Nieuwsbrief 18-10-2012
Inmiddels is er weer zoveel gebeurd dat ik nu echt even tijd moet maken om een nieuwsbrief te schrijven….. het leven van een paardenmens of een mens met paarden gaat niet altijd over rozen, dat is me afgelopen maanden weer ernstig duidelijk geworden. Helaas….. Dag lieve Diana….
20 jaar was je toen je kwam, heel onzeker, voorzichtig, en snuivend kwam je de trailer af. een oog blind, het andere oog slecht zicht, dus alles wat voor een paard met gezonde ogen al spannend is, was voor jou nog 5 x spannender, gewoon je stal in lopen was voor jou al een drempel om te overwinnen, maar langzaam kreeg je vertrouwen op je nieuwe plekje toen nog in Nispen. Een A4tje vol met een gebruiksaanwijzing hoe met jou om te gaan. Maar al na een paar maanden was je helemaal thuis, zolang er maar niets "engs" in het gangpad stond, buiten op het erf, of bij de wei ging alles goed, en volgde je dapper de andere paarden naar buiten.
Om de hoefsmid te laten komen zouden we ook de dierenarts moeten laten komen want je zou gesedeerd moeten worden, maar dat was gelukkig niet nodig, je stond rustig aan een touwtje te genieten van de aandacht, zolang er maar iemand bij je was die je vertrouwde, die je kende en tegen je bleef praten, dan vond je het goed. De mensen die je hadden gebracht van de manege kenden je na een paar maanden al niet meer terug, er was een bepaalde rust over je gekomen, dat straalde je uit, en was voor iedereen wel duidelijk. Toen de verhuizing, ik was de hele week op van de zenuwen, voor alle paarden, maar vooral voor jou. Hoe zou het gaan...... maar je stapte vol vertrouwen weer die trailer op, en op je nieuwe plek er weer
uit. Je maatjes waren er al want jij was een van de laatste paarden die over werden gebracht, zodat al je maatjes er al zouden zijn als jij zou aankomen, en het niet helemaal vreemd zou zijn voor je. Gelukkig ging alles goed en ook op je nieuwe plek was je snel gewend. Als verrassing voor jou werd ook Hannelore gebracht, jou beste vriendin die je al jaren niet meer gezien had, en wat was het voor alle toeschouwers ontroerend, dat moment dat jullie elkaar in de gaten kregen, het roepen naar elkaar over en weer, vanaf het eerste moment bleven jullie bij elkaar geplakt. 2 vriendinnen voor het leven... jaren lang hebben jullie nog samen kunnen genieten van jullie oude dag, waar Hannelore was daar was jij, was er iets engs, dan was Hannelore jou heldin, en samen konden jullie de hele wereld aan. Het afgelopen jaar ging het zichtbaar slechter met je, je ging zwalken met je achterhand, net of je niet meer wist hoe je je benen moest wegzetten, als je lag in de wei, kon je niet meer een, twee drie opstaan, als je bang werd viel je achterover op je kont. Half de zomer heeft de dierenarts je een spuit gegeven om terug wat op krachten te komen, dat zou moeten helpen hoopte hij, om je nog wat langer te kunnen laten genieten, en wij hoopten met hem mee. Helaas werd voor ons duidelijk dat het niet langer met je ging, het ging alleen maar slechter ipv beter. Je werd voor het laatst nog even overladen met knuffels, appels en pepermuntjes, en voor je het wist lag je te slapen. Je was zo moe, zelfs in je slaap was het voor ons te horen, zulke diepe zuchten...... Te midden van je maatjes en je grootste fans ben je rustig ingeslapen. Nadat je was overleden hebben ze allemaal een voor een afscheid van je genomen, maar ze hadden er allemaal vrede mee, wij ook Diana, het is alleen zo moeilijk........... We zullen je nooit vergeten!
Welkom Berry..... Afscheid nemen en weer kennismaken het hoort er allemaal bij in onze opvang, Berry is vroeger manegepaard geweest op Manege Molenzicht, en toen bleek dat hij dat niet zo heel erg leuk werk vond en weg moest op de manege is hij overgenomen door Heleen waar hij gewoon lekker oud mocht worden als recreatiepaard. Berry hoorde bij het gezin van Heleen, en heeft jarenlang genoten van de aandacht die hij kreeg als ex manegepaard. In haar achterhoofd spookte bij Heleen al heel lang hun verhuizing naar Australie, wat dan met Berry ?? Een zware emotionele tweestrijd volgde, en een ellenlange zoektocht naar een plekje waar Berry voor de laatste keer naar toe zou verhuizen. Inmiddels heeft Heleen onze opvang de afgelopen 3 jaar meerdere keren bezocht voordat ze uiteindelijk een besluit kon nemen en kon ze met een goed gevoel de verhuizing van Berry organiseren, en zichzelf en haar gezin nu gaan voorbereiden op hun vertrek naar het verre Australie. Heleen wil zelf de volledige verzorging van Berry op zich blijven nemen, dus voor Berry zijn geen extra donateurs nodig.
Berry is een ruin, met ogen vol vrolijkheid, stralend witte wimpers boven zijn bruine ogen ca 28 jaar oud, en heeft last van een peesblessure. Om hem dan nu ook nog een beetje te ontzien staat hij apart van de andere pensioenpaarden, maar dat belet hem niet om contacten te leggen, en dat heeft hij dus ook al uitgebreid gedaan. Wanneer hij als eerste uit de wei wordt gehaald, dan volgt er een hinniksalvo van 2 kanten, voor ons een teken dat hij nu al is opgenomen in de groep, en dat wanneer hij volgend jaar bij de grote groep gaat dat het weinig problemen zal opleveren. Heleen hoeft zich geen zorgen te maken, Berry is dan wel uit haar oog, maar niet uit haar hart, en daar zijn wij ons terdege van bewust, wij houden haar dan ook regelmatig op de hoogte als ze straks in Australie woont.
De druk is eraf ……
Na ruim een half jaar voorbereiden was daar dan ook de huijbergsepaarden3daagse met als doel de oudjes onder de aandacht te brengen en weer wat extra geld in het laatje te brengen voor de bewoners. We hebben nog steeds niet voldoende donateurs om de verzorging elke maand dekkend te krijgen, dus met dit soort evenementen hopen we het gat weer wat te kunnen dichten. En wat was het een succes, het weer was geweldig, de opkomst van deelnemers en bezoekers nog beter, het was een en al paarden3daagse sfeer, en zeer geslaagd tot mijn grote opluchting, want na de nachtmerries van afgelopen maanden was ik daar niet meer zo zeker van. Maar alle zorgen voor niets, overal waar we keken zagen we lachende gezichten, mensen die ontzettend hebben genoten van de 3daagse, en wij daarom niet minder!
Zondag was de laatste dag en ook die is succesvol verlopen, er was een paardentram die door het dorp reed om mensen van het dorp naar het terrein te brengen, een geweldige show van het Friessche paardencarroussel uit Etten-Leur, en een spetterende intocht die wat later is vertrokken dan gepland stond ivm een ambulance die nog van het terrein af moest.
Wij als organisatie waren zeer tevreden over het verloop van de 3daagse dit jaar, maar ook over de 2e handspaardenspullenmarkt die dit jaar voor het eerst werd georganiseerd. Gelijk met de 3daagse ivm de bezoekers. De 2ehandsmarkt heeft op zaterdag en zondag een bedrag opgeleverd van 976,15, wat tot onze verrassing door Dierenlot werd verdubbeld voor de opvang van onze oudjes, hierdoor wordt het gat steeds wat kleiner, en het lichtpuntje voor de toekomst steeds groter, wij zijn ontzettend blij met dit warme en vooral paardvriendelijke gebaar van Dierenlot,
Na de euforie van de 3daagse ….. Af en toe heb je van die dagen dat je onder je dikke dekbed zou willen duiken om er voorlopig even niet meer onder vandaan te komen. na een hele hectische maand September ivm de huijbergsepaarden3daagse en na de 3daagse nog een week lang elke dag na het werk opruimen had ik me verheugd op een weekendje op de bank, lekker nagenieten van de foto's en de herinneringen aan een fantastisch evenement....... maar zoals dat vaak gaat als er vreugde heerst, dan komt verdriet 9 van de 10 keer om de hoek kijken. zaterdag 7 Oktober reed ik van mijn werk naar huis, en onderweg kreeg ik telefoon, het ging niet goed met Basje, hij ging steeds liggen, koliek dus...... Gelijk doorgereden naar stal en ondertussen de dierenarts gebeld die gelukkig snel ter plaatse was. Een koliek door verstopping was de conclusie. Basje heeft die avond alle medicatie gehad die nodig waren om hem hierdoor heen te trekken, elk uur met hem gewandeld, om 2 uur en om 5 uur nog bij hem gekeken. Het leek erop dat hij zich wat beter voelde..... Tot ik s’morgens om 8 uur bij hem op stal kwam, hij voelde zich duidelijk niet fijn, stond met zijn koppie naar beneden, had nog niet gemest, eten hoefde ook niet voor hem, hij was moe. Samen met Mistral maar even buiten gezet, maar in de wei ging hij gelijk liggen, helemaal uitgestrekt. Aan alles was te zien dat hij doodmoe was. Ik heb de dierenarts gebeld en ben even bij hem gaan zitten, heb tegen hem gepraat, heb hem geknuffeld, en afscheid genomen van dit bijzondere paardje, Voor mij was het duidelijk toen ik hem zag liggen, Basje was helemaal op, het was goed geweest, 37 jaar en dan nooit echt ziek geweest, altijd even vrolijk en dankbaar, ik vond niet dat hij op het laatst van zijn leven nog zou moeten lijden alleen omdat wij geen afscheid kunnen/willen nemen. Als ik terug kijk is Basje achteruit gegaan na het overlijden van zijn beste vriendin Jessica, na haar dood werd hij mager, werd zijn vacht dof, en waren de twinkelingen uit zijn ogen verdwenen, net of het gewoon niet meer zo hoefde allemaal........ Toen de dierenarts was gearriveerd is Basje te midden van zijn maatjes en op het plekje waar hij zijn laatste 4 jaar heeft doorgebracht zachtjes ingeslapen. Het doet pijn, maar het is goed zo....Dit was het laatste wat we voor hem konden betekenen. Basje ik hoop dat je daarboven je zwarte parel Jessica weer hebt teruggevonden, en dat jullie nu met zijn 2tjes zonder pijn en zorgen rondgalopperen. Afscheid nemen doet pijn…..
Maar we kunnen niet te lang blijven treuren ( al doe ik dat natuurlijk wel ) want na Basjes overlijden op 8 Oktober stonden op 9 Oktober 2 nieuwe paardjes uit van Manege Wittenbrug uit Den haag te trappelen om hun nieuwe stek te bezichtigen. Haquilla en Sunny Boy 2 onbezorgde vrolijke ruïnen van 20 en 22 jaar jong ( jawel dat vinden wij nog jong bij het pensioenfonds ) Haquilla een bruine en Sunny Boy witter dan wit ( maar dat duurde maar 2 dagen ) allebei met hun eigen geschiedenis, Haquilla begonnen als springpaard in Zeeland, en Sunny als kroegpaard ( jawel de eerste jaren van zijn leven heeft dit arme paardje achterin een cafe gestaan als ??? vermaak voor de gasten ofzo ?? Helemaal duidelijk zal het nooit worden, maar geen start welke je een paard toewenst, gelukkig is hij via zijn redders terecht gekomen bij Joke en Hans van manege Wittebrug, waar hij naast zijn dagelijkse werk ook gewoon nog lekker paard mocht zijn. Zij hebben inmiddels hun plekje gevonden, en houden Mistral gezelschap. Wij hopen dat deze 2 heren nog heel lang in ons midden mogen zijn, hun hele verhaal kunt u binnenkort lezen op de website in de rubriek onze bewoners. Wij danken de mensen die het mogelijk maken voor deze paarden om met pensioen te kunnen, dit is volledig bekostigd, daar hebben we dus geen zorgen om.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik van Anita van de Hoge Devel te Zwijndrecht nog een telefoontje, zij hadden 7 Oktober een 2e handsmarkt georganiseerd voor onze oudjes, en tevens diverse sieraden verkocht die gemaakt worden van paardenhaar. Daarmee hebben ze het geweldige bedrag van 1.356,- opgehaald. Een heleboel dubbele emoties dus weer maandag 9 Oktober op mijn bordje, maar we zijn er natuurlijk ontzettend blij mee en dankbaar voor dat deze manege en vooral Anita zich zo mateloos voor onze oudjes blijft inzetten.
Paarden en brillen… Specsavers, weet u het nog? Waarschijnlijk wel want ik heb vorig jaar iedereen tot vervelens toe gestalkt om vooral echt te stemmen op het manegepaarden pensioenfonds, en dat was gelukt, samen met Hónderdak waren we uitgekozen door de medewerkers van Specsavers voor de spaaractie. Iedereen die een bril of hoortoestel kocht kreeg een muntje en mocht kiezen in welke spaarbus dat werd gestopt. Een geweldige actie die een gigantisch bedrag van 2.353,18 heeft opgeleverd voor het manegepaarden pensioenfonds, en daarmee zijn we zo ontzettend geholpen, het gat is gedicht voor de komende maanden, en dus kunnen we nu even op adem komen en op zoek naar nieuwe vaste donateurs. Wij willen alle medewerkers van Specsavers en de klanten uiteraard heel hartelijk danken voor deze warme steun in de rug voor de paarden.
Op zoek naar een leuk cadeautje voor jezelf of om iemand anders mee te verrassen ? Neem dan eens een kijkje op de webshop van het manegepaardenpensioenfonds, sieraden van paardenhaar ( van uw eigen paard ) , kaarten, schitterende schilderijen, 2e hands paarden spullen, u vindt het er allemaal, en we hopen in de toekomst nog wat meer te kunnen toevoegen. Het zijn spulletjes voor iedereen leuk en betaalbaar, en ook heel belangrijk met uw aankoop steunt u tegelijk het manegepaarden pensioenfonds. http://pensioenfondswebshop.webs.com/ Na een fantastische nazomer waarbij de paarden veel langer op de wei konden blijven dan we gewend waren is nu dan toch echt het einde van het weideseizoen aangebroken, de paarden komen uiteraard nog wel buiten, maar het groene gras daar kunnen ze even niet meer bij. Maar het is voor hun eigen bestwil, des te meer ze weer kunnen genieten volgend weideseizoen. Cappucino heeft zich inmiddels helemaal met gebruik van ellebogen en klappertanden omhoog gewerkt in de groep. Van dat onderdanige paard is helemaal niets meer terug te vinden. Hij maakt de dienst uit in de wei. Avanti al die jaren en vele nieuwkomers later is een en ander wel gewend, en maakt zich er niet meer zo druk om, hij geniet nog steeds met volle teugen, en als het echt te gek wordt, laat hij dat wel merken. Bravour, Qay, Misty, en Gabber een vriendengroepje apart, anders dan de andere paarden in de grote groep staan zij vaak lekker met zijn viertjes aan de andere kant van de wei, voor hun hoeft die drukte allemaal niet zo, zij kijken wel van een afstandje terwijl de rest zich aan het uitsloven is. Lorenzo en Quaranta, hebben een hele tijd lekker bij de grote groep gelopen, toen ze niet de wei uithoefden ging dat prima, maar nu de tijd is aangebroken dat ze s’avonds naar binnen moeten dacht Cappucino daar anders over, hij vond dat hij de kudde moest beschermen en iedereen bij elkaar moest houden. Hij viel dus iedereen, paard en mens aan die in de buurt van de uitgang stond. Lorenzo heeft daarbij een keer een ferme trap gekregen, en was een tijdje kreupel, daarom zijn deze 2 heren weer apart gezet, en gelukkig gaat het inmiddels weer goed met onze clown. Calvaros en Sally, een stelletje apart, en nog steeds dol op elkaar. Met deze 2 oudjes gaat het allemaal prima, die kunnen nog heel wat jaartjes vooruit.
Hannelore, na de dood van Diana waren wij bang dat ze veel last zou krijgen van het gemis van Diana, maar dat was nergens voor nodig…. Waarschijnlijk heeft zij in een veel eerder stadium al gevoeld dat het niet goed ging, en van te voren op haar manier al afscheid genomen van haar vriendin. Ivo gaat zich steeds meer thuis voelen, hij doet nog steeds alles in zijn eigen tempo, maar geniet wel van alles wat hij doet. Het blijft een paardje wat qua aandacht wel wat extra’s kan gebruiken, en dat krijgt hij dan ook veelvuldig. Alles om hem maar op zijn gemak te kunnen stellen, maar dat komt wel goed met hem, hij heeft in elk geval enorm veel steun aan zijn maatje mick, en dat gunnen we ze beiden nog heel erg lang. Kitty, Zero en Sjakie, de 3 minimusketiers, met allemaal hun eigen levensverhaal. Kitty is de heren de baas, maar daar malen ze niet om, de heren gaan er niet tegenin en dat werkt het beste. Dit gezellige 3tal heeft het dan ook erg naar hun zin zo saampjes. Mistral, was na het overlijden van Basje heel even de kluts kwijt, stond ook 1 dag alleen in de wei, en mocht de volgende dag kennis maken met Haquilla en Subby Boy. Na het tonen van hun mannelijkheid over en weer, staarten omhoog, sierlijke nek erop, en showen maar……. Uiteindelijk na een dag overeengekomen dat ze alledrie even mannelijk waren, en dat het met 3 op de wei toch wel gezelliger was dan alleen, hebben ze duidelijk vriendschap gesloten, wij hopen voor heel lang, maar dat geldt natuurlijk voor allemaal. De Fa ROS recycling ( waar u absoluut heen moet als u zand nodig heeft voor de paardenbak www.rosoverslag.nl , want dit zijn dan ook echte paardenmensen ) heeft na het bezoeken van onze stichting toegezegd een bedrag van 350,- te willen doneren voor de verzorging van onze oudjes, en hartverwarmende gift waar we ontzettend blij mee zijn, en die voor 200 % gebruikt zal worden om onze oudjes een nog fijnere oude dag te kunnen geven. S’middags stond de komst van wederom een nieuwe bewoonster genaamd Kyra op de agenda, maar daarover volgende keer meer!!
Met vriendelijke paardengroetjes
Carola Poot
