heet. In de voormiddag openen we er twee, in de namiddag nog drie. Overal feest, blije mensen. In een van de centra, die kortgeleden al in gebruik is genomen kijken we naar kinderspelletjes die onder begeleiding van kleuterleidsters worden uitgevoerd. In de avonduren, het is nu gelukkig iets koeler, wordt er door de inwoners van verschillende dorpen een groot cultureel programma uitgevoerd. Een groot dans-en muziekfeest volgt. Dinsdag 2 mei Na een autorit van 8 uur komen we aan in het weeshuis van broeder Sebastian. Het was weer afzien in de auto met een temperatuur van boven de 40 graden. Gelukkig hebben we een airco op onze kamer, die het helaas wel regelmatig laat afweten door de veel voorkomende uitval van electriciteit. Woensdag 3 mei Vanmorgen werden we al om 6 uur opgehaald voor de eerste steenlegging van het gezinshuis voor de jongste weeskinderen. Het was een hele mooie ceremonie. Alle baby’s en kleine peuters waren erbij aanwezig; allemaal prachtig aangekleed. Meisjes met bloemetjes in het haar. Om 5 uur in de namiddag, als de grootste hitte voorbij is, vindt de officiële opening plaats van het Educatief Centrum. Voor iedereen een feestprogramma. Alle weeskinderen hebben nieuwe kleren, de meisjes hebben kransen van jasmijn in het haar. Ook ik krijg een bloemenkrans voor in mijn haar. Ik voel me net een communicantje. Wij mogen ons nog niet vertonen, want alles moet een grote verrassing voor ons zijn. We zitten in onze kamer te wachten, waar de temperatuur tot grote hoogte oploopt omdat de stroom is uitgevallen en er dus geen airco aan kan. Het zweet loopt over onze gezichten; het is bijna niet om uit te houden. De feestelijkheden moeten worden uitgesteld tot er weer stroom is. Rond 18.00 uur springen de lichten aan, worden wij bevrijd en kan er worden begonnen. Er is een priester aanwezig en een hindoegeestelijke om de openingte verrichten. We staan temidden van alle weeskinderen en genodigden voor de deuren van het prachtige centrum. Er volgen gebeden, gezang, toespraken en vele bedankjes voor onze hulp. We krijgen een schaar aangereikt om een lint door te knippen en onder luid geklap en gejuich wordt hiermee het centrum voor de opvang van straat- en werkende kinderen geopend. Vanuit de lucht dwarrelen bloemblaadjes naar beneden op het moment dat de deuren opengaan. We krijgen ereplaatsen, bloemenkransen en als eerbetoon ook nog allerlei shawls omgehangen. Alle weeskinderen zitten in hun prachtige kleding in de zaal. De Broeders van de La Salle organisatie zijn ook allemaal aanwezig. Er volgt een prachtig cultureel programma van vele uren. Wat een kleur, wat een zang en dans en dat alles in de prachtigste kostuums. Wat hebben ze aan dit alles veel zorg besteed. Dit heeft heel veel voorbereiding gekost. Als afsluiting volgt een "earboring" ceremonie..Deze ceremonie behoort tot de Hindoeistische cultuur. De jongste kinderen zijn voor deze gelegenheid kaalgeschoren en hebben gele poeder op hun hoofd. Deze plechtigheid wordt verricht door een hindoepriester, die gaatjes in de oren van de kinderen prikt en er gouden oorringetjes in doet. De kinderen huilen, de muzikanten trommelen keihard om het gehuil te overstemmen en de broeders en de weeskinderen
lachen en klappen. Ieder kind wordt nadat de oorringen in de oortjes zijn gedaan hoog in de lucht gehouden en krijgt een bloemenkrans om. We hebben erg genoten van dit prachtige feest en bedanken de broeders die die alles hebben georganiseerd. Geweldig om dit te mogen meemaken!
Donderdag 4 mei We bezoeken het opvanghuis voor straatkinderen in Dindigul. We ontmoeten een aantal straatkinderen die hier verblijven, waaronder de jongen Kappilan (jongen met slechts 1 arm), die we ook vorig jaar ontmoet hebben. Met behulp van SJDT zal hij een theestalletje gaan exploiteren. SJDT heeft voor alle kinderen die hier verblijven een baantje gezocht bij betrouwbare werkgevers. Geprobeerd wordt om deze kinderen weer te laten terugkeren naar hun familie, maar als ze dat niet willen mogen zij in dit tehuis wonen en wordt voor hen een baantje gezocht en, indien er geld is een vakopleiding aangeboden. Twee straatkinderen zijn door de politie opgepakt en mogen in dit tehuis, achter tralies, hun straf uitzitten. Zo voorkomt SJDT dat zij in de gevangenis belanden. Hierna brengen we een bezoek aan een klein "non formal education centre" in een sloppenwijk. Hier ontmoeten we Chinnaponnu, haar moeder en haar broertjes en zusjes. Wij ontmoetten haar tijdens ons bezoek vorig jaar en we waren zeer geraakt door het verhaal over haar leven. Voor haar gaan we, als de ouders toestemmen, een vakopleiding (naaicursus) betalen zodat zij straks een goed inkomen heeft en niet als coolie aan het werk hoeft. Het Dongemond College in Raamsdonksveer heeft samen met een andere donor al aangegeven dat zij haar opleiding willen sponsoren. Of ze de opleiding mag volgen van haar ouders is nog even de vraag. De leidinggevende van het tehuis voor straatkinderen probeert haar samen met anderen te overtuigen dat zij haar kind een opleiding moet laten volgen. Een lange en luiddruchtige discussie volgt die door alle buurtbewoners die zijn toegelopen met veel spanning wordt gevolgd. De aanwezige straatkinderen vinden dit alles ook wel interessant. Moeder antwoordt dat ze Chinnaponnu's hulp hard nodig heeft en het er met vader over zal hebben. Vader en moeder zijn coolies en verdienen zeer weinig. Hierna gaan we naar het armoedige maar zeer schone huisje waar deze familie woont. De hele buurt loopt uit om te zien wat er aan de hand is. Later vertellen een aantal van hen aan ons hun trieste levensverhaal. 's-Middags een bezoek aan het vocational centre van SJDT. Hier worden diverse vakopleidingen gegeven. De directeur smeekt ons om bij te dragen in de exploitatiekosten. Hiervoor zijn nauwelijks fondsen te vinden zegt hij. Daarna nog enkele bezoeken aan sloppenwijken waar SJDT kleine centra heeft voor straatkinderen en werkende kinderen. Deze kinderen werken vaak 8 uur per dag en 7 dagen per week. Slechts af en toe hebben ze een vrije dag. Sommige kinderen verdienen niet meer dan 20 rupees (40 eurocent) per dag. Wat voor toekomst hebben deze kinderen? Overal wordt gevraagd of wij voor deze kinderen sponsors kunnen vinden die een schoolopleiding voor hen willen betalen. De kinderen kijken ons met smekende ogen aan, de meesten willen zo graag terug naar school. We voelen ons even erg machteloos. We zijn maar een kleine stichting en hebben hiervoor helaas geen geld.
Vrijdag 5 mei 's-Ochtends vertrekken we al bijtijds voor een rit van 3 uur naar Kumily. Dit plaatsje ligt net over de grens in de deelstaat Kerala. Hier vlakbij is een Wildlife Sanctury, ook wel Tiger Reserve genoemd. Door dit park loopt een grote rivier. We hebben nu even tijd om naar het internetcafe te gaan, waar we enkele uren doorbrengen. Er moet weer een verslag worden gemaakt en verstuurd. Zaterdag 6 mei Om 7.00 uur vertrekken we voor een boottocht van 2 uur op de rivier. Vanaf de boot zien we groepjes olifanten die een ochtendbad nemen in de rivier. Ook zien we herten, wilde zwijnen en enkele bisons. Na de boottocht maken we, samen met een gids een wandeling door dit gebied. Een mooie tocht, afgezien van de vele bloedzuigers die ons besprongen. Na afloop blijken er toch enkelen in Jacques zijn been te zijn gedrongen. De volgezogen bloedzuigers worden geplet onder een asbak. Terug in het hotel word ik behandeld met een inheems poeder. Het helpt het bloeden te stoppen. Gelukkig heb ik er geen last van, ook niet de volgende dagen. Helaas lopen er ook kakkerlakken over de muren en over ons bed. 's-Middags winkelen we wat in het kleine stadje. Zondag 7 mei We gaan met de bus terug naar Tamil Nadu en naar ons weeshuis. 's-Middags nemen we afscheid van de kinderen en het personeel, delen nog wat laatste kadootjes uit en gaan na een afscheidsbijeenkomst in Dindigul die wordt georganiseerd door de straatkinderen. Ook hier weer een mooie ontvangst met bloemen en hindoeceremonies. Een programma met zang en dans door de straatkinderen. Wat opvalt is de onrust van de aanwezige kinderen, het gebrek aan concentratie. Als ze horen dat er buiten een ruzie plaatsvindt, de zaal is zeer gehorig, willen zij er massaal heen; dit is sensatie. De leiding voorkomt echter dat ze de zaal uitgaan. Bij het afscheid vertellen we ze tijdens een toespraak dat ze hun best moeten blijven doen om hun (vak)opleiding te voltooien. Met een opleiding hebben ze kans op een betere toekomst. Hierna weer terug naar ons gastenverblijf in het weeshuis. De volgende ochtend moeten we al vroeg vertrekken naar de kleine luchthaven in Madurai voor onze vlucht naar Chennai en vandaar door naar Delhi. Maandag 8 mei Om 6.00 uur opgehaald door Antoni en zijn vrouw die ons wegbrengen naar de luchthaven. We nemen daar afscheid van hen en ontmoeten daar nog iemand van de organisatie Seeds die ons een rapport overhandigd met daarin het verzoek om huizenbouw voor de Dalits (kastenlozen) te financieren. We zeggen hem toe dat we het rapport na thuiskomst zullen bekijken. Na een uurtje of 3 wachten op de luchthaven in Chennai vertrekken we naar Delhi waar we kort na de middag aankomen. Op de luchthaven staat onze taxichauffeur te wachten die ons naar het guesthouse van Ushi en Avnish brengt. Het is buitengewoon heet in Delhi, een temperatuur van 44 graden, het is er verstikkend. Ook in het guesthouse is het ondanks de ventilatoren erg warm. Maar gelukkig kunnen we ondanks de hitte toch redelijk goed slapen. Dinsdag 9 mei We zijn op tijd op het station om in te stapppen in de Shatabdi Express naar Dehra Dun. Een treinreis van 6 uur. Om 1.00 uur 's-middags komen we aan en we worden afgehaald door Ashwini, de chauffeur van onze indiase partner, de RLEK. We kunnen daar logeren in het hostel. Na de lunch bespreken we het programma voor de komende dagen met Ruchee, de schoondochter van Mr. Kaushal (directeur RLEK).
's-Middags gaan we onze foto's op een CD laten zetten en we moeten goede wandelschoenen voor Marijke gaan kopen, want er staat een stevige bergwandeling op het programma. We gaan 3 dagen met RLEK de bergen in o.a. voor de opening van de school in Taati. Hiervoor moeten we een wandeling van 10 kilometer maken en een steile berghelling beklimmen. Dit omdat je er anders niet kunt komen. De beklimming en de afdaling zal zo'n 9 uur in beslag nemen. Woensdag 10 mei We vertrekken al vroeg met een heel gezelschap van RLEK medewerkers, zowel vaste krachten als vrijwilligers. Wij met z'n tweeen en onze begeleider Dinesh in de jeep met chauffeur Aswin. De rest van het gezelschap zo'n 10 mensen, gaat in de MIVA-bus. Na zo'n 8 uur rijden, en een ontbijt onderweg, komen we tenslotte tot stilstand op een onverharde bergweg. Er zijn enkele zware rotsblokken van de helling af gekomen en die blokkeren de weg. Gelukkig kunnen we met een jeep (20 mensen op het dak) die aan de andere kant van de versperring staat het laatste stukje naar onze primitieve lodge waar we de nacht zullen doorbrengen (wassen met een emmer water, alleen tussen 7 en 11 electriciteit en slapen op smoezelige lakens en als eten sterk gekruid vegetarisch voedsel). Wel een prachtige locatie aan een bergrivier met uitzicht op hoge bergtoppen. Donderdag 11 mei Vanuit deze lodge vertrokken we de volgende morgen om 6.30 uur te voet. Verder met een jeep was niet meer mogelijk, alleen nog op de rug van een muilezel, richting Taati, waar we de school zouden gaan openen. We waren al gewaarschuwd voor een zware beklimming van zo'n 3 a 4 uur. Het was bijna niet om te doen. Niet alleen de bergweg liep steil omhoog, maar ook de temperatuur liep op tot ver boven de 30 graden. Steile paden vol losse stenen waar je bijna je benen over brak. Na onderweg het ontbijt gebruikt te hebben lipen we verder tussen illegale papavervelden kwamen we omstreeks 11 uur aan in Taati. Bij de ingang van het dorp werden we verwelkomd door de dorpsharmonie die ons in optocht naar de school begeleiddde. Daar werden we op traditionele wijze begroet door enkele bergvrouwen. We kregen bloemenkransen om en thilaks (rode stippen) op het voorhoofd. De bevolking van het bergdorp Taati en de omliggende dorpen zaten voor de school op ons te wachten. De toekomstige schoolkinderen zaten gekleed in hun nieuwe groene schooluniformen in enkele rijen op de grond. Onder geklap en gejuich werden we begeleid naar de ingemetselde steen die verborgen was achter een rood fluwelen gordijn. Nadat we het gordijn met veel ceremonieel opzij hadden getrokken zagen we de steen met de inscriptie (vrij vertaald): Deze Taati school werd gebouwd met behulp van de Stichting Focus on Education en geopend op 11 mei 2006 door Jacques en Marijke den Ridder. Daarna volgde een cultureel programma met zang en dans en natuurlijk veel toespraken. Heel bijzonder was de godendans van vrouwen in traditionele kostuums. Deze dans wordt slechts uitgevoerd ter ere van de goden of ter ere van degenen die door God worden gezonden. Een hele eer dus voor ons. De school was nog niet klaar, maar men verzekerde ons dat dit binnen 2 weken het geval zou zijn. De verf was hier en daar nog nat. Het is sowieso een mirakel dat ze de bouwmaterialen hiernaar toe hebben kunnen brengen met ezels en mankracht. Dit dorp ligt op een hoogte van 2500 meter en is alleen bereikbaar via de steile bergpaden waarlangs wij ook naar boven zijn geklommen. Na 2 uur festiviteiten vertrokken we weer onder begeleiding van tromgeroffel en hoorngeschal. Hierna weer diezelfde lange weg terug over die steile hellingen. Nog moeilijker en gevaarlijker door de losse stenen en omdat we ook erg vermoeid raakten. Op het einde werd Jacques een beetje misselijk van vermoeidheid en de hitte. Veel tijd om te rusten hadden we niet want we moesten pakken en gelijk door naar ons nieuwe overnachtingsadres op zo'n 3 uur rijden. Weer behoorlijk primitief maar we sliepen als een os.
Vrijdag 12 mei De volgende morgen vertrokken we weer vroeg naar het dorp Hadiya waar we een school zouden openen namens de Nederlandse stichting Indian Rose waarvan wij de bestuursleden goed kennen en die ook schoolprojecten via ons uitvoeren met RLEK. Ook hier weer een uitgebreide ceremonie met bloemenkransen, zang en dans. Lalitha, het meisje met het oogprobleem was hier ook aanwezig. Ze is inmiddels 3 keer geopereerd en maakt het nu prima. Na een prachtig feest van ongeveer 2 uur vertrokken we in de namiddag naar het dorp Lakhamandal waar we de nacht zouden doorbrengen. Hier is helemaal geen electriciteit en de watervoorziening werkte ook niet erg. Dus 's-avonds diner bij kaarslicht. Weer zo'n Indiase vegetarische schotel waar Jacques niet eens aan begon. Dus maar weer vroeg naar bed e want de volgende ochtend zouden we weer op tijd vertrekken naar het bergdorp Bijnad waar de 6 school gebouwd gaat worden.
Zaterdag 13 mei Na een lange rit richting Bijnad onder opnieuw hoge temperatuur werden we ergens langs een onverharde bergweg verzocht uit te stappen. We moesten wel even zuchten toen we weer zo'n moeilijke afdaling vol losse stenen voor ons zagen. Marijke was weer blij dat ze haar Nordic Walking stok bij zich had! In de verte zagen we het dorp Bijnad liggen. Na een afdaling van een klein uur in de gloeiend hete zon (meer dan 40 graden) kwamen we bij het dorp waar we werden opgewacht door de dorpsfanfare. Opnieuw een warm welkom met bloemenkransen en gezang. De dorpsbevolking was verzameld in een primitief gebouwtje dat als community centre wordt gebruikt. Deze bevolking behoort tot de laagste kaste en moet leven beneden de armoede grens. Ook hier weer toespraken door dorpsoudste die aangaf dat het dorp erg blij is met de komst van een nieuwe school. Daarna gezang en dans door de dorpskinderen. Vervolgens liet men ons de bouwplaats zien van de toekomstige school. Daarna gingen we in optocht naar enkele lager op de helling gelegen huizen, o.a. dat van de toekomstige schoolmeester. We werden door hem uitgenodigd om zijn huisje (eigenlijk hutje) te bekijken. In de hoek van het donkere huisje lag tussen een aantal lappen in een soort roestige bak een baby. We waren erg onder de indruk van de grote armoede van deze mensen. Na een letterlijk en figuurlijk warm afscheid vertrokken we weer langs diezelfde lange weg, maar nu omhoog. Af en toe moesten we even stoppen op een schaduwrijke plek om op adem te komen. Ons laatste drinkwater gebruikten we om onze verhitte koppen af te koelen. Eindelijk na een uur kwamen we weer boven bij de weg waar de jeep op ons stond te wachten. Hierna wachtte ons een rit van bijna 4 uur terug naar Dehradun. De Indiase lunch onderweg lieten we aan ons voorbij gaan. Met fruit, koekies en koel mangosap konden we het nog wel even volhouden tot Dehradun, met in het vooruitzicht weer eens een lekkere frisse douche en een westerse maaltijd en na 2 weken weer een koud biertje. Ondanks alle zware inspanningen en de primitieve omstandigheden zijn we erg blij dat we dit allemaal hebben mogen doen. Het waren onvergetelijke dagen.
Zondag 14 mei Vandaag kunnen we uitslapen. Om 9.00 ontbijten we pas. Dit is een klusjesdag. We gaan naar het internetcaf'e om rapporten te schrijven en te verzenden. Er wachten heel wat mails die beantwoord moeten worden. Een tijdrovende klus. Gelukkig blijft er nog een beetje tijd over om te ontspannen. We bezoeken onze vriend in het ijzerwinkeltje, die tranen in zijn ogen krijgt als hij ons ziet. Het vijfde bezoek zegt hij trots. Er wordt thee gehaald en we krijgen cadeautjes. Wat een lieverd. Maandag 15 mei Een rustige dag. 's-Ochtends gesprekken met Kaushal over, voornamelijk administratieve, zaken die nog afgewikkeld moeten worden. 's-Middags heb ik (Jacques) de projectadministratie gecontroleerd inzake de beide Gujjarscholen in Tarbar en Sahasra. Deze beide scholen gaan we morgen en woensdag bezoeken. De administratie was inmiddels ook door een externe registeraccountant gecontroleerd en in orde bevonden. Daarna in het nieuwe warenhuis in Dehradun inkopen gedaan voor de familie van Dharmender, die we de volgende dag gaan bezoeken. Ook nog even naar de fotozaakje om de laatste foto's op CD te laten zetten. Hierna brengen we een bezoek aan een grote Boeddhistische tempel die in een voorstad van Dehradun staat. Naar men zegt komt de Dalai Lama hier af en toe naar toe voor een kort verblijf. Een prachtige tempel met tuinen en wandelpaden eromheen. Dinsdag 16 mei We vertrekken om 8.00 uur naar Tarbar, zo'n 2,5 uur rijden van Dehradun. Hier is een van de Gujjarscholen gebouwd met het sponsorgeld dat we d.m.v. onze gesponsorde trektocht met ge gujjars hebben ingezameld. Onderweg pikken we nog een medewerker van RLEK op die ons zal vergezellen. Het wordt weer een erg hete dag. De meeste riviertjes die we onderweg zien zijn volledig opgedroogd. Als we bij de school aankomen worden we opgewacht door de hoofdonderwijzer. Een mooi gebouw, iets anders van vorm dan de scholen in de bergdorpen Dhaura en Khasausi waar ook scholen zijn gebouwd met financiële hulp van onze stichting. Het schooltje heeft 3 klassen en 1 lerarenkamer met keukentje. Naast de school is een speeltuintje voor de kinderen. Voor de school een groot plein. Om het gehele complex is een muur gebouwd met aan de voorzijde een poort. Omdat de dichtstbijzijnde school veraf gelegen is zal deze school door de overheid financieel worden ondersteund in de exploitatiekosten (o.a. lesmiddelen) en krijgen de kinderen een gratis maaltijd op school. Dat is belangrijk voor de continuïteit op langere termijn. Er zijn in totaal 77 kinderen ingeschreven: 45 meisjes en 32 jongens. Voor het overgrote deel zijn het Gujjarkinderen, maar ook andere kinderen kunnen de school bezoeken. De school is op 4 maart 2006 officieel in gebruik genomen. We bezoeken de klassen en de kinderen doen hun uiterste best om ons te laten horen wat ze geleerd hebben. Na een kopje thee in de lerarenkamer vertrekken we weer. Op de terugweg komen we langs Haridwar, een bedevaartstad voor Hindoes. Deze stad die aan de heilige rivier de Ganges is gelegen trekt dagelijks duizenden bezoekers. We gebruiken hier de lunch in een heerlijk koel restaurant je dat zelfs over een AC beschikt. In de loop van de middag komen we weer terug in Dehradun.
Woensdag 17 mei Onze laatste dag in Dehradun. We vertrekken weer op tijd, samen met onze zingende chauffeur Ashwini, een heel gezellige man. Onderweg pikken we onze zwijgzame begeleider weer op. Na een uurtje komen we in Mohand waar we traditiegetrouw even de school bezoeken. Er is een nieuw gebouw bijgekomen dat als hostel dienst gaat doen. Momenteel is het in gebruik als klaslokaal. We ontmoeten Dharmender, de jongen die via onze bemiddeling aan zijn hoofd is geopereerd, in een van de klassen. Hij gaat met ons mee naar zijn huis dat vlak bij de school staat. Nou ja, huis, een oud verwaarloosd politiebureau, dat weliswaar enige beschutting biedt tegen de hitte maar als het een beetje flink regent dan wordt het daarbinnen erg nat. De Moeder en daarna ook de vader van Dharmender vragen ons of we hen kunnen helpen aan een nieuwe behuizing. Moeder laat ons de jongste aanwinst, onze geadopteerde kleinzoon zien genaamd Lakhsman, die inmiddels ruim 2 jaar is. Het is al een flink ventje geworden. We drinken een glaasje fris dat snel voor ons ergens in een stalletje gehaald is. Daarna delen we de cadeautjes uit. De familie (bestaande uit vader, moeder en 2 jongens en 3 of 4 meisjes) is er erg blij mee. Ook met Kerstmis waren er namens ons door het RLEK spullen voor het huishouden gegeven, zoals een bed, stoelen en een tafel. Hierna vertrekken we weer en gaan naar de door ons gebouwde Gujjarschool in Sahasra, nog een uur rijden door kaal, heet en verlaten gebied met hier en daar een hutje.De rit voert voor een groot gedeelte door een bos en droge rivierbeddingen vol stenen. Tot onze verrassing komen we plotseling bij een riviertje. Het heeft de afgelopen nacht flink geregend en vanuit de omringende heuvels is er een flinke waterstroom op gang gekomen in dit droge gebied. Maar met de jeep is het geen probleem om door het water te rijden. Dan komen we tenslotte aan bij de Gujjar school.Deze school is ook door onze stichting gefinancierd. Eenzelfde soort gebouw als in Tarbar maar dan iets kleiner; het schooltje telt hier 2 klassen. We bezoeken de verschillende lokalen en ook hier doen de kinderen hun best om ons te laten zien en horen wat ze allemaal al geleerd hebben. Deze school was al in december gereed en in gebruik genomen. Ook om deze school is een muur gebouwd. Geen overbodige luxe omdat in dit gebied tijgers en luipaarden voorkomen. Kinderen die verderaf wonen worden met de MIVA-bus van het RLEK gebracht en gehaald. De bus stond bij de ingang van de school toen wij er waren. Dan vertrekken we weer na wat ons laatste schoolbezoek is geweest in de afgelopen maand. We hebben nog nooit zoveel scholen gezien en bezocht in zo'n vier weken tijd. Na ruim 2 uur komen we weer aan in het kantoor van het RLEK. We ontmoeten daar dan de burgemeester van Dehradun die aanwezig was in 2003 bij de opening van de school in Dhaura en met wie we wat bevriend zijn geraakt. Ze vindt het duidelijk leuk om ons te zien en wil graag nog eens met ons op de foto. Dan naar onze kamer om te pakken. 's-Avonds hebben we nog een pizza-party met de vrijwilligers van het RLEK. Ben, een Amerikaan, heeft dat nog gauw even geregeld voor ons. Ze hebben erg hun best gedaan; de pizza's en de salade smaken prima en vooral de heerlijk gekoelde Kingfisher (eindelijk weer eens een biertje) gaat er goed in. Laat kunnen we het niet maken, want om 05.10 uur de volgende ochtend vertrekt onze trein, de Sathabisi Express van Dehradun naar Delhi. We gaan op tijd naar bed met een tevreden gevoel: onze missie is volbracht.
Donderdag: 18 mei Na ruim 6 uur treinen komen we aan in Delhi, waar we ons met een taxi laten afzetten bij het ons bekende Mater Paying Guesthouse. 's-Middags nog even wat winkelen, maar het is zo ontzettend heet dat we gauw teruggaan. Vrijdag 19 mei We zijn op tijd op het vliegveld voor de ochtendvlucht naar Chennai. 2,5 uur vliegen en dan weer enkele uren wachten op de vlucht naar Colombo. We missen deze nog bijna omdat we op het gewone vliegveld zitten te wachten i.p.v. de internationale luchthaven. Om 13.30 uur komen we aan in Colombo. Na veel geharrewar kunnen we toch een kamer huren op het vliegveld. We moesten ruim een uur wachten want de kamer was die ochtend ontsmet! Maar ons kan niets gebeuren want een scherpschutter van het leger staat gewapend op het naastgelegen dak en bewaakt ons. Gelukkig konden we op deze kamer nog een aantal uren slapen. Ruim 14 uur wachten op een luchthaven is geen pretje. Zaterdag 20 mei Dan, om half 5 in de ochtend, beginnen we aan de laatste etappe: Colombo-Amsterdam. Nog iets meer dan 10 uur vliegen en we zijn weer thuis. Jeroen komt ons ophalen op Schiphol en brengt ons thuis. En daar verwent hij ons met koffie en worstenbrood. Niet eerder smaakte dit zo lekker!