Lieve vrienden van El Manguaré,

Nieuwsbrief April 2012

Lieve vrienden van El Manguaré, Vanuit een overstroomd Iquitos de tweede tamtam van 2012. Twee dagen geleden schreef ik onderstaand stukje: Manguaré kampt met wateroverlast! Zoals Yolanthe in de vorige nieuwsbrief al schreef, begon het water dit jaar al heel vroeg te stijgen. De burgemeester van Belén deed er toen nogal laconiek over. Het viel allemaal wel mee. Het water zou wel weer gaan zakken. Ondertussen weten we dat hij heel erg ver van de waarheid af zat. Het water staat namelijk hoger dan wij ooit hebben gezien. De drama´s zijn groot voor de vele duizenden gezinnen die in dit soort wijken wonen. Velen wonen ingesloten door het water op de tweede verdieping van hun huis. Via zelfgebouwde (soms wel heel erg smalle en wiebelige) bruggetjes gaan ze naar hun werk, de winkel of brengen hun kinderen naar school. Er zijn de afgelopen dagen al vele kinderen en moeders met kleine kinderen in het (overigens zeer vieze en stinkende) water gevallen en niet iedereen kan hier zwemmen. Veel scholen sluiten daarom noodgedwongen hun deuren. Ook bij Manguaré is de eerste ellende zichtbaar. Wij hebben uit voorzorg in januari een pomp laten installeren. Die pomp zorgt er voor dat al het water van binnen, (ondanks dat het riool is afgesloten), toch naar buiten kan. En dat is met de enorme regenbuien die we hier hebben wel nodig. Verder is er een muurtje voor de deur gemetseld, zodat het steeds verder stijgende water niet naar binnen kan. Maar deze week is gebeurd, wat niemand verwacht had. Het water sijpeld door de net opgeknapte muren en vloeren, gewoon naar binnen. Het begon met wat kleine bubbeltjes en straaltjes water, maar ondertussen staan we de hele dag het water de lokalen uit te vegen. En er is op dit moment gewoon niets aan te doen. Het enige wat we kunnen doen is het water weg leiden. Op dit moment is vooral de dagopvang de klos. Hun lokaal is behoorlijk nat en stinkt. Deze kinderen zitten nu zolang in één van de andere lokalen. Tot nog toe komen er nog een heleboel kinderen. Sluiten willen we dus liever niet, maar we zullen moeten kijken tot waar het mogelijk is om de gezondheid en veiligheid van de kinderen te garanderen. Anders moeten we misschien toch onze deuren voorlopig sluiten.

1 Stichting El Manguaré; rekeningnummer 1328.11.405; Rabobank te Amsterdam. www.elmanguare.nl


Onze grote angst op dit moment is, dat ons gebouw het na het terugtrekken van de rivier weer gaat begeven. Nog een verbouwing willen en kunnen we financiëel niet aan. Duim dus maar dat het bij het binnenstromen van water blijft. Nu: twee dagen later: Sinds gisteren is de noodsituatie voor de hele zone uitgeroepen. Wat eigenlijk alleen maar inhoud dat de stroom wordt afgesloten in de hele wijk. Ook de gevolgen voor Manguaré zijn zeer duidelijk zichtbaar. Zelfs het installeren van een tweede (zwaardere) pomp heeft er niet voor kunnen zorgen dat we droog bleven. Vanochtend is dan ook de stekker eruit getrokken. Nadat de kinderen waren opgevangen in de naastgelegen San Lucas school, zijn we met het voltallige personeel door het water gaan waden om te redden wat er te redden viel. Spullen hoog zetten en eruit halen wat van waarde is, was het enige wat we konden doen. We hebben grapjes staan maken, gek staan doen, maar diep van binnen voelen we allemaal hoe triest dit is. En dan is dit voor ons nog alleen maar werk. Toen ik vanochtend met mijn voeten diep in het water op een tafel, de boel probeerde te overzien, kon ik alleen maar denken aan die arme mensen die hierin wonen. Ik zag me al met mijn twee dochtertjes zitten in een huis vol water, met geen mogelijkheden en geld om er weg te gaan. En nu de stroom ook nog wordt afgesloten is de ellende niet meer te overzien. Hoe wanhopig moeten deze mensen zich voelen. Ik heb er echt bewondering voor hoe men de moed erin houdt en maar blijft vechten. Menigeen in Nederland, had allang opgegeven. Aangezien wij allemaal niet graag opgeven, hebben we het na veel praten voor elkaar gekregen dat we twee lokalen kunnen lenen van de San Lucas school. Daar gaan we nu de dagopvang en de lessen van het voorbereidend basisonderwijs voortzetten. Want zoals vele moeders zeggen: “Mijn kind wil naar Manguaré komen, want daar kan hij tenminste spelen en zingen en ze zitten veiliger bij jullie dan in onze huizen!” En daarom blijven we vechten om open te blijven. Eigenlijk is het heel cynisch. San Lucas sluit haar deuren omdat ze vinden dat het op school niet veilig genoeg is. En wij zetten onze lessen voort in hun school, want wij vinden dat onze kinderen daar veiliger zitten, dan thuis. Het is een kwestie van mentaliteit. Manguaré zoekt gewoon oplossingen en blijft denken aan de kinderen. En dat zouden ze overal moeten doen! Omdat het moeilijk uit te leggen is wat de gevolgen van het water zijn, hieronder een fotoreportage.











Warme jungle groeten,

Marielle en Yolanthe



Lisanne van der Molen (stagiaire van de Pabo) aan het woord: Gefrustreerd en triest voel ik me na het zien van al deze ellende vandaag. Tot aan onze knieën hebben we door het rioolwater gewaad om de spullen te redden in El Manguaré dat nog te redden was. De tafels en stoelen hebben we achter moeten laten in het steeds hoger stijgende water. Urenlang zijn we bezig geweest om zoveel mogelijk veilig te stellen en droog te houden. Het weer hielp ook niet mee want het bleef maar regenen en het gaat voorlopig nog wel door. Terwijl ik door dat water liep voelde ik mij vies en maakte mij een beetje zorgen dat mijn wondjes zouden gaan infecteren. Tegelijkertijd besefte ik mij ook dat dit voor mij maar een paar uurtjes is op een dag en ik zo meteen in een schoon huis thuis kom met een schone badkamer waar ik mij kan douchen. Ik keek nog eens goed om mij heen naar al die mensen die in deze ellende wonen. En ik dacht, zij maken dit 24/7 mee en zij moeten zich wel wassen met hetzelfde vieze water waar ze doorheen lopen. Dagelijks zie ik ze weer nieuwe bruggetjes bouwen omdat de oude alweer te laag zijn geworden. Ik zie het water met de minuut stijgen en zie kinderen in het water plassen. Door datzelfde water zie ik de mensen heen lopen, op slippers of blote voeten. Ik zie een kind dat in het water valt wat gered wordt door een klein jongetje. Ik zie mensen steeds hogere verdiepingen bouwen om toch nog in hun huis te kunnen blijven. Ik zie ze vechten voor hun leven, zonder geld, met weinig eten, kinderen, een overstroomd huis en een lach op hun gezicht. En het frustreert mij ontzettend, wetende dat in Nederland, mensen 200 euro uitgeven voor een nieuwe broek. Eten weggooien omdat het over datum is en ze dit niet hebben gegeten omdat ze nog zoveel andere dingen in hun koelkast hadden staan. Jongeren die in een nacht 50 tot 100 euro uitgeven om uit te gaan en te zuipen. Terwijl deze mensen hier ondertussen met hun voeten in het water wonen, wat alleen maar blijft stijgen. De overheid die deze mensen simpelweg in de steek laat. Ze geven ze een paar tenten en daarmee moet het probleem maar opgelost zijn. En in Nederland klagen ze al, als de trein een keertje niet rijd. Of als ze een maand geen nieuwe kleren kunnen kopen. Er wordt geklaagd als ze moeten werken of als de film in de bioscoop niet naar hun verwachtingen was. Denk de volgende keer als je ergens over wilt klagen, of wilt weggooien aan de mensen die in deze ellende leven. Help de mensen die je kan helpen!

Groetjes Lisanne


Lieve vrienden van El Manguaré,

Recommend Documents