Marie-Thérèse De Clercq ‘En als een piloot, die zich tot dusver moeizaam over de grond had voortbewogen, maar toen plotseling opsteeg, verhief ik mij langzaam naar de stille hoogten der herinnering.’ (uit: Marcel Proust, Op zoek naar de verloren tijd / Combray)
Mijn werk bestaat niet uit georkestreerde fotoshoots maar uit omschrijvingen van dingen die me raken en/of inspireren. Soms focus ik door de zoeker op een beeld in het beeld, waarbij reflecties het werk een extra dimensie geven. Het uitgangspunt evenwel is meestal een subjectieve visie op een situatie. Het werkelijke beeld wordt enkel als basisgegeven aangewend om een eigen belevingswereld te scheppen. Het uiteindelijke doel is om via het medium van het fototoestel imaginaire beelden te schrijven die een illusie geven over hoe het was of had kunnen zijn geweest. Marie-Thérèse De Clercq
Marie-Thérèse De Clercq 'Meditation'
Rebecca Dufoort ° 1973 Tielt Atelier te Tielt www.rebeccadufoort.be In mijn schildersonderzoek is zowel de zeer gereduceerde voorstelling als de verfaanbreng van belang. Een krachtige lijn, ton sur ton, een veranderende richting, een compacte vorm in een egale laag verf zijn soms de enige gebeurtenissen in mijn werk. Daarbij is er vooral aandacht voor de kleur maar ook de verfhuid en de richting van een toets zijn belangrijk. De voorstelling wordt uit de directe waarneming gehaald waardoor de schijnbaar abstracte doeken een ongewone vertrouwdheid kunnen voortbrengen. Inspiratie halend uit dagelijkse kijkervaringen: de doorkijk van een tunnel, de richting van brugpijlers, de rand van een dakconstructie, verkeerswissels, de grens tussen een omheining en de lucht, de confrontatie tussen bedrijfsgebouw en weiland, de rand van een schorsvlek, de constructie van een bouwwerf, het snijpunt van een paal en grasperk, de plattegrond van een huis, de contouren van een tuinwand. Kortom, fragmenten die herleid worden tot tijdloze, krachtige, spanningsvolle schilderkundige vormen. Op deze manier kijk ik in aparte, afwisselende stukjes de wereld in en vormt dit een bepaalde constructie, een kleurenspel, een hindernis, een lijnenspel, een aftekening …
Rebecca Dufoort
Paul Gees ° 1949 Aalst Atelier te Schoonaarde Sinds 1980 onderzoekt Paul Gees in zijn werk de relatie natuur-cultuur. Meer specifiek wordt dit onderzoek verbonden met de architectuur. Hierbij wordt architectuur begrepen als de verregaande transformatie en interpretatie van de natuur. Het streven naar essentie en vanzelfsprekendheid, eerlijkheid en leesbaarheid, helderheid en eenvoud vormen een vooropgezette benaderingswijze. Met minimale, maar doelgerichte ingrepen en constructies, zin voor ordening en nuancering, probeert hij dat domein te bespelen waar gevoel en intellect elkaar raken en tot evenwicht komen. Zowel de structurele aspecten van de ruimte in het algemeen als die van de concrete ruimte in het bijzonder worden aanleiding of uitdaging tot het opbouwen van installaties of het vormgeven van autonome sculpturen. In het werk van Paul Gees worden door eenvoudige ingrepen op diverse materialen deze a.h.w. energetisch geladen. Deze energie kan begrepen worden als de overdracht van de schier onuitputtelijke kracht van de natuur op de materie. Meer specifiek worden binnen het werk de materialen van de sculptuur getransformeerd vanuit hun structurele en fysische kwaliteiten. Staal krijgt een constructieve en ruimte-omschrijvende betekenis, hout vormt een natuurlijke en dynamische component, steen vertegenwoordigt zowel gewicht als het inhoudelijk onberekenbare. Uit de confrontatie tussen en de bewerkingen op de traditionele materialen hout, steen, staal en lood ontstaan spanningsvolle tegenstellingen die elkaar lijken op te heffen in een precair evenwicht. Deze spanning is reëel en verwerkt het thematisch omgaan met de zwaartekracht als basis voor de opbouw en de expressie van de sculptuur.
Paul Gees
Guy Leclercq ° 1940 Opbrakel Atelier te Wichelen www.guyleclercq.com “De taal van mijn kunst zit gevangen in het oog van de toeschouwer” (Guy Leclercq, 2011)
Omstreeks 1980 keerde Guy Leclercq zich af van de figuratieve kunst om via een langzaam en bedachtzaam proces te evolueren naar de geometrische abstractie, naar vereenvoudiging en synthese. Hij weet zich geboeid door universele thema’s als liefde, passie en erotiek, maar ook door spanning, afwijzing en jaloezie. In zijn composities vertrekt hij van de geometrie die hij snel overstijgt en laat uitgroeien tot een poëtische variant. Vlakken schuiven over en door elkaar in een ritmisch spel. Het koloriet wordt beheerst door zachte grijzen, gebroken witten, harde zwarten en groene schijnen. Zijn werk lijkt een zoeken naar synthese tussen koude en warme abstractie, tussen geometrie en lyriek. Niet de magie maar wel de mystiek staat bij hem centraal. Leclercq beoefent de abstractie dan ook niet omwille van de abstractie zelf, maar als middel om een boodschap over te brengen. Willem Elias ( monografie: Guy Leclercq of de paradox van de lyrische geometrie)
Guy Leclercq Ochtendgesprek, 2010 olie op doek, 50x40cm
Agnes Maes ° 1942 Aarsele Atelier te Deinze www.agnesmaes.be Een foto in een krant of een tijdschrift, die mijn aandacht trok, is meestal het vertrekpunt van een tekening of een schilderij. De compositie, de lichtinval, iets uit de actualiteit...zijn zaken die mijn interesse wekken. Al werkend, omgaand met potlood, lithokrijt of verf zet ik het beeld naar mijn hand. Meestal komt het uit op een meer geabstraheerde tekening of schilderij, de anekdotiek voorbij. De niet ingevulde randjes tussen de dingen kunnen door de toeschouwer zelf worden ingevuld. De roodgeverfde zijkanten van de schilderijen hebben een meer symbolische betekenis: rood, kleur van bloed, symbool van leven, maar op de zijkant aangebracht. Agnes Maes
Agnes Maes De zoektocht naar evenwicht, 2011 80x100 cm olie op doek
Alex Michels ° 1957 Atelier te Velzeke Er is altijd wel een aanleiding om "iets" te schilderen; maar dat iets, gaat een eigen leven leiden, tijdens het schilderen. Om te evolueren naar een autonoom beeld. Het schilderen zelf, bepaalt het uiteindelijk resultaat. De aanleiding of het onderwerp verdwijnt. Het schilderij stelt niets anders meer voor dan zichzelf. AM aug.2011
Alex Michels
Jan van den Berg ° 1953 Nijmegen, NL Atelier te Eindhoven www.jan-vandenberg.com/ Voor kunstenaars is schilderen een manier waarop een ideaal wordt nagestreefd en wordt verbeeld. Maar schilderen en tekenen is vaak als methode verre van ideaal: doek is lastig hanteerbaar, papier scheurt of verkleurt, verf is plakkerig, oplosmiddelen zijn ongezond, tekenkrijt geeft af enzovoort. En dan zijn er naast technische ongemakken nog de inhoudelijke vraagstellingen die steeds weer verschuiven, waarom te schilderen, wat te schilderen en hoe? Met die tegenstellingen moeten leven is niet ideaal en het oplossen van die tegenstellingen kan een heel kunstenaarsbestaan duren. Er is een uitspraak van dichter Bert Schierbeek die met plezier door schilder Jan van den Berg wordt geciteerd omdat daarin volgens hem zijn ideaal helder is verwoord. ‘Altijd weer hetzelfde willen zeggen met steeds minder woorden’. En ‘met minder woorden’ betekend dan voor de schilder: beelden schilderen die zo gewichtloos mogelijk zijn en waarin zowel beweging als rust, maar ook transparantie en stilte aanwezig zijn. En al kijkend mag de beschouwer geen tegenstellingen meer voelen. ‘Stroom en onderstroom’, de actie en de gedachte, of het onbewuste kunnen elkaar op een vanzelfsprekende manier vinden in een object: het schilderij. Met het ideaal ‘schilderen op een vanzelfsprekende manier’ voor ogen heeft Jan van den Berg lang gewerkt aan een techniek die het voor hem mogelijk maakt dit ideaalbeeld te bereiken. Hij heeft deze gevonden in een combinatie van het schilderen met inkten en kleurrijke caseïneverven op transparante papierlagen op paneel. Het opheffen van de schijnbare tegenstrijdigheid tussen het tekenen op papier en het schilderen op doek, en het verenigen van de twee technieken in een van de grote verworvenheden die Jan van den Berg’s kunst kenmerken. Deze werkwijze stelt hem in staat om verder te werken aan het ideaal dat de schilder voor ogen heeft: het bereiken van een eenheid tussen leven en werk, tussen ideeën en hun uitvoering in het schilderij. A. van den Berk
Jan van den Berg zonder titel, 2006 caseïne, papier, paneel, 153 x 140 cm.
