Het verslag van onze reis naar Alto Adige/Südtirol van 28 april tot en met 3 mei 2013 Zondagmorgen staan we allemaal paraat. Goed op tijd om niemand te laten wachten, met 3 nieuwe gezichten die zich vol verwachting in de wijnreis storten. Lucienne, Berty en Jan weten niet wat er gaat gebeuren. In Sint-Joris-Weert is het ook een speciale dag, want het is voor de 20ste keer dat een van de bussen van Violettacars onze reisweg verzorgt. Wij zijn allemaal blij dat Guido weer van de partij is. Na een eerste stop is het al snel aperitieftijd. We klinken op de reis met een Weissburgunder festival van 2011. Zo zitten we meteen in de aroma’s en de smaken van de Alto Adige. De regen speelt ons parten en het glaasje rode wijn bij ons boterhammetjes moet wachten tot we terug in de bus zijn. Het is een Chateau Castigno Terracotta van 2009. Een schenking van de eigenaar die we, zoals hij zelf zegt, te danken hebben aan François zijn groot bakkes. Hij heeft namelijk langs zijn neus laten weten dat we vorig jaar bij ons bezoek allemaal te veel betaald hebben voor onze wijnen. Merci François! We slapen in Reutte in ‘hotel Golderner Hirsch’ en ’s anderendaags moeten we zeker vóór 8 uur vertrekken. Na een 30-tal km moeten we, net vóór een scherpe curve, plots stil staan. Ongelooflijk, maar ze zijn de berg aan ’t kuisen! 7oranje mannekes hangen tegen de berg en doen alle losse stenen naar beneden rollen… Na een kwartiertje mogen we terug door. De oranje mannen hangen nog altijd tegen de berg maar zijn even aan rust toe.
Kort nadien: paniek! Roger is een glas kwijt! Neen, geen wijnglas, maar zijn rechter bril glas. 5 mensen gaan op hun buik om onder de zetels met de pillamp & de GSM-spot te zoeken en zo de grond af te tasten. Niets te zien! En zie… Mieke kijkt nog een keer en vindt het glas. Berty en Jan slagen er zelfs in om de draad terug rond het glas te spannen, de bril is terug zoals voorheen. 2 vrouwen kussen is zijn opdracht om een hele reis terug alles duidelijk te kunnen zien. Onze Roger komt er goedkoop van af. ’t Is maandag en we gaan richting Valle d’Isarco, het Eisacktal, de meest noordelijke wijnbouwregio van de Alto Adige. Onze eerste stop is de Abbazia di Novacella dwz. Kloster Neustift. Een imposant klooster en omgeving. Wie van ons zou niet graag zo’n ‘stiften’ krijgen? Wat ze daar allemaal ‘gestift’ hebben! Ze hebben 90 man nodig om alles te kunnen onderhouden. Laatst hebben ze 1150 m² dak vernieuwd… wie van ons al
eens aan zijn dak heeft laten werken weet dat dit een flinke aderlating is. Maar ja, al hun ‘gestifte’ landerijen, wijngaarden, boerderijen, kloosters enz. brengen genoeg op. Na de rondleiding kregen we in de degustatiezaal boven 4 wijnen te proeven. Onze eerste kennismaking met de lokale Sylvaner en de Kerner… en natuurlijk de gezonde Südtiroler kaas- en vleesspecialiteiten. De gerookte droge worstjes en de kaas waren super. Nog even stoppen in de shop, onze eerste centjes uitgeven en we kunnen verder. Nu naar Brixen. We hadden het thuis al in het programma gelezen: Guido kan met zijn bus niet tot vóór de deur van Manfred Nössing rijden. Zijn domein Hoandlhof ligt bovenop een bochtig en smal parcours. Geen nood, hij regelt voor ons de lokale lijnbus. De rit betalen? Niks van, hij regelt dat wel in ’t zwart zegt hij. Wedden dat die chauffeur straks een lekker flesje wijn krijgt? De hond Pablo is de vriend des huizes en vindt ons allemaal ok. In 1995 heeft Manfred zelf zijn eerste 300 flessen rood gemaakt. Dan heeft hij verder geëxperimenteerd met wit. Sinds 2000 maakt hij alles zelf, dit wil zeggen 50.000 flessen van het eigen domein, 6 ha groot. Hij vertelt dat bij hen half augustus de grond al afkoelt. Ook hoe zijn druifjes ‘dank u’ zeggen omdat hij NIET ontbladert. Zo blijven ze koel hangen en worden ze niet gebakken in de brandende zomerzon. Een toffe kerel, die weet wat hij wilt. We proeven 9 wijnen, zowel uit het vat (de 2012) als op fles. De Muller Thurgau in 2012, de Sylvaner in 2011 en 2012, de Grüner Veltliner in 2011 en 2012, de Kerner in 2011 en 2012, de Riesling in 2011 en om te eindigen nog een zoete Kerner. Velen van ons bestellen de 2012 die nog op vat is. Zullen we hem ooit kunnen proeven? Het zou best kunnen want Mich heeft zonet een mailtje ontvangen waarin hij meldt dat hij de bestelling zal leveren! Een huis èn een man om te onthouden.
Hotel Weingarten in Caldaro/Kaltern wordt onze vaste stek voor de volgende 3 nachten.
’t Is nu dinsdag en Guido rijdt ons naar 5 km verder naar Cornaiano/Guirlan, recht naar domein Niedermayr. We zijn wat te vroeg en Madame opent juist haar wijnboetiek. Zij verwelkomt ons en Mijnheer leidt ons persoonlijk en zeer uitgebreid rond. Een mooi domein dat al zeer lang in de familie is. In de museum- & degustatiezaal vertelt hij over zijn museum maar laat het proeven over aan zijn keldermeester. Alles is verzorgd voorbereid met een speciaal blad met de ‘weinfolge, rebsorte, verkaufpreis vinothek’ + ruimte om te schrijven. 7 wijnen, telkens toegelicht qua kleur, smaak, afdronk. Wij hebben daar zelf niet te hard moeten werken. Theo had chance. Zijn eerste medaille mocht hij aan Madame geven, die eerlijkheidshalve wèl zei dat die eer haar man toekwam. In haar winkeltje werd aan de toonbank nog wat nageproefd en er gingen heel wat flesjes van de hand. Van daar reed Guido ons naar Termeno/Tramin bij Elena Walch. Na een flinke klim werden we in de tuin ontvangen en rondgeleid door haar good looking commercieel agent die al 8 jaar in dienst is. In de kelder zien we mooi bewerkte vaten, kunstig versierd voor specifieke gelegenheden. Hij vertelt dat de basis voor de ‘Beyond the Clouds’ Chardonnay is, aangevuld met 3 druivensoorten. Welke? Dat is het geheim! Hun ‘Kermesse’ van 2009 is nu pas op fles en wij konden hem proeven. Voor Tyrol is de 2009 de beste jaargang. Ook hier kregen we 7 wijnen te proeven, tussen de vaten. De tafel voor de degustatie/lunch was ‘gebogen’ opgesteld en mooi versierd. De vleesschotel was prima, de smeuïge gerookte zalm na het vlees eigenaardig, maar ook zeer lekker. Roger zag zijn droom uitkomen. Elena zien in hoogst eigen persoon! Ze nam zelfs even de tijd om te vragen hoe ons bezoek verlopen was. Mich, vergeet Roger de foto van Elena niet door te mailen. Hij rekent er op! Na alle aankopen gaan we te voet op wandelafstand naar domein Hofstätter in het centrum van het dorp. Alleen waren we wat te lang bij Elena blijven plakken en we waren te laat op de afspraak: onze gids was alweer vertrokken en moest terug opgeroepen worden. De sympatieke wijnkeldermeester die een kwartiertje later toekwam liet hiervan niets merken en nam ons eerst mee naar de wijngaard voor een korte uitleg.
Hier zijn ze nog flink aan ’t bij bouwen. In de kelder zei Jacqueline dat het jammer was dat we altijd horen, maar niet kunnen ervaren dat er verschil is in aroma en smaak tussen wijn in vaten van Franse en Kaukasus oorsprong. Geen probleem, hij haalde zijn pipet en 2 glazen en we konden ruiken en proeven. Dan met de grote lift naar boven in de moderne degustatiezaal waar we aan de lange tafel 6 verschillende wijnen proefden. Omdat het al later is en niet meer de moeite om eerst nog terug naar het hotel te rijden, hebben we nog tijd voor wat ontspanning. Een deel van ons maakt een mooie wandeling door de wijnheuvels, van kerk naar kerk. De minder sportievelingen installeren zich op een terrasje of gaan wat winkelen... Bij het avondeten in het nieuwe restaurant van Hofstätter krijgen we lekkere asperges met daarbij een 7de wijn van het domein. De ‘de Vite’ van 2012. Is het u ook opgevallen dat we voor dezelfde wijn 2 verschillende glazen kregen? Het meisje moest lachen toen we vroegen waarom. Zo kan ze altijd zien wie reeds 2 keer wijn gekregen heeft. Geen discussie mogelijk. Die spreken van ondervinding. Woensdag 1 mei rijden we in het zonnetje naar Egna/Neumarkt bij Peter Dipoli. Een ronde, intelligente man die zwaar denkt over wat hij met zijn druiven en grond doet. Hij heeft een duidelijke kijk op wijn en wil zich onderscheiden van zijn collega’s. Zijn Sauvignon moet het verschil maken. Hij reserveert een 80-tal flessen voor degustaties zoals de onze. De oudere wijnen komen uit zijn persoonlijke kelder. We krijgen 3 wijnen in 2 verschillende millésimes, met daarbovenop een magnum van zijn ‘Iugum‘ van 1997. Volgens hem is zijn ’96 nóg beter! Je merkt dat hij tijdens de degustatie ons non-verbaal gedrag observeert en ook al begrijpt hij niet wat we vertellen, je ziet dat hij tevreden is over onze houding. Nog wat flesjes opslaan, kwestie van de Guido zijn bus gevuld te krijgen en we kunnen verder.
We rijden richting Cortaccia/Kurtatsch, naar Schlosskellerei Turmhof bij Tiefenbrunner. Het domein doet ons denken aan ons bezoek bij de facteur in de Côtes du Rhône. Zijn zij bij hem de mosterd gaan halen of hij bij hen? In het zonnetje of onder de bomen schenkt de sympathieke Fräulein ons 5 wijnen ‘und fur die Damen’ een extra Rosenberg Moscatel van 2012.
Op de terugweg naar het hotel wil Mich nog even stoppen bij Röner voor grappa, maar het is 1 mei en zij zijn gesloten. In de vroege namiddag zijn we terug in ’t hotel. De markt is al aan ’t opkramen, daar kunnen we niet meer naartoe. Alleen ons Berty was er als de pinken bij. Zij vertrok direct en kon nog een koopje doen. Jan heeft nu 5 sacochen meer mee dan in ’t opgaan. De anderen gingen zwemmen, naar de sauna, de infra-rood-cabine of gingen wandelen tot in het dorp. Een fikse regenbui maakte een einde aan de zonnige dag. s’ Avonds was het flink klimmen om in Castel Ringberg te gaan eten. De schotels waren heerlijk en mooi gepresenteerd. Hier en daar kan je nog iemand zien rondlopen met een licht blauw strikje. Volgens mevrouw was de andere weg naar beneden zogenaamd gemakkelijker. Wie van ons vond dat ook nog nadat we moesten bijgelicht worden om de trappen tussen het gras te zien? Een avontuurlijke terugtocht en een mooi einde van onze 1ste mei in Italië.
Donderdag 2 mei, onze laatste dag. Eerst hadden we 20 keer Violettacars, nu terug ne ‘jubilé’, zelfs 2! Vandaag vieren 2 koppels hun huwelijksverjaardag. Denise & Roger delen al 54 jaar officieel lief en leed, Jacqueline & Theo al 45 jaar. Bij domein Manincor in Caldaro ontvangt de gravin ons persoonlijk. Ze weet dan ook van naaldje tot draadje waarover ze spreekt. Het koppel heeft er hard voor geijverd om op 4/4/4 hun nieuwe kelders te kunnen openen. Alles is grondig bestudeerd. Hier koop je wijn met een filosofie! Ze maken vaten met hun eigen eik, wekken hun eigen energie op, geven het afval van de druiven terug aan de natuur, ‘we geven wat we krijgen’ is het motto. Zelfs de kleur en het materiaal van hun deuren en poorten moet in harmonie zijn. We hebben al veel gezien, maar wijn die rustig mag rijpen in eiken vaten in een kelder/zaal met gregoriaanse muziek, op een temperatuur van 16-17 graden, met een luchtvochtigheid van 70%... Een gang rond de kelder waar ze regenwater kunnen over de muren laten vloeien om de vochtigheids-graad op peil te houden...
Nadat haar schoonvader het bedrijf doorgegeven had hebben zij in 1996 zelf hun 1ste wijn gemaakt. Wie heeft de flessen ‘à la poire Williams’ aan de druivenplanten zien hangen? Blijkt dat na de snoei het sap van de plant hierin opgevangen wordt. En dat sap wordt gebruikt als cosmetica voor het gelaat.. De gravin zegt aan Theo dat het een zegen is voor het velleke.... We proeven 4 wijnen met zicht op de wijngaarden. De dochter schenkt in en luistert naar de uitleg van mama, ’t is toch geen vakantie? Later zien we haar in de wijnshop terug. We kunnen er op tijd vertrekken en zijn dus een half uurtje te vroeg bij domein Peter Sölva & Söhne. Geen probleem. Het boetiekje rechtover heeft goede zaken gedaan. Een paar topjes, een kleedje, een vestje.... ’t wordt straks een beetje Südtiroler mode in België. We worden ontvangen door eigenaar & wijnbouwer Stephan. Hij is deel van de 10de generatie van een familie met Spaanse roots. Hij loopt hoog op met zijn grootvader en trekt zijn Spaanse roots nog altijd door in de wijnen. En, deze man begint met zelf aan ons vragen te stellen! Wie heeft al eens in de wijngaard gewerkt? Wat is voor u kwaliteit? Hoe herken je harmonische wijn?....
Hij brengt een mooi verhaal van vader en moeder en kinderen. De bodem, de plant, de vruchten… Hoe het ene kind wat wilder en uitbundiger is dan het andere... Over verwende kinderen, kinderen die je eerst moet laten uitbreken en die dan ingetoomd moeten worden… In de degustatiezaal/restaurant schenkt hij ons 7 wijnen. Allemaal mooie producten. Bij de Amistar Rosso zegt hij dat door grootvader bepaald werd dat hierin altijd 50% van de rijpste druiven moeten komen, aangevuld met 2 andere cepages. Dit wil zeggen dat dit ieder jaar anders kan zijn. In de 2010 die wij vandaag proeven zit 50% Cabernet, 25% Merlot en 25% Lagrein. Een mooi laatste domein, met een sympathieke eigenaar waar iedereen zich voor de laatste keer nog eens goed laat gaan. We hebben het geweten. 1 ½ uur hebben we op onze bestelling gewacht. Er moesten eerst nog etiketten op de magnums geplakt worden... Als troost voor het lange wachten krijgen we 3 flesjes mee. We vertrekken naar huis met een volle bus. Vrijdag. ’t Is bijna gedaan. Straks zijn we thuis. Guido, je hebt ons voor de 20ste keer door een mooie streek gereden. We hebben uw bus het meest horen kraken aan het hotel. De straat en de oprit lag daar ècht niet goed.
Merci voor de rustige en veilige rit. Zelfs de douaniers konden vanmorgen bij hun controle niets vinden. 2 keer ‘Proficiat’. Eerst voor de 20ste wijnreis waarvan jij er 17 aan het stuur zat, ten tweede voor jullie 60 jaar Violettacars. Dat verdient een welgemeend applaus! En zeker, dank u voor de lekkere magnum De Silva Lagrein Edizione 2010 van Sölva die we hier in de bus op uw gezondheid mogen proeven. Theo en Jacqueline, We hebben officieel 57 wijnen geproefd. Ik zeg wel ‘officieel’, want de meesten onder ons hebben nog wat speciallekes geproefd vooraleer een of andere, andere wijn te kopen. De typische druiven Lagrein, Vernatch en Gewurtztraminer hebben we bij verschillende domeinen telkens anders geproefd. Het was een mooie reis, met typische wijnboeren die allemaal hun best deden om ons goed te ontvangen. We moeten het zeggen, we hebben dit jaar niet vaak zien kussen. Dat lag natuurlijk aan het beperkt aantal medailles. Je kan moeilijk verwachten dat Theo drie kussen als beloning krijgt omdat hij de wijnboeren vraagt om iets in ons gulden boek te schrijven. Dank u wel voor de voorbereiding, de keuze van de domeinen en het vele werk. Ons Odette brengt nu een kleine attentie van ons allemaal. Wij hebben voor jullie bij Manincor een magnum ‘Cassiano 2010’ gekocht met de cepages Merlot, Cabernet, Tempranillo, Syrah en Petit Verdot. Geniet er samen van! Dank u wel.
En dit hebben we allemaal geproefd:
