Leerlingen Vinho wandelen en fietsen voor goede doel

05/04/2015

Leerlingen Vinho wandelen en fietsen voor goede doel

Nr. 19

Goede doel: Run For Zambia > Pag. 4

Interview van de week:

Torenhof > Pag. 5-6

Gedicht van de week Pasen

De school “Vinho” hield zoals elk jaar weer een vastentocht. Dit gebeurde de vrijdag voor de paasvakantie. De kinderen gingen wandelen en fietsen voor het goede doel.

Het is weet Pasen Dan komt de paashaas weer Dat is elk jaar keer op keer Dan gaan we paaseieren zoeken Overal en in alle hoeken Dit doen we allemaal In de paasvakantie Want dan hebben we vrij Spijtig is het ook geen vakantie In mei.

Inne Suykerbuyk

> Pag. 3

Volgende week… Foto’s en meer van Horrodonk

Nieuws Column Guy Van Den Broek

2

Stormwind waait trampoline omver

Pasen Pasen, het is niet meer wat het ooit geweest was. Na de lange vasten van 40 dagen toeleven op Pasen. Via de Goede Week eindigen op het Hoogfeest van de Verrijzenis op zondag. Intussen had je de voetwassing op donderdag en dan Goede Vrijdag. Waarom men dat Goede Vrijdag noemt is me altijd een raadsel gebleven, want die dag herdenken we dat Jezus gekruisigd werd. Eigenlijk is het een Slechte Vrijdag. Zo was vrijdag terecht een topdag in het vasten. En nu organiseren de jongens van de Chiro op ons eigenste Horendonk zelfs een barbecue op Goede Vrijdag, de enige dag dat de kerk vraagt geen vlees te eten en dat voor bijna 300 mensen. Als je dan vroeger die hele week en die hele vasten volgens de regels had geleefd, dan kreeg je een nieuw hemd. Dit is allemaal voorbij. Heel erg is dat uiteraard allemaal niet, maar de geest is uit de christelijke fles en dat is in sommige opzichten toch wel spijtig. Nu rituelen zijn dikwijls tijdsen plaatsgebonden en de oorsprong van die feesten als Kerstmis en Pasen stammen soms uit aloude Germaanse tradities. Maar de christelijke geest die erachter schuilt is wel heel mooi en die dreigt ook verloren te gaan. Dan heb ik het over de samenhorigheid van een dorpsgemeenschap. Mensen uit de omgeving die elkaar kennen en steunen in goede en kwade momenten en dat gebeurde onder de koepel van de plaatselijke christelijke kerkgemeenschap. Bijkomend, maar erg belangrijk is dat de mensen op die momenten elkaar ook zagen voor of na de mis, want tijdens de kerkelijke plechtigheid mag je niet praten. Dat is enkel voor de pastoor weggelegd of hij of zij die voorgaat in de homilie. Gelukkig hebben we op Horendonk elkaar niet uit het oog verloren en vormen we soms nog een hechte dorpsgemeenschap en kennen we elkaar, maar dan via allerlei verenigingen, buren, familie en kennissen. Maar niet iedereen hoort daarbij en wie erbuiten valt, voelt dat heel erg aan. Bij zo'n christelijke gemeenschap kan iedereen toetreden en Pasen vormt dan het hoogtepunt van dat samenhorigheidsgevoel van een dorpsgemeenschap. En dat mag niet verloren gaan.

Dinsdag avond rond 18u45 ging de stormwind onder een trampoline in Over d’Aa, en vloog het zware ding

plots richting de tuin van de buren. Gelukkig zonder verdere schade.

Prachtige zonsondergang van op Den Uil

Foto: Jeroen Van Tiggelen

Nieuws

3

VINHO: Ontbijt en vastentocht Traditiegetrouw staat de laatste dag voor de paasvakantie in basisschool Vincentius volledig in het teken van het goede doel. Dit jaar was dat niet anders. Op vrijdag 3 april werd de dag gestart met een (h)eerlijk ontbijt waarbij allemaal producten van de Wereldwinkel op tafel kwamen. In het gezelschap van ouders en grootouders verzamelden de kinderen van de lagere school tijdens dit gezellige moment in de parochiezaal voldoende krachten voor de tocht die ze voor de boeg hadden. Want ook dat is traditie: een sponsortocht voor het goede doel. Vooraf gingen de leerlingen op pad om zich te laten sponsoren en op de dag zelf werd er 7 of 10 km gewandeld door de jongste leerlingen, terwijl de oudsten zich aan een fietstocht van 35 km waagden. Vooraf had de weerman ons enigszins afgeschrikt met niet bepaald gunstige voorspellingen, wat in het begin van de week bevestigd werd door hevige windvlagen en regenbuien. Tot onze grote opluchting bleef het op 3 april echter droog en haast windstil. Ideaal wandelen fietsweer dus. De kinderen legden deze keer al die kilometers af voor “Mali Juice”, een project in Tanzania dat mede ondersteund wordt door een aantal vrijwilligers uit Horendonk, waaronder zelfs een aantal oud-leerlingen van onze school, die vorig jaar het project bezochten. Zij kwamen in de loop van de week een woordje uitleg geven in alle klassen en zullen er tevens voor zorgen dat het sponsorgeld ter plaatse geraakt. Zo leerden we o.a. dat Mali eigenlijk Swahili is voor rijkdom. Een toepasselijke naam voor een project dat zich tot doel stelde om de meest kwetsbaren uit het afgelegen Muleba-district in Tanzania een extra inkomen te geven. Mali in Tanzania is een boerenorganisatie, een fruitsapfabriekje, lokale ontwikkeling, een toekomst voor kinderen! Meer informatie over het project is terug te vinden op de website: http://malimuleba.weebly.com/ Aan dergelijk project wilden wij heel graag ons steentje - in dit geval “centje” - bijdragen. Uiteindelijk is het veel meer dan alleen maar een centje geworden, want de kinderen verzamelden maar liefst 4 444 euro!! Een fantastisch bedrag en dito prestatie waarmee

de mensen van Mali Juice dan ook enorm blij waren en bijzonder dankbaar. Wij van onze kant willen hierbij uiteraard alle vrijgevige mensen hartelijk danken voor hun gulle bijdrage. Jullie toonden hiermee een groot hart voor onze actie en dat is absoluut heel hartverwarmend !

waarde te kunnen geven. Doordat het fruit direct bij de kleine boeren werd gekocht, kregen die boeren een nieuwe bron van inkomsten. Honderden families konden hun fruit verkopen aan een eerlijke prijs en zagen hun inkomen meer dan verdubbeld. Ondertussen wordt er in de fruitsapfabriek van Mali al vele jaren (h)eerlijk en gezon d f ruit sa p ge ma a kt va n vers geperste ananas, mandarijnen, mango, sinaasappelen en passievruchten. Daarbij wordt er bewust gekozen om het fruitsap in de regio zelf te verkopen. Lokale ontwikkeling stimuleren betekent immers ook een lokale markt uitbouwen.

Frank Nelen

Een studie over het Muleba-district in 1997 toonde aan dat er vooral in het laagland, de armste streek, veel fruit groeide, maar dat er weinig mee gebeurde. Zo ontstond de idee om met zijn allen een boerenorganisatie op te richten. Samen werd dan beslist om met een fruitsapfabriekje te beginnen om al dat fruit een hogere markt-

Nieuws Zet je beste beentje voor voor een goed doel RUN FOR ZAMBIA! Voor de zesde maal organiseert de vzw KOCS Steungroep Zambia uit Essen tijdens de Antwerp Ten Miles op 26 april 2015 een sponsorloop ten voordele van de Kabwe Open Community School in Zambia. Deze school bevindt zich in de Makululu Compound, zeg maar in de sloppenwijken, van Kabwe, één van de meest vervuilde steden ter wereld. Ongeveer de helft van de leden van de vzw KOCS woont op Den Uil. Genoeg redenen voor een artikel op ons Nieuwsplatform Den Uil.

soring door Essense scholen. Ook na de overname door een Zambiaanse directie bleef de school groeien. Op dit moment volgen ruim 1.300 kinderen de lessen. Deze kans op onderwijs zal voor hen het verschil maken tussen kansarm (kansloos?) en kansrijk.

4 ook door vastenacties van scholen.

Vrije basisschool Vincentius Horendonk

De vzw KOCS mocht al verscheidene keren genieten van de steun van de lagere school van Horendonk. Vorig jaar bracht de vastentocht van onze Uilse leerlingen maar liefst 4.444,44 euro op! Een onwaarschijnlijk bedrag! Deze klapper gaf de vzw de mogelijkheid om meer te doen dan alleen de sponsoring van de leerkrachten. Met het geld van VINHO worden dit jaar klaslokalen gerenoveerd (ramen en vloeren hersteld, muren geschilderd), er komen nieuwe schoolborden en schoolbanken en de leerlingen krijgen ook nieuwe leerboeken. Dankzij de schoolkinderen van den Uil!

Run for Zambia 2015

Zambia Zambia ligt in zuidelijk Centraal-Afrika en is ongeveer 25 keer groter dan België. Het aantal inwoners wordt geschat op 14,5 miljoen. De levensverwachting is door de verwoestende werking van aids gedaald naar gemiddeld 52 jaar. Ongeveer 47% van de bevolking is jonger dan 15 jaar. Er zijn ongeveer 1 miljoen weeskinderen. Zij verloren één of beide ouders door aids.

Kabwe Open Community School

vzw KOCS Steungroep Zambia

De Kabwe Open Community School bevindt zich in de Makululu Compound. Dit is een sloppenwijk van Kabwe, een stad die in de top 10 staat van de meest vervuilde steden van de wereld. De verontreiniging door vooral de looden zinkmijnen leidt tot grote gezondheidsproblemen. In Makululu kunnen de meeste kinderen niet naar een klassieke school. Zij kunnen het schoolgeld niet betalen, hebben geen uniform en het dragen van schoenen (die ze niet hebben…) is verplicht. Daarom startte Pat Scheldeman in 1999 met het bouwen van een open community school. Pat en zijn vrouw Gilberte Verbeeck, uit Essen, werkten in die periode als ontwikkelingshelpers in Zambia. De school kon worden gebouwd dankzij de spon-

Na hun rondreis door Zambia in 2007 met een bezoek aan de Kabwe Open Community School beslist een groep vrienden, waarvan een tiental Uilenaars, om de school te steunen en richten daarom ook een vzw op. KOCS staat dus voor Kabwe Open Community School. Zij vinden het belangrijk dat de school gedurende een langere periode op hun hulp moet kunnen rekenen. En dat is zeker het geval, want inmiddels betaalt de vzw al 8 jaar de lonen van vrijwillige leerkrachten en sponsort bovendien de studies van leerkrachten in opleiding. Het geld voor deze steun wordt verzameld door persoonlijke bijdragen, dankzij vrije giften van sympathisanten en privé-initiatieven, door het organiseren van allerlei activiteiten en

Tijdens de Antwerp 10 Miles op zondag 26 april 2015 organiseert de vzw KOCS voor de zesde maal een Run for Zambia. Ook dit jaar waren 9 sponsors bereid om mee te werken aan deze sponsorloop ten voordele van de Kabwe Open Community School in Zambia. Zij sponsoren de Run for Zambia met een som geld en de vzw zorgt als tegenprestatie dat er zo veel mogelijk (100?) deelnemers aan de start verschijnen met een T-shirt met daarop de logo’s van hun bedrijf of zaak. Hoe kan je deelnemen aan de Run for Zambia? Je schrijft je zelf en rechtstreeks in voor de Antwerp Ten Miles (of de marathon, of de Short Run of de Ladies Run). De vzw KOCS zorgt dus NIET voor de inschrijving voor de loopwedstrijden. Je stuurt een mail naar [email protected] met je naam, de maat voor je T-shirt en de wedstrijd die je loopt. Op de wedstrijddag kom je je Tshirt ophalen aan de stand van de vzw KOCS in het bedrijvendorp en je kan (en dat is heel handig!) je daar omkleden en je sporttas veilig in bewaring geven tijdens je wedstrijd. Ook een bijdrage voor het T-shirt kan je die dag betalen.

Interview

5

Horeca is graag met mensen omgaan Mijn zus maakt deel uit van een naaikransje. Maandelijks zoeken 7 vrouwen de gezelligheid bij elkaar op om er al dan niet hun hobby uit te oefenen. Jaarlijks staat er ook - buitenshuis - een etentje op het programma. Zo ook dit jaar. Omdat alle Essense restaurants al door het naaikransje bezocht werden was de keuze niet gemakkelijk, totdat ze reclame van het Torenhof in het nieuwsplatform Den Uil opmerkten. Van het Torenhof had nog niemand van het naaikransje gehoord, maar nadat ze bijkomende informatie inwonnen en na e e n be zo e k je a a n de w e b si te www.dinnerclub-torenhof.be zou men het erop wagen daar te reserveren. Al van bij de reservering viel op dat het Torenhof niet zomaar een restaurant is maar de realisatie van een droom van gepassioneerde horeca vakmensen. Het gaat hier om gastheer/kok Ferre Ansems en gastvrouw Sonja van Egmond. Beiden werkten als ambtenaar bij de gemeente Den Haag waar Ferre verantwoordelijk (portefeuille beheerder) was voor de Horeca en Bedrijfscatering. Dagelijks moest er voor gezorgd worden dat 6.000 (van de 8.000) ambtenaren van Den Haag te eten kregen. Sonja was verantwoordelijke van de afdeling vergader- en directieservice en werkte 30 jaar op het stadhuis van Den Haag. Vanaf zijn 23ste woonde Ferre in Vlaardingen bij Rotterdam. In 2001 kochten ze het huis van Erwin Goossenaerts in de Vaartstraat dat in 2007 werd uitgebreid. Dat werd pendelen tussen Essen en Den Haag (97 km) maar door de belangrijke files voor te zijn viel de reistijd nog mee. Er werd ook één dag per week van huis uit gewerkt. Ferre volgde de horeca vakschool (Franse keuken) en werkte 10 jaar als kok. Later volgde hij vele specialisaties zoals poulier en wild; kaas en wijn en bekwaamde hij zich ook als manager.

Zoals in vele Nederlandse gemeenten moest Den Haag zwaar bezuinigen. Van de 16 horeca afdelingen moesten er een aantal sluiten. Ferre en Sonja konden de meest moderne keukenapparatuur tegen gunstige voorwaarden aanschaffen en lieten hun garage in huis tot een ultra moderne keuken ombouwen. Op 62 ging Ferre op brugpensioen. Hij deed zijn best om zich volledig te integreren op Horendonk door goede relaties met de buren op te bouwen ; door de voetbalwedstrijden van KFC Horendonk (thuis en uit) te volgen en aan te sluiten als biljarter bij de ploegen “Onder Ons” en “Horendonk”. Daar is hij zeker in geslaagd want zijn kennissen spreken vol lof over hem. Doordat hij een aantal keer culinaire etentjes verzorgde, o.a. voor de biljartclub, werd hij aangespoord om een gastronomisch huiskamerrestaurant te beginnen in navolging van het Colombijntje dat in 2003 was gestopt. Ferre en Sonja gingen op de uitdaging in. Zij schiepen op vrijdag en/of zater-

dagavond de mogelijkheid om in besloten kring en na reservering te genieten van een diner (Franse-Belgische en Internationale keuken), al dan niet begeleid van een heerlijk wijntje. Men wordt er als gasten ontvangen in een aangenaam en stijlvol huiselijk kader. Zij omringen hun gasten met de nodige zorg en staan maximaal open voor de persoonlijke wensen en suggesties van de klanten. Torenhof heeft een maximale capaciteit van 18 gasten. Bij de reservatie wordt rekening gehouden om de beslotenheid te garanderen. Zo werden er na de reservering door het naaikransje geen andere gasten voor die avond aangenomen. Maandelijks is er een vast culinair menu in harmonie met mooie passende wijnsuggesties. Het menu is een culinair 4 gangen menu, gericht op de primeurs van het seizoen. Er kan gekozen worden voor een hoofdgerecht met vlees, vis of vegetarisch gerecht. Voor gezelschappen bestaat de mogelijkheid een eigen menu samen te stellen. De Ferre adviseert de gasten graag bij hun wensen. Een bezoekje aan de stijlvolle wijnkelder is een absolute aanrader. > pag. 6

Interview De 7 hobbyisten genoten van hun culinair menu en waren vol lof. Voor herhaling vatbaar en een absolute aanrader. Ook organiseert Wine- and Dinnerclub Torenhof wijn degustaties met speciale wijnverkoop. Torenhof is de trotse wijnverdeler van De Wijnunie Vlaanderen in regio Antwerpen Noord. De Vlaamse Wijnunie is een Vlaamse wijnmakelaar met wijn van het domein “De la Grave” in Bordeaux. Zij presenteren unieke betaalbare kwaliteitswijnen (kostprijs vanaf 4,50 EUR) die alleen via de vakbranche verkrijgbaar zijn. Ook volgt er nog een trappisten kennismakingscursus (4 avonden) waarbij alle trappisten bieren onder de loep worden genomen. Binnenkort volgt ook een wijn kennismakingscursus (5 avonden) waarbij circa 35 soorten wijnen worden geproefd met als thema “welke wijn vind ik lekker en waarom”. Aanmelden voor deelname via de website www.dinnerclubtorenhof.be of per e-mail [email protected] Het lidmaatschap van de dinerclub is door inschrijving via de website gratis te verkrijgen. Elk dinerclub lid kan altijd zijn eigen tafelgasten uitnodigen. Met dank aan Sonja en Ferre voor hun gastvrijheid.

Willy Gommeren

6

De tijd van toen

7

Ik ben Martha Schrauwen, geboren Over d’Aa op den Uil op 15 april 1926. Ik ben tot mijn 30 jaar thuis geweest en woon nu al 58 jaar in de Beliestraat. Alles wat ik schrijf zijn waar gebeurde verhalen, in de tijd van toen, ik heb niets verzonnen. Groetjes Martha

Ons Jeanne, Liza en ik sliepen boven samen in een groot bed. Onze Jos nog in de wieg bij ons moeder. Toen Stan en Sooi geboren zijn , lagen die in een grote wieg ook bij ons moeder en die had haar handen wel vol met de tweeling. Wat dan gedaan met onze Jos, ze deden de wieg naar boven en zetten die naast ons bed. Ons Jeanne legde ons klein Joske in de wieg, maar die was liever bij ons moeder gebleven en hij begon zo hard te wenen dat er niemand kon slapen! Ons Jeanne pakte ons klein Joske uit de wieg en legde hem bij haar in bed en die zweeg. Maar ze pakte mij vast en legde mij in de wieg. Maar ik was al te groot en lag er met mijn benen over. Ik ben verschrikkelijk te keer gegaan en begon nog harder te wenen dan onze Jos. Van moeheid zijn we allemaal in slaap gevallen!

Dit verhaaltje gaat over onze Jos zijn eerste communie. Ons moeder had hem op een stoel gezet met zijn kostuumpje al aan, het was een pakje dat steeds terug gebruikt werd. Daar moest hij stil blijven staan zodat zij zichzelf kon aankleden, maar hij had nog zin om te eten dus nam hij uit de zak met bloemsuiker het bovenste, dus de korreltjes en begon er lekker van te eten. Maar dit kon hij niet verzwijgen want het hele pakje was van voor in het wit veranderd. Dit vond ons moeder nog niet het ergste en poetste het pakje snel proper, maar hij had gegeten voordat hij naar de mis ging en dat was het grootste drama. Men mocht vroeger voor men naar de mis ging niet eten, dus onze Jos heeft zijn katholiek leven niet juist ingezet!

Toen Stan en Sooi geboren zijn, dacht vader en moeder, dat zullen wel de laatste zijn, ze zouden een familiefoto laten maken, en ze lieten Bernaerts komen, we waren allemaal op ons beste, Stan en Sooi op moederschoot en onze Jos bij vader, maar toen kroop Bernaerts ? onder die zwarte doek, en onze Jos verschoot zo erg, en hij ging op de loop, ze gingen hem gerust stellen en vader nam hem op zijn schoot, en die foto was heel mooi , maar er kwam nog een kind bij , onze Marcel, dan is er weer een foto gemaakt door Peeters ? en dat was ook een schone foto, en veel later nog eens een foto gemaakt in Wezel door Peeters.

De tijd van toen

8

De Koninklijke Handboogmaatschappij “EDEL TIJDVERDRIJF” (1869 – 1969) 6. Idyllische sportgenoegens op een achtergrond van verwoedde dorpspolitiek (1878 – 1890) Terwijl in elk dorp de schoolstrijd van 1879 – 1884 tussen katholieken en liberalen woedde, ging het leven in Edel Tijdverdrijf zijn stille gang. De traditie verhaalt enkel van huishoudelijke zorgen en van sportgenot. Rouw in 1880 : Jan Nelen uit Schanker verliet, 59 jaar oud, voor eeuwig zijn schutterij. In 1881 won Jantje Kerstens de koningstitel, en ook in het StSebastiaansglde haalde hij de koningsvogel neer. Sus Backx herhaalde die dubbele krachttoer in 1882. in zijn eigen schutterij schoot hij zich drie jaar achtreen koning en werd alzo tot keizer uitgeroepen. In 1884 was het weer een schutter uit Het Pannenhuis, namelijk Sus Van Doren, die bij het St-Sebastiaansgilde de koningsvogel afschoot. De schutterij Backx kreeg nu aanzienlijke versterking van jonge elementen, zoals : C. Kamerling, Adr. Boden, Adr. Van Doren, garde Henri Rosé, Jan Backx, Jan Nelen e.a. Ze vormden de meest geduchte vereniging van uren in het rond.

Bij iedere wedstrijd diende men af te rekenen met de gevreesde zestallen van Sus Backx. De jonge leden deden de afstanden naar deze wedstrijden steeds te voet. De oudere reisden zo mogelijk met het boerengespan, tenminste als de beschikbare paarden nit om een of andere reden verhinderd waren. Reden om een paard thuis te houden: de zwangerschap, de zichtbare ondervoeding en vooral het groot aantal paarden die op hun sokken liepen (niet beslagen) en dus niet op het hard mochten komen. Piet Van Aert bezat een aantal boerenpaarden, meer overvoed dan ondervoed, vierkant beslagen en in zoverre gecultiveerd, dat men er zelfs mee op de statie kon komen. Deze nogal logge dieren hadden echter de onprettige gewoonte, om wanneer ze op het hard kwamen, eerst een mand afvalstoffen te moeten lozen vooraleer ze tot meer spoed mochten aangespoord worden. Deze onwelvoeglijkheid heeft het geduld van de schutters meermaals zwaar op de proef gesteld. Hunkerend naar de komende strijd, werd elk gerucht, dat wellicht de komst der verlossing aankondigde, met vreugde begroet. Indien dan het paard niet te kort was ingespannen , kon de operatie zonder hindernissen en onaangename gevolgen verlopen.

En dan, wanneer de dampende rookslierten van de malse paardemoppen opstegen, dan pas mocht het dier tot meer spoed aangespoord worden. Nou zullen we hem eens laten draven, zei Piet dan. Dat draven was meer huppelen. Het ging te veel in de hoogte en te weinig in de lengte. Door die ritmische hoepsabeweging leken de schutters, gezeten op de achterste bank, of ze aan het touwtjespringen waren. De schutters op de middelste bank daarentegen schenen, door hun regelmatig voor en achterwaarts buigen, dat hun algehele instemming met de opgevoerde snelheid te betuigen. Al met al, een niet onaardig reisgezelschap. Piet snoefde nogal graag over de kracht en de snelheid van zijn paarden. De jonge schutters besloten hem die opschepperij af te leren. Toen ze eens naar Wuustwezel moeste gaan schieten, lieten ze Piet en zijn snel paard eerst vertrekken, onder voorwendsel dat het nog veel te warm was. Piet amper weg of Jan Nelen, Jan Backx en Adr. Van Doren liepen te voet, door de bossen en velden, op Wuustwezel op aan. Toen Piet ginds zijn paard stond uit te spannen, trof hem de verassing van zijn leven : daar stonden de drie jonge knapen reeds te schieten.

2006 1906

Varia

9

APENBROODBOOM: over ijdeltuitaap, de hypnoslang en reuzeworstebrood Zoals jullie weten was IJDELTUITAAP eten aan het zoeken in wat hij dacht was de rusttijd van ALLE jagende wilde dieren. Maar een hypnoslang had hem in de kijkerd! Hypnoslangen hebben altijd honger, dat was wel bekend. Maar wat doet zo een hypnoslang hier, hij zou moeten rusten dacht IJDELTUITAAP. Toen zei de hypnoslang: ik ben op zoek naar een lekker hapje want als de andere dieren rusten, is het voor mij hapjestijd. Je zit lekker stil, prima zo, dan kan ik je rustig oppeuzelen. Het hart van IJDELTUITAAP sloeg van schrik een slag over. Apen hebben net als mensen een hart, ook al is het iets kleiner. Net als bij de mensen zijn er apen met een goed hart en ook enkele met een minder goed hart. IJDELTUITAAP had een goed hart maar het werd heel bang van wat de hypnoslang zei. Hij bibberde, maar ineens riep hij: ik SMAAK NAAR NIETS, ik ben een vies hapje. De hypnoslang keek verbaasd, zoiets had hij nog nooit van een aap gehoord. En de paar die hij had gevangen, smaakten… nou ja redelijk. Hij hield meer van sappig vlees maar had geleerd: je moet eten wat de pot schaft. Of het nu aap of gnoef is! Gnoeven zijn sappig, heerlijk. Wat ben jij dan voor een soort aap vroeg hij. Heet je soms VIESAAP ofzo? Nee nee, ik ben IJDELTUITAAP en waarde slang u zou

toch moeten weten dat ijdeltuiten niet in de smaak vallen bij de meesten. Ik ben zelfs verbannen van bij mijn familie SNURK. Als de hypnoslang poten of armen had gehad, zou hij zich nu van verbazing achter de oren hebben gekrabd. Maar dat kon niet want hij had geen poten en geen armen. En ook had hij geen oren. Waarmee we bedoelen: wat je ziet aan het hoofd van een mens of bijvoorbeeld een kat of hond. Hij kon wel horen maar je kon niet zien waarmee hij dat deed want hij was zo glad als .. ja juist.. een slang. Hij zei: ik houd ook niet van ijdeltuiten, daar gaat mijn maag van draaien en dan word ik misselijk en kan niet meer goed denken. Ga maar lekker door met bessen eten, ik zoek wel een ander hapje. En zoef, weg was de hypnoslang. IJDELTUITAAP haalde opgelucht adem en zijn hartje hield op met bonken van de schrik. Hij at vlug nog wat bessen en klom terug in de kale boom. Maar wat nu. Hij kon niet veilig alleen eten zoeken want het was vast nog hapjestijd voor andere wilde dieren. En hij had ook reuzedorst. Misschien moest hij ook maar naar een ver landje gaan waar het veiliger was dan in de hete savanne. Hij had verhalen gehoord over NEDERAAP in EIKEN en besloot om eens bij de mensen aan de rand van de savanne naar de email te kijken.

Foto van de week

Daar kwam net een email binnen van ITAAP over een landje ver weg, wel wat kouder maar met heerlijk eten: fritten, pralines en tijgerbollen. En het laatste nieuws was: de bakker in EIKEN had REUZEWORSTEBROOD uitgevonden. Je moest het met twee poten vasthouden, zo groot was het! Nou dat leek hem wel wat want worst en brood kende hij van bij de mensen met de email. En fritten en pralines klonk lekker. Tijgerbollen klonk een beetje eng, daar wilde hij eerst meer van weten. En hij begon na te denken over hoe hij in EIKEN kon komen. Hij stuurde een email naar NEDERAAP en vroeg: zou ik bij jullie op bezoek kunnen komen??? Ik heb reuzezin in REUZEWORSTEBROOD. En is er iets te drinken? Want ik heb ook REUZEDORST. Inmiddels knorde zijn maag zo hard dat hij zijn eigen gedachten niet meer kon horen. Dat moet wel heel hard zijn, of toch niet?? En hij wachtte op antwoord en wenste dat dat maar snel zou komen. Want apen moeten net als mensen toch wel minstens iedere dag iets eten en drinken. Anders worden ze heel mager en gaan hun botten rammelen. Een heel eng geluid.

Wordt vervolgd…

Tjeerd Ossewaarde

Natuur op Den Uil Frank Rossen